Sign in to follow this  
Followers 0
anemologio

Φοίβος Δεληβοριάς

9 posts in this topic

Παρακάτω είναι η συνέντευξη του Φοίβου Δεληβοριά στο Ποντίκι.13.03.08

"Με τον Φοίβο παθαίνεις ό,τι με τα μικρά παιδιά: Κάθε φορά που τον βλέπεις σου ρχεται να πεις «πώς μεγάλωσε;». Δεν άσπρισαν τα μαλλιά του, ούτε χόντρυνε η φωνή του, ούτε ρυτίδες έβγαλε. Κυκλοφορεί ακόμη φορώντας πονηρό βλέμμα, σαρδόνιο χαμόγελο και αθλητικά παπούτσια. Ωριμάζει όμως. Οι ερωτήσεις του γίνονται περισσότερες από τις απαντήσεις του, η αυτοκριτική πάει πιο βαθιά και τη μουσική του τέχνη δεν την αντιμετωπίζει με όρους δημιουργικής «καθαρότητας», αλλά σαν κομμάτι ενός δούναι και λαβείν με το χθες και με το αύριο στην

ελληνική μουσική σκηνή. Τελείωσε επιτυχώς τις παραστάσεις στον Ζυγό και συνεχίζει νομίζω με μεγαλύτερη όρεξη τις εμφανίσεις στο ιστορικό Κύτταρο μέχρι τις 22 Μαρτίου, Παρασκευές και Σάββατα.

Το Κύτταρο δεν σου κάνει κάτι εφηβικό;

Φ.Δ.: Το Κύτταρο δεν το πρόλαβα, μόνο τη μυθολογία του, αλλά μου κάνει ως χώρος. Είδα και τις Ρόδες και άλλους και μου άρεσε πολύ η ατμόσφαιρα. Με το που άνοιξε πάλι απέκτησε δικό του κοινό, κάτι που δεν το έχουν πολλοί χώροι στην Αθήνα. Είτε παίζουν οι Ρόδες, είτε η Γιαννάτου, είτε ο Ρασούλης, έχει κάθε βράδυ 150 άτομα σταθερά. Αυτό είναι υγεία.

Το «Κ-13» τι συμβολίζει;

Φ.Δ.: «Κατάλληλο από δεκατριών». Είναι μια παιδική εμμονή μου. Έμαθα να διαβάζω από τις σελίδες των κινηματογράφων. Μου έκαναν εντύπωση το «Α», το «Κ» και το «Κ-13». Πίστευα ότι θα γίνω δεκατριών και θα ζήσω, όπως έγραφαν οι αφίσες έξω από τα σινεμά, «σεξ, βία, καταιγιστική δράση, σκηνές καταδίωξης». Αλλά ατύχησα κι εγώ και οι συνομήλικοί μου που δεν ζήσαμε τη δεκαετία του 70 κι έτσι οι μόνες ταινίες Κ-13 που υπήρχαν όταν έγινα δεκατριών ήταν «Έλα να γυμνωθούμε ντάρλινγκ» και τέτοια. Τώρα που η δεκαετία του 2000 είναι μια δεκαετία νεοσυντηρητισμού, δηλαδή ένα «Κατάλληλο για όλους» σε όλα τα επίπεδα, σκέφτηκα το «Κ-13» ως σύμβολο μιας απωθημένης πια επιθετικότητας ή εφηβικότητας. Κι επειδή η ρήξη ως στάση ζωής, ως γεφύρωση του χάσματος ανάμεσα στις γενιές και στα πολιτικά ιδεώδη δεν υπάρχει σαν αίτημα πλέον, θέλαμε, από τις διασκευές μέχρι τον ήχο μας, να εκφράσουμε την εφηβεία που απωθήθηκε μεν αλλά συσσωρεύτηκε μέσα μας.

