Είπαν για τον Γ.Νταλάρα...

[EKOSTEL 8,742]

Αυτά έχουν αξία και ποιος τα λέει...

[Makis 2,780]

O Μάνος Ελευθερίου, για τον ερμηνευτή Γιώργο Νταλάρα:

 

[Νταλαρόφιλη 1,305]

http://www.mic.gr/interview.asp?id=40933

 

Συνέντευξη του Ντίνου Σαδίκη (ποιός είναι αυτός; αν δεν είχε αυτό τον τίτλο η συνέντευξη δεν θα την άνοιγα καν...)

 

[...]Κάποια στιγμή λοιπόν, 16χρονα παιδιά, αποφασίζουμε να πάμε και στον Γιώργο Νταλάρα. Χειμώνας 1975, στη Μπουάτ Θεμέλιο. Ξεκινάμε να πάμε ημέρα Δευτέρα. Δες τώρα πως ο Νταλάρας έπαιξε έναν θετικό ρόλο στη ζωή μου! Με την απουσία του! Είχε ρεπό τη Δευτέρα και κάθε Δευτέρα ήταν εκεί κάποιοι ρεμπέτες και κάναν πρόγραμμα. Δεν το ξέραμε. Πάμε και βλέπουμε κάτι άγνωστα ονόματα γραμμένα πρόχειρα σ' ένα χαρτί. Μπαγιαντέρας, Στέλιος Κερομύτης, Άννα Χρυσάφη, Σπύρος Καλφόπουλος, Κώστας Ρούκουνας. Όλα άγνωστα για μας!!! Και μπαίνουμε. Τι ήθελα και μπήκα; Αυτό ήταν! Μετά από κείνο το βράδυ άλλαξε η ζωή μου.

κλπ. κλπ.

 

Ό,τι να 'ναι...

[EKOSTEL 8,742]

Καρντάσι του Αγγελάκα είναι...

[Makis 2,780]

Ο Χρήστος Νικολόπουλος για τον Γιώργο Νταλάρα (από την εκπομπή της ΕΤ3 "Αληθινά σενάρια" 5/5/2013)

[Alona 8,279]

https://www.facebook.com/video/video.php?v=4290014499782

[Νταλαρόφιλη 1,305]

Το είχα ξαναβάλει και παλιότερα, αλλά ας το ξαναθυμηθούμε σήμερα...

 

Ο Φώτης Πολυμέρης για τον Γιώργο Νταλάρα

(από συνέντευξή του στον Μιχάλη Κουμπιό, τον Ιανουάριου του 2011)

 

Με τους μεταγενέστερους ανθρώπους του τραγουδιού είχατε επαφές;
Φ.Π.: Βεβαίως. Με τον μεγάλο δημιουργό και ποιητή Λευτέρη Παπαδόπουλο, που και πάλι θέλω να του πω ευχαριστώ για την πολύτιμη βοήθεια του σε προσωπικά μου θέματα. Είναι βέβαια πολλοί από τους νεότερους που έχουν εκφρασθεί για μένα με τα καλύτερα λόγια. Ο Γιώργος Νταλάρας, ο Γιάννης Πάριος, ο Λουκιανός Κηλαηδόνης, η Δήμητρα Γαλάνη, η Τάνια Τσανακλίδου και πολλοί άλλοι. Τους ευχαριστώ όλους.

Ποιους θεωρείτε σήμερα συνεχιστές της μουσικής σας σχολής;
Φ.Π.: Μεγάλοι τραγουδιστές που αφήνουν πίσω τους σοβαρό έργο είναι για μένα τα δύο Γάμα. Γιάννης Πάριος και Γιώργος Νταλάρας. Με τον δεύτερο να ’χει πιο σπουδαία προίκα. Είπε πολλά σπουδαία τραγούδια, ιδίως αυτά που του έγραψαν ο καρδιακός μου φίλος Λευτέρης Παπαδόπουλος και ο Μάνος Λοίζος. Δεν είναι συνεχιστές. Αλλά αφομοίωσαν στοιχεία και από μας, όχι μόνο από τους καθαρά λαϊκούς.[...]

Γεγονός είναι ότι γράφετε και σήμερα. Ποια θεματολογία σας εμπνέει;
Φ.Π.: Γράφω για την Ελλάδα. Για την ιστορία και την λάμψη της χώρας μου, που είναι μία πανέμορφη χώρα. Είναι χρέος όλων των Ελλήνων να την κρατήσουν καθαρή. Να την αγαπήσουν και να την κρατήσουν καθαρή. Αυτό πρέπει να κάνουμε όλοι οι Έλληνες κι όλα θα πάνε καλύτερα. Γράφω κοινωνικά αλλά και υπαρξιακά. Έχω γράψει ένα τραγούδι τελευταία που θέλω να το πει ο Γιώργος Νταλάρας.  

http://www.e-orfeas.gr/artists/interviews/2952-article.html

[marochr 4,538]

 Έχω γράψει ένα τραγούδι τελευταία που θέλω να το πει ο Γιώργος Νταλάρας.  

 

Τι κρίμα που δεν το ακούσαμε.....

[Νταλαρόφιλη 1,305]

Δεν ξέρω αν εννοούσε αυτό που παίζει ο ίδιος στο τέλος του βίντεο....

Ποτέ δεν ξέρεις, μπορεί κάποια στιγμή να γίνει...

[marochr 4,538]

Ωραία βίντεο αυτά Χρύσα, ευχαριστούμε!!! 

[Νταλαρόφιλη 1,305]

Κι εγώ με τη σειρά μου ευχαριστώ τον Μιχάλη Κουμπιό που μου έδωσε το ΟΚ να τα ανεβάσω! (είναι από την επίσημη βιντεοσκόπηση της συναυλίας)

[ΑΝΤΩΝΗΣ 37]

http://www.mic.gr/interview.asp?id=40933

 

Συνέντευξη του Ντίνου Σαδίκη (ποιός είναι αυτός; αν δεν είχε αυτό τον τίτλο η συνέντευξη δεν θα την άνοιγα καν...)

