Γιώργος Nταλάρας - Μαρτυρίες

[Bithidalaras 27]

Προσωπικά μου αρέσει ο Νταλάρας, και τον θεωρώ τον μεγαλύτερο τραγουδιστή αυτή τη στιγμή, και έναν από τους μεγαλύτερους γενικά! Το ''προσωπικά'' όμως δεν έχει σημασία! Αντικειμενικά λοιπόν, ο Νταλάρας έχει μια μεγάλη φωνή, με μεγάλη έκταση, ελαστική, με πολύ καλά γυρίσματα! Αντικειμενικά, έχει τραγουδήσει τραγούδια διαφόρων ειδών με μεγαλύτερη ή μικρότερη επιτυχία! Το θέμα είναι όμως ότι τόλμησε να δοκιμάσει! Αντικειμενικά έχει ένα ρεπερτόριο πολύ μεγάλο(56 προσωπικούς δίσκους), με πολλά ποιοτικά και διαχρονικά τραγούδια και κάποια χειρότερα! Τα παραπάνω στοιχεία όμως τα έχουν και άλλοι τραγουδιστές, όπως η Αλεξίου, ο Πάριος, ο Μητσιάς, η Γαλάνη και αλλοι! Αυτά όμως που καθιστούν τον Νταλάρα τον κορυφαίο καλλιτέχνη από όλους αυτούς και τους άλλους είναι τα εξής:

1) Η φωνή του είναι η μόνη αυτή τη στιγμή, που αντέχει! Κι όχι μόνο αντέχει, αλλά είναι στα ίδια επίπεδα με παλιά, σε αντίθεση με την Αλεξίου ή τον Πάριο π.χ που δεν μπορούν να τραγουδήσουν καθόλου πια( Η πρώτη δεν τραγουδάει καθόλου, ο δεύτερος γκαρίζει )

2) Ο ΓΙΩΡΓΟΣ ΝΤΑΛΑΡΑΣ είναι μουσικός με όλη τη σημασία της λέξης! Ένας τραγουδιστής πρέπει να είναι και μουσικός, να έχει μουσική παιδεία, και ο Νταλάρας είναι ο μόνος από τους θεωρητικά ΜΕΓΑΛΟΥΣ.....

3) Η Αλεξίου τραγούδησε υπέροχα τραγούδια που την καθιέρωσαν και που μας άγγιξαν! Έτσι κατάφερε να φτάσει εκεί που έφτασε! Ο Πάριος τραγούδησε τραγούδια του έρωτα κυρίως, που πάλι μας άγγιξαν, και τα οποία τον έφτασαν εκεί που είναι! Ο Μητσιάς τραγούδησε ποιοτικά τραγούδια, όπως και η Γαλάνη! Ο ΝΤΑΛΑΡΑΣ όμως, μπορεί να τραγούδησε τραγούδια ποιοτικά, τραγούδια που τον καθιέρωσαν, τραγούδια που του έφεραν τα πρωτεία, αλλά δεν έμεινε εκεί! Πείτε μου σας παρακαλώ ποιός τραγουδιστής έχει στην πορεία του, αφιερώσει τρεις δίσκους για την Κύπρο και για οποιοδήποτε Κύπρο! Πείτε μου ποιος άλλος τραγουδιστής έκανε αφιερώματα σε ανθρώπους όπως ο Τσιτσάνης ή ο Βαμβακάρης, ποιος τραγουδιστής νοιάστηκε για το παραδοσιακό ή το ρεμπέτικο τραγούδι που χάνεται σιγά-σιγά, ποιος τραγουδιστής έκανε αφιέρωμα στη Μικρά Ασία, τραγουδώντας για την προσφυγιά, για τον ξεριζωμό, για θέματα δηλαδή που μόνο εμπορικά δεν είναι! Ποιός τραγουδιστής έχει κάνει το Ελληνικό τραγούδι γνωστό στο εξωτερικό με τόσες συναυλίες; Η απάντηση είναι Ο ΝΤΑΛΑΡΑΣ ΚΑΙ ΜΟΝΟ Ο ΝΤΑΛΑΡΑΣ! Όλοι οι άλλοι σταμάτησαν εκεί που έφτασαν! Και για να μην μιλάει κανείς για συμφέροντα, στον δίσκο για τον Βαμβακάρη, τα έσοδα των πωλήσεων πήγαν σε ιδρύματα! Δίνω απλώς ένα παράδειγμα και τίποτα παραπάνω! Και, τέλος, όσο για το αν είναι ο Εθνικός μας τραγουδιστής σε εισαγωγικά, φυσικά και είναι! Αυτός τραγούδησε για την Ελλάδα, για τη Μικρασιατική καταστροφή, για την προσφυγιά, αυτός στάθηκε ενάντια στη Χούντα με τα τραγούδια του, αυτός τραγούδησε για την Κύπρο, αυτός μας θύμισε και μας θυμίζει ότι είμαστε ΕΛΛΗΝΕΣ! Και αυτά τα στοιχεία, που κανείς δεν μπορεί να τα αμφισβητήσει, τον καθιστούν τον πρώτο των πρώτων! Εσείς τι λέτε ρε παιδιά;

[Vasos 0]

Αναμφίβολα ο μέγιστος!!!

Υ.Γ. Διαφωνώ εκεί που λες για την Αλεξίου...

[Tasos 3]

Συμφωνώ κι εγώ παιδιά. Απλώς νομίζω ότι οι κρίσεις για τον Πάριο και την Αλεξίου είναι υπερβολικές, χωρίς βέβαια να παραβλέπω ότι η φωνή τους έχει χάσει τη δύναμη και την καθαρότητα των προηγούμενων δεκαετιών.

Ο Νταλάρας, κατά τη γνώμη μου, είναι ο μεγαλύτερος Έλληνας ερμηνευτής στην ιστορία του ελληνικού τραγουδιού.

