HARDET

Πολύ ωραία και περιεκτική συνέντευξη. Σήμερα μόλις, βρήκα λίγο χρόνο να τη διαβάσω. Θανάση συγχαρητήρια. Πιστεύω πως οι ερωτήσεις ήταν αρκετά εξειδικευμένες, αιτιολογημένες και όχι γενικότροπες και αυτό δυνάμωσε τη συνομιλία. Και ως συνήθως χείμαρρος ο Θεοδωράκης, χρειάζεται δύο σελίδες για να απαντήσει σε κάθε ερώτηση. Και οι ερωτήσεις έβγαλαν στην επιφάνεια ωραίες αφηγήσεις, που αρκετές εγώ οφείλω να πω πως δεν τις ήξερα, ίσως και να τις είχα διαβάσει και να μην τις θυμόμουν. Αρκετές όμως δεν τις ήξερα. Μου έκανα εντύπωση για παράδειγμα, το περιστατικό με το Κάποια μάνα αναστενάζει και με τη Μυρτώ στο απέναντι πεζοδρόμιο και η "απολογία" για τα τραγούδια της Παπαγιαννοπούλου. Για σκεφτείτε πως θα ήταν το "’ξιον Εστί" με τον Καζαντζίδη στο "βυζαντινό" μέρος. Για μένα θα έχει επίσης ενδιαφέρον το cd με τις επανεκτελέσεις από τη Γλυκερία, γιατί θα συμφωνήσουμε ότι ο συνθέτης εμπιστεύθηκε σε άνδρες τα "λαϊκά" του τραγούδια, ενώ οι γυναικείες φωνές τραγούδησαν χονδρικά τα πιο "λυρικά" κομμάτια. Είμαι περίεργη να δω πως είναι αυτά με μία γυναικεία φωνή. Τέλος, η συνέντευξη είχε εξαιρετικό φωτογραφικό υλικό. Όσον αφορά τις επί της ουσίας αναφορές του Θεοδωράκη, θα συνυπογράψω μερικά από τα πολύ ενδιαφέροντα που είπε: - τη συχνά μυωπική και αχάριστη ελληνική κοινωνία - τη θεωρία της συμπαντικής αρμονίας - το ότι το τραγούδι είναι το καθημερινό ψωμί του λαού μας Ωραία συνέντευξη. Μπράβο.

