Ρωμιοσύνη - Άξιον Εστί (Romiosini - Axion Esti)

[Νταλαρόφιλη 1,305]

Επιτέλους έφτασε η στιγμή που όλοι περιμέναμε! Από χθες το απόγευμα κυκλοφορεί το CD! Κάποιες εντυπώσεις θα γράψω παρακάτω...

Κατ' αρχάς πιστεύω πως οποιοδήποτε σχόλιο πάνω στη "Ρωμιοσύνη" και το "’ξιον Εστί" περιττεύει. Πρόκειται για δυο τεράστιας αξίας έργα, τόσα τεράστιας που νιώθω πολύ μικρή για να πω οτιδήποτε!

Αυτό που θέλω να αναφέρω είναι ότι πρόκειται για μια εξαιρετική δουλειά, απ' όλες τις απόψεις. Όσοι είμασταν στις συναυλίες στο Μέγαρο (εγώ ήμουν τη 2η μέρα 11/11/05) ζήσαμε μαγικές στιγμές. Οι ερμηνείες ήταν μεγαλειώδεις και αποτυπώθηκαν έτσι όπως έπρεπε στο CD! Ο ήχος είναι τέλειος, ακούγονται τα πάντα πεντακάθαρα! Επίσης το βιβλίο-CD είναι πολύ προσεγμένο, και απ' την πρώτη στιγμή που το είδα μου άρεσε πολύ το εικαστικό μέρος...

Δε μπορώ να προσθέσω κάτι άλλο αυτή τη στιγμή, εκτός από τη συγκίνησή μου που ξανάκουσα αυτά τα δυο έργα, μετά από σχεδόν ένα χρόνο απ' τις μαγικές βραδιές του Μεγάρου... Επίσης δηλώνω πανευτυχής που σ' αυτή την εποχή μέσα σ' όλη τη μετριότητα που κυριαρχεί δυστυχώς, εκδίδονται τέτοια έργα, που μόνο καλό μπορούν να κάνουν στους ανθρώπους! Για ακόμα μια φορά ευχαριστώ από καρδιάς τον Γιώργο Νταλάρα και όλους όσους εργάστηκαν για την υλοποίηση και των συναυλιών και του δίσκου, και εύχομαι να είναι όλοι καλά, και να συνεχίσουν να μας χαρίζουν τέτοια διαμάντια!

[Apostolis 2,082]

Τι να πει κανείς για την Ρωμιοσύνη και για το ’ξιον Εσί. Όλα έχουν ειπωθεί.

Ένα μεγάλο μπράβο σε όλους τους συντελεστές για την αφιλοκερδή προσφορά της τέχνης τους.

Τώρα όσον αφορά το CD. Πολύ καλή παραγωγή, προσεγμένο booklet, όμορφα εικαστικά.

Ένα πράγμα δεν μου αρέσει. Ο ήχος. Και εδώ θα διαφωνήσω με την Χρύσα που είπε οτι ο ήχος είναι τέλειος. Ο ήχος δεν είναι τέλειος. Ούτε κατά διάνυα.

Ναι. Ο ήχος είναι πεντακάθαρος χωρίς καθόλου θόρυβο. Συμφωνώ. Πράγμα πάρα πολύ καλό για μια ζωντανή ηχογράφηση. Και η ηχοληψία είναι πολύ καλή. Τα όργανα ακούγονται πολύ καθαρά και ξεχωρίζουν.

Αλλά ο ήχος δεν είναι τέλειος. Υπάρχουν πάρα πολλά μπάσα που μπουκώνουν τα ηχεία. Επίσης, για πολλοστή φορά, δεν είμαι καθόλου ευχαριστημένος με την ψηφιακή επεξεργασία. Δεν ξέρω για ποιο λόγω αλλά και σε αυτό το CD κατά την ψηφιακή επεξεργασία του ήχου, έχει αυξηθεί η ένταση του ήχου με αποτέλεσμα να κοπούν συχνότητες και να μειωθεί η ποιότητα του ήχου.

Τέλος παρατήρησα οτι σε κάποια τραγούδια υπάρχουν κάτι σαν "πήδηματάκια" στον ήχο. Δεν ξέρω αν το κάνει μόνο το δικό μου CD αλλά δεν νομίζω γιατί δεν είναι θέμα CD αλλά του ίδιου του ήχου.

Για παράδειγμα:

Στο "Μπήκαν στα σίδερα" .. με το που μπαίνει ο Νταλάρας και λέει "Μπήκαν στα σίδερα και στη φωτιά", ακούω ένα "πηδηματάκι" στην λέξη "φωτιά", διάρκειας μερικών χιλιοστών του δευτερολέπτου. Είναι αρκετό όμως για να νομίζω οτι ή ο Νταλάρας έχει λόξιγκα ή κάτι δεν πάει καλά με το CD. Παραδείγματα όπως αυτό, δυστυχώς, υπάρχουν πολλά, νομίζω κυρίως στο CD της Ρωμιοσύνης.

