ΔΡΟΣΟΣΤΑΛΙΔΑ

Γιώργος Νταλάρας - George Dalaras

48 posts in this topic

Η μητέρα της αγαπημένης μου φίλης Μιράντας που δυστυχώς δεν είναι στο Forum αν και έχω προσπαθήσει να την καταφέρω να μπει.

Ύστερα απο μιά παράσταση μαγική,νομίζω στο Αττικόν ήταν βγαίνοντας έξω για να φύγουν,μέσα στην αγαλλίαση είχε πει:

"Αχ να το νέχει ο Θεός καλά να μην μας πάθει τίποτα"(τον Γιώργο εννοούσε).Και είχε συγκινηθεί η κυρα Τασία.

"Μαμά ήταν υπέροχος " συμφώνησε η φίλη μου που ξέρω ότι στα φοιτητικά της χρόνια έκανε αρκετές κοπάνες για να τον βλέπει όπου τραγουδούσε και εξάντλησε μέχρι δεκάρας τα χρήματα της.όπως για την "Τέντα" που για να πληρώσει το εισιτήριο χάλασε τα χρήματα του λογαριασμού της ΔΕΗ.

"Το αποφάσισα!" λέει λοιπόν η κυρα Τασία.

"Τι αποφάσισες ρε μαμά;" την ρωτάει η φίλη μου.

"Απο αύριο κι όλας θα τον βάζω στο Υπέρ Υγείας"

Την κοίταξαν όλοι έκπληκτοι

"Δηλαδή;"

"μαζί με το πρόσφορο στην εκκλησία στο χαρτάκι θα γράφω κάθε φορά,Υπέρ Υγείας απο κάτω τα ονόματα μας και στο τέλος Γεωργίου."΄¨

"μη γράψεις τίποτα Γεωργίου Νταλάρα." της είπε η φίλη μου

"Απλώς "Γεωργίου",και ξέρει ο Θεός για ποιόν είναι."

Γέλασαν όλοι,γιατι έμοιαζε με αστείο και ακόμα το θυμόμαστε.Όμως η κυρα Τασία το έκανε,γιατι τον Γιώργο οι απλοί άνθρωποι όπως εμείς τον θεωρούμε παραπάνω απο φίλο,σαν μέλος της οικογένειας μας.

Θέλω να διευκρινήσω ότι στην οικογένεια της φίλης μου δεν υπάρχει άλλος Γιώργος,μονάχα ο Γιώργος Νταλάρας.

Share this post


Link to post
Share on other sites

Όπως όλοι μας ζήσαμε ένα μήνα πριν έγιναν οι παραστάσεις του Ηρωδείου με τον Γιώργο Νταλάρα που τραγούδησε τα τραγούδια του Σταύρου Κουγιουμτζή αλλά και τους υπόλοιπους άξιους συντελεστές.

Βάσει αυτών των δύο παραστάσεων γράφτηκαν πολλά,πολλοί δημοσιογράφοι και μη,ανέπτυξαν στον έντυπο και ηλεκτρονικό τύπο τις σεβαστες απόψεις τους που ήταν θετικές,όλες.

Και πως να μην ήταν άλλωστε,πολυαγαπημένα τραγούδια ήταν αυτά,και χωρίς υπερβολή αναπόσπαστα κομμάτια της ζωής μας εδώ και χρόνια.

Όμως διαβάζοντας τις απόψεις αυτές,συγκράτησα κάπου(επιτρέψτε μου να μην αναφέρω),για το πως θα ήταν ο Νταλάρας αν δεν είχε ερμηνεύσει τα τραγούδια του Κουγιουμτζή.

Μα καλά θέλει και ρώτημα;

Ο Νταλάρας ξεκινώντας το τραγούδι είχε βαθιές ρίζες απο το Ρεμπέτικο στο αίμα του και στη φωνή του,είχε γνώση των μουσικών λαϊκών δρόμων,και το κυριότερο είχε μιά βαθιά αγάπη για όλα αυτά όπως και σήμερα και ήξερε πάντα που πατούσε.

Τα τραγούδια του Κουγιουμτζή λοιπόν ήταν για εκείνον μια ευτυχής συγκυρία,όμως δεν ήταν το σωσίβιο στη μεγάλη θάλασσα.

Με το σκεπτικό εκείνο δεν θα μάθουμε ποτέ τι θα ήταν ο Μπιθικώτσης χωρίς τα τραγούδια του Θεοδωράκη,αλλά αν δεν υπήρχε ο Μίκης για τον Γρηγόρη υπήρχε ο Παπαϊωάννου,ο Τσιτσάνης,ο Δερβενιώτης όπως και για τον Νταλάρα ο Καλδάρας,ο Σπανός,ο Λοϊζος.Με άλλα λόγια αν δεν υπήρχε ο Κουγιουμτζής για τον Νταλάρα θα ήταν απώλεια τραγουδιών απλά για το ρεπερτόριο τους,το ίδιο αν δεν υπήρχε ο Θεοδωράκης για τον Μπιθικώτση.

Ο Νταλάρας έδωσε στα τραγούδια του Κουγιουμτζή,ενός ανυπέρβλητου συνθέτη και δάσκαλου μιά καθαρή διάσταση,εκείνη της τελειότητας.Τους έδωσε ψυχή και διάρκεια.Όμως αληθινά πιστεύω πως τα τραγούδια του Κουγιουμτζή θα είχαν διάρκεια και χωρίς τον Νταλάρα.

Ο Γιώργος Νταλάρας θα υπήρχε στην ίδια ακριβώς θέση που υπάρχει και τώρα,το ίδιο και ο Σταύρος Κουγιουμτζής.

Γιατι τα τραγούδια του Κουγιουμτζή δείχνουν το μεγαλείο του συνθέτη,επειδή είναι απλά.Και αυτό είναι το δύσκολο,ένα απλό τραγούδι που περνάει με ευκολία στα χείλη του κόσμου είναι μεγαλειώδες.Είτε αυτό είναι το "Όλα καλά και όλα ωραία",είτε είναι το "Ένας κόμπος η χαρά μου".

