Sign in to follow this  
Followers 0
ΘΑΝΑΣΗΣ ΠΟΛΥΜΗΧΑΝΟΣ

Έρημα χωριά

120 posts in this topic

«Ο Γιώργος όταν βγαίνεις απ' την Ελλάδα, είναι η Ελλάδα. Σκεφτόμαστε τώρα να παρουσιάσουμε αυτή τη δουλειά και στην Αλβανία. Ξέρεις πόσοι περιμένουν πώς και πώς; Και η μάνα μου».

:pity::(:D

Διακοπές στο Ελμπασάν...Ωραίο ακούγεται... ;)B) Κοντά είναι...Φθηνά είναι...Θα δούμε επιτέλους και μια συναυλία στο εξωτερικό.... ;)B):pity:

Μέσα κι εγώ! :D:pity:B)

Ας κρατήσουμε και μερικά απ' αυτά που είπε ο Κούρτι στη συνέντευξη :

- "’κουγα τα σουξέ κι έλεγα, ¨δεν μπορεί να'ναι τόσο χάλια η ελληνική μουσική¨. Αργότερα ανακάλυψα τα παλιά, τα ρεμπέτικα, τα λαϊκά".

-"...Γιατί είχα στόχο να δείξω ότι τα Βαλκάνια είναι ένα, όχι πόσο καλά τραγούδια γράφω. Με προσβάλει που οι Ευρωπαίοι κατάφεραν ο Έλληνας να βρίζει τον Αλβανό κι ο Αλβανός τον Σέρβο".

-"Κάνουμε μια δουλειά για τους μετανάστες με τον Νταλάρα".

-"Ο Γιώργος όταν βγαίνεις απ' την Ελλάδα, είναι η Ελλάδα".

Share this post


Link to post
Share on other sites

Το άσχημο της υπόθεσης με τον συγκεκριμένο δίσκο είναι ότι αρκετοί ραδιο-ΦΩΝΙΚΟΙ σταθμοί της Αθήνας δεν τον παίζουν καθόλου τον συγκεκριμένο δίσκο, με αποτέλεσμα αρκετός κόσμος να μην γνωρίζει την ύπαρξη του δίσκου. Σε αντίθεση με το δίσκο της Χαρούλας που παίζετε αρκετά.

Πάντως τραγουδιστής και εταιρεία πρέπει να κινήσουν το τμήμα marketing , αν θέλουν να βοηθήσουν τον δίσκο.

Είναι κρίμα που υπάρχουν τέτοιοι ΄΄παραγωγοί΄΄ στο ραδιόφωνο ....

Share this post


Link to post
Share on other sites

Sorry for taking so long about it - here is the translation of the interesting interview of Dasho Kurti, from Eleftherotypia 02.07.2006, posted by Anna a few posts above.

Dasho Kurti:

«I wanted to go home to Albania...»

(by Natali Chatziantoniou)

The musicians always greeted him with [the affectionate Greek diminutive] «Hi there Tasouli!». They weren't saying "Tasouli" [for the common Greek name Tasos], as I thought. They were really calling him "Dashouli", affectionately, as one of their own. By the end of this interview, I felt almost the same affection for the 34-year old accordionist Dasho Kurti, who, like so many of his compatriots, went through a nightmare to survive.

And he did better than that. Making a record with Dalaras is no small thing, for a composer who until yesterday was unknown. He spent years in the orchestras of more or less famous singers, one of the best players of the accordion ("don't say that" he insists, "there are so many good players: Vavatsikas who did his best for this instrument, to give it, again, a place in Greek music; and Drongaris, Tiganouria, young Dinos Chatziordanou and lots of others..."). At some point he found himself in Dalaras' band. And after that, some time, he found the courage to show him his songs.

And that's how the "Erima choria" came to be, with ten songs, five of which are traditional Albanian melodies arranged by Dasho for Dalaras' voice, but also for Eleni Vitali and for the Albanian singers Valbona Mema, Artiola Tosca and Fatos Selman, who contribute to the record, as does Babis Stochas, who sings one of Kurti's new songs.

The Greek lyrics are by Agathi Dimitrouka, Ilias Katsoulis, Smaro Papadopoulou and Lizetta Kalimeri.

«As a kid I used to hate the accordion»

We asked Dasho to tell us his story. He did, interrupted every now and then not only by emotion, but also to remember to thank all those in the musical profession who welcomed him, helped him, and made him love Greece until he reached the point where he says: "by now, I am here and there, both". But let's take things from the beginning.

- How did you start making music?

«When I was six, my parents took me to the State School of Music in Elbasan, to learn the violin. I loved it, I grew very close with my teacher as well, whom I regarded as a father. But, when I was about 11-12 years old, they put him in jail for political reasons. And, in reaction, I never took up a violin again.»

- And the accordion?

«At the school, they decided to start me on the accordion, which, at the time, I hated. But an excellent teacher brought me to love it. She sent me to a teacher in town for the first steps. Later, I took the exams to go the Academy of Music in Tirana. That was hard: 70-80 people take the exams, from all over Albania, and they took only four...»

- How did you come to Greece?

«In '93 I decided to come over to work, to get together a little money and come back. I telephoned a cousin of mine in Athens, and we set out, with another guy I knew, in late November. We walked in the snow, three days and three nights. The cold, the fear. At the end we were saying: "wish the police caught us!". The worst moment was while we were passing among some soldiers, they had lit a fire, we weren't even breathing. I don't wish this on anyone. But I know it's my story is the story of thousands of people. I reached Sotili, outside Kozani. The funny thing is, four years later, I found myself there again, for a concert, with Nena Venetsanou. I was shaking all over.

- And after Sotili?

