ΘΑΝΑΣΗΣ ΠΟΛΥΜΗΧΑΝΟΣ

Ο Γιώργος Νταλάρας είπε...

85 posts in this topic

Μετά το "Είπαν για το Γιώργο Νταλάρα" προτείνω να ανοίξουμε αυτό το Topic προκειμένου να συγκεντρωθούν οι απόψεις του Γιώργου Νταλάρα για άλλους καλλιτέχνες, πολιτικούς κ.α.

Πολλές απ'αυτές τις δηλώσεις , όπως η πρώτη που καταχωρώ για το Στέλιο Καζαντζίδη , έχουν ξαναμπει στο forum αλλά σκορπισμένες σε διάφορα άλλα topics.

Ας δούμε λοιπόν ξεκινώντας τι είπε ο Γιώργος Νταλάρας στο Γιάννη Δημαρά , στην εκπομπή "Ρεπόρτερς" το 1983 για το Στέλιο Καζαντζίδη. Το απόσπασμα προβλήθηκε στις 26-11-2006 στην εκπομπή "Το πάρτυ της ζωής σου":

Γ.Δ.: "Είχα την τύχη και την ευκαιρία από παλιά να ξέρω την άποψή σου για τον Καζαντζίδη. Ήρθε όμως η στιγμή , την έχεις πει ξέρω κι άλλοτε, αλλά στην εκπομπή μας να πεις τη γνώμη σου για το Στέλιο τον Καζαντζίδη.

Γ.Ν.:Βεβαίως.

Ο Καζαντζίδης αποτελεί ένα φαινόμενο στο χώρο ειδικά της τελευταίας εικοσαετίας, λόγω της επαφής του με το λαικό κόσμο.Αυτό δεν είναι τυχαίο γιατί ο Καζαντζίδης έκφρασε, μπορώ να πω πόνεσε αυτό το λαό κι ο λαός ανταποκρίθηκε, λέγοντας τραγούδια για την ξενιτιά , για την αγάπη μ'έναν ιδιαίτερο δικό του τρόπο και μ'ένα πάθος που ίσως ήταν μοναδικό και βέβαια είχε αυτή τη μεγάλη ανταπόκριση.

Εγώ, ένας θαυμαστής του Καζαντζίδη από τότε κι ένας λαικός άνθρωπος, κουβαλάω στις μνήμες μου εκείνο τον Καζαντζίδη κι όποτε μπορώ, όπου δουλεύω, μια και μπήκα στη δουλειά και παίζω κι εγώ κάποιο ρόλο εκεί που εμφανίζομαι και νομίζω και γενικότερα στο χώρο, έχω πάντα μια επιλογή απ'τα καλά τραγούδια του Καζαντζίδη και μια καλή κουβέντα αγάπης να πω γι'αυτόν.

1 person likes this

Share this post


Link to post
Share on other sites

Πρόσφατα κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις "Ελληνικά γράμματα" ή βιογραφία της Γιώτας Λύδια σε επιμέλεια Κώστα Μπαλαχούτη.Στον πρόλογο του βιβλίου ο Γιώργος Νταλάρας γράφει για τη Γιώτα Λύδια τα εξής:

"Η σπάνια φωνή της είναι χαραγμένη στη μνήμη μου από τα παιδικά μου χρόνια.Έχω μια εικόνα από τις πρώτες τάξεις του δημοτικού σε μια οικογενειακή εκδρομή, στην παραλία στο Πέραμα:μια ταβέρνα, αυθαίρετη σχεδόν , πάνω στα βότσαλα και το πικ-απ να παίζει το "Γιατί θες να φύγεις που θα πας".Μαγεύτηκα όταν την άκουσα να τραγουδάει .Ευτυχώς , το έπαιζαν και το ξανάπαιζαν όλη τη μέρα. Η δεκαετία του '50 έβγαλε τρεις ξεχωριστές αξεπέραστες γυναικείες φωνές στο λαικό τραγούδι:την Καίτη Γκρέυ, την Πόλυ Πάνου και τη Γιώτα Λύδια, σπάνιες τραγουδίστριες και καθε μια απ'αυτές μοναδική.Η φωνή της Γιώτας Λύδια ήταν τροπική, εύστροφη , με πολλά λυγμικά στοιχεία , που εύκολα θα μπορούσε να υπερβάλλει στην εκφορά των λέξεων.Το εντυπωσιακό ήταν πως δεν υπερέβαλλε ποτέ.Από τις ερμηνείες εύκολα καταλαβαίνεις ότι είναι μια καλλιτέχνιδα που πέρα από το φυσικό ταλέντο είχε τη γνώση , την αισθητική και το μέτρο να οδηγεί τη φωνή της.Δεν είναι μάλλον καθόλου τυχαίο το ότι ο Μίκης Θεοδωράκης την επέλεξε ως ερμηνεύτρια και έτσι έχουμε τη συγκλονιστική ερμηνεία της σε τραγούδια όπως το "Κοιμήσου αγγελούδι μου".Με επηρέασε πολύ η Γιώτα Λύδια , με το ξεχωριστό ηχόχρωμά της και τα μελίσματα της φωνής της και ακόμη με την ξεχωριστή στάση της στη δουλειά , που τη βοήθησε να διατηρήσει άτρωτη τη φήμη της και την αξιοπρέπειά της και να μη φθαρεί από την ταλαιπωρία της νύχτας.Αυτός είναι και ο λόγος που πριν από αρκετά χρόνια πριν "της χτύπησα την πόρτα" και την παρακάλεσα να επιστρέψει.Έτσι , κάναμε μαζί το δίσκο "Καλημέρα Κυρία Λύδια" ως ένδειξη τιμής και ευγνωμοσύνης.Τη θαύμαζα και την αγαπώ , και της εύχομαι να είναι πάντα καλά και ευτυχισμένη και η ίδια και η οικογένειά της που τόσο αγαπάει".

Γιώργος Νταλάρας

Ιούνιος 2006.

1 person likes this

Share this post


Link to post
Share on other sites

ΜΠΡΑΒΟ!!!!! Δεν το πιστεύω!!! Ήθελα να κάνω αυτό το topic εδώ και μέρες!! Φοβερή σύμπτωση!

