Apostolis

Είπαν για τον Γ.Νταλάρα...

1,091 posts in this topic

Προσωπικά θα στεναχωρηθώ πιο πολύ αν το πει η Δέσποινα..

Share this post


Link to post
Share on other sites

Θα πρέπει να τη καταλάβεις...Μάνα είναι.... :pity:;)

Share this post


Link to post
Share on other sites
Προσωπικά θα στεναχωρηθώ πιο πολύ αν το πει η Δέσποινα..

:blink: :blink: :blink:

Δεν εχω σχολια...

Share this post


Link to post
Share on other sites

Από συνέντευξη του Δημήτρη Μπάση στο MusicHeaven:

PhilipposM: Όταν ξεκίνησες τα πρώτα σου βήματα στο τραγούδι τι όνειρα είχες και τι όνειρα έχεις τώρα για το μέλλον σου ως τραγουδιστής και ως άνθρωπος.

Πολλά από τα όνειρα που είχα όταν μπήκα στο τραγούδι έχουν σχεδόν πραγματοποιηθεί. Με αξίωσε ο Θεός να συνεργαστώ επί σκηνής με την Χάρις Αλεξίου, με τον Γιώργο Νταλάρα, με τραγουδιστές δηλαδή που θαύμαζα και υπήρξαν δάσκαλοι για μένα και τους οποίους μελέτησα στα εφηβικά μου χρόνια.

MusicHeaven - 10/2/2008 | http://www.musicheaven.gr/html/modules.php...rticle&sid=1448

Share this post


Link to post
Share on other sites

Muammer Ketencoğlu

... He discovered Greece's legendary musicians Mikis Teodorakis and Giorgos Dalaras when he was in secondary school

and was able to analyze their styles in depth. I was interested in Teodorakis's lyrical works that were close to folkloric music.

Dalaras' velvet voice lightens my spirit. Dalaras is a master, Ketencoğlu said. When it comes to Dalaras' ultra-nationalist political stance,

Ketencoğlu said, I am not a politician. I don't care about Dalaras' political personality. What interests me is his identity as a musician.

http://www.turkishdailynews.com.tr/article...p?enewsid=94733

Share this post


Link to post
Share on other sites

Να το μεταφέρω κι εδώ...

Από τη συνέντευξη του Μιχάλη Τζουγανάκη στον ’ρη Αναγνωστόπουλο, στο μουσικό περιοδικό Ορφέας:

Ο Γιώργος Νταλάρας, αποτελεί για άλλους το σημαντικότερο αυτή τη στιγμή Έλληνα τραγουδιστή, που φέτος κλείνει 40 χρόνια «ζωής» στο ελληνικό τραγούδι, αλλά υπάρχουν και εκείνοι, που τον αμφισβητούν Πες μας τη γνώμη σου για το Γιώργο, το μουσικό, τον τραγουδιστή, τον άνθρωπο, έτσι όπως τον έζησες αυτά τα χρόνια!

Οι πράξεις κι ο χρόνος κρίνουν τους ανθρώπους και το αποτέλεσμα της δουλειάς τους. Ο Γιώργος Νταλάρας έχει σταθεί με συνέπεια, ήθος, πάθος και αξιοπρέπεια απέναντι στο μουσικό του γίγνεσθαι.

Ορφέας | 11.02.2008

http://www.e-orfeas.gr/content/view/308/197/

Share this post


Link to post
Share on other sites

Ο Μπάμπης Στόκας, στη συνέντευξή του στον "Ορφέα", λέει εμέσως πλην σαφώς πως θεωρεί τον Γιώργο Νταλάρα τον σημαντικότερο Έλληνα τραγουδιστή σήμερα! :razz:

Ποιος είναι κατά τη γνώμη σου σήμερα ο σημαντικότερος Έλληνας τραγουδιστής και γιατί;

Αν εξαιρέσουμε τον Νταλάρα, για τον οποίο δε θα μιλήσω γιατί είμαστε και φίλοι και δε θα είμαι αντικειμενικός, νομίζω ότι ο Λιδάκης είναι ένας τραγουδιστής πάρα πολύ καλός. Ο Μπάσης, επίσης, μου αρέσει πολύ. Νομίζω ότι έχουμε ένα πρόβλημα στους ερμηνευτές. Έχουμε τραγουδοποιούς, δεν έχουμε ερμηνευτές. Φαίνεται πως πολλοί σήμερα δεν έχουν καταλάβει τη χρυσή συνταγή της δεκαετίας του 60 και του 70 που είχε ως αποτέλεσμα όλα αυτά τα αριστουργήματα. Ο συνθέτης σίγουρα μπορούσε να τραγουδήσει, αλλά έπαιρνε, ας πούμε, το Μητροπάνο.

Ορφέας | 21.02.2008

http://www.e-orfeas.gr/content/view/329/197/

Share this post


Link to post
Share on other sites

Ο ποιητής Γιώργος Κακουλίδης για τον Γ.Νταλάρα.

http://www.rizospastis.gr/story.do?id=2414...lDate=25/7/2004

Ο πρώτος εξάγγελος Γιώργος Νταλάρας

1. Τη φωνή του τη χρωστάμε εξ ολοκλήρου στο τοπίο της παιδικής ηλικίας. Εκεί πρέπει να έγινε μια έκρηξη που καθήλωσε εκστατικά το παιδί. Ετσι, αναδύθηκε από μέσα του αυτό που ονομάζουμε «χάρισμα». Ενώ δίπλα του τα άλλα παιδιά μαζεύουν παιχνίδια, αυτό συγκεντρώνει ήχους. Παιδί - συλλέκτης μέσα από τους ήχους, δίχως να το καταλάβει, βρίσκει το φάρμακο για την αρρώστια που είχε εντοπίσει ο δόκτωρ Βίκτωρ Φουξ και για την οποία έλεγε: «Ο κόσμος επιλέγει αυτό που τρώει αλλά όχι αυτό που ακούει. Εχει μια ακόρεστη επιθυμία για τη λήψη συνεχών ηχητικών κυμάτων, τα οποία καταβροχθίζει όπως ένα αυτοκίνητο τη βενζίνη».