 

Συνέντευξη - ποταμός (με αναλυτικές περιγραφές, προσωπικές αναφορές, εξομολογήσεις κλπ), σ’ ένα site που αποτελεί φυσικό χώρο για μουσικούς σαν τον Σαδίκη. Παρόλα αυτά ο συντάκτης επέλεξε ως τίτλο, την αναφορά στον Γιώργο Νταλάρα. Τι να λέμε τώρα!

Πάντως είναι κρίμα που στις πρόσφατες σελίδες του παρόντος topic, επικρατούν οι απόψεις χρόνια εμπαθών ή κομπλεξικών ανθρώπων (π.χ. του Αγάθωνα ή της εμπαθούς κας Βίσση, η οποία τις τελευταίες περίπου δύο δεκαετίες αναφέρεται στον Γ.Νταλάρα, τουλάχιστον μια-δυο φορές κάθε χρόνο). Αντιλαμβάνομαι όμως ότι δεν μπορεί να γίνει διαφορετικά.

 

Με αφορμή τις επικείμενες συναυλίες, μία ξεχασμένη δήλωση του Απόστολου Καλδάρα για τον Γ.Νταλάρα, από συνέντευξη του συνθέτη στον Σταύρο Αβράμογλου το 1979. (πηγή: "ΟΑΣΙΣ", Οκτώβριος 2008)

 

Ποιος πιστεύετε πως μπορεί να ερμηνεύσει με ιδεώδη τρόπο τα τραγούδια σας;

Α.Κ.: Νομίζω ο Νταλάρας. Αυτός μπορεί να πει ό,τι τραγούδι του δώσεις, είναι μεγάλο ταλέντο.

 

 

[EKOSTEL 8,742]

Dulce Pontes στην ''Ελευθεροτυπία''

http://www.enet.gr/?i=news.el.article&id=370468

 

* Ποιον από τους Ελληνες καλλιτέχνες που έχετε συνεργαστεί θυμάστε περισσότερο και ποιον από τους διεθνείς;

«Στην Ελλάδα έχω δουλέψει με τον Γιώργο Νταλάρα, εκπληκτικό τραγουδιστή, καθώς επίσης και με άλλους σπουδαίους μουσικούς. Από τις διεθνείς συνεργασίες μου, που είναι πολλές και όλες σπουδαίες και αξιόλογες και μου έχουν χαρίσει πολλά, θα μπορούσα να αναφέρω τους Trlok Gurtu, Carlos Nunez, Kepa Junkera, Wayne Shorter. Αισθάνομαι ιδιαιτέρως τυχερή που συνεργάστηκα μαζί τους».

[ΘΑΝΑΣΗΣ ΠΟΛΥΜΗΧΑΝΟΣ 11,573]

-Ποιον θεωρείς τον πιο εργατικό και πεισματάρη από τους επιτυχημένους; Λένε για τον Νταλάρα, ας πούμε…

 

-Ο Νταλάρας έχει γίνει ένας σπουδαίος μουσικός, ένας άνθρωπος που μπορεί να εκφέρει λόγο, ενώ δεν ήταν από την αρχή έτσι και ξέρω ότι μπαινοβγαίνουν σπίτι του δάσκαλοι και καθηγητές πάσης φύσεως. Όντως, στην περίπτωσή του έχει πέσει πολλή και συστηματική δουλειά.

 

Δημήτρης Παπαδημητρίου: «Ταπεινοκουφάλα» ένα είδος που ενδημεί παντού!

 

Υπογράφει: Θανάσης Γιώγλου
08/07/2013

 

http://www.ogdoo.gr/portal/index.php?option=ozo_content&perform=view&id=7251&Itemid=144

[afroditaki 1,045]

Τελικα, παρ'ολο το μπουχτισμα μας για διαφορες στασεις συναδελφων απεναντι στον νταλαρα, πρεπει να κρατησουμε το εξης. Ο νταλαρας αναγνωριζεται απο τους πιο σπουδαιους. Και οταν λεω σπουδαιους εννοω σε μουσικη αλλα και σε ηθος και σε ταπεινοτητα.

[EKOSTEL 8,742]

Ας κάτσει ο κουρνιαχτός και όλοι θα αντιμετωπιστούν κάποια στιγμή όπως τους αξίζει. Θέλω να πιστεύω.

[mics2k 1,035]

..για καποιους ειναι πολυ αργα!!

..καποιοι αλλοι -ισως- το προλαβαν!!

..οι λιγοι ομως ηταν κ ειναι ΕΔΩ..!!

[Makis 2,780]

Από σημερινή συνέντευξη του Πάνου Κατσιμίχα στη Real news, στη Σοφία Διγενή

 

Ερώτηση: Κάνατε φίλους από το χώρο σας; Ποιους ξεχωρίζετε και γιατί;

 

Πάνος Κατσιμίχας: 

Παρ’ότι έχω γνωρίσει εκατοντάδες ανθρώπους από το χώρο της μουσικής, δεν έκανα ποτέ κολλητή παρέα με μουσικούς. Δεν ξέρω γιατί, αλλά η παρέα με συναδέλφους με αγχώνει. Ίσως να φταίει το γεγονός, ότι όλες οι  συζητήσεις περιστρέφονται γύρω από τη μουσική και αυτό καταντάει μονομανία και με κουράζει.

Εν πάσει περιπτώσει, φίλοι μου ήταν ο Μανώλης Ρασούλης, ο Παύλος Σιδηρόπουλος, οι αδερφοί Σπυρόπουλοι από το γκρουπ ‘’Σπυριδούλα’’, ο Γιάννης. Σπάθας από τους ‘’Socrates’’, ο Γιάννης Σπανός, ο Μπάμπης Στόκας, ο ‘’δάσκαλος΄΄ Θάνος Μικρούτσικος και πολλοί άλλοι.

Φίλο επίσης θεωρώ το Μανώλη Μητσιά κι ας μην έχουμε κάνει παρέα, γιατί εκτός του ότι τον θαυμάζω σαν τραγουδιστή, θαυμάζω ακόμα πιο πολύ τη στάση ζωής του.

Φίλος μου είναι και ο Γιώργος Νταλάρας, γιατί άσχετα με το τι λέει ο ένας κι άλλος, εγώ τον αγαπάω κι έχω ένα σωρό αναμνήσεις από τη συνεργασία μας

[EKOSTEL 8,742]

Άλλο ο Πάνος άλλο Χάρης.

