Posted April 28, 2011 · Report post Γιάννη συμφωνώ απόλυτα μαζί σου!!! Quote Share this post Link to post Share on other sites
Posted April 28, 2011 · Report post Η Ελινα ισως με "κατηγορησει" οτι αναμοχλευω παθη, αλλα Ελινα εχω απηυδισει με οσα ανακριβη και αναληθη διαβαζω γιατι ο Νταλαρας "τολμησε" να επανακυκλοφορησει το ΘΕΛΩ ΝΑ ΤΑ ΠΩ με μικρες διαφοροποιησεις, που μονο πολυ "γυμνασμενα" αφτια τις "επιασαν" με την πρωτη και να μιλανε για ιεροσυλιες και λοιπες μπουρδες, οταν ξερουν οτι ο Νταλαρας περναγε ωρες ατελειωτες στο στουντιο για να κανει αυτον τον δισκο κι ο συνθετης καθοταν στο σπιτι κι εκανε τα καπριτσια του... Quote Share this post Link to post Share on other sites
Posted April 28, 2011 · Report post Πρέπει κάποιοι να πάρουν χαμπάρι πως το τραγούδι έχει ζωή και αναπνέει,και πως ανεξαρτητοποιείται από τον δημιουργό του όταν πιάσει αέρα και βγεί στον κόσμο.Ή θα εξυψωθεί και θα παραμείνει ή θα χαθεί σαν πεταμένο χαρτί.Αυτό που ευλογημένα ο Νταλάρας έκανε με τα τραγούδια αυτά του ’κη Πάνου,είναι ότι τους έδωσε ζωή αλλά που να "το πιάσουν" αυτό κάποιοι κολλημένοι...Μήπως τα τραγούδια του Ζαμπέτα,του Τσιτσάνη,του Χατζιδάκι,του Θεοδωράκη δεν έχουν βελτιωθεί μουσικά από αυτούς που ξέρουν και έχουν μεράκι με νέες ενορχηστρώσεις; Μακάρι να γίνονται τέτοιες ω ευχής παρεμβάσεις,σε δύσκολους καιρούς που βρισκόμαστε. Quote Share this post Link to post Share on other sites
Posted April 28, 2011 · Report post Σε συνέχεια της κουβέντας που ανοίξαμε με τον Πέτρο στο άλλο Topic (για τα cd του Βήματος) και μετά από προσεκτική ακρόαση, κατέληξα στα ακόλουθα συμπεράσματα, σχετικά με το ποια κομμάτια είναι ίδια και ποια διαφοροποιούνται όσον αφορά τα φωνητικά. 1)Θέλω να τα πω (Ίδιο) 2)Τούτος ο τάφος (Διαφορετικό) 3)’νοιξε Πέτρο (Διαφορετικό) 4)Φέρε (Διαφορετικό) 5)Ο εαυτός μου (Ίδιο) 6)Προσευχή του καλού ραγιά (Διαφορετικό) 7)Χαροκόπου 1942-1953 (Ίδιο, με μόνη διαφορά την κατάληξη στην τελευταία λέξη "και τι να πει") 8)Δεν είναι ο κόσμος φίλος μου (Ίδιο) 9)Ο δρόμος είναι δρόμος (Ίδιο) 10)Όμορφο χαβά (Ίδιο) 11)Για έλα κάθησε με μας (Διαφορετικό) 12)Έζησε με το τίποτα (Διαφορετικό) 13)Αδιόρθω-αναρχί- (Ίδιο) Quote Share this post Link to post Share on other sites
Posted April 28, 2011 · Report post Ένα πολύ ενδιαφέρον κείμενο του εκδότη του "Ογδόου" Νίκου Αναγνωστάκη, σχετικά με τα κριτικά σχόλια που ακολούθησαν την επανέκδοση του δίσκου http://www.ogdoo.gr/portal/index.php?optio...d=344&Itemid=22 Quote Share this post Link to post Share on other sites