«As soon as I got there, I threw away the clothes I'd been wearing on the road, and put on the clean ones I'd been carrying in a little bag. After that, I go to the KTEL bus station and I say "can I have a ticket". Those are the only Greek words I knew. "Where to?" the girl from the KTEL asks. I don't understand her. She asks again: "Athens? Thessaloniki?". I say "Athens". And that's how I got here, I walk out onto Omonia square and telephone my cousin. He didn't have any room in the house. Hopelessness gripped me then. I wanted to go back home. I went to the police van and told them "Albanian!" but (perhaps they thought I was too respectably dressed?) they didn't pick me up. I didn't have a cent, I was sleeping in some abandoned cars near Larissa Station. I was taking any job I could find. And one day, walking down Piraios Street, I saw a taverna they were renovating. I walked in and asked for work. The boss asks "Where are you from, Albania or Northern Epiros?". "I am Albanian", says I. "Got no work for you" says he. I turn around to leave, but he took pity on me, he called me back. And from that day my life changed.»

- How?

«After a few days, the boss started to trust me, he let me sleep [in there] on the floor. I was working 10-12 hours a day, washing dishes. I was working on the boss: «I'm musician really». He wasn't going to believe me. After three months, with the money I'd saved, I bought an accordion, 280 thousand drachmas, then. I get back to the place late in the afternoon, open up the instrument and start to play with heart and soul. Everyone [who came in] stayed.»

- And when did you start to play in a more regular way?

«My cousin was working in a tavern in Kaisariani. «Listen», he says to me, «there's accordion players coming round here, and you know what they are making?». But I was ashamed. I had my pride. But at last I go out, the first time, and within an hour I make 10 thousand. The worst moment, definitely, was when they'd put the money in my hand. I always grew red, and there were some who understood, who'd put the money in my pocket instead. And one night I met a great musician, Giorgos Pavlatos, who introduced me to Ilias Katsoulis.

«I was impressed by Chatzidakis...»

- Did you know Greek music at all?

«I was hearing the hits all around me, and thinking: "It can't be, Greek music can't be this shitty". Later, I discovered the older stuff, rembetica, laika. And from Liougkos, who took me in his band, I learned Chatzidakis. That was magic. Chatzidakis made a deep impression on me, both the sound and the way of thinking. Later, I played with Venetsanou, Savvina [Giannatou] and Loudovikos [ton Anogeion]. People would hear me, then ask for me. Others, too: Kana, Kelaidonis, Zervoudakis, Kalimeri, Karakotas, Koulia, Papazoglou. The second job I got, though was at the "Hamam", with Zikas and Bourmas. He's the one who took me to Dalaras, who, at the time, was looking for an accordionist.»

- When did you show Dalaras your songs?

«I didn't dare to show him my work, because I saw so many people coming and showing him things. Meanwhile, I had the good luck to get to know Agathi Dimitrouka, who entrusted some lyrics to me. Me wrote "To milo" [The apple], which was first sung by Kaiti Koulia. She was appearing with Orfeas Peridis, who came and gave me a poem by Katsoulis: "Erima choria" [Abandoned villages]. So I wrote it, and one day as we were playing with Dalaras, I thought to sing it to him, let him tell me if it was any good. He was very much moved...»

- Why did you chose mostly traditional tunes for this record, not your own?

«Because my idea is to show that the Balkans are one thing, and not to show off the nice songs I write. It makes me angry that the "Europeans" managed to have the Greek damning the Albanians and the Albanian the Serb. I wanted to show that the songs, the tradition, unite us. That is why we picked songs from every part of Albania, and why we brought Valbona Mema, Artiola Tosca and Fatos Selman to sing them with Dalaras. "We're making something about the emigrants, with Dalaras", I said to them. That was enough.»

- They know him?

«As soon as you've passed the border, Giorgos IS Greece. At the moment, we are thinking about presenting the record in Albania as well. Do you realize how many people are waiting? My mother among them...»

- Are you happy to have made it, in the end?

«I don't know if I made it. I'm trying. Maybe it's not so good, but I haven't tasted joy over this thing. I demand more from myself. But my wife, my mother... they are very happy.

1 person likes this

Share this post


Link to post
Share on other sites

Some notes for the translation above.

When the taverna boss asks the illegal immigrant "where are you from", he names the same piece of Earth by two different names: Albania (the name of the current state) and "Northern Epiros", as the Greeks called it when they were fighting their neighbours over it, somewhere shortly before the WW1. He is, in effect, asking him "are you Greek or Albanian", a test of nationalistic allegiance. Dasho does not renege his country ("I'm an Albanian") and turns to leave, and then the tavern boss follows his Greek hospitality impulse over his equally Greek nationalism, and calls him back.

A little below, I have put "Europeans" in "". The Greeks are very definitely Europeans when they compare themselves to, say , the Ghanese (or even the Turks), but when they rake up old grievances "the Europeans" means "invaders from Northern Europe" (as at the start of the record "Sergiani ston kosmo"). I have a notion that this usage is lessening, but this may be wishful thinking. I've heard Brits, Fins, Danes and Portugese do the same, btw.

