Αχ χελιδόνι μου - Ach helidoni mou

[JUANITA 0]

.. Καλό Πάσχα και συγγνώμη αν παρεξηγήθηκες..    

Δεν παρεξηγήθηκα, Γιώργο, αλίμονο...

Απόψεις εκφράζουμε!

Απλά... ο χρόνος που έχω όταν γράφω σε ένα

topic είναι περιορισμένος. Δεν έχω τη δυνατότητα

να έχω Η/Υ σπίτι μου (ή μάλλον έχω κάτι εξαρτήματα αυτού )

εκμεταλλεύομαι το διαδίκτυο από τη δουλειά μου.

Οπότε, όπως καταλαβαίνεις, κάποια τα γράφω μισά,

κάποια τα υποννοώ... αχταρμάς!

Και μετά αναγκάζομαι να γράφω διευκρινίσεις για να μην παρεξηγηθώ!!!!

:blink:

[neck 627]

Γι' αυτό είπα ότι η απόκτηση αυτής της συλλογής αποτελεί πολιτική πράξη.

Αν θέλουμε να αλλάξει η κατάσταση, θα πρέπει να περάσουμε απ' τα λόγια στις πράξεις και να κινηθούμε ενεργητικά.

Ας προσπαθήσουμε να περάσει αυτή η συλλογή στα δέκα πρώτα και να δοθεί η ευκαιρία, στο ευρύ κοινό, να την προσέξει και να την αποκτήσει. Κέρδος πολιτισμού θα είναι αυτό, για όλους μας!

...Επάνοδος... Ο Τάσος τα είπε όλα,μιλώντας τόσο εύστοχα περί "πολιτικής πράξης"...Αν και-ελέω της...ακαταστασίας μου των τελευταίων ημερών-δεν έχω στα χέρια μου ακόμα τη συλλογή,αποτελεί "χρέος συνείδησης" του καθενός μας,να αποκτήσει και να στηρίξει αυτήν τη συλλογική έκδοση,από την οποία πάντως "κραυγάζει",η απουσία της φωτογραφίας και του Μάνου στο εξώφυλλο... Minos γαρ...

[kostasp 1]

[Αν και-ελέω της...ακαταστασίας μου των τελευταίων ημερών-δεν έχω στα χέρια μου ακόμα τη συλλογή,αποτελεί "χρέος συνείδησης" του καθενός μας,να αποκτήσει και να στηρίξει αυτήν τη συλλογική έκδοση,από την οποία πάντως "κραυγάζει",η απουσία της φωτογραφίας και του Μάνου στο εξώφυλλο... Minos γαρ...

’ρη, θα μου επιτρέψεις να μη συμφωνήσω 100 % μαζί σου για το "MINOS γαρ". ..Πιο πολύ πιστεύω ότι ευθυνη είναι του Νταλάρα, αφού ο ίδιος ζήτησε από την εταιρία τη συγκεκριμένη έκδοση!...Για όλα, δεν φταίει πάντα η εταιρία!....

Τέλος -πέρα από τις γκρίνιες-το ΔΙΧΤΥ είναι υπέροχο τραγούδι! Ανήκει πλέον στα ΔΙΑΜΑΝΤΙΑ που έχει τραγουδήσει ο ΝΤΑΛΑΡΑΣ κι ελπίζω όχι στα...ξεχασμένα!

[JUANITA 0]

... Μια τέτοια συλλογή όμως...απευθύνεται .....στο ευρύ κοινό. Οπότε, θεωρώ, ότι καλώς κυκλοφορούν - σε μια συλλογή - όλα τα τραγούδια του Λοίζου που έχει ερμηνεύσει ο Νταλάρας, συν, με την ευκαιρία, και κάποιων ανέκδοτων ηχογραφήσεων-ντοκουμέντων.

..... Αυτές οι επέτειοι γίνονται για το ευρύ κοινό, με μια διαφορά όμως, πρέπει, καταρχάς, να τις στηρίζουμε, πρώτοι, εμείς.

....η συλλογή Λοίζου-Νταλάρα, απευθύνεται μεν στο ευρύ κοινό, αλλά πρέπει, πρώτα, εμείς να τη στηρίξουμε, αποκτώντας την! Αν κι εμείς την απαξιώσουμε, φανταστείτε άλλοι...   Και μετά θα κλαίμε γιατί στα ΤΟΡ-10 επικρατεί η κατάσταση που επικρατεί...   Δεν είμαι λάτρης ούτε των ΤΟΡ-10, ούτε των αριθμών, του χρυσού και του χρήματος, το αντίθετο. Αλλά, δυστυχώς, πολύς κόσμος επιλέγει το τι θα αγοράσει με βάση αυτές τις λίστες των best sellers, τα ίδια γίνονται και στον χώρο του βιβλίου.

Γι' αυτό είπα ότι η απόκτηση αυτής της συλλογής αποτελεί πολιτική πράξη.    :blink:  

Αν θέλουμε να αλλάξει η κατάσταση, θα πρέπει να περάσουμε απ' τα λόγια στις πράξεις και να κινηθούμε ενεργητικά.

Ας προσπαθήσουμε να περάσει αυτή η συλλογή στα δέκα πρώτα και να δοθεί η ευκαιρία, στο ευρύ κοινό, να την προσέξει και να την αποκτήσει. Κέρδος πολιτισμού θα είναι αυτό, για όλους μας!

Το χρέος προς τον πολιτισμό οφείλουν να το κάνουν

α) οι καλλιτέχνες ( ο Θείος έβαλε το χεράκι του)

β)τα ΜΜΕ από τα οποία και διαφημίζεται το CD,

αλλά ακόμα και τα άλλα τα οποία απευθύνονται σε ευρύ -αλλά ανυποψίαστο κοινό-.

