Sign in to follow this  
Followers 0
Vivian

ELLE -ΙΟΥΛΙΟΥ

51 posts in this topic

Μια συνέντευξη του Γ.Νταλάρα από το ELLE Ιουλίου σελ.100. Αν και λίγο ασυνήθιστη η επιλογή του περιοδικού νομίζω ότι η συν/ξη έχει κάτι να πει! ( Συγνώμη αλλά τις φωτογραφίες δεν έχω κάποιο τρόπο για να τις περάσω) Όσο για την συν/ξη θα την περνάω τμηματικά.

«ΔΕΝ ΜΟΥ ΑΡΕΣΕΙ Ο ΝΤΑΛΑΡΑΣ»

Έρχεται από δύο συνεχόμενα ταξίδια στις ΗΠΑ. Την ώρα που γινόταν ο πόλεμος στο Ιράκ εκείνος περιόδευε με την Μαρινέλλα σε πόλεις της Αμερικής. Την ώρα που οι νικητές έχτιζαν την «μετά Σαντάμ εποχή» εκείνος βρισκόταν στην Ν.Υόρκη συμμετέχοντας στην παράσταση Όλα Γύρω είναι Φως του Κώστα Γαβρά, που παρουσιάστηκε στο πλαίσιο της Πολιτιστικής Ολυμπιάδας. Τον συνάντησα ενώ ακόμα διαρκούσε το τζετ λακ από το τελευταίο ταξίδι του. Κάποιος που τον έβλεπε για πρώτη θα υπέθετε ότι η τόση ενεργητικότητα του οφειλόταν στις συνέπειες της υπερατλαντικής πτήσης. Όποιος όμως ξέρει τον Γιώργο Νταλάρα γνωρίζει ότι είναι διαρκώς εν κινήσει. Αυτή η υπερκινητικότητα εκφράζεται και στην Τέχνη του. Μέσα σε λίγους μήνες παρουσίασε τέσσερις διαφορετικές παραγωγές (με την Μαρινέλλα, τον Γαβρά, την Συμφωνική Ορχήστρα Κύπρου, με συγκρότημα φλαμέγκο στον Ζυγό).Μέσα σε τριάντα πέντε χρόνια έγραψε μια ιστορία για την οποία άλλοι οι τραγουδιστές θα χρειάζονταν τρεις ζωές. Από τα ρεμπέτικα μέχρι τα λάτιν, από τον Θεοδωράκη και τον Ξαρχάκο μέχρι τους τραγουδοποιούς, από τα κατάμεστα γήπεδα της Ελλάδας και της Κύπρου μέχρι τις μεγαλύτερες συναυλιακές αίθουσες της Ευρώπης και της Αμερικής, ο Γιώργος Νταλάρας βρέθηκε παντού και πάντα στην κορυφή. Δεν αποδέχθηκε όμως τον ρόλο της «υπερδύναμης» στο τραγούδι. Δεν τα πάει καλά, άλλωστε, με τις υπερδυνάμεις, όπως αποδεικνύουν και οι πρόσφατες αντιαμερικανικές δηλώσεις τουElle: Πήγατε δύο φορές στις ΗΠΑ σε λίγες εβδομάδες κατά την διάρκεια του πολέμου στο Ιράκ και αμέσως μετά την λήξη του. Ποια είναι η γεύση που σας αφήνουν οι επισκέψεις αυτές?

Γ.Νταλάρας: Με αγκαλιάζει μια μορφή απογοήτευσης, όχι για τον πόλεμο ο πόλεμος ήταν προαποφασισμένος από τις μεγάλες εταιρίες και είχε την έκβαση που όλοι περίμεναν- , αλλά για τους Αμερικανούς, που ενώ στην πλειοψηφία τους είναι άνθρωποι ευαίσθητοι και προοδευτικοί, οι δημιουργοί αυτού του πολέμου κατάφεραν να τους κρατήσουν στο σκοτάδι. Στη χώρα αυτή έγιναν οι πιο αποτελεσματικές αντιπολεμικές διαδηλώσεις, και το περίεργο είναι ότι στη Ελλάδα μάθαμε ότι συνελήφθησαν τρεισήμισι χιλιάδες άτομα στην Καλιφόρνια ενώ στην Αμερική δεν το ξέρει κανένας!

Ε: Πήγατε στη χώρα αυτή με την ιδιότητα του τραγουδιστή. Τι σας έκανε να προβείτε στις γνωστές δηλώσεις κατά των «των γερακιών της Ουάσινγκτον», αν και θα μπορούσατε απλώς να τραγουδήσετε και να φύγετε?

Γ.Ν: Στις ΗΠΑ τραγούδησα σε έξι συναυλίες. εν έκανα δηλώσεις μόνο στην πρώτη, όπως μαθεύτηκε στην Αθήνα. Κάθε βράδυ μιλούσα εναντίον του πολέμου. Την πρώτη βραδιά τους είπα: «Κάντε μια προσπάθεια να κοιτάξετε στο βάθος των γεγονότων να μάθετε τις αληθινές ειδήσεις. Οι ειδήσεις που σας προσφέρουν δεν είναι οι σωστέ». Βεβαίως και υπήρξαν αντιδράσεις. Αμέσως κάποιοι ελάχιστοι- πραγματικά, άρχισαν να φωνάζούν: «Μη μας πεις για τον πόλεμο, μη μας λες τίποτα». Μια μερίδα ανθρώπων της ομογένειας είχαν ήδη, πριν από την συναυλία, δημιουργήσει ένα κλίμα εναντίον μου. Ήταν υπερεθνιστικά ακροδεξιά στοιχεία. Είπα και άλλα στις επόμενες συναυλίες. Στην τρίτη τους είπα: «Γνωρίζω ότι είστε ανθρωπιστές και θέλετε το «αμερικάνικο όνειρο» να γίνει κτήμα όλου του πλανήτη αλλά θα πρέπει να καταλάβετε ότι για όλο τον υπόλοιπο κόσμο αυτό το «όνειρο» είναι «αμερικάνικος εφιάλτης».

Share this post


Link to post
Share on other sites

E: Δεν φοβάστε μήπως σας χαρακτηρίσουν συνολικά αντιαμερικανό?

ΓΝ: Όταν η Αμερική αγωνίζεται για την πρόοδο, την γνώση, τις επιστήμες, ισχύει το «είμαστε όλοι Αμερικάνοι». Όταν όμως γίνεται μια δύναμη σκοταδισμού, πρέπει να είμαστε αντιαμερικανοί. Οι ίδιοι οι φωτισμένοι Αμερικανοί το λένε αυτό. Ο Μαικλ Μουρ, ο σκηνοθέτης που είχε το θάρρος να μιλήσει στα Οσκαρ, τώρα δεν βρίσκει δουλειά. Το βιβλίο του Γουιλιαμ Μπλαμ Το Κράτος του Κακού δεν υπάρχει πια στα βιβλιοπωλεία των ΗΠΑ. Το έχουν αποσύρει γιατί μιλούσε κατά της κυβέρνησης.

Ε: Οι Έλληνες τραγουδιστές πηγαίνουν συχνά στην Αμερική γνωρίζοντας ότι θέατρα γεμάτα από ομογενείς και θα αμειφθούν πολύ καλά. Πως ένας τραγουδιστής τους δικού σας βεληνεκούς θέτει σε κίνδυνο την εκτός συνόρων καριέρα του μιλώντας κατά του πολέμου στο Ιράκ? Ήταν ένα είδος «σταυροφορίας»?