Επανέρχομαι στο δίσκο γιατί έχω κάνει ακροάσεις και ακροάσεις και δε μπορεί να φύγει ούτε από τα αυτιά μου ούτε από την ψυχή μου. Και όχι μόνο. Αυτό με ώθησε να ξαναβγάλω από το ράφι και τα δύο πρώτα cd της σειράς, του Λευτέρη Παπαδόπουλου και του ’λκη Αλκαίου και να αναζητήσω στοιχεία που έμειναν κρυμένα στις πρώτες ακροάσεις. Και ανακάλυψα πολλά και όμορφα και στους δύο προηγούμενους δίσκους της σειράς. Γι΄αυτό και νιώθω την ανάγκη να καταθέσω κάποιες σκέψεις μου. Το λαϊκό τραγούδι με τους όρους του '50 του '60 και του '70 δεν μπορεί να υπάρξει. Ξεχάστε το. Το λαϊκό τραγούδι δεν το κάνουν οι συνθέτες, οι στιχουργοί και οι τραγουδιστές αλλά ο λαός που παίρνει ένα τραγούδι και το κάνει κομμάτι της κοινής μας συνείδησης. Ο κόσμος, αυτόν τον καιρό, έχει άλλες αισθητικές προτεραιότητες που καθορίζονται από το περιεχόμενο των εκπομπών της τηλεόρασης. Ο λαός που κάποτε συζητούσε ατέλειωτες ώρες για το πώς τραγουδά ο Νταλάρας και μάθαινε τα τραγούδια του Τσιτσάνη, του Καλδάρα, του Ξαρχάκου, του Κουγιουμτζή, του ΛοΊζου και πολλών άλλων σήμερα είτε μας αρέσει είτε όχι ασχολείται με τα υποπροϊόντα του τηλεοπτικού έλους. Νόμιζα ότι οι περισσότεροι από μας σ' αυτό το φόρουμ είμαστε λίγο καλύτεροι. Όλοι ζούμε στην κοινωνία της μαζικής κατανάλωσης όπου η μουσική είναι ένα προιόν ελεγχόμενης και προοαποφασισμένης ευχαρίστησης. Είχα την εντύπωση πως η δική μας κοινότητα δεν έχει χάσει την ικανότητα της να επιλέγει τη μουσική που ακούει. Θεωρούσα πως απλά αγαπάμε λίγο παραπάνω το Γιώργο Νταλάρα αλλά μας αρέσει οτιδήποτε καλλιτεχνικό περί τη μουσική σε ένα ευρύ φάσμα. Πίστευα πως δεν είμαστε σαν όλους αυτούς που αναζητούν την οικειότητα προκειμένου να αποφανθούν για την ποιότητα ενός μουσικού κομματιού. Νόμιζα ότι δεν είμαστε απ' αυτούς που πρέπει να ακούσουν πάρα πολλές φορές ένα τραγούδι, να υποστούμε δηλαδή, πλύση εγκεφάλου και να πούμε παθητικά πως μας αρέσει επειδή απλά και μόνο το έχουμε οικειοποιηθεί. Μην ξεχνάμε πως ότι κέρδισε την εκτίμηση των πολλών, δεν είναι καλλιτεχνικά ούτε επιτυχημένο ούτε αποτυχημένο. Το τι αξίζει πραγματικά θα μας το πει ο ένας υπέρτατος κριτής που δεν είναι άλλος από το χρόνο. Όμως, ας μην προχειρολογούμε επειδή τα αριστουργηματικά, σύγχρονα και εν πολλοίς ηλεκτρικά αφηγηματικά τραγούδια του "Πάντα κάτι μένει" δεν είναι τα μπουζουκοτράγουδα που ονειρευόμασταν. Λυπάμαι που λίγοι κατανόησαν το καταπληκτικό που έχει συμβεί με το δίσκο του Μάνου Ελευθερίου. Τόσο στο δίσκο του Λευτέρη Παπαδόπουλου όσο και στο δίσκο του ΄Αλκη Αλκαίου είχαμε πρώτης γραμμής τραγούδια. Το "Πουκάμισο το θαλασσί" δεν είναι καλύτερο τραγούδι από το "Ανάβει η ανατολή" του Σέμση και η "Γοργόνα" που λέει ο Καλατζής δεν είναι καλύτερο τραγούδι από την "Εχεμύθεια" του Ζούδιαρη που τραγούδησε μαγικά η Αρλέτα. Με το δίσκο όμως του Μάνου Ελευθερίου έχουμε ένα ολοκληρωμένο καλλιτεχνικό αποτέλεσμα. Και είναι η πρώτη φορά που συμβαίνει στα χρονικά της ελληνικής δισκογραφίας ένας πολυσυμμετοχικός δίσκος σαν αυτόν να δίνει την εντύπωση ότι γράφτηκε από έναν συνθέτη. Η διαφορά του "’γιου Φεβρουάριου" από αυτόν εδώ το δίσκο είναι μόνο στο ότι εκείνος ο δίσκος μέσα από μία συγκυρία έγινε κτήμα της κοινής συνείδησης. Αντί να γκρινιάζουμε λοιπόν, ας δώσουμε την ευκαιρία, την καλή μας ενέργεια σε ένα σπουδαίο δίσκο όπως τον "Πάντα κάτι μένει" γιατί την αξίζει. Το ένα τραγούδι συμπληρώνει το άλλο. Είναι ένας κύκλος με 13 τραγούδια, αρμονικός και ακέραιος, χωρίς τίποτα περιττό και παράτονο. Αν δεν μπορείτε να το αντιληφθείτε, τότε θα μείνετε στα τραγούδια του Κουγουμτζή και του Λοίζου, όχι γιατί ακούγοντας τα αναγνωρίζετε την καλλιτεχνική τους αξία - αυτή είναι δεδομένη και έχει αποφασίσει γι' αυτήν ο χρόνος- αλλά γιατί απλά σας είναι οικεία. Λυπάμαι πολύ που δεν μπορείτε να διακρίνετε πόσο μεγάλος καλλιτέχνης είναι όταν θέλει ο Γιώργος Νταλάρας, καθώς μετά την πολύχρονη περιπλάνηση του στον κόσμο της μουσικής αντί να μένει μόνο στα κεκτημένα του ψάχνει νέους εκφραστικούς ορίζοντες. Αυτή η καλλιτεχνική ανταλλαγή που κάνει με το Χρήστο Θηβαίο γράφει ιστορία, αλλά αυτή την ώρα δυστυχώς για σας, δε μπορείτε να το καταλάβετε.

