Συνεντευξη Στη Βραδυνη Τησ Κυριακησ

[Makis 2,780]

3σέλιδη μεγάλη συνέντευξη του Γιώργου φιλοξενεί η βραδυνή της Κυριακής.Τίτλος:"Ο τραγουδιστής γεννιέται απο υπερβολική αγάπη για το τραγούδι".

[Apostolis 2,082]

Ωραία! Thanks Maki!

[Anna 752]

They don't have this newspaper at Cologne.

Any chance to read the interview here? Please...

[Agnie 1]

Λίγο υπομονή παιδιά και σε λίγες μέρες θα την έχετε και αυτήν την συνέντευξη!!!!!!!!!

[Anna 752]

[Agnie 1]

ΕΙΜΑΙ ΤΡΑΓΟΥΔΙΣΤΗΣ ΜΕ ΛΟΓΟ ΚΑΙ ΑΙΤΙΑ

[Agnie 1]

ΕΙΜΑΙ ΤΡΑΓΟΥΔΙΣΤΗΣ ΜΕ ΛΟΓΟ ΚΑΙ ΑΙΤΙΑ

«Αυτό που αγαπάω το γνωρίζω και αυτό που γνωρίζω το σέβομαι»

Τη συγκινησιακή φόρτιση που προκαλούν τα τραγούδια του Γιώργου Νταλάρα, σε μια παράλληλη αναμέτρηση με το χρόνο, έχουν την ευκαιρία να ξαναζήσουν οι πολυάριθμοι θαυμαστές του, με την ευκαιρία της επανέκδοσης του συνόλου του έργου του σε remasters.

Το πρώτο πακέτο περιλαμβάνει την ολοκληρωμένη έκδοση σε ψηφιακούς δίσκους 5 σημαντικών άλμπουμ του: Οι Μάηδες οι ήλιοι μου, Τα τραγούδια μου Ζωντανή ηχογράφηση από τον Ορφέα, 50 χρόνια Ρεμπέτικο τραγούδι, Latin, Ζωντανή ηχογράφηση στο Αττικόν, που ασφαλώς ανοίγουν την όρεξη για μια επανεκτίμηση των τραγουδιών ουσίας.

Ο Γιώργος Νταλάρας ανήκει στην επόμενη γενιά των λαϊκών τραγουδιστών θρύλων της δεκαετίας του 50, ένας άξιος συνεχιστής του λαϊκού τραγουδιού, των Καζαντζίδη και Μπιθικώτση. Διέγραψε μια εντυπωσιακή, πλούσια και ουσιώδη διαδρομή, από τα τέλη της δεκαετίας του 60, όταν άρχισε η «αναμέτρησή» του με τον χρόνο και την αξία του τραγουδιού. Ευτύχησε να τραγουδήσει, με το ιδιαίτερο χρώμα της φωνής του που έχει ρίζες στο ρεμπέτικο τραγούδι, όλους εκείνους τους συνθέτες και στιχουργούς που βρίσκονται στο ψηλότερο σκαλοπάτι της ελληνικής δισκογραφίας.

Πέρα από έναν διαχρονικό ερμηνευτή, ο Γιώργος Νταλάρας είναι και το πρότυπο του επαγγελματία καλλιτέχνη. Μέσα στη γενική προχειρότητα που διακρίνει το χώρο και τη χώρα, ο Πειραιώτης τραγουδιστής φαντάζει αληθινή όαση. Τελειομανής με ό,τι καταπιάνεται, καταφέρνει να γίνεται πρότυπο μίμησης, ακόμη και όταν έπαιξε με οβέσιον τύπος ακουστικής κιθάρας με τον Αλ Ντι Μέολα και οι πωλήσεις της έφτασαν ψηλά, σε μια περίοδο που το μέλλον των νέων μουσικών ήταν πιο ευοίωνο. Ανήσυχος καλλιτέχνης, που δεν έπαψε να δίνει βήμα σε πολλούς νέους μουσικούς και τραγουδιστές, οι οποίοι, σήμερα, έχουν πρώτη στο βιογραφικό τους τη συνεργασία τους μαζί του.

Η αληθινή αγάπη και η ουσιαστική σχέση του με το τραγούδι και η δυνατότητά του να πετυχαίνει ό,τι βάζει στο μυαλό του, με το γνωστό μεράκι του, τον έχει φέρει πολλές φορές αντιμέτωπο με πολλούς που δεν έχουν, ίσως, νιώσει ή δεν έχουν διάθεση να καταλάβουν αυτή την επαφή του με τη μουσική. Από νωρίς, έστρεψε την πλάτη του στα νυχτερινά κέντρα, στάση ζωής που μόνο αυτή του Στέλιου Καζαντζίδη θυμίζει. Η αισθητική του δεν θα του επέτρεπε άλλωστε να τραγουδά σε ένα τέτοιο κλίμα σαν αυτό των τελευταίων δεκαετιών. Λαϊκός τραγουδιστής, που προτίμησε τη ζωντανή επαφή με τον κόσμο. Πάντα εμφανίζονταν στη σκηνή με κιθάρα, μια και προέρχεται από συγκροτήματα που έχτιζαν όνειρα, τη δεκαετία του 60.

Η σοβαρότητά του επί σκηνής μεταφέρεται και στο παίξιμο της ορχήστρας του με τέτοιο τρόπο, που σπάνια συναντά κανείς στο πάλκο.

