Sign in to follow this  
Followers 0
francois

Μαζί

114 posts in this topic

.... and how.....

Even if I know just only two songs of the album now:

Athanasia (like a new thing for me, I am soo used to the Dimitra Galani version)

and Asteri toy voria, an unexpected a-cappella version..

What can I say?

A-MAZI-NG.

Share this post


Link to post
Share on other sites
and Asteri toy voria, an unexpected a-cappella version..

The original, made for the film "America America" is a-capella... :razz:

Share this post


Link to post
Share on other sites

Διάβασα εχθές στην Ελευθεροτυπία την παρακάτω κριτική από τον Γ.Παπαδάκη. Διαφωνώ σε αρκετά σημεία. Σίγουρα οι 2 καλλιτέχνες δεν είχαν κοινό δρόμο, αλλά ποιοί είχαν; Ο καθένας χάραξε τον δικό του και προσέφερε στο καλό ελληνικό τραγούδι. Αυτό πιστεύω πως έχει σημασία για τον ακροατή, ο οποίος μέσα από αυτό το δίσκο διακρίνει δυο φωνές που είναι μοναδικά δεμένες. Πιστεύω πως χρόνια είχαμε να ακούσουμε κάτι τέτοιο...

Παραθέτω το κείμενο του Γ.Παπαδάκη:

ΜΑΡΙΝΕΛΛΑ - ΓΙΩΡΓΟΣ ΝΤΑΛΑΡΑΣ, ΜΑΖΙ

Μαζί, αλλά σε άλλους δρόμους...

Οταν δυο μεγάλες προσωπικότητες από το χώρο του δισκογραφούμενου ελληνικού τραγουδιού επιχειρούν μια φαντασμαγορική συνάντηση μέσα από ένα ρεπερτόριο που επέχει, κατά κάποιο τρόπο, και θέση ιστορικού πανοράματος τραγουδιών μνήμης από μια περίοδο 50, και πλέον, ετών, είναι φυσικό να περιμένει κανείς ότι οι δύο λαμπροί ερμηνευτές θα καταθέσουν, πλην της τεχνικής τους δεινότητας, και τους πνευματικούς καρπούς (ένα είδος σοφίας) που αποκόμισαν από την πολυετή θητεία τους στο τραγούδι.

Κάτι παρόμοιο, κατά την ταπεινή μου γνώμη, δεν ανιχνεύεται στη συνεργασία της Μαρινέλλας με τον Γιώργο Νταλάρα. Ειρήσθω εν παρόδω, ότι η τεχνική επάρκεια ή η δεξιοτεχνία, μόνη της, δεν αποτελεί, κατ' ανάγκην, αιτία ειδικής επιβράβευσης του δεξιοτέχνη, αλλά αναγκαία προϋπόθεση για την επιτέλεση ενός έργου. Δεν συγχαίρουμε ή δοξάζουμε π.χ. έναν πιλότο επειδή ξέρει να οδηγεί το αεροπλάνο και δεν το τσακίζει στο έδαφος, ούτε έναν τραγουδιστή επειδή αποδίδει σωστά τις νότες και δεν κάνει παραφωνίες. Συγχαίρουμε (δηλαδή χαιρόμαστε μαζί του) για την ερμηνεία, και η ερμηνεία είναι η εξήγηση. Ενα έργο καθαρώς πνευματικό, που αποτελεί προσωπικό επίτευγμα του ερμηνευτή και των αναζητήσεών του.

Οσον αφορά λοιπόν την ουσία, θα πρέπει, πιστεύω, ν' αφήσουμε κατά μέρος την εξωτερική λαμπρότητα, την πεποιημένη, όσο και παραπλανητική, στίλβη που επιδαψιλεύθηκε τόσο στο θέαμα όσο και στο ακρόαμα αυτό (αταίριαστη άλλωστε με το περιεχόμενο των συγκεκριμένων τραγουδιών) και να αναζητήσουμε τι κομίζει και τι υπηρετεί, πλην της δημοσιότητος και των εμπορικών σκοπών, η καλλιτεχνική αυτή πράξη.

