Sign in to follow this  
Followers 0
EKOSTEL

Ένα κείμενο του Γ.Νταλάρα

49 posts in this topic

http://www.enet.gr/online/online_print.jsp?id=39053540

Ενα κείμενο του Γιώργου Νταλάρα για τον Τσιτσάνη, γραμμένο για την «Ε»

Ο ξεχωριστός, ο αγαπημένος, ο αρχηγός

Πρωτοείδα τον Τσιτσάνη από κοντά πολύ μικρός, έξι χρόνων περίπου, στο μαγαζί του στις Τζιτζιφιές. Πήγαμε με τη μάνα μου να βρούμε έναν από τους μουσικούς του που είχε φέρει ένα γράμμα και λίγα δολάρια από τον πατέρα μου από την Αμερική. Πήραμε το πράσινο και φτάσαμε βραδάκι.

Ηταν όλοι στο πάλκο κουστουμαρισμένοι με δίχρωμα παπούτσια. «Να, αυτός στη μέση είναι ο Τσιτσάνης», μου ψιθύρισε η μάνα μου. Ηταν ο τελευταίος που περίμενα, οι άλλοι ήταν πιο εντυπωσιακοί. Ντυμένοι στην πένα, γραβατωμένοι. Ο Τσιτσάνης ήταν ο μόνος χωρίς γραβάτα, ο πιο μαζεμένος. Αργότερα με σύστησε η μάνα μου. Ελάχιστες κουβέντες, μετρημένες. «Είσαι ο μικρός γιος του Λουκά... Μπράβο, αγόρι μου». Και με χάιδεψε στο κεφάλι. Ενα χάδι που το θυμάμαι πάντα όσο ψάχνω μέσα μου να βρω ποιος ήταν τελικά αυτός ο άνθρωπος. Στη συνείδησή μου ήταν πάντα ο ξεχωριστός, ο αγαπημένος, ο αρχηγός. Το πόσο σπουδαίος ήταν το συνειδητοποίησα λίγο αργότερα, όταν άρχισα να μαθαίνω τα τραγούδια του.

Ο Τσιτσάνης όμως αγαπήθηκε από όλο τον κόσμο και αυτό δεν είναι υπερβολή. Τον ανακάλυψαν και τον θαύμασαν οι άνθρωποι της κουλτούρας ακόμα και οι ευγενείς αστοί, αλλά ο Τσιτσάνης μίλησε βαθιά στην ψυχή του λαού και τον εξέφρασε απόλυτα με τα τραγούδια του.

Ο Τσιτσάνης έκανε κάτι μοναδικό· «προγραμμάτισε», θα λέγαμε με τους σημερινούς όρους, με έναν ευφυή τρόπο το λαϊκό τραγούδι. Το αναβάθμισε και το έσπρωξε σε ένα χώρο υψηλής ευαισθησίας. Το αναμόρφωσε και αυτό συγκλόνισε το λαϊκό κόσμο. Ηταν ο προάγγελος του Θεοδωράκη. Το πολύ καθημερινό είδος του λαϊκού τραγουδιού, το τραγούδι της παρέας, έγινε τραγούδι της πόλης, τραγούδι μαζικό. Και το τραγούδι της πόλης έγινε τραγούδι της χώρας. Η έκφρασή του ήταν καθαρή, γνήσια και πηγαία, και αυτό έκανε τους απλούς ανθρώπους ν' αντιληφθούν ότι τα τραγούδια του, αν και λαϊκά, είχαν μια ιδιαίτερη ευγένεια και πολλές φορές περιέγραφαν έναν υψηλής αισθητικής και πλούσιο σε συναισθήματα κόσμο. Δεν είναι τυχαίο ότι στη διάρκεια της δικτατορίας, παρότι ο Τσιτσάνης έπαιζε λαϊκά τραγούδια, το «Χάραμα» ήταν τόπος συνάντησης των φοιτητών, των αντιστασιακών, των διανοούμενων και βέβαια πολλών απλών ανθρώπων.

Ο Τσιτσάνης σα μουσικός έβαλε προσωπικό ήχο στο μπουζούκι. Τα σόλα του άφησαν εποχή. Κατείχε απόλυτα τη δομή του βυζαντινού, του δημοτικού και του λαϊκού τραγουδιού ώς την εποχή του και ρυθμικά και όλες τις κλίμακες. Ο,τι είχε γραφτεί μέχρι τότε μπορούσε να το αναπαραγάγει και να το παίξει τέλεια. Ο ίδιος επέλεξε να εκφράζεται και να γράφει, σε τρεις κυρίως κλίμακες.

- Τη ματζόρε, που εμείς τη λέμε ραστ με «φαρδιά» τραγούδια όπως το «Ο,τι κι αν πω δεν σε ξεχνώ», «Το σκαλοπάτι», «Δώδεκα η ώρα θα 'ρθω βρε Μαριώ».

- Τη μινόρε, αργά αρχοντικά τραγούδια με τη μεσογειακή θλίψη και το χρώμα του εσπερινού... «Η αχάριστη», «Η αρχόντισσα», «Η αραπιά».

- Και ήχο πλάγιο δεύτερο, όπου ανήκουν μερικοί από τους ωραιότερους ύμνους της Εκκλησίας. Τραγούδια όπως «Παίξε Χρήστο το μπουζούκι», «Ασπρο πουκάμισο φορώ», «Πήρα τη στράτα κι έρχομαι»...