(Αν και πάλι...., εγώ παρά την πλύση εγκεφάλου που μου έγινε από σταθμούς

με διάφορες εκ-λάμψεις και σφαίρες επιρροής, ποτέ δεν μπήκα στον κόπο και τα έξοδα

να αγοράσω CD της κυρίας του Προέδρου γνωστής ΠΑΕ,

ή της αλληνής που γυρνάει ανά τριακονταετία τη EUROVISION με τα τρομερά της σουξέ ή του λατρευτού ο_σάκης...)

γ) οι εταιρείες.

Νομίζω ότι το ευρύ κοινό -και αν θες βάλε και εμένα μέσα- έχει αισθητήριο

και δεν συγκινείται από επανεκδόσεις αν δεν έχουν κάτι καινούριο να πούν.

Πάρε για παράδειγμα το Σταυρό του Νότου στην τελευταία του έκδοση.

Πνοή φρεσκάδας σε λατρεμένα τραγούδια -όπως και στις Γραμμές των

Οριζόντων- ταξιδιάρικη διάθεση, ίδια συγκίνηση όπως και πριν από 30 χρόνια...

Πως λοιπόν να μην αγοράσω το CD όταν μου δημιουργείται η εντύπωση ότι ακούω κάτι νέο;;;;;

Οι καιροί είναι χαλεποί για να θυσιαζόμαστε οικονομικά προκειμένου να

φανεί στα Top 10 η συμμετοχή μας στη διατήρηση υψηλού μουσικά επιπέδου.

Η δική μου οικονομική κατάσταση είναι από τρισάθλια έως

ελεεινή και δεν μου επιτρέπει να μη βάζω προτεραιότητες στο που θα "επενδύω" τα ελάχιστα περισσευούμενα χρήματα.

Προτιμώ ένα εισιτήριο στις πρώτες σειρές στο Μέγαρο σε συναυλία του Θείου

για δύο ώρες που κρατάνε το συναίσθημά μου ζωντανό για μιά ζωή παρά μια ανούσια ενίσχυση των Τop 10 για δύο μήνες.

[EKOSTEL 8,742]

Απορώ πώς τα καταφέρνουμε να απαξιώνουμε -με συνεχή κι επίμονη κριτική- μια συλλογή που αποτελεί κόσμημα. Και μόνο που υπάρχουν τα τρία ανέκδοτα και υπέροχα τραγούδια, αξίζει της προσοχής και των χρημάτων μας. Αυτή είναι η γνώμη μου.

Χάνουμε -όντως- την ουσία της υπόθεσης. Με το να κοιτάμε τον θάμνο- θα έλεγα- και να χάνουμε το δάσος.

[Apostolis 2,082]

Σε αυτό το αρχείο, έβαλα τα εξώφυλλα του δίσκου. Είναι σκαναρισμένα σε αρκετά μεγάλη ανάλυση.

http://rapidshare.com/files/25230869/xelid...doni_covers.rar

[Tasos 3]

"... αν είχα δικαίωμα, δικαίωμα εκλογής

να ξαναρχίσω ή όχι τούτο το ταξίδι,

τούτο το ταξίδι

θα το ξανάρχιζα, θα το ξανάρχιζα,

θα το ξανάρχιζα.".

Ακούγοντας κι ξανακούγοντας αυτά τα δυο ανέκδοτα -με τη φωνή του Νταλάρα- διαμάντια("Το δίχτυ" - "Ταξιδεύοντας"), από την πολύτιμη κι ιστορική συλλογή "Αχ χελιδόνι μου-ο Γιώργος Νταλάρας τραγουδάει Μάνο Λοίζο", σκέφτηκα πόσο επίκαιρη και, πολυποίκιλα, χρήσιμη είναι η έκδοσή τους στις μέρες μας. Αυτές οι ηχογραφήσεις-ντοκουμέντα, αφενός μας μεταφέρουν στο κλίμα της εποχής τους κι, αφετέρου, μας συστήνουν-κι ιδιαίτερα στη νεότερη γενιά των φοιτητών των εξεγέρσεων των ημερών μας, τους δημιουργούς τους και την ιδεολογία τους.

Ο μέγας ποιητής μας Γιάννης Ρίτσος(που απέδωσε στα ελληνικά τα ποιήματα του Ναζίμ Χικμέτ) είναι γνωστός για την ανθρωπιστική-κομμουνιστική ιδεολογία του, ο οποίος μάλιστα έχει βραβευτεί με το βραβείο "ΛΕΝΙΝ" το 1977.

Ο Τούρκος ποιητής Ναζίμ Χικμέτ(Θεσσαλονίκη 1902- Μόσχα 1963) ήταν Μαρξιστής και φυλακίστηκε, λόγω της ριζοσπαστικής ανατρεπτικής του δράσης, για πολλά χρόνια στις τουρκικές φυλακές με την κατηγορία "της ανάπτυξης κομμουνιστικής δραστηριότητας"! Το 1951, μετά την αποφυλάκισή του, εγκατέλειψε την Τουρκία κι έζησε σε χώρες της Ανατολικής Ευρώπης και στη Σοβιετική Ένωση(πέθανε στη Μόσχα), όπου εξακολούθησε να εργάζεται για τα ιδεώδη του κομμουνισμού. Από την τουρκική Αριστερά θεωρήθηκε ως ο ποιητής του Λαού και ήρωας της επανάστασης.

Ο Μάνος Λοίζος, πάλι -σύμφωνα με τα όσα έχει πει γι' αυτόν ο Φώντας Λάδης - έβρισκε "καταφύγιο- για όλες τις πιέσεις- στην μαρξιστική, κομμουνιστική ιδεολογία", που αποτελούσε γι' αυτόν "πηγή αισιοδοξίας".

