Alquimist

Αγαπημένος στίχος;

41 posts in this topic

"...ειν' η ζωή μου σ' αυτήν την πλάση

σαν μια Μεγάλη Παρασκευή..." (Λευτέρης Παπαδόπουλος)

"...του είπα για τα μάτια σου που καίγαν σαν φωτιά

που κάναν πως γελούσανε μα φώναζαν βοήθεια..." (Πάνος Κατσιμίχας)

"...Να με θυμάσαι όταν κρυώνεις

κι όταν φοβάσαι να με θυμάσαι..." (’λκης Αλκαίος)

"...Τώρα θα κλαις σε άδειο σπίτι

και θα σε λιώνει ο πυρετός

δε φταίω που 'μεινες σπουργίτι

δε φταις που ήμουνα αϊτός..." (Λευτέρης Παπαδόπουλος)

"...Όμορφη και παράξενη πατρίδα

ω σαν αυτή που μου 'λαχε δεν είδα..." (Οδυσσέας Ελύτης)

"...Λογαριάσατε λάθος με το νου σας εμπόροι

δε μετριέται πατρίδα λευτεριά με τον πήχη

κι αν μικρός είναι ο τόπος και το θέλει και μπορεί

τον ασήκωτο βράχο να τον φάει με το νύχι

Τούτη η δίψα δε σβήνει τούτη η μάχη δε παύει

χίλια χρόνια αν περάσουν δεν πεθαίνουμε σκλάβοι..." (Θεοδόσης Πιερίδης)

"...Την πίκρα έχω μάνα μου

γυναίκα την ανάγκη

στα χώματα που χόρεψαν

Αγαρηνοί και Φράγκοι..." (Νίκος Γκάτσος)

"...Πού 'ναι το φως σου το κρυμμένο αυτό που χρόνια περιμένω

εσύ που λες πως δεν πεθαίνεις μόνο για λίγο ξαποσταίνεις

άντε κουνήσου και νυχτώωωνει κι έχουμε μείνει πάλι μόνοι

και μη μου πεις ξανά ποιος φταίει κι έχουμε μείνει τελευταίοι..." (Γιώργος Ανδρέου)

"...μα τώρα φεύγω μόνος όπως γεννήθηκα

και φεύγω δυνατός μακριά απ' τα ψέματα

προτού με κλείσουν πάλι συρματοπλέγματα..." (Μάνος Εελευθερίου)

"...Οι καιροί είναι δίκοποι όπως τα μαχαίρια

κι οι καημοί ανείπωτοι στα δικά μας χέρια

τη ζωή μας παίζουνε στα χαρτιά στα ζάρια

και μας παζαρεύουνε σ' άθλια παζάρια..." (Λευτέρης Παπαδόπουλος)

"...σκυμμένοι στις οθόνες τους το μέλλον τους κοιτάνε..." (Γιώργος Ζήκας)

"...Στένεψε ο κόσμος στένεψε

κι η μοναξιά με πνίγει

η μάχη έγινε σκληρή

και θα σωθούνε λίγοι..."

Share this post


Link to post
Share on other sites

Πέτρο, πραγματικά πολύ ωραίοι όλοι οι στίχοι που αναφέρεις! :D

Με αφορμή αυτο το post σκεφτόμουνα όμως πώς θα ήταν αυτοί οι στίχοι χωρίς τις συγκεκριμένες μουσικές που έχουμε στο μυαλό μας... Τι είναι αυτό που μας κάνει να ανεβάζουμε την ένταση όταν "πέσουμε" σε αυτό το στίχο? Η μουσική ή ο στίχος? .... αν και.... μάλλον...... βρήκα την απάντηση: Η φωνή του Γιώργου Νταλάρα!! B);) Αστειεύομαι....

Σίγουρα πάντως αυτό που λέω είναι κάτι που το έχουμε όλοι σκεφτεί και συζητήσει πολλές φορές, το αναφέρω όμως γιατί απλά πέρασε από το μυαλό μου... :music:

Share this post


Link to post
Share on other sites

Σίγουρα, κάποιοι από αυτούς τους στίχους μπορούν να σταθούν χωρίς καν μουσική

’λλοι, πάλι, είναι τόσο δεμένοι με την μουσική που τους συνοδεύει, πού δεν θα είχαν τόση απήχηση αν δεν ήταν έτσι δεμένοι

Να σταθώ, πάντως, στις σωστές επιλογές στίχων και μουσικής αυτού του ανθρώπου...

