francois

Μανώλης Μητσιάς

172 posts in this topic

While trying to obtain more information about Dalaras' special concert in Istanbul,I got another wonderful news:

"Manolis Mitsias is also coming to Turkey for a concert".

The concert will be held in Duzce,on 3rd of October!It will start at 19:00.And the concert is totally free :):)

For more detailed info:0212 27481 43

S Gursu

A personal note:After 4 months of compulsory absence,it was so nice to receive so many PMs and mails,welcoming me.It's great to be back in the forum :)

Share this post


Link to post
Share on other sites

Nothing is said about the possible presence of Dimitra Galani? :) Being in a state of pure joy listening to the rediscovered "Tis gis to xrisafi" (Xatzidakis) with their duets I could not resist asking that.

Welcome aboard again, aderfi kai kardaszi mou.

Share this post


Link to post
Share on other sites

Last Friday, October 10th, Manolis Mitsias performed in Buenos Aires for the first time and, fortunately, I was there.

The concert was organized by ΣΑΕ and ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΟΜΟΣΠΟΝΔΙΑ ΤΗΣ ΑΡΓΕΝΤΙΝΗΣ.

It was part of a tour. Mtisias sang in Montevideo (Uruguay), San Pablo (Brazil) and Panama as well.

The concert took place at Golden Center which is a place I dont specially like for performances of great singers as its the case of Mitsias. It's a conventions' center and all kinds of events take place there. Its true that in places like that, people can dance and enjoy very much. But, anyway, I prefer theatres for the kind of artist MItsias is.

The place was completely sold out and we had a beautiful evening.

Mitsias was really great and sang all those wonderful songs by Theodorakis, Hatzidakis, Tsitsanis, Zambetas, Kaldaras... and other great authors we love so much.

Eleni Dimou and Argyro Kaparou were the females voices. But I have to say that I didn't like them very much.

The musicians were: Iraklis Zakkas, bouzouki; Panagiotis Samaras, guitar; Panagiotis Georgotas, bass; Gerogios Zachariou, piano; Theoklitos Sakiros, drums and Vasileios Drogkaris, acordeon.

I consider myself very fortunate I could be present at that so important musical event

I have to say, as well, that I liked very much Mitsias personality on stage, so simple and nice.

In brief, an evening to be remembered. :D:razz::)

Share this post


Link to post
Share on other sites

Thank you Maria for sharing this experience with us!! This must have been a great evening! :D

Share this post


Link to post
Share on other sites
This must have been a great evening! :)

EΛΛHNEΣ ΣTH ΛATINIKH AMEPIKH

Aπό τη σάλσα ως το χασάπικο

Στα 6 εκατομμύρια απόδημου Eλληνισμού, οι Έλληνες της Λατινικής Aμερικής αποτελούν ένα δυναμικό και πολιτιστικά ιδιόμορφο κομμάτι, όπως φάνηκε σε μια μουσική περιοδεία με τον Mανώλη Mητσιά

Ένα ταξίδι αποκαλύπτει πάντα νέους, άγνωστους κόσμους. Το μουσικό ταξίδι με τον Μανώλη Μητσιά (και την Ελένη Δήμου και την Αργυρώ Καπαρού), που οργάνωσαν και στήριξαν το Συμβούλιο Αποδήμου Ελληνισμού και τα υπουργεία Εξωτερικών, Πολιτισμού και Οικονομίας, μας αποκάλυψε τις «άγνωστες» ελληνικές κοινότητες, που αναπνέουν και μεγαλουργούν - σε αρκετές περιπτώσεις - στην οικονομικά καταπιεσμένη, ασθμαίνουσα Λατινική Αμερική. Κάπου 10.000 χιλιόμετρα μακριά από τη μητέρα πατρίδα και τουλάχιστον πέντε - έξι δεκαετίες μετά την πρώτη εγκατάσταση, στα χρόνια της μετανάστευσης από την Ελλάδα.

Το ταξίδι μάς έφερε κοντά σε κοινότητες όπως εκείνη του μακρινού Μοντεβιδέο (στην Ουρουγουάη, τον «ποταμό των πολύχρωμων πουλιών», που σημαίνει το όνομα στη γλώσσα των Ινδιάνων Γουαρανί), που μαζί με το δραστήριο Ίδρυμα Μαρία Τσάκου όχι απλώς διδάσκει τα Ελληνόπουλα τρίτης και τέταρτης γενιάς, αλλά και χιλιάδες ντόπιους. Ακούγεται απίστευτο, αλλά πάνω από 4.000 Ουρουγουανοί - σε μια χώρα που αριθμεί 3.300.000 κατοίκους - έμαθαν ελληνικά (ακόμη και έθιμα, τραγούδια ή χορούς!) στα 25 χρόνια που μετρά το Ίδρυμα Τσάκου. «Είναι ζήτημα πολιτισμού. Και ο ελληνικός πολιτισμός εκτιμάται πολύ από τους κατοίκους της Ουρουγουάης. Γι' αυτό και θέλουν να μάθουν τη γλώσσα», εξηγεί στα «NEA» σε πραγματικά άπταιστα ελληνικά η Μαργκαρίτα Λαριέρα, διευθύνων σύμβουλος του Ιδρύματος (και άλλοτε μαθήτριά του). Και αυτό σε μια πόλη που έχει «πλατεία Αθήνας» και «οδό Ελλάδας»...

Ακόμη, το μουσικό ταξίδι (σύνολο: πάνω από 30.000 χιλιόμετρα!) μαζί με τον Μανώλη Μητσιά έγινε η αφορμή να ξετυλιχθεί η ελληνική - ναι, η ελληνική - ιστορία του Παναμά (μια χώρα 3.000.000 κατοίκων), όπου μέλη της δραστήριας οικογένειας Λιακόπουλου ανακάλυψαν ελληνικά ονόματα έως και στα μέσα του 19ου αιώνα, στα θύματα του φονικού κίτρινου πυρετού, ενώ ελληνικό (από την Κάσο) ήταν και το όνομα του πρώτου καπετάνιου που διέσχισε το 1914 την περίφημη Διώρυγα. Ο Παναμάς είχε ελληνικής καταγωγής πρόεδρο (τον Δημήτριο Λάκα, από το 1969 έως το 1978) και μέχρι πρόσφατα Έλληνα υπουργό Παιδείας (τον Δημήτριο Θαλασσινό). Και παρά το - σχετικά - ολιγάριθμο της ελληνικής κοινότητας (κάπου 700 - 800 νωματαίοι), όπως και στην Ουρουγουάη, οι Έλληνες ανήκουν παραδοσιακά στις «ιδρυτικές» κοινότητες των νεόκοπων ουσιαστικά χωρών (ο Παναμάς γιορτάζει στις 3 Νοεμβρίου τα 100χρονά του) και έχουν δύναμη παρέμβασης οικονομικής, πολιτικής, κοινωνικής, αλλά και πολιτιστικής στις νέες τους πατρίδες.

Ίσως αυτός ήταν και ο λόγος που τιμήθηκε από τον δήμαρχο του Παναμά, Χουάν Κάρλος Ναβάρο (ο οποίος λέγεται πως προαλείφεται ως επόμενος πρόεδρος της χώρας), ο αντιπρόεδρος του Συμβουλίου Αποδήμου Ελληνισμού - και πρόεδρος Βορείου και Νοτίου Αμερικής - Χρήστος Τομαράς, με το κλειδί της πόλης του Παναμά. «Μας υπολογίζουν πολύ εδώ», εξηγούσε ο ομογενής Γιώργος Λιακόπουλος, ιδιοκτήτης επιτυχημένης αλυσίδας εστιατορίων.

Το ελληνικό τραγούδι και οι λειτουργοί του τιμήθηκαν αντιστοίχως ως πρεσβευτές της μητέρας πατρίδας και στις δύο μεγαλύτερες κοινότητες της Νοτίου Αμερικής, όπου τους έφερε η μουσική περιοδεία: της Αργεντινής και της Βραζιλίας.

Στο Μπουένος ʼιρες του τάνγκο και των 11 εκατομμυρίων κατοίκων (που πρόσφατα χτύπησε αλύπητα το οικονομικό κραχ), με τις δέκα ελληνικές κοινότητες, τις 10.000 ελληνικές ψυχές, τα σχολεία για τα Ελληνόπουλα, αλλά και για τους Αργεντινούς, το Ίδρυμα Θεοδόσιος Μαραγκός, που δρα 25 χρόνια τώρα, την επιτυχημένη ραδιοφωνική εκπομπή του - τρίτης γενιάς - επιχειρηματία Έκτορα Μαραγκού στα ισπανικά και ελληνικά και το νεώτερο ελληνικό ραδιομαγκαζίνο «Antamossi», θυμούνται ακόμη τις πρώτες ελληνικές συναυλίες, όπως του Μίκη το 1974. «Είμαστε όμως πια ορφανοί από τέτοιες βραδιές, όπως τούτη με τον Μανώλη Μητσιά και τους συνεργάτες του», παρατηρεί ο Μάριος Παναγόπουλος. «Θέλουμε πολύ να αναπτύξουμε σχέσεις με την πατρίδα, κάτι καινούργιο, γιατί το χάνουμε αυτό που είχαμε...».

Τέλος, στο τεράστιο και εντυπωσιακά σκοτεινό Σάο Πάολο των 20 εκατομμυρίων κατοίκων, των 30.000 Ελλήνων (πάνω από 50.000 αριθμούν στην αχανή Βραζιλία), της εμφανέστατης φτώχειας (δύο εκατομμύρια ζουν στις θλιβερές «φαβέλες» - παράγκες του Σάο Πάολο και 6 εκατομμύρια στη χώρα των 170 εκατομμυρίων κατοίκων, με άλλα 20 εκατομμύρια «ακατάγραπτους»!) ο πρόεδρος της κοινότητας Νικόλας Παπαδημητρόπουλος τόνιζε ότι οι Έλληνες δεν έχουν καμφθεί από την μεγάλη οικονομική κρίση.

Επιμένοντας να στραφεί το βλέμμα και στις «φαζέντες» ή τις φάρμες-τσιφλίκια και στα «παλάτια που έχουν χτιστεί, όχι μόνον στις φαβέλες της Βραζιλίας». Τι κι αν δεν είναι τούτη η εικόνα που βλέπουν οι Έλληνες της Λατινικής Αμερικής ή και οι ταξιδιώτες...

Χόρεψαν Μάνο Χατζιδάκι!

Στις τέσσερις συναυλίες του Μανώλη Μητσιά, της Ελένης Δήμου και της Αργυρώς Καπαρού στη Λατινική Αμερική δεν έλειπαν οι εκπλήξεις. Και πάντως οι αντιδράσεις της ομογένειας πέραν του αναμενόμενου. Διότι μπορεί να κρατούν οι Έλληνες της Λατινικής Αμερικής την επαφή τους με την εδώ μουσική παραγωγή (ακόμη και με τα πρόσκαιρα σουξέ), αλλά με Μάνο Χατζιδάκι χόρεψαν (με τον «Τσάμικο» ή τον «Μπάλο» του!), τη «Μικρή Ραλλού» σιγοψιθύρισαν, το «Της δικαιοσύνης ήλιε νοητέ» του Μίκη Θεοδωράκη τραγούδησαν και με την «Συννεφιασμένη Κυριακή» του Βασίλη Τσιτσάνη μεράκλωναν στο φινάλε κάθε συναυλίας. Και το «1922» του Δήμου Μούτση ή το «Ποτέ (δεν θα μπω σ' άλλο σώμα)» του Σταμάτη Κραουνάκη παρήγγειλαν στον Μανώλη Μητσιά. Με το «Θα πιω απόψε το φεγγάρι» (και εντυπωσιακές επιδείξεις χασάπικου στους διαδρόμους της εκάστοτε αίθουσας) και το «Τι σού' κανα και πίνεις» των Πλέσσα - Παπαδόπουλου ξεσηκώθηκαν στο πρόγραμμα της Ελένης Δήμου.