Εδώ σε αυτό το FORUM που θεωρώ ότι είναι το καλύτερο που υπάρχει,είμαστε όλοι άνθρωποι που αγαπάμε τον Γιώργο Νταλάρα και το καλό Ελληνικό τραγούδι που έχει διάρκεια,και είμαι πραγματικά περήφανος γιατι μπορούμε και συζητάμε και χαμογελάμε και αστειευόμαστε και συγκινούμαστε μα κυρίως πάμε την σκέψη μας ένα βήμα παραπέρα με πρώτες ύλες την ουσία και την αξιοπρέπεια.

Share this post


Link to post
Share on other sites

Α ρε γαυρουλι με συγκινησες βρε ψυχή! :):) Σωστος εισαι!

Share this post


Link to post
Share on other sites

Πόσο τυχερός είμαι που εκτιμώ τον Γ.Νταλάρα και την μουσική του......

Είναι κάποιοι άνθρωποι ρε παιδί μου...... που δεν θα νιώσουν ποτέ την κ@υλα να ακούν Νταλάρα!!!! B):razz::wow::wow:

1 person likes this

Share this post


Link to post
Share on other sites
Πόσο τυχερός είμαι που εκτιμώ τον Γ.Νταλάρα και την μουσική του......

Είναι κάποιοι άνθρωποι ρε παιδί μου...... που δεν θα νιώσουν ποτέ την κ@υλα να ακούν Νταλάρα!!!! :pity:B);):music:

Αυτοί χάνουν... ;)

Share this post


Link to post
Share on other sites

Ακούω συνέχεια τελεταία μόνο Ρεμπέτικα με τον Γιώργο.Μιά το "Σαν τραγούδι μαγεμένο",μιά τα ντέρτια που με πιάνουν...

Όμως όταν τον ακούω τον Νταλάρα σε αυτά τα ονειρεμένα αριστουργήματα

"Τώρα καημένε Πίκινε ούτε μιά παλιοτέντα

δεν έμεινε στη μπύρα σου για μιά παλιοκουβέντα..."

Νοιώθω μιά αγαλλίαση,και μιά τύχη ανέλπιστη για το ότι αυτός ο μοναδικός τραγουδιστής με έκανε να ανακαλύψω όλο αυτό το "Κρυφό σχολειό" που λέγεται ρεμπέτικο και να αγιοποιήσω όχι μόνο τον Μάρκο,τον Τσιτσάνη και τον Παπαϊωάννου που είναι οι πιό γνωστοί,αλλά και τον Σωφρονίου,τον Αραπάκη,τον Βαγγέλη τον Παπάζογλου,τον Τσαούς και φυσικά τους δύο αγαπημένους προς εμένα τον Απόστολο Χατζηχρήστο και τον Στράτο Παγιουμτζή-τον "Στρατούλη" όπως τον αποκαλεί ο Γιώργος Ζαμπέτας στην θρυλική αυτοβιογραφία του.

Εγώ λοιπόν όταν ακούω τον Γιώργο Νταλάρα στα ρεμπέτικα τραγούδια τον ταυτίζω απόλυτα με τον Στράτο Παγιουμτζή.

Σωστά ή λάθος δεν ξέρω,αυτό που ξέρω όμως είναι ότι η φωνή του Στράτου είχε μιά δυσκολία που μέσα της αγκάλιαζε μιά άγρια ομορφιά.Το άνθιζε το τραγούδι,δεν το ερμήνευε απλά αλλά το πήγαινε πολύ ψηλά σε έναν τόνο που κανείς τραγουδιστής δεν μπόρεσε να φτάσει μέχρι που πρωτάκουσα τα "ρεμπέτικα της κατοχής".

Σε αυτά τα τραγούδια όπως και εδώ στο "Σμυρναίϊκο μινόρε" αισθάνομαι πως ο Νταλάρας κάνοντας μιά ασύλληπτη και συγκλονιστική ερμηνία φτάνει τόσο ψηλά που κανείς άλλος τραγουδιστής δεν μπορεί να φτάσει.Και είμαι απόλυτα σίγουρος ότι όσες φορές ξαναεμηνεύει το συγκεκριμένο τραγούδι το πάει ακόμα ψηλότερα.Ο Στράτος κατά τον Τσιτσάνη τραγουδούσε απο "Σι μπεμόλ".Είναι αδιάβατα μονοπάτια αυτά,μόνο αυτός,ένας Καζαντζίδης και ένας Νταλάρας έπιασαν αυτο τον τόνο.

Όμως αυτό που ο Νταλάρας διαθέτει είναι ψυχή στην ερμηνία του και χρώμα με άπλετο φως.Το έχει μέσα του απο μικρό παιδί,και αυτό κάνει το τραγούδισμα του να ραγίζει απόλυτα,σαν το πέταγμα του χελιδονιού.

Share this post


Link to post
Share on other sites

Είμαι ερωτευμένος με την φωνή του Γ.Νταλάρα!

Με ανατριχιάζει η φωνή του Γ.Νταλάρα την δεκαετία του '90!

Δεν το χορταίνω το μεγαλείο της φωνής του!

Είμαι κολλημένος!! Πειράζει;;;;;

Share this post


Link to post
Share on other sites
Είμαι ερωτευμένος με την φωνή του Γ.Νταλάρα!

Με ανατριχιάζει η φωνή του Γ.Νταλάρα την δεκαετία του '90!

Δεν το χορταίνω το μεγαλείο της φωνής του!

Είμαι κολλημένος!! Πειράζει;;;;;

ΚΑΘΟΛΟΥ!!!!!!!! ΚΙ ΕΜΕΙΣ ΜΑΖΙ ΣΟΥ :music::pity::music:

Share this post


Link to post
Share on other sites

Δεν πειράζει καθόλου,μα καθόλου Αποστόλη!

Και εμείς μαζί.

Το μεγαλείο της φωνής του και της ψυχής του είναι πεντακάθαρο.

