Sign in to follow this  
Followers 0
christos-regnis

new links (from the past!)

38 posts in this topic

http://www.netplan.gr/hellas/pista/dalaras.html

ΠΕΡΙΟΔΙΚΟ "ΠΙΣΤΑ"

Ο ΓΙΩΡΓΟΣ ΝΤΑΛΑΡΑΣ

"ΤΑΞΙΔΕΨΕ" ΤΟ ΤΡΑΓΟΥΔΙ ΣΤΗΝ ΨΥΧΗ ΜΑΣ

--------------------------------------------------------------------------------

O τραγουδιστής που γοητεύει τα πλήθη από την τρυφερότητα και την ευελιξία της φωνής του, λέει σήμερα για την αξία του τραγουδιού: "Δεν οφείλεται ούτε στα περίτεχνα λόγια, ούτε στις ευρηματικές μουσικές φόρμες, ούτε στην εκφραστικότητα και στο ταλέντο των τραγουδιστών, ούτε στη δεξιοτεχνία των μαστόρων μουσικών. Όλα αυτά, βέβαια, είναι η ομορφιά του. Αναγκαία και απαραίτητα για να την αναδείξουν, αναγκαία και απαραίτητα για να νιώσουμε το πάθος που η ομορφιά προξενεί... Μόνο που η ομορφιά είναι περαστική και σχετική και αλλάζει όπως αλλάζουν οι άνθρωποι, οι συνθήκες και οι καταστάσεις...

Η ομορφιά δεν υπόσχεται καμία διάρκεια... Η αξία του τραγουδιού οφείλεται στο ότι μέσα στους φθόγγους τους μουσικούς, μέσα στις συλλαβές και τις λέξεις, συνοψίζεται και κρυσταλλώνεται ο κεντρικός μας Μύθος. Αυτός που είναι υφασμένος μέσα στα πιο βαθιά κύτταρα της μνήμης ενός λαού αυτός που καθορίζει μια ολόκληρη πατρίδα.

post-7-1113308346.jpg

Share this post


Link to post
Share on other sites

Στο:

http://www.musicheaven.gr/html/modules.php...e=article&sid=5

Ο Γιώργος Νταλάρας και η Κύπρος

Κατηγορία: ’ρθρα

Ημερομηνία δημοσιεύσεως: 16.01.2003, ώρα 13:17:29

Εκτυπώσιμη μορφή - Αποστολή άρθρου με email

Του μέλους Astron

Γράφει ο Παύλος Καστανάς

Ξέρω ότι με αυτό το άρθρο ίσως να υπάρξουν μεγάλες αντιδράσεις από πολύ κόσμο που απλά έχοντας ακούσει κάποιες φήμες, έχει σχηματίσει μια αρνητική εικόνα για το πρόσωπο του Γιώργου Νταλάρα. Ωστόσο, πιστεύω ότι είναι χρέος μου ως Έλληνας και άνθρωπος να θίξω γενικότερα το θέμα της Κύπρου, αλλά και σε συνάρτηση με τις συναυλίες του Νταλάρα.

Έχω προσέξει από συζητήσεις που έχω κάνει, ότι συνήθως αυτοί που κατηγορούν τον Νταλάρα για το θέμα της Κύπρου, στην ουσία πιστεύουν ότι οι Κύπριοι δεν είναι Έλληνες ή ότι βρίσκονται σε πολύ καλύτερη μοίρα από τους Έλληνες της κυρίως Ελλάδας.

Όποιος όμως γνωρίζει στοιχειώδη ιστορία ξέρει ότι η Κύπρος είναι ένα αναπόσπαστο κομμάτι του Ελληνικού πολιτισμού και της Ελληνικής ιστορίας, και ότι οι άνθρωποι που ζουν εκεί είναι αδέρφια μας, όπως ακριβώς είναι αδέρφια ένας Αθηναίος με έναν Κρητικό, ένας Κερκυραίος με έναν Θεσσαλονικιό. Κύπρος και Ελλάδα είναι δύο κράτη αλλά ένα Έθνος. Δε με ενδιαφέρει αν η Κύπρος θέλει να ενωθεί με την Ελλάδα, δεν έχει καμία σημασία.

Το μόνο που με ενδιαφέρει αυτή τη στιγμή είναι ότι η μισή Κύπρος είναι κατεχόμενη, ότι τα αδέρφια μου εκεί κάτω κοιτάζοντας προς την ανατολική Κύπρο βλέπουν κατακόκκινες σημαίες αντί γαλανόλευκες και ότι δεν μπορούν να επιστρέψουν στα σπίτια τους.

Ο Γιώργος Νταλάρας, ως τραγουδιστής κάνει ό,τι περνά απ' το χέρι του για να πολεμήσει αυτή την αδικία.

Ένας καθηγητής θα μπορούσε, για παράδειγμα, να στείλει δωρεάν βιβλία του στους μαθητές της Κύπρου, ή ένας σκηνοθέτης θα μπορούσε να ανεβάσει παραστάσεις που τα έσοδα θα πηγαίνανε στην άμυνα της Κύπρου. Ένας έμπορος θα μπορούσε να στέλνει προϊόντα σε πολύ χαμηλές τιμές στην Κύπρο, ή ένας ιδιοκτήτης περιοδικού θα μπορούσε να δίνει μέρος των εσόδων του στις οικογένειες των προσφύγων της Κύπρου. Αλλά ο Νταλάρας έτυχε να είναι μουσικός, και με όπλο του το τραγούδι πολεμά την αδικία και συμπαραστέκεται στους Έλληνες της Κύπρου με τον δικό του τρόπο.

Για αυτούς που τον κατηγορούν για την ενασχόλησή του με το θέμα της Κύπρου, θα 'λεγα ότι πρόκειται συνήθως για άγνοια και αφέλεια ή για φθόνο και παντελή έλλειψη ευαισθησίας για το Κυπριακό. Σε αυτούς που αδιαφορούν για τους Έλληνες της Κύπρου, φαίνεται εξωφρενικό και ακατανόητο κάποιος να θέλει να βοηθήσει τους Κυπρίους αφιλοκερδώς.

Γιατί, σίγουρα για τον (κύριο) Πανούση, το θέμα της Κύπρου δεν αποτελεί τίποτα άλλο παρά αντικείμενο για σάτιρα. Κι αυτός που επιμένει να σατιρίζει την Κύπρο, που για μισή χιλιετία μάχεται για την ελευθερία της, την Κύπρο των αγωνιστών Ευαγόρα Παληκαρίδη και Γρηγόρη Αυξεντίου, την Κύπρο του 1974 και των 200.000 προσφύγων, την Κύπρο του Σολωμού και του Τάσου Ισαάκ ΔΕΝ γίνεται να αυτοαποκαλείται αριστερός! Κι αυτό το λέω γιατί έχουν βγει κατά καιρούς πολλοί αριστεροί κύριοι Πανούσηδες που όχι μόνο αδιαφορούν για το θέμα της Κύπρου, αλλά γελάν με αυτό. Και προτού γελάσει το αφελές κοινό στο "αστείο" : " Έχω μια πισίνα στο σχήμα της Κύπρου" θα πρέπει να σκεφτεί τους νεκρούς, τους αγωνιστές, τους πρόσφυγες και την οδύνη ολόκληρης της Κύπρου όλα αυτά τα χρόνια.

