EKOSTEL

ΜΟΥΣΙΚΗ / 06/12/2019, 17:42 Ο Γιώργος Νταλάρας αφηγείται τη ζωή του στο thebest: "Μπορείς με τις επιλογές σου, να αλλάξεις την τύχη σου" Τσίχλα Κωνσταντίνα konstantinatsi@hotmail.com , Facebook Page Τα παιδικά χρόνια, η απουσία του πατέρα και ο δρόμος μέχρι την καταξίωση Η ζωή του θα μπορούσε να είναι μυθιστόρημα. Η ιστορία του παιδιού που μεγάλωσε χωρίς να βλέπει τον πατέρα του και αγωνίστηκε για να επιβιώσει και κατάφερε, ακολουθώντας το όνειρό του, να σφραγίσει με την παρουσία του το ελληνικό τραγούδι. Ο Γιώργος Νταλάρας από μικρό παιδί έκανε πολλές δουλειές, εργάστηκε ακόμα και σε οικοδομή, όμως κατάφερε να ακολουθήσει αυτό που πάντα αγαπούσε, τη μουσική. Οι συναντήσεις του με σπουδαίους που έγιναν δάσκαλοι του και παράλληλα η οικογένεια του τον εκτόξευσαν στην κορυφή. Και μπορεί όταν ήταν μικρός να αισθανόταν έντονα την αδικία, όμως σήμερα θεωρεί τον εαυτό του ιδιαίτερα τυχερό για όσα έχει. Ο ίδιος μίλησε για τη ζωή του στο thebest.gr για τα παιδικά του χρόνια, για τις δυσκολίες που αντιμετώπισε μέχρι να καταξιωθεί, για την οικογένεια του, τη σχέση του με τους γονείς του και φυσικά για τη μουσική. ΜΟΥΣΙΚΗ / 29/11/2019, 06:30 Πάνω από 2.000 θεατές στην Περιβόλα για τον Γιώργο Νταλάρα - ΔΕΙΤΕ ΦΩΤΟ Η μητέρα μου με έμαθε τα πρακτικά, το τι πρέπει να κάνω… και ο πατέρας μου, τι να μην κάνω Σας συναντάω στην Πάτρα όπου βρίσκεστε με αφορμή την παρουσίαση του βιβλίου: «Γιώργος Νταλάρας- και το καλοκαίρι κρυώνω» αλλά και τη συναυλία που θα πραγματοποιήσετε με την Μητρόπολη Πατρών για φιλανθρωπικό σκοπό... Τι αναμνήσεις έχετε από την πόλη; Έρχομαι στην Πάτρα από πολύ μικρός, από 15 χρονών περίπου… και μπορώ να πω πως σήμερα δεν είναι η ίδια πόλη. Έχει αλλάξει πολύ. Θυμάμαι έντονα τις πρώτες εκδρομές, το παλιό οινοποιείο στην Achaia Clauss, την ανάβαση που κάναμε με τις μηχανές, και φυσικά τη θάλασσα όπου μαζεύαμε πέτρες. Επιλέγετε συχνά να τραγουδάτε για φιλανθρωπικούς σκοπούς… Είναι μία ανάγκη σας αυτό; Είναι μία επιλογή. Όταν ο κόσμος σε ανταμείβει με τόση αγάπη και τόσο ενδιαφέρον, κάποια στιγμή, πρέπει να το ανταποδώσεις. Αυτό δεν το κάνω τώρα που βρίσκεται η χώρα μας σε μία ευαίσθητη περίοδο, γιατί ακόμα δεν έχουμε ανανήψει από αυτή τη φρικτή δεκαετία και την αναταραχή. Δεν μπορώ να αρνηθώ να βοηθήσω. Πιστεύω ότι το τραγούδι δεν είναι επάγγελμα και ο τρόπος που λειτούργησα μέσα σε αυτό, θα έλεγα ότι το αποδεικνύει. Δεν με ενδιέφερε απλώς να γίνω γνωστός και να βγάλω χρήματα και να αναρριχηθώ κοινωνικά. Με ενδιέφερε να μπω στο χώρο της μουσικής. Άλλωστε και οι δάσκαλοι μου ήταν σπουδαίοι άνθρωποι που έγιναν σχεδόν οικογένεια μου. Αυτοί οι άνθρωποι έχουν υψηλά ιδανικά. Δεν ασχολήθηκαν με το «σήμερα» και με το πώς θα «βγάλουμε» τη μέρα μας με χαρά. Η ζωή έχει και μία σκοτεινή πλευρά. Όπως έλεγε ο Μάνος Ελευθερίου, «είναι μία εκδρομή που αν δεν την ξεκινήσεις σωστά, μπορεί να σε βγάλει σε λάθος ατραπούς. Τι είναι αυτό που σας στεναχώρησε στην Ελλάδα τα τελευταία χρόνια; Ότι η χώρα ακόμα προσπαθεί να ορθοποδήσει μετά από αυτή την κρίση. Βλέπω μεγάλη αναταραχή και διχόνοια στον πολιτικό χώρο και ο διχασμός ήταν πάντα το χειρότερο σενάριο για τον Έλληνα. Κι όμως δε λέει να το αποχωριστεί. Και αυτό που με απογοήτευσε τα τελευταία χρόνια ήταν η είσοδος νεοφασιστικών μορφωμάτων μέσα στη βουλή. Αυτό ήταν κάτι που μου προξένησε λύπη. Λένε οι άνθρωποι αυτοί πως ό,τι κάνουν, το κάνουν για την Ελλάδα. Είναι ψέμα αυτό γιατί Ελλάδα και ναζισμός δεν ταιριάζουν. Στο βιβλίο του Θανάση Λάλα με θέμα τη ζωή σας, αναφέρετε ότι με το ζήτημα της ύπαρξης του Θεού και γενικότερα με τα υπαρξιακά θέματα, ήρθατε σε επαφή από τότε που ήσασταν στο νηπιαγωγείο και καταλήξατε ότι ο άνθρωπος πρέπει να αναζητήσει, τι δεν είναι Θεός... Έχετε απάντηση σε αυτό; Νομίζω ότι κανείς δεν μπορεί να το απαντήσει. Έχουμε δύο δυνάμεις. Η μία είναι η πίστη και η άλλη η επιστήμη. Εκ των πραγμάτων είναι δύο διαφορετικά πράγματα. Ο φόβος για τον θάνατο δημιουργεί μία πίστη σε κάποιες αντιλήψεις και σε κάποιες αυταπάτες, ότι αν ζήσουμε «καλά» εδώ (το καλά είναι σχετικό), θα ζήσουμε μία άλλη ζωή. Αυτό δεν υπάρχει, είναι ένα ψέμα που το υποστηρίζουν πάρα πολύ οι θρησκείες γιατί οτιδήποτε έχουμε, είναι αυτό που ζούμε. Από την άλλη η επιστήμη είναι εναντίον της αυταπάτης γιατί η ιστορία μας έχει αποδείξει ότι τίποτα από όλα αυτά δεν έχει συμβεί στην πραγματικότητα. Όλα είναι θρύλοι που καλλιεργούνται στους ανθρώπους, αφού φοβούνται το θάνατο και δεν μπορούν να ερμηνεύσουν τι ακριβώς είναι ο άνθρωπος και γιατί υπάρχει αν όλα τελειώνουν. Εγώ διάλεξα από μικρός να φύγω από αυτή την αντίληψη και μελετώντας – γιατί δε θεωρώ τον εαυτό μου κάτι σπουδαίο που μπορεί να δίνει και φώτα στους άλλους-τοποθέτησα τον εαυτό μου με τους ανθρώπους της γνώσης και της επιστήμης. Γιατί η επιστήμη δίνει απαντήσεις, το άλλο είναι σαμανισμός και ο σαμάνος κάνει μόνο θαύματα. Και θαύματα δεν υπάρχουν, είναι αυταπάτη. Έχετε πει ότι θέλατε στη ζωή σας να σας είχαν βάλει μερικά «μη» για να μην έχετε ευθύνη για τα πάντα… Το είπα γιατί μεγάλωσα χωρίς τον πατέρα μου ο οποίος δεν ήταν κοντά μας. Χωρίς να το θέλει ο ίδιος και παρόλο που δεν τον είχα κοντά μου όσο θα ήθελα, ήταν ένας δάσκαλος μου. Είχα δύο δασκάλους. Ο ένας ήταν παρών και ήταν η μητέρα μου. Ό άλλος ήταν απών και ήταν ο πατέρας μου. Οι δύο δάσκαλοι που το παιδί πρέπει να σέβεται και να εκτιμάει… Η μητέρα μου με έμαθε τα πρακτικά, το τι πρέπει να κάνω… και ο πατέρας μου, τι να μην κάνω. Μου αρέσει η οικογένεια και ξέρω και την αξία της. Ήθελα να έρθουν τα πράγματα έτσι ώστε τα παιδιά να μην αισθάνονταν την απουσία Εσείς ως γονιός, τι θεωρείτε ότι διδάξατε την κόρη σας; Δεν είμαι σίγουρος... Προσπάθησα όμως… Σημασία δεν έχει τι λέμε στα παιδιά, αλλά τι κάνουμε και τι βλέπουμε γιατί η ζωή είναι γεμάτη αντιφάσεις. Είμαστε δισυπόστατα όντα. Υπάρχει η ψυχή (που δε ξέρω κι εγώ να σας το ερμηνεύσω τι είναι) και το σώμα, η ύλη. Αυτά τα δύο πράγματα έρχονται σε κόντρα καθημερινά. Πώς είναι εύκολο αυτό το πράγμα να το διαμορφώσεις σε συζήτηση, σε ρήσεις και σε αποφθέγματα που θα μπορούσαν να βοηθήσουν ένα παιδί να σταθεί στα πόδια του; Δεν το ξέρουμε αυτό. Παίζουν κι αλλά πράγματα ρόλο στο πώς θα μεγαλώσεις τα παιδιά σου και τι μπορεί να αφήσεις πάνω τους. Η κόρη μου πήρε κάποια πράγματα που ενδεχομένως είδε από εμένα και τη μητέρα της... και ελπίζω να ήμουν καλός πατέρας, αλλά αυτό το ξέρει η ίδια. Για