Δήμος Μούτσης

[HARDET 1]

Η εκπομπή Η ζωή είναι αλλού φιλοξενεί την προσεχή Τετάρτη 11.1.2006 το συνθέτη Δήμο Μούτση στην τηλεόραση της ΕΤ-1, στις 9 το βράδυ. Σύμφωνα με το δελτίο τύπου στην ιστοσελίδα της ΕΡΤ:

Ένας από τους σημαντικότερους συνθέτες της γενιάς του 60, ο Δήμος Μούτσης είναι ο καλεσμένος της πρώτης εκπομπής του έτους. Ο δημιουργός της «Ελευσίνας», του «Αύριο πάλι» και του «Αγιου Φεβρουάριου» αλλά και του «Αν ο αγέρας φυσά» του «Ετσι είναι η ζωή» και του «Μη μου χτυπάς τα μεσάνυχτα την πόρτα» και τόσων ακόμη επιτυχιών, μιλάει για την ζωή του, στην ζωή και το τραγούδι. Μιλάει για ποιους τον καθόρισαν σαν άνθρωπο και σαν μουσικό και επισημαίνει «Το δύσκολο δεν είναι να γράψεις ένα τραγούδι. Το δύσκολο είναι να γράψεις ένα τραγούδι που να έχει λόγο ύπαρξης». Ακόμη αναφέρεται στους γάμους του αλλά και στον έρωτα που τόσο καθοριστικό ρόλο έπαιξε και παίζει στη ζωή του.

[GIANNHS 0]

Εξαιρετική η χθεσινή εκπομπή με τον σπουδαίο Δήμο Μούτση, ο οποίος μετά από πολλά χρόνια επιτέλους έσπασε την σιωπή του και εμφανίστηκε στην τηλεόραση.

Πολλά συγχαρητήρια και στην Εύη Κυριακοπούλου που κάνει μια πολύ καλή εκπομπή [ να πάει εκεί και ο Νταλάρας , αλλά αργότερα ]

Μακάρι να κυκλοφορήσει σύντομα την νέα του δουλειά που τόσα χρόνια την περιμένουμε και δεν βγαίνει, κατάντησε σαν της ’ρτας τι γεφύρι..

Πάντως έχω να λέω τα καλύτερα για τον Μούτση. ’κουγα πριν μέρες το ΄΄Να΄΄ έναν εξαιρετικό δίσκο , και ανακάλυψα ΄πόσο μπροστά βρισκότανε από την εποχή του τελικά , μουσικά , στιχουργικά ,[με τον Τριπολίτη σε μεγάλη έμπευση ] ενορχηστρωτικά, και μερικοί δεν τον καταλάβαιναν τότε.

Αυτός ο άνθρωπος μαζί με άλλους πέντε έξι έδωσαν νόημα στην έννοια της τραγουδοποίιας, όχι σαν κάτι άλλους σημερινούς που αυτοβαπτίζονται έτσι, και είναι εντελώς ατάλαντοι

Μια ερώτηση;

Γιατί ο Νταλάρας δεν του ζητάει καινούργια τραγούδια;

Έπρεπε κατά την ταπεινή μου γνώμη να τον προσεγγίσει εδώ και πολλά χρόνια.

[ΘΑΝΑΣΗΣ ΠΟΛΥΜΗΧΑΝΟΣ 11,573]

Γιάννη συμφωνώ μαζί σου σε όλα.Πραγματικά η εκπομπή ήταν εξαιρετική και είναι "απορίας άξιον" το γιατί δεν γίνεται επιτέλους μια τέτοια συνεργασία, πολύ περισσότερο όταν ο Νταλάρας έχει επανειλημμένως δηλώσει στο παρελθόν το πόσο εκτιμά τον Μούτση και το πόσο θα ήθελε να πει τραγούδια του.

[Tasos 3]

Παιδιά, από το στόμα σας και στου... Νταλάρα το αυτί! Είμαι κι εγώ της γνώμης ότι ο Νταλάρας, πριν ολοκληρώσει την καριέρα του(εύχομαι να είναι πολύ μακριά αυτή η στιγμή) θα πρέπει να τραγουδήσει(σε πρώτη εκτέλεση) Δήμο Μούτση!

[Michael 2]

Λοιπόν, ας γράψω κι εγώ την τελείως διαφορετική γνώμη μου ως προς τον τραγουδοποιό Μούτση.

Διάβαζοντας το κείμενο του Γιάννη (doctor 49) άρχισα αμέσως να ψάχνω μέσα στους δίσκους μου για το "Να". Και προς μεγάλη μου έκπληξη διαπίστωσα πως δεν το έχω ακόμα. Όχι πως με ενδιαφέρει ιδιαίτερα να ακούω τον Μούτση· απλώς επιδίωξή μου είναι να αποκτήσω όλους τους κύκλους τραγουδιών που έγραψε ως τραγουδοποιός (δηλαδή ερμηνεύοντας τα κομμάτια ο ίδιος) μια και προφανώς έχουν τόση σημασία για την ελληνική μουσική και ακούστηκαν τόσο πολύ κάποια τραγούδια τους.