Την πρώτη κιθάρα του την απέκτησε στα 14 χρόνια του και του είχε στοιχίσει 1.500 δραχμές ένα μηνιάτικο, τότε. Μια κιθάρα χειροποίητη, του Παναγή, του μεγαλύτερου οργανοποιού στην Ελλάδα, που έφτιαχνε τα μπουζούκια του πατέρα του. Μετά την ηχογράφηση του δίσκου του, έκλεψαν την κιθάρα του, με την οποία έπαιξε στα 50 Χρόνια Ρεμπέτικο Τραγούδι, που επανακυκλοφορεί και αποτελεί την πρώτη του προσέγγιση στα ρεμπέτικα, με μεγάλο ενορχηστρικό ενδιαφέρον που εξέλιξε, και μπορεί κανείς να απολαύσει τη φρεσκάδα αυτών των τραγουδιών και στην πρόσφατη νέα κυκλοφορία του, Αφιέρωμα στον Μάρκο Βαμβακάρη. Δεν υπήρξε μόνο δυνατός «σπρίντερ» στο ελληνικό τραγούδι, αλλά και στα 60 μέτρα στους σχολικούς αγώνες. Ωστόσο, δεν έλαβε μέρος ποτέ σε μαραθώνιο, κάτι που ονειρεύεται ακόμη. Αιώνιος εραστής της μοτοσικλέτας και του καλού τραγουδιού. Η συζήτησή μας έπιασε την ιστορία από την αρχή

[Agnie 1]

.....

[Agnie 1]

-Στα πρώτα βήματά σας ανοίχτηκε μπροστά σας ένας διαφορετικός κόσμος, ο κόσμος της μουσικής, ήλθατε σε επαφή με σπουδαίους καλλιτέχνες που μεσουρανούσαν, τον καλλιτεχνικό κόσμο που βρισκόταν πίσω τους, τις εταιρίες και τους σημαντικούς παραγωγούς της εποχής. Χρειάστηκε να κάνετε επιλογές ως προς τους ανθρώπους που συναναστραφήκατε στα πρώτα σας βήματα, να απορρίψετε ή να πλησιάσετε άλλους;

«Κανένας από εμάς όταν ξεκινάει δεν τα ξέρει όλα, ούτε έχει αυτογνωσία σε τέτοιο βαθμό ώστε να καθορίζει το μέλλον του. Υπάρχουν οι καλές στιγμές, οι άτυχες στιγμές και πρέπει να είσαι πάντα παρών. Συν τοις άλλοι, αν δεν κατέχεις αυτό για το οποίο ξεκινάς, υπάρχει πρόβλημα. Σε μένα υπήρχαν δυο θετικά πράγματα: πρώτον, αγαπούσα με υπερβολικό τρόπο αυτό που λέγεται τραγούδι και μουσική και, δεύτερον, ο τρόπος που μεγάλωσα, από πέντε χρόνων, μέσα στα πόδια αυτών των ανθρώπων μιλώ για τον πατέρα μου, - έχω μια παρακαταθήκη συναισθημάτων και γνώσεων, αλά και κρίσης για το τι είναι τραγούδι, τι είναι καλό και αποδεκτό, τι είναι χυδαίο και άχρηστο».

-Πόσο χρήσιμα αποδείχθηκαν αυτά τα όπλα για τη συνέχεια;

«Ακόμη και μ αυτά τα όπλα, πάλι μπορείς να κάνεις λάθος εύκολα. Τίποτα δεν σημαίνει το ταλέντο από μόνο του μπορεί να σημαίνει πολλά αν δεν το φέρεις στο φως. Ένα παιδί σε μια γειτονιά παίρνει μια πέτρα, της ρίχνει μια και παρατηρούμε ότι η πέτρα του πάει είκοσι μέτρα μακρύτερα του άλλου. Έχει ταλέντο. Αν όμως ο πατέρας του τον κάνει οφθαλμίατρο, το ταλέντο του να πετάει ένα ακόντιο με τον παλμό που έχει θα πάει χαμένο. Αν το παιδί αγαπάει πολύ να πετάει αυτή την πέτρα και αυτή η πέτρα γίνει ακόντιο και εξασκηθεί στο να πετάει σωστά, θα γίνει Ολυμπιονίκης. ’λλο να χεις ταλέντο κι άλλο να γίνεις καλλιτέχνης. Πολλοί φίλοι μας μπορεί να έχουν καλή φωνή, δεν σημαίνει όμως ότι είναι καλλιτέχνες. Ο τραγουδιστής γεννήθηκε από την υπερβολική αγάπη του για το αντικείμενο και τη μέχρι τελικής πτώσεως εκμάθηση του χώρου. Δεν μπορείς να κάνεις κι αλλιώςΕγώ, ούτε σπουδαίος τραγουδιστής είμαι ούτε τόσο σπουδαίος μουσικός. Και την αποδοχή και την κατανόηση και την εκτίμηση των ανθρώπων την απέκτησα γιατί έδειξα ότι αυτό που αγαπάω, το γνωρίζω. Και αυτό που γνωρίζω, το σέβομαι. Έτσι, δημιουργήθηκε από ένα τέτοιο αντικείμενο αξίας ένα ολόκληρο σχήμα, με ενέργεια θετική. Ο κόσμος αυτό βρήκε σε μένα, δεν υπάρχει άλλο μυστικό».

-Η επικοινωνία με το ακροατήριό σας κρατά τον ίδιο χαρακτήρα στο πέρας του χρόνου;

«Υπάρχουν δυο κόσμοι: εκείνη η εποχή και η σημερινή. Σαφώς, κάποια πράγματα αλλάζουν, οι βασικές αρχές μένουν ίδιες. Σήμερα, επικοινωνιακός άνθρωπος καλείται εκείνος που είναι μέσα σε όλα, είναι μέσα σε όλους, ξέρει τα πάντα, ελέγχεται από τα πάντα και τους πάντες, γλύφει, βρίζει, εκεί που είναι έτοιμο κάτι να καταρρεύσει το χτυπάει, γλύφει εκεί που μετά την πτώση θα επιβιώσει και θα αναδειχθεί ένας άλλος τον οποίο γλύφει από πριν, οπότε τώρα είναι δικός ,μαςΥπ αυτήν την έννοια, έχω κακή επικοινωνία. Καταρχάς, δεν έχω καλή επικοινωνία με τους δημοσιογράφους».

