Geske

Μικρές ιστορίες... / Small stories...

62 posts in this topic

Η ιδέα γι' αυτό το τόπικ μου ήρθε πριν από αρκετό χρόνο, στο αεροπλάνο, γυρίζοντας από την Θεσσαλονίκη, αφού διάβαζα το «Χρόνια σαν βροχή», αφιερωμένο στην ζωή και στο έργο του Σταύρου Κουγιουμτζή, το οποίο βιβλίο περιέχει αρκετές ιστορίες για συγκεκριμένα τραγούδια, όπως άλλωστε και το αυτοβιογραφικό βιβλίο του Κουγιουμτζή «Ανοιχτά παράθυρα με κλειστά παντζούρια».

Ιστορίες που μιλάνε για το πώς γεννήθηκε ένα τραγούδι - είτε για το πού και πότε, είτε για το πώς «βγήκε από το πουθενά» η έμπνευση τραβηγμένη από κάποιο περιστατικό... ή για το πώς πρωτοτραγουδήθηκε και δεν έγινε γνωστός, και σε δεύτερη εκτέλεση έκανε hit... ή για το πώς ένα παλιό τραγούδι εντυπωσίασε και έμπνευσε ένα νέο καλλιτέχνη... ή... ή... ή......... δεν είναι ωραία;

Νομίζω ότι είμαστε αρκετοί εδώ μέσα που μας αρέσουν, και να τ' ακούμε, και να τα διηγηθούμε. Εγώ δεν έχω πολλά να σας πω, αλλά έχω την ελπίδα ότι άμα κάνω μια μικρή αρχή, μετά θα βρεθούν άλλοι που θα συνεχίζουν τις ιστορίες, είτε γνωστές, είτε κρυμμένες ή ξεχασμένες. Δεν λέω ονόματα, Θανάση...

Θα προσπαθήσω να μεταφράσω όσες δεν μεταφράζονται από τον αποστολέα, αφού νομίζω ότι έχουν άμεσο ενδιαφέρον και για όσους δεν διαβάζουν τα ελληνικά.

Και, δεν ξέρω, αλλά ίσως θα ήταν καλά να περιοριστούμε σε τραγούδια που έχει πει ο Νταλάρας (αν και όχι απαραίτητα στην επίσημη δισκογραφία);

-----------------------------------------

The idea for this topic occurred to me on the plane home from Thessaloniki, reading a book about the life and work of Stavros Kougioumtzis, which contains a fair number of stories about particular songs, as does Kougioumtzis' autobiographic book of short stories.

Stories about how a song is born - either about the where and when, or about how inspiration "came out of the blue" drawn by some incident... or about its first version was no success and the second made a hit... or about how an old song impressed and inspired a young artist... or... or... or...... aren't they nice?

I think there's many of us here who like them, both to hear and to tell. Personally, I don't have many to tell, but I do have the hope that if I make a small start, other people will pick it up and take it on, either re-telling well-known stories, or revealing hidden or forgotten ones.

I will try and translate all of them (if the one who posts them hasn't done so), because I think they are of immediate interest also to those who can't read Greek.

I'd say it would be good to stick, in this topic, to songs that have been sung by Dalaras (though not necessarily to the official discography).

Share this post


Link to post
Share on other sites

Αρχίζω λοιπόν με μια ιστορία που δεν βρήκα εγώ, την έκανε πόστ η Anna - και μ' αυτό μου θύμισε ν' ανοίξω επιτέλους το τόπικ αυτό, όποτε της χρωστάω διπλό ευχαριστώ.

«Θεός αν είναι στις φλόγες να καείς,

κι απ' το δάκρυ μου φωτιά να πιεις,

δεν μπορείς

μια ζωή καρδιά να συγχωρείς...»

(από το «Θεός αν είναι», στίχοι Λίνα Νικολακοπούλου, μουσική Γκοράν Μπρέγκοβιτς)

Η Λίνα Νικολακοπούλου λέει (Ελευθεροτυπία - 15/01/2006):

«Από τον Μπρέγκοβιτς, που είναι και εξαιρετικός στιχουργός, είχα τη βάση του θέματος. Αλλά εγώ το έφερα στα δικά μας. Θυμάμαι πολύ καλά ότι αυτό το τραγούδι το έγραψα Μεγάλη Πέμπτη, πριν να πάω στην εκκλησία. Και μετά βυθίστηκα ευτυχισμένη στην μπανιέρα γιατί είχα βρει το "τις νύχτες μπαίνεις στα όνειρά μου, λες κι ήρθες σε δικό σου κήπο"».

---------------------

I'll start with a story which I didn't find for myself, Anna posted it - and reminded I should start this topic at last. So I owe her double thanks.

"If there is a God,

may you burn in flames,

and may you drink fire from my tears

there is no way

my heart, that you can go on forgiving for a whole lifetime..."

(From the song "Theos an einai", lyrics by Lina Nikolakopoulou, music by Goran Bregovic)

Lina Nikolakopoulou says (Eleftherotypia - 15/01/2006):

«From Bregovic, who is also an excellent lyrics writer, I had the basis of the subject. But I had to bring it into our world, our life. I remember very well that I wrote this particular song before going to church on Megali Pempti [translator's note: this is the Thursday preceding Good Friday, which is important in Greek orthodox practice, as it hasn't been in the northwest since the Middle Ages] And afterwards I happily sank myself in the bathtub, because I had found the line "at night you walk into my dreams, the way you would into your own garden"»

Share this post


Link to post
Share on other sites

’λλη μια ιστορία που έχουμε ξαναδιαβάσει εδώ. Για την επόμενη θα κάνω λίγη δουλειά δική μου :wow: ... Αυτή είναι από το βιβλίο «Τα τραγούδια των Ελλήνων», από ένα ποστ της Anna:

http://www.dalaras.com/forum/index.php?s=5...=6&t=1384&st=10

Ο Σταύρος Κουγιουμτζής μιλάει για το «Νύχτωσε χωρίς φεγγάρι» του Απόστολου Καλδάρα.

«Η γειτονιά που γεννήθηκα και μεγάλωσα ήταν ένα προσφυγικός συνοικισμός, κοντά στις φυλακές του Γεντί-Κουλέ.

Κάθε πρωί οι μεγάλοι κατέβαιναν στην πόλη για το μεροκάματο και εμείς τα πιτσιρίκια, όλη μέρα παιχνίδι. Τα βράδια, παρ' όλη την κούραση της ημέρας, δεν με έπαιρνε ο ύπνος. Στο μυαλό μου έρχονταν οι φιγούρες των παλικαριών που σεργιάνιζαν τον έξω κόσμο από τα παράθυρα των κελιών τους κι ένα σωρό απορίες με βασάνιζαν.

Ένα βράδη, ήταν η εποχή του εμφυλίου πολέμου, μέσα στην ησυχία της νύχτας, άκουσα ένα τραγούδι που συγκλόνισε. Ερχόταν από κάποιο κελί των φυλακών. «Νύχτωσε χωρίς φεγγάρι, το σκοτάδι είναι βαθύ, κι όμως ένα παλικάρι δεν μπορεί να κοιμηθεί».

Όλη τη νύχτα, είχα να κάνω με εκείνο το τραγούδι. Κατά τα χαράματα, όταν με πήρε για λίγο ο ύπνος, ξύπνησα τρομαγμένος από ένα κροτάλισμα οπλοπολυβόλου. Ακολούθησαν δύο ριπές ακόμα και ύστερα νεκρική σιγή.

Τα χρόνια πέρασαν κι εγώ, ακόμα και τώρα, αναρωτιέμαι αν εκείνο το χάραμα, στήθηκε μπροστά στο εκτελεστικό απόσπασμα και το παλικάρι που τραγουδούσε από βραδύς το «Νύχτωσε χωρίς φεγγάρι». Το τραγούδι του έρωτα και του θανάτου. Του τραγούδι που σημάδεψε τη ζωή μου.»

----------------------

Here's another recycled story - for the next one I'll do some homework myself :D. This one is from the book «Ta tragoudia ton Ellinon» ("The songs of the Greeks") as quoted by Anna and re-quoted by me in translation on the sad occasion of Kougioumtzis' death.

Stavros Kougioumtzis is speaking about "Nychtose choris fengari" (Moonless night) by Apostolos Kaldaras, and what it meant to him as a human being and as a composer.

«The neighbourhood [in Thessaloniki] where I was born and where I grew up was a refugee settlement, near the prisons of Yedi-Koule [in the famous medieval fortress].

Every morning, the grown-ups would go down to the city to earn their wages, and us, the kids, we'd be playing all day. In the evenings, for all the day's weariness, I did not fall asleep easily. There would come to my mind the figures of the palikaria who surveyed the outer world from the windows of their cells, and a whole host of questions tormented me.

One night, it was at the time of the civil war, in the silence of the night, I heard a song that shattered me. It was coming from one of the cells of the prison. «Night has fallen, moonless night, deep is the darkness, but one palikari still can not sleep».

All night, that song was on my mind. By dawn, just as sleep had taken me for a little while, I jumped awake in a fright, from the rattle of machine guns. Two more volleys sounded, and then - dead silence.

The years went by, and I, to this day, I am wondering whether, that day at dawn, he was among those who stood in front of the firing squad, the palikari who had been singing in the night «Nixtose xoris fengari». The song of love and death. The song that marked my life.»

Share this post


Link to post
Share on other sites

Αλλή ανακύκλωση - μόλις το θυμήθηκα, είναι από τις ωραίοτερες ιστορίες...

Ας δούμε τι λέει ο ΠΑΝΟΣ ΚΑΤΣΙΜΙΧΑΣ στο βιβλίο "ΤΑ ΤΡΑΓΟΥΔΙΑ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ" για το αγαπημένο του τραγούδι:

"ΧΑΡΟΚΟΠΟΥ 1942-53 (ΣΤΙΣ ΠΑΡΑΓΚΕΣ)" (ΑΚΗ ΠΑΝΟΥ)

      "Κάποιο καλοκαίρι (αρχές της δεκαετίας του '80), ταξίδευα με πλοίο από Αγκόνα για Πάτρα.Είχα να δω την Ελλάδα σχεδόν δυόμισι χρόνια.Καθόμουν μόνος μου στο κατάστρωμα και κάπνιζα.Πού λεφτά για καμπίνα.Είχα κάνει μιάμιση μέρα ταξίδι με τρένο από Βερολίνο , ήμουν βουτηγμένος σε μαύρες σκέψεις και άυπνος σχεδόν δύο μέρες.

     Πλησιάζαμε στην Πάτρα , όταν ξαφνικά, δεν ξέρω αν ήταν κάποιο ραδιόφωνο ή κασέτα κάποιου από το πλήρωμα του πλοίου,άκουσα το τραγούδι.Το άκουγα για πρώτη φορά στη ζωή μου κι έτσι όπως ερχόταν από τα μεγάφωνα (κόρνες)του καταστρώματος , ελαφριά αλλοιωμένο από τον αέρα της ανοιχτής θάλασσας , κεραυνοβολήθηκα.Έπιασα μια καβάτζα και έκλαιγα σαν μωρό παιδί.

       "Επτά νομά,σ'΄ένα δωμά".Το απόλυτο μπλουζ , το απόλυτο Ουσάκ, η απόλυτη ροκ γλώσσα, η σπαραχτική ερμηνεία του Γιώργου, ο μεγάλος ’κης Πάνου , η μοναξιά της ξενιτιάς , η νοσταλγία , τα βάσανά μου, όλα μαζί .Ένα βαρύ, απελπισμένο, μαύρο τραγούδι, που όμως με λύτρωσε, ίσως γιατί αυτό ακριβώς είναι το blues.Λάδι στις πληγές του αγγέλου(...)"

------------------

Thanassis has given us a quote from a book called "Ta tragoudia ton ellinon" (The songs of the Greeks), in which Panos Katsimixas talks of the song he loves: Xarokopou.