Ο Τσιτσάνης, όπως το είχε περιγράψει και ο ίδιος, είχε αγωνία για το λαϊκό τραγούδι, δεν ήθελε να ζήσει και να πεθάνει στο μικρό πάλκο των μαγαζιών. Μου το έλεγε συχνά στην κουβέντα μας. Του είπα μια φορά, θυμάμαι, ότι φαντάζομαι την «Αχάριστη» και την «Αραπιά» με αυτές τις εισαγωγές παιγμένες από κλασική ορχήστρα σαν τις μικρές σουίτες του Βιβάλντι. Γέλασε πολύ ικανοποιημένος. Χαίρομαι που έστω και αρκετά χρόνια μετά μπόρεσα να παίξω μ' αυτόν τον τρόπο μερικά από τα τραγούδια του σε μεγάλες κλασικές ορχήστρες.

Ο Τσιτσάνης είναι, πιστεύω, ο πολυγραφότερος λαϊκός συνθέτης - ακόμη και τραγούδια που λογίζονται ιστορικά παραδοσιακά είναι δικά του. Είναι ο πρώτος ίσως απ' όλους τους ρεμπέτες που τραγούδια του συμπεριλήφθηκαν στην ανθολογία της ελληνικής ποίησης, επαναπροσδιορίζοντας την καταγωγή και τη μοίρα του αληθινού λαϊκού τραγουδιού.

Αυτός που «εξευγένισε», όπως έλεγε ο Στελλάκης Περπινιάδης, το ρεμπέτικο τραγούδι, καθαρίζοντάς το, κατά τον Ντίνο Χριστιανόπουλο, «από κάθε πρόστυχο και χαμηλό». Αυτός του οποίου ο Μίκης Θεοδωράκης θεωρεί τιμή να λογίζεται μαθητής. Αυτός ο ευαίσθητος μάγκας, «το παιδί των υπόγειων ρευμάτων και της ρεμπετοσύνης», που κατά τον Μάνο Χατζιδάκι «υπήρξε μεγάλος τον καιρό που δεν υποπτευόταν ότι ήταν μεγάλος».

Κατόρθωσε να βγάλει το λαϊκό τραγούδι από το περιθώριο και να το εντάξει στη νέα κοινωνική πραγματικότητα της μετεμφυλιακής Ελλάδας. Ιδιοφυής και γενναιόδωρος. Εύστοχα ο Κώστας Χατζηδουλής τον λέει Ναζωραίο. Ο Τσιτσάνης ήταν ένας μικρός Χριστός των ανθρώπων που μίλησε στην ψυχή τους ανεξάρτητα από τη μόρφωση και την κοινωνική τους τάξη.

ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ - 19/01/2004

Share this post


Link to post
Share on other sites
http://www.imerisia.gr/article.asp?catid=4...%E1%EB%DC%F1%E1

Ένα ακόμα κείμενο του Γ.Νταλάρα στην ''Ημερησία'' τον Δεκέμβρη του 2002.

http://www.imerisia.gr/article.asp?catid=4...%E1%EB%DC%F1%E1

Κι αυτό τον Δεκέμβρη του 2003, πάλι στην ''Ημερησία''.

Λέτε να υπάρξει παρόμοιο άρθρο και για το 2008; :naughty:;)B)

Ένα κείμενο του Γ.Νταλάρα για τον Β.Τσιτσάνη. Από την Ελευθεροτυπία.

Πολύ μου άρεσε η τεχνική ανάλυση! Τελικά μήπως πρέπει να τον κάνουμε επίτιμο διδάκτορα στο τμήμα Μουσικής Επιστήμης και Τέχνης;

Share this post


Link to post
Share on other sites

Θοδωρή συμφωνώ! Πολύ ωραίο κείμενο, από καρδιάς!

Μακάρι να υπάρξει ένα κείμενο σαν αυτα για το 2008!

Share this post


Link to post
Share on other sites
- Τη μινόρε, αργά αρχοντικά τραγούδια με τη μεσογειακή θλίψη και το χρώμα του εσπερινού...

:music::wacko: Tι όμορφη φράση... ;):music:

Share this post


Link to post
Share on other sites

Γιατί αυτή...

Τη ματζόρε, που εμείς τη λέμε ραστ με «φαρδιά» τραγούδια όπως το «Ο,τι κι αν πω δεν σε ξεχνώ», «Το σκαλοπάτι», «Δώδεκα η ώρα θα 'ρθω βρε Μαριώ».

Πάντως δεν ήξερα πως υπάρχουν φαρδιά τραγούδια...

:blink: :wacko:

Share this post


Link to post
Share on other sites

Καιρό ήθελα να το κάνω, από φόβο μήπως χαθούν τα κείμενα από την ''Ημερησία''και τα μεταφέρω αυτούσια.

Το πρώτο,τον Δεκέμβρη του 2002

ΓΡΑΦΕΙ ΓΙΩΡΓΟΣ ΝΤΑΛΑΡΑΣ

ΤΡΑΓΟΥΔΙΣΤΗΣ

Να είμαστε αισιόδοξοι ή απαισιόδοξοι για το 2003; Aν το μόνο σίγουρο είναι το παρελθόν, αυτό θα μας δώσει την απάντηση. Aς ξεκινήσουμε με τα καλά . Ήταν το 2002 μια χρονιά με σημαντικά γεγονότα. H νέα διάσταση του θέματος της τρομοκρατίας με τη σύλληψη των τρομοκρατών της 17N, η ένταξη της Kύπρου στην E.E., από την άλλη, ήταν, κατά τη γνώμη μου, τα σημαντικότερα γεγονότα σε πολιτικό επίπεδο. Στο χώρο του πολιτισμού, των ιδεών, της τέχνης κατά μόνας ή ομαδική -υπάρχει πια τέτοια άραγε;- να δώσουμε άφεση η να γκρινιάξουμε; Δεν μπορείς να μην υποστηρίξεις τις κατά μόνας προσπάθειες. Aκόμα και μέσα από τις ...μοναξιάρικες εκφράσεις της τέχνης μερικών ανθρώπων και ειδικά των νέων -ας είμαστε αισιόδοξοι- μπορούμε ακόμα και μέσα από τη μποέμικη έπαρση τους να διακρίνουμε φιλότιμο, περηφάνια, καλλιτεχνία, περιφρόνηση του χρήματος, ως αυτοσκοπού και στο τέλος τέλος προσφορά.