Share this post


Link to post
Share on other sites

Εννοείται πως συμφωνούμε κι επαυξάνουμε, Αποστόλη! B)

Share this post


Link to post
Share on other sites

Προσωπικα εχω μεγαλωσει με τον νταλαρα με συνοδευει το ονομα του και η φωνη του μεσα απο τραγουδια του που ακουγαν στο σπιτι μου οι γονεις καθως οι συγγενεις μουΟ νταλαρας , μου φερνει αναμνησεις εικονες στιγμες και βιωματα της παιδικης μου ηλικιας , με παει πισω στο χρονο σε αλλες παλιες εποχες που ειναι και θα ειναι χαραγμενες στην μνημη μου.

Share this post


Link to post
Share on other sites
Είμαι ερωτευμένος με την φωνή του Γ.Νταλάρα!

Με ανατριχιάζει η φωνή του Γ.Νταλάρα την δεκαετία του '90!

Δεν το χορταίνω το μεγαλείο της φωνής του!

Είμαι κολλημένος!! Πειράζει;;;;;

Αποστόλη για όσους δεν ισχύει αυτό που περιγράφεις πιο πάνω απλά έχουν πρόβλημα με τα αυτιά τους ....ή πολύ απλά η "σύνδεση" αυτιών κ ψυχής κάπου μπλοκάρει ..... :razz::razz:

Share this post


Link to post
Share on other sites

Πριν λίγο είχα πάρει το αυτοκίνητο και είχα ξεχυθεί για μιά βόλτα.Είχα όμως την απόλυτη ανάγκη να ακούσω κάποια τραγούδια του Γιώργου.

Καρδιά παραπονιάρα,’κου πως κλαίει ο μπαγλαμάς,γωνιά-γωνιά...

Αγκαλιάστηκε το ένα με το άλλο,το παίξιμο των μπουζουκιών,των τζουράδων και των απανταχού μπαγλαμάδων,μα πάνω απο όλα αυτά η ερμηνία της ψυχής του.Απογειώθηκα.Ύστερα απο 25 χρόνια που τον ακούω το ίδιο αισθάνομαι όπως τότε που τον πρωτάκουσα στο "Χαροκόπου" του άκη Πάνου και στου"Κάτω κόσμου τα πουλιά" του αγαπημένου μου Σταύρου Κουγιουμτζή.Είναι ο μεγαλύτερος τραγουδιστής απο όλους,και χωρίς υπερβολή ο μεγαλύτερος τραγουδιστής του κόσμου.Πάντοτε είχα και θα έχω μιά αγάπη βαθιά για τον Στέλιο Καζαντζίδη,για τον Στράτο Παγιουμτζή και τον Γρηγόρη Μπιθικώτση.Μα για μένα ο Νταλάρας είναι άλλο πράγμα,είναι πολύ πιό πάνω απο αυτούς τους μεγάλους ερμηνευτές.

Share this post


Link to post
Share on other sites
Είμαι ερωτευμένος με την φωνή του Γ.Νταλάρα!

Με ανατριχιάζει η φωνή του Γ.Νταλάρα την δεκαετία του '90!

Δεν το χορταίνω το μεγαλείο της φωνής του!

Είμαι κολλημένος!! Πειράζει;;;;;

Καλημέρα σας...

Δεν θα μπορούσα να κάνω την είσοδό μου πιο αληθινά από την κουβέντα του Αποστόλη!

Share this post


Link to post
Share on other sites

Ήταν γύρω στο 1990 όταν άρχισα να ακούω και να παρακολουθώ -δισκογραφικά- συστηματικά τον Γιώργο Νταλάρα. Μάλιστα θυμάμαι ότι ο πρώτος δίσκος βινυλίου που αγόρασα τότε ήταν το 'Αξιον Εστί από το Ηρώδειο που ακουγα ξανά και ξανά διαβάζοντας τους στίχους στο ένθετο του δίσκου. Μέσα από τη φωνή του Γιώργου λοιπόν μυήθηκα στην ποίηση του Ελύτη αλλά και στη μουσική του Θεοδωράκη. Θυμάμαι τον εαυτό μου φοιτητή να ψάχνει απεγνωσμένα στο τρανζιστοράκι για σταθμό που να παίζει τραγούδι του Γιώργου και την έκπληξη όταν ανακάλυπτα ότι όλα αυτά τα παλιότερα τραγούδια του μου άρεσαν πολύ. Μέσα από τη φωνή του Γιώργου ανακάλυπτα τον εαυτό μου, το ανέφικτο της ζωής, την αλήθεια των τραγουδιών του Κουγιουμτζή με τους "διαφορετικούς" στίχους που τόσο απείχαν από τα τραγούδια της εποχής. Μετά ήρθε το απίστευτο live με τον Παπακωνσταντίνου, τα αγαπημένα "Κατά Μάρκον" που άκουγα ώσπου να λιώσει η κασετα, το "συγγνώμη για την άμυνα" ένας αντιεμπορικός δίσκος στην ακμή της καριέρας που μόνο ο Γιώργος θα τολμούσε να βγάλει, οι δίσκοι για την Κύπρο, οι συναυλίες για την Κύπρο με τα τραγούδια που είχαν σκοπό και αιτία και το ταξίδι συνεχίζεται μέχρι σήμερα με τον Γιώργο παρών σε κάθε φάση της ζωής μου με τα τραγούδια του και "τον τρόπο" που τα λέει. Ο Γιώργος με τα ρεμπέτικα αλλά και τα latin, με τα λαϊκά γυρίσματα αλλά και την παλικαρίσια φωνή, με τις κρυφές λεπτομέρειες στην ερμηνεία που μονο οι μυημένοι καταλαβαίνουν, με τα λόγια των μεγάλων ποιητών που παίρνουν ζωή στο δικό του στόμα, με τις στενοχώριες όταν βγήκαν τα "τραγούδια που σου γράφω" ο πρώτος του δίσκος του που δε μου άρεσε στο πρώτο άκουσμα, οι φωνές στο forum για τη φωνή του που δεν είναι όπως παλιά, η διάψευση στα καινούρια live, όλα αυτά που ζήσαμε χρόνια τώρα χάρη στον άνθρωπο αυτό που ακάματα δουλεύει προσπαθώντας να πει τ' ανείπωτα. Αφού λοιπόν του πω κι εγώ με τη σειρά μου ένα μεγάλο ευχαριστώ για όλα αυτά που ένιωσε πρώτα εκείνος μέσα στα τραγούδια και ύστερα εμείς μέσα από τη φωνή του, μέσα από τις επιλογές του, θέλω να πω αυτό που αποκρυσταλλώθηκε μέσα μου ως άποψη για τον Γιώργο έπειτα από τόσα χρόνια που τον παρακολουθώ.

