Posted February 1, 2004 · Report post «Στριμμένος ίσως, κόλακας ποτέ» του Φώτη Απέργη φωτ. Π. Πετρόπουλος «Ναι, θα έπινα λίγο τσάι, ευχαριστώ». Κι ώσπου να το ετοιμάσει, χαζεύω ένα από τα ωραιότερα σαλόνια που έχω δει, σ' ένα ήσυχο δρομάκι στη Φιλοθέη: Μεγάλο, πλούσιο, μα όχι επιδεικτικό, με έργα του Χατζηκυριάκου-Γκίκα, του Τσαρούχη, του Τσόκλη, αλλά και νεοτέρων, του Χουλιαρά, του Λαζόγκα και άλλων, γύρω από το ψηλό, μαρμάρινο τζάκι και στο μοντέρνο γραφείο, με βιτρίνες με δεκάδες σπάνια κοχύλια κι όστρακα και άλλες με ακόμα σπανιότερα αρχαία μικρά αγγεία και αγαλματίδια, με πολλές οικογενειακές φωτογραφίες πίσω απ' τους δερμάτινους καναπέδες και κάποιες με προσωπικότητες: τον Μαντέλα, τον Αραφάτ, την Μελίνα. Ωσπου ο Γιώργος Νταλάρας μπαίνει κρατώντας με προσοχή ένα δίσκο με μια τσαγέρα και δύο φλιτζάνια. Τι ασυνήθιστο θέαμα, σκέφτομαι, μα λέω: «Πολύ ωραίο γούστο. Δικό σου ή της Αννας;» «Κυρίως της Αννας. Εγώ έχω μαζέψει τ' αρχαία, που είχα αρχίσει από μικρός, και κάτι ωραίες παλιατζούρες, όπλα και σπαθιά. Κατά τα άλλα, ασχολούμαι περισσότερο με το πρακτικό μέρος. Πώς βιδώνει αυτό, αν στέκεται καλά εκείνο...». Ωραίες, αγαπημένες «παλιατζούρες» μπορεί να πει κανείς πως τραγουδά και στους δύο από τους τέσσερις καινούριους δίσκους του -με τραγούδια του Βασίλη Τσιτσάνη και του Μάρκου Βαμβακάρη. Οι άλλοι δύο είναι της Αρετής Κετιμέ και της Εστουδιαντίνας της Νέας Ιωνίας, αλλά κι αυτούς τους θεωρεί δικούς του, όχι μόνο γιατί τους πιστεύει πολύ, αλλά και γιατί είναι δικές του παραγωγές, για την Parlophone της Minos ΕΜΙ. Αυτοί ήταν η αφορμή της συνέντευξης, αυτοί και η αρχή της: - Και άλλοτε έχεις επιστρέψει στα κλασικά λαϊκά τραγούδια. Αυτή τη φορά τραγουδάς διαφορετικά; «Η πείρα χτίζεται μέσα σου κι εμφανίζεται εκεί που δεν το περιμένεις. Οσο περνούν τα χρόνια τραγουδώ πιο ήρεμα. Παλιότερα ήθελα να κάνω περισσότερα γυρίσματα. Τώρα μπαίνω στο τραγούδι σαν πιστός σε λειτουργία. Ποτέ δεν το στολίζω υπερβολικά». Ο Τσιτσάνης ως Βιβάλντι - Ομως για να παίξεις τώρα Τσιτσάνη στο Μέγαρο, νιώθεις ότι χρειάζεσαι μια θεατρική παραγωγή. Αυτό ζητάει χρήματα, που ζητάνε χορηγό, που ζητάει εισιτήρια κι έτσι παίζεις ώς ένα σημείο για ένα άσχετο κοινό. Αυτό το ζεϊμπέκικο του χορηγού δεν σε κρυώνει; «Ποτέ δεν αισθάνθηκα στο Μέγαρο "το ζεϊμπέκικο του χορηγού". Είδα, όμως, 50 ανθρώπους να δακρύζουν ακούγοντας την Αρετούλα ή τα τραγούδια του Βαμβακάρη. Είναι αλήθεια ότι αυξάνουν οι συνδρομητές του Μεγάρου και δεν αρκούν τα εισιτήρια. Αλλά δεν πρέπει και να χαιρόμαστε γι' αυτό; Σκέψου