Sign in to follow this  
Followers 0
Νταλαρόφιλη

Αφιέρωμα στον Λευτέρη Παπαδόπουλο στον Ιανό

21 posts in this topic

Αν και η χθεσινή εκδήλωση μεταδόθηκε από το Δεύτερο Πρόγραμμα, θα γράψω δυο λόγια...

Την εκδήλωση παρουσίασαν ο Αντώνης Ανδρικάκης και η Μαργαρίτα Μυτιληναίου.

Για τον Λευτέρη Παπαδόπουλο μίλησαν οι:

Γιάννης Ευσταθιάδης (συγγραφέας)

Δημήτρης Δανίκας (δημοσιογράφος)

Νίκος Μωραίτης (στιχουργός και δημοσιογράφος)

Ελένη Ζιώγα (σεναριογράφος)

Τα τραγούδια που ακούστηκαν ήταν τα εξής:

Τζαμάϊκα - Ορχήστρα (Μ. Λοΐζου)

Οδός Αριστοτέλους - Μελίνα Ασλανίδου (Γ. Σπανού)

Τι σου 'κανα και πίνεις - Μ. Ασλανίδου (Μ. Πλέσσα)

Τζαμάϊκα - Μ. Ασλανίδου (Μ. Λοΐζου)

Ανεστάκι - Μ. Ασλανίδου (Ν. Τάτση)

Αχ χελιδόνι μου - Γιώργος Νταλάρας (Μ. Λοΐζου)

Έχω έναν καφενέ - Γ. Νταλάρας (Μ. Λοΐζου)

Μη με ρωτάς - Γ. Νταλάρας (Μ. Λοίζου)

Κάποτε θα 'ρθουν - Γ. Νταλάρας (Μ. Θεοδωράκη)

Σαν τον μετανάστη - Γ. Νταλάρας & Μ. Ασλανίδου στη Β' φωνή (Z. Livaneli)

Κάποιος χτύπησε την πόρτα - Γ. Νταλάρας (Στ. Κουγιουμτζή)

Στην αλάνα - Γ. Νταλάρας (Γ. Σπανού)

"Τα λόγια που 'ναι έξω απ' τα τραγούδια..." - Γ. Νταλάρας (Γ. Νταλάρα)*

Αυτά τα χέρια - Λευτ. Παπαδόπουλος (Δ. Μούτση)

Πριν το χάραμα - Λευτ. Παπαδόπουλος & Γ. Νταλάρας (Μουσική & Στίχοι: Γ. Παπαϊωάννου

Και 2 ορχηστρικά που δε θυμάμαι αυτή τη στιγμή ποιά ήταν (νομίζω το ένα ήταν το Δε θα ξαναγαπήσω ;;; (Μ. Λοΐζου)

*Το τραγούδι αυτό απ' ότι φαίνεται θα περιλαμβάνεται στο καινούριο cd!!!! :D

Δεν είμαι 100% σίγουρη για τη σειρά, και ελπίζω να μην έχω ξεχάσει κάτι...

Οι μουσικοί της ορχήστρας ήταν:

Μπουζούκι: Μανώλης & Ανδρέας Καραντίνης

Ακορντεόν: Ντάσο Κούρτη

Πιάνο: Γιώργος Παπαχριστούδης

Επίσης ένας μουσικός που έπαιζε μπάσο κι ένας κιθάρα, δυστυχώς δε θυμάμαι τα ονόματά τους...

Ο Γιώργος Νταλάρας έπαιξε κιθάρα.

Φυσικά δεν πρέπει να παραλείψω να πω ένα μεγάλο ευχαριστώ στα παιδιά που με σκέφτηκαν και μου κράτησαν θέση! Να 'στε καλά! :D

Θα ακολουθήσει μικρό φωτορεπορτάζ... :D

Share this post


Link to post
Share on other sites

ανενεργά links

Μερικές δεν είναι και πολύ καθαρές γιατί είχα κυριολεκτικά χωθεί ανάμεσα στους επαγγελματίες φωτογράφους και επειδή έπεφτε το σχετικό σπρώξιμο για το ποιός θα προλάβει να βγάλει φωτογραφία, δεν είχα χρόνο να εστιάσω σωστά... :D:D:D

Share this post


Link to post
Share on other sites

To "ΠΑΝΕ ΝΑ ΠΕΙΙΙΙΙΣ!!!!" μπορεί να μη το είπε, αλλά είχε την... τιμητική του...

