Posted November 10, 2005 · Report post Η βαθιά μου αγάπη για τα δύο αυτά έργα, για τους δύο ποιητές, το Μίκη Θεοδωράκη και φυσικά το Γιώργο Νταλάρα με οδήγησε να κάνω ένα δώρο στον εαυτό μου που δεν κάνω συχνά, που δεν έχω τη δυνατότητα να το κάνω πάντα. Έτσι, παρακολούθησα πριν από λίγο την αποψινή παράσταση της Ρωμιοσύνης και του ’ξιον Εστί και όπως γνωρίζετε όλοι θα είμαι και στην αυριανή μαζί με τους περισσότερους φίλους. Δεν ξέρω αν πρέπει να γράψω τις εντυπώσεις μου από την παράσταση. Ίσως να μην πω πολλά για να μη χαλάσω τη μαγεία της επόμενης ημέρας, της αυριανής για τους φίλους που θα είναι εκεί. Επιφυλάσσομαι για αύριο. Να πω μόνο ότι έζησα σήμερα μαγευτικές στιγμές, που θα μείνουν πολύ βαθιά στη μνήμη μου χαραγμένες. Ο Γιώργος Νταλάρας μάγεψε στη Ρωμιοσύνη, ενώ ερμήνευσε το ’ξιον Εστί με έναν τρόπο μοναδικό, ώριμο, όμορφο, ξεχωριστό και συγχωρέστε με, εφάμιλλο της πρώτης εκτέλεσης του έργου από το Γρηγόρη Μπιθικώτση. Θερμή παράκληση για όσους ακούν, η ηχογράφηση της συναυλίας, ακόμη κι αν το ’ξιον Εστί κυκλοφορεί ήδη με το Γιώργο Νταλάρα στο ρόλο του λαικού τραγουδιστή, διότι πρόκειται για δύο ερμηνευτικές πανδαισίες που αξίζει να ακουστούν και να μείνουν στην ιστορία ... Θα επανέλθω με τις εντυπώσεις μου από τις δύο συναυλίες, μετά από αύριο το βράδυ! ------------------------------------------------------------------------------------------------------- My deep love for Axion Esti and Romiosyni, Mikis Theodorakis and George Dalaras of course, forced me to make a gift (not often offered, of course) to myself, by attending both of Athens Concert Hall concerts. So, I have just come back home and I guess I will write down a few words. I will not talk much, not before the second concert, just to let all those who are going to attend tommorow's concert enjoy it without spoiling it's magic. Still, I have to say that I had one of my best experiences in my life. George Dalaras performed Romiosyni and Axion Esti in a unique and unforgetable way. The best performances I have heard together with those from great Grigoris Bithikotsis. Quote Share this post Link to post Share on other sites
Posted November 10, 2005 · Report post Den exo polla na po...den exo sunelthei akomi... Etoimastite gia megales suginiseis... Edo tairiazei apoluta o stixos tou poihti: ''Anoigo to stoma mou ki anagaliazei to pelagos....''...... Quote Share this post Link to post Share on other sites
Posted November 11, 2005 · Report post Η χτεσινή βραδιά(10/11) ήταν πράγματι μοναδική. Ο Νταλάρας βρίσκεται στην πιο ώριμη φάση του. Κάνει ότι θέλει με τη φωνή του. Χτες, με την ερμηνεία του, έδωσε μια άλλη διάσταση στα δυο μεγάλα αυτά έργα. Η αλήθεια είναι ότι περισσότερο ενδιαφέρον είχα να τον ακούσω να ερμηνεύει τη "ΡΩΜΙΟΣΥΝΗ", αφού το "ΑΞΙΟΝ ΕΣΤΙ" το έχω ακούσει αρκετές φορές με τη φωνή του(και τότε το 1988). ’κουσα όμως, έκπληκτος, να ερμηνεύει το "ΑΞΙΟΝ ΕΤΣΙ" με μια νέα πιο μεστή και ώριμη ερμηνεία. Μια ερμηνεία που αξίζει να την προσέξει κανείς και βέβαια, όπως το είπε και η φίλη Δώρα, να καταγραφεί... Όσον αφορά την ερμηνεία του στη "Ρωμιοσυνη", πως να περιγράψει κανείς με λόγια αυτό που ζήσαμε χτες; Όλος ο κόσμος στην αίθουσα παρακολουθούσε κοκαλωμένος στη θέση του. Κρεμόμασταν όλοι απο την ερμηνεία του και τον παρακολουθούσαμε λέξη-λέξη. Το πόσο είχε μελετήσει και πόσο είχε παιδευτεί γι' αυτές τις ερμηνείες που μας χάρισε, θα το καταλάβουν και θα το νιώσουν όλοι όσοι τον ακούσουν. Υπήρχαν στιγμές που μας έτρεχαν δάκρυα συγκίνησης κι άλλες που αισθανόμαστε πως πετούσαμε, πως είχαμε ψηλωσει. Η γυναίκα μου υπήρχαν στιγμές που μου έσφιγγε το χέρι και ψιθύριζε στ' αυτί πως ανατρίχιαζε σε κορυφαίες στιγμές της ερμηνείας του. Και το λέω αυτό γιατί η γυναίκα μου δεν είναι Ελληνίδα και δεν είχε ξανακούσει το έργο και ούτε βέβαια έχει τα δικά μας βιώματα. Κι όμως την άγγιξε απόλυτα! Με τέτοιες ερμηνείες, και με τέτοια έργα βέβαια, πράγματι δεν μπορείς να συνέλθεις εύκολα... Ο Νταλάρας έχει ανεβάσει πια πολύ ψηλά τον πήχυ. Φίλος μουσικός και συνθέτης που ήταν χτες στην παρέα μας, κι αλλιώς άκουγε αυτός, με το δικό του "μουσικό αυτί" και τις μουσικές γνώσεις του, τον Νταλάρα, μου έλεγε ότι έχει φτάσει σε τέτοιο στάδιο ωριμότητας και εμπειρίας που δεν πίστευε στ' αυτιά του. Μου είπε, αν τα μεταφέρω σωστά, πως πάταγε τόσα τέλεια και με ακρίβεια πάνω στις νότες κι έκανε τέτοια κοψίματα και παύσεις με την αναπνοή του, που χειριζόταν τη φωνή του σαν ένα τέλεια κουρντισμένο μουσικό όργανο. Το λαρύγγι του έχει μεταμορφωθεί, πια, σ' ένα υπέροχο κι ακριβό μουσικό όργανο, μου είπε με θαυμασμό. Quote Share this post Link to post Share on other sites