Εξάλλου ο ίδιος ο Λοίζος ήταν υπέρ της ιδεολογικής στράτευσης. Δήλωνε, ήδη από το 1966(εφημ. "Εβδομάδα", 13/7/1966) :

"Βεβαίως και πρέπει ο καλλιτέχνης να είναι στρατευμένος ιδεολογικά. Το θέμα είναι να μπορείς να είσαι στρατευμένος και συγχρόνως γνήσιος καλλιτέχνης, λέγοντας αυτά που πιστεύεις. Πρέπει να υπάρχει στρατευμένη τέχνη, γιατί, μέσα στο δρόμο αυτής της σχολής, μπορούν να βγουν αριστουργηματικά έργα. Αλλά το πιο σπουδαίο είναι, ότι η στρατευμένη τέχνη είναι ένας ελάχιστος φόρος τιμής στις χιλιάδες των φτωχών παιδιών που πεινάνε, αγωνίζονται και σκοτώνονται καθημερινά".

Ο Γιώργος Νταλάρας θύμισε στο Μάνο Λοίζο φοιτητή! Δεν είναι τυχαίο ότι-όπως επισημαίνεται και στο ένθετο του δίσκου από τον Γιώργο Τσάμπρα- ο Λοίζος έδωσε στον Νταλάρα τα πιο "δραματικά", "υποψιασμένα" και, εν τέλει, "πολιτικά" τραγούδια, κατά την περίοδο της χούντας : Αχ χελιδόνι μου", "Δέκα παλικάρια", "Ήλιε μου σε παρακαλώ", "Ο Λιόντας"... τα οποία και τα "πετσόκοψε", τότε, η λογοκρισία...

Ακολούθησαν, με την μεταπολίτευση, το 1976, τα "Τραγούδια μας", λαϊκά τραγούδια που μιλούσαν για απεργίες...

Τα τραγούδια "Το δίχτυ" και "Ταξιδεύοντας" ηχογραφήθηκαν-όπως μας πληροφορέι το ένθετο- "τέλη του '73 με αρχές του '74". Ας προσπαθήσουμε να σκιαγραφήσουμε λίγο αυτήν την καλλιτεχνική περίοδο του Νταλάρα, ο οποίος και τα ερμηνεύει.

Από πλευράς ζωντανών εμφανίσεων, εξακολουθεί, ακόμα, να συμμετέχει στα εξωστρεφή-διασκεδαστικά προγράμματα των νυχτερινών κέντρων της εποχής(-1973 : "ΔΕΙΛΙΝΑ"(μαζί με τους Στράτο Διονυσίου, Πόπη Αστεριάδη, Χάρις Αλεξίου, Πασχάλη, Ελπίδα & Milly), - 1974 : "ΝΕΑ ΔΕΙΛΙΝΑ"(μαζί με τους Στράτο Διονυσίου, Γιάννη Πάριο, Χάρις Αλεξίου, Δήμητρα Γαλάνη). Ακόμα, δηλαδή, λόγω χούντας, δεν έχει έρθει η "μεταπολιτευτική επαναστατική εποχή" των μπουάτ...

Δισκογραφικά όμως έχουν ακολουθήσει την "Μικρά Ασία"(1972), ο "Βυζαντινός Εσπερινός"(1973) και το "Ηλιοσκόπιο"(1973/σε ποίηση Γιώργου Θέμελη) όπου ο Νταλάρας έχει καταθέσει εξαιρετικές ερμηνείες, αν κι είναι πολύ νεαρός, ηλικιακά και φωνητικά(23-24 χρονών). Ακολούθησαν οι ηχογραφήσεις(μέσα με τέλη του '73) των "18 λιανοτράγουδων της πικρής πατρίδας" των Θεοδωράκη-Ρίτσου, τα οποία κυκλοφόρησαν, φυσικά, μετά την πτώση της χούντας(1974).

Η περίοδος που ο Νταλάρας ηχογραφεί τα τραγούδια "Το δίχτυ" και "Ταξιδεύοντας" είναι οι, αμέσως, επόμενοι μήνες μετά την εξέγερση του Πολυτεχνείου(17/11/1973), σε μια, δηλαδή, πολιτικά, χρονική περίοδο η οποία είναι επαναστατικά φορτισμένη. Επειδή, κατά τη γνώμη μου, ένα από τα ιδιαίτερα στοιχεία των ερμηνειών του Νταλάρα είναι το ότι "σχολιάζει" τα τραγούδια που λέει, νομίζω ότι και σ΄αυτές τις ηχογραφήσεις η - νεανική - φωνή του έχει "μέσα" της ολόκληρη αυτή την εποχή. Και τα δυο τραγούδια είναι οι κλασικές μπαλάντες του Λοίζου κι είναι ερμηνευμένα στο στυλ του συνθέτη, αλλά, διακρίνω, όσον αφορά το "Ταξιδεύοντας", ένα "θεοδωρακικό ύφος", ίσως λόγω των, σχεδόν, παράλληλων προβών για την ηχογράφηση των "18 λιανοτράγουδων".

Πάντως, αυτό στο οποίο ήθελα να καταλήξω είναι ότι ο Νταλάρας(πολιτικά συνειδητοποιημένος και στρατευμένος από τότε) διακρίνει τις ερμηνείες του παρουσιάζοντας ένα πιο εσωτερικό, και ταυτόχρονα μεστό, ερμηνευτικό προφίλ, σε αντίθεση, για παράδειγμα, με το πιο εξωστρεφές και νεανικό προφίλ που παρουσιάζει σε άλλα τραγούδια, της ίδιας εποχής, όπως το "Πουκάμισο το θαλασσί"(1974). Έχουν, δηλαδή, κι απ' αυτήν τη σκοπιά, εξαιρετικό ενδιαφέρον αυτές οι ηχογραφήσεις, μια κι αποκαλύπτουν το πολυποίκιλο ταλέντο ενός μεγάλου ερμηνευτή,όπως είναι ο Νταλάρας.