Έχει λόγους να διαμαρτύρεται η γενιά σου που δεν πρόλαβε το «Κύτταρο», τη Χούντα, την ατμόσφαιρα του 70; Διαμαρτύρεται επειδή όλα είναι στο πιάτο;

Φ.Δ.: Τα μεγαλύτερα ξαδέρφια μου, όπως και οι γονείς μου, ήταν έντονα πολιτικοποιημένοι έως και καπελωμένοι από την ξύλινη γλώσσα της Αριστεράς. Όλοι τους όμως, όπως και οι καλλιτέχνες από τη γενιά του 60 έως και τη γενιά του 80, είχαν ως αίτημα τη ρήξη με ό,τι προηγήθηκε. Ήταν νορμάλ ο Σαββόπουλος να έρχεται σε ρήξη με τον Χατζιδάκι και τον Θεοδωράκη ή ο Πανούσης και οι Κατσιμιχαίοι με τον Σαββόπουλο. Η δική μας γενιά, από αντίδραση στην κούφια πολιτικοποίηση, θέλησε να είναι πιο εσωτερική, να ζήσει δηλαδή τη ζωή σε μια πιο εμβρυακή στάση, αλλά κοινωνικά κατέληξε συντηρητική. Βλέπεις τύπους οι οποίοι ψυχανάλυσαν τον εαυτό τους και κατέληξαν να υποκλιθούν στους θεσμούς με τον χειρότερο τρόπο. Να αδιαφορούν πολιτικά και να αφήνουν ανίκανους ανθρώπους να διαχειρίζονται και να καταστρέφουν οτιδήποτε υπήρξε πριν από αυτούς.

Λένε ότι κάθε εποχή φτιάχνει τα δικά της πρότυπα, φτιάχνει τη μουσική της, τους ήρωές της, τα είδωλά της. Αλλά αυτό που κυριαρχεί σήμερα είναι η απολίτικη ιδεολογία τού «σε όλα μέσα», χωρίς κριτήριο. Μια καταναλωτική αντίληψη για τη ζωή, ένα «φέρ το κι αυτό»...

Φ.Δ.: Η κριτική διάθεση έχει ατονήσει τρομερά. Βγαίνεις από μια ταινία και θέλεις να γράψεις σε ένα φόρουμ: «Δεν μου άρεσε» και σου επιτίθενται διάφοροι και σου λένε: «Γιατί; Δεν βρήκες καλά στοιχεία;». Λες και είναι ένδειξη κακού χαρακτήρα να μη σου αρέσει κάτι, λες και πρέπει να αρέσουν όλα σε όλους. Αυτό δεν είναι υγιές, εμείς δεν ήμασταν τόσο δογματικοί. Με το downloading, τα giga κ.λπ., το κριτήριο χάθηκε τελείως και οδηγηθήκαμε στα άκρα με τρόπο αυνανιστικό. Βλέπεις τύπους που σου λένε: «Έχω 120 giga μουσική», «Έχω όλη την Αρίθα Φράνκλιν» κ.ά.τ., χωρίς κριτήριο είναι απλώς ιδιοκτήτες μουσικής. Μέσα από την αναδημιουργία όμως, μέσα από τα ερείπια της ρήξης πάντα κάτι γινόταν. Αν έρθεις σε ρήξη με το παρελθόν, κάποια στιγμή θα ενσωματώσεις και τον εαυτό σου. ’μα τον χαϊδεύεις και μεγαλώνεις σε έναν κόσμο όπου κάθε Σάββατο βράδυ βλέπεις εκπομπές με τραπεζώματα ή τον Λευτέρη Παπαδόπουλο να λέει για τους παλιούς του φίλους κι εσύ αντί να αντιδράς το θεωρείς δεδομένο, τελικά τι γίνεται; Αδειάζει ο σκληρός σου δίσκος, πολύ απλά. Νομίζεις ότι τον γεμίζεις, αλλά στην πραγματικότητα τον αδειάζεις όλο και πιο πολύ.