Ο Νταλάρας είναι ένας σπάνιος καλλιτέχνης που δεν φοβάται τις προκλήσεις στη μουσική, αντίθετα αναμετριέται κατά πρόσωπο μ' αυτές. Και δεν βρίσκεις εύκολα πετυχημένο επαγγελματία , σε οποιοδήποτε χώρο, που να μη φοβάται το crash test με την διαμορφωμένη εικόνα του και να τολμά συνεχώς νέα πράγματα αναλαμβάνοντας πλήρως την ευθύνη για το αποτέλεσμα. Από το κουτουκάκι και τη λαϊκή μπάντα μέχρι εμφανίσεις με φιλαρμονικές δίπλα σε διεθνούς φήμης σοπράνο δεν είναι πράγματα απλά και δεδομένα για έναν τραγουδιστή. Χρειάζεται να το λέει η καρδιά σου και φυσικά η φωνή σου. Ούτε γίνεται ποτέ ένας τραγουδιστής μιας μικρής χώρας, πρέσβης της unesco, αν δεν είναι μια προσωπικότητα με αποδεδειγμένες κοινωνικές ευαισθησίες. Αυτός λοιπόν είναι ο Γιώργος Νταλάρας, ένας μουσικός που από καιρό έπαψε να ασχολείται με το να αρέσει σε όλους και κάνει αυτό που αγαπά με μεράκι και γνώση. Είναι ένας άνθρωπος κατασταλαγμένος που ξέρει πλέον πολύ καλά τι έχει πετύχει στη ζωή του και τι ακόμα πρέπει να κάνει για να τελειώσει την καριέρα του . Οι τελευταίες του δουλειές με τα αφιερώματα στο ρεμπέτικο είναι τόσο υψηλού επιπέδου που ίσως ακόμα να μην το αντιλαμβανόμαστε πλήρως. Γι αυτές τις δουλειές και μόνο , πέρα από το γιγάντιο ρεπερτόριό του, έχει εξασφαλισμένη λαμπρή θέση στην ιστορία της ελληνικής μουσικής.

Share this post


Link to post
Share on other sites

==Ο Νταλαρας ειναι τεραστιος οσο και η αμμος....ολο στην χουφτα νομιζεις οτι την κρατας κι ολο φευγει.....ο Νταλαρας ειναι αμμος, δεν πιανεται==

==Ο Νταλαρας ειναι βιωμα, τροπος ζωης....τον Νταλαρα η τον καταλαβαινεις και κανεις ισοβια σταση η δεν τον καταλαβαινεις και τον προσπερνας====

3 people like this

Share this post


Link to post
Share on other sites

Στην μικρη μας ζηση, που οπως λεει και ο ποιητης ¨οσο κι αν προσεχεις,οσο και αν το κυνηγας¨ ¨η αδικη αυτη σου η τυχη παντα ενθαρρυνση και επιτυχια σου αρνειται¨, σπανιως νιωθεις την φτωχεια σου να πλουτιζει.. την μιζερη σου πραγματικοτητα να μαγευεται, την στιγμη να γινεται αιωνιοτητα, την πλαση να προσκυνα στο μεγαλειο της δημιουργιας της, το ποτε να γινεται παντα και το τιποτα πηγη ζωης,, για μενα ο γιωργος ειναι η αληθεια μου. μια αληθεια που ουρλιαζει να βγει στην επιφανεια, να πραγματωθει, να σωθει, να ζησει το απολυτο. τον απολυτο ερωτα. το απολυτο μισος. την απολυτη οδυνη. την απολυτη ηδονη. οταν τον ακουω, δεν ακουω νοτες. ουτε λεξεις. ακουω αυτην την αληθεια. αυτη την ζωογονο αληθεια που σαν πυρινη λαιλαπα με κατακλυζει και μου δειχνει με την φλογα της τον δρομο της λυτρωσης. τον τοπο της σωτηριας μου. τον χρονο της γεννησης μου. ειναι φορες που αυτην την αληθεια την ξεχναω. την χανω. καπου μου ξεφευγει και γινομαι μια αλλη για λιγο. ειναι ομως για πολυ λιγο. η φωνη του τοτε γινεται μια σειρηνα που με καλει και μαγεμενη την ακολουθω στον προδιαγεγραμμενο μου δρομο. τον δρομο που απο μικρη μοιραια διαλεξα να βαδισω. περιττο να πω το ποσο τυχερη νιωθω γιαυτην την συμπτωση. γιατι περι συμπτωσεως προκειται. αναμεσα σε ολη την αιωνιοτητα, σε τοσους τοπου γεννησης βρεθηκαμε συγχρονοι αυτου του μεγαλειωδους καλλιτεχνη.λατρευω τον λυγμο του. θα ελεγα οτι αν μπορουσαμε να προσθεσουμε τα τραγουδια του σε ενα συνολο θα σχηματιζονταν αυτο¨η ζωη ενος ανθρωπου αγωνιστη, λατρη της καθε πτυχης της ζωης, ανοιχτου στην χαρα, στον πονο, στο ονειρο. μεσα σε μια κοινωνια αδικη και σκληρη μα συναμα τοσο τρελη και υπεροχη¨

σιχαινομαι την θεοποιηση. λατρευω αυτο που εχε πει καποτε ο γιωργος στον θεμο¨ο ανθρωπος ειναι ενα κραμα ομορφιας και ασχημιας. αντιληψης και χαους¨. εχεις απολυτο δικιο γιωργο. για μενα ομως εισαι συμβολο. αστρο φωτεινο. και τα λαθη δεν σου τα συγχωρω. πρεπει να σωσω την αληθεια μου. της το χρωστω. σευχαριστω που στεκεσαι η αφορμη για ολα τα μεγαλα και τα ωραια.