ότι πριν από 10 χρόνια δεν υπήρχε καν Μέγαρο. Κι αυτά τα τραγούδια είναι σαν σουίτες, σαν πρελούδια. Αν τα βγάλεις από το μπουζουκάκι, δεν είναι Βιβάλντι, δεν είναι Μότσαρτ αυτό; Δεν άρχισα τώρα να αντιλαμβάνομαι έτσι το τραγούδι. Οταν ήμουν 23 χρονώ κι άλλοι άρχιζαν να σπουδάζουν αυτή τη δουλειά, εγώ έφευγα από τα κέντρα. Μη βλέπεις μόνο το ρομαντισμό του πάλκου. Εγώ έζησα και το σκοτάδι της νύχτας. Από τότε είχα την άποψη πως, όταν οι μουσικοί παίζουν, οι άλλοι πρέπει να προσέχουν στη σκηνή. Ε, οι μεθυσμένοι δεν μπορούν. Κι έτσι, μόλις το '72 στα Νέα Δειλινά κάνω μια ορχήστρα με 46 όργανα και τραγουδώ Χατζιδάκι- Θεοδωράκη, ώσπου μας σταμάτησαν. Εγινα λίγο στριμμένος στην πορεία. Αλλά πρέπει να ξέρεις τι έκανα αυτά τα 40 χρόνια. Ετσι θα με κρίνεις. Ποτέ δεν χάιδεψα τον κόσμο. Ποτέ δεν σας έκανα το χατίρι. Κι αυτό γέννησε το σεβασμό». - Μήπως, όμως, παράγινες στριμμένος; Ξέρω ανθρώπους που, όχι μόνο δεν χορεύουν, αλλά διστάζουν και τσιγάρο ν' ανάψουν όταν τραγουδάς. Πώς τα κατάφερες; Και δεν είναι ικανότητα ενός καλλιτέχνη να ξεσηκώνει τον κόσμο και αργότερα να τον προσηλώνει; «Ισως παραήμουν σφιχτός. Αλλά, αν υπάρχει κι ένας τρελός, μήπως πρέπει βρε παιδί μου να τον αφήσουμε στην τρέλα του; Και να σκεφτείς ότι εμένα ο χορός μ' αρέσει. Ισως όμως είμαι λίγο συμπλεγματικός, γιατί χόρεψα μονάχα λίγο, όταν ήμουν μικρός. Και ήμουν και καλός χορευτής. Ημουν αδύνατος, νευρικός, και μου πήγαινε. Οσες φορές χόρεψα, ήμουν ατραξιόν. Κι έκανα και τρομερές πλάκες. Αλλά μπήκα έπειτα στη μουσική κι έπαιζα για να χορεύουν οι άλλοι. Μετά το στρατό άλλαξα. Βάρυνα κι έχασα την αίσθηση του καλαμπουριού. Μπήκα και σε πιο σοβαρές ασχολίες». - Αλλά και πολλοί μουσικοί, οι ίδιοι που σε παραδέχονται για το μεράκι και τις ανησυχίες σου, μιλάνε και για την καταπίεση του «θείου». Για μια τελειομανία ασφυκτική για το τραγούδι. «Εμένα μου φαίνεται ότι λάμπουν τα τραγούδια του Τσιτσάνη έτσι όπως τα παίζουμε πρώτη φορά με τα μπουζούκια στις τέσσερις οκτάβες. Τα παιδιά που συνεργάζονται μαζί μου ξέρουν πόσο καμαρώνω όταν αυθαιρετούν δημιουργικά πάνω στον οίστρο τους. Αλλά, αν το καρότσι δεν έχει οδηγό, οι ρόδες θα πάνε όπου θέλουν. Δεν μπορεί ο κάθε καλαπόρτσης να κάνει ό,τι του κατέβει. Αλλωστε, είμαι άνθρωπος που ακούει και δοκιμάζει». - Ως ένα σημείο. Οπως άλλωστε και η Αλεξίου, η Αρβανιτάκη κ.