Θα διαφωνήσω, ίσως, με ένα μεγάλο μέρος της κοινής γνώμης, αλλά πιστεύω ότι ο Γιώργος Νταλάρας και η Μαρινέλλα αντιπροσωπεύουν, κατά βάθος, δύο διαφορετικούς κόσμους του ελληνικού τραγουδιού. Ούτε στην ίδια γενιά ανήκουν ούτε τα ίδια βιώματα μοιράστηκαν ούτε τις ίδιες καλλιτεχνικές κατευθύνσεις ακολούθησαν στην καριέρα τους, όπως καταφανώς δείχνει το διαφορετικό και αντιπροσωπευτικό ρεπερτόριο διά του οποίου έφθασαν, από διαφορετικούς δρόμους ο καθένας, σε αυτό που αναγνωρίζεται ως επιτυχία. Και αν αυτές οι απέχουσες παράλληλες καλλιτεχνικές, αισθητικές κ.λπ., επιλογές και κατευθύνσεις μπορεί να συναντώνται στην εμπορική «επιτυχία» δεν μπορούν εύκολα να συναντηθούν και πνευματικά, δηλαδή σ' αυτό που αποτελεί το περιεχόμενο της καλλιτεχνικής προσφοράς του ερμηνευτή. Αυτό είναι πιστεύω εμφανές στις συγκεκριμένες «ερμηνείες» αυτού του δίσκου.

Από τη μια πλευρά, η Μαρινέλλα, με τον τρόπο που τραγουδά, είναι συνεπής και, θα έλεγα, ανυποχώρητη στο στιλ και την αισθητική που διάλεξε ν' ακολουθήσει ύστερα από την, ούτως ειπείν, χειραφέτησή της από τα δεσμά της δεύτερης φωνής, ως παρτενέρ του Στέλιου Καζαντζίδη. Τότε στράφηκε προς ένα είδος τραγουδιού που ήταν λιγότερο γνήσιο από τα λαϊκά του '60, πιο φανταχτερό ίσως, αλλά πάντως κενότερο και υβριδικό. Ετσι, η μουσική «χειραφέτηση» μιας ξεχωριστής φωνής του λαϊκού τραγουδιού δικαιώθηκε μόνο από τα φώτα της δημοσιότητας, αφού ως προς την τέχνη του τραγουδιού περιορίστηκε στην «ελαφρολαϊκή» αισθητική της εποχής εκείνης, προκρίνοντάς τη μάλιστα έναντι του παλαιού λαϊκού ρεπερτορίου, το οποίο, αν μη τι άλλο, διέθετε ισχυρά κοινωνικά ερείσματα.

Ο Γιώργος Νταλάρας, από την άλλη, ήρθε σε διαφορετική εποχή, από διαφορετικούς δρόμους και με άλλες αντιλήψεις και διαθέσεις. Οσες επιφυλάξεις κι αν θέλει να κρατήσει κανείς, η πορεία του κινήθηκε προσεκτικά (σχεδόν μεθοδικά) σε έναν συγγενή ίσως, πάντως όχι τον ίδιο χώρο του λαϊκού τραγουδιού, σε ένα άλλο επίπεδο που, θα έλεγε κανείς ότι όχι μόνο δεν είχε κάτι κοινό, ως φιλοσοφία, ως πρόταση και ως αισθητική με το χώρο στον οποίο κινήθηκε η Μαρινέλλα, αλλά ότι βρισκόταν, μάλλον, στον αντίποδά του. Μια φωνή λιγότερο προσχεδιασμένη για τούτο ή εκείνο το είδος τραγουδιού, έτοιμη να ανταποκριθεί στην αποστολή του «εργαλείου» από άποψη ηθοποιητικής επεξεργασίας.

Ανεξάρτητα από τις διαφορετικές εκτιμήσεις περί του τι πέτυχε και τι δεν πέτυχε με αυστηρά κριτήρια τέχνης, ανεξάρτητα από το αν έκανε ή όχι, λίγες ή πολλές θυσίες, και ανεξάρτητα από το απολύτως υποκειμενικό «μ' αρέσει - δεν μ' αρέσει», είναι βέβαιο ότι ως ερμηνευτής, δηλαδή ως δημιουργός, επέλεξε άλλους, δυσκολότερους, στόχους και πάντως προσπάθησε να τους υπηρετήσει όπως ο ίδιος έκρινε καλύτερα, χωρίς στροφές ή μεταβολές.