2. Στη ζωή του είναι της μιας χειρονομίας σε όλα. Της μιας ματιάς. Της μιας μεταμόρφωσης σε λαγωνικό που μυρίζεται το τραγούδι που θα γεννηθεί στον αέρα. Της μιας έμμονης ιδέας: Τσιτσάνης.

3. Κοιτώ τις φωτογραφίες του της πρώτης περιόδου. Είναι πάντα σκυφτός μ' ένα συγκρατημένο γέλιο. Είναι η εποχή που αυτός έχει πάρει τα χαρακτηριστικά του τραγουδιού. Επειτα από χρόνια πια, με τη σειρά του, το τραγούδι παίρνει τα χαρακτηριστικά του τραγουδιστή. Εκείνη ακριβώς την εποχή συντελείται και η πρώτη ανταρσία απέναντι στην εικόνα του λαϊκού τραγουδιστή: Φοβισμένος, διασκέδαζε απλώς τον κόσμο και αποσυρόταν γρήγορα. Τώρα ο τραγουδιστής γνωρίζει τη μοναδική κατάσταση «ορθοστασίας», η οποία κρίνει τα πάντα δημόσια εφ' όλης της ύλης και ψηλαφίζει την άβυσσο που μας περιβάλλει.

4. Η φωνή επιτέλους βρίσκει την αποστολή της. Πρέπει μέσα από την ύπαρξη του τραγουδιστή να επιβεβαιώνεται ακαταπαύστως η παρουσία της θείας πρόνοιας. Η εποχή της παρηγοριάς που ξεχυνόταν από το στόμα του Στέλιου Καζαντζίδη δίνει το χέρι της σ' έναν μικρό θρίαμβο που εισβάλλει με δύναμη, σβήνοντας όπου βρει τον καθημερινό μας θάνατο, που δεν είναι άλλος από την παραίτηση.

5. Η σωματοποίηση του τραγουδιού είναι καθαρά υπόθεση Νταλάρα. Εγινε με φυσικό τρόπο, μακριά από τις μάταιες σχολές της Δύσης. Εγινε όπως ακριβώς συμβαίνει μόνο με τους μουσουλμάνους, όταν διαβάζουν το Κοράνι.

6. Οι αντιστάσεις που συναντά η φωνή του είναι πολλές, για διάφορους λόγους, θυμώνω μαζί του όταν εμφανίζεται η φυσική αδυναμία του να μπορεί να παρακολουθήσει προσεκτικά τους αντιπάλους του. Είναι γνωστό πως δε διαλέγουμε εμείς τους εχθρούς μας. Σε κάθε χτύπημα από την πλευρά τους, απαντά με μια βαθιά αίσθηση δικαίου, που ωστόσο τον τυφλώνει και τον οδηγεί κατευθείαν στην αγκαλιά του αντιπάλου.

7. Το στόμα του συχνά πυκνά γίνεται το πένθος του κόσμου. Είναι ο αντίλαλος της παιδικής ηλικίας, που ο ίδιος ακόμα δεν μπορεί να ξεπεράσει τα όριά της. Οσο τα πλησιάζει, τόσο αυτά απομακρύνονται. Για πάντα θα είναι στο κέντρο της παιδικής ηλικίας; Για πάντα.

8. Το νήμα της φωνής του, δηλαδή της ζωής του, μας τυλίγει στα εύκολα και στα δύσκολα. Τυλίγει ακόμα και τον τελευταίο φτωχοδιάβολο που κατοικεί μέσα μας και που έχει δικαίωμα να κάνει την εμφάνισή του στο φως της συναυλίας.

9. Τον εξάγγελο της τραγωδίας αντικατέστησε επάξια ο λαϊκός τραγουδιστής. Αυτός εισβάλλει όποτε κρίνει στη ζωή μας και μας πληροφορεί όχι μόνο σε ποια κατάσταση βρισκόμαστε, αλλά και την αιτία της καταστάσεως. Το σήμα του το λαμβάνεις αμέσως, γιατί απευθύνεται μόνο στο αίμα σου και ουδέποτε στο εγώ σου. Ο χρόνος του είναι αόριστος, γι' αυτό δε θυμάμαι πότε ακριβώς ο Γιώργος Νταλάρας πέρασε στα κύτταρα μου. Απλά, όπως όλοι, νιώθω πως τον γνώριζα πάντα.

10. Κάπου στο «Γεροντικό» γίνεται αναφορά σ' έναν άνθρωπο που έγινε όλος μια φωνή. Νομίζω πως τώρα πια ο Γιώργος είναι όλος μια φωνή και τίποτε, τίποτε άλλο.

Του

Γιώργου ΚΑΚΟΥΛΙΔΗ

Share this post


Link to post
Share on other sites

’πό τα πιο όμορφα κείμενα που έχουν γραφτεί για τον Γιώργο Νταλάρα, με πολλά σημεία που σίγουρα αντιπροσωπεύουν και τα δικά μας συναισθήματα...

Ελίνα ευχαριστούμε για την ανακάλυψη... :razz:

Share this post


Link to post
Share on other sites

ΕΚΠΛΗΚΤΙΚΟ.

Πάντα ήξερα ότι ο Κακουλίδης είναι μιά υπολογίσιμη φωνή,η φωνή ενός σπουδαίου ποιητή που μιλάει με την ανατομία της σκέψης του.Αυτός άλλωστε είχε γράψει αυτόν τον εκπληκτικό στίχο "στου αιώνα την παράγκα" που μελλοποίησε άριστα και όπως έπρεπε ο Θάνος Μικρούτσικος.

"Θα κόψω το κεφάλι σου,για να το παντρευτώ"

Εύχομαι να δούμε στίχους του τραγουδισμένους απο τον Γιώργο Νταλάρα.