Το μεγαλύτερο εμπόδιο μοιάζει να είναι ο φασισμός της εικόνας, μια κοινωνία που θέλει συνεχώς καινούργια πρόσωπα τον Αλέξη Τσίπρα στην Αριστερά ή παλαιότερα τον Δημήτρη Αβραμόπουλο στη Δεξιά, αλλά χωρίς αλλαγές στη δομή και στο περιεχόμενο. Μας αρκούν τελικά οι αλλαγές στο κάστινγκ; Θέλουμε παραστάσεις που παίζονται επί δέκα χρόνια με το ίδιο έργο αλλά διαφορετικούς ηθοποιούς;

Φ.Δ.: Έχουμε μεγάλη ανάγκη από καθαρά πρόσωπα. Βγαίνει αρχηγός ο Τσίπρας και εκτινάσσονται τα ποσοστά. Όχι γιατί έχουμε πειστεί από τη δυναμική του, αλλά επειδή ψάχνουμε ένα ζωντανό κίνητρο για να μας αφορούν τα πράγματα. Όλοι πέρσι τον Σεπτέμβριο ξέραμε ότι είτε ψήφο διαμαρτυρίας ρίχναμε είτε πολιτικά συνειδητή ψήφο, δεν θα άλλαζε τίποτα γιατί τα πρόσωπα είναι φθαρμένα. Το ίδιο και στη μουσική, ακόμη κι αν γεμίζουν τα μαγαζιά με τις μεγάλες συνεργασίες όλοι πάνε με μια κούραση, με ένα: «Πάλι τα ίδια».

Εσύ τι προσπαθείς να κάνεις; Να συγκεράσεις ήχους και εποχές;

Φ.Δ.: Όλοι προσπαθούμε να συγκεράσουμε ένα τοπικό βίωμα που να εμπεριέχει όμως μια καθολικότητα. Στην αμερικανική ή τη βρετανική σκηνή κάθε πενταετία η ζωή καταγραφόταν στιχουργικά και ηχητικά. ’λλο πράγμα έλεγαν οι Beatles, άλλο οι Clash κι άλλο οι Smiths, αλλά όλο αυτό ταξίδευε υγιώς προς μια κατεύθυνση. Το ίδιο και στην Ελλάδα. Από τον Τσιτσάνη ή τον Μουζάκη οδηγούμασταν στον Χατζιδάκι ή τον Θεοδωράκη, μετά στον Σαββόπουλο και στον Λοΐζο, μετά στον Πανούση και στους Φατμέ, μετά στους Κατσιμιχαίους... Υποθέτω ότι κι εγώ και οι συνομήλικοί μου, ο Παύλος Παυλίδης, ο Αλκίνοος Ιωαννίδης ή οι Raining Pleasure, προσπαθήσαμε να απαντήσουμε με έναν κοινωνικά ενεργό τρόπο σε πράγματα που προϋπήρχαν. Το θεωρώ άδικο ένα παιδί είκοσι χρονών να μην έχει σήμερα αυτή τη δυνατότητα. Και νομίζω ότι του λείπει. Οι «Κόρε.Ύδρο», οι οποίοι μου αρέσουν, λένε φωναχτά μια απάντηση σε αυτό που έκανα εγώ ή κάποιος πριν από μένα. Δεν ακούγεται όμως δυνατά αυτή η απάντηση. Δεν υπάρχει επαφή με την κοινωνία. Δεν ξέρουμε π.χ. ότι στην τάδε μουσική σκηνή παίζουν οι καλύτεροι του MySpace για να πάμε να τους ακούσουμε. Θα περάσει η πενταετία και πού θα τους έχουμε ακούσει όλους αυτούς; Μας αρκεί απλώς να μπούμε στη σελίδα τους στο Ίντερνετ; Και η απάντηση πώς θα ρθει; Συρρικνωμένη; Θα τη λες από το τηλέφωνο στον φίλο σου;

Γιατί σήμερα που συμβαίνουν τόσα πράγματα γύρω η ένδοξη ελληνική τραγουδοποιία δεν έχει γεννήσει ένα σύγχρονο πολιτικό τραγούδι;