Share this post


Link to post
Share on other sites

ΓΙΩΡΓΟΣ ΝΤΑΛΑΡΑΣ "ΕΡΗΜΑ ΧΩΡΙΑ"

Γράφει ο Λουκάς Φωτόπουλος(περιοδικό "CITY", τεύχος 33, 6-12/7/2006, σελ. 45) :

"Αφήνοντας πίσω του τα σχεδόν ποπ τραγούδια των προηγούμενων δυο άλμπουμ που προφανώς δεν του ταίριαζαν ιδιαίτερα, ο Γιώργος Νταλάρας δοκιμάζει κάτι περισσότερο στα μέτρα του. Τα "Έρημα χωριά" είναι ωραίος δίσκος παρόλο που το εξώφυλλο παραπέμπει σε Τοπίο στην Ομίχλη. Μην μπερδεύεστε. Τα δέκα τραγούδια που έχει συνθέσει ο Dasho Kurti, σολίστας του ακορντεόν από την Αλβανία, σε στίχους των Ηλία Κατσούλη, Λιζέτας Καλημέρη, Αγαθής Δημητρούκα και Σμαρώς Παπαδοπούλου έχουν παραδοσιακό άρωμα, και η ενορχήστρωση του Γιώργου Ζαχαρίου τα έχει σαφώς αναδείξει όπως άλλωστε το γεγονός ότι τα τραγούδια γράφτηκαν με την ορχήστρα ζωντανά μέσα στο studio. Η συμμετοχή της Ελένης Βιτάλη μόνο πολύ καλή μπορεί να χαρακτηριστεί, όχι όμως κι αυτή του Μπάμπη Στόκα στο "Με εκατό καράβια", που μοιάζει να μπήκε κατά λάθος στο δίσκο. Δεν ξέρω αν υπάρχουν ραδιόφωνα που μπορούν να υποστηρίξουν το άλμπουμ, αλλά πραγματικά είναι πολύ καλή δουλειά.".

Share this post


Link to post
Share on other sites

"σχεδόν ποπ τραγούδια των προηγούμενων δυο άλμπουμ"

:blink: :blink:

Για ποια ακριβώς pop τραγούδια μιλάει;Μπορεί να μην ήτανε για κάποιους καλός ο δίσκος "Στα τραγούδια που σου γράφω" αλλά τα τραγούδια μόνο pop δεν ήταν.Και ο έτερος δίσκος ποιός έιναι;Η "Μεσόγειος";Ειλικρινά δεν καταλαβαίνω.Εξακολουθώ να πιστεύω ότι οι δισκοκρτικοί στην πλειοψηφία τους έχουν περιορισμένη σχέση με το αντικείμενο.

Share this post


Link to post
Share on other sites
"σχεδόν ποπ τραγούδια των προηγούμενων δυο άλμπουμ"

:blink:  :blink:

Για ποια ακριβώς pop τραγούδια μιλάει;Μπορεί να μην ήτανε για κάποιους καλός ο δίσκος "Στα τραγούδια που σου γράφω" αλλά τα τραγούδια μόνο pop δεν ήταν.Και ο έτερος δίσκος ποιός έιναι;Η "Μεσόγειος";Ειλικρινά δεν καταλαβαίνω.Εξακολουθώ να πιστεύω ότι οι δισκοκρτικοί στην πλειοψηφία τους έχουν  περιορισμένη σχέση με το αντικείμενο.

Θα συμφωνήσω με τη Νεφέλη. Δυστυχώς, οι κριτικοί στην πλειοψηφία τους γράφουν βασιζόμενοι στις κριτικές συναδέλφων και σε μία πρόχειρη ακρόαση και όχι σε ιδία αντίληψη μίας προσωπικής επαναλαμβανόμενης ακρόασης.
Δεν ξέρω αν υπάρχουν ραδιόφωνα που μπορούν να υποστηρίξουν το άλμπουμ, αλλά πραγματικά είναι πολύ καλή δουλειά.
Όσο γι΄αυτό το τελευταίο και οι δύο εκτιμήσεις είναι -δυστυχώς και ευτυχώς- μία πραγματικότητα. Ευτυχώς, γιατί ο δίσκος είναι όντως καλός, δυστυχώς γιατί μάλλον δε θα ακουστεί. Ο Λευτέρης Παπαδόπουλος κατηγορήθηκε όταν δήλωσε πως η "Ερημιά", η δική του και του Θεοδωράκη δεν ακούστηκε καθόλου, είχε όμως δίκιο. Αυτά τα πολύ όμορφα τραγούδια δεν ακούστηκαν καθόλου. Τα σοβαρά ραδιόφωνα όπως το Δεύτερο, ο Μελωδία και άλλα (γιατί για τα υπόλοιπα ουδείς λόγος να γίνεται) ας περιορίσουν λίγο τη σχέση χορηγίας και διαφήμισης - προώθησης η οποία έχει γίνει σχέση αλληλεξάρτησης και ας αναδείξουν τα καλά τραγούδια.

Share this post


Link to post
Share on other sites

Η κριτική της Στέλλας Βλαχογιάννη από τον Ηριδανό:

ΓΙΩΡΓΟΣ ΝΤΑΛΑΡΑΣ

ΕΡΗΜΑ ΧΩΡΙΑ

Στίχοι: Ηλίας Κατσούλης, Αγαθή Δημητρούκα, Λιζέττα Καλημέρη, Σμαρώ Παπαδοπούλου

Μουσική: Dasho Kurti

Tραγουδούν (επίσης): Ελένη Βιτάλη, Μπάμπης Στόκας, Artiola Toska, Fatos Selman, Valbon Mema

ο επαγγελματίας (αλλά) και ο καθηγητής

Εταιρεία: UNIVERSAL

Αν ένα εξώφυλλο ήταν αρκετό για την αξία ενός δίσκου τότε θα λέγαμε πως ιδού ένας εξαιρετικός δίσκος. Τα εύσημα στον φωτογράφο κ. Σίμο Σαλτιέλ για την φωτογραφία του που πέρα από την καλλιτεχνική της αξία συνοψίζει απόλυτα το περιεχόμενο του δίσκου.

