Λίνα Νικολακοπούλου

[petros_petrakis 1,559]

Σήμερα, στις 12 το βράδυ, η Λ. Νικολακοπούλου θα είναι καλεσμένη της Β. Φλέσσα, στην εκπομπή Στα άκρα , στη ΝΕΤ.

Χωρίς υπενθυμίσεις παρακαλώ!!

[aldebaran 7]

Δεν ξερω αν γραφτηκε καπου αλλου,το εμαθα πριν καμια ωρα και το μεταφερω.

Στο αφιερωμα για τη Νικολακοπουλου(με Χαρουλα,Γαλανη κλπ),ηταν ως θεατης και ο Νταλαρας.Μου το ειπε μια καλη φιλη ,αρρωστη με την Αλεξιου.Επισης πηγαινοντας στα καμαρινια,πηρε και το πρωτο της αυτογραφο,απ το Γιωργη.Πηγαινοντας λοιπον να φωτογραφηθει -η φιλη μου αυτη-με την Αλεξιου,ανοιγει μια πορτα και νασου ο δικος μας με τη γυναικα του.Σας μεταφερω οσα εγιναν,οπως μου τα ειπε η Ιφιγενεια.

Ανοιγει λοιπον ξαφνικα μια πορτα και κανει ευδιαθετος ο Γιωργος.

<<Ωπ,συγκρουση>>.<<Γιγαντων>>,του λεει η Ιφιγενεια.Προχωροντας μαζι ως τα καμαρινια που ηταν η Αλεξιου και η Γαλανη,του ζητησε αυτογραφο,κι εκεινος φυσικα της εδωσε.Ρωτησα τη φιλη μου τη γνωμη της για το Νταλαρα,που τον ειδε πρωτη φορα απο τοσο κοντα,και μου ειπε οτι ηταν ευδιαθετος,χαμογελαστος και γενικα της εκανε πολυ καλη εντυπωση.

Σορυ αν κουρασα,τα μετεφερα οπως τα ακουσα απο την αρρωστη με την Αλεξιου -και μελος του δικου μας φορουμ-Ιφιγενεια.

[afroditaki 1,045]

Ποτέ

δεν αγάπησα, δεν ταυτίστηκα, δεν ενστερνίστηκα το προπατορικό αμάρτημα

και τις ζωγραφιστές του εικόνες. Το πριν και το μετά του. Ένας Αδάμ και

μια Εύα πρώτα αθώοι κι αδαείς μέσ’ στον Παράδεισο, μετά φριχτοί κι

άθλιοι, ντυμένοι με τη γύμνια τους και το σκοτάδι της δαγκωνιάς της

γνώσης, να πορεύονται στο πουθενά της Πλάσης.

«Με πόνους να γεννήσεις τα παιδιά σου». Υπάρχει άραγε κι άλλος τρόπος;

«Με το αίμα σου και τον ιδρώτα σου να καλλιεργήσεις τη γη». Δηλαδή πως

αλλιώς να δαμάσεις αυτό που σε ξεπερνάει, το ανερμήνευτο. Για μένα,

Παράδεισος και άγνοια δεν πάνε μαζί. Το φως έχει βαρύτητα κι αξία μονάχα

σε συνδυασμό με το σκοτάδι. Όλα είναι διπλά. Το καλό και το κακό, η ζωή

κι ο θάνατος, η ζωή που δεν είναι ζωή κι ο θάνατος που δεν είναι

θάνατος.

Το παραμύθι του Θεού του τιμωρού μόνο αποστροφή κι από γνώση γεννούσε στην ψυχή μου.

Αυτή η οριστικά κομμένη γραμμή της επικοινωνίας και της συνάντησης θνητού και Αιώνιου, μ’ όλο το λάθος στην πλάτη του

ανθρώπου φορτωμένο, αυτό το δείγμα ζευγαριού που μ’ ένα φίδι ατέλειωτα

θα γεύεται την πτώση, ήταν πολύ βαριά Διαθήκη κι ανελέητη. Πολλά χρόνια

μετά, πολύ πρόσφατα τώρα, με δεδομένη εμπειρικά την ορθόδοξη πίστη μου,

ξαναγυρίζω στις πηγές να καταλάβω και να μετα - λάβω της Ευ - αγγελίας,

το χαρμόσυνο μήνυμα που έφερε στον άνθρωπο ο Χριστός, στα λόγια και στο

βίο του.