εσάς, ποιος είναι ο καλός πατέρας, έχοντας ένα πατέρα που σας δίδαξε την απουσία του; Εμένα ο πατέρας μου, μου έλειψε και αυτό το έχω σαν βάρος αλλά μπορώ και να τον δικαιολογήσω. Αν κάποιοι άνθρωποι βρίσκονται, αγαπιούνται, ερωτεύονται, κάνουν παιδιά και μετά βλέπουν ότι δεν μπορούν να ζήσουν μαζί, τι είναι προτιμότερο; Να μείνουν και να δυστυχήσουν ή να τραβήξουν διαφορετικούς δρόμους; Και αυτά τα πράγματα δεν είναι εύκολα. Πρέπει συνεπώς να είμαστε ανοιχτοί και να καταλάβουμε ότι είμαστε όντα που... είμαστε σε θέση να βάλουμε κανόνες όταν εμείς οι ίδιοι είμαστε τόσο αλλόκοτοι καθημερινά; Ως παιδί δύο γονιών που δεν έμειναν μαζί, είχατε άγχος μήπως όταν κάνατε παιδιά, πάθαιναν το ίδιο με εσάς; Μου αρέσει η οικογένεια και ξέρω και την αξία της. Ήθελα να έρθουν τα πράγματα έτσι ώστε τα παιδιά που ίσως θα έκανα, να μην αισθάνονταν την απουσία. Για τα παιδιά είναι σημαντικό να έχουν και πατέρα και μητέρα. Το να λείπει ένας από τους δύο, είναι πληγή για τα παιδιά. Είναι κάτι που θα το βρουν μπροστά τους με τον έναν ή τον άλλο τρόπο. Μπορείς αν το θέλεις, με τις επιλογές σου, να αλλάξεις ακόμα και την τύχη σου Έχετε τραγουδήσει «όλοι έχουμε γραμμένο που το λένε πεπρωμένο και κανένας δε μπορεί να το αποφύγει»… και έχετε δηλώσει επίσης ότι αν παλέψει κανείς με το πεπρωμένο του, θα χάσει… Το έχετε βιώσει αυτό; Ναι. Αλλά θα ήθελα να πω ότι όσο μεγαλώνω και ωριμάζω, δεν κρατάω αυστηρά κουτάκια με τις ιδέες και είμαι έτοιμος να σκεφτώ και να διαμορφώσω τον χαρακτήρα μου, ακόμα και τις απόψεις μου. Όχι τις αρχές μου, αλλά κάποιες απόψεις. Το πεπρωμένο δεν είναι αυτό που φέρνει η ζαριά που ρίχνεις… Πιστεύω ότι μπορείς να το πολεμήσεις, αυτό που λέμε τύχη. Την τύχη μπορείς να την «στρώσεις και να φτιάξεις ή ένα δρομάκι με ένα χαλικάκι ή ένα δρομάκι με λάσπη ή ένα χαλάκι. Μπορείς αν το θέλεις, με τις επιλογές σου, να αλλάξεις ακόμα και την τύχη σου. Για να το κάνεις αυτό πρέπει να έχεις ενδιαφέρον, κατανόηση, να διαβάζεις, να μελετάς, να είσαι ανοιχτός και να νιώθεις ότι μέρος ενός συνόλου που οποιαδήποτε στιγμή, για κάποιους λόγους, που δεν ξέρεις, μπορεί να σε απορρίψει. Όταν ήσασταν μικρός, αισθανθήκατε τόση αδικία που λέγατε χαρακτηριστικά ότι «σας έχει φτύσει ο διάολος»… στην πορεία των χρόνων και με την εξέλιξη που είχατε, αλλάξατε γνώμη; Είδατε πόσο αντιφατικά είναι όλα; Το είπα αυτό σε μία στιγμή που ήμουν κουρασμένος, απογοητευμένος, πληγωμένος… όμως αν με ρωτήσετε σήμερα, θα σας πω ότι είμαι από τους τυχερότερους ανθρώπους της γης. Και τα δύο είναι αληθινά. Κάνω μία δουλειά που αγαπάω, που δεν με «έδιωξε» και με αφήνει να είμαι κοντά της. Αντί να πληρώνω για να κάνω αυτό που αγαπώ, ανταμείβομαι ποικιλοτρόπως, ακόμα και με χρήματα που είναι εργαλείο για να ζήσεις. Θυμάμαι την αγωνία που είχα εγώ όταν ήμουν μικρός, που προσπαθούσα και κανείς δε μου έδινε σημασία. Έπρεπε να πείσω με κάποιον τρόπο, ότι μπορώ να κάνω κάτι Γενικότερα, αισθάνομαι ότι ανταποδίδετε με μία γενναιοδωρία προς τους νεότερους δημιουργούς… Από παλιά… Είμαι από τους τραγουδιστές που γεννήθηκαν μέσα στην αυτοκρατορία των εταιριών δίσκων που ήταν στημένες και καλοδουλεμένες επιχειρήσεις. Σε αυτό το πλαίσιο γεννήθηκαν πολλοί τραγουδιστές, άλλοι σπουδαίοι, άλλοι αδιάφοροι αλλά και χωρίς κίνητρο. Η γενιά μου είχε ανθρώπους που «βγήκαν» από αυτές τις εταιρείες αλλά δε δέχθηκαν τη νουθεσία τους. Έλεγα στην εταιρεία μου: «Δεν είναι σωστός ο τρόπος που δουλεύετε. Υπάρχουν άνθρωποι που έχουν αξία και κλείνετε τα μάτια σας». Από τότε που απελευθερώθηκα από τις εταιρείες γιατί κλείσανε, όταν βλέπω έναν άνθρωπο που νιώθω ότι έχει ταλέντο, του λέω να έρθει κοντά. Δεν το κάνω γιατί είμαι καλός άνθρωπος αλλά γιατί βλέπω ταλέντο. Επίσης θυμάμαι την αγωνία που είχα εγώ όταν ήμουν μικρός, που προσπαθούσα και κανείς δε μου έδινε σημασία. Έπρεπε να πείσω με κάποιον τρόπο, ότι μπορώ να κάνω κάτι. Πολλοί νέοι επιλέγουν να κυνηγήσουν τα όνειρα τους μέσα από τηλεοπτικά προγράμματα.. Κυρίαρχος σκοπός όμως αυτών των προγραμμάτων είναι να εκμεταλλευτούν αυτά τα παιδιά και τα τρελαίνουν πριν την ώρα τους. Είναι παιχνίδι… Σέβομαι την τηλεόραση ως μέσο αλλά είναι ελάχιστα αυτά που εκτιμώ σε αυτή, σχετικά με την εικόνα και τη λειτουργία της. Θα ήθελα να λειτουργεί βάσει της δύναμης της, εκπαιδευτικά, πολιτιστικά, επιστημονικά… να υπάρχει ένα επίπεδο. Με ενδιαφέρει να βοηθά τους ανθρώπους που δεν έχουν δυνατότητα να διαβάσουν και να δίνει βάρος στις πραγματικές ανάγκες των ανθρώπων. Ελάχιστες φορές έχετε τραγουδήσει για τον κινηματογράφο... Από μικρό παιδί δεν άντεχα τους τραγουδιστές που πήγαιναν και τραγουδούσαν playback στις ταινίες, το σιχαινόμουν και δεν το έκανα ποτέ, παρά μόνο μία φορά. Ήμουν 15 χρονών και είχε έρθει ο πατέρας μου… λίγες φορές τον είδα στη ζωή μου, οπότε είχα μεγάλη λαχτάρα. Μαζί με τον αδελφό του με πήραν σε ένα στούντιο, στην οδό Αχαρνών, όπου γυριζόταν ένα φιλμ που λεγόταν «Λαός και Κολωνάκι» και εκεί εμφανίζομαι κι εγώ λίγα δευτερόλεπτα. Δεν μπορούσα να πω όχι στον πατέρα μου. Ο φόβος του θανάτου είναι για τους μη θαρραλέους που έχουν επενδύσει σε λάθος μετοχές- Δεν είναι άσχημο να επενδύεις στην υστεροφημία σου Παρά το γεγονός ότι ήσασταν πάντα προσηλωμένος στη μουσική (έχετε πει πως όταν μελετάτε μουσική, δεν αισθάνεστε πείνα και δίψα) αισθανθήκατε ποτέ ότι βρεθήκατε εκτεθειμένος-κατά κάποιον τρόπο- στο ενδιαφέρον του κόσμου, σε συμπάθειες- αντιπάθειες, στα αρνητικά σχόλια κ.λπ.; Ναι... και δεν μου αρέσει αυτό το κομμάτι. Η φήμη είναι αρρώστια. Δεν το θέλω γιατί η ταχύτητα της μυθοποίησης και του θρύλου είναι δυνατή και ανθεκτική. Είναι σαν τα fake news που παίρνουν τεράστιες διαστάσεις δημιουργώντας εντάσεις. Λειτουργεί διχαστικά και εχθρικά. Το πάλεψα με επιμονή και αντοχή. Και κάθε φορά, θα υπομένω αυτό που πρέπει να γίνει και μετά θα σκύψω πάνω από τα σχέδια μου, τη δουλειά μου, τις επιλογές μου και θα συνεχίσω βαρετά και επίπονα αυτό που κάποιοι δεν εγκρίνουν. Θα είμαι όσο μπορώ ο εαυτός μου και θα πηγαίνω με την αλήθεια. Κι επειδή η ζωή μας γίνεται όλο και πιο σκούρα και επειδή πολλές φορές και η τεχνολογία δημιουργεί περισσότερα προβλήματα, αν κάποιος θελήσει να γίνει παράδειγμα για τους άλλους, στο μετρό και στο βαθμό που μπορεί, είναι «θεάρεστο». Δεν είναι άσχημο να επενδύεις στην υστεροφημία σου. Έχω να ακούσει να λένε για μένα:«Πάει να τραγουδήσει εκεί γιατί θέλει να κάνει τον καλό»… ε, μπορείς να το κάνεις κι εσύ! Τον φόβο τον νικήσατε με φόβο, έχετε πει… φοβάστε τον θάνατο; Το μόνο σίγουρο και μετρήσιμο πράγμα που έχεις είναι ο θάνατος. Είναι το πιο άμεσο και καθαρό πράγμα με το οποίο δε μπορώ να θυμώσω. Τι μου μένει; Κάθε μέρα να προσπαθώ να του απαντήσω… και ο μόνος τρόπος που έχω για να απαντήσω, είναι η ζωή. Ο φόβος του θανάτου είναι για τους μη θαρραλέους που έχουν επενδύσει σε λάθος μετοχές. Δεν υπάρχει κόλαση ή παράδεισος. Φωτογραφίες από την παρουσίαση του βιβλίου "Γιώργος Νταλάρας: Και το καλοκαίρι κρυώνω", στην Πάτρα ( 26/11 στο ξενοδοχείο Βυζαντινό")

