Sid

Η εκπομπή ξεκίνησε σε επανάληψη πριν λίγο στην τηλεόραση της ΝΕΤ.

Το αίτημά σου έχει διατυπωθεί ανοιχτά, οπότε όποιος θέλει μπορεί να σου απαντήσει. Προσωπικά δε δικαιούμαι ούτε να γνωρίζω ούτε και να διαχειρίζομαι το προσωπικό αρχείο του κάθε μέλους, χωρίς τη βούληση και την έγκρισή του.

Η παραπάνω εκπομπή μεταδόθηκε με υλικό από το Αρχείο της Ελληνικής Ραδιοφωνίας, οπότε θα πρέπει να βρείτε κάποιο μέλος που την ηχογράφησε απευθείας από το ραδιόφωνο εκείνο το βράδυ.

Μου αρέσει που περιλαμβάνει και στοιχεία για τους "αδαείς" που γνωρίζουν μόνο τον τίτλο, αλλά και πολύ ενδιαφέρουσες πληροφορίες για τους "μυημένους". Μπράβο !

Προσωπικά καλύπτομαι πλήρως από τα παραπάνω. Θέλω μόνο να προσθέσω ότι όταν η φωτιά καίει και θες να μπεις μέσα στη φωτιά, πρέπει να ξέρεις από πριν αν θα παίξεις το ρόλο του νερού ή του λαδιού.

Ο ΜΙΚΗΣ ΘΕΟΔΩΡΑΚΗΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΣΥΝΟΙΚΙΑ Τ' ΟΝΕΙΡΟ "Κι εδώ δεν έχουμε πολλά πράγματα: Δύο τραγούδια, το Βρέχει στη φτωχογειτονιά σε στίχους του Τάσου Λειβαδίτη και τη Μάνα σε στίχους­ του Κώστα Βίρβου και ένα χορό τον Κρητικό, που έμελλε αργότερα, μέσω του φιλμ Ζορμπάς, να πάρει τη διάδοση και τη σημασία που πήρε... Όμως, όπως με την περίπτωση Μποστ (Η νήσος των Αζορών), κι εδώ η σημασία των τραγουδιών αντανακλά ένα σταθμό καλλιτεχνικό και κυρίως ιδεολογικό που ήταν το φιλμ Συνοικία τ' όνειρο. Ίσως η ταινία αυτή καθεαυτή να μην είχε τόσο μεγάλη αξία, όμως η απή­χηση της ήταν καταλυτική. Για πρώτη φορά μετά το τέλος του Εμφυλίου κι ενώ οι φυλακές και οι εξορίες ήταν γεμάτες με αριστερούς, τόσοι επώνυμοι καλλιτέ­χνες της Αριστεράς ενώνουν τις δυνάμεις τους σε μια κοινή προσπάθεια: Κώστας Κοτζιάς, Τάσος Λειβαδίτης, Μάνος Κατράκης, Γρη­γόρης Μπιθικώτσης. Και ο Βενιαμίν σ' αυτόν τον ταλαίπωρο ιδεολογικό χώρο, ο Αλέκος Αλεξανδράκης. Και φυσικά ο υποφαινόμενος. Η θεματολογία επίσης που έσκυβε με μάτι καθαρό -καθόλου τουριστικό ή ηθογραφικό- στις συνοικίες και στις παράγκες, που τις κα­τοικούσαν «παιδιά του λαού», αποτελούσε πρόκληση στην παντοδυναμία του αστυνομικού κράτους της εποχής. Έτσι γρήγορα δημι­ουργήθηκε γύρω από την ταινία ένας μύθος με καθαρά πολιτικές διαστάσεις. Στην πρώτη προβολή γέμισε η Πατησίων με τους αριστερούς που ξεθάρρεψαν λόγω του καλλιτεχνικού άλλοθι που τους θωράκιζε μπροστά στις δυνάμεις καταστολής, που όπως ήταν φυσικό έσπευσαν κι αυτές να εφαρμόσουν επί τόπου την απόφαση της αστυνο­μίας να απαγορεύσει την είσοδο στον κινηματογράφο. Τα επεισόδια που έγιναν ανέβασαν κατακόρυφα το θρύλο της ταινίας. Η πρόκληση μεγάλωσε όταν το Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης επέλεξε την ταινία. Σκηνές απείρου κάλλους διαδραματίστηκαν στους δια­δρόμους που συνεδρίαζε η επιτροπή. Παραιτήσεις και διορισμοί από το παράθυρο για να εμποδιστεί η βράβευση της. Ιαχές αντηχούσαν στην αίθουσα προβολής και σκηνές λατρείας για τους παράγοντες του φιλμ. Σφυρίγματα κι αποδοκιμασίες για τους εκπροσώπους της εξουσίας. Ο μύθος εδραιώθηκε χωρίς κανένας να θελήσει να προχωράει βαθύτερα διερωτώμενος: «Μπας και οι συγγραφείς και ο σκηνοθέ­της επιχείρησαν ένα είδος ρεαλιστικού σοσιαλισμού αλά ελληνικά;». ’λλωστε η ταινία για κείνη την εποχή λειτούργησε θετικά. Όπως επίσης και η Αριστερά που ξέχωρα από τα όποια ιδεολογήματα των ηγεσιών της δεν μπορούσε να έχει άλλο στόχο παρά μονάχα ένα: τη Δημοκρατία. Κι αυτό ήταν καλό για τον ελληνικό λαό και την Ελλάδα Μίκης Θεοδωράκης

