pnikol70

Πέρασμα των δυο τραγουδιών και τι τραγούδια! Μπαλάντα των αισθήσεων και Αλεξάνδρεια! Σε μια παράσταση, που όμοια της δεν πρέπει να κυκλοφορεί στην Αθήνα φέτος, που ο στίχος και οι μουσικές είναι στο προσκήνιο και γλυκαίνουν τις καρδιές! Με οικοδεσπότη τον Άρη Δαβαράκη, μορφή βγαλμένη μέσα από ταινία του Γούντι Άλλεν, με τέσσερις τραγουδιστές με φωνή και ευαισθησία, δυο σολίστες μουσικούς που παίζουν σαν συμφωνική ορχήστρα και με ένα guest κάθε Δευτέρα. Κι εκεί που ξέραμε για Μακεδόνα, προέκυψε δώρο Νταλάρας!! Μουσικό σχόλιο δεν μπορώ να κάνω, είπαμε ήταν ένα έξτρα δώρο, θα θυμηθώ μόνο ότι η Μπαλάντα είναι από τα τυπικά τραγούδια που είπε δεύτερη εκτέλεση και τα έκανε τόσο δικά του σαν να γράφτηκαν γι αυτόν! Πάντα τέτοια!!!

Πού τον είδαν τον Παπαχριστουδη?

Έφυγα για μαγνητική τομογραφία εγκεφάλου μήπως προλάβω και σώσω τίποτα...

Παρά τις όποιες, δικαιολογημένες ή μη, αντιρρήσεις για τη σύνθεση των καλεσμένων, η εκδήλωση από μόνη της με τον επετειακό της χαρακτήρα, σε συνδυασμό με το οπτικό υλικό που βλέπαμε στην οθόνη και τα τραγούδια της ζωής μας που ακούγαμε ταυτόχρονα, δημιούργησαν ένα τόσο συναισθηματικά φορτισμένο κλίμα, που κανένας από όσους βρεθήκαμε εκεί δεν θα ξεχάσει το βράδυ της 30 Σεπτεμβρίου 2019. Η ζωή μας ξετυλίχτηκε στον ουρανό του Ηρωδείου, ξαναζήσαμε στιγμές από όλα αυτά τα χρόνια δίπλα σε έναν άνθρωπο και αυτό νομίζω αρκεί για να παραβλέψουμε προτιμήσεις, ενστάσεις και συγκρίσεις. Δεν έχει αξία καμία μουσική κριτική μέσα σε μια τόσο συγκινητική ατμόσφαιρα, δεν αντέχω όμως να μην υποκύψω στον πειρασμό να εκφράσω χαρά και έκπληξη για δυο τραγούδια που άκουσα ζωντανά πρώτη φορά (αν θυμάμαι καλά και δεν έχει αρχίσει ο σκληρός να κάνει νερά...) Καημέ του κόσμου και Παραμύθια!!..

Ακόμα και οι πιο δύσκολοι ακροατές δεν έχουν να κάνουν καμία παρατήρηση για την εξαιρετική παράσταση της Δευτέρας. Μόνο μελαγχολικές σκέψεις γιατί τα περισσότερα από τα τραγούδια που ακούστηκαν κινούνται στις μέρες μας πίσω από τα φώτα και έξω από τα χείλη της μεγάλης μάζας αυτού του λαού... και έχουν μείνει κάποιοι εμμονικοί τύποι σαν τον Νταλάρα και κάποιοι άξιοι συνοδοιπόροι σαν το Μίλτο και την Ασπασία, να επιμένουν να τα φέρνουν με σεβασμό και αγάπη στο προσκήνιο... Άξιοι!!!

Σε κάθε συναυλία, τα τελευταία δέκα τουλάχιστον χρόνια, όσοι από εμάς τους μεγαλύτερους έχουμε γράψει πολλά «χιλιόμετρα» στο ενεργητικό μας, περιμένουμε με λαχτάρα λίγα, δυο-τρία τραγούδια ή παιξίματα, που θα κάνουν τη διαφορά. Χθες ήταν ένα δίωρο γεματο από τέτοιες απρόσμενες αλλά ευπρόσδεκτες εκπλήξεις!!! Πολύ θα ήθελα να επαναληφθεί και να το ξανακούσω, με έναν Νταλάρα πιο ξεκούραστο και φρέσκο... Μια και ο ίδιος στο τέλος αναγνώρισε ένα θέμα «απόδοσης» κατω από τα υψηλά δικά του στάνταρ, βάζω έναν προβληματισμό για την αναγκαιότητα αυτών των καλοκαιρινών μαραθωνίων...

