Σωκράτης Μάλαμας

[Agnie 1]

Νέο άλμπουμ από τον Σωκράτη Μάλαμα

Στις 24 Σεπτεμβρίου κυκλοφορεί ο νέος δίσκος του Σωκράτη Μάλαμα με τίτλο «Δρόμοι», από τη Lyra, στον οποίο συμμετέχει η Χαρούλα Αλεξίου. Δεκαπέντε καινούρια τραγούδια σε μουσική Σωκράτη Μάλαμα και στίχους του ίδιου, της Χαρούλας Αλεξίου, του Δημήτρη Παπαχαραλάμπους, της Φωτεινής Λαμπρίδη, του Γιάννη Μελισσίδη και του Οδυσσέα Ιωάννου.

Η Χαρούλα Αλεξίου ερμηνεύει τέσσερα από τα τραγούδια του άλμπουμ καθώς κι ένα ντουέτο με τον Σωκράτη Μάλαμα.

Ήδη δύο από τα καινούρια τραγούδια, το «Μην πολεμάς» σε στίχους Χ. Αλεξίου που ερμηνεύει η ίδια και τα «Ξωτικά» σε στίχους Σωκράτη Μάλαμα που ερμηνεύει ο ίδιος, παίζονται από επιλεγμένους ραδιοφωνικούς σταθμούς σε όλη την Ελλάδα.

http://entertainment.flash.gr/music/releas...7/9/12/22449id/

[Alona 8,279]

On September 24th, a beautiful album ("Dromoi") was released by one of Greece's most authentic artists,

Sokratis Malamas, in collaboration with Xaroula Alexiou.

The album "Dromoi" contains 15 songs, all composed by Malamas and written by Dimitri Papaharalabous, Gianni Melisidi, Odissea Ioannou, Xaris Alexiou, Fotinis Labridi and Sokratis Malamas.

All lyrics from this album "Dromoi" can be found here:

http://music.pramnos.net/story58-2476.html

While at it, I will post hereunder a link to Malamas' biography and discography, if only for the sake of Malamas sharing Dalaras birhdate [29-09]

Source:

http://music.pramnos.net/pages/%CE%A3%CF%8...E%B1%CF%82.html

Σωκράτης Μάλαμας

Ο Σωκράτης Μάλαμας είναι τραγουδοποιός, τραγουδιστής και κιθαρίστας. Είναι ένας από τους πιο γνωστούς Έλληνες συνθέτες και ερμηνευτές και ένα από τα πιο χαρακτηριστικά παραδείγματα του λεγόμενου έντεχνου τραγουδιού.

Βιογραφία

Γεννήθηκε στις 29 Σεπτεμβρίου 1957 στη Συκιά της Χαλκιδικής. Λόγοι εργασίας των γονέων του τον έκαναν να βρεθεί στη Στουτγάρδη της Γερμανίας μέχρι τα εφηβικά του χρόνια. Στη συνέχεια επέστρεψε στη Θεσσαλονίκη. Το μπουζούκι που του έκανε δώρο ο πατέρας του αποτέλεσε το αρχικό του ερέθισμα για τη μουσική. Στα δεκατρία του αγόρασε την πρώτη του κιθάρα ως επιβράβευση για τις επιδόσεις του στα σχολικά μαθήματα και στα δεκαεφτά του παρακολούθησε μαθήματα κιθάρας στο Μακεδονικό Ωδείο Θεσσαλονίκης. Μετά την αποφοίτησή του από το Λύκειο, επέστρεψε και πάλι στη Γερμανία για να παρακολουθήσει μαθήματα μουσικής στο Ωδείο της Στουτγάρδης. Σε μια δύσκολη περίοδο της ζωής του αποφασίζει να επιστρέψει και να πάει για σπουδές στο Εθνικό Ωδείο Αθηνών, μαθητεύοντας δίπλα στον Βαγγέλη Ασημακόπουλο και στον Νότη Μαυρουδή. Από τα 23 του αρχίζει την επαγγελματική του σταδιοδρομία, εργαζόμενος ως δάσκαλος κιθάρας καθώς και ως τραγουδιστής σε λαϊκά μαγαζιά. Πριν ξεκινήσει την προσωπική του πορεία, υπήρξε κιθαρίστας στην ορχήστρα του Νίκου Παπάζογλου.

Η πρώτη απόπειρα που έκανε στην ελληνική δισκογραφία δεν στέφθηκε με επιτυχία καθώς η δισκογραφική εταιρία Lyra απέρριψε το υλικό του με την αιτιολογία ότι δεν ήταν εμπορικό. Συνέχισε να παίζει μουσική σε λαϊκά μαγαζιά, προσθέτοντας και κάποια δικά του τραγούδια στο πρόγραμμα που παρουσίαζε, χωρίς να αναφέρει ότι ο ίδιος ήταν αυτός που τα είχε γράψει. Μέχρι τη στιγμή που ο Νίκος Παπάζογλου τον άκουσε και διέκρινε το ταλέντο του, οπότε και τον έπεισε να μπει για ηχογράφηση στο στούντιο και να ετοιμάσει την πρώτη του δουλειά, με τίτλο «Ασπρόμαυρες Ιστορίες» το 1989. O Σωκράτης Mάλαμας έχει γράψει μουσική για θεατρικές παραστάσεις και για ένα μεγάλο διάστημα δίδασκε μουσική σε Ωδείο. Σταδιακά η πορεία του καλλιτέχνη έγινε ευρύτερα γνωστή και αγαπήθηκε από το κοινό. Σήμερα διαμένει και δημιουργεί στα Τρίκαλα.

Έχει συνεργαστεί στη διάρκεια της πορείας του με διάφορους καλλιτέχνες, όπως ο στιχουργός Mανώλης Pασούλης, ο συνθέτης Nίκος Ξυδάκης, ο κιθαρίστας Μπάμπης Παπαδόπουλος, ο συνθέτης Γιώργος Χριστιανάκης, η ερμηνεύτρια Mελίνα Kανά, ο τραγουδιστής-συνθέτης Ορφέας Περίδης και με στιχουργούς όπως ο Γιάννης Tσατσόπουλος, ο Γιώργος Aθανασόπουλος, ο ’λκης Aλκαίου, η Φωτεινή Λαμπρίδη, ο Θοδωρής Γκόνης, ο Mιχάλης Γκανάς, ο Oδυσσέας Iωάννου και ο Θανάσης Παπακωνσταντίνου. Επίσης, είχε αρκετές συμμετοχές σε έργα άλλων καλλιτεχνών, όπως ο Λουδοβίκος των Aνωγείων, ο Διονύσης Τσακνής, η Μαρία Θωίδου, ο B.D. Foxmoor και η Sadahzinia (των Active Member), η Ελευθερία Αρβανιτάκη, ο Θάνος Μικρούτσικος, ο Μιχάλης Σιγανίδης, ο Τάκης Βούης, η Μαρία Παπανικολάου και άλλοι. Επίσης, έγραψε τη μουσική στην ταινία μεγάλου μήκους «Το Κυνήγι του Λαγού» και ερμήνευσε το τραγούδι «Το χρόνο να λαβώσω» στην ταινία μικρού μήκους «Ύψωμα 33»