Και στο «ʼσπρο Περιστέρι» του Χατζιδάκι χειροκρότησαν θερμά την Αργυρώ Καπαρού.

Και καθώς, όπως έλεγε ο ομογενής Μάριος Παπαδόπουλος οι Έλληνες της Λατινικής Αμερικής είναι «ορφανοί από τέτοιες εκδηλώσεις», κάποιοι έκαναν και μερικές χιλιάδες χιλιόμετρα για να ζήσουν τη συγκίνηση μιας «συναυλίας από την Ελλάδα» - όπως τις αποκαλούσαν. Όπως μια ελληνική οικογένεια που πέταξε πάνω από 3.000 χιλιόμετρα, από το Περού για την Αργεντινή, μόνο για τη μουσική βραδιά!

ΤΑ ΝΕΑ , 23-10-2003 , Σελ.: P24

Κωδικός άρθρου: A17773P241

ID:387664

Share this post


Link to post
Share on other sites

Manolis Mitsias. The very first Greek singer I ever saw live in the Plaka in Athens around 1970. His old songs hold great memories for me and I recently bought a double CD at Trehantiri in London with all the old songs recorded live. Wonderful!!! It takes me back to my youth in Athens and makes me nostalgic.

Marie

Share this post


Link to post
Share on other sites

"ΚΥΡΙΑΚΑΤΙΚΟ ΤΡΑΠΕΖΙ" ΝΕΤ 14/11/04

ΩΡΑ:13.00-15.00

Ο Σωτήρης Τριανταφυλλόπουλος φιλοξενεί στο «Κυριακάτικο Τραπέζι» το μουσικοσυνθέτη Γιώργο Κατσαρό και τους αγαπημένους του φίλους: Λίτσα Διαμάντη, Μανώλη Μητσιά, Νίκο Κατσαρό (πρόεδρο του ΕΦΕΤ), Δημήτρη Ιατρόπουλο (συγγραφέα-ποιητή), Νίκο Γεωργιάδη (βουλευτή Κερκύρας), Παύλο Παπαντωνίου (πρώην ποδοσφαιριστή) και Ρένα της Φτελιάς.

Πολλές αναμνήσεις και ανέκδοτες ιστορίες από την πορεία των καλεσμένων, ξεδιπλώνονται εν μέσω ποιοτικής μουσικής και παραδοσιακών κερκυραϊκών εδεσμάτων που ετοίμασε η Ρένα της Φτελιάς.

Για πρώτη φορά στην σταδιοδρομία τους, η Λίτσα Διαμάντη και ο Μανώλης Μητσιάς τραγουδούν μαζί γνωστές επιτυχίες του Γιώργου Κατσαρού.

Share this post


Link to post
Share on other sites

Μανώλης Μητσιάς - Συνέντευξη

Τίτλος : Η ΑΓΝΩΣΤΗ ΑΝΤΙΣΤΑΣΗ ΚΑΤΑ ΤΗΣ ΔΙΚΤΑΤΟΡΙΑΣ

Τι σας έκανε να ενταχθείτε στο ΠΑΜ;

Κοιτάξτε να δείτε τι γίνεται. Εγώ από μικρό παιδί, για οικογενειακά βέβαια, ο πατέρας μου είναι άνθρωπος ο οποίος ήταν και στο ΕΑΜ, πήραμε και βραβείο μάλιστα τότε για την συμμετοχή του στο ΕΑΜ λίγο καθυστερημένα, αλλά πάντοτε ήμουν άτομο οικογενειακώς εναντίον των, μάλλον για να το πω καλύτερα ήμασταν από τη μεριά του κέντρου και πέρα, πόσο μάλλον όταν έγινε η δικτατορία.

Όταν έγινε η δικτατορία θυμάμαι ότι καλούσανε τον πατέρα μου στο Γ Σώμα Στρατού επάνω και τον κατήργησαν από πρόεδρο του χωριού μου, ήταν δέκα τρία χρόνια πρόεδρος εκεί πέρα, τον καταργήσανε κατευθείαν και με εντολές να μην κάνει τίποτα.

Εγώ εκείνη την εποχή ήμουν στην Θεσσαλονίκη για σπουδές, αλλά πριν γίνει η δικτατορία συμμετείχα σε μία χορωδία, την χορωδία της λέσχης γραμμάτων και τεχνών Βορείου Ελλάδος. Ήταν μία λέσχη που είχε μέσα διάφορες μορφές τέχνης, μουσική, τραγούδι, κινηματογράφο, ποίηση, λογοτεχνία, τα είχε όλα μέσα αυτή η λέσχη. Ήταν συνήθως παιδιά δημοκρατικά μέσα, προοδευτικά μπορώ να πω, αλλά όταν έγινε η δικτατορία αυτή η λέσχη έκλεισε από την πρώτη μέρα, με βουλοκέρι.

Έκτοτε εγώ ως ανήσυχος νέος και επειδή μου άρεσε πολύ η μουσική, είχα κάνει ακρόαση στην εταιρεία ΛΥΡΑ στον Πατσιφά για να με ακούσει. Πράγματι ο Πατσιφάς του άρεσα πάρα πολύ σαν τραγουδιστής και με κατέβασε στην Αθήνα. Κατέβηκα στην Αθήνα λοιπόν και με έβαλε και δούλευα στο βιβλιοπωλείο Ίκαρος για να έχω τα προς το ζειν και να κάνω και μαθήματα ορθοφωνίας και γενικώς για να ζω, ας πούμε, στην Αθήνα. Αλλά ήταν τα λεφτά πάρα πολύ λίγα όλο το καλοκαίρι του 1967.

Θυμάμαι λοιπόν ότι οι φίλοι μου, μου τηλεφωνήσανε από τη Θεσσαλονίκη ότι το Σεπτέμβριο που θα γίνονταν τα εγκαίνια της Έκθεσης επάνω θα έρχονταν ο Παπαδόπουλος και όλο το επιτελείο της χούντας, θα κάναμε μία αντίσταση, μία κίνηση ας πούμε, εναντίον του καθεστώτος. Θυμάμαι ότι προγραμματίσαμε να ανατινάξουμε τους στύλους της ΔΕΗ επάνω στην Θεσσαλονίκη, στην Έκθεση μέσα και γενικώς θα υπήρχε ένα χτύπημα εναντίον της χούντας.

Ανέβηκα επάνω πράγματι, εντάχθηκα στο ΠΑΜ κατευθείαν, δέχθηκα να φιλοξενήσω ένα από τα τρία παιδιά, τα οποία ήταν μαζί με τον Χαλκίδη σε ένα σπίτι μέσα και είχαν τραυματιστεί, ο Χαλκίδης σκοτώθηκε κατευθείαν, τον σκότωσε η ασφάλεια, τους άλλους δύο τους τραυμάτισαν. Με τον Νάντη τον Χατζηγιάννη λοιπόν, τον οποίον τον φιλοξένησα στο σπίτι μου για είκοσι μέρες, ένα μήνα περίπου και γενικώς ήμασταν συνεχώς σε συσκέψεις εναντίον του καθεστώτος. Την εικοστή μέρα θυμάμαι που θα έφευγε ο Νάντης από το σπίτι, μπήκανε μέσα, μας συλλάβανε και μας οδήγησαν στην δίκη. Ήταν πιστεύω μια από τις μεγαλύτερες δίκες που έγιναν.

Πριν φτάσουμε στη δίκη, θα μου πείτε λίγο πιο αναλυτικά τι ήταν η ομάδα του Χαλκίδη και πως τον σκοτώσανε;

Η ομάδα του Χαλκίδη ήταν παιδιά, φοιτητές, οι οποίοι ήταν, τους κυνηγούσε η χούντα για να τους συλλάβει να τους στείλει στα ξερονήσια. Τα παιδιά κρυβόντουσαν από εδώ και από εκεί από διάφορους φίλους, κάποια στιγμή τους συλλάβανε σε ένα σπίτι μέσα, δηλαδή είχαν πληροφορίες ότι μένουνε εκεί, μπουκάρανε μέσα οι ασφαλίτες, σκοτώνουν τον Χαλκίδη και οι άλλοι δυο διέφυγαν με σφαίρες στα πόδια και έγινε μετά η δίκη.

Η δικιά σας η σύλληψη πως έγινε;

Η δικιά μου η σύλληψη έγινε μέσα στο σπίτι μου, που νοίκιαζα ως φοιτητής, μαζί με τον Νάντο τον Χατζηγιάννη, μπήκανε μέσα, είχανε πληροφορίες ότι μένει μαζί μου και μπήκανε μέσα και μας συλλάβανε.

Στην ασφάλεια πλέον τι γίνεται;

Όταν πήγα στην ασφάλεια, επειδή η σύλληψη του Νάντη έγινε περίπου μισή ώρα πριν πάω εγώ σπίτι, όταν μπήκαμε στην ασφάλεια και είδαμε τον Νάντη με χειροπέδες, κάποια στιγμή σκέφθηκα ότι μπορεί να ήταν και έξω από το σπίτι ότι τον συλλάβανε και αρνήθηκα ότι τον γνώριζα εκείνη την στιγμή. Γιατί μου λέει ο Καραμπέρης της ΚΥΠ ποιος είναι αυτός, λέω, σκέφτομαι, σκέφτομαι, λέω δεν τον γνωρίζω μπας και την γλιτώσω ας πούμε. Λέει ο Χατζηγιάννης έχει ομολογήσει, τον πιάσανε στο σπίτι μου, ποιος μένει εδώ πέρα, είπε ο Μητσιάς ο Μανώλης, πως τον λένε, λέει Μητσιάς.

Και εκείνη την στιγμή ας πούμε έβγαλε το όπλο του από εδώ πέρα, το πιστόλι του, μου δίνει μία στον κρόταφο εδώ, ανάποδα το πιστόλι, ανοίγει ο μύλος, πέφτουνε κάτω οι σφαίρες ας πούμε και λέει στους ασφαλίτες περιλάβετέ τον ας πούμε. Και με πήραν οι άλλοι και με δέρνανε ας πούμε. Αυτό έγινε στην ασφάλεια στο Βαρδάρη στην Θεσσαλονίκη.