Συνέντευξη του Χρήστου Παπαδόπουλου και της Ελένης Πανταζή, που υπογράφουν μουσική και στίχο στο δίσκο, στον Ορφέα. Λένε αρκετά πράγματα για το Γιώργο Νταλάρα. http://www.e-orfeas.gr/content/view/493/197

Θα διαφωνήσω με αρκετούς από εσάς, παρά το γεγονός ότι τα μουσικά μας γούστα περίπου ταυτίζονται με τους περισσότερους. Επιτρέψτε μου να ξεκινήσω κάπως ανάποδα, από το στίχο που συνήθως ακολουθεί τη μουσική σε αναφορά. ’ξιος ο λόγος. ’ξιος ο λόγος του κου Μάνου Ελευθερίου. Μια ματιά στον κόσμο με μία υπέροχη νεανική ωριμότητα, έναν τέτοιο τίτλο θα έβαζα στους στίχους αυτούς. Νομίζω πως αν ακούσει κανείς τα τραγούδια ένα ένα θα ανακαλύψει εικόνες και βίους ολόκληρους μέσα σε μόλις μία ή δύο γραμμές. Ο δίσκος μου άρεσε πάρα πολύ. Πολύ όμως. Αν και τα γούστα μου ποτέ δεν κινήθηκαν ιδιαίτερα σε ροκ δρόμους, αυτές εδώ τις διαδρομές ευχαρίστως τις περπατάω. Και δε με άγγιξε τόσο ο προηγούμενος δίσκος της σειράς, που περίπου είχε ανάλογο μουσικό ηχόχρωμα. Είναι ένας δίσκος, στο πνεύμα της εποχής μας, ανήσυχος και αυστηρός, με προσιτά ακούσματα και κατά τη γνώμη μου λίγες αδύνατες στιγμές. Αν και μοιραία, όπως συμβαίνει με κάθε μουσική έκδοση κάποια τραγούδια θα ξεχωρίσουν στο αυτί και την καρδιά του καθενός, εγώ έχω την τάση να ακούω ολόκληρο το δίσκο, σαν ένα σύνολο και σε αυτό έχει τεράστιο ρόλο να παίξει ο στίχος. Τι μου άρεσε πολύ; - Οι εξαιρετικοί στίχοι του Μάνου Ελευθερίου. Η εποχή μας, από μόνη της δεν είναι "στείρα" λοιπόν, έχει να βγάλει πόνο, φόβο, αγωνία, αγάπη και χίλια δύο συναισθήματα. Οι άνθρωποι που θα τα εκφράσουν λείπουν ... - Τα τραγούδια "Στου σπιτιού τη σάλα", "Πάντα κάτι μένει", "Σε άδειο θέατρο", "Η πανοπλία που φοράς", "Οι σταθμάρχες", "Ένας ζητιάνος στα χρυσά", "Παράσταση θα δώσω" - Οι δεύτερες φωνές του Γιώργου Νταλάρα στα τραγούδια που τραγουδά. Εξαιρετικός. Όχι ότι η ερμηνεία είναι διαφορετική, απλώς οι δεύτερες φωνές είναι αυτές που δυναμώνουν τα τραγούδια - Ο Νταλάρας στο πάρα πολύ ωραίο τραγούδι του Τσακνή "Στου σπιτιού τη σάλα". Το αγαπημένο μου και κατά τη γνώμη μου το καλύτερο του δίσκου. - Το τραγούδι "Σε άδειο θέατρο" που τραγουδά ο Αλκίνοος Ιωαννίδης και έγραψε ο Σταύρος Σιόλας. Λυρικό ροκ. - Η εικαστική δουλειά στο βιβλίο που συνοδεύει την έκδοση. Υπέροχη φωτογραφία στο εξώφυλλο, πολύ ωραία δουλειά στο εσωτερικό, με μεράκι, μαζί και με τη συνδρομή της Λιλής Ελευθερίου - Ο Κούτρας και η Τσαλιγοπούλου στο ομώνυμο τραγούδι. Σχεδόν υπαρξιακό τραγούδι, με συγκίνησε πολύ - Οι στίχοι στο τραγούδι "Οι γέροι" με το Μάλαμα. Μια γενιά σε ένα τραγούδι. - Το τραγούδι του Νταλάρα "Τα τραγούδια που χω γράψει", φανερά επηρεασμένο από jazz ακούσματα Τέλος, για την κατά κάποιο τρόπο απουσία του λαϊκού τραγουδιού, που ανέφεραν κάποιοι φίλοι, θα έλεγα ότι είναι σημείο των καιρών και αυτό. Και κατά τη γνώμη μου υγιές, έστω κι αν λείπει, γιατί τόσο το ίδιο το λαικό τραγούδι όσο και το κοινό του έχουν ανάγκη μία περίοδο ανάπαυσης, από την απόλυτη κακοποίηση που υπέστησαν για χρόνια από τα λαϊκότροπα μουσικά κατασκευάσματα που άνθισαν στις πίστες. Κάπως έτσι το βλέπω εγώ τουλάχιστον. Πολύ ωραία δουλειά, ανεπιφύλακτα τη συστήνω και περιμένω με αγωνία τη συνέχεια, η οποία φαίνεται πως δε θα αργήσει πολύ. Μπράβο στους παραγωγούς της σειράς Γιώργο Νταλάρα και Μιχάλη Κουμπιό για την ιδέα στο σύνολό της και για το δίσκο αυτό που είναι αναμφισβήτητα ένα συν στους δύσκολους καιρούς που περνά το ελληνικό τραγούδι.

Συνέντευξη του Μπάμπη Στόκα στο περιοδικό "Αυλαία" (τεύχος 43, σελ. 24 - 27) Μέρος 1ο | Μέρος 2ο | Μέρος 3ο

Σύμφωνα με την επίσημη πληροφόρηση από την εταιρία, Πέτρο, σήμερα. Τώρα το αν θα το δεις σήμερα και στα ράφια ή αύριο ή μεθαύριο, προφανώς έχει να κάνει και με τα δισκοπωλεία.