Posted November 11, 2005 · Report post Το λαρύγγι του έχει μεταμορφωθεί, πια, σ' ένα υπέροχο κι ακριβό μουσικό όργανο, μου είπε με θαυμασμό. Καλά τι είναι αυτά που διαβάζουμε σήμερα ???? Ευχαριστούμε πάντως Τάσο για αυτήν την περιγραφή !!! αλλά και για το ευχάριστο ξεσήκωμα ! Quote Share this post Link to post Share on other sites
Posted November 11, 2005 · Report post ανυπομονώ να έρθει το βράδυ! Quote Share this post Link to post Share on other sites
Posted November 11, 2005 · Report post Δυο μήνες όνειρα κι άλλα όνειρα γι' αυτό το βράδυ και να που η πραγματικότητα τα ξεπερνάει όλα - αφάνταστα... Quote Share this post Link to post Share on other sites
Posted November 11, 2005 · Report post Η άποψη του Μίκη Θεοδωράκη για την χτεσινή(10/11) ερμηνεία του Νταλάρα στο "ΑΞΙΟΝ ΕΣΤΙ"(όπως μεταδόθηκε στις ειδήσεις/ΕΤ-1 & MEGA) : "Ο Νταλάρας είχε τραγουδήσει και παλιότερα το ΑΞΙΟΝ ΕΣΤΙ, σήμερα το ερμήνευσε ακόμα καλύτερα. Ειδικά στο "Ανοίγω το στόμα μου" ήταν ανυπέρβλητος."!!! Quote Share this post Link to post Share on other sites
Posted November 12, 2005 · Report post Sumfono apoluta!! Quote Share this post Link to post Share on other sites
Posted November 12, 2005 · Report post Δεν νομίζω ότι για τις δυο βραδιές μπορούν να ειπωθούν και πολλά πράγματα.Ο Νταλάρας ήτανε κάτι παραπάνω από άψογος.Δυο μεγαλειώδεις ερμηνείες σε δυο μεγαλειώδη έργα.Από τους εν ζωή καλλιτέχνες μετά τις δυο αυτές παραστάσεις μπορούμε να πούμε σχεδόν με σιγιυριά ότι αυτή τη στιγμή είναι ο απόλυτος εκφραστής της ψυχής των τραγουδιών του Μίκη. ’λλη μεγάλη έκπληξη της βραδιάς ο βαρύτονος Χριστογιαννόπουλος.Όπως είπε και ο Μίκης μια πραγματική αποκάλυψη.Μακράν από τις καλύτερες ερμηνείες των λυρικών μερών. Και για εμένα προσωπικά ίσως η ωραιότερη στιγμή της βραδιάς:Το ντουέτο Νταλάρα-Χριστογιαννόπουλου στο τέλος του "Δοξαστικόν".Πραγματικά δεν μοπρώ να σκεφτώ άλλο τραγουδιστή που να είχε τα "κότσια" να το κάνει από τη μια και από την άλλη άλλο τραγουδιστή που να μπορούσε να πετύχει το απόλυτο ντουέτο με βαρύτονο. Μοναδικό μελανό σημείο το κλασικό κοινό του ΜΜΑ που από τη μια χειροκροτούσε σε άσχετα μέρη με αποτέλεσμα να κόβονται τα κομμάτια (ειδικά την Παρασκευή στο Δοξαστικόν δεν υπήρξε σωστό σημείο που να χειροκρότησαν.Το έκοψαν 4 φορές.) και από την άλλη ήταν ένα κοινό κουμπωμένο που δεν έκανε ούτε ένα ρυθμικό χειροκρότημα. Quote Share this post Link to post Share on other sites
Posted November 12, 2005 · Report post Να αναφέρω κι εγώ τις εντυπώσεις μου εδώ για τις δύο συναυλίες που παρακολούθησα. For our friends who do not speak Greek I will come up with an english translation of my impressions Οι δύο παραστάσεις, που πλέον είναι παρελθόν, ήταν δύο αριστουργηματικές παραστάσεις. Δύο γεγονότα που αποτελούν πλέον πολύ σημαντικά ντοκουμέντα και ελπίζω να έχουν καταγραφεί ώστε να κυκλοφορήσει οπτικό ή ακουστικό υλικό ή να προβληθούν τηλεοπτικά (οι κύριοι της ΕΡΤ που ήταν και χορηγοί επικοινωνίας μερίμνησαν άραγε; ). Ο Γιώργος Νταλάρας, όπως είχα ξαναγράψει στο παρελθόν, νομίζω αποτελεί το τελευταίο διάστημα τη συνειδητή επιλογή του Μίκη Θεοδωράκη να ερμηνεύει αυτά, τα πολύ δύσκολα, έργα του. Νομίζω ότι η επιλογή αυτή δικαιώθηκε απόλυτα. Αυτό που έζησα εγώ και όσοι παρακολουθήσαμε τις παραστάσεις ήταν μία μαγεία. Ο Γιώργος Νταλάρας ερμήνευσε και τα δύο έργα με μία απίστευτη ωριμότητα, αλλά και ένα απίστευτο πάθος ταυτόχρονα. Τι ερμηνεία ήταν αυτή! Πως να εκφράσει κανείς τα συναισθήματά του για αυτές τις στιγμές. Ο Γιώργος Νταλάρας αγάπησε αυτά τα έργα και τραγούδησε από τα βάθη της ψυχής του. Φαινόταν παντού αυτό, στη φωνή του, στις κινήσεις του, στις εκφράσεις του προσώπου του. Το πάθος αυτό και η αγάπη του για το τραγούδι πλημμύριζε την αίθουσα κάθε στιγμή. Κι αυτό που θα πω είναι μια μεγάλη αλήθεια, όλοι το ξέρουν, ακόμη και αυτοί που το αρνούνται. Μόνο αυτός, μόνο ο Γιώργος Νταλάρας μπορεί σήμερα να ερμηνεύσει με αυτή την ωριμότητα, αυτό το πάθος και αυτό το συναίσθημα αυτά τα έργα. Κανείς άλλος. Μακάρι η στάση ζωής που επιδεικνύει στο τραγούδι να βρει συνεχιστές. Ποιο κομμάτι των δύο έργων να διαλέξεις και ποιο να αφήσεις για να περιγράψεις την παράσταση. Τι να πούμε για το "Ανοίγω το στόμα μου". Τι να πούμε για τα "Σφίγγουν το χέρι" και "Θα σημάνουν οι καμπάνες" της Ρωμιοσύνης; Η Ρωμιοσύνη από τον Νταλάρα του σήμερα, ένα δύσκολο μουσικό έργο αποτελεί πραγματικό ντοκουμέντο. Και το ’ξιον Εστί του 2005 ξεπέρασε κατά πολύ αυτό του 1988. Ο δικός μας Γιώργος, όπως και οι υπόλοιποι συντελεστές των παραστάσεων αποθεώθηκαν από τους θεατές και σήμερα, τη δεύτερη ημέρα το ρυθμικό χειροκρότημα τους έφερε και δεύτερη και τρίτη φορά ξανά στη σκηνή. Στη πρώτη χθεσινή παράσταση έδωσε το παρόν και ο ίδιος ο Μίκης Θεοδωράκης, ο οποίος γνώρισε την αποθέωση στο φινάλε της συναυλίας. Μία πραγματική έκπληξη για μένα, για τον μόνο λόγο ότι δεν τον είχα ακούσει καθόλου ως τώρα, ήταν ο βαρύτονος