EKOSTEL

Η καθημερινή αποδελτίωση του ημερησίου τύπου

3,924 posts in this topic

Τα αποσπάσματα που έβαλε η Ελίνα είναι πραγματικά πολύ ενδιαφέροντα.Αλλά ο τίτλος που και πάλι επέλεξε η εφημερίδα να προβάλλει προδιαθέτει αρνητικά.Γιατί ο διαχωρισμός σε μνημονιακούς και αντιμνημονιακούς μπορεί να είναι χοντροκομμένος (γιατί μπορεί να στοιβάζονται εντελώς διαφορετικές ιδεολογίες πίσω από μια ταμπέλα) αλλά στην καθημερινότητα των ανθρώπων έχει πολύ απτά αποτελέσματα και σε κάθε περίπτωση χωρίς να έχω διαβάσει τη συνέντευξη πιστεύω μέσα ότι θα το αναλύει παραπάνω.

1 person likes this

Share this post


Link to post
Share on other sites

Το αναλύει.Κι εξηγεί σε σχέση με την περσινή δήλωση.Λέει:

'' Με συγχωρείτε πολύ.Δεν μπαίνω καθόλου στο παιχνίδι μνημονιακών κι αντιμνημονιακών γιατί αυτός ο διαχωρισμός γίνεται εκ του πονηρού και οδηγεί στην ανθρωποφαγία και στην πόλωση.Δεν νομίζω πως υπάρχει νοήμων άνθρωπος που υποστηρίζει το μνημόνιο.Θεωρείτε ας πούμε τον Χριστόφια που υπέγραψε το μνημόνιο μνημονιακό ή όχι αρκετά αριστερό;Ρωτήθηκα κάποια στιγμή όταν ζούσαμε σε ένα φρικτό περιβάλλον -το οποίο δεν βλέπω να έχει βελτιωθεί-, τι θα μπορούσε να γίνει αφού ο κόσμος αναγκάστηκε από τις πολιτικές αποφάσεις να το ακολουθήσει.Αν με ρωτάτε εκ των υστέρων, αν το μνημόνιο όπως εφαρμόστηκε απέδωσε, ασφαλώς και θα σας πω όχι.Αλλά και αυτή τη στιγμή να με ρωτήσετε ,με το χέρι στην καρδιά τι πρέπει να γίνει, πιστεύετε ότι υπάρχει κανείς που έχει ακριβή εικόνα;Εγώ δεν είμαι ούτε εισαγγελέας ούτε πολιτικός.Κρίνω, επιβραβεύω ή διαφωνώ με τη ψήφο μου. Εξάλλου όλα αυτά τα χρόνια της δουλειάς μου, δεν έχω εισπράξει ούτε ένα ευρώ από το κράτος, δεν έχω ζητήσει ποτέ τίποτα, μόνο έχω προσφέρει.Ενώ έχω δει πολλούς έξαλλους αντιμνημονιακούς στα κάγκελα που για χρόνια ολόκληρα ήταν επιχορηγούμενοι των υπουργείων.Το διευκρινίζω αυτό, διότι εάν μερικοί από μας εκφράζουν τον προβληματισμό τους και την αγωνία τους με ένα μέτρο στον λόγο και στη σκέψη, στη συγκεκριμένη δραματική για τον κόσμο περίοδο, είναι γιατί πιστεύουμε ότι μια έξαλλη φωνή δεν θα προσέθετε τίποτα! όλοι λέμε ότι το μνημόνιο είναι το χειρότερο που θα μπορούσε να συμβεί και ασφαλώς διαφωνούμε με την εύκολη λύση που είναι οι οριζόντιες περικοπές και οι εκπτώσεις στην υγεία και στην παιδεία. Θα καλυτερέψουν τα πράγματα; Το ελπίζω. Για το μόνο που είμαι σίγουρος είναι ότι εμείς ως πολίτες είμαστε υπεύθυνοι με αλληλεγγύη και σύνεση, χωρίς κοινωνικούς αυτοματισμούς, να προσπαθήσουμε να στήσουμε τον τόπο μας στα πόδια του, ο καθένας σύμφωνα με τις αρχές του και την ιδεολογία του''

Αλλά το αναλύει ιδιαιτέρως και μετά από αυτή την ερώτηση που ανέφερα. Είναι πραγματικά ενδιαφέροντα και σωστά (κατά τη γνώμη μου) όσα λέει. Ειδικά για τα ρουσφέτια, τη Siemens και την ανάγκη να βοηθηθούν οι νέοι άνθρωποι.

Και η συνέντευξη από το επίσημο site.

http://www.dalaras.g...E%CF%82-040120/

5 people like this

Share this post


Link to post
Share on other sites

Ενδιαφέροντα αυτά τα αποσπάσματα που διάβασα... Ποιό καλό παιδί θα την ανεβάσει; γιατί τώρα που το είδα....... :pity:

Share this post


Link to post
Share on other sites

ε... στραβωμάρα! :D Thanx!!!

Share this post


Link to post
Share on other sites

Αυτό έχει ξαναμπει;

http://www.unitedrep...idisi_moy_isyhi

Ο Γ. Νταλάρας στους UR: Λέγοντας καθαρά τη γνώμη μου, έχω τη συνείδησή μου ήσυχη

18.11.2012

Της Αντιγόνης Ζυμπερδίκα

antigoni.media@gmail.com

Edited by Apostolis

Share this post


Link to post
Share on other sites

Στη Στέγη Γραμμάτων και Τεχνών εχτές ο Κ.Γαβράς σε μια συζήτηση με αφορμή τη νέα του ταινία ''Capital''. Στη Στέγη μεταξύ των άλλων ακροατών και οι Γιώργος και Άννα Νταλάρα.

http://www.tanea.gr/...%81%CE%AC%CF%82

Βάζω και μια φωτογραφία.

http://picturepush.com/public/11922351

3 people like this

Share this post


Link to post
Share on other sites

http://www.protagon....rticle&id=21228

Γιώργος Νταλάρας: «Νιώθω ευτυχής, αλλά με "τρακ"»

11/01/2013

Ο Γιώργος Νταλάρας είναι, αναμφίβολα, ο «πιο μουσικός» τραγουδιστής που ανέδειξε ποτέ ετούτος ο τόπος. Και εξηγούμαι για να μην παρεξηγούμαι: είναι εκείνος που παίζει τα πιο πολλά όργανα, σε δεξιοτεχνικό επίπεδο, από οποιονδήποτε άλλο συνάδελφό του. Είναι εκείνος που, για να το καταφέρει αυτό, έχει αφιερώσει ατελείωτες ώρες επίμονης μελέτης και απομόνωσης. Είναι εκείνος, ο ταμένος στην τέχνη του. Είναι εκείνος ο ακούραστος τελειομανής με τη δουλειά του, μάλλον επειδή ποτέ δεν την αντιμετώπισε σαν δουλειά. Είναι εκείνος που, πρώτα δηλώνει μουσικός και μετά τραγουδιστής. Ο Κώστας Τριπολίτης μού έλεγε πριν από καιρό ότι ο Γιώργος Νταλάρας είναι ένας από τους λίγους εναπομείναντες γνώστες των παλαιών «δρόμων»(ουσάκ, χιτζάζ κλπ.) στη σύγχρονη εποχή της ματζορομινοροποίησης του ελληνικού τραγουδιού. Και ενώ ο Νταλάρας είναι όλα τα προαναφερθέντα και άλλα τόσα, οι δημοσιογράφοι (η πλειοψηφία τους τουλάχιστον) στις συνεντεύξεις επιμένουν να τον ρωτούν «άσχετα». Για την πολιτική, την επικαιρότητα, τα μνημόνια κλπ.