-Νομίζετε ότι η δημοσιογραφία ξεφεύγει από τις αξίες της;

«Δεν μου αρέσει ο χώρος της δημοσιογραφίας, γιατί ήταν ένας χώρος που τον τιμούσα και, εκ των πραγμάτων, δεν τον τιμώ! ’νοιξε τόσο πολύ ο χώρος της δημοσιογραφίας, που έπαθε ό,τι και το τραγούδι, ο καθένας σήμερα είναι δημοσιογράφος. Δεν σημαίνει ότι χάθηκε η αξία της δημοσιογραφίας, αλλά η ποσότητά της. Το ίδιο συμβαίνει με το τραγούδι. Υποτιμήθηκε το είδος. Όταν το πενήντα τοις εκατό του κόσμου δεν ακούει σωστά, αλλά καταναλώνει και επηρεάζει τα νούμεραΚαι στη δημοσιογραφία, το πενήντα τοις εκατό του κόσμου διαβάζει και το άλλο πενήντα απλώς βλέπει και δεν καταλαβαίνει τι διαβάζει. Δεν ξέρει καν τη γλώσσα, αλλά καταναλώνει περιοδικά, εφημερίδες, παρακολουθεί τηλεοπτικά προγράμματαΑυτομάτως, η δημοσιογραφία μπαίνει στο ίδιο κανάλι. Υποτιμάται ως προϊόν. Βρισκόμαστε σε μια περίεργη εποχή, κομβικό σημείο, όπου η μεγάλη ποσότητα, η πολυμορφία, η πολυσυλλεκτικότητα, δημιουργούν μια τεράστια σύγχυση, έως μέθη. Αυτή η μέθη είναι σημείο εκμετάλλευσης από ορισμένους που έχουν λόγους. Έτσι, λένε: Δίνουμε στον κόσμο αυτά που ζητάει. Ο κόσμος λέει: Εμείς καταναλώνουμε αυτά που μας δίνει η τηλεόραση. Στην ουσία, ο ένας βασανίζει τον άλλο, τον κοροϊδεύει και τον υποτιμάει. Ο ακροατής ρίχνει μια μούντζα στην τηλεόραση και αλλάζει κανάλι και ο καναλάρχης ρίχνει μια μούντζα στο κοινό: Πάρε, αφού αυτό θες! Όμως, όπου υπάρχει έλλειψη εκτίμησης, δεν υπάρχει διάρκεια».

-Όμως ο σημερινός τρόπος ζωής δεν αφήνει περιθώρια για πολλές σκέψεις

«Έτσι, ο άνθρωπος είναι μισή προσωπικότητα. Θα ζήσει το μέρος του, το οποίο θα συντηρεί τις συνθήκες ζωής του με βάση τα κοινωνικά και πολιτικά δεδομένα που του επιβάλλονται. Δηλαδή, ένας άνθρωπος λειψός. Ένας άνθρωπος μόνο της κατανάλωσης, της εργασίας, ολιγαρκής σε θέματα ψυχής, παιδείας, ανάπτυξης, δημιουργίας, τέχνηςΈνα πρόβατο, δηλαδή. Ε, λοιπόν, δεν μας αρέσει να είμαστε πρόβατα. Εμείς δεν είμαστε Αμερικάνοι. Οι Αμερικάνοι ψήφισαν για πρόεδρο τον Μπους. Ο πατέρας Μπους,, που είχε συνεργαστεί με τον Μπιλ Λάντεν, έφερε τους Πύργους της 11ης Σεπτέμβρη. Δεν μας έχουν πει πόσοι και ποιοι ήταν ανακατεμένοι σ αυτή την ιστορία, όπως δεν βγήκε ποτέ και η δολοφονία του Κένεντι. Και σαν να μην έφτανε αυτό, η πιο δημοκρατική πολιτεία των Ηνωμένων Πολιτειών έβγαλε κυβερνήτη ένα σαλτιμπάγκο του Χόλιγουντ, με εν δυνάμει τον κίνδυνο να γίνει και πρόεδρος, κάποια στιγμή! Στην Ελλάδα, γεννήσαμε ανθρώπους σοβαρούς και στην πολιτική και στη σκέψη. Έχουμε μια απέραντη βιβλιοθήκη πίσω μας και έναν τεράστιο κήπο όπου άνθησαν ιδέες. Πως είναι δυνατόν το πονηρό δάνειο μιας τράπεζας να σε κάνει να αναπληρώσεις όλα τα άλλα σου κενά, πολιτιστικά και ιδεολογικά; Δεν το αποδέχομαι αυτό. Έχουμε φτάσει σε ένα σημείο, το υποσυνείδητο και το ενσυνείδητο να είναι σε κόντρα. Τουλάχιστον, να αντιδράσει το υποσυνείδητό αν δεν μπορεί κάποιος συνειδητά να το κάνει. Καταφέραμε να βλάψουμε και το υποσυνείδητό μας ως τόπος».

[Agnie 1]

"Η εμμονή μου έχει χάρτη - τα όρια του χάρτη μου είναι οι ήχοι και οι μουσικές¨

[Agnie 1]

-Και πως κάποιος απεγκλωβίζεται;

«Αν αγαπήσει τις εμμονές του. Μόνο οι εμμονές θα βγάλουν τον κόσμο από την ισοπέδωση. Έχω μια εμμονή και την πραγματοποιώ. Ο δίσκος του Βαμβακάρη, εμμονή. Ο δίσκος του Τσιτσάνη, εμμονή. Έχω εμμονές και εκεί βαδίζω. Δεν θέλω να είμαι πρόβατο ή γαλοπούλα! Είμαστε σε μια φάση που το πενήντα τοις εκατό του κόσμου ξέρει ν ακούει και να κρίνει και ο άλλος μισός κόσμος δεν ακούει. Είναι πρόβλημα αυτό. Επειδή και τα δυο είναι καταναλωτικά μεγέθη, παρατηρείται το φαινόμενο όταν μειώνονται οι ακροατές που ακούν, υπάρχει πτώση των πωλήσεων, σε αντίθεση με όσους δεν ακούν, που καταναλώνουν το ίδιο προϊόν, υπάρχει φόβος να νομίζουν ότι αυτό που τους προτείνουν ή αυτό που τους φοράνε στο κεφάλι είναι αξιόλογο. Αυτό συμβαίνει με την τηλεόραση που είναι καινούργιο είδος, μια διαδικασία στην οποία μπήκαν πολλοί επιχειρηματίες, με χασούρα πολλές φορές, αλλά τους είναι χρήσιμο εργαλείο διότι ελέγχουν την εξουσία. Τα κανάλια, προκειμένου να βγάλουν λεφτά, θα λειτουργήσουν σαν καθρέπτης αυτής της ¨προβατοποιημένης¨ κοινωνίας. ’ντε, γούρια! Αυτό είναι το καινούργιο παιχνίδι των καναλιών και των καταναλωτών. Η Αμερική το βίωσε αυτό, το 50, εμείς το βιώνουμε τώρα».