Και σε επανάληψη σήμερα Σάββατο 28 Μαΐου από τις 2 ως τις 3 το μεσημέρι.

Αυτή τη Δευτέρα 16 Μαΐου στις 8 το βράδυ στο Δεύτερο Πρόγραμμα και στην εκπομπή του "Εκ βαθέων" ο Μίμης Πλέσσας παρουσιάζει όλο το "Ζει ;"

Αυτή τη Δευτέρα 16 Μαΐου στις 8 το βράδυ στο Δεύτερο Πρόγραμμα και στην εκπομπή του "Εκ βαθέων" ο Μίμης Πλέσσας παρουσιάζει όλο το "Ζει ;"

Συγγνώμη για τα απανωτά edit παραπάνω.

Έχω παρατηρήσει και σε άλλες εκπομπές (π.χ. στην εκπομπή για τη Βιτάλη) που ο Τσάμπρας καθόταν επίσης στο ακριανό τμήμα του ημικυκλίου των τραπεζιών, δεξιά όπως φαίνονται στην οθόνη, ότι αυτό το τμήμα δεν το "παίρνουν" συχνά οι κάμερες. Δε γνωρίζω το λόγο. Φαντάζομαι ότι είναι τεχνικό το ζήτημα. Δε νομίζω δηλαδή ότι όσοι κάθονται σ' εκείνο το άκρο είναι οι "παρείσακτοι". Σχετικά με την αναφορά των ονομάτων της Ελίνας και του Θοδωρή, υποθέτω, χωρίς τάση υπεράσπισης της εκπομπής, ότι μπορεί να μη θέλουν να ακούγονται ονόματα αγνώστων ανθρώπων που δεν είναι παρόντες στην εκπομπή από ανθρώπους που δεν τους γνώριζαν από πριν, ίσως και για τυπικούς λόγους. Μπορεί και να κάνω λάθος. Εδώ γίνεται ολόκληρο θέμα με τα τραγούδια του Μαρκόπουλου. Για τα βίντεο, ίσως να μην προβλήθηκαν γιατί ήταν μια εκπομπή για το Μουσικό Σχολείο Βόλου και τη δουλειά του στα τραγούδια του Νταλάρα, ενώ η εκδήλωση του Βόλου ήταν απευθείας για τον Νταλάρα. Εγώ αν ήμουν εκτός της όλης κατάστασης και ψυχρός παρατηρητής θα προτιμούσα να δω βίντεο για το Μουσικό Σχολείο και τις δραστηριότητές του (πέρα από την πρόσφατη συναυλία), παρά βίντεο για το τιμώμενο πρόσωπο της συναυλίας. Από αυτή την άποψη ίσως η χθεσινή ΜΗ προβολή των βίντεο μπορεί και να ήταν τελικά για καλό του Νταλάρα. Τέλος έμειναν έξω πολλά πράγματα από αυτά που είπαν οι καθηγητές στη 2η σειρά, αλλά και ολόκληροι διάλογοι του Νταλάρα με τον Παπαδόπουλο. Χαρακτηριστικά θυμάμαι ότι ο Νταλάρας αναφερόμενος στην παρούσα κατάσταση λέει ότι "πρέπει να ελεγχθούμε όλοι ένας -ένας και πρώτος απ' όλους εγώ που το λέω". Και του απαντάει ο Παπαδόπουλος χαριτολογώντας "Καλά, μέχρι να φτάσουνε στο "Ν" έχουμε καιρό". Αυτό βέβαια είναι μια πάγια τακτική στις ηχογραφημένες ή μαγνητοσκοπημένες συνεντεύξεις. Πάντα ρωτάς για περισσότερα πράγματα ή μιλάς πολύ περισσότερη ώρα απ' όση έχεις στη διάθεσή σου και μετά κρατάς αυτά τα μέρη που θεωρείς πιο ζουμερά ή αυτά που κάνουν πιο σφιχτή και πιο γεμάτη τη συνέντευξη. Σε καμία περίπτωση δε συνιστούν λογοκρισία. Και κάτι ακόμα. Οι πιο πολλοί από εσάς που γράφετε έχετε δει τον Νταλάρα πολύ περισσότερες φορές από μένα. Δεν ξέρω αν υπάρχει καταγεγραμμένη άλλη εκπομπή που να φαίνεται τόσο έντονη και σε τόσα πολλά όμορφα πλάνα η ικανοποίησή του,η συγκίνησή του, η δικαίωσή του και η επιβράβευση της στάσης του απέναντι στο τραγούδι όλα αυτά τα χρόνια. Κι άλλα παραλειπόμενα προσεχώς (ακόμα χρωστάω τον Ιανουάριο)... Σας ευχαριστώ κι εγώ για τα καλά λόγια.