Αυτός είναι ένας δύσκολος δίσκος. Και δεν εκπλήσσομαι που τον τόλμησε ένας τραγουδιστής σαν τον κ. Γιώργο Νταλάρα. Όπως δεν εκπλήσσομαι για τη χρονική στιγμή που επελέγη να κυκλοφορήσουν τα Έρημα Χωριά. Χρονική πολιτιστικά στιγμή εννοώ. Με τη σύγχυση στο κόκκινο, τους δημιουργούς ημιπαροπλισμένους, τους τραγουδιστές στα όρια της παράνοιας για το ποιά ένεση είναι η καλύτερη για μια ακόμα σαιζόν στη νύχτα και άλλα πολλά, πάρα πολλά.

Μες σ' αυτό το ταραγμένο τοπίο έρχεται η πρόταση. Διότι περί πρότασης πρόκειται. Δεν έχει να κάνει -κατ' αρχάς- με το αν είναι ένας καλός ή ένας κακός ή ένας αδιάφορος δίσκος- αλλά με το γεγονός ότι ένας τραγουδιστής πρώτης γραμμής που καμιά ανάγκη δεν έχει πια για τίποτα και με το που τυπώνει δίσκο -ό,τι και να 'ναι- γίνεται αμέσως ευπώλητος, ενας τέτοιος τραγουδιστής λοιπόν, επιλέγει έναν αλβανό σολίστα του ακορντεόν που γράφει και τραγούδια, όχι μόνον να μας τον παρουσιάσει αλλά να τον υπερασπιστεί και ιδίοις χερσίν -τραγουδώντας ο ίδιος δηλαδή.

Δεν ξέρω πώς λειτούργησαν τα πράγματα. Υποθέτω οι στιχουργοί γράψανε πάνω στις μουσικές γιατί ακούγοντας τα τραγούδια εύκολα καταλαβαίνει κανείς ότι υπάρχει concept. Το γεγονός ωστόσο ότι το concept δεν φρέναρε την έμπνευση οφείλει να καταγραφεί στα μεγάλα συν του δίσκου. Και οι τέσσερεις στιχουργοί συντονίστηκαν στη θεματολογία που δεν είναι άλλη από τον καημό και την καμένη ψυχή του (όποιου) μετανάστη κι ενώ θα μπορούσαν να φτιάξουν μια σειρά από εύκολα κομμάτια υπέγραψαν στίχους με πολύ δυνατό συναίσθημα και σύγχρονη αισθητική. Ο Ηλίας Κατσούλης και η Αγαθή Δημητρούκα δεν είχαν παρά να επικαλεστούν τον καλύτερο εαυτό τους και αυτό έκαναν. Η Σμαρώ Παπαδοπούλου ευπρεπής ενώ για μένα προσωπικά αποτέλεσε ευχάριστη έκπληξη η στιχουργία της Λιζέττας Καλημέρη ( Το Μυστικό -από τα καλύτερα στιχουργικά κομμάτια του δίσκου). Θα ξεχωρίσω επίσης τους σπαρακτικούς στίχους της Αγαθής Δημητρούκα στο γενικά εξαιρετικό Βγαίνω Μέσα από τη Φωτιά.

Φαντάζομαι ότι τα Έρημα Χωριά θα γίνουν βούτυρο στο ψωμί των ελλήνων εθνομουσικολόγων. Θα διαβάσουμε και θ' ακούσουμε πολλά για τις μουσικές του Dasho Kurti, αν είναι όντως εκ της αλβανικής παραδόσεως καταγόμενες ή καθαρά ηπειρώτικες. Δεν είμαι ειδική, δεν έχω γνώμη, Αυτό που μπορώ να πω είναι ότι άκουσα δέκα πολύ όμορφα τραγούδια, σε μουσικές οικείες, οικειότατες στην ακοή μου (είναι αδίκημα αυτό:D, ντυμένες με ισχυρό λόγο και υποστηριγμένες τραγουδιστικά από τον Γιώργο Νταλάρα (κατά κύριο λόγο), την Ελένη Βιτάλη και τον Μπάμπη Στόκα. Ομολογώ ότι θα ήθελα ν ακούσω την κυρία Βιτάλη σε άλλα κομμάτια από αυτά που της δόθηκαν, διότι της δόθηκαν σαφώς τα ερμηνευτικά εξωστρεφή. Η μεγάλη δυναμική της όμως πιστεύω είναι στα ακριβώς αντίθετα. Γνώμη μου.

Γιατί είναι δύσκολος ο δίσκος όμως; Ν' αρχίσουμε από το πού απευθύνεται; Αν οι πονηροί σκέφτηκαν ότι ο Νταλάρας πάει να πιάσει εμπορικά τη μειονότητα ας το σκέφτηκαν. Οι σκέψεις βλάπτουν (ή όχι) πάντα αυτούς που τις κάνουν. Προσωπικά το θεωρώ χαζό και το αντιπαρέρχομαι. Το ελληνικό κοινό θ' ανταποκριθεί σ' αυτή την πρόταση του δημοφιλέστατου τραγουδιστή; Θεωρώ ότι οι (πραγματικές) πωλήσεις αυτού του δίσκου θα έχουν να μας πουν πολλά για το τι γίνεται και για το τι μπορεί να γίνει στην ελληνική αγορά δίσκου. Ας περιμένουμε. Τα ραδιόφωνα θα ζοριστούν. Δεν έχει σουξέ ο δίσκος- άντε το ομώνυμο που είναι και σπουδαίο κομμάτι. Οι σοβαροί παραγωγοί (που και υπάρχουν και αρκετοί είναι) έχουν έναν ακόμα καλό δίσκο στα χέρια τους για να παίξουν.