Στο μυαλό μου βέβαια είχα σκεφτεί, να βάζουμε σε αυτό το topic και απόψεις που έχει εκφράσει σχετικά με αρκετά ζητήματα, όχι μόνο απόψεις σχετικά με ανθρώπους.

Share this post


Link to post
Share on other sites
Στο μυαλό μου βέβαια είχα σκεφτεί, να βάζουμε σε αυτό το topic και απόψεις που έχει εκφράσει σχετικά με αρκετά ζητήματα, όχι μόνο απόψεις σχετικά με ανθρώπους.

Ίσως τις απόψεις για άλλα ζητήματα θα ήταν καλύτερο να τις διαχωρίσουμε σε κάποιο άλλο ξεχωριστό topic. :)

Share this post


Link to post
Share on other sites

Μεταφέρω στο σωστό topic το post της ΕΚΟSTEL με την άποψη του Γιώργου Νταλάρα για το Μανώλη Ρασούλη , όπως διατυπώθηκε το 1984.

Eίπε λοιπόν ο Νταλάρας:

''Ο Νταλάρας ρασουλιές δεν σηκώνει...''

1 person likes this

Share this post


Link to post
Share on other sites

Θα συγκεντρώσω εδώ κάποιες απόψεις του Γ. Νταλάρα που βρίσκονται σε δίσκους...

---------------------------------------------------------------------------------------------------

Για τον Μάνο Λοΐζο

Αυτό που θυμάμαι πιο πολύ από τον Μάνο είναι η επιμονή του να βλέπει τη ζωή και τους ανθρώπους με μια απίστευτη τρυφερότητα. Αυτό ήταν που τον έκανε ξεχωριστό στα μάτια μου, τα μάτια ενός παιδιού 18 χρονών τότε, που στο ξεκίνημά του είχε ανάγκη από αγάπη και βοήθεια. Τα πρώτα του τραγούδια μου τα έδωσε γιατί του θύμιζα λέει φοιτητή! Και ως φοιτητή με σύστησε αργότερα στον Λευτέρη.

Ο Μάνος αγαπούσε πολύ τους φοιτητές, αγαπούσε τους απλούς ανθρώπους. Και τους νοιαζότανε. Ήταν αγνός και ευαίσθητος στους χτύπους της καρδιάς της Ελλάδας. Τους άκουγε προσεκτικά και τους έκανε τραγούδια, που έβγαιναν από την ψυχή του και έμπαιναν στη δική μας ψυχή.

Έτσι ο Μάνος έφυγε χωρίς να έχει τίποτα δικό του. Ούτε καν τα τραγούδια του. Γιατί δεν έγραφε ποτέ για τον εαυτό του. Πάντα για τους ανθρώπους. Γι' αυτό και τα τραγούδια του είναι δικά μας τραγούδια.

Γιώργος Νταλάρας, Αθήνα, Σεπτέμβριος 1985

Το κείμενο αυτό βρίσκεται στο CD "Αχ χελιδόνι μου - Ο Γιώργος Νταλάρας τραγουδάει Μάνο Λοΐζο", και στο "Μάνος Λοΐζος - Αφιέρωμα".

Μια ερώτηση Εγώ έχω το μόνο Remaster του Αφιερώματος. Στο LP και στην πρώτη έκδοσή του σε CD υπάρχει το κείμενο;

Share this post


Link to post
Share on other sites

Για τον Σταύρο Κουγιουμτζή

Αγωνίες μιας ακριβής ζωής

Γιώργος Νταλάρας, Ιούνιος 1997

Στις τρεις σχεδόν δεκαετίες που γνωρίζω τον Σταύρο Κουγιουμτζή τον βλέπω πάντα να καταπιάνεται με τη μουσική με τον ίδιο τρόπο, το ίδιο πάθος. Παλεύει με τις μελωδίες και τα λόγια όπως «οι άρρωστοι με τα σεντόνια τους», κατά πώς λέει ο κοινός μας φίλος Μάνος Ελευθερίου. Δεν έγραψε ποτέ κατά παραγγελία ούτε μία νότα. Οι σπάνιες μουσικές του αναβλύζουν από την ψυχή του, καλύπτοντας εσωτερικά ερωτήματα και αγωνίες μιας ακριβής ζωής.

Ο Σταύρος Κουγιουμτζής είναι ένας από τους μεγαλύτερους Έλληνες συνθέτες. Αφοσιώθηκε στο τραγούδι με σεβασμό και θρησκευτική προσήλωση. Και αυτό βγαίνει μέσα από τις κατανυκτικές του μελωδίες, μέσα από τη στάση ζωής του.

Πιστεύω ότι ο Κουγιουμτζής, στην τελευταία δουλειά του, μέσα από τους ύμνους του δεν συναντάει όψιμα το θείο. Όποιος τον γνωρίζει καλά μπορεί να πει με σιγουριά ότι η έκφρασή του και η συμπεριφορά του, είτε κατά μόνας είτε «εν ανθρώποις» και «εν οργάνοις», περιείχε πάντα το θείο. Και το θείο τον περιέβαλλε

Χρωστάω πολλά στον Σταύρο. Μου έδωσε φωνή και ήχο σε καιρούς δύσκολους και εξακολουθεί να το κάνει μέχρι σήμερα. Τον ευχαριστώ για όλα.

Το κείμενο αυτό βρίσκεται στο CD "Ύμνοι αγγέλων σε ρυθμούς ανθρώπων", και στο βιβλίο "Χρόνια σαν βροχή" εκδ. Ιανός (σελ.98)

Share this post


Link to post
Share on other sites

Από το CD "Διφωνίες" (Δίφωνο #15 - 10/1996)

Για τους Χάρη και Πάνο Κατσιμίχα

Αναλογιζόμενος τις συνεργασίες που κατά περιόδους είχα, τα πιο ωραία χρόνια τα πέρασα με τη Χαρούλα τη δεκαετία του '70 και με τον Χάρη και τον Πάνο Κατσιμίχα στα νεότερα. Ήταν μια συνεργασία που ξεκίνησε το '85 και συνεχίστηκε για πολύ καιρό. Γυρίσαμε μαζί όλο τον κόσμο, υπήρξαν καταγραφές της συνεργασίας μας και στη δισκογραφία ενώ η μουσική μας συνύπαρξη εξελίχθηκε σε μια βαθιά φιλία. Είναι από τους σημαντικότερους συντελεστές της νέας μουσικής σκηνής αλλά αφενός έχω πει πολλές φορές αυτό που πιστεύω γι' αυτούς και αφετέρου είναι πια σικέ να μιλάει ο "θείος" -είναι οι πρώτοι που μου κόλλησαν το παρατσούκλι - για τ' "ανίψια" του