Γ.Ν.: Ήταν ένα είδος ανοησίας, όπως όλες οι ανοησίες των ανθρώπων που δεν θέλουν να ακολουθήσουν την πεπατημένη. Αυτή την ανοησία εγώ την βάζω πάνω από τα ρούχα μου για παράσημο. Αν το κρίνει κανείς με βάση την λογική, αυτό που έκανα ήταν παράλογο. Όμως αυτό το παράλογο εμένα με θρέφει ως καλλιτέχνη τόσα χρόνια. Δεν πήγα ποτέ στην Αμερική για να κοροϊδέψω τα «αμερικανάκια» και να πάρω τα «δολλαριάκια» τους. Οι περισσότερες συναυλίες που έχω κάνει εκεί ήταν για την ανέγερση σχολείων, νοσοκομείων, για τις έδρες της ελληνικής γλώσσας. Ποτέ δεν τους είδα σαν δεξαμενή πλουτισμού. Τα ίδια τα τραγούδια δείχνουν πως λειτουργώ. Όταν έχω τραγουδήσει το Αχ χελιδόνι μου ή το Ανεμολόγιο, απαιτώ να ξέρουν αυτοί που με ακούνε τους στοίχους τους, αλλιώς δεν είναι κοινό μου.

Share this post


Link to post
Share on other sites

Ε: Περιορίζετε έτσι το κοινό σας.

Γ.Ν.: Αυτό δεν με πειράζει καθόλου. Εγώ ποτέ ικανός στο να διασκεδάζω τον κόσμο. Αν το κοινό δεν καταλαβαίνει το ιδεολογικό περιεχόμενο των τραγουδιών μου, δεν είναι ικανό να με καλύψει.

Ε: Μπορεί ένας ακροατής να γνώρισε τον Νταλάρα μέσα από το πιο εύκολο κομμάτι του ρεπερτορίου του. Μπορεί να αγάπησε το Με Λένε Πόπη, ας πούμε, και όχι τα κοινωνικά σας τραγούδια.

Γ.Ν: Εγώ δεν έκανα επιτυχία με το Με Λένε Πόπη ένα γνήσιο παιδικό τραγούδι στο οποίο συμμετείχα. Θεωρώ προβοκάτορα οποιονδήποτε πιστεύει ότι αυτό είναι το εύκολο μου τραγούδι.

’λλωστε συχνά έχω γνωρίσει τέτοιες «προβοκάτσιες». Υπάρχει κακή φημολογία που με κυνηγάει, αλλά όσο περνάει ο καιρός θα ξεκαθαρίζει και πιο πολύ, διότι ο χρόνος είναι που δικαιώνει. Όλοι πιστεύουν ότι είμαι μέσα σε όλα, ότι όποια πέτρα και αν σηκώσεις θα με βρεις από κάτω, ότι κρύβομαι πίσω από καθεστωτικές λογικές και όλοι με κατηγορούν για πράγματα τα οποία δεν έχω κάνει ποτέ. Με έχουν κατηγορήσει ότι έχω πάρει λεφτά από συναυλίες στις οποίες δεν έχω καν συμμετάσχει! Γράψανε ότι είμαι «το παιδί του λαού με την Πόρσε» ενώ ποτέ δεν είχα Πόρσε.

Share this post


Link to post
Share on other sites

Ε: Από Οικονομικής απόψεως θα μπορούσατε, φαντάζομαι, να έχετε..

Γ.Ν.: Όχι μόνο μια τρεις από κάθε χρώμα θα μπορούσα να έχω. Και θα ήξερα να οδηγήσω μια Πόρσε, όχι σαν κάποιους που την έχουν για να μετακινούνται από το γραφείο τους στο σπίτι και τρομάζουν μόλις πατήσουν το γκάζι. Δεν απέκτησα όμως για πολύ συγκεκριμένους ιδεολογικού λόγους. Καμαρώνω διότι συνεχώς μου προσάπτουν κατηγορίες οι οποίες δεν έχουν αντικείμενο.

Ε: Το ίδιο συνέβη και πριν από μερικού μήνες , με την υπόθεση της Εφορίας, η οποία έγινε πρώτο θέμα στα δελτία ειδήσεων?

Γ.Ν: Σε αυτή την περίπτωση τα πράγματα είναι πιο σύνθετα. Θέλησαν άνθρωποι μέσα από τον κομματικό μηχανισμό του ΠΑΣΟΚ να αντιπαρατεθούν μεταξύ τους και διάλεξαν εμένα για να πλήξουν Γιώργο Πανταγιά. Αυτό ήταν αλητεία. Αυτόν που έδωσε το όνομά μου στην δημοσιότητα πριν να ολοκληρωθούν οι διαδικασίες του ελέγχου τον κατηγορώ ευθέως για αλητεία. Δεν με νοιάζει αν βρίσκεται εντός ΠΑΣΟΚ. Εγώ δεν είμαι ΠΑΣΟΚ ούτε δήλωσα ποτέ ΠΑΣΟΚ. Το ότι έχω κάποιους φίλους δεν σημαίνει ότι εντάσσομαι σε πολιτικά παιχνίδια. Υπάρχουν άνθρωποι τους οποίους εκτιμώ σε όλα τα κόμματα. Ποτέ δεν έχω εισπράξει ούτε ένα πενηνταράκι τρύπιο από το Δημόσιο.

Ε: Τώρα που ήσασταν με την Πολιτική Ολυμπιάδα στην Αμερική δεν εισπράξατε αμοιβή?

Γ.Ν: Όχι φυσικά ! Το γράφει και το πρόγραμμα της εκδήλωσης: (Σ.σ. ψάχνει, βρίσκει και διαβάζει από το πρόγραμμα της βραδιάς) « Ο κ.Γαβράς, οκ.Νταλάρας και ο κ.Μάτσας έλαβαν μέρος εθελοντικά». Για μένα έχει μεγάλη σημασία ο εθελοντισμός γιατί μεγάλωσα δίπλα σε ανθρώπους που συμμετείχαν σε εκδηλώσεις αφιλοκερδώς για το κοινό καλό, όπως ο Μίκης Θεοδωράκης και ο Μάνος Λοίζος. Δίπλα σε τέτοιους ανθρώπους γαλουχήθηκα. Δεν μπορώ λοιπόν να δεχτώ ότι όλοι είμαστε ίδιοι και ότι «όποιος είναι διάσημος τα παίρνει». Ε! όχι! Δεν τα παίρνουμε όλοι λοιπόν. Εγώ δεν την γουστάρω την κομπίνα!

Share this post


Link to post
Share on other sites

Πολύ γουστάρω όταν τα παίρνει στο κρανίο. Θα 'πρεπε να το κάνει πιο συχνά.

