Apostolis

Τραγούδια με ουσίες: Ζωντανή Ηχογράφηση

142 posts in this topic

Ωχ ωχ ωχ!! ;);) Κι έχω δώσει και το όνομά μου και το τηλέφωνο όταν τους ζήτησα το αντίγραφο και πριν μου πουν για λεφτα!

Ωχ ωχ ωχ!!! Ελίνα, μάλλον θα χρειαστώ δικηγόρο! :lol:

Share this post


Link to post
Share on other sites

Παρόλο που έγινε απονομή χρυσού δίσκου εδώ πολλές βδομάδες, τα charts και οι επίσημοι κατάλογοι της IFPI ακόμα δεν τον εμφανίζουν ως Gold.. Απάντηση του τεχνικού προϊσταμένου της IFPI Greece σε σχετικό e-mail, έλεγε τα εξής:

"Οι απονομές που εμφανίζονται στα charts είναι αυτές που έχουν γίνει επίσημα, μετά από ειδικό έλεγχο της εταιρίας ορκωτών ελεγκτών Deloitte που συντάσσει και τα charts.

Οποιαδήποτε άλλη απονομή δεν θεωρείται επίσημη από πλευράς IFPI και δεν εμφανίζεται στα charts."

Τελικά ο "Τραγούδια με ουσίες" θεωρείται χρυσός δίσκος?

Share this post


Link to post
Share on other sites
Μήπως να ενημερωθεί η εταιρία για τα τερτίπια τους;;

Ενημερώθηκε. :music:

Και τι σου απαντήσανε Θάνο;

Share this post


Link to post
Share on other sites

Ooooh, I'm so excited. My copy of the CD/DVD arrived in the post today.....

Many thanks to whoever had the foresight to make it an "all-region" DVD

:razz:

Share this post


Link to post
Share on other sites

Μια νέα κριτική για το CD από το avopolis:

http://www.avopolis.gr/greviews/default.asp?ID=4724

Ίσως να θεωρούσατε κι εσείς, όπως κι εγώ, ότι η διάδοση και η ευρεία αποδοχή της ρεμπέτικης κουλτούρας αποφόρτισε τα λεγόμενα «χασικλίδικα» τραγούδια (και γενικά τα τραγούδια του παρελθόντος γύρω από τις ναρκωτικές και αλκοολούχες ουσίες) από τον περιθωριακό τους χαρακτήρα και την υποτίμηση, αφήνοντας μόνη τη μουσική αξία όσων από αυτά είχαν τελοσπάντον και τέτοια αξία να λάμψει στον χρόνο. Να όμως που η συναυλία την οποία διοργάνωσε πέρυσι το καλοκαίρι ο Παναγιώτης Κουνάδης ώστε να τιμήσει την αφρόκρεμα αυτών των τραγουδιών (όχι μόνο από τον αυστηρά ρεμπέτικο χώρο) προξένησε αντιδράσεις. Όποιος διάβασε το σχετικό άρθρο της καλής κριτικού της Ελευθεροτυπίας Ναταλί Χατζηαντωνίου είναι ενήμερος για τις αποχωρήσεις στο διάλειμμα της παράστασης και για τα εξ αμάξης τα οποία έσυραν ορισμένοι, τόσο στον Υπουργό Πολιτισμού Γιώργο Βουλγαράκη, όσο όμως και στους συντελεστές της παράστασης: «Θα θελες να πέσει ο γιος σου στην ηρωίνη;», ρώτησε εκνευρισμένος ένας τον Βουλγαράκη, ενώ ένας άλλος αναρωτήθηκε φωναχτά αν ο Νταλάρας «έχει τσίπα», για να αλιεύσω δύο μόνο από τα όσα φαιδρά ελέχθησαν. Λόγια, βέβαια, τα οποία περισσότερο φανέρωσαν πράγματα για όσους τα είπαν, παρά για τον Παναγιώτη Κουνάδη, που οργάνωσε την παράσταση Όταν Συμβεί Στα Πέριξ: Τραγούδια Για Τσίλιες...Και Μία Νύχτες, για το Φεστιβάλ Αθηνών που τη φιλοξένησε, για τον Γιώργο Νταλάρα που πρωταγωνίστησε, ή για την Εστουδιαντίνα Νέας Ιωνίας Μαγνησίας και τους Στέλιο Βαμβακάρη, Χρήστο Θηβαίο, Ζαχαρία Καρούνη, Χαρά Κεφαλά, Νίνα Λοτσάρη, Θέμη Σερμιέ, Ασπασία Στρατηγού, Μπάμπη Τσέρτο και Μάρθα Φριντζήλα, οι οποίοι συμμετείχαν.