Δισκογραφία

Προσωπικοί δίσκοι

1989 Ασπρόμαυρες ιστορίες (Lyra)

1991 Παραμύθια (Lyra)

1992 Της μέρας και της νύχτας (Lyra)

1993 Κύκλος (Lyra)

1996 Λαβύρινθος (Lyra)

1998 13.000 Μέρες (Lyra)

1999 Ξυδάκης-Μάλαμας (Lyra)

2000 Ο φύλακας κι ο βασιλιάς (Lyra)

2002 Ένα (Λύρα)

2005 ’δειο Δωμάτιο (Λύρα)

2005 Λένε (Συλλογή Δίφωνο)

2007 Λυκαβηττός Live Σεπτέμβριος 2006 - Αλεξίου,Μάλαμας,Ιωαννίδης (EMI)

2007 Δρόμοι (Λύρα)

Συμμετοχές

1994 Το φάντασμα από το παρελθόν (Ακτή)

1995 Στην Ανδρομέδα και στη γη (Lyra)

1997 Η γυναίκα και το μήλο (Μύλος)

1997 Πύλη της άμμου (Μύλος)

1997 Σαν πεταλούδα (Virgin)

1999 Τα σκόρπια της όχθης (Lyra)

1999 Με την πλάτη στον τοίχο (Ακτή)

1999 Μικρές αγγελίες (Lyra)

2000 Ασημένια Ακρη (Freestyle Productions)

2001 Kramahoperrata II (Freestyle Productions)

2001 Ο έρωτας στην πόλη (με μια κιθάρα) (Lyra)

2002 Αγρύπνια (Lyra)

2002 Στον τόπο μου είμαι τέλεια ξένος (EMI)

2002 20 Χρόνια Μετά... (Μελωδία FM)

2003 Μόνη μου πατρίδα είναι ο χρόνος (EMI)

2004 Της νύχτας τα μακριά μαλλιά (Lyra)

2005 Απ' το παράθυρο κοιτώ (WARNER MUSIC)

2006 Διάφανος (Lyra)

2006 Καλημέρα (μικρός ΗΡΩΣ)

[Alona 8,279]

Finally, finally ! he is back to Kentriki Skini STN:

http://www.stn.gr/

http://www.stn.gr/images/prosexws/Prosexws...ws_Event_05.jpg

ΕΝΑΡΞΗ

25 Ιανουαρίου

και κάθε Παρασκευή, Σάββατο & Κυριακή

για 5 τριήμερα

Ο τίτλος της καινούργιας του δισκογραφικής δουλειάς είναι «Δρόμοι» και αυτή μοιάζει να είναι η αφορμή που ο Σωκράτης Μάλαμας επιστρέφει στην Κεντρική Σκηνή του Σταυρού του Νότου, η αίτια, όμως, είναι η βαθιά του αγάπη για ο,τιδήποτεζωντανό!

Παρέα μ ένα σύνολο εξαιρετικών μουσικών, ο Σωκράτης Μάλαμας θα παρουσιάσει για πρώτη φορά, ζωντανά, τα καινούργια του τραγούδια, ενώ οι ίδιοι αυτοί «Δρόμοι» θα μας παρασύρουν και πάλι πίσω, στα πιο παλιά, στ αγαπημένα τραγούδια που μας σύστησαν, μας γνώρισαν και μας «πάντρεψαν» με τον Σωκράτη

[Geske 37]

Αν έχασε κάποιος την συνέντευξη που έδωσε ο Μάλαμας, με αφορμή το «Δρόμοι», στο Μελωδία την περασμένη Παρακεύει, και θέλει να την ακούσει, ας επικοινωνήσει με ΠΜ, αφού την έγραψα.

[neck 627]

Μετά από μια πρώτη ακρόαση των "Δρόμων",καταλήγω σε θετικές εντυπώσεις αν και γενικότερα δε συναντάμε κάτι διαφορετικό απ'αυτό που θα περιμέναμε,δηλαδή τις γνωστές μελωδίες του Σωκράτη Μάλαμα,με την όποια...στυφή πολλές φορές αίσθηση μας δημιουργούν οι ερμηνείες του,εξαιτίας του ξερού κι άχρωμου "ηχοχρώματός" τους...

[Alona 8,279]

http://new.e-go.gr/music/article.asp?catid=6486&subid=2&pubid=619058

Ο Σωκράτης Μάλαμας σε όλη την Ελλάδα

18:48 21/11

Το άλμπουμ «Δρόμοι», η νέα δισκογραφική του δουλειά, μοιάζει να είναι η αφορμή που ο Σωκράτης Μάλαμας αρχίζει τη χειμερινή του περιοδεία σε όλη την Ελλάδα. Η αιτία όμως, είναι η βαθιά του αγάπη για το ζωντανό!

Παρέα μ ένα σύνολο εξαιρετικών μουσικών, ο Σωκράτης Μάλαμας θα παρουσιάσει για πρώτη φορά, ζωντανά, τα καινούργια του τραγούδια, ενώ οι ίδιοι αυτοί «Δρόμοι» θα μας παρασύρουν και πάλι πίσω, σε άλλα αγαπημένα τραγούδια του, που όλα αυτά τα χρόνια τραγουδάμε μαζί του.

Μαζί του οι: Μαρίνα Δακανάλη: τραγούδι Και οι: Κλέων Αντωνίου: ηλ. Κιθάρα, Παναγιώτης Ζαφειρίου: ακορντεόν, Θάνος Μιχαηλίδης: τύμπανα, Γιάννης Παπατριανταφύλλου: κοντραμπάσο, Νίκος Παραουλάκης: νέι, κιθάρα, Κυριάκος Ταπάκης: μπουζούκι, λαούτο Ηχοληψία: Μιχάλης Σιούτης, Σχεδιασμός - χειρισμός φώτων: Κωνσταντίνος Αλεξίου

Το πρόγραμμα των εμφανίσεων έχει ως εξής:

Παρασκευή 23/11 Χανιά Μουσική Σκηνή «Σταθμός»

Σάββατο 24/11 Ρέθυμνο Μουσική Σκηνή «’στρο»

Τετάρτη 28/11 Πάρος Νάουσα «Αίθουσα Νηρέας»

Παρασκευή 30/11 & Σάββατο 1/12 Ηράκλειο Μουσική Σκηνή «Baccara»

Πέμπτη 6 /12 Καβάλα Μουσική Σκηνή «Νησί»

Παρασκευή 7/12 & Σάββατο 8/12 Βαρβάρα Χαλκιδικής

Παρασκευή 15/12 Τρίπολη Μουσική Σκηνή «Εν χορδαίς»

Σάββατο 16/12 Σπάρτη

[Tasos 3]

Στο τελευταίο τεύχος του "ΔΙΦΩΝΟΥ"(τεύχος 147, Δεκέμβρης 2007) υπάρχει εξώφυλλο και συνέντευξη του Σωκράτη Μάλαμα.