Share this post


Link to post
Share on other sites

Συνέχεια της συνέντευξης από το περιοδικό ELLE

- Είστε ένα πρόσωπο που έχει γνωρίσει τον ακραίο θαυμασμό και το ακραίο μένος. Μόλις πρόσφατα ο κόσμος έσπευσε να σας «καταδικάσει» για την υπόθεση Πανταγιά και αμέσως μετά να σας επευφημήσει για τις αιχμηρές δηλώσεις σας στις ΗΠΑ. Γιατί να δημιουργείτε τόση λατρεία και τόσο μίσος;

Οι γιαγιάδες μας έλεγαν πως «στα δέντρα με τα μήλα πετάνε τις πέτρες» ή πως «όσα δεν φτάνει η αλεπού». Εγώ δεν θέλω να το ερμηνεύσω έτσι. Φαίνεται πως κάτι συνέβη μ εμένα. Υπάρχουν όμως και χειρότερα. Ξεχάσαμε πως σπιλώθηκαν κατά καιρούς ο Θεοδωράκης ή ο Χατζιδάκης; Από την άλλη μεριά όμως, δεν είμαι και το κατάλληλο πρόσωπο για να υποστηρίξει τη δημόσια εικόνα μου. Έκανα μεγαλύτερο όνομα από αυτό που μπορώ να χειριστώ. Δεν μπορώ να στηρίξω την γκλαμουριά του ονόματός μου. Έκανα πολλές φωτογραφήσεις, πολλές συνεντεύξεις, έκανα πολύ περισσότερα απ αυτά που ήθελα. Τα ξέρασα όμως αυτά.

- Λειτουργήσατε επεκτατικά όμως κάποια στιγμή σε σχέση με το τραγούδι

Ναι, αλλά δεν το κατάλαβα. Δεν είχα την πρόθεση. Είμαι υπερκινητικός, γι αυτό κάνω τόσα πράγματα μαζεμένα κάθε χρόνο.

- Μήπως η ίδια η φωνή σας, λόγω των δυνατοτήτων της να ερμηνεύει πολλά είδη, είναι «επεκτατική» εκ φύσεως;

Δεν νομίζω ότι η φωνή μου είναι πιο «επεκτατική» από του Τομ Τζόουνς, του Μπιθικώτση ή του Καζαντζίδη. Φοβάμαι ότι αυτοί που μου επιτίθενται δεν ενοχλήθηκαν από τη φωνή μου, αλλά από τον τρόπο που στάθηκα στα πράγματα. Κι όμως, ο τρόπος που επέλεξα ήταν καταστρεπτικός προς την καριέρα μου και τα κέρδη μου. Δεν το καταλαβαίνω αυτό, πιθανός γιατί θα ήθελαν να γίνω ένα στυλ Βοσκόπουλου. Η καριέρα του Βοσκόπουλου, το να είμαι «ο βασιλιάς της νύχτας», εμένα δεν με εκφράζει καθόλου. Εγώ ήμουν μια βαρκούλα που ακολούθησε το δικό της δρόμο. Τώρα δεν καταλαβαίνω τι θέλει το κοινό στην αρένα. Θέλει να δει τη βαρκούλα να βουλιάζει, για να ευχαριστηθεί;

- Είναι τόσο «ανθρωποφάγο» το κοινό;

Είναι πολύ ανθρωποφάγο.

- Οι καλλιτέχνες συνηθίζουν να κολακεύουν το κοινό τους διότι από αυτό ζουν

Το κοινό είναι η κινητήρια δύναμη για έναν καλλιτέχνη. Δεν μπορεί να το αγνοήσει κανείς. Αυτό όμως δεν σημαίνει ότι είναι άμοιρο ευθυνών. Μέσα του υπάρχουν άνθρωποι εντελώς διαφορετικής αντίληψης και νοοτροπίας. Η αιώνια πάλη του «καλού» και του «κακού», για την οποία μιλάει η θρησκεία, υπάρχει παντού. Ακόμα και μέσα στην ίδια τη θρησκεία! Θα σας δώσω το παράδειγμα δυο ιερωμένων που γνωρίζω: Ο ένας είναι ο Αναστάσιος της Αλβανίας και ο άλλος ο αρχιεπίσκοπος Αθηνών και πάσης Ελλάδας, ο Χριστόδουλος. Πιστεύουν και οι δυο στο Θεό. Και οι δυο κήρυγμα κάνουν. Μπορείτε να μου βρείτε ένα μόριο στο οποίο να μοιάζει η συμπεριφορά τους;

- Ποιος από τους δυο εκπροσωπεί το «καλό» και ποιος το «κακό», κατά την γνώμη σας;

Ο Αναστάσιος, βέβαια, είναι η καλή εικόνα της Εκκλησίας και ο Χριστόδουλος η κακή. Δεν χρειάζεται να εξηγήσω το γιατί. Όποιος έχει μάτια βλέπει.

- Είστε τριάντα πέντε ολόκληρα χρόνια ο πιο προβεβλημένος από τους τραγουδιστές της γενιάς σας. Πως νιώθετε που έχετε να ανταγωνιστείτε σήμερα τον Ρέμο ή τον Πλούταρχο για να αναφέρω τα δημοφιλέστερα από τα νεότερα «λαϊκά» είδωλα της εποχής;

Ο Ρέμος και ο Πλούταρχος δεν είναι κακοί τραγουδιστές. Τραγουδάνε καλά. Το πρόβλημα που θα μπορούσα να έχω, επειδή ανήκω σε μια εποχή που λέγαμε άλλου είδους τραγούδια, είναι με το ρεπερτόριό τους. Δεν μπορώ όμως να γυρίσω το χρόνο πίσω και να πω «επειδή πενηντάρισα, τώρα όλοι θα φέρονται και θα λειτουργούν σαν εμένα». Είμαι εκτός εποχής εγώ. Δεν είμαι στην ίδια αρένα. Αποφάσισα ότι θα έχω ένα κοινό συγκεκριμένο, έχω χωρίσει τα τσανάκια μου. Εγώ δεν το λέω καθόλου γι αστείο αυτό έχω φύγει από το τραγούδι. Αποχώρησα. Μεγάλωσα πια. Μπορώ να κάνω πολλά δημιουργικά πράγματα, αλλά όχι να είμαι ανταγωνιστικός. Δεν μπορώ να παίξω σε επίπεδο εικόνας. Αυτή τη στιγμή έχουμε το ομορφότερο ον που γεννήθηκε ποτέ στην Ελλάδα, τον Σάκη Ρουβά. Θα ανταγωνιστώ εγώ τον Ρουβά σε επίπεδο εικόνας; Με τι φόντα; Ενδεχομένως, βέβαια, κι ο Ρουβάς να μην μπορεί να ανταγωνιστεί εμένα σε τίποτα άλλο εκτός από αυτό.

Share this post


Link to post
Share on other sites

- Αυτή η διάθεση αποχώρησής σας σας οδήγησε να μην συμμετέχετε και στα βραβεία Αρίων;

Εκεί με οδηγεί το ένστικτό μου, που μου λέει να κρατιέμαι μακριά από αυτούς που καμώνονται ότι αγαπούν το ελληνικό τραγούδι.

- Εσείς, παρότι είχατε δίσκο μέσα στο 2002, δεν ήσασταν καν υποψήφιος.