«One summer (in the early eighties sometime) I was travelling by ship from Ancona to Patras. I hadn't seen Greece for some two and a half years. I was sitting on deck by myself, smoking. No money for a cabin of course. I'd been on the train for a day and half, down from Berlin, deep down in black thoughts, and I hadn't slept for almost two days.

We were approaching Patra, when suddenly, I don't know if it was from some radio or tape belonging to someone on the deck of the ship, I found myself listening to the song. It was the first time in my life that I heard it, and it was like it was coming from the ship's horns, barely distorted by the breeze of the open sea, striking like lightning. I hit the bottom then and cried like a little child.

"Epta noma, s'ena doma". The ultimate blues, the ultimate Ousak, the ultimate rock voice, that shattering rendering by Giorgos, the great Akis Panou, the loneliness of ksenitia, homesickness, all my troubles, all together. A heavy, hopeless, black song, but it set me free, perhaps because that is exactly the nature of blues. Salve on the angels' wounds... (...)»

Album: 'Thelo na ta po' (#7) or 'Ta tragoudia mou' (#2)

Lyrics somewhere in the translation section.

Yes, it's recycled too - doesn't it deserve it?

Share this post


Link to post
Share on other sites

Ο Οδυσσέας Ιωάννου γράφει, σε

«100 Δίσκοι και η ιστορία τους» (από τον Μελωδία FM99,2 / Καθημερινή - Ειδική έκδοση) :

ΤΗΣ ΑΓΑΠΗΣ ΜΑΧΑΙΡΙΑ - Βερολίνο - Αθήνα, 10 τραγούδια δρόμος

Ήταν λίγο πριν από τα Χριστούγεννα του 1994 όταν ο Χάρης κι ο Πάνος Κατσιμίχας κυκλοφορούσαν αυτόν τον δίσκο. Ήδη, αρκετό καιρό πριν από την κυκλοφορία του, οι πληροφορίες από το στούντιο μιλούσαν για δύο τραγούδια που θα έκαναν τη διαφορά στην ελληνική δισκογραφία της εποχής.

Επρόκειτο για το «Του έρωτα» και το «Δωμάτιο», δύο τραγούδια βασισμένα στην ποίηση της Λένας Παππά.

Τώρα με την κάπως ασφαλή απόσταση των δέκα χρόνων μπορούμε να πούμε ότι έχει επιβεβαιωθεί εκείνος ο αρχικός ενθουσιασμός. Πρόκειται για δύο τραγούδια με έντονη ακόμη την παρουσία τους στα ραδιόφωνα.

Και βέβαια δεν έλειψαν από καμία συναυλία του Χάρη και του Πάνου. Στον δίσκο υπήρχε ακόμη το «Bleibtreu Cafe», τραγούδι γραμμένο για το Δυτικό Βερολίνο των μέσων της δεκαετίας του '70, στο οποίο οι δυο τους βρέθηκαν για σπουδές.

«Ήταν ένας τρυφερός χώρος σε ένα πλακόστρωτο στενάκι στο κέντρο του πρώην Δυτικού Βερολίνου.

Εκεί συναντιόμασταν επί χρόνια καμιά δεκαριά φίλοι και φίλες και περνούσαμε παρέα τα απογεύματα μας.

Παίζαμε μπιλιάρδο ( μία στις δύο Βερολινέζες παίζει φοβερό μπιλιάρδο), πίναμε τσάι φρούτων, τρώγαμε μηλόπιτες, καπνίζαμε τσιγάρα Davidoff, φορούσαμε όλοι μαύρα και δεν μιλούσαμε καθόλου γιατί το θεωρούσαμε... πολύ υποτιμητικό για τη νοημοσύνη μας,» θυμούνται οι ίδιοι.

Να σημειώσω, αν και είναι ίσως λίγο άσχετο, ότι ο τίτλος «Bleibtreu Café» είναι το όνομα του καφενείου, και ότι Bleibtreu, ή μάλλον Bleib treu, σημαίνει «να μείνεις πιστός» (ή πιστή), αλλά όχι (εννοείται...; ) με την θρησκευτική έννοια, μόνο ως «μην με ξεχνάς, μην με προδώσεις».

-----------------------------------------

Odysseas Ioannou writes,

in «100 records and their history» (from Melodia 99.2 / Private edition - Kathimerini)

LOVE'S KNIFE-WOUND - BERLIN-ATHENS, 10 SONGS AWAY.

It was a little before Christmas 1994 that Panos and Charis Katsimichas released this record. For while before it was released, word from the studio was announcing two songs that were going to make a difference in the Greek record-making of the time.

These were «Tou erota» and «to domatio», to songs based on poems by Lena Pappa.

["Of love", also known by its first line as "Tis agapis machairias", that is, "love's knife-wound", and "The room" - Dalaras has sung both on stage with the Katsimichas brothers; "Of love" made its way into the first Iera Odos record and he still does it regularly in concert.]

Now, at the relatively safe distance of ten years, we can say that this initial enthusiasm has been confirmed. These are two songs whose presence on the radio is still marked.

And of course they were never lacking from any concert of Charis and Panos. On the record, there also was "Bleibtreu Cafe", a song written about the West Berlin of the mid-seventies, where the two brothers had gone to study.

They remember it: "It was a gentle place, in a paved alley in the centre of what used to be West Berlin. We used to meet there, for years, ten or so friends - men and women - and spend our evenings together.

We played billiards (one Berlin girl out of two plays splendid billiard), drank fruit tea, ate apple pie, smoked Davidoff cigarettes, we all wore black clothes, and we didn't talk at all, because in our opinion, it was... beneath our intellectual level».

I'll add, though it's a little irrelevant, that in "Bleibtreu Cafe", the word "Bleibtreu" is actually two words: "Bleib treu", meaning "Stay loyal"

Share this post


Link to post
Share on other sites

Όταν ένας καλλιτέχνης έρχεται καλεσμένος σε μια ραδιοφωνική εκπομπή να παρουσιάσει τον καινούργιο του δίσκο, περιμένεις να ξεκινήσει η εκπομπή με τραγούδι απ' το συγκεκριμένο δίσκο.

Αλλά όταν ο Νίκος Ζούδιαρης ήρθε στη εκπομπή του Οδυσσέα Ιωάννου να παρουσιάσει τον Poster (εξαιρετικό δίσκο που έχει κάνει με την Ελευθερία Αρβανιτάκη μαζί)......

ΤΡΑΓΟΥΔΙ «Νυχτερίδα».

Οδυσσέας Ιωάννου: [...] Ο Νίκος Ζούδιαρης είναι στην παρέα μας. Καλησπέρα Νίκο, καλώς τον...

Νίκος Ζούδιαρης: Καλησπέρα σας.

Ο.: ... καλώς ήρθες.

Ν.: Καλώς σας βρήκα.

Ο.: Θέλω να ξεκινήσουμε, όχι με το Poster, αλλά, μια που σ' έχω εδώ, μ' αυτό που ακούσαμε για να ξεκινήσουμε. Ένα αγαπημένο μου τραγούδι, που έχει μπει στο δίσκο του Γιώργου Νταλάρα «Η άσφαλτος που τρέχει», και τα λόγια και η μουσική είναι δικιά σου. Κάτι να μου πεις γι' αυτό το κομμάτι, θέλω κάτι να ξέρω, κάτι περισσότερο απ' αυτό που ακούω. Λέγεται «Νυχτερίδα» καταρχήν...

Ν.: Να σου πω μια αλήθεια... για το πώς γράφτηκε το κομμάτι;

Ο.: Βεβαίως.

Ν.: Σ' το 'χω πει, το έχουμε συζητήσει, ποτέ;

Ο.: Δεν το θυμάμαι.

Ν.: Λοιπόν. Έτυχε κάποτε να νοσηλεύομαι εκτάκτως σε μια κλινική, στην πλατεία Κωλέττη. Ήταν κάποιο θεραπευτήριο του ΙΚΑ εκεί. Από κάτω, το βράδυ, έφευγαν οι άνθρωποι της μέρας κι ερχόντουσαν τα κορίτσια της νύχτας. Κι έκαναν πιάτσα. Παρατηρούσα μια κοπέλα, από πάνω, κι έβλεπα όλο... όλη της την αγωνία, όλο της το άγχος, και όλη της την συμπεριφορά, και καταλάβαινα ότι είναι δικός μου άνθρωπος, μ' έναν περίεργο τρόπο.

Ο.: Ένα βράδυ ή κάθε βράδυ;

Ν.: Κάθε βράδυ. Κάθε βράδυ έκανε πιάτσα εκεί. Στην γωνία.

Ο.: Χμ...

Ν.: Συνήθισα - όταν αισθάνθηκα καλά μέσα στο νοσοκομείο, γιατί δεν μου βρίσκαν' κάτι...

Ο.: [γελάει]... το είχες στρίψει καλά μου φαίνεται...

Ν.: Ναι... [γελάει κι αυτός] Στην καρδιολογική κλινική!

Ε... Μάζευα χαρτάκια από διάφορους άλλους ασθενής, και κατέβαινα κάτω σε μια μπιραρία που ήτανε και περίπτερο, και έπαιρνα διάφορα πράγματα που θέλανε. Και πιάσαμε συζήτηση. Και είδα έναν πάρα πολύ κανονικό άνθρωπο, με τα ίδια προβλήματα, με της ίδιες αγωνίες... Με συγκλόνισε αυτό, πάρα πολύ, και το κουβάλαγα.

Ο.: Ναι...

Ν.: Το τραγούδι αυτό γράφεται εδώ και πάρα πολύ χρόνο. Στιχουργικά. Και ήρθε η ώρα του, να το εκδώσω, τότε, στην «’σφαλτο που τρέχει».

Ο.: Δεν μου είχες πει - θα το θυμόμουνα. Δεν μου την είχες πει την ιστορία αυτή.

Ν.: Μάλιστα ήταν πάρα πολύ ενδιαφέρουσες συζητήσεις, που δεν θα 'θελα, τώρα... να παρουσιάσω - έτσι - μέρη της συζητήσεις... Μου 'χε δείξει την φωτογραφία με την κόρη της, η οποία δεν ήξερε τι δουλειά κάνει η μαμά... Πλήρωνα, για να μην την ενοχλεί ...

Ο.: Για τον χρόνο της;

Ν.: ...ο επόπτης της ας πούμε...

Ο.: Ναι, βέβαια...

Ν.: Πλήρωνα την ταρίφα...

Ο.: Ακριβώς...

Ν.: ... για να πίνουμε μπίρες δίπλα στο περίπτερο, στη καφετερία.

Ο.: Μάλιστα....

Σπάνια χαρά να δεις τον δημοσιογράφο να κάνει α-κρι-βώς την ερώτηση που θα έκανες εσύ αν μπορούσες!

Η συνέντευξη (23.10.2005) αξίζει, μπορείτε να την διαβάσετε στο http://www.melodia.gr/4dcgi/_w_articles_me.../10/2005_136221 αλλά αρχίζει εκεί από το Poster, κόβοντας δηλαδή το κομμάτι που έγραψα επάνω.

******************************************

When an artist appears as guest in a radio programme to present his new record, you expect the broadcast to start with a song from that album. But when Nikos Zoudiaris came to Odysseas Ioannou (23.10.2005) to present "Poster" (the wonderful record he's recently made with Eleftheria Arvanitaki), here is what happened:

SONG «Nychterida»

Odysseas Ioannou: [...] we have Nikos Zoudiaris. Good evening Niko, welcome...

Nikos Zoudiaris: Good evening.

O.: We are glad to have you.

N.: I'm glad to be here.

O.: I would like to start, not with "Poster", but, since I've got you here, with what we just listened to at the beginning. It's one of my favourite songs, from Giorgos Dalaras' album "I asfaltos pou trechei", and the words and music are yours. Tell me something about this piece, I would like to know something, something more than what I can hear. To begin with, it's called "Nychterida"......

[Translator's note: The title means "Bat", not as in base-ball but as in the small furry winged mammals that fly out at dusk - the Greek word is derived from the word "nychta", meaning "night"]

N. I could tell you a true story... [you mean] about how the song was written?

O.: Of course.

