Είπαν για τον Γ.Νταλάρα...

[ΘΑΝΑΣΗΣ ΠΟΛΥΜΗΧΑΝΟΣ 11,579]

Το αφιέρωμα στον Γιώργο Νταλάρα που πραγματοποιήθηκε τις δυο τελευταίες εβδομάδες, με συνεντεύξεις των ερμηνευτών που θα συμμετάσχουν στην αυριανή συναυλία του Ηρωδείου ολοκληρώνεται σήμερα με τη συνέντευξη του Κώστα Μακεδόνα, ο οποίος μιλά για τον Γιώργο Νταλάρα και του στέλνει τις ευχές του για τα γενέθλιά του...

Ήταν δύσκολη η διαδικασία των συνεντεύξεων, αλλά πολύ ευχάριστη. Καταφέραμε και συνομιλήσαμε με 15 από τους 18 ερμηνευτές (δυστυχώς 3 από αυτούς, παρ' όλες τις προσπάθειές μας, δεν καταφέραμε να τους προσεγγίσουμε) και νομίζω πως τελικά κάτι έμεινε από όλη αυτή την ιστορία...

 

Κώστας Μακεδόνας: «Ο Γιώργος Νταλάρας κράτησε τον πήχη πολύ ψηλά»

 

29/09/2019
 

ΣΥΝΤΑΚΤΗΣ

 

Θανάσης Γιώγλου

https://www.ogdoo.gr/prosopa/synenteykseis/kostas-makedonas-o-giorgos-dalaras-kratise-ton-pixi-poly-psila

 

[EKOSTEL 8,742]

Ο Θανάσης Λάλας για τον Γιώργο Νταλάρα

http://mobile.pelop.gr/fullarticle.php?docid=550789&fbclid=IwAR1BvXZzFzTHH9W4PUT1TmzEgiwoI0lO6HhNBY3QnFv4dGnO_KwLGEEeUcg

Λάλας: «Ο Νταλάρας έχει κάνει έφοδο στον ουρανό με τα πόδια στη γη»

26/11/2019 - 12:28

 

Με αφορμή την αποψινή εκδήλωση, ο Θανάσης Λάλας μιλάει στην «Π» για τον «μυθιστορηματικό ήρωα», όπως αποκαλεί τον μεγάλο καλλιτέχνη, εξηγεί τη λαμπρή του διάρκεια, τους λόγους που τον θαυμάζει. Σε προσωπικό επίπεδο δε, εκφράζει την άποψή του για τη γνήσια δημοσιογραφική φωνή, αποκαλύπτει την καλλιτεχνική του φύση, ενώ ως επίμονος γραφιάς, σκέφτεται, όπως μας είπε, να εκδώσει συνομιλίες του με τον Ανδρέα Παπανδρέου, έχοντας ήδη έτοιμα το βιβλίο-βιογραφία του Στέλιου Καζαντζίδη κι ένα περίεργο αφήγημα για την Απόλαυση.

 

Πότε γεννήθηκε η ιδέα του βιβλίου;

Αρχές της δεκαετίας του '90 κάναμε κάποιες συναντήσεις με τον Γιώργο για να γράψουμε ένα βιβλίο γύρω από τη ζωή του και το ελληνικό τραγούδι. Αλλά ο Γιώργος πάντα ήταν επιφυλακτικός έως πολύ επιφυλακτικός κατά πόσο θα μπορούσε να γραφτεί ένα βιβλίο γύρω από τη ζωή του. Πάντα ένιωθε ότι ο ρόλος του είναι η μουσική και το τραγούδι και δεν πίστευε ότι είχε και τόσο σημασία για τον κόσμο να μάθει περισσότερα για τη ζωή του και τον τρόπο που σκέφτεται τα πράγματα. Με τα χρόνια, η φιλία μας έδεσε πολύ. Δημιουργήθηκε μια σχέση εμπιστοσύνης... Εγώ πάντα πίστευα, ακούγοντάς τον να μου αφηγείται ιστορίες, ότι ήταν μυθιστορηματικός ήρωας. Ηταν ένας άνθρωπος που κάθε φορά που τον συναντούσα ήταν ένας άλλος… Ο Νταλάρας έχει πάθος με τη γνώση και εξελίσσεται σε ό,τι κι αν κάνει. Αυτό είναι μια πρόκληση. Τέλος, ο Νταλάρας ήταν και είναι ένας πολύ παρεξηγημένος άνθρωπος. Οταν τον γνωρίζεις καλά, καταλαβαίνεις ότι η εντύπωση που έχει ο κόσμος γι' αυτόν είναι μια παρανόηση.

Πώς σταθήκατε μπροστά στον κίνδυνο της ωραιοποίησης;

Μα ο σκοπός μου ήταν να πω αυτό που ζω και βλέπω. Η αλήθεια δεν ωραιοποιεί. Το είπα και στον πρόλογό μου: Ο Νταλάρας είναι γεμάτος κουσούρια... Αλλά αυτά τα κουσούρια είναι που δημιουργούν αυτή τη μοναδικότητα. Ο Νταλάρας μπορεί να σε εκνευρίσει με τη συνέπειά του, με την πίστη του σε έναν ηθικό κώδικα που έχει, είναι ένας σύγχρονος άνθρωπος παλιάς κοπής... Εχει φοβερή ανθεκτικότητα γιατί είναι φανατικός σε ό,τι κι αν κάνει, δεν υπήρξε ποτέ καθώς πρέπει, αναλαμβάνοντας το κόστος των πράξεών του.

Πού οφείλεται, λοιπόν, το γεγονός ότι τον Νταλάρα είτε τον λατρεύεις είτε τον αντιπαθείς σφόδρα -τίποτα χλιαρότερο;

Τον άνθρωπο που ξεχωρίζει τις περισσότερες φορές τον λούζουν με λάσπες... Γιατί αυτός που ξεχωρίζει μας θυμίζει τη δική μας αποτυχία, δυστυχώς... Οταν ανεβαίνεις τη σκάλα αυτοί που σε βλέπουν από κάτω πρέπει να χρεώσουν κάπου τη δική τους αποτυχία και σου πιστώνουν αμαρτίες που συχνά δεν κουβαλάς. Η Μελίνα έλεγε: Αλίμονο στον άνθρωπο που τον αγαπάνε όλοι... κάτι δεν πάει καλά. Αλλωστε, αυτοί που μας αμφισβητούν είναι αυτοί που μας δίνουν την ευκαιρία να ξαναδούμε άλλη μια φορά τα πράγματα και να διορθωθούμε.

50 χρόνια λαμπρής καριέρας. Πώς εξηγείτε το φαινόμενο Νταλάρα;

Είναι ένας άνθρωπος που ζει κάνοντας αυτό που του αρέσει, δίνεται ολόκληρος, είναι ο άριστος που δεν τον ενδιαφέρει να είναι ο καλύτερος από τους άλλους, αλλά πάντα καλύτερος σε σχέση με αυτό που ήταν ο ίδιος.

Ο Νταλάρας συναγωνίζεται τον εαυτό του, αυτό είναι το ζητούμενό του: Πώς θα γίνει καλύτερος μουσικός ο ίδιος, όχι καλύτερος μουσικός από τους άλλους... Ο Νταλάρας είχε πάντα στόχους, ήθελε να κάνει τη ζωή που ονειρεύτηκε από παιδί. Το όνειρο, ο στόχος, η διάθεση για συνεχή εξέλιξη και αλλαγή μπορεί να βάλει και τον χρόνο με την πλάτη στη γη... Η φθορά είναι συνώνυμη της έλλειψης στόχου... Οταν χάνεις τον δρόμο σου, χάνεις την αντοχή σου, τη δύναμή σου.