Η παρούσα συνέντευξη, με αφορμή τις εμφανίσεις του στη μουσική σκηνή του Passport την Παρασκευή 11 και το Σάββατο 12 Ιανουαρίου τρέχοντος έτους, είναι η τρίτη που μου παραχωρεί. Σε καμία από τις τρεις αυτές συνεντεύξεις δε μιλήσαμε για οτιδήποτε άλλο εκτός από τη μουσική και το τραγούδι. Ελπίζω να ακολουθήσει και μια τέταρτη και μια πέμπτη και όσες ακόμα εκείνος επιθυμεί. Με μοναδικό θέμα πάντοτε τη μουσική και το τραγούδι. Αυτά που γνωρίζει καλά και όσο λίγοι, δηλαδή. Τον ευχαριστώ θερμά.

Στις τελευταίες σας εμφανίσεις, μίκρυνε η απόστασή σας από το κοινό. Δεν ήσασταν πλέον σε μια υπερυψωμένη σκηνή, αλλά ανάμεσα στον κόσμο. Πως σας φάνηκε αυτή η «επιστροφή» που έμοιαζε, θαρρώ, με τα χρόνια των μπουάτ;

Έμοιαζε πολύ, έχετε δίκιο. Μετά από τόσα χρόνια ήταν συγκινητική αυτή η επαφή και πολλές φορές μέχρι αμηχανίας. Και πρέπει να αναγνωρίσω ότι είναι πολύ δύσκολο πράγμα αυτή η «ανάσα» του κόσμου δίπλα σου. Σε γεμίζει χαρά, αλλά και ευθύνη. Σε εξουθενώνει συναισθηματικά. Για μένα, που ερμηνεύω και παίζω το κάθε τραγούδι σα να είναι μια αυτόνομη ιστορία, είναι εξαντλητικό.

Πως νιώθετε σαν «πρωτοεμφανιζόμενος»; Στο τέλος της πρεμιέρας σας στο Gazarte, απευθυνόμενος προς το κοινό, είπατε: «σας ευχαριστούμε που μας στηρίζετε στο καινούργιο μας ξεκίνημα». Τι εννοείτε λέγοντας: «καινούργιο ξεκίνημα»;

Νοιώθω όπως σας είπα. Ευτυχής, αλλά με τρακ. Καινούργιο ξεκίνημα εννοώ την καινούργια δουλειά, την αλλαγή του χώρου, την αλλαγή των μουσικών, την αλλαγή των ενορχηστρώσεων. Αλλάξαμε αρκετά πράγματα σ’ αυτές τις συναυλίες.

Ποιες ομοιότητες και ποιες διαφορές θα έχουν οι εμφανίσεις σας στο Passport σε σχέση με τις προηγούμενες; Ο Πειραιάς και οι γειτονιές του, μια από τις οποίες είναι και ο τόπος καταγωγής σας, ενδέχεται να εμπλουτίσουν το ρεπερτόριο με περισσότερα ρεμπέτικα;

Θα έχουν κυρίως ομοιότητες, γιατί είναι τόσο λίγες οι παραστάσεις και δίνουμε βάρος σ’ αυτά τα καινούργια τραγούδια. Εξάλλου και ο κόσμος, που επικοινωνεί μαζί μας, εκφράζει έντονα την επιθυμία του να δει αυτό το πρόγραμμα μιας και δεν το πρόλαβε. Υπάρχει πάντα ένα περιθώριο, επειδή έχουμε διασκευάσει αρκετά τραγούδια, να προσθέσουμε στο δεύτερο μέρος, που είναι πιο ελεύθερο, κάποια τραγούδια ακόμα. Όσο για τα ρεμπέτικα, ετοιμάζουμε κάτι για τον Πειραιά. Θα το ανακοινώσουμε σύντομα. Αφήστε το για έκπληξη.

Παρακολουθώντας τις πρόσφατες εμφανίσεις σας, διαπιστώνει κανείς ότι είστε σε «εξαιρετική φόρμα». Πως καταφέρνετε να διατηρείτε τη φωνή σας σε αυτό το υψηλό επίπεδο εδώ και τόσα χρόνια;

Σας ευχαριστώ πολύ. Πραγματικά δεν κάνω τίποτα ιδιαίτερο. Οι πρόβες και η συνεχής ενασχόληση με τη μουσική είναι κάτι διαφορετικό. Το τραγούδι και η ερμηνεία είναι αυτό που είναι, είναι αυτό που ακούτε. Και πάντα παίζει μεγάλο ρόλο η διάθεση.

Ποιο είναι το αγαπημένο σας τραγούδι από τον τελευταίο σας δίσκο με το Νίκο Αντύπα και για ποιο λόγο;

Δουλέψαμε με πολύ φροντίδα και αγάπη σε όλα τα τραγούδια. Αν μου ζητάτε να ξεχωρίσω κάποια, είναι το «Εγώ ήμουν εσύ», το «Τσάμικο», το «Ξέχνα τις αναμνήσεις»…

Τραγουδάτε εκτός σκηνής; Σε ποιες περιστάσεις; Αν ναι, ποιο τραγούδι σας έχει «κολλήσει» αυτό τον καιρό;

Τραγουδάω, βέβαια. Κατά καιρούς μου «κολλάνε» διάφορα τραγούδια. Το καλοκαίρι, ας πούμε, είναι η «Αύρα» του Δημήτρη Παναγόπουλου. Και ζηλεύω και καλά καινούργια τραγούδια που ακούω, που και που, στο ραδιόφωνο.

Αυτό τον καιρό παρατηρείται μια αναβίωση συνεργασιών και σχημάτων που στο παρελθόν άφησαν ιστορία (π.χ. Δήμητρα Γαλάνη – Χάρις Αλεξίου, Κώστας Χατζής – Μαρινέλλα). Ποια από τις παλαιές συνεργασίες σας θα θέλατε να επαναλάβετε και γιατί;

Εγώ πάντα θυμάμαι με αγάπη τις πιο πολλές συνεργασίες μου, όχι όμως επειδή παρατηρείται αυτή η αναβίωση. Συναισθηματικά αν με ρωτάτε, έχω συνδεθεί πολύ με την Χαρούλα και τον Χάρη και τον Πάνο.