Για την ανύψωση του κόσμου στο Ανάστημά Του, την Ανάσταση της Αληθείας την τρίτην ημέραν κατά τας γραφάς, την ένθεή μας φύση.

Καινή η Διαθήκη, με καινούργια μάτια κι εμείς να τη διαβάσουμε. Στα

μάτια της Μαγδαληνής είδα τα δάκρυά μου. Θες πόρνη, θες ελεύθερη, γι’

άλλους δαιμονισμένη. Μα πάνω απ’ όλα ανθρώπινη, που ανύψωσε την Εύα.

Σημείο αναφοράς πολύτιμο κι αναίτια για όλους μας κρυμμένο. Το μεγαλείο

της γυναίκας που βυθίστηκε στη φύση της, για ν’ ανεβεί απ’ το μηδέν και

να βρει το Ένα. Όχι που τη διαλέξανε, μα διάλεξε εκείνη το τι και ποιον

περίμενε να βρει και να πιστέψει.

Δαίμονες είναι οι αισθήσεις. Πέντε τον αριθμό. Δαίμονας η επιθυμία. Δαίμονας και η οργή της γνώσης. Το σύνολο επτά.

Δεν τους παλεύεις με τα όχι και τα μη. Μονάχα με το είμαι. Είμαι

κομμάτι από την ύλη αυτού του κόσμου. Είμαι το χάος και το φως, είμαι

εσύ, είμαι ο Λόγος, είμαι η Άνοιξη κι ΕΙΝΑΙ η Αγάπη.

Την είδε η

Μαγδαληνή τη Σταύρωσή Του δίπλα στην Παναγία Μητέρα Του, άντεξε τη ζωή

μετά το θάνατό Του. Έτρεξε άφοβα στον τάφο του κι είδε αγγέλους που της

είπαν την Ανάσταση. Κι όταν της φανερώθηκε με το «λεπτό» Του σώμα, σ’

αυτήν τα πρόσφερε τα τελευταία λόγια Του, και το ποτέ ξανά στο αντάμωμά

τους, μέχρι το τότε μιας αλλιώτικης συνάντησης.

Λίνα Νικολακοπούλου - "Ελευθεροτυπία", 23 Απριλίου 1995.

[afroditaki 1,045]

http://www.culturenow.gr/21370/lina-nikolakopoyloy-me-thn-ponhria-kai-me-to-proxeiro-den-steriwnei-tipota
Λίνα Νικολακοπούλου: Mε την πονηριά και με το πρόχειρο δεν στεριώνει τίποτα

Δευτέρα, 20 Μαΐου 2013

 

Μόνο το μαζί πρέπει να

κρατήσουμε, την ανάγκη του ανθρώπου να είναι παρέα. Να έχει μια
χειρολαβή να πιαστεί και να συνεχίσει! Για μένα είναι πάντοτε μια
δυνατότητα στο άβολο να αισθάνεται κανείς ότι κάπου στηρίζεται, όπως
όταν μεταφέρεσαι σε ένα βαγόνι, σε ένα λεωφορείο. Αυτή είναι και η φάση
που περνάει και ο τόπος μας και εμείς.   Αυτή  τη στιγμή που μιλάμε ο
κόσμος είναι πιο γερός,  πιο αποφασισμένος να ξαναδεί τα πράγματα από
την αρχή.

Μια κρίση συνιστά πηγή έμπνευσης! Το σοκ που παθαίνει κανείς
δημιουργεί αμέσως άλλη συμπεριφορά. Είναι μια αφύπνιση από μία
καθημερινότητα που σου επιτρέπει η αναζήτησή σου να είναι αισθητική ή
αισθηματική. Όταν βιολογικά και ψυχοπνευματικά σοκάρεσαι, φυσικό είναι
να ανοίξεις άλλες παραμέτρους στη σκέψη και στην έκφρασή σου.

 

Έτσι συνέβη και γεννήθηκε και η νέα μου δουλειά « Χειρολαβές», μέσω
της οποίας δίνω το «παρών» μου. Συνεχίζω να κρατάω το δρόμο της
επιθυμίας ανοιχτό. Και το δικαίωμα της δημιουργίας να μην γκρεμίζεται
μαζί με τόσα άλλα δεδομένα γύρω μας.