Τέλος πάντων, τους τίτλους των τραγουδιών του "Να" τους βρήκα στο Ίντερνετ. Πρόκειται για τα εξής κομμάτια:

- "Το όνειρο"

- "Παίξε Μάρκο το μπουζούκι σου για μένα"

- "Μια φυσαρμόνικα που κλαίει"

- "Να"

- "Μην το ψάχνεις, δεν πειράζει"

- "Πάει μας τέλειωσε πια"

- "Κύριε πρόεδρε"

- "Ο έρωτας είναι πάντα μελαγχολικός"

Αναπόφευκτο λοιπόν να έχεις στα αυτιά σου μερικά από αυτά τα τραγούδια, ακόμα κι αν δεν σου λένε τίποτα, αφού (τουλάχιστον για κάποιο χρονικό διάστημα) τα έπαιζαν ξανά και ξανά στο ραδιόφωνο (ειδικά το "Μια φυσαρμόνικα που κλαίει", επίσης "Το όνειρο" [που το έχω και σε δεύτερη εκτέλεση με τη Μούσχουρη] κ.ά.). Τόση ακουστική "πλύση εγκεφάλου" έγινε με αυτά τα έργα του Μούτση! (Το ίδιο φαινόμενο μια ενοχλητικά υπερβολική προβολή κάποιων τραγουδιών / καλλιτεχνών στο ραδιόφωνο κατά καιρούς παρατηρήθηκε βέβαια και σχετικά με διάφορους άλλους, λ.χ. με τον Σταμάτη Κραουνάκη).

Συνολικά οι κύκλοι τραγουδιών του Μούτση ως τραγουδοποιού είναι οι εξής:

- 1981: "Φράγμα" (με τραγούδια όπως "Ερηνούλα μου", "Δε λες κουβέντα" [ντουέτο με την Μπέλλου], "Νταλίκα" [με την Μπέλλου])

- 1983: "Ενέχυρο" (τα πιο γνωστά τραγούδια ίσως είναι "Γουώκμαν", "Κύριε Τζαφόλια" και "Οι γκόμενες")

- 1987: "Να"

- 1994: "Για πούλημα λοιπόν" (Δεν ξέρω αν κάποιο τραγούδι από αυτό τον δίσκο έγινε πολύ γνωστό.)

Με εξαίρεση το "Να", όλους αυτούς τους δίσκους τους έχω, αλλά μέχρι στιγμής δεν ανακάλυψα ούτε ένα τραγούδι τους που να με αγγίζει. Ίσως το γνωστό "Δε λες κουβέντα" και η "Νταλίκα" ως ένα βαθμό μού αρέσουν (χωρίς να τα συγκαταλέγω όμως ούτε αυτά στα αριστουργήματα στον χώρο της ελληνικής μουσικής). Κατά τα άλλα, η μουσική, η ενορχήστρωση αλλά και η ερμηνεία των κομματιών στους πιο πάνω κύκλους μού φαίνεται τόσο ρηχή και ελαφριά και γλυκανάλατη που δύσκολα αντέχω να τα ακούσω. (Και αυτό μου συμβαίνει σπάνια με την ελληνική μουσική.)

Πολλές φορές αναρωτήθηκα πώς ήταν δυνατόν ότι ο Μούτσης της δεκαετίας του 60 και 70 δηλαδή ένας συνθέτης πραγματικά θαυμάσιων κομματιών "κατάντησε" να γίνει ο δημιουργός τόσο κούφιων τραγουδιών (και από πάνω ερμηνευτής τρίτης κατηγορίας). Σαν να επρόκειτο για δύο τελείως διαφορετικούς ανθρώπους που δεν έχουν τίποτα το κοινό μεταξύ τους ...

Ειδικά για τον Θανάση και τον Τάσο μπορώ να πω ότι ξέρω λίγο τα μουσικά σας γούστα. (Όπως τα ξέρουμε όλοι όσοι διαβάζουμε τα μηνύματα σε αυτό το Φόρουμ.) Και πολλές φορές έχω παρατηρήσει πόσο πολύ συμφωνώ με κάποιες προτιμήσεις σας και τις απόψεις σας περί μουσικής γενικά. Αλλά σε αυτή την περίπτωση, λυπάμαι, δεν μπορώ να σας "καταλάβω" (και ούτε εσένα βέβαια, Γιάννη). Είναι σαν να κινούμαστε σε τελείως διαφορετικούς μουσικούς κόσμους.

Αυτά τα λέω βέβαια χωρίς την παραμικρή εχθρική ή επιθετική διάθεση απέναντί σας. Για μένα η προσωπική εκτίμηση και ο σεβασμός που τρέφω για κάποιον άνθρωπο δεν επηρεάζονται από τη διαφορά αντιλήψεων σε καθαρώς καλλιτεχνικά ζητήματα. Απλώς το βρίσκω ενδιαφέρον πόσο διαφορετικά καμιά φορά τα γούστα και οι αξιολογήσεις είναι. Και το θεωρώ σκόπιμο να διατυπωθεί σε ένα Φόρουμ και μια αποκλίνουσα άποψη για κάποιο θέμα, ειδικά όταν φαίνεται να επικρατήσει κατά τα άλλα μια αρκετά ομόφωνη γνώμη πάνω σε αυτό.