My Webpage :D

Αυτά για σήμερα, και συγνώμη για τα 3 απανωτά Post :D

Share this post


Link to post
Share on other sites

Πανε να πεις στους δηθεν τραγουδιστες τι σημαινει ΝΤΑΛΑΡΑΣ.Πανε να πεις πως οταν τραγουδαει ο Μεγαλος οι αλλοι απλως ......Πανε να πεις πως ολα ειναι δικα του ακομα και τα πιο απλα τραγουδια.Πανε να πεις πως οταν τραγουδας ψυχη μου ανατριχιαζουν κ' οι πετρες.Καποιος χτυπησε την πορτα και δεν ηταν ο βοριας.Ηταν ο απολυτος ερμηνευτης.Μας γιατρευεις την ψυχη μας το μυαλο μας την καρδια μας.

Share this post


Link to post
Share on other sites

Δεν είχα την τύχη να είμαι παρών στη χθεσινή εκδήλωση του Ιανού, ευτυχώς όμως η ραδιοφωνική μετάδοση από το Β' πρόγραμμα (που απέδειξε για άλλη μια φορά πως το ραδιόφωνο μπορεί να διαδραματίσει και έναν εναλλακτικό ρόλο κόντρα στη σύγχρονη "ερτζιανή" πραγματικότητα των play list, της απουσίας παραγωγών εκπομπών, και των πληρωμένων, επαναλαμβανώμενων μέχρι τελικής πτώσεως, μεταδόσεων εφήμερων "σουξέ" ) βοήθησε να ζήσουμε έστω και από μακριά το κλίμα της βραδιάς.

Μιας βραδιάς που ξεκίνησε με τις ομιλιές για τον στιχουργό Λευτέρη Παπαδόπουλο.Ομιλίες που δεν ξέφυγαν από το γνωστό ύφος της "αγιογραφίας" (ικανοποιώντας φαντάζομαι το "ναρκισσισμό" του Λευτέρη) κάτι αναμενόμενο βέβαια σε τέτοιου είδους εκδηλώσεις αφιερώματα στο βαθμό που ψυχραιμότερες προσεγγίσεις του έργου ενός δημιουργού δεν δύναται να απαντηθούν σε ολιγόλεπτες ομιλίες.

Και δικαιολογημένο βέβαια για τον Λευτέρη Παπαδόπουλο (που δικαίως άνοιξε τον κύκλο αυτών των αφιερωμάτων) γιατί τί πραγματικά μπορείς να του προσάψεις σαν κατηγορία;

Ελάχιστα πράγματα μπροστά στην προσφορά του, και στον πλούτο των συναισθημάτων που μας γέννησε ο λόγος του.Ενός ανθρώπου που αγωνίστηκε σε δύσκολες εποχές και καθιερώθηκε απολαμβάνοντας πλέον καθολική αναγνώριση.Και που δεν πρέπει να αγνοηθεί πέρα από το έργο του η προσπάθεια του να αναγνωριστεί ο στιχουργός ως ισότιμος δημιουργός του τραγουδιού.Και να μνημονεύεται πάντοτε ισάξια με τον συνθέτη και τον τραγουδιστή σε μια εποχή που κοντεύει να εξαφανιστεί η οποιαδήποτε αναφορά στους δημιουργους στα εξώφυλλα και τα οπισθόφυλλα των φορέων του ήχου.

Ενός ανθρώπου που με την ενεργητικότητά του και πολυγραφότητά του μέχρι και σήμερα αποδυκνύει πως η διαύγεια πνεύματος και η δημιουργία δεν συμβαδίζουν πάντοτε με τη συμβατική ηλικία αλλά με την ψυχή.Και σε αυτό ο Λευτέρης παραμένει έφηβος.Γιαυτό του συγχωρούμε και το "ναρκισσισμό" και τη αθυροστομία του για την οποία βέβαια μόνο ακουστά έχουμε από τους¨"Λευτεριστές".