ά., δοκιμαστήκατε με σύγχρονους προσωπικούς δίσκους. Κι όταν δεν είχαν τη μεγάλη επιτυχία που έχετε συνηθίσει από παλιά, επιστρέψατε στην ασφάλεια του λαϊκού. Γι' αυτό είπε ο Πορτοκάλογλου στην «Ελευθεροτυπία» ότι «υπάρχει πολλή σιγουράτζα στο έντεχνο». «Οσον αφορά εμένα, ήταν σύμπτωση. Το συμβόλαιό μου τελείωσε κι ήταν να φύγω από την εταιρεία. Εμεινα με την προϋπόθεση να μου δώσουν ένα σήμα, της Parlophone, να τους δείξω ότι δεν είναι ανάγκη να βγάζουν τόσα σαχλοτράγουδα. Κι έτσι κυκλοφόρησα την Αρετούλα, την Εστουδιαντίνα, τον Βαμβακάρη και τον Τσιτσάνη. Αλλά σε κάθε δεκαετία έχω εγώ από ένα δίσκο με ρεμπέτικα. Αλλωστε, θα μπω και στο στούντιο για καινούρια τραγούδια. Και είδες και στην «Ασφαλτο που τρέχει» πώς πλησιάζω το καινούριο. Ποτέ δεν κώλωνα να κάνω δοκιμές. Ποτέ δεν ήμουνα της σιγουριάς». - Η Πρωτοψάλτη συνεργάστηκε με τον Ρέμο, η Αλεξίου με τον Θεοφάνους, η Ρεμπούτσικα με την Θεοδωρίδου και δεν έχασαν. Εδώ εσύ μάλλον «κωλώνεις»... «Ούτε κατά διάνοια! Οταν υπάρχουν καλά τραγούδια, δεν καταλαβαίνω τίποτα. Και θα σου το αποδείξω σύντομα. Θα δεις κινήσεις που δεν θα το πιστεύεις!» - Λες για το τραγούδι του Κορκολή, που θα πεις με την Ντούλτσε Πόντες; «Α, το 'μαθες; Αυτό, λοιπόν, δεν σου λέει τίποτα; Ξέρεις ποιο είναι το παράπονό μου; Ρε σεις, μπαγάσηδες, έχετε ταλέντο, έχετε τα κομπιούτερ και τα σάμπλερ σας, γιατί δεν στρώνεστε κάτω να φτιάξετε πρωτότυπα πράγματα, να μην είναι κόπιες του περσινού σας σουξέ; Και κυρίως γιατί χρησιμοποιείτε τόσο κενά θέματα, τόσο τιποτένια γλώσσα; Ασε τους τραγουδιστές που κατεβαίνουν στην πίστα με αλυσίδες κι ασανσέρ. Και οι παραγωγοί λένε "έλα μωρέ, μιζέρια". Οχι φίλε μου, ό,τι δεν σου αρέσει δεν είναι μιζέρια. Πρόσεξέ το λίγο καλύτερα, γιατί ο κύκλος της σάχλας τελειώνει». - Προς το παρόν, επιβραβεύεται στα βραβεία «Αρίων». «Διότι οι εταιρείες δίσκων ξεπούλησαν το περιβόλι τους σ' ένα κανάλι. Λάθος τρόπο βρήκαν να ενισχύσουν τις πωλήσεις τους. Κατ' αρχήν δεν ρώτησαν τους ανθρώπους που πάσχουν για το τραγούδι. Νομίζουν ότι τα ξέρουν όλα. Πώς ανέχεται η IFPI να προσβάλλουν από σκηνής τους καλλιτέχνες από τους οποίους ζουν τα μέλη τους -από τον διευθυντή ώς τον τελευταίο τους υπάλληλο; Δεν σηκώθηκε πέρυσι τη βραδιά της απονομής ένας με πατζάκια να διαμαρτυρηθεί. Πολύ καλά τους τα 'πε ο Σαββόπουλος. Διότι αυτά δεν είναι "Αρίων", αλλά βραβεία αγρίων και αχρείων. Καμία σχέση δεν θέλω να έχω, αν δεν βρουν το δρόμο τους και δεν ζητήσουν συγγνώμη για την κατάντια». - Πριν από μερικούς μήνες κατηγόρησες τις εταιρείες ότι δίνουν στους τραγουδιστές την τύχη τους στα χέρια τους. Εσύ, που περισσότερο από κάθε άλλον πήρες από την εταιρεία την τύχη σου στα χέρια σου! «Αλλά έχει σημασία τι έκανα εγώ την τύχη μου. Εγώ την πέρασα