Την επιμέλεια την έχει ο Σπύρος Αραβανής και η πρωτοτυπία της είναι, πως την συνέντευξη δεν την παίρνει κάποιος δημοσιογράφος, αλλά μια ομάδα νεαρών παιδιών από φοιτητικές και διαδικτυακές παρέες...

Η εν λόγω συνέντευξη όμως, σε δύο σημεία της(σελ. 42), μου προκάλεσε την (δυσάρεστη) έκπληξη και την απογοήτευση.

Συγκεκριμένα :

- ΕΡΩΤΗΣΗ : Ας περάσουμε στο θέμα του διαδικτύου. Υπάρχει ένα φόρουμ στο ίντερνετ που ασχολείται σχεδόν φανατικά με εσένα. Από ανθρώπινη περιέργεια δεν θα ήθελες να μπεις να δεις τι γράφουν, γιατί μπορεί να γκρινιάζουν, γιατί να να γουστάρουν πολύ;

-ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΜΑΛΑΜΑ : Κατ' αρχήν δεν γνωρίζω το διαδίκτυο, είμαι ξένος, παλαιολιθικός με αυτά τα πράγματα. Τώρα τελευταία βέβαια βάζω τα παιδιά μου να μου δείξουν και έχω αρχίσει σιγά σιγά να σαγηνεύομαι. Ως προς το τι λένε για μένα, δεν με ενδιαφέρει, γιατί οι γνώμες είναι πάντα γνώμες. Αν μπω και αρχίσω να σκέφτομαι τι γράφεις εσύ για μένα, θα αρχίσει να διοικείται η σκέψη μου από το τι σκέφτεσαι εσύ για μένα και αυτό δεν το θέλω.

Πρέπει να σας πω ότι έρχονται μετά τις συναυλίες και μου τα λένε, μου κάνουν το κεφάλι καζάνι, ενώ είμαι εξουθενωμένος. Είναι καταπληκτικοί, έχουν ανάγκη να μιλήσουν και εγώ απαντώ σε όλους "ναι"(γέλια).

*ΣΧΟΛΙΟ ΔΙΚΟ ΜΟΥ : Με προβλημάτισε συνολικά αυτή η απάντησή του και μ' έβαλε σε σκέψεις... Έχει πολλές αναγνώσεις ... Αυτό όμως που με εξέπληξε δυσάρεστα ήταν η φράση : "μου κάνουν το κεφάλι καζάνι ... απαντώ σε όλους "ναι"(γέλια)"! Ποιοι του κάνουν το "κεφάλι καζάνι"; Αυτοί που τον αγαπούν άδολα και τον στηρίζουν και τρέχουν ξοπίσω του, παραμερίζοντας την προσωπική τους ζωή; Θέλουν βέβαια και το κάνουν, αλλά τι; Δεν τους έχει δηλαδή ανάγκη!; Δεν ξέρω, την θεωρώ πολύ ψυχρή και σκληρή απάντηση και στάση από έναν καλλιτέχνη που πρέπει να διαθέτει ευαίσθητη ψυχούλα ...

-ΕΡΩΤΗΣΗ : Στις καλοκαιρινές περιοδείες στην Αθήνα, πολύς κόσμος γιουχάϊσε τον Αλκίνοο, ενώ στην Κύπρο πολύς κόσμος εσένα. Τι συναισθήματα σου προκαλεί αυτό; Εξακολουθούν να είναι αδηφάγοι οι οπαδοί;

-ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΜΑΛΑΜΑ : Δεν είναι θέμα αδηφάγων οπαδών, είναι παιδικές προσκολλήσεις. Όταν αποφασίσουν δύο άνθρωποι να συνεργαστούν, σημαίνει ότι υπάρχει λόγος. Και όχι αυτό που άκουσα ότι "τα πήρατε τα φραγκάκια, πήρατε τα πακέτα...κ.λπ.". Οι άνθρωποι λοιπόν δημιουργούν στρατόπεδα, λένε "αυτό με εκφράζει, είμαι η μοναδικότητα εγώ σαν ακροατής και ο καλλιτέχνης τον οποίο πρεσβεύω είναι και αυτός μια μοναδικότητα".

Αυτές όμως οι μοναδικότητες δημιουργούν έναν υφέρποντα φασισμό που εκφράζεται με φράσεις όπως : "φύγε εσύ από εδώ, κατέβα κάτω κ.λπ.". Δεν είναι ευχάριστο, όμως περίμενα ότι θα συνέβαινε. Το έχω δει και σε άλλες συναυλίες - συμπράξεις με άλλους καλλιτέχνες. Οι συναυλίες ωστόσο με τον Αλκίνοο εκτός από δυο-τρεις τέτοιες περιπτώσεις κύλησαν άψογα.".

-ΣΧΟΛΙΟ ΔΙΚΟ ΜΟΥ : Οπαδοί, γιουχαϊσματα, στρατόπεδα, φασισμοί ... αυτά είναι τα χαρακτηριστικά, το επίπεδο κι η κουλτούρα των ακροατών του έντεχνου και των τραγουδοποιών;

Νομίζω, τελικά, ότι ζούμε στην εποχή της μεγάλης σύγχυσης ...

[ΘΑΝΑΣΗΣ ΠΟΛΥΜΗΧΑΝΟΣ 11,573]

Τάσο συμφωνώ απόλυτα μαζί σου...

Είναι σχετικά με το θέμα και πολύ χαρακτηριστικά αυτά που λέει ο Παντελής Θαλασσινός στην πρόσφατη συνέντευξή του στον "Πολίτη Κ"

ΕΡ: Τον περασμένο Φλεβάρη είχα την τύχη να παρακολουθήσω μια από τις παραστάσεις σου στο Gazarte.Εκτός από την αρτιότητα της ορχήστρας και του προγράμματος , μου έκανε εντύπωση η άμεση επαφή σου με τον κόσμο. Είναι χαρακτηριστικό πως τόσο πριν όσο και μετά τη συναυλία, κυκλοφορούσες ανάμεσα στον κόσμο, με το ποτό σου σαν ένας απλός θαμώνας. Αυτή η απλότητα είναι ένα στοιχείο που σπάνια συναντούμε σήμερα στον κύκλο των καλλιτεχνών.

Ποια είναι η σχέση σου με το κοινό; Αυτός ο τρόπος που κινείσαι στο μαγαζί που εμφανίζεσαι είναι η συνέχεια ενός απλού και καθημερινού τρόπου ζωής;

Π.Θ.: Έτσι έμαθα να ζω. Η σχέση με τον κόσμο που ακούει τα τραγούδια μου είναι σχέση επικοινωνίας και παρέας και όχι πιστού και εικονίσματος. Θεωρώ αισχρό μετά από κάθε εμφάνιση να φεύγεις απ την πίσω πόρτα γιατί μπορεί να σε κουράζει να μιλήσεις με τον κόσμο. Αυτούς που σ έχουνε κάνει μάγκα. Εγώ δεν έχω καμαρίνι έχω μόνο αποδυτήριο που αλλάζω μια μπλούζα κι αφήνω τη θήκη της κιθάρας μου.