Σε αυτό το πρώτο μέρος της εκδήλωσης αναμφισβήτητα ξεχώρισαν τα λόγια της Ελένης Ζιώγα που με περίσση μαεστρία,έπλεξε τους στιχους του Λευτέρη με τρόπο ώστε να φωτίσει τη διττή προσωπικότητά του:

και λόγιος και μάγκας, και ποιητής και "βρωμόστομος", τρυφερός μα συνάμα και κυνικός.

Η Κα Ζιώγα ξέφυγε από την κοινοτυπία, εντυπωσίασε και προκάλεσε την ευθυμία στην αίθουσα.Της αξίζουν χίλια μπράβο.

Στο μουσικό β΄μέρος είχαμε ορισμένες εκπλήξεις τηρουμένων των αναλογιών.

Πρώτη από αυτές η μη συνύπαρξη Νταλάρα- Ασλανίδου έστω σε ένα τραγούδι.Περίμενα το "Τι σου ΄κανα και πίνεις" να το ακούσω από κοινού.Λέτε να έπιασαν τόπο οι ενστάσεις ακροατών του Νταλάρα σχετικά με την αναγκαίοτητα συνέχισης μιας συνεργασίας που μοιάζει να είναι στα όρια του κορεσμού;

Προσωπικά δεν το πιστευω-υπάρχει και Ευρωπαϊκή περιοδεία εν' όψει- μάλλον συμπτωματικό ήταν το γεγονός.

Δευτερη έκπληξη το "Μη με ρωτάς" και το "Κάποτε θα'ρθουν" τραγούδια που ξέφυγαν από τα χιλιοακουσμένα 'Αχ χελιδόνι μου" , 'Αλάνα" κλπ, κλπ και δείχνουν να ενσωματόνονται και αυτά σιγά σιγά στο ρεπερτόριο του Γιώργου, αν υπολογίσουμε και το αφιέρωμα του Παπαδόπουλου στο μέγαρο, προς μεγάλη ικανοποιήση πολλών από εμάς.

Ειδικά η ερμηνεία στο "Κάποτε θά ' ρθουν" μπορεί να χαρακτηριστεί σπαρακτική, εμένα με συγκίνησε.

Τρίτη και μεγαλύτερη εκπληξη(αν και ενδόμυχα όλοι περιμέναμε κάτι καινούριο) ήταν το ολόφρεσκο "Τα λόγια που ' ναι έξω απ' τα τραγούδια" από το "Σπαέι το ρόδι" που αναμένουμε.Μια σύνθεση του ίδιου του Νταλάρα που αποδυκνύει για άλλη μια φορά πως ίσως υποβάθμισε τη συνθετική του δυνατότητα, σε σχέση με τις ιδιότητες του μουσικού και του τραγουδιστή.

Πιστεύω, με βάση τα ελάχιστα δείγματα που έχουμε μέχρι σήμερα, πως θα μπορούσε να μας έχει χαρίσει περισσότερα δικά του τραγούδια, πάντοτε υποστήριζα πως ένας άνθρωπος με τέτοιες γνώσεις πάνω στη μουσική και με τις ομολογούμενες και από τρίτους γνώστες, εντυπωσιακές ικανότητες στο παιξιμο των οργάνων δεν ήταν δυνατον να μην έχει και τη "φλέβα' του δημιουργού.

Το χτεσινό δείγμα γραφής νομίζω πως ενισχύει αυτή την άποψη και διογκώνει περισσότερο την ανυπομονησία για έναν ολοκληρωμένο δίσκο με δικές του μουσικές.Το έχει αναφέρει άλλωστε σε ανύποπτες στιγμές και για μένα ήταν πάντοτε αυτό που από τον Νταλάρα με "εξίταρε" περισσότερο σε σχέση με τα "προσεχώς" του.

