Sign in to follow this  
Followers 0
xxx

musicheaven

19 posts in this topic

Μπηκα σε ενα νεο topic του musicheaven με τίτλο Νταλάρας κι έχω πεθάνει στα γέλια......ό,τι ναναι :blink: :D:razz:

Share this post


Link to post
Share on other sites

Πρώτον, να διευκρινίσω πως το topic δεν είναι νέο, αλλά υπάρχει από τις 13-10-2004.

Και, τέλος, οφείλουμε να πούμε πως δεν είναι ακριβώς το topic για γέλια... Απλά έχει μπει ένας "αντάρτης" :D:razz::razz: της κακιάς ώρας και προκαλεί φασαρία :razz::wow:

Share this post


Link to post
Share on other sites

Φυσικά εννοούσα τον "αντάρτη :blink: " και όχι το ίδιο το topic,ό ταν είπα ότι είναι για γέλια !! .Κατα τα άλλα οι απόψειις που ακούγονται έχουν αρκετό ενδιαφέρον!

Share this post


Link to post
Share on other sites

Τί να γίνει, πάντα θα υπάρχει και κάποιος "αντάρτης" να πολεμίσει το σύστημα, που, φυσικά, είναι "μια γροθιά" με τον Νταλάρα, ο οποίος με τόσο φτωχά μέσα (φωνή) κατάφερε να γίνει φίρμα χάρη στις δημόσιες σχέσεις του :D:razz: :razz: :razz::wow::razz::razz:

Share this post


Link to post
Share on other sites

Στο συγκεκριμένο site κάποιος προτρέπει τον "ΑΝΤΑΡΤΗ" να κατεβάσει το όπλο του .Εγώ θα του έλεγα να το βάλει κάπου αλλού, αλλά δυστυχώς η αγωγή μου και η ανατροφή μου δεν μου το επιτρέπουν.Τέλως πάντων και πολυ ασχολήθηκα που τα διάβασα...Από "ΑΝΤΑΡΤΕΣ" και από αναρχικούς της πλάκας τύπου ΠΑΝΟΥΣΗ (όπως τον αποκάλεσαν κάποτε οι ΚΑΤΣΙΜΙΧΑΙΟΙ) έχουμε πήξει...

Share this post


Link to post
Share on other sites

:lol: :lol: :lol: :lol: Καλύφθηκα από τους προλαλήσαντες :lol: :lol:

Share this post


Link to post
Share on other sites

Κρίμα που τα σχόλια του "Antarti" λίγο-πολύ διέλυσαν μια ενδιαφέρουσα συζήτηση για τον Νταλάρα. Από αυτή την άποψη εγώ δεν βρίσκω και τόσο διασκεδαστικά τα όσα συμβαίνουν εκεί (με εξαίρεση τα απίθανα μαθήματα γραμματικής από το μέλος Giorgos τα οποία έχουν όντως πολλή πλάκα :lol:).

Αυτό που μου έκανε εντύπωση είναι ότι ακόμα κι αν αφήσουμε κατά μέρος τα ξεσπάσματα του Αντάρτη, στην εκεί συζήτηση υπάρχουν και άλλες φωνές που εκφράζουν μια αρκετά κριτική έως αρνητική στάση απέναντι του Νταλάρα. Και εν μέρει μάλιστα με πολύ σημαντικά επιχειρήματα. Αυτή η "πολυφωνία" (όπως κάποιος την αποκαλεί) μου λείπει εδώ (σε αυτό το Φόρουμ / Club)· αλλά ίσως είναι και κάτι το μη ρεαλιστικό να την περιμένεις από μια ιστοσελίδα αφιερωμένη σε έναν συγκεκριμένο καλλιτέχνη.

