Michael

Εμένα θα μου έλειπε πάρα πολύ. Βέβαια δεν έχει τη φωνή ενός Νταλάρα, αλλά παρ ολα αυτά ο ήχος της έχει μια ξεχωριστή μαγεία (ειδικά στα κατάλληλα κομμάτια). Το πιο σημαντικό όμως: Τι ωραία τραγούδια που ερμηνεύει ο Βοσκόπουλος στους δίσκους του! Μόλις ακούω για πρώτη φορά πιο προσεκτικά την τελευταία δουλειά του ("Αντίθετο ρεύμα"). Μα τι υπέροχα κομμάτια υπάρχουν σε αυτό το CD! Η Σόφη Παππά (που έχει γράψει τη μουσική και τους στίχους όλων των τραγουδιών) για άλλη μια φορά αποδεικνύει ότι είναι μια καταπληκτική δημιουργός! Βέβαια υπάρχουν και μερικά κομμάτια που με αφήνουν αδιάφορο, αλλά αυτό δεν μειώνει τη θετική γνώμη μου για τον δίσκο ως σύνολο. Μέχρι στιγμής ίσως τη μεγαλύτερη εντύπωση μού κάνουν τα τραγούδια "Θα γυρίσεις ξανά", "Οι ωραιότερες στιγμές", "Γι αυτά τα μάτια" και "Οι βράχοι". Θα προστεθούν όμως και άλλα ... Μουσική και στίχοι που έχουν ψυχή και μιλάνε στην καρδιά· ωραίες μελωδίες, συναρπαστικοί ρυθμοί. Και από πάνω: γνήσια ελληνικά τραγούδια. Ωραία όμως και τα "Παλιοσάββατα", ένα κομμάτι με αρκετά ανατολίτικη χροιά στο οποίο η φωνή του Βοσκόπουλου μου αρέσει πάρα πολύ. Ακούγοντας αυτό το CD είναι μια από εκείνες τις στιγμές που νιώθω τεράστια ευγνωμοσύνη για όσα μας προσφέρουν κάποιοι έλληνες καλλιτέχνες, αυτή τη φορά η μεγάλη Σόφη Παππά (η οποία δεν είναι μόνο συνθέτρια και στιχουργός, αλλά και η ίδια τραγουδίστρια όπως και συγγραφέας). (Κρίμα που δεν θα διαβάσει αυτό το εγκώμιο. :lol:) Ξεχωριστή μνεία αξίζει όμως και στον Βασίλη Γκίνο ο οποίος έκανε τη θαυμάσια ενορχήστρωση των τραγουδιών (με εξαίρεση τρία κομμάτια). Ένας υπέροχος δίσκος - αγοράστε τον, ακούστε τον, απολαύστε τον.

Yes, there are such sites (for Greek). I posted the links in this topic: http://www.dalaras.com/forum/index.php?act...03093461d605104

Δεν αφορά άμεσα τη σελίδα, αλλά ίσως διευκολύνει το γράψιμο ή την ανάγνωση στο Φόρουμ. Αναφέρω δύο ιστοσελίδες που προσφέρουν τη δυνατότητα για τη μετατροπή ενός κειμένου γραμμένου στα ελληνικά σε "Greeklish" (= ελληνικά με λατινικούς χαρακτήρες) ή αντίστροφα: http://www.gl.idx.gr/ http://speech.ilsp.gr/greeklish/greeklishdemo.asp _____________________________ It does not refer directly to this website, but perhaps it makes easier the writing or reading in the Forum. Here are the links to two websites who offer the possibility to convert a text from Greek to "Greeklish" (= Greek written with latin characters) or the other way around: http://www.gl.idx.gr/ http://speech.ilsp.gr/greeklish/greeklishdemo.asp

