ΔΡΟΣΟΣΤΑΛΙΔΑ

Γιώργος Νταλάρας - George Dalaras

48 posts in this topic

ΝΤΑΛΑΡΑΣ... ενας ερμηνευτης ενας τραγουδιστης μεγαλος.Θελω να εκφρασω την αγαπη μου κ' την ευγνωμοσυνη μου για αυτον τον ανθρωπο που υπαρχει κ' ειναι ο γλυκος μας καθοδηγητης σε ενα τοπιο δυσκολο μουσικα τα τελευταια χρονια.Ακομη κ' αν διαφωνω με καποιες επιλογες τελευταια δεν μπορω να μην αισθανομαι μουδιασμα οταν τραγουδα.ΓΙΩΡΓΟ ΝΤΛΑΡΑ εισαι ο γητευτης της μουσικης μου παιδειαςκαι σε ευχαριστω για αυτο.

Share this post


Link to post
Share on other sites

Σε μια εποχή που το μέτριο ανάγεται σε μεγάλο, το συμπαθητικό σε σπουδαίο, και το αδιάφορο σε χαλαρό και όλοι τους οι τραγουδιστές ξαφνικά γίνανε μεγάλοι , και σπουδαίοι, εκείνος εξακολουθεί και παραμένει ασίγαστη φλόγα, καταπιάνεται με τα τραγούδια και την μουσική όπως ο άρρωστος με τα σεντόνια [κατά τον Μάνο Ελευθερίου ]

Ο Γιώργος Νταλάρας είτε αυτό αρέσει σε κάποιους είτε όχι παραμένει ο κύριος εκφραστής της μεταπολιτευόμενης Ελλάδας, παραμένει ο ΚΥΡΙΟΣ ΕΚΦΡΑΣΤΗΣ ΤΟΥ ΕΛΛΗΝΙΚΟΥ ΤΟΠΙΟΥ.

Έστω και αν κάποιες φορές διαφωνώ μαζί του ιδίως από το 1987 και μετά,

όποτε ακούω την φωνή του γίνομαι κοινωνός των τραγουδιών του, μέσα από τις ερμηνείες του εκπορευέται το Θείο από τον θείο!!!!

Πολλές φορές ξεκινάς να περιγράψεις κάτι και βλέπεις ότι τα λόγια δεν μπορούν να περιγράψουν αυτό που πραγματικά αισθάνεσαι.

Γιώργο Νταλάρα θέλω να σε ευχαριστήσω για αυτά που μου έμαθες και δεν πρόκειται να τα μάθεις ποτέ. Σ΄ ευχαριστώ ΓΙΑ ΟΛΑ!!!!!!!!

Share this post


Link to post
Share on other sites

'Ηταν ένα Πάσχα του 1976 , όταν ένας μαγκίτης θειός μου έφερε εκεί στην αυλή της Ανάστασης που γιορτάζαμε, έναν δίσκο να βάλει στο πικ-απ για να "δέσει" την ανείπωτη γιορτινή χαρά που βίωνε η μικρή μας κοινωνία. Ο δίσκος ήταν το " 50 ΧΡΟΝΙΑ ΡΕΜΠΕΤΙΚΟ ".

Δυό χρόνια αργότερα, χειμώνα του 1978 , βρισκόμουν στριμωγμένος σε μια απο τις ιστορικές ουρές στην οδο Ανδριανού στην Πλάκα, περιμένοντας ν' ανοίξουν οι πόρτες της μουάτ ΔΙΑΓΏΝΙΟΣ, που τραγουδούσε ο Γιώργος Νταλάρας.

Δυόμιση ώρες πιο μετά, είχα βιώσει την απόλυτη Ερωτική Μέθεξη, που καθόρισε υπαρκτικά και συνειδησιακά την μεχρι τώρα ζωή μου.

Ο Νταλάρας απο το 1973 που εφυγε από τα νυχτερινά κέντρα, έως το 1994, πέτυχε να δώσει μια άλλη διάσταση στον όρο ΤΡΑΓΟΥΔΙΣΤΗΣ.

Βέβαια, έχοντας μεγάλη δυναμη και άνεση επιλογών,σε πολλές περιπτώσεις αυτοπαγιδεύτηκε χάνοντας την δημιουργική ουσία προς όφελος μιας ούτως ή άλλως κατακτημένης εμπορικότητας. Ακόμα όμως κι αυτό , είναι δείγμα ενός φυσιολογικού γήινου όντος,που παλεύει ανελεητα με το αδηφάγο τέρας της ματαιοδοξίας....

Για μένα προσωπικά, ο Νταλάρας είναι ο μεγαλύτερος συμπαντικός ερμηνευτής και ο ΠΑΝΤΟΤΙΝΟΣ ΜΑΓΟΣ ΤΗΣ ΑΙΩΝΙΑΣ ΕΦΗΒΕΙΑΣ ΜΟΥ.

Τ Ε Λ Ο Σ

Πειραιάς 21-3-2006

Γ ι ώ ρ γ ο ς

------------------------------

Share this post


Link to post
Share on other sites

Θα συμφωνησω με τον μαγο κ' τον doctor σε ολα για τον αξεπεραστο κ' πιο σημαντικο ερμηνευτη κ' ανθρωπο με την εν γενει σταση του στα βαλτωμενα μουσικα πραγματα.Μακαρι να ημουν εκει στην πλακα το '78, 79.Τοτε που γινοταν σημαντικα μουσικα γεγονοτα.Θα ηθελα να βρισκομουν εκει που αναπνεε η πραγματικη μουσικη, με ΝΤΑΛΑΡΑ ΧΑΡΟΥΛΑ ΜΟΣΧΟΛΙΟΥ και αλλους σπουδαιους.Ερμηνειες ουσιας κ' οχι απλης παρουσιας.Η μεγαλες αγαπες που μας καθοδηγουν σε πραγματα κ' γεγονοτα που τα κραταμε φυλαγμενα βαθια.Μια ανεκτιμητη περιουσια που θα μεινει ανεξιτηλη και διαχρονικη στον χρονο.