Όχι ο δίσκος δεν απευθύνεται σε μετανάστες. Με την τρέχουσα έννοια τουλάχιστον. Απευθύνεται σε ανθρώπους με πολιτική και κοινωνική συνείδηση, με ιστορική μνήμη και με ευαισθησία που εκτείνεται (πάρα) πολύ πέραν των 5 ευρώ στον έρανο του Ερυθρού Σταυρού.

Share this post


Link to post
Share on other sites

Αφιερωμένη η κριτική της Στ.Βλαχογιάννη στην χθεσινή -και αγαπημένη-παρέα του πεζόδρομου της Καλαμαριάς...Με τιμή και αγάπη! :D

Share this post


Link to post
Share on other sites

Μήπως μπορεί κάποιο καλό παιδί να μας γράψει και την κριτική που έχει το ΄΄Δίφωνο΄΄ για το συγκεκριμένο δίσκο;

Share this post


Link to post
Share on other sites

Παιδιά, μια ερώτηση από την βάρβαρή σας.

ΑΝ στο δίσκο πάνω γραφόταν "Τάσος Κούρτης" αντί για Dasho Kurti, και δεν είχε πει κανείς τίποτα για το ότι είναι Αλβανός,

ποιος από σας θα μάντευε από την μουσική ότι δεν είναι Έλληνας ο συνθέτης;

Χωρίς να λογαριάσουμε την θεματολογία του δίσκου, από την μουσική μόνο;

Ξέρω ότι υπάρχουν άνθρωποι που το ακούνε αμέσως, ξέρω επίσης ότι εγώ προσωπικά ΔΕΝ θα το μάντευα, και αναρωτιέμαι κατά πόσο φαίνεται για τους Έλληνες. Καταλαβαίνω ότι κανονική έρευνα δεν μπορεί να γίνει, γιατί ποιος θα δίνει ειλικρινής απάντηση; Εδώ μέσα όμως νομίζω ότι μπορώ να κάνω την ερώτηση...

Share this post


Link to post
Share on other sites
Αφιερωμένη η κριτική της Στ.Βλαχογιάννη στην χθεσινή -και αγαπημένη-παρέα του πεζόδρομου της Καλαμαριάς...Με τιμή και αγάπη! ;)

:lol: :lol: :lol:

Eδώ δεν είναι dedicated...

:lol: :lol: :lol:

Share this post


Link to post
Share on other sites

Δεν είναι dedicated, αλλά το πήρες το μήνυμα... ;)

Share this post


Link to post
Share on other sites

Στην σημερινή Ελευθεροτυπία υπάρχει κριτική του μουσικολόγου Γιώργου Παπαδάκη για τα ΄΄Έρημα Χωριά΄΄

Share this post


Link to post
Share on other sites

Αυτός ο Παπαδάκης τελικά πρέπει νά'χει κάποιο πρόβλημα... :D

Τόσα χρόνια που παρακολουθώ τις κριτικές του δεν θυμάμαι μια φορά νά'χει γράψει μια καλή κουβέντα , όχι μόνο για τον Νταλάρα αλλά γενικά...

Share this post


Link to post
Share on other sites
Αυτός ο Παπαδάκης τελικά πρέπει νά'χει κάποιο πρόβλημα... :D

Τόσα χρόνια που παρακολουθώ τις κριτικές του δεν θυμάμαι μια φορά νά'χει γράψει μια καλή κουβέντα , όχι μόνο για τον Νταλάρα αλλά γενικά...

http://www.dalaras.com/forum/index.php?s=3...1&t=2104&st=120

Share this post


Link to post
Share on other sites

Στο πολιτιστικό ένθετο"Τάιμ άουτ" στο χθεσινό "Έθνος της Κυριακής" είχε δισκοκριτική για τα "Έρημα χωριά".Επειδή δεν μου ανοίγει τη χθεσινή σελίδα της εφημερίδας, αν κάποιος μπορεί ας βάλει το Link.

Share this post


Link to post
Share on other sites

Η κριτική από το "ΔΙΦΩΝΟ"(τεύχος 130, Ιούλης 2006, σελ. 101).

"ένας δίσκος ... δυο υπογραφές"

*

"Μια εντυπωσιακή παραγωγή, παρθενική του Γιώργου Νταλάρα για την Universal, που, πριν απ΄ όλα, αξίζει να τη χαιρετίσει κανείς σε συμβολικό επίπεδο. Γιατί όταν οι ελληναράδες(όπως και οι αλβαναράδες από την άλλη μεριά των συνόρων) καλλιεργούν το κλίμα που καθημερινά κλιμακώνεται επί το βιαιότερον, μια καλλιτεχνίκη κίνηση που καλλιεργεί τη φιλία των λαών είναι ιδιαίτερα σημαντική σήμερα. Αλλά και από την άποψη του πλούτου των ακουσμάτων, όσο πιο πολύ εξοικειωνόμαστε με τη μουσική παράδοση και τη σύγχρονη τραγουδοποιία των γειτόνων μας, που παραμένουν άγνωστες στο συντριπτικά μεγαλύτερο μέρος τους, τόσο το καλύτερο για μας.

Γνωρίζω τον Dasho Kurti εδώ και αρκετά χρόνια. Κατά καιρούς συναντιόμαστε στο μπαρ του Μπάτμαν, στον Νέο Κόσμο, πολλοί του συναφιού συχνάζουν εκεί. Και σιγά σιγά, μεταξύ Καζαντζίδη και Janis Joplin, έμαθα την ιστορία του, τον έμαθα και σαν μουσικό. Και όχι μόνο εγώ. Πέρα από το χάρισμα της επικοινωνίας, που τον κάνει αγαπητό, ο Dasho είναι και ένας πολύ καλός σολίστας στο ακορντεόν, εθνικό όργανο της πατρίδας του. Δουλεύοντας σκληρά, κατάφερε να καταξιωθεί στην εδώ πραγματικότητα, σε μαγαζιά, συναυλίες και δίσκους. Πράγμα όχι και τόσο εύκολο, ιδιαίτερα για έναν αλλοδαπό και δη Αλβανό.