Παρόμοιες διαφορές αναδύονται ανάγλυφα μέσα από τον ιδιαίτερο εκφραστικό τρόπο του καθενός τραγουδιστή, και στη συνάντηση του Γιώργου Νταλάρα με τη Μαρινέλλα, όπως αποτυπώθηκε σ' αυτό το δίσκο, είναι, κατά τη γνώμη μου, όχι μόνο εμφανείς, αλλά και ασύμβατες μεταξύ τους. Διαφορές ουσίας, που διατυπώνονται μέσα από δύο ερμηνευτικές αντιλήψεις, που και ανήκουν και παραπέμπουν σε δύο, σχεδόν εν διαστάσει, χώρους της κοινωνίας. Ο ορισμός που διατύπωσε για τη μουσική ο Πλάτων είναι αποκαλυπτικός: «Μουσική εστί τρόπων μίμημα βελτιόνων ή χειρόνων ανθρώπων».

Αποκαλυπτικός και ο τρόπος που ερμηνεύτηκαν μερικά τραγούδια, όπως π.χ. η «Αθανασία», που, όσον αφορά τη Μαρινέλλα, αν έχει να κάνει κάτι με το πνεύμα του Μάνου Χατζιδάκι αυτό, κατά τη γνώμη μου, δεν επιδιώκει την αναζήτηση ή το διάλογο μαζί του, αλλά μάλλον τη ρήξη.

Γενικώς, στις εκτελέσεις αυτές φαίνεται να επικρατεί, από τη μια, κάποια διάθεση «στρογγυλοποίησης» και τυποποίησης του αιχμηρού χατζιδακικού πνεύματος, κι από την άλλη, μια τάση «εξαρχοντισμού» των λαϊκών τραγουδιών, για να έρθουν, ίσως, στα μέτρα και στην κλίμακα του Μεγάρου, με την ελπίδα πως, έτσι, μπορεί να γίνουν λιγότερο απεχθή σε όλους εκείνους που τα ανέχονται, ως αναγκαίο κακό, στο πλαίσιο μιας πολιτικής που δεν τολμά ευθέως να τα απορρίψει.

ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ - 16/04/2003

Share this post


Link to post
Share on other sites
το κείμενο του Γ.Παπαδάκη....

Ο κ Παπαδάκης εδώ και αρκετά χρόνια που διαβάζω κριτικές του είναι σαφής η εμπάθεια του για την Μαρινέλλα και την φωτεινή αλλά χωρίς ουσία παρουσία της στο χώρο του τραγουδιού-σύμφωνα με τον ίδιο.

Με "έντεχνο" τρόπο γραφής και με βαρύγδουπες λέξεις που δυστυχώς εμείς οι νέοι και φτωχοί σε λεξιλόγιο μπαίνουμε στην διαδικασία να "ψαχτούμε" αν καταλαβαίνουμε τι θέλει να πει ο κριτικός (π.χ "την πεποιημένη, όσο και παραπλανητική, στίλβη που επιδαψιλεύθηκε ..")καταφέρνει τελικά να μην ξεκαθαρίζει τη θέση του και την άποψη του στον αναγνώστη που είναι ένας καθημερινός άνθρωπος(μην ξεχνάμε ό,τι γράφει στην Ελευθεροτυπία=λαικό έντυπο) με αποτρέλεσμα να εντυπωσιάζει χωρίς τελικά να "δίνει".Είναι δηλαδή μία "Μαρινέλλα" και ο ίδιος.Πολύ κακό για το τίποτα!!(χα,χα) Αν συμφωνώ σε κάτι μαζί του είναι πως όντως διαφέρουν οι πορείες των δύο καλλιτεχνών και όχι μόνο.Αν τους μελετήσουμε σαν τραγουδιστές και μόνο,οι τεχνικές που χρησιμοποιεί ο καθένας τους διαφέρουν πολύ.Αλλά μη το πάμε και τόσο μακριά.Όσοι είναι μουσικοί καταλαβαίνουν αρκετά. Η Μαρινέλλα είναι μία μεγάλη-ίσως ιστορικά η σημαντικότερη-ελληνίδα καλλιτέχνιδα που ασφαλώς δεν γίνεται να την αγαπούν όλοι.Όμως το ότι "δεν μου αρέσει η Μαρινέλλα"απέχει πολύ από το να "πουλάει" ο κ Παπαδάκης την γνώμη του σαν ειδικός. Ασφαλώς και η Μαρινέλλα απέχει από αυτό που θα ήθελε ο Χατζιδάκις γιατί έχει την δική της προσωπικότητα.’λλωστε γι'αυτό οι μεγάλοι συνθέτες διάλεγαν να έχουν στο πλάι τους νέα παιδιά που θα τους "υπηρετούσαν" και δεν θα προέδιδαν το ύφος τους! Γιατί,μήπως ο Νταλάρας ήταν πιο κοντά στο ύφος του Χατζιδάκι στην "Αθανασία" ας πούμε; Όχι βέβαια! Ήταν ο Νταλάρας και όχι ο Χατζιδακικονταλάρας.Όταν π.χ η Amalia Rodrigues τραγούδησε το "Summertime" ή η Janis Joplin, με την ίδια λογική ο Gerswin θα είχε πιει κόνιο!!! Αλλά στο εξωτερικό δεν τους τρώει η μεγαλομανεία και το "ποιοτικό".Το καλό είναι καλό και το κακό ειναι κακό!