https://www.thebest.gr/article/560682-o-giorgos-ntalaras-afigeitai-ti-zoi-sto-thebest-mporeis-me-tis-epiloges-sou-na-allaxeis-tin-tuchi-sou?fbclid=IwAR0EZ6e0FHlz1hOh6U8Dw_9u81_rhTA77HXH-IseuRIgg8aKabLPDHladxM

http://pelop.gr/?page=article&DocID=552016 05/12/2019 [13:46] Η ομιλία του Γ. Παππά κατά την παρουσίαση του βιβλίου του Θ. Λάλα για τον Γ. Νταλάρα Την περασμένη εβδομάδα πραγματοποιήθηκε στην Πάτρα η παρουσίαση του βιβλίου του Θανάση Λάλα για τον Γιώργο Νταλάρα. Στο πλαίσιο της παρουσίασης μίλησε και ο φιλόλογος και συγγραφέας Γιάννης Παππάς. Στην ομιλία του ανέφερε: Το θεωρώ τιμή μου να πω δυο κουβέντες για έναν καλλιτέχνη για τον οποίο το επίθετο μεγάλος αποκτά ουσιαστικό περιεχόμενο, σε μια εποχή που οι χαρακτηρισμοί και οι λέξεις έχουν χάσει την σημασία τους. Ο Θανάσης Λάλας στον πρόλογο του βιβλίου σημειώνει, και έχει δίκιο, ότι οι βιογραφικές και αυτοβιογραφικές αφηγήσεις κινδυνεύουν να οδηγήσουν σε ένα μεγάλο ψέμα, σε εξωραϊσμό του προσώπου που βιογραφείται ή αυτοβιογραφείται. Αυτό πράγματι μπορεί να συμβεί στις κλασσικές βιογραφίες -αγιογραφίες θα τις έλεγα. Με τον Θανάση Λάλα όμως έχουμε κάτι διαφορετικό. Έχουμε μια αυτοβιογραφία μέσω διαλόγων, όπου ο ερωτών καθοδηγεί ουσιαστικά τον αυτοβιογραφούμενο, ποιες στιγμές και σκέψεις να αφηγηθεί. Και οι ερωτήσεις που κάνει ο Λάλας δεν είναι καθόλου εύκολες ή βολικές. Όπως θα διαπιστώσετε όσοι πάρετε το βιβλίο δεν υπάρχει κάτι για το οποίο να μη θέτει ερώτηση όσο και δύσκολη κι αν είναι. Φυσικά τέτοιου είδους συνομιλίες δεν μπορεί να γίνουν από τον καθένα. Χρειάζεται κάποιος ο οποίος έχει τα εφόδια να το κάνει και ο Λάλας σίγουρα έχει τα προσόντα και το απέδειξε με τις καταπληκτικές και ουσιαστικές συνεντεύξεις που έχει πάρει από σημαντικά πρόσωπα παγκόσμιας εμβέλειας. Γιατί όμως κάποιος αναγνώστης να αγοράσει το βιβλίο για τον Νταλάρα; Τι θα του προσφέρει; Δεν αρκεί να ακούει τα τραγούδια του; Πρώτα απ' όλα γιατί ο Νταλάρας είναι ένας καλλιτέχνης με παρουσία 50 και πλέον χρόνων στο ελληνικό τραγούδι. Και λέω και πλέον γιατί για όσους δεν το γνωρίζουν ο Νταλάρας ξεκίνησε το 1965 σε ηλικία 16 χρονών, παίζοντας κιθάρα και τραγουδώντας στο πάλκο "Στου Στελλάκη", με τον Στέλιο Περπινιάδη και τον γιο του στο Χαϊδάρι. Και όχι μιας απλής παρουσίας αλλά πάντοτε στην κορυφή. Ο Νταλάρας όμως δεν είναι μονάχα τραγουδιστής ή μονάχα μουσικός. Ο Νταλάρας είναι καλλιτέχνης, είναι διανοούμενος, παρεμβαίνει στα καλλιτεχνικά και στα κοινωνικά δρώμενα. Λέει την άποψη του χωρίς να φοβάται τις συνέπειες. Έχει άποψη με την οποία μπορείς να συμφωνείς ή να διαφωνείς αλλά έχει άποψη. Αυτό όμως στην Ελλάδα από κάποιους δεν συγχωρείται. Γι' αυτό και προκαλούνται κάποιες αντιπαραθέσεις με όσα λέει και κάνει ο Νταλάρας. Ο καλλιτέχνης όμως πρέπει όμως να εκτίθεται, να έχει άποψη, να παλεύει γι' αυτά που πιστεύει, να ανοίγει δρόμους, να δουλεύει όχι μόνο για τον εαυτό του αλλά και για το κοινωνικό σύνολο. Στην αρχαιότητα δεν υπήρχε η λέξη καλλιτέχνης αλλά τεχνίτης. Σε κάθε έργο τέχνης συνυπήρχαν ομοούσιες και αδιαίρετες η αισθητική και η χρησιμότητα. Δεν νοείτο καλλιτεχνικό έργο χωρίς αυτήν την αρμονική συνύπαρξη. Τεχνίτης ο Φειδίας. Χρήσιμο το θέατρο. Οι αρχαίοι είχα επίγνωση ότι ο τεχνίτης δεν δουλεύει μόνο για τον εαυτό του. Δουλεύει και για το κοινωνικό σύνολο που προσφέρει τα έργα του. Κι όσο περισσότερους και καλύτερους καλλιτέχνες διαθέτει ένας τόπος τόσο πιο περίοπτος και αξιοσέβαστος γίνεται. Γι' αυτό αλίμονο σε όσους από άγνοια ή ζήλια δεν απέτιαν τον οφειλόμενο σεβασμό και τιμή στους άξιους τεχνίτες. Θεωρείτο εντελώς αντικοινωνική συμπεριφορά. Και μόνο σε κράτη με κατακερματισμένο κοινωνικό ιστό ή σε αποδρομή συνέβαιναν τέτοια φαινόμενα. Πολλούς αιώνες αργότερα ο καλλιτέχνης διαχωρίστηκε από τον τεχνίτη. Και στην εποχή μας ο καλλιτέχνης έγινε πρόσωπο σχεδόν αποκομμένο από την κοινωνία. Ένα ον παράξενο κι αλλούτερο που το έργο του μόνο σε ορισμένες περιπτώσεις ή εντελώς επικαιρικά μπορεί να θεωρηθεί και κοινωνικά χρήσιμο. Όμως κανένας καλλιτέχνης, όσο εγωιστής κι αν είναι, δεν δουλεύει μόνο για τον εαυτό του. Επιδιώκει πάντα το έργο του να φτάσει στους φυσικούς του παραλήπτες που είναι οι συμπολίτες του. Οι καλλιτέχνες ανοίγουν δρόμο και στη ζωή. Είναι οι πρώτοι που τολμούν να αποτινάξουν κάποιες νεκρές πλέον κοινωνικές συμβάσεις που δυναστεύουν τους υπόλοιπους. Όχι γιατί θεωρούν εαυτούς κάτι ανώτερο αλλά γιατί έχουν αντιληφθεί το πεπερασμένο τους και η ελεύθερη καλλιτεχνική φύση τους επαναστατεί. Γιατί ως γνωστόν η τέχνη είναι μια μορφή κοινωνικής συνείδησης, μια ιδιότυπη μορφή ψυχικής αντανάκλασης της πραγματικότητας. Η τέχνη, όπως και κάθε μορφή εργασίας, είναι η συνειδητή, σκόπιμη δραστηριότητα του ανθρώπου για να ιδιοποιηθεί, να οικειοποιηθεί, να «εξανθρωπίσει» τη φύση, την κοινωνία και τον εαυτό του, να φέρει τον κόσμο στα ανθρώπινα μέτρα, να διεισδύει όλο και βαθύτερα στην ουσία, στις ιδιότητες των πραγμάτων, να ανακαλύπτει τις σχέσεις και τους νόμους που διέπουν τα πράγματα και τα φαινόμενα, να αποκτά δηλαδή ολοένα και βαθύτερη συνείδηση της πραγματικότητας. Ο αληθινός σκοπός της τέχνης δεν είναι να μας εφησυχάζει. Η τέχνη πρέπει να μας αφυπνίζει, να μας δείχνει δρόμους προς έναν δικαιότερο κόσμο με ισότητα, αλληλεγγύη και κοινωνική δικαιοσύνη. Τέτοιος καλλιτέχνης νομίζω ότι είναι και ο Νταλάρας, ο οποίος πολλές φορές εξεγείρεται με την αδικία και την κοινωνική ανισότητα και παρεμβαίνει. Και καλά κάνει. Η σιωπή του θα ήταν κατακριτέα. Στη γενιά μου πολλοί καλλιτέχνες άνοιξαν δρόμους και μας βοήθησαν να συνειδητοποιηθούμε κοινωνικά και πολιτικά. Καλλιτέχνες όπως ο Γιώργος Νταλάρας, ο Μίκης Θεοδωράκης, ο Γιάννης Μαρκόπουλος, ο Θάνος Μικρούτσικος, ο Μάνος Ελευθερίου, η Μαρία Φαραντούρη, η Μαρία Δημητριάδη, και τόσοι άλλοι. Ο Νταλάρας είναι ένας καλλιτέχνης με προοδευτική