Στη δίκη πόσα άτομα προσάγεστε;

Στη δίκη μετά ήμασταν 41 κατηγορούμενοι, 41 άτομα. Υπήρχαν μέσα από διάφορες ηλικίες αντιστασιακοί, είχε και ισόβια η δίκη μας, είχε 20 χρόνια, είχε 30 χρόνια, είχε 15 χρόνια, είχε 10, ανάλογα. Εγώ δικάστηκα τέσσερα χρόνια με αναστολή, με βγάλανε έξω αφού έμεινα τρεις μήνες στο Γεντί-Κουλέ, βγήκα έξω τα Χριστούγεννα, παραμονές Χριστουγέννων και μετά άρχισα, επειδή δεν είχα ούτε μία δραχμή στην τσέπη μου, σκέφτηκα με τους φίλους μου από την χορωδία που ήμασταν, της λέσχης γραμμάτων και τεχνών, ο Ανδρέας ο Τρέζας που ήταν ο μαέστρος, να κάνουμε μία μπουάτ. Και έτσι ξεκίνησα την καριέρα μου σαν τραγουδιστής.

Πριν πάμε στο τραγούδι, θέλω λίγο να μου περιγράψετε πως προετοιμαστήκατε για την δίκη στο Γεντί-Κουλέ, λόγω του ότι ήταν η μεγαλύτερη, η πρώτη μεγάλη δίκη της δικτατορίας και όλο το κλίμα δηλαδή, αυτό που λέγατε με τα ΡΕΟ.

Όταν έμεινα στην αρχή 45 μέρες στην απομόνωση στην ασφάλεια, στο 6ο αστυνομικό τμήμα Θεσσαλονίκης, ήταν δύσκολες οι μέρες πραγματικά, δεν είχαμε καμιά επαφή με τον έξω κόσμο, δεν ξέραμε τι γινότανε, ποιους συλλάβανε, τι είπανε, τι δεν είπανε, ουδείς ήξερε τίποτα. Και αν δεν ομολογούσες αυτό ήταν εις βάρος σου πάντα, με ξύλο, με βασανιστήρια, με οτιδήποτε άλλο.

Υπήρξαν παιδιά μέσα, ας πούμε η Αφρούλα η Σαπουντζή και άλλοι μέσα, ο Σπύρος ο Σακέτας, που υπέφεραν πάρα πολύ από την ασφάλεια. Με εικονικές εκτελέσεις δίπλα, μεσάνυχτα, πίσω από το Γεντί-Κουλέ, εκεί που εκτελούσαν τους θανατοποινίτες και δεν ξέραμε, δεν είχαμε καμιά επαφή.

Ήταν η πιο σκληρή εποχή για μένα εκείνη, ούτε εφημερίδες, ούτε τίποτα. Το μόνο που θυμάμαι μόνο μέσα στο 6ο αστυνομικό τμήμα, θυμάμαι ότι κάποια μέρα ήρθε, ήμουν συγκρατούμενος με έναν, εκείνη την εποχή γύρω στα 60-70 χρονών ήταν όταν τον είχαν συλλάβει και κάποια στιγμή μπήκε μια εφημερίδα, η Μακεδονία, μέσα κρυφά, γιατί ο Πασχάλης ο αστυνομικός που μας φύλαγε ήταν πατριώτης μου από την Χαλκιδική και τον έπεισα τον Πασχάλη και μας έφερε μία εφημερίδα, μέσα μας έφερε για να διαβάσουμε.

Μπήκε λοιπόν μια Μακεδονία μέσα και είναι η εποχή που παίζει ποδόσφαιρο η Ελλάδα με τη Ρωσία στο Καραϊσκάκη. Η Ρωσία, η μεγάλη Ρωσία, μάλλον Σοβιετική Ένωση, με τον Γιασίν και όλους τους μεγάλους ποδοσφαιριστές και είναι μία στιγμή που ο Παττακός χαιρετιέται με τον πρέσβη της Ρωσίας στην Αθήνα, εδώ στην Ελλάδα, μέσα στο στάδιο Καραϊσκάκη, δηλαδή χαιρετιούνται.

Ο μπάρμπα-Νίκος, θεός συγχώρεσέ τον, είδε τη φωτογραφία αυτή και μου λέει, εγώ φεύγω παιδί μου, θα υπογράψω και θα βγω έξω. Μπάρμπα Νίκο γιατί; Γιατί αυτή την σκηνή την έχω δει πολλές φορές και έχω κάνει και Μακρονήσια και λοιπά και έχω προδοθεί και δε θα κάτσω να φάω άλλο ξύλο εδώ πέρα πια. Για μας τους νέους το να κάνεις δήλωση εκείνη την εποχή ήταν ότι χειρότερο υπήρχε. Λοιπόν, και μάλλον τελικά είχε δίκιο ο Μπάρμπα-Νίκος και έφυγε.

Το κλίμα λοιπόν μετά ήταν πολύ ευχάριστο όταν πήγαμε στο Γεντί-Κουλέ. Μετά από 45 μέρες όταν πήγαμε στο Γεντί-Κουλέ μέσα, στο Επταπύργιο δηλαδή, εκεί βρεθήκαμε όλοι οι κατηγορούμενοι και γνωριστήκαμε μεταξύ μας, γιατί συνήθως μέσα από συνδέσμους επικοινωνούσαμε χωρίς να έχουμε γνωριστεί προσωπικά. Εκεί λοιπόν γνωριστήκαμε, μας βάλανε σε μία μεγάλη αίθουσα μέσα όπου δίπλα με σίδερα ήταν οι τρελοί του Επταπυργίου, αλλά μας βάλανε επίτηδες εκεί πέρα, οι οποίοι ουρλιάζανε όλο το βράδυ, δεν μας αφήνανε να κοιμηθούμε, ήταν έτσι.

Αλλά όμως ήταν τόση πολύ η φιλική σχέση που είχαμε μεταξύ μας, ανεβάζαμε θεατρικά έργα μέσα, τραγουδάγαμε, εγώ τραγουδούσα μέσα, τους έκανα συναυλίες με τα τραγούδια του Θεοδωράκη, τα οποία έξω απαγορεύονταν, αλλά εμείς τα ακούγαμε μέσα κανονικά.

Και ήρθε λοιπόν η δίκη. Στη δίκη θυμάμαι μας συνόδευε ο Καπελώνης ο μοίραρχος, ο οποίος ήταν, αν θυμάμαι καλά, ήταν στην υπόθεση καρφίτσα, που είχαν σκοτώσει τον Λαμπράκη πάνω στην Θεσσαλονίκη. Θυμάμαι λοιπόν ότι μας κατεβάζανε με τα ΡΕΟ τα στρατιωτικά πίσω στις καρότσες, μπροστά κατεβαίνουμε, περνάγαμε μπροστά από το Πανεπιστήμιο, από τη Φιλοσοφική Σχολή και το Χημικό και μπαίναμε στην Έκθεση μέσα, γιατί είχε διαμορφωθεί ένας ειδικός χώρος στην Έκθεση μέσα γιατί δεν χωράγανε οι αίθουσες του Στρατοδικείου, ήταν πολλοί οι κατηγορούμενοι.

Αλλά εμείς όμως όταν κατεβαίναμε μέσα από τη Θεσσαλονίκη, τη διασχίζαμε, θυμάμαι ότι τραγουδάγαμε όλοι μαζί Ρωμιοσύνη «Σώπα όπου νάναι θα σημάνουν». Λοιπόν οι θεσσαλονικείς μας βλέπανε περίεργοι, τι είναι αυτοί ας πούμε. Ήταν πολύ δύσκολα χρόνια εκείνη την εποχή για τη Θεσσαλονίκη ειδικά. Ήταν μικρή η κοινωνία, η ασφάλεια πολύ σκληρή, Τετραδάκος, Μήτσου, όλοι αυτοί ήταν άνθρωποι πολύ σκληροί ασφαλίτες. Για να δώσουμε ένα μήνυμα στον κόσμο ότι εμείς εδώ είμαστε, μη φοβόσαστε και τα σχετικά που μπορεί να δώσει ένας κατηγορούμενος, ένας κρατούμενος μάλλον.

Έγινε το Στρατοδικείο, άλλοι μείνανε μέσα, να σου πω και κάτι. Την ημέρα που έβγαινα από το Στρατοδικείο δεν μπορώ να πω ότι ήμουν πολύ χαρούμενος. Ήμουν στεναχωρημένος γιατί άφηνα πίσω φίλους μέσα στην φυλακή, παιδιά τα οποία πήγαν μετά ας πούμε σε άλλες φυλακές. Έκανα πολύ σημαντικές γνωριμίες μέσα, που μέχρι σήμερα ένας από τους σημαντικότερους φίλους μου είναι ο Σπύρος ο Σακέτας, ο δικηγόρος, ανιψιός του Μπελογιάννη, τον οποίο τον θαύμαζα από μικρό παιδί, μάλλον όταν ήμουν στο γυμνάσιο τον θυμόμουν τον Σπύρο στρατιώτη να δίνει κατάθεση στην υπόθεση Λαμπράκη. Για μένα ήταν ένα ίνδαλμα ο Σπύρος. Ήταν δύσκολα χρόνια εκείνη την εποχή να πας στρατιώτης να καταθέσεις εις βάρος της ασφάλειας.

Έβγαινα λοιπόν από τη φυλακή με κρύα καρδιά πραγματικά, γιατί άφηνα πίσω φιλίες όπως είπα, οι οποίες υπάρχουν μέχρι σήμερα. Βγήκα από την φυλακή και μετά έγινα τραγουδιστής από ανάγκη. Ξεκίνησα την ιστορία να τραγουδάω πιο πολύ για να πάρω κανένα φράγκο για να πάρω κανένα τσιγάρο, για να επιβιώσουμε, όχι για οτιδήποτε άλλο, αλλά σιγά-σιγά πλέχτηκα.

Έδινα το παρόν μια φορά την εβδομάδα στο οικείο αστυνομικό τμήμα, ήμουνα υποχρεωμένος όπου και εάν έμενα μια φορά την εβδομάδα να δίνω το παρόν στην αστυνομία. Είχα πρόβλημα αρχικά συγκατοίκησης δεν ερχόντουσαν πολλοί να συγκατοικήσουν μαζί μου, γιατί δεν είχα και τη δυνατότητα να ενοικιάζω και ένα διαμέρισμα μόνος μου. Συνήθως μέναμε δυο-δυο. Και προς τιμήν του εκείνη την εποχή ήρθε και συγκατοίκησε μαζί μου ο Γιώργος ο Λιάνης, που ήταν τότε δημοσιογράφος στη Θεσσαλονίκη, στην εφημερίδα και μέναμε μαζί. Μέναμε μαζί για αρκετά χρόνια με τον Γιώργο και ήταν από τους πρώτους οι οποίοι είχαν πιστέψει σε μένα σαν τραγουδιστή.

Θυμάμαι λοιπόν ότι το 1967 έγιναν αυτά, το 1968 πια είχα γίνει γνωστός σε όλη την βόρεια Ελλάδα σαν τραγουδιστής, στις μπουάτ, ήμουνα, πώς να σας πω, έγινε η μεγάλη έκρηξη, το Μπιγκ Μπεν στη Θεσσαλονίκη των μπουάτ. Μέχρι τότε η Θεσσαλονίκη δεν είχε καμία μπουάτ. Με μένα ξεκινήσανε οι μπουάτ επάνω στη Θεσσαλονίκη.

Μου λέγατε ότι ψάχνατε για συγκάτοικο και δεν ήταν εύκολο.