 

Η σχέση σας μαζί του μετράει από τα μέσα του '80. Σε τι μοιάζετε, σε τι διαφέρετε, τι «ζηλεύετε» σ' αυτόν.

Μας ενώνει ο πόλεμος που εισπράττουμε από μια μικρή κατηγορία ανθρώπων. Και ο Γιώργος κι εγώ έχουμε δεχτεί πολλές δημόσιες ψευδείς επιθέσεις. Αλλά νομίζω ότι κι αυτός κι εγώ είμαστε σκληρά υλικά για να λυγίσουμε. Τον ζηλεύω και τον θαυμάζω γιατί κάθε μέρα είναι καλύτερος σε αυτό που κάνει, δεν σταματάει να κυνηγάει το αδύνατο, παραμένει διψασμένος, τα καλοκαίρια κρυώνει όταν σκάει ο τζίτζικας και ενώ κόβει βόλτες στα ύψη χρόνια, τα μυαλά του δεν παίρνουν αέρα... Είναι πολύ δύσκολο να είσαι στην κορυφή και να πατάς στη γη, να έχεις κάνει με τις πράξεις σου έφοδο στον ουρανό με τα πόδια στη γη!

Πάμε σ' εσάς. Εχοντας βιώσει, χρόνια, εκ των έσω εφημερίδες και περιοδικά. Πώς βλέπετε το μέλλον του έντυπου Τύπου;

Είμαι από αυτούς που πάντα πίστευα και πιστεύω ότι στην περίπτωση του εντύπου Τύπου δεν υπάρχει παρακμή λόγω διαδικτύου, αλλά παρακμή προσώπων. Πιστεύω ότι θα ξανανθίσουν οι εφημερίδες και τα περιοδικά στη χώρα, όταν θα βρεθούν και πάλι οι άνθρωποι που θα εκπροσωπήσουν την ουσία της έννοιας δημοσιογραφία. Πιστεύω ότι η πλειοψηφία από αυτούς που σήμερα δημοσιογραφούν δεν έχουν ιδέα τι είναι η δημοσιογραφία. Η δημοσιογραφία είναι μια συνεχής μάχη με την εξουσία. Είναι ένας τρόπος να δουν οι άνθρωποι την άλλη πλευρά του φεγγαριού. Είναι η χαμένη φωνή όλων των ανθρώπων που οι καθημερινές σκληρές συνθήκες και η κοινωνική τους θέση, τους έχει αποκλείσει από τη διεκδίκηση της δικαίωσης και της αξιοσύνης!

Η δημοσιογραφική φωνή σήμερα είναι η φωνή της εξουσίας... Τρελά πράγματα! Η δημοσιογραφική φωνή είναι η φωνή όλων των ανθρώπων που πνίγονται και δεν μπορεί να ακουστεί η κραυγή του πνιγμού τους!

 

Θα δανειστώ μία ερώτησή σας στον Γιώργο Νταλάρα: Ποια Ελλάδα αγαπάτε και ποια μισείτε;

Η Ελλάδα είναι μια κολόνα ποιότητας... Η Ελλάδα είναι αυτή που αντιπροσωπεύει το παγκόσμιο αίτημα των ανθρώπων στο ερώτημα... Η Ελλάδα αυτή, δεν έχει καμιά σχέση με τους Ελληνες, ή αν θέλετε με αυτούς τους ανθρώπους που ζουν στα στενά γεωγραφικά όρια που ορίζουμε ως Ελλάδα. Η Ελλάδα δεν έχει σύνορα, είναι το μεγάλο που μας μεγαλώνει σαν ανθρώπους!

 

Η ζωγραφική, με την οποία ασχολείστε, είναι για εσάς..;

Η ζωγραφική είναι ένα ακόμα εργαλείο, όπως είναι η λογοτεχνία, η μουσική... Η Τέχνη είναι το ζητούμενο κι όχι τα εργαλεία με τα οποία κάνεις Τέχνη. Για μένα, λοιπόν, είναι ένα εργαλείο η ζωγραφική, η γλυπτική, το βίντεο ή ό,τι άλλο χρησιμοποιώ για να πετύχω την στρατηγική μου ιδέα. Για μένα το ζητούμενο είναι να βρω τον τρόπο να πω στους ανθρώπους με πράξεις, ότι το σκοτάδι κρύβει φως, το αδιέξοδο λύσεις, η πραγματικότητα έχει άλλες διαστάσεις, το όνειρο είναι η αρχή για να τα βάλεις με τις δυνατότητές σου, η άγνοια είναι η ζωντανή έμπνευση που δίνει αξία στη γνώση. Αν δεν συνεχίζαμε η γνώση μας να δίνει σκυτάλη στην άγνοιά μας, δεν θα είχε κανένα ενδιαφέρον η ζωή μας!

 

Για το τέλος, μια πινελιά Νταλάρα. Αγαπημένο σας τραγούδι του;

«Του Κάτω Κόσμου Τα Πουλιά» του Μάνου Ελευθερίου και του Σταύρου Κουγιουμτζή.

*Στην εκδήλωση θα μιλήσουν οι: Κωνσταντίνος Μάγνης διευθυντής σύνταξης της «Π», Γιάννης Παππάς φιλόλογος-ποιητής, Σταύρος Σολωμός καλλιτεχνικός διευθυντής και μαέστρος της Πολυφωνικής Χορωδίας της Πάτρας. Θα συντονίσει η δημοσιογράφος Κωνσταντίνα Τσίχλα.

 

Της ΚΡΙΣΤΥΣ ΚΟΥΝΙΝΙΩΤΗ

[EKOSTEL 8,742]

https://www.offsite.com.cy/perissotera/viral/miltos-pashalidis-mila-gia-tis-sheseis-toy-me-tin-kypro

Είστε σε πρόβες κ. Πασχαλίδη. Ηχογραφείτε κάτι καινούργιο; 

Ηχογραφώ έναν καινούργιο δίσκο, με μουσικές δικές μου και του Θάνου Μικρούτσικου, λόγια Μάνου Ελευθερίου, Άλκη Αλκαίου και Οδυσσέα Ιωάννου, και με συμμετέχοντες τον Γιώργο Νταλάρα, τον Θάνο Μικρούτσικο και τον Φοίβο Δεληβοριά. Παράλληλα, κάθε Σάββατο εμφανίζομαι στην κεντρική σκηνή του Σταυρού του Νότου.

Από τις μέχρι τώρα συνεργασίες σας, νιώθετε ότι κάποια πρόσωπα σάς επηρέασαν καθοριστικά;

Με οποιονδήποτε συνεργάστηκα επί σκηνής με επηρέασε. Είτε μουσικός, είτε τραγουδιστής, είτε συνθέτης. Αν πρέπει να πω ποιοι από αυτούς έγιναν και φίλοι και τους νιώθω ως μέλη της οικογένειάς μου, θα έλεγα σίγουρα ο Θάνος, ο Νταλάρας, ο Βασίλης Παπακωνσταντίνου, ο Θηβαίος και ο Λαυρέντης. Και φυσικά η ορχήστρα μου, που παραμένει σχεδόν σταθερή τα τελευταία 15-20 χρόνια.