Για τους στίχους των τραγουδιών δεν μπορώ να πω πολλά πράγματα γιατί με τέτοια μελοποίηση βαριέμαι να ασχολούμαι μαζί τους. Αλλά σε γενικές γραμμές ούτε ο τρόπος γραφής του Τριπολίτη ούτε αυτός του Μούτση (ως στιχουργού) δεν μου πολυαρέσουν. Πάντως στους στίχους των εν λόγω τραγουδιών τίποτα δεν τράβηξε την προσοχή μου.

Φαντάζομαι να μην είναι ανάγκη να σας πω τη δική μου γνώμη για μια ενδεχόμενη συνεργασία του Νταλάρα με τον Μούτση. Αν και φοβάμαι ότι ακριβώς κάτι τέτοιο θα μπορούσε να συμβεί: Ο Νταλάρας ερμηνεύει Μούτση αλά "Να", "Ενέχυρο" κλπ.

Να τελειώσω με κάτι το αστείο. Ρίχνοντας μια ματιά σε εκείνα τα τραγούδια του Μούτση που οι στίχοι τους είναι καταχωρημένοι στο "stixoi.info" βρήκα στο τραγούδι "Το όνειρο" το εξής ειρωνικό σχόλιο ενός επισκέπτη (γραμμένο ως απάντηση σε κάποια κριτικά λόγια άλλου χρήστη για τον Μούτση):

«Για όποιον έχει πρόβλημα με τον Μούτση υπάρχει και η Πέγκυ Ζήνα.»

Και τουλάχιστον για μένα όντως έτσι είναι: Έχοντας ακούσει ένα κομμάτι με τον τραγουδοποιό Μούτση και βάζοντας μετά έναν δίσκο με τη Ζήνα συνειδητοποιώ πόσο μου αρέσουν (ορισμένα) δικά της τραγούδια ενώ ο Μούτσης με αφήνει τελείως αδιάφορο (ή με ενοχλεί μάλιστα). Ένα καλό τραγούδι (λ.χ.) με τη Ζήνα ύστερα από τον τραγουδοποιό Μούτση: Είναι σαν να μπαίνει φρέσκος αέρας στην καρδιά.

[ΘΑΝΑΣΗΣ ΠΟΛΥΜΗΧΑΝΟΣ 11,573]

Όταν έγραψα παραπάνω ότι θα ήθελα να ακούσω καινούργια τραγούδια του Μούτση τραγουδισμένα από τον Νταλάρα, εννοούσα κυρίως τραγούδια σαν αυτά που έγραφε στην δεκαετία του 1970.Προσοχή δεν απορρίπτω τα μεταγενέστερα.Υπάρχουν εξαιρετικά τραγούδια και στη δεκαετία του '80.Αλλά θα προτιμούσα ν'ακούσω λαικά τραγούδια σαν το "1922" ας πούμε ή αρκετά άλλα αυτής της περιόδου.Τραγούδια που κι ο ίδιος ο δημιουργός τους θεωρώ ότι υποτίμησε αφού δεν αναφέρθηκε σχεδόν καθόλου σε δουλειές όπως οι "Μαρτυρίες" ή το "Δρομολόγιο".

Όσον αφορά τώρα την υπερπροβολή των τραγουδιών στο ραδιόφωνο , δεν έχω εμπεριστατωμένη άποψη , αφού τόσο παλιότερα όσο και σήμερα, ακούω ελάχιστα.

[GIANNHS 0]

Μichael το τι αγγίζει κάποιον και τι όχι είναι ένα τελείως προσωπικό του θέμα.

Επιμένω σ΄ αυτά που έγραψα για τον Μούτση , ο τρόπος γραφής του και ιδιαίτερα τα λαικά του 70 με μαγεύουν ιδιαίτερα.Από κει και πέρα θεωρώ πως την δεκαετία του 80 έγραψε τρία από τα καλύτερα τραγούδια της δεκαετίας ΄΄Την Ερηνούλα μου¨΄ την ΄΄Φυσαρμόνικα΄΄ και ίσως το καλύτερό του για μένα το ΄΄Όνειρο΄΄ και μην ξεχνάς ότι ο Μούτσης δεν ήταν ποτέ της ποσότητας... στο λέω αυτό για να μην πεις ότι σου αναφέρω μόνο τρία τραγούδια από την εποχή εκείνη.Και επίσης θυμάμαι ότι εκείνη την εποχή σχεδόν όλες οι μουσικές σκηνές έπαιζαν κάποιο από αυτά τα τραγούδια. Τώρα αν ε΄σενα δεν σε αγγίζουν αυτά τα τραγούδια είναι αναφαίρετο δικαιωμά σου, αλλά εγώ θα ήθελα πολύ τον Νταλάρα να ερμηνεύει τραγούδια του Μούτση [και ιδιαίτερα λαικά ], από το να λέει τραγουδάκια σαν την ΄΄Πόπη΄΄ η σαν τον ΄΄Πάρι΄΄, η σαν του τελευταίου του δίσκου. Ο Μούτσης το 80 είχε έναν προσωπικό ήχο και στίχο και αυτό δεν άρεσε σε πολλούς που τον είχαν συνηθίσει σε λαικά και τον ήθελαν ταγμένο εκεί. Αυτός θεώρησε ότι εξάντλησε της λαικές φόρμες και ήθελε να πειραματιστεί κάπου αλλού.Μην ξεχνάς ότι τα τραγούδια πρέπει να εκφράζουν και την εποχή τους, και το 80 άρχισαν να αλλάζουν πολλά πράγματα όχι ΄μόνο στο τραγούδι αλλά και στην ζωή μας και στίχος σαν το ΄΄Σκοτεινή και παράξενη ετούτη εποχή, σιωπηρή μουσική, ισχυρή μοναξιά΄΄ εκφράζει πλήρως την εποχή εκείνη . Σκοπός του δημιουργού είναι να είναι μέσα στο κλίμα της εποχής του και να καταθέσει την προσωπική του αλήθεια , αλλιώς γίνετε γραφικός. Σαφέστατα και υπάρχουν και μέτρια τραγούδια του Μούτση .