Φ.Δ.: Επειδή είμαστε μικρή χώρα τα πρόσωπα που είχαν ταλέντο σε κάθε δεκαετία δεν είναι παραπάνω από τέσσερα-πέντε. Στο είδος τραγουδιού που αγαπάω και ανήκω δεν θέλω να το ονομάσω «έντεχνο» αλλά είναι κάτι που ξεκινάει από τον Χατζιδάκι και τον Θεοδωράκη μέσα από τρεις-τέσσερις μονάδες σε κάθε δεκαετία υπήρχε μια σύγχρονη απάντηση. Υπήρξαν κορυφές που αναγνωρίστηκαν, όπως η Λένα Πλάτωνος. Και υπήρχε πολιτικός λόγος και κοινωνική ματιά. Στη δεκαετία του 90, με το που επανεφηύραμε τον όρο «έντεχνο» και άρχισαν όλοι να γράφουν ένα είδος αφηρημένου στίχου, ο οποίος, ντε και καλά, έπρεπε να συνοδεύεται από μουσικές αναφορές στη Σμύρνη, δημιουργήθηκε μια απωθητική αντίδραση που την εκμεταλλεύτηκαν άνθρωποι όπως ο Χατζηγιάννης ή άνθρωποι που διαχειρίζονται μουσικούς σταθμούς. Δηλαδή μια νηπιακή ποπ γλώσσα από την οποία στερούμε τη μουσική ταυτότητα.

Νιώθεις αμηχανία μπροστά στο νεανικό κοινό, από 16 μέχρι 30 ετών, οι οποίοι είναι και το πραγματικό κοινό μιας σύγχρονης μουσικής δημιουργίας;

Φ.Δ.: Αυτό που μου αρέσει σε αυτά τα παιδιά είναι ότι δεν έχουν καμία μυθοποιητική διάθεση. Δεν θα έρθει πια ένας πιτσιρικάς να σου πει: «Καλά, είσαι θεός, είσαι γίγαντας, προσκυνάω». Πριν από δέκα χρόνια ίσχυε, αλλά τώρα θα σου κάνουν στα ίσια παρατηρήσεις. Είναι πιο κυνικοί, δεν σε βλέπουν σαν μύθο αλλά σαν τροχό μιας μεγάλης άμαξας και σε κρίνουν με βάση το πόσο ειλικρινής είσαι στις προθέσεις σου.

Αυτά τα παιδιά δεν είναι «νεοσυντηρητικά»;

Φ.Δ.: Μπορεί να πρόκειται για εξαιρέσεις, γιατί, εδώ που τα λέμε, έχει επικρατήσει μια «νεοεπταετία» σε πολλούς νέους, όπως αυτοί που έλεγαν μετά τον θάνατο του Χριστόδουλου: «Μας έφερε στην Εκκλησία» και διάφορα τέτοια και οι οποίοι ακούν τα μαζικά σουξέ. Πάντως, από τότε που ήρθα σε επαφή μ εκείνα τα παιδιά άρχισα να γίνομαι πιο δημιουργικός, να ψάχνομαι πιο πολύ με τον ήχο μου και νιώθω ότι αυτό θα βγάλει καρπούς. Τώρα που θάφτηκαν τα τσεκούρια της πόλωσης σύντομα θα βγουν καινούργια πράγματα. Μεγαλύτερη αμηχανία ένιωθα με το λεγόμενο «έντεχνο κοινό» πριν από δέκα χρόνια που όλοι μιλάγανε λες και ήταν κατευθείαν απόγονοι του Ξυλούρη ή του Βαμβακάρη, με την τάχα μου λαϊκή ζεστασιά: «Να σαι καλά παλικάρι, τα λες πολύ καλά». Αυτό δεν είναι κοινότητα, είναι καφενείο.

Γίνεσαι λοιπόν όλο και πιο συγκεκριμένος όσον αφορά τον ήχο σου και τα θέματα που θέλεις να θίξεις;