 

[EKOSTEL 8,742]

http://parathyro.politis.com.cy/2019/12/ma-ego-apomeina-paidi/

Ο Γιώργος Νταλάρας αποτελεί έναν ζωντανό θρύλο της ελληνικής μουσικής. Πώς νιώθετε για την εμπιστοσύνη που σας δείχνει;

Ο Νταλάρας αποτελεί μεγάλο κεφάλαιο. Είναι συγκινητικό ότι είμαστε στην ίδια σκηνή. Είναι σπουδαίο για εμένα ότι είμαι μαζί του. Ότι τραγουδώ μαζί του. Ξέρεις; Κάποιες στιγμές στη σκηνή τον βλέπω δίπλα μου και σκέφτομαι αν πρέπει να μπω στο κομμάτι. Για εμένα αποτελεί τιμή η εμπιστοσύνη του.

[EKOSTEL 8,742]

http://www.sport-fm.gr/article/epikairotita/parisi-mazikes-apergies-magikes-diakopes-p/4032319

Από τον Νταλάρα στο... Χανουκά

Είναι παραμονή Χριστουγέννων, αλλά δεν ξέρουμε που θα κάνουμε ρεβεγιόν. Ακούγαμε ότι στο Παρίσι αναβιώνουν τα bouillon, τα παραδοσιακά μπιστρό με αυθεντικές συνταγές και προσιτές τιμές. Είχαμε κάνει κράτηση, για την οποία αρχικά μας ευχαρίστησαν και μετά μας ενημέρωσαν ότι ακυρώνεται. Λόγω απεργίας; Άγνωστο. Σχεδόν όλα τα εστιατόρια στη γειτονιά κλείνουν μετά τις έξι το απόγευμα, οπότε αρχίζουμε την εξερεύνηση ελπίζοντας ότι θα δούμε κάτι που δεν έχει μάθει ακόμη το TripAdvisor. Και πράγματι, στο επόμενο τετράγωνο ανακαλύπτουμε ένα γαλλοποιημένο ιταλικό μπιστρό με έναν αεικίνητο Άραβα σεφ. Ο οποίος αρχικά δυστροπεί γιατί δεν επιλέγουμε το χριστουγεννιάτικο μενού, αλλά τελικά ενθουσιάζεται όταν ακούει ότι είμαστε Έλληνες και βάζει Νταλάρα χριστουγεννιάτικα. Bon. Ανατρέπεται ευτυχώς το στερεότυπο που λέει ότι «δεν τρως καλά στο Παρίσι» και είναι ελλιπές γιατί το πραγματικό νόημα είναι ότι «δεν τρως καλά στο Παρίσι αν δεν δώσεις μια περιουσία». Στις ανατολικές συνοικίες σέβονται την τσέπη μας, αυτό είναι βέβαιο.

[EKOSTEL 8,742]

https://www.flash.gr/culture/1570189/giwrgos-ntalaras-den-einai-mono-i-fwni-toy-poy-ton-kathista-koryfaio?fbclid=IwAR0np6zvL4mOqT8Vu5isX0hcehceRUfFmFiNo5Rpct7egeS5XfKZgCB-R6w

Γιώργος Νταλάρας: Δεν είναι μόνο η φωνή του που τον καθιστά «Κορυφαίο»

FlashTeam23/01/2020 20:55

UPDATE: 23/01/2020 22:40

H προστιθέμενη αξία, του Νταλάρα

676

 

Γιώργος Νταλάρας: Ο μαθηματικός και αναλυτής Μάρκου Παναγιώτης, γράφει γιατί ο Γιώργος Νταλάρας κάνει τη διαφορά. Αποκλειστικά στο flash.gr

Γιώργος Νταλάρας: Υπάρχει μια σπουδαία ερώτηση που θέτουμε, μερικές φορές, στους άλλους, ίσως και στον εαυτό μας όταν αναρωτιόμαστε: Τι είναι αυτό που έκανε τον Γιώργο Νταλάρα τόσο μεγάλο καλλιτέχνη πέραν από το χάρισμα της φωνής του; Διότι θέλουμε δεν θέλουμε, εκεί ανήκει, στην κορυφή. Σε μια προσπάθεια απάντησης ευελπιστώ να συνδράμουν όσα γράφω στη συνέχεια αυτού του σημειώματος. 

Αποτελεί βαθιά πεποίθηση ότι η διαχρονική επιτυχία του Γιώργου Νταλάρα ως καλλιτέχνη «οφείλεται» στην επιλογή του, που συνοψίζεται σε μια φράση: αρνήθηκε να «υπηρετήσει» το γαστρονομικό - καταναλωτικό τραγούδι, αντίθετα «υιοθέτησε» εκείνο που εμείς ονομάζουμε «διαφορετικό τραγούδι». Ας εξηγήσω λίγο τους όρους της παραπάνω πεποίθησης. 

Η γαστρονομική μουσική είναι ένα βιομηχανικό προϊόν που δεν επιδιώκει κανέναν άλλο καλλιτεχνικό σκοπό, παρά μόνο την ικανοποίηση των απαιτήσεων της αγοράς. Το βασικό χαρακτηριστικό του καταναλωτικού τραγουδιού είναι ότι ψυχαγωγεί χωρίς να αποκαλύπτει τίποτα νέο, αλλά επαναλαμβάνει αυτό που ήδη ξέραμε, αυτό που ήδη περιμέναμε με αγωνία να ακούσουμε να επαναλαμβάνεται, και μόνο έτσι διασκεδάζουμε. 

Ο Γιώργος Νταλάρας επέλεξε να συνεργαστεί με μια σειρά δραστήριων δημιουργών, συνθετών, μουσικών, στιχουργών οι οποίοι κάνουν, ή αν προτιμάτε έκαναν, τραγούδια με διαφορετικό τρόπο από τους άλλους. Κάπου το λέει ο Μαγιακόφσκι και μας το έκανε γνωστό αυτό ο Θάνος ο Μικρούτσικος μέσα από το κομμάτι «Τους προβολείς στήσε»: «Η τέχνη δεν πρέπει να αντανακλά σαν τον καθρέπτη, μα σαν φακός να μεγεθύνει!». Για να εννοήσουμε καλύτερα λέγω τούτο: το γαστρονομικό - καταναλωτικό τραγούδι χρησιμοποιείται καθώς κάνουμε κάτι άλλο, σαν υπόβαθρο. 

Το «διαφορετικό» τραγούδι, εκείνο που «υπηρέτησε» ο Γ. Νταλάρας όλα τα χρόνια, απαιτούσε σεβασμό και ενδιαφέρον. Επέλεξε, διαχρονικά, εκείνους τους συνεργάτες οι οποίοι έφερναν ένα συγκεκριμένο αποτέλεσμα:  πρόσφεραν ένα τραγούδι που ο κόσμος συγκεντρώνεται για να το ακούσει. Οι δημιουργοί αυτοί, με το έργο τους, υπογράμμιζαν το περιεχόμενο του και δεν προσπαθούσαν να προσελκύσουν την προσοχή του ακροατή γοητεύοντας τον με έναν πρωτόγονο ρυθμό, αλλά μέσα από τη διαπεραστική παρουσία ασυνήθιστων εννοιών και εκκλήσεων. Με αυτό το τραγούδι ο ακροατής ψυχαγωγούνταν, μαθαίνοντας.