Και κάτι σημαδιακό.Σήμερα είναι η δεύτερη φορά που "συναντώ" τον Γιάννη Κακουλίδη.Η πρώτη φορά ήταν μιά πρόσφατη φωτογραφία του σε περιοδικό.Να είναι καλά.

Share this post


Link to post
Share on other sites

Συγχωρείστε μου το λάθος στο όνομα του ποιητή.

Γιώργος Κακουλίδης,και όχι Γιάννης.(απο ταχύτητα έγινε αυτό)

Share this post


Link to post
Share on other sites

Από τη συνέντευξη της Ελένης Τσαλιγοπούλου στην "Αυλαία" - τεύχος 42:

Ας μιλήσουμε για τους τρεις Γιώργους της καριέρας σου. Γιώργος Ζήκας. Η πρώτη εμφάνισή σου στη δισκογραφία με το "Σώπα κι άκουσε" (1987). Τι ρόλ οέπαιζε εκείνα τα χρόνια στην καριέρα σου ο Ζήκας;

Ο Ζήκας ήταν απ' τους ανθρώπους που με πίστεψαν με τη μία. Το πρώτο βράδυ που τραγούδησα ήταν εκεί και μου έκανε πρόταση να κάνουμε δίσκο! Κι εγώ του απάντησα, "τι λες παιδί μου;"! Γιατί δεν ήταν στους στόχους μου με το που ξεκίνησα να τραγουδάω, να κάνω και δίσκο. Αυτός ο Γιώργος, μ' έφερε κοντά και σ' έναν άλλον Γιώργο, τον Γιώργο Νταλάρα! Μάλιστα, στον πρώτο μου δίσκο, που έκανα το 1987 με τον Ζήκα, στο "Σώκα κι άκουσε", ο Νταλάρας συμμετέχει τραγουδώντας δυο τραγούδια. Μόλις μ' άκουσε ο Νταλάρας, αμέσως, μου 'κανε πρόταση να τραγουδήσω μαζί του, και μαζί με την Δήμητρα Γαλάνη, στη συναυλία του Σταύρου Ξαρχάκου στο Παλλάς (1988) που κυκλοφόρησε και σε live δίσκο. Από τότε ξεκίνησε μια μακροχρόνια συνεργασία μου με τον Νταλάρα (κράτησε, σε διάφορες φάσεις, 10 χρόνια!). Ταξίδεχα περιοδεύοντας μαζί του σ' όλο τον κόσμο, Ευρώπη, Ασία, Αυστραλία, Αμερική!

Γιώργος Νταλάρας λοιπόν. Συνεργάστηκες, από τα πρώτα σου βήματα, και για αρκετά χρόνια, με τον μεγαλύτερο Έλληνα τραγουδιστή. Στο ένθετο του αφιερώματος στον Βασίλη Τσιτσάνη "Ότι κι αν πω δεν σε ξεχνώ" (2004), όπου συμμετέχεις κι εσύ, ο Νταλάρας σου εμφράζει, γραπτώς, τον θαυμασμό του για το μοναδικό τρόπο που τραγούδησες τα τραγούδια του Τσιτσάνη κι αναφέρει πως σε θεωρεί την ιδανικότερη ερμηνεύτρια αυτών των τραγουδιών σήμερα. Μεγάλη τιμή! Εσύ τι θα έλεγες για τον Γιώργο Νταλάρα;

Ο Νταλάρας λατρεύει τους καλούς τραγουδιστές. Είναι ένας άνθρωπος που 'χει ψυχή καθαρή και λαϊκή στην ουσία της. Είναι ένας λάτρης της ιστορικής μουσικής μνήμης. Λατρεύει τους τραγουδιστές που κουβαλούν τέτοιες μνήμες στη φωνή τους. Κι αυτό διέκρινε και σε μένα, τη μνήμη της φωνής μου. Ο Νταλάρας είναι, ίσως, ο πιο φανατικός φαν μου (κι εγώ πιο φανατική δική του)! Αν και μ' έχει "μαλώσει" εκατοντάδες φορές για τον τρόπο που χειρίστηκα για πολλά χρόνια την καριέρα μου, μου 'χει πει κι ένα σωρό αγαπητικούς επαίνους για τον τρόπο που τραγουδάω κι εκφράζομαι! Κι αυτό είναι πολύ συγκινητικό για μένα! Όταν τον πρωτογνώρισα ήταν τόσο νέος και ήδη - σούπερ σταρ. Μου κόβονταν τα πόδια κάθε φορά που συνεργαζόμουν μαζί του. Αλλά τον Νταλάρα, όταν ανεβαίνει στη σκηνή, τον αφορά, προς τιμήν του, μόνο το τραγούδι. Γίνεται ένα με τον κάθε μουσικό του, τον κάθε τραγουδιστή που βρίσκεται δίπλα του, ειδικά όταν νιώθει πως ο διπλανός του κρύβει αξία, ταλέντο. Έμαθα πάρα πολλά πράγματα από αυτόν. Μέσα απ' τον τρόπο που παρουσίαζε το τραγούδι στις συναυλίες του μας έδειξε πώς να χειριστούμε την εποχή μας και να "διαβάσουμε" τις αλλαγές και τις απαιτήσεις της. Και, βεβαίως, σ' αυτό που με βοήθησε πάρα πολύ ο Νταλάρας είναι ότι, μετά τη συνεργασία μου μαζί του, ένα πολύ μεγάλο κομμάτι του ελληνικού μουσικού κοινού με είχε μάθει πια, με είχε ακούσει και αξιολογήσει.