Οι μουσικές του Dasho έχουν επίγνωση της κατάστασης, διατηρούν την ισορροπία ανάμεσα στον παραδοσιακό βαλκανικό ήχο και στη διάθεση ενός-καταρτισμένου από ωδειακή άποψη-σύγχρονου τραγουδοποιού να κινηθεί σε πιο ανεξερεύνητες περιοχές. Ντύθηκαν με στίχους(του Ηλία Κατσούλη, της Αγαθής Δημητρούκα, της Σμαρώς Παπαδοπούλου και της Λιζέτας Καλημέρη) που είναι σε κάθε περίπτωση εντός αρμόδιου πλαισίου.

Ο Γιώργος Νταλάρας παίρνει στην πλάτη του το δίσκο, όχι μόνο με το γνωστό επαγγελματισμό του, αλλά και με γνήσια κατάθεση συναισθήματος που είναι φανερή στις ερμηνείες του. Πρέπει επίσης να του πιστωθεί-με την ιδιότητα του παραγωγού-η διεύρυνση των οριζόντων του concept, με την εξασφάλιση της συμμετοχής της Artiola Toska, του Fatos Selman και της Valbona Mema, δημοφιλών Αλβανών τραγουδιστών, της Ελένης Βιτάλη και του Μπάμπη Στόκα, όπως και η συμβολή στον ενορχηστρωτικό τομέα, σε συνεργασία με τον Γιώργο Ζαχαρίου και τον συνθέτη.

Εν κατακλείδι : ένας συγκινητικός και χορταστικός δίσκος, με πολλές δυνατές στιγμές, τόσο στα δέκα τραγούδια του όσο και στον έξοχο ορχηστρικό Νυχτερινό χορό, με τον δεξιοτεχνικό διάλογο των ακορντεών του Dasho Kurti και του Ντίνου Χατζηιορδάνου.".

Αλέξης Βάκης

*

Ο πρώτος δίσκος του Γιώργου Νταλάρα μετά την αποχώρησή του από τη MINOS-EMI και την ένταξή του στο δυναμικό της Universal έχει βαλκανικό χρώμα. Τη μουσική έχει γράψει ο συνθέτης και ακορντεονίστας Dasho Kurti, ο οποίος κατάγεται από την Αλβανία και τα τελευταία χρόνια διαμένει και εργάζεται στην Ελλάδα. Πρόκειται για κομμάτια με ηπειρώτικο χρώμα, αφού, πέρα από τα πολιτικά σύνορα, οι περιοχές της ελληνικής και της βόρειας Ηπείρου έχουν κοινή μουσική παράδοση, η οποία εν πολλοίς οφείλεται στην άγρια μορφολογία του εδάφους, που επηρεάζει και τον τρόπο ζωής και τον τρόπο σκέψης των ανθρώπων που γεννιούνται και ζουν σε αυτό. Όπως έχει κάνει στο παρελθόν ο Γκόραν Μπρέγκοβιτς, ο Kurti αξιοποιεί τις δικές του ιδέες, αλλά και ατόφιες μελωδίες παραδοσιακών τραγουδιών της Αλβανίας, τα οποία διασκευάζει, ενώ το ακορντεόν που ο ίδιος παίζει με μαεστρία κυριαρχεί. Μεταφέρει στο πεντάγραμμο τον καημό και την ελπίδα ενός ανθρώπου για τον οποίο ο ξεριζωμός και η μετανάστευση δεν είναι θεωρητικά σχήματα, αλλά βιώματα. Σε αυτό το μελωδικό και ηχητικό περιβάλλον οι άνθρωποι που έγραψαν τους στίχους - ο Ηλίας Κατσούλης, η Αγαθή Δημητρούκα, η Σμαρώ Παπαδοπούλου και η Λιζέτα Καλημέρη - ασχολήθηκαν με την περιπέτεια του ανθρώπινου βίου, επικεντρώνοντας είτε προς τιμή είτε με αφορμή τον συνθέτη στη σύγχρονη μετανάστευση και στο πρόβλημα των συνόρων, που για πολλούς αποτελούν απλώς μια γραμμή στο χάρτη, αλλά για κάποιους συνιστούν τα σίδερα μιας φυλακής. Μιλούν για τη λαχτάρα, την επιθυμία και την πίστη για ένα καλύτερο αύριο και υπό αυτήν την έννοια φέρουν θετική διάθεση. Ο Γιώργος Νταλάρας κινείται απολύτως εντός κλίματος και ερμηνεύει τα τραγούδια με αρτιότητα και ωριμότητα. Μαζί του ακούγονται η εκπληκτική Ελένη Βιτάλη, η οποία κλέβει την παράσταση με την εκφραστικότητα και το ερμηνευτικό της ταμπεραμέντο, ο Μπάμπης-πρώην Πυξ Λαξ- Στόκας, καθώς οι Artiola Toska, Fatos Selman και Valbona Mema από την Αλβανία, οι οποίοι τραγουδούν και στη γλώσσα τους. Τα τραγούδια του δίσκου Έρημα χωριά δεν προορίζονται να γίνουν ραδιοφωνικά σουξέ, τουλάχιστον στο σημερινό τοπίο των ερτζιανών της χώρας. Εκτός ίσως από αυτά που αποδίδει η Βιτάλη, είναι μάλλον βαριά για τα ραδιοφωνικά ήθη της εποχής. Όπως βαριά και δύσκολη είναι η μοίρα των κατατρεγμένων και ταλαιπωρημένων ανθρώπων, οι οποίοι όσο κι αν προσπαθήσουν σπανίως καταλαμβάνουν μια θέση καλύτερη από το περιθώριο της ζωής και της κοινωνίας.".