Βαρέθηκα πια την σοβαροφάνεια και το δήθεν.Ας πει ξεκάθαρα ο κ Παπαδάκης ότι θεωρεί όπως θεωρεί την Μαρινέλλα με λόγια απλά,χωρίς να κάνει την τρίχα τριχιά και να θέλει να φανεί ψαγμένος.Υπάρχουν και άλλοι άνθρωποι που γνωρίζουν πέντε πράγματα και έχουν και αυτοί λόγο-ίσως πιο σημαντικό,ρεαλιστικό και λαικό-αλλά ξέρουν να είναι ακομπλεξάριστοι και αληθινοί.Ίσως βέβαια πολλές φορές τα συμφέροντα που υπηρετούν κάποιοι να τους αναγκάζουν να γίνονται γραφικοί....

Share this post


Link to post
Share on other sites

I am new here and have not said a word sofar but now I will say something, first being that I disagree with Nikos K. in saying that mister Papadakis did not state his stand CLEARLY, and second that I quite AGREE with mister Papadakis, whose stand is quite clear to ME, that is, he says that Marinela is not on Dalaras' level, regardless of their different paths in music and in GENERAL.

I do not expect or invite anyone to agree or disagree with me, I am quite happy that mister Papadakis agrees with me and that FINALLY somebody dared say in OPEN about the comparison of Marinela and Dalaras...

This misunderstanding is probably due to the fact that Dalaras HIMSELF

chose or agreed to sing with Marinela on EQUAL level, so that THEREFORE, IT IS SUPPOSED BUT WRONGLY SO, that he himself regards Marinela as his EQUAL, which I do not think he does.

I was there at the Bithikotsis concert and saw Dalaras ADMIRE Bithikotsis as his SUPERIOR IN QUALITY and heard and read him say things in this regard many times, while on the other hand, mister Lefteris Papadopulos in one of his MAKRINES FILIES said once that young Dalaras was once, in the begining , before he was known to wider public,..was asked and made sing one of Bithikotsis' best songs, probably, the VOTANIKOS MANGAS, and that Dalaras sang it SO GOOD that he OVERSHADOWED Bithikotsis by length, which is common knowledge, with all due respect to mister Bithikotsis, and then PAPADOPULOS WHO IS NOT YOU OR ME, said that Dalaras is PROBABLY Greece' best singer ever, and I am sure that Papadopulos put this word PROBABLY because he is a nice person and does not want to hurt anyone, or Bithikotsis for that matter.

And another time he said that he has no words for the GRANDNESS of Dalaras and he ACTUALLY had no words to express his admiration and WONDER over THE DALARAS ISSUE..and I dare say that Papadopulos dared not say in OPEN, because of a sence of niceness, that he considers Dalaras as GENIUS, which he obviously is.

I am saying all this, not to try to prove a point where obviously everybody here, in forum, agrees, about Dalaras being an ALIVE MYTH, but to try to prove that JUST MAYBE Dalaras HIMSELF does not QUITE know his HIGHNESS, or he does not EXPRESS his knowledge about it, because of DECENCY, and that therefore Dalaras' own words about other singers and his choices about who he will sing with, just DO NOT COUNT!.He is NOT OBJECTIVE, he is MODEST, he is NICE. After all, since he is so greater, by lengths, from all the rest, he has no other choice but to sing with some good and not so good others, otherwise, he would be singing alone, and he does not want that, for his own reasons, unknown and strange to me. But he knows better what and why he is doing so.

Therefore, one must not judge about how good a singer is, from the single fact that Dalaras chose to sing with that singer or said a good word about him or her.