Share this post


Link to post
Share on other sites

Μετά από μια, σχεδόν, 25ετία που παρακολουθώ, ανελλιπώς, την καλλιτεχνική δραστηριότητα του Γιώργου Νταλάρα, έχω καταλήξει στο εξής, λακωνικό, συμπέρασμα :

Ο Γιώργος Νταλάρας είναι για το τραγούδι, ότι ο Γιάννης Ρίτσος για την ποίηση : ένα ολόκληρο σύμπαν!

Share this post


Link to post
Share on other sites

I mousiki k i fwni tou anthrwpou aytou einai pragmatika ayto pou leme sixna "xrwmata k arwmata". Pisteyw oti an epefta se vari komma to mono pragma pou tha mporouse na epanaferei me mias olkliri ti mnimi mou k tis aisthiseis mou, tha itan dio treis melwdies k ena dio stixakia me ti fwni tou...

Proxthes evala se kati filous ispanous edw stin agglia pou spoudazw na akousoun to "Una moneda le di" me ton Paco de Luthia, ena apo ta vinteo pou periexetai sto sigekrimeno site. Oi dio apo aytous tous ipsanous exoun rok mousika akousmata apo Purple, k Sabbath k Whitesnake klp, k o tritos eixe pio forkloriko mousiko ipovathro...

Me to pou anoikse to stoma tou na tragouda aytos o anthrwpos oi antidraseis tous itan oi eksis:

1i: Oh, my God!!!!

2i: Is he Andalusian or something?

3i: He speaks Spanish better than me!!!

Aytos k alla polla einai gia mena o Giwrgos Ntalaras. Enas xarismatikos tragoudistis k panw ap' ola enas vathitata siniditopoiimenos k skeptomenos anthrwpos!

Na einai kala na mas tragouda k na eimaste kala na ton akoume k na eisprattoume tetoies antidraseis apo anthrwpous pou gia prwti fora erxontai se epafi mazi tou!! :music:

Share this post


Link to post
Share on other sites

When I started renting books from the library in my elementary school, I was always puzzled by the librarians question: what kind of books do you like: adventure, history, fairy tales, travels? The only thing I could answer: give me free access to the shelves (they didnt). :)

I still cannot categorize books, music, people, have trouble with getting to the right shelves I understand now: it is something called truth I was looking for (not meaning real, it does not have shape, maybe smell lie stinks, for example).

Similarly, I cant say which songs by Dalaras I prefer Western, Eastern, slow, fast only this time its easier to browse because almost everything on his shelf has TRUTH, and about a few that I was in doubt he actually admitted he had doubts himself.

I guess this kind of truth I am talking about cant be found and put away for safekeeping it is different for different people, and it is evolving for the same person, as well. You can only try to hold on to it by moving constantly. Dalaras is always moving, experimenting, trying new things. His voice certainly changed: from youthful and full of confidence that nothing is impossible to mature and capable of expressing the most subtle feelings. I personally feel that they both are TRUE.

Thats why I think that regardless of how strong or not his voice will stay in the future, we would like to hear more and more from him.

Dalaras, dont go fishing yet!

:)

Share this post


Link to post
Share on other sites

Μετά τα σχόλια και τις εντυπώσεις από την περιοδεία στις Η.Π.Α και Καναδά, νιώθω την ανάγκη να γράψω κάποια πράγματα. Με ενόχλησε πολύ που κάποιοι συμπατριώτες μας(όπως μας ενημέρωσε κάποιος φίλος) έκαναν ένα είδος μποϋκοτάζ των συναυλιών. Ο λόγος που έγινε αυτό με θλίβει περισσότερο: εξαιτίας,λέει, των δηλώσεων που έκανε ο Νταλάρας κατά την διάρκεια της περιοδείας του το 2003.

Θυμάμαι πως κάποιοι πλούσιοι -και άξιοι- ομογενείς μας πληρώσανε διαφημιστικές καταχωρήσεις, ολοσέλιδες, σε εφημερίδες λίγο πριν την άφιξή του, τον Απρίλη του 2003. Προέτρεπαν να μποϋκοτάρουν οι Ελληνοαμερικανοί τις συναυλίες, γιατί δεν είχε ακυρώσει την συναυλία του στο Κατράκειο την 11η Σεπτεμβρίου 2001. Κι αυτό τους είχε θίξει. Γνωρίζω πως ο Νταλάρας ήθελε να προβεί στην ακύρωση της συναυλίας. Ο φιλανθρωπικός σκοπός(τα έσοδα θα πήγαιναν για το Χατζηκυριάκειο Ίδρυμα) και η επιμονή των θεατών, τον ώθησαν στην πραγματοποίηση της συναυλίας.

Ο Νταλάρας δεν κατέκρινε τον λαό της Αμερικής -και πολύ περισσότερο τους ομογενείς μας.Στηλίτευσε την τρομοκρατία ,επανειλημένως. Κατέκρινε την πολιτική της κυβέρνησης των ΗΠΑ. Όπως και όλη η υφήλιος. Και κατέκρινε στο έδαφος των ΗΠΑ, όχι στην ασφάλεια της αντιδρώσας Ελλάδας.