[mics2k 1,035]

ο Πανος (κ ο Χαρης φυσικα..)γνωριζει πολυ καλα τι αγαπη κ εκτιμηση εχουν λαβει απο τον Γ.Ν.

την 'εκτιναξη' στον χωρο αυτο την οφειλουν αποκλειστικα στον 'θειο' τους..

προσοχη: λεω εκτιναξη, οχι αρχη, βαση εναρξη κτλ.. κ σε πιο παλιες συνεντευξεις των αδερφων, το τονιζουν κ το υπογραφουν!!

η αναγνωριση απο τον Πανο θα ειναι αυτη που ειναι γτ δ κρυβεται, δε μασαει τα λογια του...

ο Χαρης μαλλον, κουραστηκε στις προβες, απο τοτε κ του μεινε χουσουρι...

δ πειραζει, ηταν, ειναι κ θα ειναι αξιολογοι μουσικοι κ η προσφορα τους εχει βαθια ιχνη στο μουσικο στερεωμα του τοπου..

[ΘΑΝΑΣΗΣ ΠΟΛΥΜΗΧΑΝΟΣ 11,573]

Πόλυς Κυριάκου: Είναι σημαντικό, γιατί περάσανε πάρα πολλά χρόνια και για κάποιους είναι παρωχημένο πια, ξεχνιέται δυστυχώς και είμαι χαρούμενος, γιατί μέσα από έναν νεότερο άνθρωπο όπως ο Δημήτρης μπόρεσε και βγήκε πιο φρέσκο. Άλλη
μια σημαντική δουλειά για την Κύπρο ήταν αυτή που έκανε ο Γιώργος Νταλάρας σε μουσική του Μιχάλη Χριστοδουλίδη πριν από πολλά χρόνια, η οποία δουλειά μουσικά ήταν ένας σταθμός για την υπόθεση της Κύπρου. Και η «Αμμόχωστος Βασιλεύουσα» του Τόκα φυσικά.

 

Ευρυδίκη, Δημήτρης Κοργιαλάς & Πόλυς Κυριάκου – «Δυο μέτρα γης αγάπησα»

 

Υπογράφει: Κίκα Α. Ρόκα
15/07/2013

 

http://www.ogdoo.gr/portal/index.php?option=ozo_content&perform=view&id=7332&Itemid=144

 

[EKOSTEL 8,742]

Κείμενα από ένα ιστολόγιο με θετική ματιά.

 

''Ο Νταλάρας και το σύστημα''

 

http://dalarasproject.blogspot.gr/2013/02/blog-post.html

 

Και το δεύτερο. ''Τι κοινό έχουν οι Pink Floyd με τον Γιώργο Νταλάρα''.

 

http://kaioximonon.blogspot.gr/2013/02/pink-floyd.html

 

Ενδιαφέρον κι αυτό. ''Ο Αγγελάκας και η επιστολή στον Νταλάρα''

 

http://kaioximonon.blogspot.gr/2012/10/blog-post.html

 

Μήπως έχει σώσει κάποιος το πρώτο κείμενο; Γιατί δεν μπορώ να το δω και δεν το είχα αποθηκεύσει τότε. Και ήταν τόσο δυνατό κείμενο...

Ο τίτλος ήταν: ''Για τα τραγούδια και ο ΝΤΑΛΑΡΑΣ φταίει...;Ο Νταλάρας και το σύστημα''.

[marochr 4,538]

Δεν το είχα αποθηκεύσει, αλλά του έχω ζητήσει να κάνω εγγραφή στο blog. 

[EKOSTEL 8,742]

Το ανέβασε πριν από λίγες μέρες κι εδώ. Οπότε το μεταφέρω ξανά.

http://kaioximonon.blogspot.gr/2013/07/blog-post.html

 

Ο Γιώργος Νταλάρας και το σύστημα

 

Ο Γιώργος Νταλάρας βρίσκεται 45 χρόνια στα μουσικά πράγματα της χώρας ως μουσικός και τραγουδιστής. Έχει δουλέψει άπειρες ώρες μέσα στα στούντιο ηχογράφησης προκειμένου το ηχητικό αποτέλεσμα στους δίσκους, που υπάρχει το όνομα του, να είναι το καλύτερο. Έχει ξοδέψει άπειρες ώρες σε πρόβες, ώστε κάθε συναυλία να είναι η καλύτερη δυνατή σε θέματα ήχου,ρεπερτορίου και ενορχήστρωσης. Η αλήθεια είναι ότι ποτέ δεν θα πας σε μια συναυλία του Νταλάρα σε ένα ανοικτό θέατρο και ο ήχος θα είναι κακός ή τα μικρόφωνα θα μικροφωνίζουν ή δεν θα ακούς τα όργανα ή τη φωνή του. Ποτέ δεν θα πας σε μια συναυλία του Νταλάρα και θα νιώσεις εξαπατημένος, κανείς δεν θα πει ότι περίμενα να τραγουδήσει 3 ώρες και τραγούδησε μόνο μια. Είναι ο τραγουδιστής που πρόσεξε τον ήχο στις συναυλίες του όσο κανένας άλλος.

Συνεργάστηκε με εταιρείες ηχητικού εξοπλισμού που έφερναν στην Ελλάδα τα καλύτερα μηχανήματα χάρις την δικιά του επιμονή. Γι' αυτό κατάφερε στις περιοδείες του στο εξωτερικό να συναγωνιστεί σε ποιότητα ήχου, κορυφαία συγκροτήματα και καλλιτέχνες του εξωτερικού. "Όταν στην Ελλάδα το επίπεδο ζωντανών συναυλιών(ΡΑ system) θύμιζε Ουγκάντα κάπου εκεί στα τέλη του '80 και '90". Όπως αναφέρει ο Βασίλης Λαδονικόλας, γνώστης πάνω σε θέματα μουσικής παραγωγής.