Share this post


Link to post
Share on other sites

Δευτέρα, 25 Φεβρουάριος 2008

ΔΙΦΩΝΟ ΤΕΥΧΟΣ 150...ΤΕΛΟΣ ΕΠΟΧΗΣ

http://bosko-hippydippy.blogspot.com/2008/02/150.html

Το τεύχος 150 του Διφώνου, αυτό που βρίσκεται στα περίπτερα εδώ και λίγες μέρες, θα είναι και το τελευταίο. Τελευταίο από την άποψη του εκδοτικού καθεστώτος, υπό το οποίο βρισκόταν από τότε που ξεκίνησε. Γιατί πριν από ένα μήνα περίπου, έπεσαν οι υπογραφές και το Δίφωνο αγοράστηκε κι αυτό από τους Modern Times, τον Όμιλο Γιαννίκου. Η εξέλιξη αυτή ήταν κάπου αναμενόμενη. Δεν ξέρω αν το Δίφωνο ως περιοδικό είχε κουράσει το αναγνωστικό κοινό ή αν το ίδιο το λεγόμενο έντεχνο τραγούδι- αυτό που στήριξε κατά κόρον το περιοδικό- επίσης είχε κορεστεί ως πρόταση. Πώς ας πούμε να εξηγήσεις ό,τι το 1997 το τεύχος με cd Νταλάρα έφτανε τις 120.000 πωλήσεις, ενώ το 2007, μια δεκαετία αργότερα, πάλι ένα τεύχος με cd Νταλάρα μόλις και μετά βίας έφτανε τις 11.000 πωλήσεις; Με τον Κώστα Μπαλαχούτη στη διεύθυνση, λοιπόν, ανοίγει και η νέα σελίδα, η μετά Γιαννίκου, του Διφώνου. Ξέρω μέχρι στιγμής πως απ' αυτή την εβδομάδα ενδέχεται να "μετακομίσουμε" Συγγρού μεριά, στα γραφεία δηλαδή του Επενδυτή. Επίσης ό,τι ο Γιαννίκος περισσότερο αγόρασε την ετικέτα "Δίφωνο" με σκοπό να ονομάσει έτσι το ραδιοφωνικό σταθμό που ετοιμάζει, τον "Δίφωνο FM" λόγου χάριν. Υπό αυτή την έννοια, δεν πρόκειται να υπάρξει καμιά δραματική αλλαγή στο ύφος και κυρίως στα πρόσωπα, σε όλους εμάς που γράφαμε σε μόνιμη βάση στο εν λόγω περιοδικό. Μέχρι νεωτέρας διαταγής τουλάχιστον, καθώς ακούγεται πολύ ότι το Γιαννίκειο Δίφωνο θα γίνει ένα παράρτημα της Lyra, με το οποίο θα διανέμονται οι επανεκδόσεις του αναρίθμητου ιστορικού καταλόγου της εταιρείας που ίδρυσε ο Αλέκος Πατσιφάς. Θα δείξει...Το τοπίο θα' χει ξεκαθαρίσει σε έναν- δυο μήνες απ' τη στιγμή που γράφονται αυτές οι γραμμές. Επειδή πάντως τον τελευταίο ενάμιση χρόνο περάσαμε χοντρές...πείνες κι ακόμη δεν ξέρουμε πότε θα ξεχρεωθούμε με ληξιπρόθεσμες επιταγές, προσωπικά δηλώνω αφενός θετικά προσκείμενος στις εξελίξεις και αφετέρου άλλο τόσο επιφυλακτικός και ανήσυχος. Όλοι εσείς τώρα, οι απλοί αναγνώστες, που δεν έχετε καμία σχέση με τον περιοδικό Τύπο εκ των έσω, "θαυμάστε" στο εξώφυλλο του τελευταίου Διφώνου τους δύο χοντρούς Λαυρέντη Μαχαιρίτσα και B.D.Foxmoor και αν δώσετε τα έξι ευρώ για να το αγοράσετε, ενημερωθείτε για την τρέχουσα ελληνική και ξένη δισκογραφία ή απλά γνωρίστε καλύτερα μέσα απ' τις συνεντεύξεις τους, τους Πασχάλη Τερζή- Χρήστο Νικολόπουλο, την Τατιάνα Ζωγράφου, τα Μακρινά Ξαδέρφια, τους Echo Tatoo, αλλά και τη Jane Birkin! Αυτό θα πει ποικιλία...

Share this post


Link to post
Share on other sites

Στο ΔΙΦΩΝΟ του Ιουνίου 2005 υπάρχει μια συνέντευξη του Μάνου Χατζιδάκι που δόθηκε το 1988. Ένα μικρό απόσπασμα:

EΡ:"Συνεργάζεσαι κατά καιρούς με καταξιωμένους , με σπουδαίους τραγουδιστές και με το τιμ το δικό σου.Βλέπεις καινούργιες φουρνιές, φωνές που θα μπορέσουν να τραγουδήσουν το έργο των συνθετών και το δικό σου";

ΑΠ:"Στο δικό μου , έχω μια ειδική κατηγορία τραγουδιστών , οι οποίοι είναι ερμηνευτές και δουλεύουν πολύ καιρό μαζί μου , για να ξέρουν όλες τις λεπτομέρειες, όπως και οι μουσικοί.Αυτό δεν σημαίνει ότι είναι κάτι πιο πάνω από τους άλλους, αλλά ούτε σημαίνει ότι οι άλλοι είναι πιο πάνω από τους δικούς μου.Αρκεί βέβαια να έχουν καλές φωνές.Υπάρχουν τραγουδιστές οι οποίοι έχουν πολύ ωραίες φωνές και είναι και διάσημοι.Ο Γιώργος Νταλάρας, η Χάρις Αλεξίου, στην οποία έχω μεγάλο θαυμασμό".