Πέρασαν τα χρόνια, αποκαλύφθηκαν τα ψέματα, η απάτη και ο πραγματικός λόγος(ΠΕΤΡΕΛΑΙΑ) της εισβολής στο Ιράκ. Κι όμως συνεχίζουν να ''μποϋκοτάρουν''. Έναν άνθρωπο που λοιδωρήθηκε στην Ελλάδα για χάρη τους, που έδωσε μάχες για εθνικά θέματα. Αυτά που πρόσφερε ,κάποιοι θέλησαν να τα ξεχάσουν. Έχω συγγενείς στην Φιλαδέλφεια των ΗΠΑ. Κατάλαβαν τον Νταλάρα και τον υποστήριξαν. Και δεν είναι αριστεροί.

Το 2003 προσπάθησα να δείξω κατανόηση. Γιατί οι ομογενείς αγωνίζονται χρόνια και θεωρώ πως είναι καθόλα άξιοι. Κι έχουν τον φόβο της καταδικαστέας τρομοκρατίας, σκέφτηκα.Το 2006, με τά τις αποκαλύψεις για τον ουσιαστικό λόγο της εισβολής, μόνο στεναχώρια νιώθω και θλίψη.

Όσο για τον Γ.Νταλάρα, από τότε τον εκτίμησα διπλά. Εκτίμησα το θάρρος και την γενναιότητα να τα πει στο έδαφος των ΗΠΑ. Για την ειλικρίνεια των αντιδράσεών του. Κι αν κάποιοι υποστηρίζουν ακόμη ''άλλο πολιτική κι άλλο τραγούδι'', λάθος άνθρωπο ακούγαν και υμνούσαν τόσα χρόνια. Λάθος άνθρωπο ακολουθούσαν στις συναυλίες για την πολύπαθη Κύπρο, την ομογένεια και το Σκοπιανό. Τότε πολιτική,κοινωνία και τραγούδι ήταν αρεστά.

Τα γράφω εδώ, γιατί πιστεύω ακράδαντα πως ο Νταλάρας δεν είναι ένας απλός καλλιτέχνης, που πέρασε, είπε ωραία τραγούδια κι αυτό ήταν(θα ήταν κι αυτό πολύ σημαντικό). Είναι κάτι ευρύτερο που τον διαφοροποιεί από τους άλλους. Νοιάζεται για τον κοντινό του άνθρωπο και το δηλώνει με τις επιλογές του και τις παρεμβάσεις του. Τραγουδά , βγάζει χρήματα από την δουλειά του, αλλά προσφέρει πολλά στην κοινωνία και τον κόσμο. Ανταποδίδει και τα χρήματα και την αγάπη. Και ''πληρώνει'' ακριβά για τις επιλογές του. Μακάρι -κάποτε- να δικαιωθεί... Στην συνείδηση ορισμένων -μεταξύ τους κι εγώ- έχει δικαιωθεί και αναγνωρισθεί.

Share this post


Link to post
Share on other sites

Κάτι σύντομο κι από μένα. Λυπάμαι που διαβάζω πως κάποιοι ομογενείς αποφάσισαν να μποϋκοτάρουν τις συναυλίες. Κρίμα για αυτούς, διότι πάνω από όλα επρόκειτο για ένα καλλιτεχνικό γεγονός, συμμετείχαν κι άλλοι καλλιτέχνες πλην του Νταλάρα και είναι αβέβαιο αν θα έχουν την ευκαιρία αυτή ξανά στο μέλλον, τουλάχιστον όσον αφορά το Νταλάρα. Όσο κι αν έχουν μικρύνει οι αποστάσεις, η Αμερική δεν είναι και τόσο κοντά.

Δυστυχώς στις μέρες μας ισχύει το πίστευε και μη ερεύνα, μεταφραζόμενο ως δέξου και μην αντιδράς. Κάτι, που κοντεύει πια να μπει μέσα στο πετσί μας και να γίνει δεύτερη φύση. Δεν είναι δυνατό, ο αντίθετος λόγος και μάλιστα σε μία τόσο άδικη πολιτική (ή καλύτερα πολεμική) να θεωρείται προδοτικός και να αποπέμπεται. Μόνο ο Νταλάρας έχει μείνει στις μέρες μας να λέει δύο κουβέντες και γι΄αυτό φαίνεται σαν τη μύγα μες το γάλα; Τόσο μόνος;

Πρόσφατα, ξένο ντοκυμαντέρ που προβλήθηκε στην ελληνική τηλεόραση, ανέφερε πως η εμπλοκή με το Ιράν για το γνωστό πυρηνικό πρόγραμμα είναι προαποφασισμένη και έχει ημερομηνία έναρξης τον προσεχή Αύγουστο. Εύχομαι να διαψευσθώ κι εγώ, και το ντοκυμαντέρ και ο Γιώργος Νταλάρας ...

Share this post


Link to post
Share on other sites

Να κι ένα ευχάριστο νέο! Πολύ χαίρομαι που στις πρόσφατες συναυλίες του Νταλάρα άσκησαν ένα είδος μποϋκοτάζ αυτοί που στηρίζουν την πολιτική Μπους!

Γιατί σας θλίβει το γεγονός ; Επειδή " είναι " ομογενείς ; Μα είναι δυνατόν να θεωρούνται Έλληνες (με την πολιτισμική έννοια του όρου) και ’νθρωποι,(με το Α κεφαλαίο) αυτοί που στηρίζουν με τις πολιτικές επιλογές τους την καπιταλιστική, ιμπεριαλιστική, μιλιταριστική και εγκληματική πολιτική της άρχουσας τάξης των ΗΠΑ ;

Ο Νταλάρας έπραξε και είπε το αυτονόητο, ως ελεύθερος, ευαίσθητος και δημοκρατικός πολίτης που είναι. Και μπράβο του!