Kοινότοπο μοιάζει αλλά θα το επαναλάβω: Aυτό είναι το λίγο. Tο πολύ είναι τ' αρνητικά κύματα που αφήνει πίσω της η χρονιά που φεύγει στον τομέα του γενικότερου πολιτισμού της κοινωνίας μας, όπου κυριάρχησε και πάλι η τηλεοπτική δημοκρατία και ελπίζω για πολλούς η ακύρωσή της. H αισθητική της κλειδαρότρυπας, της άρσης της ιδιωτικότητας των πολιτικών, η προτυποποίηση των ριάλιτι. Mια κοινωνία σε ρόλο παθητικού θεατή της ζωής που δεν διεκδικεί, δεν μετέχει μόνον ψάχνει σε ποιο κανάλι γίνεται αυτό που τον ενδιαφέρει.

Aισιοδοξία όμως. Eνδιαφέροντα πράγματα προέκυψαν από το χώρο της επιστήμης και ιδιαίτερα από το χώρο της γενετικής... τα κινήματα κατά της παγκοσμιοποίησης και υπέρ της προστασίας του περιβάλλοντος χαρακτήρισαν το 2002. Θέλω να βρω αισιοδοξία για τη νέα χρονιά. Δύσκολα, όταν όλοι μιλούν για έναν πόλεμο που έρχεται. Δύσκολα, όταν βλέπω τους δείκτες της ανεργίας να καλπάζουν και το φρόνημα μοιραία προς τα κάτω. Όταν οι μεγάλοι της γης, όπως θέλουν να λέγονται, απαξιώνουν το περιβάλλον και υποθηκεύουν το μέλλον της.

Tι βλέπω στο 2003 μετά από αυτά; Tη συνέχεια τους. Ή την ακύρωσή τους. Eλπίζω, όμως, στη νεολαία, στις υγιείς δυνάμεις των συνανθρώπων μας, στην επιστήμη, στο κύτταρο του καλού που υπάρχει μέσα στον καθένα μας. Nα 'στε καλά.

Και το δεύτερο, τον Δεκέμβρη του 2003

Γράφει ο Γιώργος Νταλάρας*

Είχε και τα καλά της αυτή η χρονιά. Πολύ χρησιμοποιούσαμε τη φράση «μπορεί και να ξανασυμβεί», στα χρόνια της αθωότητας για τα πολύ καλά και για τα πολύ κακά πράγματα.

Θα αρχίσω, λοιπόν, με τα καλά. Έχω καλά να θυμάμαι. Καλά στη μουσική. Συναυλίες... την επαφή με τον κόσμο. Στον παρόντα καιρό της εξωθημένης προσπάθειας νεωτερισμού ακούμπησα για τα καλά στο παρελθόν. Ξανακάναμε τραγούδια του Βαμβακάρη με νέους μουσικούς όλο ζωή, χαρά και αγάπη κι ο κόσμος τα ξεχώρισε. Κάναμε τη «Μικρά Ασία» του Απ. Καλδάρα στο Ηρώδειο το καλοκαίρι κι είδαμε μικρά παιδιά να κλαίνε.

Σε πολύ προσωπικό επίπεδο, μια οικογενειακή ιστορία, οι δεύτερες φωνές και τα σεκόντα που επέστρεψα στη Μαρινέλα, η οποία μου στάθηκε στα τρυφερά μου χρόνια περισσότερο από μάνα.

Αλλά και αρκετή αμηχανία και πίκρες και «γιατί», στη χρονιά που πέρασε. Σκέψη και αμφιταλάντευση στο αν πρέπει να αμύνεσαι όπως έμαθες στην κακοήθεια ή καλύτερα να «κάθεσαι στ' αυγά σου», ως επιτυχημένος ή στις δάφνες σου, ή μήπως στις πικροδάφνες σου.

Η ευημερία στον τελικό απολογισμό ποτέ δεν μας έσωσε από τη ζημιά που κάνουμε στον εαυτό μας και τους γύρω μας εξαιτίας του φόβου μήπως και χάσουμε τα κεκτημένα. Γι αυτό επιμένω: Πάντα, πρέπει να μιλάμε.

Μπορεί στον καιρό του «υπέροχου» νεοφιλελευθερισμού, που το ευρύ κοινό ούτε τον γνωρίζει ούτε τον χρησιμοποιεί και -τι ειρωνεία - κυρίως στην Αμερική ο όρος κατ' ευφημισμόν μπορεί να παραπέμπει και σε καλά πράγματα, όμως στην ουσία δεν παύει να είναι η διασφάλιση των λίγων και η ασυδοσία και η αφαίρεση κάθε προστατευτικής μπαριέρας για τον πολύ κόσμο. Να είναι η ελευθερία της αγοράς που κάνει την ελευθερία των πολλών κομμάτια. Γιατί όλοι μίλησαν για ίσες ευκαιρίες και κανείς για υπευθυνότητα και ηθική.