Εξ όσων γνωρίζω, έχετε πάντοτε μια επικαιροποιημένη εικόνα της σύγχρονης ελληνικής μουσικής παραγωγής. Ακούσατε κάτι καλό τελευταία; Ποιους νέους δημιουργούς και ερμηνευτές έχετε ξεχωρίσει;

Εγώ ξαναγυρίζω πάντα, όπως ο δολοφόνος, στον τόπο του εγκλήματος, στον τόπο του καλού τραγουδιού. Και αυτή είναι η χαρά του μουσικού. Να εξερευνεί νέες μουσικές, νέους τραγουδιστές. Ξεχωρίζω πάντα τα τραγούδια του Μάλαμα, του Περίδη, του Μαχαιρίτσα. Μου άρεσε πολύ η δουλειά του Βασίλη Φλώρου, που δουλέψαμε και μαζί. Τα τραγούδια που γράφει ο Ανδρέας Κατσιγιάννης. Μου αρέσει η Ελεωνόρα, κυρίως όταν επιλέγει τραγούδια με την καρδιά της. Μου αρέσει η Μποφίλιου, κυρίως για την αυτονομία της. Είναι πολύ συγκροτημένο αυτό που κάνει. Μου αρέσει, από τους καινούργιους, ο Μπαλάφας και αρκετοί άγνωστοι που μου φέρνουν τις δουλειές τους και ελπίζω να μπορέσουν να βγουν στον κόσμο.

Έχετε παρουσιάσει (πέρυσι με την Εστουδιαντίνα στο Σταυρό του Νότου και φέτος – προ ημερών – στον Ιανό) μερικά δικά σας τραγούδια. Τα τραγούδια αυτά («Αστόρια», «Κάνε μου παρέα απόψε», «Τραγούδι της Γεωργιάννας» κ.α.) «κυκλοφορούν» σε πρόχειρες μαγνητοσκοπήσεις και ηχογραφήσεις στο youtube. Σκοπεύετε να τα κυκλοφορήσετε κάποτε;

Σιγά-σιγά που έλεγε και ο Γκάτσος. Δεν είναι δα και κάτι το αξιοζήλευτο.

*Ο Γιώργος Μυζάλης είναι μουσικολόγος.

10 people like this

Share this post


Link to post
Share on other sites

επιβεβαιώνει τα Ρεμπέτικα για τον Πειραιά.... :dance: :dance: :dance: :dance:

3 people like this

Share this post


Link to post
Share on other sites

http://www.protagon....rticle&id=21228

Γιώργος Νταλάρας: «Νιώθω ευτυχής, αλλά με "τρακ"»

11/01/2013

Η παρούσα συνέντευξη, με αφορμή τις εμφανίσεις του στη μουσική σκηνή του Passport την Παρασκευή 11 και το Σάββατο 12 Ιανουαρίου τρέχοντος έτους, είναι η τρίτη που μου παραχωρεί. Σε καμία από τις τρεις αυτές συνεντεύξεις δε μιλήσαμε για οτιδήποτε άλλο εκτός από τη μουσική και το τραγούδι.

Kαι πολύ καλά κάνατε Γιώργο....Συμφωνώ και συντάσσομαι... :music::walkman:

2 people like this

Share this post


Link to post
Share on other sites

Τραγουδάω, βέβαια. Κατά καιρούς μου «κολλάνε» διάφορα τραγούδια. Το καλοκαίρι, ας πούμε, είναι η «Αύρα» του Δημήτρη Παναγόπουλου.

[...]

Συναισθηματικά αν με ρωτάτε, έχω συνδεθεί πολύ με την Χαρούλα και τον Χάρη και τον Πάνο.

Πόσο θα μου άρεσε να τον ακούσω να λέει την "Αύρα" unpluggedμε μια κιθαρίτσα μόνο.... :rolleyes:

Όσο για τους συναισθηματικούς δεσμούς του επί σκηνής, συμφωνούμε... Αυτό που μου αρέσει είναι ότι αναφέρει πρόσωπα με μεγάλο ταλέντο, αλλά πιο "χαλαρούς" επί σκηνής, πιο..."αλάνια".

1 person likes this

Share this post


Link to post
Share on other sites

επιβεβαιώνει τα Ρεμπέτικα για τον Πειραιά.... :dance: :dance: :dance: :dance:

Εγώ πάντως τον Καλδάρα κατάλαβα ότι εννοεί...

Share this post


Link to post
Share on other sites

Στην επίσημη πρεμιέρα της ταινίας του Κ.Γαβρά ''Le Capital'', εχτές στον κινηματογράφο Δαναό.

http://www.vipnews.g...ital&Itemid=122

Κι αυτό

http://www.nooz.gr/e...avra-ston-danao

Κι αυτό

http://www.e-go.gr/c...pubid=129266557

Και το σχετικό ρεπορτάζ στο Mega (όποιος μπορεί το σώζει)

http://www.megatv.co...&pubid=30334718

Κι όσο βρίσκω, θα συμπληρώνω

http://www.radar.gr/...laio-19779.html

Κι αυτό

http://www.tlife.gr/Article/NEWS-hotevents%20/0-76-41649.html

5 people like this

Share this post


Link to post
Share on other sites

Δεν ξέρω αν έχει ξαναμπει.

353x540_0c9919734d6b2bf85757c21a5191deff.jpg

Νταλάρας: "Ποτέ δεν ανέχτηκα την προβοκάτσια και το ψέμα"

"Ποτέ δεν ανέχτηκα την προβοκάτσια και το ψέμα" σχολίασε ο Γιώργος Νταλάρας σε συνέντευξη που παραχώρησε στο περιοδικό "ΕΓΩ! Weekly".

Σε ερώτηση του δημοσιογράφου πως καταφέρνει να αντιμετωπίζει την κριτική με ψυχραιμία και να κρατά χαμηλούς τόνους σε γεγονότα όπως αυτά που έγιναν την άνοιξη στις συναυλίες του, ο Γιώργος Νταλάρας απάντησε: "Nομίζω ότι έχω απαντήσει σε αυτές τις προκλήσεις πολύ καθαρά. Ποτέ δεν στεναχωρήθηκα για καμία κακή κριτική, αλλά και ποτέ δεν ανέχθηκα την προβοκάτσια και το ψέμα. Η "αντεπίθεση", που λέτε, γίνεται μέσα από τη δουλειά μου και τις επιλογές μου. Δικαιολογώ την απόγνωση της καθημερινόητας, δεν θα εισπράξω όμως εγώ επιθέσεις και χυδαιότητα προκατασκευασμένη και βαλτή. Έχετε ακούσει για τα φίλια πυρά, για τις παράπλευρες απώλειες σε λάθος στόχους; Κατανοώ τον θυμό αυτών που αδικούνται, δεν κατανοώ, όμως, τη βαρβαρότητα και όπως έχω ξαναπεί για μένα το τραγούδι είναι συνθήκη ζωής και είμαι απόλυτα βέβαιος ότι αυτήν τη συνθήκη την έχω διαφυλάξει με τον καλύτερο και εντιμότερο τρόπο."