[ΘΑΝΑΣΗΣ ΠΟΛΥΜΗΧΑΝΟΣ 11,573]

Tάσο , η ανάλυσή σου είναι πραγματικά εξαιρετική.Ίσως το πιο ενδιαφέρον κείμενο που γράφτηκε γι'αυτό το δίσκο.

Σ'ευχαριστούμε πολύ.

[Apostolis 2,082]

...Εξάλλου ο ίδιος ο Λοίζος ήταν υπέρ της ιδεολογικής στράτευσης. Δήλωνε, ήδη από το 1966(εφημ. "Εβδομάδα", 13/7/1966)....

Τάσο, πολύ ωραία ανάλυση. Πιάνεις την ουσία των πραγμάτων και ταυτόχρονα μας πας ένα ταξίδι στο παρελθόν.

Θέλω να κάνω μία ερώτηση και ελπίζω να μην βγαίνω πολύ off topic. Ο Λοίζος πριν τον δίσκο "Σταθμός" το 1968 είχε κάνει άλλες δισκογραφικές δουλειές? Ήταν γνωστός από κάποια άλλη δουλειά του? Ξέρω οτι είχε κάνει κάποια δουλειά με τον Μίκη, αλλά ήταν τόσο μεγάλη η συμμετοχή του ώστε να τον γνωρίσει ο κόσμος?

Μου κάνει εντύπωση οτι οι εφημερίδες του 1966 φιλοξενούσαν συνεντεύξεις και δηλώσεις του.

[ΘΑΝΑΣΗΣ ΠΟΛΥΜΗΧΑΝΟΣ 11,573]

Δισκογραφικά είχε κάνει πολλά τραγούδια σε δίσκους 45 στροφών στη Lyra αλλά και στην Οdeon-Parlophone.Eπίσης αρκετά τραγούδια του είχαν ακουστεί και σε ταινίες του Ελληνικού κινηματογράφου.Αύριο θα έχω περισσότερες λεπτομέρειες.

[Apostolis 2,082]

ΟΚ! Thanx Θάνο!

[Apostolis 2,082]

Ψάχνοντας στο google για τον Λοϊζο και για τις δουλειές του προ 1968 (Σταθμός), έπεσα σε αυτό το site.

http://www.geocities.com/manos_loizos/eipan/eipan.htm

Το είχα ξαναδει το site πριν πολύ καιρό, αλλά δεν είχα προσέξει το κομμάτι με τις "Αναμνήσεις από τον Μάνο".

Μεταφέρω το κομμάτι του Νταλάρα.

«Στην μπούατ του Γιάννη Αργύρη στην Πλάκα πρωτοσυναντηθήκαμε με το Μάνο, το 1966. Εκεί, αν και εγώ δεν είχα μπει ακόμα στη δουλειά, με άκουσε. Μετά από ενάμιση χρόνο με κάλεσε σε ακρόαση μαζί με άλλους νέους τραγουδιστές για να πω το «Ήταν οκτώ, ήταν εννιά» στο δίσκο του, «ο Σταθμός».

Για μένα ήταν μια δοκιμασία η επαφή με το Λοϊζο. Όχι όμως εξαιτίας του χαρακτήρα του. Ο Μάνος ήταν ένας άνθρωπος γλυκός, ζεστός, που σε κέρδιζε αμέσως κάνοντάς σε να αισθάνεσαι οικεία. Το «αγκάθι» στην προκειμένη περίπτωση ήταν ο Λευτέρης Παπαδόπουλος, το χιούμορ του οποίου με έφερνε σε αμηχανία. Κλονίστηκα. Ο Λευτέρης, που τον γνώριζα από τα πολιτικά του άρθρα και τον σεβόμουν, μου έλεγε: «Τραγούδα, ρε!», Και αμέσως μετά: «Πώς τραγουδάς έτσι;». Ο Μάνος προσπαθούσε να τον συγκρατήσει λέγοντάς του: «Έλα, Λευτέρη, σταμάτα αυτήν την πλάκα!»

Η δοκιμασία, τελικά, τελείωσε γρήγορα και η δουλειά κλείστηκε. Πήγα στο στούντιο . Ο «Σταθμός» αποτέλεσε τον σταθμό της γνωριμίας μου με τον Μάνο.

Από τότε γίναμε αχώριστοι. Ήμασταν σαν μια οικογένεια. Ζούσα στο σπίτι του Λευτέρη, ο Μάνος λίγο παρακάτω. Κάποτε και οι τρεις μαζί. Η Μάρω, το μωρό (η Μυρσίνη), ο Νότης του Λευτέρη. Ήμασταν μια μεγάλη παρέα ως τον χωρισμό του με τη Μάρω. Μετά δεν παρακολούθησα, για δικούς μου λόγους, την καινούργια του ζωή.

Ο Μάνος ήταν άνθρωπος φιλικός, ήρεμος. Καλός ακροατής. Ενέπνεε εμπιστοσύνη. Είχε χιούμορ. Έκανε πλάκες. Ανατολίτης καιτεμπέλης! Αυτό ήταν άλλωστε και το παρατσούκλι του: «τεμπέλης». Είχε και άλλο ένα: «Κεφάλας». Η τεμπελιά του πήγαζε από την αντίληψή του για τη ζωή.