Θα συμφωνήσω σε αυτό που λες για το ραδιόφωνο αλλά το κακό με αυτές της περιπτώσεις είναι γενικότερο. Τέλος αυτό που λες για κάποια μέλη για τους΄΄τελείως διαφορετικούς κόσμους΄΄ που μπορεί να κινούμαστε , σκέψου να συμφωνούσαμε σε όλα θα ήταν πληκτικό, για να μην σου πω και ύποπτο.

[Tasos 3]

Αγαπητέ Michael, κάθε μέρα ανακαλύπτω, μέσα από τον εαυτό μου, πόσο πολυσύνθετο και συνάμα αντιφατικό ον είναι ο άνθρωπος. Στο χώρο λοιπόν του τραγουδιού, που για μένα παίζει σημαντικό ρόλο στη ζωή μου(ως ακροατή), "πιάνω" τον εαυτό μου από τη μια -το ξέρεις εσύ- να μου αρέσουν τα βαριά λαϊκά(αυτά όμως που κρύβουν πόνο, πάθος, αλήθεια και αυθεντικότητα μέσα τους) κι από την άλλη "έντεχνες" δημιουργίες(ας τις ονομάσω έτσι) σαν αυτές του Μούτση. ’βυσσος η ψυχή του ανθρώπου...

Στον Μούτση, χωρίς να παραβλέπω τα όμορφα λαϊκά του, στα οποία αναφέρθηκαν ο Θανάσης και ο Γιάννης, εμένα μου αρέσουν οι δουλειές του '80, ίσως γιατί σε συνδυασμό με το στίχο, με εκφράζουν σαν άνθρωπο και σαν πολίτη. Για παράδειγμα εγώ λατρεύω τον καταγγελτικό στίχο του Τριπολίτη, αποτελεί για μένα κάτι σαν φετίχ! Ενώ από την άλλη λατρεύω και τους απλούς λαϊκούς στίχους που μιλάνε για το ανθρώπινο πάθος και καημό, αρκεί όπως είπα να εμπεριέχουν μέσα τους αλήθεια και αυθεντικότητα.

Για να επανέλθω στον Μούτση, εγώ θα ήθελα ο Νταλάρας να πει τραγούδια του(ως μουσική και ως στίχο) σαν κι αυτά του "Να". Για τη λαϊκή πλευρά του Νταλάρα, θα προτιμούσα έναν πολυσυλλεκτικό δίσκο με τραγούδια του Νικολόπουλου και κυρίως των Πολυκανδριώτη, Σούκα και Μουσαφίρη. Βέβαια δε θα βγουν από μια τέτοια δουλειά τα εκκωφαντικά σουξέ-τα οποία και δεν τα χρειάζεται πια ο Νταλάρας- αλλά υποδειγματικά κλασικά λαϊκά τραγούδια με "ερμηνείες - σχολείο" από τον Γιώργο Νταλάρα.

Τώρα για την Πέγκυ Ζήνα που ανέφερες και η οποία σου αρέσει. Σεβαστό. Είναι ωραία γυναίκα, έχει καλή φωνή και φέρνει, όπως το γράφεις κι εσύ, μια φρεσκάδα...γενικά! Τα τραγούδια της όμως είναι, για μένα, πολύ εύκολα. Μπορεί να κερδίζουν τους πολλούς στο πρώτο τους άκουσμα(ειδικά άμα έχουν πιει και κανένα ουίσκι στα κλαμπ) αλλά μένουν πολύ στην επιφάνεια του θέματος, ακόμα κι αυτού των ανθρώπινων συναισθηματικών σχέσεων. Και, ξέρεις, η "κατάστασή" μου με τα χρόνια χειροτερεύει... Όταν από τα 15 μου δεν μου έλεγαν τίποτα αυτά τα τραγούδια - σλόγκαν, φαντάσου τώρα που πλησιάζω τα 40... Όταν, στις αρχές της δεκαετίας του '80, οι συμμαθητητές μου, τότε, τραγουδούσαν το '"Σ' αγαπάω μ' ακούς" του Σαλαμπάση ή το "Πωλείται όπως είναι επιπλωμένο" του Αντύπα, εγώ την έβρισκα με το "Ραντάρ" του Νταλάρα, τη "Διαίρεση" του Παπακωνσταντίνου, αλλά και με κάποια, νταλκαδιάρικα, παλιά λαϊκά. Να, οι αντιφάσεις, για τις οποίες σου μίλησα παραπάνω...