REAL good singers do NOT sing with DALARAS, and I am not saying that they are his enemys, on the contrary, but, GODS do not make business TOGETHER, M A Z I , even when they are not gods of the SAME rank as Dalaras, who is DIAS, ZEYS, but they, being also SOME gods, have their PRIDE, and sing alone, or together with some other minor or major gods. A good example of this is PARIOS WITH VISSI.

And everybody knows WHO Greek gods are. In music.

And everybody also knows that there are PRETENDERS TO BE GODS...

AND, FINALLY, EVERYBODY KNOWS, DEEP DOWN, WHO THE GREEK GOD OF GODS IS, AND HE WAS EVEN NAMED SO IN A CRITIC IN A WESTERN PAPER WHERE, AMONG OTHER THINGS, BRUCE S. WHO IS SUPOSSED TO BE BOSS, WAS SAID TO BE JADED, IN COMPARISON WITH HIM, BUT HE, NEVERTHELESS, MADE HIMSELF FRIENDS WITH THE STING BOY....anarotieme giati....I hope he knows why... maybe he is lonely up there in the skyes,e!?

.

Share this post


Link to post
Share on other sites

Phoenix

Den katalabes mallon ti apantisa gia ton Papadaki. Profanos simfonis mazi tou giati thavmazeis ton Dalara kai katalabes apo to kimeno tou pos me to na diaforopoiei tin Marinella apo ton Dalara,bazei se kaliteri mira ton Dalara...Epidi kai emena i gnomi mou gia tous theous(gods) diaferei kata poli apo tin diki sou,den nomizo pos tha mbo stin diadikasia na sto analiso.Tha sou po mono pos sebome oles tis apopsis-kai tin diki sou bebaia-diafono omos katheta mazi sou .Kai opos ipes den exeis sxesi me tin mousiki opote einai anofelo na katso na to analiso. Einai san na mou les -opos les- oti o Dalaras einai theos kai na sou leo pos gia mena theos as poume einai o Karras kai na diafonoume les kai prokite gia ton Allax kai ton Bouda.Einai asteio nomizo.Gia ton kathena mas oi Theoi einai alloi. Kai pio asteio einai na theopioume ton Dalara ,tin Marinella kai kathena apo olous aftous.Oi idioi gelane otan ta akoune afta.Kai einai asteio na kathese omos na mou les oti o Dalaras os THEOS den tha eperne dipla tou enan iso Theo alla enan katotero,san tin Marinella as poume....Tha mas riksei fotia o Theos-anathema pios einai aftos-kai tha mas kapsei olous,pistous kai apistous...:-). As sobareftoume lipon ligo kai as afisoume o kathenas tous Theous tou na dosoun ta "fota" tous stous pistous tous.......

Nikos K.

Share this post


Link to post
Share on other sites

Well, whatever I and you said about the singers gods is, as you said too, a discussable matter.

But one thing I did not say or mean and it is that DALARAS would not sing with other equal rank singers.

First, there are no equals to Dalaras.

Second, it is THEM who would not sing with him in vain that they are equals or even better.

Only Marinela, out of the great singers, agreed to sing with him, probably thinking that she can match him. We saw the result.

And finally, your last notes regarding god were made in a tone A MATTER OF FACT, while god\s existence is hardly matter of fact, it is probably more a matter of illusion and hipocrision... In Europe,excluding Greece, one poll showed that 65 per cent do not believe in god.

I do not either.

As me thimorisi an iparhi.

Ke giati thimorise ta 21 pedio sta Tembi!?

Aste mas me ti god sas. I do not like her. She is a b...h!

And one really final note, I do not think that Dalaras laughs when he reads such words as mine. I think he is flatterred and very happy. It boosts his immunity. Na se panda kala Giorgara mou!!!

Share this post


Link to post
Share on other sites
I am sighing because I see the topic is gradually being spoilt by quarrels that don't really have anything to do with the CD "MAZI"...

Nomizo pos den xreiazete na "xaliese" Francois. Alloste an diabases to kimeno mou ,leo pos afta einai poli asteia pragmata pou legontai apo ton Phoenix,tin Athinaia klp. Enas anthropos me mialo, ithos kai akompleksaristos den kathete na grafei teties anoisies. O xaraktirismos "bitch" as poume gia tin Marinella apo ton Phoenix dixni oti o anthropos exei problima. Den tou aresei,ok. Alla mallon ola ksekinoun apo kapia "simplegmata" katoterotitas pou diakrinoun atoma pou stin zoi tous den exoun kerdisei pano apo ola mia aksioprepia,san ton Phoenix.Toulaxiston afto bgazei apo afta pou leei. Arketa nomizo pos asxolithika mazi tou.