Θα σταθώ στο μήνυμα κάποιου gianni_politi ο οποίος (αφού πρώτα αναγνωρίζει δικαίως τις αρετές του Νταλάρα) γράφει κάτι το πολύ ενδιαφέρον:

"Εκείνο ωστοσο που δεν μ' αρέσει σ' αυτόν είναι ότι δεν δείχνει να έχει καταλάβει το εξής ζωτικό και ουσιαστικό: Ότι μια φωνή, όσο τέλεια και να είναι, δεν μπορεί να εκτελέσει τόσα πολλά και τόσο διαφορετικά είδη μουσικής χωρίς να παραβιάσει κατάφορα τους κανόνες που διέπουν τα πιο πολλά απ' αυτά.

Και εξηγούμαι:Δεν μπορεί ένας άνθρωπος, όσο ταλαντούχος και να είναι να τραγουδά ρεμπέτικα,δημοτικά τραγούδια, λάτιν μουσική, μποσική που θυμίζει ποπ, να ψάλει, κι όλα αυτά σεβόμενος και διατηρώντας το υφος του κάθε είδους!!!

Τότε ο κ. Νταλάρας γιατί το κάνει; Μήπως του περνά απ' το μυαλό η ιδέα ότι επειδή είναι αυτός που είναι μπορεί να κάνει ότι θέλει;Ακόμα κι αν αυτό που θέλει να κάνει κινδυνεύει να τον οδηγήσει σε "ασέλγεια" πάνω στο σώμα της εκάστοτε μουσικής;;;;!!!!!!!!!!!!!!"

Όντως αυτό το θεωρώ πολύ ουσιαστικό επιχείρημα για κριτική στις καλλιτεχνικές κινήσεις του Νταλάρα. Αν και ξεκαθαρίζω και ομολογώ ότι πιο πολύ ακόμα από την τύχη των διαφόρων ειδών μουσικής που ... οικειοποιείται ο Νταλάρας (και τα οποία έτσι κι αλλιώς πολλές φορές δεν θεωρώ αντάξια της φωνής του) εμένα πάντα με ένοιαζε η τύχη εκείνων των ειδών που παραμελεί, "ξεχνάει" ή σνομπάρει ...

Κάπου εδώ στο Club έχω χαρακτηρίσει τον Νταλάρα ως ένα είδος "σούπερμαρκετ" της μουσικής (με όλα τα προβλήματα που συνεπάγεται ένα σούπερμαρκετ ως προς τα προϊόντα που προσφέρει). Και απορώ που, κάθως φαίνεται, ο "συνάδελφός" μου στο musicheaven κι εγώ είμαστε οι μόνοι που παρατηρούμε ή τουλάχιστον οι μόνοι που προβληματιζόμαστε από όλα αυτά ...

Share this post


Link to post
Share on other sites

Michael πράγματι ο Νταλάρας καταπιάνεται με πάρα πολλά είδη μουσικής. Απλά εγώ πιστεύω ότι τα κάνει καλά. Ό,τι πιάνει δηλαδή γίνεται χρυσός.

Γιατί λοιπόν να τον κατηγορήσω;

Μόνο και μόνο επειδή λέει πολλά και διαφορετικά; Μα αφού τα λέει καλά! Πού είναι ακριβώς το πρόβλημα;

Share this post


Link to post
Share on other sites
Γιατί λοιπόν να τον κατηγορήσω;

Μόνο και μόνο επειδή λέει πολλά και διαφορετικά; Μα αφού τα λέει καλά! Πού είναι ακριβώς το πρόβλημα;

Το πρόβλημα υφίσταται ανεξάρτητα από την ποιότητα της ερμηνείας. Ίσως μια καλή ερμηνεία είναι μάλιστα πιο επικίνδυνη επειδή κάνει τον ακροατή να "ξεχνάει" πιο εύκολα τα προβλήματα που καλύπτονται από αυτήν:

Κατά τη γνώμη μου ισχύει γενικά (όχι μόνο για τον Νταλάρα) πως ούτε οι ακροατές ούτε ο ίδιος ο ερμηνευτής δεν καταφέρνουν να "μπουν" στην ατμόσφαιρα και το κλίμα τελείως διαφορετικών ειδών μουσικής με την προβολή δύο ή τριών τραγουδιών που ανήκουν σε αυτά τα είδη (ούτε γίνεται με έναν ολόκληρο δίσκο [όπως στην περίπτωση των "Λάτιν"]). Το αποτέλεσμα είναι μια επιφανειακή, εφήμερη "συνάντηση" με κάποιο (άγνωστο μέχρι στιγμής) μουσικό είδος. Αξόμα χειρότερη, όμως, είναι η περίπτωση που καταστρέφεται κάποια αυθεντική ατμόσφαιρα από αυθαίρετες "διασκευές".