Eva, σ ευχαριστώ για τα καλά σου λόγια. Και πολύ εύστοχα περιγράφεις αυτό που αμφισβητώ. Αυτή η αμφισβήτηση του σύστηματος αξιών είναι ίσως η βασική "φιλοσοφία" μου σχετικά με το πώς κρίνω την ελληνική μουσική. Όσο για τους στίχους: Εμένα όλο και πιο πολύ μου αρέσουν οι απλοί (μα συνάμα σοβαροί) στίχοι. (Και αυτό παρ όλο που με την πρόοδο στην εκμάθηση μιας ξένης γλώσσας θα περίμενε κανείς μάλλον το αντίθετο, δηλαδή οι προτιμήσεις σου να είναι στην αρχή λ.χ. οι στίχοι ενός απλού λαϊκού τραγουδιού και με την πάροδο του χρόνου να φτάσεις π.χ. στον Ελύτη και τον Σεφέρη. Αλλά στη δική μου περίπτωση συνέβη μάλλον το αντίθετο. :lol:) Toυλάχιστον για μένα δυστυχώς δεν δουλεύει. (Αλλά θα ψάξω το άρθρο μόνος μου.) _____________ Σε όσους επισκέπτονται το Φόρουμ έτσι κι αλλιώς είναι λίγο-πολύ γνωστό ποια τραγούδια με τον Νταλάρα μού αρέσουν λιγότερο (ή ακόμα και καθόλου). (Βλ. λ.χ. τι έγραψα πριν από λίγο για τα δύο τραγούδια στο CD "Ανεμόπτερο". ). Αλλά και τέτοια κομμάτια πιο πολύ με αφήνουν αδιάφορο από το να τα έλεγα "μισητά". Σχεδόν όλα τα παραπάνω τραγούδια (εκείνα που τα θεωρώ "μισητά") τα χαρακτηρίζει μια επίμονη, ενοχλητική προβολή στο ραδιόφωνο (κάποτε στο παρελθόν) - δηλαδή δεν μπορούσες να τους αγνοήσεις· και μπορεί αυτό να μην το παρατήρησα στον ίδιο βαθμό ως προς κάποια τραγούδια με τον Νταλάρα τα οποία δεν εκτιμώ. Ή ίσως οφείλεται και στη φωνή του Νταλάρα η οποία συνήθως προσδίδει και στα πιο αδύνατα κομμάτια κάποια αξία. Δεν ξέρω.

[Το παραπάνω σχόλιό μου και στα ελληνικά:] Είναι δύσκολο να εκφράσεις με λόγια για ποιο λόγο θεωρείς κάποια μουσική πολύ καλή ή πολύ κακή. Αλλά αφού υποσχέθηκα να εξηγήσω την (αρνητική) γνώμη μου για το εν λόγω CD, θα προσπαθήσω να το κάνω. Το πιο θετικό που μπορώ να πω είναι ότι τα δύο τραγούδια με τον Νταλάρα ("Πόσο κρατάει ένα όνειρο" και "Havana") είναι τα σχετικώς καλύτερα του CD. Κατά τη γνώμη μου, όλα τα άλλα κομμάτια δεν έχουν ούτε την παραμικρή έμπνευση όσον αφορά τις μελωδίες τους (αν μπορούμε να ονομάσουμε μελωδίες αυτούς τους ήχους), και η ενορχήστρωση είναι πολύ άσχημη (με όλη αυτή την ενοχλητική χρήση του συνθεσάιζερ κ.λπ.). Ακούστε για παράδειγμα το πρώτο τραγούδι ("Ανεμόπτερο") του οποίου η ερμηνεύτρια (Ανδριάνα Μπάμπαλη) φαλτσάρει κι από πάνω. Εξαιρετικά άσχημο είναι επίσης ένα από τα τραγούδια με τη Γαλάνη: "Η μέρα σκοτεινή". Απλώς φρικτό. Η vitaly2 γράφει: Λυπάμαι, αλλά σε γενικές γραμμές η δική μου άποψη είναι η εντελώς αντίθετη (όσο για τη μουσική· δεν ασχολήθηκα με τους στίχους): Όχι, για μένα δεν υπάρχει κάτι το "ευφυές" σε αυτή τη μουσική: Είναι εντελώς ρηχή, χωρίς έμπνευση και πληκτική. Και δεν μπορώ να βρω ψυχή μέσα της. Αυτό ισχύει επίσης για τα δύο τραγούδια με τον Νταλάρα, παρ όλο που η φωνή του (όπως συνήθως) προσδίδει ακόμα και σε τέτοια κομμάτια μια κάποια χάρη: "Πόσο κρατάει ένα όνειρο": Τα πρώτα μέτρα στην αρχή (παιγμένα από κιθάρα αν δεν απατώμαι) όντως υπόσχονται ένα ωραίο τραγούδι, αλλά δυστυχώς συτή η μελωδία δεν συνεχίζεται. Ο Νταλάρας αρχίζει να τραγουδά χαριτώμενα, όμως το αργότερο εκεί που ξεκινά το "είδα στον ύπνο μου εχθές" το τραγούδι γίνεται ρηχό και αδιάφορο. Και το ρεφρέν χαρακτηρίζεται σε μουσική και ενορχήστρωση από το συνηθισμένο ποπ ύφος που το γνωρίζουμε από τόσα άλλα "ελληνικά" (?) τραγούδια. "Havana": Μήπως κάποιος μπορεί να μου εξηγήσει σε τι χρησιμεύει αυτή η ανοησία στην αρχή του τραγουδιού; Εννοώ το σήμα του τηλεφώνου, τις φωνές από μακριά και τη φωνή του Νταλάρα σαν μέσα από ένα τηλέφωνο. Και γιατί ο Νταλάρας είναι διατεθειμένος να δοκιμάσει τέτοια σαχλαμάρα;; Ύστερα το "πραγματικό" τραγούδι ξεκινά. Όλα ακούγονται κουρασμένα: η μελωδία και η φωνή του Νταλάρα επίσης. Και τότε αρχίζει το ρεφρέν ("Κι εσύ να μένεις εκεί") που το θεωρώ το (σχετικά) καλύτερο μέρος του τραγουδιού και ολόκληρου του CD. Αλλά ακριβώς αυτό το μέρος μπορώ να το ακούσω σε μια καλύτερη και πιο αυθεντική ... "παραλλαγή" στο τραγούδι "Πάω πάω" με την Έλλη Κοκκίνου. (Αν το θεωρώ καθόλου αναγκαίο να ερμηνεύουν έλληνες τραγουδιστές λατινοαμερικανική μουσική.) Όχι, όχι. Δεν υποστηρίζω ότι ο Κορκολής έχει κλέψει το ρεφρέν του "Havana" από το τραγούδι του Ramon Monchito. Δεν θέλω να μου κάνει μήνυση ο Κορκολής λόγω δυσφήμησης. Αλλά νομίζω πως μπορεί να πει κανείς ότι στο ρεφρέν του τραγουδιού "Havana" απλώς μιμήθηκε (αυθεντική) λατινοαμερικανική μουσική. Και αναρωτιέμαι γιατί χρειαζόμαστε έναν έλληνα συνθέτη σε περίπτωση που θέλουμε να ακούσουμε αυτό το είδος μουσικής. Ναι, ο latin ήχος είναι "της μόδας" (όπως ολόλκληρη η "world music" / "ethnic") και αυτός είναι προφανώς ο μοναδικός λόγος γιατί ο Κορκολής έγραψε αυτό το τραγούδι και γιατί το ερμήνευσε ο Νταλάρας (μαζί με την Dulce Pontes). Αποτέλεσμα: Μία καλή μελωδία σε ολόκληρο το CD και ούτε αυτή δεν είναι κάτι το αυθεντικό. :blink:

It is difficult to express in words why you find a certain music very good or very bad. But as I promised to explain my (negative) opinion about this CD, I will try do so. The most positive I can say is that the two songs with Dalaras ("Poso krataei ena oneiro" and "Havana") are the relatively best of the CD. To my mind the other songs have not the lightest inspiration concerning their bemelodies (if we can call these sounds "melodies") and the instrumentation is very ugly (with all the annoying use of synthesizer etc.). Listen for example to the first song ("Anemoptero") whose singer (Adriana Bambabli) moreover sings out of tune. Extremely bad is also one of the songs with Galani: "I mera skotini". Simply terrible. vitaly2 writes: Sorry, but in general my own opinion is completely the reverse (concerning the music; I did not deal with the lyrics): No, to me there is nothing "intelligent" in the music: It is completely shallow, uninspired and boring. And I cannot find any soul in it. This applies also to the two songs with Dalaras, although his voice (as usual) can give even such songs a certain charm: "Poso krataei ena oneiro": The first notes at the beginning (played by a guitar I think) indeed promise a beautiful song but unfortunately this melody is not continued. Dalaras starts to sing nice but at the latest where he starts with the "eida ston ipno mou exthes" the song becomes shallow and uninteresting. And the refrain is the usual pop style in melody and instrumentation we know from so many other "Greek" (?) songs. "Havana": Can anyone explain me what the nonsense at the beginning of the song is good for? I mean this sound of the telephone, the voices from far away and Dalaras' voice sounding like through a telephone? And why is Dalaras willing to try out this nonsense?? Afterwards the "real" songs starts. All sounds tired: the melody and Dalaras' voice too. And then comes the refrain ("Ki esi na meneis ekei") which I regard the (relatively) best part of the song and of all the CD. But exactly this part I can hear in a better and more authentic ... "variation" in the song "Pao pao" with Elli Kokkinou. (If I believe at all that it is necessary that Greek singers perform latin-american music.) No, no. I do not say that Korkolis has stolen the refrain from Ramon Monchito's song. I do not want to be sued by Korkolis because of false accusations. But I think that one can say that in the refrain of the song "Havana" Korkolis simply imitated (original) latin-american music. And I wonder why we need a Greek composer in case that we want to listen to this type of music. Yes, latin sound is "modern", it is "in" (as all the "world music" / "ethnic") - and this is obviously the only reason why Korkolis composed this song and why Dalaras performed it (together with Dulce Pontes). Summary: One good melody on the whole CD - and not even this is something authentic. :blink: PS: In case that I am in mood, I will write the above comment in Greek too a little bit later.