Κατάφερε λοιπόν ο Γιώργος Νταλάρας να ανεβάσει τα μουσικά και ηχητικά στανταρ της εποχής για την Ελλάδα. Δίνοντας έτσι στους ακροατές του περισσότερα -σε ότι αφορά το ηχητικό αποτέλεσμα- απ' ότι οι υπόλοιποι καλλιτέχνες και γι' αυτό προέκυψαν τα γεμάτα ολυμπιακά στάδια. Γιατί ο κόσμος ήξερε ότι θα πάει στη συναυλία του Νταλάρα και θα ακούσει κάλα και σωστά παιγμένα τα τραγούδια του. O Roger Waters των Pink Floyd είχε πει το 1972: "Αν κάποιος έρθει σε μια συναυλία μας και δεν του αρέσει, δεν θα ξανάρθει". Το ίδιο ισχύει και για τον Νταλάρα. Αν από το 1975 ως και σήμερα ο κόσμος δεν έμενε ευχαριστημένος από τις συναυλίες του, δεν θα ξαναπήγαινε. Έτσι ο Νταλάρας ήταν υποχρεωμένος σε κάθε εμφάνιση του να ανεβάζει τον πήχη. Έτσι προέκυψαν και οι παραστάσεις στο Μέγαρο Μουσικής. Παραστάσεις που ήταν επικεντρωμένες σε μια συγκεκριμένη θεματολογία και όχι στον ίδιο τον τραγουδιστή. Μόνο στο Μέγαρο Μουσικής μπορούσες να έχεις το καλύτερο ηχητικό αποτέλεσμα για αυτές τις παραστάσεις, οι οποίες θα μείνουν στην ιστορία.

 

Αυτό είναι ένα κομμάτι από την πορεία του Νταλάρα μέσα στα μουσικά πράγματα. Κάποιοι λένε ότι ο Νταλάρας και συνεπώς όλη η πορεία που έκανε, αντιπροσωπεύει το σύστημα (οικονομικό,κοινωνικό κ.α) που κυριάρχησε όλα αυτά τα χρόνια.

Δεν είναι όμως έτσι. Ο Νταλάρας ήταν συνέχεια κόντρα σε ένα σύστημα που ήθελε τον κόσμο να πληρώνει πανάκριβα την φιάλη και να πετάει τα γαρύφαλλα για να ακούει μεθυσμένος το τελευταίο σουξέ ενός τραγουδιστή που μέχρι να περάσει ένας μήνας θα το έχει ξεχάσει. Ο Νταλάρας ήταν κόντρα σε ένα σύστημα που ήθελε τον τραγουδιστή ιδιοκτησία μιας δισκογραφικής εταιρείας και γι' αυτό προέκυψε το "συμμετέχει ο Γιώργος Νταλάρας" το οποίο πολλοί πολέμησαν χωρίς όμως αποτέλεσμα. Ο Νταλάρας ήταν κόντρα σε ένα σύστημα που ήθελε να σου επέβαλει τι θα πεις και τι θα τραγουδήσεις. Ήταν κόντρα σε ένα σύστημα που η καλοπέραση και η επιτυχία χωρίς σκληρή δουλειά ήταν το μότο μιας ολόκληρης εποχής. Κόντρα σε ένα σύστημα που ήθελε αποχαυνωμένους καταναλωτές, ενώ ο Νταλάρας με τα τραγούδια του προσπαθούσε να δημιουργήσει αφυπνισμένους πολίτες. Κόντρα στο σύστημα όταν έλεγε ότι πρέπει να εισάγουμε πολιτικούς από την Ιαπωνία, γιατί όταν αυτούς τους πιάνουν στα πράσα, κάνουν χαρακίρι. Μια κόντρα που την πληρώνει ακόμα και σήμερα.

 

 Αν ήταν ταυτισμένος με το σύστημα που κυριάρχησε και κυριαρχεί στη χώρα μας τα τελευταία χρόνια, θα μπορούσε άνετα να επαναπαυτεί στις δάφνες των πολύ σπουδαίων τραγουδιών που είπε την δεκαετία του '70, να τραγουδάει στα νυχτερινά κέντρα με τεράστιο νυχτοκάματο -που τις περισσότερες φορές είναι και αφορολόγητο- και όχι σε συναυλίες που εκεί δεν μπορεί να κρυφτεί τίποτα, και να τραγουδάει ό,τι του έδινε η εταιρεία του χωρίς αντίρρηση. Αντίθετα αυτός έδωσε τεράστιες μάχες, για να επιβάλει τα ρεμπέτικα, τα λάτιν και τους δίσκους που δεν ήθελε η εταιρεία. Θα μπορούσε να κοιτάζει μόνο την πάρτη του, και να μην έδινε ευκαιρίες σε νέους καλλιτέχνες και δημιουργούς, να προβάλλουν τις δυνατότητες τους. Αφού δυστυχώς οι εταιρείες αποφάσίζαν αναξιοκρατικά πλέον, ποιοι θα προωθηθούν και ποιοι όχι. Και ας τον κατηγόρησαν ότι θέλει να προβληθεί ο ίδιος, λες και είχε ανάγκη. Θα μπορούσε να τραγουδάει μεταξύ Ποσειδώνος, Συγγρού και Πειραιώς με τεράστια νυχτοκάματα όλα αυτά τα χρόνια και να μην τον ένοιαζε καθόλου που πάει η ελληνική μουσική. Θα μπορούσε να κάτσει σπίτι του όπως έκαναν όλοι οι τραγουδιστές της γενιάς του και να μην προβάλει το θέμα της Κύπρου σε όλο τον κόσμο, να μην πάει να τραγουδήσει στη Σερβία την ώρα που έπεφταν οι βόμβες των συμμάχων μας, να μην πάει στην Ίμβρο και να προβάλει τα προβλήματα ξεχασμένων, από την πολιτεία Ελλήνων που παραμένουν εκεί. Όμως όλα αυτά τα έκανε χωρίς να υπολογίσει αν θα χάλασει την εικόνα που έχουν οι άλλοι γι' αυτόν, τα έκανε γιατί τα πίστευε. Και εμένα μ' αρέσουν καλλιτέχνες που κάνουν αυτό που πιστεύουν, χωρίς να υπολογίζουν τι θα πουν οι άλλοι, γι΄αυτό και μόνο αξίζει να εκτιμάς έναν καλλιτέχνη.