Για τον Λαυρέντη Μαχαιρίτσα

Ήξερα τον μαέστρο της ΕΡΤ, Μαχαιρίτσα. Όταν λοιπόν ήρθε και με βρήκε ο γιός του για να τραγουδήσω τη "Σκόνη", το πρώτο πράγμα που σκέφθηκα είναι ότι και άλλα παιδιά ακολουθούν τις επιλογές του πατέρα τους - ακόμη τότε νόμιζα ότι είμαι από τους λόγους - και ότι με αυτά τα παιδιά δεν μπορεί παρά να τα πάω καλά. Πόσο καλά πήγαν τα πράγματα με τον Λαυρέντη αποδείχθηκε μετά τη "Σκόνη", καθώς θέλησε πάλι να εξομολογηθεί - το "Διδυμότειχο" είμαι μια προσωπική εξομολόγηση -, με σκέφθηκε. Τελικά μού πρόσφερε τη "Σκόνη", το "Διδυμότειχο" και κυρίως την ψυχή ενός ευαίσθητου δημιουργού και την αγάπη ενός καλού φίλου.

Για τον Βασίλη Παπακωνσταντίνου

Η συνεργασία με τον Βασίλη εξωτερικά μπορεί να φαινόταν αταίριαστη, για μας όμως ήταν πολύ ταιριασμένη. Έβγαλε έναν ηλεκτρισμό και μετέφερε ένα πολύ αληθινό αίσθημα στον κόσμο. Ίσως γιατί αποτύπωσε τη βαθιά μας σχέση και φιλία. Δεν προλάβαμε βέβαια να κάνουμε έναν μεγάλο κύκλο, όσο θα ήθελα ίσως, αλλά στο μέλλον πού ξέρεις

Για τη Χαρούλα Αλεξίου

Με τη Χαρούλα είναι τόσο μακρύς ο κοινός μας δρόμος και τόσο στενή η σχέση ώστε μου είναι δύσκολο να απομονώσω κάτι. Τραγουδούσαμε για χρόνια μαζί και στη συνείδηση του κόσμου ήμασταν κάτι σαν τα παλιά ντουέτα του λαϊκού τραγουδιού. Αυτά τα χρόνια επίσης ήμασταν ανθρώπινα δεμένοι. Καθώς ήταν δεδομένο τότε ότι είμαστε μαζί, κανένας δεν σκεφτόταν ότι μπορεί να υπάρξει "κενό" ώστε να επιδιώξει κάποιες κοινές ηχογραφήσεις. Τώρα συνειδητοποιώ πόσο λείπει και σ' εμένα μια κοινή μας συνύπαρξη σε δίσκο. Εγώ βέβαια έχω τις κασέτες τις πρόχειρες από τις ατέλειωτες πρόβες και συνεργασίες μας Ο κόσμος όμως;

(Σχόλιο Χρύσας: Έλα ντε;;;!!! :):razz: :razz: )

Για τη Δήμητρα Γαλάνη

Με τη Δήμητρα είμαστε κάπως σαν μαθητές της ίδιας τάξης που είναι φίλοι αλλά πηγαίνουν σε διαφορετικά σχολεία. Έτσι κι εμείς, φιλαράκια από παλιά, έχουμε μια πολύ ουσιαστική και βαθιά σχέση αλλά δουλέψαμε μαζί για πράγματα κυρίως "εξωτραγουδιστικά", που όμως ήταν πολύ σημαντικά για το τραγούδι. Μας έδεσε περισσότερο η αγωνία να διαμορφώσουμε το μοντέλο ενός σύγχρονου τραγουδιστή στο οποίο και οι δυο πιστέψαμε, τρέξαμε πολύ μαζί για σωματεία και τέτοια και πολύ λιγότερο απ' όσο θα 'θελα βρεθήκαμε να τραγουδάμε μαζί.

Για τον Διονύση Τσακνή

Τον Διονύση τον γνώρισα αργά, ενώ ήδη υπήρχε αρκετά χρόνια στον χώρο. Η σχέση που αναπτύχθηκε ήταν τόσο καλλιτεχνική όσο και φιλική. Θεωρώ τιμή μου ότι μου ζήτησε να τραγουδήσω μαζί του ένα τραγούδι όπως ο "Νοέμβρης", που μεταφέρει προσωπικά συναισθήματα. Ο Τσακνής θεωρήθηκε δίκαια ένας από τους σημαντικότερους εκπροσώπους της νέας σκηνής αλλά προσωπικά πιστεύω ότι, επηρεασμένος από τα μουσικά του βιώματα, έχει και άλλες "άκρες". Μπορεί να γράψει ταυτόχρονα μάχιμα λαϊκά τραγούδια όπως ο "Μπαλαμός" και από την άλλη σύγχρονα όπως το "Γυρίζω τις πλάτες μου στο Μέλλον".

Για τον Διονύση Σαββόπουλο

Παρ' ότι δεν μπόρεσα να τον γνωρίσω περισσότερο ως άνθρωπο - η συνεργασία μας ήταν σχεδόν "στιγμιαία" - νομίζω ότι δεν έχει και τόση σημασία: τελικά σου αρκεί να τον γνωρίσεις μέσα από αυτά που έχει γράψει. Συναντήθηκα κι εγώ περισσότερο με το έργο του και λιγότερο με τον ίδιο, πιστεύω όμως ότι του πρέπει τιμή και θαυμασμός για την ουσία αυτού του έργου. Είναι ένας δρομέας μεγάλων αποστάσεων και έχει αποδείξει ότι ο ίδιος είναι ο μονομάχος που λέει στο τραγούδι του - μόνο που δεν είναι "μικρός" αλλά "μεγάλος"

Για τον Χρόνη Αηδονίδη

Αυτός μού έμαθε και αυτά τα τραγούδια (αναφερόμενος στο δίσκο "Τ' αηδόνια της Ανατολής - Μάρτιος 1990) και ορισμένα άλλα που θα κάνουμε κάποια στιγμή. Η αίσθηση της μαθητείας μαζί του, κάθε μουσική φράση ήταν σαν κρασί κατεβαίνει μέσα σου και σε μεταμορφώνει. Όταν τραγουδάς αλλά και όταν μιλάς μαζί του είναι σαν να πίνεις ένα γλυκό κρασί. Και αμέσως μετά η φυσική εξέλιξη κάθε πρόβας, κάθε κουβέντας ήταν - και είναι - ψαλμωδίες της εκκλησίας. Βλέπεις, ο Αηδονίδης είναι ένας ψάλτης που και όταν ψάλλει τραγουδάει.