Τα στοιχεία της μοναδικότητάς του είναι πολλά : α)μουσικές οικογενειακές καταβολές, β)μεγάλη φωνή, γ)μεγάλος και πολυσύνθετος μουσικός(κάθε μέρα ανακαλύπτουμε ξεχωριστές πτυχές του μουσικού Νταλάρα και το μέλλον μας επιφυλάσσει εκπλήξεις...), δ)πολιτικοποιημένος καλλιτέχνης με κοινωνικές ευαισθησίες, ένας δηλ. ενεργός πολίτης(για μένα από τα εφηβικά μου χρόνια είναι το αριστερό μου πρότυπο), ε)εκπληκτικό ρεπερτόριο, με πολλά κλασικά-διαχρονικά τραγούδια στ)μεγάλη φιλομάθεια και πνευματική καλλιέργεια και ζ)το κυριότερο : ισχυρότατη προσωπικότητα! Αυτό το τελευταίο νομίζω ότι τον διακρίνει από όλους τους άλλους συναδέλφους της γενιάς του.

[soc 1]

Εγω λεω οτι αυτο δεν ειναι το πρωταθλημα για λεμε οτι ο Ολυμπιακος ειναι καλυτερος απο τον Παναθηναικο κλπ (επι τη ευκαιρια, καλα θα τανε να πεφτανε και οι δυο στη Β εθνικη για καμια δεκαετια να ησυχασουμε, να ξεβρωμισει ο τοπος, και μετα ξανα-ανεβαινουνε)

Εχεις αδικο στις κρισεις σου. Περισσοτερο για την Αλεξιου και λιγοτερο για τον Παριο. Και στο κατω κατω δεν εχει σημασια.

Το αντικειμενικο ειναι και αστοχο και αδιαφορο. Το υποκειμενικο μετραει. Οτι και να πιστευει ο καθενας αντικειμενικα, και οπως και να μετριεται αυτο, κανεις δεν μπορει να με πεισει οτι μπορει να καταλαβει τι νιωθω εγω οταν ακουω μια φωνη. Και στο κατω κατω δε με νοιαζει κιολας. Συμφωνα με τα αντικειμενικα μετρα τηλεθεασης ακροαματικοτητας πωλησεων κλπ, αν ερχοταν κανενας ξενος στην Ελλαδα θα νομιζε οτι ο μεγαλυτερος Ελληνας τραγουδιστης ειναι ο Ρεμος. Ή η Βισση. Ή ο Σακης. Ή αυτη που παει στη Eurovision πως τη λενε. Ή η Καλομοιρα.

Λοιπον, και η Αλξιου ειναι μουσικος. Και γραφει. Και ωραια. Και τραγουδαει. Αν την ακουσεις ζωντανα θα καταλαβεις. Και τραγουδησε και το Μαρμαρωμενο Βασιλια και στον Βυζαντινο Εσπερινο, και ρεμπετικα, και σμυρνεικα και ελληινκα, και γαλλικα και γιαπωνεζικα (Αναφερω την Αλεξιου σαν παραδειγμα). Και Θεοδωρακη και Χατζιδακι και Καλδαρα και Κουγιουμτζη κλπ κλπ. Και εκανε και τις δωρεαν συναυλιες της και ολα.

Αρα, δεν εχει σημασια να κανουμε συγκρισεις. Τι ειμαστε? To infamous story? Ή πανελληνιες εξετασεις? Σημασια εχει το εξης:

Αμα ακους τον Νταλάρα, συντονιζονται οι χτυποι της καρδιας σου με τους παλμους των φωνητικων του χορδων? Αυτο εχει σημασια. Και δεν καθοριζεται αντικειμενικα. Μονο υποκειμενικα.

Γι' αυτο. Το τι λενε οι αντικειμενικες κριτικες, τα charts, η κοινη γνωμη, ο Ματσας, η ο οποιοσδηποτε γιαπης, γραφεται αυτοματα στα παλαιοτερα των υποδειματων μας, αν οχι ψηλοτερα

[EKOSTEL 8,742]

Προσωπική μου γνώμη;Ο Νταλάρας είναι ο μέγιστος.Θα συμφωνήσω με τους προηγούμενους φίλους σε πολλά σημεία.Το σπουδαιότερο κριτήριο που τον κάνει να ξεχωρίζει από τους υπόλοιπους άξιους ομότεχνους του είναι η μοναδική προσωπικότητά του. Είμαστε τυχεροί οι Έλληνες που έχουμε τον Νταλάρα.Είναι τυχερή η γενιά μου που συνυπάρχει με τον Νταλάρα.

[christy 78]

Eκostel,

Συμφωνώ και επαυξάνω..................!

[kostasp 1]

Πιστεύω ότι το να χτίσει κανείς τραγουδιστής καριέρα τύπου Νταλάρα είναι τρομερά δύσκολο. Ο πήχης είναι πολύ ψηλά!

Δεν είναι μόνο η φωνή. Είναι ο συνδυασμός πολλών πραγμάτων μαζί. Μυαλό, κρίση, διορατικότητα, ένστικτο, συγκυρίες, τύχη...

Ο Νταλάρας, εκμεταλλεύτηκε το τάλαντο που του έδωσε ο Θεός, στο έπακρο, και καλά έκανε. Ανταμείφθηκε πλουσιοπάροχα γι'αυτό. ’φησε τη σφραγίδα του στο ελληνικό τραγούδι!

Προσωπικά-και συγχωρήστε με ορισμένοι-θεωρώ ότι οι μεγαλύτερες αντρικές φωνές που πέρασαν από την Ελλάδα είναι ο Στέλιος και ο Γρηγόρης! Από κει πέρα έπονται οι άλλοι....