Όλοι οι παραπάνω έστησαν μια ωραία συναυλία-αφιέρωμα στις ουσίες, φροντισμένη στην εντέλεια και με ωραίες εναλλαγές τραγουδιών από πολλούς μουσικούς χώρους όχι μόνο ρεμπέτικα δηλαδή, μα και ελαφρά, τραγούδια της σκηνής και της επιθεώρησης, ακόμα και rock, στην περίπτωση του Η του Παύλου Σιδηρόπουλου και του Ένας Νέγρος Θερμαστής Από Το Τζιμπουτί. Συναυλία η οποία πολύ σωστά βρήκε τον δρόμο της δημοσίευσης, σε μια έκδοση υποδειγματική, με διπλό cd, dvd, συνοδευτικά κείμενα και τους στίχους όλων των τραγουδιών, όπως και την ημερομηνία της πρώτης τους εκτέλεσης. Μπορεί όλα αυτά να εκδόθηκαν τελικά υπό το όνομα του Γιώργου Νταλάρα, προτού όμως σπεύσουν ορισμένοι...βιαστικοί να αρχίσουν τις γνωστές αντι-νταλαρικές τους κορώνες, ας κάνουν τον κόπο να δούνε τα όσα έκανε εδώ: τραγούδησε, έπαιξε ως απλός μουσικός, ανέλαβε τις ενορχηστρώσεις, διεύθυνε την παραγωγή της ηχογράφησης, επιμελήθηκε δε ακόμα και τη μουσική διδασκαλία.

Από εκεί και πέρα υπάρχουν, ασφαλώς, τα συν και τα πλην, όπως σε κάθε συναυλία. Χωρίς βέβαια να γνωρίζω το παρασκήνιο της επιλογής των προσώπων ή να θέλω να υπονοήσω πως δεν στάθηκαν αξιοπρεπέστατα στη σκηνή του Ηρωδείου, νομίζω ότι θα μπορούσαν να βρίσκονται άλλοι τραγουδιστές στη θέση των καλών μα άγουρων ακόμα Ασπασίας Στρατηγού και Ζαχαρία Καρούνη ή του μερακλή Μπάμπη Τσέρτου, τον οποίο εκτιμώ ως μουσικό, σπάνια όμως νομίζω πως διακρίνεται για τις ερμηνευτικές του δεξιότητες. Κακώς, επίσης, πέρασαν θεωρώ στον δίσκο τα τραγούδια Παλιά Στρατώνα, ’λα!, Το Τελευταίο Τραμ και το Για Τα Μάτια Π Αγαπώ όχι γιατί δεν είναι υπέροχα, αλλά γιατί, εφόσον επιλέχθηκε να τραγουδηθούν από όλους μαζί τους συμμετέχοντες, περισσότερο εξυπηρέτησαν μια αμιγώς σκηνική σύμβαση, παρά αντιμετωπίστηκαν ως τραγούδια, όπως οι υπόλοιπες επιλογές.