Γιώργος Μητράκης

Share this post


Link to post
Share on other sites

Από τα σημερινά(19/8/2006) "ΝΕΑ"("ΒΙΒΛΙΟΔΡΟΜΙΟ-ΙΔΕΕΣ", σελ. 2) :

ΓΙΩΡΓΟΣ ΝΤΑΛΑΡΑΣ - "ΕΡΗΜΑ ΧΩΡΙΑ"

"Βαλκάνια και νοσταλγία

Βαλκανικός ήχος, με ηπειρώτικα - κυρίως - χρώματα και στίχους που αναφέρονται στη μετανάστευση, τη νοσταλγία για την πατρίδα, τις δυσκολίες της ζωής. Τις μουσικές έχει γράψει ο Ντάσο Κούρτι που κατάγεται από την Αλβανία και τα τελευταία χρόνια ζει στην Ελλάδα. Τα "Έρημα χωριά"(Universal) μπορεί να μην είναι μέσα στο ραδιοφωνικό κλίμα της εποχής μας, αλλά πρόκειται για δουλειά που από κάθε άποψη δύσκολα περνάει απαρατήρητη. Συνθέτης, παραγωγός(Γ. Νταλάρας) και στιχουργοί(Ηλ. Κατσούλης, Αγαθή Δημητρούκα, Σμαρώ Παπαδοπούλου και Λ. Καλημέρη) βρέθηκαν σε πολύ καλή στιγμή...

Χ.Π."

Share this post


Link to post
Share on other sites

H Κριτική της Γεωργίας Λαιμού.

Γιώργος Νταλάρας: Έρημα χωριά (Universal)

12/9/2006 4:08:30 μμ

Ένας δίσκος λίγες λέξεις

Δυναμική και κλαίουσα μουσική έχει γράψει ο Dasho Kurti σ' αυτό το δισκάκι, για τους μετανάστες όλου του κόσμου.

Μουσική που απλώνεται σε όλα τα Βαλκάνια, από τα οποία έχει υιοθετήσει ρυθμούς, ήχους και βάσανα αιώνων.

Παρά το συγκινητικό θέμα του και την καλή προσπάθεια όλων των συντελεστών, αυτό το δισκάκι δεν καταφέρνει να απογειωθεί και να σε απογειώσει.

Σα να μένει θεατής του πόνου τον οποίο περιγράφει, σα να τον βλέπει από την τηλεόραση αντί να τον πονάει, σα να προσπαθεί να εκφράσει κάτι που δεν έχει μάθει με τα κύτταρά του αλλά με το μυαλό του.

Δεν ξέρω γιατί συμβαίνει αυτό, υποψιάζομαι ότι μπορεί να έχει παίξει ρόλο ο εξαιρετικά "απολυμασμένος" ήχος που ακούγεται εδώ, που, αν το θέμα και η διάθεση του Cd ήταν άλλα θα ήταν ένα από τα προτερήματά του.

Αλλά σε αυτά εδώ τα τραγούδια που μιλάνε για "πόνο ζωντανό και ανοιχτή πληγή", δεν ταιριάζει καθόλου.

Η βίαιη μετανάστευση και οι ορδές των ξεριζωμένων που βλέπουμε τις τελευταίες δεκαετίες στις οθόνες μας, από κοντά είναι πολύ πιο "βρώμικο" θέμα για να αντέχουν "τελειότητα" ήχου και ερμηνείες που πατάνε πάνω σε τετριμμένες ευκολίες των τραγουδιστών.

Δεν ξέρω αν καταλαβαίνεις τι θέλω να πω αλλά το ελπίζω για να μην μπερδευτούμε και παρεξηγηθούμε.

Ποια κομμάτια πρόσεξες;

Το "βγαίνω μέσα από τη φωτιά" σε λιτούς και ουσιαστικούς στίχους της Αγαθής Δημητρούκα.

Στιχάκια.. που καίνε

«Βγαίνω μέσα απ' τη φωτιά

με καμένη την καρδιά

βγαίνω μέσα απ' τη φωτιά

κι απ' το καυτό της κύμα

Ήρεμη πατώ στεριά

χωρίς νοτιά χωρίς βοριά

ήρεμη πατώ στεριά

με το γυμνό μου βήμα

Θέλω τη ζωή μου να βρω

πριν σηκώσω κι άλλο σταυρόω Θέλω τη ζωή μου να βρω

πριν ξαναγίνω θύμα"

[Εξαιρετικό, ρυθμικά και στιχουργικά τραγούδι, με το οποίο κλέβει το βραβείο ερμηνείας ο Μπάμπης Στόκας, που σε κάνει να κλάψεις με τις τρεις πρώτες στροφές. Είναι το μεγάλο "Μπράβο" αυτού του CD.]

CD το οποίο...

οποίο περιέχει μία συγκινητική στιγμή και πολύ μουσική και στίχους που παλεύουν να μιλήσουν για κάτι εξαιρετικά επώδυνο.

Λες να το αγοράσω;

Σε σχέση με κάτι άλλα που κυκλοφορούν βεβαίως και μπορείς να το αγοράσεις (χωρίς να ντρέπεσαι τουλάχιστον που το κρατάς).

Γεωργία Λαιμού.