Στη μουσική είχε άποψη. Ήξερε να ψάχνει, να αλλάζει τους ήχους. Ήταν ανοιχτός και διόλου συμπλεγματικός. Χαιρόταν όταν άκουγε τραγούδια άλλων. Τα ζήλευε, με την καλή την έννοια. Λόγω της σχέσης μας, τον πείραζα πάντα. «Κεφάλα», του έλεγα, «ό,τι και να κάνεις δεν θα γράψεις ποτέ ένα τραγούδι σαν του Κουγιουμτζή. Ο Μάνος τον θαύμαζε. Λάτρευε το εύρος των μελωδιών του που περιέχουν κάτι από τον Θεοδωράκη και τον Τσιτσάνη μαζί. Μια μέρα ήρθε και μου είπε: «Κάτσε τώρα να ακούσεις!». Μου έβαλε να ακούσω το «Αχ, χελιδόνι μου». Συγκλονίστηκα. Ήταν σαν να άκουγα ένα τραγούδι του Κουγιουμτζή. Δεν ήξερα πώς να αντιδράσω, γνωρίζοντας μάλιστα ότι ήμουν η αιτία για να γράψει μια τέτοια μελωδία. «Λοιπόν, πες μου τώρα», μου είπε, «είναι Κουγιουμτζής αυτό ή δεν είναι;» Ήξερε ότι είχε συνθέσει ένα πολύ ωραίο τραγούδι. Δεν είπε όμως: «Κοίτα, τον πέρασα τον Κουγιουμτζή». Το μόνο που τον ένοιαζε ήταν αν είχε κατορθώσει να με μπερδέψει. Του απάντησα ότι, όχι μόνο είχα μπερδευτεί, αλλά ήθελα και να τον συγχαρώ γιατί ήταν ακριβώς ένα τραγούδι του Κουγιουμτζή. Και τότε εκείνος επεσήμανε: «Και καλά το τραγούδι, Γιώργο, αλλά η εισαγωγή» Πραγματικά, η εισαγωγή είναι Κουγιουμτζής. Για πολλά χρόνια άλλωστε, πολλοί πίστευαν πως το «Αχ, χελιδόνι μου» είναι τραγούδι του Κουγιουμτζή.

Στο Μάνο εκτιμούσα τη σοφία, την υπομονή και τον τρόπο που έθετε τα πολιτικά πιστεύω του στην υπηρεσία των ανθρώπων της μουσικής. Ασχολήθηκε πολύ με την οργάνωση του ΠΑΠΟΚ και της ΕΜΣΕ. Ήταν ο πρώτος άνθρωπος που μας εμψύχωσε, που μας έδωσε θάρρος για να στήσουμε το σωματείο των ελλήνων τραγουδιστών, γιατί κατάλαβε νωρίς, και ήταν από τους λίγους, ότι για να μπει μια τάξη στα πράγματα πρέπει να αλλάξει ο νόμος. Ο Μάνος ήταν πολίτης εν ενεργεία με συνείδηση, με μνήμη, με ενδιαφέρον και αγάπη για τα κοινά.

Η τόσο πρόωρη αναχώρησή του με πίκρανε. Δεν το περιμέναμε. Ήταν σαν ατύχημα. Νιώσαμε πως χάσαμε έναν άνθρωπο μέσα από τα χέρια μας. Είναι πολύ πικρό να χάνεις έτσι έναν φίλο σου, έναν άνθρωπό σου»

By the way... Ο Ρασούλης.. ήθελε να γίνει φιλόσοφος... :blink: :blink: :lol: :lol:

[nefeli 1,116]

Πραγματικά Τάσο πολύ ωραία ανάλυση.Έχεις σκεφτεί ποτέ να δώσεις τις διάφορες Νταλαροαναλύσεις σου στον ίδιο;

[HARDET 1]

Αγόρασα το cd πριν το Πάσχα. Μάλιστα, δεν περιορίστηκα μόνο στο δικό μου αντίτυπο, αλλά και σε κάποια ακόμη ως δώρο σε κάποιους φίλους. Ήδη, το έχω αγαπήσει.

Την κατάσταση των δισκογραφικών εταιριών τη γνωρίζουμε όλοι. Όπως και τη μανία των τελευταίων μηνών με τις συλλογές. Ο λόγος είναι προφανής για την κάθε εταιρία: να πετύχουμε ικανοποιητικές πωλήσεις και ικανοποιητικά κέρδη με το μικρότερο δυνατό κόστος. Αν και φαίνεται ότι η ουσία που είναι η μουσική δημιιουργία - απουσιάζει από αυτή εδώ την τακτική, εκ του αποτελέσματος, νομίζω πως αυτό δεν είναι απαραίτητα κακό. Ιδίως στις περιπτώσεις που κάποιες συλλογές περιλαμβάνουν λιγότερο ακουσμένα τραγούδια. Πάρα πολλοί δίσκοι βινυλλίου δεν επανεκδόθηκαν ποτέ σε cd, ενώ κι αυτοί που εκδόθηκαν δεν υπάρχουν πλέον στα ράφια. Είναι μία ευκαιρία για τους νεότερους να γνωρίζουν τα παλιότερα τραγούδια. Πιστέψτε με, οι περισσότεροι έχουν πολύ δρόμο να κάνουν για να γνωρίσουν στοιχειωδώς τους θησαυρούς της ελληνικής μουσικής.