Μια φωνή που εξακολουθεί να συναρπάζει κι έχει ένα πολύ καλό ρεπερτόριο είναι και ο Μητσιάς. Πιο χαμηλού προφίλ΄τραγουδιστής.Και τι και ποιον δεν έχει τραγουδήσει; Χατζιδάκι, Θεοδωράκη,Ξαρχάκο, Μούτση,Σπανό,Κραουνάκη,Δερβενιώτη,Χατζηνάσιο...Έχει τραγουδήσει ρεμπέτικα, δημοτικά,ψαλμούς...Μερικές φορές τα μέσα προβάλλουν ότι λάμπει -χωρίς κρίση-και ξέρετε τι λέει ο λαός....Σίγουρα πάντως, από τη γενιά του Νταλάρα, αυτός που τελικά άφησε τη σφραγίδα του πιο δυνατά είναι ο Γιώργος και το άξιζε! Φρόντισε όσο κανείς άλλος τη φωνή,την εικόνα , το ρεπερτόριο και γενικότερα την καριέρα του. Αυτό δεν υπάρχει άνθρωπος΄που μπορεί να του το αμφισβητήσει! Όταν όμως η γενιά αυτή θα σταματήσει να είναι στην ενεργό δράση και θα¨"κατακάτσει η χρυσόσκονη" ο αυριανός ερευνητής-ακροατής ,μακριά από τα ΜΜΕ και τις σειρήνες θα ακούσει τη δισκογραφία της εποχής και θα προσέξει και φωνές που υπάρχουν αλλά οι περισσότεροι δεν τις δώσαμε τη σημασία που τους άξιζε (π.χ.βλέπε :Κλωναρίδης(Συνάντηση με τον Απ.Καλδάρα, Σειρήνες με Μαρκόπουλο...)και θα τους δώσει τη θέση που τους αξίζει. Σήγουρα όμως η θέση του Νταλάρα θα είναι η 1η!

[nefeli 1,116]

Na po genika oti den eimai yper ton sugkriseon giati theoro oti o kathenas einai mia autodynamh prosopikothta.

"οι μεγαλύτερες αντρικές φωνές που πέρασαν από την Ελλάδα είναι ο Στέλιος και ο Γρηγόρης! Από κει πέρα έπονται οι άλλοι...."

Tha symfonhso mazi sou apla na prostheso oti gia thn krish gia enan tragoudisth gia mena paizei shmantikotato rolo metaksu ton allon kai h epilogh tou repertoriou.Kai o Stelios den diekdhkei ta proteia sto thema auto.Kai o Mpithikotsis vghke thn idia epoxh alla den yparxei ypopsia sygkrishs metaksu ton tragoudion tous kai to epixeirhma oti o den apeuthunontan stis idies koinonikes omades den nomizo oti eustathei.Me auto thelo na po pos h fonh tou Kazantzidh einai akseperasth apo apopsi ektashs alla yparxoun polloi pou ton exoun kseperasei se alla themata.

Gia ton Mhtsia tha symfonhso, apla kai pali thelo na symplhloso oti to repertorio tou Mhtsia exei na ananeothei para polla xronia.Xarakthristikh einai h teleutai diskografikh tou douleia pou htan akoma mia epanektelesh pou oso oraia kai na einai paramenei mia epanektelesh kai malista enos xiliopaigmenou ergou.Den exei tolmhsei kati to ksexoristo ta teleutaia xronia.

[MAKAAY 0]

ΘΕΟΣ Ο ΣΤΕΛΙΟΣ ΚΑΙ Ο ΓΡΗΓΟΡΗΣ ΑΛΛΑ ΚΑΙ Ο ΝΤΑΛΑΡΑΣ.ΟΤΑΝ ΑΚΟΥΩ ΤΟΝ ΓΙΩΡΓΟ ΣΕ ΤΡΑΓΟΥΔΑΡΕΣ ΟΠΟΥ ΑΝΕΒΑΖΕΙ ΤΙ ΦΩΝΕΙ ΤΟΥ ΝΟΜΙΖΩ ΟΤΙ ΕΙΝΑΙ ΠΑΝΩ ΑΠΟ ΟΛΟΥΣ..ΕΤΣΙ ΤΙ ΝΙΩΘΩ ΕΤΣΙ ΤΟ ΕΚΦΡΑΖΩ.ΑΚΟΥΣΤΕ ΤΗΝ ΣΥΝΑΥΛΙΑ ΜΕ ΤΗΝ ΦΙΛΑΡΜΟΝΙΚΗ ΤΟΥ ΙΣΡΑΗΛ.ΤΟ ΤΡΑΓΟΥΔΙ ΘΕΟΣ ΑΝ ΕΙΝΑΙ Κ ΘΑ ΜΕ ΚΑΤΑΛΑΒΕΤΑΙ.ΟΠΩΣ Κ ΣΕ ΠΟΛΛΑ ΑΛΛΑ ΤΡΑΓΟΥΔΙΑ ΦΥΣΙΚΑ.

[marsel.lar 0]

Έχω πιάσει κι εγώ τον εαυτό μου πολλές φορές να αναρωτιέται ποιός απ'τους τρεις-καταλαβαίνετε ποιους εννοώ-αξίζει τον θρόνο..Αντικειμενικά όλοι τους εχουν τα προσόντα.Πάντα όμως καταλήγω στο ίδιο συμπέρασμα αφού η αρρώστια που λέγεται "οξεία Νταλαρίτιδα" φαίνεται πως είναι ανίατη!!

Ο γιατρός μου(!!) λέει πως μάλλον έχω συνδέσει πολλές εμπειρίες μου (καλές ή κακές )με τη φωνή του..Κάτι θα ξέρει!!

Τι φταίω εγώ που όσες φορές κι αν τον ακούσω πάντα βρίσκω κάτι καινούργιο στην ερμηνεία του και την ενορχήστρωση??

Ειδικά στην τεχνική του στο τραγούδι,πιστεύω πως δεν έχει αντίπαλο αυτή τη στιγμή.

Οπως μου είπε κάποτε και ένας χοντρόπετσος(!)κολλητός μου:"Ο Νταλάρας είναι ο μόνος τραγουδιστής που με συγκινεί χωρίς να έχω πιεί"!!Αυτό το χάρισμα λίγοι πιστεύω το έχουν.

[Ziogos_Vangelis 0]

Παιδιά, απλά και μόνο, ο Γιώργος Νταλάρας είναι ο καλύτερος έλληνας τραγουδιστής αυτή τη στιγμή και θα είναι ο κορυφαίος για πολλά χρόνια... Και επίσης πιστεύω ότι όσο είμαστε εμείς εδώ αντι-νταλαρικοί, τόσο εύκολα θα βρεθεί ο διάδοχός του... :lol:

[granazi 0]

Ο ΓΙΩΡΓΟΣ ΝΤΑΛΑΡΑΣ ΕΙΝΑΙ ΣΤΙΣ ΕΠΑΛΞΕΙΣ(Κ ΜΑΛΙΣΤΑ ΜΕ ΣΥΝΕΧΕΙΣ ΕΠΙΤΥΧΙΕΣ) ΕΠΙ 36 ΧΡΟΝΙΑ.