Για τον Μίκη Θεοδωράκη

’ρχισα να τραγουδάω ακούγοντας τα τραγούδια του. Αν δεν υπήρχε ο Θεοδωράκης, μπορεί να μην είχα το θάρρος να συνεχίσω αυτή τη δουλειά. Είναι ο μεγαλύτερος ήρωας της μουσικής μυθολογίας μου και είναι κολακευτικό για μένα ότι σε ένα τραγούδι σαν τη "Σύνοψη" θέλησε να μοιραστεί μαζί μου την αγωνία του, να μου δώσει τη σκυτάλη να συνεχίσω μεταδίδοντάς μου ταυτόχρονα και ένα κομμάτι από το χρέος του. Είναι ένα τραγούδι που τον αφορά προσωπικά. Ένας προφητικός σχεδόν λόγος του Τριπολίτη που, παρ' ότι περιγράφει το παρελθόν, στην ουσία σκιαγραφεί το μέλλον.

Για την Ελένη Δήμου

Καλή φωνή και από τους λίγους πιστούς φίλους. Κάτι που δεν θα ξεχάσω ποτέ είναι ότι πήρα μια νύχτα το αεροπλάνο αφήνοντας τη δουλειά της εδώ, ήρθε να παίξουμε μαζί στο ’λμπερτ Χωλ και ακριβώς μετά τη συναυλία γύρισε πίσω αφού βρήκαμε πτήση μέσω μιας άλλης πόλης από το Λονδίνο.

Για τους Οπισθοδρομικούς

Όταν άκουσα το "Τάκα Τάκα" ήμουν σίγουρος από την αρχή ότι ταίριαζε γάντι σ' αυτούς. Από νοοτροπία, από αισθητική, από ευγένεια, από αρχοντιά και από μαγκιά είναι σίγουρα απόγονοι μιας ρεμπέτικης κομπανίας.

Για τον Απόστολο Καλδάρα

Τον έλεγα "θείο" και με έλεγε "ανιψιό". Ήταν ένας πολύ καλός δάσκαλος που ενέπνεε τον σεβασμό. Ποτέ δεν μου έκανε παρατήρηση. Πάντα μου έλεγε «αυτό το τραγούδι λέγεται μ' αυτόν και με τον άλλο τρόπο. Μάθε καλά και τους δυο και πες το με τον δικό σου». Αυτή η μέθοδος έβγαλε δύο πολύ ωραίες κορόνες στον "Μπαγλαμά" και στον "Θάνατο του Ποιητή" Όταν είπα βέβαια το "Φορτώθηκα τις τύψεις μου" ήμουν 19 χρονών. Το τραγούδι είναι σι μινόρε και χρειάζεται μια ατάκα φα δίεση. Η φα δίεση είναι νότα μπάσου. Πώς να υπάρχει σε ένα παιδί 19 χρονών που τραγουδάει σαν σπίνος; Εκεί ο "θείος" ανέλαβε να ξελασπώσει τον "ανιψιό": μπήκε μέσα και τραγούδησε ο ίδιος τις νότες που εγώ δεν είχα. Έτσι, για "πρακτικούς" λόγους ηχογραφήθηκε η μοναδική μας "διφωνία".

Για τη Γλυκερία

Από τότε που πρωτοδουλέψαμε μαζί στην Πλάκα, το πιο εντυπωσιακό για μένα ήταν ο τρόπος που τραγουδούσε μαζί μου, ο τρόπος που "ξεχνιόταν" μέσα στις "διφωνίες" που κάναμε. Είναι από τους πιο γλυκούς και πιο ζεστούς ανθρώπους, εξελίχθηκε σε μια σπουδαία τραγουδίστρια και η φωνή της είναι το πιο σημαντικό "εργαλείο" του λαϊκού τραγουδιού τα τελευταία χρόνια. Με τη σιγουριά του μουσικού που χρόνια "δουλεύει στον πάγκο", οφείλω να πω ότι γνωρίζει εντυπωσιακά τη μαστορική του είδους.

Για τη Γιώτα Λύδια

Στο εξώφυλλο του δίσκου που κάναμε μαζί ("Καλημέρα κυρία Λύδια - Δεκέμβριος 1984") Είχα γράψει ότι πιτσιρίκος τραγούδησα πολλές φορές μαζί της πάνω από τους δίσκους κάνοντας πότε τον Αγγελόπουλο, πότε τον Καζαντζίδη και πότα τον Μπιθικώτση Είναι πολύ σημαντικό για μένα το ότι είδα τέτοιους ανθρώπους, οι οποίοι μου δημιούργησαν έναν άλλον κραδασμό λόγω του παρελθόντος τους, να τραγουδούν δίπλα μου και μάλιστα με δική μου προτροπή. Καθώς αρχίζαμε να τραγουδάμε έκλεινα τα μάτια και σκεφτόμουν εκείνα τα χρόνια

Share this post


Link to post
Share on other sites

’λλο ένα για τον Μάνο Λοΐζο. Μεταφέρω εδώ το post του Αποστόλη:

Ψάχνοντας στο google για τον Λοϊζο και για τις δουλειές του προ 1968 (Σταθμός), έπεσα σε αυτό το site.

http://www.geocities.com/manos_loizos/eipan/eipan.htm

Το είχα ξαναδει το site πριν πολύ καιρό, αλλά δεν είχα προσέξει το κομμάτι με τις "Αναμνήσεις από τον Μάνο".

Μεταφέρω το κομμάτι του Νταλάρα.