Συνέντευξη του Λαυρέντη Μαχαιρίτσα στο Μετρονόμο (τεύχος 28, Ιανουάριος - Μάρτιος 2008, σελ. 22-25) Μέρος 1ο | Μέρος 2ο | Μέρος 3ο | Μέρος 4ο

ALPHA - Μουσικό αφιέρωμα στο Γιώργο Νταλάρα Σάββατο 19.4.2008 | 24.00 - 01.00 Μουσικό αφιέρωμα στις μουσικές και στα τραγούδια που έχουν συνδεθεί με τον Γιώργο Νταλάρα ... Πηγή: ALPHA

To cd κυκλοφορεί τη Δευτέρα 14 Απριλίου. http://www.e-orfeas.gr/content/view/496/243/

Θανάση αυτό ακριβώς, οπότε ξεκίνα να βρίζεις. Είναι ΑΠΑΡΑΔΕΚΤΗ ενέργεια πέρα από κάθε λογική και ενάντια στο έργο σπουδαίων ανθρώπων της τέχνης. Το Α΄ Νεκροταφείο είναι από μόνο του ΜΝΗΜΕΙΟ της Αθήνας. Εγώ πάντα είχα την άποψη πως μέχρι και σχολικές εκδρομές έπρεπε να γίνονται εκεί ώστε να ανοίξουν οι νεότεροι τα μάτια και τα αυτιά τους και πραγματικά να μάθουν ιστορία. Τι έγινε, ξέμεινε από ρευστό ο Δήμος Αθηναίων και αδειάζει μέχρι και τους τάφους των επωνύμων για τους ξαναπουλήσει;