Για να μην παρεξηγηθώ, είμαι ευτυχισμένος με την έκδοση αυτού του CD. Και πως να μην είμαι. Ο μεγαλύτερος Έλληνας τραγουδιστής δισκογραφεί για μία ακόμη φορά ένα διπλό CD με τον μεγαλύτερο Έλληνα συνθέτη σε επικά έργα δύο πολυ μεγάλων Ελλήνων ποιητών! Όλη η Ελλάδα πρέπει να είναι ευτυχισμένη με τέτοιες δουλειές. Προάγουν τον πολιτισμό μας, επαναφέρουν παλιές μνήμες και μεταφέρουν γνώση.

Δίσκος - έργο, κειμήλιο για όλους μας!

[neck 627]

...

[Apostolis 2,082]

Δυστυχώς δεν φταίει η Universal. Παρόμοια ηχητική επεξεργασία έχω συναντήσει και σε CD της MINOS. Έχω παραδείγματα, αλλά θα βγούμε εκτός θέματος αν κάνουμε αυτή τη συζήτηση.

[neck 627]

Ένα πράγμα δεν μου αρέσει. Ο ήχος. Και εδώ θα διαφωνήσω με την Χρύσα που είπε οτι ο ήχος είναι τέλειος. Ο ήχος δεν είναι τέλειος. Ούτε κατά διάνυα.

Ναι. Ο ήχος είναι πεντακάθαρος χωρίς καθόλου θόρυβο. Συμφωνώ. Πράγμα πάρα πολύ καλό για μια ζωντανή ηχογράφηση. Και η ηχοληψία είναι πολύ καλή. Τα όργανα ακούγονται πολύ καθαρά και ξεχωρίζουν.

Αλλά ο ήχος δεν είναι τέλειος. Υπάρχουν πάρα πολλά μπάσα που μπουκώνουν τα ηχεία. Επίσης, για πολλοστή φορά, δεν είμαι καθόλου ευχαριστημένος με την ψηφιακή επεξεργασία. Δεν ξέρω για ποιο λόγω αλλά και σε αυτό το CD κατά την ψηφιακή επεξεργασία του ήχου, έχει αυξηθεί η ένταση του ήχου με αποτέλεσμα να κοπούν συχνότητες και να μειωθεί η ποιότητα του ήχου.

...Συμφωνώ απόλυτα με τον Αποστόλη...Και αυτήν την παρατήρηση ήθελα να την κάνω και για το "Σπάει το Ρόδι"...Ας φέρουμε π.χ. στο αυτί μας το "Έφυγες ολόγυμνη",το "Εννιά μαχαίρια",ή ακόμα και το "Όλα γραφτήκανε για σένα"...Τα ηχεία μπουκώνουν και η ποιότητα του ήχου..."μπασαρει" για τα καλά... Γιατί;;; Ας ελπίσουμε να μην είναι η αρχή ενός νέου "ηχητικού πολιτισμού" της Universal...Εδώ φαίνεται η απουσία ενός Γανωσέλη...Δυστυχώς!!

[EKOSTEL 8,742]

Θυμάμαι, σε μια συνέντευξή του, τον Μπιθικώτση να αναλύει την μεγάλη δυσκολία στην ερμηνεία της Ρωμιοσύνης. Και πόσο τον είχε δυσκολέψει. Στο studio. Χαρακτηριστικά ανέφερε πως ένας τραγουδιστής πρέπει να μελετήσει την Ρωμιοσύνη γιατί πρόκειται για το πιο δύσκολο έργο κι έχει να διδαχθεί από αυτό το έργο. Τότε μπορεί να αποκαλείται μεγάλος τραγουδιστής. Το έργο-μνημείο της μουσικής μας ιστορίας παρουσιάστηκε ΖΩΝΤΑΝΑ στο Μέγαρο Μουσικής. Είχα την ευτυχία να παρακολουθήσω τις παραστάσεις. Όλοι καταθέσαμε τις απόψεις μας και συμφωνήσαμε για το εξαίρετο του αποτελέσματος, για το πάθος της ερμηνείας του Νταλάρα. Φαινόταν να είχε μελετήσει την κάθε λεπτομέρεια.

Σήμερα έχουμε στα χέρια μας την έκδοση σε cd των σπουδαίων συναυλιών. Πρόκειται για ευτυχή στιγμή της ελληνικής δισκογραφίας. Ξαναηχογραφήθηκε η Ρωμιοσύνη μετά από σαράντα χρόνια. Κι ο Γ.Νταλάρας αποδεικνύει -και σε όσους δεν ήταν παρόντες τον Νοέμβριο του 2005 στο Μέγαρο- πως είναι ο καλύτερος μαθητής του δασκάλου του. Και δεν έμεινε μόνο εκεί. Έδωσε μια νέα πνοή στην απόδοση του έργου. Εκτός του καλλιτεχνικού γεγονότος θα πρέπει να μνημονεύσουμε και την κοινωνική διάσταση σε σχέση με τους σκοπούς του σωματείου ''Επιστροφή''. Το σπουδαιότερο όλων όμως -κατά την γνώμη μου- είναι η εποχή που παρουσιάζεται αυτό το έργο(μαζί με το άλλο κορυφαίο έργο, το ’ξιον εστί). Μέσα σε όλο αυτό το σκουπιδαριό και στην φίμωση καθετι πνευματικού και υψηλού νοήματος έρχεται αυτή η έκδοση. Να γίνει πιο προσιτό και στους νέους Έλληνες. Αυτούς -τουλάχιστον - που έχουν διάθεση να συμμετέχουν στην περιήγηση της ιστορίας της ελληνικής μουσικής (και κατ΄επέκταση του τόπου).Και μόνο γι αυτόν τον συμβολισμό αξίζουν συγχαρητήρια στον Γ.Νταλάρα! Και για την τόλμη του!