Στον καιρό του φιλελευθερισμού και, γιατί όχι, της βαρβαρότητας, μπορεί να φαίνεται γελοία η επανάληψη να νομίσεις, όπως νομίσαμε τότε, ότι μπορείς να φτιάξεις έναν καλύτερο κόσμο.

Όμως αυτό νιώθαμε και γι αυτό αγωνιζόμαστε. Και συνεχίζουμε, με το φόβο να γίνουμε πληκτικοί, να ελπίζουμε. Πάντα υπάρχει κάτι που γι αυτό αξίζει να πολεμάς. Και για μας, που συνεννοούμαστε, εύχομαι να μπορούμε να πούμε και του χρόνου «Μα να, μπορούσε να ξανασυμβεί».

Καλή χρονιά!

*τραγουδιστής

Share this post


Link to post
Share on other sites

"Κοινή γνώμη"-Μελλοντική αφασία

Ένα κείμενο του Γιώργου Νταλάρα από το "Δίφωνο" του Απριλίου 1998

http://i65.photobucket.com/albums/h216/tha...Difono41998.jpg

Ελίνα ευχαριστούμε.

:pity:

Share this post


Link to post
Share on other sites

Από τα ΝΕΑ (11.10.2008). Δεν χρειάζονται δικά μου σχόλια για το αναχρονιστικόν κάποιων νόμων...

http://www.tanea.gr/default.asp?pid=12&ct=...8&artid=1403694

http://www.tanea.gr/default.asp?pid=2&ct=4...4&artid=1403558

ΓΝΩΜΗ Επικίνδυνοι αποκλεισμοί

ΤΟΥ ΓΙΩΡΓΟΥ ΝΤΑΛΑΡΑ

ΔΗΜΟΣΙΕΥΘΗΚΕ: 11 Οκτωβρίου 2008

Ακούνε καλά τ΄ αυτιά μας; Μάλλον ναι. Δυστυχώς. Γιατί ήδη οι ωτοβλεψίες αναφέρθηκαν σε αυτό το θέμα με αφορμή τον αποκλεισμό της υποψηφιότητας του ηθοποιού Καραφίλ Σένα.

Στην ίδια ταινία του Βασίλη Ντούρου, «Το βουνό μπροστά», μουσική έχει γράψει ο συνθέτης Ντάσο Κούρτη, συνάδελφος μουσικός και μάλιστα εξαιρετικός. Ο Ντάσο ζει και εργάζεται νόμιμα στην Ελλάδα πάνω από δεκαπέντε χρόνια. Παντρεύτηκε εδώ, έκανε οικογένεια και φορολογείται σαν Έλληνας πολίτης. Πριν από λίγες μέρες τού ανακοινώθηκε τηλεφωνικά ότι ναι μεν η ταινία συμμετέχει επίσημα στο Φεστιβάλ, η μουσική του όμως δεν μπορεί να είναι υποψήφια για Κρατικό Βραβείο, γιατί ο συνθέτης δεν είναι Έλληνας, βάσει νομοθετημένης απόφασης! Αυτό στην Ελλάδα της Ευρώπης του 2008 μάς προσβάλλει όλους σαν κοινωνία. Τέτοιου είδους αποκλεισμοί είναι επιεικώς ενδείξεις οπισθοδρόμησης, συντηρητισμού και μικροψυχίας το λιγότερο. Και το περισσότερο, επικίνδυνοι. Ίσως μερικές χιλιάδες e-mail από απλούς πολίτες στο υπουργείο Πολιτισμού θα βοηθούσαν να αρθεί αυτή η απαράδεκτη και αναχρονιστική απαγόρευση.

Share this post


Link to post
Share on other sites

Ελεος....!!!

Δεν μπορώ να καταλάβω τι σόι μυαλά μας κυβερνούν.... :blink: :)

Share this post


Link to post
Share on other sites

Θαυμάσια! Και καθόμαστε και λέμε τριτοκοσμικές χώρες τη Σιέρα Λεόνε και την Μποτσουάνα.Μια χαρά είναι αυτές.

Share this post


Link to post
Share on other sites

Πραγματικά απαράδεκτη απόφαση που προσβάλλει όλους τους πολίτες αυτής της χώρας.

Share this post


Link to post
Share on other sites

Απαράδεκτο.

Τα γαϊδούρια,οι ατάλαντοι και οι βλαχοπολιτισμένοι.Δεν μπόρεσαν να μάθουν ότι η μουσική δεν έχει σύνορα;

Δεν μπόρεσαν να βάλουν το μυαλό τους να δουλέψει χωρίς ρατσισμό;

Η μουσική είναι διεθνής γλώσσα.

Εύχομαι η μουσική του φίλου Ντάσο Κούρτι να υπερβεί τα βραβεία τους και να τραβήξει μόνη τον δρόμο της.Και σίγουρα θα βγεί μπροστά.

Γιώργο Νταλάρα πέρα απο το ότι είσαι ο μεγαλύτερος τραγουδιστής και μουσικός εδώ και χρόνια στην καρδιά μας πάνω απο όλα,είσαι σπουδαίος σαν άνθρωπος και σαν σωστός πολίτης.

Share this post


Link to post
Share on other sites

Ευρωπαική χώρα και εκσυγχρονισμός και Ολυμπιακοί αγώνες και ...."τρίχες κατσαρές"...

Στη δεκαετία του '50 δεν μπορούσες να κάνεις τίποτα αν ήσουν κομμουνιστής...