Τραγούδια που δούλεψα τα τελευταία δύο χρόνια. Γι’ αυτό κάποια μιλούν
απευθείας για την κρίση, για ό,τι ζούμε αυτήν την περίοδο. Για αυτό και
υπάρχει σκιτσαρισμένη η συνθήκη.

 

Προδόθηκε κάθετα η εμπιστοσύνη στις αποφάσεις που έχουν πάρει οι
κρατούντες για τον τόπο. Ξέρω πολλές στιγμές στην ιστορία που έγιναν
λάθη. Αλλά να έχει παραδοθεί η χώρα, πονηρά και μαγειρεμένα, σε
συμφέροντα και «αγορές», μου φάνηκε γεγονός τρομακτικής έντασης.

 

Ίσως μόνο τέτοιες συνθλιπτικές συνθήκες ξαναβγάζουνε από μέσα μας το
καθαρό, το αίτημα να μοιραστούμε κάτι πιο αληθινό. Γυρίζουμε στα βασικά
μας χαρακτηριστικά και χτίζουμε από την αρχή. Το πιο δύσκολο είναι να
διαλέξει κανείς τι πρέπει να γκρεμίσει.  Επιβάλλεται να υπάρξει μια
αληθινή συζήτηση, και για να συμβεί αυτό είναι αναγκαίο οι άνθρωποι να
δώσουν χρόνο από τον εαυτό τους. Θα βρεθεί άκρη, πως θα γίνει; Έχω την
πίστη ότι μπορούν να γίνουν ακόμη  ωραία πράγματα, που θα έχουν αγάπη
και φροντίδα ως κύρια συστατικά. Κάτι θα κουνηθεί, κάτι θα γίνει!

 

Πρέπει να γίνει σαφές ότι με την πονηριά και με το πρόχειρο δεν
στεριώνει τίποτα. Χρειάζεται μεγαλύτερη ευθύνη και δέσμευση αν θέλουμε
αυτό που μας περιβάλλει να μας μοιάζει θα πρέπει να είμαστε άγρυπνοι
στην όποια καταστροφή του. Όσο έχουμε ειρήνη βέβαια, ε;. Σε συνθήκες
άλλες και πάλι θα πρέπει να δείξουμε άλλες αντοχές.  Αυτή η ρηχότητα
όμως αυτό το σχεδόν παράλυτο νευρικό σύστημα, είτε από το στρες είτε από
την παθητικότητα, δε γεννάει τίποτα, παρά μόνο μελαγχολικούς ανθρώπους.

 

[EKOSTEL 8,742]

Με την πονηριά και με το πρόχειρο δεν στεριώνει τίποτε. Αυτό δεν ισχύει μόνο για τους κρατούντες αλλά για όλους τους πολίτες, για όλους μας!

[afroditaki 1,045]

[afroditaki 1,045]

Λίνα Νικολακοπούλου: "Ακούω για σωτήρες. Με φοβίζουν. Κανένας τους δεν θα μας σωσει"!                     

                                                                                           
 

                                                
                       

Συνέντευξη στη Φανή Πλατσατουρα

Ζωγραφίζει το κενό με λέξεις,
παίρνει βαθιά ανάσα, βουτάει μέσα του, χάνεται. Θα στο πει και η ίδια:
«Μόνο μ΄ αίσθηση κενού γράφονται νέα τραγούδια»....

ΠΟΙΑ: Η γεννημένη ποιήτρια, Λίνα Νικολακοπούλου

ΠΟΥ: Στο σπίτι της στο Γκάζι

ΠΟΤΕ: Λίγο πριν το χάραμα, όταν οι σιωπές μακραίνουν

ΠΩΣ: Με τον παραδοσιακό χειρόγραφο τρόπο

ΓΙΑΤΙ: «Ν' ανοίξω τα κλειδωμένα δωμάτια της ψυχής μου...»

- Τι απ΄ όλα είναι η Λίνα Νικολακοπούλου; Στιχουργός, ποιήτρια, καλλιτέχνης, μουσικός;

«Ούτε ξέρω, ούτε και θέλω να μάθω. Νομίζω μια κεραία ευαίσθητη στα
σήματα είμαι. Παίρνω τις πληροφορίες και κάνω έναν λόγο στον οποίο ο
άλλος μπορεί να καθρεφτίσει τον εαυτό του, ολόκληρη τη ζωή του. Κάθε
εποχή δίνει σήματα αλλά σήμερα τα σήματα αυτά είναι πιο μπλεγμένα. Η
πληροφορία πιο πλανητική, ο καταιγισμός μεγάλος και τα θέματα
μαγειρεμένα. Γι΄ αυτό πρέπει κανείς σήμερα να κοιτάει πάντα πίσω από
αυτό που του λέγεται...»