Και πολύ φυσιολογικά βρέθηκε στο στόχαστρο των υποστηρικτών του Μπους! Το αντίθετο, το να ήταν δηλαδή αρεστός σε δαύτους, θα μου προξενούσε μεγάλη έκπληξη και θα με έθλιβε πραγματικά.

Share this post


Link to post
Share on other sites

Τα γράφω εδώ, γιατί πιστεύω ακράδαντα πως ο Νταλάρας δεν είναι ένας απλός καλλιτέχνης, που πέρασε, είπε ωραία τραγούδια κι αυτό ήταν(θα ήταν κι αυτό πολύ σημαντικό). Είναι κάτι ευρύτερο που τον διαφοροποιεί από τους άλλους. Νοιάζεται για τον κοντινό του άνθρωπο και το δηλώνει με τις επιλογές του και τις παρεμβάσεις του.

Dear EKOSTEL:

I share your deep concern about misconceptions and lies surrounding Dalaras and (possibly, it's only rumours) his NA tour. Although it was interesting to find out details about his Katrakeio concert, I personally (and hopefully many other fans) don't need explanations of all his actions in order to decide will we trust him further or not.

He has already shown during his long carreer that he can be trusted. If someone tells me today lies about my close relative who I trust, would I go searching for evidence? No way, and the same is true about Dalaras and anyone else like him who we know deserves our trust.

On the other hand, I feel pity about numerous people in our society who became so disillusioned that they evaluate cynically everyone on the podium - being it a politician, a movie figure or a singer. They got so accustomed to cheating politicians and greedy and empty-souled entertainers, that they not only believe any rumour but feel uneasy if there is a person up there who does not encourage rumours with his life style (Dalaras himself mentioned in his interviview those who talk disdainfully about famous people in front of TV, and then ask them for an autograph).

That's life - there's much more to say, unfortunately, about majority of the public who even prefer clownish entertainers (it makes you feel more important if someone famous makes a circus in front of you justifying the money you paid for the ticket), but I only want to add the following:

Someone mentioned in his comments about the NA tour that Dalaras has to pass the torch - I hope I don't see to whom only because I am not sufficiently familiar with the Greek music scene.

If the new generation survives global warming it might not survive a void in their souls left by this "entertainment" business. :inlove:

As for Dalaras - who has ears connected to their brains will listen and think.

P.S. Sorry, I could not reply in Greek :inlove:

Share this post


Link to post
Share on other sites

Ο ΓΙΩΡΓΟΣ ΝΤΑΛΑΡΑΣ

Πριν με μαγέψει απόλυτα και να κυριαρχήσει στο μεγαλύτερο μέρος των μουσικών μου επιλογών,ηξερα μόνο τρια τραγούδια του.Τα παραπονεμένα λόγια,το όλα καλά,και το αχ χελιδόνι μου.Και θυμόμουν έναν τραγουδιστή με μακρυά μαλλιά(τώρα τι ήθελε και τα έκοψε:D που έμοιαζε κι όλας με τον Καλατζή και τον Πάριο.Δεν άκουγα τίποτα και κανέναν,οι φίλοι μου άκουγαν ξένα τραγούδια και χτυπιόντουσαν στις Disco στους ρυθμούς εκείνους.

Ένα βράδυ έπρεπε να πάω σε μιά γιορτή και βαριόμουν,πήγα όμως σχεδόν με το ζόρι.Μάλιστα απαίτησα και κάτι σε εκείνο το ξένο σπίτι:

"Ανοίξτε μου την τηλεόραση" είπα,και όταν η εικόνα φάνηκε τον είδα να τραγουδάει,στον Ορφέα το 1983,το έδειχνε ζωντανά η τηλεόραση.Με μάγεψε,με κατεύθυνε,είδα αυτόν τον κόσμο να τραγουδάει μαζί του και συγκινήθηκα.Είχα ένα παλιό πικάπ του πατέρα μου και μόλις βγήκε η Ζωντανή ηχογράφηση του Ορφέα,τα τραγούδια του έπαιζαν στο σπίτι μέρα και νύχτα.Ύστερα συνδύασα ότι η επιλογή μου να τον ακούω ήταν το δεύτερο σημάδι γιατί το πρώτο ήταν ο χαμός του Μάνου Λοϊζου πρίν κάποιους μήνες απο αυτήν την συναυλία.Στενοχωρήθηκα πολύ που πέθανε ο Μάνος(την λέξη πέθανε την πιάνω στο στόμα μου για πρώτη φορά).Και πως στενοχωριόμουν για κάποιον που ούτε ήξερα μα η μορφή του έμοιαζε με αρχάγγελο,και είχε και ένα χαμόγελο που η καρδιά άνοιγε με εκείνο τα παράθυρα της;Δεν χρειαζόμουν εξήγηση,ούτε την ζήτησα ποτέ.Ύστερα άρχισα να αγοράζω όλους τους δίσκους του Γιώργου τον έναν μετά τον άλλον.Όλα τα χαρτζηλίκια πήγαιναν εκεί,και συγχρόνως τα λεφτά απο θείους,θείες και γιαγιάδες που δεχόμουν χωρίς ντροπή.Μάλιστα το Ραντάρ το αγόρασα τελευταίο κάνοντας θελήματα της γειτονιάς σε μπακάλικα και εξοικονομώντας έτσι τα χρήματα που ήθελα.