Share this post


Link to post
Share on other sites

Δεν ξέρω αν αυτός ο άνθρωπος δικαιωθεί όσο του αξίζει αλλά το εύχομαι ολόψυχα. Γιατί αξίζει πολύ παραπάνω από όσο δικαιώθηκε έως τώρα. Κι ας έχει εισπράξει τεράστια αναγνώριση όσο ελάχιστοι άνθρωποι σε αυτή τη χώρα. Ακόμα παραπάνω όμως του αξίζει και δικαιούται να το δει εκείνος. Όχι μετά. Γιατί τον έχουν χορτάσει κάποιοι και πολλή πίκρα και φαρμάκι. Αυτό νιώθω.

Η χώρα μας είναι ωραία χώρα. Οι άνθρωποι της γινόμαστε μίζεροι πολλές φορές. Τα καθημερινά προβλήματα και οι αντιξοότητες ''μικραίνουν'' την ανθρωπιά μας. Και δεν τολμάμε να αναγνωρίσουμε στον άλλο το μεγαλείο και την ανωτερότητα. Κι αν κάποιος είναι και σπουδαίος και καλύτερος από εμάς επιδιώκουμε να τον κάνουμε μικρό σαν την ύπαρξή μας. Έτσι συμπεριφέρεται η πλειονότητα της ελληνικής κοινωνίας, δυστυχώς.

Γράφω πάντα αυτά που αισθάνομαι. Και θα πω για μια ακόμη φορά πως τούτος ο τόπος ευλογήθηκε να κατοικηθεί από σπουδαίους ανθρώπους. Ένας από αυτούς κι ο Νταλάρας. Προσωπικά, νιώθω τυχερή που είμαι σύγχρονή του. Όπως και για κάποιους άλλους.Ελπίζω όσοι υπηρετούν την μιζέρια και την εμπάθεια να καταλάβουν την ουσία των πραγμάτων και την ποιότητα κάποιων ανθρώπων.

Share this post


Link to post
Share on other sites

Agapiti EKOSTEL, o Dalaras exei 2 thanasima elattomata gia ta Ellinika dedomena : 1on itan, einai kai tha einai para poly semnos kai 2on den ypirkse pote o typikos tragoudistis pou tha epiane ena mikrofono na tragoudaei o,ti tou serviroun oi etaireies, na ginei i megali firma, na klepsei tin doxa oli. O Ntalaras leitourgise sto tragoudi peripou san ton Irodoto: istoriki katagrafi ...... doulepse sklira epi 40 xronia gia na anadiksi tin axia ton allon! Ego, esy ki osa paidia edo mesa ton gnorizoume, ta xeroume ola afta kai ton ektimoume aperiorista....min elpizeis na ta katalavei kai o kathe Panousorasoulokontofthalmos.....tha sou po mia kouventa tou episis spoudaiou Tsarouxi : "o Ellinas fovatai panta min yperfalaggistei...giafto katadiokei osous axizoun"......

Den ksero ti leei o kathe kenos egefalou simera enantion tou Dalara, den parakoloutho oute entypa oute blogs.....omos epeidi to 1983 viosa ton polemo ton mousikosyntheton enantion tou kyriolektika xoris KANENAN LOGO , opou to misos kai i laspi kata tou Dalara(kai tis Alexiou me tin Galani ligotero) kseperasan kathe orio dystyxos ki apo tragoudistes gia ta symferonta ton opoion maxotan o Dalaras( me proto kai kalytero ton kyrio Mitsia, mprosta ston opoio Rasoulis kai Panousis oxrioun....), pistevo oti ta simerina pou legontai den einai tipota mprosta sta tote.....Min anafero diloseis tote epifanon syntheton kai stixourgon pou prin alla kai meta ekanan temenades ston Dalara na pei tragoudia tous giati pragmatika tha frixete.....Ki an simera yparxei to elafryntiko pos osa lene ta lene anthropoi peripou geloioi, dystyxos tote den mporouses na prosapseis se kanenan tetoio elafryntiko......Omos o Dalaras emeine panta axioprepis apenanti se olous, pote den vgike na pei kouventa eis varos kanenos...ki afto einai pou ton katatassei dikaia stous MEGALOUS aftou tou topou! I aperanti axioprepeia tou!

Prosopika den me endiaferei an i diktatoria tis anyparksias pou kyvernaei simera tin Ellada politistika ki oxi mono, tha dikaiosei ton Dalara, nomizo pos oute ton idio ton endiaferei i dikaiosi apo tetoia anthropoeidi.....O Dalaras emeine stis syneidiseis mas ena symvolo, enas epanastatis me aitia, enas magkas en dikaio......Apo tin stigmi pou mia olokliri Ellada epi 3 dekaeties zouse me tin agonia tou "na doume poia einai i epomeni douleia tou Dalara?" kai me tin axia tou egine to vasikotero simeio anaforas mesa sto elliniko tragoudi, o,ti ki an leei simera o kathenas ermafroditos, einai apla na gelame !

2 people like this

Share this post


Link to post
Share on other sites

Τελικα ο Νταλαρας ειναι ο φιλος που θα σε συντροφευσει με την φωνη του στις δυσκολες στις ομορφες στιγμες σου θα σου χτυπησει φιλικα την πλατη και θα σου δωσει το χερι να πας παρακατω στην ζωη να βρεις τα πιο ωραια τα πιο ομορφα που ερχονται!

Ελπιδα για κατι παραπανω..

ΣΕ ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ!

2 people like this

Share this post


Link to post
Share on other sites

«Πως να σωπάσω μέσα μου την ομορφιά του κόσμου; Ο ουρανός δικός μου η θάλασσα στα μέτρα μου.» Θυμάστε αυτό το τραγούδι του Νίκου Ξυλούρη; Έτσι νοιώθω κάθε φορά που ακούω τον Γιώργο Νταλάρα να τραγουδάει.