[nefeli 1,116]

Αναφορικά με το δεύτερο σκέλος της ερώτησης πιστεύω πως ο Μάλαμας έχει δίκιο.Αυτού του είδους οι συμπεριφορές εμφνανίζονται σε όλα τα είδη του τραγουδιού.Μπορεί να το διατυπώνει λίγο σκληρά ο Μάλαμας αλλά λέει την αλήθεια.Αυτό συνέβαινε και την εποχή της μεγάλης ακμής του Νταλάρα.Υπήρχαν περιπτώσεις συναυλιών όπου συμμετείχαν και άλλοι καλλιτέχνες και στον προηγούμενο από τον Νταλάρα υπήρχαν γιουχαίσματα (προφανώς εγώ αυτά δεν τα έχω ζήσει αλλά έχουν γίνει αντικείμενο διήγησης από μέλη της κοινότητάς μας) και μέχρι και πρόσφατα με τον Θηβαίο στην καλοκαιρινή περιοδεία (νομίζω το 2001) υπήρξε τέτοιο φαινόμενο.Αυτό είναι αναπόφευκτο όταν μαζικοποιείται τόσο πολύ το κοινό ενός καλλιτέχνη και δεν έχει να κάνει με το είδος της μουσικής αλλά με τις απρόβλεπτες αντιδράσεις ενός ετερογενούς κοινού όπως είναι αυτό των συναυλιών γενικώς.

Όσον αφορά το πρώτο μέρος της ερώτησης και πάλι αυτό αποτελεί μέρος της πραγματικότητας και είναι η συνήθης πρακτική πολλών καλλιτεχνών.Ο Νταλάρας για παράδειγμα στο Παλλάς δεν αφήνει καν τον κόσμο να πάει στα καμαρίνια.Τουλάχιστον ο Μάλαμας τους αφήνει να τον δουν.Αν και εγώ θεωρώ πιο σωστό ο καλλιτέχνης να είναι τίμιος απέναντι στο κοινό του.Όταν έχει διάθεση να μιλήσει στο κοινό να το υποέχεται και όταν είναι κουρασμένος να μη δέχεται τις επισκέψεις στα καμαρίνια.Το να λέει σε όλους "ναι" είναι ένας ευγενικός τρόπος ώστε να "ξεμπερδεύει" γρήγορα και από τη μια αυτό μπορεί να είναι μην είναι σωστό αλλά δεν το θεωρώ εγκληματικό.Μάλλον αποτελεί το πιο φυσιολογικό αν δέχεται σε κάθε συναυλία τον κόσμο.Και πάλι η απάντηση είναι σκληρή αλλά λέει την αλήθεια και δεν ωραιοποιεί την κατάσταση όπως θα μπορουσε πολύ εύκολα και ανέξοδα να κάνει

[ΜΑΓΟΣ ΤΗΣ ΑΙΩΝΙΑΣ ΕΦΗΒΕΙΑΣ 0]

Ο Σωκράτης Μάλαμας είναι ενας ΕΛΕΥΘΕΡΟΣ άνθρωπος. ΕΛΕΥΘΕΡΟΣ

και από αναγκαιότητες του σύγχρονου κοινωνικού γίγνεσθαι, αλλά και

ΕΛΕΥΘΕΡΟΣ επίσης απο αναγκαιότητες του καλλτεχνικού σταρ σύστεμ.

Παρακολουθώντας πολλές από τις 3ωρες σε διάρκεια συναυλίες του,

γίνεσαι μέτοχος-αν αφεθείς- σ' ένα ολοδικό του δημιουργικό σύμπαν και

κοινωνός μιας ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΣ ψυχής και νού, που προσωπικά με

βοηθάει συχνα πυκνά να απαγκιστρώνομαι από..... παιδικές ασθένειες

και να επαναπροσδιορίζω πράγματα και καταστάσεις.

Στο τέλος των συναυλιών του ακολουθεί σχεδόν πάντα ενα είδος

''φιλοσοφικού καφενείου'' , όπου ο ίδιος παρ΄ ότι εξουθενωμένος σχολιάζει

με τον δικό του βιωματικό τρόπο ερωτήσεις που του θέτει η ομύγυρη.

Το 70% των ερωτήσεων αφορούν θέματα που απασχολούν τον

σύγχρονο νέο άνθρωπο και την καθημερινότητα του. Ομως συχνά

σ' αυτές τις ιδιότυπες συναθροίσεις θέτονται και ερωτήματα ανούσιου

καλλιτεχνικού φανατισμού του στυλ: ''τι ε'ιπε ο τάδε, τι έγραψε ο Χ , τι

άκουσαν από τον Ψ, κλπ κλπ κλπ. Σε ΑΥΤΑ λοιπόν τα ερωτήματα ο

Σωκράτης σαν γνήσια......γιογκάρα που είναι, απαντάει μηχανιστικά και

αδιάφορα όπως λέει και στη συνέντευξη του Διφωνου, όντας αληθινά

ΕΛΕΥΘΕΡΟΣ από θρησκειακού τύπου εξαρτήσεις.

Θεωρώ την στάση του όντως ...μάλαμα και βάλσαμο ήθους, καθώς

ελευθερώνει σκεπτόμενους και μη θαυμαστές, από ένα μελλοντικό

έρποντα φασισμό "προστασίας" του ειδώλου τους. ’λωστε μη πάμε

μακρυά. Διαβάζω την καθημερινή.......αγανάκτηση των θαμώνων του

"ΠΑΛΛΑΣ¨" για την απαγόρευση εισόδου στα καμαρίνια ! ! ! Ομως βρε

παιδιά ο Νταλάρας και πριν το 1978, παρ΄ ότι Λαικό είδωλο είχε

αποστασιοποιηθεί από τετοιου είδους .....επισκέψεις. Προς τι λοιπόν

η έκπληξη και ο ....ΚΛΑΥΘΜΟΣ ? Είτε συμφωνούμε είτε όχι ειναι ο

γνωστός ΠΕΙΣΜΑΤΑΡΗΣ Νταλάρας, που οπως και το ρεπερτόριό του,

δεν αλλάζει κι αυτός με Τ Ι Π Ο Τ Α ! ! !