First of all, those who do not know the CD "Anemoptero", can listen to three samples here (one of them with Dalaras): http://boutique.info-grece.com/product_inf...roducts_id/5537 In general that's right, Natalie. I did not give more explanations because I thought that it would not be of much interest in case of a record that is already two years old. But o.k., I will explain more in detail when I will find the time to do so (perhaps this weekend). For the time being, a suggestion concerning the song "Havana" (from this CD): There is a purely "commercial" singer in Greece called Elli Kokkinou. In 2000 she published a CD (called "Andriki kolonia") on which she performs (with greek lyrics) an original latinamerican song, written by a certain Ramon Monchito. (Unfortunately I could not find out, where exactly he comes from.) It's title is "Pao pao". Here is a link, where you can listen to a sample of this song (about 50 seconds). (It's from a different CD, but the song is the same). It is the second song in the list with the song titles: http://boutique.info-grece.com/product_inf...roducts_id/5108 If you like, listen to it and perhaps you can tell your opinion about two points: 1. Which of the two songs ("Pao pao" or "Havana") do you regard the better one? 2. Is there a strong similarity between the refrains of the two songs, or not? _____________________ The same in Greek: Πρώτα απ όλα, όσοι δεν γνωρίζουν το CD "Ανεμόπτερο" μπορούν να ακούσουν τρία σύντομα αποσπάσματα εδώ (ένα από αυτά με τον Νταλάρα): http://boutique.info-grece.com/product_inf...roducts_id/5537 Μέχρι να βρω το χρόνο να επανέλθω, μια πρόταση αναφορικά με το τραγούδι "Havana" (από το εν λόγω CD): Υπάρχει μια καθαρά "εμπορική" τραγουδίστρια, η Έλλη Κοκκίνου (αρκετά γνωστή είναι, νομίζω). Το 2000 κυκλοφόρησε ένα CD ("Ανδρική κολώνια") στο οποίο ερμηνεύει (με ελληνικούς στίχους της Εύης Δρούτσα) ένα αυθεντικό λατινοαμερικάνικο τραγούδι, γραμμένο από κάποιον Ramon Monchito. (Δυστυχώς μέχρι στιγμής δεν κατάφερα να μάθω από πού ακριβώς είναι.) Λέγεται "Pao pao (Πάω πάω)". Να ένας σύνδεσμος, όπου μπορείτε να ακούσετε ένα απόσπασμα από αυτό το τραγούδι (50 δευτερόλεπτα περίπου). (Είναι από διαφορετικό CD, αλλά το τραγούδι είναι το ίδιο.) Είναι το δεύτερο κομμάτι στη λίστα με τους τίτλους: http://boutique.info-grece.com/product_inf...roducts_id/5108 Αν σας ενδιαφέρει, ακούστε το απόσπασμα και ίσως μπορείτε να πείτε τη γνώμη σας για δύο ζητήματα: - Ποιο από τα δύο τραγούδια ("Pao pao" ή "Havana") θεωρείτε καλύτερο; - Υπάρχει μια έντονη ομοιότητα ανάμεσα στα ρεφρέν των δύο τραγουδιών ή όχι;

Με περίπου δύο χρόνια καθυστέρηση απέκτησα κι εγώ το CD "Ανεμόπτερο". Η γνώμη μου: Φρίκη!!! Τι άσχημα τραγούδια!! Μα είναι δυνατόν ο Νταλάρας να συμμετείχε σε έναν τέτοιο δίσκο;;; :blink: ______________________ With about two years delay I also bought the CD "Anemoptero". My opinion: It's a horror!!! What terrible songs!! Unbelievable that Dalaras participated on such a record!!! :blink:

Βρίσκεται στον δίσκο "Φταίνε οι άπονοι καιροί" (προσωπικός δίσκος του Σαρρή με συμμετοχή της Δέσποινας Ολυμπίου σε μερικά κομμάτια, έτος κυκλοφορίας: 1997).

Σ ευχαριστώ, Κώστα. Ώστε οι δύο πηγές συμπληρώνουν η μία την άλλη.