Αποσύρατε το cd σας από τις υποψηφιότητες;

Βεβαίως το απέσυρα, διότι δεν υπάρχει σεβασμός σε αυτή την εκδήλωση. Ο Διονύσης Σαββόπουλος πήγε και μπράβο του για το θάρρος του είπε τα πράγματα όπως είναι. Προσωπικά, δεν θα είχα τη δύναμη να το κάνω, διότι δεν είμαι της διαλεκτικής, όπως ο Σαββόπουλος. Είμαι πολύ τσατίλας και μπορεί να εκτρεπόμουν. Αυτοί οι άνθρωποι άρχισαν να επινοούν κατηγορίες τραγουδιών και όλο αυτό το εφεύρημα το ενέταξαν μέσα στην ανάγκη ενός καναλιού να κάνει τηλεθέαση. Δεν φτάνει που οδήγησαν οι εταιρίες δίσκων τη δισκογραφία σε τέτοια κρίση, την ξεπούλησαν σε ένα κανάλι.

- Αποδίδεται ευθέως ευθύνες στους διοργανωτές;

Βέβαια. Αρκετοί από αυτούς είναι τούβλα. Σκέτα τούβλα! Αυτή τη στιγμή οι άνθρωποι που καθορίζουν το μέλλον της δισκογραφίας είναι εντελώς άσχετοι. Η μόνη σχέση που έχουν με τη μουσική είναι ότι τους έχουν δώσει τσάμπα κάποια cd, τα οποία ακούν στο αυτοκίνητό τους. Τους περισσότερους δε υπαλλήλους τους τους διαλέγουν από τα μπιλιάρδα.

- Αυτό συμβαίνει στις άλλες εταιρίες ή και σε αυτή στην οποία ανήκετε;

Αυτή η χειρότερη. Και, δυστυχώς, με αυτούς τους ανθρώπους καλείσαι να δουλέψεις

- Εσείς τα βραβεία Αρίων τα είδατε;

Όχι βέβαια, είμαι εντελώς αντίθετος με αυτά. ’κουσα όμως αμέσως μετά, να τα αποκαλούν «Βραβεία Αγρίων» και άλλα τέτοια. Ας το έχουν υπόψη τους αυτό οι πολιτικοί που, ελαφρά τη καρδία, εμφανίζονται εκεί. Σε αυτά τα βραβεία δεν πήγε κανείς για να τιμήσει το τραγούδι. Πήγαν να δουν τέσσερις πέντε ανθρώπους να αλληλοσαρκάζονται πάνω στη σκηνή.

- Θα σας μεταφέρθηκε βεβαίως ότι οι παρουσιαστές (Φώτης Σεργουλόπουλος Μαρία Μπακοδήμου) κατά τη διάρκεια της βραδιάς είπαν πως «η μόνη σχέση που έχουμε με το έντεχνο είναι ότι πήγαμε σε ένα θέατρο όπου ήταν ο Νταλάρας και η γυναίκα του και τους πατήσαμε κατά λάθος».

Αυτό το περιστατικό όντως συνέβη. Το είπαν όμως ειρωνικά, για να κάνουν πνεύμα. Ξέρετε, με έχουν καλέσει πολλές φορές στην εκπομπή τους, αλλά δεν έχω πάει. Δεν καταλαβαίνω γιατί έχουν τόση έπαρση. Επειδή έχουν μια εκπομπή στην τηλεόραση; Θυμάμαι, όταν ξεκίνησε αυτή η εκπομπή, ήταν μια συμπαθητική συντροφιά δυο ανθρώπων. Όταν άρχισα να βλέπω αυτή την κοπέλα να γδύνεται όλο και πιο πολύ, συνειδητοποίησα πως η αρρώστια της τηλεόρασης μπαίνει σιγά σιγά στο αίμα κάποιου σαν δηλητήριο. Ο καθένας πρέπει να έχει αίσθηση του μέτρου. Εγώ ποτέ δεν αισθάνθηκα ότι είμαι άψογος σε τίποτα. Πάντα ήμουν λιγότερο από αυτό που έπρεπε. Κανονικά θα έπρεπε να έχω μάθει άλλες τρεις γλώσσες, άλλα τέσσερα όργανα

- Αυτή είναι η γνωστή «τελειομανία του Νταλάρα»;

Δεν είναι τελειομανία, είναι ανάγκη. Γεννήθηκα με αυτή την ανάγκη. Ήμουν όμως άτυχος. Αν είχα μεγαλώσει σε μια ισορροπημένη οικογενειακή κατάσταση, αν είχα μέσα, θα είχα κάνει πολύ περισσότερα πράγματα για τον Γιώργο, όχι για τον Νταλάρα. Δεν μου αρέσει εμένα ο Νταλάρας. Με καταδιώκει. Δεν είμαι εγώ ο Νταλάρας.

- Μα εσείς τόσα χρόνια δεν αγωνιστήκατε για να γίνει ο Νταλάρας αυτό που έγινε;

Αστειεύεστε; Για τον Γιώργο αγωνιζόμουν εγώ. Για τον Νταλάρα πάλευε η εταιρία του, η οποία έβγαλε πάρα πολλά από αυτό.

Share this post


Link to post
Share on other sites

Διάλεξε τα δύσκολα φέτος. Τα έβαλε με τους Αμερικάνους στην αμερική, όχι στην Ελλάδα. Τα βάζει και με Έλληνες μιλώντας στο ELLE. Ο Γιώργος Νταλάρας λέει γι' αυτούς που τον ενοχλούν χωρίς περιστροφές και πρώτα απ' όλα τα βάζει με τον Νταλάρα, το διάσημο επώνυμο που του "φόρεσαν" τόσα χρόνια.

post-10-1056200406.jpg

Share this post


Link to post
Share on other sites

Gosh, my greek is so poor that I don't understand most of the article. Furthermore, my printer is out of order and I can't take a copy and look up the words I don't know. Would there be a kind soul who could synthetise the content for me? I'd appreciate very much. :satisfied::)

Share this post


Link to post
Share on other sites

Vivian + Agnie, σας ευχαριστώ πολύ που μπήκατε στον κόπο να μας αντιγράψετε αυτή την εξαιρετικά ενδιαφέρουσα συνέντευξη. Έξω από τα δόντια τα λέει ο Νταλάρας και αυτό μου αρέσει (έστω κι αν δε συμφωνώ απολύτα μαζί του σε δυο-τρεις λεπτομέρειες).

Ίσως μπορείτε να με βοηθήσετε στην ερμηνεία κάποιων σημείων της συνέντευξης τα οποία - κυρίως για γλωσσικούς λόγους - δεν καταλαβαίνω πλήρως;

Στη χώρα αυτή έγιναν οι πιο αποτελεσματικές αντιπολεμικές διαδηλώσεις, και το περίεργο είναι ότι στη Ελλάδα μάθαμε ότι συνελήφθησαν τρεισήμισι χιλιάδες άτομα στην Καλιφόρνια ενώ στην Αμερική δεν το ξέρει κανένας!

Εννοεί, δηλαδή, ότι στις ΗΠΑ δεν έμαθαν για τις μεγάλες αντιπολεμικές διαδηλώσεις που έγιναν σ τ η ν Ε λ λ ά δ α (δεν εννοεί αυτές της Καλιφόρνιας), έτσι δεν είναι;

Ε: Περιορίζετε έτσι το κοινό σας.

Γ.Ν.: Αυτό δεν με πειράζει καθόλου. Εγώ ποτέ ικανός στο να διασκεδάζω τον κόσμο. Αν το κοινό δεν καταλαβαίνει το ιδεολογικό περιεχόμενο των τραγουδιών μου, δεν είναι ικανό να με καλύψει.