[HARDET 1]

Για αρχή, είμαι πανευτυχής που μόλις πήρα (σχεδόν όπως και πέρισυ) ένα υπέροχο δώρο Χριστουγέννων.

[Tasos 3]

Για τόσο μεγάλα έργα, όπως η "ΡΩΜΙΟΣΥΝΗ" και το "ΑΞΙΟΝ ΕΣΤΙ", οι όποιες κρίσεις είναι, μάλλον, περιττές.

Είναι τέτοιο το μεγαλείο των Θεοδωράκη, Ελύτη και Ρίτσου, που η αποδοχή τους είναι καθολική.

Είναι μεγάλη τιμή για την Ελλάδα που έχει συνθέτες παγκόσμιας εμβέλειας, όπως είναι ο Χατζιδάκις κι ο Θεοδωράκης. Και βέβαια διαθέτουμε και τέσσερις(4) βραβευμένους-με διεθνούς κύρους βραβεία-ποιητές. Αναφέρω (4) - κι όχι (2) - γιατί, τελευταία, όπως καίρια επισήμανε στην εκπομπή του της περασμένης Παρασκευής(22/12) 0 Οδυσσέας Ιωάννου, γίνεται λόγος μόνο για τα βραβεία "ΝΟΜΠΕΛ" του Σεφέρη και του Ελύτη. Κι όμως, τόσο ο Βάρναλης όσο κι ο Ρίτσος έχουν βραβευτεί με το βραβείο "ΛΕΝΙΝ", το οποίο, στην εποχή του, είχε ένα, σχεδόν, αντίστοιχο κύρος. Νομίζω, λοιπόν, ότι δεν πρέπει να "ξεχνάμε" αυτήν την εύστοχη παρατήρηση του Οδυσσέα Ιωάννου.

Έτσι, μια έκδοση σαν την πρόσφατη των έργων "ΡΩΜΙΟΣΥΝΗ-ΑΞΙΟΝ ΕΣΤΙ", με τους άξιους συντελεστές της, τον συγκεκριμένο ανθρωπιστικό σκοπό της και με ερμηνευτή, έναν από τους σημαντικότερους του ελληνικού τραγουδιού, τον Γιώργο Νταλάρα, μόνο χαρά κι ευτυχία μπορεί να μας γεμίσει.

Μπράβο λοιπόν σε όλους κι ιδιαίτερα στον Νταλάρα, "για την τόλμη του" -όπως γράφει ο Θεοδωράκης στο σημείωμά του στο ένθετο της έκδοσης - "να ανεμίσει πάνω από τα κεφάλια των Ελλήνων τις σημαίες της ποίησης του Γιάννη Ρίτσου και του Οδυσσέα Ελύτη"...

Όσον αφορά το θέμα της ερμηνείας-πέρα από το αυτονόητο "σωστό"- αυτών των μεγάλων και δύσκολων έργων (που έχουν ερμηνευτεί, σε πρώτη εκτέλεση, από τον μέγα Γρηγόρη Μπιθικώτση) από τον Νταλάρα, είναι καθαρά υποκειμενικό και, για τον καθένα μας, αυστηρά προσωπικό. Δεν μπορεί όμως να μην αποκτά ιδιαίτερη βαρύτητα, η παρακάτω διαπίστωση( όπως καταγράφεται στο ένθετο του δίσκου) του Μίκη Θεοδωράκη :

"...Θα πρέπει να υπογραμμίσω την ωριμότητα της ερμηνείας και την πληρότητα της φωνής του Γιώργου Νταλάρα, που μπορεί σήμερα πια να είναι βέβαιος ότι πήγε αυτά τα δύο "μνημειακά" έργα ένα βήμα πιο μπροστά..."!

Πάντως, εντελώς προσωπικά, κάθε φορά που ακούω αυτές τις συγκεκριμένες ερμηνείες του Νταλάρα, νιώθω ότι τα τραγούδια παίρνουν αίμα στη φωνή του και κυκλοφορούν στις φλέβες μου.

Μέσα, μάλιστα, από την μοναδικότητα όλων των ερμηνειών του Γιώργου Νταλάρα, ξεχωρίζω, ως κορυφαίες, το "Τραβήξανε ψηλά" από τη "Ρωμιοσύνη" και το "Ανοίγω το στόμα μου" από το "’ξιον Εστί".

[Theodore 1,027]

Όπως και οι υπόλοιποι, έτσι και εγώ, δε θα ήθελα να ξανα-αναφερθώ στο μεγελείο των στίχων και των μηνυμάτων των δύο ποιητών. Θα μείνω στα υπόλοιπα. Ξεκινώντας απο έξω η συσκευασία σου δίνει πολύ καλή αίσθηση με το σκληρό εξώφυλλο, και θα την έδινε ακόμη περισσότερο αν υπήρχαν ειδικές θήκες για να "κουμπώνουν" τα cd, και όχι αυτά τα άθλια αφρολεξ που βάζουμε στα μαξιλάρια απο τους καναπέδες!