Posted April 28, 2011 · Report post Ένα πολύ ενδιαφέρον κείμενο του εκδότη του "Ογδόου" Νίκου Αναγνωστάκη, σχετικά με τα κριτικά σχόλια που ακολούθησαν την επανέκδοση του δίσκουhttp://www.ogdoo.gr/portal/index.php?optio...d=344&Itemid=22 Θεωρώ κι εγώ πολύ ενδιαφέρον το κείμενο και με τον δέοντα σεβασμό. Η κριτική ,όταν στερείται εμπάθειας κι οργανωμένης επίθεσης, πάντα είναι καλοπροαίρετη είτε από τους καλλτέχνες είτε από τους ακροατές. Κι επιπλέον, αντικειμενικότητα στην τέχνη δεν χωρά. Γιάννη, δεν σε ''κατηγορώ'' για αναμοχλεύσεις παθών. ’λλωστε κι εγώ -συχνά πυκνά- μπαίνω στην διαδικασία να ανατρέχω στις μνήμες μου. Πολλοί έχουμε απηυδήσει από το αντινταλαρικό μένος και από την κριτική για την κριτική. Παρακολουθώ τον Νταλάρα από το 1983 και δεν θυμάμαι αυτός ο άνθρωπος να ανάσανε από τις διάφορες κλίκες και τις επιθέσεις τους. Ο κόσμος, βέβαια, τον αντάμειψε με αποδοχή κι αγάπη. Αυτό είναι υπεραρκετό. Κανείς καλλιτέχνης δεν κατάφερε τόσα πολλά όσα ο Νταλάρας. Μετά λόγου γνώσεως αυτή η φράση μου. Τέσσερις καριέρες μαζί έκανε ο άνθρωπος με συνεχή παρουσία στον χώρο. Ούτε τεμπέλιασε, ούτε κιότεψε ποτέ... Στην Ελλάδα βέβαια για τους καλλιτέχνες ,αφού μας αφήσουν για τα ουράνια, λένε και μια καλή κουβέντα. Μόνο που δεν την ακούνε για να χαρούν οι ίδιοι οι καλλιτέχνες. Κι είναι κρίμα! Quote Share this post Link to post Share on other sites
Posted April 28, 2011 · Report post Πολύ "πυροσβεστικά" γράφει ο Νίκος Αναγνωστάκης. Μετά τις φωτιές που άναψε το πρώτο μέρος του άρθρου ( http://www.ogdoo.gr/portal/index.php?optio...=269&Itemid=43) που ακύρωνε (δειλά μεν) την κίνηση του Γιώργου Νταλάρα, τώρα έρχεται το νέο άρθρο για να σώσει κάπως την κατάσταση. Με αφορμή όλους αυτούς που ανάρτησαν στο διαδίκτυο αρνητικά κείμενα, χωρίς τεκμηριωμένο λόγο, θα ήθελα να τους παροτρύνω να διαβάσουν το ακόλουθο κείμενο (η έμφαση με bold δική μου) : "Ποιοι «κινούν» την Ιστορία" Υποθέτω ότι και πριν από τον Φρόιντ οι οξυδερκείς εμπειριστές θα διαφωνούσαν με τον Μαρξ: Οι ατομικές ψυχολογικές ανασφάλειες και όχι οι παραγωγικές σχέσεις μοιάζει να κινούν την Ιστορία. Από την καθημερινή πείρα θα μπορούσε κανείς να συναγάγει ότι, πριν και από την καταναλωτική ανάγκη, ψυχολογικές ανασφάλειες καθορίζουν κάποιες καίριες επιλογές πολλών, πάμπολλων ανθρώπων: το επάγγελμά τους, τις ιδεολογικές προτιμήσεις τους, τον γάμο τους, τη μεταφυσική και την αισθητική τους. Η ψυχολογική ανασφάλεια καταλήγει σε ατολμία διακινδύνευσης (συνήθως ασυνείδητη), επομένως σε φόβο και άρνηση να ενηλικιωθεί κανείς. Γαντζώνεται σε προκαταλήψεις, σε απόψεις εγγυημένες από κάποια