 

Ο Γιώργος Νταλάρας δεν ταυτίστηκε με κανένα σύστημα και ούτε είχε την δυνατότητα να το επηρεάσει. Αν μπορούσε να επηρέασει το σύστημα που κυριαρχεί, τα νυχτερινά κέντρα θα είχαν κλείσει εδώ και χρόνια και όλοι θα τραγουδούσαν σε θέατρα και γήπεδα, τα γαρύφαλλα την ώρα που τραγουδάει ο τραγουδιστής θα ήταν επιστημονική φαντασία και οι τραγουδιστές θα έκαναν περιοδείες στην Ευρώπη τραγουδώντας ελληνικά τραγούδια. Το σύστημα μας ήθελε αναπαυτικά ναρκωμένους, όπως λέει και ένα τραγούδι των Pink Floyd. Το ακριβώς αντίθετο από αυτό που πρόβαλε ο Νταλάρας με τα τραγούδια του και την πορεία του. Όμως δεν θυμάμαι να επικράτησε αυτό το σύστημα που ο Νταλάρας προσπάθησε να δείξει ότι υπάρχει. Επικράτησε αυτό το σύστημα που ζούμε σήμερα και με το οποίο ο Νταλάρας δεν ταυτίστηκε ποτέ.

 

Αναρτήθηκε από Aris Vansac 

Κι αυτό ξανά

http://kaioximonon.blogspot.gr/2013/02/pink-floyd.html

 

Τι κοινό έχουν οι Pink Floyd με τον Γιώργο Νταλάρα;

 

Κανένα, θα πουν αυτοί που ξέρουν τους Pink Floyd. Δεν ξέρω, θα πουν αυτοί που ξέρουν τον Γιώργο Νταλάρα. Αρκετά, θα πουν αυτοί που γνωρίζουν και τους δυο. Γιατί αν παρακολουθήσεις την πορεία του Γιώργου Νταλάρα από το 1968 μέχρι σήμερα και τωνPink Floyd από το 1967 μέχρι που διαλύθηκαν το 1985 και στη συνέχεια τη πορεία κυρίως του μπασίστα και βασικού συνθέτη του συγκροτήματος, Roger Waters. Θα βρεις ότι υπάρχουν πολλά κοινά σημεία.

 

Θα ξεκινήσω αναλύοντας την πορεία των Pink Floyd από το 1967, όταν τα μέλη του συγκροτήματος ήταν από 21 μέχρι 24 χρονών. Οι Pink Floyd ξεκίνησαν το 1966 παίζοντας σε club, όπου κυρίως σύχναζε η νεολαία της εποχής. Μια εποχή που χαρακτηριζόταν από το πόλεμο του Βιετνάμ, το ψυχρό πόλεμο και από μια αντίδραση κυρίως της νεολαίας απέναντι στο κυρίαρχο πολιτικό-οικονομικό καθεστώς της εποχής. Το πιο δυναμικό κομμάτι της νεολαίας που αντιδρούσε σε όλα αυτά ήταν κυρίως οι λεγόμενοι “χίπις”. Σε αυτό το κομμάτι της νεολαίας άνηκαν και οι Pink Floyd. Τα τραγούδια τους απευθυνόντουσαν στους νέους, οι ίδιοι παίζανε σε club που κυρίως πήγαιναν οι χίπηδες της εποχής. Τα τραγούδια τους μπορεί να μην είχανε σαφή μηνύματα ενάντια στο υπάρχον καθεστώς στην Αγγλία, αν και υπάρχουν κάποια τραγούδια που έχουν τέτοια μηνύματα. Όμως η μουσική τους με τα μεγάλης διάρκειας τραγούδια, η σκηνική τους παρουσία με τους προτζέκτορες και τα φώτα που χρησιμοποιούσαν, ήταν κάτι το καινούριο για εκείνη την εποχή και οτιδήποτε καινούριο απευθύνεται κυρίως στη νέα γενιά, που θέλει μέσα από νέους ήχους και εικόνες να δείξει ότι διαφέρει και κυρίως ότι αντιδρά απέναντι στη γενιά εκείνη που παίρνει -όπως πιστεύουν οι νέοι- τις αποφάσεις που καθορίζουν το μέλλον.

 

 

Με όπλο λοιπόν τη μουσική τους, οιPink Floyd υπήρξαν από τους κύριους εκπροσώπους της νέας γενιάς. Μιας γενιάς που μιλούσε για ειρήνη, αγάπη και συμφιλίωση μεταξύ των λαών και που ήθελε να κάνει τον κόσμο καλύτερο, ανατρέποντας το υπάρχον καθεστώς. Οι αντιπολεμικές διαδηλώσεις ενάντια στο πόλεμο στο Βιετνάμ, ο Μάης του '68 στο Παρίσι, ήταν χαρακτηριστικές στιγμές μιας γενιάς που ήθελε να αλλάξει τα πράγματα. Οι Pink Floyd συμμετείχαν σε όλα αυτά κυρίως με τα τραγούδια τους που απευθυνόντουσαν στους νέους της εποχής.

Τραγούδια από το πρώτο δίσκο τους όπως το “Scarecrow” που μιλάει για ένα σκιάχτρο που στεκόταν στα λιβάδια χωρίς να κάνει τίποτα, όμως ξανασκέφτηκε το πεπρωμένο του και αποφάσισε να σταματήσει να κάνει τον αχυράνθρωπο. Από το δεύτερο άλμπουμ το τραγούδι “Corporal Clegg” που μιλάει για ένα βετεράνο του δεύτερου παγκοσμίου πολέμου που το μόνο που κέρδισε από τον πόλεμο ήταν ένα ξύλινο πόδι και το όνειρο ότι κάποτε η Βασίλισσα θα του δώσει ένα μετάλλιο. Αυτά τα τραγούδια, σε συνδυασμό με την πρωτοποριακή για την εποχή μουσική τους, έγιναν σύνθημα για τους νέους εκείνης της εποχής στη Μεγάλη Βρετανία. Δεν έμειναν μόνο εκεί, το 1969 γράφουν τη μουσική για την ταινία “More”. Μια ταινία που μιλάει για τα ναρκωτικά και τις καταστροφικές συνέπειες που έχουν. Το 1970, συμμετέχουν γράφοντας μουσική στη αντιπολεμική ταινία τουAntonioni “Zabriskie Point”.