-Τα τραγούδια που εμπεριέχουν οι επανεκδόσεις των δίσκων, τα ερμηνεύετε εδώ και πολλά χρόνια στις συναυλίες σας. Το κοινό έχει την ίδια ανταπόκριση;

«αυτά τα τραγούδια ξυπνούν αναμνήσεις, που αποτελούν σοβαρό στοιχείο της προσωπικότητας του ανθρώπου. Πολλά από αυτά που έχουμε ζήσει, τα θεωρούμε μοναδικά. Είναι ευτυχία να μπορείς να επαναφέρεις μοναδικές καλές στιγμές της ζωής σου. Ωστόσο, πρέπει να πω ότι οι εποχές αλλάζουν και δεν τρέχω όπως έτρεχα. Προφανώς, σε λίγο καιρό θα κάνω όλο και λιγότερα πράγματα. Όμως, έχω τα τραγούδια, τους φίλους, τους συνεργάτες, τους πιστούς ακροατές, οι οποίοι με καταλαβαίνουν και δεν θέλουν να χάσουν την επαφή τους με την ανάμνησή τους. Τα καινούργια μου τραγούδια, προσπαθώ να συντηρούν εκείνη την πορεία. Μέχρι να αποφασίσω να περιορίσω τη δραστηριότητά μου, θα είμαι το ίδιο ονειροπαρμένος, όσον αφορά τη μουσική - με τον ίδιο τρόπο θα κάνω τις εμφανίσεις μου με τον ίδιο τρόπο θα διαλέγω τα τραγούδια μου, τους συνεργάτες μουΘα θέλω πάντα να χω μια αιτία για να κάνω κάτι. Δεν είμαι άνθρωπος που μπήκα στη δουλειά για το μεροκάματα. Μπήκα για να διακριθώ. Ευτυχώς, το τραγούδι έχει ακόμα ανθρώπους που γράφουν, που τραγουδάνε το πρόβλημα είναι χρονικό. Μπορεί αυτός ο κύκλος να κρατήσει παραπάνω, αλλά θ αλλάξει. Ο κόσμος δεν θέλει να πάει άλλο πιο κάτω».

-Δανείζομαι μια σκέψη σας: «το τραγούδι, αν δεν ακούγεται, δεν υπάρχει», και έρχονται στο νου μου όλοι εκείνοι οι ανώνυμοι ταλαντούχοι επίδοξοι καλλιτέχνες που δεν θα φθάσουν ποτέ στ αφτιά μας. Τι θα τους συμβουλεύατε;

«Θα τους έλεγα ότι σήμερα συμβαίνει το αντίθετο. Υπάρχουν πάρα πολλοί, μη ταλαντούχοι που διακρίνονται. Έτσι, το παράπονο ενός ταλαντούχου το καταλαβαίνω πάρα πολύ καλά, αλλά πρέπει να βρει έναν τρόπο ν αντιδράσει, γενικότερα, σαν αντίληψη στη ζωή. Δεν είναι μόνο τι κάνει η ομάδα μας και τι η τσέπη μας. Ο τρόπος που ζούμε είναι ένας τρόπος αποδοχής των αλλοιωμένων θεωριών και της πραγματικότητας. Αν την αποδεχόμαστε, έχει δίκιο ένας ταλαντούχος να νοιώθει αδικημένος, αν βλέπει τόσους ατάλαντους να αιωρούνται».

-Ακόμη και καταξιωμένοι συνθέτες έχουν πρόβλημα επαφής με τη δισκογραφία. Μήπως τους ξεπέρασε η εποχή και όντας έχοντας πίσω τους χρόνια αποχής χάνουν τη δημιουργικότητά τους και, γενικότερα, δεν ενδιαφέρουν; Μήπως οι εταιρίες πρέπει να ανακαλύψουν και να δώσουν βήμα σε έναν νέο Νταλάρα, έναν νέο Μπιθικώτση;