Τα λόγια είναι πια λίγα για να αποδώσουν αυτό που ζήσαμε στο Ηρώδειο και κάτ´ επέκταση ό,τι ζούμε δεκαετίες τώρα δίπλα στο φαινόμενο Νταλάρας. Ένα μεγάλο ευχαριστώ για όλα μπορεί να ακούγεται φτωχό ή κοινότυπο, όμως είναι αυτό που βγαίνει μέσα από την ψυχή μας...

Και βέβαια έχει συνδέσει το όνομα του με το ελληνικό τραγούδι ερμηνεύοντας συνθέσεις ΔΙΚΕΣ ΤΟΥ!!!!!!

Εξαιρετική ανάλυση, ειδικά πώς το ξεπέρασμα των ορίων μεταφράστηκε στις ζωές μας, είναι ένα σημείο που αγγίζει πολλούς που βλέπουν και πίσω από τις μουσικες και τα τραγούδια...

Θα συμφωνήσω με την κ. Χατζηαντωνίου ότι ο Νοητός Λύκος χρειάζεται δεύτερες και τρίτες αναγνώσεις και ίσως με μια διαφορετική, επί το λαϊκότερο ενορχήστρωση, για να σχηματίσεις ασφαλή άποψη. Θα ήταν ψέματα αν δεν παραδεχόμουν ότι κάποιες φορές κοίταξα το ρολόι μου, ανυπομονώντας για το δεύτερο μέρος. Αναγκαστικά ήταν μικρό σα στιγμιότυπο και αυτή η βραχεία διάρκεια σε συνδυασμό με το ούτως ή άλλως παγερό περιβάλλον του Μεγάρου μοιραία δεν απογείωσαν τη διάθεση του κοινού. Οι ερμηνείες όλων ήταν πάντως εξαιρετικές. Ακόμα και η Μαρκίζα της Ελενιτσας, στη δεύτερη ακρόαση μετά το Στην υγειά μας, σχεδόν μου άρεσε.... Στα τραγούδια του Νταλάρα θα ξεχώριζα τα εμβληματικά Λόγια και τα χρόνια και το πολυαγαπημένο μου Τώρα που θα φύγεις. ΥΓ: είναι ωραίο που έχουμε μείνει κάποιοι και γράφουμε εντυπώσεις σε αυτήν τη σελίδα!!!

Δυσκοιλιότητα και ξινίλα μαζί...

Πάντως δεν θυμάμαι ανάλογο προηγούμενο, να οργώνει την Ελλάδα όλο το καλοκαίρι, με τρία διαφορετικά σχήματα. Μαχαιρίτσας, Κοτωνιάς και Εστουδιαντίνα. Για την ακρίβεια πηγαίνω πάρα πολλά χρόνια πίσω, από εποχή με Τσαλιγοπούλου και Φραγκούλη, για να θυμηθώ ένα καλοκαίρι ολόκληρο με non stop συναυλίες από Κρήτη ως Αλεξανδρούπολη!! Να μας πει τι παίρνει...

Ο Μικρούτσικος αποτελούσε πάντα μια αμφιλεγόμενη παρουσία στο μυαλό μου. Δε χωράει αμφιβολία ότι δεν μπορούσα παρά να τρέφω απεριόριστο σεβασμό στο συνθέτη του Σταυρού του Νότου και της Πιρόγας. Από την άλλη, λίγο μια υπερβολή που μου έβγαζε όταν επιχειρούσε να πει ο ίδιος τα τραγούδια του (και το έκανε συχνά...), λίγο η εμπλοκή του με την πολιτική (όταν δεν είναι Θεοδωράκης για να του συγχωρείς τα πάντα...), ακόμα και -όσο κι αν ακούγεται και είναι άδικο- η ενοχλητικά αντιαισθητική παρουσία του αδερφού του όλα αυτά τα χρόνια στο χώρο των μέσων ενημέρωσης, με αποθάρρυναν, επί σειρά ετών, από το να επιδιώξω να τον δω ζωντανά. Η πρώτη βραδιά που παρακολούθησα, αν και ιδιαίτερα φορτισμένη λόγω του γνωστού προβλήματος υγείας του συνθέτη, χωρίς όμως να επιτρέπει ο ίδιος ούτε στιγμή να τον λυπηθείς, είχε απ´ όλα!! Είχε απίστευτες μουσικές, είχε πάθος, παλμό, ενθουσιασμό, μοναδικές ερμηνείες, είχε κόσμο ακόμα και στα βραχάκια, είχε Γιώργο, Χαρούλα και Βασίλη, που για εμάς τους πιο μεγάλους θα είναι πάντα ένα προσκλητήριο της νιότης μας και ένα επιπλέον κίνητρο να είμαστε εκεί!!.. Να είναι δυνατός και τυχερός στη δοκιμασία που περνάει!!