Φ.Δ.: Όταν ξεκινούσα υπήρχε ισχυρή φιλολογική παράδοση στο τραγούδι. Η Πλάτωνος με την Κριεζή, ο Ξυδάκης με τον Γκόνη, η Αφροδίτη Μάνου... Ήταν σαν να έβγαιναν 5-6 δυνατές ποιητικές συλλογές κάθε χρόνο. Δούλευα πολύ με τον στίχο και μπορούσα να το υποστηρίξω σκηνικά. Αυτό με έκανε επικοινωνιακό, βρήκα γρήγορα το κοινό μου, μπήκα στη δισκογραφία, αλλά με οδήγησε σε λύσεις ευκολίας όσον αφορά την παραγωγή, την ενορχήστρωση και τον ήχο μου. Θέλω να δημιουργήσω τον δικό μου ήχο και το πέτυχα, σε ένα βαθμό, στον τελευταίο δίσκο. Αυτό που θαυμάζω στην πιο νεανική μουσική σκηνή Ρόδες, Παυλίδης, Αγγελάκας, Κόρε.Ύδρο, Μόνικα... είναι ότι ο ήχος τους λάμπει.

Ίσως επειδή ακολουθούν αντίστροφη πορεία από τη δική σου· πρώτα ο ήχος και ύστερα τα υπόλοιπα.

Φ.Δ.: Βρίσκεις και ανολοκλήρωτα τραγούδια, που ο ήχος τους όμως μιλάει, είναι πολύ πιο εύγλωττος. Εγώ, αντίθετα, βαριόμουν με τα περαιτέρω, δεν είχα την πειθαρχία να φτιάξω τον ήχο μου. Παρακολουθώ ξένους καλλιτέχνες που θαυμάζω, όπως ο Ρούφους Γουέινραϊτ ή η Φιόνα Απλ που αντιμετώπισαν την παράδοση του Ντίλαν και των άλλων και ζηλεύω πόσο ολοκληρωμένο ήχο φτιάχνουν. Δεν θέλω να συγκριθώ, αλλά θα ήθελα να κινηθώ προς τα εκεί. Η σχέση μου με τους μουσικούς έχει πιο ερωτικό χαρακτήρα πλέον.(Το Ποντίκι, 13.03.08).

Αυτή ήταν η συνέντευξη. Μάλιστα. Τελικά είναι ωραίες αυτές οι συνεντέυξεις. Μαθαίνεις πράγματα.Μετά απο αυτή τη συνέντευξη δεν πρόκειται να παρακολουθήσω ξανά τον Λευτέρη Παπαδόπουλο Σάββατο βράδυ.Πρέπει να αντιδράσω. Πως δεν το κατάλαβα τόσο καιρό.Καλά που δε μας πρότεινε να βλέπουμε κάθε Τρίτη τον "Ήμουν και γω στο κότερο".Χώρια αυτές οι συνεχείς αναφορές στον σατανά, λες και ο εκ γεννετής αποτυχημένος έχει καμια ιστορία στη μουσική.Αν είναι δυνατόν. Α και θα το ξεχνούσα. Θαυμάστε τον συνεχιστή των Κατσιμιχαίων.Τι να πεις μετά. Καθήστε ρε γράψτε κανα τραγούδι για να έχει μια στοιχειώδη βάση και ο λόγος σας.Μόνο το στοματάκι ξέρετε να ανοίγετε και να λέτε μ@λ@κίες.

Share this post


Link to post
Share on other sites

Μια από τις πρόσφατες εμφανίσεις του ταλαντούχου τραγουδοποιού, που γεννήθηκε σαν σήμερα το 1973.

 

Η συναυλία του Φοίβου Δεληβοριά στον κήπο του Μεγάρου

 

Γράφτηκε από τον  Θανάσης Γιώγλου

Τρίτη, 29 Σεπτεμβρίου 2015

 

http://www.ogdoo.gr/erevna/rakosyllektika/i-synavlia-tou-foivou-delivoria-ston-kipo-tou-megarou

Share this post


Link to post
Share on other sites

Ένα ξεκαρδιστικό στιγμιότυπο από τις παραστάσεις του Φοίβου Δεληβοριά στην «ταράτσα» του...
Και για να το πω πιο λαϊκά: Δεν υπάρχει!!!