[Νταλαρόφιλη 1,305]

Συγνώμη για το off-topic, αλλά δεν πιστεύω πως αυτό είναι θέμα του Νταλάρα, αλλά του Παλλάς (δλδ. των υπαλλήλων του Παλλάς). Θα ξαναπάρω ως παράδειγμα για σύγκριση το Μέγαρο, που νομίζω ότι είναι το πιο κοντινό από πλευράς χώρου, προσωπικού κλπ. Στο Μέγαρο κανένας δεν εμποδίζει το κοινό να έρθει σε επαφή με τους καλλιτέχνες. Ενώ στο Παλλάς συμβαίνει αυτό! Αντιθέτως, (το 'χα ξαναπεί αυτό και παλαιότερα, όταν είχε συμβεί) σε μια συναυλία στην οποία δεν υπήρχαν γύρω-γύρω διάφοροι, μίλησα στον Νταλάρα, του είπα μια-δυο κουβέντες από καρδιάς, κι εκείνος με άκουγε με τόση προσοχή λες και του μιλούσε δεν ξέρω κι εγώ ποιά! Επίσης για το Παλλάς: μετά από την πρεμιέρα μίλησα (μέχω ίντερνετ) με τον Μανώλη τον Πασχαλίδη και απ' ό,τι κατάλαβα, εμάς μας είχανε πει ότι όλοι οι καλλιτέχνες είχαν φύγει, ενώ εκείνος μου είπε ότι ήταν στο καμαρίνι, απλώς δεν τον ενημέρωσε κανείς πως υπήρχαν άτομα που ήθελαν να του μιλήσουν! ’ρα? Κάτι δεν πάει καλά με το Παλλάς, με το προσωπικό...

Εν πάσει περιπτώσει και για να μην τα πολυλογούμε, να πω πως είναι πολύ σωστό αυτό που λέει ο Θαλασσινός, στη συνεντέντευξή του, και συμφωνώ απόλυτα!

[Tasos 3]

Βρε παιδιά η έκφραση "μου 'κανες το κεφάλι καζάνι", είναι προσβλητική κι απαξιωτική... ’λλο να την χρησιμοποιούν δυο φίλοι ή γνωστοί στην καθημερινή τους κουβέντα κι άλλο να την λέει ένας καλλιτέχνης για-μέρος, έστω -του κοινού του και μάλιστα σε συνέντευξη, όπου θα καταγραφεί και θα μείνει ...

Όσο για τα γιουχαίσματα, εδώ δεν μιλάμε για μεμονωμένα γεγονότα, αλλά για ευρύτερες συμπεριφορές, αναφέρεται καθαρά στην ερώτηση πως ήταν "πολύς κόσμος" και μάλιστα και σε Αθήνα και σε Κύπρο....

Εμένα πάντως με προβληματίζει και με απογοητεύει το γεγονός ...

[Νταλαρόφιλη 1,305]

Τάσο συμφωνώ απολύτως. Προσωπικά μού φαίνεται επιεικώς απαράδεκτο να γιουχάρεις έναν καλλιτέχνη. Έστω ότι εμένα δε μ' αρέσει π.χ. ο Χατζηγιάννης, και ο Νταλάρας συνεργάζεται μαζί του. Αν δε μ' αρέσει ο Χατζηγιάννης, μπορώ να κάνω άλλα πράγματα, π.χ. την ώρα που τραγουδάει να μιλάω με τη φίλη μου (χωρίς όμως να ενοχλώ κάποιον διπλανό που θέλει ν' ακούσει τον Χατζηγιάννη), ή να μη χειροκροτήσω στο τέλος του τραγουδιού. Αν αρχίσω να τον γιουχάρω θα είναι προσβλητικό και για τον Νταλάρα που επέλεξε να συνεργαστεί μαζί του. Αυτοί που γιουχάρουν, μάλλον δε σέβονται τον τραγουδιστή που (υποτίθεται πως) αγαπούν!

Και μία ερώτηση... Αυτό με τα γιουχαίσματα είναι νέα μόδα, ή συνέβαινε και παλαιότερα;

[ΘΑΝΑΣΗΣ ΠΟΛΥΜΗΧΑΝΟΣ 11,573]

Και μία ερώτηση... Αυτό με τα γιουχαίσματα είναι νέα μόδα, ή συνέβαινε και παλαιότερα;

Kάφροι υπήρχαν πάντα...

[GIANNHS 0]

Συμφωνώ σε αρκετά με την Νεφέλη και το Μάγο.

Δεν θέλω να γράψω περισσότερα γιατί με κάλυψαν αρκετά τα παιδιά , αλλά φίλε Τάσο την έκφραση αυτή ΄΄μου έκαναν το κεφάλι καζάνι΄΄ που σου έκανε τόσο εντύπωση , επέτρεψέ μου να σου πω ότι την έχω ακούσει από αρκετούς μεγάλους τραγουδιστές. Και δεν έχει και τόσο σημασία αν κάποιος τραγουδιστής το έχει πει δημόσια σε μια συνέντευξή του ή όχι, σημασία έχει ότι ένα μέρος του αδηφάγου κοινού τους έχει οδηγήσει τους καλλιτέχνες να σκέφτονται έτσι. Απλώς ο Μάλαμας όπως λέει και η Νεφέλη το λέει κάπως σκληρά, αλλά αυτή είναι η πραγματικότητα. Πρέπει να μάθουμε εμείς σαν κοινό ότι η σχέση μας με τον αγαπημένο μας καλλιτέχνη αρχίζει και τελειώνει επάνω στην σκηνή , και δεν πρέπει να έχουμε άλλου είδους απαιτήσεις.

Πάντως συμφωνώ πολύ με τον Μάλαμα σε αυτά που λέει.

Ας τα σκεφτούμε λιγάκι όλοι μας

Υ.Σ Φυσικά τα γιουχαίσματα από όπου και αν προέρχονται είναι απαράδεκτα [να και μια άλλη ανώριμη συμπεριφορά του κοινού]

[Geske 37]

Μου φαίνεται ότι (ο Τάσος ιδιαίτερα) προβληματίζεστε άδικα επειδή διαβάσατε μόνο την μίση την φράση.

Ο Μάλαμας δεν λέει «Πρέπει να σας πω ότι έρχονται μετά τις συναυλίες και μου τα λένε, μου κάνουν το κεφάλι καζάνι». Λέει «Πρέπει να σας πω ότι έρχονται μετά τις συναυλίες και μου τα λένε, μου κάνουν το κεφάλι καζάνι, ενώ είμαι εξουθενωμένος. » Εξουθενωμένος! Ξέρεις τι θέλει να πει (εγώ το έψαξα στο λεξικό ). Το έχει πει και σε παλιότερες συνεντεύξεις, ότι μετά από συναυλία χρειάζεται τουλάχιστον δυο ώρες απόλυτης σιωπής για να συνέλθει. Εγώ δεν απορώ - με τον Νταλάρα απορώ, με την υπερφυσική αντοχή του.