«Οι συνθέτες δεν είναι σαν τους αθλητές οι οποίοι, αν δεν τρέξουν για ένα διάστημα να κόψουν το νήμα, σταματάνε. Ο συνθέτης δεν κάνει αθλητισμό. Είναι ένας αθλητής του πνεύματος, που πρέπει να διαθέτει αισθητική, ιστορική μνήμη, ιστορική συνέχεια, γνώση της ιστορίας της τέχνης, επαφή του ψυχικού και πνευματικού προϊόντος που παρασκευάζει σε αντιστοιχία ε το κοινωνικό γίγνεσθαι ένας άνθρωπος που ασκείται καθημερινά. Γιατί βγήκε ο δίσκος του Βαμβακάρη και μέσα σε τρεις τέσσερις μέρες πούλησε δεκαπέντε είκοσι χιλιάδες δίσκους ήταν όταν βγήκαν τα Ρεμπέτικα, το 74, πούλησαν εκατό χιλιάδες δίσκους μέσα σε εννιά μήνες; Είναι ξεπερασμένος ο Τσιτσάνης ή ο Βαμβακάρης; Γιατί η Ελευθερία Αρβανιτάκη ξεκίνησε πριν είκοσι χρόνια τραγουδώντας ρεμπέτικα τραγούδια, αν ήταν ξεπερασμένο το είδος; Γιατί τα τραγούδια του Λοϊζου γίνονται επανεκτελέσεις; Οτιδήποτε έχει μια καλλιτεχνική στάθμη, ο κόσμος το προσεγγίζει. Οι εταιρίες δεν σταμάτησαν να ψάχνουν τον καινούργιο Νταλάρα ή την καινούργια Αλεξίου. Η σημασία είναι κατά θα προεκταθεί η ανάγκη του να ανακαλύψουμε έναν καινούργιο Καζαντζίδη. Ο καινούργιος πρέπει να είναι εξίσου καλός σαν τον Καζαντζίδη ή σαν τον Μπιθικώτση αν μπορεί να γίνει αυτό γιατί υπάρχουν άνθρωποι που δεν επαναλαμβάνονται αν κι εγώ νομίζω ότι όλοι οι άνθρωποι είναι μοναδικοί, κανείς δεν επαναλαμβάνεται. Υπάρχουν πάρα πολλά τραγούδια που δεν μπορεί κανείς να τα πει σαν τον Καζαντζίδη, αλλά υπάρχουν και πάρα πολλά τραγούδια που δεν μπορεί καν να τα αγγίξει ο Καζαντζίδης και να τα πει. Αυτό ισχύει για όλους τους τραγουδιστές που έχουν μια αξία, όχι γι αυτούς που παριστάνουν τους τραγουδιστές. Ξεκινά ένας άφωνος και πουλά πενήντα χιλιάδες δίσκους και νομίζει ότι μπορεί να πάει στη θέση του Καζαντζίδη ή στη θέση του Πάριου, του Νταλάρα, της ΑλεξίουΤο θέμα είναι να γίνεις καλύτερη τραγουδίστρια από την Αλεξίου. Η Αλεξίου έκανε το χρέος της, πέρασε τριάντα χρόνια στο τραγούδι, έκανε αριστουργήματα, τραγούδησε το Ανεστάκι, το Όλα σε θυμίζουν, τραγούδησε ρεμπέτικα, έκανε τα ταξίδια της, τι άλλο θέλετε από την Αλεξίου ή από τον Νταλάρα ή από τη Γαλάνη; Το μέλλον δεν είναι να επαναλαμβάνουμε τις φωνές αυτέςΘέλουμε καλύτερους τραγουδιστές θέλουμε έναν με καλύτερη φωνή από τον Νταλάρα, να είναι κουρδισμένος σαν τον Νταλάρα, να παίζει όργανα και να μην είναι αγόμενος και φερόμενος τύπος που του είπε η γιαγιά του ότι τραγουδάει καλά και πρέπει να γίνει φίρμα και πήγε σε μια πρωινή εκπομπή και είναι τραγουδιστής χωρίς να ξέρει τι είναι η μουσική».

[Agnie 1]

"Βλέπω τη ζωή ως πολιτική διαδικασία, όχι ως ενστικτώδικη αντίληψη και πράξη"

"Είμαι τραγουδιστής μετά λόγου, όχι άνευ λόγου - είμαι τραγουδιστής άιτίας"

[Agnie 1]

-Σε μια από τις νέες δραστηριότητές σας δίνετε βήμα νέους καλλιτέχνες, μέσω της ετικέτας Capitol της Minos Emi

«Το μέλλον είναι εδώ! Μικρά παιδιά, που δεν έχουν ακόμη ολοκληρωθεί ως χαρακτήρες, όπως η Αρετή Κετιμε. Πρέπει να βρίσκουμε συνέχεια κι άλλους. Αυτή η δουλειά πρέπει να την κάνουν οι εταιρίες, όχι οι τραγουδιστές. Εγώ, το έκανα πάντα αυτό. Έτσι ξεκίνησαν πόσοι και πόσοιΤώρα, οι εταιρίες έχουν πρόβλημα γιατί δεν έχουν λεφτά να χρηματοδοτήσουν για καινούργιες έρευνες και παίρνουν από τα έτοιμα, τα αναμασημένα. Το περυσινό σουξέ το κοπιάρουν σε τρία. Όταν λοιπόν ένας διευθυντής είναι ξένος και η αρχή της εταιρίας βρίσκεται στο εξωτερικό, πώς να γνωρίζει ο ξένος ποιος είναι ο Βαμβακάρης για να δώσει λεφτά για να κάνει τραγούδια του; Αυτές οι εταιρίες ξεπουλήθηκαν όλες σε ξένους. Για να καταφέρουν να έχουν το μεροκάματο των ανθρώπων που δουλεύουν σήμερα εδώ, αναμασούν τα ίδια και τα ίδια. Οι προθέσεις τους δεν είναι κακές, αλλά δεν ξέρουν ποιος είναι ο τρόπος. Εγώ, λοιπόν, έχω μια πρόταση: Χρειάζεται μια επαφή με τους ανθρώπους που έχουν ακόμη δύναμη, καλλιτεχνική και πνευματική, και να δώσουν μια στροφή, γιατί δεν χάθηκαν όλα, έστω και αν διανύουμε εποχή ευτέλειας και μετριότητας, αλλά και μέγιστου προβληματισμού, κοινωνικού και πολιτικού, για τους ανθρώπους. Είναι άγρια η ζωή σήμερα. Έχουμε μια καλύτερη κατάσταση για ορισμένες τάξεις, οικονομικά, σουλουπώνεται η χώρα μας, φτιάχνουν τους δρόμους, όλα αυτά είναι αναγκαία, αλλά τα προβλήματα υπάρχουν. Το κράτος είναι υπόλογο ακόμα. Δεν έχει σημασίες ποιες είναι οι κυβερνήσεις. Το κράτος πρέπει να βοηθήσει αυτόν τον κόσμο. Έξω από το οικονομικό του πρόβλημα και το δάνειό του, χρειάζεται και ένα δάνειο πολιτιστικό, ένα κίνητρο για να φύγει από αυτή την κατάντια στην οποία η ψευτοευημερία του, τα τελευταία οχτώ με δέκα χρόνια, τον έχει φέρει. Έχει χαθεί το κίνητρο για τη γοητεία της καθημερινότητάς του. Η γοητεία έρχεται μέσα από την τέχνη και την ανησυχία».