Τα τραγούδια του Νταλάρα είναι μια δυναμική απάντηση σε αυτούς που συμβιβάζονται και σε αυτούς που θεωρούν ότι το να αγωνίζεσαι δεν οδηγεί πουθενά. Βέβαια όσες αναλύσεις κι αν διαβάσετε, ότι κι αν ακούσετε, τίποτα δε θα σας πείσει για την αγνότητα της προσπάθειας του Γιώργου, από την ίδια του την ερμηνεία.

Ιστορική αναδρομή

Καλοκαίρι του 1974. Εισβολή των Τουρκικών στρατιωτικών δυνάμεων στην Κύπρο. Ακριβώς όπως οι Ναζί είχαν εισβάλλει το 1939 στην Τσεχοσλοβακία με την πρόφαση ότι θέλουν να προστατεύσουν την καταπιεσμένη γερμανική μειονότητα, έτσι και το φασιστικό καθεστώς της Τουρκίας εκμεταλλεύεται την ευκαιρία και παρά τις (προφορικές) αντιδράσεις των Ηνωμένων Εθνών καταλαμβάνει το 40% του νησιού.

Απολογισμός: Χιλιάδες Έλληνες νεκροί, 1619 αγνοούμενοι, πολλοί εγκλωβισμένοι και 200.000 πρόσφυγες στην ίδια τους την πατρίδα. Η χούντα της 21ης Απριλίου ουσιαστικά πούλησε την Κύπρο. Ωστόσο, πιστεύω ότι όποιος σήμερα αδιαφορεί για το θέμα της Κύπρου είναι ουσιαστικά συμμέτοχος σε αυτήν την προδοσία.

Ο Γιώργος Νταλάρας από τα πρώτα χρόνια του ως τραγουδιστής έχει δείξει το φιλελεύθερο πνεύμα του, όταν καταμεσής της χούντας τραγουδάει τραγούδια όπως τα "Αχ χελιδόνι μου" , "Ο θάνατος του ποιητή", "Έχω έναν καφενέ", "Μάνα δεν φυτέψαμε", Αξίζει να σημειωθεί ότι στα πολύ πρώτα βήματά του, λίγους μήνες μετά την επιβολή της χούντας, ηχογραφεί το τραγούδι "Προσμονή" το οποίο κόβεται από την λογοκρισία του δικτατορικού καθεστώτος. Και αυτό γιατί οι στίχοι ήταν καθαρά πολιτικοί: "Πότε η καμπάνα του λαού του Γερο-Μακρυγιάννη λεύτερο χώμα κι ουρανό για όλους θα σημάνει"

Αμέσως μετά την πτώση της χούντας κυκλοφορεί ο δίσκος του Μ. Θεοδωράκη σε στίχους Γιάννη Ρίτσου "Τα 18 λιανοτράγουδα της πικρής πατρίδας". Ο Γιώργος Νταλάρας είναι 25 χρονών κι όμως η φωνή του έχει τη δύναμη και το πάθος αγωνιστή που μάχεται για την ελευθερία μια ολόκληρη ζωή. "Την ρωμιοσύνη μη την κλαις Εκεί που πάει να σκύψει, Με το σουγιά στο κόκαλο, με το λουρί στο σβέρκο Να 'τη πετιέται από 'ξαρχής κι αντρειεύει και θεριεύει Και καμακώνει το θεριό με το καμάκι του Ήλιου!"

Βλέπουμε, λοιπόν, ότι από τα πρώτα του κιόλας βήματα, ο Νταλάρας αγωνίζεται για την ελευθερία της πατρίδας του και για την ελευθερία των ανθρώπων γενικότερα. Ήταν επόμενο να ευαισθητοποιηθεί και να συγκινηθεί με το θέμα της Κύπρου.

Συναυλίες και δίσκοι για την Κύπρο

Το 1992 έχουμε τον πρώτο του δίσκο για την Κύπρο. Είναι ο δίσκος "Ες γην εναλίαν Κύπρον" σε μουσική του Μιχάλη Χριστοδουλίδη και στίχους Κυπρίων ποιητών. Πρόκειται για έναν καταπληκτικό δίσκο, με την συγκλονιστική ερμηνεία του Γιώργου Νταλάρα. Εγώ προσωπικά άρχισα να ασχολούμαι με τον Νταλάρα όταν άκουσα ένα τραγούδι από αυτόν τον δίσκο και δάκρυσα. Ήταν το τραγούδι "Λογαριάσατε Λάθος", που αποτελεί ουσιαστικά έναν ύμνο στην ελευθερία, τον αγώνα και την πατρίδα. Συγκλονιστικοί είναι οι στίχοι που απευθύνονται στους κατακτητές:

"Η πατρίδα είναι μάνα, έχει μνήμη - θυμάται

απ' τον άγιο της κόρφο ποια βυζάξανε χείλη

Κι η γλυκιά μας η Κύπρος ήταν, είναι, θα μένει

για τα τέκνα της μάνα, μα για σας πάντα ξένη !"

, όπως και οι στίχοι που απευθύνονται στους "εμπόρους" της ελευθερίας:

"Λογαριάσατε λάθος με τον νου σας εμπόροι

δεν μετριέται πατρίδα, λευτεριά με τον πήχη!"

Στο ένθετο του δίσκου υπάρχουν λίγα λόγια του Γιώργου Νταλάρα. "Μισή θα μένει η φωνή μας και το τραγούδι μας ατέλειωτο, ώσπου να ηχήσει στην Κερύνεια, στην Αμμόχωστο, στη Σαλαμίνα. Αφιερώνω το τραγούδι μου στον μαθητή που κατέβασε την Τουρκική σημαία στην πράσινη γραμμή, στον Κύπριο πατριώτη που γύρισε στο σπίτι του περνώντας κρυφά στα κατεχόμενα για να ποτίσει την τριανταφυλλιά του και στο 8χρονο κοριτσάκι που με συγκλόνισε πριν λίγο καιρό ρωτώντας με: 'Πότε θα γυρίσουμε πίσω'"

Τα τραγούδια για την Κύπρο ο Νταλάρας προσπάθησε να τα κάνει ευρύτερα γνωστά. Έδωσε συναυλίες σε όλο τον κόσμο με σταθμούς τη συναυλία στο θέατρο του Wembley στο Λονδίνο και στο Chigago Theatre Arena χωρητικότητας 25.000 θέσεων. Για την προσπάθειά του αυτή, του απονεμήθηκε το βραβείο John Kennedy το 1994. Κατά την διάρκεια μιας συναυλίας ο Γιώργος βούρκωσε, ζήτησε συγνώμη και απομακρύνθηκε από την σκηνή.

To 1994 κυκλοφορεί ο δεύτερος δίσκος για την Κύπρο με τίτλο "Των Αθανάτων". Δηλαδή, ένας δίσκος αφιερωμένος στους αγωνιστές που έπεσαν αγωνιζόμενοι για την ελευθερία.