Υπάρχει ο Νταλάρας, υπάρχει κι ο Θαλασσινός, αλλά υπάρχουν όμως και αυτοί που δεν έχουν τέτοια αντοχή, και μετά από μια συναυλία είναι, απλά, τόσο κουρασμένοι που δεν στέκονται όρθιοι στα πόδια τους. Τι να κάνουν; Να φάνε crack για ν' αντέχουν τις απαιτήσεις των fan? Ή μήπως έχουν το δικαίωμα να κλείσουν την πόρτα τους και να λένε «σας τα έδωσα όλα, δώστε μου τώρα λίγη ησυχία»;

Κατά τ' άλλα συμφωνώ με την Χρύσα για τους υπάλληλους του Παλλάς. ’λλο να θέλει ο καλλιτέχνης να κλείνει την πόρτα του, άλλο οι υπάλληλοι του θεάτρου να φέρονται σαν να ήταν οι ίδιοι diva (ή και φασίστες, έχουνε και τέτοιους).

[Tasos 3]

Δεν διάβασα τη μισή φράση, γιατί πολύ απλά, μετέφερα εδώ ολόκληρη την απάντησή του.

Όποιος ΘΕΛΕΙ καταλαβαίνει πολύ καλά τι εννοώ ... μιλάω για ευγένεια και ήθος ...

Τώρα, με την Geske μας χωρίζει χάος, αλλά αυτό είναι κι η ομορφιά του κόσμου μας.

[ΘΑΝΑΣΗΣ ΠΟΛΥΜΗΧΑΝΟΣ 11,573]

Δεν διάβασα τη μισή φράση, γιατί πολύ απλά, μετέφερα εδώ ολόκληρη την απάντησή του.

Όποιος ΘΕΛΕΙ καταλαβαίνει πολύ καλά τι εννοώ ... μιλάω για ευγένεια και ήθος ...  

Εξακολουθώ να συμφωνώ με τον Τάσο...

Εξακολουθώ να μην μπορώ να ακούω τον Μάλαμα να τραγουδάει (αυτό βέβαια είναι "αλλουνού παπά ευαγγέλιο")...

Εξακολουθώ να θεωρώ απαράδεκτες εκφράσεις τύπου "μου κάνουν το κεφάλι καζάνι" και μάλιστα δημόσια...

[HARDET 1]

Ο καλλιτέχνης δεν πρέπει να κλείνει την πόρτα του στο κοινό του. Η επαφή με το κοινό είναι κι αυτή μέρος της δουλειάς, τουλάχιστον αυτό, όπως και τόσα άλλα, οι φωτογραφήσεις, οι συνεντεύξεις, οι δεξιώσεις και χίλια δύο. Γι΄αυτό και πρέπει να δίνεται σε αυτό η ανάλογη αξία, δεν μπορεί και δεν πρέπει κανείς να παραγνωρίσει το γεγονός πως κάποιοι άνθρωποι επιθυμούν να εκφράσουν και από κοντά τα συναισθήματα και τις εντυπώσεις τους. Ο κάθε καλλιτέχνης μπορεί να φροντίσει ο ίδιος να δίνει εκείνες τις κατευθύνσεις, ώστε κάτι τέτοιο να γίνει με τον καλύτερο δυνατό ή ευκολότερο τρόπο.

Βέβαια, εγώ θα συμφωνήσω με το Γιάννη, γιατί ανήκω σ΄αυτούς που η παράσταση τελειώνει στη σκηνή. Όμως, αν είναι μία φορά υποχρεωμένος στα μέσα που τον προωθούν και "ανέχεται" τις κουραστικές φωτογραφήσεις και συνεντεύξεις τους, είναι 100 φορές σε αυτούς που απλόχερα του προσφέρουν την αγάπη, την υποστήριξη και τα χρήματά τους.

Δεν ανήκω στους υποκριτές, ούτε στους σεμνότυφους ανθρώπους, είναι καλό τα πράγματα να λέγονται με το όνομά τους. Όπως και να το κάνουμε, όμως, υπάρχουν μερικά πράγματα που δε λέγονται δημόσια. Δε με απασχολεί και δε με αφορά καθόλου η προσωπική ζωή του κάθε καλλιτέχνη, με αφορά όμως η εκτός σκηνής συμπεριφορά του που έχει να κάνει με την καλλιτεχνική του υπόσταση και το κοινό που τον παρακολουθεί. Και συμφωνώ απολύτως με τον Τάσο, είναι θέμα ευγένειας και ήθους και δυστυχώς από το συγκεκριμένο καλλιτέχνη φαίνεται πως λείπει, από διάφορες κατά καιρούς ανάλογες συμπεριφορές. Και δεν είναι ο μόνος. Και δυστυχώς, επιτρέψτε μου να το πω κι αυτό -άλλωστε την προσωπική μου άποψη καταθέτω- πως κατά τη γνώμη μου ανήκει στους πολύ υπερτιμημένους καλλιτέχνες.

[Geske 37]

Προφανώς δεν τα είπα με το σωστό τρόπο να καταλάβετε τι εννοώ. Συγνώμη...!

Σαφώς ο καλλιτέχνης δεν πρέπει να κλεινει την πορτα στο κοινό του - γενικά. Σαφώς έχει, όπως ο κάθε άλλος άνθρωπος, την υπορχρέωση να φέρεται ευγενικά, κλπ, κλπ.

Όμως αυτά που λέει ο Μάλαμας δεν έχουν σχέσει μ' αυτό - περιγράφει ένα φυσικό, σωματικό γεγονός, κάτι που υπάρχει, κάτι που δεν είναι στο χέρι του να το αλλάξει: το ότι μετά από μια παράσταση, είναι τόσο κουρασμένος ώστε να μην καταλάβει πια τι του λένε. Ότι εκείνη την στιγμή, τότε που είναι, όπως λέει, «εξουθενωμένος», αφού του μιλάνε κάμποσοι όλοι μαζί, το κεφάλι του δεν αντέχει. Δεν είναι επιλογή του, έτσι; δεν είναι «συμπερηφορά» - είναι fact...

Όταν δεν παραείναι κουρασμένος, απαντάει - και σε άγνωστους fan! - με απόλυτη ευγένια και υπομονή, σας το βεβαιώνω από την δική μου εμπειρία.

[nefeli 1,116]

"Εξακολουθώ να μην μπορώ να ακούω τον Μάλαμα να τραγουδάει (αυτό βέβαια είναι "αλλουνού παπά ευαγγέλιο")..."

Δεν είναι καθόλου αλλουνού παπά ευαγγέλιο.Αυτό είναι ακριβώς το θέμα.Τα ζητήματα με τους καλλιτέχνες και τα λεγόμενα στις συνεντέυξεις τους είναι κατεξοχήν ζητήματα υποκειμενικότητας.Ο καθένας που διαβάζει τη συνέντευξη ενός καλλιτέχνη το κάνει έχοντας στο μυαλό του δεδομένες μουσικές παράστασεις.Έτσι ανάλογα με το αν γενικά του αρέσει ο συγκεκριμενος καλλιτέχνης προβαίνει σε ανάλογες κρίσεις και ως προς τα διάφορα επιμέρους ζητήματα που ανακύπτουν κάθε φορά σε συνεντεύξεις.Αν πάρουμε τις δέκα τελευταίες συνεντεύξεις του Νταλάρα είμαι σίγουρη ότι αν κάτσουμε και τις ψάξουμε γραμμή-γραμμή θα βρούμε σίγουρα στις μισές κάποια πράγματα που δεν μας αρέσουν (στον καθένα κάτι διαφορετικό πιθανώς).Αλλά είτε εθελοτυφλούμε είτε δεν τους δίνουμε σημασία.