αυθεντία, παράταξη ή και μόδα. Ο ψυχολογικά ανασφαλής άνθρωπος δεν γνωρίζει την απροκατάληπτη λειτουργία της κριτικής σκέψης, την ετοιμότητα αναθεώρησης παραδοχών πεποιθήσεων, επιλογών. Είναι δύσκολο να ξέρουμε ποιες δυνάμεις κινούσαν την Ιστορία στις σπάνιες εκείνες περιπτώσεις κοινωνιών, όπου η κριτική σκέψη άνθησε ως συλλογικό γνώρισμα και γεγονός. Ή, τουλάχιστον, ποιος κινούσε την Ιστορία προτού υπάρξει έντυπη και ηλεκτρονική δημοσιογραφία. Γιατί κατ'εξοχήν ίσως με τη δημοσιογραφία (την αποτύπωση δημόσιου λόγου σε έντυπο κείμενο ή σε εικόνα) ανακυκλώνονται οι ατομικές ψυχολογικές ανασφάλειες: η άρνηση της κριτικής σκέψης μεταποιείται σε εμφατικά προβαλλόμενη βεβαιότητα. Δύσκολα κρύβονται στη δημοσιογραφία τα κέντρα (έστω απωθημένα και ασυνείδητα) μαχητικών απόψεων πεποιθήσεων, αποδεικτικών αναλύσεων. Ο κάθε αναγνώστης ή τηλεθεατής της δημοσιογραφίας (όχι οπωσδήποτε επαγγελματικής) μπορεί, με λίγη προσοχή και άσκηση, να εντοπίζει ευχερώς τον ανεπίγνωστο ευνουχισμό της κριτικής σκέψης και της απροκατάληπτης ματιάς από μύχιες φοβίες και ανασφάλειες. Εύκολα διαφαίνεται στον δημόσιο λόγο αν οι πεποιθήσεις που διατυπώνει ο φορέας του προκύπτουν από προσωπική αναζήτηση και απροκατάληπτη έρευνα ή αν συνιστούν έμφοβη υποταγή σε κυρίαρχες μόδες, τάσεις και ρεύματα που επιδαψιλεύουν κοινωνικό λούστρο και προβολή. Ή αν οι πεποιθήσεις είναι αφορμές για να ξορκίσει ο φορέας του δημόσιου λόγου παιδικές τραυματικές εμπειρίες, να απολακτίσει καταπιεστικές μεθόδους αγωγής. Με τέτοια κίνητρα άνθρωποι δημοσιογραφούν υπέρ ή κατά της Δεξιάς ή της Αριστεράς, υπέρ της θρησκείας ή κατά της θρησκείας, υπέρ ή εναντίον του πατριωτισμού του διεθνισμού, της Δύσης, της Ανατολής, του Βυζαντίου, του Διαφωτισμού, του ορθολογισμού, του μυστικισμού, κ.λπ., κ.λπ. Ολα αυτά τα θέματα (και κυρίως η χρήση της Ιστορίας, προπάντων αυτή) είναι ολοφάνερο ότι δεν ενδιαφέρουν καθ' εαυτά αυτόν που τα χαρίζεται, δεν τα ερεύνησε ποτέ, δεν τον απασχόλησαν. Αποτελούν αποκλειστικά και μόνο αφορμές θωράκισης της ανασφάλειας με έτοιμες «βεβαιότητες» που προσπορίζουν σιγουριά «ένταξης» προστασίας κάτω από κάποια πατρική αυθεντία, αποφυγής των διακινδυνεύσεων της ενηλικίωσης. Ως ανθρωπολογική σπουδή, είναι συναρπαστικό να διαβλέπει κανείς πόσο κυρίαρχο ρόλο έχουν στο κοινωνικό γίγνεσθαι οι ατομικές ψυχολογικές ανασφάλειες: Ευφυέστατοι άνθρωποι προπαγανδίζουν αφέλειες. Υπέρμαχοι του ορθολογισμού καταλύουν κάθε λογική συνέπεια. Φανατικοί δημοκράτες χρησιμοποιούν ή εκθειάζουν μεθόδους φασιστικές. Δογματικοί ιδεολόγοι ακκίζονται σαν υπερασπιστές