συνείδηση, ο οποίος έχει τραγουδήσει για τους αδικημένους αυτού του κόσμου αλλά και για τον έρωτα, την απουσία, την απογοήτευση, τη μετανάστευση. Τι να πρωτοθυμηθεί κανείς. Από τον πρώτο του δίσκο με τον Σταύρο Κουγιουμτζή, το "Πού ΄ναι τα χρόνια" και το "Ο ουρανός φεύγει βαρύς". Από τη συνεργασία του με τον Μάνο Λοΐζο, το "Αχ χελιδόνι μου", το "Έχω ένα καφενέ", το "Πάνε να πεις", το "Μάνα δεν φυτέψαμε", σε στίχους του Λευτέρη Παπαδόπουλου. Τα "Λιανοτράγουδα της πικρής πατρίδας" του Μίκη Θεοδωράκη και του Γιάννη Ρίτσου με τραγούδια σταθμούς όπως "Τη ρωμιοσύνη μην την κλαις", "Εδώ το φως", "Κουβέντα με ένα λουλούδι", "Το κυκλάμινο". Και λίγο αργότερα το 1976, το "Κόκκινο τριαντάφυλλο" και "Εκείνος ήταν μόνος" για τον Αλέκο Παναγούλη. Ο Θανάσης Λάλας χαρακτηρίζει ως αυτοβιογραφικά διηγήματα διαλόγου τις αφηγήσεις που περιέχονται στο βιβλίο. Εγώ θα τα χαρακτήριζα κεφάλαια ενός μυθιστορήματος με θέμα την ζωή του Γιώργου Νταλάρα. Τα παιδικά χρόνια με τις αμέτρητες δυσκολίες, η φτώχεια και η κοινωνική αδικία, η προσπάθεια για επιβίωση, η απουσία του πατέρα, ο αγαπημένος αδελφός, η ηρωική μορφή της μάνας. Και στη συνέχεια η γυναίκα του, η κόρη του, οι φίλοι και οι συνεργάτες. Ο Νταλάρας βίωσε από μικρός και την κοινωνική αδικία και την κοινωνική ανισότητα και τη φτώχεια. Κατάλαβε από νωρίς σε ποια πλευρά, αυτής της ταξικής κοινωνίας, ανήκει. Έλεγα «γιατί ρε γαμώτο, εγώ τέτοια καταδίκη;» Να είμαι δεκατεσσάρων χρονών παιδί και ν΄ ανεβαίνω έξι ορόφους την πολυκατοικία με τον ντενεκέ και να κάνει λούκι ο ντενεκές πάνω στον ώμο μου; Ποιον έπρεπε να βρίσω; Από μικρός συνδέθηκε με το αριστερό κίνημα και την μοίρα του λόγω της οικογενειακής του παράδοσης αλλά και λόγω των συνθηκών που βίωνε ο ίδιος. Τα θυμάμαι όλα πολύ καλά, γιατί παρόλο που ήμουν 11-12 χρονών παιδάκι, ήμουν χωμένος παντού, έτρεχα δεξιά-αριστερά, ήθελα να 'μαι μέσα στα πράγματα... Στις μεγάλες ταραχές με τους οικοδόμους, που είχε πέσει πολύ ξύλο, ήμουν μέσα... Πήγαινα παρέα, από κοντά, με την πορεία, η οποία διέσχιζε τότε όλη την οδό Πειραιώς. Μικρό παιδάκι ήμουνα... με διώχνανε, αλλά εγώ συνέχιζα. Στις μεγάλες συγκεντρώσεις στην πλατεία Κλαυθμώνος ήμουνα στα δέντρα επάνω, σκαρφαλωμένος, να δω, μη χάσω κάτι... Πριν λίγο, ψάχνοντας τα χαρτιά μου, βρήκα ένα σημείωμα της μάνας μου από τον καιρό που μέναμε στα Εξάρχεια: «Γιωργάκη, να κάνεις μπάνιο και να πας να μοιράσεις τα φυλλάδια της ΕΔΑ. Τα έχω μέσα στο συρτάρι». Παρά τις δυσκολίες ο Νταλάρας προσπάθησε, πάλεψε με τις αντιξοότητες. Πείσμωσε και σκλήρυνε πρόωρα. Οι δυσκολίες τον έκαναν να μη σταματάει μπροστά σε κανένα εμπόδιο. Να τα υπερνικά προσηλωμένος πάντοτε στον στόχο που είχε. Και όπως λέει και ο ίδιος: συνεχώς μετατρέπω τα αδιέξοδα σε μεγαλειώδεις ή μικρές διεξόδους. Ποτέ δεν λύγισα μπρος στα αδιέξοδα…Μπορώ να πω ότι οι ψηλοί τοίχοι για μένα πάντα ήταν και είναι πρόκληση. Το μέτρημα της αντοχής μου. Ο Νταλάρας προσπάθησε να καταξιωθεί μέσα από τη δουλειά του ως καλλιτέχνης. Όχι να γίνει επώνυμος και να τον αναγνωρίζει ο κόσμος. Γιατί όπως έλεγε και ο κοινός μας φίλος ο αγαπημένος Αντώνης Σαμαράκης δεν υπάρχουν επώνυμοι άνθρωποι υπάρχουν μόνο άνθρωποι. Ο Νταλάρας λοιπόν προσπάθησε να καταξιωθεί μέσω της τέχνης του. Γι' αυτό και ό,τι κάνει προσπαθεί να δώσει τον καλύτερο εαυτό του, να καταφέρει αν μπορεί το τέλειο, αν και όπως λέει ο ίδιος Η τελειότητα είναι η ουτοπία…Το ιδανικό που μας κινεί να φτάσουμε. Φτάνουμε σε απόσταση αναπνοής και ποτέ δεν το κατακτάμε. Είναι η κινητήριος δύναμη. - Υπάρχει κάτι στο οποίο πιστεύετε ότι πετύχατε; Τον ρωτάει ο Θανάσης Λάλας; Και ο Νταλάρας απαντάει Ναι, πιστεύω ότι έφερα εις πέρας την αποστολή που μου ανέθεσαν τα υπόλοιπα παιδιά της γειτονιάς μου. Όταν παίζαμε όλοι μαζί, ονειρευόμαστε όλοι μαζί να γίνουμε κάτι. Να πετύχουμε κάτι. Και έμοιαζε σαν αυτό το κάτι, σαν παιδιά της γειτονιάς, αυτή την ευφορία, την ανάταση, αυτή την περηφάνια να την μοιραστούμε. Ευτυχώς, ως προς αυτό είμαι ήσυχος. Τους επέστρεψα αυτό που τους όφειλα. Αγαπητέ Γιώργο Νταλάρα Τα τραγούδια σου να είσαι σίγουρος θα ακούγονται για πάντα. Σε ευχαριστούμε που υπήρξες και υπάρχεις στις ζωές μας.

http://mobile.pelop.gr/fullarticle.php?docid=551069&fbclid=IwAR16lrPmXFUD5ik4Q9WK6o9u3QXgPChLmRi150vZtGa7SHE-zsKh3hWbgm8

Και σχετικά με το αφιέρωμα στον Μάνο Ελευθερίου https://www.patrasevents.gr/article/452133-patra-plithos-kosmou-sti-filanthropiki-sinaulia-ton-ntalara-pasxalidi-foto?fbclid=IwAR3YKuSJENYPtrmvyif_260U5Agt1tASdKgCUDZmmWlBYZCLrt_YQalBUSo

Η ομιλία του κ.Κώστα Μάγνη ξεκίνησε με ένα λάθος όσον αφορά στον στιχουργό του τραγουδιού (δεν ήταν ο Πυθαγόρας αλλά η Σώτια Τσώτου) όμως συνέχισε κι έκλεισε με έναν ωραίο επίλογο. ''...Υπήρξε μια στιγμή που μετανιώσατε γι' αυτό που εισαστε; Τι είμαι δηλαδή; Είστε Εμείς. Στις δυομιση οκτάβες σας, σε κάθε τους σκαλοπάτι, είναι καθισμένος ένας από τους αμέτρητους εμάς και κάθε μας νύχτα μας τραγουδάτε, για μυριοστή φορά, όπως την πρώτη φορά.'' http://www.pelop.gr/?page=article&DocID=550862&fbclid=IwAR1xCBnPN4wmLL_ofxaaBoFvlrYzB74KOa0oj-cDU0jMusjdttJdbsEcTYo 27/11/2019 [08:55] Κι απόψε, στα σκαλοπάτια σου* *Εισήγηση για το βιβλίο του Θανάση Λάλα, «Γιώργος Νταλάρας-Και το καλοκαίρι κρυώνω» εκδόσεις ΑΡΜΟΣ, από την παρουσίαση που έγινε στο «Βυζαντινό», με τον φιλόλογο Γ. Παππά, τον διευθυντή της Πολυφωνικής Στ. Σολωμό, τη δημοσιογράφο Κωνσταντίνα Τσιχλα, τον συγγραφέα και τον ίδιο τον καλλιτέχνη Υπήρξε μια στιγμή στη ζωή σας που μετανιώσατε γι' αυτό που είστε; Τι είμαι δηλαδή; Ενας καλός επαγγελματίας τραγουδιστής Α, αυτό νομίζετε ότι είμαι. ΚΕΦΑΛΑΙΟ 1ο- Η επανάσταση Πρέπει να είναι γύρω στο 1970, ίσως λίγο πριν αλλά όχι πολύ μετά. Ο Φρέντι Γερμανός φιλοξενεί στο ασπρόμαυρο Αλάτι και Πιπέρι έναν νεαρό τραγουδιστή. Πριν λίγο καιρό έχει κυκλοφορήσει ένα τραγούδι στο οποίο ο στιχουργός δεν έχει επώνυμο ή δεν έχει μικρό όνομα ή ένα από τα δύο. Λέγεται Πυθαγόρας. Βάζει τον τραγουδιστή να αναπολεί τις ημέρες της επανάστασης του '21και σοκάρει τον μετανηπιακό πουριτανισμό μας, σύμφωνα με τον οποίο οι ερωτοτροπίες είναι ντροπής πράγματα. Ο τραγουδιστής, υποτίθεται φουστανελάς αγωνιστής, αγκαλιάζει βοσκοπούλες τις νύχτες. Δεν μπορεί να μην έχει μια αισχύνη που το ομολογεί δημόσια. Και πράγματι, όταν ο Γερμανός του ζητάει να το τραγουδήσει, εκείνος, τη στιγμή της ομολογίας, χαμηλώνει το κεφάλι με κάποια συστολή. Μάλλον η συστολή αφορά