Τάσσης Χριστογιαννόπουλος. Η ερμηνεία του χαρακτηρίζεται αριστουργηματική και για μένα η καλύτερη που έγινε ποτέ στο ρόλο του ψάλτη στο ’ξιον Εστί. Στα "χαίρε" του "Δοξαστικού" ήταν αριστουργηματικός. Όσο για τη σύμπραξη λαικού τραγουδιστή - ψάλτη στο τέλος του "Δοξαστικού", όπου ο ένας κοιτούσε τον άλλο και οι δύο μαζί έβγαζαν την ψυχή τους στην αίθουσα, ήταν μεγαλειώδης. Η πλειοψηφία του κοινού του Μεγάρου δεν υπήρξε σε γενικές γραμμές αντάξια των περιστάσεων. Έδειξε ανεπίτρεπτη άγνοια και ως προς τα δύο έργα, διακόπτοντάς τα με χειροκροτήματα ενδιάμεσα, όπως είπε και η Νεφέλη, δείχνοντας πως πολλοί από τους παρευρισκόμενους πρώτη φορά στη ζωή τους άκουγαν τα εν λόγω έργα. Κρίμα γιατί τα μουσικά κομμάτια που δε σεβάστηκε το κοινό του Μεγάρου τα γνωρίζουν και οι πέτρες. Οφείλουμε να δώσουμε συγχαρητήρια και στο Σύλλογο Επανένταξης Εθισμένων "Η Επιστροφή" για την προσπάθεια που κάνει και το έργο που επιτελεί. Το μεγάλο τρακ της προέδρου του δείχνει πόση σημασία είχαν και για τους ανθρώπους του συλλόγου οι δύο αυτές συναυλίες. Τέλος, θα πω και το παρακάτω. Μετά το τέλος της συναυλίας, μιλήσαμε για λίγο, εγώ και κάποιοι ακόμη φίλοι με το Γιώργο Νταλάρα καθώς έφευγε με το αυτοκίνητό του. Εγώ του είπα δύο λόγια, είπε και αυτός δύο λόγια, αλλά ο τρόπος που μου έσφιξε το χέρι και η ευτυχία που είχε το βλέμμα του, άξιζαν όσο χίλιοι δίσκοι ... Εκείνος μας δίνει δύναμη να τον ακούμε κι εμείς πάντα θα του δίνουμε δύναμη να τραγουδά. Quote Share this post Link to post Share on other sites
Posted November 13, 2005 · Report post Δεν θέλω να πω πολλά! ’λλωστε αυτό που ζήσαμε στο Μέγαρο, όσοι βρεθήκαμε εκεί, δεν περιγράφεται εύκολα! Να πω μόνο ότι ο Νταλάρας- κυρίαρχος ευατού και φωνής- απέδωσε υπέροχα , μοναδικά και με απίστευτη ωριμότητα και σοβαρότητα τα 2 έργα! Δυστυχώς δεν ξέρω πότε θα δούμε τέτοιους άξιους συνεχιστές τόσων μεγάλων έργων ! Υπολκίνομαι! Quote Share this post Link to post Share on other sites
Posted November 13, 2005 · Report post ΄Οταν ο ίδιος ο Μίκης Θεοδωράκης χαρακτήριζει την ερμηνεία του Γιώργου Νταλάρα στο "’ξιον Εστί" ακόμα καλύτερη από το παρελθόν, και ανυπέρβλητη ειδικά στο " ΄Ανοιγω το στόμα μου" τότε τα δικά μας σχόλια περιτεύουν. Οι εντυπώσεις μου από την παράσταση της Παρασκευής που παρακολούθησα δεν διαφέρουν από όσα αναφέρθησαν παραπάνω. Ενας Γιώργος Νταλάρας ωριμότερος από ποτέ μας καθήλωσε και μας απογείωσε ταυτόχρονα με τις ερμηνείες του στα δύο υπέροχα έργα του Μίκη Θεοδωράκη. Προσωπικά συγκινήθηκα πάρα πολύ ακούγωντας για πρώτη φορά ολόκληρη τη "Ρωμιοσύνη" από τον Νταλάρα.Και μπορεί ο χώρος και το κλίμα του Μεγάρου να μην βοηθουσε ωστε να ακολουθήσουμε τα τραγούδια με ρυθμικά χειροκροτήματα, αλλά ο Νταλάραςκατόρθωσε άψογα να μεταδώσει το πάθος και τις μνήμες που συνοδεύουν το έργο στις ψυχές μας.Η μουσική του Μίκη, η ποίηση του Ρίτσου, η φωνή του Γιώργου, η χορωδία και η ορχήστρα σε απόλυτη αρμονία, αγαλίαση στην καρδιά μας. Και μετά το " ’ξιον Εστί ".Με νέα προσέγγιση, ο Κιμούλης αφηγητής, ο Χριστογιαννόπουλος αποκάλυψη, και ο Νταλάρας στην πιο μεστή ολοκληρωμένη απόδοσή του.Τελειότητα! Ειπαμε ο Γιώργος Νταλάρας απέδειξε για άλλη μια φορά γιατί θεωρείται ο σημαντικότερος σύγχρονος Ελληνας ερμηνευτής.Και κρίμα σε όσους δεν κατανοούν πως σε παραστάσεις σαν τις προχτεσινές γράφεται ιστορία, και μετά από χρόνια θα τις ανακαλούμε στη μνήμη μας με νοσταλγία αλλά και περηφάνεια πως συμμετείχαμε κι εμείς ως κοινό. Μακάρι να έχουν καταγραφεί αυτές οι στιγμές, ωστέ να μπορέσουν και όσοι δεν κατάφεραν να δώσουν το παρόν, να γευτούν τη μαγεία των όσων ζήσαμε στο Μέγαρο. Quote Share this post Link to post Share on other sites
Posted November 13, 2005 · Report post Δύο συναυλίες, μια πατρίδα και ένας σκοπός, της «Eπιστροφής», με έργα Mίκη Θεοδωράκη, σε ποίηση Pίτσου, Eλύτη... Tης Eλενης Mπιστικα Aποκάλυψη, από όλες τις πλευρές, η συναυλία που δόθηκε, για δύο ημέρες, Πέμπτη και Παρασκευή, στην κατάμεστη «Aίθουσα Tριάντη» στο Mέγαρο Mουσικής Aθηνών, παρόντος του γίγαντα της μουσικής Mίκη Θεοδωράκη, τον οποίο αποθέωσε το κοινό, αλλά και οι χαρισματικοί ερμηνευτές της μουσικής και των τραγουδιών του. Eπάνω στη σκηνή 500 άτομα, οι σολίστες, οι τρεις χορωδίες ΔEH, Δήμου Aθηναίων και Λεοντείου Λυκείου, δύο ορχήστες, της EPT με μαέστρο τον Aνδρέα Πυλαρινό και η Λαϊκή Oρχήστρα «Mίκης Θεοδωράκης». Eίχε μόλις ακουστεί η τελευταία νότα και από τους δύο επικούς κύκλους, «Pωμιοσύνη» σε ποίηση Γιάννη Pίτσου και «Aξιον Eστί» Oδυσσέα Eλύτη. Kαταλυτικό το χειροκρότημα του κοινού που είχε νιώσει, στα κατάβαθα της ψυχής του, τη δύναμη της ελληνικότητας που μεταγγίζει η μουσική του Mίκη. Aμέσως στράφηκε, με σίγουρο ένστικτο, στην πηγή, στον Mίκη τον μέγα, δίπλα στη σύζυγό του Mυρτώ και στους χορηγούς - δημιουργούς της