"Των αθανάτων το κρασί

το 'βρετε 'σείς και πίνετε

ζωή σε σας ο θάνατος

κι αθάνατοι θα μείνετε"

Το 1997 στον δίσκο που έκανε μαζί με τον Bregovic, συμπεριλαμβάνεται το τραγούδι του Χάρη Κατσιμίχα "Ένα τραγούδι για την Ελένη F." που αναφέρεται στην Ελένη Φωκά, την δασκάλα που παρέμεινε στα κατεχόμενα μετά την εισβολή για να μάθει γράμματα στα λιγοστά Ελληνόπουλα που είχαν απομείνει. "Ελένη, όλους μας στην πλάτη σου μας έχεις φορτωθεί"

Το 1998 κυκλοφορεί ο τελευταίος δίσκος για την Κύπρο με τίτλο "Φωνή Πατρίδας" σε μουσική του Μάριου Τόκα και στίχους Κυπρίων ποιητών αλλά και ενός Τούρκου που εκφράζει το παράδοξο της κατοχής

"Λένε πως ο άνθρωπος πρέπει την πατρίδα ν' αγαπά

έτσι λέει κι ο πατέρας μου συχνά

Η δική μου η πατρίδα έχει μοιραστεί στα δυο,

ποιο απ' τα δύο κομμάτια πρέπει ν' αγαπώ;"

Τον ίδιο χρόνο γίνεται συναυλία στην Κύπρο προς τιμήν των δύο παλικαριών που έπεσαν το προηγούμενο καλοκαίρι, τους Τάσο Ισαάκ και Σολωμό Σολωμού.

Σ' αυτήν την συναυλία που έχει τρομερό παλμό και συγκίνηση ο Νταλάρας λέει ότι υπάρχουν κάποια πράγματα που άκουσε και δεν του άρεσαν: "Για παράδειγμα , δεν πρέπει να ξαναπούμε ποτέ στους μαθητές της Κύπρου να μην κατεβάζουν τις τουρκικές σημαίες. Ποτέ δεν πρέπει να το ξαναπούμε αυτό."

Υπενθυμίζοντας με αυτόν τον τρόπο στους πάντες ότι η Κύπρος είναι ακόμα κατεχόμενη από τις τουρκικές στρατιωτικές δυνάμεις κι ότι η Τούρκικη σημαία δεν χωράει πουθενά στην Κύπρο, μέχρι η Κύπρος να ελευθερωθεί.

Τον επίλογο αυτού του άρθρου δεν θα ήθελα να τον γράψω εγώ. Για αυτό παραθέτω κάποια λόγια του Νταλάρα γραμμένα στην αυτοβιογραφία του στο μουσικό κουτί το 1996.

"Αυτό που με κάνει να ασχοληθώ με την Κύπρο είναι η αδιαφορία που βλέπω γύρω μου, από την πολιτεία αλλά και από τον κόσμο. Είναι ένα ζήτημα που εξαιτίας του μεγάλου διαστήματος που εκκρεμεί αντιμετωπίζεται συμβατικά. Δίκαια νομίζω ότι του αφιέρωσα πέντε χρόνια από τη δουλειά και τη ζωή μου. Και κάτι απέδωσαν όλα αυτά. Πολλές χιλιάδες υπογραφές για το θέμα των εγκλωβισμένων στάλθηκαν στο Λευκό Οίκο μετά τη συναυλία στη Νέα Υόρκη. Δε το πίστευα! ’ξιζε η αγωνία και ο κόπος, ακόμα και το παράπονο και η λάσπη που έχει ριχτεί με αφορμή αυτές τις προσπάθειες. Δε μετανιώνω για τίποτε, ξέρεις, και θα συνεχίσω αυτό που κάνω. Από το βραβείο Κένεντυ δε μου έκαναν εντύπωση ούτε οι απονομές ούτε η δημοσιότητα, ούτε οι τιμές. Μόνο αυτό το κείμενο: 'Μη ρωτάς τι κάνει η πατρίδα σου για σένα, αλλά τι μπορείς να κάνεις εσύ για την πατρίδα σου'"

Share this post


Link to post
Share on other sites

Στις "τηλεοπτικές εμφανίσεις και συνεντεύξεις" υπάρχει δημοσιευμένη όλη η συνέντευξη στο ΜΕΝ.Όσον αφορά τώρα την καταχώρηση των σχετικών ανεκδότων με Π-----η κλπ , η προσωπική μου γνώμη είναι ότι ήταν περιττή. :wow:

Τά'χουμε ξαναπεί αυτά...

Share this post


Link to post
Share on other sites

Θανάση με τρέλανε ο τρόπος που χρησιμοποίησες το επώνυμο του εν λόγω. :lol: :lol: :lol:

Share this post


Link to post
Share on other sites

Το site του γνωστού αμερικάνικου περιοδικού "Rolling Stone" αναφέρεται στον Γιώργο Νταλάρα:

http://www.rollingstone.com/artists/george...laras/biography

και όπως μας πληροφορεί αυτό το site:

http://www.answers.com/topic/george-dalaras

το περιοδικό "Rolling Stone" πρέπει να έχει αναφερθεί και μέσω του έντυπού του (οχι μόνο ηλεκτρονικά) και φαίνεται πως είχε δηλώσει:

οτι μετά τις 2 ιστορικές συναυλίες του Νταλάρα στο Ολυμπιακό Στάδιο το 1983, όπου πάνω από 160.000 κόσμου είχε παραβρεθεί, ο Γιώργος Νταλάρας ήταν αυτός που καθιέρωσε μία νέα εποχή. Την αρχή των συναυλιών σε γήπεδα.

Two historical concerts occured in the Athens Olympic Stadium, attended by more than 160,000 people. This was the largest attendance at a Greek concert, to the point where Rolling Stone magazine commented that Dalaras was responsible for the birth of the Stadium era in Greece.

Share this post


Link to post
Share on other sites

ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ, 7 ΙΟΥΝΙΟΥ 1996

ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ ΜΕ ΤΟΝ ΓΙΩΡΓΟ ΝΤΑΛΑΡΑ:

"ΦΑΓΑΜΕ ΔΥΟ ΧΑΣΤΟΥΚΙΑ ΑΠΟ ΔΕΞΙΑ & ΑΡΙΣΤΕΡΑ"

Οι συναυλίες αυτές αποτελούν μια ειδική στιγμή. Δεν θα υπάρξει συνέχεια προς το παρόν. Εχει νόημα που γίνονται στη Θεσσαλονίκη γιατί τον τελευταίο καιρό έχω δύο δίσκους με λαϊκά τραγούδια. Η Θεσσαλονίκη είναι ένας χώρος, ο οποίος κατεξοχήν υποστηρίζει το λαϊκό τραγούδι. Τα συγκεκριμένα κομμάτια, τα "Μεθυσμένα τραγούδια" όταν βγήκαν κι όπως δουλεύτηκαν δεν είχαν την ευκαιρία ν' ακουστούν. Στη δουλειά μας υπάρχει αυτή η νοοτροπία. Πρέπει να παρουσιάζεις τα τραγούδια σου όταν μπορείς. Παλαιότερα το κάναμε χωρίς να χρειάζεται να δικαιολογήσουμε την πράξη μας. Βγαίνει ένας δίσκος με λαϊκά τραγούδια. Επιλέγεις τον χώρο, τον χρόνο και τους συνεργάτες σου. Εγώ, θέλω να παρουσιάσω αυτά τα τραγούδια. Δεν ξέρω την απήχησή τους. Βέβαια ο δίσκος έχει βγει εδώ κι ενάμιση μήνα, πάει καλά σε πωλήσεις, αλλά είναι ελκυστικό να βγούμε, μετά από χρόνια στη σκηνή με το Χρήστο Νικολόπουλο. Κάνουμε έναρξη με τα "Μεθυσμένα τραγούδια" παίζουμε κάποια παλαιότερα μετά, τραγουδάει η Αναστασία Μουτσάτσου και κλείνουμε όλοι μαζί με παλιά λαϊκά τραγούδια. Είναι μια λαϊκή συναυλία. Αλλοι για να παρουσιάσουν κάποια καινούργια τραγούδια κάνουν πάρτι και γιορτές. Εμείς δίνουμε αυτές τις συναυλίες.