την ίσως και πρώτη τηλεοπτική του έκθεση και το άβολο να τραγουδάς πλέι μπακ λουσμένος από προβολείς σε στούντιο, αλλά εμείς θέλουμε να πιστεύουμε ότι τον βαρύνει η αμαρτία για την οποία τραγουδάει. Λήγουμε τη συνάντησή μας εκείνη, ο Γερμανός, ο τραγουδιστής, η βοσκοπούλα και ο οκτάχρονος εαυτός μας, με την παρατήρηση ότι η ομιλούσα φωνή του καλλιτέχνη είναι εντελώς διάφορη της καλλιτεχνικής, σαν να βγαίνει ένας άλλος εαυτός από τα έγκατα των πνευμόνων του, όταν τραγουδάει. Μιλάει μπάσα, τραγουδάει ψηλά. Είναι πράγματι ο ίδιος άνθρωπος; Τραγουδάει για έρωτες και επανάσταση. Τι έχουμε εδώ; Βαλτέτσι και Δολιανά ή Σόδομα και Γόμορα; ΚΕΦΑΛΑΙΟ 2ο- Το Πλέι Μπόι Το Πλέι Μπόι είναι μια σπάνια περίπτωση εντύπου. Ενώ τις σελίδες του κοσμούν και παρακοσμούν καλλίγραμμες γυμνές βοσκοπούλες σε θέση λάγνα, εκ παραλλήλου συναντάς κανονική δημοσιογραφική ύλη. Δεν πρόκειται για σοβαροφανές πρόσχημα. Η σύνταξη προτείνει στο κοινό να παραδεχθεί πως ο ερωτικός εαυτός μας είναι μια ζωτική και νόμιμη διάστασή μας που έχει τα δικαιώματά του.Το περιοδικό, κατά τη μητρική αμερικανική εκδοχή του λανσάρει πολυσέλιδες συνεντεύξεις με πρόσωπα της επικαιρότητας. Τα κείμενα υπογράφουν προσωπικότητες των αμερικανικών γραμμάτων. Το μακροσκελές των συνεντεύξεων είναι μια έμμεση διαφήμιση εγκυρότητας. Το περιοδικό μας ερευνά τη ζωή και τη δράση των προσώπων. Πάμε διαβασμένοι στο ραντεβού. Οι ερωτήσεις μας δεν είναι του τύπου «ποια είναι τα σχέδιά σας για αυτόν τον χειμώνα» ούτε «μιλήσαμε για τον καλλιτέχνη Γιώργο, ας μιλήσουμε για τον άνθρωπο Γιώργο», ούτε «σας κάνω μια ερώτηση και θέλω να σας εξηγήσω γιατί την κάνω και να με συγχωρήσετε γι' αυτό». Είναι άμεσες, αρκετά ζεστές, επαγωγικές, αποτελούν μεν μια αναμέτρηση για το πρόσωπο, αλλά το βοηθούν να ξεδιπλωθεί κατά τρόπο παραστατικό και αρκετά αποκαλυπτικό. Γύρω στο '80, το πλέιμπόι κάνει την ελληνική του έκδοση σε μια συναφή εκδοχή. Στέλεχος της σύνταξης είναι ο Ανταίος Χρυσοστομίδης, που θήτευσε ο ίδιος στο πεδίο των συνεντεύξεων με τέρατα της παγκόσμιας λογοτεχνίας, με τη συνδρομή της Μικέλας Χαρτουλάρη. Στη συντακτική ομάδα εντάσσεται ο Θανάσης Λάλας. ΚΕΦΑΛΑΙΟ 3ο- Οι συνεντεύξεις Οι συνεντεύξεις ταξινομούνται σε ποικίλες κατηγορίες. Είναι οι τεμπέλικες και οι καλά προετοιμασμένες. Είναι οι κουτσομπόλικες οι αναιδείς και οι εύσχημες. Οι τελευταίες χωρίζονται σε τολμηρές, απαιτητικές, δεοντολογικά ορθές, προστατευτικές, αποστειρωμένες, διατεταγμένες. Είναι οι συνεντεύξεις ειδικού σκοπού ή οι ευρύτερου περιεχομένου. Είναι οι κανονικές, με ερωτήσεις του θεού και της παναγίας, και οι πρωτότυπες ή και εξεζητημένες. Ποια κατηγορία συνεντεύξεων είναι η σωστή; Αυτή είναι μια λάθος ερώτηση. Επαγγελματικά μιλώντας, ζητούμενο είναι οι επιτυχημένες συνεντεύξεις, με άλλα λόγια οι συνεντεύξεις που συζητούνται, που βγάζουν είδηση, που γράφουν ιστορία, που δημιουργούν ατζέντα, που φωταγωγούν τον δημοσιογράφο εξίσου με τον συνομιλητή του (παρένθεση: θα βγω από το επάγγελμα, αλλά τον όρο «συνεντευξιαζόμενος» δεν θα τον πω, αντιθέτως διαμαρτύρομαι για την κακοφωνία αυτή, ως έλληνας πολίτης). Οι επαγγελματίες δημοσιογράφοι θα θέλαμε όλα αυτά να γίνονται με όρους ποιότητας και δεοντολογίας, αλλά το δίκιο το έχουν οι αριθμοί. Οι συνεντεύξεις και η εξέλιξή τους κατά κανόνα υπαγορεύονται από το κοινό στο οποίο απευθύνονται. Τα μεσημέρια, απαραίτητος όρος είναι οι συνεντεύξεις να συνοδεύονται από «δεν το πιστεύω» και από ουάου. Στις πρωινές εκπομπές, κυριαρχεί το νεύρο και πολύ συχνά η προπέτεια. Στα βραδινά πάνελ, με λίγες εξαιρέσεις, σπάνια η συζήτηση αποκαλύπτει την αλήθεια των ανθρώπων είτε αυτή που θέλουν να βγει είτε αυτή που δεν θέλουν. Κι εγώ ανακαλύπτω ότι έχω γράψει 700 λέξεις και δεν έχω γράψει για το βιβλίο τίποτα. Μεταξύ μας, δεν υπάρχει ακριβώς βιβλίο με τη συμβατική έννοια. Αλλά τι υπάρχει; ΚΕΦΑΛΑΙΟ 4ο- Θανάσης Λάλας Ο Θανάσης Λάλας είναι από τις πιο ανήσυχες, δημιουργικές, περιπετειώδεις, πολυδιάστατες μορφές της ελληνικής δημοσιογραφίας. Αλλά είναι κάτι παραπάνω από αυτό. Είναι ο Θανάσης Λάλας. Αυτό σημαίνει ότι δεν καταπιάνεται απλώς με τα πράγματα, αλλά επινοεί για κάθε πράγμα έναν τρόπο. Δεν ζει την πραγματικότητα, αλλά αναμετράται μ' αυτήν. Παραγωγικά, σκανταλιάρικα, προβοκατόρικα, πειραματικά, συνήθως φιλόδοξα και κατά βάση οραματικά. Για τον Θανάση Λάλα, ο τρόπος Λάλα είναι αναγκαία συνθήκη ζωής, εργασίας και έκφρασης. Εισβάλλει στη σκηνή, κατανοεί το έργο παίζοντας σ' αυτό, και μέσα από αυτά, συνθέτει ένα νέο έργο. Στις συνεντεύξεις, στις παραγωγές εντύπων και εκπομπών, αλλά και στην καλλιτεχνική δημιουργία, ο τρόπος Λάλα είναι ένας καίριος παράγοντας. Ο τρόπος είναι ταυτόχρονα εργαλείο, κίνητρο και αιτία. ΚΕΦΑΛΑΙΟ 5ο-Συνεντεύξεις με τον Γιώργο Νταλάρα Αυτοβιογραφικά διηγήματα διαλόγου. Ας πούμε ότι ξυπνάς, ακούς δύο φωνές. Σε μια γωνία ενός σαλονιού, δύο άνθρωποι μιλούν μεταξύ τους. Ο ένας ρωτάει. Ο άλλος απαντάει. Μιλούν στον πληθυντικό, αλλά είναι φίλοι. Σε όποιο σημείο της κουβέντας και εάν βρεθείς, θα έχεις χάσει κάτι πριν και θα χάσεις κάτι μετά, αλλά αυτό ισχύει στη γενικότερη συνθήκη της ζωής. Κανείς μας δεν μπορεί να ζήσει το όλον του άλλου. Καμιά φορά δεν τα βγάζεις πέρα με το όλον του εαυτού σου. Κι ας είναι ένα Ολον ασήμαντο, που δεν το λες και Ολον Υπήρξε μια στιγμή στη ζωή σας που μετανιώσατε γι' αυτό που είστε; Τι είμαι δηλαδή; Ενας καλός επαγγελματίας τραγουδιστής Α, αυτό νομίζετε ότι είμαι. Εχεις πέσει σ' αυτό το σημείο της κουβέντας. Είναι το κρίσιμο σημείο του έργου. Είναι η στιγμή όπου η αίσθηση των άλλων για εμάς, συναντιέται με τη δική μας αίσθηση για τον εαυτό μας. Ή με την προσωπική μας διακαή επιδίωξη. Αλήθεια, τι θα πει Είμαι; Κάνετε μια συνέντευξη του εαυτού σας, νοερά, όχι φωναχτά, γιατί οι άλλοι θα φωνάξουν γιατρό. Ζητείστε του να προσδιοριστεί με μία φράση, με δύο, με πέντε, με δέκα και με εκατό χιλιάδες. Το πιθανότερο είναι πως θα τα θαλασσώσετε. Ο ίδιος ο Γιώργος Νταλάρας, τέσσερις φορές στο βιβλίο θα δηλώσει αυτό που πιστεύει πως είναι, αυτό που πάντα επιδίωκε, αυτό που θα ήθελε να βλέπουν οι άλλοι σ' αυτόν, και που το πέτυχε τόσο πολύ, ώστε έγινε κάτι ανώτερο από αυτό, και οι συνεντεύξεις είναι τόσο επιτυχημένες ως αποτέλεσμα, που το αναδεικνύουν. Ο Θανάσης Λάλας σερβίρει ερωτήσεις και ο Γιώργος Νταλάρας τις υποδέχεται. Άλλες φορές οι ερωτήσεις είναι τμήμα οργανωμένου σχεδίου, άλλες φορές είναι ένας αυτοσχεδιασμός. Δολώνουμε