Σχόλια και «ενστάσεις» δέχομαι καθημερινώς (και αργά τα βράδια) στο mail...: gplemos@e-go.gr

ΤΡΑΓΟΥΔΙΑ/tracks:

1. Έρημα χωριά

2. Φύλλο στο νερό

3. Το μήλο (παραδοσιακό Αλβανίας)

4. Βγαίνω μέσα απ' τη φωτιά

5. Τι να πω _ τι να μην πω

6. Το μυστικό

7. ΜΕ εκατό καράβια

8. Πόνος ζωντανός (παραδοσιακό του Τομ Κελιμπάρι)

9. Έχω τον τρόπο

10. Δέκα χειμώνες

11. Ορχηστρικό (νυχτερινός χορός)

ΕΡΜΗΝΕΥΤΕΣ:

Γιώργος Νταλάρας, Ελένη Βιτάλη, Μπάμπης Στόκας, Artiola Toska, Fatos Selman, Valbona Mema, Πολυφωνικό σχήμα Ηπείρου Βαγγέλη Κώτσου, Tigran Sarkissian,

ΣΥΝΘΕΤΕΣ:

Dasho Kurti

ΣΤΙΧΟΥΡΓΟΙ:

Ηλίας Κατσούλης, Αγαθή Δημητρούκα, Λιζέτα Καλημέρη, Σμαρώ Παπαδοπούλου,

ΔΙΕΥΘΥΝΣΗ ΠΑΡΑΓΩΓΗΣ:

Γιώργος Νταλάρας ΕΠΙΜΕΛΕΙΑ ΠΑΡΑΓΩΓΗΣ:

Δημήτρης Επόγλου

Share this post


Link to post
Share on other sites
http://www.phileleftheros.com/main/main.as...d=361&id=434926

Μία κριτική από την εφημερίδα ''Φιλελεύθερος'' της Κύπρου.

Ας κρατήσουμε αυτό που αναφέρει ο συντάκτης του δημοσιεύματος :

"Τα "Έρημα χωριά" είναι ένας δίσκος ο οποίος απευθύνεται σε ανθρώπους με πολιτική και κοινωνική συνείδηση, με ιστορική μνήμη κι ευαισθησία".

Επίσης, σύμφωνα με το "ΕΘΝΟΣ" της περασμένης Κυριακής(17-9-2006), στο ελληνικό τοπ-τεν πωλήσεων Αθηνών τα "Έρημα χωριά" βρίσκονται στη 7η θέση.

Share this post


Link to post
Share on other sites

Η κριτική που βρίσκεται στο νέο τεύχος του περιοδικού ΛΑΙΚΟ ΤΡΑΓΟΥΔΙ.

"Στο πνεύμα του έθνικ είναι και ο νέος δίσκος του Γιώργου Νταλάρα, αλλά επί της ουσίας τα τραγούδια (του Αλβανού ακορντεονίστα και συνθέτη Ντάσο Κούρτι) εγώ θα τα έλεγα λαικοδημοτικά.Υπάρχουν δημοτικές και λαικές μελωδίες (οι επιρροές από το δημοτικό της Ηπείρου και της Αλβανίας είναι κάτι παραπάνω από εμφανείς), τα παιξίματα είναι πολύ ωραία και μερικές στιγμές ξεχνιέσαι και νομίζεις ότι είναι ένας αυθεντικός δημοτικός δίσκος.

Οι καλλιτέχνες μας -αν έχω καταλάβει καλά-αγωνιούν να φτιάξουν έναν "σύγχρονο" ήχο απευθυνόμενοι στο νεότερο ακροατήριο, το μεγαλύτερο μέρος του οποίου όμως , φοβάμαι, ότι δεν διαθέτει μουσική καλλιέργεια , με εξαίρεση ορισμένα παιδιά που ασχολούνται με το χιπ χοπ και με το ροκ στην ευρύτερη έννοιά του.

Πάντως οι στίχοι και η ενορχήστρωση είναι που κάνουν τη διαφορά.Για παράδειγμα το "Τι να πω , τι να μην πω", από μελωδικής πλευράς είναι σαν τα (ωραία) τραγούδια που έγραφε ο Γιώργος Κόρος στη δεκαετία του '60.

Εδώ οι στίχοι (Ηλίας Κατσούλης, Αγαθή Δημητρούκα, Λιζέτα Καλημέρη, Σμαρώ Παπαδοπούλου) είναι καλοί, αλλά σε αρκετές περιπτώσεις δεν μπορούν να ξεφύγουν από τη γνωστή φιλολογικότητα του "έντεχνου".Οι ερμηνείες του Γ.Νταλάρα έχουν μερικές υπερβολές.

Σίγουρα, πάντως, ο δίσκος αυτός είναι ένας δίσκος πιο ψαγμένος, πιο δουλεμένος και φαίνεται ότι τον έχει κάνει ένας άνθρωπος που ξέρει σε βάθος τη δουλειά.Δεν είναι ένας ελαφρός δίσκος".

Γ.Κ.

Share this post


Link to post
Share on other sites

Αν υπάρχει κάποια υπερβολική ερμηνεία του Νταλάρα στον δίσκο πιστεύω ότι αυτή βρίσκεται μόνο στο 'Δέκα χειμώνες'! Τ' άλλα τραγούδια είναι τραγουδισμένα όπως πρέπει και όπως μόνο ο Νταλάρας μπορεί... :D

Share this post


Link to post
Share on other sites
Guest
You are commenting as a guest. If you have an account, please sign in.
Reply to this topic...

×   You have pasted content with formatting.   Remove formatting

×   Your link has been automatically embedded.   Display as a link instead

Loading...
Sign in to follow this  
Followers 0