Νοιώθω δυνατότερη, καλύτερη. Δεν τον έχω γνωρίσει προσωπικά παρα μόνο μέσα απο τα τραγούδια του. Οι συνευντεύξεις δεν θεωρώ ότι σου γνωρίζουν βαθιά τον άνθρωπο. Μόνο ψύγματα των απόψεων του μαθαίνεις απο αυτές γιατι αλλιώς λέει κάποιος μια κουβέντα, αλλιώς μεταφέρεται και αλλιώς την αντιλαμβάνομαι εγώ που διαβάζω το κείμενο ή ακούω το απόσπασμα. Πόσες φορές έχω βρεθεί να «απολογούμαι» γιατι ακούω Νταλάρα; Πολλές, πάρα πολλές. Σε συζητήσεις με καλοπροαίρετους ανθρώπους που τους ενοχλούν οι απόψεις του, που πίστεψαν κάποια στιγμή κάποια απο τις τόσες φήμες που ακούγονται και είπαν «κάτι θα ισχύει», ή και με λιγότερο καλοπροαίρετους εως κακοπροαίρετους που μεγένθυναν φήμες και υπονοούμενα. Ακόμη και όταν ήξερα απο πρώτο χέρι ότι δεν ισχύει αυτό που έλεγαν και το εξηγούσα με επιχειρήματα και πάλι ένοιωθα ότι δεν το αντιλαμβάνονταν, ότι το κουτσομπολιό ήταν ισχυρότερο απο τη λογική. Το απο αυτί σε αυτί η μύγα γίνεται βόδι είναι δεδομένο πόσο μάλλον για έναν άνθρωπο που είναι στο επίκεντρο της δημοσιότητας τόσα χρόνια και δεν δίνει αφορμές παρα μόνο μέσα απο καμια δήλωση που μπορεί να ξενίσει.

Αν έχει κάνει λάθη; Φυσικά, άνθρωπος είναι, γιατί να τον κατηγορήσω για αυτά περισσότερο απο ότι θα κατηγορούσα τον εαυτό μου; Αν ήταν τέλειος αλήθεια τέλειος για ποιόν; για εμένα, για εσένα για τον απέναντι, ποιά είναι ακριβώς η τελειότητα; δεν θα μπορούσα να συνδεθώ μαζί του, να νοιώσω το πάθος, τη χαρά, τη λύπη και όλα τα συναισθήματα που βγάζει όταν τραγουδάει. Θα ήθελα να τον γνωρίσω απο κοντά γιατι πιστεύω ότι είναι πολύ ενδιαφέρον και ήσυχος άνθρωπος.

Τις λίγες στιγμές που τον έχω συναντήσει απο κοντά με άφησαν έκπληκτη η ευγένεια και η αίσθηση ευγνωμοσύνης που έβγαζε. Του μιλούσαν οι θαυμαστές (ανάμεσα σε αυτούς και εγώ περίμενα τη σειρά μου να πω ένα κοινότυπο συγχαρητήρια) και παρά την κούραση είχε και την υπομονή και την γλυκύτητα να μιλάει στον κάθε ένα ξεχωριστά, στον πλυθηντικό παρακαλώ, μας έλεγε πράγματα του τύπου «σας ευχαριστώ πολύ για τα καλά σας λόγια» και κοίταζε κάτω σαν μικρό παιδί που νοιώθει άβολα. Νομίζω πως όντως νοιώθει άβολα με τη φήμη και ας μην τον πιστεύουν όταν το λέει.

Εγώ απο την πλευρά μου θέλω ειδικά αυτές τις μέρες που το να επιτίθεσαι στον Νταλάρα είναι must, να πω πως είμαι ευγνώμων που τραγουδάει, που προσπαθεί, που αντέχει. Η ζωή μου είναι πλουσιότερη χάρη στις ερμηνείες του και θα είμαι και εγώ παρούσα στις προσπάθειες του με τον δικό μου τρόπο γιατί το αξίζει. Έχει μια θέση στην καρδιά μου που δεν μπορεί να τη διεκδικήσει κανείς άλλος. Με έχει κάνει πλουσιότερη σε πνευματικό επίπεδο και αυτό δεν είναι κάτι που πληρώνεται με τίποτα λιγότερο απο την αγάπη που γεννιέται όταν η καρδιά πλουτίζει. Να είσαι καλά Γιώργο να αντέχεις και να θυμάσαι πως δεν είσαι μόνος σου!

7 people like this

Share this post


Link to post
Share on other sites

‘Ερχεται με την Άνοιξη όταν βάζω στο Cd τις επιλογές με τα πρώτα του τραγούδια. «Που ‘ναι τα χρόνια», «Το σακάκι μου κι αν στάζει» ,»Δίχως την καρδούλα σου», «Για την απονιά σου», «‘Αλλα μου λεν τα μάτια σου». Μου μεταφέρουν μια χαρά και μια αισιοδοξία άλλων εποχών.

Μου μεταφέρουν ένα αίσθημα μιας Ελλάδας αλλιώτικης, αξιόλογης, ανθρώπων με καθαρό βλέμμα.

Μου θυμίζει πατρίδα όταν λείπω. «Κάτω απ’ την κληματαριά πόσο μου’ λειψες πατρίδα, πόσα μες τον ήλιο σου θάματα δεν είδα».

Τον θυμάμαι στην απεργία γιατί τα τραγούδια του μας συνόδευαν σε πορείες και συγκεντρώσεις, όταν πιστεύαμε σαν ηλίθιοι ότι τα πράγματα θ’ αλλάξουν κάποτε και σ’ αυτή τη χώρα..και δεν άλλαξαν. Δεν έφταιγε όμως εκείνος γι αυτό.

Μου θυμίζει τον παλιό μου εαυτό , φοιτητή, όταν άκουγα το «Κόκκινο τραιντάφυλλο»,»Του κάτω κόσμου τα πουλιά» ή τους «Μετανάστες».

Μου θυμίζει τους μεγάλους μας ποιητές και τους συνθέτες που δε ζουν πια. Τον Ελύτη (‘Όμορφη και παράξενη πατριδα») τον Καββαδία, το Ρίτσο..

Είναι για μένα οι παλιές κασέτες που αγοράζαμε με μανία από τους πάγκους ή γράφαμε ως επιλογές στα δισκάδικα. Το ξέρω, φταίμε κι εμείς, αλλά όχι απόλυτα. Η Ελλάδα ήταν ανέκαθεν μια ακριβή χώρα. ‘Εχουμε όμως και τα «νόμιμα» βινύλιά μας.