N. Have I told you, have we ever talked about it?

O.: Not that I remember.

N.: Well. I once happened that I was hospitalized, for quite a long time, in a clinic on Koletti square. There was some IKA clinic there. Below, in the evening, the day-time people would leave, and the girls of the night would arrive. Waiting for customers in the square. I used to watch one girl, from up where I was, watching all her... all her struggling, her anxieties, her whole behaviour, and I grew to feel that she was one of "my own people", that we were in some strange way related.

O.: One night? Every night?

N.: Every night. Every night she was there, on the corner, waiting for clients.

O.: hm?

N.: I got into the habit - as I grew to feel at ease in the hospital, they couldn't find anything wrong with me...

O.: [laughs] ...you'd given it the right turn, seems to me...

N.: Yes... [laughs too] In the cardiology clinic, it was!

E... I would gather orders from several other patients, and I'd go down to a bar that also served as periptero to get different things that they wanted. And there we got into talking. And I saw a very normal person, the same problems, the same struggles... It moved me very much. And I carried it around inside me.

O.: Yes...

N.: This song is written a long time ago. The lyrics. And its time came, the time for me to release it, then, on "I asfaltos pou trechei".

O.: You hadn't told me - I'd have remembered. You hadn't told me this story.

N.: They were in fact very interesting conversations, and I wouldn't want, now... to present - so to speak - parts of what was said... She'd shown me the photograph of her daughter, who did not know what kind of work Mama was doing... I used to pay, too, so she wouldn't get into trouble...

O.: For her time?

N.: ...with her "supervisor" to call him that...

O.: Yes, of course...

N.: I used to pay her fee...

O.: Exactly...

N.: ...for us to sit and talk in the cafeteria next to the periptero.

O.: Indeed...

And I had the rare delight of hearing the journalist ask ex-act-ly the question I would have asked if I'd got the chance :razz: .

Share this post


Link to post
Share on other sites

Να σημειώσω, αν και είναι ίσως λίγο άσχετο, ότι ο τίτλος «Bleibtreu Café» είναι το όνομα του καφενείου, και ότι Bleibtreu, ή μάλλον Bleib treu, σημαίνει «να μείνεις πιστός» (ή πιστή), αλλά όχι (εννοείται...; ) με την θρησκευτική έννοια, μόνο ως «μην με ξεχνάς, μην με προδώσεις».

-----------------------------------------

They remember it: "It was a gentle place, in a paved alley in the centre of what used to be West Berlin. We used to meet there, for years, ten or so friends - men and women - and spend our evenings together.

We played billiards (one Berlin girl out of two plays splendid billiard), drank fruit tea, ate apple pie, smoked Davidoff cigarettes, we all wore black clothes, and we didn't talk at all, because in our opinion, it was... beneath our intellectual level».

I'll add, though it's a little irrelevant, that in "Bleibtreu Cafe", the word "Bleibtreu" is actually two words: "Bleib treu", meaning "Stay loyal"

The cafe and also the street where the cafe is, got their name from Karl Bleibtreu

http://cgi-host.uni-marburg.de/~omanz/fors...p?f_mod=Ah04#05

http://www.berlin-economy-hotels.de/cafe_bleibtreu.htm

and, btw. when Giorgos did the European tour 2001 with Babis Stokas and Panos Katzimichas, the song Bleibtreu Cafe was listed in the programm booklet.

But Panos Katzimichas did it only in Berlin!!

Share this post


Link to post
Share on other sites

ΑΠΟ ΤΟ ΕΘΝΟΣ(ένθετο "ΕΘΝΟΣΑΟΥΤ", σελ. 16) ΤΗΣ ΠΕΡΑΣΜΕΝΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ(19/2/2006) :

ΙΣΤΟΡΙΑ ΕΝΟΣ ΤΡΑΓΟΥΔΙΟΥ (επιμέλεια : Γιάννης Φλέσσας)

"Κάποια - κάπου - κάποτε", του Λευτέρη Χαψιάδη

"Τη λέγανε Ιωάννα και ήταν η πρώτη μου αγάπη. Τη γνώρισα στην Αλεξανδρούπολη στα 15 μου. Τόσο ήτανε κι αυτή. Από την πρώτη στιγμή που την είδα ένιωσα τη γη να φεύγει κάτω από τα πόδια μου. Ζούσα μόνο γι' αυτήν κι ενώ κάναμε παρέα ντρεπόμουν να της το πω και ίσως να φοβόμουν την άρνησή της.

Είχε ένα βλέμμα γεμάτο υποσχέσεις κι αυτό μου έδινε την πίστη ότι κι αυτή νιώθει κάτι για μένα.

Στα 17 μου κι ενώ ζούσα το πιο γλυκό μαρτύριο της ζωής μου, δεν άντεξα και της έγραψα ένα γράμμα και το έβαλα κρυφά σε ένα βιβλίο της.

Την άλλη μέρα, όταν την είδα στα Αγγλικά, αφού έμεινα ξάγρυπνος όλη τη νύχτα, κοίταξα τα μάτια της και κατάλαβα την άρνησή της. Μου εξήγησε ότι με έβλεπε μόνο σαν φίλο και με παρακάλεσε να το ξεχάσω. Κλείστηκα στον εαυτό μου και πήγα να πεθάνω από τη στενοχώρια μου.

Βρήκα παρηγοριά στα τραγούδια του Λευτέρη Παπαδόπουλου. Μέρες και νύχτες ολόκληρες άκουγα το τραγούδι που έγραψε με τον Λοίζο, "Το παλιό ρολόι του μικρού σταθμού, στάθηκε στην ώρα του αποχωρισμού". Οι στίχοι των τραγουδιών του ήτανε βάλσαμο στην πληγωμένη μου καρδιά. Ερωτεύτηκα κι άλλες φορές αλλά δεν την ξεπέρασα ποτέ.

Μπαίνοντας ως στιχουργός στο τραγούδι, της έγραψα ένα από τα πιο αγαπημένα μου τραγούδια σε μουσική Χρήστου Νικολόπουλου και το τραγούδησε ο Γιώργος Νταλάρας στον δίσκο " Χρήστος Νικολόπουλος - Τραγούδια για τους φίλους μου". Είναι το "Κάποια - κάπου - κάποτε". " Ήταν η ζωή μου / Η αρχή, το τέλος μου / κι όλη η ύπαρξή μου...".

Βρεθήκαμε και της χάρισα τον δίσκο κι αυτή μου έδειξε το γράμμα που της είχα στείλει πριν από τόσα χρόνια ενώ τότε μου είχε πει ότι το έσκισε.

Δεν ήμουνα όμως πια μόνος...".

Share this post


Link to post
Share on other sites

Τάσο, χίλια ευχαριστώ!

I'm translating Tasos' contribution from the post above:

History of a song (editor: Giannis Flessas)

"Kapoia, kapou, kapote" - by Lefteris Xapsiadis

"She was called Ioanna, and she was my first love. I met her in Aleksandroupoli when I was 15. That was her age, too. From the first moment I saw her, I felt the earth falling away from under my feet. I was living only for her, and though we were spending time together, I didn't dare to tell her, maybe I was afraid she'd say "no".

She had this look in her eyes, so full of promise, and this finally gave me a belief that she, too, felt something for me.

At 17, and while I was going through the sweetest agony of my life, I couldn't resist any longer and I wrote her a letter, which I hid in one of her books.

The next day, when I saw her in English class, and while I hadn't slept all night, I looked into her eyes and understood it was "no". She explained that to her, I was a friend and nothing else, and she begged me to forget about it. I withdrew into myself and went away to die of misery.

I found comfort in the songs of Lefteris Papadopoulos. Days and nights on end I would listen to the song he had written with Loizos, "The old clock of the little station has stopped on the moment when we parted...". The lyrics of his songs were balsam on my broken heart. I fell in love again several times, but I never really got over it.

Starting out as a writer of song lyrics, I wrote for her one of the songs I like best, with music by Christos Nikolopoulos, and Giorgos Dalaras sang it on the record "Christos Nikolopoulos - tragoudia gia tous filous mou" [songs for my friends]. The song is "kapoia, kapou, kapote" (someone, somewhere, sometime). "She was my beginning, my end, and my entire being..."

We met, and I gave her the record as a present, and she showed me the letter I had sent to her, all those years ago - while at the time, she'd told me she had torn it up.

I was not alone any more....."

Share this post


Link to post
Share on other sites

Από το "ΔΙΦΩΝΟ"(τεύχος 130, Ιούλης 2006, σελ. 97).

Η σύζυγος του ποιητή και στιχουργού Δημήτρη Χριστοδούλου(1924-1991), Μαρία Κανδρεβιώτου μιλάει στον στιχουργό Ηλία Κατσούλη :

"ΜΕΤΟΙΚΟΣ" - "ΜΕΣΟΓΕΙΟΣ"

"1967-1972. Στο Παρίσι. Εκεί θα γράψει δυο τραγούδια - σταθμούς. Τον Μέτοικο(Σαν σύννεφο από καιρό) και τη Μεσόγειο, αποδίδοντας στα ελληνικά τις μεγάλες αυτές επιτυχίες του Ζορζ Μουστακί. Τον επέλεξε Γάλλος παραγωγός που γνώριζε τη Μελίνα και τον Μουστακί. Καθόμαστε, θυμάμαι, στο Καρτιέ Λατέν. Σταματάει ένα αυτοκίνητο πλάι μας και πετάγεται ένας άνθρωπος έξω. "¨Είστε ο κύριος Χριστοδούλου;". Ωχ, μας πιάσανε, σκεπτόμαστε, γιατί τρέμαμε το κυνήγι της χούντας τότε. Ωστόσο, ο άγνωστος κύριος γρήγορα μας συνέφερε. "Θέλουμε να μας κάνετε την τιμή να γράψετε ελληνικούς στίχους σε δύο τραγούδια του Μουστακί". Τα έγραψε ο Δημήτρης και η Μελίνα τρελάθηκε με τους στίχους.".

"ΝΤΟΥΙ-ΝΤΟΥΙ"

"...Ξαφνικά το 1987-1988 έρχεται ο Βασίλης Παϊτέρης. Κάποια μέρα ήρθε ο Παϊτέρης στη Λυκόβρυση, στο Κολωνάκι. Τις συστάσεις κάνει ο παραγωγός Νίκος Κιάμος. Ο Παϊτέρης : "Δάσκαλε", χειροφίλημα κ.λπ. "Δεν είμαι αρχιεπίσκοπος" του λέει ο Δημήτρης. Εκείνος ωστόσο του δίνει μια κασέτα με τσιγγάνικες μουσικές. Τ' ακούει ο Δημήτρης στο σπίτι. "Ωραία είναι" μου λέει και αρχίζει να ψάχνει τα μέτρα. Κυκλοφορεί ο δίσκος και έχει επιτυχία το Ντούι ντούι(Δυο δυο στη χαρά και στη βροχή). Το απογειώνει ο Γιώργος Νταλάρας.".

Share this post


Link to post
Share on other sites

"ΕΝΑΣ ΛΕΒΕΝΤΗΣ ΕΣΒΗΣΕ"(από το δίσκο "ΤΑ ΡΕΜΠΕΤΙΚΑ ΤΗΣ ΚΑΤΟΧΗΣ / 1980)

Το τραγούδι είναι γραμμένο για τον ’ρη Βελουχιώτη.

Οι στίχοι του γράφτηκαν από τον Σαλαμίνιο ρεμπέτη Νίκο Μάθεση - Τρελάκια(1907 - 1975) το 1945 και το μελοποίησε(χασαποσέρβικο) αρχικά ο Μανώλης Χιώτης, από τον οποίο γράφτηκε και η τελευταία στροφή. Δεν έγινε όμως ποτέ δίσκος. Ο Μάθεσης μίλησε πρώτη φορά για την ύπαρξη του τραγουδιού το 1974 στον ερευνητή του ρεμπέτικου Κώστα Χατζηδουλή, αλλά δεν μπορούσε να θυμηθεί την μελωδία. Ο δε Χιώτης είχε πεθάνει ήδη το 1970. Έτσι οι στίχοι του Μάθεση δόθηκαν στον Μιχάλη Γενίτσαρη όπου και μελοποιήθηκαν ξανά(ζεϊμπέκικο). Το τραγούδι ηχογραφήθηκε για πρώτη φορά το 1980 με ερμηνευτή τον Γιώργο Νταλάρα.