Kai gia na miliso epitelous kai gia to thema tou cd ,nomizo pos prepei na gnorizete pos skizei se poliseis!! Bravo.

Share this post


Link to post
Share on other sites
Τελικά απ' ότι φαίνεται Phoenix και Athinaia πρέπει να είναι το ίδιο πρόσωπο.. ή έστω συγγενείς.. :):):rolleyes::rolleyes:

To idio prosopo, mallon... :rolleyes: Telos pantwn...

Fysika, afto to CD einai yperoxo, kataplhktiko... kai par'olo pou den mou aresei olo to repertorio ths Marinellas, omologw oti einai mia apo tis wraioteres gynaikies fwnes ths synxronhs Elladas. Ti ekane xronia me ton Kazantzidi !!! :pity::pity::music::) kai ti ekane prosfata me ton Ntalara....!!! :music::music::music: Logia den yparxoun gia na perigrapsw tetoia mousikh kai kalitexnikh omorfia... :):blush:

Share this post


Link to post
Share on other sites

I was talking about god god and not about god singer. And I put IT in female form because there have been jokes from atheists that god may be a female or a black person. And Nikos misunderstood, I do not know why. I would never say such a thing for a lady and in open, but Scroodge was complaining about god being unfair in killing 21 inocent youngsters at Tembi, so I reffered to SUCH god as a bitch or a dog for that matter...

What Athina are you people talking about, I have no relatives by that name!?

Share this post


Link to post
Share on other sites

Trying again, probably in vain, to defend myself from the heavy attack from, mainly Nikos, about how I do not know music and therefore cannot judge about the quality of Dalaras' and Marinellas' singing, which is of course not the case since one does not have to be musically educated to be able to feel the fine movements of Dalaras' soul, something unexistent in Marinella's singing, I am drawing the attention of those who want and can be fair judges, to the Papadakis' article in which there are at least three crucial words that describe what exactly he means by the DIFFERENCE between the ttwo artists.

Of course that I will not humiliate myself to say exactly what those words are, since the article is here for anyone to read it, it is not neccesssary to read it carefully, but it is,however, neccessary to read it with open mind and with unbiased stand which I think is lacking in the minds of my judges, at least in this case.

Whoever WANTS to find the words in the article, that say what I am saying too, he or she will find them.

And Papadakis is not just anyone, like me, and he has the right to say his opinion without the danger to be spat at, like I was.

Finally, I will try to put in words what I meant in saying that Dalaras is a better singer than Marinella.

He has spirituality, and his singing, and oral speech too, moves the listener's soul, like the ode of joy does or the heroica... or the house of rising sun, for that matter...He has the deepest possible feelings that a human being can have, while Marinella is just an ordinary simple human being like I am. Of course that she can, like me and almost anyone, feel the fine tremble of Dalaras's soul that go into his voice, whether he sings of love or manliness or heroic or even higher themes like human mysery on the Earth which comes from the knowledge about future inevitable death. Marinella feels those fine sorrows too, like most human beings that are not HONDRI in their mind and soul, but she CANNOT PRODUCE IT AND MAKE ANOTHER HUMAN SOUL CRY FOR HAVING BEEN BORN...

And, of course that she, too, has THE APSOLUTE MUSICAL HEARING AND SINGING CAPACITIES, but here the word is about higher than that, matters...My English is not good enough for me to describe what I mean, as usually words are not, but I am sure that EVERYBODY understands what I am talking about.

But noone would admit that for some other reasons which have nothing to do with Dalaras and Marinella...