Πηγή: ΕΓΩ! Weekly

http://www.enikos.gr...hn_provoka.html

Edited by Apostolis
6 people like this

Share this post


Link to post
Share on other sites

Να σημειωθεί ότι ενώ όλοι πήγαιναν ανάμεσα από τους φωτογράφους και να είναι σε πρώτο πλάνο, ο Νταλάρας επέλεξε να μπει από πιο άκρη, πίσω τους. :giggle:

1 person likes this

Share this post


Link to post
Share on other sites

http://www.dalaras.g...D%CF%82-%CE%B1/

Πολλές συνεντεύξεις το τελευταίο διάστημα...Δεν τον προλαβαίνουμε. Στην ''Εφημερίδα των συντακτών εδώ (11.1.2013)

Και μέσω της ηλεκτρονικής έκδοσης της εφημερίδας.

http://www.efsyn.gr/?p=15181

2 people like this

Share this post


Link to post
Share on other sites

Ο Καβάφης «μίλησε» σε Γερμανούς και ομογενείς για την ελληνική κρίση

http://www.tanea.gr/politismos/article/?aid=4788503

Βρεθήκαμε στο Μόναχο για την παρουσίαση συμφωνικού έργου με βάση ποιήματα του μεγάλου Αλεξανδρινού και ερμηνευτή τον Γιώργο Νταλάρα

Μόναχο Δημήτρης Μανιάτης

ΔΗΜΟΣΙΕΥΘΗΚΕ: Τρίτη 05 Φεβρουαρίου 2013

μουσική και τα ποιήματα του Κωνσταντίνου Καβάφη είναι καταπληκτικά. Συγκινεί την καρδιά τόσο που σε κάνει να θέλεις να είχαν σήμερα οι Ελληνες πιο πολλά χρήματα και λιγότερα οικονομικά προβλήματα». Ο Οτφριντ Φίσερ είναι ένας από τους κορυφαίους κωμικούς και ηθοποιούς «καμπαρέ» της Γερμανίας και με αιφνιδίασε με τη δική του λοξή οπτική, τις σκόρπιες ελληνικές λέξεις που πετούσε και την αγάπη του για την ελληνική ποίηση - μου δήλωσε ενθουσιασμένος και με τον Νίκο Καββαδία.

Ο Φίσερ θυμίζει τον Μπένι Χιλ, είναι πανύψηλος, θηριώδης και στεκόταν στο φουαγέ τρώγοντας σάντουιτς στο διάλειμμα του «Kavafis Project» στη Φιλαρμονική του Μονάχου (Philharmonie im Gasteig). Ενα συμφωνικό εγχείρημα πάνω στην ποίηση του Καβάφη με ερμηνευτή τον Γιώργο Νταλάρα. Ενα συμφωνικό έργο - αλλά με εμφανή ελληνοκεντρική και έθνικ πινελιά - που συνέθεσε ο Αλέξανδρος Καρόζας και με αυτήν τη μορφή παρουσιάστηκε το βράδυ του Σαββάτου σε έναν κατάμεστο ιστορικό χώρο.

Ηταν λίγο μετά τις 20.30 όταν η αίθουσα της Φιλαρμονικής του Μονάχου είχε ήδη γεμίσει. Υπήρχαν στιγμές που ένιωθα πως καθόμουν σε αίθουσα του Μεγάρου Μουσικής λόγω των ελληνικών που άκουγα τριγύρω. Τρεις γενιές ελλήνων μεταναστών ήταν γύρω μου. Η πρώτη και η δεύτερη μεταπολεμική γενιά των γκασταρμπάιτερ αλλά και οι πιο πρόσφατοι μετανάστες, «προλετάριοι με διδακτορικά», όπως μου είπε χαμογελώντας ένας κομψός εξηντάρης. Η αίθουσα όμως είχε και εκατοντάδες Γερμανούς που δείχνουν να «ψάχνουν» τον Καβάφη - που παρεμπιπτόντως προσφάτως μεταφράστηκε και στα κινεζικά. «Δεν έχουμε συχνά την ευκαιρία να ακούσουμε έναν Νταλάρα να ερμηνεύει Καβάφη» σημείωσε ο Ιορδάνης Φωτιάδης που καθόταν σχεδόν δίπλα μου και έδειχνε χαρούμενος για τη βραδιά. Ο ίδιος, ασχολείται με ανακαινίσεις σπιτιών, μένει τα τελευταία εννιά χρόνια στο Μόναχο, αν και είναι μετανάστης εκεί σχεδόν είκοσι τρία. Το Μόναχο έχει σήμερα 27.000 Ελληνες, στου οποίους προστέθηκαν κάπου 3.000 μετά την έναρξη της δικής μας κρίσης. «Υπήρχε ένα φορτισμένο κλίμα εναντίον της Ελλάδας που δείχνει πια να μαλακώνει» συμπλήρωσε ο κ. Φωτιάδης.

Οι 2.500 θεατές αψήφησαν τις χαμηλές θερμοκρασίες και το μποτιλιάρισμα στους δρόμους του Μονάχου που προκάλεσε η 49η Διάσκεψη Ασφάλειας με τη συμμετοχή και του υπουργού Εξωτερικών Δημήτρη Αβραμόπουλου. Παρατηρώντας το κοινό διέκρινες δύο μεγάλες κατηγορίες: ήταν εκείνοι που έχουν εντάξει τη συμφωνική μουσική στην εβδομαδιαία έξοδό τους. Με λίγα λόγια, η κουλτούρα της καθημερινότητας του μέσου Γερμανού που κατοικεί στο Μόναχο περιλαμβάνει τα κονσέρτα της Φιλαρμονικής της πόλης, εκεί στην περιοχή του Γκαστάιγκ. Ηταν όμως και ένα συμπαγές κομμάτι Ελλήνων της Γερμανίας που με συγκίνηση πέρναγαν την πόρτα της Φιλαρμονικής και άφηναν τα παλτά τους σε μια από τις απέραντες γκαρνταρόμπες των τεσσάρων ορόφων.