Ας δούμε τι είπε, με το γνωστό μάγκικο ύφος του, ο ίδιος ο Μάθεσης στον Κ. Χατζηδουλή για το πως έγραψε το τραγούδι :

"Λίγο μετά που σκοτώθηκε ο ’ρης Βελουχιώτης το 'γραψα. Είχε 3 τετράστιχα και όχι 4. 0 ’ρης, ήτανε φίνος άντρας, μάγκας κι αγωνιστής και Έλληνας. Κατάλαβες; Μιλάει ο Μάθεσης. Υπήρχανε κι άλλοι αγωνιστές δηλαδή που θέλανε να τους λένε έτσι αλλά αυτοί ήτανε αγωνιστές γι ατην πάρτη τους. Δηλαδή αποφάγια. ’λλη ταρίφα αυτοί. Όταν έσβησε το καντήλι του παλικαριού, έκατσα και το 'γραψα γιατί έγινε θρήνος. Θρήνος και ύμνος. Το θέμα είναι παλιό, πολύ παλιό η ιδέα. Τα λόγια δικά μου και τιμής πρόσωπο ο ’ρης. Μετά συναντήθηκα με το Χιώτη, που είχε έρθει με τον Παπαϊωάννου, το Στεφανάκη και το Γενίτσαρη, να παίξουνε σ' ένα χορό στο Χατζηκυριάκειο. Είπα του Χιώτη για το τραγούδι και δώσαμε ραντεβού και του 'δωσα τα λόγια. Έβαλε ένα τετράστιχο ακόμα ο Μανώλης, το τελευταίο, κι άλλαξε το "Νεκροπούλι" που είχα εγώ και το έκανε "Κλαψοπούλι". Δεν είπα τίποτα. Ο Μανώλης ήτανε φίλος μου, καλός άντρας και μάγκας από τους λίγους. '’μα θες να μάθεις ποιοι είναι μάγκες κοίτα το Χιώτη. Εξηγήσεις ζόρικες, ρεμπέτικες και ψυχή μόρτικια μεγάλη. Μιλάω εγώ ο Μάθεσης. Το 'παμε : προσφορά για το παιδί που χάθηκε, ήτανε το τραγούδι. Ζούλα γίνανε όλα,βλέπεις, εγώ και σ' αυτό το περιβόλι, είχα τσαμπουκάδες. Ένα απόγευμα που ήμουνα τότες στην Αθήνα, παρέα με το Γούναρη, είδα στο δρόμο τυχαία, σε μια στοά, τον αρχηγό τότες του κόμματος. Αυτόνε που δεν ήτανε όνομα και πράμα δεν ήτανε, λέμε, γλυκός στις εξηγήσεις του. Του τα 'χα μαζεμένα από τότε. Αυτός ήτανε όλα του τα χρόνια, μολύβι με σπασμένη μύτη. Κατάλαβες; Μετά ακουσα τη μουσική που έβαλε ο Χιώτης. Χασαποσέρβικο ήτανε, πολύ ζόρικο τραγούδι. Δίσκος δεν έγινε όμως, γιατί όλοι αυτοί εδώ οι λάγιοι, δεν αφήνανε. Γι' αυτό τους έχω μαζέψει πολλά..."

(Κώστα Χατζηδουλή, Ρεμπέτικη ιστορία Νο 1, εκδ. Νεφέλη, Αθήνα χ.χ., σελ. 260-261)

Share this post


Link to post
Share on other sites

Τάσο, ευχαριστώ πολύ για την ωραία ιστορία. Ήταν δύσκολο να την μεταφράσω στα αγγλικά, αλλά κατάφερα κάτι, αξίζει το κόπο.

Thanks to Tasos who posted the extract from the book. The translation is not very literal nor very good, but "rembetico-greek" is a language in its own right and not particularly easy.

Enas leventis esvise ("A Leventis disappeared") (from the record Ta rembetika tis Katoxis - "Rembetica songs from the Occupation" / 1980)

The song was written by Aris Velouchiotis.

The lyrics were written by the Salamina rembetis Nikos Mathesis - Trelakia (1907-1975), in 1945, and were first set to music (chasaposerviko) by Manolis Chiotis, who also wrote the last verse. But it was never recorded on disc. Mathesis first spoke of the song's existence in 1974, to the rembetica singer Kostas Chatzidoulis, but he couldn't remember the tune. By then, Chiotis had already died, in 1970. So Mathesis' lyrics were handed over to Michalis Genitsaris and set to music once more (zeimbekiko). The song was first recorded in 1980, sung by Giorgos Dalaras.

Let's see what Mathesis himself, in his famous manga way, said about how he wrote the song:

"It was a bit after Aris Velouchiotis was killed that I wrote it. It had 3 verses then, not 4. Aris, he was a fine man, a mangas and a figther, and he was a Greek. See? That's what Mathesis says. There were other fighters, o yes, who would have liked to be called that, but those were fighters for their own interests. Pigswill. Another scale. So when the lamp was blown out for this palikari, I sat down to write, this lament that happened then. A lamentation and a hymn. The subject is old, very old, the idea. The words are my own and the man they honour is Aris. Afterwards I met with Chiotis, he'd come down with Papaioannou, with Stefanakis and Genitsairs, we were going to play in a place in Chatzikyriako. I told Chiotis about the song and we made a date and I gave him the lyrics. Manolis, he added one more verse, the last one, and changed "Nekropouli" ("city of the dead") to "Klapsopouli" ("city of weeping"). I didn't say anything. Manolis was a friend of mine, a good man, and a mangas to be counted among the fewest. If you want to know what it means, a mangas, look at Chiotis. Tough deals, the rembetico way, and a huge never-do-well soul. That's what I say, I, Mathesis. So what we said is: our offering to the guy who was lost, that's what song was. Everything done on the sly, you see, me too, in that place, I had some toughs around. One evening when I was in Athens, together with Gounaris, in the street by chance I saw, in a gallery, the leader, then of the party. He wasn't a name then and he wasn't a thing, as we say, he was sweet in his explanations. He was, all those years, a pencil with a crushed point [or "smashed nose" - the words are the same in Greek]. See? Well, afterwards I heard that music that Chiotis put [to the song]. A chasaposerviko it was, a though song. It never got onto a record though, because those there no-goods, they wouldn't let us. For that I've gathered against them..."

(From: Kostas Chatzidoulis, Rempetiki istoria nr. 1)

Share this post


Link to post
Share on other sites

Δεν αφορά το εξίς κάπιο συγκεκριμένο τραγούδι αλλά λέει για το πώς γεννήθηκαν τραγούδια.

Μιλάει Ο Οδυσσέας Ελύτης για το κύκλο σου Μικρές Κυκλάδες - πολύ ορέα.

:D

Οι αγγέλοι τραγουδάνε. Και οι ερωτευμένοι επίσης. Πίσω απο κάθε ανάταση, απο κάυε μεράκι, μιά κιθάρα περιμένει έτοιμη να πάρει τα λόγια κα να τα ταξιδέψει από χείλη σε χείλη. Δεν είναι λίγο αυτό. Είναι η χαρά να δείνεις χαρά στούς άλλους, είναι αυτό πού μας βαστάει στη ζωή. Γιαυτό, κοντά στά ποιήματα μου, δοκίμασα να γράψο και μερικά τραγούδια, χωρίς να τα υποτίμώ καθόλου. Έτσι ή αλλιώς, μιλά κανείς για τα ίδια πράγματα που αγαπά, και από κεί και πέρα το λόγο έχουν αυτοί που θα τακούσουν.

Λένε πως το είδος έχει ορισμένους κανόνες. Δεν τούς ξέρω και, πάντως, δεν εντιαφέρθηκα ή δεν μπορούσα ίσως να τούς ακολουθήσω. Δουλέωει ο καθένας όπως νιώθει. Και η θάλασσα είναι απέραντη, τα πούλια μυριάδες, οι ψυχές όσες και οι συνδυασμοί που μπορόυν να γεννήσουν οι ήχοι και τα λόγια, όταν ο έρωτας και το όνειρο συμβασιλεύουν.

The following does not concern any specific song - it says how songs are born.

By Odysseas Elythis in introduction to his poetic cycle Mikres Kyklades. It sounds like a poem itself.

Angels sing. And so do those who are in love. Behind every spiritual arousing, every longing there is a guitar in wait, ready to take up the words and fly them from lips to lips. Its not a small thing. Its a joy to give joy to others, and this is what supports us in life. Thats why, besides my poems I tried and wrote a few songs, the task I did not take lightly at all. As it is, one speaks about things he loves, and from now on those who happened to listen are to judge.

Some say that this genre has specific rules. I know nothing about it, and, as it happens, I was either not interested in following them or, possibly, was not able to do so. And the sea is boundless, the birds are myriads, and there exist as many souls as there are combinations that can produce sounds and words when love and dream reign together.

Share this post


Link to post
Share on other sites

"Τό'πες"

Ο Λευτέρης Παπαδόπουλος στο νέο βιβλίο του "Τα τραγούδια γράφουν την ιστορία τους" γράφει τα εξής:

"Έχω μια τέτοια τραυματική εμπειρία από το τραγούδι Τό'πες , με μουσική του Χρήστου Νικολόπουλου και ερμηνευτή τον Νταλάρα.

Στο τραγούδι αυτό, σε κάποιο σημείο , οι στίχοι λένε σταλαγματιά από φωτιά, κάθε ματιά που μου καρφώνει.Με λιώνει, με λιώνει , με λιώνει φωτιά. Ο Νταλάρας, μεγάλος καλλιτέχνης, συνεργάσιμος και καλό παιδί, προπάντων, ήρθε και μου είπε, "Σε παρακαλώ, βγάλε αυτό το με λιώνει, δεν μπορώ να το πω".Του εξήγησα ότι δεν μπορούσα να αλλάξω αυτό το σημείο του τραγουδιού, γιατί θα κατέρρεε ολόκληρο το οικοδόμημα.Μια , δυο , τρεις, ανένδοτος εγώ.Και τι κάνει ο Νταλάρας; Εμφανίζεται. ένα βράδυ, στο σπίτι μου με ηχογραφημένα τα τραγούδια.Τα άκουσα και ήταν εξαίρετα.’λλωστε, ο δίσκος αυτός, ΜΗ ΜΙΛΑΣ ΚΙΝΔΥΝΕΥΕΙ Η ΕΛΛΑΣ, πούλησε πάνω από 300.000 κομμάτια.Δεν άκουσα,όμως, το "Τό'πες".

"Τι έγινε το τραγούδι για το οποίο διαφωνήσαμε;" ρώτησα.Ο Νταλάρας με κοίταξε αμήχανος."Ξέρεις , μου λέει, πάνω στη μουσική του Τό'πες , η εταιρεία παρακάλεσε έναν ηχολήπτη και του έβαλε στίχους".

Μου ανέβηκε το αίμα στο κεφάλι."Ν'ακούσω το τραγούδι", είπα. Αποφασισμένος , αν είναι καλό , να το αφήσω να μπει σαν 12ο στο δίσκο.Το άκουσα και ήταν χάλια. "Δε θα μπει", είπα στον Νταλάρα. "Δεν είναι καλό , κι επιπλέον θα φάει το 1/12 των πνευματικών δικαιωμάτων μου.Κι αυτό είναι δυο φορές άδικο".

Συμφώνησε και το τραγούδι έμεινε στη συλλογή του ηχολήπτη, που αργότερα εξελίχθηκε σε συμπαθητικό συνθέτη.Όσο για το Τό'πες το τραγούδησε ο Νταλάρας κι έσκισε..."