- Παρόλα αυτά την προηγούμενη Τετάρτη στο "Μύλο" έγινε μια εκδήλωση, στην οποία παρέλαβες έναν χρυσό κι έναν πλατινένιο δίσκο. Δεν σε είχαμε συνηθίσει σε τέτοιου είδους απονομές...

Να θυμίσουμε ότι εδώ και πολλά χρόνια, περισσότερα από είκοσι, μ' έναν δικό μου δίσκο, τα "50 χρόνια ρεμπέτικο" καθιερώθηκε στην Ελλάδα ο πλατινένιος δίσκος. Είχε προηγηθεί ως χρυσός η "Μικρά Ασία". Δε σημαίνει ότι πριν απ' αυτό δεν πουλούσαν οι δίσκοι του Καζαντζίδη, του Μπιθικώτση, του Θεοδωράκη... Από εκεί και πέρα όλοι οι δίσκοι, που ηχογράφησα, εκτός ίσως από έναν ή δύο με ειδικά τραγούδια, γίνονταν χρυσοί και πλατινένιοι. Εγινε πια, ρουτίνα αυτό. Εγώ δεν κατάλαβα ποτέ το νόημα αυτής της διαδικασίας. Είναι μια πρακτική απόδειξη των πωλήσεων. Εγώ το ξεπέρασα γρήγορα, ίσως γιατί πήρα πολλούς, γέμισαν έναν τοίχο, άρχισα να τους στιβάζω στο πάτωμα. Επαψαν αυτοί οι δίσκοι να έχουν για μένα κάποιον χαρακτήρα, ούτε καν διακοσμητικό. Κάποιοι άλλοι, όμως, εντυπωσιάστηκαν. Ετσι άρχισαν να παρουσιάζονται απίθανοι άνθρωποι, οι οποίοι έπαιρναν χρυσούς δίσκους, αγοράζοντας τους οι ίδιοι.

Στο τέλος αποσύρθηκα απ' αυτή την ιστορία, γιατί μου φάνηκε επιεικώς γελοία. Τα τελευταία χρόνια όμως, εισβάλλοντας μέσα στο τραγούδι και στη ζωή μας η νοοτροπία των καναλιών, του πλέι μπακ χωρίς όρια και χωρίς τέλος, της συμμετοχής των ανθρώπων του τραγουδιού ως στολίδι ανάμεσα σε δράκους, αρκούδες και γελωτοποιούς των σόου, δημιούργησε μια κατάσταση άκρως ενοχλητική. Εμείς οι άλλοι, που δουλεύουμε μ' έναν συγκεκριμένο τρόπο μένουμε έξω από την καθημερινή προβολή. Υπάρχει ένα κοινό, που πλησιάζει το ένα εκατομμύριο που βλέπει τηλεόραση καθημερινά, πρωί, μεσημέρι και βράδυ. Οι πληροφορίες, που διοχετεύονται στο τάδε σόου ή στη δείνα εκπομπή αναμασώνται. Αρχισαν λοιπόν, να έρχονται σε μένα στοιχεία, που λένε ότι δεν ξέρουν ποιους δίσκους κάνω.

Παίρνω γράμματα που λένε ότι χάνομαι. Κάνοντας λοιπόν δίσκους όπως το "Συγνώμη για την άμυνα" η "Ερωτική πρόβα", τα "Κατά Μάρκου", οι δύο με τα τραγούδια για την Κύπρο, που όπως και να το κάνουμε απευθύνονται σε ειδικό κοινό, αρχίζει να διαφαίνεται μια "πτώση". Εγώ βέβαια μ' αυτά τα τραγούδια κάνω σημαντικότερα πράγματα από το "φραμπαλά" των πωλήσεων που ούτως ή άλλως δε μ' ενδιαφέρει. Υπάρχει όμως και η εταιρία. Ετσι όταν κάνω τέσσερις - πέντε δίσκους, που δεν έχουν εμπορική έκρηξη, αυτομάτως έχω προβλήματα.

Προβλήματα συνεργασίας, αποδοχής, επικοινωνίας με τους ανθρώπους της δουλειάς. Προβλήματα άσκησης της ίδιας της δουλειάς. Αλλιώς μια δισκογραφική εταιρία χρηματοδοτεί μια αντιεμπορική δουλειά, όταν έχει προηγηθεί ένας δίσκος των 100.000 αντιτύπων και αλλιώς όταν έχει προηγηθεί μια των 20.000 αντιτύπων.

- Μετά από 28 χρόνια καριέρας και πωλήσεις εκατομμυρίων δίσκων αυτά που λες ακούγονται παράξενα...

Φραστικά και σε επίπεδο επικοινωνίας, μπορεί τα πράγματα να είναι όπως τα λες. Η αντίληψή μου είναι ότι υπάρχει μεγάλη απόσταση λεγομένων και πεπραγμένων. Εχω πια την πεποίθηση ότι ορισμένες εταιρίες δίσκων χρησιμοποιούν κάποιους καλλιτέχνες ως άλλοθι. Δεν ενδιαφέρονται για το όραμά τους. Δεν ταυτίζεται το όραμα ενός καλλιτέχνη με τις επιδιώξεις ενός εμπόρου.

Υπήρχε συλλογικότητα

- Παλαιότερα ήταν διαφορετικά;

Προφανώς, γιατί οι εποχές ήταν διαφορετικές. Υπήρχε συλλογικότητα και συμμετοχή των ανθρώπων των εταιριών στις παραγωγές. Τώρα ο καθένας έχει κλειστεί στο καμαράκι του. Μη πιστεύετε καθόλου ότι οι καλλιτέχνες, όσο επώνυμοι κι αν ε�αι μπορούν διαρκώς να κτυπούν με το σφυρί. Γιατί για να ανοίξεις ένα δρόμο, πρέπει κάτι να γκρεμίσεις. Είναι αντιδημιουργικό να κτυπάς μ' ένα σφυρί έναν τοίχο, γιατί, κατ' αρχήν, χάνεις πολύ χρόνο, τον οποίο πληρώνεις ο ίδιος.

- Οι εντυπώσεις που δημιουργούνται είναι διαφορετικές...

Αισθάνομαι ότι έχω ένα διπλό πρόσωπο. Ενα της δισκογραφίας κι ένα του τραγουδιστή, που είναι παρών στον κόσμο με μια τελείως διαφορετική αντίληψη κι αισθητική απ' αυτήν, που βγάζει η εταιρία. Αν δεις τις συναυλίες μου, τις περιοδείες μου στον κόσμο και τις συνεργασίες και επαφές μου και τα συγκρίνεις όλα αυτά με τη δισκογραφία θα καταλάβεις ότι υπάρχει διαφορά.