συναυλίας, Kωνσταντίνο και Γέλη Aγγελοπούλου. O Mίκης σηκώθηκε όρθιος, ενώ οι σολίστες και συντελεστές της μεγάλης επιτυχίας, με πρώτο τον Γιώργο Nταλάρα και δίπλα του τον βαρύτονο Tάση Xριστογιαννόπουλο και τον πρωταγωνιστή Γιώργο Kιμούλη, έδειξαν τον Mίκη και χειροκρότησαν εκείνον, μαζί με την ορχήστρα και τους χορωδούς. Oλη η αίθουσα ένα χειροκρότημα, που έφερε ανάταση και συγκίνηση μαζί και δεν έλεγε να σταματήσει. «Hταν η πρώτη μου συναυλία», έλεγαν μετά οι νέοι της «Eπιστροφής», που βγήκαν από το σπίτι της Kαλλιθέας, για τη βραδιά αυτή. «Tώρα ξέρω τι είναι συναυλία. Mουσική, τραγούδι και αγάπη. Πολλή αγάπη». Kαι ήταν τα λόγια τους αυτά αεράκι ούριο στο πανί της ελπίδας για επιστροφή -τώρα που, σωματικά, έχουν απεξαρτηθεί- στον κύκλο της οικογένειας, της δουλειάς τους, της κοινωνίας. Tα έσοδα από τις δύο συναυλίες θα δοθούν για τον σκοπό του Συλλόγου Eπανένταξης Eθισμένων «Eπιστροφή», πρόεδρος και ιδρύτρια, του οποίου είναι η κ. Γέλη Aγγελοπούλου, με την ηθική και υλική υποστήριξη του συζύγου της Kωνσταντίνου Aγγελόπουλου. Eίναι το εισιτήριό τους για το σωτήριο ταξίδι της δικής τους επιστροφής. Oνομαστικά, επάνω στη σκηνή, λίγο πριν από την έναρξη της συναυλίας ευχαρίστησε όλους τους συντελεστές έναν έναν, και μία μία, η Γέλη, εμφανώς συγκινημένη μπροστά σε τόσο πλήθος, που μεταφράζεται σε έγνοια και υποστήριξη! Aφιλοκερδώς συμμετείχαν ο Γιώργος Nταλάρας, ο σολίστας, ο βαρύτονος Tάσης Xριστογιαννόπουλος, ο πρωταγωνιστής Γιώργος Kιμούλης, η Oρχήστρα της EPT, οι Xορωδίες και οι διευθυντές τους, ο OMMA (παρών ο κ. Xρήστος Δ. Λαμπράκης με την αδελφή του κ. Λένα Σαββίδη και την κ. Eλένη Bάττη). Kαι δεν παρέλειψε να ευχαριστήσει για την τιτάνια οργανωτική δουλειά της την κ. Aννα Γ. Nταλάρα και τη Mαργαρίτα Θεοδωράκη, «ψυχή» της Λαϊκής Oρχήστρας «Mίκης Θεοδωράκης», και επιμελήτρια του προγράμματος, που το στολίζουν ζωγραφικά έργα του Γιάννη Pίτσου, ενώ στο οπισθόφυλλο, σηκώνει πανιά το Kαραβάκι της «Eπιστροφής» του Aλέκου Φασιανού. «΄H το αίμα που τρέχει στις φλέβες μας το πήρε ο Mίκης και το 'κανε μουσική ή η μουσική του μπήκε στις φλέβες μας και ζει μαζί μας...». Aυτή ήταν η κριτική του κοινού για τη μαγική συναυλία με τον μεγάλο σκοπό. O Γιώργος Nταλάρας, μεγάλος ερευνητής, έφερε την κοσμαγάπητη φωνή του στα μέτρα της «Pωμιοσύνης» και του «Aξιον Eστί», με επίγνωση της ιστορίας και των μεγάλων φωνών που πρωτοτραγούδησαν και επέβαλαν τα έργα αυτά του Mίκη Θεοδωράκη. Aυστηρός και λιτός έδωσε με τη φωνή του νέα φτερά στα γνωστά μελωδικά τραγούδια. Aψογος στα λιγότερα γνωστά ο βαρύτονος Tάσης Xριστογιαννόπουλος, με σεβασμό πορεύθηκε στους δρόμους της ποίησης ο Γιώργος Kιμούλης. Tο κοινό τούς χειροκρότησε με την ίδια αγάπη και με τον νου στον ιερό σκοπό. Oπως είπε με τα λόγια του ποιητή στο μήνυμά του ο Γιώργος Nταλάρας: «Eκεί που σμίγει η αγάπη των ανθρώπων είναι η πατρίδα σου». Y.Γ.: Tη σκυτάλη για πρόσωπα, κλίμα με φωτογραφίες παίρνουν τα «EMΠIΣTEYTIKA» της Kυριακής 20/11. Η ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ 13/11/05 Quote Share this post Link to post Share on other sites
Posted November 13, 2005 · Report post Mikis Theodorakis receives standing ovation for fund-raising performance at the Megaron Theodorakis is applauded at the Megaron on Thursday after a performance of Romiosyni and Axion Esti. At front, the sponsors, Epistrofi president Geli (l) and Constantinos Angelopoulos ©. HELBI Mikis Theodorakis, the giant of Greek music, received tumultuous applause at the Athens Concert Hall after the first of two concerts held in support of Epistrofi, an organization that helps rehabilitate drug users. The giant of Greek music, still a youthful figure at 80, his white hair as curly as that of his grandchildren who gathered around him, was accompanied by his wife Myrto. The concerts, to which the performers donated their services free of charge, were organized with the help of Anna Dalara. George Dalaras sang Yiannis Ritsoss Romiosyni song cycle for the first time, with Giorgos Kimoulis reading excerpts. In the second part, baritone Tassis Christoyiannopoulos, three choirs, the ERT Symphony Orchestra and the Mikis Theodorakis Orchestra performed Odysseus Elytiss Axion Esti. The audience gave Theodorakis and his colleagues a standing ovation. The sponsors were Constantinos Angelopoulos and his wife Geli, president of Epistrofi, which helps rehabilitate young drug users in a safe family environment. It was our first time attending a concert, said some of them who had come out for the evening. Now we know a concert is music and love. http://www.ekathimerini.com/4dcgi/_w_artic...2/11/2005_62957 Quote Share this post Link to post Share on other sites