Αν κάτσουμε,λοιπόν, και δούμε ποιοι έχουμε γράψει θετικά και ποιοι αρνητικά για τις συγκεκριμένες φράσεις αποδεικνύεται (καθόλου τυχαία) ότι αυτοί που έχουν γράψει θετικά τους αρέσει και τον ακούνε (συμπεριλαμβανομένου και εμού) ενώ σε αυτούς που δεν αρέσει (σε διαφορετική κλίμακα)έχουν κάνει αρνητικά σχόλια.Αυτό προφανώς δεν είναι ένας γενικός και απαράβατος κανόνας με την έννοια του ό,τι και αν πει ο κάθε Νταλάρας και ο κάθε Μάλαμας στις συνεντεύξεις του το κρίνουμε εκ των προτέρων θετικά ή αρνητικά αλλά με του ότι διαβάζουμε και ερμηνεύουμε τις συνεντεύξεις με ανάλογη διάθεση και τα διφορούμενα εν τέλει ζητήματα τα κρίνουμε με βάση την προτίμησή μας στο πρόσωπο του καλλιτέχνη στην ουσία και όχι με βάση το κείμενο αυτό καθεαυτό.

[anemologio 0]

Όταν διάβασα αυτά που είπε ο Μάλαμας στη συνέντευξη δε μου προκάλεσαν καμια εντύπωση. Θα έλεγα πως είναι περίμενα να πεί κι κάτι τέτοιο. Από το Μάλαμα ποτέ δε μπορείς να είσαι σίγουρος για τίποτα. Νομίζω πως λέει τη μισή αλήθεια λέγοντας πως έρχονται και μου κάνουν το κεφάλι καζάνι μετά τη συναυλία γιατί τις περισσότερες φορές το κεφάλι του το έχει κάνει καζάνι ο ίδιος. Και καταλαβαίνετε καλά τι εννοώ. Αυτό εμένα δε με νοιάζει.Εμένα μου αρέσει ο Μάλαμας και τον ακούω πολλά χρόνια.Τον έχω δεί πολλές φορές από κοντα.Δέν είμαι εμπαθής μαζί του.Αλλά νομίζω πως την έχει δει κάπως.Το ότι είναι απόμακρος δε μου αρέσει.Ούτε όταν έρχεται για 10 παραστάσεις το χρόνο. Καλό είναι να σέβεσαι το κοινό σου.Δε θα πάψει να μου αρέσει σαν καλλιτέχνης, αλλά ήμαρτον.Και καλό θα είναι να κάτσει κ να γράψει κανα καλό τραγούδι και να μην επαναπαύεται στην Πριγκηπέσσα.’λλη φορά θα έχω τη δυνατότητα να πω περισσότερα.

[Νταλαρόφιλη 1,305]

Παρουσίαση-κριτική για το δίσκο του Σωκράτη Μάλαμα "Δρόμοι", στο μουσικό περιοδικό "Ορφέας"

http://www.e-orfeas.gr/content/view/268/190/

[gogo 14]

Την επομενη Τεταρτη ο Σωκρατης Μαλαμας,ειναι καλεσμενος του Μελωδια.Ζωντανα απο το στουντιο Sierra 6-8 το απογευμα. Αν καποιος ενδιαφερεται για προσκλησεις(θα παρακολουθησουν την συνεντευξη 50 ακροατες) ας συντονιστει στον Μελωδια 99,2.

[vitaly2 9]

Στο ένθετο "Έργα και ημέρες" από την εφημερίδα "Ο κόσμος του επενδυτή" (1/12/2007) υπάρχει συνέντευξη του Σωκράτη Μάλαμα στον δημοσιογράφο Γιώργο Μητράκη.

Ο χρόνος και κυρίως το μεγάλωμα των παιδιών με άλλαξε. Βλέπεις τον κόσμο μέσα από τα μάτια τους. Και την αθωότητα εν τη γενέσει της, στα πρώτα τους βήματα. Και ξαναβρείσκεις τον εαυτό σου. Θημάσαι πώς ήσουν. Πέρα από κοινωνικές συμβάσεις, πέρα από μάσκες και από ρόλους. Και κάπου εκεί χαλαρώνεις. Γιατί έχουμε παραπάρει στα σοβαρά τους εαυτούς μας. Είμαστε σοβαροί, άκαμπτοι. Έχουμε απόψεις και πεποιθήσεις. Είμαστε εγκλωβισμένοι σε τρομακτικά πιστέυω, που είναι και από δεύτερο χέρι. Τίποτε από αυτά που πιστεύομε και τα οποία υπερασπιζόμαστε δεν είναι δικό μας. Κανείς δεν παρίγαγε ούτε μια σταλιά μέλι από αυτές τις πεποιθήσεις. Όλα είναι δανεικά. Γιαυτό είμαστε ασθενείς, δηλαδή άνευ σθένους. Σκέφτομαι τις πεποιθήδες που κουβαλούσα για χρόνια. Δεν ήταν δικές μου. Μου τις μάθανε. Οι γονείς μου, οι συγγενείς μου, οι εξουσίες, οι θρησκείες, η επιστήμη, η κοινωνία. Όλα από δεύτερο χέρι.

Γενικώς τα πράγματα που κάνω δεν είναι και πολύ ορθά, γιατί λειτουργώ ενστικτωδώς. Η απόφαση μου, όμως, να πάω να ζήσω σε ένα μικρώ χωριό και να αφήσω την πόλη πίσο είναι η πιό σωστή που πήρα στη ζωή μου. Δεν εμπλέκομαι στα πόδια των ανθρώπων συνέχια ούτε εκείνοι μπλέκονται στα δικά μου. Επιλέγω το πότε θα βγαίνω λίγο προς τα έξω, ώστε να μου είναι ευχάριστη η συναναστροφή μου με τους ανθρώπους, αλλά μέχρι εκεί. Όποτε θέλω, φεύγω και κλείνομαι σε έναν άλλο κόσμο. Ακριβώς όπως το ήθελα πάντα. Βέβαια ίσως το ότι ζω σένα μικρό χωριό με έχει επηρεάσει, έχει γλυκάνει τις αιχμές. Δεν είμαι τόσο επιθετικός. Δεν μοιράζομαι την επιθετικότητα των ανθρώπων των πόλεων. Οι σκέψεις και οι κινήσεις μου είναι πιό καθαρές.