-Είστε ένας λαϊκός τραγουδιστής που εμφανίζεστε στη σκηνή με κιθάρα. Αυτό που οφείλεται;

«Δεν θα ήθελα να θεωρείται λαϊκός τραγουδιστής μόνο εκείνος που τραγουδά σε ένα νυχτερινό κέντρο και ο κόσμος είναι από κάτω μεθυσμένος και πετάει λουλούδια ο ένας στον άλλον. Δεν είναι σωστό να λέμε λαϊκούς τραγουδιστές εκείνους που τραγουδούν για ένα σημείο του σώματος της γυναίκας. Το λαϊκό τραγούδι έχει το ερωτικό στοιχείο μέσα του, την απογοήτευση, την αγωνία, την ανολοκλήρωτη επιθυμία. Αλλά λαϊκός τραγουδιστής ήταν ο Μπιθικώτσης, που τραγουδούσε ¨Γεννήθηκες για την καταστροφή¨ και έτριζε ο κόσμος, λαϊκός τραγουδιστής ήταν ο Καζαντζίδης, που έλεγε ¨Δυο πόρτες έχει η ζωή¨. Το ανοξείδωτο από ατσάλι που έδεσε τον Καζαντζίδη και τον Μπιθικώτση με τον κόσμο είναι τα τραγούδια αυτάΞεκίνησα πολύ μικρός. Δεκατεσσάρων χρόνων, πήρα την κιθάρα χωρίς να ξέρω που θα πάω. Η ζωή μου δεν ήταν πολύ εύκολη. Ζούσα σε μια Ελλάδα των διαδηλώσεων, των εργατών, των ξηλωμένων πεζοδρομίων, στην Ελλάδα που ψήφιζανκαι τα δέντρα, η Ελλάδα της αποστασίας του Μήτσοτάκη, η Ελλάδα της δολοφονίας του Λαμπράκη, του Πέτρουλα, του κινήματος του Θεοδωράκη, η Ελλάδα που έμπαινε σε μια δικτατορίαΤο πινέλο, για να ζωγραφίσει στον καμβά, έχει σχέση με αυτό που περνάς. Βλέπω τη ζωή ως πολιτική διαδικασία δεν την είδα ποτέ ως ζωώδη και ενστικτώδικη αντίληψη και πράξη. Η ζωή έχει σχέση με τα γεγονότα. Θα σας πω για τον Γιώργο Νικολέσκο, τον Ανδρέα Παπαεμμανουήλ, την πρώτη μου ορχήστρα όταν έφυγα πια από την Μαρινέλλα και έμεινα μόνος μου -, τα πειράματα που κάναμε στου Μιχαηλίδη με τις ορχήστρες, με τον Τέλη Αποστολάκο και τον Νίκο Λαβράνο, τη σαρανταπενταμελή ορχήστρα που είχαμε και μπήκε μέσα η ΕΣΑ να μας συλάβει επί χούντας ενώ παίζαμε τραγούδια του Θεοδωράκη, την πρώτη ορχήστρα στην Πλάκα, ο Χάρης ο Καλέας, ο Τάκης Σούκας, ο Αντώνης Βαρδής κιθάρα, ο Φίλιππος Τσεμπερούλης, ο Στέλιος Καρύδας, συμμαθητής από την πρώτη δημοτικού, ο Χρήστος Νικολόπουλος μαζί με τον Μάκη, τα συγκροτήματα και τα πρωινά που βγαίναμε να διακριθούμε όλα τα θυμάμαι. Από πίσω, υπήρχε η αγάπη γι αυτό που έκανα. Αν δεν μάθεις τις αγάπες και τον πόνο των άλλων, που ήταν καλύτεροι από σένα, δεν φτιάχνεις την αλυσίδα. Κάθε δουλειά που κάνω, κάθε συναυλία, να έχει αιτία. Είμαι τραγουδιστής μετά λόγου, όχι άνευ λόγου. Είμαι τραγουδιστής αιτίας!».

-Μέσα στην προχειρότητα που διακρίνει την ελληνική κοινωνία, εσείς είστε πρότυπο επαγγελματία, τελειομανής με ό,τι καταπιάνεστε. Σε τι βαθμό έχετε κοντραριστεί με το κατεστημένο, στη χώρα μας;

«Σε αυτούς που αρέσει το μπάχαλο, η χαζομάρα, μερικές φορές ο φθόνος και η κακία καλυμμένα, με αυτούς τους ανθρώπους, αρκετές φορές, έχω αντιπαρατεθεί. Όταν ένοιωσα ότι κάποιοι άνθρωποι επεμβαίνουν στα πράγματα που αγαπάω και φροντίζω και προσέχω και δίνω όλη μου την ενέργεια και προσπαθούν να τα αλλοιώσουν, δεν το αφήνω έτσι. Υπάρχει όμως ένας κόσμος που δεν το καταλαβαίνει αυτό και προτιμάει το μπάχαλο. Υπό τη μορφή του χιούμορ και του σαρκασμού, πολλά πράγματα περνάνε. Κρύβεται η αδυναμία, η αταλαντοσύνη, η κακία των ανθρώπων, πολλές φορές η κακή τους πρόθεση, έτσι και οι σκοτεινές τους πλευρές. Πολλοί άνθρωποι ταυτίζονται με χιουμοριστικό τρόπο με κάποια πράγματα, τα οποία, αν τα αναλύσουν, στο τέλος θα ντρέπονται για τον εαυτό τους. Ναι, έχω διαχωρίσει τη θέση μου από αυτούς τους ανθρώπους. Διαλέγω τους φίλους μου, διαλέγω και τους εχθρούς μου. Αυτό όμως στοιχίζει».