---- (Προηγουμένως ήθελα να ρωτήσω κατά πόσο διαφέρει αυτό το βιβλίο από την "Ελληνική Δισκογραφία" του Πέτρου Δραγουμάνου. Τώρα όμως το είδα μόνος μου: Το βιβλίο του Μανιάτη ασχολείται μόνο με την περίοδο 1896-1961. Ας διάβαζα πιο προσεκτικά το κείμενο του Θανάση. )

Μετά τα «μισητά τραγούδια» που παρουσίασα σε άλλο topic (και ομολογώ ότι ακανούφιση ήταν για μένα να μιλήσω και για αυτά ) ας συνεισφέρω πάλι κάτι στα «Ξεχασμένα διαμάντια»: Από καιρό ήθελα να γράψω για την Πένυ Ξενάκη. Όπως φαίνεται, είναι άλλη μια τραγουδίστρια χωρίς την προβολή και την ευρύτερη αναγνώριση που θα της άξιζαν. Ο πρώτος προσωπικός της δίσκος κυκλοφόρησε το 1989 (τίτλος: «Επιφυλακή») και συμπεριέλαβε 10 τραγούδια με μουσική του Γιάννη Σπανού· μερικά απο αυτά είναι πολύ ωραία. Δυστυχώς η ενορχήστρωση του Γιώργου Πεντζίκη είναι σε διάφορα κομμάτια τελείως αποτυχημένη. (Ο Πεντζίκης είναι αυτός που κατέστρεψε και την θαυμάσια «Ατζέντα», το τραγούδι με τον Νταλάρα. Ασυγχώρητο πόσο κακοποίησε αυτό το κομμάτι!!) Χρειάστηκε να περάσουν 6 χρόνια (!) ώσπου να κυκλοφορήσει ο δεύτερος προσωπικός δίσκος της Ξενάκη. Το 1995, λοιπόν, εκδόθηκε σε LP και σε CD ο δίσκος με τον τίτλο «Με μια ομπρέλα τρύπια». Η φωνή της Ξενάκη πότε θυμίζει έντονα την Τσανακλίδου (αν και ευτυχώς χωρίς την θεατρικότητα για την οποία ξεχωρίζει αυτή) και πότε την Γαλάνη. Ανάλογα είναι και το ύφος αρκετών τραγουδιών του δίσκου. Για 8 κομμάτια τη μουσική έχει γράψει ο Γιάννης Σπανός, από 2 έχουν συνθέσει ο Γιώργος Χατζηνάσιος και η Νένα Βενετσάνου αντίστοιχα. Όλα τα κομμάτια διακρίνονται για τη μελωδικότητά τους. Ειδικά ο Σπανός είναι άλλη μια φορά ένας καταπληκτικός συνθέτης. Σε μερικά τραγούδια μάς δείχνει πάλι την «γαλλική/δυτική» πλευρά του έχοντας γράψει κομμάτια που θυμίζουν έντονα είτε το γαλλικό chanson (λ.χ. «Με μια ομπρέλα τρύπια») είτε τις συνθέσεις που έχει συνθέσει για την Τσανακλίδου (λ.χ. «Παρ όλα αυτά», «Λόγω τιμής»). ’λλα φανερώνουν τη «λαϊκή» πλευρά του συνθέτη (λ.χ. «Τι κοστίζει μια συγνώμη», «Το "Αχ"», «Εγώ μάτια μου σ αγάπησα»). Και «Τα τρελά μάτια» είναι απλώς ... Σπανός το μοναδικό, χαρακτηριστικό ύφος του. Μια πολύ χαρούμενη μελωδία έχει η «Φοινίκη« του Χατζηνάσιου. Το «Θα ρχομαι» του ίδιου συνθέτη θυμίζει (ευχάριστα) το στυλ του Σπανού. Πολύ ωραία είναι και τα λιτά «Βήματα» και το ανατολίτικου χρώματος «Γίνε νύχτα» της Βενετσάνου. Ως προς τον χαρακτήρα των στίχων αρκεί να ανφέρω ότι τους περισσότερους έχουν γράψει ο Ηλίας Κατσούλης (5) και ο Μάνος Ελευθερίου (3). Αυτό και μόνο μαρτυρεί την αξία τους ... Η ενοχρήστρωση (του Τόλη Κετσελίδη) έχει μερικά αδύνατα σημεία, αλλά σε γενικές γραμμές είναι καλή. Την επιμέλεια της παραγωγής είχε ο Κώστας Κωτούλας, πράγμα που είναι λίγο-πολύ εγγύηση για έναν «ποιοτικό» δίσκο (ό,τι κι αν σημαίνει αυτός ο όρος ...). Τα τραγούδια του δίσκου αναλυτικά: 1. Με μια ομπρέλα τρύπια (Γιάννης Σπανός / Ηλίας Κατσούλης) 2. Παρ όλα αυτά (Γ. Σπανός / Η. Κατσούλης) 3. Τα τρελά φεγγάρια (Γ. Σπανός / Μάνος Ελευθερίου) 4. Χόρεψε κι εσύ Θεέ μου (Γ. Σπανός / Θεόδωρος Ποάλας) 5. Τι κοστίζει μια συγνώμη (Γ. Σπανός / Μ. Ελευθερίου) 6. Το «Αχ» (Γ. Σπανός / Μ. Ελευθερίου) ντουέτο της Ξενάκη με τον Μπάμπη Τσέρτο 7. Φοινίκη (Γιώργος Χατζηνάσιος / Η. Κατσούλης) 8. Θα ρχομαι (Γ. Χατζηνάσιος / Ροδούλα Παπαλαμπριανού) 9. Εγώ μάτια μου σ αγάπησα (Γ. Σπανός / Σωτηρία Μπαβέλλου) 10. Λόγω τιμής (Γ. Σπανός / Η. Κατσούλης) 11. Τα βήματα (Νένα Βενετσάνου / Η. Κατσούλης) 12. Γίνε νύχτα (Ν. Βενετσάνου / Νίκος Γαλάτης) Και οι στίχοι δύο τραγουδιών: «Με μια ομπρέλα τρύπια Απόψε που σε ήπια και μέθυσε η ψυχή με μια ομπρέλα τρύπια θα βγω μες στη βροχή. Μου πάει η ευτυχία κι ας μην κρατάει πολύ, απόψε που κοιτάζω στα μάτια σου κι αλλάζω τόσα χαμένα χρόνια για μια στιγμή αιώνια. Απόψε δεν με ξέρει ο πόνος ο κρυφός, η νύχτα μου ΄χει φέρει ένα μπουκέτο φως.» «Τα τρελά φεγγάρια Στα τρελά φεγγάρια που άλλαζε ο καιρός άλλαζες μαζί μου κι ήσουν σκοτεινός. Κι είχαμε μια σχέση, σχέση του χαμού, σαν πουλί στην άκρη του γκρεμού. Στα τρελά φεγγάρια ζούμε πάντα μοναχοί, δίπλα μου κι αν είσαι, δεν υπάρχεις. Στα τρελά φεγγάρια μοιάζει κάποτε η ψυχή σαν τον ακροβάτη στο σκοινί. Στα τρελά φεγγάρια που άναψαν για μας ήσουν της αγάπης ο πικρός σεβντάς. Κι ήταν τα φιλιά σου σαν κρυφό σχολειό κι ήταν τ όνομά σου άστρο μακρινό.»