Σήμερα μπορώ να πω ότι ο άνθρωπος αυτός μου έμαθε πολλά,τον σωστό πολιτισμό και την καλή ματιά του έρωτα μέσα απο τα τραγούδια του.Μου έμαθε τα πρόσωπα και τις μορφές,όπως τον Ελευθερίου,τον Τριπολίτη,τον Ρίτσο,τον Μίκη,Τον Κουγιουμτζή,τον Λευτέρη Παπαδόπουλο φυσικά τον Λοϊζο και τον Λάγιο μα και τους παλιούς Τσιτσάνη,Μάρκο,Λαύκα,Καλδάρα,Παπαϊωάννου,Ζαμπέτα,Παπάζογλου,Σωφρονίου,Χατζηχρήστο.Παπαγιαννοπούλου μα και άλλους ΄μεγάλους τραγουδιστές όπως η Μπέλλου που μαζί με τον Στέλιο Καζαντζίδη λάτρεψα πάρα πολύ.και βέβαια σύγχρονους όπως η Χαρούλα,ο Μητροπάνος,ο Πάριος ο Θαλασσινός και ο φίλος μου ο Σωκράτης Μάλαμας.

Ο Γιώργος είναι ένας εργάτης της μουσικής,αγαπαει αυτό που κάνει γιατί η καρδιά του το λέει πρώτα και ύστερα το μυαλό και οι γνώσεις.Δεν είναι τυχαίο ότι βρίσκεται μέσα στους μύθους εν ζωή,και όχι γιατι είναι ωραίος και μάγκας αλλά περισσότερο γιατί ακουμπήσαμε όλοι απάνω του και στο τραγούδι του βρήκαμε αυτό που ζητούσαμε την αλήθεια της ψυχής μας και την διαφυγή απο την προχειρότητα και την κακοτοπιά.Δεν μπορώ να πω με βεβαιότητα ότι υπάρχουν άλλοι τραγουδιστές και καλλιτέχνες σαν τον Γιώργο.Πιστεύω ότι η πόρτα των μεγάλων τραγουδιστών έκλεισε απο το χέρι του,και οι προηγούμενοι απο αυτόν δεν είναι πιά στη ζωή.

Καμμιά φορά λέω ότι είμαι άτυχος λόγω εποχής που δεν κατάφερα να δώ τον Γαβαλά στην Τριάνα,τον Στέλιο στο πάλκο του Κουλουριώτη και τον Τσιτσάνη με την Μπέλλου στο Χάραμα.Είμαι όμως τυχερός που αισθάνομαι την αύρα,τις αξίες και το μεγαλείο του Γιώργου Νταλάρα.Ποιός άλλος θα μπορούσε να πει τραγούδια ενός Μάγκα πρεζάκια στο Ηρώδειο,του Ανέστη Δελιά;κανείς νομίζω,αυτά είναι σκονισμένα διαμάντια αλλά οι περισσότεροι θα προτιμούσαν να εκμεταλευτούν το χώρο αυτόν τον ιερό προβάλλοντας τα δικά τους τραγούδια.Ποιός θα τιμούσε τον Τσιτσάνη και τον Μάρκο,όταν τον δεύτερο τον είχαν χρήσει ξοφλημένο και δεν είχαν καταλάβει το μεγαλείο του παρά μόνον ο Μπιθικώτσης και ο Νταλάρας έδωσαν στις νέες γενιές τα τραγούδια του ατόφια;

Ο Γιώργος Νταλάρας προσωπικά έχει την αληθινή μου φιλία έστω και αν βρισκόμαστε απο κοντά μόνο σε συναυλίες του,για μένα ο δικός μου προσωπικός πολιτισμός της Ελλάδας είναι τα τραγούδια του και τα τραγούδια όσων αγάπησα και περιέχουν νότες.Και είμαι απόλυτα ευτυχής.

Share this post


Link to post
Share on other sites

Μία εξήγηση που οφείλω να δώσω,όταν λέω:

"Τα τραγούδια του,και τα τραγούδια όσων αγάπησα και περιέχουν νότες",εννοώ κατά πρώτο λόγο τον στίχο ή την ποίηση,και κατα δεύτερο λόγο την μελωδία και την ερμηνία.Πολλά τραγούδια έχουν γραφτεί στο πόδι χωρίς ουσία και χωρίς μελωδία.Είναι ένα μπέρδεμα ήχων,όπου κάτσει και ότι κάτσει.Στην πορεία του Γιώργου Νταλάρα δεν υπάρχουν προχειρότητες και εκπτώσεις.Η δε έρμηνία του σε όλα τα τραγούδια είναι εκτός απο λυρική αξεπέραστη.

Ποιός απο όλους αυτούς με εξαίρεση λίγους που τιμούν το τραγούδι μπορεί να πει το ΠΑΡΑΠΟΝΙΑΡΙΚΟ ΜΟΥ,την ΑΛΑΝΑ,το 7 ΝΟΜΑ;

Ας πάρουν πρώτα να μάθουν τους λαϊκούς δρόμους και να βάλουν την ψυχή τους πρώτα και ύστερα την παρουσία τους.

Share this post


Link to post
Share on other sites

ΤΟ ΛΑΪΚΟ ΠΡΟΣΩΠΟ ΤΟΥ ΓΙΩΡΓΟΥ ΝΤΑΛΑΡΑ

Τόσα τραγούδια,τόσα χρόνια,τόσα συναισθήματα.Η φωνή του παντού να αφήνει μόνο ψυχή και χρώμα,σε ραδιόφωνα των σπιτιών,σε χείλη ανθρώπων που περπατούν και ψυθιρίζουν τα τραγούδια του ξέροντας οι ίδιοι καλά πως εκείνος μονάχα τους δίνει.Κάπου νυχτώνει,αχ χελιδόνι μου,παραπονεμένα λόγια,Αλάνα...

Οι δίσκοι της εφηβείας που έχουν λειώσει για χιλιοστή φορά και πάνω στις στροφές του πικάπ.

Οι μεγάλες του στιγμές στα τραγούδια του Μάνου,του Κουγιουμτζή,του Λευτέρη,του Θεοδωράκη,του Ελευθερίου,του Καλδάρα είναι και δικές μας.Αυτό θέλει!