Και για τα δύο οι επιλογές του Νταλάρα προσφέρουν υλικό. Να μερικά παραδείγματα:

1.

Η Ελλάδα δεν είναι Λατινική Αμερική, Ισπανία ή Πορτογαλία οπότε ένας δίσκος σαν τα "Λάτιν" (για την ακρίβεια το πρώτο μέρος του δίσκου, εκείνο με τα αυθεντικά τραγούδια) δεν μπορεί να είναι τίποτ άλλο από την φολκλορική παρουσίαση ενός ξένου πολιτισμού (η καλύτερα: διάφορων ξένων πολιτισμών του ισπανόφωνου χώρου και της Πορτογαλίας). Ακόμα κι αν αυτή η παρουσίαση είχε κάποιο επίπεδο, εξακολουθεί να είναι μια "τουριστική" εκδρομή του Νταλάρα ξεκομμένη από το εκάστοτε (γεωγραφικό, ιστορικό και κοινωνικό) περιβάλλον στο οποίο διαμορφώθηκαν αυτά τα τραγούδια (και τα είδη στα οποία ανήκουν).

Και βέβαια είναι "δικαίωμα" του Νταλάρα (η οποιουδήποτε άλλου Έλληνα καλλιτέχνη) να λέει και τέτοια τραγούδια (αφού δεν μιλάμε για νομικά ζητήματα), αλλά μέχρι σήμερα δεν κατάλαβα το βαθύτερο καλλιτεχνικό νόημα και την ουσιαστική αξία τέτοιων επιλογών τη στιγμή που έχουμε τη δυνατότητα να ακούμε (λ.χ.) λατινοαμερικανικά τραγούδια από τους αυθεντικούς ερμηνευτές τους.

2.

’λλο είναι ένα λαϊκό τραγούδι σαν το "Στην Αραπιά" ή το "Μη μου θυμνώνεις μάτια μου" και άλλο η συμφωνική μουσική. Τελείως αυθαίρετος ο συνδυασμός τους όπως έγινε στη συναυλία με τη Φιλαραμονική Ορχήστρα του Ισραήλ.

3.

Λαϊκά τραγούδια όπως (π.χ.) το "Ένας κόμπος η χαρά μου" (αλλά και το "Ζιγκουάλα") δεν έχουν ανάγκη από μια σύγχρονη διασκευή-παραμόρφωσή τους α λα Πυξ Λαξ. Τι σχέση έχει ο ήχος του Κουγιουμτζή με τον ήχο των Πυξ Λαξ; Ποιος ο σκοπός τέτοιων ασυγχώρητων αμαρτημάτων, εκτός από την προώθηση της εικόνας του Νταλάρα ως καλλιτέχνη που δήθεν παντρεύει όλα τα είδη και όλες τις εποχές της μουσικής;

4.

Το "Con te Partiro" ("Ποτέ ξανά") ή το "Granada" πόσες φορές δεν τα έχουμε ακούσει από άλλους ερμηνευτές; Δεν ξέρω ποιο είναι το όφελος άλλης μιας ερμηνείας από τον Νταλάρα - ενός τραγουδιστή που (ευτυχώς, θα έλεγα) ποτέ δεν είχε (και εξακολουθεί να μην έχει) καμία αυθεντική σχέση με τέτοιου είδους τραγούδια.

Κλπ.κλπ. Θα μπορούσα να αναφέρω πολλά άλλα παραδείγματα.

Share this post


Link to post
Share on other sites

Απλά ένα σχόλιο στα γρήγορα...