Δεν ήταν εύκολο διότι όλοι αποφεύγανε να συγκατοικήσουν με έναν ο οποίος έδινε μια φορά την εβδομάδα το παρόν στο οικείο αστυνομικό τμήμα, ήμουνα υποχρεωμένος, η ασφάλεια με παρακολουθούσε, ποιος λοιπόν θα ρίσκαρε να πει ότι συγκατοικώ με έναν ο οποίος ήταν μέχρι χθες στη φυλακή; Τότε βρήκα λοιπόν τον Γιώργο τον Λιάνη, που ήταν δημοσιογράφος στη Θεσσαλονίκη και συγκατοικήσαμε μαζί, θυμάμαι, στην Ανάληψη. Ο Γιώργος λοιπόν με πίστεψε πάρα πολύ σαν τραγουδιστή, είχα τα φόντα να γίνω τραγουδιστής και όταν ξεκίνησα λοιπόν την πρώτη μπουάτ Ναυαρίνο και μετά την περίφημη 107, τότε έγινε η μεγάλη έκρηξη επάνω στη Θεσσαλονίκη, το Μπιγκ Μπεν που λέμε των μπουάτ. Ξαφνικά φυτρώσανε σαν μανιτάρια περίπου 10 με 15 μπουάτ στην Θεσσαλονίκη, οι οποίες μπουάτ είναι σαν κρυφό σχολειό, λέγαμε τραγούδια από το Νέο Κύμα, αν μας έπαιρνε κανέναν Θεοδωράκη, πολύ σπάνια, γιατί ήταν, φοβόμαστε ότι μπορεί να ήταν και μεταξύ των θεατών και πολλοί ασφαλίτες. Και πράγματι υπήρχαν.

Υπήρχε κανένας μυστικός κώδικας μεταξύ τραγουδιστή και κοινού.

Βέβαια, πάντα. Όταν το κοινό άκουγε κάτι που θα είχε σχέση με ελευθερία ή με δημοκρατία, χειροκρόταγε συνέχεια. Θυμάμαι δε χαρακτηριστικά ότι στην μπουάτ 107, επειδή ήταν πραγματικά σαν κρυφό σχολειό και ήταν κάθε μέρα ουρές για να έρθουν να με ακούσουν, τραγουδούσα χωρίς μικρόφωνο, μόνο με δυο όργανα, θυμάμαι ότι αυτό ενόχλησε πάρα πολύ την ασφάλεια στη Θεσσαλονίκη και έρχεται κάποια στιγμή και λέει ότι θα κλείσει η μπουάτ. Και λέμε ότι γιατί να κλείσει η μπουάτ; «Διότι ενοχλεί το χειροκρότημα».

Και λέμε μετά εμείς ότι εντάξει, να μη χειροκροτάει ο κόσμος. Βγαίνω λοιπόν στο μικρόφωνο και λέω ότι σας παρακαλώ πάρα πολύ, επειδή το χειροκρότημα ενοχλεί, δεν χρειάζεται να χειροκροτήσετε κάθε τραγούδι, αφήστε το, μια άλλη φορά, μια άλλη χρονιά. Ο κόσμος όμως αντέδρασε με έναν τρόπο καταπληκτικό και μόλις τελείωνα το κάθε τραγούδι χειροκρόταγε έτσι. Και άκουγες διακόσια τζιτζίκια, λέω «Δεν πιστεύω και αυτό να ενοχλήσει;». Πραγματικά δεν ήρθαν ξανά να μας πουν τίποτα.

Συνέχισε η μπουάτ να λειτουργεί, μαζί μου έκανε την μπουάτ Μπαρμπαρέλα, Εσπερινό, Στα Σκαμνιά, δεν θυμάμαι ακριβώς τώρα πόσες μπουάτ λειτούργησαν με μένα. Ώσπου το 1968 το καλοκαίρι κατέβηκα στην Αθήνα, πήγα στην Πλάκα με σκοπό να γνωρίσω το Μίκη το Θεοδωράκη. Βλέπεις δεν καθόμουν ήσυχος, ενώ κανονικά έπρεπε να είμαι ήσυχος γι αυτό με βγάλανε έξω, εγώ συνέχιζα.

Πήγα λοιπόν με το Δημητριάδη, την Κουμιώτη, τη Μαίρη τη Δημητριάδη και τον Τάσο τον Σκορέλη, δεν θυμάμαι εάν ήταν και η Ελένη η Ροδά μαζί, πήγαμε στον Μίκη στο Βραχάτι που ήταν περικυκλωμένος για να με ακούσει. Μου είπαν ότι έχει γύρω-γύρω ασφάλεια, είπα ότι δεν με νοιάζει εμένα λέω, εγώ θα μπω και εάν με συλλάβουν, με συλλάβανε.

Πήγα λοιπόν μέσα στο Μίκη, με άκουσε ο Μίκης και του άρεσα πάρα πολύ και μου έδωσε τα τραγούδια του Ανδρέα, τέσσερα τραγούδια, το «Είμαστε δυο, είμαστε τρεις, είμαστε χίλιοι δεκατρείς», τα πρωτοπήρα εγώ για να βγω έξω στο εξωτερικό να συναντήσω το υπόλοιπο συγκρότημα του Μίκη, τη Μαρία Φαραντούρη, τον Αντώνη τον Καλογιάννη, αλλά δεν μπόρεσα να φύγω γιατί ούτε διαβατήριο είχα, μου είχε απαγορευτεί η έξοδος.

Πήραμε τα τραγούδια αυτά το Σεπτέμβριο θυμάμαι και πήγα στη Θεσσαλονίκη κρυφά και μέσα στην μπουάτ 107 την νύκτα, αφού κλείσαμε τις πόρτες, καθίσαμε καμία δεκαριά φίλοι και εκεί στο πιάνο τα παίξαμε και τα τραγούδησα τα τραγούδια αυτά.

Εγώ βέβαια συνέχισα, όσο μπορούσα, να αφήνω μηνύματα μέσα από την μπουάτ, δεν έμενα ήσυχος και όταν αργότερα το 1969 ήρθε η Σωτηρία Μπέλου στην Θεσσαλονίκη και με άκουσε σε μπουάτ μέσα, κατεβήκαμε μαζί στην, λέμε θα κατέβουμε μαζί το καλοκαίρι στην Αθήνα, κατέβηκα λοιπόν στην Αθήνα, στις Τζιτζιφιές με τη Σωτηρία την Μπέλου και το Γιώργο το Λαύκα, εκεί λοιπόν με άκουσε ο Δήμος ο Μούτσης και ένα βράδυ που είχα κατεβεί, από την προηγούμενη χρονιά μάλλον στην Αθήνα και με την πρόταση της Ελένης της Ροδά να πω ένα τραγούδι που ήταν του Τσιτσάνη και με άκουσε ο Μούτσης και ήρθε λοιπόν το 69 και κάναμε την «Ελευσίνα».

Όταν έκανα την «Ελευσίνα», μετά από ένα μήνα με πήρανε φαντάρο. Το 69 ήταν, ήμουν φαντάρος, βέβαια η ειδικότητά μου ήταν τουφεκιοφόρος και τίποτα άλλο. Είχα θυμάμαι ένα λοχαγό Ιωαννίδη, είχε δεύτερο γραφείο, δεν με άφησε σε χλωρό κλαρί να ηρεμίσω στην Κόρινθο. Σκοπιά κάθε μέρα. Ακόμα και στη γιορτή μου που λένε ότι όταν γιορτάζει ο φαντάρος, είναι ελεύθερος υπηρεσίας, εκείνη την ημέρα εγώ ήμουνα στην σκοπιά. Αλλά εγώ δεν φοβήθηκα. Αυτά τα περίμενα όλα.

Μέσα σε διάφορες συζητήσεις εκεί που μας έκανε ηθική διαπαιδαγώγηση, έλεγε ότι να μας πει ο τραγουδιστής εάν υπάρχουν στα άλλα κομμουνιστικά κράτη άλλα κόμματα και τέτοια πράγματα, αλλά βέβαια ήταν οι πιο πολλοί στρατιώτες ήταν φίλοι μου, ήταν η φουρνιά της βορείου Ελλάδας εκείνη την εποχή που πηγαίναμε στην Κόρινθο και γελάγαμε μεταξύ μας, κάναμε πολύ καλαμπούρι.

Όταν λοιπόν μου ήρθε μετάθεση πήγα στη Βέροια. Εκεί σε ένα τάγμα μετακινούμενο, το οποίο ήταν έξι μήνες στη Βέροια, έξι μήνες ήταν Ορεστιάδα, κάπου εκεί γύρναγε, έτυχε το εξάμηνο να είμαι στη Βέροια και έπαιρνα καμία φορά άδεια να πάω στη Θεσσαλονίκη να τραγουδήσω. Δεν μου έδιναν άδεια αρχικά, αλλά πραγματικά ένας λοχαγός και οφείλω να το πω για πρώτη φορά, λεγόταν Βράκας Σταύρος, του οφείλω πάρα πολλά του ανθρώπου αυτού και δεν τον έχω δει ποτέ ξανά μπροστά μου, αυτός μου έδωσε άδεια και πήγα και τραγούδησα στη Θεσσαλονίκη, αφού ήρθε βέβαια το βράδυ να δει που τραγουδάω, σε τι χώρο τραγουδάω, γιατί να πάρω κανένα φράγκο να το έχω στην τσέπη μου, γιατί ξέρεις, εκείνη την εποχή τα μεγάφωνα της εταιρείας διαφήμιζαν την «Ελευσίνα» και όλοι είχαν για δισεκατομμυριούχο εμένα και εγώ δεν είχα ούτε μια δραχμή στην τσέπη μου. Όλοι οι φαντάροι μου λέγανε ότι μα τώρα που βγήκε ο δίσκος, δεν έχεις λεφτά; Λέω ότι δεν έχω ούτε μια δραχμή, αφού μαζί είμαστε.

Τέλος πάντων, και μετά από εκεί λόγω του χοροδράματος της Ραλλού Μάνου «Η Πόλη μας» που ήταν σε μουσική του Κελαϊδόνη και σε στίχους Κωστούλης Μητροπούλου κατέβηκα στην Αθήνα. Παράνομα κατέβηκα στην Αθήνα, γιατί δεν δικαιούμουν να κατεβώ στην Αθήνα ως τουφεκιοφόρος. Υπήρχε μια εντολή του τότε στρατηγού Αγγελή ότι οι τουφεκιοφόροι είναι εκτός του λεκανοπεδίου Αττικής, αλλά επειδή με είχαν ανάγκη με κατεβάσανε στο Πειραϊκό Θέατρο και έλεγα τα του χοροδράματος και της «Πόλης μας» μετά, που βγήκε σε δίσκο, το «Μη κτυπάς», «Όσο αγαπιόμαστε τα δυο», «Η φωτογραφία», όλα αυτά ήταν μέσα στο χορόδραμα και έτσι με κατεβάσανε στην Αθήνα. Πηγαινοερχόμουνα στη Βέροια βέβαια, για να είμαι ειλικρινής, όχι μόνιμα, στη Βέροια.