την εποχή της φιγούρας, χωρίς να θελήσω να κάνω φιγούρα. Το σταριλίκι το 'χα πάντοτε γραμμένο. Σήμερα θέλω να ρωτήσω μερικούς: Γιατί κάνεις τον τραγουδιστή; Κάνε τον αθλητή, κάνε το μοντέλο, που σου πάει. Γιατί χαλάς τ' αφτιά του κόσμου; Η σαχλαμάρα είναι καλό πράγμα. Ως σαχλαμάρα όμως. Αν γίνει τρόπος ζωής, πίστη, θρησκεία, αισθητική, πολιτική, τότε η σαχλαμάρα σκοτώνει. Δεν μπορώ να μασάω τα λόγια μου τη στιγμή που έχω ψηθεί τόσες δεκαετίες στο τραγούδι, τη στιγμή που πρέπει ν' αρχίσω να οργανώνω την αποχώρησή μου». - Δεν τη βλέπεις σύντομα, φαντάζομαι, αυτή την αποχώρηση... «Είναι και θέμα διάθεσης. Εμένα με κούραζε η τεράστια φήμη που, δεν ξέρω αν ταίριαζε στην αξία μου, αλλά δεν ταίριαζε στην ψυχοσύνθεσή μου. Ξέρεις ποιους θεωρώ ευλογημένους; Τον Μπάμπη Τσέρτο, τον Αγάθωνα, αυτό το καινούριο παιδί της Εστουδιαντίνας, τον Παναγιώτη Λάλεζα -είναι ο ωραιότερος τραγουδιστής που άκουσα τα τελευταία χρόνια! Αυτοί οι άνθρωποι ζουν με πίστη. Σαν κάτι αφοσιωμένους νεοκόρους που μόλις τελειώνει η λειτουργία τριγυρίζουν σιωπηλά στην εκκλησία και τακτοποιούν το ιερό. Αυτούς ζηλεύω. Οχι τους άλλους που κάνουν επιτυχία χορεύοντας σαν νευρόσπαστα. Ομως, όταν τα λέω αυτά, μοιάζω με τον σπασίκλα που χτυπάει το κουδούνι και φωνάζει, ε, τέλειωσε το διάλειμμα. Οι περισσότεροι θέλουν να συνεχίσουν να χαζεύουν». Οι υπουργοί, ο Πανταγιάς κι εγώ - Μου περιγράφεις, πάντως, μια εικόνα ασκητή, που δεν ταιριάζει με την οργάνωση με την οποία υπερασπίζεις την καριέρα σου. «Ασκητής όχι. Αλλά ούτε δικτυωμένος με γλείφτες ήμουνα ποτέ, ούτε γλείφτης έγινα, ούτε με κόμματα συνδέθηκα». - Ε, μη μου πεις ότι όταν η αριστερά ήταν ισχυρότερη δεν ήσουν κοντά της, όπως και τα τελευταία χρόνια δεν ήσουν κοντά στο ΠΑΣΟΚ; «Οι φίλοι μου απ' τις πορείες γίναν υπουργοί. Να τους ξεγράψω; Ημουν πάντα με τα πρόσωπα που είχαν κάτι να πουν. Ημουν με τον Ηλία Ηλιού που τον γνώρισα μικρός. Ημουν με τον Λαμπράκη. Τον Γλέζο. Τον Θεοδωράκη. Ηταν ποτέ πουθενά ο Μίκης; Ηταν παντού και πουθενά. Αλλά κομματικά δεν δεσμεύτηκα ποτέ. Και το πληρώνω». - Πάντως, ο Πανταγιάς δεν πήγε στην εφορία για να πληρώσεις... «Ο Πανταγιάς χτυπήθηκε από το ίδιο το ΠΑΣΟΚ...» - Τον έστειλες ή όχι στην εφορία να μεσολαβήσει για οφειλή σου; «Και βέβαια όχι! Ο Πανταγιάς μεσολάβησε για ένα από τα δύο άλυτα θέματα του κλάδου μας, με τα οποία ασχολούμαι χρόνια: Οι άνθρωποι που δεν ζουν από τα κέντρα κάνουν συμφωνίες με τις εταιρείες και παίρνουν προκαταβολές. Το κράτος, περιέργως, θέλει την ώρα της υπογραφής να πληρώνονται και οι φόροι. Αλλά