Να σημειώσω επίσης τις ευχές που ακούστηκαν από τον Λευτέρη Παπαδόπουλο προς τον εορτάζοντα Μίκη Θεοδωράκη, και την αφιέρωση του Νταλάρα του τραγουδιού ¨Σαν τον μετανάστη" προς εκείνον, για τον ίδιο λόγο.

Από τη ραδιοφωνική μετάδοση δεν μου δημιουργήθηκε η εικόνα πως ήταν και ο Θεοδωράκης παρών (διορθώστε με αν κάνω λάθος) μάλλον ήταν ευχές εκ του μακρόθεν ευελπιστώντας στην ακρόαση του Μίκη.Δεν ξέρω αν η υγεία του δεν το επιτρέπει, νομίζω όμως που θα άξιζε τον κόπο να καταβάλει μια προσπάθεια να είναι εκεί τιμώντας και τον Λευτέρη Παπαδόπουλο και τον Γιώργο Νταλάρα που δεν χάνουν την ευκαιρία πάντοτε με τις πράξεις τους να δηλώνουν την αφοσιωσή τους.Το σχόλιο με όλο τον σεβασμό που τρέφω στον δημιουργό, τον άνθρωπο και τον αγωνιστή Μίκη Θεοδωράκη.

Τέλος ένα πρώτο μπράβο σε όλους όσους σκέφτηκαν να "στήσουν" αυτά τα αφιερώματα και να γεμίσουν με ανυπομονησία την προσμονή μας για τα απογεύματα Τετάρτης,στις ζωές μας.Θα ακολουθ΄σουν και άλλα μπράβο, φαντάζομαι.

ΥΓ1:Tους στιχουργούς που θα παρουσιαστούν τους ξέραμε ήδη.Με το πρόγραμμα που "ανέβηκε" στο φόρουμ (από την Χρύσα-ευχαριστούμε)παρατήρησα πως στις 14 Μαρτίου στο αφιέρωμα για τον Κώστα Τριπολίτη θα είναι ξανά παρών για να τραγουδήσει ο Νταλάρας μαζί με τον Βασίλη Παπακωνσταντίνου μεταξύ άλλων!!!

Νομίζω πως όσοι μετανιώσαμε για τη χτεσινή μας απουσία, ή δεν σταθήκαμε τυχεροί θα έχουμε την ευκαιρία να επανορθώσουμε...

ΥΓ2:Οι μουσικοί που δεν θυμόταν παραπάνω η Χρύσα, είναι ο Μίμης Ντούτσουλης στο κοντραμπάσο και ο-και κουμπάρος του Λευτέρη Παπαδόπουλου- Γιάννης Παπαζαχαριάκης στην κιθάρα και τις ενορχηστρώσεις.

Share this post


Link to post
Share on other sites

Συμφωνώ απόλυτα με όσα είπε ο Μάκης και να συμπληρώσω μόνο μια εικόνα:Τον Παπαδόπουλο να αφιερώνει στο Νταλαράκι του το "Πριν το χάραμα" και το Νταλάρα να ανεβαίνει στη σκηνή και να το λένε αγκαλιά.Η ομορφότερη για εμένα εικόνα της βραδιάς και η οποία αποδεικνύει και την τεράστια αγάπη του ενός προς τον άλλον.

Και όσον αφορά το τραγούδι τους ήταν πργαματικά υπέροχο.

Share this post


Link to post
Share on other sites

Το αφιέρωμα, που ξεκίνησε χτες το Β΄ Πρόγραμμα, σε σημαντικούς στιχουργούς του ελληνικού τραγουδιού, πολύ σωστά "εγκαινιάστηκε" από τον Λευτέρη Παπαδόπουλο. Είναι, ίσως, ο μεγαλύτερος, εν ζωή και εν ενεργεία, Έλληνας στιχουργός. Γράφω και "εν ενεργεία", γιατί, βέβαια, υπάρχει κι ένας Βίρβος!

Η χτεσινή βραδιά(8/11) τα διέθετε όλα : ατμόσφαιρα, ποιότητα, χιούμορ, συγκίνηση, ουσία και, φυσικά, ανθρώπινο μέτρο, που τόσο λείπει στις μέρες μας.

