petros_petrakis

Αυτή την Κυριακή η Realnews τιμά τα 90 χρόνια του Μίκη Θεοδωράκη με ένα νέο-ακυκλοφόρητο διπλό CD. “Κράτησα τη ζωή μου’’. Ερμηνεύει ο Γιώργος Νταλάρας. Συμμετέχουν η Ελεονώρα Ζουγανέλη και ο Μίλτος Πασχαλίδης http://www.real.gr/DefaultArthro.aspx?page=arthro&id=435523&catID=7

Βρέθηκα στην Οδό την περασμένη Παρασκευή, 2 Ιανουαρίου. Είναι αλήθεια πως, παρακολουθώντας αποσπασματικά κάποια βίντεο που είχαν ήδη αναρτηθεί στο youtube, είχα ένα φόβο, πρωτίστως για τον Νταλάρα και την κατάσταση της φωνής του και δευτερευόντως για την ορχήστρα. Εντούτοις, ο Νταλάρας ήταν “ζωντανός”. Τραγούδησε μελετημένα, προσεκτικά, ερμήνευσε, έκανε τις… “νταλαριές” του εκεί που έπρεπε, αποφεύγοντας να καταντήσει φλύαρος ή κουραστικός. Το γεγονός οτι ήταν κρυωμένος πρωτύτερα, ίσως να τον ταρακούνησε λιγάκι, θέτοντας τον σε πιο σταθερά ερμηνευτικά και τραγουδιστικά μονοπάτια. Διατηρώντας αυτό το προφίλ και αποφεύγοντας ταλαιπωρίες και υπερέκθεση, μπορεί να τραγουδά ακούραστα, για ώρες, ακόμη και τώρα που είναι 65 χρονών. Προσωπικά, αυτόν τον Νταλάρα θέλω. Αυτον έμαθα, αυτόν τον Νταλάρα μου έμαθε ο ίδιος τόσα χρόνια. Η Γλυκερία, παρόλο που διατηρεί το υψηλό επίπεδο που διακρίνει χρόνια τώρα την ερμηνεία της, υπάρχουν στιγμές που δείχνει τάσεις… αυτοκαταστροφής: σπεύδει σε υπερφίαλες κορώνες, ξοδεύεται σε άσκοπα γυρίσματα και χαλά μια συνολικά αξιοπρεπέστατη παρουσία. Έχει μεγάλες αντοχές, η φωνής της έχει διάρκεια, κατέχει άψογα την ερμηνεία, αλλά θεωρώ πως κάπου χάνει το δάσος. Η Βιτάλη, δεν είναι η Βιτάλη που γνωρίσαμε στην δεκαετία του 80 (κυρίως). Έχει μια ταλαιπωρημένη φωνή, της λείπει αέρας στις ανάσες της και κουράζεται εύκολα - λογικό, αν αναλογιστούμε το τι τράβηξε. Έχει χάσει σε έκταση φωνής αλλά κερδίζει σε ερμηνεία. Είναι απόλυτα θεατρική, έχει φαντασία στην ερμηνεία της, κρύβει την έκπληξη στις αντιδράσεις της καθώς τραγουδά. Η φωνή της διατηρεί ακόμη εκείνο το συγκλονιστικό μέταλλο που, όσο περνούν τα χρόνια, αποκτά όλο και περισσότερα καράτια. Ναι, δείχνει ευάλωτη, αδύναμη, κουρασμένη. Χάνεται και αυτή κάπου - κάπου σε υπερβολές. "Νταλαρίζει". Μαζεύεται όμως για τους προαναφερθέντες λόγους, κάνοντας την τελικά να ξεχωρίζει - στα δικά μου αυτιά - σε σχέση με τη Γλυκερία. Η μεγαλύτερη απογοήτευση για εμένα ήρθε από την ορχήστρα. Πρώτη φορά είδα μια τόσο πλήρη σε μέλη και όργανα ορχήστρα, να παίζει τόσα λίγα πράγματα… Καμία έκρηξη, καμία διαφοροποίηση στα όργανα. Δεν ξεχώριζα κιθάρες, πλήκρα, πνευστά, έγχορδα... Δεν ξέρω αν φταίει ο ήχος που έρχεται στην σάλα ή η διάθεση των μουσικών, αλλά η εμπειρία μου μου λέει πως απο αυτά τα δυο, η ευθύνη βαραίνει περισσότερο τους μουσικούς. Θεωρώ πως είναι κρίμα να έχουν στην διάθεση τους τέτοιες ανέσεις (άψογος ήχος, άπλετος και "καθαρός" χώρος στο “πατάρι”, αθρώπινες συνθήκες εργασίας, λογικό ωράριο, 3 φωνές-οδηγοί) και παρόλα αυτά να παιζουν τόσο “άδεια” (μακάρι να είχα ως μουσικός αυτές τις προϋποθέσεις). Οι εποχές που πήγαινες στις συναυλίες του Νταλάρα και άκουγες ΚΑΙ ορχήστρα, έχουν