ΕΧΕΙ ΔΙΑΧΡΟΝΙΚΟΤΗΤΑ.ΤΟ ΜΕΤΑΛΛΟ ΤΗΣ ΦΩΝΗΣ ΤΟΥ ΔΕΝ ΕΧΕΙ ΑΛΛΙΟΙΩΘΕΙ.

ΕΧΕΙ ΠΕΙ ΣΠΟΥΔΑΙΑ ΤΡΑΓΟΥΔΙΑ.

ΑΛΛΑ ΘΑ ΣΥΜΦΩΝΗΣΩ ΜΕ ΤΟ ΜΕΛΟΣ SOC.

ΒΛΕΠΩ ΜΙΑ ΑΓΩΝΙΑ ΝΑ ΑΠΟΔΕΙΞΕΙΣ ΟΤΙ Ο ΝΤΑΛΑΡΑΣ ΚΑΘΕΤΑΙ ΣΤΟ ΘΡΟΝΟ ΤΟΥ ΚΟΡΥΦΑΙΟΥ ΕΛΛΗΝΑ ΤΡΑΓΟΥΔΙΣΤΗ.

ΔΕΝ ΞΕΡΩ ΑΝ ΕΙΝΑΙ,ΙΣΩΣ Κ ΝΑ ΕΙΝΑΙ ΠΡΑΓΜΑΤΙ ΘΑ ΤΟ ΔΕΙΞΕΙ Η ΙΣΤΟΡΙΑ.

ΑΛΛΑ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΑΝΑΓΚΗ ΝΑ ΕΚΔΗΜΕΝΙΖΟΥΜΕ ΕΤΣΙ ΤΟΥΣ ΣΥΝΑΔΕΛΦΟΥΣ ΤΟΥ.Η ΑΛΕΞΙΟΥ ΔΕΝ ΕΧΕΙ ΦΩΝΗ???Κ Ο ΠΑΡΙΟΣ ΓΚΑΡΙΖΕΙ???ΣΟΒΑΡΑ???

ΕΝΩ ΤΕΛΟΣ ΤΟ ΚΟΡΥΦΑΙΟ,ΕΙΝΑΙ ΛΕΕΙ ΜΟΥΣΙΚΟΣ...

ΣΩΠΑ ΡΕ ΜΕΓΑΛΕ,ΟΙ ΑΛΛΟΙ ΤΙ ΕΙΝΑΙ ΔΗΛ????

ΣΑΣ ΛΕΩ Κ ΕΝΑ ΣΤΟΙΧΕΙΟ ΠΟΥ Δ Ε Ν ΕΧΕΙ Ο ΝΤΑΛΑΡΑΣ.....

Η ΕΛΕΝΗ ΒΙΤΑΛΗ ΕΧΕΙ ΤΟ ΑΠΕΝΤΑΝΙ ΜΠΑΛΚΟΝΙ.

Η ΧΑΡΙΣ ΑΛΕΞΙΟΥ ΕΧΕΙ ΤΗΝ ΟΔΟ ΝΕΦΕΛΗΣ Κ ΤΟ ΠΑΙΧΝΙΔΙ ΤΗΣ ΑΓΑΠΗΣ.

Η ΔΗΜΤΡΑ ΓΑΛΑΝΗ ΕΧΕΙ ΤΟ ΦΩΣ Κ ΤΟ Σ ΑΓΑΠΩ ΜΠΟΡΕΙ.

Ο ΝΤΑΛΑΡΑΣ ΤΙ ΕΧΕΙ??????????

(ΟΣΟΙ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΑΥΣΤΗΡΑ ΠΡΟΣΚΟΛΗΜΕΝΟΙ ΜΟΝΟ ΣΤΟ ΡΕΠΕΡΤΟΡΙΟ ΤΟΥ ΝΤΑΛΑΡΑ,Κ ΕΧΟΥΝ ΛΙΙΙΙΓΕΣ ΓΝΩΣΕΙΣ ΓΙΑ ΤΟ ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΤΡΑΓΟΥΔΙ,ΚΑΤΑΛΑΒΑΝ)

[Νταλαρόφιλη 1,305]

Η ΑΛΕΞΙΟΥ ΔΕΝ ΕΧΕΙ ΦΩΝΗ???

Κανείς δεν είπε ότι η Αλεξίου δεν έχει φωνή! Αυτό που είπαμε είναι ότι δεν έχει τη φωνή που είχε πιο παλιά. Μα λογικό δεν είναι αυτό; Όπως η όραση και η ακοή φθίνουν με τα χρόνια, έτσι φθίνει και η φωνή. Κανείς δε μπορεί να το αποφύγει αυτό. Θεοί είναι;! Και επειδή βλέπω ότι το έχεις πάρει πολύ προσωπικά το θέμα, εγώ λέω ότι ούτε ο Νταλάρας έχει πλέον τη φωνή που είχε κάποτε. Χωρίς αυτό να σημαίνει ότι και ο Νταλάρας και η Αλεξίου δεν έχουν πλέον φωνή!

ΣΑΣ ΛΕΩ Κ ΕΝΑ ΣΤΟΙΧΕΙΟ ΠΟΥ Δ Ε Ν ΕΧΕΙ Ο ΝΤΑΛΑΡΑΣ.....

Η ΕΛΕΝΗ ΒΙΤΑΛΗ ΕΧΕΙ ΤΟ ΑΠΕΝΤΑΝΙ ΜΠΑΛΚΟΝΙ.

Η ΧΑΡΙΣ ΑΛΕΞΙΟΥ ΕΧΕΙ ΤΗΝ ΟΔΟ ΝΕΦΕΛΗΣ Κ ΤΟ ΠΑΙΧΝΙΔΙ ΤΗΣ ΑΓΑΠΗΣ.

Η ΔΗΜΤΡΑ ΓΑΛΑΝΗ ΕΧΕΙ ΤΟ ΦΩΣ Κ ΤΟ Σ ΑΓΑΠΩ ΜΠΟΡΕΙ.

Ο ΝΤΑΛΑΡΑΣ ΤΙ ΕΧΕΙ??????????