Θα σας μεταφέρω ένα σημερινό δημοσίευμα των Νέων που αφορά τον Τσιτσάνη και πολλούς άλλους καλλιτέχνες (απλώς προτίμησα να μην ανοίξω νέο topic), που σε εμένα τουλάχιστον η είδηση που περιέχει προκάλεσε έντονη αγανάκτηση. http://www.tanea.gr//Article.aspx?d=200804...30&sn=&spid=221 Το κείμενο «Έξωση» σε Αλίκη, Τσιτσάνη, Ξυλούρη ΑΠΟ ΤΑ ΜΝΗΜΑΤΑ ΤΟΥΣ ΣΤΟ Α΄ ΝΕΚΡΟΤΑΦΕΙΟ Ο Βασίλης Τσιτσάνης, η Αλίκη Βουγιουκλάκη, ο Νίκος Ξυλούρης κ.ά. καλλιτέχνες «εξοστρακίζονται» από τους τάφους τους στο Α΄ Νεκροταφείο από τον Δήμο Αθηναίων Τι κι αν αγαπήθηκαν απ΄ όλη την Ελλάδα. Ο Δήμος Αθηναίων αποφάσισε ότι στον χιλιοτραγουδισμένο βάρδο Βασίλη Τσιτσάνη, τον εκφραστή της κρητικής λεβεντιάς Νίκο Ξυλούρη, στην κοσμαγάπητη Αλίκη, στον Στράτο Διονυσίου, στον Μίνωα Βολανάκη και σε άλλους 43 καλλιτέχνες, μικρού και μεγάλου βεληνεκούς, δεν ανήκει ούτε δυο μέτρα γης! Κι αποφάσισε την εκταφή τους από το Α΄ Νεκροταφείο και μάλιστα «δωρεάν», όπως αναφέρει στην επιστολή που απέστειλε τουλάχιστον στα παιδιά του Τσιτσάνη. «Με ευχαρίστηση (sic) σας ενημερώνουμε ότι μετά από μακροχρόνιες διαδικασίες και τις συντονισμένες προσπάθειες των Υπηρεσιών μας και της νέας δημοτικής αρχής, δημιουργήθηκε το Πρώτο Μαυσωλείο Καλλιτεχνών του Α΄ Κοιμητηρίου προκειμένου να εναποτεθούν τα οστά των προσώπων που συνέβαλαν στην πολιτιστική ανάπτυξη της σύγχρονης Ελλάδος, παράλληλα δε να ικανοποιηθεί το αίτημα του κοινού, να έχει τη δυνατότητα άμεσης πρόσβασης προς απότιση φόρου τιμής» αναφέρει η επιστολή της Διεύθυνσης Κοιμητηρίων του Δήμου-η τηλεφωνική επικοινωνία των «ΝΕΩΝ» με την υπηρεσία στάθηκε αδύνατη, ενώ κανείς στο Α΄ Νεκροταφείο δεν γνώριζε την ύπαρξη Μαυσωλείου. Η εκταφή γίνεται, όπως υποστήριξε προς «ΤΑ ΝΕΑ» ο αρμόδιος αντιδήμαρχος Θανάσης Καφέζας (πρόεδρος και του δημοτικού ραδιοσταθμού 9,84), σε εφαρμογή παλαιότερων αποφάσεων για τους «τιμήν ένεκεν τάφους τριετούς χρήσεως» και με ομόφωνη απόφαση του δημοτικού συμβουλίου. Και θα ακολουθήσει η μεταφορά των οστών στο Μαυσωλείο Καλλιτεχνών, που όπως διευκρίνισε ο κ. Καφέζας βρίσκεται πολύ κοντά στη δεύτερη Κοιμωμένη του Α΄ Νεκροταφείου και θα αναλάβει να διαμορφώσει, με σκηνογραφική λογική, ο σκηνογράφος-ενδυματολόγος Γιάννης Μετζικώφ (ο οποίος επιβεβαίωσε το ραντεβού με τον Δήμο για την πρώτη συζήτηση, διευκρινίζοντας ότι θα πρέπει ό,τι γίνει να είναι λιτ΄ό και οικείο). Εκείνο που προκαλεί εντύπωση είναι πως στο ίδιο Μαυσωλείο Καλλιτεχνών θα «στεγαστούν», χύδην, και δίχως συγκεκριμένο πλάνο-όπως φαίνεται- καλλιτέχνες κάθε βεληνεκούς και τέχνης. Ο ζωγράφος Γεώργιος Βακιρτζής, μαζί με τον μαέστρο