«Οταν το 2011 παρουσιάσαμε το πρότζεκτ πάνω στην ποίηση του Καβάφη στη Βιέννη, είχαν αρχίσει οι πρώτοι προβληματισμοί για το τι συμβαίνει στην Ελλάδα. Κάτι φίλοι που παίζουν ρεμπέτικα στην Ολλανδία μάς έλεγαν ταυτόχρονα "μακάρι να μην την πληρώσουν οι μικρές χώρες". Με φόβιζε από τότε ένα αίσθημα ανθρωποφαγίας που μεγάλωνε. Σήμερα νομίζω πως αρκεί να κάνουμε όλοι αυτό που ξέρουμε καλά. Η Ελλάδα δεν έχει μόνο το πρόσωπο που τη λοιδορούν» σημείωσε στα «ΝΕΑ» ο Γιώργος Νταλάρας.

Μια Ελληνίδα στο σαντούρι

Μοναδική ελληνική παρουσία στην ορχήστρα ήταν η νεαρή σαντουρίστρια Στέλλα Βαλάση, μαθήτρια του Ανδρέα Κατσιγιάννη της Εστουδιαντίνας Νέας Ιωνίας. Οπως εξήγησε ο Γιώργος Νταλάρας, «ήθελα το σαντούρι ενταγμένο στο συμφωνικό σύνολο για να αποτυπώνεται το μεσογειακό κλίμα του Καβάφη».

4 people like this

Share this post


Link to post
Share on other sites

Μία ενδιαφέρουσα συνέντευξη (ειδικά σε κάποια σημεία) στην Αλεξάνδρα Τσόλκα

http://newpost.gr/po...asa-monos-moy-/

«Η ΕΠΩΝΥΜΙΑ ΚΑΙ Η ΦΗΜΗ ΜΟΝΟ ΒΑΡΟΣ ΚΑΙ ΚΑΤΑΠΙΕΣΗ ΜΟΥ ΔΗΜΙΟΥΡΓΟΥΝ»

Ο Γιώργος Νταλάρας στο Newpost: «Θα ξεκινούσα βιβλίο με τη μάνα μου, τον αδερφό που έχασα, τον πατέρα που έπλασα μόνος μου»!

48 χρόνια τραγούδι! Φωνή γονιδιακά καταγεγραμμένη σε εθνικές διακλαδώσεις DNA. Από 15 χρόνων στέκεται στον κόσμο με μια κιθάρα. Μόνος του. Μόνος του είπα; Φυσικά και όχι! Στο κέντρο τεράστιων σταδίων, σε μεγάλα θέατρα, σε σεργιάνια στο κόσμο όλο, σε βροχές από χειροκροτήματα, αναμμένους αναπτήρες – φλόγες και αστέρια πριβέ, μέσα στα σκοτάδια, χιλιάδες φωνές να τραγουδούν μαζί του. Απ΄ όλες όμως τις δημόσιες ομολογίες της και τη παρουσία του, από τη Χούντα και την απαγόρευση των τραγουδιών, μέχρι τους βαλτούς διαμαρτυρομένους σε μια και μόνη συναυλία, μια εικόνα του Νταλάρα, μου μένει, κλεμμένη απ την αυτοβιογραφία του Βαγγέλη Περπινιάδη. 17 χρονών ο Γιώργος Νταλάρας, ξημέρωμα, με την κιθάρα του στα εφηβικά χέρια πάει στην Αθήνα. Σε ένα στούντιο στα Εξάρχεια, τον περιμένει ο μέγας Περπινιάδης για να γράψει δυο τραγούδια σε δίσκο. Τα πρώτα του. Χαράζει η μέρα, η πόλη δεν βογγάει ζωές όπως συνήθως, σιωπηλή, μάρτυς κατηγορίας, ακίνητη. Δύο άρματα μάχης έχουν σταθμεύσει προς το μέρος της Στουρνάρη. Ήταν Παρασκευή 21 Απριλίου 1967. Χούντα! Τανκς παντού. Ποτέ δεν έφτασε στο στούντιο, δυο δρόμους παραπάνω! Έμεινε ένα αγόρι με την κιθάρα του στο χέρι να κοιτάει μια πόλη στο έλεος του πεπρωμένου της. Αυτός όμως είχε το δικό του. Και όπως όλοι έχουμε τραγουδήσει και είναι γνωστό «στο πεπρωμένο σου να δίνεις σημασία και να προσέχεις πώς βαδίζεις στη ζωή, όταν κοιμάσαι άλλος γράφει ιστορία και κάποιος παίζει τη δική σου την ψυχή». Και τώρα;…

Από την Αλεξάνδρα Τσόλκα

-Ποιος χαρακτηρισμός ταιριάζει στα τραγούδια της νέας σας δουλειάς; Από ποια εσωτερική σας ανάγκη διαλέχτηκαν οι στιχουργοί και οι ποιητές, που θέλατε να λένε τι;

«Να τα αφήσουμε αχαρακτήριστα; Ή να τα πούμε μπαλάντες; Ή να πούμε ότι έχουν στοιχεία από λαϊκές εθνικές μουσικές; Tango, ζεϊμπέκικο. Όπως και να τα πούμε, πιστώνουμε μουσικά και ενορχηστρωτικά, αυτή τη δουλειά στον Νίκο Αντύπα. Και την απήχηση που είχαν αυτά τα τραγούδια, νομίζω ότι πρέπει να την αποδώσουμε στο γεγονός ότι δεν έγιναν κατά παραγγελία. Ήταν κάτι που σχεδιάζαμε με τον Νίκο πολλά χρόνια. Με το ίδιο σκεπτικό επελέγησαν και οι στίχοι. Ποιητές και στιχουργοί από διαφορετικές γενιές, με λόγια που θέλαμε και οι δύο να βάλουμε μουσική και φωνή αντίστοιχα. Να χαιρόμαστε που τα τραγουδάμε».

-Δεκαετίες στο τραγούδι. Λαϊκό ίνδαλμα. Φωνή περασμένη στο DNA των Ελλήνων. Νιώσατε ποτέ πως ναι, κατακτήσατε ότι θέλατε; Πως φτάσατε σε ένα στόχο ψηλό; Πως ξεχωρίσατε;

«Δεκαετίες στο τραγούδι ναι. Λαϊκό ίνδαλμα καθόλου. Με ξέρεις καλά Αλεξάνδρα, εγώ δεν κάνω ποτέ χατίρια για να είμαι αρεστός. Αυτό που ήθελα από την αρχή, να κατακτήσω και συνεχίζω να το αναζητώ, είναι τα καλά τραγούδια, δηλαδή καλές μουσικές, όχι αναμασήματα και προκατασκευασμένα σουξέ, καλοί στίχοι, μελέτη, πολλές πρόβες, σωστές παραγωγές στις ζωντανές εμφανίσεις. Κάτι παραπάνω πάντα από αυτό που περιμένει ο κόσμος. Αν αυτό θεωρείται, όπως λένε, μυστικό επιτυχίας ή τρόπος για να ξεχωρίζεις, εγώ το θεωρώ αυτονόητη προϋπόθεση για τη δουλειά μου».