Κάπως έτσι είναι τα πράγματα και με αυτή τη συλλογή. Είναι μία πολύ όμορφη συλλογή, που καταδεικνύει, αν θέλετε, στο σύνολό της την κοινή πορεία δύο σπουδαίων καλλιτεχνών. Περιέχει τρία «νέα» τραγούδια διαμάντια. Πολλοί φίλοι μίλησαν για το ότι ίσως ήταν προτιμότερο ένα single. Αν και οι συγκρίσεις δεν έχουν και τόση σημασία, μιας και οι δουκλειές του Λοίζου και του Νταλάρα είναι κλάσεις ανώτερες από πλήθος άλλων δίσκων, μην ξεχνάτε πως ένα μεγάλο ποσοστό νέων δίσκων της σύγχρονης δισκογραφίας, στην τιμή ενός άλμπουμ ακριβώς αυτό προσφέρουν: ένα single, δύο τρία τραγούδια άξια ακρόασης ή έστω ανοχής και όλα τα υπόλοιπα για να γεμίσει ο δίσκος.

Στο κάτω κάτω είναι μία επιλογή της εταιρίας και του ίδιου του Νταλάρα για να τιμηθεί η μνήμη του Μάνου Λοίζου. Όποιος επιθυμεί το αγοράζει, όποιος πάλι όχι, δεν είναι υποχρεωμένος να το πάρει. Ένα cd single με τρία μόνο τραγούδια θα ήταν λίγο για να ξαναθυμηθούμε τα τραγούδια του Μάνου με τη φωνή του Νταλάρα και σίγουρα θα απευθυνόταν σε μικρότερο κοινό.

Πρόβλημα μου δημιουργεί το εξώφυλλο. Πάντα πίστευα και εξακολουθώ να το πιστεύω πως η συσκευασία ενός δίσκου (το κουτί, το εξώφυλλο, το βιβλιαράκι) είναι αναπόσπαστη συνέχεια της μουσικής δημιουργίας και έτσι πρέπει να είναι. Πρέπει να βγάζει προς τα έξω τα πρώτα συναισθήματα πριν το άκουσμα. Δυστυχώς, δε βρέθηκε ένας άνθρωπος να ασχοληθεί μισή ώρα (γιατί τόσο χρειάζεται) να φτιάξει ένα εξώφυλλο που να αγγίζει την ψυχή του υποψήφιου ακροατή, να του δείξει τι θα ακούσει. Μία παλιά φωτογραφία του Γιώργου και μία του Μάνου αρκούν σε μία εικαστική σύνθεση. Προτιμούσα να δω και τη φωτογραφία του Λοϊζου στο εξώφυλλο παρά στο εσώφυλλο. Από ότι φαίνεται, η παραγωγή έγινε γρήγορα με σκοπό να προλάβουν οι υπεύθυνοι τις γιορτές του Πάσχα. Κατά τα άλλα, το συνοδευτικό έντυπο είναι προσεγμένο, με όμορφες φωτογραφίες. Ίσως να έπρεπε να αναφερθούν πιο έντονα τα ονόματα των στιχουργών, μιας και με εξαίρεση τα δύο μέχρι χθες ανέκδοτα τραγούδια ο Νταλάρας έχει δισκογραφήσει αποκλειστικά μουσική του Λοίζου πάνω σε στίχους μόνο των Φώντα Λάδη και Λευτέρη Παπαδόπουλου. Ίσως και κάποια κείμενα ή φωτογραφίες που να αφορούν και τους προαναφερθέντες.

Όσον αφορά το μουσικό μέρος, λάτρεψα το δεύτερο cd. Γιατί περιλαμβάνει τα τραγούδια ενός δίσκου που πολυαγαπώ. Μου θυμίζει ακριβώς τα φοιτητικά μου χρόνια, με το πικάπ να παίζει διαρκώς το δίσκο στη διαπασών, όταν ήμουν μόνη στο σπίτι, μαζί με το «’ξιον Εστί» και τη «Ρωμιοσύνη». «Μετανάστες», «Στη δουλειά και στον αγώνα», «Απ΄τη συνοικία» ήταν πάντα τα τρία αγαπημένα μου. Τελειώνει δε, με το «Δίχτυ» και το Ταξιδεύοντας, τα οποία λες και συμπληρώνουν το δίσκο, είναι σαν ένα κομμάτι του, μία «πολιτική πράξη» για να χρησιμοποιήσω τα λόγια του Τάσου. Η μουσική του Λοίζου στο «Δίχτυ» μελοποιεί αριστουργηματικά αυτούς τους στίχους του Χικμέτ. Και μόνο γι΄αυτό το τραγούδι, θα αγόραζα το δίσκο.

Φυσικά, ουδείς λόγος και για το πρώτο cd της συλλογής που καταδεικνύει αφενός πόσο σπουδαίος συνθέτης ήταν ο Λοίζος. Αφετέρου περιέχει μερικά από τα κατά γενική ομολογία σπουδαιότερα τραγούδια της ελληνικής δισκογραφίας.

Τα δύο μελοποιημένα ποιήματα του Χικμέτ, με τη μοναδική πινελιά του Ρίτσου, και όχι μόνο, μας παραπέμπουν στο πολιτικό τραγούδι και καταδεικνύουν το πόσο μπορεί ο συνδυασμός ποίησης και μουσικής να ξυπνήσει τις συνειδήσεις του κοιμισμένου κόσμου μας. Είναι η τρανή απόδειξη πως όταν η ποίηση γεμίσει μουσική και βρεθεί μία αγνή ψυχή να την τραγουδήσει, φέρνει στην καρδιά τη σκέψη και την άποψη και άρα την άνοιξη. Στα δύο τραγούδια που είναι ηχογραφήσεις κάπου μεταξύ της αυλαίας της χούντας και της πρώτης μεταπολιτευτικής περιόδου ακούμε τη φωνή του Νταλάρα, νεανική πλην όμως πολύ ώριμη. Μαζί με το «Αχ χελιδόνι μου», το «Ήλιε μου σε παρακαλώ», το «Μη με ρωτάς» είναι κρυφοί άξονες μιας ισχυρής ιδεολογικής αντίστασης στην τότε εποχή της φίμωσης του λόγου, της σκέψης και της συνείδησης (ίσως και σήμερα). Πόσο πολύ αλήθεια ταιριάζει στο Νταλάρα το πολιτικό σε όλες τις πτυχές του τραγούδι!