Πώς τον λένε; Τον ξέχασα..

Share this post


Link to post
Share on other sites

ΤΑ ΜΑΤΙΑ ΣΟΥ ΚΑΡΑΒΙΑ ΑΡΑΓΜΕΝΑ...!

(Λευτέρης Παπαδόπουλος)

υ.γ.

δύσκολη επιλογή μπορώ να γράψω πολλά ακόμα αλλα εκείνος ο στίχος του μπαγλαμά αλήθεια με μαχαιρώνει.

Share this post


Link to post
Share on other sites
Σώτια Τσώτου σε μουσική Σταύρου Κουγιουμτζή

"...ξέρουμε να δίνουμε κι όχι να ζητάμε..." ;):pity:

Έχω την εντύπωση πως κάποιοι έχουν ξεχάσει τελείως το υπέροχο αυτό τραγούδι...

...Όλοι οι στίχοι του "Δώσε μου το χέρι σου" είναι τόσο απλοί,μα τόσο μοναδικοί,όπως και σχεδόν όλα τα τραγούδια του Κουγιουμτζή...Οι συγκεκριμένους στίχοι,που γράφει ο Θάνος,είναι από τους αγαπημένους μου και τους παραλληλίζω με εκείνους του "Αν σε δω σε ξένα χέρια"...:"Σε σοκάκια και μπαλκόνια σε στενά κι ανηφοριές,κάθομαι και λογαριάζω πως αλλάζουν οι καρδιές"... :blush::mad::mad:

Share this post


Link to post
Share on other sites

...κανεις δε θα περασει

καλιο να παμε ολοι μεταναστες

Ανατριχιαστικη απελπισια

και επισης

...μεσα στο βλεμμα μου κοιμασαι

κι αν δακρυσω να φοβασαι

γιατι η συλληψη ειναι μοναδικη

Share this post


Link to post
Share on other sites

Απο τη χθεσινη βραδυα ''ΔΥΟ ΧΡΟΝΙΑ ΕΙΧΑ ΝΑ ΣΕ ΔΩ

ΚΑΙ ΣΕ ΣΥΝΑΝΤΗΣΑ ΞΑΝΑ ΜΙΑ ΚΥΡΙΑΚΗ

ΚΕΡΝΟΥΣΕΣ ΟΥΖΑ ΚΑΙ ΚΟΝΙΑΚ ΣΤΟ ΚΑΦΕΝΕΙΟ

ΚΑΙ ΤΑ ΚΑΛΑ ΣΟΥ ΦΟΡΑΓΕΣ ΣΑΝ ΝΑ'ΤΑΝΕ ΓΙΟΡΤΗ''...να'σαι παντα καλα ρε Γιωργο..

Share this post


Link to post
Share on other sites

το καλυτερο για μενα....

Κουφάλες δεν ξοφλήσαμε, αυτό εχω μόνο να τους πω

τα ονειρα των εραστων δεν σβήνουν.....

Share this post


Link to post
Share on other sites

Πάει ο καιρός, πάει ο καιρός

που ήταν ο κόσμος δροσερός

και κάθε αυγή ξεκινούσε μια πηγή

για να ποτίσει όλη τη γη

Ήρθανε νύχτες και βροχές

και χειμωνιάσαν οι ψυχές

και στο βαθύ το σκοτάδι έχει σταθεί

ένα παιδί να ζεσταθεί

Τώρα το δάκρυ κυλάει στο χώμα,

και πέρα απ' το βοριά

ένα καράβι ρωτάει ακόμα

πού θα βρει στεριά

Οι στίχοι αυτού του τραγουδιού έχουν "ριζώσει" εδώ κι αρκετο καιρό μέσα μου...Ειδικά στο σημείο που ο Νίκος Γκάτσος γράφει...:"Ήρθανε νύχτες και βροχές και χειμωνιάσαν οι ψυχές"...Οι μελωδίες του Χατζιδάκι,ο στίχος του Γκάτσου και η ερμηνεία του "θείου" από το Ζυγό...δένει ένα κόμπο στο λαιμό και βουρκώνει τα μάτια...