Λεωνίδα Ζώρα, τον Γιάννη Γκιωνάκη, τον Στράτο Διονυσίου, τον Μίμη Χρυσομάλλη και τον συνθέτη Δημήτρη Δραγατάκη. Ακόμη εντυπωσιακό είναι πως στην απόφαση εκταφής συναίνεσαν-τουλάχιστον- και καλλιτέχνες δημοτικοί σύμβουλοι που εκλήθησαν να συσκεφθούν για το θέμα. Στην επιτροπή μετείχαν οι Ελένη Γερασιμίδου, ’ννα Φόνσου, Ρήγας Αξελός, Βάσια Τριφύλλη, Μαρία Τζομπανάκη, ενώ οι Γιώργος Κατσαρός και Πέμη Ζούνη ήσαν απόντες. Ο Βασίλης Τσιτσάνης πέθανε σε ηλικία 69 ετών, στις 18 Ιανουαρίου του 1984 (την ημέρα που είχε γεννηθεί), και το 1997 ετάφη στον ίδιο τάφο η γυναίκα του, Ζωή. Όταν η κόρη τους, Βικτωρία Τσιτσάνη πήρε στα χέρια της την επιστολή του Δήμου Αθηναίων δεν πίστευε στα μάτια της. «Είναι δυνατόν; Ο πατέρας μου είναι όλη η Ελλάδα. Τι να πω; Ειλικρινά ντρέπομαι», είπε στα «ΝΕΑ» χθες το μεσημέρι. Θυμίζοντας τι είχε πει για τον Βασίλη Τσιτσάνη ο Ζυλ Ντασσέν: «Αν ξέρατε τι είναι ο Τσιτσάνης, δεν θα παραπονιόσασταν ότι δεν έχετε έναν Μπαχ». Ή ο Γιάννης Τσαρούχης: «Δεν θα είχαμε πολιτισμό εάν δεν υπήρχε». Η Βικτωρία Τσιτσάνη είναι όμως στενοχωρημένη και για ακόμη έναν λόγο. «Ο δήμος, μου ζητά για την ταφή της μητέρας μου- από το 2000 έως σήμερα- 19.000 ευρώ! Με ενημέρωσαν πως εάν δεν προσέλθω στα γραφεία του Α΄ Κοιμητηρίου προκειμένου να προγραμματίσουν την ημερομηνία εκταφής και να εκπληρώσω τις οικονομικές μου υποχρεώσεις (τα 19.000 ευρώ), θα τοποθετήσουν τα οστά των γονιών μου από μόνοι τους στο χωνευτήρι. Φρικτά πράγματα». Η επιστολή του Δήμου δεν είχε φτάσει μέχρι χτες στην Ουρανία Ξυλούρη, αλλά φέρεται να βρίσκεται ήδη και στα χέρια του γιού της Αλίκης, Γιάννη Παπαμιχαήλ. Να προσθέσω και τη δήλωση του Μίκη Θεοδωράκη στην εφημερίδα για το θέμα ΜΙΚΗΣ ΘΕΟΔΩΡΑΚΗΣ «Να σεβαστούν την ιερή σκιά του» «Ο Βασίλης Τσιτσάνης υπήρξε ένας από τους σημαντικότερους διαμορφωτές της ψυχής και της αισθητικής της συντριπτικής πλειονότητας του ελληνικού λαού. Πιστεύω ότι η ελληνική Πολιτεία και όλος ο ελληνικός λαός οφείλουν πρώτα απ΄ όλα να σεβαστούν την ιερή σκιά αυτού του μεγάλου δημιουργού, διατηρώντας ως εθνικό κτήμα την τελευταία του κατοικία, αλλά και προτείνω να φιλοτεχνηθεί στον τόπο στον οποίο αναπαύεται ένα ξεχωριστό μαρμάρινο μνημείο, ανάλογο του μεγέθους και της προσφοράς αυτού του μεγάλου Έλληνα. Και μάλιστα, θα ήθελα να προτείνω να συμβάλουν σ΄ αυτό με πανελλαδικό έρανο κυρίως οι απλοί άνθρωποι αυτού του τόπου, που ωφελήθηκαν και αγάπησαν το έργο του Τσιτσάνη, του δημιουργού που κι εκείνος τους αγάπησε τόσο και τραγούδησε τον πόνο και τη χαρά τους». http://ta-nea.dolnet.gr//Article.aspx?d=20...25&sn=&spid=221