Με το που σκεφτόμαι ορισμένα τραγούδια που δεν μου αρέσουν συνειδητοποιώ ότι τις περισσότερες φορές δεν πρόκειται για μεμονωμένα παραδείγματα αλλά για κομμάτια που αντιπροσωπεύουν και αρκετά άλλα "συγγενικά" έργα (παρόμοιου ύφους, του ίδιου συνθέτη, με τον ίδιο ερμηνευτή κ.λπ.) για τα οποία έχω την ίδια αρνητική γνώμη. Αυτό ισχύει για τα πέντε παραπάνω τραγούδια όπως και για τα σημερινά: 1. "Πάμε γι άλλες πολιτείες" (Σταμάτης Σπανουδάκης) με την Ελένη Βιτάλη: Ως στιχουργός ο Σπανουδάκης δεν είναι κακός. Αλλά τα περισσότερα τραγούδια του χαρακτηρίζονται από μια τεράστια μουσική πενία: Σπάνια υπάρχει μια ουσιαστική μελωδική ιδέα (οι συνθέσεις είναι συνήθως τελείως ρηχές και απλοϊκές) και η ενοχρήστρωση είναι σχεδόν πάντα ανύπαρκτη: Ο ήχος ενός συνθεσάιζερ ακούγεται κατά κανόνα, εμπλουτισμένος στην καλύτερη περίπτωση με ένα κλαρίνο. Το αποτέλεσμα είναι τελείως άψυχα κομμάτια. Σε αυτή την κατηγορία ανήκει και το γνωστό "Πάμε γι άλλες πολιτείες". Ούτε μια Βιτάλη μπορεί να "σώσει" ένα τόσο αδύνατο κομμάτι. 2. "Ας κρατήσουν οι χοροί" (Μουσική / στίχοι / ερμηνεία: Διονύσης Σαββόπουλος): Χάλια - όπως είναι για μένα όλο το έργο του Σαββόπουλου (με εξαίρεση 1 ή 2 τραγούδια) και βέβαια και η "ερμηνεία" από τον ίδιο. Από τότε που μια Ελληνίδα μου είπε ότι και αυτή δεν αντέχει τον Σαββόπουλο και τα τραγούδια του ξέρω ότι μάλλον δεν φταίει που είμαι ξένος. (Παλιότερα είχα την εντύπωση πως όλοι οι Έλληνες λατρεύουν τον Σαββόπουλο ...) 3. "Κοντρόλ" (Θάνος Μικρούτσικος / Κώστας Τριπολίτης) με τον Βασίλη Παπακωνσταντίνου: Σαν το προηγούμενο και αυτό είναι ένα τραγούδι που κάποια εποχή το έπαιζαν συνεχώς στο ραδιόφωνο. Ένα από τα (όχι λίγα) παραδείγματα άσχημης μουσικής του Μικρούτσικου - σε συνδυασμό με απαίσιους στίχους του Τριπολίτη("Αγάπησα μια γυναίκα-ευνούχο / με ψηλό τακούνι και πέτσινο ρούχο / (κ.λπ.) // Έχω τον έλεγχο των πιο κρυφών κυττάρων σου / του οργασμού, της πείνας σου, της μάρκας των τσιγάρων σου.") Και ερμηνευμένο αυτό το "αριστούργημα" με το γνωστό χλιμίντρισμα του Παπακωνσταντίνου. 4. "Υδροχόος" (Βάσω Αλαγιάννη / Μανώλης Ρασούλης) με τον Νίκο Παπάζογλου ("Μπαίνουμε στον Υδροχόο / και θ αμάψουμε φωτιές ..."): Ωραία ενορχήστρωση έχει το κομμάτι. Κατά τα άλλα όμως: Μονότονη μουσική δίχως έμπνευση, ανούσιοι, ψευδο-φιλοσοφικοί στίχοι (σε αυτό είναι αξεπέραστος ο Ρασούλης) και πάνω απ όλα μια ερμηνεία από τις πιο άσχημες φωνές που έχει βγάλει ποτέ η Ελλάδα. 5. "Ερηνούλα μου (Delenda est)" (Δήμος Μούτσης / Κώστας Τριπολίτης) με τον ίδιο τον Μούτση: Ένα κομμάτι από την εποχή που ο Μούτσης άρχισε να ενοχλεί ακροατές σαν κι εμένα με την άσχημη φωνή του και με εξίσου άσχημα τραγούδια. Ναι, για απίστευτη ενόχληση επρόκειτο επειδή για κάποιο χρονικό διάστημα ήταν αδύνατον να γλιτώσεις από τραγούδια σαν την "Ερηνούλα" όποτε άνοιγες το ραδιόφωνο: "Πέφτει σύρμα, πέφτει σύρμα και οι μισθοφόροι που σε κυβερνούν" κ.λπ.κ.λπ. Ποιος δεν το έχει ακούσει άπειρες φορές; Να τι σημαίνει "πλύση εγκεφάλου (= αυτιών)" από τα ΜΜΕ. Όσο κι αν θέλεις να ξεχάσεις κομμάτια σαν αυτό ή τόσα άλλα του "τραγουδιοποιού" Μούτση ("Το όνειρο", "Κύριε Τζαφόλια" κ.λπ.) δεν το μπορείς λόγω της τόσο επίμονης προβολής τους η οποία έχει αφήσει ανεξίτηλα σημάδια στα αυτιά. Φρίκη!!!!! Ουφφ! Καιρός θα ήταν ύστερα από αυτή την μαζοχιστική ενασχόληση με όλα αυτά τα τραγούδια-τέρατα να γράψω πάλι για κάποιο "Ξεχασμένο διαμάντι".