Share this post


Link to post
Share on other sites

Μαρία Σπυροπούλου

Στο δίσκο σου «Για το χατίρι μιας αγάπης» και συγκεκριμένα στο τραγούδι «Μη φοβηθείς», συμμετέχει, κάνοντάς σου β΄ φωνή, ο Γιώργος Νταλάρας. Πως βρέθηκε δίπλα σου ο μεγάλος Έλληνας τραγουδιστής και τι σημαίνει για σένα η συμμετοχή του αυτή;

Καταρχάς είναι μεγάλη μου τιμή! Ακούγοντας και τραγουδώντας το συγκεκριμένο τραγούδι, από την πρώτη στιγμή, δεν ξέρω γιατί, άκουγα στο αυτί μου τη φωνή του Νταλάρα! Θεωρώ ότι του πηγαίνει πάρα πολύ, ότι είναι ένα τραγούδι γραμμένο για τη φωνή του. Εμείς, με το Στάμο ψάχναμε κάποιον για να κάνει τη β΄ φωνή και, γνωρίζοντας ότι ο Σέμσης είναι εδώ και πολλά χρόνια συνεργάτης του, του λέω να του το πούμε του Νταλάρα, θα δεχτεί;. Έτσι απλά. Τον πήρε τηλέφωνο ο Στάμος κι ο Νταλάρας ζήτησε να ακούσει το κομμάτι, το άκουσε και το είπε. Το οφείλω στο Στάμο βέβαια αυτό.

Ορφέας | 11.03.2008

http://www.e-orfeas.gr/content/view/388/197/

Share this post


Link to post
Share on other sites

Ελεονώρα Ζουγανέλη

Συνεργάστηκες με έναν από τους σπουδαιότερους Έλληνες τραγουδιστές, τον Γιώργο Νταλάρα, τόσο σε ζωντανές εμφανίσεις («Αρένα» 2004-2005), όσο και δισκογραφικά («ΕΣΤΟΥΔΙΑΝΤΙΝΑ ΙΙ Δάκρυ στο γυαλί» / 2006), όπου μάλιστα σου έκανε β΄ φωνή ο ίδιος ο Νταλάρας! Μίλησέ μας λίγο γι αυτήν τη συνεργασία σου.

Η Αρένα ήταν η πρώτη μου επαγγελματική εμπειρία, ήταν η πρώτη φορά που δούλεψα. Δεν μπορώ να πω ότι ήταν και το καλύτερο, γιατί μου έκανε εντύπωση το πώς το κοινό ήταν αδιάφορο προς ένα νέο καλλιτέχνη που μόλις ξεκινά, όπως δηλαδή ήμουν εγώ, και με γείωσε. Δυσκολεύτηκα πολύ να προσαρμοστώ στις απαιτήσεις αυτού του χώρου και δεν νομίζω πως τα κατάφερα. Παρ όλα αυτά η συνεργασία μου με τον Γιώργο Νταλάρα ήταν ιδιαίτερα σημαντική. Εκτιμώ πολύ την αφοσίωση του στο χώρο του τραγουδιού, την πορεία του και τις επιλογές του. Όλο αυτό οδήγησε και στη συμμετοχή μου στο δίσκο της Εστουδιαντίνας. Η εκεί επαφή μας με τον Γιώργο ήταν επίσης για μένα καθοριστική γιατί με αντιμετώπισε με μεγάλη τρυφερότητα γνωρίζοντας την απειρία μου όσον αφορά την δισκογραφία.

Στον δίσκο της «Εστουδιαντίνας», ερμηνεύεις, πολύ αισθαντικά κι εκφραστικά, ένα πανέμορφο τραγούδι, το «Όταν πέφτει το βράδυ», σε μουσική του Μιχάλη Κουμπιού και σε στίχους του Νίκου Σταθόπουλου, το οποίο κι αγαπήθηκε από το κοινό. Ο Μιχάλης Κουμπιός, σε συνέντευξή του, μου έχει πει τα εξής γι αυτό το τραγούδι του και την ερμηνεία σου: «Ο Γιώργος (Νταλάρας) έβαλε την Ελεονώρα Ζουγανέλη να τραγουδήσει σε αντρικό τόνο, κεντράροντας έτσι στη φράση εποχή των ψιθύρων και δημιουργώντας αυτό το μεταφυσικό κλίμα ». Ποια είναι τα δικά σου συναισθήματα απ την ερμηνεία σου στο «Όταν πέφτει το βράδυ»;

Όντως, άρεσε πολύ αυτό το τραγούδι. Και είναι και το τραγούδι που μ έχει καθορίσει ως τώρα. Πραγματικά, ήταν να πάω να πω ένα άλλο τραγούδι, το Μια του κλέφτη κι αφού τελείωσα την ηχογράφηση αυτού του τραγουδιού, μου πρότεινε ο Γιώργος (Νταλάρας) να δοκιμάσω και κάτι ακόμα. Εγώ νόμιζα ότι θα κάνω κάποιο φωνητικό, κάτι τέτοιο. Έτσι, με αφέλεια και χωρίς καθόλου άγχος, μπήκα και το είπα το τραγούδι. Μου ήταν αδιανόητο ότι μπορούσα να το πω, γιατί ο τόνος ήταν αλλού, κι όμως το είπα! Κι ήταν πραγματικά σα να εξιστορείς ένα μυστικό κι αυτό να έχει να κάνει με τη νύχτα, με τις μάγισσες κι όλα αυτά που λέει το τραγούδι. Έγινε από τύχη, αλλά, βέβαια, ο Γιώργος (Νταλάρας), όπως αποδείχτηκε, το είχε στο μυαλό του όλο αυτό, το να ερμηνεύσω δηλαδή μ αυτό τον τρόπο το τραγούδι.

Ορφέας | 21.03.2008

http://www.e-orfeas.gr/content/view/419/197/

Share this post


Link to post
Share on other sites

Παυλος Κικριλης

"Η καινουρια ιδεα ηρθε ως μαννα εξ ουρανου. Πρεπει να ηταν του Λαρρυ και του Δουλαμη. Η ιδεα ηταν να συμμετεχει ο Νταλαρας σε ενα η δυο τραγουδια στο καινουριο μας δισκο. Ηταν ο τελευταιος δισκος του συμβολαιου μας και επρεπε να τα παιξουμε ολα για ολα. Ετσι μετα απο τη μεσολαβηση του Δουλαμη, κλειστηκε μια συναντηση με το Νταλαρα στο σπιτι του για να ακουσει τα καινουργια τραγουδια που ειχαμε ετοιμασει και να δει αν του αρεσει καποιο, χωρις ομως καμια δεσμευση.