- Οι καλλιτέχνες αγαπούν τα δημιουργήματά τους περισσότερο από τον ίδιο τον άνθρωπο; 

«Δεν μπορούμε να έχουμε την απαίτηση ο "Καλλιτέχνης" να είναι και
"Άνθρωπος". Το ζητούμενο είναι να έχουν ανθρωπιά αλλά αυτό είναι θέμα
χαρακτήρα. Και ο χαρακτήρας κάθε ανθρώπου είναι το τιμόνι
του. Το πρόβλημα ξέρεις που αρχίζει; Όταν αγαπάμε πολύ τον εαυτό μας και
δεν αφήνουμε χώρο στον άλλον άνθρωπο...»

- Βλέποντας με τη διορατική ματιά του καλλιτέχνη, τι εικόνες κυριαρχούν στο μέλλον;

«Δεν πρέπει να φοβόμαστε την αλλαγή... Ας δούμε αν αυτό που μας
χορηγείται -είτε λέγεται διευκόλυνση ζωής είτε επικοινωνιακή
διευκόλυνση- την ίδια ώρα μας δεσμεύει, μας μικραίνει. Ο άνθρωπος δεν
αντέχει να πονά. Οτιδήποτε λοιπόν, τον κάνει να μην πονά, το επιθυμεί.
Ότι όμως, δεν πονά μπορεί να μην είναι ζωντανό. Με άλλα λόγια, βλέπω ότι
οι άνθρωποι θα δώσουν μάχη πάλι για την ελευθερία τους. Η ελευθερία
όμως, θέλει συνέχεια υπεράσπιση, δεν είναι μόνο μια μάχη. Όπως και η
ευγένεια, η φιλία, ο έρωτας. Δεν είναι κάτι που νίκησες μια φορά και
τελείωσε. Θέλει συνέχεια προσοχή, αγώνα, φροντίδα». 

- Πόσο ελεύθεροι είμαστε σήμερα;

«Μπορεί να μην καταφέρεις σε μια ολόκληρη ζωή να νιώσεις ελεύθερος.
Είναι δύσκολο πράγμα η ελευθερία. Αποτελούσε μονίμως ένα ζητούμενο για
τον άνθρωπο. Για να είσαι απόλυτα ελεύθερος πρέπει να είσαι πάρα πολύ
ώριμος μέσα σου, χρειάζεται να υπάρχει μια σταθερά. Για παράδειγμα, ο
ήλιος να βγαίνει το πρωί και να δύει το βράδυ. Όπως και οι ναυτικοί όταν
φεύγουν, τους κρατάει το ότι θα επιστρέψουν. Και εκεί έρχονται οι
πολιτικοί και όλο το παιχνίδι που παίζει η εκάστοτε εξουσία. Έχουν
καταλάβει πως αν πουν στον κόσμο ψέματα, πως όλα κυλούν σταθερά, τότε
εκείνος θα φρονιμέψει. Για την εκάστοτε εξουσία ο άνθρωπος είναι μωρό:
Πρέπει πάντα να του λένε κάτι για να κάθεται φρόνιμα... Ως λαός
μοιάζουμε με παιδιά που δεν ξέρουμε ακόμη τι θα γίνουμε όταν
μεγαλώσουμε. Όλο το στρίμωγμα έγινε στην προσπάθεια να μοιάσουμε στην
Ευρώπη από το 1821 ακόμη, μόλις ανεξαρτοποιηθήκαμε. Είμαστε μια καλότυχη
χώρα, ο ήλιος και η θάλασσα είναι τα προικιά μας. Είδαμε και πάθαμε να
καταλάβουμε ποιοι είμαστε. Να κερδίσουμε τον διαφωτισμό που δεν είχαμε.
Είμαστε πιο ελεύθεροι στον νου από πολλές χώρες της Δύσης και της
Ανατολής απλώς πρέπει να δούμε πιο είναι το όνειρό μας...»