το ίδιο ζητά και μετά το πέρας της συμφωνίας, όταν αυτά έχουν καλυφθεί από τα ποσοστά των δίσκων που πουλήθηκαν. Πληρώνουμε δύο φορές εξαιτίας νομικού κενού». - Ακόμα κι αν είναι έτσι, γιατί κινήθηκες προσωπικά και όχι μέσω του συνδικαλιστικού σας φορέα; «Δεν είναι η πρώτη φορά που κάνω προσωπικές παρεμβάσεις. Με το Νικολόπουλο και με άλλους πολλές φορές το έχω κάνει. Και ενήμεροι γι' αυτό το αίτημα ήταν και ο Σκανδαλίδης και ο Λαλιώτης και άλλοι... Αλλά, κάποια στιγμή, ένα συμπλεγματικό στέλεχος του ΣΔΟΕ, συκοφάντησε εμένα για να τρομοκρατήσει τους συμπολίτες μου». - Είσαι, πάντως, ένας άνθρωπος κοντά στην εξουσία. «Ποτέ! Μην το ξαναπείς αυτό!» - Και με υπουργούς σχετίζεσαι και με μεγαλοεπιχειρηματίες... «Δεν το ανέχομαι! Ακουσε: Να πούμε την αλήθεια. Οι υπουργοί και οι μεγαλοεπιχειρηματίες θέλουν να σχετίζονται μαζί μου. Ξέρεις γιατί; Είμαι καλός στη δουλειά μου, ενδεχομένως είμαι καλός στην παρέα, ίσως το καλοκαίρι μένουμε σε γειτονικά σπίτια και κάνουμε μπάνιο μαζί, είναι φίλες οι γυναίκες μας ή τα παιδιά μας πάνε στο ίδιο σχολείο. Οι άνθρωποι αυτοί προχώρησαν, είναι πια μεγάλοι. Κι ούτε εγώ είμαι στο δρόμο. Μεγάλωσα σε υπόγεια και παράγκες, αλλά με τη δουλειά μου -ούτε με χορηγίες ούτε με κολλητιλίκια- με τη δουλειά μου μόνο, τα κατάφερα. Ηρθαμε εδώ, φτιάξαμε αυτό το σπίτι. Πρέπει να τους κόψω την καλημέρα, δηλαδή; Ο Κόκκαλης είναι φίλος μου από το 1969. Εκανα ποτέ φιγούρα μ' αυτόν ή εκείνος με μένα; Η Ελένη και η Αννα είναι φίλες 25 χρόνια. Ο κύριος Κοντομηνάς κάνει χορηγίες στο Μέγαρο. Σημαίνει ότι μ' εξαγόρασε; Οχι, δεν είμαι κοντά στην εξουσία. Είμαι κοντά σε ό,τι με αφορά. Συναντούσα τον υπουργό Αμυνας όταν έπρεπε να κάνω τις συναυλίες για την Κύπρο». - Εχεις ακούσει τι έχουν πει γι' αυτές: ότι πήγαινες μεν δωρεάν, αλλά η εταιρεία των ηχητικών, με την οποία έχεις επιχειρηματική σχέση, πληρωνόταν ακριβά. «Καμία επιχειρηματική σχέση δεν έχω. Αυτά είναι γελοιότητες! Ομως, όταν μερικές προσπάθειες έχουν ένα μεγαλείο -γιατί εδώ μιλάμε για κινητοποίηση όχι μόνο ενός ανθρώπου, αλλά δεκάδων μουσικών, οργανωτών συναυλιών και βέβαια του ίδιου του κόσμου εδώ και στο εξωτερικό- αυτό το μεγαλείο οι μικροί και οι μέτριοι δεν το αντέχουν. Το φοβούνται». - Ας επιστρέψουμε στο τραγούδι: Ο προηγούμενος δίσκος σου ήταν με τραγούδια πολλών συνθετών. Ο επόμενος μάλλον το ίδιο. Αυτό εξυπηρετεί τον ερμηνευτή, αλλά όχι το δημιουργό. «Ο ένας εξυπηρετεί τον άλλον και οι δυο τον στιχουργό. Μην ξεχνάς ότι στις μέρες μας δεν υπάρχουν οι μεγάλοι συνθέτες που υπήρχαν. Πιστεύεις