ερωτηματικά, πετάμε την πετονιά και ο,τι πιάσουμε. Άλλες ερωτήσεις είναι φιλοσοφημένες, και άλλες φιλοσοφικές. Άλλες έχουν εξομολογητική αποστολή, προσαρμόζονται στον πραγματικό οικογενειακό και επαγγελματικό βίο του καλλιτέχνη, αλλά ποτέ στον προσωπικό. Οποτε εκείνος θέλει να μιλήσει για τα του οίκου του θα το κάνει αβίαστα. Το ενδιαφέρον απογειώνεται όταν ο Γιώργος Νταλάρας θα αρχίσει να φωταγωγεί τον κόσμο και τους ήρωες της ελληνικής μουσικής όπως τα έζησε ο ίδιος, με μια μνήμη αξιοσημείωτη, και αυτό είναι ένα στοιχείο ταπεινότητας: Ενώ ο ίδιος, φτασμένος από χρόνια, ειχε κατακτήσει την πολυτέλεια να αγνοεί και να ξεχνά, θυμάται αντιθέτως τα πάντα. Θυμάται επειδή ίσως ευγνωμονεί, επειδή, καταγόμενος από μια στριμωγμένη οικογένεια με ρωγμώδη βιώματα, κατάφερε με σκληρή δουλεια, αλλά και με συνέργειες, με αναγνώριση, με σεβασμό να εξελιχθεί σε κορυφαία μορφή της ελληνικής ζωής αλλά και της μεταπολεμικής ελληνικής πραγματικότητας. Ευγνωμονεί, ίσως, όχι μονο για όσα έζησε, αλλά για όσα του επιτράπηκαν να ζήσει, μέγας ανάμεσα σε μεγάλους, σπουδαίος ανάμεσα σε καλούς και αγαπητούς. Από τους περισσότερους σπουδαιότερος, αλλά αυτό δεν θα το πει ποτέ. Τα κομμάτια στην έκδοση είναι διάσπαρτα. Μπορεί η ζωή μας να έχει αρχή μέση τέλος, αλλά ισχύει όπως και στους μεγάλους δίσκους: μπορείς εξίσου καλά να ακούσεις το τρίτο κομμάτι και μετά το δεύτερο, να ακούσεις το τελευταίο και να τελειώσεις με το πρώτο. Το οποίο μπορεί να εξηγεί τα υπόλοιπα, αλλά και δεν είναι αναγκαίες πάντα οι εξηγήσεις, γιατί σκιάζουν την αυτονομία και την αξία των επιμέρους. Δεν μπορεί όλο το έργο του Μπετόβεν να ανάγεται στην παιδική του ηλικία, είμαστε κι άλλα πράγματα πέρα από αυτό. Τι είμαστε λοιπόν. ΚΕΦΑΛΑΙΟ 6ο Οι δυόμιση οκτάβες. Ο δίσκος του Γιώργου Νταλάρα γυρίζει στέρεος και σταθερός γύρω από τον άξονά του. Ο ίδιος μας συστήνεται με δύο τρόπους στις εξομολογήσεις του προς τον Θανάση Λάλα. Είναι ο άνθρωπος που σφίγγει πάντα τις βίδες στη βάρκα πριν ξεκινήσει. Ζητά από τον εαυτό του αλλά και από τους άλλους τη σταθερότητα που δεν γνώρισε ο ίδιος. Θα γνωρίσατε ίσως ατόφιους λαικούς ανθρώπους, ανεξάρτητα από διαμέτρημα και επαγγελματική επιτυχία, αν είναι δηλαδή μαστόρια ή αυτοδημιούργητοι επιχειρηματίες. Κοινό τους χαρακτηριστικό η προσπάθεια, η σοβαρότητα, η νοικοκυροσύνη, η στερεότητα,η λιτότητα των εκφράσεων, η προσήλωση στην προκοπή, η αφοσίωση στην οικογένεια αλλά και η κοφτή αντίδραση στην αδικία, στην προσβολή, στην ύβρι και εν τέλει τη διατάραξη του μέτρου. Σύμφωνα με τον Γιώργο Νταλάρα που μας αποκαλύπτει το βιβλίο, ο καλλιτέχνης της ιστορίας μας εμπίπτει στην κατηγορία αυτή, εάν δεν είναι επιτομή της. Αν κάτι ο ίδιος διεκδικεί είναι να του αναγνωριστεί πως είναι ένας μουσικός. Η φωνή του είναι απλά το όργανο με το οποίο μετέχει στο δημιούργημα, στο οποίο συμβάλει καθοριστικά με τις επιλογές του. Η έκτασή της, λέει ο ίδιος, είναι μεγάλη, φτάνει τις διόμιση οκτάβες και αυτό του δίνει δυνατότητες, κυρίως στην περιοχή των υψιφώνων. Τον περιγράφουν ως τελειομανή, αλλά από τις απαντήσεις του προκύπτει μια ανάγκη να ανακαλύπτει και άλλο, και άλλο, και άλλο δυνητικό περιεχόμενο στην τέχνη και στα πράγματα. Η φωνή του ανεβαίνει όπως τον προσκυνητών σκαλί σκαλί, με ηδονή και με πόνο στην κορυφή, στη θέωση και τη λύτρωση. H αγωνία του είναι να Είναι. Οι δυόμιση οκτάβες του είναι μια μεγάλη κιβωτός στον χρόνο και στην ιστορία. Περιέχουν τραγούδια και πρόσωπα. Στιγμές και σταθμούς. Χαρές και περιπέτειες. Περιέχουν τους ίδιους εμάς, από τη στιγμή που πρωτακούσαμε και πρωτοείδαμε τον ίδιο και τους συνοδοιπόρους του σε κάποιο σινγκλ, σε κάποιο τζουκ μποξ, σε κάποια οθόνη, σε μια εκστρατεία δεκαετιών που ταυτίστηκε με μια από τις πιο γεμάτες περιόδους του νέου ελληνικού κόσμου. Καθώς ο στόλος πορεύεται για τις μυθικές ακτές, για κάποια Ελένη, ή για ένα δέρας χρυσόμαλλο, οι Σειρήνες παίζουν τη μουσική της ζωής μας. Η μουσική είναι ήχοι, εικόνες και στιγμές, Τσιτσάνης κι Ελύτης, χούντα και αντίσταση, Μίκης και στάδια παλλόμενα, μεταπολιτεύσεις και αντιπαροχές, πρι ζου νικ πρατήρια και χρηματιστήρια και διακοπές, ροκ και ελευθεριότητα, λάτιν και Κηλαηδόνης, αριστερά, αριστερισμός και σαρκασμός, Φιντέλ και χάι φαιντέλιτι, ελπίδες και διαψεύσεις, θρίαμβοι και προδοσίες, νίλες και πρωταθλήματα, και πολλοί Παπανδρέου, Μητσοτάκης, Καραμανλήδες για όλα τα γούστα και τώρα πλέον αριστεροί για όλον τον κόσμο, και για τους μη αριστερούς. Ο ΓιώργοςΝταλάρας φαντάζει σαν Αχιλλέας του στρατεύματος, άτρωτος και γενναίος, αλλά μη διστάζοντας να συγκρουστεί με Αγαμέμνονες, όχι για βρισηίδες και λάφυρα, αλλά για αυτό που ο ίδιος θεωρεί αίσθημα δικαίου στον κόσμο του και στον κόσμο. Ο Θανάσης Λάλας τον παρατηρεί, τον αναδεικνύει, και μας το προτεινει μέσα από την αχίλλεια αδυναμία του, μέσα από τη ρωγμή του: και το καλοκαίρι κρυώνει, γιατί είναι ένας αθάνατος που τραγουδά για τη θνητότητά του. ΕΠΙΛΟΓΟΣ: Επιστροφή στο σαλόνι. Δύο φίλοι συζητούν. Υπήρξε μια στιγμή που μετανιώσατε γι' αυτό που εισαστε; Τι είμαι δηλαδή; Είστε Εμείς. Στις δυομιση οκτάβες σας, σε κάθε τους σκαλοπάτι, είναι καθισμένος ένας από τους αμέτρητους εμάς και κάθε μας νύχτα μας τραγουδάτε, για μυριοστή φορά, όπως την πρώτη φορά http://www.pelop.gr/?page=article&DocID=550862&fbclid=IwAR1LL4BsNzoul107NsVbKLW0EACoSw3yCwWuKd4oejP6NMBaYwyZjBlbjAc

Ο Θανάσης Λάλας για τον Γιώργο Νταλάρα http://mobile.pelop.gr/fullarticle.php?docid=550789&fbclid=IwAR1BvXZzFzTHH9W4PUT1TmzEgiwoI0lO6HhNBY3QnFv4dGnO_KwLGEEeUcg Λάλας: «Ο Νταλάρας έχει κάνει έφοδο στον ουρανό με τα πόδια στη γη» 26/11/2019 - 12:28 Με αφορμή την αποψινή εκδήλωση, ο Θανάσης Λάλας μιλάει στην «Π» για τον «μυθιστορηματικό ήρωα», όπως αποκαλεί τον μεγάλο καλλιτέχνη, εξηγεί τη λαμπρή του διάρκεια, τους λόγους που τον θαυμάζει. Σε προσωπικό επίπεδο δε, εκφράζει την άποψή του για τη γνήσια δημοσιογραφική φωνή, αποκαλύπτει την καλλιτεχνική του φύση, ενώ ως επίμονος γραφιάς, σκέφτεται, όπως μας είπε, να εκδώσει συνομιλίες του με τον Ανδρέα Παπανδρέου, έχοντας ήδη έτοιμα το βιβλίο-βιογραφία του Στέλιου Καζαντζίδη κι ένα περίεργο αφήγημα για την Απόλαυση. Πότε γεννήθηκε η ιδέα του βιβλίου; Αρχές της δεκαετίας του '90 κάναμε κάποιες συναντήσεις με τον Γιώργο για να γράψουμε ένα βιβλίο γύρω από τη ζωή του και το ελληνικό τραγούδι. Αλλά ο Γιώργος πάντα ήταν επιφυλακτικός έως πολύ επιφυλακτικός κατά πόσο θα μπορούσε να γραφτεί