Οι δημιουργοί, λοιπόν, του «διαφορετικού» τραγουδιού είχαν εγκαθιδρύσει μια «άλλη» σχέση τόσο μεταξύ τους όσο και με το ακροατήριο. Μέσα από το τραγούδι τους μεγέθυναν ό,τι συνέβαινε στην εποχή τους αλλά παράλληλα μετουσίωναν το «πραγματικό» της και το «έδιναν» στο ακροατήριό τους με νέες έννοιες, με ιδιαίτερες φράσεις. Με άλλα λόγια με άλλα «σημαίνοντα» από εκείνα που είχαν βιωθεί από τον ίδιο τον ακροατή του τραγουδιού. Θα αναφέρω έξι διαφορετικές περιόδους  παρμένες επιλεκτικά από την «αναρρίχηση» του Νταλάρα στο μουσικό στερέωμα της πατρίδας μας για να τεκμηριώσω περισσότερο αναλυτικά τα όσα παραπάνω ανάφερα. 

1969 Κυκλοφορία άλμπουμ «Γιώργος Νταλάρας»
Ο Σταύρος Κουγιουμτζής γράφει τη μουσική σε επτά τραγούδια, εκ των οποίων στα πέντε έχει γράψει και τους στίχους: «Ο ουρανός φεύγει βαρύς», «Ποιο δρόμο να διαλέξω», «Αν είναι να ‘ρθεις», «Το λιμάνι», «Κάπου στα Πετράλωνα» και επίσης τα: «Μου ‘δωσε ο πλάστης την καρδιά», «Πού ‘ναι τα χρόνια» σε στίχους Άκη Δασκαλόπουλου. Είναι η εποχή που η χούντα μεσουρανεί. Στις 17 του Ιουλίου συλλαμβάνεται ο καθηγητής της Παντείου, Σάκης Καράγιωργας. Από τυχαία έκρηξη μιας από τις βόμβες που είχε στο σπίτι του, τον τραυματίστηκε σοβαρά -χάνει το δεξί του χέρι από τον καρπό- και συλλαμβάνεται. Ο Σταύρος Κουγιουμτζής στιχουργεί στο κομμάτι του δίσκου και ο Νταλάρας τραγουδά: «Ο ουρανός φεύγει βαρύς πάνω από τη ζωή μου, μα η θύμησή σου έμεινε να δένει την ψυχή μου».
Το ίδιο έτος, στις 6 Ιουνίου δραπετεύει από τις φυλακές Μπογιατίου ο Αλέκος Παναγούλης, επικηρυσσόμενος από τις χουντικές αρχές για 500.000 δραχμές. Την ίδια στιγμή ο Νταλάρας τραγουδά: «Πού ‘ναι τα χρόνια, ωραία χρόνια, που `χες λουλούδια μες στην καρδιά, πού ‘ναι η αγάπη, γλυκιά μου αγάπη, να μας ζεστάνει στην παγωνιά».

1970 – Αχ χελιδόνι μου
Πέραν της επαγγελματικής τους επαφής, Νταλάρας και Μάνος Λοΐζος συνδέθηκαν με στενή φιλία -τουλάχιστον μέχρι τα τέλη της δεκαετίας του ’70- και έκαναν παρέα σχεδόν καθημερινά. Από τη στιγμή μάλιστα που ο συνθέτης ήταν έτσι κι αλλιώς ένας πολύ ανοιχτός και με εξαιρετικό χιούμορ άνθρωπος, τα πειράγματα δίναν κι έπαιρναν.
Ο Μάνος Λοΐζος δεν δίσταζε να εκφράζει το θαυμασμό του για άλλους δημιουργούς και να τους «ζηλεύει» με την καλή έννοια. Ένας απ’ αυτούς ήταν ο Σταύρος Κουγιουμτζής, με τον οποίο ο Νταλάρας είχε σχεδόν αποκλειστική συνεργασία, στα πρώτα βήματα της καριέρας του. Συχνά λοιπόν, ο αξέχαστος Μάνος μιλούσε με σεβασμό και αγάπη για τα τραγούδια του Θεσσαλονικιού συνθέτη και δεν παρέλειπε να τονίζει το πόσο θα ήθελε να του μοιάσει…

Ο Νταλάρας τότε, άρπαζε την ευκαιρία και για να πειράξει τον Λοΐζο, του έλεγε κάθε φορά: «Κεφάλα (το παρατσούκλι του), ότι κι αν κάνεις δεν πρόκειται ποτέ να γράψεις ένα τραγούδι σαν του Κουγιουμτζή»! Φυσικά δεν το έλεγε επειδή δεν τον θεωρούσε ικανό, αλλά για να τον «τσιγκλήσει» και να τον δοκιμάσει! Το κόλπο έπιασε…Μια μέρα, γύρω στα μέσα του 1971, ο Λοΐζος του είπε με βεβαιότητα: «Ρε συ, θα σου γράψω ένα τραγούδι σαν του Κουγιουμτζή». Ο Νταλάρας τον κορόιδεψε και του επανέλαβε τη γνωστή κουβέντα που συνήθιζε να του λέει, αλλά λίγες μέρες αργότερα δέχτηκε ένα τηλεφώνημα από τον συνθέτη ο οποίος τον καλούσε στο σπίτι του «για ν’ ακούσει κάτι» …

Πράγματι, ο ερμηνευτής πήγε κι αμέσως ο Λοΐζος κάθισε στο πιάνο κι άρχισε να παίζει και να τραγουδά το «Αχ χελιδόνι μου», τους στίχους του οποίου είχε γράψει -ποιος άλλος;- ο Λευτέρης Παπαδόπουλος! Είναι άξιο απορίας το πώς τούτα τα λόγια κατάφεραν να περάσουν από τη «μέγγενη» της χουντικής λογοκρισίας, αφού είναι ξεκάθαρο ότι περιγράφουν τόσο παραστατικά κι εμφατικά τα δύσκολα χρόνια που βίωνε εκείνα τα χρόνια η χώρα μας υπό τον δικτατορικό ζυγό.
Με το που άκουσε το τραγούδι ο Νταλάρας, έμεινε κυριολεκτικά άφωνος κι αργότερα παραδέχτηκε στον Λοΐζο ότι πράγματι είχε γράψει ένα κομμάτι «σαν του Κουγιουμτζή», κάνοντάς τον ιδιαίτερα περήφανο και χαρούμενο. Για να δείτε ποια νοοτροπία είχαν τότε οι δημιουργοί και πόσο σέβονταν ο ένας τη δουλειά και το έργο του άλλου. Άλλωστε, γι’ αυτό ήταν και τόσο σπουδαίοι και σημαντικοί.

Και κάτι ακόμα…
Στην πραγματικότητα το «Νάτανε το 21» ήταν ένα έξυπνο τραγούδι. Ήταν έξυπνοι, δηλαδή, οι στίχοι της αείμνηστης Σώτιας Τσώτου, γιατί από τη μια μεριά έπιαναν τον παλμό της 150ετηρίδας από την Επανάσταση του '21 (που θα συμπληρωνόταν το 1971) και από την άλλη άφηναν τους χουντικούς να νομίζουν πως εκείνο το «21» μπορεί και να τους αφορά [παραπέμποντας στην 21η Απριλίου]. Αυτή η δημιουργική ασάφεια, να το πούμε έτσι, έδωσε πολλούς πόντους στο άσμα, το οποίο δεν εμποδίστηκε από πουθενά. Έτσι έφθασε μέχρι και στο τελευταίο χωριό της χώρας, στήνοντας κατ' ουσίαν την καριέρα του Γιώργου Νταλάρα.