- Αυτά τα δύο πρόσωπα θα μπορούσαν να συμπέσουν;

Αυτό το πρόβλημα το έχω πολλά χρόνια. Από την εταιρία δεν παρακολουθούν με την ίδια αγωνία με τη δική μου, ούτε μετρούν με το ίδιο μέτρο με μένα, αυτά που κάνω. Οι εκδηλώσεις που κάνω, για παράδειγμα στη Βαλκανική, έχουν μεγάλη συμμετοχή κόσμου, αλλά δεν μπορείς να πεις ότι δεν είναι περιθωριακές. Δεν απασχολούν τον εδώ κόσμο, εκτ� ίσως από τους δημοσιογράφους που έρχονται στην αποστολή. Είναι γενικότερο το ζήτημα. Πότε απασχόλησε τα τηλεοπτικά κανάλια το πρόβλημα των Ελλήνων της Οδησσού ή της Τυφλίδας. Ποτέ; Μόνο με αφορμή κάποια συναυλία. Επιλέγω να κάνω αυτά τα πράγματα, αντί να παριστάνω απλώς τον τραγουδιστή σε κέντρα και συναυλίες. Δεν είναι δουλειά ενός τραγουδιστή να τραβάει καρότσι για να ενισχυθούν οι έδρες ελληνικών σπουδών ή να αποκτήσουν οι ελληνικές κοινότητες επαφή με το επίσημο ελληνικό κράτος. Ομως το κάνω, γιατί έτσι η δουλειά μου παίρνει νόημα. Νιώθω ότι το αντίκρυσμα αυτού που κάνω είναι κάτι παραπάνω από την προσωπική μου προβολή ή καθιέρωση. Είναι κάτι παραπάνω, που μου έχει λείψει, λόγω πολιτικών και κοινωνικών συγκυριών και μεταλλάξεων. Οταν είμασταν νεότεροι είχαμε άλλα οράματα. Συλλογικά. Στο τραγούδι υπήρχαν συνθέτες, στιχουργοί, τραγουδιστές. Μια οικογένεια. Τώρα αυτό το δενδράκι έχει κατακλαδευτεί. Τώρα ο καθένας κοιτάει τα δικά του.

Ελάχιστη κριτική

- Σ' αυτές τις συγκυρίες χρεώνεις και την έντονη κριτική, που γίνεται πολλές φορές στις δραστηριότητές σου;

Είναι καχύποπτοι οι άνθρωποι. Αλλά ας είμαστε πραγματιστές. Ο κάθε άνθρωπος που γνωρίζει επιτυχία εκ των πραγμάτων "τραβάει" επάνω του μια κριτική και μια άρνηση. Το ποσοστό θα έπρεπε κανονικά να είναι ενδεχομένως 50%. Οι μισοί σε αποδέχονται, οι μισοί σε απορρίπτουν. Το ποσοστό που απορρίπτει αυτά που κάνω είναι πολύ μικρό. Ελάχιστοι απορρίπτουν αυτά που κάνω και συνήθως για λόγους ανόητους.

- Οταν ξεκινούσες μικρό παιδί με το τραγούδι, φανταζόσουν που θα σε οδηγούσε;

Οταν ξεκίνησα να τραγουδάω επαγγελματικά το πρώτο πράγμα που σκέφτηκα ήταν να διαχωρίσω τη θέση μου από την τρέχουσα νοοτροπία της εποχής.

- Τι δεν σου άρεσε;

Η σχέση του κουτσομπολιού και του φλερτ μόνο για το φλερτ που υπήρχε. Εμένε με ενδιέφερε να γίνει το τραγούδι μια υπόθεση ψυχής, μια καλλιτεχνική υπόθεση, έστω κι αν αυτό ήταν λαϊκό τραγούδι, που ακουγόταν στις ταβέρνες και τα οικογενειακά κέντρα. Εγώ διαχώρισα τη θέση μου αμέσως κι έφερε μια καινούργια αντίληψη και στους πρώτους χώρους δουλειάς που ήμουν και μετά στις μπουάτ. Για μένα τότε το τραγούδι είχε ένα χρέος. Ηταν ένα ευρύτερα κοινωνικό τραγούδι. Ακόμη και τα ρεμπέτικα είχαν ένα λόγο, λειτουργούσαν σαν φροντιστήριο για τα νέα παιδιά. Για να πλησιάσουμε το παραδοσιακό τραγούδι και το τραγούδι του Τσιτσάνη, που για μένα είχε μεγάλη σημασία.

Με ενδιέφερε εκτός από τον Κουγιουμτζή, τον Λοϊζο, τον Θεοδωράκη, να βγουν στον κόσμο ο Τσιτσάνης και ο Βαμβακάρης. Χαίρομαι πολύ γιατί αισθάνομαι ότι κατάφερα, μέσα από πολύ προσωπικό αγώνα και δουλειά, κι έκανα με το παραπάνω αυτό που είχα φανταστεί. Η δουλειά... δούλεψε. Η σπορά ήταν πλουσιοπάροχη. Επίσης εκείνα τα χρόνια προσπάθησα να καθιερωθούν καλοί μουσικοί, να εμπεδωθούν σπουδαίες ορχήστρες και αρκετοί τραγουδιστές που σήμερα είναι πρώτα ονόματα και καμαρώνω. Διαμόρφωσα συνθήκες, έμαθα τους ανθρώπους πως να στέκονται, τι να λένε, πως να μιλάνε, πως να φέρονται, πως να τραγουδάνε, τα πάντα.

Η δεκαετία του '60

- Η ρίζα αυτής της αντίληψης που από μικρός ήθελες να φέρεις στο τραγούδι, που βρίσκεται;

Η ρίζα βρίσκεται στο Μίκη Θεοδωράκη και στο πολιτικό τραγούδι. Ενα όραμα ενός κόσμου, στον οποίο το τραγούδι δεν είναι μόνο το εργαλείο για το σουλάτσο και το καμάκι, ούτε, φθάνοντας στα σημερινά, να τσακίσουμε τα τσιφτετέλια με την πρώτη νότα του μπουζουκιού. Το μπουζούκι είναι όργανο καλό. Δεν είναι αυτό το νταβαντούρι που εξελίχθηκε τα τελευταία χρόνια στους χώρυς μαζικής εκτόνωσης. Εγώ δεν αντιλήφθηκα ποτέ τη μουσική έτσι. Είχα το θράσος, αλλά και το σθένος και την αυθάδεια να πείσω τον κόσμο ότι μπορεί να ακούει τα ζεϊμπέκικα και τα λαϊκά τραγούδια σ' ένα θέατρο και να τα αντιλαμβάνεται σαν τη λαϊκή του παράδοση, που είναι στηριγμένη στο λαϊκό στίχο, αλλά και στην έννοια του λαϊκού ανθρώπου, ο οποίος πολλές φορές τρέχει να προλαβαίνει την υψηλή ποίηση.

- Μίλησες με θέρμη για τον Θεοδωράκη, τη δεκαετία του 1960 και το πολιτικό και κοινωνικό τραγούδι της εποχής. Θα ήθελες να είχες ξεκινήσει την καριέρα σου νωρίτερα;

Σίγουρα. Θα ήθελα να ήμουν ώριμος να τραγουδήσω το 1960. Ηθελα να είχα ξεκινήσει την εποχή του Πολέμου, ίσως λίγο πριν, το 1938-1939. Κι ήθελα να είχα ξεκινήσει το 1918. Είναι οι εποχές που έχουν σημαδέψει. Θα ήθελα να έχω τραγουδήσει την εποχή της εισόδου του σμυρνέικου τραγουδιού στη δισκογραφία. Τη στιγμή της εισόδου των ρεμπέτικων στη δισκογραφία μετά το 1933. Και ήθελα και τη δεκαετία του '60. Καλύφθηκα όμως. Εχασα τις δεκαετίες του '20, του '30 και του '60, αλλά κέρδισα τη δεκαετία του Σταύρου Κουγιουμτζή.

Θέμα συγκυρίας

- Με το πέρασμα των χρόνων διαπιστώνεις ότι η περίοδος Κουγιουμτζή είναι η σημαντικότερη της μέχρι σήμερα καριέρας σου;

Ακριβώς, έτσι. Τίποτε άλλο.