Εξαιρετική είναι και η δουλειά που έγινε στο βιβλιαράκι. Πολύ προσεγμένη δομή, πολύ ωραίο χαρτί.

Ξεκίνησα να ακούω το cd του ’ξιον Εστί πρώτα γιατί την Ρωμιοσύνη δεν την είχα ξανα ακούσει. Ήθελα να έχω ένα μέτρο σύγκρισης στο μυαλό μου. (Με τον ίδιο τραγουδιστή το 88 ). Ακούγοντας τον Νταλάρα εντυπωσιάστηκα για μία ακόμη φορά. Η φωνή του είναι πιο ώριμη απο τότε. Είναι χωρίς υπερβολή επιβλητική και καθηλωτική. Αγκαλιάζει τέλεια την μουσική και νιώθεις πως "εφαρμόζει" στην ορχήστρα και την συμπληρώνει τέλεια κάνοντας αυτήν τη μαγική σύνδεση της μουσικής του Θεοδωράκη με τα λόγια του Ελύτη. Για να πετύχει η ένωση, η σύνδεση αυτή χρειάζεται ένας επαγγελματίας τεχνίτης, ένας μάστορας της φωνής, που με τη μαστοριά, τη γνώση αλλά και την ενδελεχή μελέτη θα καταφέρει να ενώσει τα λόγια έτσι ΑΚΡΙΒΩΣ όπως πρέπει με τη μουσική. Ο Νταλάρας εδώ αποδεικνύει για άλλη μια φορά, ότι δεν είναι τραγουδιστής, είναι μάστορας της φωνής. Όποιος ξέρει την πραγματική έννοια του όρου μάστορας ,θα με καταλάβει.

Όσον αφορά την ενορχήστρωση, έχω να παρατηρήσω πως υπάρχουν πρωτοτυπίες (τις αναφέρει και Θεοδωράκης). Είναι πολύ πιο δυναμική, μοντέρνα θα έλεγα, και με έντονο το στοιχείο των μπάσων και των κρουστών. (Ίσως αυτά να ήθελαν να τονίσουν στο mastering και ανέκυψαν τα προβλήματα που ανέφερε ο Αποστόλης) Χαρακτηριστικά παρατήρησα τα γυρίσματα των κρουστών στο Της δικαιοσύνης ήλιε νοητέ. Παρ' όλα αυτά όμως δεν χάνει ούτε την αυθεντικότητα, ούτε το σωστό ύφος.

Ο κιμούλης τολμώ να πω πως δε μου άρεσε. Δεν είμαι και ειδικός του λόγου, αλλά νομίζω πως έκανε παύσεις σε λάθος σημεία και τόνιζε λάθος προτάσεις. Επίσης το ύφος του δεν ήταν ανάλογο με την εικόνα που περιέγραφε. Εμένα τουλάχιστον δεν με συγκίνησε.

Θα επανέλθω με τις εντυπώσεις της Ρωμιοσύνης.

[Matthew 0]

...

[Theodore 1,027]

Το κείμενο το έγραψα βιαστικά επειδή δεν το έγραψα στο σπίτι μου και στον δικό μου υπολογιστή.

Κατ αρχήν δεν έχω λάθος στις δύο πρώτες προτάσεις :

την πολύ καλή αίσθηση

την πολύ προσεγμένη δομή

γιατί το "πολύ" είναι επίρρημα που δίνει ένα χαρακτηριστικό στα επίθετα καλή και προσεγμένη.

Οσον αφορά τα ορθογραφικά μου λάθη αυτά είναι μόνο 2.

Τα post που ανέφερες δεν αφορούσαν εσένα και δεν είχαν το ίδιο ύφος με το δικό σου, προσβλητικό, ύφος. Και στο κάτω κάτω είχα δίκιο.

’λλο το "μοντέρνα" να γίνει "μοτνερνα" και άλλο το "LINCOLN" να γίνει "LINTON".

Μεγάλη διαφορά. Ο αναγραμματισμός είναι κάτι που συμβαίνει πολύ συχνά σε όσους πληκτρολογούν γρήγορα, ακόμη και το μπέρδεμα γειτονικών χαρακτήρων στο πληκτρολόγιο. Το Τ όμως στο πληκτρολόγιο με διάταξη QWERTY είναι πολύ μακριά απο το C για να το μπερδέψεις ακόμη και αν πληκτρολογείς με ρυθμό μικρότερο των 0,28 sec/χαρακτήρα που είναι και ο μέσος χρόνος που χρειάζεται ο μέσος χρήστης για να χτυπήσει ένα πλήκτρο στο πληκτρολόγιο.

Οπότε πριν πας να μου την πείς και μάλιστα σε τομέα της επιστήμης μου, ΜΕΛΕΤΗΣΕ πρώτα και μετά κάνε τον έξυπνο. Κατάλαβες;

Και στο κάτω κάτω αν έχεις να πεις κάτι για το δίσκο πες το. Εσύ είσαι εδώ μόνο για να κρίνεις τους άλλους και μάλιστα κακοπροαίρετα. Τη δική μου κρίση την τεκμηρίωσα πιο πάνω.

Συνεπώς ζητώ συγνώμη για τα λάθη μου απο όλο το φόρουμ εκτός του Matthew.