Ένα δεύτερο θέμα, που σχετίζεται με το τραγούδι, είχε να κάνει με την αλλαγή μιας λέξης στη δεύτερη πια εκτέλεσή του [τόσο από τον Νταλάρα, όσο και από τον Μπιθικώτση]. Στην αρχή, μια στροφή της Σώτιας Τσώτου έλεγε: «Να πολεμάω τις μέρες στα κάστρα και το σπαθί μου να πιάνει φωτιά και να κρατάω τις νύχτες με τ' άστρα μια Τουρκοπούλα αγκαλιά». Φαίνεται λοιπόν πως η «τουρκοπούλα» έφτασε στ' αυτιά των Τούρκων της Αθήνας (πρεσβεία), με αποτέλεσμα να ζητηθεί η αλλαγή της λέξης, ενώ το δισκάκι [τόσο με τον Νταλάρα, όσο και με τον Μπιθικώτση] είχε ήδη κυκλοφορήσει. Το διπλωματικό επεισόδιο τελικώς αποφεύχθηκε. Τόσο ο Μάτσας (MINOS), όσο και ο Λαμπρόπουλος (His Master's Voice) έδωσαν εντολή να ξαναηχογραφηθεί το τραγούδι, με τη λέξη «ομορφούλα» να αντικαθιστά πλέον, αυτή τη φορά, την «τουρκοπούλα». Έτσι, με την «ομορφούλα» το έμαθε και το αγάπησε ο κόσμος.

1971 - Ο Μέτοικος
Καταμεσής της δικτατορίας, ο Γιώργος Νταλάρας είναι ο πρώτος που ηχογραφεί Ζωρζ Μουστακί στα ελληνικά. Και μάλιστα ένα τραγούδι που επιφανειακά μιλά για κάποιον «μέτοικο», αλλά ουσιαστικά πρόκειται για εξόριστο, όπως τόσοι και τόσοι που υπήρχαν εκείνα τα δύσκολα χρόνια. Στον δίσκο υπάρχει το κομμάτι «Αχ χελιδόνι μου», προσέξτε παρακαλώ τους στίχους, αξίζει τον κόπο για να διαπιστώσετε το πολιτικό κλίμα της εποχής: «Αχ χελιδόνι μου πώς να πετάξεις σ’ αυτόν το μαύρο τον ουρανό, αίμα σταλάζει το δειλινό και πώς να κλάψεις και πώς να κλάψεις.  Αχ παλληκάρι μου τα τρένα φύγαν δεν έχει δρόμο για μισεμό κι όσοι μιλούσαν για λυτρωμό πες μου πού πήγαν, πες μου που πήγαν, αχ παλληκάρι μου». 
Επίσης στον ίδιο δίσκο περιέχεται το «Ο θάνατος του ποιητή». Είναι μάλλον προφανές ότι αναφέρεται στον Φεντερίκο Γκαρθία Λόρκα. Πρέπει ωστόσο να γνωρίζετε ότι στις 21 Σεπτεμβρίου του έτους 1971 σταμάτησε να κτυπά η καρδιά του αντιχουντικού ποιητή ο οποίος τιμήθηκε με το Βραβείο Νόμπελ και άκουγε στο όνομα Γιώργος Σεφέρης.  

1976 – Τα τραγούδια μας
Ένα από τα πιο πολιτικοποιημένα μουσικά έργα της εποχής μετά την μεταπολίτευση είναι αυτό το άλμπουμ. Η μουσική του Μάνου Λοΐζου βρήκε τον καλύτερο συνεργάτη στο πρόσωπο του Φώντα Λάδη που έγραψε τους στίχους και περιλαμβάνει μεταξύ άλλων: «Λιώνουν τα νιάτα μας», «Πάγωσε η τσιμινιέρα», «Ο Στράτος», «Το Δέντρο». Με αυτό το άλμπουμ ο Νταλάρας αποδεικνύει για μια ακόμη φορά, τη διαφορά που είχε από τους άλλους τραγουδιστές της γενιάς του, στην ικανότητα επιλογής και ερμηνείας των τραγουδιών του.

Η εποχή της έντονης πολιτικοποίησης εκφράζεται και στα φιλμ του κινηματογράφου όπου δεσπόζουν: «Το Ανθρωποκυνηγητό» του Τζον Σλέσινγκερ όπου ο Ντάστιν Χόφμαν προσπαθεί να ξεφύγει από έναν πρώην Ναζί, που υποδύεται ο Λόρενς Ολίβιε. Το «Όλοι οι Άνθρωποι του Προέδρου» του Άλαν Πάκουλα, όπου οι Ντάστιν Χόφμαν και Ρόμπερτ Ρέντφορντ  είναι οι δημοσιογράφοι που αποκάλυψαν το μεγαλύτερο σκάνδαλο του αιώνα. «Ο Ταξιτζής» του Μάρτιν Σκορτσέζε, με τον Ρόμπερτ Ντε Νίρο στον ρόλο του ταξιτζή. 

1978 - Οι Μάηδες, Οι Ήλιοι Μου
«Επετειακό» διπλό άλμπουμ του Γιώργου Νταλάρα, με την ευκαιρία της συμπλήρωσης δέκα χρόνων του στο τραγούδι. Κυκλοφόρησε τον Σεπτέμβριο του 1978 και ξεπέρασε σε πωλήσεις τα 100.000 αντίτυπα. Υπάρχει όμως και η μοναδική δισκογραφική συνεργασία του με τον Γιάννη Σπανό, ο οποίος του έδωσε ένα από τα πιο διαχρονικά τραγούδια της καριέρας του, την πασίγνωστη «Αλάνα»! Είχε γραφτεί το 1973 αλλά λόγω της δικτατορίας είχε μείνει στο συρτάρι. Μάλιστα, ο Λευτέρης Παπαδόπουλος αναφέρει ότι η Βίκυ Μοσχολιού, μέσω των γνωριμιών της, είχε προσπαθήσει να το περάσει από την πανίσχυρη λογοκρισία, αλλά παραλίγο να βρει το μπελά της από τα όργανα της χούντας. Απαγορευμένο ήταν και το «Σκορπίσανε οι φίλοι μου» της Ευτυχίας Παπαγιαννοπούλου που ακούστηκε αρκετά. Επίσης εδώ είναι και το «Πρώτη του Δεκέμβρη» (Γ. Σπανού Μ. Ελευθερίου). 

Η μέγγενη της λογοκρισίας εξακολουθούσε να υπάρχει και το 1978, καθώς με την κυκλοφορία του διπλού δίσκου, απαγορεύτηκε από τα αποκλειστικά κρατικά τότε ΜΜΕ η μετάδοση των επτά από τα 26 τραγούδια που περιλαμβάνει. Αυτών δηλαδή που είχαν καθαρή πολιτική χροιά και με σκληρά λόγια μιλούσαν για εποχές και γεγονότα που ενοχλούσαν αρκετούς. Σε αυτόν τον δίσκο επίσης, περιλαμβάνεται το «Κόκκινο τριαντάφυλλο» του Μίκη Θεοδωράκη που γράφτηκε το Μάιο του 1976 για το θάνατο του Αλέκου Παναγούλη και κυκλοφόρησε τότε σε δίσκο 45 στροφών.

Όταν στην εκπομπή της Σεμίνας τραγούδησε μετά από πολλά χρόνια το «Κάτω από την κληματαριά» συγκινήθηκε και ο ίδιος, αλλά κι εμείς που είχαμε λατρέψαμε αυτόν το δίσκο και «τον Γιώργο αυτής της εποχής». 