Μου θυμίζει τα παιδιά μου μικρά όταν τραγουδούσαμε μαζί. «Το πουκάμισο το θαλασσί, μια φορούσα εγώ και μια εσύ.»

Μου θυμίζει το φίλο μου το Βασίλη που ήξερε όλα τα τραγούδια του απέξω και μας τα τραγουδούσε ή σε ανύποπτο χρόνο έριχνε κι από μια ατάκα.»Μάνα μου αλλιώς μου τα’ πες για φιλίες και γι’ αγάπες» ή «Σκορπίσανε οι φίλοι μου , οι Μάηδες οι ήλιοι μου»

Μου θυμίζει την κασέτα του φίλου μου του Κώστα που τη είχε σε μόνιμη βάση στο αυτοκίνητο και όταν πηγαίναμε για προπόνηση άκουγα το «Μη μου θυμώνεις μάτια μου» και την «Αλάνα».

Είναι η εικόνα του στη Λεωφόρο δίπλα στον αξέχαστο Νίκο Ξυλούρη να τραγουδάει «Σε τούτα εδώ τα μάρμαρα, κακιά σκουριά δεν πιάνει» και δεν εννοούσε βέβαια τους απατεώνες που διέσυραν αυτή τη χώρα. Γιατί κι εκείνοι αυτό τραγουδάνε..

Μου αρέσει η απίστευτη ειλικρίνειά του όταν βλέπω στο YouTube τη σκηνή από το 1972 που τον ρωτάει ο Παπαστεφάνου στο αεροδρόμιο αν είχαν επιτυχία οι συναυλίες του στην Αμερική και εκείνος απαντάει με μια ειλικρίνεια αφοπλιστική ότι η συναυλία ήταν μία κι αυτή δεν πήγε και τόσο καλά..

Ξεκίνησε φτωχός, παιδί προσφύγων από την Κοκινιά, ορφάνεψε μικρός, άλλαξε χίλιες δουλειές, αυτομορφώθηκε, έμαθε μουσική μόνος του, έμαθε να κατασκευάζει όργανα μουσικά μόνος του και να παίζει με τον ‘Αλντι Μέολα κιθάρα ώστε να μη μπορούν να του πουν το παραμικρό όλοι εκείνοι που με χίλιους πλάγιους τρόπους έγιναν απλώς αναγνωρίσιμοι για μια βδομάδα.

Μου αρέσει λοιπόν που δε φοβήθηκε ποτέ να βάλει τη φωνή του δίπλα σε μεγάλα αστέρια της ξένης μουσικής είτε ήταν ο Στίγκ, οι Τζέθρο Ταλ, η ‘Εμα Σάπλιν και πόσοι άλλοι.

Μου αρέσει που ανέδειξε και βοήθησε όσο λίγοι ταλαντούχους νέους του τότε και το ίδιο κάνει και σήμερα. Τερμίτες, Πυξ Λαξ, Κατσιμιχαίοι, Υπόγεια Ρεύματα,Συνήθεις ‘Υποπτοι, ‘Αγαμοι θύτες.. και μετά Αρετή Κετιμέ, Εστουδιαντίνα Νέας Ιωνίας.κλπ.κλπ.

Μου αρέσει που άνοιξε δρόμους σε είδη μουσικής που άλλοι δεν τα ακουμπούσαν, που τα πέρασε στον πολύ κόσμο.Τα λάτιν, τα ρεμπέτικα,τα έθνικ, τα αφιερώματα στον Τσιτσάνη, τον Βαμβακάρη.

Μου αρέσει που τα χόμπυ του είναι η μηχανή, οι καταδύσεις και τα παράξενα ταξίδια κι ας το γνωρίζουν ελάχιστοι.

Μου αρέσει που όσο κι αν προσπάθησαν δεν μπόρεσαν να του βρουν ούτε ένα σκάνδαλο, προσωπικό, οικογενειακό, πολιτικό.

Μου αρέσει η σοβαρότητά του, η φυσική του συστολή όταν τον καλούν να χορέψει στη σκηνή.

Μου αρέσει που δεν έκανε ποτέ εκπτώσεις.Ούτε στη δουλειά του ούτε στις αρχές του.

Μου αρέσει που διαχειρίστηκε τη δόξα του ψύχραιμα, ήρεμα, ανθρώπινα.

Μου αρέσει η καλώς εννοούμενη «μαγκιά» του.

Μου «αρέσει» που κάποιοι ευργετηθέντες από τον ίδιο έκαναν κατά καιρούς απαξιωτικές δηλώσεις για τα τραγούδια και την εποχή, εξαπατημένοι από το Life Style των περιοδικών του Κωστόπουλου και τώρα δεν τους θυμάται κανείς, ούτε αυτούς , ούτε τα τραγούδια τους. ‘Ισως σε κανα παιδικό πάρτι μόνον. Κι αν κάτι μείνει κι απ’ αυτούς στην ιστορία θα είναι εκείνα τα τραγούδια που κάνουν ότι δε θυμούνται..

Μου «αρέσει» που ο πολύ «λίγος» τελικά Ρέμος διέπραττε ύβρη όταν έλεγε

πάνω στη σκηνή του «Αθηνών Αρένα» «..και τώρα ένα χειροκρότημα για το φίλο μου το Γιώργο» χωρίς να’ χει καταλάβει ότι κι εκείνον ελάχιστοι θα τον θυμούνται σε είκοσι χρόνια.

Μου αρέσει που ο «φίλος Γιώργος» έπαιξε και τραγούδησε στις μεγαλύτερες και πιο σπουδαίες αίθουσες μουσικής του πλανήτη αποκτώντας φανατικό κοινό από αλλοδαπούς πραγματικούς φίλους. Που συνάντησε ως πρέσβης καλής θελήσεως του ΟΗΕ τις πλέον αναγνωρίσιμες προσωπικότητες διεθνώς.