Δεν με απάσχολεί που στις μέρες μας δίνουμε μεγάλη σημασία στην επιφάνεια και όχι στην ουσία. Πάντα έτσι γινόταν. Απλώς η κατάσταση αυτή δεν ήταν τόσο διαδεδομένη. Τώρα υπάρχουν τα τηλεοπτικά κανάλια και οι ανάγκες τους. Οι διαφημίσεις. Για να πουλήσεις, για παράδειγμα, αυτοκίνιτα ή σερβιέτες, θα πρέπει να βγεί ένας λαμέ τύπος, να χαμογελάει και να πεί ότι όλα είναι ωραία. Η ελαφρότητα πάντα υπήρχε. Από τη δεκαετία του 1960, που εγώ θυμάμαι, στο τραγούδι, αν εξαιρέσεις μια μικρή ομάδα λαικών συνθετών που αντικατόπτριζαν την αλήθεια της καθημερινής ζωής, όλα ήταν τριαλαρί τριαλαρό. Νιαου νιοαυ βρε γατούλα και τα σχετικά.

Από τη ροκιά της νιότης έχει μείνει ο ήχος, η διάθεση και η ένταση. Αυτά. Ίσως δεν μπορώ πια να πάω σε μια συναυλία των Guns NRoses και να χοροπηδάω, αλλά η διάθεση υπάρχει ακόμη. Δεν είχαμε μεγάλες προσδοκείες από το τραγούδι. Βρίσκαμε αντιστοιχίες στα λόγια και τις μουσικές που ακούγαμε και λέγαμε ότι δεν είμαστε μόνοι μας. Ότι υπάρχουν και άλλοι σαν εμάς. Εγώ τουλάχιστοω άκουγα, απολάμβανα και μερικές φορές αισθανόμουν πλήρης. Όλα αυτά ισχύουν και σήμερα. Πάντα αισθάνομαι ομοειδής, ομοιοπαθής ομοούσιος με πολλούς ανθρώπους.

Η Ελλάδα είναι στριμωμένη και κρύβεται πίσω από το δάχτυλό της. Από τη στιγμή που ο κόσμος είναι υπερχρεωμένος στις τράπεζες, τι να πώ εγώ; Αερολογίες; Όλοι είναι με σφιχτά τα ζωνάρια και παριστάνουν τους χαλίφηδες. Και φυσικά αυτή η κατάσταση επιρεάζει την κοινωνικη και πολιτική τους συμπεριφορά. Την αισθητική προσέγγιση τυς ζωής. Οι περισσότεροι είναι υπόδουλοι, κανονικοί σκλάβοι. Από τη στιγμή που κάποιος χρωστάει και μάλιστα σε επίσημους Γούκους έχει πρόβλημα.

Ive changed because of the time passed and especially because the kids have been growing up. You look at the world through their eyes. And you see their innocence, in the bud, their first steps. And you find your real self again. You recall who you used to be. Beyond the social conventions, beyond the masks and roles. And somehow you get relaxed. Because we take ourselves too seriously. Weve become tough, rigid. We have our opinions and beliefs. We are enveloped in fears, I think, and it comes as second-hand. Nothing of what we believe in and stand for is our own. No one has ever produced a single drop of honey from these beliefs. All has been borrowed. And because of that we are week, lifeless. I am thinking about beliefs that I was carrying with me for years. They were not my own. Others have taught me. My parents, my relatives, the authorities, the religious institutions, the science, the society. All was second-hand.

Basically, I am not doing things always in a correct way, because I live by instinct. But my decision to abandon the city for a life in a small village has been the right choice the best in all my life. I am not crossing ways constantly with the other people, neither they with me. I can choose when I want to get out a bit of my shell, when I feel pleasure in mixing with people, but to a certain extent. When I wish, I can leave and shut myself into another world. This is exactly how I have always wanted it. Certainly, the fact that I live in a small place has influenced me, too. It softened the sharp points. I am not that aggressive a person. I dont share aggressive attitudes of the city people. My ways of thinking and moving are more explicit.

I am not worried about the fact that we have been concerned in our daily life more with superficial things that with essential. It has been always that. Just this condition was not as wide-spread as it is now. Now there are TV channels and their demands. Commercials. To sell something, for example, such as cars or sanitary pads, there must come out some shiny-looking type, he will smile and tell how perfect it all is. Flippancy has always existed. From the 60-s, as I remember, in the song situation, with the exception of a small group of laika composers who were reflecting the reality of our daily life, all was like tru-la-la. Miau miau my kitty and all that.

Whats left from the rock music of the youth is the sound, the mood and the intensity. Such things. Perhaps I could not go now to a concert of the Guns NRoses and do dancing-jumping, but the mood still there is. Our expectations from the song as such were not high: we were finding in the words and music what talked to us and were saying that we are not alone. That there are others like us. I myself, at least, was listening, enjoying and sometimes I was experiencing wholeness. All this happen now, too. Ive always felt being one of many people: of the same species who suffer the same pain and are essentially one.

Greece is on the rocks now and behaves as an ostrich who buries its head in the sand. When everyone is overburdened with debts from the banks, what is it to say? More drivel? Everyone is living with their belt tight while trying to pass for a caliph. And its only natural that their social and political attitude is affected by this situation. Their aesthetic views at the life are being affected. Most of them are practically slaves. When someone is in debt he has a problem

...Δε θα πάψει να μου αρέσει σαν καλλιτέχνης, αλλά ήμαρτον.Και καλό θα είναι να κάτσει κ να γράψει κανα καλό τραγούδι ...

Ο καθένας που διαβάζει τη συνέντευξη ενός καλλιτέχνη το κάνει έχοντας στο μυαλό του δεδομένες μουσικές παράστασεις.Έτσι ανάλογα με το αν γενικά του αρέσει ο συγκεκριμενος καλλιτέχνης προβαίνει σε ανάλογες κρίσεις και ως προς τα διάφορα επιμέρους ζητήματα που ανακύπτουν κάθε φορά σε συνεντεύξεις..

Εγώ διαχωρίζω τον καλλητέχνη Μάλαμα από τον άνθρωπο Μάλαμα (και το ίδιο με τον Νταλάρα). 1. Δεν έχω τη παιδεία επαγγελματική να παώ στη κουζίνα αυτών. 2. Ο καλλητέχνης και το ιδιωτικό άτομο (αν και εμφανίζεται να πεί κάποιες απόψεις) αποτελούν δύο πλευρές ενός ανθρώπου. Και η σχέση ανάμεσα στις δύο δεν είναι τόσο απλή.

Αυτό που είπε στη συνένδευξη παραπάνο νομίζω είναι ενδιαφέρον γενικά καμία σχέση με το ποιός το είπε: είναι απλώς ένας άνθρωπός, ένας μέλος της κοινωνίας του κόσμου. Θα ήταν ωρέα να το συζητήσουμε στο τόπικ κοινωνία, πολιτική.

I regard separately the artist Malamas and the person Malamas (the same with Dalaras).

1. I dont have sufficient professional background to judge what they cook in their kitchens. 2. Generally speaking, an artist and a private person (even if he is given a microphone) are two different sides of one man (or woman). And there is no simple connection between the two.

As for what Malamas said in the above interview, it seems an interesting issue for a possible discussion in the topic Society and politics.