Υ.Γ: Μην πεις στον κόπο να ψάχνεις για λάθη στο κείμενό μου. Τα εξακρίβωσα όλα στο λεξικό. (Σε τι κατάντια μας οδηγούν μερικοί εδω μέσα...)

[kostasp 1]

Είπα κι εγώ!...

Να μην εμφανιστεί η αυτού μεγαλειότητα! Καιρό είχε να κάνει εμφάνιση!

Έτσι, λοιπόν! Εμπρος στο δρόμο που χάραξες Gianna, Matthew, ELDA...και τι άλλο ; Μου διαφεύγει κανένα όνομα;

ΚΑΙ ΞΑΝΑ ΠΡΟΣ ΤΗ ΔΟΞΑ ΤΡΑΒΑ, ΤΡΑΒΑ, ΤΡΑΒΑ, ΚΑΙ ΞΑΝΑ ΠΡΟΣ ΤΗ ΔΟΞΑ ΤΡΑΒΑΑΑΑΑΑΑ! Είσαι αστέρι! Στο ΄χω ξαναπεί! :lol: :lol: :lol: :lol:

Καλές γιορτές!

[Tasos 3]

Ξεκινώντας απο έξω η συσκευασία σου δίνει πολύ καλή αίσθηση με το σκληρό εξώφυλλο, και θα την έδινε ακόμη περισσότερο αν υπήρχαν ειδικές θήκες για να "κουμπώνουν" τα cd, και όχι αυτά τα άθλια αφρολεξ που βάζουμε στα μαξιλάρια απο τους καναπέδες!

Ακούγοντας τον Νταλάρα εντυπωσιάστηκα για μία ακόμη φορά. Η φωνή του είναι πιο ώριμη απο τότε. Είναι χωρίς υπερβολή επιβλητική και καθηλωτική. Αγκαλιάζει τέλεια την μουσική και νιώθεις πως "εφαρμόζει" στην ορχήστρα και την συμπληρώνει τέλεια κάνοντας αυτήν τη μαγική σύνδεση της μουσικής του Θεοδωράκη με τα λόγια του Ελύτη. Για να πετύχει η ένωση, η σύνδεση αυτή χρειάζεται ένας επαγγελματίας τεχνίτης, ένας μάστορας της φωνής, που με τη μαστοριά, τη γνώση αλλά και την ενδελεχή μελέτη θα καταφέρει να ενώσει τα λόγια έτσι ΑΚΡΙΒΩΣ όπως πρέπει με τη μουσική. Ο Νταλάρας εδώ αποδεικνύει για άλλη μια φορά, ότι δεν είναι τραγουδιστής, είναι μάστορας της φωνής. Όποιος ξέρει την πραγματική έννοια του όρου μάστορας ,θα με καταλάβει.

Ο κιμούλης τολμώ να πω πως δε μου άρεσε. Δεν είμαι και ειδικός του λόγου, αλλά νομίζω πως έκανε παύσεις σε λάθος σημεία και τόνιζε λάθος προτάσεις. Επίσης το ύφος του δεν ήταν ανάλογο με την εικόνα που περιέγραφε. Εμένα τουλάχιστον δεν με συγκίνησε.

Φίλε Θοδωρή συμφωνώ κι εγώ με αυτές τις επισημάνσεις σου.

Όσον αφορά την παρουσία του Κιμούλη, παρότι είναι ένας πολύ καλός ηθοποιός, δεν μπορώ να πω ότι εδώ βρίσκεται στην καλύτερη στιγμή του.

Πολύ περισσότερο μου άρεσε ο Γρηγόρης Βαλτινός στο "’ξιον Εστί"(Πρέσπες/Αύγουστος 2006) κι ο Κρατερός Κατσούλης στη "Ρωμιοσύνη"(Κολέγιο Αθηνών/Μάρτης 2006).

[neck 627]

...Θα συνηγορήσω κι εγώ στις σημειώσεις του Θοδωρή και του Τάσου...Ο Κιμούλης ήταν για ακόμα μια φορά υποτονικός και χλιαρός,"άνοστος"...Θα θυμίσω και τον αξεπέραστο Νικήτα Τσακίρογλου,στην ηχογράφηση του 1988...Θα'θελα πολύ να είχα ακούσει την αφήγηση,τόσο στο ’ξιον Εστί όσο και στη Ρωμιοσύνη,από τη φωνή του Γιάννη Μιχαλόπουλου,ίσως κι από εκείνη του Γιάννη Φέρτη...

[Theodore 1,027]

...Θα συνηγορήσω κι εγώ στις σημειώσεις του Θοδωρή και του Τάσου...Ο Κιμούλης ήταν για ακόμα μια φορά υποτονικός και χλιαρός,"άνοστος"...Θα θυμίσω και τον αξεπέραστο Νικήτα Τσακίρογλου,στην ηχογράφηση του 1988...Θα'θελα πολύ να είχα ακούσει την αφήγηση,τόσο στο ’ξιον Εστί όσο και στη Ρωμιοσύνη,από τη φωνή του Γιάννη Μιχαλόπουλου,ίσως κι από εκείνη του Γιάννη Φέρτη...