- Κλείνοντας τα μάτια, ποια Ελλάδα ζωγραφίζετε στο σκοτάδι;

«Η δική μου Ελλάδα θα μπορούσε κάθε στιγμή του χρόνου να γοητεύει
τρομερά. Θα γκρέμιζα πολλά άσχημα πράγματα. Στις ωραίες μας περιοχές,
εκεί που η Φύση είναι καλλονή, αν μπορούσα θα γκρέμιζα πολλά, να
κερδίζει η ομορφιά. Θα έλεγα ότι αν ήμασταν έξυπνοι, θα μπορούσαμε να
είμαστε το καλύτερο spa του κόσμου και επίσης να είχαμε την ωραιότερη
Τέχνη του κόσμου, την πιο πρωτοπόρα. Θα μπορούσε η Ελλάδα να είναι μια
γενέτειρα ζωντανή με δέκα χιλιάδες χρώματα. Να είναι ένα προϊόν
εξαγώγιμο. Και δεν είμαι ρομαντική που το λέω, το πιστεύω. Και θέλω στο
σημείο αυτό να δηλώσω κάτι: "Δεν απελπίζομαι με τα χάλια μας". Δεν
απελπίζομαι γι' αυτόν τον τόπο, δεν απελπίζομαι για τα παιδιά που
έρχονται πίσω από εμάς. Θα είναι δυνατά παιδιά, θα δώσουν τον καλύτερο
εαυτό τους. Θα πέσουν, θα στεναχωρηθούν, θα σηκωθούν, θα φύγουν, θα
πετύχουν όμως, κάτι. Πιστεύω ότι η Ελλάδα είναι αγάπη. Αν δεν την
αγαπάς, δεν μπορείς να την αντέξεις...»

- Τελικά ο Έλληνας έκρυβε τόσο φασισμό μέσα του;

«Ο Έλληνας δεν έχει φασισμό μέσα του. Φόβο έχει. Και τεμπελιά. Η
αγανάκτηση έχει φτάσει πάνω από το κεφάλι του γι΄ αυτό που ψήφισε και
δεν έχει τρόπο να αντιδράσει. Κατέβηκε στον δρόμο και του ρίξανε χημικά.
Γεράσαμε κιόλας, δεν είμαστε λαός νεαρός. Καταντήσαμε να κάνουμε τους
συνταξιούχους, παροπλισμένους. Σκεφτόμαστε ότι "αφού εσύ κύριε πολιτικέ,
δημοκράτη, προοδευτικέ με βγάζεις τρελό, θα σε τιμωρήσω και θα πάω να
προσκολληθώ σε κάποιον που μου αγοράζει ένα γιαούρτι ή θα μου πει
"παππού θα σε πάω εγώ στην τράπεζα". Συν ότι υπάρχει μια διαστροφή της
έννοιας του τι είναι πατριωτισμός. Δεν έχουμε φασισμό, είναι λάθος αυτή η
λέξη. Δεν έχουμε κουράγιο και θάρρος να αντιμετωπίσουμε το λάθος μας.
Να πούμε όλοι μαζί "καλά βολευτήκαμε τόσα χρόνια" όχι με πολλά λεφτά
αλλά με έλλειψη αξοπρέπειας. Δηλαδή λερωθήκαμε όλοι για πέντε φράγκα.
Γι΄ αυτό είμαστε αυτή τη στιγμή σαν παράλυτοι. Είναι ανελέητο αυτό που
συμβαίνει στην Ελλάδα, θα έλεγα πως πρόκειται μια "πυρηνική γενοκτονία".
Σκοτώνουν ό, τι βρουν... Βλέπω τον φόβο και την ερημιά των ανθρώπων.
Ακούω για σωτήρες. Εμένα με φοβίζουν, δεν μου κάνει κανείς τους. Κανένας
τους δεν θα μας σώσει... Πρέπει να πάρουμε την απόφαση και να 'πουμε
"Κοιτάχτε Κύριοι δεν εκχωρώ την ελευθερία μου σε κανέναν σας. Ούτε το
όνειρό μου, ούτε το αύριό μου. Θα σας δοκιμάσω και αν δεν μου κάνετε θα
πάτε από εκεί που ήρθατε". Διότι για τους πολιτικούς, δεν είναι καθόλου
το ζήτημά τους η Ελλάδα. Αν γυρίσουμε πίσω στην Ιστορία, λίγοι αγαπούσαν
την Ελλάδα και τους Έλληνες -γιατί αυτά τα δυο πάνε πακέτο-. Για να
αγαπήσεις όμως, τους Έλληνες πρέπει να μπεις στον κόπο να τους
καταλάβεις».