[Athinaki 0]

Εκείνο που λέει "Αυτά τα χέρια είναι δικά σου και τα' χεις στείλει για να με δικάσουν" νομίζω είναι του Μούτση? Είμαι ψιλοάσχετη από δημιουργούς...Πάντως μου αρέσει πάρα πολύ...

[Ziogos_Vangelis 0]

Είναι καταπληκτικός συνθέτης... Ο πατέρας μου έχει κάτι παλιόυς δίσκους του, στους οποίους τραγουδάει ο Γιάννης Πάριος. Τα τραγούδια του είναι καταπληκτικά... Δε ξέρω να έχει τραγουδήσει ο Γιώργος άλλα από τα τραγούδια του, εκτός από το "Μια φυσαρμόνια κα που κλαίει" στο "Αττικόν".

[Michael 2]

Θανάση, Γιάννη, Τάσο, σας ευχαριστώ για τις απαντήσεις σας. Πολύ ενδιαφέροντα σχόλια με τα οποία συμφωνώ μάλιστα σε πολλά σημεία. Όταν προλάβω να γράψω κάτι το ουσιαστικό (δεν είναι τόσο εύκολο σε μια ξένη γλώσσα ) ίσως επανέρθω.

Υπάρχουν εξαιρετικά τραγούδια και στη δεκαετία του '80.Αλλά θα προτιμούσα ν'ακούσω λαικά τραγούδια σαν το "1922" ας πούμε ή αρκετά άλλα αυτής της περιόδου.Τραγούδια που κι ο ίδιος ο δημιουργός τους θεωρώ ότι υποτίμησε αφού δεν αναφέρθηκε σχεδόν καθόλου σε δουλειές όπως οι "Μαρτυρίες" ή το "Δρομολόγιο".

Φοβάμαι ότι όντως τον ίδιο τον Μούτση δεν τον ενδιαφέρει πια πολύ το μουσικό το παρελθόν. (Θυμάμαι αμυδρά που κάποτε το είχε πει μάλιστα σε κάποια συνέντευξη, χωρίς όμως να έχω συγκρατήσει λεπτομέρειες.) Μάλλον απίθανο μου φαίνεται λοιπόν να ξαναγυρίσει καλλιτεχνικά στις περιόδους που έχουμε στο νου εμείς.

Εκείνο που λέει "Αυτά τα χέρια είναι δικά σου και τα' χεις στείλει για να με δικάσουν" νομίζω είναι του Μούτση? Είμαι ψιλοάσχετη από δημιουργούς...Πάντως μου αρέσει πάρα πολύ...

Ακριβώς! Του Μούτση είναι:

"Αυτά τα χέρια", σε στίχους του Λευτέρη Παπαδόπουλου, τραγουδιστής είναι ο Μητσιάς.

Καταπληκτικό τραγούδι του 1969 ή 1970. (Ο Θανάσης μάλλον θα γνωρίσει την ακριβή ημερομηνία. :lol: )

Είναι καταπληκτικός συνθέτης... Ο πατέρας μου έχει κάτι παλιόυς δίσκους του, στους οποίους τραγουδάει ο Γιάννης Πάριος. Τα τραγούδια του είναι καταπληκτικά...

Και ο Πάριος έχει τραγουδήσει Μούτση (σε δίσκους); Δεν θυμάμαι κανένα τραγούδι.

[Michael 2]

Αφού ταιριάζει τόσο πολύ με το θέμα μας, αποφάσισα να ... κλέψω άλλη μια φορά ένα απόσπασμα από το εξαιρετικό βιβλίο του Κώστα Μυλώνα: "Ιστορία του Ελληνικού Τραγουδιού / 3 (1970-1980)", εκδόσεις Κέδρος (1992).

Η ανάλυση της καλλιτεχνικής στροφής του Μούτση από τον Κώστα Μυλωνά στηρίζει τα όσα γράφει πιο πάνω ο Γιάννης (doctor 49). Το αποτέλεσμα της στροφής αυτής δεν το δέχεται με τον ενθουσιασμό του Γιάννη, αλλά αναμφισβήτητα το αξιολογεί πολύ πιο θετικά απ ό,τι εγώ.

Γράφει λοιπόν ο Μυλωνάς (στη σ. 160):