Απ'ότι καταλαβαίνω ο ηχολήπτης στον οποίο αναφέρεται ο Λευτέρης Παπαδόπουλος είναι μάλλον ο συνθέτης Γιώργος Ανδρέου, ο οποίος έχει στη συλλογή του το τραγούδι με διαφορετικό refrain... :D

Share this post


Link to post
Share on other sites

"Στην αλάνα"

(Γ.Σπανός-Λ.Παπαδόπουλος)

Από το βιβλίο του Λ.Παπαδόπουλου "Τα τραγούδια γράφουν την ιστορία τους":

"Mια ωραία ιστορία , που έχει σχέση με τη δικτατορία και το τραγούδι "Στην αλάνα", είναι αυτή: ο Σπανός μου είχε δώσει τη μελωδία του τραγουδιού, για να γράψω τους στίχους.΄Εγραψα αυτά που πίστευα, αλλά ο Σπανός μου έλεγε ότι μ'αυτούς τους στίχους η λογοκρισία της χούντας θα γίνει θηρίο. "Ας γίνει", είπα. "Θα βγάλουμε το τραγούδι, όταν κάποτε θα αλλάξουν οι καιροί". Τότε μπήκε στη μέση η Μοσχολιού. "Θα καθαρίσω εγώ", είπε.

"Πως; Ο Λαδάς είναι κουμπάρος μου και η θέση του στην κυβέρνηση, όπως και η επιρροή του μεγάλη.Θα πάω να τον βρω, θα τον παρακαλέσω και ίσως γίνει κάτι..." Εγώ γελούσα.Ήξερα ότι ένα τέτοιο τραγούδι σε καμιά περίπτωση δεν μπορούσε να σπάσει το λογοκριτικό τείχος της δικτατορίας.Όπως κι έγινε: ο Λαδάς μόνο που δεν....έδειρε τη Μοσχολιού.Έτσι , το τραγούδι έμεινε στο συρτάρι.Και βγήκε πανηγυρικά, όταν επανήλθε η δημοκρατία στην Ελλάδα".

Share this post


Link to post
Share on other sites

I apologize for being so late with the translations of the two stories posted by Thanasis above - here comes the first.

«Το 'πες» (To pes) - You said so

In his new book "Ta tragoudia grafoun tin istoria tous" (The songs write their history) Lefteris Papadopoulos writes the following:

«I've had a traumatic experience of that kind with the song "To pes", music by Christos Nikolopoulos and sung by Dalaras.

In that song, at one point, the lyrics say "stalagmatia apo fotia kathe matia sou me karfonei / me lionei, me lionei fotia" (your every look a stalagmite of fire piercing me / fire consuming, consuming me). Dalaras, who is a great artist, and cooperative, and most of all a great guy, comes and says to me: "Please, do take out that "me lionei", I can't sing it". I explained to him that I could not change that passage of the song, because the whole structure would come down. Once, twice, three times, I was adamant. And what does Dalaras do? He turns up at my house one evening with the songs recorded. I listened to them, they were excellent. Besides, that record, "Mi milas kindinevei i Ellas", sold over 300.000 copies.

But I didn't hear "To pes".

What happened to that song, the one we were disagreeing about?" I asked. Dalaras looks at me, embarrassed. "You know, he says, on the music of "To pes", the record company got a sound technician and he wrote some lyrics for it."

The blood went to my head. "Let me hear the song" I said. I had made up my mind that if it were good, I'd let it be the 12th song on the record. I heard it and it was awful. "It's not getting in there" I say to Dalaras. "It is not good, and besides it'll eat up one twelfth of my copyrights. And that's double injustice."

He agreed, and the song remained in the collection of the sound technician, who later grew into a sympathetic composer. As for "To pes", Dalaras sang it, and it ripped...»

Thanasis adds the following: «From what I understand, the sound technician to whom Lefteris Papadopoulos refers would seem to be the composer Giorgos Andreou, who has the song with a different refrain...»

Share this post


Link to post
Share on other sites

And the second:

«Στην Αλάνα» (Stin Alana - In the yard)

(Giannis Spanos - Lefteris Papadopoulos / from Οι Μάηδες οι ήλιοι μου - Oi maides oi ilioi mou)

From "Ta tragoudia grafoun tin istoria tous" (The songs write their history) by Lefteris Papadopoulos:

«One lovely story which is related to the dictatorship and to the song "Stin Alana", is as follows: Spanos had given me the tune of the song, to have me write the lyrics. I wrote what I believed, but Spanos told me that with lyrics like that, the censors of the junta would go wild. "Let them", I said. "We'll bring out the song when the times change, sometime". Then Viky Moscholiou stepped in and said "I'll take care of it".

"How?" "Ladas is my good friend and he's high placed and influent in the government. I'll go see him, ask him nicely, maybe something can be done..." I was laughing. I knew that a song like that would never, in any circumstance, break the wall of censorship of the junta. And that's what happened: Ladas only just refrained from... kicking Moscholiou. So, the song stayed in the drawer. And it came out, with celebration, when democracy returned to Greece.»

Share this post


Link to post
Share on other sites

"Ο Λιόντας"

Μάνου Λοίζου-Λευτέρη Παπαδόπουλου)

Νομίζω ότι σήμερα η μέρα προσφέρεται για να διαβάσουμε τις περιπέτειες αυτού του τραγουδιού , όπως τις γράφει ο Λευτέρης Παπαδόπουλος στο νέο του βιβλίο "Τα τραγούδια γράφουν την ιστορία τους".

"Επέμβαση της κρατικής λογοκρισίας είχα και στο τραγούδι Ο Λιόντας , που το έγραψα για το φίλο μου, μακαρίτη πια, Γιώργο Κουπαρούσο.Ένα νέο, που με το "καλημέρα" βγήκε εναντίον της χούντας, συνελήφθη, φυλακίσθηκε και , τόσο στη φυλακή όσο και μετά, διατήρησε στενές σχέσεις με τον Μίκη Θεοδωράκη.

Τη λογοκρισία την ενόχλησαν δύο λέξεις του κειμένου "κοτζάμπασης" και "Απρίλης" (ο Απρίλης παρέπεμπε στη δικτατορία της 21ης Απριλίου).Τις άλλαξα , χωρίς ιδιαίτερο κόπο.Ο κοτζάμπασης έγινε "γενίτσαρος" και η λέξη Απρίλης, με την οποία αρχίζει το τραγούδι, αντικαταστάθηκε από τις λέξεις "Στο Πήλιο" (τρεις συλλαβές)".

Επαναφέρω το τραγούδι στα rare songs όπως το είπε ο Νταλάρας στο Ολυμπιακό Στάδιο το 1985 στη συναυλία αφιέρωμα στο Μάνο Λοίζο, για να ξανακουστούν οι κανονικοί στίχοι.

Share this post


Link to post
Share on other sites

Thanasis gives us another story - in his own words:

 think today [as Greece remembers the siege of the Polytechnio and the dictatorship - g.], the right day presents itself for reading the adventures of this song, as Lefteris Papadopoulos describes them in his new book "Ta tragoudia grafoun tin istoria tous".

Ο Λιόντας (O Liontas - The Lion) (Manos Loizos - Lefteris Papadopoulos)

«I also suffered the intervention of the state censorship in the song "O Liontas", which I wrote for my friend, now deceased, Giorgos Kouparousos. He was a young man who came out against the junta from the first, got caught, went to prison, and, both in prison and afterwards, maintained close ties with Mikis Theodorakis.

The censors were annoyed by two words in the song: "kotsampasis" and "Aprilis" (April referring to the dictatorship established on 21 April). I changed them without much trouble. The "kotsampasis" became a "ienitsaros" and the word "Aprilis", with which the song begins, was replaced by "Ston Pilio" (three syllables).»

Note: The version in "Rare songs" is the one sung by Dalaras in 1985 at the Olympic Stadium, at the memorial concert for Loizos, with the original lyrics.

Share this post


Link to post
Share on other sites

Νοέμβρης '90 (17 Χρόνια μετά)

(Μουσική, στίχοι:Διονύσης Τσακνής)

Από το βιβλίο του Διονύση Τσακνή : "Απέναντι στο χρόνο"

Γράφει ο Διονύσης Τσακνής...

"Την περίοδο '90-'91, γράφω τα τραγούδια για τον ΑΛΗΤΗ ΚΑΙΡΟ.Είχα ήδη αποφασίσει για τον τίτλο, πριν ολοκληρώσω τα δέκα τραγούδια του δίσκου.Πάλι έπρεπε να προλάβω τον επόμενο Οκτώβριο.Παρ' όλα αυτά δεν αισθανόμουν καμία πίεση.

Είχα αρχίσει να βγαίνω απ' το καβούκι μου και δεχτηκα με χαρά κάποιες προσκλήσεις για εμφανίσεις μου.Η πρώτη, τον Νοέμβριο του '90, με απρόσμενη για μένα επιτυχία στο κλαμπ σίνεμα, κάπου στο Γουδί, εδώ στην Αθήνα.Επέμενε για αυτές τις 3 παραστάσεις μου μια πανέμορφη κοπέλα που έκανε εκεί το πρόγραμμα και τις δημόσιες σχέσεις.Η Μαρίνα Λαχανά.Έκτοτε...καλά να πάθουμε κι οι δυό μας.Την ίδια γνώμη νομίζω πως έχουν και τα δυό μωρά μας, ο Βασίλης και η Ευανθία.

Ήρθε να με δει ο Παύλος Σιδηρόπουλος.Το χέρι του ήταν δεμένο."Ατύχημα", μου λέει.Λίγες μέρες μετά ο πρίγκηπας νικήθηκε οριστικά από το πάθος του.Τι άλλο να πεις; Γράφτηκαν άλλωστε τόσα πολλά...

Η άλλη πρόσκληση ήταν από το "Πλατό" της Θεσσαλονίκης.Μια μπάντα με πολύ καλούς μουσικούς, με επικεφαλής τον φίλο, και γνωστό πλέον συνάδελφο, Στέργιο Γαργάλα, και μια σπουδαία νεαρή τραγουδίστρια για να με συνοδεύει και να λέει κάποια τραγούδια μου, που αρνιόμουν πεισματικά να ερμηνεύσω ο ίδιος.Η Μελίνα Κανά.

Εκεί έγραψα τα δύο τραγούδια που μου απέμειναν, για να τελειώσω το δίσκο ενώ ολοκλήρωσα την ενορχήστρωση του "Νοέμβρη".

Εμφανιζόταν το ίδιο διάστημα στη Θεσσαλονίκη, ο Γιώργος Νταλάρας και ο Βασίλης Παπακωνσταντίνου.Πήγα να τους δω και ζήτησα από τον Γιώργο μια συμμετοχή στο δίσκο μου, στο τραγούδι "Μόνος σαν όμηρος" που ερμήνευσε τελικά η Ελένη Τσαλιγοπούλου.Δέχτηκε με χαρά να το ακούσει και μου υποσχέθηκε (μαζί με τον Βασίλη) να περάσουν το βράδυ από το "Πλατό" , μια κι εκείνοι τελειωναν νωρίς.

Ο κύβος ερρίφθη και η απόφαση ελήφθη την ίδια βραδιά, που τελείωσε παρεμπιπτόντως στα μπουζούκια του Καρά.Η ’ννα φώναζε συνέχεια στον κόσμο "σσσ" και "ησυχία" και ο "Νοέμβρης" (ένα από τα τραγούδια που έπαιζα, πριν κυκλοφορήσει αυτή η δουλειά) θα ήταν το δίχως άλλο, το τραγούδι που θα τραγουδούσαμε μαζί με τον Γιώργο στον επόμενο δίσκο.Ξεκινήσαμε καλά, υπέροχα θα έλεγα, μια συνεργασία που συνεχίστηκε το ίδιο καλά, στο ΤΕΛΕΥΤΑΙΟ ΑΝΤΙΟ και στο ΠΑΙΖΟΝΤΑΣ ΜΕ ΔΥΟ ΟΡΧΗΣΤΡΕΣ.Και θα συνεχιστεί φαντάζομαι.Τραγούδια γράφω, τραγούδια λέει (και τα λέει υπέροχα), άσε που γίναμε και φίλοι"....