Και εμένα μου άρεσε πάρα πολύ ο Τσακίρογλου, το σημειώνω τώρα πως τον προτιμώ σε σχέση με τον Κιμούλη.

[ΘΑΝΑΣΗΣ ΠΟΛΥΜΗΧΑΝΟΣ 11,573]

Ξεκινώντας απο έξω η συσκευασία σου δίνει πολύ καλή αίσθηση με το σκληρό εξώφυλλο, και θα την έδινε ακόμη περισσότερο αν υπήρχαν ειδικές θήκες για να "κουμπώνουν" τα cd, και όχι αυτά τα άθλια αφρολεξ που βάζουμε στα μαξιλάρια απο τους καναπέδες!

:lol: :lol: :lol:

Θα συμπλήρωνα κι έναν άλλο χαρακτηρισμό που έδωσε για τα κουμπώματα του cd ένα άλλο μέλος του forum αλλά φοβάμαι πως θα ξεφύγουμε πάλι από το θέμα, οπότε το αφήνω...

Ξεκινώντας από τα αρνητικά , θα συμφωνήσω από την άποψη του Θοδωρή για τη θήκη.Το cd με το παραμικρό κινδυνεύει να πέσει.Αυτό είναι το μόνο αρνητικό που βρίσκω στο εξώφυλο αυτής της μοναδικής, κατά τ'άλλα έκδοσης.

Το μουσικό μέρος είναι μοναδικό.Δεν θα μπω στη διαδικασία συγκρίσεων με την εκτέλεση του Μπιθικώτση , αφενός γιατί την έχω ακούσει εκατοντάδες φορές , αφετέρου γιατί , για μια ακόμη φορά πιστεύω πως μια τέτοια σύγκριση αφορά δυο ανόμοια πράγματα.

Ένα είναι σίγουρο.Πως ο Νταλάρας, για μια ακόμη φορά, ειδικότερα με τη Ρωμιοσύνη, πήρε στα χέρια του ένα μνημειώδες έργο και το πήγε όχι ένα αλλά πολλά βήματα μπροστά.Τόσο η ενορχήστρωση όσο και η προσθήκη της χορωδίας και φυσικά η ερμηνεία του, η οποία διαφέρει κατά πολύ από την πρωτότυπη , δεν τα λέει δηλαδή "ξερά και Μπιθικώτσικα" είναι πολύ πιο λυρικός, νομίζω πως προστέθεσαν στην Ελληνική μουσική ένα νέο κολοσσιαίο δημιούργημα.

Όσον αφορά το "’ξιον Εστί" , σίγουρα αυτή η εκδοχή είναι πολύ πιο προχωρημένη και βελτιωμένη σε όλες τους τομείς από τις προηγούμενες, ειδικά όσον αφορά τον ήχο.Αν και στην έκδοση "remaster" της εκτέλεσης του Νταλάρα στο Ηρώδειο, ο ήχος ήταν πολύ βελτιωμένος.Καμία σχέση με το βινύλιο και την πρώτη έκδοση του cd. Θέλω να πω , εν ολίγοις, πως δε θα μου έλειπε άλλη μια εκτέλεση του "Αξιον Εστί" , σε αντίθεση φυσικά με τη "Ρωμιοσύνη". Θα ήθελα κάποια στιγμή ν'ακούσω τον Νταλάρα να ερμηνεύει τον "Επιτάφιο" πρώτα, το "Αρχιπέλαγος" και πολλά ακόμα τεράστια έργα του Μίκη.

Και κάτι ακόμα που με κάνει και χαίρομαι ιδιαίτερα είναι κάτι που έχω ξαναγράψει.Πως με το "καλημέρα" στη νέα εταιρεία, είχαμε τρεις αξιολογότατες και εκτός του τρέχοντος μουσικού κλίματος παραγωγές.Ας ελπίσουμε κι ας ευχηθούμε πως η συνέχεια θα είναι ανάλογη.

Καλώς μας ήρθες λοιπόν "Ρωμιοσύνη". Να είσαι γερή και δυνατή και να φτάσεις σε όσο το δυνατόν περισσότερους καλούς ακροατές

[ΘΑΝΑΣΗΣ ΠΟΛΥΜΗΧΑΝΟΣ 11,573]

...

[nefeli 1,116]

Τα κλασικά έργα επανέρχονται ξανά και ξανά...