«Στην μπούατ του Γιάννη Αργύρη στην Πλάκα πρωτοσυναντηθήκαμε με το Μάνο, το 1966. Εκεί, αν και εγώ δεν είχα μπει ακόμα στη δουλειά, με άκουσε. Μετά από ενάμιση χρόνο με κάλεσε σε ακρόαση μαζί με άλλους νέους τραγουδιστές για να πω το «Ήταν οκτώ, ήταν εννιά» στο δίσκο του, «ο Σταθμός».

  Για μένα ήταν μια δοκιμασία η επαφή με το Λοϊζο. Όχι όμως εξαιτίας του χαρακτήρα του. Ο Μάνος ήταν ένας άνθρωπος γλυκός, ζεστός, που σε κέρδιζε αμέσως κάνοντάς σε να αισθάνεσαι οικεία. Το «αγκάθι» στην προκειμένη περίπτωση ήταν ο Λευτέρης Παπαδόπουλος, το χιούμορ του οποίου με έφερνε σε αμηχανία. Κλονίστηκα. Ο Λευτέρης, που τον γνώριζα από τα πολιτικά του άρθρα και τον σεβόμουν, μου έλεγε: «Τραγούδα, ρε!», Και αμέσως μετά: «Πώς τραγουδάς έτσι;». Ο Μάνος προσπαθούσε να τον συγκρατήσει λέγοντάς του: «Έλα, Λευτέρη, σταμάτα αυτήν την πλάκα!»

  Η δοκιμασία, τελικά, τελείωσε γρήγορα και η δουλειά κλείστηκε. Πήγα στο στούντιο . Ο «Σταθμός» αποτέλεσε τον σταθμό της γνωριμίας μου με τον Μάνο.

  Από τότε γίναμε αχώριστοι. Ήμασταν σαν μια οικογένεια. Ζούσα στο σπίτι του Λευτέρη, ο Μάνος λίγο παρακάτω. Κάποτε και οι τρεις μαζί. Η Μάρω, το μωρό (η Μυρσίνη), ο Νότης του Λευτέρη. Ήμασταν μια μεγάλη παρέα ως τον χωρισμό του με τη Μάρω. Μετά δεν παρακολούθησα, για δικούς μου λόγους, την καινούργια του ζωή.

  Ο Μάνος ήταν άνθρωπος φιλικός, ήρεμος. Καλός ακροατής. Ενέπνεε εμπιστοσύνη. Είχε χιούμορ. Έκανε πλάκες. Ανατολίτης καιτεμπέλης! Αυτό ήταν άλλωστε και το παρατσούκλι του: «τεμπέλης». Είχε και άλλο ένα: «Κεφάλας». Η τεμπελιά του πήγαζε από την αντίληψή του για τη ζωή.

  Στη μουσική είχε άποψη. Ήξερε να ψάχνει, να αλλάζει τους ήχους. Ήταν ανοιχτός και διόλου συμπλεγματικός. Χαιρόταν όταν άκουγε τραγούδια άλλων. Τα ζήλευε, με την καλή την έννοια. Λόγω της σχέσης μας, τον πείραζα πάντα. «Κεφάλα», του έλεγα, «ό,τι και να κάνεις δεν θα γράψεις ποτέ ένα τραγούδι σαν του Κουγιουμτζή. Ο Μάνος τον θαύμαζε. Λάτρευε το εύρος των μελωδιών του που περιέχουν κάτι από τον Θεοδωράκη και τον Τσιτσάνη μαζί. Μια μέρα ήρθε και μου είπε: «Κάτσε τώρα να ακούσεις!». Μου έβαλε να ακούσω το «Αχ, χελιδόνι μου». Συγκλονίστηκα. Ήταν σαν να άκουγα ένα τραγούδι του Κουγιουμτζή. Δεν ήξερα πώς να αντιδράσω, γνωρίζοντας μάλιστα ότι ήμουν η αιτία για να γράψει μια τέτοια μελωδία. «Λοιπόν, πες μου τώρα», μου είπε, «είναι Κουγιουμτζής αυτό ή δεν είναι;» Ήξερε ότι είχε συνθέσει ένα πολύ ωραίο τραγούδι. Δεν είπε όμως: «Κοίτα, τον πέρασα τον Κουγιουμτζή». Το μόνο που τον ένοιαζε ήταν αν είχε κατορθώσει να με μπερδέψει. Του απάντησα ότι, όχι μόνο είχα μπερδευτεί, αλλά ήθελα και να τον συγχαρώ γιατί ήταν ακριβώς ένα τραγούδι του Κουγιουμτζή. Και τότε εκείνος επεσήμανε: «Και καλά το τραγούδι, Γιώργο, αλλά η εισαγωγή» Πραγματικά, η εισαγωγή είναι Κουγιουμτζής. Για πολλά χρόνια άλλωστε, πολλοί πίστευαν πως το «Αχ, χελιδόνι μου» είναι τραγούδι του Κουγιουμτζή.

  Στο Μάνο εκτιμούσα τη σοφία, την υπομονή και τον τρόπο που έθετε τα πολιτικά πιστεύω του στην υπηρεσία των ανθρώπων της μουσικής. Ασχολήθηκε πολύ με την οργάνωση του ΠΑΠΟΚ και της ΕΜΣΕ. Ήταν ο πρώτος άνθρωπος που μας εμψύχωσε, που μας έδωσε θάρρος για να στήσουμε το σωματείο των ελλήνων τραγουδιστών, γιατί κατάλαβε νωρίς, και ήταν από τους λίγους, ότι για να μπει μια τάξη στα πράγματα πρέπει να αλλάξει ο νόμος. Ο Μάνος ήταν πολίτης εν ενεργεία με συνείδηση, με μνήμη, με ενδιαφέρον και αγάπη για τα κοινά.

  Η τόσο πρόωρη αναχώρησή του με πίκρανε. Δεν το περιμέναμε. Ήταν σαν ατύχημα. Νιώσαμε πως χάσαμε έναν άνθρωπο μέσα από τα χέρια μας. Είναι πολύ πικρό να χάνεις έτσι έναν φίλο σου, έναν άνθρωπό σου»

1 person likes this

Share this post


Link to post
Share on other sites
Το κείμενο αυτό βρίσκεται στο CD "Αχ χελιδόνι μου - Ο Γιώργος Νταλάρας τραγουδάει Μάνο Λοΐζο", και στο "Μάνος Λοΐζος - Αφιέρωμα".