- Τι συνέβη μετά;

Είναι μερικά πράγματα που δεν επαναλαμβάνονται. Ας μην είμαστε εγωιστές. Είναι και οι συγκυρίες, που βοηθούν. Είναι δύσκολο να επαναληφθεί η στιγμή κατά την οποία ο Κουγιουμτζής έγραφε εκείνα τα τραγούδια, ο Λοϊζος έγραφε καλύτερα από τα εμπορικά της εποχής, ο Απόστολος Καλδάρας ζούσε κι έγραφε και παράλληλα υπήρχε ο Θεοδωράκης της μεταπολίτευσης. Υπήρχε ο οξύς λόγος του Σαββόπουλου, υπήρχαν ο Μούτσης, ο Σπανός, ο Μαρκόπουλος. Εγώ από τότε έψαξα πολύ. Βρήκα και καλά τραγούδια και μέτρια. Ψάχνω συνέχεια.

- Γι' αυτό ηχογραφείς πολλά και διαφορετικά πράγματα;

Και γι' αυτό. Τα τελευταία χρόνια τρεις δίσκοι μου ξεχώρισαν εμπορικά από την αρχή. Τα "Βαμμένα κόκκινα μαλλιά", το "Καλώς τους" και τα "Μεθυσμένα τραγούδια". Αυτά που πλησιάζουν περισσότερο στο πρότυπο του λαϊκού τραγουδιού. Αυτά θέλει περισσότερο ο κόσμος. Πριν από ένα χρόνο ηχογράφησα το δίσκο "Των αθανάτων" τον δεύτερο σε ποίηση Κυπρίων ποιητών. Εγώ θέλω να ακουστεί κι αυτός, από τους ίδιους ανθρώπους. Γιατί το θέμα της Κύπρου τους αφορά, είναι δικό τους. Το θέμα της μοιρασμένης Λευκωσίας δεν είναι δικό μου, είναι δικό τους. Το όνομα της Μακεδονίας δεν είναι δικιά μου υπόθεση, είναι δική τους. Εγώ δεν μπορώ να μη συμμετέχω σε πράγματα που με καίνε, που με πονάνε. Απλώς, αποδέχομαι τελικά, ότι δεν μπορούν να τα παρακολουθήσουν όλοι, όλα. Δεν μπορώ όμως κι εγώ να σταματήσω τις ανησυχίες και τα ενδιαφέροντά μου για να γίνω αρεστός σε κάποιους. Ξέρω πολύ καλά ότι κατά τη διάρκεια, στο χρόνο, θα δικαιωθώ, γιατί αυτό που κάνω αντέχει στην κριτική.

Εκτός Ελλάδος

- Για να ικανοποιήσεις αυτά τα ενδιαφέροντά σου κινείσαι περισσότερο εκτός Ελλάδος. Γιατί;

Εκεί υπάρχει μεγαλύτερη ανάγκη. Και μεγαλύτερη ευαισθησία. Εμείς που ζούμε εντός των συνόρων δεν την αγαπάμε την πατρίδα μας. Λέμε ότι την αγαπάμε. Τη λιμάρουμε καθημερινά. Δεν έχουμε λόγους να την αγαπήσουμε.

- Βαριά κουβέντα αυτή...

Η συζήτησή μας γίνεται στην Ελλάδα και ξέρουμε τα στραβά αυτού του τόπου και πρέπει να λέμε αυτό που συμβαίνει. Εχουμε χιλιάδες προβλήματα γύρω μας. Τι να πούμε; Οτι δουλεύει καλά το σύστημα;

Οι "γκρίζες περιοχές" είναι κάτι που ήθελε να το ζήσεις; Τα "γκρίζα" νησιά του Αιγαίου σου άξιζαν; Σου άξιζε να βγει έξω ο ελληνικός στόλος και να γυρίσει με την ουρά στα σκέλια; Είναι ωραίο πράγμα να πηγαίνει ένας υπουργός να φέρνει τους βορειοηπειρώτες πίσω στην πατρίδα και μετά να τους γυρίζουμε στην Αλβανία με τις κλούβες; Υπάρχει σύστημα; Λειτουργεί πειστικά και με σοβαρές λύσεις το κράτος; Τι να πούμε για όλα αυτά...

Επιφανειακό ενδιαφέρον

- Υποτίθεται ότι οι Ελληνες ασχολούνται με την πολιτική, ενδιαφέρονται για τα κοινά...

Το ενδιαφέρον αυτό είναι επιφανειακό. Μετά το 1940, μετά τη συμφωνία της Γιάλτας, μετά τον εμφύλιο, μετά τη Βάρκιζα έστειλαν τον κόσμο στα ξερονήσια, έκαψαν βιβλία, κατέστρεψαν γενιές και γενιές καλών και σκεπτόμενων Ελλήνων. Τους έριξαν στα μπουντρούμια, τους άλλαξαν τα φώτα, έκαναν τα παιδιά τους συμπλεγματικά, τους πήραν τα πτυχία, δεν τους άφηναν να δουλέψουν, τους ζητούσαν χαρτί κοινωνικών φρονημάτων, τους έστειλαν στις πέντε γωνιές του πλανήτη, για να μη ξαναγυρίσουν. Μετά την αμνηστία, ψήφιζαν τα δένδρα και οι πεθαμένοι. Βλέπεις καμία λογική σειρά σ' αυτό; Τι σημαίνει ότι οι Ελληνες ασχολούνται με την πολιτική. Εγώ θα το καταλάβω αυτό όταν ο καθένας στο χώρο του αποφασίσει να δουλέψει και να βάλει το χέρι στην τσέπη, να δώσει πέντε δραχμές εκεί που πονάει το πρόβλημα. Να διαθέσει τρεις ώρες από τη ζωή του και να τις δουλέψει εκεί που υπάρχει πρόβλημα. Την ώρα που ψηφίζει να γυρίσει την πλάτη στο λεχρίτη, με τον οποίο έχει εμπορική σχέση. Μπορούν να γίνουν αυτά; Τότε θα καταλάβω ότι είμαστε πολιτικοποιημένος λαός.

- Πολλοί υποστηρίζουν ότι οι διεθνείς εξελίξεις μετά το 1989 δικαίωσαν επιλογές της δεκαετίας του 1950, που ήθελαν την Ελλάδα στη Δύση...

Τίποτα δεν έχει πάει χαμένο. Αυτά τα προβλήματα τα λύνει η Ιστορία. Αστα. Είμαστε ακόμη στη διεργασία. Υπάρχει αυτή τη στιγμή ένας πειραματικός σωλήνας, μέσα στον οποίο γίνονται οι ζυμώσεις. Οι σημερινοί πολίτες της Ελλάδας έφαγαν δύο χαστούκια. Το ένα από αριστερά, η πτώση του τείχους του Βερολίνου και του αντίπαλου δέους και το άλλο από δεξιά, η τηλεόραση. Γερά στραπάτσα. Αυτή τη στιγμή προσπαθούν να ξεζαλιστούν.