Τον έχω δει πως χαίρεται σαν μικρό παιδί όταν ο κόσμος τραγουδάει τα τραγούδια του με τόση αλήθεια θαρρείς πως η καρδιά λίγο θέλει για να βγεί απο το σώμα.

Αυτό που ξεχώρισα απο τον Νταλάρα όμως είναι το πάθος του για το λαϊκό τραγούδι,σκύβει πάνω στα όργανα του με τον απόλυτο σεβασμό και αποδίδει τα μέγιστα της καρδιάς του.Αν δεν έχει κάποιος τραγουδιστής καρδιά που να αντέχει δεν μπορεί να πεί τα λαϊκά τραγούδια,ούτε ακροατής χωρίς καρδιά δεν μπορεί να τα νοιώσει.Είναι το μεράκι,είναι να το έχεις και να το θέλεις και βέβαια να το αγαπάς.Ο Νταλάρας όλα αυτά τα έχει και μάλιστα στον μέγιστο βαθμό αλλά και κάτι παραπάνω.Έχει γνώσεις πάνω στο λαϊκό τραγούδι τεράστιες.

Θέλω πολύ να κάνει έναν λαϊκό καθαρό δίσκο,που έχει χρόνια να το κάνει.Ας αναλογιστούμε δυό πράγματα ότι πρώτον λαϊκοί συνθέτες υπάρχουν.Νικολόπουλος,Μουσαφίρης,Σούκας,Ξαρχάκος(για να μην παρεξηγηθώ επειδή η πορεία του Ξαρχάκου μπορεί να καταταγεί στο έντεχνο,λέω καθαρά πως έχει τεράστιες γνώσεις πάνω στους λαϊκούς δρόμους,και ίσως και περισσότερες απο άλλους λαϊκούς συνθέτες).

Το δεύτερο είναι πως ο ίδιος ο Γιώργος Νταλάρας μπορεί να γράψει λαϊκά τραγούδια.

Μπορεί να κατευθύνει μιά γραμμή ποιότητας για το Ελληνικό τραγούδι που δείχνει εκτός απο κάποιες καλές του στιγμές,ότι δεν ανασαίνει απο τα σουξέ της ατάκας και του χαβαλέ που κρατούν ένα μήνα περίπου.Ο Νταλάρας έχει πάρει χρόνια το τραγούδι στις πλάτες του και όλοι οφείλουν να το δεχτούν αυτό.Έμαθε στις πολύ νέες γενιές τον Τσιτσάνη και τον Βαμβακάρη και ξέρω ότι τα νέα παιδιά μα και όλοι πέρα απο ηλικία τον τιμούν για αυτό.

Τα λαϊκά τραγούδια όμως είναι μέσα στο αίμα του.Και στην καρδούλα του.

Share this post


Link to post
Share on other sites

Να ειναι κατι τετοιες στιγμες που διαβαζοντας ολα αυτα τα υπεροχα για τον Γιωργο,τον Γιωργο μας με παιρνει το παραπονο που δεν ειχα την ευκαιρια να τον καμαρωσω εκεινους τους καιρους...ετσι για να τον βλεπω,να τον ακουω και να ταξιδευω μαζι του,οπως παντα αλλωστε..Ποσες αμετρητες φορες εχω μετανιωσει που δεν γεννηθηκα 20 χρονια πιο πριν....παρηγοριεμαι τουλαχιστον που τον προλαβα..θα παρηγοριεμαι για οσο καιρο θα τραγουδαει....και θα νιωθω πραγματικα ευτυχισμενη που υπηρχα την εποχη που υπηρχε...

Δεν εχει αναγκη ο Γιωργος....

Share this post


Link to post
Share on other sites

Ο Νταλαρας υπηρχε στο σπιτι μου ,απ οσο θυμαμαι τον εαυτο μου.Απο μικρο παιδι,ακουγονταν σπιτι τραγουδιστες αγαπημενοι του πατερα μου-Γουναρης,Πολυμερης,Πολυ Πανου,Κ.Γκρευ-τραγουδια του Χιωτη ,αλλα κυριως τραγουδια που αρεσανε στη μανα μου.Μπιθικωτσης,Καζαντζιδης,Περπινιαδης ,Αγγελοπουλος, μα πιο πολυ Αλεξιου,Μοσχωλιου ,μα φυσικα , κι ακομα περισσοτερο, Νταλαρας.

Τα πρωτα τραγουδια που θυμαμαι,6-7 χρονων,αρχες του 80, ηταν τραγουδια του Κουγιουμτζη αλλα και τραγουδια απ ' τους Μαηδες,το δεντρο και τα παραπονεμενα λογια.Ισως βοηθησε σ 'αυτο ,ο θειος μου-αδερφος της μανας μου και <<καργα>>αριστερος-που ολη μερα ακουγε αυτα τα τραγουδια.Η μητερα μου ,μου εχει πει ,οτι υπηρχε τετοιος παροξυσμος τοτε με το Νταλαρα,που ο κοσμος στο δρομο,σιγοταγουδουσε τα τραγουδια του.

Τα χρονια περασαν,πηγα γυμνασιο, πηγα λυκειο,άλλα ακουσματα αλλαξαν ,άλλα μεινανε.Θυμαμαι ,οταν ημουν στη Σιβατανιδειο(κοιτα να δεις ,εμφανιζοταν ολως τυχαιως παλι στο Παλλας!!!),οταν πηγαινα να τον δω ,ελεγε το ''η ανεση και η ηδονη'',οποτε δεν πηγαινα ,οπως μου λεγαν κατι φιλες απ τη σχολη,ελεγε το''μη γυρισεις'',και τα δυο του Μπουρμα.