της απροκατάληπτης αναζήτησης. Το δημοσιογραφικό υλικό των διαπιστώσεων είναι τόσο πληθωρικό, ώστε εύλογα να οδηγείται κανείς σε ορισμένα ερωτήματα. Πόσο άραγε είναι το ποσοστό των ανθρώπων σε μια σημερινή «προηγμένη» κοινωνία που ψηφίζουν στις εκλογές με όντως απροκατάληπτη κρίση. Πόσοι έχουν επιλέξει με κάποια κριτική βάσανο την εφημερίδα που αγοράζουν. Πόσοι συναρτούν τις «πεποιθήσεις» τους με το κοινωνικό τους προσωπείο, με την επαγγελματική τους σταδιοδρομία, με το τωρινό ή με προγενέστερο οικογενειακό τους περιβάλλον. Πόσοι έχουν κριτικά και επίπονα κατασταλάξει στην αποδοχή μιας μεταφυσικής ερμηνευτικής πρότασης ή σε έναν λογικά συνεπή μηδενισμό. Αυτά τα ποσοστά είναι αδύνατο να τα εντοπίσουν οι δημοσκοπήσεις, όμως αυτοί οι μη μετρήσιμοι παράγοντες ίσως «κινούν» την Ιστορία. Μοιάζει μάλλον κοινά παραδεκτό ότι η αρχαικλασική ελληνική κοινωνία ήταν και παραμένει ένα υπόδειγμα άνθησης της κριτικής σκέψης, της αδέσμευτης λογικής αναζήτησης. Η ερμηνεία της Ιστορίας συνήθως διχάζει, θα μπορούσε ωστόσο να είναι γόνιμο το ερώτημα: Ηταν τυχαίο και συμπτωματικό φαινόμενο η ανάδυση και άνθηση της κριτικής σκέψης, στην αρχαία Ελλάδα; Αν όχι, από ποιους παράγοντες και από ποιες συνθήκες ευνοήθηκε; Την προτεραιότητα της πολιτικής και όχι του βιοπορισμού, της «σχόλης» και όχι της «ασχολίας», ποια κοινή ανάγκη τη γέννησε;Γιατί στόχος του «ορθώς διανοείσθαι» (της λογικής και κριτικής σκέψης) να είναι το «ορθώς κοινωνείν»; Η αρχαία Ελλάδα (τουλάχιστον αυτή) μοιάζει να κατόρθωσε την ήρεμη βεβαιότητα της γνώσης που επαλεθεύεται μόνο όταν κοινωνείται. Η κοινωνική επαλήθευση της γνώσης είναι ανάγκη και χαρά σχέσης, δεν αφήνει περιθώρια για την ατομοκεντρική θωράκιση, επομένως για δογματισμούς, αξιωματικά ιδεολογήματα, συμπλεγματικές προκαταλήψεις. Οι δογματισμοί είναι η άμυνα της ψυχολογικής ανασφάλειας, το συνακόλουθο του εγωτισμού, του φόβου της διακινδύνευσης που συνεπάγεται η σχέση. Η ψυχολογική ανασφάλεια απαιτεί την εκδοχή του ανθρώπου ως ουδέτερου (αδιαφοροποίητου) ατόμου: υποκαθιστά το άθλημα της πολιτικής και της δημοκρατίας με τον πατερναλισμό της «προστασίας των δικαιωμάτων». Τουλάχιστον να ξεχωρίζουμε πότε «κινούν» την Ιστορία οι εραστές του κοινωνικού αθλήματος και πότε οι συμπλεγματικοί του ατομοκεντρισμού. Χρήστος Γιανναράς, 29/4/2001 Είναι αποστομωτικό. Quote Share this post Link to post Share on other sites