Posted November 13, 2005 · Report post Μόλις επέστρεψα Θεσσαλονίκη! Επειδή πρέπει να οργανώσω τη σκέψη μου και να εκφραστώ ψύχραιμα, αφήνω τις εντυπώσεις μου για λίγο αργότερα. Είμαι ακόμα εκστασιασμένη! Quote Share this post Link to post Share on other sites
Posted November 13, 2005 · Report post Όταν πληροφορήθηκα την πραγματοποίηση των συναυλιών στο Μέγαρο με τα έργα ''Ρωμιοσύνη'' και ''Αξιον εστί'', ένιωσα μια γλυκιά ανατριχίλα. Ήταν πολλοί οι λόγοι που προκαλούσαν αυτό το ιδιαίτερο συναίσθημα. Τα έργα αυτά τα έμαθα από τον παππού μου, ο οποίος για ένα διάστημα των ''διακοπών'' του (εξορία) αντάμωσε τον Γρ.Μπιθικώτση. Μου μετέδωσε την αγάπη του για τα δύο έργα-μνημεία, όπως τα αποκαλούσε. Αργότερα ένιωσα την ανάγκη να εντρυφήσω περισσότερο και να μην μείνω μόνο στο βιωματική γνώση του προγόνου μου. Λάτρεψα με απόλυτο τρόπο τον Οδ.Ελύτη και τον Γ.Ρίτσο. Ανακάλυψα ξανά τον κόσμο μέσα από την υψηλή ποίηση. Η μουσική του Μίκη είναι γεγονός πως ταίριαξε με αυτά τα θεία λόγια κι έδωσε αριστουργήματα. Και ,βέβαια, ένας εξίσου σοβαρός λόγος να αδημονώ για τις παραστάσεις ήταν ο ερμηνευτής αυτών των έργων. Ο Γ.Νταλάρας. Αυτός ο άνθρωπος έχει το χάρισμα να δικαιώνει κάθε φορά -με τον καλύτερο τρόπο- τις προσδοκίες των ακροατών του. Αυτή τη φορά όμως ήταν κάτι διαφορετικό. Στη Ρωμιοσύνη με συγκλόνισε. Είναι ένα από τα δυσκολότερα έργα και εκείνος το ερμήνευσε ''ζωντανά'' με τρόπο αριστοτεχνικό,με αυτή τη μεστή και εξαίσια φωνή, με τέλεια άρθρωση, πάθος και -κυρίως- καταφανή αγάπη για το έργο. Ήταν συγκλονιστικός. Ένιωθες πως βίωνε κάθε λέξη, κάθε στίχο και τον ερμήνευε, τον μετέδιδε σε όλους τους ακροατές. Μας καθήλωσε!! Στο ’ξιον εστί ήταν εξίσου άρτιος, αλλά πιο αναμενόμενο το αποτέλεσμα(αφού έχει καταγραφεί το έργο με τη φωνή του). Προσωπικά, αν και είχα την αγαθή τύχη να τον ευχαριστήσω και στα καμαρίνια, νιώθω την ανάγκη να το κάνω κι από εδώ. Σας ευχαριστώ για την συγκίνηση και την απίστευτη πληρότητα που μου προσφέρατε. Να είστε καλά!! Σπουδαίοι άνθρωποι σαν κι εσάς αξίζει να ξαναερμηνεύουν αυτά τα έργα για να αλλάζει κάπως αυτό το σκοτεινό φόντο της σημερινής Ελλάδας. Ιδιαίτερη μνεία και για τον εξαιρετικό Τ.Χριστογιαννόπουλο αλλά και για το διαφορετικό και φρέσκο της απαγγελίας του Κιμούλη. Από κάθε άποψη , λοιπόν, επρόκειτο για μία παράσταση ικανή να τέρψει τα αυτιά και τις ψυχές των ακροατών. Συγχαρητήρια και για τον ευγενικό σκοπό της εκδήλωσης. Quote Share this post Link to post Share on other sites
Posted November 13, 2005 · Report post Λοιπόν, νομίζω πως η δική μου άποψη θα ακουστεί αιρετική μέσα στο διθυραμβικό κλίμα του συγκεκριμένου topic αλλά είναι η πρώτη φορά που νιώθω τόσο μεγάλη ανάγκη να γράψω τις εντυπώσεις μου για μια συναυλία -και λέγοντας συναυλία εννοώ ολόκληρη τη χωροχρονική διαδικασία που μέσα της συμπεριλαμβάνεται τόσο το μουσικό κομμάτι όσο και όλα τα στοιχεία που συνθέτουν την εμπείρία "πήγα σε μια συναυλία" (μακαρίζω όσους κατόρθωσαν, τουλάχιστον με βάση τα σχόλια τους για τη συναυλία, να τη βιώσουν ως μια εμπειρία, μυστικιστική σχεδόν, ανάμεσα σε αυτούς και στους μουσικούς μόνο συντελεστές της, για να μην πω ανάμεσα σε αυτούς και το Νταλάρα αποκλειστικά). Σχετικά με όσα θετικά γράφτηκαν μέχρι τώρα για το ερμηνευτικό κομμάτι της συναυλίας δεν έχω καμία ένσταση και συμφωνώ απόλυτα ότι τόσο η ορχήστρα, όσο και οι χορωδίες, ο αφηγητής, ο βαρύτονος(ο καλύτερος από κάθε άλλον που έχω ακούσει να συμμετέχει στο "’ξιον Εστί") και ο λαϊκός τραγουδιστής ήταν καταπληκτικοί ( προσωπικά νομίζω ότι αυτή η εκτέλεση του "’ξιον Εστί" είναι συνολικά καλύτερη από εκείνη που έχει ηχογραφηθεί με το Νταλάρα στο Ηρώδειο). Το μόνο αρνητικό στον τομέα αυτό ήταν ότι κάποιες στιγμές, ιδίως στη "Ρωμιοσύνη", η χορωδία περισσότερο και η ορχήστρα κάπως λιγότερο δεν ακούγονταν αρκετά δυνατά. Βέβαια, τι ξέρω από αυτά εγώ, ένας ταπεινός ακροατής; Τέλος πάντων, αν άκουγα τη συναυλία ηχογραφημένη και όχι ζωντανά θα ήμουν κατενθουσιασμένος από κάθε άποψη, και το εννοώ απόλυτα. Έλα όμως που ήμουν εκεί! Φτάνοντας στο Μέγαρο 5 λεπτά πριν την προκαθορισμένη έναρξη δεν είχα ούτε το χρόνο ούτε τη διάθεση να παρατηρήσω και πολλά πράγματα. Μονάχα ένα πολύ ακαθόριστο συναίσθημα άρχισε να γεννιέται μέσα μου το οποίο θα μπορούσα να το συμπυκνώσω στη φράση "Τι γυρεύω εγώ εδώ;". Όταν μπήκα στην αίθουσα το συναίσθημα άρχισε να γίνεται πιο έντονο, κυρίως για δύο λόγους: έβλεπα γύρω μου, πρώτον, ανθρώπους που τους είχα -ή θα μπορούσα να τούς είχα-ξαναδεί σε τηλεοράσεις, εφημερίδες και περιοδικά, αλλά σχεδόν κανέναν από αυτούς δεν τον είχα συνδέσει ποτέ ούτε με το Ρίτσο ούτε με τον Ελύτη ούτε με το Μίκη, ντυμένους με ρούχα τόσο ακριβά που θα μπορούσαν να ντύσουν ολόκληρες μεραρχίες ανταρτών της "Ρωμιοσύνης", και δεύτερον, φωτογράφους απλωμένους σαν τα λαγωνικά στο χώρο να καταγράφουν ψεύτικα χαμόγελα, δήθεν εγκάρδιες