Το 1964 (επί κυβερνήσεως Παπανδρέου) δεν μπορούσες να μπεις στο Ηρώδειο με το "’ξιον Εστί" αν ήσουν ο Μπιθικώτσης...

Το 1983 απαγορευόταν να μιλήσεις στην κρατική τηλεόραση αν ήσουν ο Καζαντζίδης (κόψιμο 3ης εκπομπή "Ρεπόρτερς")

Το 1993 γνωστός μου, φαντάρος τότε και νυν δημοτικός σύμβουλος Καλαμαριάς, ενώ δικαιούταν να υπηρετήσει 12μηνο σαν προστάτης, το έχασε και υπηρέτησε 18μηνο, γιατί στο φάκελό του (το 1993 επαναλαμβάνω, επί Μητσοτάκη) έγραφε πως ήταν κομμουνιστής...

Πριν από ένα μήνα σχεδόν, η ωμή κατακρεούργηση της εκπομπής του Τσάμπρα γιατί, έτσι...

Την ίδια εποχή και η απαγόρευση της μετάδοσης της συναυλίας στο Καλλιμάρμαρο από τον κύριο πρόεδρο της Ολυμπιακής Επιτροπής...

Και τώρα η απαγόρευση στον Ντάσσο Κούρτι...γιατί δεν είναι, λέει, Έλληνας...Λες και οι άλλοι όλοι που έβγαλαν τα "αποφασίζομεν και διατάσσομεν" στις παραπάνω περιπτώσεις ήταν περισσότερο Έλληνες...

Τελικά σ'αυτή τη χώρα δεν έχει αλλάξει τίποτα...Απολύτως τίποτα...

Όλα τ'άλλα που λένε είναι παπαριές....

Συγχαρητήρια για μια ακόμη φορά...

Ελλάδα....Αθάνατη Ελλάδα...

Share this post


Link to post
Share on other sites

Δυστυχώς, τα σκουριασμένα γρανάζια του ελληνικού κράτους πρέπει να αλλαχθούν. Πολλοί νόμοι θέλουν δεύτερη ανάγνωση και να προσαρμοσθούν στις σύγχρονες συνθήκες της ζωής.

Share this post


Link to post
Share on other sites
Από τα ΝΕΑ (11.10.2008).

Το άρθρο μου το παραχώρησε η Ελίνα με την παράκληση να το ανεβάσω στο forum.Ελίνα ευχαριστούμε. :(:confused:

http://i65.photobucket.com/albums/h216/tha...006/0002-67.jpg

Share this post


Link to post
Share on other sites

Λείπει πολύ ένα κείμενο, μια φράση του Γ.Νταλάρα για τα μαύρα μας τα χάλια. Στην κοινωνία, στην πολιτική σε όλα. Ο τρόπος που γράφει δεν είναι μόνο καταγγελτικός , αφήνει πάντα μια νότα αισιοδοξίας. Ο τρόπος γραφής του είναι στήριξη και παρηγορία. :)

Share this post


Link to post
Share on other sites
Λείπει πολύ ένα κείμενο, μια φράση του Γ.Νταλάρα για τα μαύρα μας τα χάλια. Στην κοινωνία, στην πολιτική σε όλα. Ο τρόπος που γράφει δεν είναι μόνο καταγγελτικός , αφήνει πάντα μια νότα αισιοδοξίας. Ο τρόπος γραφής του είναι στήριξη και παρηγοριά.  ;)

Θα συμφωνήσω ΑΠΟΛΥΤΑ με την Ελίνα!! :)

Share this post


Link to post
Share on other sites
''ΩΡΑΙΟ ΤΟ...ΜΠΟΥΖΟΥΚΙ ΣΟΥ...ΓΙΩΡΓΟ ΜΟΥ! γράφει ο Γιώργος Νταλάρας

ΦΩΝΗ: ’κου ρε φίλε, να το ξέρεις απ' την αρχή για να μην παρεξηγούμαστε. Το πρόβλημά μου δεν είναι η μεταξύ μας διαμάχη, ούτε θέλω δανεικά, αλλά το πώς θα λάμψει η αλήθεια για σας τους δήθεν λαΪκούς τραγουδιστές, για να 'χει ο κόσμος να πορεύεται. Γιατί αν θες να ξέρεις τον κόσμο δεν τον ενδιαφέρει ούτε το ψευδοκράτος του Ντενκτάς, ούτε η κρίση στο Λίβανο -κι αυτά τα διαφημιστικά κόλπα για τους Παλαιστίνιους να τ' αφήσετε- ούτε η διαγραφή του Αναστόπουλου, ούτε το αρνάκι με καπέλο. Εκείνο που τον καίει πραγματικά είναι να ξεχωρίσει ποιοι είναι γνήσιοι λαϊκοί τραγουδιστές και ποιοι εκμεταλλεύονται τις ευκαιρίες, τη χώνονται και κονομάνε οι αχώνευτοι! Αυτά τα άπλυτά σου θα βγάλω στη φόρα και ας ξέρω πως θα γίνω αντιπαθητικός και μη μου ζητήσεις τον λόγο ΔΕΝ ΘΑ ΣΟΥ ΤΟΝ ΔΩΣΩ. Να πας να βρεις το δίκιο σου αλλού.

ΤΡΑΓΟΥΔΙΣΤΗΣ: Μα....

Φ: Ναι και αλλού...Όπως έχεις μάθει! Με τις διαφημιστικές σου πονηριές, τις ίντριγκες με τα κόμματα, και τις πλάτες της εταιρίας σου. Μήπως έτσι δεν κατάφερες να κερδίσεις τους αφελείς θαυμαστές σου;; Εμείς όμως φίλε δεν μασάμε. ’κου λοιπόν μια σειρά από λόγους για τους οποίους δεν μπορείς να είσαι λαΪκός τραγουδιστής όπως προκλητικά ισχυρίζεσαι.