Μια ερώτηση Εγώ έχω το μόνο Remaster του Αφιερώματος. Στο LP και στην πρώτη έκδοσή του σε CD υπάρχει το κείμενο;

Όχι.Ούτε στο lp ούτε στην πρώτη έκδοση του cd.

Yπάρχει μόνο στο ένθετο που συνόδευε την κασετίνα με τους δίσκους του Λοίζου στη Μinos.

Share this post


Link to post
Share on other sites
Το κείμενο αυτό βρίσκεται στο CD "Αχ χελιδόνι μου - Ο Γιώργος Νταλάρας τραγουδάει Μάνο Λοΐζο", και στο "Μάνος Λοΐζος - Αφιέρωμα".

Μια ερώτηση Εγώ έχω το μόνο Remaster του Αφιερώματος. Στο LP και στην πρώτη έκδοσή του σε CD υπάρχει το κείμενο;

Όχι.Ούτε στο lp ούτε στην πρώτη έκδοση του cd.

Yπάρχει μόνο στο ένθετο που συνόδευε την κασετίνα με τους δίσκους του Λοίζου στη Μinos.

Το κειμενο υπαρχει στο βιβλιαρακι-προγραμμα της συναυλιας του -85 ''Για τον Μανο'' :)

Απο εκει το εχουν παρει και το εχουν βαλει οπου αλλου το συνανταμε :razz:

Share this post


Link to post
Share on other sites

Ο Γ.ΝΤΑΛΑΡΑΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΣΩΤΗΡΙΑ ΜΠΕΛΛΟΥ

H φωνή της ερχόταν κατ' ευθείαν από το «ορυχείο»

«H Σωτηρία Mπέλλου ήταν η πιο χαρακτηριστική φωνή του ρεμπέτικου» λέει ο Γιώργος Nταλάρας που τη γνώριζε από μικρό παιδί, αφού ο πατέρας του Λουκάς ήταν φίλος και κυρίως συνεργάτης της. «Yπάρχουν και άλλες μεγάλες φωνές», διευκρινίζει, «αλλά η δική της ίσως είναι η πιο χαρακτηριστική και η πιο δυνατή, η φωνή που χάραξε δρόμο και άφησε τα ίχνη της στο ρεμπέτικο τραγούδι».

«H φωνή της ήταν τραχιά, ακατέργαστη και απέδιδε το ύφος του ρεμπέτικου όπως το 'βγαζε ο συνθέτης από την ψυχή του», επισημαίνει. «H Mπέλλου έφτασε στις μέρες μας να κάνει δεσμούς με τις νεότερες γενιές, γιατί τη χαρακτήριζε η έντονη προσωπικότητά της και η ιδιαίτερη άποψή της για τη ζωή. Hταν ακραία, επαναστατική φύση, χωρίς η ίδια να το εκφράζει ποτέ. Ο τρόπος της ζωής της και οι εμπειρίες της έκαναν τους πιο νέους να την κατανοούν και να θέλουν να την πλησιάσουν. Eτσι είδαμε τη συνεργασία της με τον Σαββόπουλο και πιο πρόσφατα με τον Tριπολίτη και τον Mούτση. Nέοι δημιουργοί την αναζήτησαν ως μια θρυλική μορφή, συναντήθηκαν μαζί της για να νιώσουν πως αποτελούν και αυτοί κρίκο στη μακριά αλυσίδα του λαϊκού τραγουδιού όπως έχει μετεξελιχθεί».

«H Mπέλλου ήταν έντονα πολιτικοποιημένο άτομο», λέει ο Γιώργος Nταλάρας. «Hταν αγωνίστρια και στη ζωή της. Kαι τη δύναμή της την έδειξε και στην τελευταία μάχη της με την ασθένεια τα τελευταία χρόνια. Δεν μέτραγε τα λόγια της, η Mπέλλου», συνεχίζει. «Δεν χαριζόταν. Ο χαρακτήρας της ήταν τραχύς μπορώ να πω, όπως και η φωνή της».

«Οταν τέτοιοι άνθρωποι φεύγουν», υπογραμμίζει, «νιώθουμε συγκίνηση, μας πιάνει το παράπονο και μιλάμε για το κενό που αφήνουν πίσω τους. H Mπέλλου αφήνει πραγματικά ένα κενό. M' εκείνη κλείνει ο κύκλος των γυναικείων φωνών στο ρεμπέτικο. H δική της φωνή ερχόταν από βαθιά, κατ' ευθείαν από το ``ορυχείο'', ήταν ακατέργαστο υλικό».

«Γι' αυτούς τους ανθρώπους», καταλήγει, «το έργο τους έχει τη δύναμη να διώχνει τη λύπη του χαμού τους. Tο έργο τους καταφέρνει να ξεπερνά την ανθρώπινη, φθαρτή πλευρά τους. Kάποια στιγμή το σκέφτεσαι, όταν ζουν, πως κάποτε θα φύγουν. Δεν μπορείς όμως να κλάψεις όταν συμβεί. Ο μύθος τους είναι τόσο ισχυρός που δεν αφήνει περιθώρια για συναισθηματισμούς. Kαι απούσα η Mπέλλου θα είναι παρούσα με τη μυθική ιδιότητά της, γιατί ανατρέχοντας στο ρεμπέτικο θα περάσεις και από κείνην. Aς της ευχηθούμε καλό ταξίδι στην καινούργια της ζωή. Mακάρι να τους βρει όλους εκεί πάνω, να τους στείλει τους χαιρετισμούς μας και να συμμετέχει μαζί τους στο ``αιώνιο γλέντι''».

--------------------

Δημοσίευμα από την εφημερίδα Ελευθεροτυπία τις ημέρες του θανάτου της Μπέλλου.

Ένα μεγάλο ευχαριστώ στην Δώρα, για την φοβερή δουλειά της!!

1 person likes this

Share this post


Link to post
Share on other sites

Ο ΓΙΩΡΓΟΣ ΝΤΑΛΑΡΑΣ ΓΙΑ ΤΟΝ ΔΗΜΗΤΡΗ ΛΑΓΙΟ(1952-1991) :

"θα 'ταν πιο καλά αν έμενα κι εγώ στο περίγραμμα των λίγων τραγουδιών σου που άκουσαν οι πολλοί και μέσα απ' συτά σ' έκριναν.