Τη μερα αυτη δεν θα τη ξεχασω ποτε. Εβρεχε και εγω πανω στη μοτοσυκλετα μου με το Τακη ακολουθουσαμε το αυτοκινητο του Ατρειδη που μεσα ηταν ο Λαρρυ ο Αντωνης και ο Φιλλιπας, με κατευθυνση το Χαλανδρι οπου ηταν το σπιτι του Νταλαρα. Καποια στιγμη θελοντας να προσπερασω το αυτοκινητο τους, επιταχυνα πιο πολυ απ οτι επρεπε και μετα απο μια θεαματικη τουμπα εγω και ο Τακης βρεθηκαμε ξαπλωμενοι στην ασφαλτο. Εμενα το παντελονι μου σκιστηκε στο γονατο και αιμα ετρεχε απο τη πληγη στο ποδι μου.

Οι αλλοι σταματησαν για να δουν τι εγινε και ενας μικρος πανικος επακολουθησε, οχι για το αν παθαμε τιποτα, γιατι το τραυμα ηταν επιφανειακο, αλλα για το πως θα εμφανιζομασταν στον Νταλαρα ετσι.

< και τωρα τι κανουμε?> ειπα με ενοχο υφος

Λ < πηγαινε να αλλαξεις γρηγορα και ελα. Θα σε περιμενουμε εξω απ το σπιτι του>

Α < δεν θα προλαβουμε Λαρρυ. Εχει πολλη κινηση και θα αργησουν>

Λ < και τι να κανουμε? Μας περιμενουν ολοι. Η εταιρεια...... ο Νταλαρας!!>

Μικρη σιγη.

Ξαφνικα μου ηρθε η ιδεα.

Π < εμεις θα ερθουμε ετσι. Στο κατω κατω απαγορευεται και ατυχημα να παθουμε?> απαντησα ελαφρως θυμωμενος.

<και εγω μαζι σου....>ειπε ο Τακης αποφασιστικα .

Λ < δεν ξερω....καντε οτι νομιζετε..> ειπε ο Λαρρυ και ξαναμπηκε στο αυτοκινητο κοιταζοντας το ρολοι του.

Μια κυρια ανοιξε τη πορτα του σπιτιου του Νταλαρα και μας ειπε να περιμενουμε. Εγω με σκισμενο παντελονι και ξερα αιματα πανω στο ποδι μου ενιωθα αβολα γιατι το σπιτι που εβλεπα ηταν καπως αλλιως απ οτι το φανταζομουνα. Ενα μεγαλο σαλονι με απλετο φως και η καθαριοτητα ισως να ηταν ο πρωτος κανονας σ αυτο το σπιτι.

Δεν αργησε να εμφανιστει ο Νταλαρας που μολις με ειδε ετσι ετρεξε στο μπανιο να μου φερει επιδεσμους και αφου ο ιδιος μου περιποιηθηκε το ποδι καθισε στο καναπε του σαλονιου και αρχισε να μας μιλαει για μηχανες. Η οικειοτητα αυτη μας εκανε να αισθανθουμε πιο ανετα και βολικα, γιατι το τρακ που ειχαμε στην αρχη ηταν αρκετα μεγαλο. Ενας τοσο μεγαλος καλλιτεχνης θα μιλουσε με εμας! Κι ομως ηταν τοσο φιλικος μαζι μας! Μας προσφερε καφε και οτι αλλο ζητησαμε και μετα αρχισε να ακουει τα τραγουδια που ειχαμε αποφασισει να του παρουσιασουμε.

Αφου τα ακουσε προσεκτικα, κατεληξε σε δυο απο τα τρια τεσσερα που του παιξαμε. Στη ΣΚΟΝΗ και στο ΑΡΚΟΥΔΕΣ. Ειχε αποφασισει να συμμετεχει στο δισκο μας με δυο τραγουδια! Ομως το βασικο για μας ηταν οτι θα συμμετειχε και οχι ποια τραγουδια θα διαλεγε...

Αυτη ηταν η ποιο σημαντικη στιγμη των ΤΕΡΜΙΤΩΝ, γιατι αυτη ηταν και η αφορμη να μας μαθει ο κοσμος.

Ολοι περιμεναμε τη μεγαλη στιγμη. Τη στιγμη της εμφανισης του Νταλαρα στο στουντιο για να τραγουδησει τα τραγουδια.

Αν δεν το εβλεπα ποτε δεν θα πιστευα τη τελειομανια που τον διακατεχει!!! Εμεις απο τη πρωτη ηχογραφηση νομιζαμε οτι οι φωνες ηταν ετοιμες, ενω αυτος συνεχιζε να τα τραγουδαει παλι και παλι μεχρι να ερθει το αποτελεσμα που αυτος ηθελε. Το αποτελεσμα που τελικα ο κοσμος αγαπησε. Λιγο πριν αρχισει να τραγουδαει εκανε ενα ζεσταμα φωνης με βυζαντινες σκαλες, που μακαρι να τις ειχα ηχογραφησει για να τις ακουω οταν τον θυμαμαι! Πραγματικα ηταν καταπληκτικος.

Μετα αρχισε.

ΑΧ Η ΑΓΑΠΗ.... ΠΟΥ ΧΑΘΗΚΕ ΣΤΗ ΣΚΟΝΗ....

ΗΜΕΡΑ ΜΟΥ, ΗΜΕΡΑ ΜΟΥ ΕΡΗΜΗ...

ΚΙΤΡΙΝΗ ΜΕΡΑ.

ΧΑΡΕΣ. ΧΑΡΕΣ ΠΟΥ ΒΟΥΛΙΑΞΑΤΕ...