1986 -Τρελοί Και Άγγελοι 
Είναι το έτος που «κίνησαν για το φεγγάρι» ο Χ. Λ. Μπόρχες, ο αντιστασιακός Σπύρος Μουστακλής, η Αμαλία Φλέμινγκ, ο σουηδός πρωθυπουργός Ούλοφ Πάλμε, αλλά και ο μεγάλος, αγαπημένος Μίμης Φωτόπουλος. Παράλληλα είναι το έτος που ο μεγάλος καταστροφικός σεισμός πλήττει την Καλαμάτα, φυλακίζεται η Μπεναζίρ Μπούτο, συμβαίνει το ατύχημα του Τσέρνομπιλ, ο πρώην Γενικός Γραμματέας του ΟΗΕ Κουρτ Βαλχάιμ κατηγορείται για το Ναζιστικό παρελθόν του, γίνεται η έκρηξη του διαστημοπλοίου Τσάλεντζερ. Μπροστά στα μάτια έντρομων τηλεθεατών και ο Νταλάρας τραγουδάει: 
«Τι κάθεσαι εδώ πέρα και σαπίζεις, εδώ δεν έχει τόπο να σταθείς, 
ανήμπορος στον ήλιο ανεμίζεις, συντρίμμια και κουρέλια μιας ψυχής.
Τι κάθεσαι εδώ πέρα και πεθαίνεις, και ψάχνεις για καινούργιες προσευχές, 
το χάλασμα το βλέπεις και σωπαίνεις, φθινόπωρο κι αρχίζουν οι βροχές».

Ο σύντομος, έντονος και αυτοκαταστροφικός βίος του Dylan Thomas, δεν τον εμπόδισε ώστε να χριστεί εθνικός ποιητής και να επηρεάζει ακόμη και σήμερα με το έργο του, γενιές καλλιτεχνών και «κανονικών» ανθρώπων που αγαπούν τις τέχνες και ομορφαίνουν με αυτές τη ζωή τους. Το 1986 ο Σταύρος Κουγιουμτζής στο ξανασμίξιμό του με τον Γιώργο Νταλάρα -ο τελευταίος πια σε ρόλο τρανού πρωταγωνιστή και όχι ανερχόμενου ερμηνευτή- κατέθεσε τον εξαιρετικό δίσκο «Τρελοί και Άγγελοι». Εκεί, πέρα απ’ την τρανταχτή επιτυχία «Οι ελεύθεροι κι ωραίοι» σε στίχους του Μάνου Ελευθερίου και την καθιέρωση μιας ξεχωριστής ερμηνεύτριας, της Ελευθερίας Αρβανιτάκη, ο Κουγιουμτζής έκανε και μια ιδιαίτερη αφιέρωση.

Ο δημιουργός είναι λατρεμένος για τις συνθετικές του ικανότητες, όμως και σαν στιχουργός έχει δώσει μοναδικά δείγματα γραφής. Αν άλλος είχε γράψει αυτά που έχει υπογράψει ως στιχουργός ο Κουγιουμτζής, σήμερα θα κάναμε αφιερώματα των αφιερωμάτων για τον τρόπο και το ύφος του.Το ομότιτλο τραγούδι του δίσκου, φέρει τον υπότιτλο «Ντύλαν Τόμας».

Νομίζω, από τα παραπάνω 6 στιγμιότυπα που πάρθηκαν ενδεικτικά από την καλλιτεχνική ζωή του Γιώργου Νταλάρα, ότι γίνεται κατανοητό, τουλάχιστον περισσότερο σαφές, τι εννοώ όταν λέω ότι υπάρχει κεφαλαιώδης διαφορά ανάμεσα σε αυτό που αποκαλώ «γαστρονομικό - καταναλωτικό»  τραγούδι και σε κείνο που ονομάζω «διαφορετικό». Η απάντηση λοιπόν, στο εναρκτήριο ερώτημα αυτού του σημειώματος, είναι περισσότερο σαφής πλέον. 

[megali_mpougatsa 687]

https://www.gossip-tv.gr/showbiz/story/623239/giorgos-sampanis-den-paei-o-noys-sas-posoys-diskoys-exei-sti-syllogi-toy

Γιώργος Σαμπάνης

«Για εμένα ο Γιώργος Νταλάρας είναι ο καλύτερος τραγουδιστής που πέρασε ποτέ από αυτή τη χώρα. Ηταν και η φωνή του χωρισμού των γονιών μου, τον άκουγαν και οι δύο εκείνη την περίοδο. Μόνο τον Γιάννη Πάριο βάζω δίπλα του. Μου αρέσουν φυσικά ο Καζαντζίδης και ο Διονυσίου, πεθαίνω για τον Ξυλούρη ή για τον Παπάζογλου. Σπουδαίος τραγουδιστής είναι αυτός που μπορεί να πάρει οποιοδήποτε τραγούδι και να το ερμηνεύσει από αξιοπρεπώς έως εξαιρετικά, όποιος είναι καλός σε ένα μόνο είδος δεν είναι ολοκληρωμένος τραγουδιστής»

[EKOSTEL 8,742]

https://www.newsbreak.gr/politismos/81391/andreas-katsigiannis-o-giorgos-ntalaras-mas-anoixe-tin-porta-tis-diskografias-ki-ayto-den-to-xechno/

Όπως λέει, από τη συνεργασία με καθέναν καλλιτέχνη πήρε, αλλά και έδωσε πράγματα. Εκείνος, όμως, που κατέχει ιδιαίτερη θέση στην καρδιά του είναι ο Γιώργος Νταλάρας. «Είναι ένας άνθρωπος που με βοήθησε πολύ στο ξεκίνημά μου, και αυτό δεν το ξεχνώ. Μας άνοιξε μια μεγάλη πόρτα, εκείνη της δισκογραφίας. Θέλαμε μια πιστοποίηση, και δεν υπήρχε καλύτερη από τον Γιώργο» λέει, επισημαίνοντας ότι η πορεία του σήμερα θα ήταν πολύ διαφορετική, εάν στον δρόμο του δεν είχε βρεθεί ο κορυφαίος ερμηνευτής. «Είναι ένα κομμάτι της μικρής μου ιστορίας ο Νταλάρας. Πλέον, μας συνδέει μια στενή φιλία».

[EKOSTEL 8,742]

https://yourearticles.com/worth-your-click/sunenteuksi-me-ton-andrea-katsigianni/?fbclid=IwAR2DVnesV5sJHpdx52pnu0JxVTyd9ezSQOh_JZX-48bLI6V6P4BiCV7w01g

-Καθοριστική ήταν η συνεργασία σας με τον Γιώργο Νταλάρα τόσο στο πλαίσιο της Εστουδιαντίνας όσο και γενικότερα.

Χωρίς τον Γιώργο Νταλάρα δεν θα υπήρχε «Εστουδιαντίνα». Ήταν ο άνθρωπος που λειτούργησε κομβικά για όλους μας μέσα στην «Εστουδιαντίνα». Μας βοήθησε να καθιερωθούμε στη δισκογραφία και ήταν δίπλα μας σε όλες μας τις ιδέες. Έφτιαξε τον πυρήνα της ορχήστρας. Του χρωστάμε πολλά και του το αναγνωρίζουμε ισόβια.

-Τι σας έρχεται στο μυαλό όταν ακούτε τα παρακάτω ονόματα;

Γιώργος Νταλάρας: ο πατριάρχης της νεοελληνικής μουσικής

[EKOSTEL 8,742]

https://www.avgi.gr/article/10973/10877971/-etoime-gia-ena-kalokairi-choris-koronoio-

Συνέντευξη της Ασπασίας Στρατηγού.