«Ολοκληρώνοντας την αναφορά στο Δήμο Μούτση θα πρέπει να πούμε ακόμα ότι, τα επόμενα από την δεκαετία του 70 χρόνια, το ύφος του αλλά και γενικά η στάση του απέναντι στο τραγούδι θ αλλάξει. Στηριγμένος ως ένα βαθμό και με τρόπο δημιουργικό και προσωπικό στα ξένα πρότυπα, θ αναζητήσει μια νέα πορεία και θ ακολουθήσει δρόμους μοναχικούς και ανεξάρτητους, που οδηγούν όμως στα αιτήματα των καιρών. Αγνοώντας τη λογική της δισκογραφικής πιάτσας και παραμερίζοντας τους αγοραίους επαγγελματικούς υπολογισμούς, θα επιδιώξει τη ριζική ανανέωση των εκφραστικών του μέσων και θα γράψει τραγούδια τα οποία θα κινούνται σε εντελώς διαφορετική τροχιά από εκείνα που πραγματοποίησε τις δύο προηγούμενες δεκαετίες. Τραγούδια με σύγχρονο ήχο, που τους στίχους και την ερμηνεία τους δε θα εμπιστευτεί παρά μόνο στον εαυτό του [σημ.:εξαίρεση ο κύκλος "Φράγμα" του 1981 που τους στίχους του έγραψε ο Τριπολίτης και όπου συμμετέχουν ως ερμηνευτές και οι Μπέλλου, Κηλαηδόνης και Πρωτοψάλτη], αρνούμενος έτσι τη διαδικασία εκείνη που υπακούει στο star system και στην εκ των προτέρων εξασφάλιση την εμπορικής επιτυχίας. Η στροφή και οι επιλογές αυτές του συνθέτη, η συνειδητή αυτοπεριθωριοποίησή του, ίσως να μην ήταν επωφελής για την επαγγελματική του σταδιοδρομία. Επίσης, η νέα δουλειά του ίσως να είναι μουσικά λιγότερο εμπνευσμένη από την παλιά και οι επιτυχίες του όχι τόσο μεγάλες όπως άλλοτε. Όμως, ανεξάρτητα από τα αποτελέσματα, η στροφή και οι επιλογές αυτές, είναι προϊόν μιας βαθύτερης εσωτερικής ανάγκης και υπεύθυνης καλλιτεχνικής στάσης του Μούτση, σ ό,τι αφορά στο τραγούδι και στα προβλήματά του στους χαλεπούς καιρούς μας.»

[GIANNHS 0]

Μichael ας μην μπούμε τώρα σ΄ αυτήν την διαδικασία και αρχίζουμε και παραθέτουμε κείμενα και κριτικές όλων αυτών των ανθρώπον γιατί δεν θα βρούμε άκρη. Μην ξεχνάς ότι πολλοί δίσκοι και δημιουργοί ,που λογίζονται σήμερα ως κλασσικοί , στον καιρό τους είχαν δεχθεί πολλές άσχη μες κριτικές από πολλούς άσχετους, [δεν είναι καρφί για τον Μυλωνά αυτό ] αλλά ο κόσμος είχε άλλη γνώμη. ΄΄Εργα του Μίκη και του Χατζιδάκη αλλά και άλλων , είχαν περάσει δια πυρός και σιδήρου από όλους αυτούς.

Ας αφήσουμε τον χρόνο να κάνει την δουλειά του, και μην ξεχνάς ότι ΄΄ο χρόνος σταματά και υποκλίνεται στην δύναμη του καλού τραγουδιού΄΄ και ο Μούτσης έχει γράψει την δική του ιστορία- συμπεριλαμβανομένης και της δεκαετίας του 80 για μένα -.

[Michael 2]

Μichael   ας  μην  μπούμε  τώρα  σ΄ αυτήν  την διαδικασία  και  αρχίζουμε και παραθέτουμε  κείμενα και κριτικές όλων  αυτών των ανθρώπον  γιατί  δεν θα  βρούμε  άκρη.  

Αυτή δεν ήταν η πρόθεσή μου ούτε θα είχα το υλικό να κάνω κάτι τέτοιο. Απλώς βρήκα πολύ ενδιαφέρον το συγκεκριμένο κείμενο του Μυλωνά το οποίο ταιριάζει απολύτα με το εν λόγω θέμα· ένα θέμα για το οποίο ξεκίνησες να γράφεις άλλωστε έσυ (και όχι εγώ). Φαίνεται ότι απλώς σε πειράζει ότι το σχόλιο του Μυλωνά δεν εκφράζει τον ίδιο ενθουσιασμό με αυτόν που τρέφεις εσύ για τον Μούτση ως τραγουδοποιό. Αλλιώς δεν εξηγείται ότι το απόσπασμα είναι και αφορμή για σένα να αρχίσεις να μιλάς για διάφορες "άσχημες κριτικές" (τρίτων) παρ όλο που αυτά που γράφει ο Μυλωνάς δεν μου φαίνονται καθόλου αρνητική αξιολόγηση της εν λόγω στροφής του Μούτση και σε πολλά σημεία συμπίπτουν μάλιστα με όσα λες εσύ για το θέμα.

Όσο για τη διαχρονικότητα ενός έργου, αυτή κατά τη γνώμη μου δεν είναι απαραίτητα απόδειξη και μάλλον ούτε καν κριτήριο για την υψηλή ποιότητά του· όπως και αντίθετα το γεγονός πως κάποια τραγούδια (ή και ολόκληροι καλλιτέχνες) μένουν στην αφάνεια ή ξεχνιούνται γρήγορα δεν σημαίνει αυτόματα ότι αυτά/-οί δεν αξίζουν. (Πράγμα που τεκμηριώνεται και από το topic με τα "Ξεχασμένα διαμάντια".)

[HARDET 1]

Ημίωρο αφιέρωμα στο Δήμο Μούτση έχει η εκπομπή της ΕΤ-1 Μονόγραμμα την Τρίτη 14 Φλεβάρη στις 7:30 το απόγευμα.

[ΘΑΝΑΣΗΣ ΠΟΛΥΜΗΧΑΝΟΣ 11,573]

Το νέο τεύχος του περιοδικού "Μετρονόμος" περιέχει εξώφυλλο, μια πολύ ενδιαφέρουσα συνέντευξη κι ένα αφιέρωμα με την πλήρη δισκογραφία του Δήμου Μούτση.