ΤΡ: Μα.....

Φ : Πρώτα απ' όλα δεν έχει μα. Οι λαϊκοί τραγουδιστές μιλάνε απλά και ντόμπρα χωρίς έντεχνα λεκτικά σχήματα, μεγάλες κουβέντες και ανιαρές δικολαβίες!!

ΤΡ: Μα εγώ ένα ''μα'' είπα.

Φ : Τα βλέπεις; Μόλις είδες τα σκούρα τα γυρίζεις! Αλλάζεις θέμα παιδί μου! Χαμαιλεοντισμός και επιτηδευμένη σκέψη, τεχνικές απαντήσεις και φωνητικά τερτίπια όπως ακριβώς στη δουλειά σου. Σε φαγε η τεχνολογία. ’σε που....

ΔΗΜΗΤΡΑΚΗΣ: Μπαμπά, μπαμπά, στο τηλέφωνο. Σε ζητάνε, απ' την Ελευθεροτυπία.

ΤΡ: Τι λες παιδάκι μου, λάθος θα κάνανε, εγώ δεν ξέρω τίποτα.

Φ : Νάτα, βάλε τώρα τους φίλους σου στα μέσα ενημέρωσης, βάλε που δεν αφήνεις τίποτα να πέσει χάμω και να οι ειδήσεις και δώστου οι συνεντεύξεις.

ΤΡ: Μα μου τις ζητάνε!

Φ : Αυτοί ρε δεν είναι δημοσιογράφοι, συγγενείς σου είναι. ’σε που μου 'μαθες να στέλνεις και δελτία τύπου.

ΤΡ: Εγώ;

Φ : Α! είσαι και θρασύτατος, κάνεις και υπαινιγμούς. Επιτέλους!! Ξεμπροσιάστηκες!! Για να καταλάβει ο κόσμος με πoιον έχει να κάνει. Το καλό παιδί! Ο τραγουδιστής του λαού! Που τραγουδάει τους καυμούς του και γελάει! Τσεπώνει μετά τα χιλιάρικα και φεύγει. Οι πραγματικοί λαϊκοί τραγουδιστές όμως ζουν τα τραγούδια τους, τα νοιώθουν!! ερμηνεύουν δηλαδή τον πόνο και τον καυμό της προσωπικής τους ζωής. Κατάλαβες;;; Και μη μου αρχίσεις τις προβοκάτσιες -κανένας τραγουδιστής δεν πονάει σήμερα, όλοι με δραχμές πληρώνονται- και τέτοια, Η διαφορά τους από σένα είναι ότι αυτοί δεν υποκρίνονται είναι αγνοί και απλοϊκοί!

ΤΡ: Α! Τόσο πολύ....

Φ : Βεβαίως! Δεν έχουν τίποτα να κρύψουν. Με το αξιοπρεπέστατο νυχτερινό μαγαζί τους, με το ριγέ καλοραμένο κασμίρι, με το χειροποίητο ξώραφο, και το καμάρι της γερμανικής τεχνολογίας, ολοκληρώνουν το αληθινό προφίλ τους. Έτσι ακριβώς όπως τους φανταστήκαμε. Ανυποψίαστοι, γραφικοί και ντόμπροι. Όπως τους αρμόζει. Γιατί να είναι σεμνοί; Η σεμνότητα σημαίνει υποκρισία!

ΤΡ: Ξέρετε, αυτό δεν το πολυκατάλαβα και....

Φ : Ούτε και θα καταλάβεις ποτέ. Τό'χασες το τραίνο σ' έφαγε η μεγαλομανία σου, οι ποιητές το ''μεγάλο έργο'' οι έντεχνοι βράχοι, οι πολιτικές συναυλίες, οι συναυλίες στα θέατρα, ο κομμουνισμός και η αποστασιοποίηση;

ΤΡ: Ποιά; Πότε ήρθε;

Φ : Α! Τώρα δεν καταλαβαίνεις ε; Μου παριστάνεις εκείνους τους καθυστερημένους θαυμαστές σου που ακούνε κόκκινο και χειροκροτάνε!! αν είναι δυνατόν!!!! Μήπως είσαι κομμουνιστής; Και αμέσως μετά το γυρίζεις, αρχίζεις τα κόλπα σου. Ρίχνεις και μια φιλανθρωπία έτσι για να εντυπωσιάσεις, όπως κάνουν οι κεφαλαιοκράτες και οι μεγαλοκαρχαρίες. Μήπως είσαι φασίστας; Και όλα αυτά, πατώντας επί πτωμάτων ρίχνοντας συναδέλφους που άλλος 11, άλλος 12, άλλος 15 ολόκληρα χρόνια προσπαθούν να σηκωθούν κι αυτοί λίγο να πάρουν τα πάνω τους και δεν βρίσκουν κάτι ένα τρόπο....

ΤΡ: Ένα βίντζι ας πούμε;

Φ : Τι υπεροψία Θεέ μου!!! Εσύ είσαι ο συνδικαλιστής, ο λαϊκός μουσικός που μελετάει με τις ώρες και πονάει τη μουσική μας παράδοση; Φίλε αλλού αυτά! Rock Μουσική, παρέες με τον Πετρίδη, ντισκοτέκ και μηχανή χίλια κυβικά από τη μια, και απ' την άλλη ανατολίτικα τραγούδια ούτι και κανονάκι δεν γίνεται.