Θα 'ταν πιο καλά αν δεν είχα νιώσει την αγωνία της μοναχικής σου περιπλάνησης σε δρόμους αυτογνωσίας και πληρότητας, μακριά από τη μετριότητα των καιρών.

Θα 'ταν πιο καλά αν δεν ήξερα ότι μ' αγάπησες άδολα όσο λίγοι γι' αυτό που κάνω και γι' αυτό που είμαι.

Θα 'ταν πιο καλά να μη σ' είχα ακούσει να τραγουδάς τα τελευταία σου τραγούδια μ' αυτή τη σπαραχτική φωνή που δεν λέει να φύγει απ' τα αυτιά μου.

Θα 'ταν πιο καλά αν δεν σε γνώριζα, για να μη νιώθω το βάρος της απουσίας σου.".

* Από το βιβλίο : Δημήτρης Λάγιος, Ερωτική πρόβα στο θάνατο, εκδ. ΚΑΣΤΑΝΙΩΤΗ, Αθήνα 1996, σελ. 95

1 person likes this

Share this post


Link to post
Share on other sites

Πραγματικά συγκλονιστικό.Δεν το είχα ξαναδιαβάσει ποτέ.

Share this post


Link to post
Share on other sites

Από το προσωπικό CD του Μανώλη Καραντίνη (Protasis - Great Performers) που κυκλοφόρησε τον Νοέμβριο του 2004.

"Ο Μανώλης Καραντίνης είναι αναμφισβήτητα ένας ξεχωριστός, ένας σπάνιος μουσικός. Είναι φυσικό ταλέντο. Είναι μεγάλος δεξιοτέχνης και διαθέτει ταμπεραμέντο που είναι μεγάλη αρετή για έναν λαϊκό μουσικό. Κατέχει απόλυτα την τεχνική και έχει μελετήσει και αναπαράγει το ηχόχρωμα των μεγάλων μουσικών, των ανθρώπων που αποτέλεσαν την σχολή του μπουζουκιού στην πατρίδα μας. Του Χιώτη, του Ζαμπέτα, του Παπαδόπουλου, του Νικολόπουλου και άλλων. Παίζει ένα όργανο όπου έχουν παιχτεί τα πάντα με τους καλύτερους και τους πιο χαρακτηριστικούς τρόπους και παρόλα αυτά, όπως φαίνεται και από αυτή τη δουλειά, κατορθώνει να δώσει το στίγμα του πράγμα που δεν είναι καθόλου εύκολο. Και επειδή ακριβώς είναι πολύ νέος ακόμη εκεί νομίζω οτι πρέπει να εστιάσει. Στη δημιουργία πρωτότυπης οργανικής μουσικής για μπουζούκι και παράλληλα να ασχοληθεί με την σύνθεση. Είναι ήδη ένας σπουδαίος μουσικός με ευαισθησία και γνώση που με συνεχή μελέτη και σπουδή μπορεί να γίνει μοναδικός. Του το εύχομαι από καρδιάς."

Γιώργος Νταλάρας

Αύγουστος 2004

Share this post


Link to post
Share on other sites
Ο ΓΙΩΡΓΟΣ ΝΤΑΛΑΡΑΣ ΓΙΑ ΤΟΝ ΔΗΜΗΤΡΗ ΛΑΓΙΟ(1952-1991) :

"θα 'ταν πιο καλά αν έμενα κι εγώ στο περίγραμμα των λίγων τραγουδιών σου που άκουσαν οι πολλοί και μέσα απ' συτά σ' έκριναν.

Θα 'ταν πιο καλά αν δεν είχα νιώσει την αγωνία της μοναχικής σου περιπλάνησης σε δρόμους αυτογνωσίας και πληρότητας, μακριά από τη μετριότητα των καιρών.

Θα 'ταν πιο καλά αν δεν ήξερα ότι μ' αγάπησες άδολα όσο λίγοι γι' αυτό που κάνω και γι' αυτό που είμαι.

Θα 'ταν πιο καλά να μη σ' είχα ακούσει να τραγουδάς τα τελευταία σου τραγούδια μ' αυτή τη σπαραχτική φωνή που δεν λέει να φύγει απ' τα αυτιά μου.

Θα 'ταν πιο καλά αν δεν σε γνώριζα, για να μη νιώθω το βάρος της απουσίας σου.".

* Από το βιβλίο : Δημήτρης Λάγιος, Ερωτική πρόβα στο θάνατο, εκδ. ΚΑΣΤΑΝΙΩΤΗ, Αθήνα 1996, σελ. 95

...Δεν περιγράφεται με λόγια,το συναίσθημα που βγάζουν αυτά τα λόγια,για ένα μονάκριβο απών...Ανατριχιαστικό...Ένας σημαντικός λόγος να αγοράσω κι εγώ,όπως και οι περισσότεροι εξ ημών αυτό το βιβλίο... :naughty::naughty:

Share this post


Link to post
Share on other sites

Στο εσώφυλλο του διπλού δίσκου "Πάνος Γαβαλάς-Κάθε λιμάνι και καημός" που κυκλοφόρησε από την Columbia το 1989 o Γιώργος Νταλάρας γράφει για τον Πάνο Γαβαλά :

"Mε την ιδιότυπη φωνή του και τις χαρακτηριστικές ερμηνείες του ο Πάνος Γαβαλάς χρωμάτισε και σφράγισε μια ολόκληρη εποχή του λαικού τραγουδιού.Έτσι λοιπόν δικαιωματικά του ανήκει μια θέση ανάμεσα στους εξέχοντες λαικούς τραγουδιστές"¨.

1 person likes this

Share this post


Link to post
Share on other sites
Για την Feiruz στο ''Ποντίκι''- Ιούλιος 2007

http://www.topontiki.gr/Pontiki/index.php?...=2043&Itemid=48

Μπράβο Ελίνα! Καλό είναι όμως, να μεταφέρουμε και στο forum το κείμενο, γιατί τα links κάποτε σταματούν να λειτουργούν.

Ο Γ.Νταλάρας για την Feiruz.