Στα συν τώρα πρέπει να τοποθετηθεί πρώτα και κύρια ο Γιώργος Νταλάρας, ο οποίος παρέδωσε ωραίες εκτελέσεις σε πολλά τραγούδια, από τα οποία έτσι πρόχειρα διαλέγω, χάριν συντομίας, τη Λιτανεία Του Μάγκα του Βασίλη Τσιτσάνη (κορυφαία του στιγμή στη συναυλία), τη Φωνή Του Αργιλέ του Βαγγέλη Παπάζογλου ή τα λιγότερο γνωστά Μαστουριά και Είμαι Πρεζάκιας. Οπωσδήποτε κατόπιν η Εστουδιαντίνα, η οποία μπορεί συγκριτικά με την πρώτη της εμφάνιση στα πράγματα να «λείανε» λίγο την ηχητική της προσέγγιση (θέλοντας ίσως να μην ακούγεται απλώς αναβιωτική;), έχει όμως αναμφίβολα εξελιχθεί σε μια εξαιρετική ορχήστρα, που όμοιά της δεν νομίζω πως υπάρχει στα σημερινά πράγματα. Αλλά και ο Στέλιος Βαμβακάρης ήταν στα συν της παράστασης, κομίζοντας όχι μόνο την παρουσία του μα και κάτι από τη δωρικότητα του πατέρα του (ειδικά στον Μαστούρα), όπως ήταν και η Νίνα Λοτσάρη με τη Χαρά Κεφαλά, οι οποίες έλαμψαν στο δικό τους περιβάλλον, αποδίδοντας τις πιο ελαφρές-επιθεωρησιακές στιγμές, και ήταν βέβαια και η Μάρθα Φριντζήλα: τολμώ, μάλιστα, να πω πως αυτή έκλεψε την παράσταση, τόσο με τη γνήσια λαϊκή λεβεντιά με την οποία είπε το Νέοι Χασικλήδες, όσο και με τον λιτό και προσωπικό τρόπο που διάλεξε για να πει την Ταμπακιέρα, δείχνοντας επίγνωση του πόσο καταστροφικό θα ήταν (για την οποιανδήποτε τραγουδίστρια) να δοκιμάσει να αναμετρηθεί με τη Σοφία Βέμπο στο δικό της «γήπεδο».

Share this post


Link to post
Share on other sites

Κριτική για τον δίσκο από ένα blog:

Γιώργος Νταλάρας: Τραγούδια με Ουσίες

Αν βαριέμαι κάτι στις συζητήσεις για τους δίσκους του Γιώργου Νταλάρα είναι ότι όλο και πιο σπάνια ασχολούνται με τον δίσκο, τα τραγούδια, τις ερμηνείες, και αναλώνονται σε συζητήσεις περί του ίδιου του Νταλάρα. Το δηλώνω εξ αρχής: Δεν με ενδιαφέρει ο χαρακτήρας του ανδρός, δεν με νοιάζει αν είναι καλός, κακός, φαταούλας ή οτιδήποτε άλλο. Στο κείμενο αυτό με ενδιαφέρει ο συγκεκριμένος δίσκος.

Τα Τραγούδια με Ουσίες είναι η ηχογράφηση της καλοκαιρινής μουσικής παράστασης που δόθηκε στο Ηρώδειο με τραγούδια με θέμα παράνομες και νόμιμες ουσίες -κατά την έκφραση των συντελεστών. Φυσικά την μερίδα του λέοντος καταλαμβάνουν τα ρεμπέτικα. Αυτά άλλωστε και τα πιο ενδιαφέροντα μουσικά, στιχουργικά, υφολογικά. Παρεμβάλλονται και κάποια επιθεωρησιακά και ελαφρά προπολεμικά τραγούδια με χασιστική θεματολογία, ενώ λέει κι ο Θηβαίος 2-3 καινούργια ροκάδικα στο τέλος. Δεν μου άρεσαν. Δεν είχε κανένα νόημα να κολλήσουν και έξι ή εφτά τραγούδια από άλλα είδη για να δοθεί η εντύπωση μιας ευρύτερης εργασίας. Είμαι βέβαιος ότι η λύση θα δοθεί από τους ακροατές του CD, οι οποίοι θα προσπερνάνε τα άσχετα για να ακούσουν το ζουμί. Και το ζουμί είναι τα ρεμπέτικα, σμυρναίικα και πειραιώτικα, τραγούδια.