Και δύο τέτοια είναι σίγουρα ισάριθμες κορυφαίες στιγμές του Μίκη Θεοδωράκη, τα "Αξιον Εστί" και "Ρωμιοσύνη". Πριν ένα χρόνο περίπου, τον Νοέμβριο του 2005, είχαν δοθεί στο Μέγαρο Μουσικής δύο συναυλίες με πρωτοβουλία του Γιώργου Νταλάρα και για έναν αληθινά σημαντικό και αξιόλογο σκοπό γιατί δεν είναι όλοι οι "φιλανθρωπικοί" τέτοιοι...-, την ενίσχυση του Συλλόγου Επανένταξης Εθισμένων "Η Επιστροφή". Εκεί ακούστηκε για πρώτη φορά, τριάντα εννέα ολόκληρα χρόνια μετά την ιστορική της εκτέλεση από τον Γρηγόρη Μπιθικώτση το '66 και με τον Νταλάρα να "πατάει" βέβαια γερά σε αυτήν για να δώσει και το προσωπικό, σημερινό του άγγιγμα, η θρυλική "Ρωμιοσύνη", με τους στίχους του Γιάννη Ρίτσου να παίρνουν και πάλι ζωή, όχι μόνον από τη φωνή του Νταλάρα αλλά και από την απαγγελία του Γιώργου Κιμούλη και από μία παιδική χορωδία. Στην περίπτωση των στίχων του Οδυσσέα Ελύτη για το "Αξιον Εστί" προστέθηκε και ο οπερετικός ερμηνευτής Τάσης Χριστογιαννόπουλος, ενώ εξαίρετοι ήταν φυσικά και οι υπόλοιποι συντελεστές που πλαισίωσαν το εγχείρημα: Η λαϊκή ορχήστρα Μίκης Θεοδωράκης, η Ορχήστρα Σύγχρονης Μουσικής της ΕΡΤ υπό τη διεύθυνση του Ανδρέα Πυλαρινού, οι χορωδίες της ΔΕΗ αλλά και του Δήμου Αθηναίων και η νεανική χορωδία του Λεοντείου Λυκείου Νέας Σμύρνης.

Ως είθισται αυτές οι δύο παραστάσεις ηχογραφήθηκαν για να κυκλοφορήσουν σε CD, κάτι που συνέβη πριν λίγες ημέρες. Στη σεμνή παρουσίαση του ήταν παρόντες όλοι οι συντελεστές, ακόμα και ο ίδιος ο κορυφαίος συνθέτης μας παρά την επιβαρυμένη, ως γνωστόν, κατάσταση της υγείας του. Πάντα γενναιόδωρος με τους συνεργάτες του δήλωσε πόσο ευχαριστημένος είναι με την ποιότητα της όλης δουλειάς και εξήρε τον Γιώργο Νταλάρα που "ειδικά στην εποχή που ζούμε είχε την τόλμη να ανεμίσει πάνω απ' τα κεφάλια των Ελλήνων τις σημαίες της ποίησης του Ρίτσου και του Ελύτη καρφωμένες πάνω στο λαμπερό κοντάρι της λαϊκής μουσικής, λαϊκής με την έννοια της μουσικής του λαού που τόσο είναι συνδεδεμένη με τη φωνή του". Με ταπεινότητα ο ερμηνευτής αναφέρθηκε στην εποχή, όταν ήταν δώδεκα δέκα τριών ετών, κατά την οποία πρωτοάκουσε αυτά τα "όχι μόνο τραγούδια αλλά όνειρα, ελπίδες και οράματα που σε παίρνουν σε έναν άλλο κόσμο, καλύτερο και δικαιότερο" για να καταλήξει ότι "είναι το ακριβότερο δώρο που έκανε ο Θεοδωράκης στη γενιά μου". Εμείς θα προσθέσουμε μόνον ότι μέσα από τη δική του προσπάθεια αυτή η νέα, πιο σημερινή ίσως αλλά και πάντα πιστή στα σπουδαία τους πρότυπα διάσταση τους τα φέρνει τώρα και στον καιρό μας για να γίνουν κτήμα μιας ακόμα γενεάς...

Από την Αυγή

23/12/06

[SOFIAGOUL 0]

...

[Νταλαρόφιλη 1,305]

Έχω κι εγώ κάποια "παραπονάκια" από τον ήχο του cd. Μάλιστα τα είχα παρατηρήσει από την πρώτη ακρόαση του δίσκου, απλά είπα να κάνω τον δικηγόρο του διαβόλου μετά τις γιορτές...

Συγκεκριμένα στο τραγούδι "Όλοι διψάνε" την πρώτη φορά που τραγουδά η χορωδία σε ένα σημείο ξαφνικά δυναμώνει ο ήχος! :blink: Μετά όταν μπαίνει ο Νταλάρας (το χέρι τους είναι κολλημένο στο τουφέκι) ο ήχος ξαφνικά χαμηλώνει. Για την ακρίβεια είναι σαν να κόβονται τα ψηλά... Και στο τέλος του τραγουδιού (σε μια γούβα αλάτι) έχει παραμόρφωση.

Σε όλο το υπόλοιπο cd όμως ο ήχος νομίζω ότι είναι πολύ καθαρός! Απλά είναι γεγονός ότι έχει πολλά μπάσα... Είναι γεγονός ότι χωρίς sub woofer δε μπορείς να το ακούσεις το cd... Εμένα πάντως όσο δυνατά κι αν το βάλω δεν τρίζουν τα ηχεία! Τρίζει όμως οτιδήποτε άλλο υπάρχει στο χώρο! :blink: Από έπιπλα μέχρι τζάμια...

[ΘΑΝΑΣΗΣ ΠΟΛΥΜΗΧΑΝΟΣ 11,573]

Έχω κι εγώ κάποια "παραπονάκια" από τον ήχο του cd. Μάλιστα τα είχα παρατηρήσει από την πρώτη ακρόαση του δίσκου, απλά είπα να κάνω τον δικηγόρο του διαβόλου μετά τις γιορτές...