Στη δεύτερη πρόταση που λέει ο Νταλάρας λείπει ένα "δεν ήμουν", φαντάζομαι. Θέλει να πει δηλαδή: "Εγώ ποτέ δεν ήμουν ικανός στο να διασκεδάζω τον κόσμο." Έτσι; Και εννοεί: Δεν ήμουν ποτέ τραγουδιστής απλώς για διασκέδαση, αλλά θέλω με τα τραγούδια μου να πέρασω στο κοινό και κάποιο μήνυμα ιδεολογικής φύσης. ;

Ε: Μπορεί ένας ακροατής να γνώρισε τον Νταλάρα μέσα από το πιο εύκολο κομμάτι του ρεπερτορίου του. Μπορεί να αγάπησε το Με Λένε Πόπη, ας πούμε, και όχι τα κοινωνικά σας τραγούδια.

Γ.Ν: Εγώ δεν έκανα επιτυχία με το Με Λένε Πόπη ένα γνήσιο παιδικό τραγούδι στο οποίο συμμετείχα. Θεωρώ προβοκάτορα οποιονδήποτε πιστεύει ότι αυτό είναι το εύκολο μου τραγούδι.

’λλωστε συχνά έχω γνωρίσει τέτοιες «προβοκάτσιες».

Δηλαδή, πού ακριβώς εντοπίζει ο Νταλάρας την "προβοκάτσια"; Στο ότι κάποιοι ταυτίζουν (κακόβουλα) την καλλιτεχνική προσωπικότητά του με ένα παιδικό τραγούδι σαν το "Με λένε Πόπη", αγνοώντας (επίτηδες) τα άλλα - τα πιο σημαντικά - τραγούδια που ερμηνεύει. Σωστά;

Η αιώνια πάλη του «καλού» και του «κακού», για την οποία μιλάει η θρησκεία, υπάρχει παντού. Ακόμα και μέσα στην ίδια τη θρησκεία! Θα σας δώσω το παράδειγμα δυο ιερωμένων που γνωρίζω: Ο ένας είναι ο Αναστάσιος της Αλβανίας και ο άλλος ο αρχιεπίσκοπος Αθηνών και πάσης Ελλάδας, ο Χριστόδουλος. Πιστεύουν και οι δυο στο Θεό. Και οι δυο κήρυγμα κάνουν. Μπορείτε να μου βρείτε ένα μόριο στο οποίο να μοιάζει η συμπεριφορά τους;

- Ποιος από τους δυο εκπροσωπεί το «καλό» και ποιος το «κακό», κατά την γνώμη σας;

Ο Αναστάσιος, βέβαια, είναι η καλή εικόνα της Εκκλησίας και ο Χριστόδουλος η κακή. Δεν χρειάζεται να εξηγήσω το γιατί. Όποιος έχει μάτια βλέπει.

Δεν ξέρω παρά ελάχιστα για τον Χριστόδουλο και τίποτα για τον Αναστάσιο. Αλλά φαντάζομαι ότι ο πρώτος εκπροσωπεί την "συντηρητική", "μισαλλόδοξη" πτέρυγα της ορθόδοξης εκκλησίας και ο δεύτερος την - ας πούμε - "φιλελεύθερη", "κοσμοπολίτικη" πλευρά της. Σωστά;

Αυτή τη στιγμή οι άνθρωποι που καθορίζουν το μέλλον της δισκογραφίας είναι εντελώς άσχετοι. Η μόνη σχέση που έχουν με τη μουσική είναι ότι τους έχουν δώσει τσάμπα κάποια cd, τα οποία ακούν στο αυτοκίνητό τους. Τους περισσότερους δε υπαλλήλους τους τους διαλέγουν από τα μπιλιάρδα.

"Από τα μπιλιάρδα" σημαίνει τι; Από στέκια, λέσχες κλπ. που παίζουν οι νέοι μπιλιάρδο;

Αυτά. Σας ευχαριστώ εκ των προτέρων για τις διευκρινίσεις σας. :music:

Share this post


Link to post
Share on other sites
Στη χώρα αυτή έγιναν οι πιο αποτελεσματικές αντιπολεμικές διαδηλώσεις, και το περίεργο είναι ότι στη Ελλάδα μάθαμε ότι συνελήφθησαν τρεισήμισι χιλιάδες άτομα στην Καλιφόρνια ενώ στην Αμερική δεν το ξέρει κανένας!

Εννοεί, δηλαδή, ότι στις ΗΠΑ δεν έμαθαν για τις μεγάλες αντιπολεμικές διαδηλώσεις που έγιναν σ τ η ν Ε λ λ ά δ α (δεν εννοεί αυτές της Καλιφόρνιας), έτσι δεν είναι;

Στο σημείο αυτό αναφέρεται όντως για τις αντιπολεμικές διαδηλώσεις στις ΗΠΑ και συγκεκριμένα σε αυτές που έγιναν στην Καλιφόρνια συνελήφθησαν 3.500 άτομα! Αυτό το μάθαμε εδώ στην Ελλάδα από τα MME στην Αμερική όμως ο τύπος ή η TV δεν ανέφερε ποτέ κάτι τέτοιο το αγνόησε σαν να μην έγινε. (Γιατί άραγε ?)

Share this post


Link to post
Share on other sites
Εννοεί, δηλαδή, ότι στις ΗΠΑ δεν έμαθαν για τις μεγάλες αντιπολεμικές διαδηλώσεις που έγιναν σ τ η ν Ε λ λ ά δ α (δεν εννοεί αυτές της Καλιφόρνιας), έτσι δεν είναι;

Michael, τις διαδηλώσεις της Καλιφόρνια εννοεί!!!

Δηλαδή, πού ακριβώς εντοπίζει ο Νταλάρας την "προβοκάτσια"; Στο ότι κάποιοι ταυτίζουν (κακόβουλα) την καλλιτεχνική προσωπικότητά του με ένα παιδικό τραγούδι σαν το "Με λένε Πόπη", αγνοώντας (επίτηδες) τα άλλα - τα πιο σημαντικά - τραγούδια που ερμηνεύει. Σωστά;

Ακριβώς, και ξεκαθαρίζει για το συγκεκριμένο τραγούδι: "ένα γνήσιο παιδικό τραγούδι στο οποίο συμμετείχα"

Δεν ξέρω παρά ελάχιστα για τον Χριστόδουλο και τίποτα για τον Αναστάσιο. Αλλά φαντάζομαι ότι ο πρώτος εκπροσωπεί την "συντηρητική", "μισαλλόδοξη" πτέρυγα της ορθόδοξης εκκλησίας και ο δεύτερος την - ας πούμε - "φιλελεύθερη", "κοσμοπολίτικη" πλευρά της. Σωστά;

Περίπου έτσι.. Φαντάζομαι, λέγοντας πως ο Χριστόδουλος αντιπροσωπεύει την κακή εικόνα της Εκκλησίας, εννοεί όχι μόνο τη συντηρητική κα μισαλλόδοξη, που είναι κι έτσι, αλλά εννοεί και την πλευρά του η Εκκλησία να προβαίνει σε "καλές" πράξεις και φιλανθρωπίες για το "θεαθήναι" και για να κάνει αισθητή τη φιλάνθρωπο παρουσία της. Το να επεμβαίνει και σε ζητήματα πολιτείας για να τεκμηριώσει την εξουσία της και να εξασφαλίσει τη αύξηση ή τουλάχιστον μη συρρίκνωση του ονομαζόμενου ορθόδοξου χριστιανικού κόσμου!