Μ' αυτό εννοείς οτι ο Νταλάρας δεν έχει τραγούδια δικά του; Που να έχει γράψει ο ίδιος; Βεβαίως και έχει και πάραα πολλά και τρομερά τραγούδια. Απλώς δε τα έχει εκδώσει ακόμα, δεν ξέρω γιατί. ’κου λίγο το BHMA-RADIO με τον Νταλάρα και θα ακούσεις ένα καταπληκτικό τραγούδι σε ποίηση Λευτέρη Παπαδόπουλου και μουσική δική του, το οποίο το συνέθεσε εκείνη τη στιγμή!

Τί είναι λοιπόν αυτό που ο Νταλάρας δεν έχει σε σχέση με τους υπόλοιπους που αναφέρεις;

Και εν πάσει περιπτώσει μου είναι πολύ δύσκολο να συγκρίνω τον Νταλάρα με την Αλεξίου γιατί τους θεωρώ ως τους εξίσου κορυφαίους έλληνες καλλιτέχνες και κανένας δεν μειονεκτεί απέναντι στον άλλο. Εσύ πώς μπορείς και το κάνεις αυτό;

(ΟΣΟΙ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΑΥΣΤΗΡΑ ΠΡΟΣΚΟΛΗΜΕΝΟΙ ΜΟΝΟ ΣΤΟ ΡΕΠΕΡΤΟΡΙΟ ΤΟΥ ΝΤΑΛΑΡΑ,Κ ΕΧΟΥΝ ΛΙΙΙΙΓΕΣ ΓΝΩΣΕΙΣ ΓΙΑ ΤΟ ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΤΡΑΓΟΥΔΙ,ΚΑΤΑΛΑΒΑΝ)

Αν όντως έχεις παρακολουθήσει αυτό το φόρουμ τόσο καιρό όσο λες, θα έπρεπε να έχεις προσέξει ότι όλοι εδωμέσα που ασχολούμαστε με τον Νταλάρα, κάνουμε και έρευνα γενικότερα για το Ελληνικό τραγούδι. (βλ. Ελληνική μουσική, Ξεχασμένα διαμάντια, Καλλιτέχνες κλπ κλπ.)

[HARDET 1]

Ο Γιώργος Νταλάρας είναι πολύ σπουδαίος τραγουδιστής. Πολύ σπουδαίος. Σημάδεψε και δύο και τρεις γενιές με το σπουδαίο ταλέντο του, τις επιλογές και την προσωπικότητά του και συνεχίζει ακόμη. Και φυσικά, είναι αυτός που με συγκινεί και με αγγίζει περισσότερο από όλους, με τη φωνή του, τον τρόπο που ερμηνεύει, τα τραγούδια που διάλεξε να τραγουδήσει, το εξαιρετικό του συνολικά ρεπερτόριο, τον τρόπο που σκέφτεται, τον τρόπο που λειτουργεί, τον τρόπο που μιλά, τη συμμετοχή του κοινά, το σεργιάνι σε πολλούς και διαφορετικούς μουσικούς δρόμους, τις μουσικοκοινωνικές του αναζητήσεις, τις υπέροχες συναυλιακές στιγμές που μας χαρίζει και τόσα άλλα. Με το Νταλάρα γνώρισα και αγάπησα το ελληνικό τραγούδι, με το Νταλάρα εξακολουθώ να το βιώνω. Αν δεν είχα αυτή την άποψη δε θα ήμουν εδώ.

Δεν είμαι άνθρωπος της μετριοπάθειας, αλλά ούτε και της υπερβολής. Για το λόγο αυτό, κατά την ταπεινή προσωπική μου άποψη, οι υπερβολικοί χαρακτηρισμοί του τύπου "θεός" δεν οφελούν σε κάτι, το αντίθετο μάλιστα. Μην ξεχνάτε πως και ο ίδιος δεν επιθυμεί τέτοιους χαρακτηρισμούς. Ανθρώπους έχουμε ανάγκη, όχι θεούς. Όπως επίσης δε βοηθούν και οι υπερβολικές αιτιάσεις για οποιοδήποτε άλλο καλλιτέχνη. Το αν η φωνή του Γιάννη Πάριου είναι ίδια ή διαφορετική, λεπτή ή βραχνή, δυνατή ή αδύναμη, εν τέλει καλύτερη η χειρότερη μπορεί να συζητηθεί. Τη φράση όμως που διάβασα "ο Πάριος γκαρίζει" τη θεωρώ απαράδεκτη.

Τέλος υπάρχουν πολλοί φίλοι εδώ που έχουν μια εξαιρετική και αξιομνημόνευτη γνωστική σχέση με τη μουσική και το τραγούδι. Δε συμπεριλαμβάνω τον εαυτό μου ανάμεσα σε αυτούς, καθώς νομίζω πως έχω πολλά ακόμη να μάθω. Όποιος έλθει σε αυτή την παρέα έχει πολλά να κερδίσει, από ανθρώπους που είναι αυστηρά προσκολλημένοι στο καλό τραγούδι και μόνο σε αυτό.

[granazi 0]

ΝΤΑΛΑΡΟΦΙΛΗ,

1)ΛΕΣ ΟΤΙ ΚΑΝΕΙΣ ΔΕΝ ΕΙΠΕ,ΠΩΣ Η ΑΛΕΞΙΟΥ ΔΕΝ ΕΧΕΙ ΦΩΝΗ.

ΣΕ ΠΑΡΑΠΕΜΠΩ ΣΤΟ ΑΡΧΙΚΟ ΚΕΙΜΕΝΟ ΤΟΥ BITHIDALARA

Η φωνή του είναι η μόνη αυτή τη στιγμή, που αντέχει! Κι όχι μόνο αντέχει, αλλά είναι στα ίδια επίπεδα με παλιά, σε αντίθεση με την Αλεξίου ή τον Πάριο π.χ που δεν μπορούν να τραγουδήσουν καθόλου πια( Η πρώτη δεν τραγουδάει καθόλου, ο δεύτερος γκαρίζει )

ΦΥΣΙΚΑ Κ ΕΙΝΑΙ ΛΟΙΠΟΝ ΦΥΣΙΟΛΟΓΙΚΗ Η ΦΘΟΡΑ,ΑΛΛΑ ΔΕΝ ΤΟΧΩ ΠΑΡΕΙ ΠΡΟΣΩΠΙΚΑ,ΑΠΛΑ ΕΠΙΣΗΜΑΙΝΩ ΝΑ ΜΗΝ ΠΡΟΒΑΙΝΟΥΜΕ ΣΕ ΤΕΤΟΙΟΥΣ ΧΑΡΑΚΤΗΡΙΣΜΟΥΣ,ΜΟΝΟ Κ ΜΟΝΟ ΓΙΑ ΝΑ ΑΠΟΔΕΙΞΟΥΜΕ ΟΤΙ Ο ΝΤΑΛΑΡΑΣ ΕΙΝΑΙ Ο ΠΡΩΤΟΣ.