Από όλα αυτά είναι σαφές ότι οι Pink Floyd είχαν άποψη για τα κοινωνικά και πολιτικά θέματα της εποχής και την έλεγαν μέσα από τα τραγούδια τους. Παρότι δεν έλειψαν οι φορές που ήρθαν αντιμέτωποι με ένα αδιάφορο κοινό, το οποίο έδειχνε την αντίθεση του στα τραγούδια τους, πετώντας μπουκάλια και κέρματα. Σε μία εμφάνιση τους μάλιστα ένα κέρμα βρήκε τον Roger Waters στο φρύδι από το οποίο άρχισε να τρέχει αίμα.

 

Όλα αυτά όμως έγιναν πριν το συγκρότημα κάνει τη μεγάλη επιτυχία με το άλμπουμ “Dark side of the moon” το 1973. Πριν από αυτό το δίσκο ήταν ένα συγκρότημα που ήταν γνωστό κυρίως στην Αγγλία. Μετά από το “Dark side of the moon” έγιναν γνωστοί σε όλο τον κόσμο. Έγινα μόδα για πρώτη φορά, πλέον στις συναυλίες πήγαιναν χιλιάδες κόσμος, και πολλοί από αυτούς όχι μόνο για να ακούσουν μουσική. Πλέον οι Pink Floyd δεν ήταν ούτε 21 ούτε 24 χρονών, ήταν κοντά στα τριάντα. Ο πόλεμος του Βιετνάμ δεν τελείωνε, αντίθετα η παγκόσμια οικονομία έμπαινε σε ύφεση, λόγω και της πετρελαϊκής κρίσης που δημιουργήθηκε εξαιτίας της ίδρυσης του ΟΠΕΚ. Η ανεργία αυξανόταν, και η κατάσταση φαινόταν να χειροτερεύει. Τα οράματα και οι προσδοκίες της γενιάς που άνηκαν και οιPink Floyd, που πλέον έχουν περάσει τα τριάντα, έχουν αποτύχει να γίνουν πράξη. Όλα αυτά σε συνδυασμό με τη τεράστια εμπορική επιτυχία του συγκροτήματος, τους έκαναν να είναι αυτοί πλέον η κυρίαρχη γενιά που ελέγχει τα πράγματα και δεν ήταν μακριά η στιγμή που οι εικοσάρηδες του '77, θα στραφούν εναντίον τους όπως ακριβώς έκαναν οι ίδιοι με την προηγούμενη γενιά.

 

Στην Ελλάδα σήμερα, όσοι γνωρίζουν τους Pink Floyd αγνοούν βασικά πράγματα για το συγκρότημα και τη πορεία του. Το άλμπουμ “Dark side of the moon” πραγματεύεται τη κατάσταση που επικρατεί στη καπιταλιστική κοινωνία που ζούμε. Η αποξένωση του ανθρώπου, το άγχος του χρόνου, που νοιώθουμε να λιγοστεύει όσο περνάνε τα χρόνια, τη θέση της εκκλησίας και γενικά της θρησκείας στο σύγχρονο κόσμο, ο φόβος του θανάτου. Ο ρόλος του χρήματος, ο πόλεμος και τελικά η παράνοια στη οποία οδηγείται ο άνθρωπος που δεν μπορεί να συμβαδίσει με αυτό το τρόπο ζωής και τελικά αποξενώνεται από το υπόλοιπο κοινωνικό σύνολο. Όλα αυτά αποτελούν τη θεματολογία του άλμπουμ, ένα άλμπουμ που είναι ιδιαίτερα επικριτικό ενάντια στο κυρίαρχο οικονομικό και κοινωνικό μοντέλο που επικρατεί στο δυτικό κόσμο. Ένα άλμπουμ που κατηγορεί όλα αυτά, κατάφερε να γίνει η μεγαλύτερη εμπορική επιτυχία, μέσα στο ίδιο σύστημα που κατηγορούσε ο Roger Waters με τους στίχους του.Ο Waters με το τραγούδι “Money” κατηγορεί την απληστία, τη τάση να θέλουμε όλη τι πίτα για τους εαυτούς μας και επιτίθεται στο χρήμα ως η κύρια αιτία για το κακό που κυριαρχεί σήμερα. Παρ' όλα αυτά χάρις αυτό το τραγούδι και αρκετά άλλα κατάφεραν να λύσουν το δικό τους οικονομικό πρόβλημα, ο κόσμος πλήρωνε χρήματα για να τους ακούσει να παίζουν το “Money” και άλλα τραγούδια, που ήταν επικριτικά εναντίον του χρήματος και του καπιταλισμού γενικότερα. Αυτό όμως δεν υποβιβάζει ούτε την αξία των τραγουδιών τους, ούτε την αξία των ίδιων. Τα τραγούδια μεταφέρουν κάποια μηνύματα, αυτός που πιστεύει ότι το μήνυμα αξίζει, τότε επιβραβεύει εκείνον που το δημιούργησε. Στη συγκεκριμένη περίπτωση, οιPink Floyd επιβραβεύτηκαν γιατί μετέφεραν τα μηνύματα του “Dark side of the moon” στο κόσμο. Τώρα είναι σειρά του κόσμου, αν θα διδαχτούν από αυτά ή όχι. Μοιάζει αντιφατικό ένα άλμπουμ που κατηγορεί το σύστημα, να είναι μια από τις μεγαλύτερες επιτυχίες του συστήματος και αυτοί που το δημιούργησαν να εισπράττουν την επιτυχία του, αλλά δεν είναι. Οι Pink Floyd έμειναν 6 μήνες στο στούντιο για να ηχογραφήσουν το άλμπουμ, ταξίδεψαν σε όλο το κόσμο για να κάνουν γνωστά τα μηνύματα των τραγουδιών τους και είναι απόλυτα φυσιολογικό να θέλουν να ανταμειφθούν για αυτό. Μόνο στην Ελλάδα, αντί να μαθαίνουμε από τα τραγούδια που έχουν κάτι να πουν και συνήθως μιλάνε επικριτικά για το υπάρχον κοινωνικό-οικονομικό σύστημα, στρεφόμαστε εναντίον αυτού που μεταφέρει τα μηνύματα των τραγουδιών και αξιώνει να επιβραβεύεται για αυτό.