Ο Μαρματακης πραγματικα ειχε γραψει εκπληκτικους στιχους, οπως παντα. Αυτη τη φορα ομως...ηταν το κατι αλλο!!

Πριν καλα καλα βγει ο δισκος, οι μουσικοι παραγωγοι μας ειχαν καλεσει στις εκπομπες τους, σε αντιθεση με τις προηγουμενες δουλειες μας. Τωρα ολοι αρχισαν να μας βλεπουν διαφορετικα και σαν ξαφνικα να αποκτησαμε αλλη αξια σαν μουσικοι αλλα και σαν ανθρωποι. Αυτο ηταν ενα σημειο που με ενοχλουσε απο τη μια πλευρα, αλλα και απο την αλλη μου αρεσε πολυ, γιατι τελικα ειχαμε αρχισει να καταφερνουμε το ποθητο αποτελεσμα.

Ειχαμε φωνη και επρεπε να ακουστουμε.

Ετσι κυκλοφορησε και αυτος ο δισκος, με ονομασια < Η ΑΜΑΡΤΩΛΗ ΜΑΡΙΑ > πουλησε αρκετα και ηταν η μεγαλη αρχη των ζωντανων εμφανισεων μας, υπο μορφη περιοδειας. Το καλοκαιρι γυρισαμε αρκετες πολεις παιζοντας τα παλια και καινουργια μας τραγουδια, αλλα ο κοσμος ποτε ηταν αρκετος και ποτε οχι.

-----------------------------.

Στη συναυλια θα συμμετειχαν ολοι οι καλλιτεχνες που ειχαμε συνεργαστει στο παρελθον. Δηλαδη ο Νταλαρας, ο Βαρδης, η Νταντωνακη, η Βοσσου που ειχε κανει φωνητικα σε τραγουδια μας, ο Μπουλας που ειχε τραγουδησει ενα τραγουδι του Λαρρυ, οι Κατσιμιχαιοι με το Συγκατοικοι ειμαστε ολοι στη τρελλα που ειχαν τραγουδησει μαζι με το Λαρρυ σε δισκο του Βαρδη και ο Γιοκαρινης.

Εφτανε ο καιρος και η αγωνια ηταν μεγαλη. Θα γεμιζε το θεατρο? Ηταν μια δοκιμασια πραγματικα που η εξελιξη της ειχε αμεση σχεση με τη πορεια των Τερμιτων. Εκει ηταν η απαντηση για το τι ειχαμε καταφερει στα χρονια που σπαταλησαμε επιμενοντας στον ηχο και τις συνθεσεις μας.

Αφισσοκοληθηκε ολη η Αθηνα, εξωφυλλα σε περιοδικα, συνεντευξεις και η εταιρεια μας εκανε προταση να ηχογραφησει τη συναυλια για να βγει δισκος. Φυσικα δεχτηκαμε, οπως δεχτηκαμε και τη προταση της ΕΡΤ να τη μεταδωσει ζωντανα απο το δευτερο προγραμμα, με παρουσιαστρια τη Μιχαλιτση. Πραγματικα κατι μεγαλο ετοιμαζοταν, αλλα δεν μπορουσα να φανταστω τι, εκεινη τη στιγμη.

Ανημερα της επετειου του Πολυτεχνειου ηταν μια επικινδυνη μερα για τη προσελευση του κοσμου και για τυχον ασχημο καιρο, λογω της εποχης. Ομως ολοι και ολα δουλευαν ρολοι και με πολυ μερακι.

Ειχε φτασει η μεγαλη μερα. Απο το πρωι ολοι ημασταν στον Λυκαββητο για να ετοιμασουμε τον ηχο και να εγκλιματιστουμε με το περιβαλλον. Το μεσημερι ενα μικρο διαλλειμα και παλι συνεχεια μεχρι να ειμαστε σιγουροι για τα παντα.

Αφου λοιπον τελειωσαμε με ολα αυτα, φυγαμε για να ξεκουραστουμε και το ραντεβου μας ηταν το βραδυ στο θεατρο.

Επιτελους ειχε ερθει η ωρα.

Στα καμαρινια υπηρχε συνωστισμος. Ανθρωποι απο διαφορα μουσικα περιοδικα ηθελαν να τους παραχωρησουμε καποια συνεντευξη, αλλοι απο την ΕΡΤ, αλλοι απλως περιφερονταν εκει χωρις να ξερουμε ποιοι ηταν και η κατασταση θυμιζε εμφανιση μεγαλου συγκροτηματος.

Στο καθε καμαρινι υπηρχε μπουφες με οτι μπορουσες να φανταστεις, λουλουδια στολιζαν τα τραπεζια και δημοσιογραφοι μαζι με τους φωτογραφους τους μπενοβγαιναν απο το ενα στο αλλο. Καθε ενας ειχε ενα μικρο ταμπελακι καρφιτσωμενο στο γιακα του, που του επετρεπε να περιφερεται στους ιδιαιτερους χωρους, αλλιως τα security τους απαγορευαν την εισοδο. Οσοι ηταν τεχνικοι η ειχαν σχεση με τη συναυλια φορουσαν κιτρινα μπλουζακια με το ονομα ΤΕΡΜΙΤΕΣ τυπωμενο πανω τους.

Σε δυο περιπου ωρες θα αρχιζε η συναυλια. Ολοι μας ειμασταν αγχωμενοι, αλλα ιδιαιτερα ο Λαρρυ, οπως συνηθως φυσικα, ομως αυτη τη φορα ηταν πολυ.

<σε μια ωρα αρχιζουμε...απο κοσμο πως παμε?..δεν πας να δεις λιγο...> μου ειπε ο Λαρρυ

<παω...ομως ειναι νωρις ακομα..>

Σε λιγο γυρισα και του ειπα οτι υπηρχε καποιος κοσμος, οχι ομως σπουδαια πραγματα.