Πολύ όμορφη συλλογή. Όσο βγαίνουν τέτοια διαμάντια, έστω και από τα χρονοντούλαπα, η μουσική μας πλουτίζει.

[vitaly2 9]

Περιμένωντας αυτό το δίσκο, μου ήρθαν στο μυαλό κάποιες (πολύ ύποκειμενικές) παρατηρήσεις σε ότι αφορά το εξωφύλλο, και γενικά τη ζωγραφικί επιμέλεια των μουσικών προιόντων. Πρώτα, θα ήθελα να δηλώσω ότι τρέφω σεβασμό για όσους εργάζονται σκληρά να απολάυσουμε όλοι μας τα CD με αγαπημένα κομμάτια ντυμένα σε ορεότατα ρούχα.

Από την άλλη πλευρά, ο βαρβαρικός εαυτός μου προτιμά να έχει αυτά τα πράγματα ξεχωριστά:

Η μουσική και η περίττη διακόσμηση,

Η μουσική και το φαγητό,

Η μουσική και οι κουβέντες,

Η μουσική και - γενικά όσες παρεμβάσεις θαρθούν στο άκουσμα.

Εξ ιδιοσυγκρασίας δυσπιστώ στα μάτια μου και πιστέυω σταυτιά μου (αν και αγαπώ ζωγραφικί τέχνη και να παώ μουσεία). Αυτό είναι γεγονός ότι βλέπωντας τα πρόσωπα τη πρώτη φορά θα αλλάξω γνώμη τη επόμενη αντίθετα με τις φωνές.

Και γυρίζωντας στο όμορφο εξωφύλλο: αυτό είναι η διαφήμιση ως επί το πλείστον. Αυτό πού χρειάζουμε είναι κάτι απλό: τα ονόματα, τους στοίχους, μερικές πληροφορίες. Μεντυπωσίασε ότι πολύ συχνά τα ποιήματα των μεγαλήτερων ποιητών στην Ελλάδα παρουσιάζονται με απλά και σεμνά εξωφύλλα σαν λέγωντας: δεν έχω ανάγκη της διαφημίσης!

Η υπερβολική διακόσμηση σε ένα CD μου φαίνεται σαν ένα πομπώση γάμο πού κανένας δεν ξέρει πόσο χρόνο θα κρατήσει. Η προσωπική μου ιδέα θα είναι: ας κάνουν μία ήσυχη τελετή και μετά από 5-10 χρόνια να εορτάζουμε, αν θα μείνουν μαζί ακόμη.

Το ίδιο θα σκεφτόμουνα με αφορά των CD: ας τους πουλάνε ξεχωριστά από το όμορφο εξωφύλλο. Να το ακούσαμε λίγο το CD και αν θα νιώθαμε ότι αξίζει να ντυθεί με την τελευταία λέξη της μόδας καλά, να πάμε να αγοράσουμε τα ρούχα με λίγο παραπάνω λεφτά.

Να τελειώσω (συγγνώμη αν σας κούρασα) με κάποιο νοσταλγικό τόνο: δύο-τρία CD που έφτασαν στο σπίτι μου από μακριά, με τους τίτλους που γράφτηκαν βιαστικά από ενα φιλική χέρι, και τυλιγμένοι μόνο σε ταχυδρομικό χαρτί δεν έχω το ορεότερο εξωφύλλο από αυτό.

I dont have the CD yet just some (very subjective) thoughts about importance of the cover art, that was discussed here.

First of all, I want to acknowledge my respect to all the artists who work hard for us to enjoy the new CD dressed up in its best, as well as to those music lovers who want the new and old songs to be decorated according to their great worth.

That said, I must admit that a barbarian as I am I like those things separate:

music and unnecessary decoration,

music and food,

music and chat, -

and essentially, everything that interferes with my listening I can put it aside.

Maybe its because I navigate in the world mostly by sounds. (I can see perfectly well, like going to museums, opera and movies). For example, judging people by their faces does not work well: the first impression turns out very often wrong. Not so with their voices.

Anyway, going back to the cover art: its part of advertisement, commercial. What we need is essentially very simple: the names and the lyrics, plus a little explanation about the musicians and their works, of course. Look how books of the great Greek poets are sold in Greece: my copy of Axion Esti looks extremely simple and modest and very distinguished at that.

Exagerated art on a CD reminds me of a pompous wedding which can be easily followed by a miserable divorce. My idea about a wedding is: get married, and after 5-10 years celebrate the wedding, if you are still together. Similarly, CDs should sell separately from the cover: you get a CD, listen to the sound, and if you decide that it deserves to be dressed up no problem, you pay extra and get the cover as additional purchase.

OK, for conclusion a personal nostalgic note: couple CDs that came to my house from far away, a title written with a felt-pen by a hurried hand of a friend, wrapped in brown paper thats the best cover art I have.

[Apostolis 2,082]

Να μία πολύ-πολύ ενδιαφέρουσα οπτική γωνία!!! Vitaly, απόλαυσα πολύ αυτά που έγραψες!! Να είσαι καλά!

This is a very very interesting point of view!!! Vitaly, I enjoyed very much your post!! Thank you very much!