ένα βιβλίο γύρω από τη ζωή του. Πάντα ένιωθε ότι ο ρόλος του είναι η μουσική και το τραγούδι και δεν πίστευε ότι είχε και τόσο σημασία για τον κόσμο να μάθει περισσότερα για τη ζωή του και τον τρόπο που σκέφτεται τα πράγματα. Με τα χρόνια, η φιλία μας έδεσε πολύ. Δημιουργήθηκε μια σχέση εμπιστοσύνης... Εγώ πάντα πίστευα, ακούγοντάς τον να μου αφηγείται ιστορίες, ότι ήταν μυθιστορηματικός ήρωας. Ηταν ένας άνθρωπος που κάθε φορά που τον συναντούσα ήταν ένας άλλος… Ο Νταλάρας έχει πάθος με τη γνώση και εξελίσσεται σε ό,τι κι αν κάνει. Αυτό είναι μια πρόκληση. Τέλος, ο Νταλάρας ήταν και είναι ένας πολύ παρεξηγημένος άνθρωπος. Οταν τον γνωρίζεις καλά, καταλαβαίνεις ότι η εντύπωση που έχει ο κόσμος γι' αυτόν είναι μια παρανόηση. Πώς σταθήκατε μπροστά στον κίνδυνο της ωραιοποίησης; Μα ο σκοπός μου ήταν να πω αυτό που ζω και βλέπω. Η αλήθεια δεν ωραιοποιεί. Το είπα και στον πρόλογό μου: Ο Νταλάρας είναι γεμάτος κουσούρια... Αλλά αυτά τα κουσούρια είναι που δημιουργούν αυτή τη μοναδικότητα. Ο Νταλάρας μπορεί να σε εκνευρίσει με τη συνέπειά του, με την πίστη του σε έναν ηθικό κώδικα που έχει, είναι ένας σύγχρονος άνθρωπος παλιάς κοπής... Εχει φοβερή ανθεκτικότητα γιατί είναι φανατικός σε ό,τι κι αν κάνει, δεν υπήρξε ποτέ καθώς πρέπει, αναλαμβάνοντας το κόστος των πράξεών του. Πού οφείλεται, λοιπόν, το γεγονός ότι τον Νταλάρα είτε τον λατρεύεις είτε τον αντιπαθείς σφόδρα -τίποτα χλιαρότερο; Τον άνθρωπο που ξεχωρίζει τις περισσότερες φορές τον λούζουν με λάσπες... Γιατί αυτός που ξεχωρίζει μας θυμίζει τη δική μας αποτυχία, δυστυχώς... Οταν ανεβαίνεις τη σκάλα αυτοί που σε βλέπουν από κάτω πρέπει να χρεώσουν κάπου τη δική τους αποτυχία και σου πιστώνουν αμαρτίες που συχνά δεν κουβαλάς. Η Μελίνα έλεγε: Αλίμονο στον άνθρωπο που τον αγαπάνε όλοι... κάτι δεν πάει καλά. Αλλωστε, αυτοί που μας αμφισβητούν είναι αυτοί που μας δίνουν την ευκαιρία να ξαναδούμε άλλη μια φορά τα πράγματα και να διορθωθούμε. 50 χρόνια λαμπρής καριέρας. Πώς εξηγείτε το φαινόμενο Νταλάρα; Είναι ένας άνθρωπος που ζει κάνοντας αυτό που του αρέσει, δίνεται ολόκληρος, είναι ο άριστος που δεν τον ενδιαφέρει να είναι ο καλύτερος από τους άλλους, αλλά πάντα καλύτερος σε σχέση με αυτό που ήταν ο ίδιος. Ο Νταλάρας συναγωνίζεται τον εαυτό του, αυτό είναι το ζητούμενό του: Πώς θα γίνει καλύτερος μουσικός ο ίδιος, όχι καλύτερος μουσικός από τους άλλους... Ο Νταλάρας είχε πάντα στόχους, ήθελε να κάνει τη ζωή που ονειρεύτηκε από παιδί. Το όνειρο, ο στόχος, η διάθεση για συνεχή εξέλιξη και αλλαγή μπορεί να βάλει και τον χρόνο με την πλάτη στη γη... Η φθορά είναι συνώνυμη της έλλειψης στόχου... Οταν χάνεις τον δρόμο σου, χάνεις την αντοχή σου, τη δύναμή σου. Η σχέση σας μαζί του μετράει από τα μέσα του '80. Σε τι μοιάζετε, σε τι διαφέρετε, τι «ζηλεύετε» σ' αυτόν. Μας ενώνει ο πόλεμος που εισπράττουμε από μια μικρή κατηγορία ανθρώπων. Και ο Γιώργος κι εγώ έχουμε δεχτεί πολλές δημόσιες ψευδείς επιθέσεις. Αλλά νομίζω ότι κι αυτός κι εγώ είμαστε σκληρά υλικά για να λυγίσουμε. Τον ζηλεύω και τον θαυμάζω γιατί κάθε μέρα είναι καλύτερος σε αυτό που κάνει, δεν σταματάει να κυνηγάει το αδύνατο, παραμένει διψασμένος, τα καλοκαίρια κρυώνει όταν σκάει ο τζίτζικας και ενώ κόβει βόλτες στα ύψη χρόνια, τα μυαλά του δεν παίρνουν αέρα... Είναι πολύ δύσκολο να είσαι στην κορυφή και να πατάς στη γη, να έχεις κάνει με τις πράξεις σου έφοδο στον ουρανό με τα πόδια στη γη! Πάμε σ' εσάς. Εχοντας βιώσει, χρόνια, εκ των έσω εφημερίδες και περιοδικά. Πώς βλέπετε το μέλλον του έντυπου Τύπου; Είμαι από αυτούς που πάντα πίστευα και πιστεύω ότι στην περίπτωση του εντύπου Τύπου δεν υπάρχει παρακμή λόγω διαδικτύου, αλλά παρακμή προσώπων. Πιστεύω ότι θα ξανανθίσουν οι εφημερίδες και τα περιοδικά στη χώρα, όταν θα βρεθούν και πάλι οι άνθρωποι που θα εκπροσωπήσουν την ουσία της έννοιας δημοσιογραφία. Πιστεύω ότι η πλειοψηφία από αυτούς που σήμερα δημοσιογραφούν δεν έχουν ιδέα τι είναι η δημοσιογραφία. Η δημοσιογραφία είναι μια συνεχής μάχη με την εξουσία. Είναι ένας τρόπος να δουν οι άνθρωποι την άλλη πλευρά του φεγγαριού. Είναι η χαμένη φωνή όλων των ανθρώπων που οι καθημερινές σκληρές συνθήκες και η κοινωνική τους θέση, τους έχει αποκλείσει από τη διεκδίκηση της δικαίωσης και της αξιοσύνης! Η δημοσιογραφική φωνή σήμερα είναι η φωνή της εξουσίας... Τρελά πράγματα! Η δημοσιογραφική φωνή είναι η φωνή όλων των ανθρώπων που πνίγονται και δεν μπορεί να ακουστεί η κραυγή του πνιγμού τους! Θα δανειστώ μία ερώτησή σας στον Γιώργο Νταλάρα: Ποια Ελλάδα αγαπάτε και ποια μισείτε; Η Ελλάδα είναι μια κολόνα ποιότητας... Η Ελλάδα είναι αυτή που αντιπροσωπεύει το παγκόσμιο αίτημα των ανθρώπων στο ερώτημα... Η Ελλάδα αυτή, δεν έχει καμιά σχέση με τους Ελληνες, ή αν θέλετε με αυτούς τους ανθρώπους που ζουν στα στενά γεωγραφικά όρια που ορίζουμε ως Ελλάδα. Η Ελλάδα δεν έχει σύνορα, είναι το μεγάλο που μας μεγαλώνει σαν ανθρώπους! Η ζωγραφική, με την οποία ασχολείστε, είναι για εσάς..; Η ζωγραφική είναι ένα ακόμα εργαλείο, όπως είναι η λογοτεχνία, η μουσική... Η Τέχνη είναι το ζητούμενο κι όχι τα εργαλεία με τα οποία κάνεις Τέχνη. Για μένα, λοιπόν, είναι ένα εργαλείο η ζωγραφική, η γλυπτική, το βίντεο ή ό,τι άλλο χρησιμοποιώ για να πετύχω την στρατηγική μου ιδέα. Για μένα το ζητούμενο είναι να βρω τον τρόπο να πω στους ανθρώπους με πράξεις, ότι το σκοτάδι κρύβει φως, το αδιέξοδο λύσεις, η πραγματικότητα έχει άλλες διαστάσεις, το όνειρο είναι η αρχή για να τα βάλεις με τις δυνατότητές σου, η άγνοια είναι η ζωντανή έμπνευση που δίνει αξία στη γνώση. Αν δεν συνεχίζαμε η γνώση μας να δίνει σκυτάλη στην άγνοιά μας, δεν θα είχε κανένα ενδιαφέρον η ζωή μας! Για το τέλος, μια πινελιά Νταλάρα. Αγαπημένο σας τραγούδι του; «Του Κάτω Κόσμου Τα Πουλιά» του Μάνου Ελευθερίου και του Σταύρου Κουγιουμτζή. *Στην εκδήλωση θα μιλήσουν οι: Κωνσταντίνος Μάγνης διευθυντής σύνταξης της «Π», Γιάννης Παππάς φιλόλογος-ποιητής, Σταύρος Σολωμός καλλιτεχνικός διευθυντής και μαέστρος της Πολυφωνικής Χορωδίας της Πάτρας. Θα συντονίσει η δημοσιογράφος Κωνσταντίνα Τσίχλα. Της ΚΡΙΣΤΥΣ ΚΟΥΝΙΝΙΩΤΗ

https://www.thetoc.gr/people-style/article/anna-ntalara-ta-eggonia-tis-stolisan-to-binteo-tis-perifanis-giagias?fbclid=IwAR1gMaELcWBKsO5w8VRkdfzIksMBej4CjIE6NuQpDtoDCY7_rYDd4YXljO4 Οι γιορτές έρχονται και τα σπίτια και οι οικογένειες ετοιμάζονται! Με υγεία και χαρές πάντα! Και τέτοια ωραία στολίσματα! Καλές γιορτές σε όλους!