περάσει (ανεπιστρεπτί; θέλω να πιστεύω πως όχι). Παρόλο που πάνω στην σκηνή υπάρχουν σολίστες - και μάλιστα υψηλού επιπέδου - ένιωσα πως δεν υπήρχε ο μουσικός εκείνος που την δέουσα στιγμή θα έπαιρνε πάνω του το παιχνίδι. Όποτε ακουγόταν ένα σολο ή ένα ταξίμι, ο εκάστοτε μουσικός έπαιζε σαν να εκτελούσε απλά την δουλειά του, χωρίς διάθεση, χωρίς κέφι, χωρίς έμπνευση. Λες και έπαιζε “για το μεροκάμματο”. Υπάρχουν εξαιρέσεις - μια χούφτα μουσικοί ματώνει πάνω στο πατάρι βγάζοντας όλη τη δουλειά - αλλά η δουλειά δεν βγαίνει έτσι. Βαριούνται; Έχουν κουραστεί; Έχουν ξενερώσει; Δεν ξέρω. Υποθέσεις κάνω, ως μουσικός και ως ακροατής. Ίσως οι μουσικοί που έκαναν εδώ στην Θεσσαλονίκη την “πρόβα τζενεράλε” τους, να μην “έδεσαν" καλά με τους μουσικούς του Νταλάρα (που είναι η βάση της ορχήστρας στη Οδό). Ίσως πάλι να μην έγιναν πολλές πρόβες. Το αποτέλεσμα ήταν κακό στα αυτιά μου. Να μην παρεξηγηθώ: κακό, για μια ορχηστρα Νταλάρα. Ο τελευταίος δείχνει πως έχει την διάθεση για το παραπάνω. Θέλει να εντάξει στο πρόγραμμα γύρω στα 150 τραγούδια, τα οποία θα βάλει “σιγά-σιγά”. Δεν ξερω αν θα συναντήσει δυσφορία ή αντιδράσεις. Καλά θα κάνει να πράξει αυτό που πιστεύει, δίχως ενδοιασμούς για την αρέσκεια αυτών των τραγουδιών στο ευρύ κοινό. Έχει τον τρόπο να μας λέει “άλλα”, τοποθετώντας τα ως σφήνες στο πρόγραμμα του. Πάντοτε το έκανε, μπορεί να το κάνει και τώρα. Δεν γνωρίζω αν διαβάζει το φόρουμ στον ελεύθερο του χρόνο, αλλά αν το κάνει, τότε εύχομαι να προχωρήσει στην ανανέωση που θέλει να κάνει. Ας είναι μόνο δική του και όχι των δυο κοριτσιών (όπως τις αποκαλεί). Ανανέωση ήταν το “Να με θυμάσαι” της Παρασκευής, παρόλο το άγχος του για “υποτονικό τραγούδι". Ανανέωση είναι το “Ένα χέρι απο νερό”. Ανανέωση ήταν το “Στην Ανατολή στη Δύση”. Έχει και άλλα τραγούδια εκείνος ο δίσκος. Και τα “Άπονα μάτια” θα μπορούσαν να είναι μια ανανέωση. Έχει πολύ μεγάλη παρακαταθήκη. Μπορεί να αντικαταστήσει τα “Βεγγαλικά σου μάτια” με το “Μυστικά” του Αντώνη. Έχει να μας πει πολλά. "Σιγά- σιγά" όμως; Έστω. Τα γνωστά τραγούδια είναι βραχνάς για τους “γνώστες". Οι πολλοί τα ζητούν, τα απαιτούν, τα φωνάζουν μέσα στην ζάλη τους. Σεβαστό. Ας μην γκρινιάζουμε για αυτήν την κατάσταση. Αναπόφευκτη είναι. Για εμάς τους 1000 που χτυπιόμαστε με τα σπάνια και αρκούμαστε σε αυτά, το “σιγά-σιγά” ταιριάζει στην ιδιοσυγκρασία μας (θέλω να πιστεύω δηλαδή).

Duty? Ohh.... It's an Ovation Collectors, 1997 made Alona. It has a smaller body side, firstly intoduced in 1997. It's called "parlor". It suits the style of a classical guitar, with its slotted headstock and a 12 fret neck. The most innovative feature of this guitar was the preamp - a touch sensitive preamp, with no external controls - the only thing you have to do is to increase or decrease the volume. The preamp has a preset eq, so solves a lot of sound problems. The slotted headstock The touch preamp - called TS That's why Ovation was a pioneer manufacturer... In conclusion? A dream guitar for me - maybe some time I'll get one!