2)ΟΣΟ ΓΙΑ ΤΑ ΠΑΡΑ ΠΟΛΛΑ Κ ΣΠΟΥΔΑΙΑ ΤΡΑΓΟΥΔΙΑ ΠΟΥ ΑΚΟΜΗ ΔΕΝ ΕΧΕΙ ΕΚΔΟΣΕΙ,ΕΙΝΑΙ ΑΝΑΞΙΟ ΣΧΟΛΙΑΣΜΟΥ...

[Νταλαρόφιλη 1,305]

ΝΤΑΛΑΡΟΦΙΛΗ,

1)ΛΕΣ ΟΤΙ ΚΑΝΕΙΣ ΔΕΝ ΕΙΠΕ,ΠΩΣ Η ΑΛΕΞΙΟΥ ΔΕΝ ΕΧΕΙ ΦΩΝΗ.

ΣΕ ΠΑΡΑΠΕΜΠΩ ΣΤΟ ΑΡΧΙΚΟ ΚΕΙΜΕΝΟ ΤΟΥ BITHIDALARA

Ok ζητώ συγνώμη γιατί αυτό δε το είχα διαβάσει. Θα συμφωνήσω με τη Δώρα ως προς το χαρακτηρισμό "γκαρίζει" κλπ.

[EKOSTEL 8,742]

Όσον αφορά εμένα είναι πολύ απλά τα πράγματα. Για μένα,προσωπικά, ο Νταλάρας είναι ο κορυφαίος Έλληνας τραγουδιστής. Για μένα,προσωπικά, η Αλεξίου είναι η κορυφαία Ελληνίδα τραγουδίστρια. Προσωπική μου άποψη. Όσο για το αν έγραψε τραγούδια ο Νταλάρας, να αναφέρω ''Στο ίδιο έργο θεατές'', ''Καλωσόρισμα'', ''Μια βραδιά στο Λεβερκούζεν'', ''Φτερωτό μου τραγουδάκι''(ερμήνευσε η Τσαλιγοπούλου) και κάποια θαυμάσια ορχηστρικά. Δεν είναι πολλά αλλά τα δείγματα είναι -τουλάχιστον- καλά.

[marsel.lar 0]

Αυτές οι συζητήσεις είναι ανούσιες.Είναι τελείως υποκειμενικό ποιον θεωρεί κανείς κορυφαίο και μόνο έριδες θα προκύψουν από μια τέτοια κουβέντα.Δεν πρόκειται να αλλάξει κανείς άποψη.Εξάλλου εδώ είναι το site του Νταλάρα,λογικό είναι όλοι μας να τον έχουμε λίγο(εώς πολύ) πιο ψηλά απ'τους υπόλοιπους.

[petros_petrakis 1,559]

Ναι, είναι ο σπουδαιότερος! Για πολλούς (προσωπικούς) λόγους.

Τον ευχαριστώ προσωπικά απο καρδιάς. Να είναι πάντα καλά.

ΓΕΙΑ ΣΟΥ "ΘΕΙΕ" ΓΙΩΡΓΟ!!!

[afroditaki 1,045]

Δεν ηξερα που να αναφερω το γεγονος και νομιζω εδω ταιριαζει. Χθες με πηρε μια φιλη μου τηλεφωνο η οποια βρισκεται στη Grenoble της Γαλλιας για ενα συνεδριο. Το βραδυ πηγαν σε ενα εστιατοριο το οποιο μεταξυ αλλων επαιξε το "κι αν σε θελω" !!!!!!!!!!!!!!! στην παρεα οπου υπηρχαν διαφορες εθνικοτητες, απο γαλλοι μεχρι ισραηλινοι, αναψε η συζητηση για τον σπουδαιο ελληνα ερμηνευτη.. Προσωπικα στις περισοοτερες παρεες που εχω παρευρεθει τελευταια, η συζητηση αναβει, αλλα με τον αρνητικο τροπο.. Σε μια Ελλαδα που δεν εκτιμα τιποτα πια, με πολιτες που εχουν απωλεσει το δρομο της αισθητικης, του πολιτισμου, της κουλτουρας, της τεχνης..

Και που δεν αναγνωριζουν ουτε αυτο, την συμβολη αυτου του ανθρωπου στη διαδοση του πολιτισμου και του μεγαλειου της χωρας μας σε καθε γωνια του κοσμου..

[EKOSTEL 8,742]

Παίρνω την πρωτοβουλία να βάλω εδώ το πολύ ωραίο -και γεμάτο εικόνες- κείμενο ενός φίλου και του forum, του Γιάννη Άγα. Γιατί οι προσωπικές ιστορίες και η σύνδεση με τον Νταλάρα έχουν την αξία τους. Συναισθηματική κυρίως και ίσως πιο σημαντική από την όποια αξιολογική.