εσύ ότι υπάρχει ένας συνθέτης που μπορεί να γράψει 12 τραγούδια σαν του Χατζιδάκι, του Θεοδωράκη, του Σαββόπουλου ή του Λοΐζου; Τώρα οι περισσότεροι γράφουν τραγουδάκια. Γι' αυτό τους λέω: γιατί δεν βγάζετε 3-4 σ' ένα cd single;» - Πάντως, κάποτε μου είχες πει ότι αποφεύγεις να καλείς τους συνθέτες στο στούντιο μήπως και διαφωνούν στην ενορχήστρωση. Αυτό δεν δείχνει την υπερεξουσία του τραγουδιστή; «Ε, το 'κανα μια δυο φορές. Αλλά πες μου: ποιο είναι το αποτέλεσμα; Είναι δίσκοι που περιφρονούν τους συνθέτες ή τους αναδεικνύουν; Ετσι θα το δεις». - Σε μερικές παλιές σου ερμηνείες, ακούμε μια φωνή να σπαράζει. Μετά από τόσα χρόνια, αναγνωρίζεις τον ίδιο συναισθηματισμό στις ερμηνείες σου, ή κάτι λιγότερο; «Νομίζω ότι όσο περνάει ο καιρός τραγουδώ με περισσότερη εσωτερικότητα. Σε μερικά τραγούδια του Κουγιουμτζή ίσως φώναξα λίγο παραπάνω για να φανεί μια πίστη και μια δύναμη. Αλλά, να σου πω κάτι; Τα τραγούδια τότε ήταν ωραιότερα από τη φωνή μου. Και νιώθω τυχερός γι' αυτό». - Αυτό προφανώς είναι κάτι για το οποίο περηφανεύεσαι. Υπάρχει και κάτι για το οποίο ντρέπεσαι στη ζωή σου; «Δεν ξέρω αν ντρέπομαι. Λυπάμαι μόνο που δείχνω μια δειλία -όχι, λάθος: η δειλία δεν μού ταιριάζει. Δείχνω ένα δισταγμό θάρρους να παραδεχτώ τα σφάλματά μου. Ηταν ένα μεγάλο σφάλμα η αντιπαράθεση με τον Πανούση. Επαιξα σε λάθος γήπεδο. Κατέβηκα για μπάλα κι έπαιζαν κατς. Νόμιζα, βλέπεις, ότι το ηθικό μέρος αυτής της υπόθεσης είναι προφανές. Οτι ο κόσμος θα καταλάβει. Αλλά πολλοί μαγνητίστηκαν από τον τύπο που έκανε σόου ακόμα κι έξω από το δικαστήριο». - Σε ρώτησα για ελάττωμα και μου περιγράφεις προτέρημα! «Είδες; Αυτό ακριβώς θέλω να πω: Προτέρημα σε λάθος εποχή». «Ψηφίζω πάντα αριστερά» - Να τελειώσουμε με τις εκλογές: Πώς βλέπεις τα πράγματα με τον Παπανδρέου; «Ο Σημίτης υπήρξε ο καλύτερος πρωθυπουργός που θυμάμαι όσα χρόνια ανακατεύομαι με την πολιτική. Το περιβάλλον του δεν μου συμπεριφέρθηκε καλά. Μου λες ότι έχω φίλους υπουργούς. Τρίχες κατσαρές. Μην τους είδατε και μην τους απαντήσατε στα δύσκολα! Ο ίδιος, όμως, είναι φαινόμενο πολιτικού ήθους. Ο Γιώργος τώρα εμφανίζεται ως καινούριος άνεμος. Πνέει από παντού κι αυτό είναι καλό για το ΠΑΣΟΚ, που είναι συνυπεύθυνο για το λαϊκισμό όλων αυτών των χρόνων, για μια χώρα που η μισή ανθίζει κι η μισή σαπίζει. Μ' αρέσει γιατί προσπάθηκε να κάνει μια υπέρβαση στα ελληνοτουρκικά. Ο προοδευτικός είναι και εθνικός. Κι άσε τους άλλους να κοιτάζουν πίσω, να φωνάζουν ακόμα γιατί π.