Μου αρέσει που και σήμερα δημιουργεί πολιτισμό με το ίδιο πάθος. Εστουδιαντίνα Ν Ιωνίας, παραγωγή δίσκων για ‘Αλκη Αλκαίο, Λευτέρη Παπαδόπουλο, Ηλία Κατσούλη, Μάνο Ελευθερίου..που δε φοβάται να κάνει δεύτερες φωνές στο Θαλασσινό, στη Ζουγανέλη, στο Στόκα..

Μου αρέσει που οι εκατοντάδες συναυλίες του στη μεταπολίτευση, χωρίς είσοδο, σε πλατείες, εργοστάσια και δρόμους,και μετά στο Ολυμπιακό στάδιο,εκείνες για τον Λοίζο, το Μπιθικώτση, για το μουσείο της Ακρόπολης, για το κέντρο ελληνικών σπουδών στο Τορόντο, για το ελληνικό σχολείο στον Καύκασο, στην ‘Ιμβρο, τα χρήματα για βιβλιοθήκες σε άγονα νησιά, για υποτροφίες σε έλληνες φοιτητές, για αγωνιζόμενους εργάτες, για την Κύπρο της Ε.Ε έχουν κάνει κάποιους να χάνουν και σήμερα ακόμη τον ύπνο τους.

Τι να αποδείξει άλλο ο Γιώργος Νταλάρας. Είναι χορτασμένος από αυτό που ήθελε και αγαπούσε και συνεχίζει ακάθεκτος,χωρίς να τσιμπάει στις σειρήνες της ματαιοδοξίας , χωρίς να μπαίνει στην παγίδα του λαιφ σταιλ- ίσα ίσα που προσπαθούσε να προειδοποιήσει άλλους.

Τα χρήματά του τα απέκτησε νόμιμα και με την αξία του και καλά έκανε. Δεν προκάλεσε ποτέ, δεν έκανε ποτέ αυτό που ο Λαζόπουλος έχει αναγάγει σε τέχνη. Να ειρωνεύεται και να κοροιδεύει όποιους «μειωμένης αντίληψης» κατά την απόψή του επιθυμεί, να τους διασύρει, αυτός να το παίζει έξυπνος για να γελάνε οι από κάτω μαζί τους. Φυσικά τους αποκάτω τους έχει στα ώπα ώπα γιατί με την κολακεία του προς αυτούς επιβιώνει. Κι όταν καποιος έρμος τολμήσει να απαντήσει από καποιο άλλο κανάλι τον κατακεραυνώνει στην επόμενη εκπομπή του με ό,τι χυδαιότερο μπορεί. Για να μην πούμε για τα χρήματα που παίρνει και είναι πάρα πολλά, ούτε για τα πολιτικά παιχνίδια μέσω της εκπομπής του.

Ο Νταλάρας δεν ειρωνεύτηκε, δεν μείωσε, δεν αδίκησε. Είχε γνώμη και σκληρή μάλιστα όταν χρειαζόταν και την έλεγε, μη σκεπτόμενος ποιους θα κακοκαρδίσει. Κι ας ήταν ο Ρασούλης ή ο Κραουνάκης.

Τη φτηνή επιθεώρηση του κ. Λαζόπουλου με το χειραγωγημένο του κοινό θα δούμε αν θα τη θυμάται κανένας σε είκοσι χρόνια. ‘Οπως και τη χυδαία εξυπνακίστικη σάτιρα του κ .Πανούση. Τα τραγούδια όμως του Γιώργου θα τα τραγουδούν αιώνες μετά. Κι αυτό είναι που τους κάνει να βγάζουν αφρούς.

‘Ηθος, αξιοπρέπεια , θάρρος και αγώνας είναι χαρακτηριστικά που ο Νταλάρας τα τίμησε όλα αυτά τα χρόνια. Σίγουρα έκανε κι αυτός λάθη. Και είναι πολύ φυσιολογικό. Τα λάθη του όμως δεν έβλαψαν κανέναν.’Ισως μόνο τον ίδιο.

‘Οσο για το μνημόνιο- αλίμονο- εκείνοι που ψήφιζαν με τα δυό τους χέρια όσους τους έφεραν σ’ αυτή την κατάσταση, όσους υφάρπαξαν τον πλούτο αυτής της χώρας από μέσα κι ετοιμάζονται να τους ξαναψηφίσουν, βρήκαν το Νταλάρα να ξεσπάσουν, δήθεν επειδή η γυναίκα του τόλμησε να είναι υποψήφια με το ΠΑΣΟΚ. Η υποκρισία σε όλο της το μεγαλείο. Αυτοί οι ίδιοι αύριο θα ουρλιάζουν κάτω από τα πολιτικά μπαλκόνια και πάλι. ‘Ασε που κανείς δεν ξέρει ποιος είναι ποιος πια , όλοι κάνουν τους αγανακτισμένους επειδή έχασαν τα ρουσφέτια και τα προνόμιά τους. Μου θυμίζουν κάποια εργαζόμενη σε υπουργείο που ούρλιαζε ότι την πετούν στο δρόμο γιατί την έδιωχναν λέει μετά από 38 χρόνια υπηρεσίας. Κι αυτή ήθελε κι άλλο. Ποιος ξέρει γιατί.

Οι πραγματικά άτυχοι και δυστυχείς δεν θα αντιδρούσαν ποτέ έτσι. Και σίγουρα όχι απέναντι στο Νταλάρα.

Τελικά, εμείς οι φίλοι του ακροατές είμαστε πολύ τυχεροί γιατί μας χάρισε και συνεχίζει να μας χαρίζει ανεπανάληπτα τραγούδια που θα ακούμε όσο ζούμε. Κι ένα παράδειγμα αγώνα για ζωή και προκοπή. Οι γνωστοί και άγνωστοι εχθροί του μάλλον για αρκετά δυστυχισμένοι μου μοιάζουν. Και δεν εννοώ λόγω κρίσης

..οτι πιο ομορφο εχω διαβασει τις τελευταιες μερες..

..Τι ειναι για μενα ο Γιωργος Νταλαρας..

10 people like this

Share this post


Link to post
Share on other sites
Guest
You are commenting as a guest. If you have an account, please sign in.
Reply to this topic...

×   You have pasted content with formatting.   Remove formatting

×   Your link has been automatically embedded.   Display as a link instead

Loading...