Ο συνωστισμος στα καμαρινια συνεχιζοταν και τωρα ειχε φτασει η ομαδα της ΕΡΤ για τη ζωντανη ραδιοφωνικη μεταδοση. Η τηλεοραση δεν μπορεσε να ερθει, γιατι ολοι οι τεχνικοι και τα συνεργεια ειχαν παει στη Καλαματα λογω του μεγαλου και κατασροφικου σεισμου που ειχε πληξει τη πολη.

Ειχε απομεινει μιση ωρα πριν βγουμε, οταν καποιος μας ειπε οτι γινεται χαμος απο κοσμο που ερχεται στο Λυκαβηττο. Το μποτιλιαρισμα αρχιζε απο το Κολωνακι. Η αστυνομια απαγορευε στα αυτοκινητα να ανεβουν στο λοφο κι ετσι ολος ο κοσμος ανεβαινε με τα ποδια. Βγηκα λιγο απο τα καμαρινια προς τη σκηνη και ειδα στη κεντρικη εισοδο ο κοσμος να ειναι συνωστισμενος και το θεατρο σχεδον γεματο. Τα ηχεια του Λυκαβηττου επαιζαν σε δυνατη ενταση καποια κασσετα με βαρια κλασσικη μουσικη. Νομιζω Wagner.

Θεε μου!σκεφτηκα. Ολος αυτος ο κοσμος για μας!!

Οι κιθαρες ηταν κουρντισμενες απο τους βοηθους που ειχε φροντισει ο Ιωσηφ να εχουμε και τα λιγα λεπτα που ειχαν μεινει εμοιαζαν αιωνες. Το θεατρο εβραζε. Περιπου τεσσερις χιλιαδες μεσα και αλλοι τοσοι απ εξω που δεν χωραγαν να μπουν.

Τα φωτα εσβησαν και η μουσικη σταματησε. Ο κοσμος καταλαβε ετσι οτι απο στιγμη σε στιγμη θα εμφανιζομασταν και αρχισε να σφυριζει και να xειροκροταει.

<βγαινουμε> ακουστηκε ο Λαρρυ να λεει.

Σε λιγο ειχαμε ανεβει στη σκηνη που ακομα ειχε σβηστα τα φωτα και ο κοσμος τωρα ειχε ξεσηκωθει για τα καλα.

Καπνοι αρχισαν να βγαινουν απο τα ειδικα εφε και τα φωτα αναψαν. Πρωτο τραγουδι οι Πυτζαμανθρωποι, ο κοσμος ηρεμησε και διακριτικο χειροκροτημα ακολουθησε την εισαγωγη. Τα φωτα αλλαζαν σε διαφορες αποχρωσεις και ο ηχος ηταν καταπληκτικος.

Εκεινη τη στιγμη ζουσα κατι που θα θυμαμαι σ ολη μου τη ζωη. Το ονειρο! Το ονειρο που ειχαμε κανει χρονια πριν.

Οι μουσικες στιγμες εναλασσονταν συνεχεια. Τη στιγμη που εμφανιστηκε ο Νταλαρας, εγινε πανικος. Η Σκονη ηταν ηδη επιτυχια. Τα φωτα εσβησαν και εμεινε μονο μια κοκκινη αποχρωση στο stage με το Νταλαρα να τα δινει ολα. Οι κερκιδες ειχαν ενα φως σαν αμετρητα αστερια, απο τους αναπτηρες που κρατουσαν αναμμενους οι τεσσερις χιλιαδες θεατες. Οι ανθρωποι της ασφαλειας της συναυλιας, κρατουσαν ισα ισα το κοσμο να μην ανεβει στη σκηνη. Ακουγαμε τα ονοματα μας να μας φωναζουν απο κατω χωρις να ξερουμε ποιοι ηταν και η αδρεναλινη ειχε φτασει στο μαξιμουμ.

http://pavlos-story.blogspot.com/

:D

Share this post


Link to post
Share on other sites

Ευχαριστούμε, Fadi! :D

Share this post


Link to post
Share on other sites
Για την κοτσάνα που είπε όμως για την γεφυρα του Ρίου δε βλέπω να σχολιάζετε τίποτα... :D:D:blush::blush:

Γαργάρα.... B)

Εκνευρίζομαι όταν βλέπω καλλιέχνες με τέτοια απήχηση να παίρνουν πολιτικές θέσεις...

fasistakos eisai file m e?alla ti rotaw den fainete vazeis to deksia panw apo ton dalara.aisxos

Share this post


Link to post
Share on other sites
Ωραία η ιστορία σου Juanita και χαίρομαι που την μοιράστηκες μαζί μας.

Απλά προτείνω να γράφουμε σε αυτό το topic μόνο απόψεις ανθρώπων που γράφτηκαν στον τύπο και είναι άμεσα επαληθεύσιμες από οποιονδήποτε. Δηλαδή μην αρχίσουμε να μεταφέρουμε ιστορίες και απόψεις, που δεν μπορούν να επαληθευτούν, απλά ανατρέχοντας στην πηγή του κειμένου.

poli afstiros eisai file mou xalarose ligaki

Share this post


Link to post
Share on other sites

ΜΑΚΑΑΥ, ως μέλος της κοινότητας, σε παρακαλώ πολύ να γράφεις με ελληνικούς χαρακτήρες και κυρίως να μην προσβάλλεις τους συνομιλητές σου και να μην εκτοξεύεις τέτοιους χαρακτηρισμούς σε άτομα που δεν γνωρίζεις. Ευχαριστώ.

Share this post


Link to post
Share on other sites

Ναι, ο ’γγελος, ο Θοδωρής και ο Θανάσης, οι τρεις αδύνατοι φασίστες! :D:D:blush:

Share this post


Link to post
Share on other sites
Guest
You are commenting as a guest. If you have an account, please sign in.
Reply to this topic...

×   You have pasted content with formatting.   Remove formatting

×   Your link has been automatically embedded.   Display as a link instead

Loading...