Με την πάροδο του χρόνου όμως η εταιρεία μου με κατέβασε στην Αθήνα. Όταν κατέβηκα στην Αθήνα τότε έπρεπε να τραγουδάω στην μπουάτ Ζουμ. Ήταν η πρώτη μπουάτ που έγινε έτσι στην Πλάκα πιο πολύ επαγγελματική μπορώ να πω, με τον Δήμο τον Μούτση σαν υπεύθυνο στης ορχήστρας και τραγούδησα εγώ και η Δήμητρα Γαλάνη μαζί με τον Κωστή Χρήστου και την Βούλα Σαββίδη.

Είναι λοιπόν 1970, τέλη του 1970 και έρχεται μια εντολή από το ΓΕΣ, φαντάρος εγώ, να πάω στο Παρίσι με κάποιον άλλο τραγουδιστή, να πάμε στο Παρίσι για τα 150 χρόνια του 1821, τα γιόρταζε η χούντα. Δεν μπορούσα να πω όχι, ντύθηκα στα στρατιωτικά μου, με κάλεσε επάνω στο ΓΕΣ ο στρατηγός με εντολή να πάμε εκεί. Πηγαίνουμε στο Παρίσι, αλλά πριν πάω στο Παρίσι θα γινόταν η εκδήλωση στο μεγάλο αυτό ξενοδοχείο το ... ή όπως λέγεται σήμερα Four Seasons, αυτό είναι το ξενοδοχείο. Ο Μίκης το είχε μάθει, τηλεφωνούσε κάθε μέρα στο σπίτι, στη γυναίκα μου και έλεγε ότι περιμένω το Μανώλη οπωσδήποτε, να έρθει οπωσδήποτε, οπωσδήποτε. Και μάλιστα τότε από το Παρίσι μου έστειλε και τις «Αρκαδίες», για να τις πω. που να τις πω βέβαια τις «Αρκαδίες» το ΄71;

Πήγα λοιπόν στο Παρίσι, είχα και συνοδεία μαζί μου έναν στρατιωτικό και έψαχνα την αφορμή για να δω τον Μίκη. Ευτυχώς βρέθηκε ένας φίλος μου από την Καστοριά, ο οποίος ήταν πολιτικός και αυτός φυγάς, ήρθε και με βρήκε εκεί πέρα και του λέω ότι θέλω να πάω στο Μίκη οπωσδήποτε, με περιμένει. Πάρε άδεια από αυτόν που με συνοδεύει δίπλα, γιατί δεν ξέρω τι θα γίνει. Λέει λοιπόν ένα παραμύθι στον Ταγματάρχη εκεί που με συνόδευε, «Θέλω να πάω το Μανώλη στον Πύργο του ’ϊφελ να τον δει». Και λέει «Μόνο για δυο ώρες και όχι παραπάνω». Εντάξει. Εγώ πήγα βέβαια είδα το Μίκη, μιλήσαμε και με το Μίκη, μου έδωσε δηλώσεις του να τις δώσω στις εφημερίδες στην Ελλάδα. Συγκεκριμένα αυτές τις δηλώσεις τις έδωσα στον Μάνο τον Ελευθερίου με εντολή να δοθούν μετά στο Λευτέρη τον Παπαδόπουλο για να δημοσιευτούν στις εφημερίδες.

Πράγματι, τις έφερε μετά φόβου Θεού, γιατί είπα στον Μίκη, λέω ότι εδώ σε παρακολουθεί κανείς; Μου λέει «Γεμάτο ασφάλεια είναι κάτω». «Κατάλαβα» του λέω. Ήρθα Παρίσι-Αθήνα, λέω μόλις ... κάτω θα πουν κατευθείαν «Μπες μέσα» η ασφάλεια. Ευτυχώς δεν με συλλάβανε και τις δίνω λοιπόν στον Μάνο, ο Μάνος στο Λευτέρη και την άλλη μέρα βουίζανε οι εφημερίδες, «ο Μίκης καταγγέλλει από το Παρίσι» και τα σχετικά. Αυτή λοιπόν, συνέχιζα να τραγουδάω στο Ζουμ, ώσπου γίνανε μετά τα γεγονότα του Πολυτεχνείου.

Όπου μπαίνετε μέσα.

Ναι. Λοιπόν, όταν γίνανε τα γεγονότα του Πολυτεχνείου θυμάμαι, δεν είχε μπει κανείς τραγουδιστής μέχρι την Πέμπτη στο Πολυτεχνείο. Εγώ θυμάμαι ότι ήμουνα στην Θεσσαλονίκη εκείνη την ημέρα, ήταν η Τετάρτη ή Πέμπτη θυμάμαι και γιατί με είχε καλέσει η εταιρεία, ο κ. Τάκης Λαμπρόπουλος να πάω στα καταστήματα Αδελφοί Λαμπρόπουλοι στη Θεσσαλονίκη για την προβολή ενός δίσκου που είχα βγάλει και με τον κόσμο, να δώσω και κάποια αυτόγραφα και τα σχετικά που γίνονται για την προώθηση των δίσκων. Πήγα λοιπόν και ήμουν στο τελευταίο αεροπλάνο που κατέβηκε στην Αθήνα για να πάω στο κατάστημα να τραγουδήσω, βλέπω ότι γίνεται χαμός στο Πολυτεχνείο.

Λέω λοιπόν στο Λάκη τον Καρνέζη που έπαιζε μαζί μου μπουζούκι, «Δεν πάμε μέχρι το Πολυτεχνείο να δούμε τι γίνεται;». «Πάμε» μου λέει. Πηγαίνουμε εκεί πέρα στο Πολυτεχνείο, με βλέπουν οι φοιτητές, ήταν μαζί μου και ένας δημοσιογράφος τότε, και σήμερα δηλαδή, ο Γιάννης ο Φλέσσας, πήγαμε λοιπόν στο Πολυτεχνείο, μας βλέπουν οι φοιτητές, φωνάξανε, γιατί δεν έμπαινε κανείς μέσα, όλοι ήταν απέξω με το σήμα της νίκης και κρυφά και φεύγανε. Μπαίνω λοιπόν μέσα στο Πολυτεχνείο με το Λάκη τον Καρνέζη, τη γυναίκα του, ο Γιάννης ο Φλέσσας και τους κάνω συναυλία μέσα.

Βέβαια θέλω να σας πω ότι και πριν ένα βράδυ μέσα στο Ζουμ είχα κάνει, έλεγα κάποια τραγούδια του Μίκη κρυφά και ένα από τα βράδια έκανε, ήταν και ο πατέρας του Μίκη μέσα και κάναμε τη «Ρωμιοσύνη», πάλι μια συναυλία μέσα στο Ζουμ με το έτσι θέλω, η οποία ηχογραφήθηκε η συναυλία αυτή και στάλθηκε στον Μίκη στο εξωτερικό να την ακούσει.

Λοιπόν, κάνουμε την συναυλία μέσα στο Πολυτεχνείο και βγήκαμε από την πίσω μεριά θυμάμαι, πάνω σε κάτι ξύλα πατήσαμε για να βγούμε έξω. Βέβαια, η ασφάλεια το έμαθε κατευθείαν. Πάει λοιπόν στον επιχειρηματία του Ζουμ η ασφάλεια και του λέει, είχε κάποιο γνωστό φαίνεται ο επιχειρηματίας, «Πες στον Μανώλη να μην κοιμάται σπίτι του». Κουτό αυτό βέβαια, αφού δούλευα στο Ζουμ. Πράγματι, έφυγα για δυο με τρεις ημέρες από το σπίτι, πηγαίνανε κτυπάγανε με τα πολιτικά με μουστάκι ή με μούσια οι ΕΣΑτζήδες το σπίτι ή η ΚΥΠ γενικότερα, έλεγε η γυναίκα μου ότι δεν είναι εδώ, λείπει, μα ποιος τον ζητάει; Κάτι λέει φίλοι του, κάτι συγχωριανοί του. «Δεν είναι εδώ το βράδυ στο μαγαζί».

Το βράδυ στο μαγαζί, μια, δυο, τρεις ημέρες, την τρίτη ημέρα ήρθαν στο μαγαζί, ήταν Κυριακή βράδυ θυμάμαι, παραμονεύανε πότε θα τελειώσω, έρχονται από την πίσω μεριά, μόλις κατέβηκα στο δεύτερο πρόγραμμα, μόλις κατέβηκα με συλλαμβάνουν κατευθείαν, λένε «μη μιλάς, μπες μέσα και ακολούθα μας». Μπήκα μέσα στο αμάξι και με πήγανε στην ΕΣΑ. Στο ΕΑΤ-ΕΣΑ εκεί λοιπόν ήταν ο Σπανός, ο οποίος ήταν ο υπεύθυνος, ας πούμε του ΕΑΤ-ΕΣΑ. Καθίσαμε μέσα με τον Σπανό, μου λέει ότι γιατί μας κάνεις το μάγκα;

Λέω «ποιον μάγκα;». Μου λέει ότι τι τραγούδια είναι αυτά τα οποία λες στο Ζουμ; Σημειωτέον ότι τότε είχε δοθεί μια κρυφή λίγο εντολή να λένε κανένα τραγούδι του Θεοδωράκη ερωτικό υποτίθεται. Λοιπόν, λέω ότι εγώ δεν κάνω κανένα μάγκα. «Μα τι τραγούδια είναι αυτά τα οποία λες; Και ήσουν και στο Πολυτεχνείο μέσα». «Και τι έγινε» του λέω, «που ήμουν στο Πολυτεχνείο;». «Τι έγινε;» μου λέει. «Τι τραγούδια είναι αυτά τα οποία λες;». Και μου βάζει το μαγνητόφωνο που είχαμε μαγνητοφωνήσει το πρόγραμμα, όπου έλεγα, για φινάλε του προγράμματος λέγανε ένα τραγούδι του Μίκη από τον «Έναν όμηρο», ήταν σε στίχους του Ιρλανδού Μπέρναντ Μπίρμ. Και λέει ότι τι είναι αυτό που λέει για την Λαμπρή; «Ποιος δεν μιλάει για την Λαμπρή». «Δεν τα ξέρεις καλά» του λέω, αυτά δεν είναι ελληνικά, δεν είναι για την Ελλάδα. «Τι είναι;» μου λέει. «Θεοδωράκης δεν είναι;». «Ναι, αλλά οι στίχοι είναι ενός Ιρλανδού». «Βρε βλάκες τι γράψατε; Δεν γράψατε τα ελληνικά;» λέει ο Σπανός.

Εν τοιαύτη περιπτώσει, λέει «Είσαι μέσα ... ειδοποίησε να σου φέρουν κουβέρτες και ξυριστικά, γιατί θα πας ταξίδι». «Εντάξει» λέω, «εγώ δεν έχω κανένα πρόβλημα». Είχα πάρει πια τον αέρα εγώ, δεν. Και έμεινα μέσα στο ΕΑΤ-ΕΣΑ τρεις ημέρες, ώσπου την τρίτη ημέρα, μάλλον ο επιχειρηματίας είχε κάποιον γνωστό και με έβγαλε έξω από το ΕΑΤ-ΕΣΑ, ίσως και επειδή από ότι έμαθα μετά, ο σταθμός «Η Φωνή της Αλήθειας» βούιζε σε όλη την Ευρώπη ότι με συλλάβανε, δεν ξέρω πάντως για ποιο λόγο, αλλά με βγάλανε έξω την τρίτη ημέρα.