Posted April 28, 2011 · Report post Σε σχέση με το άρθρο Γιανναρά μια γενική διαπίστωση:πολύ φοβάμαι,Πέτρο, πως την ιστορία δεν την κινούν οι πρωταγωνιστές της αλλά οι κριτές των πρωταγωνιστών. Επειδή ποτέ δεν θα είναι οι ίδιοι πρωταγωνιστές (μεγάλο απωθημένο αυτό)σκάβουν ή ανοίγουν λάκκους.Κι αυτό είναι πιο σοβαρό όταν ακουμπά θέματα πολιτικοοικονομικά και λιγότερο πολιτιστικά. Quote Share this post Link to post Share on other sites
Posted April 28, 2011 · Report post Ελίνα, σίγουρα οι κριτές των πρωταγωνιστών "μαγνητίζουν" τα βλέμματα των απλών πολιτών με τα γραπτά τους. Θέλω να πιστεύω όμως πως εμείς, ως δέκτες αυτών των επιρροών, είμαστε σε θέση να αναγνωρίζουμε το πότε τα νήματα της Ιστορίας κινούνται απο τους πραγματισκούς πρωταγωνιστές και πότε απο τους κριτές της. Και αν δεν μπορούμε να το πράξουμε, τουλάχιστον να εντρυφήσουμε στην διαδικασία της αναζήτησης, ώστε να αποκτήσουμε - οντολογική - κρίση. Είμαι πεπεισμένος όμως πως η Ιστορία, έστω και την έσχατη στιγμή, αναγνωρίζει τους πρωταγωνιστές της. Quote Share this post Link to post Share on other sites
Posted September 25, 2012 · Report post Άκουγα το "Χαροκόπου" και σκεφτόμουν την πρώτη φορά που το άκουσα... Ήμουν 13 χρονών (και άκουγα Άκη Πάνου... Από μικρή φαινόμουν πως είμαι "βλαμμένη"! ) και μόλις είχα πάρει τις συλλογές "Χρώματα του χρόνου". Μου είχε κάνει μεγάλη εντύπωση αυτό το τραγούδι με τις κομμένες λέξεις! Έβρισκα πολύ ενδιαφέρον το γεγονός ότι οι λέξεις ήταν μεν κομμένες, αλλά το νόημα έβγαινε. Μετά από κάποια χρόνια πήρα και τον δίσκο "Θέλω να τα πω", και ήταν μεγάλη η έκπληξη μόλις διαπίστωσα πως υπάρχει και δεύτερο τέτοιο τραγούδι! ("Αδιόρθω αναρχι"). Επί τη ευκαιρία, ξέρει κανείς (ο Θανάσης σίγουρα... ) άλλα τέτοια τραγούδια; 3 people like this Quote Share this post Link to post Share on other sites
Posted September 25, 2012 · Report post Nαι...Το "Κλε" του Άκη Πάνου πάλι με τον Θόδωρο Κάτσαρη από το δίσκο "Μάθημα πρώτον" 2 people like this Quote Share this post Link to post Share on other sites
Posted September 25, 2012 · Report post Ο Πά- γενικώ- εί- ένα θέ- με τις λέ- , ε? 4 people like this Quote Share this post Link to post Share on other sites
Posted September 25, 2012 · Report post Ασ' τα να πά... 6 people like this Quote Share this post Link to post Share on other sites
Posted January 6, 2019 · Report post Στα χέρια του Βασίλη Κορακάκη, το μπουζούκι που μπήκε πριν από 37 χρόνια στο εξώφυλλο ενός ιστορικού δίσκου... Ποιανού είναι το μπουζούκι στο εξώφυλλο του Βασίλη Κορακάκη; 06/01/2019 ΣΥΝΤΑΚΤΗΣ Θανάσης Γιώγλου http://www.ogdoo.gr/erevna/thema/poianoy-einai-to-bouzoyki-sto-eksofyllo-tou-vasili-korakaki 2 people like this Quote Share this post Link to post Share on other sites