-Νιώθετε ότι σας διακρίνει ένας ευρωπαϊκός αέρας;

«Ο αέρας είναι Πειραιώτικος, Συριανός, Αττικός, ο αέρας που γνωρίζαμε πάντα και αγαπήσαμε. Όταν αγαπάς τα πράγματα που κάνεις, αγαπάς τον κόσμο, που επίσης σου δείχνει τη συμπάθειά και την εκτίμησή του, δεν μπορείς να κάνεις πρόχειρα πράγματα. Δεν σας κρύβω ότι δεν έχω κάνει τίποτα απ όσα μπορούσα να κάνω. Θα μπορούσα να κάνω τα τριπλάσια από αυτά. Έχω κάνει πολύ λιγότερα. Μπορεί να είμαι και τεμπέλης που δεν έκανα κι άλλα πράγματα που έπρεπε να κάνωΑυτός είναι ο χαρακτήρας μου. Αυτός είναι ο χαρακτήρας που δεν καταλαβαίνουν οι άλλοι και προκαλούν. Ε, λοιπόν, κάνω αυτό που αγαπάω και δίνω εξετάσεις. Όταν ήμουν είκοσι τριών ετών έφυγα από τα νυχτερινά κέντρα και δεν ξαναπήγα ποτέ, έχοντας δουλέψει μόνο δυο φορές με τη Μαρινέλλα στο Στορκ και στα Δειλινά, μόνο ο κόσμος κατάλαβε τι κάνω. Όταν πήγα στις μπουάτ κι άρχισα να τραγουδάω τα πολιτικά τραγούδια, και αργότερα τα ρεμπέτικα, και μετά έφτιαξα μια ορχήστρα και γύρισα όλο τον κόσμο, και πήγαινα στα φεστιβάλ κάνοντας όλα αυτά που τα ανακαλύπτουν τώρα οι καινούργιοι τραγουδιστές, οι οποίοι πάνε έξω και λένε διάφορα. Αυτά γίνονταν πριν είκοσι χρόνια, στα φεστιβάλ ειρήνης και στα φεστιβάλ μουσικής. Πρωτοπήγα σε φεστιβάλ στο εξωτερικό το 78. σαφώς και έκανα ό,τι αγαπούσε η ψυχή μου. Η εμμονή μου έχει χάρτη. Τα όρια του χάρτη μου είναι οι ήχοι, οι μουσικές. Δεν φτάνεις ποτέ. Αναγκαζόμαστε να ταξιδεύουμε στα όρια τα γεωγραφικά, γιατί δεν φτάνουμε να πάμε πιο ψηλά στα όρια που εγώ έχω μέσα μου. Αυτό είναι που ενόχλησε κάποιους. Εδώ, άνθρωποι επιστήμονες, ηλικιωμένοι, που κάποια στιγμή διάβασαν το πώς αντιλαμβάνομαι εγώ τη μουσική, και βγήκαν να βρίσουν τον τρόπο με τον οποίο ονειρεύτηκαΣτην ουσία, αυτό δεν θέλουν να κάνουν αυτοί που γίνονται μαϊντανοί και τρέχουν δεξιά και αριστερά όπου τους καλούν; Είναι ζωτικής σημασίας το πόση ενέργεια κουβαλάς μέσα σου. Δεν είναι απαγορευτικό να είσαι ενεργητικός. Ούτε αποτέλεσμα φθόνου και ζήλιας. Τι να πούμε για τον Μίκη Θεοδωράκη; Πόσοι τον έχουν φθονήσει γι αυτό που είναι;».

Του Γιάννη Αλεξίου

¨Η Βραδυνή της Κυριακής¨

09/11/2003

[Agnie 1]

"Μόνο οι εμμονές θα βγάλουν τον κόσμο από την ισωπέδωση. Έχω μια εμμονή και την πραγματοποιώ. Ο δίσκος του Βαμβακάρη, εμμονή. Ο δίσκος του Τσιτσάνη, εμμονή. Έχω εμμονές και εκεί βαδίζω. Δεν θέλω να είμαι πρόβατο ή γαλοπούλα!".

[Geske 37]

Here's a first bit of translation: the journalist's intro.

That means the best is still to come.

"I am a singer with a cause and a reason

-

That which I love, I know, and that which I know, I honour".

The emotional charge called up by the songs of Giorgos Dalaras, getting even with time, is brought to life again for his many fans, with the re-release of his entire work in remasters.

The first package has in it a complete edition on CD of 5 important albums:

Oi maides oi ilioi mou, Ta tragoudia mou (Live recordings from Orfeas), 50 years of Rembetiko, Latin, Live at Attikon, a sure way of making one hungry for a re-assessment of what is essential in songs.

Giorgos Dalaras belongs to the older generation of laiko singers - legends of the '50s, one worthy of continuing the laiko song, of succeeding Kazantzidis and Bithikotsis. His diskografy is rich and impressive, full of what's essential, starting from the late '60s, when he started his challenge with time and the value of song. He had the good fate to sing, with the very particular colour of his voice, which has roots in the rembetico song, all the composers and lyricists who stand on the top step of Greek recording.

Giorgos Dalaras is more than a performing artist who braves the years. He is also the very model of art as a profession [or: vocation]. In the middle of the general slap-bang attitude characteristic of the theatre and of this country, the singer from Peiraia seems like a true oasis. He is a perfectionist in every thing he undertakes, he manages to be perfect even in copying, as when he played the Ovation (acoustic guitar) with Al di Meola, and his sales rose sky-high, at a time when the future of young singers looked more hopeful. He is a restless artist, who never hesitated to give a leg up to many young musicians and singers, who, today, have as first chapter in their CV their collaboration with him.

His true love for song, his relation with it, straight to the essence, his capacity to make a success of whatever he takes into his head to do, with his well-known meraki...

[sorry, I broke my head over the untranslatables 'ousia' and 'aksia', I'll leave 'meraki' for a better man - G.]

more than once, these have made him enemies among many who, maybe, lacked the feeling or the desire to understand this way he has of being in touch with music. From early one, he turned his back on the night-life centres, an attitude which reminds only of Stelios Kazantzidis. His sense of beauty would allow him to sing, otherwise, in such an atmosfere of the last decennia. He always appears on stage with his guitar, if only because he comes from company that's the stuff of dreams, in the '60s.

His seriousness, in performing, wears through on the way the orchestra plays, so much so that one seldom sees on stage.