Εγώ τον Νταλάρα τον γνώρισα εντελώς τυχαία μέσα από το δίσκο τους με τους Πυξ Λαξ και μάλιστα η μαγική για μένα στιγμή ήταν η στιγμή που μπήκε στο τραγούδι "ένας κόμπος η χαρά μου".

Οπότε για μένα οι επανεκτελέσεις έχουν νόημα. Όπως νόημα έχουν και τα τραγούδια που σε φέρνουν σε επαφή με άλλους πολιτισμούς, σαν ερέθισμα κυρίως για να τους γνωρίσεις καλύτερα.

Share this post


Link to post
Share on other sites

Αυτό που μπορώ να πω με βεβαιότητα, τόσο από προσωπική συζήτηση με τον ίδιο τον κ.ΚΟΥΓΙΟΥΜΤΖΗ (αν και νομίζω ότι το έχει πει και σε κάποια συνέντευξη) ,είναι πως η διασκευή του "ΕΝΑΣ ΚΟΜΠΟΣ Η ΧΑΡΑ ΜΟΥ" έγινε με την έγκρισή του και του άρεσε πάρα πολύ.Τώρα όσον αφορά τις διασκευές γενικότερα , εγώ δεν θα πω αν ήταν καλές ή κακές, αφού όπως αφήνει να εννοηθεί κάποιος παραπάνω, αυτοί που γράφουν σε μια ιστοσελίδα αφιερωμένη σε κάποιον καλλιτέχνη , δεν έχουν κρίση και επικροτούν ότι κάνει ο καλλιτέχνης αυτός.Κάτι σαν πρόβατα στο κοπάδι δηλαδή.Ακόμα κι έτσι αν είναι όμως ΚΑΛΑ ΚΑΝΟΥΝ .Το γουστάρουν αυτό που κάνουν και κανένας δεν τους τράβηξε να το κάνουν με το ζόρι.Αυτό που έχω να πω λοιπόν σαν πορωμένος ΝΤΑΛΑΡΙΚΟΣ,είναι ότι ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ τον ΝΤΑΛΑΡΑ για τις διασκευές και επανεκτελέσεις που έχει κατά καιρούς παρουσιάσει , γιατί εκτός από το καλλιτεχνικό αποτέλεσμα που έχουν οι διασκευές αυτές, πολλές φορές , μπήκα στη διαδικασία να ψάξω τις πρώτες εκτελέσεις και να ακούσω πολλά διαφορετικά τραγούδια και είδη τραγουδιού , που ενδεχομένως σε άλλη περίπτωση να μην είχα ψάξει.Δεν θα ξεχάσω ποτέ τα παιδικά μου χρόνια,όταν έψαχνα τους δίσκους του πατέρα μου και κυριολεκτικά ρουφούσα τις πρώτες εκτελέσεις απο τα ρεμπέτικα κι έψαχνα (με το αυτί ενός πιτσιρικά βέβαια) ομοιότητες και διαφορές .Και νομίζω ότι στις μικρότερες κυρίως ηλικίες , είναι πολύ πιο δύσκολο να περάσουν κάποια τραγούδια με τις φωνές του ΜΑΡΚΟΥ ή του ΚΗΡΟΜΥΤΗ ή του ΤΣΑΟΥΣΑΚΗ , απ'ότι μπορούν να περάσουν με φωνές σαν του ΝΤΑΛΑΡΑ ή της ΑΛΕΞΙΟΥ.Κάτι παρόμοιο είχε δηλώσει κι ο μεγάλος ΚΑΛΔΑΡΑΣ κάποτε όταν ο ίδιος επιμελήθηκε τις επανεκτελέσεις των τραγουδιών του με τον ΝΤΑΛΑΡΑ.