Μεταξύ άλλων ο δημιουργός αναφέρεται στη νέα δισκογραφική δουλειά που ετοιμάζει εδώ και αρκετό καιρό.

Δ.Μ:...Τώρα μου μένουν δύο-τρία κομμάτια για να τελειώσει η δουλειά.

Ερ.:Έχετε σκεφτεί ποιοί θα τραγουδήσουν;

Δ.Μ:Η Χαρούλα Αλεξίου θα τραγουδήσει, σκέφτομαι και το Μητροπάνο, θα πω κι εγώ ένα δύο, ενδεχομένως να πούμε και ένα μαζί με το Μαχαιρίτσα, θα δούμε...Το "πρόβλημα" είναι ότι υπάρχουν τέσσερα ζειμπέκικα και η Χαρούλα κάπου κολλάει, κακώς βέβαια, γιατί μια δοκιμή έχουμε κάνει.Εκείνο πάντως που είναι πολύ σημαντικό -δεν ξέρω ποιος θα τα πει όλα ή τα μισά-είναι ότι είναι πολύ ωραία τραγούδια.Αυτό είναι γεγονός και από ανθρώπους που δεν είναι πολύ εύκολοι στην κριτική τους.Και εμένα μου αρέσουν , που τα δικά μου τραγούδια τα... βαριέμαι.Έχω και έναν περίεργο τίτλο για το δίσκο στο μυαλό μου.Σκέφτομαι να τον ονομάσω "Η όπερα του δρόμου" υπάρχει και το ομώνυμο τραγούδι που άκουσες , σε δικούς μου στίχους".

Σε κάποιο άλλο σημείο της συνέντευξης ο συνθέτης αναφέρει τα εξής:

"Oι περισσότεροι τραγουδιστές είναι να "πάμε να τα πούμε να πάρουμε το μεροκάματο".Όχι όλοι βέβαια, για παράδειγμα ο Νταλάρας είναι μεγάλος τραγουδιστής, εμένα δεν μου πάει, αλλά για να τραγουδήσει κουρδίζει δυο ώρες τους μουσικούς.Προσέχει τη λεπτομέρεια.Είναι ένας άνθρωπος που τιμά τα τραγούδια που λέει.Και έτσι πρέπει".

[ΘΑΝΑΣΗΣ ΠΟΛΥΜΗΧΑΝΟΣ 11,573]

Σήμερα με την "Ημερησία" το cd "Στροφές" του Δήμου Μούτση με τη Βίκυ Μοσχολιού.

[Tasos 3]

Σήμερα με την "Ημερησία" το cd "Στροφές" του Δήμου Μούτση με τη Βίκυ Μοσχολιού.

Αυτή είναι, πράγματι, μια ουσιαστική προσφορά! Εκπληκτικός δίσκος.

Μου ξαναθύμησε κάποια αγαπημένα τραγούδια των παιδικών μου χρόνων(ο δίσκος κυκλοφόρησε το 1973).

Το καλύτερο,βέβαια, τραγούδι του δίσκου είναι, κατά τη γνώμη μου, το "Στους μπαξέδες(εις μνήμην)", που η Μοσχολιού το λέει υπέροχα. Δεν μπορώ όμως να μην αναφερθώ στη πρόσφατη ερμηνεία του από τον Νταλάρα, στα πλαίσια του αφιερώματος στον Μάνο Ελευθερίου που πραγματοποιήθηκε πριν λίγους μήνες στον ΙΑΝΟ(υπάρχουν αναφορές κι εντυπώσεις στο σχετικό τόπικ). Με την ερμηνεία του έδειξε τι σημαίνει να δίνεις μια άλλη διάσταση σ' ένα κομμάτι μέσα από μια επανεκτέλεση.

Συγκεκριμένα, χρωματίζει κάποια σημεία των παρακάτω στίχων(τονίζω τις συλλαβές στις παρανθέσεις) μοναδικά!

-"... ο βοριάς που ματώνει στις Κυκ(λά)δες...¨.

-"...να μου πεις κρυφά κι (μέ)να...".

-"... για να μάθεις αχ βρε μαύρο περι(στέ)ρι...".

Οι επιτυχίες όμως του δίσκου, όταν κυκλοφόρησε, ήταν τα τραγούδια : "Και γεια χαρά" και "Αγκαλιά και πλάϊ πλάϊ".

Επειδή από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου,από τις αρχές της δεκαετίας του '70 άκουγα συνεχώς ραδιόφωνο, το "Και γεια χαρά" παιζόταν συνεχώς. Ήταν σουξέ.

Είναι μια μεγάλη κουβέντα, που πρέπει να την κάνουμε κάποια στιγμή, να εστιάσουμε δηλαδή στο ποια τραγούδια και πως γίνονται σουξέ, με την έννοια ότι παίζονται συνεχώς από το ραδιόφωνο. Δεν ξέρω αν υπήρχαν και τότε οι ... λίστες, ή αν οι εταιρείες προωθούσαν κάποια τραγούδια, πάντως, σιγά-σιγά, διαπιστώνω πως όλα τα σουξέ, της κάθε εποχής, της κάθε πενταετίας, της κάθε δεκαετίας, είχαν ένα συγκεκριμένο μελωδικό ηχόχρωμα, που ήταν το κυρίαρχο της εποχής τους, χωρίς, φυσικά, αυτό να σημαίνει, ειδικά για τα τραγούδια της δεκαετίας του '70, ότι δεν ήταν και πολύ καλά και μελωδικότατα τραγούδια.