Share this post


Link to post
Share on other sites

With many thanks to Makis whose post, above, I am translating here:

Νοέμβρης '90 (17 Χρόνια μετά)

November '90 (17 years after)

Music & lyrics by Dionysis Tsaknis

From the book by Dionysis Tsaknis: «Apenanti sto chrono» ("Facing time")

Dionysis Tsaknis writes:

In '90-'91, I was writing the songs for «Alitis kairos». I had already decided on the title, before finishing the ten songs of the record. I had to get it done before the coming October. But for all that I had no feeling of pressure.

I had started to come out of my shell and I accepted, with pleasure, invitations to appear. The first, in November '90, took place at the cinema club somewhere in Goudi, here in Athens, with a success which I myself, at least, did not expect. The one who insisted on those 3 shows of mine up there was an extremely beautiful girl who was doing the programme and PR for the place. Marina Lachana. From there... serves us right, both of us. I suppose our two kids, Vassilis and Evanthia, would have the same opinion.

Pavlos Sidiropoulos came to see me there. His arm in a sling. «Accident», he says. A few days later, the prince was vanquished when his heart failed him. What else is there to say? So much has been written...

The other invitation was from the "Plateau" in Thessaloniki. A band with very good musicians, headed by my friend, and by now well-known colleague, Stergios Gargalas, and a notable young singer who was to do the backing vocals and sing some of my songs, which I stubbornly kept refusing to sing myself: Melina Kana.

That's where I wrote the two songs that were wanted to finish the record, while completing the orchestration of "November".

At the time, Giorgos Dalaras and Vasilis Papakonstantinou were appearing in Thessaloniki. I went to see them and asked Giorgos to contribute to my record, offering him the song «Monos san omiros» (Alone like a hostage) which in the end was sung by Eleni Tsaligopoulou. He consented with pleasure to listen to it and promised me to come along to the «Plateau» (together with Vassilis) in the evening, as they were finishing early.

The die was cast and the decision was taken that same night, which by the way ended at the bouzoukia of Karas. Anna [Dalara] kept calling out «sss» and «quiet» to the public, and «November» (one of the songs I was playing live before the album came out) turned out to be, no doubt about it, the song I would sing together with Giorgos on the new record. We made a good start, and excellent one I should say, on a collaboration that later was continued equally well, on «to teleftaio adio» and «paizontas me dyo orchistres». And it will be continued, I think. I'm writing songs, he's singing songs (magnificently, too), and there's that we've become friends, as well...

Share this post


Link to post
Share on other sites

Στο βιβλίο του Ηρακλή Ευστρατιάδη "μία Ιστορία...ένα Τραγούδι..." (100 αγαπημένα τραγούδια και οι ιστορίες τους (εκδόσεις Toubi's)που κυκλοφόρησε πρόσφατα , περιέχονται εκτός των άλλων και οι ιστορίες 13 τραγουδιών που έχουν δισκογραφηθεί, σε πρώτη ή μεταγενέστερη εκτέλεση από το Γιώργο Νταλάρα.

Αφού προτείνω αυτό το Topic να γίνει pinned, θα καταγράψω την ιστορία του παραδοσιακού τραγουδιού "Τα παιδιά της άμυνας".

"Τα παιδιά της άμυνας" είναι ένα από τα παραδοσιακά μας τραγούδια , που οι νεότεροι γνωρίσαμε στη θαυμάσια διασκευή του Σταύρου Ξαρχάκου , για την ταινία "Ρεμπέτικο" του Κώστα Φέρρη.

Μετά τους Βαλκανικούς Πολέμους 1912-13, η ελληνική επικράτεια διπλασιάστηκε.Τα ελληνικά εδάφη αυξήθηκαν σχεδόν κατά 90% και ο πληθυσμός έφτασε τα 4,7 εκατομμύρια.Όλα αυτά τα κεκτημένα, που απέφεραν οι Βαλκανικοί Πόλεμοι, έπρεπε να διατηρηθούν.Όμως η Ελλάδα είχε φτάσει στα οικονομικά και στρατιωτικά όριά της.Εκείνη την εποχή η Ευρώπη ήταν χωρισμένη σε δυο στρατόπεδα.Από τη μια μεριά υπήρχε η "Αντάντ", η συμμαχία δηλαδή Γάλλων, Βρετανών και Ρώσων, και από την άλλη η συμμαχία των κεντρικών δυνάμεων Γερμανίας και Αυστροουγγαρίας.

Η Σερβία συντάχθηκε με την "Αντάντ" , ενώ η Βουλγαρία και η Οθωμανική Αυτοκρατορία με τις κεντρικές δυνάμεις.Η Ελλάδα με τον βασιλιά Κωνσταντίνο είχε επιλέξει την ουδετερότητα * , που ωφελούσε στην ουσία τους Γερμανούς.Όλες οι χώρες στο μεταξύ είχαν επιδοθεί σε ξέφρενους εξοπλισμούς προετοιμαζόμενες για τον Α'Παγκόσμιο Πόλεμο, που τελικά ξέσπασε στα τέλη Ιουλίου με αρχές Αυγούστου του 1914.Ο Ελευθέριος Βενιζέλος, που ήταν τότε πρωθυπουργός, επεδίωκε να μπει η Ελλάδα στον πόλεμο στο πλευρό της "Αντάντ", διαβλέποντας την επερχόμενη νίκη της και τα ελληνικά οφέλη.Από την άλλη πλευρά , ο βασιλιάς Κωνσταντίνος επέμενε στην ουδετερότητα.Μετά τη διαφωνία αυτή, ο Βενιζέλος παραιτείται στις 6 Μαρτίου του 1915 και αναλαμβάνει πρωθυπουργός ο Δημήτριος Γούναρης, ενώ προκηρύσσονται εκλογές, τις οποίες ο Βενιζέλος κερδίζει το Μάιο του 1915.Ο Βενιζέλος ζητάει τότε από τον Κωνσταντίνο να στείλει στρατό στο πλευρό των Σέρβων Συμμάχων.Ο Κωνσταντίνος αρνείται και ο Βενιζέλος παραιτείται και πάλι.Ακολουθούν διαδοχικές κυβερνήσεις, ενώ αγγλογαλικά στρατεύματα με τη δικαιολογία της βοήθειας προς τη Σερβία αποβιβάζονται στο λιμάνι της Θεσσαλονίκης.Οι Γερμανοί με τη σειρά τους βομβαρδίζουν τη Θεσσαλονίκη, με τη δικαιολογία ότι βρίσκονταν εκεί οι Αγγλογάλοι.Στο μεταξύ, ο Γάλλος στρατηγός Σαράιγ αποθρασύνεται και κηρύσσει στρατιωτικό νόμο στη Θεσσαλονίκη, ενώ στο χάος που επικρατεί τμήματα του γερμανικού και του βουλγαρικού στρατού καταλαμβάνουν το οχυρό Ρούπελ και μέρη από την ανατολική και δυτική Μακεδονία, και τμήματα του ιταλικού στρατού τη Βόρεια Ήπειρο.Η Ελλάδα κινδυνεύει άμεσα να χάσει όλα τα κεκτημένα των Βαλκανικών Πολέμων.Παρ'όλο τον κίνδυνο , ωστόσο, ο ελληνικός στρατός παραμένει αμέτοχος, καθώς δεν λαμβάνει εντολές από το βασιλιά να αντισταθεί.

Στην Αθήνα γίνεται τότε παλλαικό συλλαλητήριο υπέρ της πολιτικής του Βενιζέλου.Ο κίνδυνος να διαμελιστεί η χώρα από τους διάφορους εισβολείς εξαιτίας της αδράνειας του Κωνσταντίνου είναι εμφανής.Στη Θεσσαλονίκη τότε, και συγκεκριμένα στις 13 Αυγούστου του 1916 συγκροτείται η Εθνική ’μυνα, με πρωτοβουλία των οκτώ επιφανών αντρών Μαζαράκη, Ζάννα, Ζυμβραράκη,Πάζη, Κούτουλα, Δίγκα, Γραικού και Αργυρόπουλου.Δυο μήνες αργότερα, στις 13 Σεπτεμβρίου 1916, ο Βενιζέλος τίθεται επικεφαλής της Εθνικής ’μυνας και αναχωρεί για τη Θεσσαλονίκη όπου συγκροτεί προσωρινή κυβέρνηση με επικεφαλής τον ίδιο, το ναύαρχο Παύλο Κουντουριώτη και τον στρατηγό Παναγιώτη Δαγκλή.Η Ελλάδα ουσιαστικά χωρίζεται στα δυο: στο φιλογερμανικό κράτος των Αθηνών και στο κράτος της Θεσσαλονίκης, που συμμαχεί με την "Αντάντ".Η προσωρινή κυβέρνηση τριανδρίας Βενιζέλου, Κουντουριώτη, Δαγκλή, έδρασε με επιτυχία στη Θεσσαλονίκη από τις 16 Σεπτεμβρίου του 1916 έως τις 14 Ιουνίου του 1917 και έδωσε μεγάλο αγώνα για την υπεράσπιση των πατρώων την κρίσιμη στιγμή.Οι σύμμαχοι στη συνέχεια εξόρισαν τον Κωνσταντίνο και έβαλαν στη θέση του τον δευτερότοκο γιο του Αλέξανδρο.Ο Βενιζέλος τότε ξαναγύρισε στην Αθήνα, συνεχίζοντας τον πόλεμο στο πλευρό των συμμάχων.Μετά το τέλος του πολέμου, ο ίδιος έλαβε μέρος στη διάσκεψη του Παρισιού και υπέγραψε, ως εκπρόσωπος της Ελλάδας , τις συνθήκες Νειγί το 1919 και Σεβρών το 1920, με τις οποίες η Ελλάδα έφτανε μέχρι την Ανατολική Θράκη και τη Σμύρνη.Ο Βενιζέλος είχε πει ότι ο σκοπός της κυβέρνησης Εθνικής Αμύνης ήταν η προστασία της Ελλάδας και όχι η εκδίωξη του Βασιλιά Κωνσταντίνου.Εξάλλου, τη θέση του Κωνσταντίνου πήρε ο γιος του Αλέξανδρος και ο Βενιζέλος , ενώ είχε μεγάλη δύναμη και επιρροή εκείνη την εποχή, δεν άσκησε βέτο και δεν άλλαξε το πολίτευμα, που ήταν Βασιλευόμενη Δημοκρατία.Πιθανώς να θεωρούσε ότι δεν ήταν ακόμη η κατάλληλη στιγμή ή να το έκανε για άλλους λόγους βαθύτερα πολιτικούς.

*: Η Ελλάδα δεν έπρεπε με κανέναν τρόπο να επιτρέψει στη Βουλγαρία , που ήταν στο πλευρό των Κεντρικών Δυνάμεων, να επιτεθεί και να νικήσει τη Σερβία, που τασσόταν με την "Αντάντ", γιατί έτσι θα ανατρέπονταν όλες οι ισορροπίες στα Βαλκάνια και ο κίνδυνος να χαθούν ελληνικά κεκτημένα εδάφη ήταν άμεσος (η Βουλγαρία, για τη νίκη της επί της Σερβίας , θα απαιτούσε από τις Κεντρικές Δυνάμεις την παραχώρηση τμήματος του ελλαδικού χώρου).Η ουδέτερη στάση της Ελλάδας σήμαινε ότι θα εγκατέλειπε τη Σερβία στο έλεος των Βουλγάρων και τη σίγουρη υποταγή της σε αυτούς, αντίθετα , ένα κοινό μέτωπο Ελλάδας Σερβίας θα οδηγούσε σε αναχαίτιση του βουλγαρικού επεκτατισμού.Ακόμη , η στάση της ουδετερότητας δεν θα επέτρεπε σε καμία χώρα να χρησιμοποιήσει τη Θεσσαλονίκη, που παρείχε τεράστια γεωγραφικά πλεονεκτήματα ως κέντρο ανεφοδιασμού και συγκέντρωσης δυνάμεων.Όλα αυτά εξυπηρετούσαν τις Κεντρικές Δυνάμεις".