Share this post


Link to post
Share on other sites

ΜΑΡΙΝΕΛΛΑ ΓΙΩΡΓΟΣ ΝΤΑΛΑΡΑΣ

ΜΑΖΙ

Πρέπει να πω εξαρχής ότι η ζωντανή ηχογράφηση από τις συναυλίες που δόθηκαν στο Μέγαρο Μουσικής Αθηνών ήταν για μένα άκρως ερεθιστική, όχι τόσο σε σχέση με αυτό καθαυτό το γεγονός, όσο σε σχέση με θέματα που αφορούν το ελληνικό τραγούδι διαχρονικά, τις πιο βασικές του αξίες και τις ερμηνευτικές προσεγγίσεις που μπορεί να έχει. Η πρώτη εντυπωσιακή διαπίστωση είναι ότι εδώ έχουμε να κάνουμε με δυο διαφορετικές «σχολές», που δεν αφορούν μόνο το ταρεπαμέντο των δυο τραγουδιστών αλλά την ίδια τη μουσική την οποία κατά το μεγαλύτερο μέρος της καριέρας του ο καθένας τους υπηρέτησε. Έστω και τώρα, το 2003, που πολλά πράγματα έχουν ξεκαθαρίσει σε σχέση με το τραγούδι και που διάφορες γενιές έχουν πάρει η καθεμία το μερίδιο της αξίας που της αναλογεί, έχω την αίσθηση ότι ο δίσκος αυτός λειτουργεί σαν ένα είδος «δίκαιης δίκης»! Κάθε καλλιτεχνικό γεγονός ιδιαίτερων απαιτήσεων περνάει, θέλει δεν θέλει, ένα άτυπο δικαστήριο σε επίπεδο ουσίας, ανεξάρτητα από την όποια εμπορική απήχηση να έχει σε μια δεδομένη στιγμή.

Είναι σαφές ότι ο Γιώργος Νταλάρας έχει δώσει μια τιμητική πρωτοκαθεδρία στη Μαρινέλλα. Η δίκαιη δίκη λειτουργεί περισσότερο γι αυτήν, ενώ ο ρόλος του Νταλάρα είναι, θα έλεγα, ρόλος συνηγόρου υπερασπίσεως. Όταν η Μαρινέλλα κάνει σιγόντο στο «Τώρα που φεύγω από τη ζωή» (η πιο δυνατή στιγμή του προγράμματος), είναι απόλυτα μέσα στο πνεύμα του κομματιού, την ώρα που ο Νταλάρας, ως πρώτη φωνή, έχει στο μυαλό του τη φωνή του Καζατζίδη, και μάλιστα σε ένα κομμάτι που στάθηκε ο κορυφαίος και πιο αντιπροσωπευτικός του ύμνος. Το σιγόντο αυτό της Μαρινέλλας, έτσι όπως έχει καταγραφεί εδώ, θα έλεγα ότι αξίζει όσο ολόκληρη η καριέρα της και ακόμα περισσότερο!

Ο Μάνος Χατζιδάκης είχε επιλέξει γυναικεία φωνή, τη Δήμητρα Γαλάνη, για ένα από τα πιο φορτισμένα, όπως αποδείχθηκε τελικά, τραγούδια όλης της ζωής, την «Αθανασία». Η επιλογή δεν ήταν τυχαία. Το κομμάτι αυτό εντελώς ανεξήγητα ταιριάζει μόνο σε γυναίκα, ενώ στιχουργικά κάτι τέτοιο δεν καθορίζεται. Αρκετές γυναίκες και άντρες το έχουν αποδώσει μέχρι σήμερα και η αρχική ηχογράφηση της Γαλάνη κρατάει πολύτιμη τη θέση της. Όμως η απόδοση της Μαρινέλλας στο τραγούδι αυτό, παρότι επιφανειακά ήπια, για μένα έβγαλε κάτι καθοριστικό αν και τραγουδάει μόνο το κουπλέ! Στο ρεφρέν μπαίνει ο Γ. Νταλάρας, αλλά δυστυχώς με εντελώς λάθος ενορχήστρωση. Τα κρουστά που «βαράνε» από πίσω έθαψαν τον ονειρικό χαρακτήρα του κομματιού. Έτσι χάθηκε η ευκαιρία να γίνει μια πλήρως σημαντική κατάθεση.

Όλοι εκτίμησαν το «Δεν ξέρω πόσο σ αγαπώ» με τη Βίκη Μοσχολιού. Παρ όλα αυτά, το κομμάτι δεν μπήκε στη πρώτη γραμμή των ηχογραφήσεών της. Έλειπε από την ερμηνεία της το στοιχείο του δοσίματος που θα προϋπόθετε μια τέτοια εξομολόγηση. Στη Μοσχολιού ταίριαζαν κομμάτια που αφορούσαν την ανθρώπινη μοίρα γενικά και όχι τη γυναικεία. Τώρα, με τη Μαρινέλλα στο τραγούδι αυτό, νοιώθω τη γυναίκα να απογειώνεται, όχι από ενθουσιασμό αλλά με συνείδηση του αισθήματός της.