Όλοι μας ξέρουμε τι είχε γίνει με το ζήτημα των ταυτοτήτων. Μέχρι υπογραφές είχε μαζέψει η Εκκλησία για να μην εφαρμοστεί ο νόμος! Και τώρα με την Ευρωπαϊκή Ένωση προβάλλει αξιώσεις για πιο ενεργό ρόλο της Ορθόδοξης Εκκλησίας στις αποφάσεις της Ενωμένης Ευρώπης. Καθώς και τα όσα έχει πει για τους μουσουλμάνους της Θράκης. Έδωσε επίδομα στις χριστιανικές οικογένειες για να τις ενθαρρύνει να αποκτήσουν περισσότερα παιδιά, ενώ τους συμπατριώτες μουσουλμάνους τους άφησε στη φτώχεια τους, για να μην πληθύνουν κι εκείνοι και γίνουν κυρίαρχο στοιχείο στην περιοχή! Τέλος πάντων...

Αντίθετα, ο Αναστάσιος, αν κι εγώ δεν ξέρω πολλά, προβάλλει μία εικόνα μετριοπαθή και χαμηλών τόνων κληρικού, κάνει έργα ουσίας στην Αλβανία, απ'ότι έχω ακούσει, όπως σχολεία και διάφορα άλλα , ενώ παρ'όλα αυτά δε βγαίνει συνέχεια στα ΜΜΕ(όπως ο Χριστόδουλος) να διεκδικήσει εύσημα και δε φαίνεται να διεκδικεί δόξα και εξουσία. Περιορίζεται στο αξίωμά του ως λειτουργού του Θεού!

Αυτό νομίζω πως εννοεί... Μπορεί κάποιοι να διαφωνήσουν μ'αυτά που λέω... Τυχαίνει να είναι σύμφωνη η γνώμη μου με του Νταλάρα, αλλά αρχική μου πρόθεση ήταν, όχι να εκθέσω τί πιστεύω εγώ, μα τί εννοούσε εκείνος. Προφανώς, φάνηκε και η δική μου γνώμη, αναπόφευκτα. Πάντως, δε θέλω με αυτήν την αφορμή να ανοίξει κάποιος συζήτηση για το θέμα της Εκκλησίας..

"Από τα μπιλιάρδα" σημαίνει τι; Από στέκια, λέσχες κλπ. που παίζουν οι νέοι μπιλιάρδο;

Ναι, εννοεί νέους "αργόσχολους", που δεν έχουν καμία γνώση από μουσική και οι οποίοι απλά, επαγγελόμενοι τους μουσικούς ή τους τραγουδιστές, επιζητούν τη δημοσιότητα και το εύκολο κέρδος μέσω αυτής !

Πολύ καλή συνέντευξη, ο Νταλάρας "ξεσπαθώνει" και πολύ μ'αρέσει αυτό!

Βιβή και Αγνή ευχαριστούμε πολύ για τον κόπο σας να μας τη μεταφέρετε εδώ ολόκληρη και με φωτογραφίες!!! Αλλιώς θα'πρεπε να αγοράσουμε το περιοδικό και ε, κρίμα θα ήταν να αγοράσουμε ένα περιοδικό μόνο και μόνο για μια συνέντευξη, ε; :rolleyes::music:

Share this post


Link to post
Share on other sites
Ε: Περιορίζετε έτσι το κοινό σας.

Γ.Ν.: Αυτό δεν με πειράζει καθόλου. Εγώ ποτέ ικανός στο να διασκεδάζω τον κόσμο. Αν το κοινό δεν καταλαβαίνει το ιδεολογικό περιεχόμενο των τραγουδιών μου, δεν είναι ικανό να με καλύψει.

Στη δεύτερη πρόταση που λέει ο Νταλάρας λείπει ένα "δεν ήμουν", φαντάζομαι. Θέλει να πει δηλαδή: "Εγώ ποτέ δεν ήμουν ικανός στο να διασκεδάζω τον κόσμο." Έτσι; Και εννοεί: Δεν ήμουν ποτέ τραγουδιστής απλώς για διασκέδαση, αλλά θέλω με τα τραγούδια μου να πέρασω στο κοινό και κάποιο μήνυμα ιδεολογικής φύσης. ;

Τραγούδι όπως το Αχ χελιδόνι μου ή το Ανεμολόγιο σε καμία περίπτωση δεν αποτελούν τραγούδια απλά είναι τραγούδια με βαθύτερο νόημα! Και για αυτό τονίζει ότι αν το κοινό του δεν είναι σε θέση να τα γνωρίζει να τα καταλαβαίνει , δεν τον καλύπτει σαν ένα κοινό που θα ήθελα εκείνος να έχει.

Share this post


Link to post
Share on other sites

Vivian + Eleni, σας ευχαριστώ για την πολύτιμη βοήθειά σας.

Βιβή και Αγνή ευχαριστούμε πολύ για τον κόπο σας να μας τη μεταφέρετε εδώ ολόκληρη και με φωτογραφίες!!! Αλλιώς θα'πρεπε να αγοράσουμε το περιοδικό και ε, κρίμα θα ήταν να αγοράσουμε ένα περιοδικό μόνο και μόνο για μια συνέντευξη, ε;  :blush:  :)

Κατά τη γνώμη μου η συνέντευξη και οι φωτογραφίες του Νταλάρα δικαιολογούν απόλυτα την απόκτηση του εν λόγω περιοδικού :) (έστω κι αν η υπόλοιπη ύλη του τεύχους - τουλάχιστον για άνδρες - μάλλον δε θα έχει ιδιαίτερο ενδιαφέρον :lol: ). Εγώ σήμερα ήδη ζήτησα από μια φίλη να μου το στείλει. :)

Share this post


Link to post
Share on other sites

For those of us who don't read Greek, I tried to write out a translation of this interview from the june number of Elle. As Vivian remarked when she started posting it, it's a slightly unusual choice of a magazine, but it's rather a good interview....

I want to apologize for having taken so long to type this out, and also to give BIG thanks to Pavlos, Niki and soc (chronological order) who helped me read it, and understand what I was reading. Λοιπόν... πάμε !

"I don't like Dalaras"

He's returning from two consecutive journeys to the USA. At the time when the war was happening in Irak, he was on stage with Marinella in american cities. At the time when the victors were building the "post-Saddam era", he was in New-York, taking part in the representations of "All around is light", by Kostas Gavras, which was given as part of the Cultural Olympiad. I met him while he was still having jet-lag from his latest journey.

Someone seeing him for the first time might well think that such vigour owed something to the consequences of the transatlantic flight. Someone, though, who knows Giorgos Dalaras would know that he is in perpetual motion. This hyperactivity permeates his art, too. Within a few months, he made four different shows (with Marinella, with Gavras, with the Cyprus symphony orchestra, with a flamenco company in Zygos). In thirty-five years, he wrote a history for which other singers would need three lifetimes. From rembetica to latin songs, from Theodorakis and Ksarchakos to the singer-songwriters, from the remotest corners of Greece and Cyprus to the greatest concert halls of Europe and America, Giorgos Dalaras is to be found everywhere and always at the top. He does not, however, behave like a "superpower of song"

Things aren't going too well for superpowers, besides, as is shown by his recent anti-american utterances.