Γκαντεμια!!

Πηγα στο Μεγαρο για πρωτη φορα το 94,αν θυμαμαι καλα(και με φως...)μαζευοντας ενα μηνα τα λεφτα, για να ειμαι σε καλη θεση.Μετα παντου,και το 96-97 που μουν φανταρος , με μια αδεια τον Ιανουαριο,πηγα 5 φορες σε 8 μερες που ημουν εδω.Αφου μου λεγε η μανα μου,<<εμενα ηρθες να δεις η το Νταλαρα?>>.

Φτασαμε στην Αρενα για τον αρχηγο,οπου πηγα, πανω απο 30 φορες και περασα τελεια ,παροτι δεν ηταν κατι δικο μας ο χωρος.

Σχολικα χρονια ,πρωτοι ερωτες,μα κυριωςστις δυσκολες στιγμες ,ηταν εκει ο Γιωργης.Και στα καλα και στα ασχημα.Ετσι φτασαμε στο σημερα .

Ο Νταλαρας δεν ειναι ενα απλος τραγουδιστης.Ειναι αδερφος,ειναι φιλος ,ειναι ΦΑΡΜΑΚΟ,ειναι ΓΙΑΤΡΙΚΟ. Μεσα απο τα τραγουδια του,τις συνεντευξεις του ,και γενικα μεσα απ τη σταση ζωης του ,με εκανε καλυτερο ανθρωπο.Γιωργο Νταλαρα,σ ευχαριστω.

(Επειδη εχω μια ιδιαιτερη αγαπη,για τους ιδιους λογους, στοΣταυρο Κουγιουμτζη,τα ιδια πραγματα θα μπορουσα να γραψω και για εκεινον).

Θα κλεισω με κατι που ειπε στη sunday times ο Μπρους Σπρινγκστιν.

<<Βρισκομαι πια στο γυρο του θριαμβου.Κανω ο,τι μουσικη μου αρεσει,δεν υπαρχουν κανονες ,δε περιμενω να μπει το αλμπουμ μου ,στο τοπ 40,ουτε ανησυχω οτι εχω να ανταγωνιστω τον 50 cent.Δεν αισθανομαι καμια πιεση,δε με περιοριζει καμια εικονα που εχει δημιουργησει ο κοσμος για μενα στο παρελθον,ουτε στο παρον>>

Share this post


Link to post
Share on other sites

ΣΑΝ ΥΣΤΕΡΟΓΡΑΦΟ

Είμαι πολύ νευριασμένος με το πόσο έχει ξεφτίσει η έννοια τραγουδιστής σήμερα,γυρνώντας στους δρόμους του Πειραιά και της επαρχίας ακόμα ξεφυτρώνουν παντού.Τραγουδιστές ομορφόπαιδα,τραγουδίστριες κούκλες βγαλμένοι όλοι απο τα γυμναστήρια και τα κομμωτήρια.Και ύστερα βλέπω τους δικούς μας,όχι πιά τραγουδιστές μα περισσότερο δικούς μας ανθρώπους.Τον Γιώργο,τον Πάριο,την Χαρούλα,τον Σωκράτη,τον Μπάση,τον Μητροπάνο,την Δήμητρα,την Ελευθερία,τον Παντελή,τον Αλκίνοο,τον Γεράσιμο.Αυτοί ποτέ δεν έδειξαν το σώμα τους στις τεράστιες χρυσοπληρωμένες αφίσσες που ντύνουν πολυκατοικίες ολόκληρες,δεν έδειξε καμιά απο τις ιέρειες του τραγουδιού της ψυχής μας τα μπούτια της ή τα εσώρουχα της.Η Μπέλλου τραγουδούσε με τη μακρυά καρώ φούστα της και τα θεόρατα γυαλιά της και τράνταζε η Οικουμένη όλη.

Στέκομαι εγώ στον Νταλάρα,μαζί του μεγάλωσα μαζί του έκλαψα ακόμα και σε στιγμές πολύ προσωπικές που με τα τραγούδια του μονάχα έλεγα τώρα είμαι πιό δυνατός.Εκείνος έχει μόνο την κιθάρα του,τίποτα άλλο,και σεμνούς μονάχα ακροατές και θαυμαστές.Μετά έρχεται η μεγάλη καρδιά για να ειπωθούν τα " αγιασμένα τραγούδια" όπως λέει και ο μέγας Μάνος Ελευθερίου.

Μα τόσοι τραγουδιστές πιά;

Χωρίς ούτε ένα τραγούδι ουσίας;

Είναι καλή η διασκέδαση με τον σωστό τρόπο όμως.

Ο Νταλάρας...εκείνος έχει μόνο την κιθάρα του

Share this post


Link to post
Share on other sites

....και ολους εμας.... :naughty::naughty::naughty:

Share this post


Link to post
Share on other sites

Σήμερα το πρωί στην Κόρινθο όπου εργάζομαι,πήγα με τους φίλους μου για πρωινό καφέ.Στο ίδιο μαγαζί που έχει γίνει στέκι εδώ και τρία χρόνια.Παραδίπλα στο τραπέζι δυό κύριοι μεγάλης ηλικίας να μαλώνουν φιλικά για το ποιός τραγουδούσε το "Αλήτη με είπες μιά βραδυά".Τσαουσάκης-Χατζηχρήστος μάλωναν.

Ο Στράτος Παγιουμτζής ο μέγας τους είπα.

Συμφώνησαν γιατι αυτός ήταν, και εγώ δεν σήκωνα αντιρρήσεις αν και μικρότερος τους.