- Συχνά σαν αντιστάθμισμα σε εκείνους που σας λατρεύουν, υπήρξαν φωνές που σας αμφισβήτησαν, σας σατίρισαν, ακόμη και σας κατηγόρησαν για διάφορα χαρακτηριστικά, ή επιλογές σας, ή πράξεις σας. Σας επηρεάζουν όλα αυτά; Έχετε σχηματίσει πια άποψη, γιατί εσάς; Γιατί να γίνεστε στόχος;

«Σχεδόν στο ανέφερα πριν. Όταν άρχισα να μιλάω από νεαρό παιδί -το έχω ξαναπεί νομίζω- μου λέγανε οι παλιοί δάσκαλοι «Γιωργάκη λες πολλά, θα δημιουργήσεις αντιπάθειες. Ο καλός τραγουδιστής πρέπει να είναι ο μουγκός τραγουδιστής στα λόγια». Εξάλλου δεν μου αρέσει η θυματοποίηση. Και άλλοι άνθρωποι έχουν γίνει στόχος, και πολλοί άλλοι έχουν χάσει το δίκιο τους, μέσα σε αυτή την τρέλα και την παραφροσύνη που ζούμε, ειδικά τον τελευταίο καιρό. Επώνυμοι και κυρίως ανώνυμοι καθημερινοί άνθρωποι. Όσον αφορά εμένα, αυτοί που έχουν κάποιο προηγούμενο, είναι γνωστοί και μετρημένοι στα δάχτυλα. Δικό τους είναι το πρόβλημα, όχι δικό μου».

-Νιώσατε κάποτε υπεύθυνος όχι μόνο για τις μουσικές επιλογές σας, αλλά και για προσδοκίες από το κοινό, που γύρευε από σας ένα ρόλο οδηγού, πολιτικού καθοδηγητή ίσως;

«Ασφαλώς και νοιώθω πάντα υπεύθυνος για τις μουσικές επιλογές μου. Και συνήθως προσπαθώ να δίνω στο κοινό κάτι περισσότερο από αυτό που περιμένει, γιατί εγώ προσδοκώ κάτι περισσότερο από τον εαυτό μου. Σε ότι αφορά το ρόλο του οδηγού, που λες, ποτέ δεν το σκέφτηκα έτσι. Και ίσως είναι αυτό το κομμάτι που δεν έχω διαχειριστεί σωστά. Εγώ έλεγα και λέω

πάντα αυτό που αισθάνομαι, και θα το έκανα σε όποια δουλειά και ήμουν. Δεν πρέπει να ξεχνάς ότι στην ουσία, είμαι ένας άνθρωπος που έχω μεγαλώσει μόνος μου, έχω πάρει τη ζωή μου στα χέρια μου από πολύ μικρό παιδί και από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου, συμμετείχα πολύ. Όχι ως επώνυμος, αλλά ως πολίτης, ως ένας άνθρωπος που ζει σε αυτή τη χώρα. Και ζει ενεργά, ξέρει την ιστορία της... Δεν μπορούσα λοιπόν, καταλαβαίνεις, επειδή έγινα επώνυμος, για να κρατάω ισορροπίες, αφελείς του τύπου «εγώ τραγουδάω για όλον τον κόσμο» να σταματήσω να λέω τη γνώμη μου, τα σύκα, σύκα και τη σκάφη, σκάφη. Για μένα αυτή η ελευθερία είναι χιλιάδες φορές πιο σημαντική από την επωνυμία και πολύ περισσότερο από τη φήμη που μόνο βάρος και καταπίεση μου δημιουργεί. Και δεν την υπολήπτομαι και καθόλου τη φήμη».

-Ο Καζαντζίδης τραγουδούσε την ξενιτιά και την νοσταλγία, ο Μπιθικώτσης την φτωχολογιά και την επική μας πλέον, ποίηση, ο Αγγελόπουλος τους μεγάλους έρωτες. Ο Γιώργος Νταλάρας γιατί έχει τραγουδήσει πιο πολύ;

«Νομίζω ότι αυτά τα σπουδαία ονόματα της λαϊκής μουσικής που αναφέρεις, είναι γνωστά για την καταπληκτική φωνή τους και τις ερμηνείες τους. Αυτοί έδωσαν κύρος με αυτές τις ερμηνείες στα συγκεκριμένα τραγούδια. Και εσύ, ως νεότερη, συμπεραίνεις ότι ένας τραγούδησε γι' αυτό και ο άλλος γι' εκείνο. Στην ουσία, είναι οι ερμηνείες που στιγμάτισαν τα τραγούδια. Εγώ θέλω να

λέω καλά τραγούδια, μουσικά και στιχουργικά. Για αυτό έχω τραγουδήσει πιο πολύ και για αυτό έχω προσπαθήσει. Θαυμάζω και τους τρεις λαϊκούς τραγουδιστές που ανέφερες, αλλά ζηλεύω πιο πολύ τα τραγούδια του Μπιθικώτση».

-Πόσο πολιτικός είναι αυτή την εποχή ο ρόλος του καλλιτέχνη; Τι περιθώρια του αφήνονται;

«Εμείς βάζουμε τα περιθώρια, μια και έλεγες για στόχο πριν. Εμένα το περιθώριo δεν μου το έχει βάλει κανένα κόμμα και καμία γραμμή. Ο καθένας εκφράζεται μέσα από την μουσική του και τις επιλογές του, κοινωνικά και πολιτικά κατά την κρίση του, τις προτεραιότητές του και βεβαίως το θάρρος του».

-Σε όλη αυτή τη διαδρομή εσείς ο καλλιτέχνης και εμείς το κοινό, ποιες στιγμές θυμάστε πάντα με μεγάλη συγκίνηση; Ποιες εικόνες έχουν περάσει ως φιλμ φωτογραφικό, έχουν καδραριστεί μες στην καρδιά σας;

«Εκατοντάδες. Τις μπουάτ στην Πλάκα με τους φοιτητές και με τα τρία προγράμματα την ίδια μέρα, τις συναυλίες της μεταπολίτευσης με τον Θεοδωράκη, τα πρώτα μακρινά ταξίδια στους Έλληνες του κόσμου, τα Ολυμπιακά Στάδια, τη συναυλία στην Ίμβρο στα χαλάσματα. Και προχθές ακόμα τη συναυλία με τη Συμφωνική της Βιέννης στη Φιλαρμονική του Μονάχου με το έργο του Αλέξανδρου Καρόζα με τον Καβάφη, σε ένα κατάμεστο θέατρο με ξένο κοινό πάνω από 80%. Είναι μια χαρά, μια

συγκίνηση και αυτό».