[so much for the introduction - the interesting part to follow asap]

Share this post


Link to post
Share on other sites

Here is a first bit of the interview itself.

Elle: You have gone to the USA twice within a few weeks, during the course of the war against Irak and immediately after it. What is the impression that these visits left you?

Giorgos Dalaras: I am seized with a sort of disappointment, not about the war - the war was decided in advance by the big companies and had the outcome that all expected - but about the americans. While in the majority they are sensitive and progressive people, de creators of this war managed to keep them in obscurity. The most well-aimed anti-war demonstrations were organised in this country, and the queer thing is that in Greece we heard that three and a half thousand people gathered in California, while in America nobody knows about it!

E.: You went there in the identity of a singer. What moved you to make those much-discussed statements against the "hawks of Washington", when it would have been so simple to just sing and leave?

G.D. In the USA, I sang in six concerts. I spoke up not only in the first one, as you all learned in Athens. Every night, I spoke up against the war. The first night, I told them: "Make an attempt to look into the bottom of the facts, to learn the truth behind the news. The news that they give you is not the truth."

Of course there were protests, too. At once, some people - very few, in fact - started to shout: "Don't you tell us about the war, don't you tell us anything!". A portion of the greek-americans* had, even before the concert, been stirring the atmosphere against me They were ultra-nationalist, extreme-right elements.

I said other things too, in following concerts. The third night, I told them: "I know you consider yourselves philanthropists* and want the "american dream" to extend to the whole planet, but it is necessary that you should understand that for the whole rest of the world, your dream is their "american nightmare".

To be ctnd...

Two notes on the translation:

I use the hyphenated-american term as translation for the greek 'omogeneia' which means something like 'our more-or-less-distant family over there'

The greek is 'anthropopistes', officially 'philanthropist', for which I generally use 'do-gooder', with an ugly sneer, since I have a deep distrust of people who set forth to improve someone else's world&life while incapable of doing their own any good. But Dalaras does criticize, nOt sneer - hence the neutral translation.

Share this post


Link to post
Share on other sites

Here comes some more:Elle: Are you not afraid of being put down as completely anti-american?

Dalaras: when america fights for progress, for knowledge, for science, the "we are all americans" is applicable. But when it becomes a dark force, it is necessary for us to be anti-american. The enlightened americans themselves say so. Michael Moore, the director who had the guts to speak up at the Oscars, now can find no work. The book by William Blum, Rogue State, is no longer available in the bookstores in the USA. They withdrew it because it spoke against the government.

Elle: The greek singers who go to america often do so knowing that the theaters will be filled with greek-americans and that they will earn good money. How come that a singer of your class is endangering his international career by speaking out against the war in Irak? Was it a kind of "crusade"?

Dalaras: It was a sort of foolishness, like all the foolishnesses of human beings who do not want to follow the beaten track. And this particular foolishness, I'll wear it on my jacket like a medal. If someone judges it by logic, what I did was madness. But that madness is just what nourished me, as an artist, for so many years. I never went to america to make fun of the "silly little americans" and take their "silly little dollars". Most of the concerts I did there were fund-raisers for schools, hospitals, the teaching of the greek language. I never saw them as a reservoir of money. The songs themselves show how I'm put together. When I have sung 'Ach chelidoni mou' or "Anemologio", I demand from those who are listening that they know the words, or else they are not my public.

translator's note:

Blum's book is out of the bookstores but available on the net, from amazon for example, but also directly from the author: http://members.aol.com/superogue/homepage.htm

Share this post


Link to post
Share on other sites

BTW in case anyone want to read this translation and the original side by side, the bits I post correspond with the bits Vivian and Agnie posted earlier in the topic. I have the original here also, which helps me be sure I translate the correct text and not somebody's typo's - of which there are incredibly few, it's a marvellous job of typing.

Share this post


Link to post
Share on other sites
font=Times Most of the concerts I did there were fund-raisers for schools, hospitals, the teaching of the greek language. I never saw them as a reservoir of money....[/font]

thinking it over, it strikes me that this actually is the most fitting, elegant, and deadly retaliation on the american arrogance in exporting their notion of prosperity:

that someone should come bring THEM charity B)

Share this post


Link to post
Share on other sites

Elle: You do restrict your public, in this way.

Dalaras: I don't care in the least. I never was good at "amusing" the public. If the public doesn't understand the ideological content of my songs, they aren't good enough for me.

Elle: Suppose someone comes to this audience, knowing Dalaras through the easier part of his repertoire. Someone might love "Me lene Popi", for instance, and not your "social" song.

Dalaras: "Me lene Popi" is no hit-song of mine - it's purely a child's song, to which I collaborated. And I see it as a provocation to believe that this is my easy song.

On the other hand, I have known plenty such "provocations". Ugly rumour is following me, though as time passes it will clear up more and more, because it's time that passes judgement. They all believe that I have a finger in every pie [litteraly: 'that I am inside of every thing' - G.], that whichever stone you lift, you will find me under it, that I hide behind reasons [dictated by the] government, and they all criticize me for things which I didn't ever do. They have even reproached me for making money from concerts in which never took part! They write about "the ordinary boy and his Porsche", while I never had a Porsche.

hang on, there is one of his inimitable sayings coming...

Share this post


Link to post
Share on other sites

Three of every colour, and the jackpot to follow.

Elle: From the economic point of view, you well might have one, I imagine...

Dalaras: Not just one, I could have three of every colour. And I would know how to drive a Porsche, too, unlike some who do have one, for commuting between their office and their house, and who get a fright every time they touch the accelerator. I never acquired one for very well-defined ideological reasons. I'm demonstrating that I constantly get criticism which has no fundament.

Elle: Did the same thing happen a few months back, with the suspicions from the Tax Office, which made front page news?

Dalaras: In this case, matters are a little more complex. There was some internal competition inside the party organisation of Pasok, and they picked me to get at Giorgos Pantagias. That was a dirty trick. The one who gave my name to the press before the tribunal had closed the inquiry, I'm blaming him for just that: a dirty trick. I don't care at all if he is in Pasok. I am not Pasok, I never stood for Pasok. The fact that I have some friends does not mean that I am part of any political games. There are just some people who I respect in every respect. I have never been paid a penindaraki with holes in [the defunct five drachma coin, brother of the red penny - G.] out of the public treasury.

Elle: Now, going to Amerika for the Cultural Olympiad, didn't you draw pay?

Dalaras: Of course not! And it says so on the programme of the show (he hunts about, finds and reads from the programme of the evening:) "Mr. Gavras, mr. Dalaras en mr. Matsas took part as [unpaid] volunteers". For me, doing these things without pay has a great importance, because I grew up among people who participated in events disinterestedly, for the good cause, like Mikis Theodorakis and Manos Loizos. That's the kind of people I was raised among. So, I can't accept that they're all the same and "whoever's famous gets the jackpot". Eh! No way! We don't get the jackpot, so we don't. Games under the table are not my thing at all.