ΤΡ: !!!!!!

Φ : Τι είπες; Το κανονάκι δεν το βάζεις πάνω στη μηχανή; Έχεις και τρίποδο; Δεν τ' αφήνεις αυτά που μας απέκτησες και χιούμορ. Μου μαθες και τις νέες τάσεις και τους νέους σκηνοθέτες. Για να 'σαι μέσα στα πράγματα και μετά θες να λέγεσαι και λαϊκός!..... Τι θράσος! Εσύ παιδί μου δεν είσαι λαΪκός, ελαφρολαΪκός και κανταδόρος είσαι!

Πού ακούστηκε λαϊκός τραγουδιστής να κανονίζει τις δουλειές του μόνος του, χωρίς ατζέντη, χωρίς δικηγόρο, χωρίς πατρόνο, ούτε καν κολλητό, χωρίς ποσοστά! Όλα μόνος σου ρε;;

ΤΡ: Μα πήρα ένα δικηγόρο τηλέφωνο γιατί ήθελα επ' ευκαιρία να μου εγκρίνει και το γνήσιον του νταλγκά μου, αλλά δεν τον βρήκα. Είχε πάει στα κλαρίνα.

Φ : Αλλού αυτά! Γιατί δεν τον πήρες το πρωί;

ΤΡ: Τον πήρα και το πρωί, αλλά είχε πάει στα προπύλαια στη διαδήλωση για τη χούντα του Εβρέν.

Φ : Αυτό αποκλείεται! Ας την λάσπη!!

ΤΡ: Αλήθεια σας λέω! οι καιροί βλέπετε αλλάζουν.

Φ: Αυτό δεν αφορά εσένα! Οι γνήσιοι άνθρωποι δεν αλλάζουν. Έτσι γίνεται και με τους πραγματικούς λαϊκούς τραγουδιστές. Δεν έχουν ανάγκη, ούτε τεχνική, ούτε λογική, ούτε σκέψη, ούτε προόδους, ούτε...

ΔΗΜΗΤΡΑΚΗΣ: Μπαμπά φέρανε την κονσόλα και το ΕΚΟ, πού να τα βάλουνε;

ΤΡ: ’σε με Δημητράκη, τώρα μιλάω.

Φ : ....αυτά τα εικοστετρακάναλα και η τεχνολογία απ' τη μια, οι δήθεν προβληματισμοί κι' οι αγωνίες απ' την άλλη, είναι γι αυτούς που δεν έχουν ταλέντο. Γιατί βλέπεις ο λαΪκός τραγουδιστής δεν χρειάζεται τίποτα απ' αυτά. Ανοίγει το στόμα του και .... τραγουδάει. Έτσι απλά. Σαν τρωγλοδύτης!! Ο λαϊκός τραγουδιστής πρέπει να είναι αυτό που λέμε πριμιτίφ! Όσο πιο πριμιτίφ γίνεται! Μέχρι αηδίας! Για να μπορεί να μοιάζει στους παλιούς, στους πάρα πολύ παλιούς, στους πρώτους, πρώτους!!

ΤΡ: !!!....!!!

Φ : Μετά είναι και κάτι άλλο. Δεν πείθεις ρε παιδί μου!!! Η ζωή σου είναι κάπως(!) πώς να στο πω δεν έχει σημασία που κι εσύ από κει ξεκίνησες. Δεν έχει σημασία το πώς ζούσες κάποτε. Σήμερα τι γίνεται! ’ραξες ευτυχισμένος με ΜΙΑ γυναίκα, αν είναι δυνατόν, πού ακούστηκε τραγουδιστής με μία γυναίκα! Και νάταν τουλάχιστον ένα κορίτσι της ''δουλειάς'' έστω ένα σεγόντο, μια ντιζέζ απ' το Πέραμα τέλος πάντων να κρατούσες τα προσχήματα. Ευτυχισμένος και υγιής! Πώς θες να μας γοητεύσεις;; Χωρίς νά 'χεις αρρωστήσει ποτέ, για να φιλοσοφήσεις τη ζωή, χωρίς ένα νευρικό κλονισμό, χωρίς ένα έλκος απ' το ξενύχτι, και το ποτό, κάτι σα γαστρίτιδα στην ανάγκη! Τίποτα!!! τραγουδιστής - αθλητής! Τέρας υγείας;! Ταύρος είσαι ρε;

ΤΡ: Συγγνώμη, εγώ, Αιγόκερως είμαι αν μπορώ να ελπίζω σε κάτι.

Φ : Πάλι το χαζό κάνεις;; Τι να ελπίζεις καυμένε, όλα κόντρα και ψεύτικα. Γι αυτό σου λέω ’σε, ψευτονταλγκάς! Έχασες τον τίτλο που τόσο επιθυμείς.

ΔΗΜΗΤΡΑΚΗΣ: Μπαμπά είναι 6 η ώρα μου 'χες πει να σου θυμίσω να πάρεις τον Θεοδωράκη.

ΤΡ: Σώπα αγόρι μου θα βρούμε κανένα μπελά!! Με συγχωρείτε κύριε για μισό λεπτό. Με βρίζετε τόση ώρα και δεν ξέρω ποιος ακριβώς είστε αν και γνωστή η φυσιογνωμία σας! Μήπως είστε μουσικός;

Φ : Όχι

ΤΡ: Τραγουδιστής συνάδελφος;

Φ : Όχι

ΤΡ: Μήπως σας θυμάμαι από πιτσιρικάς σε κανένα μαγαζί στην Ιερά οδό;

Φ : Όχι

ΤΡ: Μήπως είστε κανένας μακρινός συγγενής του Πολυκανδριώτη;

Φ : Ούτε

ΤΡ: Τότε θα είστε ιμπρεσσάριος.