Και θυμάμαι λοιπόν ότι όταν βγήκα και πήγα μετά στο Ζουμ, για να τραγουδήσω δόθηκε εντολή να κλείσει το μαγαζί για 20 ημέρες, ως κακόφημο κέντρο μαζί με άλλα τρία με τέσσερα μπαράκια, τα οποία είχαν άσχημο όνομα. Και έκλεισε το Ζουμ για είκοσι ημέρες και μετά από είκοσι ημέρες άρχισα να τραγουδάω, ώσπου μια μέρα γύρω στον Μάρτιο μπαίνει μέσα στο μαγαζί ο Μπόλαρης.

Την ώρα λοιπόν που τραγουδούσα που μπήκε ο Μπόλαρης πάγωσε όλο το Ζουμ, διότι ήταν γνωστός πια για τα ανδραγαθήματά του, είχε ένα παρουσιαστικό εκπληκτικό, λοιπόν μπαίνει στο καμαρίνι μου, λέει «Ο κύριος Μητσιάς;», λέω «ο ίδιος». Λέει «Μπόλαρης». «Σας είδα». Λέει, «Η κυβέρνηση, ο Πρόεδρος, μάλλον ο Πρόεδρος και όλη η κυβέρνηση επιθυμεί να παρευρεθείτε την ημέρα του Πάσχα στον Ασπρόπυργο στους βατραχανθρώπους, εκεί που είναι το στρατόπεδο, να τραγουδήσετε και θα είναι όλη η κυβέρνηση εκεί πέρα για να σας ακούσει».

Εγώ εκείνη την στιγμή καλύτερα να με σκότωνες παρά να άκουγα αυτό το πράγμα. Μιλάω με τον Καρνέζη το Λάκη, τον άμεσο συνεργάτη μου, που ήταν και το μπουζούκι του Μίκη, του λέω ότι έτσι και έτσι. Είχα πάρει θυμάμαι διάφορους φίλους, τους έλεγα τι να κάνω για να μην πάω. Είχε πει δε ο Μπόλαρης ότι, όταν θα έρθετε εκεί πέρα θα έχετε μαζί σας και έναν δίσκο γιατί θα τραγουδήσετε play back. Θα είναι και άλλοι τραγουδιστές, μεγάλοι τραγουδιστές, δεν θα πω τα ονόματα, διάσημοι και σήμερα ακόμη και θα σας δείχνει η τηλεόραση απευθείας.

Πω, Πω. Θυμάμαι πήρα τον Γκάτσο και του λέω ότι κύριε Γκάτσο έτσι και έτσι έγινε χθες το βράδυ, τι να κάνω; Να βάλω κάτι στο στόμα μου και να δείξω ότι είμαι πρησμένος και δεν βγαίνω στην τηλεόραση; «Και εάν παιδί μου», μου λέει, «σου ανοίξουν το στόμα, τι θα γίνει μετά; Θα είναι χειρότερο. Δυο λύσεις υπάρχουν. Ή Μακρόνησο ή πας. Διάλεξε και κάνε».

Και κάνω το καταπληκτικό, λέω στους μουσικούς, θα πάμε. Ξεκινάμε λοιπόν να πάμε. Και όταν θα σας πω φύγαμε, φύγαμε. Πάμε λοιπόν μέσα στον Ασπρόπυργο, στο στρατόπεδο, τα συνεργεία εκεί περιμένανε, ας πούμε, λέω, μου λέει ο τεχνικός λέει «Κύριε Μητσιά τον δίσκο». «Ποιόν δίσκο;» λέω. «Μα δεν φέρατε δίσκο;». «Γιατί λέω, όλοι οι άλλοι ήρθαν με play back;». Μου λέει «Βέβαια». «Ντροπή σας. όλοι play back και εγώ ζωντανά να βγω λέω άσχημα; Φεύγω, γεια σας», λέω «και μην με ξαναενοχλήσετε». Έφυγα. Μπήκα μέσα στο αμάξι. Μέχρι να βγω από το στρατόπεδο να δω ότι ανοίγει εκείνο το πράγμα το ξύλο εκεί πέρα, μου είχαν κοπεί τα πόδια.

Αλλά φύγαμε όμως και δεν μας σταμάτησε κανείς και έτσι δεν κάναμε το χατίρι της χούντας. Αργότερα το ΄73 πάλι, θυμάμαι έρχονται κάποιοι Κύπριοι, ήμουνα στην Αρχόντισσα μαζί με τη Γαλάνη, τραγουδούσαμε και έρχονται οι Κύπριοι να μας πουν ότι να πάμε να κάνουμε τέσσερις με πέντε συναυλίες στην Κύπρο για το άγαλμα του Αυξεντίου, δωρεάν.

Εμείς λέμε ναι. Πάμε λοιπόν στην Κύπρο, δίνουμε την πρώτη συναυλία στην Αμμόχωστο, θυμάμαι είχε γύρω στις 15 με 20 χιλιάδες κόσμο μέσα, αλλά το βράδυ εκεί που καθόμασταν μετά στο γεύμα, ήταν ο πρέσβης της Ελλάδας, ο στρατηγός της ΕΛΔΗΚ κάτω, αξιωματικοί έλληνες και λοιπά και λοιπά, σηκώνεται λοιπόν ένας νεαρός, εγώ έχω δίπλα μου τον φίλο μου το Μίκη τον Ιωάννου που ήταν ο Διευθυντής της Δ.Ε.Η. στην Κύπρο και δικηγόρος και βλέπω έναν νεαρό που παίρνει το μικρόφωνο και λέει ότι, βγάζει έναν λόγο εναντίον του Μιχαήλ Μούσχου.

Εκεί λοιπόν γίνεται το καταπληκτικό, ο πρέσβης φεύγει, σηκώνεται λέει «Φεύγω, φεύγω για να μην γίνει διπλωματικό επεισόδιο αλλά καλά τα λες», φεύγει και ο στρατηγός της ΕΛΔΗΚ με τις ευχές ότι καλά τα λες, εγώ δεν ξέρω ... οι άλλοι χειροκροτάνε εκεί πέρα βέβαια. Μου λέει λοιπόν ο φίλος μου ο Μίμης, «Ο Μούσχος είναι ο Μακάριος, πρέπει να φύγουμε από εδώ πέρα». Του λέω «φεύγω κατευθείαν». Φύγαμε κατευθείαν. Την άλλη ημέρα δίνω μια press conference ακυρώνω όλες τις συναυλίες τις υπόλοιπες, έφυγε η Γαλάνη για την Αθήνα, κάθομαι εγώ μόνος στην Κύπρο κάτω, ακυρώνω όλες τις συναυλίες, Λεμεσό, Πάφο, που ήταν να γίνουν σε όλα τα μέρη αυτά οι συναυλίες.

Με καλεί ο Μακάριος στο Προεδρικό Μέγαρο, συζητάμε εκεί μιάμιση ώρα. Μου λέει ότι παιδί μου, αυτή είναι η ΕΟΚΑ Β η οποία μαζεύει όπλα εναντίον μου, για να με ανατρέψουν, όπως και έγινε τελικά στην πορεία. Βέβαια οι απειλές στην Κύπρο κάτω εναντίον μου μέχρι να φύγω ήταν τρομακτικές. «Θα σε σκοτώσουμε, δεν θα τολμήσεις να φύγεις. Όπου και να πας θα σε κυνηγάμε». Θυμάμαι όλο το βράδυ έξω από το ξενοδοχείο ήταν φρουρά του Μακαρίου και με φύλαγε και την άλλη μέρα με το αεροπλάνο με βάλανε μέσα η φρουρά του Μακάριου και έφυγα στην Αθήνα. Αυτές οι απειλές συνεχιστήκανε και στην Αθήνα μετά για ένα μεγάλο χρονικό διάστημα, ώσπου έγινε μετά το πραξικόπημα και αυτοί εξαφανιστήκανε, αλλά εμένα μου είχε κοπεί για ένα χρόνο η σχέση μου με την Κύπρο, γιατί πήγαινα δυο φορές τον χρόνο κάτω στην Κύπρο και τραγουδούσα, διότι που να μας με αυτά τα γεγονότα; Και έτσι λοιπόν φτάσαμε στην μεταπολίτευση.

Πότε ξανά συναντιέστε με το Μίκη;

Με το Μίκη συναντηθήκαμε μετά στη μεταπολίτευση. Όταν ήρθε λοιπόν ο Μίκης στη μεταπολίτευση θυμάμαι ότι ζήτησε να συμμετέχω στις μεγάλες συναυλίες στο Καραϊσκάκη, σε δυο συναυλίες, όπου την πρώτη ημέρα είπα τα «Επιφάνεια» και την δεύτερη ημέρα είπα τη «Ρωμιοσύνη», παρόλο που πιεζόταν να μην ειπωθεί η «Ρωμιοσύνη» από την τότε εταιρεία του, γιατί μόνο εγώ μπορούσα να την πω και κανένας άλλος, τη δεύτερη μέρα κατά απαίτηση του κοινού βέβαια είπα τη «Ρωμιοσύνη» και κάηκε το Καραϊσκάκη όλο. Ο Μίκης λοιπόν με προτίμησε από όλους τους άλλους, γιατί ήταν η πρώτη συνεργασία που έκανε μετά από χρόνια στην Ελλάδα μαζί μου στην μπουάτ Ζουμ. Ήρθε όλο το συγκρότημα του Μίκη από το εξωτερικό και είναι καλλιτεχνική διεύθυνση του Μίκη και του Γιάννη του... και ο Πέτρος μαζί και τραγούδησα στο Ζουμ.

Ουσιαστικά είναι η πρώτη φορά που ακούγονται όλα τα απαγορευμένα τραγούδια;

Όλα μέσα στο Ζουμ. Ήταν μια συνεργασία μοναδική.

Λέω για τη συναυλία στο Καραϊσκάκη.

Στο Καραϊσκάκη, ναι.

Είναι η πρώτη φορά.

Η πρώτη φορά.

Και το κλίμα πώς είναι;

Θυμάμαι ότι ήταν, γινόταν χαμός. Εκείνη την στιγμή είχε και τόσο ενθουσιασμό το κοινό που εάν του έλεγες ότι πάμε να πάρουμε την Πόλη, θα ξεκινάγανε για την Πόλη. Καταλάβατε; Ήταν τέτοιος ο ενθουσιασμός του κόσμου. Έχω ζήσει στιγμές, βέβαια, με το Μίκη μοναδικές όπως και στην φωτογραφία αυτή που είναι η press conference που λέει «Καραμανλής...τανκς» είχε δίκαιο που το είχε πει αυτό ο Μίκης. Βέβαια, τότε εκείνη την εποχή είχε παρεξηγηθεί από πολύ κόσμο, αλλά ήταν η εποχή που και ο ίδιος ο Καραμανλής κρυβόταν, δεν ξέραμε που έμενε. Γιατί τα χουντικά στοιχεία υπήρχαν παντού.

Πώς το είχε πει αυτό;

Ο Μίκης πάντα λέει πολιτικά πράγματα, τα οποία βγαίνουν στην πορεία αληθινά. Εκείνη την στιγμή έγινε παρεξηγήσιμος, αλλά μετά όμως είναι τόσο πολύ ορθή η πολιτική του σκέψη, που δικαιώνεται.