Share this post


Link to post
Share on other sites

Elle: You are a personality that has experienced the extreme of being adored, and the extreme of being hated. Just recently, everyone was falling over themselves to condemn you on the Pantagias suspicion, and right away afterwards, they were clapping loudly because of your sharp declarations against the USA. Why do you unleash such adoration and such hatred?

Dalaras: our grannies used to say "It's the trees that bear the apples, at which the stones are thrown", and also "what the fox can't have..." [to denigrate what you are jealous of, as in "the fox and the sour grapes" (Esop) - G.].

I do not want to put that explanation on it. It does seem like there is something about me. But it could be worse. Have we forgotten that some time ago, they put Theodorakis and Chatzidakis in jail? On the other hand, though, I am not the right person to boost our public image. I've a name for myself which is bigger than I can handle. I can't keep up the glamour of that name of mine. I've done many fotografs, many interviews, many more of them than I would have liked. I'm fed up with all of it.

Elle: But at one point, you were quite an expansionist where songs were concerned...

Dalaras: Yes, but I didn't realize it myself. It wasn't intentional. I am hyperactive, that's how I come to do so many things, all in all, every year.

Elle: Possibly your voice itself, because it is capable of interpreting many different kinds [of music], is the expansionist, by its very nature?

Dalaras: I don't think my voice is more of an expansionist than that of Tom Jones, Bithikotsis or Kazantzidis. I'm afraid that those who charge me are irritated, not by my voice, but by my attitude [litteraly: 'the way I stand among things' - G.]. And yet, the way I picked was a disaster for my career and my earnings. That's a thing I don't understand, probably they wanted me to turn into a sort of Voskopoulos. The career of Voskopoulos, to be "the king of the night", that doesn't mean anything to me. Me, I was a little boat that went its own way. Nowadays I don't understand what the public wants in the arena. Does it want the little boat to sink? To get on well?

Elle: Is the public so man-eating?

Dalaras: Very man-eating indeed.

Elle: Artists usually tend to flatter their public, since the public is what they live by...

Dalaras: The public is the motor force for an artist. Nobody can ignore it. This, however, does not mean that it is without responsibility. In it, there are people with utterly different views and mentalities. The age-old battle of "good" and "evil", the subject of religion, exists everywhere. Even right within the church itself! I'll give you the example of two priests whom I know: one is Anastasios of Albania, the other the archbishop of Athens, Christodoulos. Both of them believe in God. And both of them preach sermons. Would you be able to find the least detail in which their conduct is alike?

Elle: And who of the two represents "good", and who, "evil", in your opinion?

Dalaras: Anastasios, of course, is the good face of the Church, and Christodoulos the bad. I don't need to explain why. Whoever has eyes can see it.

Elle: For thirty-five years now, you have been the most prominent among the singers of your generation. How does it feel, today, to have facing you Remos or Ploutarchos - to name only the most popular of the younger ""laika"" idols of this time?

Dalaras: Remos and Ploutarchos are not bad singers. They can sing all right. Where I might have a problem, since I belong to a time when we said a different kind of songs, is with their repertoire. But I can not turn back time and say "since I have turned fifty, everyone now has to do as I do". I am outside the age. I am not in the same arena. I've decided that I would have a certain kind of public, I have a separate little bowl. I have - and I'm not saying this at all as a joke - I have left [the scene of] song. I have withdrawn. I outgrew it. I can do many creative things, but compete I can not. I can't play the game of Image. At the moment, we've got the beautifullest being ever born in Greece, Sakis Rouvas. You'd want me to go and compete for Image with Rouvas? What on earth for? Presumably, of course, Rouvas could just as little compete with me for anything else but Image.

yes, I know 'beautifullest' is incorrect english - I did it very much on purpose. After checking out who we are talking about, 'cause I'd never heard of him (www.sakisrouvas.gr). All I can say is, I've met Greeks that I find more beautiful...

And I'll have to finish this tomorrow. Sorry for the delay.

Share this post


Link to post
Share on other sites

And the last bit.

Elle: Is it this attitude of detachment that led you to have nothing to do with the Arion awards?

Dalaras: What led me there was my instinct, which tell me to keep far away from those who make a false pretence of loving greek song.

Elle: Yourself, though you had a record out in 2002, were not short-listed. Did you withdraw your CD as a candidate?

Dalaras: Of course I took it out, because in that show there is no respect. Dionysis Savvopoulos went and - bravo to him for his courage - told things as they are. Personally, I wouldn't have the strength to do that, because I am not a person who follows reason, like Savvopoulos. I lose my temper [litterally: I am as prickly as hedgehog - G.] and I might have gone off-course. Those people there started to invent categories of song and this whole figment they fitted into one tv-station's need to catch viewers. It's not enough that the record companies have brought the record-making into its present crisis, they have to sell it out on tv.

Elle: the responsibility is entirely the organisers'?

Dalaras: Of course. A good number of them are blockheads. Just blockheads! Right now, the people who shape the future of record-making are totally incompetent. Their only relationship with music is that they've been given some free cd's which they play in the car. Most of them got picked out of a billiards hall.

Elle: Does this apply to the other companies, or to the one you belong to, as well?

Dalaras: That one worst of all. And, more is the pity, you're being called upon to work with people like that....

Elle: Did you, yourself, watch the Arion awards?

Dalaras: Of course not, I'm completely opposed to all that. But immediately after, I heard them being called "beastly awards" [a play on the words 'arion' and 'agrion' - G.] and things like that. Let them keep that in mind, those politicians who, light-heartedly, showed themselves there. To that award presentation, nobody went to do honour to song. They went to watch four-five people sneer at each other on stage.

Elle: It will have come to your attention, naturally, that the presenters (Fotis Sergoulopoulos - Maria Bakodimou), during the evening, stated that "our only contact with art is that we once went to a theatre where Dalaras and his wife were present, and ran into them by accident".

Dalaras: This did, in fact, happen. But they were making fun of it, being funny. You know, they have invited me many times to their programme, but I didn't go. I don't understand why they have such arrogance. Because they do a tv show? I remember, when the show first started, it was quite a sympathetic companionship between two people. When I saw that girl undress further and further, I realized that the tv sickness creeps into a person's blood little by little, like poison. Every one needs a sense of proportion. I never felt like I was perfect at anything. I always was less than what was needed. Like I ought to have learned some three more languages, four more instruments...

Elle: Is that the famous "Dalaras perfectionism"?

Dalaras: It is not perfectionism, it is a need. I was born with that need. But I had bad luck. If I had grown up in a well-balanced family, if I'd had the means, I would have undertaken much more for Giorgos, and less for Dalaras. Me, I don't like Dalaras. He's persecuting me. I am not him.

Elle: But didn't you yourself, all those years, fight to make Dalaras what he is?

Dalaras: Are you kidding? It's Giorgos I'm fighting for. Let his company fight for Dalaras, it got a very great deal out of him.

"It's not perfectionism, I was born that way!"

Honestly - who can beat that?

Share this post


Link to post
Share on other sites
Guest
You are commenting as a guest. If you have an account, please sign in.
Reply to this topic...

×   You have pasted content with formatting.   Remove formatting

×   Your link has been automatically embedded.   Display as a link instead

Loading...
Sign in to follow this  
Followers 0