Την Πέμπτη, "Στην εποχή του Πάγκαλου"... :razz:

Share this post


Link to post
Share on other sites

Translation of Thanasis' post above

The book «Mia istoria... ena tragoudi» ("A story... A song - 100 favourite songs and their histories) by Iraklis Efstratiadi, recently released, contains, among others, the stories of 13 songs that have been recorded by Giorgos Dalaras, either in the original version or as a cover.

After proposing to "pin" this topic, I will write here the story of the traditional song «Ta paidia tis amynas» ("The boys in the Army")

Quote from the book:

«Ta paidia tis amynas» is one of our traditional songs, one which the younger listeners got to know in the wonderful arrangement by Stavros Ksarchakos for Kostas Ferris' movie "Rempetiko".

After the Balkan wars of 1912-'13, Greece's sphere of influence doubled. The territory under Greek rule grew by nearly 90% and the population reached 4.7 millions. These gains from the Balkan wars needed to be sustained, but Greece was reaching the limits of its economic and military capacities. It was a time when Europe was divided in two camps*: the "Entente" on the one side, the alliance of the French, British and Russians, and on the other the central European powers of Germany and the Austro-Hungarians.

Serbia* took sides with the Entente, while Bulgaria and the Ottoman Empire sided with the Central powers. Greece, under king Constantine, had chosen to be neutral, which, in effect, favoured the Germans. Every country was engaged in a feverish arms race, preparing for WWI, which at last broke out in late July and early August 1914. Eleftherios Venizelos, then first minister, is attempting to get Greece into the war on side of the Entente, foreseeing its victory to come, and gains for Greece. On the other side, king Constantine#* insists on neutrality. As a result of this disagreement, Venizelos resigns on the 6th of March 1915, with Dimitrios Gounaris becoming first minister, and elections are announced: Venizelos wins them, in May 1915. Venizelos then demands that Constantine send an army to help the Serbs. Constantine refuses and Venizelos resigns again. Successive governments follow, while Anglo-French armies land in the harbour of Thessaloniki; justification: to help their Serb allies. The Germans, in turn, bomb Thessaloniki; justification: there are British and French there. Meanwhile, the French general Sarrail, getting bolder and proclaims martial law over Thessaloniki, while, in the chaos that reigns, units of the German and Bulgarian armies seize the Roubel fortification and parts of eastern and western Macedonia, and Italian units seize northern Epiros. Greece is at immediate risk of losing all it won in the Balkan wars. Despite the risk, however, the Greek army remains uninvolved, since it receives no orders from the king to resist.

Then, in Athens, massive popular demonstrations take place in support of Venizelos' policy. There is evident danger of the country being dismembered by the different invaders, because of Constantine's inaction. Then the Army* is mobilized in Thessaloniki, precisely on the 13th of August 1916, on the initiative of eight notables: Mazarakis, Zannas, Zymvrarakis, Pazis, Koutoulas, Digas, Graikos and Argyropoulos. Two months later, on the 13th of September, Venizelos is made commander in chief of the Greek army, and leaves for Thessaloniki, where he gathers a provisional government, headed by himself, admiral Pavlos Kountouriotis and general Panagiotis Daglis. Greece is, in effect, cut in two: a pro-German government in Athens and the Thessaloniki government allied to the Entente. The triumvirat of the provisional government acted successfully in Thessaloniki between 16 September 1916 and 14 July 1917, and at the crucial moment fought fiercely to protect the ancestral lands. The Allies then exiled Constantine and set his second son Alexander in his place. Venizelos then returned to Athens and carried on the war* on the Allied side. After the war ended, Venizelos took part in the Paris Conference, and signed, as representative of Greece, the Neuilly treaty in 1919 and the Sèvres treaty in 1920. After these treaties, Greece reached as far as Eastern Thrace and Smyrne. Venizelos had stated that the goal of his National Defense Government was the protection of Greece, and not the removal of king Constantine, whose place, anyway, had been taken by his son Alexander. Venizelos, though he had great power and influence at that time, did not veto this and did not change the system of government, which was a parliamentary monarchy. He probably estimated the time was not yet, or else he was moved by deeper political considerations.

#Author's note:

Greece could not by any means allow Bulgaria, which was on the German side, to attack and defeat Serbia, which was with the Entente, because this would upset all balance in the Balkans, with the immediate danger of Greece losing its recent territorial gains (Bulgaria, for its victory of Serbia, would demand from Germany a portion of Greek territory*). Greece's neutrality meant leaving Serbia at the mercy of the Bulgarians, certainly to be subjected, while a common front of Serbia and Greece meant a check on Bulgarian expansionism. Greece's neutrality also meant that the other countries were not allowed to use the harbour of Thessaloniki, which had immense geographical advantages* as a centre for supplies and troop concentrations. This interdict was to the advantage of the Germans and Austro-Hungarians and their Bulgarian allies (who had land access, while the French and British had none).

Translator's notes:

*... powers: please note that at the time of the Balkan war, all these powers are Empires, except the French who resent it very much. Btw, they were all calling the Ottoman Empire "the sick man of Europe".

*Serbia: which has won its independence from the Ottomans in 1867, a generation after the Greeks.

*Constantine: the royal house of Greece, like that of Britain, but more recently, was of German descent; C. had been educated in Germany and his wife was Prussian.

* Army: the Greek term is «ethniki amina», literally "defense of the Nation". "Defense", however, is a bit of a euphemism, since it was as expansionist as everyone else in the area at the time. Venizelos' provisional government was called by the same name.

*...carried on the war: in today's schoolbooks in north-western Europe, Greece is mostly forgotten and WWI is equated with the trenches - which is horrible enough, agreed. But at the time, the news from the Greek front was avidly followed. I had the weird experience, a few weeks back, of looking through the complete 1917 issues of an illustrated weekly paper from a very small Dutch town, and was surprised to see nearly as many pictures from Macedonia as from Flanders.

#*...demand a portion of territory: exactly as Greece demanded a chunk of Asia Minor after the war.

#* Thessaloniki... advantages: actually this understates its strategic importance, since the harbour is the only one that is any use for really big ships in the entire region. "Salonica", as it was known, was therefore a household name all over Europe in WWI. Note that it had been Ottoman until 12.9.1912.

I apologize for the mess with * and #. The original piece is not too tidy either, and honestly, I can't blame the writer - that particular bit of history really is a bloody mess.

There is a translation of the lyrics here:

http://www.dalaras.com/forum/index.php?s=7...st=0#entry23497

It's some years old, I'd better check it for mistakes, but the notes & references should be sound. I can add to them that anyone interested in the history of the Balkans, or of Thessaloniki, will do well to look for the work of Mark Mazower. Tells you all about it, reads like a novel, and doesn't take sides.

Thanasis promises us for next Thursday: "Stin epoxi tou Pangalou".

Share this post


Link to post
Share on other sites
Στο βιβλίο του Ηρακλή Ευστρατιάδη  "μία Ιστορία...ένα Τραγούδι..." (100 αγαπημένα τραγούδια και οι ιστορίες τους (εκδόσεις Toubi's)που κυκλοφόρησε πρόσφατα , περιέχονται εκτός των άλλων και οι ιστορίες 13 τραγουδιών που έχουν δισκογραφηθεί, σε πρώτη ή μεταγενέστερη εκτέλεση από το Γιώργο Νταλάρα.

"Στην εποχή του Πάγκαλου" (Γιώργου Μητσάκη).

"Στην εποχή του Πάκαλου ήταν μακριές οι φούστες..."

Οι ιδιορρυθμίες του δικτάτορα Θεόδωρου Πάγκαλου ήταν πράγματι αρκετές.Η πιο διάσημη θα λέγαμε ήταν ο διωγμός των γυναικών που φορούσαν κοντά φορέματα.Η απαγόρευση αυτή έμεινε στη μνήμη του λαού, μέσα από τα τραγούδια,τα ανέκδοτα και τις θεατρικές παραστάσεις:

"Μου αρέσουν του Πάγκαλου τα γούστα

που μας μάκρυνε τη φούστα".

Η διάταξη που έμεινε ιστορική είχε τον τίτλο (ημερομηνία εκδόσεως 30 Νοεμβρίου 1925) "Περί ορισμένου μήκους φουστών δεσποινίδων άνω των 12 ετών και κυριών κυκλοφορουσών εις δημόσια εν γένει μέρη και κέντρα".

"Ορίζομεν όπως αι κυρίαι και δεσποινίδες αι άνω των 12 ετών οσάκις περιέρχονται τα δημόσια εν γένει μέρη ως και όταν εισέρχονται εντός των δημοσίων κέντρων φέρωσι φούστας ων το κατώτατον άκρον δέον να απέχη από του εδάφους 30 εκατοστά.Του μέτρου θεωρούνται συνυπεύθυνοι οι γονείς ή οι επίτροποι των ανηλίκων κοριτσιών...Οι παραβάται της παρούσης καταδιώκονται και τιμωρούνται συμφώνως προς το άρθρον 007 του ποινικού νόμου..."

Το μέτρο, απ'ότι διέρρευσε, φαίνεται να το εμπνέυστηκε η κυρία Παγκάλου, μια μέρα στο γραφείο του συζύγου της.Ρώτησε τον αστυνομικό διευθυντή , που ήταν παρών, γιατί επέτρεπε στις γυναίκες να κυκλοφορούν με τα γόνατα έξω.Αυτή η παρατήρηση της θεωρήθηκε πολύ σωστή και προστέθηκε στην εκστρατεία του Πάγκαλου "κατά της ανηθικότητος στον δημόσιο βίο", που ήταν ένα από τα μεγαλόπνοα σχέδιά του.

Η εφαρμογή του μέτρου, έπειτα από κάποιες αναβολές , ώστε να προλάβουν να επιδιορθώσουν οι γυναίκες τα φορέματά τους, άρχισε στις 22 Μαρτίου του 1926.Μέχρι τότε γίνονταν μόνο συστάσεις.Στο μεταξύ ο γυναικόκοσμος, όπως ήταν φυσικό, αναστατώθηκε και πολλές Αθηναίες έσπευσαν να συμμορφωθούν προς το μέτρο, ενώ άλλες δεν το πήραν σοβαρά και το αψήφησαν.Με την εφαρομογή άρχισαν οι διαπομπεύσεις στο κέντρο της Αθήνας.Αστυνομικοί σταματούσαν τις γυναίκες και μετρούσαν τα φορέματά τους.Εάν ήταν πιο ψηλά από 30 εκατοστά από το έδαφος, τις οδηγούσαν στο αυτόφωρο όπου τους επέβαλλαν πρόστιμο 100 δρχ.Εάν υπήρχαν υπότροπες, τότε ο νόμος επέβαλλε να τιμωρούνται στις γυναικείες φυλακές, με 1 έως 3 ημέρες κράτηση, αναλόγως την κρίση του δικαστηρίου, που εξέταζε την όλη εμφάνιση και συμπεριφορά.

Οι σκηνές που εκτυλίχθηκαν , ειδικά στο κέντρο της Αθήνας, ήταν απείρου κάλλους , με κυρίαρχο θέμα τη διαφωνία των γυναικών με τα αστυνομικά όργανα για το ακριβές μήκος του φορέματος ή της φούστας...Τελικά , δεκάδες γυναίκες οδηγήθηκαν στα δικαστήρια και πλήρωσαν πρόστιμο, ενώ ορισμένες κλείστηκαν για δυο τρεις μέρες στη φυλακή.Στο μεταξύ , τα όργανα του Κράτους εμπνεύστηκαν ακόμη ένα σατανικό υπόμνημα στη διάταξη: για τις "κοινές " αποφάσισαν να μην ισχύσει το απαγορευτικό μέτρο, ούτως ώστε η κάθε κυρία ή δεσποινίς να φοβάται να κυκλοφορήσει με κοντή φούστα για να μη θεωρηθεί πόρνη".