Η Χρύσα, ο Μάκης, η Δροσοσταλίδα και η Νεφέλη τα έγραψαν όλα! Η βραδιά ήταν μοναδική και υπέροχη. Τα τραγούδια του Παπαδόπουλου είναι μεγάλα και, χτες,για άλλη μια φορά, μας ταξίδεψαν...

Θα ήθελα όμως, να καταγράψω εδώ, κάτι πιο προσωπικό και υποκειμενικό, έτσι, σαν μια κατάθεση συναισθημάτων.

Τον Νταλάρα τον γνώρισα, σε ζωντανές εμφανίσεις, από τα χρόνια της εφηβείας μου, στις αρχές του '80, δηλ. στις εμφανίσεις του στον Ορφέα, στις μεγαλειώδεις συναυλίες του στο Ολυμπιακό Στάδιο, στη συνεργασία του με την Αλεξίου στην Τέντα και σε ό,τι ακολούθησε από τότε ως τις μέρες μας...

Είχα λοιπόν "συνηθίσει" έναν Νταλάρα, σε δυνατές ενορχηστρώσεις, εξαιρετικές βέβαια ερμηνείες, με πολυπληθές κι εκδηλωτικό κοινό και, γενικότερα, στις συνθήκες που ορίζουν το δίπολο : "τραγουδιστής-σταρ", από τη μια κι από την άλλη, το κοινό του. Δεν το αναφέρω αρνητικά, αλλά ρεαλιστικά, έτσι το ένιωθα. Κι αν σ' αυτήν την εικόνα υπήρχε "μια απόσταση"(ειδικά στις μεγάλες ανοιχτές συναυλίες), υπήρχε, ταυτόχρονα, και το "μεγαλείο του μύθου". Ακόμα και σε πιο κλειστούς χώρους(θέατρα, Ιερά Οδός, Ζυγός, κ.τ.λ.) ίσχυαν-για μένα- τα παραπάνω, τηρουμένων, φυσικά, των αναλογιών.

Χτες είχαμε την, σπάνια, ευκαιρία, να απολαύσουμε έναν διαφορετικό Νταλάρα, σ' ένα κλίμα "οικογενειακό", "σπιτικό". Ένιωσα σα να ήμουν(μαζί με καλούς φίλους) μέλος μια μεγάλης παρέας, σ' ένα σπίτι, σ' ένα ζεστό χώρο κι ο Νταλάρας να τραγουδούσε μόνο για μας, για τους φίλους του. Δεν ξέρω αν ανάλογη ατμόσφαιρα υπήρχε και στις μπουάτ τη δεκαετία του '70, αλλά νομίζω ότι κι εκεί θα υπήρχε η ανάλογη απόσταση του μαγαζιού : τραγουδιστή και πελάτη. Ο Νταλάρας χτες ήταν λιγότερο τραγουδιστής και περισσότερο φίλος, ένα φίλος που το συναίσθημα ξεχείλιζε από μέσα του και μας το μετέδιδε, ανθρώπινα, χαμηλόφωνα-χωρίς εντάσεις -αλλά από καρδιάς κι από ψυχής, σπαρακτικά, όπως έγραψε κι ο Μάκης.

Δεν ξέρω αν χτες "έχασε" ο "τραγουδιστής-Νταλάρας", ή ο "Νταλάρας-μύθος", αλλά, ένιωσα, έναν άλλον Νταλάρα, έναν ευαίσθητο μουσικό και άνθρωπο, που άγγιξε την ψυχούλα μου.

Share this post


Link to post
Share on other sites
Ο Νταλάρας χτες ήταν λιγότερο τραγουδιστής και περισσότερο φίλος, ένα φίλος που το συναίσθημα ξεχείλιζε από μέσα του και μας το μετέδιδε, ανθρώπινα, χαμηλόφωνα-χωρίς εντάσεις -αλλά από καρδιάς κι από ψυχής, σπαρακτικά, όπως έγραψε κι ο Μάκης.

Δεν ξέρω αν χτες "έχασε" ο "τραγουδιστής-Νταλάρας", ή ο "Νταλάρας-μύθος", αλλά, ένιωσα, έναν άλλον Νταλάρα, έναν ευαίσθητο μουσικό και άνθρωπο, που άγγιξε την ψυχούλα μου.