Έχω πρόβλημα με τις ζωντανές ηχογραφήσεις. Δεν μου αρέσουν. Και ειδικά σε τέτοιες δουλείες, που είναι ολοκληρωμένες, δεν καταλαβαίνω γιατί πρέπει να ακούμε σαν πρόλογο και επίλογο κάθε τραγουδιού τα χειροκροτήματα. Δεν ξέρω, δεν καταλαβαίνω γιατί ο Νταλάρας δεν μπαίνει στο στούντιο για τα παλιά τραγούδια, αλλά μόνο για τους τραγικούς ποπ δίσκους που βγάζει τελευταία. Κι έπειτα, αυτά τα τραγούδια, τα χασικλίδικα είναι τραγούδια που απαιτούν κλειστούς χώρους, μικρά ακροατήρια. Εχεμύθεια. Το τραγούδισμά τους σε ένα κατάμεστο Ηρώδειο είναι προδοσία. Πόσο μάλλον η ηχογράφησή τους σε έναν τέτοιο θηριώδη χώρο.

Είναι όμως ωραία να ακούς τον Νταλάρα να τραγουδάει παλιά λαϊκά τραγούδια. Τα ξέρει καλά, ξέρει πώς τραγουδιούνται, ξέρει τις απαιτήσεις τους, ξέρει να τοποθετεί τη φωνή του, ξέρει να τα φωτίζει κι από άλλες μεριές. Έτσι τραγουδάει εδώ ο Νταλάρας, με γνώση. Λέει κάποια τραγούδια που τα είχε ξαναπεί στο παρελθόν (Ο Ξέμαγκας, Η φωνή του αργιλέ, Η λιτανεία του μάγκα) και πολλά για πρώτη φορά. Ξεχωρίζω την Υπόγα, το Ηρωίνη και Μαυράκι, Σούρα και Μαστούρα, Το παράπονο του δερβίση, τον Μάγκα του Βοτανικού, με τα πρώτα λόγια που είχε βάλει ο Περιστέρης, που τραγούδησε ο Κασιμάτης. και το Κουβέντες με το Χάρο, αυτό το λέει όπως το ηχογράφησε ο Τούντας, και όχι με τον αμανέδικο τρόπο που επικράτησε αργότερα.

Τραγουδάει και ο Τσέρτος κάποια τραγούδια, μεταξύ των οποίων και το Πέντε μάγκες στον Περαία -δεν ξεχωρίζει. Η κοπέλα που λέει το Ούζο, μορφίνη και χασίς, η Μάρθα Φριντζήλα, είναι πολύ καλή. Ο Θέμης Σερμιέ λέει τον Κοχλιαράκια με εντελώς άνοστο τρόπο. Εννοείται ότι η ορχήστρα είναι εξαιρετική. Οι ενορχηστρώσεις κάπως παραφορτωμένες για τα γούστα μου, αλλά αυτό ίσως να μην λέει και τίποτα. Ο ήχος κρυστάλλινος.

Την επιλογή των τραγουδιών την έκανε ο Νταλάρας με τον Παναγιώτη Κουνάδη. Είπα και προηγουμένως ότι το ξεχείλωμα στην οπερέτα, τα ελαφρά, τα ροκ δεν μου άρεσε. Κι αποτελεί έλλειψη, κατά τη γνώμη μου, που δεν βρέθηκε χώρος για τον Πόνο του Πρεζάκια του Γιοβάν Τσαούς και για 1-2 ακόμα του Μάρκου.

To blog περιέχει και 28 σχόλια, τα οποία μπορείτε να διαβάσετε ολόκληρα εδώ:

http://fvasileiou.wordpress.com/2008/04/18...oydia-me-ousie/

Share this post


Link to post
Share on other sites

Ακούγοντας σήμερα πάλι αυτήν την εξαιρετική δουλειά σκέφτηκα πως λόγω του ιδιαίτερου περιεχομένου της ότι θα ήθελα να διαβάσω το σχόλιο του Σιδερή. Γι αυτό και την ανέσυρα στην "επιφάνεια".

Το λέω αυτό γιατί γνωρίζω πως ο Σιδερής είναι ο πλέον κατάλληλος να κρίνει οπερέτες και σχετικά τραγούδια γιατί νομίζω πως τα ξέρει καλύτερα απο όλους μας. Εδώ που οι περισσότεροι ρέπουμε πως το Ρεμπέτικο, λίγο πολύ μας "ξύνισαν" οι οπερέτες και ίσως επειδή δεν το ξέρουμε το είδος να τις αδικήσαμε...