Τζαμάροντας με τους κορυφαίους! Στις περίπου δύο δεκαετίες ύπαρξης των Πυξ Λαξ στα μουσικά δρώμενα, πάντα ήταν ανοιχτοί σε συνεργασίες. Οχι μονάχα με ανθρώπους που τους έμοιαζαν και είχαν κοινά μουσικά στοιχεία, αλλά και με καλλιτέχνες που φαίνονταν εντελώς διαφορετικοί από αυτούς. Και κατάφερναν πάντα να δημιουργούν από κοινού αξιομνημόνευτα έργα. http://www.ethnos.gr/article.asp?catid=232...&pubid=63001162

Έχουν φύγει πολλοί σπουδαίοι ηθοποιοί και δε θέλω να προσβάλω τη μνήμη τους. Έχουν φύγει κολοσσοί που αναμετρήθηκαν με τους μεγαλύτερους ρόλους και τους κέρδισαν. Δε μπορώ να σκεφτώ άλλον ηθοποιό που να ενσάρκωσε τον Έλληνα, στην κωμωδία (που εμπεριέχει και την υπερβολή πολλές φορές), αλλά και στην ιλαροτραγωδία του, τόσο τέλεια όσο το έκανε ο ΘΑΝΑΣΗΣ ΒΕΓΓΟΣ. Ας ξεστραβωθούν όσοι μιλούσαν για βασιλιάδες και πρίγκιπες τις προηγούμενες μέρες και να δουν ότι αυτοί είναι οι πραγματικοί βασιλιάδες που ο κόσμος τους ανέβασε στο θρόνο της συνείδησής του και όχι η κληρονομικότητα.

http://www.paron.gr/typologies/?p=8922

Συμφωνώ thes.

Νομιζω το "νυχτερινο σχολά" πρεπει να ναι του 1987.. Καπου το ακουσα αν δεν κανω λαθος που το πε ο Νταλαρας Τωρα για του Ανδρικακη δεν γνωριζω.. Οι πιο σχετικοι ας μας διαφωτισουν Χωρίς να είμαι ο πιο σχετικός το "Εμείς οι λίγοι" μάλλον προοριζόταν για τα "Μεθυσμένα τραγούδια", αλλά τελικά έμεινε απ' έξω. ’λλωστε έχει στίχους που παραπέμπουν στο "Σαν τον Οδυσσέα".