Φίλε, Τάσο αυτό ακριβώς έκανε τον Νταλάρα ,χθες, πιο "ακριβό" και "μονάκριβο". Για μένα η χθεσινή εικόνα του Νταλάρα είναι από τις πιο γνήσιες και αληθινές που έχω ποτέ δει!!!!

Share this post


Link to post
Share on other sites

Συμφωνώ με τους προλαλήσαντες... και να σκεφτήτε πως εάν δεν υπήρχε πρόβλημα και με την κιθάρα του θα ακούγαμε και άλλα τραγούδια που τελευταία στιγμή τα έβγαλε έξω.

Τελικά πόσο μας λείπουν τέτοιες συγκεντρώσεις;

Share this post


Link to post
Share on other sites

Ευχαριστούμε παιδιά, για την κατάθεση των εντυπώσεών σας. Κάποιοι από εμάς σταθήκαμε άτυχοι και δεν μπορέσαμε να είμαστε στην Αθήνα για την όμορφη και ζεστή βραδιά. Εσείς καταφέρατε να μας ''περάσετε'' λίγο από την ατμόσφαιρα.

''Κάποτε θάρθουν''. Ήμουν στο αυτοκίνητο κι από την εισαγωγή κιόλας, συγκλονίστηκα. Νάσαι καλά Λ.Παπαδόπουλε! Νάσαι καλά Γ.Νταλάρα! Και νάσαι καλά Μ.Θεοδωράκη!

Πολύ όμορφο και το καινούργιο τραγούδι. Αποδεικνύει πως ο Νταλάρας και ως συνθέτης πολλά έχει να προσφέρει.

Υ.Γ Ο κορυφαίος Μίκης -τελευταία- μου δημιουργεί απορίες. Μία αφορμή η επιστολή διαμαρτυρίας του, επειδή κόπηκαν κάποιες συναυλίες του. Έχει άδικο, κρίνω. Και μία άλλη αφορμή η απουσία του από τιμητικές εκδηλώσεις φίλων του. Η κακή υγεία του δεν είναι λόγος, πλέον. Μόλις την περασμένη εβδομάδα επισκέφθηκε τον Αρχιεπίσκοπο για να συμφάγουν.

Με περισσή λύπη , τα τελευταία σχόλια. Δεν είναι μόνο ο εαυτός μας και το έργο μας.

Share this post


Link to post
Share on other sites

Μπορει οι υποχρεωσεις μου να με κρατησαν μακρια απο αυτη τη μαγευτικη βραδια,παραμενω ομως συγκλονισμενη....Δεν υπαρχουν λογια για τον Γιωργο..Απλα αισθανομαι την αναγκη να του πω ενα μεγαλο ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ που υπαρχει και δινει φως στις ψυχες μας...Να'σαι καλα Γιωργο....

Share this post


Link to post
Share on other sites

’κουσα το αφιέρωμα από το ραδιόφωνο! Υπέροχη ατμόσφαιρα! Τα τραγούδια του Παπαδόπουλου καταλύτης αισθημάτων! Ο Νταλάρας άμεσος, ακριβής, παθιασμένος...Τι άλλο καλύτερο; Τυχεροί όσοι ήσασταν εκεί! :D

Share this post


Link to post
Share on other sites

Απ'όσο άκουσα στο ραδιόφωνο....ήταν ............................................μαγεία!

Πολύ ζήλεα που δεν ήμουν εκέι καθώς καιλυπηθηκα που τέτοια τραγούδια λείπουν απ'τη καθημερινή μας πραγματικότητα!

Share this post


Link to post
Share on other sites

Είναι από εκείνες τις βραδιές που ξέρεις ότι ζεις κάτι μοναδικό. Κάτι που θα μείνει στην ιστορία, αλλά ακόμη περισσότερο στις καρδιές μας. Από την αρχή μέχρι το τέλος, (με εξαίρεση ίσως τα λόγια του Ισαάκ Σούση, για τον οποίο θα μου επιτρέψετε να πω ότι προτιμώ τους στίχους του παρά τον πεζό του λόγο), όλα ήταν όμορφα γλυκά βγαλμένα θαρρείς από παλαιότερες, πιο αθώες, "παρείστικες" εποχές.