Ίσως να υπερτονίζω κάπως τη σημασία αυτών δυο-τριών ερμηνείων γιατί πάντα είχα πρόβλημα με το υλικό της τραγουδίστριας. Θα έλεγα ότι ανέκαθεν τη Μαρινέλλα τη σνομπάριζα. Η μεγάλη πλειονότητα των κομματιών της ήταν για μένα ένας ποταμός μπαναλαρίας, που δεν μου επέτρεπε να την προσεγγίσω. Προσωπικά, μετράω πρώτα το τραγούδι και μετά τον τραγουδιστή, παρότι είναι γνωστό ότι πολύ ωραία τραγούδια δεν είχαν καμιά τύχη επειδή δεν αποδόθηκαν σωστά. Η Μαρινέλλα θα πρέπει να κατάλαβε κάποια στιγμή αυτό το έλλειμμα στο ρεπερτόριό της και γι αυτό πραγματοποίησε τη γνωστή σειρά συναυλιών με επιλεγμένα κλασικά ελληνικά τραγούδια. Όμως ο τρόπος που αυτά παρουσιάστηκαν μου έδινε την εντύπωση ενός γκαλά, που δεν μου επέτρεπε να ψάξω σε βάθος.

Ανέφερα χωριστά αυτές τις στιγμές της, όμως η τραγουδίστρια λάμπει σε όλο το πρόγραμμα. Το ίδιο αυτό το πρόγραμμα με οδήγησε και σε κάποιες νέες διαπιστώσεις σε σχέση με τον Γ. Νταλάρα. Τα κομμάτια του συγκεκριμένου προγράμματος δεν αποτελούν για μένα ό,τι πιο αντιπροσωπευτικό του δικού του τρόπου ερμηνείας. Πείστηκα όμως για μια ακόμα φορά ότι ο Νταλάρας είναι ερμηνευτής μιας οριακής θέσης, σε ό,τι αφορά την έκφραση αυτού του τόπου, αφού έτσι τα έφερε η τύχη γι αυτή τη χώρα στα τελευταία πενήντα χρόνια. Όπως η Μπιθικώτσης, είναι τραγουδιστής που τοποθετεί τα μεγάλα θέματά μας ως κοινωνίας, ως παράδοσης, ως ιστορίας. Όπως ο Μπιθικώτσης, κουβαλάει κι αυτός μέσα του τον «φευγάτο» χαρακτήρα του ρεμπέτικου, όμως πάνω απ όλα έχει τη δωρικότητα της βυζαντινής γραμμής την οποία αξιοποιεί σε ειδικές περιπτώσεις. Υπ αυτήν την έννοια θα προχωρήσω ακόμα πιο ακραία, λέγοντας ότι τελικά τα στοιχεία εκείνα που τοποθετούν τον Γ. Νταλάρα στο ύψος στο οποίο βρίσκεται συνοψίζονται σε έναν ρυθμό, το χασάπικο. Βεβαίως, η δωρικότητα του χασάπικου το καθιστά τον πλέον δύσκολο ρυθμό και για τη μουσική και για την ερμηνεία.

Έτσι, τον Νταλάρα σε κορυφαία στιγμή τον βρίσκω στον δίσκο αυτόν σε ένα χασάπικο, στο «Παράπονο» του Μίκη Θεοδωράκη που είχε ηχογραφήσει ο Καζατζίδης, αλλά και στο «Πεπρωμένο» του Βασίλη Δημητρίου. Συνοψίζοντας, θα έλεγα πως η παραγωγή αυτή απέβη άκρως θετική για όσους εργάστηκαν, την πραγματοποίησαν και πρωταγωνίστησαν σ αυτήν.

Γιώργος Νοταράς

Echo&Artis

Μάιος 2003

post-11-1051178439.jpg

Share this post


Link to post
Share on other sites

...Though I understand the text quite well and feel a little bit enlightened by it, I fail to understand who the author is...

Would you tell me, Agnie, please! :) :blink:

Share this post


Link to post
Share on other sites
Guest
You are commenting as a guest. If you have an account, please sign in.
Reply to this topic...

×   You have pasted content with formatting.   Remove formatting

×   Your link has been automatically embedded.   Display as a link instead

Loading...
Sign in to follow this  
Followers 0