- Η ελπίδα να ξεφύγουμε από το σύστημα κρύβεται μόνο στην Τέχνη;

«Η Τέχνη σου θυμίζει, σε πονάει, σε ενθουσιάζει, σου δίνει το όνειρο.
Δεν είναι εύκολα προσβάσιμη η Τέχνη και για να το πω αλλιώς "δεν
συμφέρει", γιατί ξυπνάει. Δεν συμφέρει ούτε το marketing ούτε ολόκληρο
το σύστημα, ελληνικό και ξένο. Η Τέχνη φυτρώνει εκεί που δεν κοιτάμε. Το
θέμα είναι να προλάβεις να πάρεις μια μυρουδιά. Από εκεί και πέρα ο
κόσμος θέλει και να γελάσει, να ξεσκάσει, να ψυχαγωγηθεί, δεν μπορεί να
κοιμάται συνέχεια με τον Σαίξπηρ στο προσκέφαλο. Απλά πρέπει και ο
κόσμος να στηρίξει λίγο τα παράθυρά του...»

- Ποιον ιεροτελεστικό τρόπο ακολουθεί η Λίνα Νικολακοπούλου όταν γράφει;

«Ψάχνω πρώτα ποιο από τα είκοσι μολύβια μου θα τραβήξω. Γράφω ακόμη
με τον παραδοσιακό τρόπο. Έχω και τάμπλετ και υπολογιστές αλλά πάντα το
χαρτί με συγκινεί. Το χαρτί για 'μενα είναι η πατρίδα μου. Είναι ό, τι
για τον χορευτή το πάτωμά του. Είναι πατρίδα, είναι έμπνευση από μόνο
του, με προκαλεί... Όπου "χαρτί" μπορεί να είναι ακόμη και η άδεια
πλευρά ενός λαγαριασμού».

- Χωράει ένας μονάχα ορισμός για τη γραφή σας;

«Είναι δικιά μου. Έχω την ευτυχία να είναι δικιά μου. Δηλαδή βγήκε
μαζί με εμένα από την εφηβεία μου και μετά. Ήταν η μαστοριά μου. Ακόμη
μένω άφωνη από την ομορφιά των λέξεων. Λατρεύω και συνεχίζω να θαυμάζω
τον ωραίο λόγο, όπου τον δω. Τα απολαμβάνω στο έπακρο, ξεμπερδεύοντας
μέσα μου τη δική μου γλώσσα».

- Είναι η έμπνευση σαν έναν εραστή; Έρχεται και φεύγει το ίδιο βράδυ;

«Η έμπνευση προαπαιτεί να είμαι εγώ ζωηρή, γεμάτη χαρά και χρώματα.
Προσπαθώ να δημιουργώ χωρίς να υπολογίζω την ταλαιπωρία, τις διαλυμένες
δισκογραφικές εταιρείες, τα διαλυμένα ραδιόφωνα, την διαλυμένη
επικοινωνία του κόσμου. Τα κάνω με την ελπίδα ότι γεννιέται ένα μωρό. Το
μωρό όταν γεννιέται -είτε κλαίει είτε γελάει- θα το ακούσει ο άλλος.
Έτσι λοιπόν, τα γεννάω και τώρα τα τραγούδια μου. Έχουν περάσει πολλές
στιγμές, μετά από μεγάλες μου επιτυχίες, που δεν ξέρω αν θα μπορέσω να
ξανακάνω κάτι ανάλογο. Φοβάμαι, μήπως πάψω να ακούω την καρδιά μου,
μήπως επαναληφθώ. Ξέρεις, κάθε φορά δίνεις εξετάσεις: Στην εταιρεία,
στους τραγουδιστές, τα κέντρα, τους δημοσιογράφους... Εγώ μια επιθυμία
έχω μόνο και έτσι θέλω να τελειώσω: Να γράφω μέχρι να κλείσω τα μάτια
μου».