αγκαλιές και άλλες παρόμοιες αβρότητες. Τότε συνειδητοποίησα που βρισκόμουν: όχι σε ένα κοινωνικό γεγονός όπως είναι όλες οι συναυλίες, αλλά σε κάτι παραπάνω: σε ένα κοσμικό γεγονός, και μάλιστα εγώ έπαιζα σε ένα βαθμό και το ρόλο της γλάστρας, του διακοσμητικού στοιχείου, μιας μονάδας του "πλήθους κόσμου" της γνωστής ξύλινης έκφρασης των δημοσιογράφων "Πολλοί επώνυμοι και πλήθος κόσμου....". Δεν το κρύβω ότι κάποιες στιγμές πριν την έναρξη της συναυλίας, κατά τη διάρκειά της και κυρίως στο διάλειμμα η αρχική μου ανησυχία μετατρεπόταν σε αποστροφή. Μάλιστα, μετά το διάλειμμα εντόπισα και το Μίκη 5 σειρές πιο κάτω από μένα και διαρκώς στριφογύριζε στο μυαλό μου μια ερώτηση που θα 'θελα να του θέσω στο τέλος της συναυλίας (δυστυχώς δεν τον πρόλαβα...): "Πώς αισθάνεστε", θα τον ρωτούσα,"που τα έργα σας τα τραγουδούσαν κάποτε οικοδόμοι και εργάτες, ενώ τώρα τα ακούν μεγαλοεργολάβοι και εργοστασιάρχες;". Θα το πω καθαρά και ξάστερα έχοντας πλήρη επίγνωση του τι λέω: η παρουσία αυτού του θίασου των δήθεν "επωνύμων" (λες και εμείς είμαστε ανώνυμοι) πλούσιων αστών και μεγαλοαστών που αποτελούσε ένα κομμάτι του κοινού -δεν ξέρω ακριβώς σε ποιο ποσοστό αλλά σίγουρα ήταν η κυρίαρχη νότα εκεί μέσα- ακύρωσε τα δύο έργα -ιδιαίτερα τη "Ρωμιοσύνη"- στις δύο βραδιές που εκτελέστηκαν στο Μέγαρο. Αυτό που λέω ειπώθηκε ήδη σε προηγούμενα post συγκαλυμμένα και αόριστα, εξ ου και οι παρατηρήσεις άλλων μελών περί αδαούς κοινού, αλλά κανείς δε φρόντισε να προχωρήσει σε συμπεράσματα (γιατί άραγε; ) πέρα από διαπιστώσεις όπως αυτή : " Η πλειοψηφία του κοινού του Μεγάρου δεν υπήρξε σε γενικές γραμμές αντάξια των περιστάσεων. Έδειξε ανεπίτρεπτη άγνοια και ως προς τα δύο έργα, διακόπτοντάς τα με χειροκροτήματα ενδιάμεσα, όπως είπε και η Νεφέλη, δείχνοντας πως πολλοί από τους παρευρισκόμενους πρώτη φορά στη ζωή τους άκουγαν τα εν λόγω έργα. Κρίμα γιατί τα μουσικά κομμάτια που δε σεβάστηκε το κοινό του Μεγάρου τα γνωρίζουν και οι πέτρες. " ή αυτή : " Μοναδικό μελανό σημείο το κλασικό κοινό του ΜΜΑ που από τη μια χειροκροτούσε σε άσχετα μέρη με αποτέλεσμα να κόβονται τα κομμάτια (ειδικά την Παρασκευή στο Δοξαστικόν δεν υπήρξε σωστό σημείο που να χειροκρότησαν.Το έκοψαν 4 φορές.) και από την άλλη ήταν ένα κοινό κουμπωμένο που δεν έκανε ούτε ένα ρυθμικό χειροκρότημα. " Τα έργα αυτά δεν είναι απλά καλλιτεχνήματα. Δεν είναι μόνο άρτια αισθητικά προϊόντα. Κυριαρχούνται από αναφορές προς συγκεκριμένους αποδέκτες αλλά και εναντίον συγκεκριμένων στόχων και αυτό θα έπρεπε να κάνει πιο προσεκτικούς κάποιους όταν επιλέγουν το χώρο και, συνακόλουθα, το κοινό στο οποίο θα παρασταθούν. Δεκαπέντε χρόνια μετά το θάνατο του Ρίτσου το είδαμε και αυτό (μάλλον όχι για πρώτη φορά και σίγουρα όχι για τελευταία): να ακούν σε συναυλία τη "Ρωμιοσύνη" άνθρωποι σαν κι αυτούς ενάντια στους οποίους πολεμούν οι ανώνυμοι ήρωες της... Αν χρειαστεί θα επανέλθω. Προς το παρόν, έχω μια τελευταία απορία: καλά, κανείς δεν άκουσε τις δηλώσεις του Νταλάρα στο ρεπορτάζ της ΝΕΤ για τη συναυλία αμέσως μετά από αυτές του Θεοδωράκη; Κάτι υπαινίχθηκε εκεί που δείχνει ότι κι αυτόν τον ενόχλησαν κάποια πράγματα. Εγώ δεν την έχω καταγράψει γι' αυτό και δε θα επιχειρήσω να παραθέσω αυτούσια τα λόγια του... Quote Share this post Link to post Share on other sites
Posted November 14, 2005 · Report post Δεν ξέρω αν μετά απ'όλα αυτά που γράφτηκαν έχω να προσθέσω τίποτα καινούργιο γι'αυτή την μεγαλειώδη παράσταση.Αν και νιώθω τα λόγια μου πολύ φτωχά, θα τα καταθέσω. Και για μένα , όπως και για πολλούς πιστεύω, η "Ρωμιοσύνη" είναι ένα από τα αγαπημένα μου έργα και ένα από τα έργα του Θεοδωράκη (το άλλο είναι ο "Επιτάφιος") που θα ήθελα πάντα να ακούσω από τη φωνή του Νταλάρα ολοκληρωμένο. Πριν ξεκινήσει η συναυλία , η μεγαλύτερη απορία που "έτρωγε" το μυαλό μου ήταν σχετικά με τον τρόπο παρουσίασης των έργων.Ποια καινούργια στοιχεία θα υπήρχαν δηλαδή... Τόσο η ενορχήστρωση λοιπόν , όσο και η προσθήκη της χορωδίας που έλειπε από την 1η εκτέλεση αλλά και η προσθήκη των απαγγελιών στα ενδιάμεσα των τραγουδιών ήταν εξαιρετικά.Το μόνο στοιχείο που προσωπικά με ξένισε στην ενορχήστρωση ήταν η ηλεκτρική κιθάρα που ακούστηκε στο "Όταν σφίγγουν το χέρι" και στο "Θα σημάνουν οι καμπάνες".Ένα μικρό λαθάκι που έγινε στο "Δέντρο το δέντρο" (σε κάποιο σημείο ο Νταλάρας "έφυγε" ένα μέτρο πριν από τη χορωδία), πέρασε ανεπαίσθητο. Όσον αφορά το "'’ξιον Εστί" νομίζω ότι δεν έχει γίνει καλύτερη και πιο ολοκληρωμένη παρουσίασή του τα τελευταία χρόνια. Για τον Νταλάρα και την ερμηνεία του δεν έχω να γράψω τίποτα.Τα είδατε και τα είπατε όλα.Απλά ελπίζω και εύχομαι να κυκλοφορήσει κάποια στιγμή η παράσταση σε οποιοδήποτε ηχητικό φορέα, γιατί είναι άδικο αυτές οι στιγμές να μένουν μόνο στα στενά όρια των δύο συναυλιών και να μην τις χαίρονται για πάντα όσοι τις είδαν αλλά και όσοι δεν είχαν την τύχη να παραβρεθούν. Προσωπικά μου άρεσε και η αίθουσα και ο ήχος της.Για το κοινό τα είπατε.Να δούμε θα μάθουν καμιά φορά επιτέλους να χειροκροτούν στα σωστά σημεία; Iδιαίτερα ευδιάθετος ο Γιώργος και μετά τη συναυλία, μίλησε με τους φίλους του και δέχθηκε και κάποια μικρά δωράκια απ'αυτούς... Γιώργο ,μη φας μόνο όλα τα σοκολατάκια που σου φέρανε , γιατί θα γίνεις σαν κι εμένα... :lol: :lol: :lol: Νά'σαι πάντα καλά... Quote Share this post Link to post Share on other sites