His first guitar was acquired at age 14 and it set him back 1500 drachmas - a month's pay, at that time. It was a hand-made guitar, the work of Panagis, the greatest instrument builder in Greece, who also built his father's bouzoukia. His guitar was stolen during the recording of "50 years of rembetico", one of the albums that are being re-released. It constitutes his first attempt at the rembetico genre, with the importance of the orchestra which he developed, and anyone can appreciate the freshness of these songs also in the recent new release, the "homage to Markos Vamvakaris".

He wasn't just a strong "sprinter" in greek singing, but also in the 60 m of the school competition. For all that, he never took part in a marathon, a thing he is still dreaming of. He was ever in love with motorbikes and with good singing. Our questions take the story from the beginning...

[Geske 37]

First and second question.

The tail of the second I will post later, after I find out what he means.

- When you took your first steps into the different world that was opening before you, the world of music, you fell in with top-class artists at the height of their powers, you found your way into the artistic world that was behind them, the record companies and the important producers of that time. Did you have to make choice as to which people were to guide your first steps, to reject some or approach others?

« No one of us, when they first set out, know all things, nor do they have self-knowledge to such a degree that is determines their future. There are the good moments, and the bad luck times, and you have to be always all there. In addition, if you don't hang on to that which you set out to do, there's a problem. For me, there were two relevant things: first, I always had this oversized love for that which is called 'song' and 'music', and, second, from the way I grew up, from the age of five, at the feet of such persons - I am referring to my father - I have a reservoir of feeling and knowledge, but also of opinions, about what is 'song', what is good and acceptable, what is vulgar and useless. »

- What use are such weapons for what happens afterwards?

« Even armed liked that, you can still easily make a mistake. Talent means nothing - in itself, it can come to mean a lot - if you don't bring it to the light. A neighbourhood kid picks up a stone, throws it, and we observe that his stone goes twenty meters that that of the other kid. He's got a talent. But if his father makes him become an ofthalmologist, his talent, for throwing a javelin with the clout he has, will be lost. If the kid really loves to throw that stone, and the stone becomes a javelin, and he trains to throw it well, he'll become an olympic champion. It's one thing to have a talent, it's another to become an artist. Many among our friends may have a good voice, but that does not mean they are artists. The singer is born out of the boundless love for this object, and of learning the lessons of the stage till the final curtain dropping. You can't do it any other way...

[Geske 37]

Me, I am not such an excellent singer, nor such an excellent musician. People's approval, their understanding, their respect, I earned them because I showed that the thing I love, I also know it. And what I know, I respect. In that way, from such an object, an object deserving to be valued, a whole entity was created, with its own positive energy. And people found that entity inside me, there is no other secret.»

Third question.

- Did your communication with your public keep the same characteristics as time went by?

«There are two worlds: the one 'way back when', and the one of today. Some things change, the fundaments remain the same: that's clear.

Today, a person is said to be "communicating" when he is into everything, with everybody, knows everything, reports to everything and everyone, sucks up and curses, where something is ready to fall he beats it, and after the fall, he sucks up on the same place he was sucking up before, where the new has survived and is now in place of the old one, so now he is one of us.

In that sense, I am "communicating" badly. To begin with, I don't communicate well with journalists...»

If you refer to the original as posted by Agnie, you will see that I didn't translate that very litterally. It doesn't make sense if you turn just the words into english - you have to go for the meaning...

[Geske 37]

- Is it your opinion that journalism is not doing what it ought to?

« I don't like this line of work, journalism, because it was one I used to respect, and which, from the nature of things, I no longer do respect! Journalism opened up so wide that it suffered the same trouble as singing: any nobody is a journalist nowadays. This does not mean that all journalism is without merit, but the bulk of it is. The same happens with singing.

It devaluates the whole. When fifty percent of people are not really listening, just consuming, they are influencing the numbers, too...

In journalism, the same, fifty percent of the people read and the other fifty percent just look at the page and don't know what they are reading. That half doesn't even know the language, but it does consume magazines, newspapers, it watches TV programmes...

Automatically, journalism tunes in to the same channel. And gets devaluated, as a product.

We live in a strange time, a jumbled junction, where the great bulk of people, in their many shapes, with their many choices, make an immense confusion, to the point of drunkenness. This intoxication gets used by some people who have their own ends. So, they say: let's give the masses what they're asking for. And the people say: we take what the tv gives us. The essence of this is that each maltreats the other, deceives him, and brings them lower and lower.

The tv-watcher throws a moudza [no, I don't think that is translatable - G.] at the tv and changes channels, and the channel boss throws a moudza at the public: 'here, take, since that's what you want!'

But, wherever there is lack of respect [or: good judgement - G.], nothing lasts long.

- But our way of life, today, does not leave room for much thinking...

« And so, the human being is half a personality. He will live his part, which will keep his living circumstances as they are, based on the social and political facts imposed on him.

That is to say, a human being with a bit missing out of him. A being of nothing but consuming, labouring, content with very little when it come to the soul, education, development, creation, art... A sheep, that's what.

E, so, we don't like to be sheep. We are no americans. The americans chose Bush for their president. Bush senior, who had collaborated with Bin Laden, had his share in bringing down the september eleventh Towers. They haven't told us how many and who were implicated in that affair, just like the murder of Kennedy was never solved.

And as if that were not enough, the most democratic of the states of the Union [California - G.] took for its governor a Hollywood clown [schwarzenegger - G.] with the potential danger that he might become president at some point!

In Greece, we are born as real, serious, human beings, both in politics and in thinking. We have a limitless library behind us, an immense garden where ideas flower. How is it possible that the clever loan from a bank should make you pay and pay everything else you own, culture and ideology, and all?

I can't stand such a thing. We've come to a point where the unconscious and the conscious are at odds. At least the unconscious must resist - if one can't do it consciously. We've managed to mess even our unconscious till this point. »

[Geske 37]

I don't know if anyone is interested, but work is in progress on the rest of the translation - a little patience please?

[celeste 0]

Of course, Geske, that goes without saying. Thank you so much, once again. The Scharzennegger clown thing is funny. Reminds me something....