-Τι θα ταν αυτό που θα σας έκανε, να σωπάσετε; Να πείτε δε θέλω πια να τραγουδώ; Θέλω σιωπή;

«Εδώ πρέπει να πούμε κάτι χαριτωμένο και έξυπνο. Εγώ όμως προτιμώ να σου πω αλήθεια. Περνάω μεγάλες περιόδους σιωπής, όταν δε θέλω να τραγουδήσω για τον κόσμο, όταν αισθάνομαι ότι δεν έχω κάτι καινούργιο να τους πω, αλλά αυτό που θα με κάνει να σταματήσω να τραγουδάω είναι πολύ πεζό. Θα σταματήσω όταν θα διαπιστώσω, έστω και στο ελάχιστο, ότι δεν τραγουδάω όπως θέλω, όπως απαιτώ από τον εαυτό μου».

-Αν σας ζητήσω, για τους δικούς σας προσωπικούς λόγους, να μου διαλέξετε 7 τραγούδια απ' αυτά που έχετε πει, όχι ως τα πιο σημαντικά στη δισκογραφία σας, ή τα πιο αγαπημένα του κοινού, αλλά τα πιο πολύτιμα δικά σας, ποια θα ήταν;

«Ξέρεις, είναι δύσκολη ερώτηση γιατί ελάχιστες υποχωρήσεις έχω κάνει στην επιλογή των τραγουδιών, και αυτές όταν ήμουν μικρό παιδί. Θα σου έλεγα λοιπόν ένα τραγούδι του Κουγιουμτζή. Τι να πρωτοδιαλέξω; Το «Μη μου θυμώνεις», το «Δεν έχωμάτια να σε δω», το «Κάπου νυχτώνει», το «Τώρα που θα φύγεις»; Κατάλαβες τι ερωτήσεις μου κάνεις; Ένα του Λοΐζου; Το

«Χελιδόνι»; Τον «Καφενέ»; Τα «Παραπονεμένα λόγια» του Μαρκόπουλου; Τα «Λιανοτράγουδα» του Μίκη και του Ρίτσου; «Σε τούτα εδώ τα μάρμαρα τη ρωμιοσύνη μην την κλαις»; Το «Ανεμολόγιο του Τριπολίτη και του Μικρούτσικου; Την «Μικρά Ασία» του Καλδάρα; Την «Αλάνα» του Σπανού; Τα ρεμπέτικα; Τα λαϊκά; Τα latin; Θέλεις σοβαρά να σου πω 7 τραγούδια; Διάλεξε εσύ».

-Σκληρή εποχή αυτή που ζούμε. Την υποπτευόσασταν ποτέ;

«Βεβαίως. Και γινόμουν και πληκτικός και γραφικός και δύσκολος και μου λέγανε ότι δεν έχω χιούμορ και ότι είμαι ξενέρωτος. Μιλάω για το κομμάτι της αμεριμνησίας, γιατί αυτό το «γιατί χαίρεται ο κόσμος» που δεν μπορούσα να καταλάβω. Ναεξηγούμαστε όμως, αυτό δεν μειώνει καθόλου την ευθύνη των δικών μας πολιτικών όλα αυτά τα χρόνια και βεβαίως τη λάθος πολιτική όλης της Ευρώπης, που τόσα χρόνια δεν έβλεπε που πήγαινε και ανέσυρε την καλβινιστική τιμωρία εσχάτως. Ενώ τα προηγούμενα χρόνια που μοίραζαν λεφτά και δάνεια οι βόρειες χώρες, δεν ήξεραν»...

-Από όσα συμβαίνουν γύρω μας, τι σας εξοργίζει, τι σας θυμώνει και τι σας θλίβει βαθιά;

«Η ανεργία των νέων, οι απολύσεις και το ότι άνθρωποι που δούλεψαν όλη τους τη ζωή, οι ηλικιωμένοι, οι συνταξιούχοι, δεν μπορούν να ζήσουν τα γεράματά τους με αξιοπρέπεια. Αυτό με εξοργίζει, με θυμώνει και με θλίβει, γιατί πιστεύω ότι μπορούσε να έχει γίνει καλύτερα. Και άξιζε να γίνει καλύτερα. Μου έλεγαν προχθές στο Μόναχο, ότι τον τελευταίο χρόνο μόνο εκεί, έχουν ξεπεράσει οι Έλληνες που αναζήτησαν δουλειά εκεί τις 150.000».

-Ας υποθέσουμε πως είχατε μαγική δύναμη να γυρίσετε τον χρόνο πίσω. Τι θα αλλάζατε; Θα κάνατε τις ίδιες επιλογές; Θα διαλέγατε να ενισχύσετε την απόλυτη έκθεση, η την ισχυρότερη γύρω σας προστασία;

«Δεν ξέρω! Δεν ξέρω!... Ήμουν πιο αισιόδοξος και πιο ενθουσιώδης όταν ξεκινούσα. Μπορεί να είχα φύγει από εδώ, ή μπορεί να είχα εκτεθεί πολύ περισσότερο, απόλυτα, όπως λες. Το μόνο που δε θα ζητούσα ποτέ είναι προστασία, γιατί είναι κάτι που δεν το είχα ζητήσει ποτέ, δεν το ξέρω, ούτε σαν παιδί».

-Όταν τραγουδάτε σηκώνετε το κεφάλι σας ψηλά και κλείνετε τα μάτια. Έχετε εικόνες εκείνες τις στιγμές; Τις ίδιες συνήθως; Καταφεύγετε σε κάποιο τόπο μυστικό; Προτιμάτε να αισθάνεστε το κοινό, απ ότι να το κοιτάτε; Τόσα ρωτάω, για το απλό: γιατί κλείνετε τα μάτια όταν τραγουδάτε;

«Ωραίο αυτό που έχεις παρατηρήσει! Κλείνω τα μάτια όταν δεν παίζω κάποιο όργανο, δηλαδή σπάνια. Γιατί σκέφτομαι το τραγούδι και αυτά που λέει και συγκεντρώνομαι. Όταν παίζω, συγκεντρώνομαι μέσα από την εκτέλεση. Για μένα είναι αυτονόητο. Όταν τραγουδάω, κάνω αυτό, τίποτε άλλο».