Στο Ηρώδειο ανάμεσα στους ακροατές της θα βρίσκεται «από τους πρώτους» ο Γιώργος Νταλάρας, όπως μας είπε ο ίδιος, θαυμαστής της από παιδί. «Απέκτησα τους πρώτους μου δίσκους της το 65-66, πριν καν να μπω στο επάγγελμα. Η Φαϊρούζ με επηρέασε πολύ. Ακουγα τα τραγούδια της διαρκώς, τα αντέγραφα και τα χάριζα σε φίλους. Σήμερα έχω περισσότερους από 45 δίσκους της».

Πώς όμως αντιλαμβάνεται εκείνος το φαινόμενο Φαϊρούζ;

«Καταρχήν έχει μια κυριολεκτικά αγγελική φωνή. Ακόμα κι όταν ερμηνεύει τα πιο δυνατά συναισθήματα, το πώς ακούγεται μοιάζει με μέλι που κυλά. Αν μπορούσε η γεύση του μελιού να μετατραπεί με κάποιο τρόπο σε ήχο, αυτός θα ήταν η βελούδινη φωνή της». Και συνεχίζει: «Η Φαϊρούζ είναι, χωρίς ίχνος υπερβολής, είναι ένα από τα τέσσερα-πέντε φαινόμενα που σημάδεψαν τον προηγούμενο αιώνα: η μάνα του αραβικού τραγουδιού Ουμ Καλσούμ, ο Amanat Ali Khan, ο Μάριο Λάντσα, οι Beatles. Μπορεί ν ανήκουν σε διαφορετικά είδη μουσικής, η απήχησή τους όμως στον κόσμο, η λαϊκότητά τους, η διείσδυση στη ζωή των ακροατών επιτρέπει, αν όχι αναγκάζει, να τους αναφέρω μαζί». Αν και τα τραγούδια της είναι κυρίως ερωτικά, τραγούδια πάθους, «η ευλογία της Φαϊρούζ δεν είναι οπωσδήποτε το ρεπερτόριό της», υπογραμμίζει. «Είναι ότι δούλεψε κι εξακολουθεί να δουλεύει με την οικογένειά της, με μια δεμένη, σταθερή ομάδα να και ένα από τα καλά του παλιού παραδοσιακού κόσμου κι αγαπήθηκε σπάζοντας τα σύνορα, γιατί δεν έπαψε να νεωτερίζει, να κάνει κι άλλη μουσική. Λειτούργησε μέσα από ανατροπές, άλλαξε τον ήχο, έκανε πιο ευρωπαϊκή τη μουσική παίζοντας ακόμα και με τζαζ μουσικούς, διαφοροποίησε την ερμηνεία, φτάνοντας έτσι στο απόγειο της έκφρασης και της απήχησης. Η Φαϊρούζ ήταν καινοτόμος· η μοντέρνα του καιρού της». Ο έλληνας τραγουδιστής θυμίζει πως «ο κόσμος ξετρελάθηκε μαζί της εδώ τη δεκαετία του 70 ακούγοντάς την να ερμηνεύει τους ύμνους της Μεγάλης Εβδομάδας». Δεν ξέρουμε αν στο πρόγραμμά της στο Ηρώδειο έχει συμπεριλάβει και θρησκευτικά τραγούδια. Όποιος πάντως έχει ακούσει την ερμηνεία της στο «Ω γλυκύ μου έαρ» ξέρει πόσο καθηλωτική είναι. «H Φαϊρούζ, που δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι είναι χριστιανή κόπτης, ερμηνεύοντας τα θρησκευτικά τραγούδια έκανε σχολή», υπογραμμίζει ο Γιώργος Νταλάρας. «Πάρα πολλές τραγουδίστριες τη μιμήθηκαν όχι μόνο στον Λίβανο αλλά και στην Ευρώπη με βάση, κυρίως, το Παρίσι. Μια μόνο ξεχώρισε: η Κεϊρούζ, που είναι πράγματι πολύ σπουδαία. Ακούγοντας την Φαϊρούζ και την Κεϊρούζ μπορεί να μπερδέψεις εκτός από τα ονόματά τους μόνο ένα γράμμα τα διαφοροποιεί και τις φωνές τους. Το πρωτότυπο, όμως, είναι ασύγκριτο».

Πηγή: 'Ποντίκι''- 5.7.2007

Share this post


Link to post
Share on other sites

Συγγνώμη,Αποστόλη. :blush: Δεν προλαβαίνω.Θα προσπαθήσω καλύτερα την επόμενη φορά.

Share this post


Link to post
Share on other sites

Το παρακατω το ''ψαρεψα'' απο μια συνεντευξη(δεν ξερω ομως σε ποιο περιοδικο-καποιο τηλεπεριοδικο ηταν παντως)του1984,οταν προβαλονταν απο την ΕΡΤ οι εκπομπες ''Αφιερωματα''.

Την συνεντευξη την πηρε η Πεπη Ραγκουση.Σε καποιο σημειο αναφερονται στην λογοκρισια.

Ερ.''Το τελευταιο θυμα της λογοκρισιας ηταν οι ''Μουσικες Ταξιαρχιες''.Τους εχεις δει; Σ'αρεσουν; ''

Απ. ''Δεν τα ξερω πολυ καλα τα παιδια,αλλα ειμαι μαζι τους.Γιατι ειμαι με το μερος καθε καλλιτεχνη που λογοκρινεται και καθε ανθρωπου που εχει χιουμορ.Κι αυτος ο Πανουσης των ''Ταξιαρχιων'' υποστηριζοντας οτι ειναι αδικο να λογοκρινονται τα τραγουδια τους,ειπε κατι που μ'αρεσε πολυ(....)Πολυ σωστα λεει το παιδι!'' :D:rolleyes:

Αφιερωμενο εξαιρετικα συην Ελινα! :lol: :lol:

Share this post


Link to post
Share on other sites

Έχει μπει και στο topic με τα παλιά περιοδικά! :D

Share this post


Link to post
Share on other sites

:D:rolleyes::wow:

Δεν αντεξα στον πειρασμο να το βαλω κι εδω... B)

Share this post


Link to post
Share on other sites
Guest
You are commenting as a guest. If you have an account, please sign in.
Reply to this topic...

×   You have pasted content with formatting.   Remove formatting

×   Your link has been automatically embedded.   Display as a link instead

Loading...