- Ο έρωτας των τραγουδιών σας, τι μορφές έχει;

«Χίλιες δυο μορφές μπορεί να πάρει. Είναι η μαγεία, εκείνη η μαγεία
που μπορεί να σου μεταμορφώσει τα πάντα. Μια μεταμόρφωση, που θα σε
αναγκάσει να μάθεις τον εαυτό σου, να φύγεις έξω απ' αυτόν για να
γνωρίσεις τον άλλον. Και εκεί αρχίζει η δυσκολία γιατί πρέπει να
αντέξεις να είσαι κάτι πέρα από ΄σενα. Όταν είσαι ερωτευμένος, είσαι
αληθινά σε άλλη διάσταση. Τον έρωτα τον ζούμε στα μάτια του άλλου. Στην
επιθυμία του για εμάς, στο καρδιοχτύπι του, στον σφυγμό του. Είναι ο
καθρέπτης αυτού που ονειρευόμαστε να είμαστε ή να ζήσουμε. Είναι σαν το
διαστημόπλοιο. Πρέπει να μάθεις να το οδηγείς και να μην χαθείς στο
διάστημα. Αυτό που έρχεται μετά, μπορεί να σε φέρει στην πύλη αυτού του
μεγάλου πανεπιστημίου που λέγεται αγάπη. Εκεί αρχίζουν τα δύσκολα...»

- Συνοψίζοντας, ποιο είναι το μεγαλύτερο μάθημα ζωής;

«Έχω πάρει πολλά μαθήματα σε πολλούς και διαφορετικούς τομείς. Νομίζω
όμως, πως είμαι ακόμη μαθήτρια... Το μόνο που κάνω είναι να μην
απελπίζομαι, όταν πρέπει να ξαναδώσω ένα μάθημα... Υποφέρουμε οι
άνθρωποι όταν θυμόμαστε. Πολλά κομμάτια του εαυτού μας ακόμη δεν έχουμε
πάρει το ρίσκο να τα ανακαλύψουμε. Να ανοίξουμε τα κλειδωμένα μας
δωμάτια. Να σηκωθούμε μια μέρα και να πούμε "ας στο καλό και όλα που τα
κλειδώνω πάλι δεν χωράω..."»

*** Η Λίνα Νικολακοπούλου ετοιμάζει τα νέα της τραγούδια σε ένα CD
που θα κυκλοφορήσει το Πάσχα με τον τίτλο «Φαληρικό Δέλτα» και τη φωνή
της ταλαντούχας, Εβελίνας Αγγέλου. Παράλληλα, κάθε Κυριακή διοργανώνει
στον πολυχώρο Passport θεματικές βραδιές με ανθρώπους της Τέχνης και των
Γραμμάτων. Αυτή την Κυριακή 23 Φεβρουαρίου θα φιλοξενήσει τον διευθυντή
του Ιδρύματος Νιάρχου, Γιάννη Τροχόπουλο.

 

 

http://newpost.gr/post/324723/lina-nikolakopoyloy-akoyw-gia-swthres-me-fobizoyn-kanenas-toys-den-tha-mas-swsei
                   

                          

[ΘΑΝΑΣΗΣ ΠΟΛΥΜΗΧΑΝΟΣ 11,573]

Τα πρώτα τραγούδια της στιχουργού που έχει σήμερα τα γενέθλιά της. Τραγουδούν η Δήμητρα Γαλάνη και η Βίκυ Μοσχολιού...

 

Λίνα Νικολακοπούλου - «Τα πρώτα μου τραγούδια»

30/06/2016

 

ΣΥΝΤΑΚΤΗΣ

Θανάσης Γιώγλου

 

http://www.ogdoo.gr/diskografia/to-proto-tragoudi/lina-nikolakopoylou-ta-prota-mou-tragoydia

[ΘΑΝΑΣΗΣ ΠΟΛΥΜΗΧΑΝΟΣ 11,573]

Αυτή ήταν μια από τις πιο χαρακτηριστικές ατάκες της Λίνας Νικολακοπούλου (που γεννήθηκε σαν σήμερα), όταν το 2000 φιλοξενήθηκε στα «Φώτα πορείας», με την Έλενα Ακρίτα. Μια εκπομπή που αποτέλεσε ένα από τα πιο ολοκληρωμένα τηλεοπτικά «πορτρέτα» της Λίνας Νικολακοπούλου...

Λίνα Νικολακοπούλου: «Σε 20 χρόνια θα είμαι πολύ ωραία γριά»

30/06/2018
ΣΥΝΤΑΚΤΗΣ

Θανάσης Γιώγλου

http://www.ogdoo.gr/erevna/rakosyllektika/lina-nikolakopoylou-se-20-xronia-tha-eimai-poly-oraia-gria