Απλά, σκέφτομαι, ότι το κριτήριο για να χαρακτηριστεί, σε κάθε εποχή, ένα τραγούδι, σουξέ, είναι, ότι θα πρέπει να ανήκει στον κυρίαρχο μελωδικό-στιχουργικό "κανόνα" της εποχής του.

Κι αν αυτός ο "κανόνας", με τα χρόνια, αλλάζει, ο "τρόπος", μάλλον, παραμένει ο ίδιος.

[Χελιδόνι 529]

Δεν φαίνεται μονάχα απο αυτόν τον δίσκο(Στροφές),πόσο σπουδαίος συνθέτης είναι ο Δήμος Μούτσης."Πιάνει" αμέσως την ψυχή του στιχουργού,και δίνει στο τραγούδι την ώθηση που του χρειάζεται προς το χρόνο κυρίως,γιαυτό τα τραγούδια του κρατάνε χρόνια , είναι ανεκτίμητα και έχουν μέσα τους ζωή όλο δροσιά και αλήθεια.

Δυστυχώς που δεν γράφει πιά,ούτε αυτός ούτε ο Ξαρχάκος.Τα πράγματα θα ήταν αλλιώς.Εύχομαι να ανοίξει το πιάνο του και να γράψει τραγούδια που σίγουρα όλοι θα τα έχουμε ανάγκη.

[gogo 14]

Την Παρασκευη 2-11 ο Δημος Μουτσης καλεσμενος του Πανου Χρυσοστομου στο Δευτερο προγραμμα,στις 8 το βραδυ.

[GIANNHS 0]

Σ΄ αυτήν την σπάνια συνεντευξη ο Μούτσης μιλά για την γνωριμία του με τον Χατζιδάκη, τον Γκάτσο, τον Τριπολίτη και άλλους.

Εξηγεί γιατί ο Μπιθικώτσης είναι σπουδαίος , και γιατί δεν συμπαθεί τον Καζαντζίδη.

Τι γνώμη έχει για τα σημερινά τραγούδια, και την δισκογραφία.

Ποιός είναι ο μεγάλος μας συνθέτης που ΄΄μαζεύει με τα φτυάρια τα χρήματα΄΄.

Ποιός είναι ο καλλιτέχνης που δεν σεβάστηκε την ίδια του την πορεία και πηγαίνει παντού όπου τον καλούν.

Ποιά είναι η τραγουδίστρια που έγινε ΄΄επίτροπος΄΄ , αλλά και ποιά τον εξέπληξε στην πορεία με την εξέλιξή της.

Ποιός γνωστός τραγουδιστής αν και διασκέυασε τραγούδι του ΔΕΝ τον έπεισε καθόλου.

Μια συνέντευξη που θα συζητηθεί.

[gogo 14]

Ωραια! ανυπομονω!

[aldebaran 7]

Ρε παιδια ξερετε ποιον εννοουσε οτι μαζευει με τα φτυαρια τα χρηματα και γλυφει τα υπουργεια?Για το Μικη τα ελεγε.Ημαρτον ρε Μουτση!!!Μη γινεσαι Σπανουδακης.Ειναι κριμα.Εισαι αξιολογος συνθετης.Μη χαλας τη γνωμη μας για σενα.Μη γινεις Ρασουλης.

[GIANNHS 0]

Όσο και να συμπαθώ τον Μούτση ως συνθέτη δεν μπορω να κρύψω και γω δυσαρέσκειά μου για κάποια πράγματα που είπε.

Βέβαια είναι προσωπική του άποψη και την σέβομαι, αλλά νομίζω ότι σε μερικά ήταν αρκετά υπερβολικός. Δεν μπορώ να καταλάβω γιατί τον ενοχλεί η παρουσία της Γαλάνη στην επιτροπή του Φεστιβάλ, ίσα ίσα που η Γαλάνη διαθέτει- πέρα από την εμπειρία των 40 χρόνων στην μουσική - και μουσική παιδεία, που ελάχιστοι τραγουδιστές την διαθέτουν. Όπως επίσης και για τη διασκευή του Νταλάρα στην ΄΄Φυσαρμόνικα΄΄ δεν κατάλαβα τι τον πείραξε, ήταν εξαιρετική κατά την γνώμη μου.. Εδω έδωσε το εξαιρετικό ΄΄Ονειρο΄΄ στην Μούσχουρη, αυτό τον πείραξε; Τέλος πάντων.

Πάντως σε αρκετά άλλα είχε δίκιο .

[EKOSTEL 8,742]

Μόνο αυτό θα πω: τους κυρίευσε όλους η ανάγκη ''κριτικής'' προς συναδέλφους. Ας κάτσουν να γράψουν τραγούδια, όπως κάναν παλαιότερα. Και δεν προσωποποιείται το θέμα μόνο στον Μούτση, ο οποίος δεν είναι και ο πλέον προβεβλημένος. Όλοι έχουν μερίδιο ευθύνης στην κατάντια. Τραγούδια καλά ζητάμε κι όχι μόνο καταγγελίες (είτε κρύβουν αλήθειες είτε όχι).