Ο Φοίβος Δεληβοριάς μιμείται τον Λευτέρη Παπαδόπουλο

21/04/2019
ΣΥΝΤΑΚΤΗΣ

Θανάσης Γιώγλου

http://www.ogdoo.gr/web-tv/o-foivos-delivorias-mimeitai-ton-lefteri-papadopoulo

Share this post


Link to post
Share on other sites

Ο Φοίβος Δεληβοριάς αφηγείται την ιστορία του τραγουδιού, και καταθέτει τη δική του εκδοχή στον περίφημο «Ξενύχτη» του Γιώργου Ζαμπέτα και του Χαράλαμπου Βασιλειάδη ή «Τσάντα».
Μια από τις εκπλήξεις της συναυλίας για τον Δημήτρη Μητροπάνο στο Ηρώδειο τον περασμένο Οκτώβρη...

Ο Φοίβος Δεληβοριάς για τον Δημήτρη Μητροπάνο στο Ηρώδειο

02/08/2019
ΣΥΝΤΑΚΤΗΣ

Θανάσης Γιώγλου

https://www.ogdoo.gr/erevna/rakosyllektika/o-foivos-delivorias-gia-ton-dimitri-mitropano-sto-irodeio

 

Share this post


Link to post
Share on other sites

Ένα καινούργιο, «χαμογελαστό» τραγούδι, από αυτά που γεννήθηκαν για να σου φτιάχνουν τη διάθεση...

 

«Έχεις θέμα φιλενάδα!»: Φοίβος Δεληβοριάς, Ελένη Τσαλιγοπούλου & Πέτρος Βαγιόπουλος

 

17/02/2020

 

ΣΥΝΤΑΚΤΗΣ

 Θανάσης Γιώγλου

https://www.ogdoo.gr/diskografia/nees-kyklofories/exeis-thema-filenada-foivos-delivorias-eleni-tsaligopoylou-petros-vagiopoulos

Share this post


Link to post
Share on other sites
Η εκπομπή θα μπορούσε να λέγεται:
"Όταν ο «ερωτιάρης» του Ζαγοραίου τα’ μπλεξε με τη «γυναίκα του Πατώκου»..."
Για τον Φοίβο Δεληβοριά, που κλείνει σήμερα τα 47...
Το «Μουσικό ταξίδι» του Χρήστου Παπαδόπουλου με τον Φοίβο Δεληβοριά
29/09/2020
ΣΥΝΤΑΚΤΗΣ
Θανάσης Γιώγλου

Share this post


Link to post
Share on other sites

Χρόνια πολλά Φοίβο!!!

Το ωραιότερο τραγούδι του Φοίβου Δεληβοριά

29/09/2023

ΣΥΝΤΑΚΤΗΣ

Θανάσης Γιώγλου

https://www.ogdoo.gr/diskografia/stigmes/to-oraiotero-tragoydi-tou-foivou-delivoria

Share this post


Link to post
Share on other sites

Πολυτεχνείο... 50 χρόνια μετά...

"...κι όλα είναι τόσο ψεύτικα και τόσο σοβαρά

όταν νιώθεις πως την πάτησες ξανά..."

Ένα «πικρό» τραγούδι του Φοίβου Δεληβοριά για την «Επέτειο»

 

17/11/2023

ΣΥΝΤΑΚΤΗΣ

Θανάσης Γιώγλου

https://www.ogdoo.gr/diskografia/stigmes/ena-pikro-tragoydi-tou-foivou-delivoria-gia-tin-epeteio

Share this post


Link to post
Share on other sites

«Τον Άη Βασίλη απλώς τον λέγαν μπαμπά...»

Ένα από τα πιο ανθρώπινα, σύγχρονα Χριστουγεννιάτικα τραγούδια...

Μια Χριστουγεννιάτικη ιστορία του Φοίβου Δεληβοριά

25/12/2023

ΣΥΝΤΑΚΤΗΣ

Θανάσης Γιώγλου

https://www.ogdoo.gr/diskografia/stigmes/mia-xristougenniatiki-istoria-tou-foivou-delivoria

Share this post


Link to post
Share on other sites
Guest
You are commenting as a guest. If you have an account, please sign in.
Reply to this topic...

×   You have pasted content with formatting.   Remove formatting

×   Your link has been automatically embedded.   Display as a link instead

Loading...
Sign in to follow this  
Followers 0