Share this post


Link to post
Share on other sites

Ευχαριστώ για το ενδιαφέρον, αλλά δε νομίζω ότι είμαι ο πλέον κατάλληλος για να σχολιάσω τέτοιου είδους ερμηνείες, καθότι απέχω κάπως από την κλασσική μουσική, πολύ δε περισσότερο από την όπερα. Απ' όσο γνωρίζω, η οπερέτα έχει πιο ελαφριά θεματολογία από την όπερα, κάτι που νομίζω ότι αντανακλάται και στα μουσικά της μέρη.

Το ότι στις βραδιές αυτές ακούστηκαν τραγούδια για "ουσίες" και από άλλα είδη εκτός του ρεμπέτικου ρεπερτορίου ή και από άλλες εποχές, φαντάζομαι ότι έγινε ακριβώς για να καλυφθούν μουσικά και κοινωνιολογικά περισσότερες πτυχές του θέματος και, αυτό προσωπικά, δε μ' ενόχλησε καθόλου.

Τώρα, σχετικά με τις ερμηνείες, πάντοτε προσπαθούσα να διαχωρίσω το κάθε τραγούδι από τον τρόπο ερμηνείας του. Ο οπερετικός τρόπος ερμηνείας κάποιων τραγουδιών δεν είναι πολύ κοντά στα γούστα μου. Με τις οπερέτες έχω ασχοληθεί πιο πολύ για λόγους έρευνας καθώς στις καντάδες, στις οπερέτες, στις πρώτες επιθεωρήσεις, στο παλιό αθηναϊκό τραγούδι, βρίσκουμε τις ρίζες του ελαφρού τραγουδιού. Με ενδιαφέρουν δηλαδή περισσότερο ερευνητικά, παρά ως άκουσμα. Φυσικά πολλά τραγούδια τους είναι θαυμάσια και μπορούν να τραγουδηθούν από σημερινές φωνές (όπως έχει γίνει άλλωστε), χωρίς αυτόν τον "κλασσικό" τρόπο ερμηνείας, αλλά και χωρίς να αλλοιωθεί η ομορφιά τους. Τραγούδια, για παράδειγμα, όπως η "Ριρίκα" ή το "Η καρδιά μου πονεί για σας" έχουν νικήσει το χρόνο και τα ξέρουν πολλοί ως σήμερα.

Αυτό που κατάφεραν τότε σπουδαίες φωνές όπως η Βέμπο ήταν ότι μπόρεσαν να δείξουν στον κόσμο ότι το ελαφρό τραγούδι μπορεί να υπάρξει και να τραγουδηθεί πιο "ανθρώπινα" και εκτός των μεγάλων σκηνών. Έκαναν τον πολύ κόσμο να καταλάβει ότι και το ελαφρό τραγούδι μπορούσε να γίνει μέρος της καθημερινότητάς του, παρόλο που, από τη φύση του, δεν ήταν ταγμένο, όπως το ρεμπέτικο, στον προβληματισμένο στίχο ή στα κοινωνικά θέματα. Έτσι, μπορούσε πλέον να βρει κάποιος στη δισκογραφία τραγούδια που πρωτοακούστηκαν σε οπερέτες να είναι πλέον τραγουδισμένα με πιο απλό και πιο προσιτό τρόπο για το ευρύ κοινό και από καλλιτέχνες που δεν είχαν σχέση με την οπερέτα.

Τέλος, και πάλι ευχαριστώ που ζητάτε τη γνώμη μου, θέλω όμως να τονίσω ότι αυτή έχει την ίδια βαρύτητα με οποιουδήποτε άλλου. Οι πληροφορίες γύρω από ένα τραγούδι έχουν να κάνουν φυσικά με τη γνώση, το πώς όμως "μιλάει" το κάθε τραγούδι στον καθένα από εμάς έχει να κάνει αποκλειστικά με τη δεκτικότητα και την ψυχούλα μας κι εδώ είναι που διαχωρίζεται η γνώση από τη γνώμη. Στην παρέα αυτή βρίσκομαι για να μοιραστώ απόψεις και να μάθω. Δε βρίσκομαι ως δάσκαλος ή ως αυθεντία, αλλά ως μαθητής (ο "φαλακρός μαθητής" συγκεκριμένα).