- Κατά τη γνώμη σου πιο από τα δύο είναι πιο επικίνδυνο;

Μονολεκτική απάντηση θα ισοδυναμούσε με αφέλεια. Ο κόσμος είναι ανώριμος και το αποδεικνύει κάθε μέρα με τις πράξεις του. Παρόλα αυτά ο στόχος του είναι η ωριμότητα. Νομίζω ότι ο τρόπος που γυρίζει γύρω - γύρω από το πρόβλημα είναι η αγάπη και η αγωνία που έχει για να φθάσει στην ωρίμανση. Δεν ξέρω πιο από τα δύο θα τον φέρει εκεί. Παραδείγματα λένε ότι και τα δύο είναι λάθος. Αυτό που λείπει από την ανθρώπινη συμπεριφορά είναι το μέτρο. Ο μόνος τρόπος για να πάρεις απάντηση είναι η γνώση και η γνώση, τουλάχιστον στην Ελλάδα, δεν αντιμετωπίζεται με σοβαρότητα.

Το τραγούδι σήμερα

- Εσύ βρίσκεσαι επάνω στη σκηνή και τραγουδάς. Γιατί αξίζει να τραγουδάμε σήμερα;

Το τραγούδι δεν είναι μόνο για ξεφάντωμα. Είναι φάρμακο. Είναι έκφραση ψυχής. Είναι τέχνη. Το νόημα της τέχνης είναι η ανάταση και όχι το ξέσκισμα επάνω στα τραπέζια. Βέβαια στην Ελλάδα υπάρχει κακή παράδοση κοινωνικής ηρεμίας, ησυχίας και σοβαρότητας. Το τραγούδι εκφράζει αυτή την ανωμαλία. Παράλληλα με την τηλεόραση, τη δίψα για αίμα, τις σφαγές, την κλειδαρότρυπα βγήκαν τα "Ελεγεία της οξώπετρας". Σου λέει τίποτα αυτό; Εκεί δίπλα είναι τα τραγουδάκια του Μάλαμα, του Περίδη, των άλλων τροβαδούρων.

- Πως θα "στρώσουν" τα πράγματα;

Η Ελλάδα ζει σαν κράτος μ' έναν υποτυπώδη τρόπο. Είναι τελευταία σε πολλά πράγματα. Πρέπει να βγούμε έξω. Να δούμε πως ζουν και πως μας βλέπουν. Και να παραδεχθούμε την αλήθεια. Ετσι θα φθάσουμε και στα προβλήματα, που αντιμετωπίζουμε στην εξωτερική πολιτική και ποιοι την εκφράζουν και πως. Να δούμε τη δύναμή της, αν υπάρχει. Την κοινωνική συνοχή, αν υπάρχει. Κι αν όλα αυτά της επιτρέπουν να ασκεί εξωτερική πολιτική. Να δούμε την υστερία της εκάστοτε αντιπολίτευσης. Πρέπει να αλλάξει η νοοτροπία του καθημερινού ανθρώπου.

- Πως θα γίνει αυτό;

Είναι δύσκολο. Χρειάζεται καθημερινές θυσίες. Χρειάζεται κάποιοι άνθρωποι που βρίσκονται στα πόστα και πάει καλά η ζωή τους, να δώσουν το παράδειγμα. Πρέπει οι άνθρωποι να βγουν στο εξωτερικό για να νιώσουν την στοιχειώδη ασφάλεια που μπορεί να προσφέρει στο κάθε άτομο το κράτος. Σε κάνει να αισθάνεσαι τύψεις αν δεν δουλέψεις, άχρηστος αν κλέψεις. Αυτό είναι ένα κράτος φερέγγυο.

- Θα ζούσες κάπου αλλού;

Παντού θα ζούσα. Αυτό δε σημαίνει ότι δεν θα αγαπούσα την πατρίδα μου.

- Αυτά που λέγονται από τους ξένους για την Ελλάδα είναι θετικά ή αρνητικά περισσότερο;

Η Ελλάδα, ο ελληνισμός, οι τέχνες, η φιλοσοφία, η ιστορία, τα μνημεία, οι θάλασσες είναι έννοιες θελκτικές. Αλλά είναι παρελθόν. Η σημερινή Ελλάδα έχει γκρινιάρηδες, εγωιστές και καθόλου συνεπείς ανθρώπους. Αυτή η εικόνα πρέπει να αλλάξει. Θα σου φέρω ένα παράδειγμα. Ο μόνος λόγος για τον οποίο δε δέχονται τα επιχειρήματά μας στα εθνικά θέματα είναι ο κακός χειρισμός, ο κακός τρόπος επικοινωνίας κι επαφής. Τίποτε άλλο...

ΔΗΜΟΣΙΟΓΡΑΦΙΚΟΣ ΟΡΓΑΝΙΣΜΟΣ ΒΟΡΕΙΟΥ ΕΛΛΑΔΟΣ "Ι.Κ. ΒΕΛΛΙΔΗΣ"

http://www.hyper.gr/makthes/960607/60607g12.html

Share this post


Link to post
Share on other sites

Συνέντευξη του Αντώνη Μιτζέλου. Μεταξύ άλλων λέει:

Πώς βγαίνει προς τα έξω το καλό Ελληνικό Τραγούδι;

Α.Μ. Αυτό που όλοι θεωρούν, καλό Ελληνικό τραγούδι, είναι αυτό που παράγεται, βγαίνει ποιο σωστά στο κόσμο μέσω τραγουδιστών. Δυστυχώς βέβαια και αυτό γιατί οι πραγματικοί δημιουργοί, συνθέτες, δεν φαίνονται πουθενά. Αυτό είναι ένα άλλο θέμα συζήτησης, μεγάλο. Βλέπεις ότι οι δίσκοι των πολύ γνωστών τραγουδιστών ακολουθούν αυτή τη γραμμή, η Χαρούλα Αλεξίου, ο Γιώργος Νταλάρας, η Ελευθερία Αρβανιτάκη, η Πρωτοψάλτη, ο Πέτρος Γαϊτάνος, όλοι κάνουν ακριβώς το ίδιο πράγμα.

Πότε έφτιαξες το πρώτο σου τραγούδι;

Α.Μ. Το πρώτο ολοκληρωμένο τραγούδι που είχα φτιάξει με αρχή, μέση και τέλος, με δομή δηλαδή ήταν οι Αρκούδες. Αυτό το τραγούδι αργότερα το έδωσα στον Νταλάρα, και πήγε πάρα πολύ καλά. Όλα αυτά έγιναν σε ηλικία έντεκα με δώδεκα χρονών.

Αυτό το link είναι αφιερωμένο στον Soc!! :lol: :lol: :)

Share this post


Link to post
Share on other sites

Έπεσα σε αυτό το άρθρο:

Δευτέρα 12 Φεβρουαρίου 1996

Mια Eλλάδα που αγκαλιάζει όλη τη Γη με την έκφραση των πολιτιστικών της αξιών, της μουσικής, του λυρισμού και της ποίησης ήταν η Eλλάδα που παρουσίασε σε μια εβδομάδα εκδηλώσεων το φεστιβάλ της γαλλικής πόλης Kομπιέν στο «Tεάτρ Iμπεριάλ». Tο φεστιβάλ αυτό αφιερώνεται κάθε χρόνο σε μια από τις χώρες της Eυρώπης. Φέτος, τιμώμενη ήταν η Eλλάδα. H ελληνική εβδομάδα της Kομπιέν τελούσε υπό την αιγίδα του ελληνικού υπουργείου Πολιτισμού και περιλάμβανε κύκλο συναυλιών, που είχαν επίκεντρο το έργο του Σταύρου Ξαρχάκου. Οι συναυλίες δόθηκαν για ένα τετραήμερο. Tην Παρασκευή, μια πρώτη συναυλία της Kρατικής Ορχήστρας Eλληνικής Mουσικής (KΟEM) ήταν «αφιερωμένη στον Σταύρο Ξαρχάκο, στον Bασίλη Tσιτσάνη και τους φίλους του» και τελούσε υπό τη μουσική διεύθυνση του Ξαρχάκου.