Ευχάριστη και καθαρή βραδιά. Ο Τσιριγώτης οικοδεσπότης πραγματικός, όλη την ώρα προλόγιζε τραγούδια, παρουσίαζε συνεργάτες, ευχαριστούσε και στο τέλος πέρασε από όλα τα τραπέζια να πει δυο κουβέντες. Δεν τον γνώριζα και μου φάνηκε εξαιρετικά συμπαθής, σεμνός και ταλαντούχος. Έφυγα με έναν προβληματισμό, τι χώρο θα μπορούσε να βρει, αυτός και η μουσική του, στη σημερινή ανθρωπογεωγραφία της ελληνικής μουσικής, που κυριαρχούν άλλα ακούσματα και άλλοι άνθρωποι... Ο Νταλάρας έκανε ένα γρήγορο μισάωρο περίπου πέρασμα για πέντε τραγούδια, τα τρία από τη Μεταμόρφωση, το δεύτερο μισό από του Κάτω κόσμου τα πουλιά και το Μην απελπίζεσαι. Ήταν άψογος φωνητικά, ευδιάθετος και πολύ ζεστός, όπως συμβαίνει πάντα σε τέτοιους μικρούς χώρους. Σχολίασε ακόμα και το ντύσιμο του, άσπρο πουκάμισο και μαύρο παντελόνι, που για εμάς τους πιο παλιούς παρέπεμπε στις δεκαετίες 70 και 80, λέγοντας "σήμερα έβαλα τα παλιά μου και ήρθα"!! Το νόημα της παρουσίας του εκεί και σε ανάλογες δουλειές νέων δημιουργών συνοψίζεται στην κουβέντα που είπε "δική μας δουλειά είναι όταν βλέπουμε μια τέτοια σπίθα, να ρίχνουμε από πάνω λίγη βενζίνη". Μακάρι να τον ξαναδούμε σε τέτοιες εκδηλώσεις και μικρούς χώρους, γιατί όχι και με ένα δικό του πρόγραμμα.

Ακόμα και όταν όλα καταρρέουν γύρω, η μουσική, όπως εκφράζεται από το μεράκι και το ταλέντο μιας τέτοιας ορχήστρας και τη φωνή που μας σημαδεύει από μικρά παιδιά ως σήμερα, μας κρατάει όρθιους και νιώθουμε σα να γυρίζουμε στο σπίτι μας το πατρικό... Εξαιρετικές όλες οι παρουσίες και όλα τα τραγούδια, για λόγους συναισθηματικούς μόνο, που έχουν να κάνουν με παλιές εικόνες και αναμνήσεις, θα σταθώ στα εμβληματικά για την ξενιτιά τραγούδια του Καζαντζίδη, Στις φάμπρικες της Γερμανίας και Το ψωμί της ξενιτιάς, στην μοναδική Φάμπρικα και στο Τσάμικο, με το Νούσια να χαρίζει μια εξαιρετική θεατρικού τύπου ερμηνεία στο αφηγηματικό κομμάτι του Σαββόπουλου! Φεύγοντας αναρωτήθηκα ποιος άλλος θα τολμούσε στην Ελλάδα και στην Αθήνα του 2018, στον καλλιτεχνικό χάρτη της οποίας κυριαρχεί η τάση "ο σώσων εαυτόν σωθήτω", να παρουσιάσει μια τέτοια δύσκολη θεματική πρόταση, με το ίδιο κέφι που το έκανε το 1980... Και αισθάνθηκα για μια ακόμη φορά τυχερός που τον ακολουθώ πίστα για πάνω από 35 χρόνια πια....