Αυτά με τις διασκευές και τις επανεκτελέσεις. Και φυσικά όποιος θέλει να τις ακούσει τις ακούει.Κανέναν δεν βάλαμε ν'ακούσει ή να μην ακούσει κάτι με το ζόρι.Αυτά γίνονταν σε άλλες εποχές που ευτυχώς έχουν περάσει ανεπιστρεπτί... :)

Share this post


Link to post
Share on other sites

Εγώ ξέρω πως πολλά τραγούδια κάνανε πρώτη καριέρα ή και δεύτερη μεγαλύτερη μέσα από την ερμηνεία του Νταλάρα.Πολλά τραγούδια δεν ακούστηκαν καθόλου αρχικά δηλαδή.Αφήστε που πιστεύω πως με κάποια είδη,όπως τα ρεμπέτικα δημιουργήθηκε ολόκληρο μουσικό κίνημα μετά από την πρόταση του Νταλάρα.Τα πλησιάζει δε με εμφανή σεβασμό και αγάπη.Εγώ ως νταλαρικός τύπος έτσι το βλέπω.Τι να κάνω τώρα.Κάψτε με κάποιοι στην πυρά :music::music::music::rolleyes::rolleyes:

Share this post


Link to post
Share on other sites

’λλο οι επανεκτελέσεις των ρεμπέτικων (δηλαδή κυρίως "50 χρόνια ρεμπέτικο τραγούδι" και "Τα ρεμπέτικα της κατοχής") και άλλο οι διασκευές (ρεμπέτικων ή άλλων τραγουδιών). Δεν θυμάμαι να έκανα οποιαδήποτε αναφορά στην πρώτη κατηγορία.

Όσο για το "Ένας κόμπος η χαρά μου":

Αυτό που μπορώ να πω με βεβαιότητα, τόσο από προσωπική συζήτηση με τον ίδιο τον κ.ΚΟΥΓΙΟΥΜΤΖΗ (αν και νομίζω ότι το έχει πει και σε κάποια συνέντευξη) ,είναι πως η διασκευή του "ΕΝΑΣ ΚΟΜΠΟΣ Η ΧΑΡΑ ΜΟΥ" έγινε με την έγκρισή του και του άρεσε πάρα πολύ.

Αυτό με φέρνει σε δίλημμα (η γνώμη του, δηλαδή, όχι η έγκριση :music:): Από τη μια με απογοητεύει που δεν έχω ούτε καν τον ίδιο τον συνθέτη ως "σύμμαχο". Από την άλλη με καθησυχάζει το γεγονός ότι ο Κουγιουμτζής ικανοποιήθηκε από μια συγκεκριμένη εκτέλεση ενός τραγουδιού του, μια και ο δημιουργός σε τέτοιες περιπτώσεις (επανεκτελέσεις και διασκευές που έγιναν χωρίς τη συμμετοχή του) είναι κατά τη γνώμη μου ο "σημαντικότερος" ακροατής (ειδικά όταν πρόκειται για τον Κουγιουμτζή).

Τέλος πάντων, αφήσα να ... υπερισχύσει μέσα μου το δεύτερο αίσθημα ώστε να μη με ταλαιπωρεί το δίλημμα. :music:

Share this post


Link to post
Share on other sites

Μα, πρέπει να πει ο δημιουργός οτι του αρέσει το αποτέλεσμα για να το δεχτείς και εσύ Michael;; Αυτιά δεν έχεις;;; Ένστικτο;;; Κρίση για να κρίνεις;; Αν ο οργανισμός σου το δέχεται, τότε δεν χρειάζεσαι την γνώμη του συνθέτη για να δεχτείς οτι μία διασκευή είναι καλή ή οχι.

...Πρέπει να πάρω την έγκριση του Juanito Valderrama για να καταλάβω οτι η εκτέλεση του El Emigrante είναι καλύτερη με τον Νταλάρα;;;

Share this post


Link to post
Share on other sites

Με την λογική του Michael, δεν έπρεπε να παίζουν Juanito Valderrama ή Ariel Ramirez στην Ελλάδα, ούτε Θεοδωράκη στην Αργεντινή ή στην Ισπανία - ούτε στην Ολλανδία, βέβαια! Ίσος και να μην παίζουν Mozart εκτός από την Βιέννη;;;

Τι να κάνουμε! Σε άλλους αρέσουν τα πειράματα, σε άλλους το «καθώς πρέπει».