Είναι το "Πάμε πασά μου" των Γιάννη Σταματίου (Σπόρου) και Χρήστου Κολοκοτρώνη. Η ηχογράφηση που γνωρίζω είναι του 1955 με τη Μάγια Μελάγια.

Α να χαθείτε αδερφοί...Μας κάνατε να κα...ραγουστάρουμε απογευματιάτικα.

Μεγάλη συζήτηση ανοίγεις αγαπητή Μάρω...

Ωραία προσέγγιση Πάνο.

Το μεταφέρω όπως μου το έστειλαν (δεν ξέρω αν έχει ξαναμπεί) Ο Andre Rieu είναι ένας 62χρονος Ολλανδός βιολιστής, από τα μεγαλύτερα εν ζωή ονόματα μαέστρων κλασικής μουσικής σήμερα στον κόσμο.Θεωρείται ο κορυφαίος ερμηνευτής στον κόσμο, των βάλς των Γιόχαν Στράους (πατέρα & υιού). Από το 1987 δημιουργεί την διάσημη ορχήστρα του: Johann Strauss Orchestra, με 50 περίπου εξαιρετικούς μουσικούς. Έχει γυρίσει όλο τον κόσμο και έχει παίξει στα μεγαλύτερα θέατρα & αίθουσες του κόσμου. Του έχει απονεμηθεί 2 φορές το World Music Award (κάτι σαν Όσκαρ για την παγκόσμια μουσική σκηνή κάθε είδους..) και έχει αρκετούς χρυσούς και πλατινένιους δίσκους σε ευρωπαϊκές χώρες, Αυστραλία και Βρετανία... Το 2001 δίνει στην ιστορικότερη αίθουσα συναυλιών της Βρετανίας (και μια από τις πιο γνωστές ανά το κόσμο, μαζί με τη Σκάλα του Μιλάνου, το Madison Square Garden της Ν. Υόρκης κ.τ.λ), στο Royal Albert Hall του Λονδίνου,(έχουν παίξει και ερμηνεύσει εκεί κατά καιρούς όλοι οι μεγάλοι του 20αι.-από Κάλλας και Έντιθ Πιάφ μέχρι U2 και Beatles) μια από τις σπουδαιότερες συναυλίες του, το Millenium Concert, (η οποία μάλιστα ηχογραφείται ζωντανά και βγαίνει αργότερα σε δίσκο). Επιλέγει για το κλείσιμο μιας συναυλίας, με έργα Strauss, Sostakovich, George Gersuin Glen Miller, και άλλων μεγάλων κλασικών των προηγούμενων, αλλά κυρίως του 20 αι., το κομμάτι που περιλαμβάνει το βίντεο που ακολουθεί απ'το you tube. Το τι επακολουθεί στην αίθουσα το "περιγράφει" το ίδιο το βίντεο.. Η συναυλία δεν είχε καμιά απολύτως σχέση με το επίσημο Ελληνικό Κράτος , δεν διοργανώθηκε από κάποιο κρατικό ή ιδιωτικό ελληνικό φορέα, ούτε συμμετέχει σ΄ αυτήν με οποιονδήποτε τρόπο κάποιος Έλληνας, σαν μουσικός , μάνατζερ, οργανωτής ή απλός θεατής..(Το θέατρο είναι κατάμεστο από ..Βρετανούς όλων των ηλικιών-και όχι μόνο? Αυτός που "τιμάται" όμως από τον Andre Rieu, με την επιλογή του, είναι ένας κλασικός του 20αι. που έχει ξεπεράσει προ πολλού τα στενά όρια της νεοελληνικής μιζέριας και έχει γίνει μέρος της παγκόσμιας μουσικής πολιτιστικής κληρονομιάς εις το διηνεκές... Το βίντεο στο youtube έχει πάνω από 2.000.000 προβολές.. Απολαύστε υπεύθυνα..