Δεν ειναι το ίδιο ομως στην πράξη.

Nαι, αλλά έγραψες "όσον αφορά το Μέγαρο"...

υπάρχει και άλλος τρόπος δηλαδή;

Ας ελπίσουμε οτι και η δισκογραφική θα αναγνωρίσει την σπουδαιότητα του κλασικού υλικού μας και θα λειτουργήσει οπως οι αντίστοιχες εταιρίες του εξωτερικού που εκδίδουν (σχεδόν) τα πάντα.

Ελίνα, κείμενο - πορτραίτο. Ευχαριστώ.

Oχι ρε συ, τα τραγούδια είναι πάρα πολλά για να κάθεσαι να τα γράφεις... άσε που με το κλίμα που δημιουργείται εκεί μέσα είναι άκαιρο να σημειώνεις τραγούδια. Σε γενικές γραμμές παίζουν πολύ Πασχάλη, Λάκη Τζορντανέλλι, Ολύμπιανς αλλά και ξένα συγκροτήματα. Κυριώς επιτυχίες δηλαδή που ξεσηκώνουν τον κόσμο.

Μαουτχάουζεν καλέ!

Σαν σήμερα, πριν απο 18 χρόνια, έφυγε ένας στυλοβάτης - κατ' εμέ - του ελληνικού πνεύματος: ο Οδυσσέας Ελύτης. Ένα μικρό αφιέρωμα απο το http://www.enikos.gr http://www.enikos.gr/society/221407,BINTEO-San_shmera_%C2%ABefyge%C2%BB_o_Odysseas_Ely.html

Είναι αλήθεια πως ο Νταλάρας δεν ταιριάζει με την κουλτούρα των πρωινάδικων. Ίσως αυτό να υπερασπίζονται ο Θεοδόσης και ο Θοδωρής, αλλά λόγω της εξέλιξης της κουβέντας, αυτή η πεποίθηση να "χάθηκε". Ως εκεί θα τους υπερασπιστώ, γιατί αυτό πιστεύω και εγώ. Αυτό πιστεύει όμως και ο Νταλάρας - για αυτό και έκανε την συνέντευξη στα "λημέρια" του. Το οτι ζήτησε ο Λιάγκας να πάρει συνέντευξη, κάτι σημαίνει. Σημασία έχει πως ο Νταλάρας έδωσε βήμα σε μια δημοσιογραφία (με εισαγωγικά ή χωρίς) που "χαντακώνεται" λόγω μεροκάματου. Υπάρχει όμως η και αυτή η πλευρά των δηνοσιογράφων που θέλει να αποκομίσει κάτι. Και ο Λιάγκας το είπε στο τέλος: σας ευχαριστώ που σας γνωρισα απο κοντά. Μου άρεσε η συνέντευξη - είχε καλή εξέλιξη, αν και ο κ. Λιάγκας πήγε να ψαρέψει, χωρίς να τα καταφέρει όμως, και το άφησε εκεί. Νομίζω η αλλαγή στάσης του σώματος του Νταλάρα έπαιξε τον ρόλο της... έτσι μου φάνηκε εμένα τουλάχιστον. Παρόλες τις επιφυλάξεις μου, ο Νταλάρας "γύρισε" το παιχνίδι υπέρ του.

Όταν προβάλλεται ως αντικείμενο, είναι φυσικό να την αντιμετωπίσεις σαν αντικείμενο...

Η μονη μου ένσταση στην συνέντευξη είναι αυτό ακριβώς που λέει ο kapetanios. Συμφωνώ σε αυτό απόλυτα. Στα υπόλοιπα έχω αναφερθεί ήδη.

Πάντως από το βίντεο που αναρτήθηκε δεν είδα τον Λιανό να "ενθουσιάζεται" και πολύ... ήταν ο μοναδικός που δεν αντέδρασε θετικά στο άκουσμα του ονόματος "Νταλάρας", σε αντίθεση με τους άλλους δυο μαϊντανούς που χειροκρότησαν - υποκριτικά μεν, αλλά το έκαναν. Υποκριτικά γιατί η ξανθιά δεξιά, τελευταία υπερασπιζόταν την κόρη του συγχωρεμένου Ρασούλη. Η δε Σκορδά τήρησε ανάλογη στάση. Εγώ προσωπικά δεν διαφωνώ με την συνέντευξη - διαφωνώ ίσως με τα πρόσωπα που όντως είναι εκτός εύρους σκέψης του Νταλάρα - μια πραγματικότητα που είναι αμφίδρομη... Κοντός ψαλμός αλληλούϊα - θα φανεί αύριο. Τι ώρα βγαίνει περίπου;