χ. σηκώνει τη σημαία ο Τσενάι. Δεν καταλαβαίνουν ότι Ελληνας είναι εκείνος που σπούδασε και πρώτευσε στα ελληνικά». - Και αρκεί αυτό; «Πρέπει κατ' αρχήν ο Γιώργος να βρει και να διώξει όλους εκείνους τους σκληρούς ανθρώπους, που, όντας όλ' αυτά τα χρόνια σε θέσεις-κλειδιά, λειτούργησαν επιθετικά προς την κοινωνία. Και βέβαια δεν αρκεί. Γι' αυτό εγώ ψηφίζω πάντα αριστερά. Μπορεί εδώ και καιρό να είναι αδιάθετη, αλλά προσβλέπω πάντα σε μια ενωμένη στάση της. Γιατί ο λόγος της είναι κέρδος για την κοινωνία». 7 - 01/02/2004 Copyright © 2001 Χ. Κ. Τεγόπουλος Εκδόσεις Α.Ε. http://www.enet.gr/online/online_hprint.js...&a=&id=99818628 Quote Share this post Link to post Share on other sites
Posted February 1, 2004 · Report post «ΛΕΙΠΟΥΝ ΕΡΓΑΣΙΜΕΣ ΜΕ ΤΗΝ ΚΟΡΗ ΜΟΥ» -Για αρκετά χρόνια γυρίζατε μαζί με την ’ννα τις πέντε Ηπείρους. Δεν προβληματιστήκατε ότι κερδίσατε τον κόσμο, αλλά χάσατε τα παιδικά χρόνια της κόρης σας; «Φυσικά. Αλλά είναι μερικά πράγματα που δεν μπορείς να τα αλλάξεις. Είναι αναγκαίο να είσαι εδώ, αλλά και να προχωρήσεις ό,τι άρχισες. Μήπως κι εσύ αυτή τη στιγμή που μιλάς μαζί μου, δεν στερείς τον εαυτό σου από τα παιδιά σου;» -Γύρισες ποτέ και να βρεις την Γεωργιάννα ν ακούει Ρουβά; «Δεν. Έλειψα ποτέ τόσο καιρό. Όμως, καθώς μεγαλώνει ακούει με τις παρέες της ορχηστρικά, δυναμικά κομμάτια που εμείς δεν τα αντέχουμε πολύ. Εγώ μπορώ ν ακούσω 30-40 δευτερόλεπτα ένα ρυθμικό στοιχείο. Μετά θέλω ν ακούσω φωνή, ένα όργανο να παίζει. Ίσως μου λείπουν εργάσιμες μαζί της. Θα της προτείνω κι εγώ δυο-τρία πράγματα». -Τι προτιμά απ το δικό σου ρεπερτόριο; Και τι δεν αντέχει; «Τα λαϊκότροπα, τα λίγο ανατολίτικα την ξενίζουν. Αλλά νομίζω τα πιο κλασικά, τον Κουγιουμτζή, τον Λοϊζο, τα προτιμά.» Σημ: Αυτό το κομμάτι ανήκει στην ίδια συνέντευξη! Quote Share this post Link to post Share on other sites
Posted February 1, 2004 · Report post ...and the photo Quote Share this post Link to post Share on other sites
Posted February 1, 2004 · Report post they are small, but very nice Quote Share this post Link to post Share on other sites
Posted February 1, 2004 · Report post Λίγο μεγαλύτερη η ίδια φωτογραφία!!!!!!!!!! Quote Share this post Link to post Share on other sites
Posted February 1, 2004 · Report post Agnie, thanks a lot for all the posting you did today! ...but this one has to be turned..... Quote Share this post Link to post Share on other sites
Posted February 1, 2004 · Report post Anna, η φωτογραφία είναι όπως την έχω βάλει εγώ!!!! Έτσι τουλάχιστον είναι στην εφημερίδα!! Quote Share this post Link to post Share on other sites