Η κουβέντα έδειχνε ότι τελειώνει.Αμ δε...(που λέει και ο σοφός λαός συμπερασματικά)

"Αυτός ήταν ρεμπέτης τώρα δεν υπάρχουν άλλοι" λεει ο ένας κοιτάζοντας και εμένα.

Μίλησα ενστικτωδώς

"Υπάρχει ένας!" Είπα.

Και άφησα ένα μόνο όνομα που χρόνια το δικαιούται για να είναι ο τελευταίος μιας σύγχρονης εποχής της τωρινής.

"Ο Γιώργος Νταλάρας"

Δεν μίλησαν.Και πάω στο τραπέζι τους και τους ρίχνω "τα χαρτιά μου".

50 χρόνια Ρεμπέτικο,εκείνος τόλμησε όταν άλλοι κάνανε πίσω στα δύσκολα και φτιάνανε καριέρα με ερωτικά τραγούδια.Ρεμπέτικα της Κατοχής,Χασικλήδικα στον Ορφέα,Τσιτσάνης,Μάρκος,Τραγούδια για απαγορευμένες ουσίες που;

στο Ηρώδειο εκεί που μπορούσε να πει ότι γουστάρει και όμως προτίμησε να εξαντλήσει το χαρτί του χωρίς να το κάψει λέγοντας για καρασεβντάδες,λέγοντας τραγούδια του Ανέστη Δελιά και του Παπάζογλου,βάζοντας στην πιό ψηλή θέση σε ιερές πέτρες χιλιάδων χρόνων τον Κηρομύτη τον Μάθεση,την Μπέλλου και τον Στράτο.Δίνοντας τους την παγκόσμια αναγνώριση.Ποιούς;Αυτούς που στα δισκάδικα τους πουλάνε μόνο 6 ευρώ.Ποιός άλλος να το κάνει,τι είναι τέλος πάντων αυτός;Μόνο μουσικός και καλός τραγουδιστής;

Όχι,είναι ένας μουσικός που αναπνέει μέσα στους λαϊκούς δρόμους και ανασαίνει το αίμα του τραγουδώντας το "Καρδιά παραπονιάρα κι απαρηγόρητη".Αυτός είναι ο Γιώργος Νταλάρας,ένας μέγιστος μουσικός και ο αξεπέραστος τραγουδιστής όλων.Εκτος αυτού τιμάει γιατι έτσι μεγάλωσε όλους τους παλιούς που οι περισσότεροι έχουν φύγει απο τη ζωή εδώ και πάνω απο 30 χρόνια.Και ξέρει όργανα.Μπουζούκι,μπαγλαμά,τζουρά,ούτι,κιθάρα και μαζί με αυτά δύσβατους λαικούς δρόμους.Γιατί και το "Γωνιά-γωνιά" του Μίκη να πει,μέσα απο το φίλτρο του Ρεμπέτικου το έχει περάσει.Και ακόμα εργάζεται και ζει απλά,χωρίς γκαρνταρόμπες και αυλές και είναι και γιός του Λουκά και καμαρώνει γιαυτό,και είναι και απ΄την Κοκκινιά κατα μέσα απο τον Πειραιά.

"Αυτός είναι ο Γιώργος Νταλάρας και για αυτό σας λέω ότι είναι ο τελευταίος ρεμπέτης αδιαπραγμάτευτα"

Τους είπα και με κοιτούσαν με το στόμα ανοιχτό.

Δεν μίλησαν,με χαιρέτησαν καθώς έφευγαν.

Εμένα όμως η ψυχή μου γέλαγε.

Share this post


Link to post
Share on other sites

Μπράβο ρε Χελιδόνι! Μια χαρά τους τα είπες!! :wow::wow::wow::wow::wow::wow:

Share this post


Link to post
Share on other sites
Παραδίπλα στο τραπέζι δυό κύριοι μεγάλης ηλικίας να μαλώνουν φιλικά για το ποιός τραγουδούσε το "Αλήτη με είπες μιά βραδυά".Τσαουσάκης-Χατζηχρήστος μάλωναν.

Ο Στράτος Παγιουμτζής ο μέγας τους είπα.

Πάντως Αντώνη εντελώς πληροφοριακά να αναφέρω πως όντως ο Στράτος Παγιουμτζής ξαναείπε το τραγούδι στις αρχές της δεκαετίας του '60 σαν ποτ-πουρί μαζί με το "'Εχασα τη μανούλα μου" και μπουζούκι το Γιώργο Ζαμπέτα.

Η πρώτη εκτέλεση του τραγουδιού έγινε από τον Απόστολο Χατζηχρήστο και το Γ.Κωνσταντινίδη το 1939 με τίτλο "Το παράπονο του αλήτη". :wow:

Share this post


Link to post
Share on other sites

Σήμερα το πρωί ήρθε η καθιερωμένη ανα εφτάμηνο καθαρίστρια σπίτι, η οποία ήταν καινούργια.. Εκεί που ξεσκόνιζε, είδε την κορνίζα που έχω βάλει με την φωτογραφία μου με τον Νταλάρα, οπότε μου λέει:

- Τον Νταλάρα τον ξέρεις προσωπικά; Tης λέω όχι, οπότε μου λέει.

''Εγώ είμαι από Βόρεια Ήπειρο, Αλβανία, από την Χειμάρρα. Τον Νταλάρα τον άκουγα όλη τη μέρα με την αδερφή μου που έχει πεθάνει και κλαίγαμε μαζί τότε.''

Της έγραψα 2-3 δίσκους που ήθελε, εκτός από τα λεφτά, και έφυγε μετά.

Share this post


Link to post
Share on other sites
Guest
You are commenting as a guest. If you have an account, please sign in.
Reply to this topic...

×   You have pasted content with formatting.   Remove formatting

×   Your link has been automatically embedded.   Display as a link instead

Loading...