"Ο Θεόδωρος Πάγκαλος (1878-1952) ανέλαβε με αναίμακτο πραξικόπημα την κυβέρνηση στις 25 Ιουνίου του 1925.Οι υποσχέσεις του , ότι θα έκανε χρηστή λειτουργία στον κρατικό μηχανισμό, αλλά κυρίως η κόπωση όλων, έπειτα από μια περίοδο κοινοβουλευτικής αστάθειας, συντέλεσαν στην αναίμακτη επικράτησή του και στην αποδοχή του από το Κοινοβούλιο.Έπειτα από την αρχική περίοδο ανοχής , άρχισε η δυσαρέσκεια καταρχάς λόγω ων αυταρχικών μεθόδων του , αλλά κυρίως για την αδυναμία του να επιλύσει τα οικονομικά προβλήματα της χώρας.Έτσι άρχισε η φθορά για τον απρόβλεπτο Πάγκαλο.Η περίοδος διακυβέρνησής του στιγματίσθηκε, εκτός των άλλων, από λογοκρισία στον Τύπο και εκτοπίσεις πολιτικών αρχηγών, αλλά και απλών πολιτών στην εξορία.Ο Πάγκαλος ανετράπη στις 22 Αυγούστου του 1926 για να αναλάβει στη συνέχεια ο Γεώργιος Κονδύλης".

"Κι ο Μπαιρακτάρης ο σκληρός δε σήκωνε ζοριλίκι..."

Ο Δημήτρης Μπαιρακτάρης γεννήθηκε στο Αγρίνιο το 1833 και ήταν γόνος σουλιώτικης οικογένειας.Το 1848 κατατάχθηκε στο στρατό και έλαβε μέρος στην Κρητική Επανάσταση του 1866, όσο και στον ατυχή Ελληνοτουρκικό Πόλεμο του 1897.Γενναίος με επιτελικό πνεύμα, έφτασε μέχρι το βαθμό του συνταγματάρχη.Ο Χαρίλαος Τρικούπης, το 1893, τον διόρισε αστυνομικό διευθυντή Αθηνών.Ο Μπαιρακτάρης τότε έβαλε σκοπό στη ζωή του να ξεριζώσει από την Αθήνα τους κουτσαβάκηδες (*) , ο οποίοι ήταν ψευτοπαλικαράδες με λερωμένο ποινικό μητρώο-οι περισσότεροι χασικλήδες, νταβατζήδες και μπράβοι σε χαρτοπαικτικές λέσχες.Ο Μπαιρακτάρης έμπαινε επικεφαλής ομάδας ευζώνων, στα καφενεία και τις ταβέρνες όπου σύχναζαν,τους συλλάμβανε και τους διαπόμπευε δημοσίως στην Πλατεία Κλαυθμώνος.Πρώτα πρώτα τους ξύριζε το μουστάκι, έπειτα τους κούρευε τις αφέλειες από τα μαλλιά, κατόπιν τους έκοβε το μανίκι από το σακάκι που άφηναν αφόρετο και τέλος τους έκοβε το ζωνάρι-συνήθως κόκκινο-, που έφτανε μέχρι το χώμα και το οποίο συχνά οδηγούσε σε παρεξηγήσεις εάν κάποιος τους το πατούσε.Στη συνέχεια τους οδηγούσε στη φυλακή.Ο Μπαιρακτάρης το 1896, κατά τη διάρκεια των πρώτων σύγχρονων Ολυμπιακών, σκέφτηκε κάτι πάρα πολύ έξυπνο που απέδωσε στην εντέλεια.Η αστυνομία τότε είχε ένα μεγάλο πονοκέφαλο, πως θα αντιμετωπίσει τους εισαγόμενους κλέφτες...που με την ευκαιρία των αγώνων θα έρχονταν στην Αθήνα και θα ξάφριζαν τα πορτοφόλια των θεατών και όχι μόνο.Έτσι λοιπόν ο Μπαιρακτάρης έπιασε τους δικούς μας λωποδύτες, τους έριξε στο φιλότιμο, πως πρόκειται για εθνικό γεγονός και πως εάν σημειωθούν κλοπές θίγεται η αξιοπρέπεια της χώρας , και τους έβαλε να φυλάνε τους ξένους κλέφτες...Και πράγματι κατά τη διάρκεια των Ολυμπιακών Αγώνων του 1896 δεν σημειώθηκε ούτε μια κλοπή.Ο Δημήτρης Μπαιρακτάρης πέθανε το 1900 λίγους μήνες μετά την αποστράτευσή του".

(*)Κουτσαβάκι:εκ του κουτσά βαίνω, επειδή βάδιζαν κουνιστά όπως ένας κουνιστός άνδρας.

Αυριο: "Ο Πίκινος"

Share this post


Link to post
Share on other sites
Στο βιβλίο του Ηρακλή Ευστρατιάδη "μία Ιστορία...ένα Τραγούδι..." (100 αγαπημένα τραγούδια και οι ιστορίες τους (εκδόσεις Toubi's)που κυκλοφόρησε πρόσφατα , περιέχονται εκτός των άλλων και οι ιστορίες 13 τραγουδιών που έχουν δισκογραφηθεί, σε πρώτη ή μεταγενέστερη εκτέλεση από το Γιώργο Νταλάρα.

"Ο Πίκινος" ("Ξύπνα καημένε Πίκινε")

Κώστα Ρούκουνα

Α'εκτέλεση Κώστας Ρούκουνας (1933)

Το τραγούδι "Ο Πίκινος" γράφτηκε από τον Κώστα Ρούκουνα, με αφορμή τη δολοφονία του ξακουστού μαγαζάτορα το 1931, μέσα στη μπυραρία που διατηρούσε στο Θησείο, επί της οδού Ακάμαντος 28.Όταν έγινε το συμβάν, ο Ρούκουνας με τον Κώστα Τζόβενο στο σαντούρι και τον Γιώργο Κερατζόπουλο στο βιολί αποτελούσαν την ορχήστρα του μαγαζιού.

Εκείνο το βράδυ η ορχήστρα είχε ξεκινήσει από νωρίς.Από τους πρώτους πελάτες ήταν μια παρέα σοβατζήδων , πέντε έξι άτομα, οι οποίοι έπιναν αρκετά και έδιναν συνεχώς παραγγελιές για τραγούδια, πληρώνοντας την ορχήστρα με τάλιρα.Όλα τα τραγούδια ήταν από τις δικές τους παραγγελιές,μέχρι που κατά τις 11 το βράδυ άρχισε να μπαίνει αρκετός κόσμος στο μαγαζί, οπότε η ορχήστρα άρχισε να παίρνει παραγγελιές απ'όλους.Οι σοβατζήδες τότε παρεξηγήθηκαν , ότι δεν παίζουν σ'αυτούς και παίζουνε στους άλλους.Φώναξαν το γκαρσόνι κι άρχισαν να το βρίζουν, ενώ ένας απ'αυτούς είχε βγάλει έναν γερμανικό σουγιά.Το γκαρσόνι ειδοποίησε το αφεντικό του , τον Πίκινο , και τον ενημέρωσε για το σουγιά.Ο Πίκινος πήγε στο τραπέζι τους για να δει τι συμβαίνει.Οι σοβατζήδες του έκαναν παράπονο ότι δεν παίζει η ορχήστρα τις παραγγελιές τους.Τότε ο Πίκινος τους εξήγησε πως όταν ήταν μόνοι τους η ορχήστρα έπαιζε για εκείνους, τώρα που είχε μαζευτεί κόσμος έπρεπε να παίξει για όλους.Στο μεταξύ τους ρώτησε τι τον ήθελαν το σουγιά και του απάντησαν πως τον είχαν για να καθαρίσουν τα φρούτα. "Καλά" είπε ο Πίκινος, "δώστε τον μου κι όταν θα φύγετε θα σας τον επιστρέψω".Δεν πέρασε λίγη ώρα όμως και άρχισαν πάλι να βρίζουν την ορχήστρα, ενώ φώναξαν τον Κώστα Τζόβενο να πάει κοντά τους.Εκείνος παράτησε το σαντούρι και πήγε στο τραπέζι τους.Ένας απ'την παρέα , τότε, του είπε μια βαριά κουβέντα και ο Τζόβενος , που τό'λεγε η καρδιά του και δεν σήκωνε τέτοια, του απάντησε ανάλογα.Εκείνη τη στιγμή ένας από τους σοβατζήδες, ένας ψηλός, πήρε ένα ποτήρι και τον χτύπησε στο πρόσωπο σχίζοντάς του το μάτι.Πετάχτηκε από μια διπλανή παρέα ο κουμπάρος του Τζόβενου, που έτυχε να βρίσκεται στο διπλανό τραπέζι με κάποιους φίλους του χασάπηδες, πιάνονται στα χέρια και αρχίζει το ξύλο , χοντρό άγριο ξύλο.Τελικά μπήκε στη μέση ο κόσμος και άρχισε να τους χωρίζει, ενώ ο Πίκινος, βλέποντας από την κουζίνα ότι πάνε να του διαλύσουν το μαγαζί, έτρεξε, μπήκε στη μέση και είπε στους σοβατζήδες: "Μάγκες πληρώστε το λογαριασμό και δρόμο".Αφού πλήρωσαν και καταλάγιασαν τα πράγματα, ο Πίκινος τους έδωσε όπως έφευγαν και το σουγιά.Στο μεταξύ ο Ρούκουνας,μαζί με κάποιους άλλους, προσπαθούσαν να σταματήσουν με οινόπνευμα την αιμορραγία από το μάτι του Τζόβενου...Τότε ξαφνικά, ο ψηλός από τους σοβατζήδες, με φοβερό θράσος, ξαναμπήκε στο μαγαζί, έβρισε και πάλι τον αιμόφυρτο ακόμα Τζόβενο, του επιτέθηκε και του έριξε δυο μπουνιές στο πρόσωπο.Τότε έπεσαν όλοι επάνω του και τον έκαναν μαύρο στο ξύλο.Ο Πίκινος φώναζε: "Έξω ρε πούστηδες, μου χαλάσατε το μαγαζί" και καθώς όρμησε να πιάσει κάποιον από δαύτους, που είχαν στο μεταξύ εισχωρήσει, ξαφνικά μαζεύτηκε κι έσκυψε κάτω. "Με μαχαιρώσανε" ψέλισσε..."με μαχαιρώσανε..." και έπεσε αιμόφυρτος.Ένας από τους σοβατζήδες, ονόματι Χατζίνας , του είχε δώσει μια μαχαιριά μπαμπέσικα και το'χε βάλει στα πόδια.Μετά από λίγο έφτασε η αστυνομία και ο Πίκινος μεταφέρθηκε εσπευσμένα στο νοσοκομείο, όπου εγχειρίστηκε.Έπειτα από 9 ημέρες , κι ενώ οι γιατροί του είχαν κόψει τα μισά ράμματα, πήγε ο αδερφός του να τον δει και του έδωσε ένα "τσιγάρο" να καπνίσει που είχε αποθυμήσει.Τότε τον έπιασε πολύ δυνατός βήχας, κι έσπασαν τα υπόλοιπα ράμματα.Έπαθε περιτονίτιδα και σε τρεις μέρες πέθανε.Ήταν 37 χρονών παλικάρι.Στην κηδεία του μαζεύτηκε πάρα πολύς κόσμος να τον κλάψει , γιατί ήταν άνθρωπος σπάνιος και αγαπητός σε όλους.Το τραγούδι για τον Πίκινο το έγραψε ο Κώστας Ρούκουνας το 1933, ενώ αργότερα, το 1935, έγραψε ακόμη ένα με τίτλο "Η μπίρα του Πίκινου" , όπου κάνει αναφορά στις ένδοξες μέρες του μαγαζιού".

Τη Δευτέρα "Ο θάνατος του ποιητή".

Share this post


Link to post
Share on other sites
Guest
You are commenting as a guest. If you have an account, please sign in.
Reply to this topic...

×   You have pasted content with formatting.   Remove formatting

×   Your link has been automatically embedded.   Display as a link instead

Loading...