Φ : Όχι....όχι

ΤΡ: Ε, τότε μήπως είστε τρελλός;;;

Φ : Θρασύτατε, ανώμαλε, ουρακοτάγκο, θα σου κάνω μήνυση, θα σε στείλω δελτίο τύπου, θα το πάω και μόνος μου...

ΤΡ: Μια στιγμή...και συνεχίζετε! Δημητράκη πάλι παιδάκι μου παίζεις με τις βρύσες μας; Θα τις χαλάσεις! Δεν σου 'χω πει ότι, όταν η δραχμή πέφτει, ο χρυσός ανεβαίνει;....

Αυτό ήταν το κείμενο που δημοσιεύθηκε το πρώτο δίμηνο του 1984. Και το 2006 εξακολουθεί να είναι διαχρονικό.

Επαναφέρω το κείμενο του Νταλάρα, άνευ άλλου σχολίου για τα blogαρισμένα μυαλά ορισμένων.

Γράψτους όλους στα παλαιότερα των υποδημάτων σου, αγαπημένε μας Γιώργο!

Share this post


Link to post
Share on other sites

''ΩΡΑΙΟ ΤΟ...ΜΠΟΥΖΟΥΚΙ ΣΟΥ...ΓΙΩΡΓΟ ΜΟΥ! γράφει ο Γιώργος Νταλάρας

[..]

Αυτό ήταν το κείμενο που δημοσιεύθηκε το πρώτο δίμηνο του 1984. Και το 2006 εξακολουθεί να είναι διαχρονικό.

Mια αναρτηση κειμενου του Γ.Νταλαρα στο μουσικο περιοδικο "Κανονακι" της εποχης (Ιανουάριος-Φεβρουάριος 1984-Τευχος Νο.01)

απο το αρχειο της Ελινας το 2006..Ε..τωρα μιας και βρεθηκε και το εξωφυλλο του περιοδικου (εστω και σε αυτην τη κατασταση)

σκεφτηκα κ με την αδεια της Ελινας να το "ανεβασω" για να ειναι πιο ολοκληρωμενη η αναφορα μας..

(Το σχετικο κειμενο στην 1η σελιδα της ενοτητας αλλα και στην αμεσως παραπανω αναδημοσιευση απ την Μαρω..)

1984-(IANOYARIOS-FEBROYARIOS)-KANONAKI-NO-1-(arthr.jpg

ΚΑΝΟΝΑΚΙ

"Περιοδικό για τα κατορθώματα της λαϊκης εμπνευσης"

Τεύχος 1, Αθήνα, Γενάρης-Φλεβάρης 1984.

Ιδιοκτησία και διεύθυνση: Βαγγέλης Βαβανάτσος, Παναγιώτης Κουνάδης.

(Κώστας Τζόβενος: παρουσίαση συζήτηση,

Ρεμπετολογία: κριτική απόψεων του Μάνου Χατζιδάκι)

-Στην φωτογραφια του εξωφυλλου διακρινονται-αν δεν κανω λαθος- οι Λ.Παπαδοπουλος (απ'τα δεξια..)

Αχ.Θεοφίλλου,Χρ.Νικολόπουλος,Ακης Πανου( ;),και κρυμμενος στις "φυλλωσιες" ο Μ.Ρασούλης..η μυστηρια σκια

κατω δεξια με την κιθαρα σαν τον Νταλαρα μου κάνει..-

Πηγή:

http://diskoryxeion..../blog-post.html

3 people like this

Share this post


Link to post
Share on other sites

Να είσαι καλά,Μάριε!

2 people like this

Share this post


Link to post
Share on other sites

252784_471018329584084_1466213145_n.jpg

Είχα παρακαλέσει πριν χρόνια να ανέβει το κείμενο στο ΚΑΝΟΝΑΚΙ σκαναρισμένο. Έγινε από τον Μάκη τότε αλλά πλέον δεν φαίνεται. Θυμάμαι  είχα κουραστεί πάρα πολύ για να μεταφέρω το κείμενο αυτούσιο στο forum.Κάποιοι κουράστηκαν και κουραστήκαμε πολύ να μαζεύουμε υλικό με επιμονή κι αγάπη. Για να έρχονται κάποιοι άλλοι και να επιδίδονται στο άθλημα του copy paste. Λεφτά δεν ζητάμε σαφώς αλλά ΤΟΥΛΑΧΙΣΤΟΝ πηγή να αναφέρετε βρε αθλητές. Κι εδώ στο forum το έβαλα πρώτη φορά, αυτή είναι η πηγή μέσω εμού. Γιατί ΟΛΑ έχουν τη σημασία τους. Όπως τα γραμματάκια του κοριτσιού του Γυμνασίου που ήμουν τότε και σημείωνα το πού και πότε του περιοδικού. ΚΑΝΟΝΑΚΙ τεύχος 1(Γενάρης-Φλεβάρης 1984).

252682_471018662917384_841674413_n.jpg

kanonaki_editorial.jpg

Και το editorial ή καλύτερα το σημείωμα του εκδότη μαζί με τα περιεχόμενα.

6 people like this

Share this post


Link to post
Share on other sites
Guest
You are commenting as a guest. If you have an account, please sign in.
Reply to this topic...

×   You have pasted content with formatting.   Remove formatting

×   Your link has been automatically embedded.   Display as a link instead

Loading...
Sign in to follow this  
Followers 0