...

Μου επιτρέπετε σας παρακαλώ να ξεφύγω λίγο από το στυλ μου; Και γ...ώ τους δίσκους!!!!

Ναι Θανάση, έχεις δίκιο, το "όλοι" μπορεί να μην είναι απόλυτα ρεαλιστικό. Πάντως η ουσία είναι η εκπομπή.

Η επόμενη -κατά πάσα πιθανότητα- εκπομπή "Στην υγειά μας" του Σπύρου Παπαδόπουλου, δηλαδή αυτή του προσεχούς Σαββάτου 5-4-2008 θα είναι αφιερωμένη στο νέο βιβλίο - cd του ’ξιου Λόγου Πάντα κάτι μένει για τον ποιητή Μάνο Ελευθερίου. Στην εκπομπή, της οποίας το γύρισμα πραγματοποιήθηκε χθες το μεσημέρι, θα βρίσκονται ο Μάνος Ελευθερίου, ο Γιώργος Νταλάρας, ο Μιχάλης Κουμπιός και όλοι οι συντελεστές αυτης της νέας δουλειάς για να μιλήσουν για το δίσκο και να παρουσιάσουν τα τραγούδια του. Θα είναι στην πράξη μία promo εκπομπή για το νέο cd του ’ξιου Λόγου, το οποίο είναι έτοιμο να κυκλοφορήσει και αναμένεται να βρίσκεται στα δισκοπωλεία εντός της επόμενης εβδομάδας. Υ.Γ. Κρατώ μία επιφύλαξη για το αν η εκπομπή θα μεταδοθεί το προσεχές Σάββατο ή σε επόμενο , αλλά πιθανότατα έτσι ακριβώς θα γίνει.