 

Ακόμα και οι Pink Floyd δεν έμειναν μακριά, από την επίθεση που τους έγινε κυρίως από τη νέα γενιά αλλά και από τη συντηρητική πλευρά της κοινωνίας, προς το τέλος της δεκαετίας του '70. Οι Pink Floyd είχαν γίνει μια από τις μεγαλύτερες μπάντες της Μεγάλης Βρετανίας. Το 1976, είχαν περάσει τα τριάντα και πλέον δεν εκπροσωπούσαν τη πλειοψηφία της νεολαίας. Η πλειοψηφία της νεολαίας δεν αποδεχόταν αυτά που έλεγαν και έκαναν οι Pink Floyd, τους έβλεπαν σαν δεινόσαυρους -όπως τους έλεγαν- που επέζησαν από τη εποχή των χίπις. Τα οράματα και οι ελπίδες της γενιάς των Pink Floyd δεν εφαρμόστηκαν στην πράξη, μιας και η οικονομική ύφεση ήταν πλέον πραγματικότητα. Η νεολαία ήθελε να εκφράσει την αγανάκτηση της, όχι με τα τραγούδια των δεινοσαύρων Pink Floyd που άνηκαν πλέον στο επιτυχημένο-εμπορικό τραγούδι της εποχής ανεξάρτητα από αυτά που έγραφαν, αλλά με τα δικά τους. Έτσι γεννήθηκε το πανκ, που απευθυνόταν στη οργισμένη νεολαία της Αγγλίας, που έβλεπε τους Pink Floyd ως κάτι ξεπερασμένο και πολλές φορές ως τη γενιά που ήταν υπεύθυνη για την οικονομική κρίση της δεκαετίας του '70. Οι Pink Floyd δέχτηκαν επίθεση από τη νεολαία κυρίως επειδή κατάφεραν να πετύχουν. Στα μάτια των νέων φάνταζαν ως οι επιτυχημένοι σταρ με τα ιπτάμενα γουρούνια, τις φουσκωμένες φιγούρες που ανέμιζαν στον ουρανό και τα τείχη που έχτιζαν στη σκηνή, που προσέλκυσαν την προσοχή των μέσων ενημέρωσης. Για τους νέους ήταν οι σταρ που έπαιζαν τα ξεπερασμένα ροκ τραγούδια τους σε γεμάτα γήπεδα με 100.000 κόσμο. Για τους νέους ήταν οι επιτυχημένοι της γενιάς των χίπις που δεν έπρεπε να αποτελούν πρότυπα για αυτούς. Το πανκ και ότι εκπροσωπούσε αυτό, αποτελούσε πρότυπο πλέον για τη νέα γενιά. Απόδειξη αυτής την απέχθειας που είχαν στους Pink Floyd, ήταν και το μπλουζάκι του John Lydon μέλος των Sex Pistols που το φορούσε σε μια φωτογραφία, αλλά και σε μια εμφάνιση των Sex Pistols και έγραφε: “ΜΙΣΩ ΤΟΥΣ PINK FLOYD”.

Το μίσος της νεολαίας για αυτούς, σταμάτησε όταν σταμάτησαν και οι Pink Floyd το 1983. Όταν επανήλθαν μετά από 4 χρόνια (χωρίς τον Waters), το έργο τους από τη δεκαετία '70 είχε εκτιμηθεί και αξιολογηθεί σωστά. Τώρα άνθρωποι όλων των ηλικιών, απολάμβαναν τη μουσική των Pink Floyd, χωρίς τις προκαταλήψεις των προηγούμενων ετών. Ο κόσμος καταλάβαινε αυτά που έκαναν, τα τραγούδια τους και τα νοήματα που αυτά είχαν. Δεν ήταν πια στο επίκεντρο της μουσικής βιομηχανίας και γι' αυτό οι αντιδράσεις απέναντι τους είχαν σταματήσει. Μετά από σχεδόν 35 χρόνια από τότε που άρχισαν να δέχονται τις πρώτες επιθέσεις από τη νεολαία της εποχής που υποστήριζε το πανκ, οι Pink Floydσυνεχίσουν να θεωρούνται ένα από τα μεγαλύτερα συγκροτήματα της ροκ μουσικής, χωρίς όμως να λείπουν και αυτοί που διαφωνούν για το αν είναι μια από τις μεγαλύτερες μπάντες, σε λογικά πάντα πλαίσια, κάτι που στην Ελλάδα δεν ισχύει, γιατί εδώ έχει χαθεί και η λογική και το μέτρο. Η διαφωνία σχετικά με ένα καλλιτέχνη μπορεί να φτάσει στις βρισιές, στα ψέματα και στη συκοφαντία προκειμένου να υπερασπιστούμε την άποψη μας.

 

Και φτάνουμε σε μερικά κοινά σημεία (γιατί υπάρχουν και άλλα κυρίως με τον Roger Waters που ίσως γράψω άλλη φορά) που έχει ο Γιώργος Νταλάρας με τους Pink Floyd.

 

Ο Γιώργος Νταλάρας, όπως και οι Pink Floyd υπήρξαν βασικοί -αλλά όχι οι κυριότεροι- εκπρόσωποι της γενιάς τους. Ο Νταλάρας για την γενιά της μεταπολίτευσης στην Ελλάδα -για κάποιους- και οι Pink Floyd για την γενιά των χίπις στην Αγγλία το '67.

 

Τους Pink Floyd τους κατηγόρησε κυρίως η νέα γενιά στην Αγγλία ότι κατάφεραν να γίνουν σταρ ηχογραφώντας άλμπουμ που μιλούσαν για τα χρήματα και τον καπιταλισμό, την αποξένωση και την αλλοτρίωση του ανθρώπου στη σύγχρονη κοινωνία.

Τον Νταλάρα τον κατηγόρησαν για το ίδιο πράγμα, ότι τραγουδώντας για κοινωνικά θέματα κατάφερε να εξασφαλίσει μια άνετη ζωή. Λες και θα έπρεπε να προσφέρουν τη τέχνη τους δωρεάν, μόνο και μόνο για να ευχαριστήσουν αυτούς που ποτέ δεν θα έκαναν το κόπο να ακούσουν τους δίσκους τους ή να τους ακούσουν ζωντανά.