[ΘΑΝΑΣΗΣ ΠΟΛΥΜΗΧΑΝΟΣ 11,573]

Δισκογραφικά είχε κάνει πολλά τραγούδια σε δίσκους 45 στροφών στη Lyra αλλά και στην Οdeon-Parlophone.Eπίσης αρκετά τραγούδια του είχαν ακουστεί και σε ταινίες του Ελληνικού κινηματογράφου.Αύριο θα έχω περισσότερες λεπτομέρειες.

Η δισκογραφία του Μάνου Λοίζου στις 45 στροφές βρίσκεται στο topic "Μάνος Λοίζος".

http://www.dalaras.com/forum/index.php?s=5...t=20#entry69609

[vitaly2 9]

Να μία πολύ-πολύ ενδιαφέρουσα οπτική γωνία!!! Vitaly, απόλαυσα πολύ αυτά που έγραψες!! Να είσαι καλά!

This is a very very interesting point of view!!! Vitaly, I enjoyed very much your post!!  Thank you very much!

Ευχαριστώ, Απόστολη!

Και καλή ακρόαση για όλους!

[Νταλαρόφιλη 1,305]

Πιστεύω πως αυτό που αξίζει περισσότερο στο CD είναι τα 3 "καινούρια" τραγούδια καινούρια με τη φωνή του Γιώργου Νταλάρα δηλαδή. Ήταν πραγματικά μια πολύ ευχάριστη έκπληξη η έκδοσή τους! Από 'κει και πέρα, σε γενικές γραμμές είμαι ευχαριστημένη με την επιλογή των τραγουδιών. Ευτυχώς συμπεριλήφθηκαν τραγούδια λιγότερο γνωστά, όπως για παράδειγμα το "Ήτανε οχτώ, εννιά". Για εμάς βέβαια δεν υπάρχουν ξεχασμένα τραγούδια, αλλά για κάποιον λιγότερο ψαγμένο ακροατή θα είναι μια πολύ καλή ευκαιρία να τα ανακαλύψει! Ο ήχος έχει προφανώς υποστεί επεξεργασία και είναι πολύ πιο "γεμάτος" σε σχέση μ' αυτόν των πρώτων εκδόσεων σε CD.

Το μόνο παράπονο που έχω είναι ότι θα ήθελα να είχαν "ψαχτεί" περισσότερο για την επιλογή των τραγουδιών. Για παράδειγμα, για όσα τραγούδια είναι από το "Νάχαμε τι νάχαμε", να έβαζαν τις εκτελέσεις από την πρώτη έκδοση του δίσκου. Ή στο "Έχω έναν καφενέ", να ήταν η εκτέλεση απ' το 45άρι Επίσης με παραξένεψε η ύπαρξη του τραγουδιού "Αντίο φίλε" στη συγκεκριμένη συλλογή, γιατί, το τραγούδι αυτό μπορεί να γράφτηκε για τον Μάνο Λοΐζο, αλλά ο δίσκος λέγεται "Ο Γιώργος Νταλάρας τραγουδά Μάνο Λοΐζο", κι αυτό είναι σε μουσική Χρήστου Νικολόπουλου!

Επίσης, κάτι άλλο που με παραξένεψε: στο βιβλιαράκι γράφει ότι ο Μέτοικος εκδόθηκε τον Απρίλιο του 1972! Εγώ τόσα χρόνια ήξερα ότι εκδόθηκε το 1971! Τελικά τι απ' τα 2 ισχύει; Στο Remaster του Μέτοικου πάντως γράφει 1971. Στον δίσκο (βινυλίου) δε γράφει τίποτα

[gogo 14]

Στον δικο μου δισκο γραφει 1971.

Και,για να σε προλαβω...τον αγορασα το 1982,οποτε δεν ξερω πια εκδοση ειναι...

Το ''Αχ χελιδονι μου'' παντως το θυμαμαι που το ακουγα πολυ το 72,οπως και το''βιντεο κλιπ''(αυτο στις γραμμες του τρενου) το πρωτοειδα το 72 επισης...

(Ξερω...τωρα σε μπερδεψα περισσοτερο :blink: )

[ΘΑΝΑΣΗΣ ΠΟΛΥΜΗΧΑΝΟΣ 11,573]

Το ''Αχ χελιδονι μου'' παντως το θυμαμαι που το ακουγα πολυ το 72,οπως και το''βιντεο κλιπ''(αυτο στις γραμμες του τρενου) το πρωτοειδα το 72 επισης...

Το videoclip είχε γυριστεί το '72 και εντάχθηκε στη "Μουσική βραδιά" του 1977 (γιατί αν δεν απατώμαι παίχθηκε και σ'αυτή την εκπομπή) ή γυρίστηκε και προβλήθηκε για πρώτη φορά το 1977;

[kostasp 1]

Το videoclip -που δεν έχει καμιά σχέση με τη νοοτροπία των σημερινών-γυρίστηκε για τη Μουσική Βραδιά, αν κρίνουμε από το μαλλί , ντύσιμο κτλ που δηλώνουν και την εποχή που γυρίστηκε....΄Δείτε και τα άλλα πλάνα από την εκπομπή και θα καταλάβετε τι εννοώ (Το δέντρο, Λυώνουν τα νιάτα μας, Παιδιά της Σαμαρίνας..)

[JUANITA 0]

Δε θα ήταν και λίγο δύσκολο να είχαν γυριστεί κατά

τη διάρκεια της Επανάστασης;;;;

Γιορτάζουν αύριο και οι πιστοί!!!!

[JUANITA 0]

Μεθαύριο... από τη χαρά μου μπέρδεψα τα λόγια μου

[gogo 14]

Μεθαύριο... από τη χαρά μου μπέρδεψα τα λόγια μου

Αχα!! :lol:

Ολα ηταν δυνατα κατα την διαρκεια της επαναστασης!!