https://www.ekirikas.com/μετατείθεται-για-τον-ιανουάριο-η-περι/?fbclid=IwAR0j2zXdQImKVHYLdTx5ORvsT8Wv6n29wJwi6A7nADLjLXU7vP_NjVN39lI Μετατίθεται για τον Ιανουάριο η περιοδεία Νταλάρα – Τζουγανάκη στη Νέα Υόρκη Του Χριστόδουλου Αθανασάτου 20 Νοεμβρίου, 2019 Ο Γιώργος Νταλάρας. Φωτογρφία: Eurokinissi/ Στέλιος Μήσινας ΝΕΑ ΥΟΡΚΗ. Τον Ιανουάριο θα πραγματοποιηθεί τελικά η χειμερινή περιοδεία των Γιώργου Νταλάρα και Μιχάλη Τζουγανάκη στις ΗΠΑ και τον Καναδά. Συνεπώς, μετατίθενται χρονικά και επαναπρογραμματίζονται, οι συαυλίες που επρόκειτο να πραγματοποιηθούν τις πρώτες ημέρες του Δεκεμβρίου. Σύμφωνα με τον παραγωγό Κωνσταντίνο Καντζόγλου, Γενικό Διευθυντή της εταιρείας Globe Entertainment, βρέθηκε πρόσφορο έδαφος προκειμένου να διοργανωθούν συναυλίες και σε επιπλέον πόλεις, γεγονός που δεν θα καθιστούσε πρακτικό τον μήνα Δεκέμβριο, λόγω και των εορτών των Χριστουγέννων. «Τις τελευταίες εβδομάδες εισπράξαμε έντονο ενδιαφέρον από άλλες πόλεις για την συναυλία του Γιώργου Νταλάρα με τον Μιχάλη Τζουγανάκη. Κατόπιν τούτου, αποφασίσαμε από κοινού να μεταθέσουμε την περιοδεία από την 31η Ιανουαρίου έως και την 28η Φεβρουαρίου 2020», ανέφερε ο κ. Καντζόγλου. Όπως τονίζει ο ίδιος, το νέο πρόγραμμα προβλέπει ότι η συναυλία που επρόκειτο να πραγματοποιηθεί στη Νέα Υόρκη στις 5 Δεκεμβρίου 2019 μετατίθεται για την 31η Ιανουαρίου, ημέρα Παρασκευή, και θα είναι η εναρκτήρια της περιοδείας. Οι υπόλοιπες συναυλίες του Δεκεμβρίου ήταν στην Ατλάντα (07/12), Ατλάντικ Σίτυ (14/12) και Κονέκτικατ (15/12), που αναμένεται να επαναπρογραμματιστούν τις επόμενες ημέρες. Σε αυτές τις πόλεις ενδέχεται να προστεθούν ακόμη η Βοστώνη, το Μόντρεαλ, το Σικάγο, το Σαν Φρανσίσκο, το Χιούστον και η Τάμπα. «Γνωρίζω ότι πολλοί ομογενείς είχαν ήδη κλείσει τα εισιτήριά τους με βάση το προηγούμενο πρόγραμμα συναυλιών. Διαβεβαιώνουμε το κοινό ότι τα εισιτήρια αυτά θα ισχύσουν κανονικά για τις νέες ημερομηνίες και δεν χρειάζεται να προχωρήσουν σε κάποια νέα αγορά. Από την άλλη πλευρά, εάν δεν έχουν την δυνατότητα προσέλευσης εκείνη την περίοδο, μπορούν να επιστρέψουν τα εισιτήρια και να πάρουν πίσω τα χρήματά τους, από το μέρος που τα προμηθεύτηκαν», είπε ο κ. Καντζόγλου. Τέλος, αναφέρει πως “ζητάμε συγγνώμη από τους ομογενείς, αλλά θεωρούμε ότι στο τέλος ο προγραμματισμός και η εμπειρία τους στην συναυλία θα τους αποζημιώσει»

Το βιβλιοπωλείο Discover και οι Εκδόσεις Αρμός σας προσκαλούν στην παρουσίαση του βιβλίου του Θανάση Λάλα: Γιώργος Νταλάρας….και το καλοκαίρι κρυώνω!Μισός αιώνας ελληνικό τραγούδι: 121 αυτοβιογραφικά διηγήματα διαλόγου, 112 μοναδικές φωτογραφικές αφηγήσεις, 18 προσωπικές λίστες. Η εκδήλωση θα πραγματοποιηθεί την Τρίτη 26 Νοεμβρίου, στις 19:30, στην αίθουσα εκδηλώσεων του ξενοδοχείου "Βυζαντινό", πεζόδρομος Ρήγα Φεραίου 106.Για το βιβλίο θα μιλήσουν: Κωνσταντίνος Μάγνης, δημοσιογράφοςΓιάννης Παπάς, Φιλόλογος- ΠοιητήςΣταύρος Σολωμός, Καλλιτεχνικός Διευθυντής και Μαέστρος της Πολυφωνικής Χορωδίας της Πάτρας και ο συγγραφέας του βιβλίου, Θανάσης ΛάλαςΤην εκδήλωση θα συντονίσει η δημοσιογράφος Κωνσταντίνα Τσίχλα

https://www.gossip-tv.gr/lifestyle/exodos/story/613567/loylis-pappa-parelasi-eponymon-stin-premiera-toys-oi-paroysies-poy-eklepsan-tis-entyposeis Ο Χορός της φωτιάς του Άρη Μπινιάρη στο Δημοτικό θέατρο Πειραιά. Στο Μικρό Άνεσις το Εγώ ο Μάρκος Βαμβακάρης με τον Θανάση Παπαγεωργίου. https://www.gossip-tv.gr/g-specials/gossip-cam/gallery/613645/dimitra-papadopoyloy-dimosia-emfanisi-meta-apo-kairo-poy-tin-entopisame-photos

https://www.huffingtonpost.gr/entry/ena-exairetiko-taxidi-sta-trayoedia-kai-ten-moesike-toe-yioryoe-kazantze_gr_5dcbcf1de4b03a7e02924a73?fbclid=IwAR2RiJlJp5Yzs74737sGkHr-wsv-2djW2mnagISDYRMzstN9ZKAjcN4nKAk ... Το encore δεν θα μπορούσε βέβαια να είναι άλλο από μιαν επανάληψη του «Μέλισσες», αυτή τη φορά όμως από τέσσερις και όχι μόνο μια φωνή. Στο σημείο αυτό θα ήθελα να σημειώσω κάτι (μετά από πολλά χρόνια κρίσης της ελληνικής δισκογραφίας αλλά και συνολικής πτώσης του επιπέδου του μουσικού γίγνεσθαι και αφού πολλά και διάφορα, υπέρ και περισσότερο κατά, έχουν ειπωθεί και γραφτεί) για το τεράστιο ερμηνευτικό κεφάλαιο της χώρας μας που ονομάζεται Γιώργος Νταλάρας. Δεν είναι μόνον το ότι, αντίθετα με τους/τις περισσότερους/ες συνομηλίκους/ες ομοτέχνους του, η φωνή του έχει σχεδόν μηδαμινές απώλειες, ούτε η πραγματικά τέλεια πια τεχνική του. Είναι και ο υποδειγματικός τρόπος που λειτουργεί όταν τραγουδά μαζί με άλλους/ες, η σπάνια συναδελφικότητα, ήθος και σεβασμός προς τα εκάστοτε τραγούδι, το πως δεν διστάζει να υποχωρήσει, κυριολεκτικά και μεταφορικά, ώστε να κάνει σωστά φωνητικά σε όποιον/α είναι ο κύριος/α ερμηνευτής/ια την δεδομένη στιγμή, καθοδηγώντας επιπλέον, με βαθιά γνώση αλλά ως και ταπεινότητα, τους/τις υπόλοιπους/ες σε ένα άρτιο χορωδιακό μέρος. Πέραν πάσης αμφιβολίας, επιφύλαξης και σχολίου ο κορυφαίος Έλληνας ερμηνευτής, όχι μόνο της γενεάς του αλλά και συνολικά αυτή την στιγμή!

Επίσημη πρεμιέρα του έργου ''Του Κουτρούλη ο γάμος'' https://www.znews.gr/showbiz/greece/tou-koutrouli-o-gamos-laberes-parousies-stin-episimi-premiera-tis-smaragdas-karydi/?fbclid=IwAR1A-T6A1xBRqMuu-BY6izP4Yo2uYI-0378jElLOLS5a8P3sEu_WuuL_9Pk https://www.gossip-tv.gr/lifestyle/exodos/gallery/613275/episimi-premiera-gia-tin-karydi-lamperes-paroysies-dakria-sygkinisis-kai-mpomponieres-photos?fbclid=IwAR2OhRhqOiFkDnJCGRJb-N525GNYU8bc36Tp5X1lJzwQ5_vYxv2vGpxK8TQ https://www.tlife.gr/eidhseis-nea/tou-koutrouli-o-gamos-oi-celebrities-stin-episimi-premiera-tis-parastasis-pics/977770/ http://www.avecnews.gr/index.php?option=com_content&view=article&id=34998

https://www.zougla.gr/politismos/mousiki-politismos/article/se-mia-epitiximeni-sinavlia-ef-olis-tis-ilis--o-giorgos-kazantzis-sto-megaro-mousikis Μέσα σε μια ειδική ατμόσφαιρα και ένα ύφος που ταιριάζει απόλυτα στο ταλέντο και την προσωπικότητα του συνθέτη Γιώργου Καζαντζή – ενός από τους σημαντικότερους συνθέτες της γενιάς του – πραγματοποιήθηκε η συναυλία του στο Μέγαρο Μουσικής. Ανάμεσα σε αγαπημένους φίλους, τραγουδιστές και ηθοποιούς, σε μια κατάμεστη αίθουσα, ο Γιώργος Καζαντζής επί σκηνής καθισμένος στο πιάνο προσέφερε ένα απάνθισμα των τραγουδιών που έχει γράψει, τα οποία ερμήνευσαν άρτια ο Γιώργος Νταλάρας, ο Μίλτος Πασχαλίδης, η Φωτεινή Βελεσιώτου και η Λιζέτα Καλημέρη. Με τις «Μέλισσες», ένα από τα πιο αγαπημένα τραγούδια, το οποίο ερμήνευσε μοναδικά η Φωτεινή Βελεσιώτου σε στίχους Ελένης Φωτάκη, να πρωταγωνιστούν, αλλά και άλλες μεγάλες επιτυχίες όπως «Ήτανε αέρας», «Μυστικό», «Χειμωνανθός», «Το πέταγμά σου», «Φωτιά κι αλμύρα», «Σαν καταιγίδα», «Κατάρτι κι ατμός», «Στα μισά του έρωτα βγαίνει ο δολοφόνος», η συναυλία έφερε μια αύρα ποιότητας η οποία εμπλουτίστηκε μελωδικά με την οργανική του σύνθεση «Βαλς της ουτοπίας». Το πρόγραμμα ξεκίνησε με την Κική Δημουλά, η οποία ήταν παρούσα μαζί με την κόρη της στο Μέγαρο, να διαβάζει από βίντεο τα ποιήματά της «Μαύρη γραβάτα», «Χαίρε ποτέ» και την ορχήστρα να τη συνοδεύει με το οργανικό κομμάτι «Ναντίν» από τη δισκογραφική τους δουλειά Μικρή σουίτα. Ενδιαφέρον είχε το αφιέρωμα του συνθέτη στους Μάνο Ελευθερίου και Σταύρο Κουγιουμτζή, με τους οποίους ο Γιώργος Καζαντζής υπήρξε συνεργάτης και στενός φίλος.