Share this post


Link to post
Share on other sites

Γιώργος Νταλάρας – «Τραγούδια Με Ουσίες» (2008)

 

Υπογράφει: Κώστας Μπαλαχούτης
04/03/2013

 

http://www.ogdoo.gr/portal/index.php?option=ozo_content&perform=view&id=5800&Itemid=40

1 person likes this

Share this post


Link to post
Share on other sites

Δεν ένιωσα πάντως με αυτόν τον δίσκο να με αγγίζει η φράση  ''ο χρόνος αφήνει μοιραία τα σημάδια του''. Διαφωνώ με τον τρόπο προσέγγισης.Σε αυτόν τον δίσκο αλλού εστιάζεις και -κυρίως- στην τόλμη και στη διάθεση της έκδοσης του δίσκου. Εν πάσει περιπτώσει.

Share this post


Link to post
Share on other sites

Ναι αλλά εμένα μου αρέσει στο σύνολό του αυτό που λέει: 

Μπορεί ο χρόνος να αφήνει μοιραία τα σημάδια του, ενδεχομένως να υπάρχουν και κάποιες λάθος επιλογές, όμως η ουσία του Νταλάρα είναι και πάλι εδώ, στις χαμηλές νότες, στο εντυπωσιακό φινάλε κάποιων τραγουδιών, στις απρόσμενες τσαλκάντζες, στη μαστοριά και τη γλύκα με τις οποίες ντύνει τις λεπτομέρειες, στη βιωματική αγάπη και γνώση που έχει με το λαϊκό τραγούδι. 

 

Και μπορώ να καταλάβω και τι εννοεί το Μπαλαχούτης. Αλίμονο αν δεν αναγνωρίζουμε σημάδια του χρόνου στη φωνή του Νταλάρα (όχι συγκριτικά με άλλους, αν σκεφτούμε έτσι είναι σίγουρα ελάχιστα). Η ουσία των όσων λέει είναι στη συνέχεια. 

Share this post


Link to post
Share on other sites

Επέτρεψέ μου, Μάρω, να έχω μία άλλη άποψη. Όχι γιατί δεν έχει αφήσει σημάδια ο χρόνος αλλά για το πώς τονίζονται κάποια πράγματα.''Μοιραία'' τονίζονται.Ειδικά για την κατηγορία των ''εντέχνων''. Ξαναλέω πως δεν μου αρέσει το ναι μεν αλλά. Κι επιπλέον αυτό που είχα ξαναγράψει πριν από καιρό. Ο χρόνος αγγίζει κι άλλους συνομήλικους του Νταλάρα αλλά εκεί δεν αναφέρεται καν. Και δεν εννοώ τους συνομήλικους του έντεχνου γιατί εκεί πιο αβίαστα του βγαίνει η κριτική. 

1 person likes this

Share this post


Link to post
Share on other sites

Το οτι ο χρονος αφηνει τα σημαδια του σε ολους ειναι κατι αυτονοητο. Βιολογικη φθορα. Οταν το αναφερεις και μαλιστα σε τοσο συντομο κειμενο,σημαινει οτι θες να το τονισεις.

Share this post


Link to post
Share on other sites

έχω ανεβάσει το "κουβέντα με τον χάρο" στο youtube και γράφω: Εισαγωγή βιολί:  Χρήστος Δασκαλόπουλος.

 

Όμως σε ένα σχόλιο ένας χρήστης μου γράφει: Δεν είναι ο δασκαλόπουλος αυτός που ακούγεται, στη διόρθωση στο στούντιο που έγινε, βιολί έπαιξε ο Μαρινάκης !!  :wow:  :whistling2:  :whistling2:  :what:  :what:  :giggle:  :giggle:

2 people like this

Share this post


Link to post
Share on other sites
Guest
You are commenting as a guest. If you have an account, please sign in.
Reply to this topic...

×   You have pasted content with formatting.   Remove formatting

×   Your link has been automatically embedded.   Display as a link instead

Loading...