Ήθελα να σας ρωτήσω δυο πράγματα. Το ένα είναι τι έγινε με αυτόν που δολοφόνησε τον Χαλκίδη; Εάν έγινε κάτι.

Δεν έγινε, υποτίθεται η ασφάλεια έστησε ένα στρατοδικείο μετά για να δικαιολογήσει το θάνατο του Χαλκίδη. Ήρθαν ψευδομάρτυρες πανταχόθεν, δικηγόροι δεν υπήρχαν, δεν μας αναλάμβανε κανείς δικηγόρος δημοκρατικός να μας υπερασπιστεί, τα ψέματα υπήρχαν παντού. Εγώ δηλαδή εάν δεν ήμουν στην Αθήνα το καλοκαίρι, που ήμουνα εδώ στον Ίκαρο και δούλευα και έμενα σε ένα ξενοδοχείο, ένα πάμφθηνο ξενοδοχείο στην Ομόνοια το Ακρόνειο, ένα πολύ φθηνό, 10 δραχμές την βραδιά πλήρωνα και εάν δεν έπαιρνα αποδείξεις ότι έμενα εκεί, είχα καταθέσει με το χέρι στο Ευαγγέλιο ότι εγώ τον Ιούλιο μήνα ήμουνα εκεί, είχα βάλει αυτή τη βόμβα, τον Αύγουστο ήμουνα εκεί, τον Ιούνιο ήμουνα εκεί, ενόρκως και εγώ ήμουν στην Αθήνα. Καταλαβαίνετε ότι δεν υπήρχε περίπτωση να δικαστεί κανείς ασφαλίτης για το θάνατο του Χαλκίδη. Κανένας. Με έναν Πρόεδρο τον Καραπάνο, ο οποίος ήταν στρατοδίκης.

Το δεύτερο που θέλω να σας ρωτήσω είναι, πως στήθηκε όλη αυτή η συναυλία μέσα στο Πολυτεχνείο, γιατί μου τα είπατε λίγο σύντομα.

Στο Πολυτεχνείο δεν, δηλαδή ήμουν με τον Καρνέζη μόνο. Πήγαμε εκεί για να δούμε τι γίνεται στο Πολυτεχνείο. Και όταν μπήκαμε μέσα, πήρανε οι φοιτητές και αργότερα οι πολιτικοί, λοιπόν, μείναμε εκεί πέρα μέσα, φωνάζανε εκεί «Ελευθερία», «Ψωμί» αυτά τα συνθήματα και εκείνη την στιγμή αρχίζουμε ο Λάκης με το μπουζούκι και εγώ να τραγουδάω και όλοι μαζί τραγουδάγαμε τη «Ρωμιοσύνη», αυθόρμητα.

Ωραία. Αυτό ήθελα. Ήταν πολύ πλήρης η διήγησή σας.

Επαναλαμβάνω για μια φορά κακώς τα θίγουμε αυτά, δεν είναι το χαρακτήρα μου. Δεν θέλω να λέω τι έκανα. Κανείς όταν κάνει κάτι πρώτα σε δύσκολες στιγμές για τη χώρα του, αν μπορεί να προσφέρει κάτι και πάνω από όλα για τον εαυτό του, για να νοιώθει ήσυχος με την συνείδησή του. Αλλά καμία φορά όμως και αυτά χρειάζονται για να μαθαίνουν και οι νέοι ποιοι είναι, γιατί όπως είπε και ο Μίκης στην μεταπολίτευση στους πέντε οι έξι ήταν αντιστασιακοί. Και τα δύσκολα χρόνια ήταν πολύ λίγοί αυτοί οι οποίοι πρόσφεραν τον εαυτό τους και γενικώς ότι είχαν για αυτόν τον τόπο.

---------------

Μία πολύ ενδιαφέρουσα συνέντευξη από τον Μανώλη Μητσιά.

Πηγή: http://www.rwf.gr/interviews_senaria-new.php?id=189&interview=1&interview_id=685

Share this post


Link to post
Share on other sites

A beautiful album by Manolis Mitsias interpreting 14 Theodorakis zeimpekika; stunningly crisp "penies" by Manolis Karantinis on the

mpouzouki and beautiful versions to Mera Magiou mou misepses and Drapetsona and... and... . Great sound and orchestration.

A must!

http://e-orfeas.gr/portal/index.php?option...id=54&Itemid=96

Μίκης Θεοδωράκης, Μανώλης Μητσιάς: Φεγγάρι μάγια μου 'κανες

05.08.2007 | γράφει ο: Θανάσης Γιώγλου

Ο δίσκος κυκλοφορεί από τη δισκογραφική εταιρία LEGEND.

Μόλις κυκλοφόρησε από τη δισκογραφική εταιρία Legend ένα νέο cd με 14 ζειμπέκικα τραγούδια του Μίκη Θεοδωράκη με τίτλο "Φεγγάρι μάγια μού'κανες" τα οποία ερμηνεύει ο Μανώλης Μητσιάς.

Το cd περιέχει τα τραγούδια:

1. ’πονες εξουσίες (στίχοι Μ.Κακογιάννη)

2. Σαββατόβραδο (στίχοι Τ.Λειβαδίτη)

3. Βρέχει στη φτωχογειτονιά (στίχοι Τ.Λειβαδίτη)

4. Το τραγούδι της ξενιτιάς (Φεγγάρι μάγια μού'κανες) )(στίχοι Ερ.Θαλασσινού)

5. )Γωνιά γωνιά (στίχοι Δ.Χριστοδούλου)

6. Το όνειρο (στίχοι Μ.Θεοδωράκη)

7. Το φεγγάρι κάνει βόλτα (στίχοι Μ.Θεοδωράκη)

8. Μέρα Μαγιού μου μίσεψες (στίχοι Γ.Ρίτσου)

9. Δραπετσώνα (στίχοι Τ.Λειβαδίτη)

10. Είν'ο καημός μου ένα πουλί (Καημός) (στίχοι Δ.Χριστοδούλου)

11. Στα περβόλια (στίχοι Μ.Θεοδωράκη)

12. Τον Παύλο και το Νικολιό (στίχοι Μ.Θεοδωράκη)

13. Σε ποιό βουνό (στίχοι Χ.Κολοκοτρώνη)

14. Ο ουρανός είναι κλειστός (Χωρίς φεγγάρι) (στίχοι Ερ.Θαλασσινού)

Η ενορχήστρωση και διεύθυνση ορχήστρας είναι του Γιώργου Παγιάτη.Η ηχογράφηση και η μίξη έγιναν από τον Ηλία Λάκκα στο studio Odeon. Η επιμέλεια παραγωγής του Γιώργου Μακράκη.

Στο δίσκο παίζουν οι μουσικοί:

Γιώργος Παγιάτης (πιάνο, ακορντεόν, πλήκτρα, κρουστά)

Μανώλης Καραντίνης (μπουζούκι, μπαγλαμά)

Χρήστος Κωνσταντίνου (μπουζούκι, μπαγλαμά)

Στάθης Σαββίδης (μπουζούκι)

Δημήτρης Λιόλιος (μπουζούκι)

Γρηγόρης Συντρίδης (τύμπανα)

Γιώργος Κωστογλου (μπάσο)

Μανώλης Ανδρουλιδάκης (ακουστική & κλασσική κιθάρα)

Χρήστος Περτσινίδης (δωδεκάχορδη κιθάρα)

Δημήτρης Κοντός (τυμπάνια)

Δημήτρης Κοτταρίδης (τσέλο)

Πρόκειται για μια όμορφη και αξιοπρεπή δουλειά.Οι ηχογραφήσεις είναι καινούργιες. Οι ερμηνείες του Μητσιά είναι οι γνωστές ερμηνείες του στα τραγούδια του Θεοδωράκη. Το θέμα είναι πως τόσο οι ερμηνείες όσο και οι ενορχηστρώσεις είναι , για μια ακόμη φορά σε επανεκτελέσεις τραγουδιών του Θεοδωράκη, ιδιαίτερα αναμενόμενες. Δεν υπάρχει δηλαδή το στοιχείο της έκπληξης ούτε μια στιγμή... Λείπει αυτό το κάτι διαφορετικό που ακούς π.χ στη νέα εκτέλεση της "Ρωμιοσύνης" από το Γ.Νταλάρα (με την προσθήκη της χορωδίας και τις ηλεκτρικές κιθάρες). Φαίνεται περισσότερο σαν ένα μεράκι του Μητσιά , να πει αυτά τα τραγούδια και να τα "περάσει" με τη φωνή του στη δισκογραφία.

Η μόνη έκπληξη, αν μπορούμε να τη χαρακτηρίσουμε έτσι , είναι πως εκτός από τα χιλιοακουσμένα τραγούδια του Μίκη, ακούγονται και κάποια που, δυστυχώς, δεν έγιναν ευρέως γνωστά στην εποχή τους, όπως το "Είναι ο καημός μου ένα πουλί, το "Σε ποιο βουνό" και το "Ο ουρανός είναι κλειστός". Αν δεν απατώμαι για το τελευταίο δεν έχει ξαναγίνει νέα εκτέλεση από τότε που το ηχογράφησε (2 φορές) η Γιώτα Λύδια. Και προσωπικά , είναι κι αυτό που ξεχώρισα.... Ένα άλλο μείον του δίσκου είναι ότι πουθενά δεν αναγράφονται οι δεύτερες φωνές.

Κάτι που με παραξένεψε είναι πως πριν από 2-3 μήνες είχε ανακοινωθεί πως η Γλυκερία θα ηχογραφούσε ένα δίσκο με ζειμπέκικα τραγούδια του Θεοδωράκη και μάλιστα κάποια, όπως οι "’πονες εξουσίες" ήταν απ'αυτά που βρίσκονται σ'αυτό το δίσκο.Τελικά πρόλαβε ο Μητσιάς. Εκτός αν βγει κι εκείνος ο δίσκος.

Το καλό είναι πως τελικά στη Legend, ανεξάρτητα από τη σαβούρα τύπου "Βας-βας" και τις πάσης φύσεως συλλογές, έχω την αίσθηση πως καλλιτέχνες όπως ο Θεοδωράκης, ο Ξαρχάκος, η Φαραντούρη , ο Μητσιάς και άλλοι έχουν την ελευθερία να κυκλοφορούν ότι θέλουν και όποτε θέλουν....

Share this post


Link to post
Share on other sites

Έχω την εντύπωση πως στον "Ορφέα" μας κλέβουν...

Ο συγκεκριμένος δημοσιογράφος έχει αντιγράψει το δικό μου σχολιασμό για το δίσκο (31/7)... :blush:

http://www.dalaras.com/forum/index.php?s=7...=6&t=629&st=400

:lol:

Share this post


Link to post
Share on other sites
Έχω την εντύπωση πως στον "Ορφέα" μας κλέβουν...

Ο συγκεκριμένος δημοσιογράφος έχει αντιγράψει το δικό μου σχολιασμό για το δίσκο (31/7)...  :huh:

Μέχρι και το όνομά σου έχει αντιγράψει ο αλήτης! :blush: :lol: :lol: :lol:

Share this post


Link to post
Share on other sites

Ο Μανωλης Μητσιας αυτη την Κυριακη φιλοξενουμενος του Στελιου Χατζημιχαηλ,στον Αlpha radio 98.9. στις 8 το βραδυ για 2ωρες.