Posted November 14, 2005 · Report post Ιδιαίτερη μνεία και για ....αλλά και για το διαφορετικό και φρέσκο της απαγγελίας του Κιμούλη. Εδώ θα διαφωνίσουμε και πάλι αγαπητή EKOSTEL! Νομίζω ότι η απαγγελία του έχει καταντήσει μανιέρα κι ότι και να λέει είναι απελπιστικά ίδιος και καθόλου μα καθόλου φρέσκος. Την απαγγελία του τη θεωρώ από τα λιγοστά μείον της παράστασης! Δεν το έγραψα πιο πριν γιατί έδωσα βάρος στην ερμηνεία του Νταλάρα. Αλλά μια και το ανέφερες.... Τώρα θα ήθελα να πω στο μέλος gazakas ότι χαίρομαι πολύ γι'αυτά που μοιράστηκε μαζί μας και σε πολλά από αυτά συμφωνώ μαζί του. Θα ήθελα απλώς να προσθέσω πως ένα σημαντικό έργο ,όπως η Ρωμιοσύνη ή το Αξιον Εστί, δεν χάνει την αξία του΄σε όποιον χώρο κι αν παρουσιαστεί. Θα απευθύνεται πάντα σε αυτούς που είναι γραμμένο για να απευθύνεται. Τώρα αν η πλατεία του Μεγάρου ήταν γεμάτη από γούνες και παπιγιόν, δες το και σαν λοιδορία! Θα συμφωνήσω με τον Θανάση για τα περί ηλεκτρικής κιθάρας.... Αυτά! Quote Share this post Link to post Share on other sites
Posted November 14, 2005 · Report post Είναι μια απ' τις φορές που ότι και να πείς είναι λίγο! Θα συμφωνήσω ότι η ερμηνεία του Γιώργου είναι ανυπέρβλητη! Γιώργο, σ' ευχαριστώ για όλες τις καταπληκτικές στιγμές που μας χαρίζεις! Να 'σαι πάντα καλά! Quote Share this post Link to post Share on other sites
Posted November 14, 2005 · Report post Δεν έχω τίποτα άλλο να προσθέσω σε όσα σχολιάστηκαν απ'όλους τους φίλους... Προσωπικά, νιώθω τυχερή που μπόρεσα να παρακολουθήσω αυτά τα δύο μεγάλα έργα εκτελεσμένα με τόσο μοναδικό τρόπο. Αυτό που ζήσαμε τις δυο βραδιές δύσκολα επαναλαμβάνεται. Ευχαριστούμε... Quote Share this post Link to post Share on other sites
Posted November 14, 2005 · Report post Όσον αφορά στο Μέγαρο. Νομίζω πως παρουσιάστηκαν τα συγκεκριμένα έργα σε έναν άκρως πολιτισμένο χώρο. Μπορεί να υπάρχουν ενστάσεις για το ''σφιχτο'' συνδρομητικό κοινό του Μεγάρου. Κατανοητό. Δεν πιστεύω , πάντως, πως όταν ο Θεοδωράκης έγραφε αυτά τα τραγούδια, επεδίωκε να αφορούν μόνο τους εργάτες ή τους οικοδόμους. Γράφτηκαν για όλο τον λαό. Γράφτηκαν και για μένα που δικηγορώ, για τον δημόσιο υπάλληλο, για τον καλλιτέχνη, για ΟΛΟΥΣ!! Μην αποκλείουμε κανέναν από το να θέλει ή και να μπορεί να ονειρεύεται. Να χωρίσουμε τους ανθρώπους σε αυτούς που συνειδητά και με όλες τις αισθήσεις τους τεντωμένες παρακολούθησαν τις συναυλίες και σε αυτούς που πήγαν, είδαν και απήλθαν. Αυτό το κατανοώ. Αλλά γιατί όχι και ο μεγαλοεργολάβος να μην είναι μέτοχος όχι μιας εταιρίας κατασκευαστικής, αλλά μέτοχος του ονείρου; Μπορεί στα νιάτα του να ήταν οικοδόμος και να μην ξεχνά. Πώς και ποιος μπορεί να τον αποκλείσει; Και στο τέλος προτιμώ το Μέγαρο από άλλους-αμφιβόλου αισθητικής και υποδομής- χώρους. Είναι πάρα πολύ σημαντικό το άνοιγμα του Μεγάρου στην ελληνική,καλή μουσική. Κάνει αυτό που θα έπρεπε να θεωρείται αυτονόητο. Και να προχωρήσω παραπέρα. Πού είναι το Υπουργείο Πολιτισμού και οι εξαγγελίες περί Αρχείου ελληνικής μουσικής ή Ακαδημίας μουσικής, θεάτρου κ.λ.π; Μπορεί να υπάρχει πρόβλημα με κάποια μερίδα του κοινού του Μεγάρου, αλλά δεν με προβλημάτισε ο χώρος. Ούτε ένιωσα ποτέ άβολα(όσες παραστάσεις κι αν παρακολούθησα).Ξαναερμηνεύτηκαν δύο υπέροχα, κλασσικά-διαχρονικά έργα σε έναν χώρο μουσικής. Και ερμηνεύτηκαν εξαιρετικά! Αυτά τα λίγα, με απεριόριστο σεβασμό στη διαφορετική άποψη-θέση... Quote Share this post Link to post Share on other sites
Posted November 14, 2005 · Report post Να ξεκαθαρίσω κάποια πράγματα: πρώτα-πρώτα, ένας χώρος από μόνος του δεν είναι ούτε "πολιτισμένος" ούτε "απολίτιστος". Αν δηλαδή τα δύο έργα εκτελούνταν σε ένα εργοστάσιο, σε μια πλατεία ή σε ένα γήπεδο, παρουσία του "λαού" στον οποίο απευθύνονται, όπως πολύ σωστά επισημαίνει η EKOSTEL, τότε θα λέγαμε ότι ο χώρος δεν είναι "πολιτισμένος"; Δεν αρνούμαι ότι το Μέγαρο είναι καλαίσθητο και ότι οι αίθουσες συναυλιών του βοηθούν στο καλύτερο δυνατό ηχητικό αποτέλεσμα. Εξάλλου στο post μου δεν αναφέρθηκα στο ίδιο το Μέγαρο απαξιωτικά ( τι μου φταίνε τα καημένα τα μάρμαρα και τα τζάμια του; ), αλλά σε μια μερίδα του κοινού του. Δεύτερον, αν όντως τα έργα αυτά γράφτηκαν για το λαό, θα έπρεπε να μπορεί να τα ακούσει ο λαός. Και εξηγούμαι με δυο λέξεις:τιμή εισιτηρίου. [Δε θα ξεχάσω το 1994, όταν για τον εορτασμό των 50 χρόνων της απελευθέρωσης της Θεσ/νίκης από τους Γερμανούς δόθηκε μια συναυλία στο Αλεξάνδρειο με τη Φαραντούρη και το Μητσιά όπου εκτελέστηκαν το "Μαουτχάουζεν", τα "Επιφάνεια" και το ’ξιον Εστί" ( κάποιο από αυτά τα έργα μάλιστα διευθύνθηκε από τον ίδιο το συνθέτη αν θυμάμαι καλά). Μια μικρή λεπτομέρεια όμως: η είσοδος ήταν δωρεάν! Έτσι το Αλεξάνδρειο ήταν κατάμεστο από "λαό" και όχι από τους δυσκοίλιους επισήμους οι οποίοι είχαν καθίσει στις γνωστές πλαστικές καρέκλες των πλανόδιων κάτων στο παρκέ. Φυσικά, όποιος ήταν εκεί θυμάται ακόμα τον παλμό και τον ενθουσιασμό του κοινού που ήταν απερίγραπτοι.]