 

Οι Pink Floyd στα μάτια της νεολαίας αντιπροσώπευαν τη γενιά των χίπις που δεν κατάφερε να αλλάξει τον κόσμο όπως έλεγε. Έτσι και στα μάτια της νεολαίας ο Νταλάρας αντιπροσωπεύει τη γενιά της μεταπολίτευσης, που επίσης δεν κατάφερε να αλλάξει τα πράγματα προς το καλύτερο, όπως τελικά φάνηκε.

 

Ακόμα και το μπλουζάκι του Rotten των sex pistols που έγραφε “ΜΙΣΩ ΤΟΥΣ PINK FLOYD”, εύκολα μπορεί να παραλληλιστεί με το “όχι άλλο Νταλάρα” που έγινε σύνθημα της τότε νεολαίας.

   
Το 1990, ένα χρόνο μετά την πτώση του τείχους του Βερολίνου, ο Roger Waters (πρώην μελος των Pink Floyd) συμμετείχε σε μία από τις μεγαλύτερες συναυλίες που έγιναν στη Γερμανία. Ανέβασε το “The Wall”μαζί με πολλούς καλλιτέχνες, στην ουδέτερη ζώνη που χώριζε τη δυτική από την ανατολική Γερμανία. Ήταν μια τεράστια παραγωγή που ασφαλώς χρειαζόταν χρήματα για να πραγματοποιηθεί. Έτσι έπρεπε να υπάρξει εισιτήριο για να μπορέσει να πραγματοποιηθεί η συναυλία. Ήταν μια συναυλία που αναφερόταν εμμέσως στο τείχος του Βερολίνου και στην πτώση του, στην οποία ο κόσμος πλήρωσε εισιτήριο για να την δει. Αν και ο κόσμος ήταν τόσο πολύς που τελικά οι πόρτες άνοιξαν ώστε να μην στριμωχθεί στην είσοδο. Δεν ξέρω αν ο Waters ή οι μουσικοί του ή οι υπόλοιποι καλλιτέχνες πήραν χρήματα για αυτή τη συναυλία. Ούτε ξέρω που πήγανε τα χρήματα -αν υπήρχαν κι' όλας- γιατί κανείς δεν ασχολήθηκε με αυτό. Ο σκοπός της συναυλίας ήταν άλλος, ήταν να ενώσει τους ανθρώπους που για χρόνια ήταν χωρισμένοι εξαιτίας ενός τείχους, που οι ίδιοι δεν είχαν αποφασίσει να χτίσουν. Σκοπός της συναυλίας ήταν η συμφιλίωση του κόσμου.

 

Ο Γιώργος Νταλάρας το ίδιο περίπου διάστημα ξεκίνησε μια σειρά συναυλιών σε όλο το κόσμο μαζί και με άλλους καλλιτέχνες με σκοπό να γίνει γνωστό το πρόβλημα στην Κύπρο αλλά και για την ενίσχυση της άμυνας της Κύπρου. Ένα πρόβλημα που είχε πολλά κοινά σημεία, με αυτό στη Γερμανία. Όπως και η Γερμανία που ήταν διχοτομημένη για πολλά χρόνια, έτσι και η Κύπρος παραμένει διχοτομημένη ακόμα και σήμερα. Οι συναυλίες είχαν σαν σκοπό να αναδειχθεί το πρόβλημα στην Κύπρο και να γίνει γνωστό σε όλο τον κόσμο. Οι  συναυλίες πραγματοποιήθηκαν και στην Κύπρο με τραγούδια που είχαν σαφή αναφορά στην Κύπρο και στα προβλήματα που αντιμετώπιζε με την εισβολή των Τούρκων. Εν μέρει, ο σκοπός επιτεύχθηκε, μαζεύτηκαν πάνω από 200.000.000 δρχ. εκείνη την εποχή, με τα οποία ενισχύθηκε σημαντικά η Κύπρος. Παρ' όλα αυτά στην Ελλάδα ξεκίνησε μια επίθεση εναντίον του Γιώργου Νταλάρα, η οποία είχε σαν στόχο να πλήξει την προσπάθεια του, υπονοώντας ότι είχε οικονομικό όφελος από αυτό. Οι άνθρωποι που ξεκίνησαν την επίθεση αυτή, αποδείχθηκε ότι δεν είχαν κανένα στοιχείο. Απλά δεν μπορούσαν να δεχτούν ότι κάποιοι μπορούν και κάνουν πράγματα, για τα οποία δεν έχουν προσωπικό όφελος. Στην Ελλάδα τελικά ισχύει ότι όση λάσπη και να ρίξεις στον άλλο, δεν μπορεί, κάτι θα μείνει. Στη Γερμανία και στη συναυλία τουWaters, δεν έγινε τίποτα αντίστοιχο με αυτά που έγιναν στην Ελλάδα και στο Νταλάρα. Κανείς δεν κατηγόρησε τις προθέσεις του Waters στη Γερμανία, όπως έγινε με τον Νταλάρα στην Ελλάδα. Άλλοι λαοί, άλλοι άνθρωποι, άλλες νοοτροπίες.

 

Τελειώνοντας, σήμερα οι Pink Floyd που κοντεύουν τα 70, έχουν ξεπεράσει τις επιθέσεις που δέχτηκαν πριν 30 χρόνια και θεωρούνται ένα από τα μεγαλύτερα συγκροτήματα όλων των εποχών. Για τον Γιώργο Νταλάρα ακόμα δεν έχει εκτιμηθεί η τεράστια αξία του στο ελληνικό τραγούδι αν και έχει εκτιμηθεί -τηρουμένων τον αναλογιών- στο εξωτερικό. Στην Ελλάδα ίσως θα χρειαστούν μερικά χρόνια ακόμα.

 

Αναρτήθηκε από Aris Vansac 

 

[ΘΑΝΑΣΗΣ ΠΟΛΥΜΗΧΑΝΟΣ 11,573]

Η Θεοδωρίδου «ακούει» Νταλάρα! 

 

Υπογράφει: Ogdoo.gr

20/08/2013

 

http://www.ogdoo.gr/portal/index.php?option=ozo_content&perform=view&id=7570&Itemid=16