[EKOSTEL 8,742]

https://www.koutipandoras.gr/article/synenteyxi-katerina-stanisi

Το ίδιο λέμε, όμως δεν μπορώ να μην ανατρέξω στη μεγάλη αγάπη που βγαίνει όποτε μιλάτε για τον Γιώργο Νταλάρα.

Και δεν θα πάψω ποτέ! Είναι πάντα μέσα στις προσευχές μου κι αυτός και η οικογένεια του. Είναι απ' τους ανθρώπους που δεν ξεχνώ. Ωραία, θα μου πείτε «Ε και; Αν δεν ήσουν εσύ, θα' ταν μία άλλη», όμως εμένα επέλεξε και εμένα πήρε τηλέφωνο ο καλλιτέχνης αυτός. Δούλευα τότε μέχρι τα χαράματα και η φωνή μου ήταν σαν άντρας! Χτυπάει το τηλέφωνο, δεν είχαμε βρεθεί ποτέ ώστε να αναγνωρίσω τη φωνή του κι ακούω κάποιον να μου λέει ευγενικά: «Την κυρία Στανίση θα ήθελα». «Ποιος είναι;»...«Ο Γιώργος Νταλάρας»...«Άσε μας κάτω, ρε» και του το κλείνω! (γέλια) Κάνανε και πολλές τηλεφωνικές φάρσες εκείνη την εποχή, φαντάζεστε...Μετά από λίγο, ξαναπαίρνει: «Ο Γιώργος Νταλάρας είμαι, ο τραγουδιστής»...Πω πω, ντροπή που μ' έπιασε! Φοβόμουν να τον κοιτάξω στα μάτια, τέτοια ντροπή! Μου εξήγησε τι ήθελε να κάνει και με μένα μαζί του. Θέλω να εξηγηθώ επ' αυτού, γιατί πολλοί νομίζουν ότι έγινε «προξενιό». Δεν έγινε, αλήθεια σας λέω! Ο άνθρωπος θα μ' είχε ακούσει απ' την ΕΡΤ που πήγαινα κάθε βδομάδα κι έλεγα το «Μυστικέ μου έρωτα» ως νέα παρουσία. Με έψαξε μόνος του, βρήκε το τηλέφωνο μου και με πήρε. Ούτε μανατζαραίους έβαλε, ούτε γραμματείς. Κι αν ήμουν ήδη γνωστή με το τραγούδι μου, δεν με ήξερε πολύς κόσμος! Απ' τις συναυλίες με τον Νταλάρα στον «Ορφέα» και μετά, που μία απ' αυτές μάλιστα μεταδόθηκε ζωντανά, με γνώρισαν εν μία νυκτί απ' άκρη σ' άκρη της Ελλάδας! Βγήκα, θυμάμαι, την επόμενη μέρα με το πουκάμισο το δετό και με το καλοκαιρινό μου σορτσάκι και σταματούσαν τα αυτοκίνητα! «Να τη, να τη, αυτή που έβγαλε ο Νταλάρας δεν είναι;» άκουγα από παντού! Συν τοις άλλοις, κοντά στον Νταλάρα έμαθα πως να στήνομαι στο θέατρο, σ' ένα χώρο δηλαδή που δεν είχε σχέση με νυχτερινό μαγαζί. 

Σας έκανε καμία υπόδειξη ο Νταλάρας ή τα βγάλατε πέρα μόνη σας;

Αν ρωτάτε αυτό, δεν με πρόσβαλε ποτέ! Δεν χρειάστηκε δηλαδή.

Όχι, δεν εννοώ αυτό, αλλά συνεχίστε.

Θα μπορούσε, αλλά δεν το'κανε, γιατί ήταν σκληρός στη δουλειά απάνω. Ίσα - ίσα με επαινούσε πολύ. Μέχρι σήμερα τον εκτιμώ και τον σέβομαι πάρα πολύ. 

Προς τιμήν σας, άλλοι ξεχνάνε τις συνεργασίες τους.

Εγώ δεν το κάνω αυτό. Ποτέ.

[EKOSTEL 8,742]

https://www.koutipandoras.gr/article/synenteyxi-giorgos-perris?fbclid=IwAR2DoiBrjAImKOIIsuHgr8CLX0a8d5SRoB4nOyNLr6UUC9Yytpb59ZiuLLA

Η συμμετοχή του Γιώργου Νταλάρα πως προέκυψε; Δική σας ιδέα - επιθυμία ήταν;

Ήταν κοινή ιδέα και των τριών μας. Λέγαμε μια ωραία μέρα πως αυτό το κομμάτι θα γινόταν φανταστικό ντουέτο! Έχοντας μια μεγάλη αγάπη στον Νταλάρα, πέταξα απ' τη χαρά μου. Ο Νταλάρας για μένα είναι πρότυπο, γιατί αφιέρωσε τη ζωή του ολόκληρη στο ν' αφήσει έργο πίσω του, κάτι που για μένα είναι δείγμα μεγάλου καλλιτέχνη. Δεν μ' απασχολεί τίποτα άλλο για έναν άνθρωπο με τόσο στιβαρό όγκο έργου πίσω του. Τον θαυμάζω απεριόριστα και συν τοις άλλοις ενώ δεν θα τον έλεγες συναισθηματικό τραγουδιστή, με την έννοια που το'χουμε συνηθίσει, έχει τόσο ριζωμένο συναίσθημα μέσα του που γι' αυτό έγινε η πατρική φωνή της Ελλάδας! Ήταν μεγάλο όνειρο να τραγουδήσω μαζί με τον Νταλάρα και δεν σας κρύβω ότι με συγκίνησε η στάση του: Είπε αμέσως το ναι κι όταν ήρθε μετά από λίγες μέρες στο στούντιο, εκεί κατάλαβα πόσο μεγάλος είναι. Κρατούσε σημειώσεις, ήξερε ακριβώς τι έχει να κάνει και μου μίλησε με τρομερή αγάπη: «Εγώ σήμερα ήρθα εδώ για να υπηρετήσω εσένα» - αυτό δεν το ακούς συχνά από έναν άνθρωπο αυτής της γενιάς και αυτού του διαμετρήματος.

Θα θέλατε μετά από σαράντα χρόνια να είστε κι εσείς ένας άλλος Νταλάρας στη συνείδηση των συμπατριωτών σας τουλάχιστον;

(γελάει πολύ) Θα προτιμούσα να'μαι ένας Περρής! Τι θα'ναι αυτό, δεν ξέρω, αλλά θα το δούμε στην πορεία. Θα προτιμούσα να φτιάξω το δικό μου παζλ, όπως ο Νταλάρας έφτιαξε το δικό του. Σας το λέω εγώ που αγαπώ τον Νταλάρα περισσότερο από κάθε άλλο Έλληνα τραγουδιστή. Δεν σημαίνει όμως ότι θα'θελα να γίνω καρμπόν του Νταλάρα! 

[EKOSTEL 8,742]

Ο Ιεροκλής Μιχαηλίδης για τον Γιώργο Νταλάρα "Στην Αθήνα μας έφερε ο Γιώργος Νταλάρας. Ήρθε και μας είπε ότι θέλει να παίξουμε μαζί. Το θεώρησα παντελώς παράλογο. Ήμασταν μερικά τσογλάνια που κάναμε κάτι που ήταν ενδιαφέρον. Αλλά ο Νταλάρας ήταν το απόλυτο πρώτο όνομα, γέμιζε τα στάδια. Του είπα με θράσος ότι δεν κολλάμε. Κανονικά έπρεπε να μου δώσει δυο φάπες. Έκανε ό,τι του είπα. Ήταν σε όλη τη συνεργασία άψογος. Το υπηρέτησε με τον πιο τρυφερό τόνο” είπε για τη συνεργασία με τον Γιώργο Νταλάρα!!"