Share this post


Link to post
Share on other sites
Μα, πρέπει να πει ο δημιουργός οτι του αρέσει το αποτέλεσμα για να το δεχτείς και εσύ Michael;; Αυτιά δεν έχεις;;; Ένστικτο;;; Κρίση για να κρίνεις;; Αν ο οργανισμός σου το δέχεται, τότε δεν χρειάζεσαι την γνώμη του συνθέτη για να δεχτείς οτι μία διασκευή είναι καλή ή οχι.

...Πρέπει να πάρω την έγκριση του Juanito Valderrama για να καταλάβω οτι η εκτέλεση του El Emigrante είναι καλύτερη με τον Νταλάρα;;;

Κλασικό παράδειγμα παρεξήγησης (για την οποία ίσως φταίει η διατύπωσή μου, αν και νόμιζα πως ήμουν σαφής):

Εννοούσα ότι με ευχαριστεί όταν το αποτέλεσμα αρέσει στον ίδιο τον συνθέτη (και ότι η γνώμη του δημιουργού έχει ξεχωριστή βαρύτητα - ή, αν προτιμάς: ξεχωριστό ενδιαφέρον). Αλλά εμένα προσωπικά εξακολουθεί βέβαια να μη μου αρέσει η διασκευή (τουλάχιστον όχι σε σύγκριση με το πρωτότυπο).

Αυτό που υπόθετεις εσύ, Αποστόλη, θα ήταν όντως παράλογο. :music:

Με την λογική του Michael, δεν έπρεπε να παίζουν Juanito Valderrama ή Ariel Ramirez στην Ελλάδα, ούτε Θεοδωράκη στην Αργεντινή ή στην Ισπανία - ούτε στην Ολλανδία, βέβαια!

Όποιος διαβάζει προσεκτικά τι έχω γράψει δε θα βγάλει βέβαια τέτοια τελείως λαθεμένα συμπεράσματα. Αλλά δεν έχω όρεξη να εξηγώ τα ίδια πράγματα ξανά και ξανά ...

Share this post


Link to post
Share on other sites

Michael, έτσι όπως το θέτεις τώρα είναι πιο λογικό. Όντως η γνώμη του δημιουργού έχει μια ξεχωριστή βαρύτητα. :music:

Εγώ προσωπικά είμαι υπέρ των διασκευών καθώς και των επανεκτελέσεων. Με την διαδικασία των διασκευών πολλές φορές έχουνε γίνει γνωστά τραγούδια, που σε διαφορετική περίπτωση θα είχανε μείνει στην αφάνια. Τα παραδείγματα είναι εκατοντάδες. Φυσικά πάρα πολλές φορές οι διασκευές είναι πολύ καλύτερες από την original εκτέλεση, τόσο από άποψη ενορχίστροσης αλλά ακόμα και από άποψη έμπνευσης. Με την διασκευή βλέπεις πως ένα τραγούδι αντιχεί στα αυτιά ενός καλλιτέχνη.

Για παράδειγμα πάρε το 'Τι πάθος' ή 'Το μαχαίρι' από πρόσφατο album της Πρωτοψάλτη. Οι διασκευές είναι πραγματικά υπέροχες!!! Δεν θυμίζουνε και πολλά από την original εκτέλεση τους, αλλά είναι πραγματικά υπερ-εμπνευσμένες!! :music::rolleyes:

Δεν πιστεύω καθόλου οτι :

καταστρέφεται κάποια αυθεντική ατμόσφαιρα

Γιατί να δεχόμαστε ένα τραγούδι από την σκοπιά ενός μόνο δημιουργού, ενώ έχουμε την δυνατότητα να "δούμε" το ίδιο τραγούδι με την ματιά ενός άλλου καλλιτέχνη;;

Έμπνευση να υπάρχει και όλα τα άλλα είναι διαδικαστικά... :rolleyes::music:

Share this post


Link to post
Share on other sites
Guest
You are commenting as a guest. If you have an account, please sign in.
Reply to this topic...

×   You have pasted content with formatting.   Remove formatting

×   Your link has been automatically embedded.   Display as a link instead

Loading...
Sign in to follow this  
Followers 0