Συγκεκριμένα στο τραγούδι "Όλοι διψάνε" την πρώτη φορά που τραγουδά η χορωδία σε ένα σημείο ξαφνικά δυναμώνει ο ήχος! :blink: Μετά όταν μπαίνει ο Νταλάρας (το χέρι τους είναι κολλημένο στο τουφέκι) ο ήχος ξαφνικά χαμηλώνει. Για την ακρίβεια είναι σαν να κόβονται τα ψηλά... Και στο τέλος του τραγουδιού (σε μια γούβα αλάτι) έχει παραμόρφωση.

Σε όλο το υπόλοιπο cd όμως ο ήχος νομίζω ότι είναι πολύ καθαρός! Απλά είναι γεγονός ότι έχει πολλά μπάσα... Είναι γεγονός ότι χωρίς sub woofer δε μπορείς να το ακούσεις το cd... Εμένα πάντως όσο δυνατά κι αν το βάλω δεν τρίζουν τα ηχεία! Τρίζει όμως οτιδήποτε άλλο υπάρχει στο χώρο! :blink: Από έπιπλα μέχρι τζάμια...

Απορώ πως ξέχασες τον Tasi Hristoyianni (ή κάπως έτσι

[Νταλαρόφιλη 1,305]

Τassi Christoyanni παρακαλώ!

Σωστά αυτό το ξέχασα: στο οπισθόφυλλο, αλλά και μέσα έχει το εξής λάθος:

Στα ελληνικά γράφει Τάσης Χριστογιαννόπουλος και στ' αγγλικά Tassis Christoyannis !!!!! :blink: :blink:

[Tasos 3]

Στο CD "ΡΩΜΙΟΣΥΝΗ - ΑΞΙΟΝ ΕΣΤΙ", ο Γιώργος Νταλάρας κλείνει ως εξής το σημείωμά του(στο ένθετο) :

"...Και ευχή για τους ανθρώπους της ΕΠΙΣΤΡΟΦΗΣ δυο λόγια από το Πρωινό ’στρο του ποιητή : "Εκεί που σμίγει η αγάπη των ανθρώπων είναι η πατρίδα σου".

Για όσους δεν γνωρίζουν, ο στίχος αυτός προέρχεται από την ποιητική συλλογή του Γιάννη Ρίτσου "Πρωινό ’στρο"(γραμμένη στην Αθήνα το Σεπτέμβρη του 1955), η οποία και αποτελείται από ένα(το ομώνυμο) ποίημα(31 σελίδων!), αφιερωμένο στην κόρη του ΕΡΗ. Κάτω από τον τίτλο "ΠΡΩΙΝΟ ΑΣΤΡΟ", ο ποιητής σημειώνει : "μικρή εγκυκλοπαίδεια υποκοριστικών".

Όσοι θέλουν να διαβάσουν όλο αυτό, το τρυφερό νανούρισμα - ποίημα, μπορούν να το βρουν στον Β΄ τόμο των απάντων του Ρίτσου(σελ. 303- 336) που κυκλοφορούν από τις εκδόσεις ΚΕΔΡΟΣ.

Δεν μπορώ, βέβαια, να μην επισημάνω τη σχέση του Γιώργου Νταλάρα με την ποίηση, αφού θα πρέπει να έχει διαβάσει κανείς όλο αυτό το μεγάλο ποίημα, για να "ανακαλύψει" μέσα του τον συγκλονιστικό αυτόν στίχο!

[oberonsghost 15]

This is the recording that re-awakened my interest in Dalaras and his music. I've had this recording running non-stop on my iPod since last November. There's something about the music, the lyrics and his interpretation that I find irresistable and very inspiring.

Secondly, I think that George Kimoulis' reading has been underrated. I think that it is a very modern interpretation which immediately and vividly conveys the honesty, urgency, horror, pathos and desperation of the texts. Perhaps he is not as formal as some other readers have been, but I think that the whole production is stronger for it. And the more I read the texts, the more I think that he got it right. I can see why it is controversial, and maybe, not to everyone's taste.

M

PS: I'm sorry, I'll try and translate this post into Greek when I get a chance. It might just take a little time.....

[ΘΑΝΑΣΗΣ ΠΟΛΥΜΗΧΑΝΟΣ 11,573]

Με αφορμή τη συμπλήρωση 110 χρόνων από τη γέννηση του Γιάννη Ρίτσου, σκέφτηκα σήμερα να δούμε ολόκληρη την εκδήλωση της παρουσίασης του cd με τα εμβληματικά έργα του Μίκη Θεοδωράκη "Ρωμιοσύνη" σε ποίηση Γιάννη Ρίτσου και "Άξιον Εστί" του Οδυσσέα Ελύτη, με βασικό ερμηνευτή τον Γιώργο Νταλάρα, που πραγματοποιήθηκε στο Μέγαρο Μουσικής Αθηνών τον Δεκέμβρη του 2006.
Μιλούν, εκτός των άλλων, ο Μίκης Θεοδωράκης, ο Γιώργος Νταλάρας και ο Μανώλης Γλέζος...

Μίκης Θεοδωράκης προς Γιώργο Νταλάρα: «Τραγουδάς σαν Ελασίτης»

01/05/2019
ΣΥΝΤΑΚΤΗΣ

Θανάσης Γιώγλου

http://www.ogdoo.gr/erevna/rakosyllektika/mikis-theodorakis-pros-giorgo-dalara-tragoudas-san-elasitis