Share this post


Link to post
Share on other sites

ΜΕ ΤΟ ΒΟΡΙΑ

Ειδικά το μέρος των στίχων που λέει:

"Τ η ν π λ ώ ρ η π ή ρ ε ς κ ι έ φ υ γ ε ς, κ ι έ χ α σ α τ η ζ ω ή μ ο υ"

Υπάρχει ένα παράπονο εδώ που μου μάχαιρώνει την καρδιά,όταν άκουσα αυτό το τραγούδι Θρύλο του Ζαμπέτα σε στίχους Χριστοδούλου απο τον Νταλάρα παρόλο ότι το ήξερα καλά από τον Στέλιο Καζαντζίδη γιατί το τραγουδούσα σε παρέες,τότε...

Με την ερμηνία του ομολογώ ότι το μαχαίρι μπήκε πιό βαθιά,ο Νταλάρας ξέρει ποιό είναι το παράπονο,και ξέρει πάντα να σου δώσει αυτή την μαχαιριά που έλεγε κάποτε σε αυτόν ο Σταύρος Κουγιουμτζής.

Share this post


Link to post
Share on other sites

Από τους αγαπημένους μου στίχους για πάντα, αλλά ιδιαίτερα αυτές τις ημέρες. Από το υπέροχο ''Πεπρωμένο'':

''...όταν κοιμάσαι άλλος γράφει ιστορία'' και ''...από παιδί στον ύπνο μου έβλεπα φωτιές''.

Share this post


Link to post
Share on other sites

Απο τους αγαπημένους στίχους,είναι απο το " Ένας κόμπος η χαρά μου"

"Ο ΗΛΙΟΣ ΚΑΙ Ο ΚΕΡΑΥΝΟΣ ΜΟΥ ΣΤΗΣΑΝΕ ΚΑΡΤΕΡΪ"

Του μεγάλου Σαλονικιού Σταύρου Κουγιουμτζή

Share this post


Link to post
Share on other sites

Μπορεί να γίνει ένα τραγούδι - πολύ όμορφο

Πριν τους αλλάξει ο Χρόνος

Λυπήθηκαν μεγάλως στόν άποχωρισμό των.

Δεν το θελαν αυτοί, ήταν η περιστάσεις.

Βιοτικές ανάγκες εκάμνανε τον ένα

Νε φύγει μακρυά Νέα Υόρκη ή Καναδά.

Η αγάπη των βεβαίως δεν ήταν ίδια ως πρίν

Έχει ελλαττωθεί η έλξις βαθμηδόν,

Έχει ελαττωθεί η έλξις της πολύ.

Όμος να χωριστούν, δεν το θελαν αυτοί.

Ήταν η περιστάσεις. Ή μήπος καλλιτέχνις

εφάνηκεν η Τύχη χωρίζοντας τους τώρα

πρίν σβύσει το αίσθημά των, πρίν τους αλλάξει ο Χρόνος,

ο ένας γιά τον άλλον θα είναι ως να μένει πάντα

των είκοσι τεσσάρων ετών τωραίο παιδί.

Share this post


Link to post
Share on other sites

Καπου βραδιαζει.. μην κλαις δεν πειραζει.. πες πως τελειωνει ο κοσμος εδω...

 

Συγχωρα μου τ'ανθρωπινα κι αγαπα με...

 

Κι εγώ, που μόνο την υγρή έκταση αγάπησα.. λέω πως εσένα θα μπορούσα ν' αγαπήσω...

 

Με τα φιλιά που κάρφωσα εδώ βαθιά σου.. βιάσου βιάσου βιάσου..κι αυτά που απόψε κέρδισες δικά σου...

 

Δεν κλαίω για αυτά που μου `χεις πάρει, για αυτά που μου `χεις αρνηθεί, μου `χεις χαρίσει ένα φεγγάρι, γαλάζιο, ανείπωτο, βαθύ...

 

Άκου κοινό ! Λάθος προφίλ του ανθρώπου ο νους.. δεν αντέχει κόσμους αληθινούς.. κόλαση υπάρχει μονάχα για τους ζωντανούς...

5 people like this

Share this post


Link to post
Share on other sites
Guest
You are commenting as a guest. If you have an account, please sign in.
Reply to this topic...

×   You have pasted content with formatting.   Remove formatting

×   Your link has been automatically embedded.   Display as a link instead

Loading...