Ας αρχίσω λοιπόν ο ίδιος με μερικά παραδείγματα ("έντεχνα" [???] τραγούδια κυρίως): 1. "Ώπα, είπα, λέω" (Σταμάτης Κραουνάκης / Γιώργος Μανιώτης) με την Πρωτοψάλτη Αστείρευτη πηγή "μισητών τραγουδιών" είναι για μένα ο Κραουνάκης, αλλά αυτό είναι ιδιαίτερα χαζό και ρηχό και το έπαιζαν τόσο πολύ στο ραδιόφωνο. 2. "Κιβωτός" (Στ. Κραουνάκης / Λίνα Νικολακοπούλου), πάλι με την Πρωτοψάλτη ("Έχω μια Κιβωτό που πιάνει τα εκατό ..." κ.λπ.) Ένα βαλσάκι με τελείως ανούσια μελωδία (και στίχους που δεν μου λένε τίποτα ). 3. "Ταμπού" (Γιώργος Χατζηνάσιος / Λίνα Νικολακοπούλου), τραγουδούν οι Γαλάνη, Τσανακλίδου, Χατζηνάσιος Καμιά φορά και ο Χατζηνάσιος έχει γράψει μουσικές σαχλαμάρες σε στυλ Κραουνάκη. Αυτό είναι χαρακτηριστικό παράδειγμα. Οι στίχοι της Νικολακοπούλου - όπως τις περισσότερες φορές - κουλτουριάρικες/ακαταλαβίστικες ("Όλα τα θέλουμ όλα / γιατί έχουμ αντοχή / για σχέσεις καραμπόλα / και νύχτες ΙΧ" κ.λπ.). Και αυτό το τραγούδι διάλεξα γιατί προβλήθηκε τόσο πολύ στο ραδιόφωνο. 4. "Πάρε πασά μου" (Λάκης Παπαδόπουλος / Μαριανίνα Κριεζή), ντουέτο της Ελένης Δήμου με τον συνθέτη Ανανγνωρίζω ότι ο Λάκης Παπαδόπουλους κατά καιρούς έχει γράψει και ωραία τραγούδια (λ.χ. "Το παλιό μου παλτό" με τον Δάντη, αλλά και το "Θέλω να γυρίσω" με τον Νταλάρα κ.ά.). Συνήθως όμως και αυτός είναι για μένα μάστορας της σαχλαμάρας. Χαρακτηριστικό παράδειγμα το θρυλικό "Πάρε πασά μου" ("την οδοντόβουρτσά μου / Δως μου κι εσύ / τη μοναξιά σου τη μισή" κ.λπ.). Ισάξια η χαζομάρα της μουσικής με εκείνη των στίχων. Η Κριεζή έχει γράψει πολλούς πραγματικά πανέμορφους στίχους, αλλά αυτοί είναι χάλια .... 5. "Ρίτα - Ριτάκι" (μουσική - στίχοι - ερμηνεία: αδελφοί Κατσιμίχα): Γενικά δεν μου αρέσουν καθόλου οι Κατσιμιχαίοι (ούτε ως εμρηνευτές ούτε ως δημιουργοί). Διάλεξα το συγκεκριμένο τραγούδι γιατί και αυτό έγινε (τελείως αδικαιολόγητα κατά τη γνώμη μου) μεγάλη επιτυχία: Χαζή μουσική και γελοίοι στίχοι: Τι μας ενοχλούν με την ιστορία ενός 45άρη που γίνεται ρεζίλι λέγοντάς μας με τόσο γελοίο τρόπο τα παράπονά του γιατί "αγάπησε ένα μωρό, τη Ρίτα", τη "Ρίτα, 18 χρονών" κ.λπ.;;;; Έλεος! .... Τι κατάντια του ελληνικού τραγουδιού .... :blink: Αρκετά προς το παρόν.