Σας ευχαριστώ πολύ, αν και προσωπικά δεν είμαι πολύ ευχαριστημένος, γιατί όταν κάνεις μετάδοση εκτός χώρου και χρόνου αναγκαστικά γίνεσαι πιο αποστασιοποιημένος ίσως και πιο ψυχρός, άθελά σου, στη μεταφορά του κλίματος της βραδιάς. Από την άλλη καλύτερα θα ακουγόταν η in vivo μεταφορά εντυπώσεων με τον παρουσιαστή μέσα στο χώρο. Ίσως τώρα να ξένιζε περισσότερο η in vitro παρουσίαση. Βέβαια τα χειροκροτήματα μετά από τα τραγούδια και οι διακοπές με χειροκροτήματα επίσης σε όλα όσα έλεγε ο Γιώργος Νταλάρας να έδωσαν έστω και λίγο την εικόνα του κόσμου. Τέλος, στην ηχογραφημένη μετάδοση είσαι πιο σωστός στην πληρότητα και την ακρίβεια των πληροφοριών που δίνεις (και στα σαρδάμ φυσικά), πέρα του ότι θα ήταν δύσκολο να καλυφθούν τα ραδιοφωνικά κενά κατά την προβολή των video. Είχα σκεφτεί να ξεκινήσω τη μετάδοση με το "Για τα τραγούδια κι εγώ φταίω" και να την κλείσω με το "Ειν' αρρώστια τα τραγούδια" και μετά με ορχηστρικά από γνωστά του τραγούδια για να κλείσει το δίωρο. Το δεύτερο όμως, επειδή είναι επίσης από ζωντανή ηχογράφηση, φοβήθηκα μήπως μπερδευτεί ο ακροατής και νομίσει ότι το είπε εκείνο το βράδυ μετά το "Μη μου θυμώνεις μάτια μου" (δε θα καθόταν ο καθένας να συγκρίνει ορχήστρα, ήχο και φωνή). Τη λύση για τον επίλογο μου την έδωσε ο Πολυμήχανος (για να είμαι ειλικρινής δε θυμόμουνα την επανάληψη του ρεφραίν στο τέλος του δίσκου με τα 45άρια) και τον ευχαριστώ, όπως και για τα αποσπάσματα από τα video.

Πού να τολμήσει...

Ένα κείμενο που στο τέλος αναιρεί τον εαυτό του, αφού στην αρχή λέει ότι η στοχευμένη τέχνη συγκινεί συγκεκριμένο κοινό και στο τέλος παραδέχεται ότι η τέχνη πρέπει να απευθύνεται σε συγκεκριμένο κοινό. Η βασική μου διαφωνία είναι ότι ξεκινά με ιστορικά λάθος παραδοχές κι έτσι για μένα είναι σαθρή όλη η υπόλοιπη επιχειρηματολογία. Ο Καζαντζίδης και ο Θεοδωράκης είναι ΜΕΓΑΛΟΙ όχι φυσικά μόνο για τα τραγούδια της ξενιτιάς ή για τα επαναστατικά τραγούδια. Ας μην υποτιμούμε έτσι την λαϊκή, ούτε και την εκλαϊκευμένη τέχνη. Ο άνθρωπος που συγκινεί με την τέχνη του είναι καλλιτέχνης. Δηλαδή ο σολίστας του πιάνου επειδή η πολιτεία του αναγνωρίζει πτυχίο είναι "μυημένος" και "καλλιεργημένος", ενώ ο σολίστας του μπουζουκιού που δεν έχει πτυχίο επειδή το μπουζούκι δεν είναι κλασσικό όργανο είναι "δημαγωγός" σύμφωνα με το εν λόγω κείμενο ? Υπεροπτικές και ελιτίστικες ανοησίες... Για μένα η κάθε μορφή τέχνης δεν πρέπει να περιμένει από τον απαίδευτο ή τον αμύητο άνθρωπο να φτάσει σε εκείνη. Οφείλει μέσω κάποιων καλλιτεχνών να του ανοίξει τις πόρτες ή έστω να του δώσει τα κλειδιά ώστε να τις ψάξει και να τις ανοίξει ο ίδιος. Έτσι καλλιεργείται ο άνθρωπος και "ανεβαίνει". Δε γεννιόμαστε όλοι καλλιτέχνες, αλλά επιτρέψτε μου, ούτε και κοινό.

Η μετάδοση από το Δεύτερο Πρόγραμμα θα γίνει αυτή την Τρίτη 5 Απριλίου στις 9 το βράδυ.