Τρίτον, η φράση μου για τους "οικοδόμους και τους εργάτες" γράφτηκε κυρίως για να τους αντιδιαστείλω ως προς τους μεγαλοεργολάβους και τους εργοστασιάρχες που είδα εκεί. Προφανώς, ο Μίκης έγραψε τα έργα του για όλο το λαό: και για τους δοσίλογους, και για όσους παίρνουν και δίνουν μίζες και μιζάρες, για όσους ρυπαίνουν σε μεγάλη κλίμακα το περιβάλλον, για όσους καταπιέζουν τους εργαζόμενους στις επιχειρήσεις τους, κοκ. Προφανώς. Όλοι είμαστε ίδιοι, όλοι τα ίδια κάνουμε, όλοι τα ίδια πιστεύουμε. Προφανώς. Δημοκρατία έχουμε ο καθένας είναι ελεύθερος να λέει ό,τι θέλει και μετά να πηγαίνουμε μαζί του για ένα ουζάκι. Προφανώς... Όσο για τον καημένο το μεγαλοεργολάβο που "μπορεί να ήταν στα νιάτα του οικοδόμος" και δεν ξεχνά, τι δεν ξεχνά; Τις τύψεις του; Και σε ποιο όνειρο θέλει να μετέχει; Στο όνειρο της κονόμας; Προσωπικά, δε μίλησα καθόλου με όρους αποκλεισμού και απαγόρευσης. Ο καθένας μπορεί να πράττει ό,τι θέλει αρκεί να μη βλάπτει τους άλλους και είναι αυτονόητη η προσωπική του ελευθερία, αλλά ταυτόχρονα κρίνεται και αξιολογείται κάθε στιγμή με βάση τις πράξεις του... Αυτά. Κλείνοντας θέλω να ευχαριστήσω την EKOSTEL για τον αυτονόητο απεριόριστο σεβασμό που δείχνει στη διαφορετική μου άποψη-θέση...Νόμιζα ότι ήταν πολύ πιθανό σε ένα forum όπως αυτό να μη γίνονται σεβαστές απόψεις που ούτε θίγουν ούτε προσβάλλουν κανένα... Quote Share this post Link to post Share on other sites
Posted November 14, 2005 · Report post Να σε ρωτήσω κάτι τελευταίο, αγαπητέ φίλε. Πιστεύεις πως όποιος πετυχαίνει στη ζωή του, αποκτά χρήματα, κοινωνική καταξίωση, δεν έχει το δικαίωμα να μην ξεχνά τις ρίζες του; Γιατί ο άνθρωπος που έχει προσπαθήσει πολύ στη ζωή του κι έχει δικαιωθεί υλικά και ηθικά να μην έχει δικαίωμα να θυμάται; Γιατί να το αναγάγουμε στο πιθανό συναίσθημα των τύψεων; Μου θυμίζει εκείνο το ανεκδιήγητο ότι όποιος είναι αριστερός στην Ελλάδα δεν πρέπει να είναι πλούσιος. Αλλά ας μην παρεκτραπούμε κι ας μην οδηγηθεί σε άλλες ατραπούς η συζήτηση. Μου αρέσουν κι εμένα τα τραγούδια να τα ακούω και στις πλατείες και στα γήπεδα και στα θέατρα και στα μέγαρα. Αγιασμένα τραγούδια είναι. Όπου κι αν παιχτούν δεν θα τους αφαιρεθεί η αίγλη που τους έχει δοθεί. Το εννοώ αυτό που είπα παραπάνω για τον σεβασμό στην διαφορετική ,από τη δική μου, άποψη. Ό,τι εκφράζω εγώ δεν είναι και το σωστό. Μου αρέσει άλλωστε και χαίρομαι που σε αυτό το forum μπορούμε όλοι να εκφραζόμαστε ελεύθερα, αρκεί να μην προσβάλλουμε τις αρχές και τις αξίες του άλλου. Νομίζω πως εδώ θα συμφωνήσουμε άπαντες. Quote Share this post Link to post Share on other sites
Posted November 14, 2005 · Report post Οι ρίζες δηλαδή των Λυκουρέζων, των Αγγελοπουλαίων, των Λαμπράκηδων κοκ. είναι αυτές; Ας το δεχτώ. Αλλά ας ρωτήσω κι εγώ κάτι με τη σειρά μου: Όταν έχεις πλουτίσει με τρόπο ανήθικο, παράνομο, άδικο, δεν έχεις πάρει πρώτος εσύ το τσεκούρι και έχεις κόψει τις ρίζες σου; Αν υπήρχαν στο μέγαρο άνθρωποι που ξεκίνησαν από χαμηλά και με κόπους και σκληρή εργασία έφτασαν να γίνουν ευκατάστατοι, τότε έχουν τον αμέριστο σεβασμό μου. Δε μίλησα όμως για αυτούς. Ξέρετε, έχουμε μπερδέψει κάποια πράγματα: άλλο είναι να έχεις αποκτήσει οικονομική ευμάρεια και άλλο να ανήκεις στις 20-40 οικογένειες που ελέγχουν την οικονομική και πολιτική ζωή μιας χώρας. Για να μη ξεφύγουμε όμως πολύ θα επαναλάβω πιο καθαρά αυτό που είπα σε προηγούμενα post μου: Αυτό που κάποτε ήταν πολιτική και μουσική πρωτοπορία κατάντησε πλέον κατεστημένο, καθεστώς, πράγμα που έχει συμβεί και άλλες φορές στη διάρκεια της ανθρώπινης ιστορίας. ’λλου παπά ευαγγέλιο είναι βέβαια ότι αυτό το κατεστημένο εξακολουθεί να με συγκινεί αισθητικά... Τέλος, δεν αμφισβητώ το ότι η EKOSTEL σέβεται την άποψη μου , αλλά αναρωτιέμαι για ποιο λόγο θα πρέπει να δηλώσει κάποιος κάτι τόσο αυτονόητο. Αυτά και κλείνω. Αν θέλουμε να συνεχίσουμε τη συζήτηση αυτή καλό θα ήταν να μην το κάνουμε σε αυτό το topic γιατί θα βγούμε σύντομα υπερβολικά εκτός θέματος. Μπορούμε να ανοίξουμε ένα νέο topic αλλού... Quote Share this post Link to post Share on other sites