 

''Ο Νταλάρας του κυρ Σπύρου

Πριν 30 καλοκαιράκια, το μακρινό πια 1985, ένα δεκάχρονο παιδί από τη Σύρα δροσιζόταν μέσα στη ντάλα της θερινής ραστώνης με τα ‘’ζεστά ποτά’’ του Χάρη και του Πάνου. Οι Κατσιμιχαίοι μόλις είχαν κάνει το πρώτο τους μπάρκο στη δισκογραφία και εγώ είχα σαλπάρει λαθραία στα μουσικά τους αμπάρια. ‘’Πρώτο ταξίδι έτυχε ναύλος για τις νότες’’ με τις δίδυμες φωνές τους. Την επόμενη χρονιά έμελλε να γνωρίσω και τον πιο μαγκιόρο καπετάνιο της μουσικής μου πατριδογνωσίας. Το Γιώργο Νταλάρα.
Πριν 68 χρόνια γεννήθηκε ο κυρ Σπύρος. Στον Πειραιά. Εκεί μεγάλωσε. Έγινε ναυτικός και γύρισε όλο τον κόσμο. Όπου και να πήγε όμως δεν αγάπησε περισσότερο από πουθενά το μικρό νησί στο κέντρο των Κυκλάδων. Τη Σύρα. Τη Σύρα του. Είχε δεσμούς αίματος με το νησί. Συγγενείς. Είχε και φίλους, σαν συγγενείς. Σαν αδέρφια. Σαν τον μάστρο Βαγγέλη. Τον πατέρα μου. Μαζί μεγάλωσαν. Αγάπησαν και έζησαν τα ίδια πράγματα. Αγάπησαν και έζησαν με τη μουσική. Ο πατέρας μου έπαιζε κιθάρα πολύ ωραία, ο κυρ Σπύρος τραγουδούσε πολύ ωραία. Ο κυρ Σπύρος πάντα ήταν η επιτομή αυτού που λέμε χαμηλοί τόνοι. Πράος, μειλίχιος, γλυκός άνθρωπος. Το δυναμικό στοιχείο πάνω του ήταν το ζώδιο του. Σκορπιός. ‘’Ναι! Αλλά πατημένος σκορπιός!’’, τον πείραζε ο πατέρας μου.
Ο Σπύρος λάτρευε τη μάνα του την Ελένη (είχε χάσει νωρίς τον πατέρα του), τη γυναίκα του τη Ρένα και τους δυο γιους του, το Νίκο και τον Κυριάκο. Λάτρευε όμως και έναν τραγουδιστή. Με πάθος. Εκεί δεν σήκωνε κουβέντα. Ήταν αδιάλλακτος. Απροσπέλαστος. Μονολιθικός. Ο Σπύρος αγαπούσε το Νταλάρα και τον θαύμαζε ούτε και εγώ ξέρω πια από πότε. Από πάντα, που λένε. Το διασκέδαζε όταν τον λοιδορούσαν για τη μονομανία του. Ο πατέρας μου, που είναι και αυτός μεγάλος θαυμαστής του Νταλάρα, (θυμάμαι την ατάκα του, μόνιμη επωδό στα χείλη, ’’ρε τον μπαγάσα σαν μαγνητόφωνο τραγουδάει, δεν φαλτσάρει ούτε επίτηδες!’’) κόντευε να τον μισήσει εξαιτίας του φίλου του. Όλοι κόντευαν. Στο αυτοκίνητο του Σπύρου όλοι απέφευγαν να μπουν. Ο Νταλάρας άρχιζε το τραγούδι πριν μπει η πρώτη στο κιβώτιο ταχυτήτων.
Το 1986 ο Σπύρος μου χάρισε μια κασέτα. ‘’Τους Τρελούς και Αγγέλους’’ του Σταύρου Κουγιουμτζή. Αυτό ήταν. Ο Νταλάρας που άκουγα από τον πατέρα μου αρχικώς και κατόπιν από το Σπύρο, εκείνη τη στιγμή στάθηκε να μου μιλήσει ο ίδιος. Αυτό που ένιωσα τότε, είναι εκεί, δεν έφυγε ποτέ. Ακόμα και τώρα, μετά 30 χρόνια που ο Νταλάρας με γνωρίζει, με χαιρετάει, όταν μου λέει ‘’καλώς το Γιαννάκη!’’, ‘’κύριε Γιώργο τι κάνετε;’’, αυτό είναι εκεί. Και δεν αφορά κανέναν. Ούτε καν τον ίδιο το Νταλάρα. 
Ζούσα όμως στη Σύρο. Μαθητής ακόμα. Χωρίς μεγάλη οικονομική ευχέρεια. Δεν ήταν τόσο απλό να ταξιδεύω στην πρωτεύουσα. Λίγο αργότερα, σε κάθε επικείμενη συναυλία, η οικογένεια του Σπύρου με φιλοξενούσε στον Πειραιά, στο σπίτι τους, σαν δικό τους παιδί. Έτσι αισθανόμουν. Έτσι ήταν! Και όλοι μαζί τραβούσαμε για Νίκαια, Βύρωνα, Πετρούπολη.. Πήγαμε πολλές φορές μαζί. Ο Σπύρος φυσικά τα ήξερε όλα τα τραγούδια. Τα τραγουδούσε όλα. Με στεντόρεια φωνή. Ενοχλούνταν δικαίως οι διπλανοί, ‘’ρε φίλε εσένα ήρθαμε να ακούσουμε ή το Γιώργο;’’, μουρμούριζαν. Τραγουδούσε ωραία όμως. Όταν πια φεύγαμε με λαιμούς βραχνιασμένους και με κόκκινες παλάμες από το χειροκρότημα, ήμασταν ευτυχισμένοι, πλήρεις. Ήταν ωραία με τον κυρ Σπύρο δίπλα μου στις συναυλίες του Νταλάρα. Ήταν πολύ ωραία.