Share this post


Link to post
Share on other sites

Mια ενδιαφέρουσα κασετίνα με τραγούδια - διαμάντια κυκλοφορεί, με ερμηνευτή τον Μητσιά!

Περισσότερα εδώ

Share this post


Link to post
Share on other sites

http://www.espressonews.gr/default.asp?pid...=3&artID=619327

Μια συνέντευξη του Μ.Μητσιά στην ''Espresso''.

Και κάποιες σκόρπιες σκέψεις: ο Μ.Μητσιάς είναι ένας σημαντικός ερμηνευτής μιας μεγάλης γενιάς. Δεν τον θεωρώ τον κορυφαίο αυτής της γενιάς, για πολλούς λόγους. Σίγουρα όμως είναι ένας σημαντικός τραγουδιστής που έχει πει πολύ ωραία τραγούδια. Διαβάζοντας τις συνεντεύξεις του της τελευταίας εικοσαετίας, με αυτό το συνεχές καταγγελτικό παράπονο, ''φωτογραφίζοντας'' άλλους συναδέλφους του χωρίς στοιχεία, ένα έχω να πω. Καλό είναι να μην κατηγορούμε μόνο τους άλλους για σφάλματα που κάναμε εμείς οι ίδιοι. Μπορεί να φταίει μόνο ο εαυτός μας ή και ο εαυτός μας. Τόχει σκεφτεί άραγε αυτό ποτέ ο συμπαθής καλλιτέχνης;

Share this post


Link to post
Share on other sites

Συμφωνώ απόλυτα με τις σκέψεις ουσίας της EKOSTEL. Καλό θα είναι όπως πολύ σωστά λες να αναρωτηθούν κάποιοι για το δικό τους μερίδιο ευθύνης και να ψάξουν βαθύτερα μέσα τους. Πρέπει να πάψει να αποτελεί εύκολη λύση ο καταμερισμός των ευθυνών σε όλους τους άλλους πλην του εαυτού μας. Διάβασα με πολύ προσοχή τη συνέντευξη του Μητσιά και με μια πρόχειρη αναζήτηση σε οτι αφορά το Μέγαρο Μουσικής στο οποίο αναφέρεται, μόνο αδικημένος δε μπορεί να αισθάνεται. Ας είναι. Λίγους καλλιτέχνες θεωρώ αδικημένους και μέσα σε αυτούς αναφέρω τον Μιχάλη Δημητριάδη και τον εξαιρετικό Διονύση Θεοδόση, που δυστυχώς δεν υπάρχει ανάμεσά μας.

Share this post


Link to post
Share on other sites

Μπράβο σου anemologio!

O Μιχάλης Δημητριάδης είναι απο τους καλούς τραγουδιστές και γνώστης του λαϊκού και του Ρεμπέτικου.Ελπίζω να βγάλει καινούργια τραγούδια γιατί έχει μεράκι και αγάπη σε αυτό που κάνει.Ο Διονύσης Θεοδόσης κρίμα που χάθηκε,θα μπορούσε να δώσει πολλά.

Share this post


Link to post
Share on other sites

Παιδιά σήμερα είχε στο Έχει γούστο τον Μητσιά.Έμαθα πως μίλησε και με την Καλομοίρα.Το είδε κανείς; Τι είναι αυτά τα πράγματα;

Share this post


Link to post
Share on other sites

Ναι της μιλησε σ απευθειας συνδεση με το Βελιγραδι και της ευχηθηκε καλη επιτυχια.Επισης ειπε οτι ηταν πολυ καλη χτες.

Share this post


Link to post
Share on other sites

Μάλιστα.’ντε και του χρόνου να συνεργαστούν ως σχήμα.Μετά τον ενοχλεί ο Ελευθερίου.Ευχαριστώ albatros.

Share this post


Link to post
Share on other sites

Παντως και ο Νταλαρας ειχε δωσει συγχαρητηρια στην Παπαριζου αφου πηρε την πρωτη θεση.Θα μου πεις η καλομοιρα ειναι αφωνη οποτε τι συγκρινεις..

Share this post


Link to post
Share on other sites

Η αντίφαση της κρατικής ελληνικής τηλεόρασης στο μεγαλείο της....

Εκεί που η εκπομπή είχε πάρει μια ροή και ακούγονταν τα μεγάλα λαικά τραγούδια του ’κη Πάνου , με όμορφες ερμηνείες από τους τρεις τραγουδιστές που συμμετείχαν (Μ.Μητσιάς, Λ.Καρελάς, Θ.Στίγκα),κι εν πάσει περιπτώσει υπήρχε μια ατμόσφαιρα, γίνεται διακοπή και βγαίνει ζωντανά η Καλομοίρα να μιλήσει για τη Εurovision... :blink: :blink: :blink:

Αυτή η ΕΡΤ εκεί που σε κάνει να πεις "μπράβο" και "συγχαρητήρια" για μερικά πράγματα , σου "πετάει" μια "Εurovision" ή ένα "Φεστιβάλ Θεσ/νίκης" κι αρχίζεις τα "μπινελίκια"....Κι αυτό δεν είναι μομφή προς την παρουσιάστρια της εκπομπής...Εκείνη αυτό έπρεπε να κάνει , αυτό έκανε...’λλωστε είναι πολύ δύσκολο να βγάζεις κάθε μέρα μια δίωρη ζωντανή εκπομπή με τόσα θέματα...Το πρόβλημα είναι, γιατί η ΕΡΤ συνεχίζει να συμμετέχει, με τα λεφτά του ελληνικού λαού , σ'αυτό το πανηγύρι και μάλιστα το προβάλλει ως μεγάλο πολιτιστικό γεγονός ή ως μεγάλη επιτυχία της χώρας μας , αν τελικά κατακτηθεί μια καλή θέση κλπ...

Τέλως πάντων , παρασύρθηκα, άλλωστε τά'χουμε πει τόσες φορές...

Share this post


Link to post
Share on other sites

Το Β'πρόγραμμα μεταδίδει ζωντανά τη συναυλία του Μανώλη Μητσια και της Ρίτας Αντωνοπούλου στην Πλατεία Ηρώων Πολυτεχνείου, μπροστά από το Δημαρχείο Υμηττού.Συναυλία που γίνεται στα πλαίσια του Φεστιβάλ Υμηττού.

Share this post


Link to post
Share on other sites

Νέος δίσκος του Μανώλη Μητσιά

Περιλαμβάνει 15 καινούρια τραγούδια και μια επανεκτέλεση του τραγουδιού του Σταύρου Ξαρχάκου και του Κώστα Κινδύνη «Χαμένος ήχος».

Τραγούδια σε λαϊκούς δρόμους που ο Μανώλης Μητσιάς έχει ταυτιστεί και τώρα απογειώνει με τη μοναδική του φωνή.

Τα υπογράφουν καταξιωμένοι δημιουργοί μεταξύ των οποίων οι Λίνος Κόκοτος, Λίνα Δημοπούλου, Κώστας Καρτελιάς, Κώστας Λαχάς, Μανώλης Ανδρουλιδάκης, Χάρις Τσεκούρα, Κυριάκος Ντούμος, Θάνος Μικρούτσικος, Μιχάλης Γελασάκης, Δημήτρης Μπρούχος, Βασίλης Κανιάρης, Σπύρος Ρασσιάς.

Το τραγούδι «Βάλσαμο τραγούδι» έγραψε ο Μανώλης Μητσιάς.

Ερμηνευτής: ΜΑΝΩΛΗΣ ΜΗΤΣΙΑΣ

Συνθέτης: ΜΙΛΤΟΣ ΣΕΛΛΑΣ, ΛΙΝΟΣ ΚΟΚΟΤΟΣ, ΜΙΧΑΛΗΣ ΤΟΥΜΠΟΥΡΟΣ, ΧΑΡΙΣ ΤΣΕΚΟΥΡΑ, KIKI LESENDRICK, ΜΑΝΩΛΗΣ ΜΗΤΣΙΑΣ, ΜΑΝΏΛΗΣ ΑΝΔΡΟΥΛΙΔΑΚΗΣ, ΘΑΝΟΣ ΜΙΚΡΟΥΤΣΙΚΟΣ, ΣΤΑΥΡΟΣ ΞΑΡΧΑΚΟΣ, ΣΠΥΡΟΣ ΡΑΣΣΙΑΣ

Στιχουργός: ΚΩΣΤΑΣ ΚΑΡΤΕΛΙΑΣ, ΚΥΡΙΑΚΟΣ ΝΤΟΥΜΟΣ, ΜΙΧΑΛΗΣ ΓΕΛΑΣΑΚΗΣ, ΣΠΥΡΟΣ ΡΑΣΣΙΑΣ, ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΜΠΡΟΥΧΟΣ, ΜΑΝΩΛΗΣ ΜΗΤΣΙΑΣ, ΛΙΝΑ ΔΗΜΟΠΟΥΛΟΥ, ΒΑΣΙΛΗΣ ΚΑΝΙΑΡΗΣ, ΚΩΣΤΑΣ ΛΑΧΑΣ, ΚΩΣΤΑΣ ΚΙΝΔΥΝΗΣ, ΧΑΡΙΣ ΤΣΕΚΟΥΡΑ

Εταιρεία: LEGEND - MODERN TIMES

Κυκλοφορία: 12/11/2008

A/A ΤΙΤΛΟΣ

1 ΕΛΛΑΔΑ ΜΟΥ

2 ΣΑΒΒΑΤΟ ΒΡΑΔΥ (Ενα τσιγάρο κι ένας ψεύτης)

3 ΕΙΝΑΙ ΝΥΧΤΑ ΚΑΙ ΤΑ ΞΕΡΕΙ ΟΛΑ

4 ΚΑΤΑΔΙΚΑΖΟΜΑΙ

5 ΘΑ 'ΘΕΛΑ

6 ΤΟ ΤΑΣΑΚΙ (Σε ποια να δώσω τη ζωή μου)

7 ΒΑΛΣΑΜΟ ΤΡΑΓΟΥΔΙ

8 ΣΕ ΠΟΙΑ ΘΑΛΑΣΣΑ

9 ΚΑΡΔΙΑ ΜΟΥ ΕΔΩ

10 ΤΡΕΝΟ ΝΥΧΤΕΡΙΝΟ

11 ΑΝ ΕΙΝΑΙ ΝΑ ΣΕ ΒΡΩ

12 ΒΙΒΛΙΟ ΣΥΜΒΑΝΤΩΝ

13 ΘΑ ΚΑΝΩ ΠΡΑΞΙΚΟΠΗΜΑ

14 ΠΟΥ ΝΑ 'ΣΑΙ

15 ΧΑΜΕΝΟΣ ΗΧΟΣ

16 ΤΑ ΤΡΕΝΑ

http://www.musical.gr/cddetails.php?gui_la...e=5202846581124

Share this post


Link to post
Share on other sites

unbelievable arrangement, great album - Xarhakos pur sang! Bravo Mitsias.

Share this post


Link to post
Share on other sites
Guest
You are commenting as a guest. If you have an account, please sign in.
Reply to this topic...

×   You have pasted content with formatting.   Remove formatting

×   Your link has been automatically embedded.   Display as a link instead

Loading...