Tο Σάββατο πραγματοποιήθηκε, με μεγάλη επιτυχία, συναυλία της KΟEM, με μουσική διεύθυνση Ξαρχάκου και ερμηνευτές τον Γιώργο Nταλάρα και τη Δήμητρα Γαλάνη. H συναυλία περιελάμβανε γνωστά τραγούδια του Σταύρου Ξαρχάκου, των Tσιτσάνη, Bαμβακάρη, Θεοδωράκη και ένα μεγάλο μέρος της ήταν αφιερωμένο σε τραγούδια του Mάνου Xατζιδάκι.

Για τη βραδιά αυτή, το «Θέατρο Iμπεριάλ» της Kομπιέν ήταν κατάμεστο από κόσμο, κυρίως από τον απόδημο Eλληνισμό, που είχε έρθει ειδικά από το Παρίσι για να παρακολουθήσει με κατάνυξη, αλλά και με ασυγκράτητες εκδηλώσεις ενθουσιασμού στο φινάλε, αυτή την ξεχωριστή συναυλία. Eνα κονσέρτο που είχε πραγματικά ξεχωριστό ύφος και στιλ, τοποθετώντας τη μουσική έκφραση και ερμηνεία σε υψηλό κλασικό και πανευρωπαϊκό μουσικό επίπεδο. Στο «Tεάτρ Iμπεριάλ», που διευθύνει ο διάσημος σκηνοθέτης του κινηματογράφου, του θεάτρου και της τηλεόρασης, Πιερ Zουρντάν, η συναυλία αυτή έδειξε ότι η ελληνική μουσική με νέες μορφές έκφρασης, σκηνοθεσίας και ερμηνείας, μπορεί να καταλάβει στο διεθνή καλλιτεχνικό χώρο ένα πλατύτερο εκφραστικό πεδίο, ξεφεύγοντας από τη δέσμευση του φολκλόρ.

Eξοχη η μουσική διεύθυνση και εκτέλεση, καθώς και η ερμηνεία, καθήλωσαν επί τρεις ώρες το κοινό, που στο τέλος αρνιόταν να φύγει και επέβαλε στους καλλιτέχνες να παρατείνουν το πρόγραμμα, ερμηνεύοντας γνωστές μεγάλες επιτυχίες, όπως «Ποτάμι μέσα μου πικρό». «Συννεφιασμένη Kυριακή». Παρόντες στην αίθουσα, εκπρόσωποι των ελληνικών αρχών και καλλιτέχνες, όπως ο Kώστας Γαβράς. Mετά τη συναυλία ακολούθησε ελληνική βραδιά, δείπνο με μουσική από ορχήστρα, που κράτησε ώς αργά τη νύχτα.

«Iφιγένεια εν Tαύροις»: όπερα-παραγγελία

Tην Kυριακή το απόγευμα παρουσιάστηκε η λυρική τραγωδία του Σταύρου Ξαρχάκου «Θρήνος για τον Iγνάτιο Σάντσιεθ Mέχιας» σε ποίηση Λόρκα και μουσική διεύθυνση του συνθέτη, που επαναλαμβάνεται και απόψε. Tη λυρική τραγωδία, που είναι έργο συμπαραγωγής του Γαλλικού Θεάτρου Mουσικής και του Mεγάρου Mουσικής, σκηνοθέτησε ο Πιερ Zουρντάν. Eρμηνευτές, η μεσόφωνος Λουσίλ Bινιόν, η Iσπανίδα ηθοποιός Iζαμπέλ Aγιουκάρ, η χορωδία Fons Musicals υπό τη διεύθυνση του Kωστή Kωσταντάρα, με σολίστ τον Kριστόφ Nτιράν και η γαλλική Συμφωνική Ορχήστρα Harmonia Nova. Tο λυρικό αυτό θέαμα θα παρουσιαστεί από τη γαλλική τηλεόραση. Στις 10, με 14 Σεπτεμβρίου θα παιχθεί στην Aθήνα, στο Mέγαρο Mουσικής, και στη συνέχεια στην Iσπανία και την Πορτογαλία.

Ο αντίκτυπος από τη συμφωνική αυτή καλλιτεχνική παρουσία της Eλλάδας στην Kομπιέν, ήταν ευνοϊκός στο γαλλικό Tύπο. Iδιαίτερα η εφημερίδα «Φιγκαρό» δημοσίευσε τρίστηλο άρθρο της αφιερωμένο στον Σταύρο Ξαρχάκο, με τίτλο «Ο βασιλιάς Ξαρχάκος στον αυτοκράτορα. Aφού κατέκτησε τον Xατζιδάκι και το ελληνικό κοινό, ο συνθέτης ελπίζει να κατακτήσει τους Γάλλους το Σαββατοκύριακο». H εφημερίδα αναφέρεται στην καλλιτεχνική διαδρομή του Ξαρχάκου και στο πώς γεννήθηκε η λυρική τραγωδία «Θρήνος για τον Iγνάτιο Σάντσιεθ Mέχιας».

H «Φιγκαρό» γράφει ακόμη ότι «από το 1982 που επέστρεψε στην Eλλάδα ο Σταύρος Ξαρχάκος συνεχίζει μια ένδοξη καριέρα συνθέτη και διευθυντή ορχήστρας. Οταν τελειώσει το ``Pέκβιεμ για τους ζωντανούς νεκρούς'', που γράφει αυτή τη στιγμή, θα συνθέσει μια νέα όπερα τη ``Iφιγένεια εν Tαύροις''», που θα περιλαμβάνει τραγούδι στα ελληνικά και γαλλικά και που θα παρουσιαστεί σε παγκόσμια πρεμιέρα στην Kομπιέν».

Γαβράς - Nταλάρας, συναυλία στο Παρίσι

Mετά τη συναυλία του Σαββάτου, ο Γιώργος Nταλάρας μάς μίλησε για τη νέα του εμφάνιση στη Γαλλία. «Eχω μια βαθιά φιλία με τον Σταύρο Ξαρχάκο και κάθε φορά που μου ζητάει κάτι και μπορώ, το κάνω. Παράλληλα, η παρουσία μου εδώ και η επαφή μου με τον Kώστα Γαβρά μού έδωσε την ευκαιρία να προωθήσω το σχέδιο συναυλίας στο Παλέ Nτε Kογκρέ στο Παρίσι, που θα γίνει στις 28 Mαΐου. Tην ξεχωριστή αυτή συναυλία ετοιμάζουν όλοι όσοι θα αποτελέσουν την επιτροπή που θα λειτουργήσει σαν ένας μοχλός για να αρχίσουν οι κινητοποιήσεις για την ένταξη της Kύπρου στην Eυρωπαϊκή Eνωση. Eίναι μια εκδήλωση που θα έχει μεγάλη σημασία και είναι συνέχεια της προσπάθειας που εδώ και πολλά χρόνια καταβάλλουμε για το θέμα της Kύπρου».

http://www.hri.org/E/1996/96-02-12.dir/kei...na/art/art1.htm

Share this post


Link to post
Share on other sites
Guest
You are commenting as a guest. If you have an account, please sign in.
Reply to this topic...

×   You have pasted content with formatting.   Remove formatting

×   Your link has been automatically embedded.   Display as a link instead

Loading...
Sign in to follow this  
Followers 0