Μόλις έριξα μια ματιά στο Φόρουμ για την Αλεξίου. Εκεί ανακάλυψα ένα ενδιαφέρον θέμα με τίτλο "Μισητό τραγούδι?" (βλ. http://harisalexiou.10.forumer.com/viewtop...der=asc&start=0 ) Αποφάσισα να το ... κλέψω για να το βάλω και εδώ. Μεταφέρω αποσπασματικά τι γράφει αυτός (ή αυτή) που το άνοιξε: «Ποιό τραγούδι ή τραγούδια μισείτε? Υπάρχουν τραγούδια που όταν τα πετυχαίνετε στο ραδιόφωνο λέτε "Γαμώτο, αυτή τη σαχλαμάρα θα ακούσουμε τώρα?" , και το αλλάζετε αμέσως?» Απλώς σκέφτηκα να βάλω σε εισαγωγικά τη λέξη "μισητά" (τραγούδια) γιατί δικαιολογημένα κάποιος θα μπορούσε να πει ότι το να μη μου αρέσει ένα τραγούδι δεν (θα έπρεπε να) είναι θέμα μίσους. Πάντως νομίζω ότι όλοι καταλαβαίνουμε πως εδώ ο όρος χρησιμοποιείται με την ευρύτερη έννοια: τραγούδια που δεν μας αρέσουν καθόλου, που συχαινόμαστε, που μας προκαλούν πλήξη κ.λπ. Ας σημειωθεί ότι στο Φόρουμ για την Αλεξίου αναφέρονται και αρκετά τραγούδια που έχει ερμηνεύσει η ίδια η Αλεξίου! Αντίθετα, εγώ προσωπικά θα προσπαθήσω εδώ να αποφύγω την αναφορά σε τραγούδια με τον Νταλάρα - απλώς για να μην προκαλέσω. Στο αρχικό θέμα έγινε η πρόταση να λαμβάνονται υπόψη μόνο "έντεχνα" τραγούδια («Και προσέξτε, μην αρχίσετε να λέτε τραγούδια του τύπου "Μωρό μου σόρυ" και "Γκούτσι φόρεμα", εννοώ τραγούδια απ' τα ανήκοντα στο χώρο του "εντέχνου".»). Ομολογώ ότι εμένα θα με ενδιέφερε γενικά να μάθω ποιο συγκεκριμένο τραγούδι μισείτε (είτε "έντεχνο" είτε όχι).