Για άλλη μια φορά καταλάβαμε πως τα τραγούδια του Λευτέρη... περνούν τα χρόνια και είναι σαν καινούργια, γιατί όλα γραφτήκανε για σένα.... κι ο καθένας ας αποδώσει όπου επιθυμεί το «εσένα».

Μια -όχι και τόσο καλή- φωτογραφία, είναι όμως από το τραγούδι του Νταλάρα. Εδώ έπαιζαν τη μουσική γέφυρα ανάμεσα στις 2 στροφές.

http://i63.photobucket.com/albums/h140/mar...rantinisdal.jpg

ΥΓ: Αυτό το «μινόρε» και η ευαισθησία που βγάζει στα τραγούδια που έχει γράψει ο ίδιος ο Νταλάρας είναι ένα άγγιγμα ψυχής που το έχουμε ανάγκη όλοι.

Και δυο φωτογραφίες του Προέδρου:

Το πρώτο τραγούδι που είπε όταν ανέβηκε στη "σκηνή". Τα σηκωμένα χέρια ανήκουν στην ’ννα Νταλάρα, η οποία έδειξε έναν ανεξάντλητο ενθουσιασμό όλη τη βραδιά και δεν πτοήθηκε ακόμη και όταν είχε τη "χαρά" να την πλησιάσει η γνωστή-άγνωστη για το γνωστό δώρο... :)http://i63.photobucket.com/albums/h140/mar...otonproedro.jpg

http://i63.photobucket.com/albums/h140/mar...hr/proedros.jpg

Share this post


Link to post
Share on other sites

" Όταν η ψυχή είναι στο στόμα δεν είναι στη θέση της".

Μπορεί και να μην ειπώθηκε έτσι ακριβώς από τον Ισαάκ Σούση,αλλά ήταν αυτή που μου έκανε μεγαλύτερη εντύπωση απ' όλα όσα ειπώθηκαν το προχθεσινό βράδυ από τους ομιλητές.

Ο Γιάννης Ευσταθιάδης προσπάθησε την κοινωνιολογική προσέγγιση των στίχων του Λευτέρη Παπαδόπουλου και μάλλον κούρασε,απ'οτι κατάλαβα τους παρευρισκομένους(για τους ακροατές δεν μπορώ να γνωρίζω).

Ο Δημήτρης Δανίκας ,μόνο για τον "πρόεδρο "δε μίλησε.Για τον εαυτό του,πάντως είπε αρκετά.Και τι είδους παιδεία έχει.Αγγλική αν δεν απατώμαι.Το Αγγλικό φλεγματικό χιούμορ όμως,το οποίο προσωπικά έχω σε μεγάλη εκτίμηση,δεν κατάφερε να το κατανοήσει και να το υιοθετήσει.Δε γέλασα καθόλου,με τις όποιες απόπειρές του.Ούτε με έκανε καν να χαμογελάσω.

Ο Ισαάκ Σούσης,ήταν αυτός που κυριολεκτικά με μάγεψε.Απίτευτα τρυφερός.

Ο Νίκος Μωραίτης ...απλός,λιτός και ουσιαστικός.

Η Ελένη Ζιώγα.....Χαριτωμένη(γυναίκα γαρ).

Βρήκα πάντως την προσπάθειά της αρκετά συμπαθητική.Πολύ καλή η ιδέα της για το κίνημα των αθυρόστομων.

Για το μουσικό μέρος της βραδυάς ότι και να γράψω,νομίζω είναι περιττό.

Συμφωνώ με όλα όσα ειπώθηκαν από τους προηγούμενους.

Share this post


Link to post
Share on other sites
Guest
You are commenting as a guest. If you have an account, please sign in.
Reply to this topic...

×   You have pasted content with formatting.   Remove formatting

×   Your link has been automatically embedded.   Display as a link instead

Loading...
Sign in to follow this  
Followers 0