Πέρασε ο καιρός. Ο κυρ Σπύρος μεγάλωσε, οπισθοχώρησε. Δεν ακολουθούσε πλέον την κάθε συναυλία. Πέρασε διάφορα. Γύρισε να ζήσει μόνιμα πια στην αγαπημένη του Σύρο με τη γυναίκα του τη Ρένα. Οι γιοι του παντρεύτηκαν. Έγινε παππούς. Η Ρένα τώρα παλεύει με την σκλήρυνση κατά πλάκας, πού μυαλό ο Σπύρος για να δει το Νταλάρα. Και όμως. Η αγάπη του κυρ Σπύρου για το Νταλάρα δεν αρρώστησε. Έμεινε όρθια. Πριν ένα μήνα με πήρε τηλέφωνο. ‘’Γιάννη δεν σε ρωτάω, θα πας στο Κατράκειο, γίνεται να έρθω και εγώ τώρα που είμαι εδώ;’’ Ο Σπύρος είχε αφήσει πάλι τη Σύρο για να είναι κοντά στη Ρένα. Στο νοσοκομείο, στην Αθήνα. Όλη μέρα. ‘’Το ρωτάς Σπύρο μου; θα πάμε! Θα τα κανονίσω εγώ’’, του είπα. ‘’Θα έρθω όμως κατευθείαν στο θέατρο!’’. ‘’ Ε, για αυτό σε νοιάζει; θα έρθω να σε πάρω από το πλοίο!’’ απάντησε (όπως παλιά σκέφτηκα).
Την Παρασκευή 26 Ιούνη έκλεισα το γραφείο βιαστικά, πήρα το πλοίο των 4 για Πειραιά και ξεκίνησα. Στις 8 φτάσαμε. Μόλις έπεσε η μπουκαπόρτα είδα τη γνώριμη φιγούρα. Ο Σπύρος εκεί με το μαύρο του πουκάμισο και με άσπρο από επιδέσμους το δεξιό καρπό του. Έτοιμος και χαρούμενος. ‘’Πού χτύπησες;’’ ‘’Καλωσόρισες, πάμε δεν είναι τίποτα. Έχω ξεχάσει και πώς πάνε στο Κατράκειο ξέρεις εσύ;’’ Μου είπε..’’ Τι λες μωρέ Σπύρο; Μας δουλεύεις; Εσύ έχεις ξεχάσει τη γειτονιά σου;’’ Τίποτα δεν είχε ξεχάσει, σε 10 λεπτά φτάναμε στο θέατρο. Πριν βγω από το αυτοκίνητο, ο Σπύρος έσκυψε πάνω μου.. ‘’Ααχχ! Για να σε μυρίσω! Μυρίζεις Σύρα!’’ και καθώς πια μπαίναμε στο Κατράκειο ψέλλισε ‘’τόσα χρόνια και δεν ταίριαξε να του μιλήσω και εγώ, να βγούμε μια φωτογραφία..’’ Ντράπηκα. Είχε δίκιο. Εγώ τα τελευταία χρόνια έχω βγάλει τόσες φωτογραφίες με το Νταλάρα, σκέφτηκα. Δεν είπα τίποτα.
Μπήκαμε στο θέατρο. Καθίσαμε σαν να μην είχε περάσει μέρα από τότε. Χωρίς να το πολυσκεφτώ, κατέβηκα στη σκηνή, μίλησα με τους συνεργάτες του Νταλάρα, τους εξήγησα και πήρα το οκ. Σε δυο λεπτά θα ήμασταν στο καμαρίνι του.. ‘’Σπύρο πάμε; θες;’’ ‘’Αν θέλω λέει.. αλλά μην με αφήσεις μόνο μου θα έρθεις και εσύ!’’ ‘’θα έρθω!’’ του είπα. Δεν τον είχα ξαναδεί τόσο αμήχανο, ντρεπόταν τόσο πολύ! Θα μιλούσε επιτέλους στον καλλιτέχνη που θαυμάζει κοντά μισό αιώνα. Ο Νταλάρας μόλις με είδε με αγκάλιασε. ‘’Γιαννάκη μου καλωσόρισες!’’ ‘’ Κύριε Γιώργο δεν ήρθα για μένα, από εδώ ο κύριος Σπύρος. Είναι σαν και σας.. Πειραιώτης που αγάπησε τη Σύρο και ζει πια εκεί..’’ ‘’Όντως σαν και εμένα..’’ απάντησε ο Νταλάρας. Μίλησαν λίγο.. Για τι άλλο; Τη Σύρο κυρίως. Πολλή συγκίνηση. Ατόφια και πολλή. Ο άνθρωπος που πριν σχεδόν 30 χρόνια μου σύστηνε το Νταλάρα, ήταν εκεί -μαζί μου και μαζί του- να του τον συστήσω εγώ αυτή τη φορά. Τους έβγαλα φωτογραφίες. Ευχαριστήσαμε το Νταλάρα και φύγαμε. 
Πήραμε τις θέσεις μας. Άρχισε η συναυλία. Δίπλα στο Σπύρο, όπως τόσες φορές. Βγήκε ο Νταλάρας. Άρχισε να τραγουδάει. Μαζί του και ο Σπύρος, όπως πάντα. Όλα διαφορετικά πια. Αλλά όλα τα συναισθήματα ίδια. Όπως τότε. Ο Σπύρος δεν μιλούσε. Δεν χειροκροτούσε. Τον πονούσε το χέρι του. Τραγουδούσε εκστασιασμένος. Δυο φορές μόνο χωρίς να με κοιτάξει βρήκε να πει κάτι. Την πρώτη όταν ο Νταλάρας έπαιξε ένα ‘’σπανιόλικο’’. Ο Σπύρος από τα ταξίδια του είχε μάθει ισπανικά και τα τραγουδούσε. Προς το φινάλε του τραγουδιού παραπονέθηκε ’’αυτό το σημείο ποτέ δεν μπόρεσα να το λέω σωστά..’’. Τη δεύτερη φορά- λίγο πριν το τέλος της συναυλίας- η ορχήστρα έπαιζε το ‘’Της αμύνης τα παιδιά’’, τότε ο Σπύρος νοσταλγικά είπε ‘’αυτό είναι το τραγούδι της Ρένας, της γυναίκας μου, όποτε ερχόμασταν μαζί παλιά στις συναυλίες φώναζε: Tο Λευτεράκη! Το Λευτεράκη!..’’
Η συναυλία τελείωσε. Ο Σπύρος θα με πήγαινε στο ξενοδοχείο μου. Ήταν χαρούμενος και με ευχαριστούσε διαρκώς στη διαδρομή. Από τη χαρά του- μάλλον- έχασε ακόμα και το δρόμο. Όταν πια φτάσαμε, άρπαξε τη βαλίτσα μου με το πονεμένο του χέρι να μου τη δώσει, με φίλησε και με ευχαρίστησε για μία ακόμα φορά. Δεν κατάλαβε όμως κάτι. Πόσο πολύ ήθελα να τον ευχαριστήσω εγώ. Γιατί εκείνο το βράδυ είχα δει πάλι το Νταλάρα μέσα από τα δικά του μάτια. Είχα δει το Νταλάρα του κυρ Σπύρου. Και ήταν ωραία. Πολύ ωραία''.