νέος δίσκος με τον κ. Αντύπα, είναι πολιτικός; Και; Είναι όλα γύρω μας πολιτική;

«Υπάρχουν σε αυτό το δίσκο πολιτικά τραγούδια. Όπως το «Τσάμικο τσακίστηκε» του Γκανά και το «Ξέχνα τις αναμνήσεις» του Ελευθερίου και «Το εισιτήριο» του Γεράσιμου Ευαγγελάτου. Όχι δεν είναι όλα γύρω μας πολιτική και δε θα έπρεπε να είναι όλα γύρω μας πολιτική. Αυτό που θα έπρεπε Αλεξάνδρα, είναι όταν λέμε κάτι να είναι αυτό που εννοεί η λέξη. Όταν μιλάμε για πολιτική και πολιτικούς, να υπάρχει πολιτική και πολιτικοί, και όταν μιλάμε για τέχνη, να υπάρχει τέχνη. Με το σκεπτικό ότι η τέχνη επηρεάζει τη συνείδηση, κάνει τους ανθρώπους ενεργούς, τους βγάζει από την παθητικότητα, τους κάνει να αναζητούν την αλήθεια, να διαβάζουν δυο φορές τα γεγονότα, να βλέπουν τα πράγματα σε βάθος. Έτσι δε θα έπρεπε να είναι και η πολιτική με κάποια έννοια; Να δημιουργεί αυτή την εγρήγορση. Η πολιτική όμως βλέπετε εξοστρακίστηκε. Η πραγματική τέχνη, έχω την ελπίδα, ότι δεν το πάθει».

-Κομματικοί φορείς σας πλησίασαν για να πολιτευτείτε ποτέ; Γιατί δεν το κάνατε;

«Ναι στο παρελθόν, και μάλιστα αξιόλογες πολιτικές προσωπικότητες. Δεν θα το έκανα ποτέ. Πρώτα, γιατί η κύρια δουλειά μου είναι η μουσική, που μου απορροφά το μεγαλύτερο κομμάτι της ζωής μου, αλλά και για λόγους αρχής δεν θα γινόμουν ποτέ πολιτικός με το σκεπτικό ότι είμαι γνωστός μέσα από μια άλλη δουλειά».

-Κοινωνικά έχετε συμμέτοχη σημαντική, αν και μισείτε την λέξη φιλανθρωπία. Γιατί θέλετε να μείνουν κρυφά τα όσα κάνετε, ειδικά για νέους που αναλαμβάνετε τις σπουδές τους; Γιατί θα 'ναι κακό να γραφθεί, να ειπωθεί;

«Γιατί είναι κάτι πολύ προσωπικό. Δεν έχει καμία σχέση με το κομμάτι για το οποίο είμαι γνωστός. Γιατί δεν το θεωρώ φιλανθρωπία, αλλά ειδικά αυτό το κομμάτι των σπουδών, επειδή είναι κάτι που δεν είχα τη δυνατότητα να κάνω ο ίδιος, θέλησα να δώσω την ευκαιρία να το κάνουν κάποια άλλα παιδιά. Είναι κάτι πολύ λίγο, που όμως με γεμίζει προσωπική χαρά. Οι άλλες οι κοινωνικές και πολιτικές εκδηλώσεις, είναι λίγο πολύ γνωστές».

-Όταν εμείς, το κοινό λείπουμε, ο Γιώργος Νταλάρας, τραγουδάει για να βγάλει τη χαρά, τη μεγάλη στενοχώρια, τα δικά του «αχ» λαχτάρας, πόνου, ευτυχίας;

«Βεβαίως και τραγουδάω. Μου δίνει μεγάλη δύναμη και όχι μόνο τώρα, από τότε που ήμουν παιδί. Ακόμα και τότε που η ιδέα να γίνω μουσικός ή τραγουδιστής απαγορευόταν από την μητέρα μου, δια ροπάλου».

-Αν γράφατε ένα βιβλίο για τη ζωή σας, οι πρώτες γραμμές ή το πρώτο κεφάλαιο σε τι θα αναφέρονταν;

«Στη μάνα μου και στον αδελφό μου που έχασα πρόσφατα. Και στον πατέρα που έπλασα μόνος μου με το παιδικό μυαλό μου, μιας και δεν ήταν κοντά».

-Αφήστε με έναν στίχο αγαπημένο σας από τα καινούργια τραγούδια…

«…Γυναίκα αριστερόχειρη, κανένας δεν το ξέρει, πως θα ‘δινα για χάρη σου και το δεξί μου χέρι...»

11 people like this

Share this post


Link to post
Share on other sites

''-Κοινωνικά έχετε συμμέτοχη σημαντική, αν και μισείτε την λέξη φιλανθρωπία. Γιατί θέλετε να μείνουν κρυφά τα όσα κάνετε, ειδικά για νέους που αναλαμβάνετε τις σπουδές τους; Γιατί θα 'ναι κακό να γραφθεί, να ειπωθεί;

«Γιατί είναι κάτι πολύ προσωπικό. Δεν έχει καμία σχέση με το κομμάτι για το οποίο είμαι γνωστός. Γιατί δεν το θεωρώ φιλανθρωπία, αλλά ειδικά αυτό το κομμάτι των σπουδών, επειδή είναι κάτι που δεν είχα τη δυνατότητα να κάνω ο ίδιος, θέλησα να δώσω την ευκαιρία να το κάνουν κάποια άλλα παιδιά. Είναι κάτι πολύ λίγο, που όμως με γεμίζει προσωπική χαρά. Οι άλλες οι κοινωνικές και πολιτικές εκδηλώσεις, είναι λίγο πολύ γνωστές».''

6 people like this

Share this post


Link to post
Share on other sites

Καλό θα ήταν ο δημοσιογράφος Κ.Τερζής της εφημερίδας ''ΑΥΓΗ'' να μας έλεγε και πού διαφώνησε με τον Κ.Γαβρά στο θέμα του φίλου του (του Γαβρά) Γ.Νταλάρα. Γιατί δεν μπήκε στη συνέντευξη η διαφωνία.

http://www.avgi.gr/A...rticleID=746723

''Στη συζήτηση που ακολούθησε, συμφωνήσαμε σε πολλά, διαφωνήσαμε σε ελάχιστα, όπως για παράδειγμα όταν θέλησε να αναφέρει την περίπτωση του στενού του φίλου Γιώργου Νταλάρα...''

1 person likes this

Share this post


Link to post
Share on other sites

Aπο το UNFOLLOW 14:

«Πάλι συμμετέχει ο Γιώργος Νταλάρας», άρθρο του Δημήτρη Παπανικολάου. Στην περίπτωση Νταλάρα βλέπουμε το αδιέξοδο στο οποίο έχει φτάσει η ελληνική μουσική παραγωγή να συνεκφέρεται με μια σειρά άλλα αδιέξοδα, όπως αυτό μιας ολόκληρης κουλτούρας που έχει συνηθίσει να νοσταλγεί, σε αιώνια λούπα, τον εαυτό της και αυτό να το αναπαράγει ως στυλ.

http://unfollow.gr.com/index.php/home/item/170-unfollow-14.html

Σε αναμονή μέχρις ότου δημοσιευτεί το άρθρο ηλεκτρονικά.

Share this post


Link to post
Share on other sites
Guest
You are commenting as a guest. If you have an account, please sign in.
Reply to this topic...

×   You have pasted content with formatting.   Remove formatting

×   Your link has been automatically embedded.   Display as a link instead

Loading...