[EKOSTEL 8,742]

 

[ΘΑΝΑΣΗΣ ΠΟΛΥΜΗΧΑΝΟΣ 11,579]

Ένα «από καρδιάς» κείμενο του Βαγγέλη Κορακάκη αφιερωμένο στον Γιώργο Νταλάρα...

Βαγγέλης Κορακάκης: «Οι καρέκλες που γυάλιζαν»

10/07/2021

ΣΥΝΤΑΚΤΗΣ

Θανάσης Γιώγλου

https://www.ogdoo.gr/erevna/thema/vaggelis-korakakis-oi-karekles-pou-gyalizan

[EKOSTEL 8,742]

Ο Γιώργος Κακουλίδης είχε γράψει αυτό το κείμενο για τον Γιώργο Νταλάρα τον Ιούλη του 2004 στην εφημερίδα ''Ριζοσπάστης''. Σήμερα ανακοινώθηκε ο θάνατος του ποιητή-δημοσιογράφου. Το μετέφερα μέσω κάποιων αρχείων κάποια στιγμή στο forum. Το επαναφέρω γιατί νομίζω πως τιμάται κι έτσι ο ποιητής. Φαίνεται η υπεροχή ενός ποιητή που δημοσιογραφεί. Ενός ανθρώπου που τίμησε και γαλήνεψε τα έντυπα κι ας ήταν η ματιά του ορμητικό ποτάμι.

Ο πρώτος εξάγγελος Γιώργος Νταλάρας

1. Τη φωνή του τη χρωστάμε εξ ολοκλήρου στο τοπίο της παιδικής ηλικίας. Εκεί πρέπει να έγινε μια έκρηξη που καθήλωσε εκστατικά το παιδί. Ετσι, αναδύθηκε από μέσα του αυτό που ονομάζουμε «χάρισμα». Ενώ δίπλα του τα άλλα παιδιά μαζεύουν παιχνίδια, αυτό συγκεντρώνει ήχους. Παιδί - συλλέκτης μέσα από τους ήχους, δίχως να το καταλάβει, βρίσκει το φάρμακο για την αρρώστια που είχε εντοπίσει ο δόκτωρ Βίκτωρ Φουξ και για την οποία έλεγε: «Ο κόσμος επιλέγει αυτό που τρώει αλλά όχι αυτό που ακούει. Έχει μια ακόρεστη επιθυμία για τη λήψη συνεχών ηχητικών κυμάτων, τα οποία καταβροχθίζει όπως ένα αυτοκίνητο τη βενζίνη».

2. Στη ζωή του είναι της μιας χειρονομίας σε όλα. Της μιας ματιάς. Της μιας μεταμόρφωσης σε λαγωνικό που μυρίζεται το τραγούδι που θα γεννηθεί στον αέρα. Της μιας έμμονης ιδέας: Τσιτσάνης.

3. Κοιτώ τις φωτογραφίες του της πρώτης περιόδου. Είναι πάντα σκυφτός μ' ένα συγκρατημένο γέλιο. Είναι η εποχή που αυτός έχει πάρει τα χαρακτηριστικά του τραγουδιού. Επειτα από χρόνια πια, με τη σειρά του, το τραγούδι παίρνει τα χαρακτηριστικά του τραγουδιστή. Εκείνη ακριβώς την εποχή συντελείται και η πρώτη ανταρσία απέναντι στην εικόνα του λαϊκού τραγουδιστή: Φοβισμένος, διασκέδαζε απλώς τον κόσμο και αποσυρόταν γρήγορα. Τώρα ο τραγουδιστής γνωρίζει τη μοναδική κατάσταση «ορθοστασίας», η οποία κρίνει τα πάντα δημόσια εφ' όλης της ύλης και ψηλαφίζει την άβυσσο που μας περιβάλλει.

4. Η φωνή επιτέλους βρίσκει την αποστολή της. Πρέπει μέσα από την ύπαρξη του τραγουδιστή να επιβεβαιώνεται ακαταπαύστως η παρουσία της θείας πρόνοιας. Η εποχή της παρηγοριάς που ξεχυνόταν από το στόμα του Στέλιου Καζαντζίδη δίνει το χέρι της σ' έναν μικρό θρίαμβο που εισβάλλει με δύναμη, σβήνοντας όπου βρει τον καθημερινό μας θάνατο, που δεν είναι άλλος από την παραίτηση.

5. Η σωματοποίηση του τραγουδιού είναι καθαρά υπόθεση Νταλάρα. Εγινε με φυσικό τρόπο, μακριά από τις μάταιες σχολές της Δύσης. Εγινε όπως ακριβώς συμβαίνει μόνο με τους μουσουλμάνους, όταν διαβάζουν το Κοράνι.

6. Οι αντιστάσεις που συναντά η φωνή του είναι πολλές, για διάφορους λόγους, θυμώνω μαζί του όταν εμφανίζεται η φυσική αδυναμία του να μπορεί να παρακολουθήσει προσεκτικά τους αντιπάλους του. Είναι γνωστό πως δε διαλέγουμε εμείς τους εχθρούς μας. Σε κάθε χτύπημα από την πλευρά τους, απαντά με μια βαθιά αίσθηση δικαίου, που ωστόσο τον τυφλώνει και τον οδηγεί κατευθείαν στην αγκαλιά του αντιπάλου.

7. Το στόμα του συχνά πυκνά γίνεται το πένθος του κόσμου. Είναι ο αντίλαλος της παιδικής ηλικίας, που ο ίδιος ακόμα δεν μπορεί να ξεπεράσει τα όριά της. Οσο τα πλησιάζει, τόσο αυτά απομακρύνονται. Για πάντα θα είναι στο κέντρο της παιδικής ηλικίας; Για πάντα.

8. Το νήμα της φωνής του, δηλαδή της ζωής του, μας τυλίγει στα εύκολα και στα δύσκολα. Τυλίγει ακόμα και τον τελευταίο φτωχοδιάβολο που κατοικεί μέσα μας και που έχει δικαίωμα να κάνει την εμφάνισή του στο φως της συναυλίας.

9. Τον εξάγγελο της τραγωδίας αντικατέστησε επάξια ο λαϊκός τραγουδιστής. Αυτός εισβάλλει όποτε κρίνει στη ζωή μας και μας πληροφορεί όχι μόνο σε ποια κατάσταση βρισκόμαστε, αλλά και την αιτία της καταστάσεως. Το σήμα του το λαμβάνεις αμέσως, γιατί απευθύνεται μόνο στο αίμα σου και ουδέποτε στο εγώ σου. Ο χρόνος του είναι αόριστος, γι' αυτό δε θυμάμαι πότε ακριβώς ο Γιώργος Νταλάρας πέρασε στα κύτταρα μου. Απλά, όπως όλοι, νιώθω πως τον γνώριζα πάντα.

10. Κάπου στο «Γεροντικό» γίνεται αναφορά σ' έναν άνθρωπο που έγινε όλος μια φωνή. Νομίζω πως τώρα πια ο Γιώργος είναι όλος μια φωνή και τίποτε, τίποτε άλλο.

Του

Γιώργου ΚΑΚΟΥΛΙΔΗ