Alona

Τι θα πει έτσι είναι

232 posts in this topic

Ποτέ δεν πρέπει να ήταν εύκολο να είσαι ο Γιώργος Νταλάρας, σίγουρα όμως η χρονιά που έφυγε έκανε τη θέση του σπουδαιότερου εν ζωή Έλληνα ερμηνευτή (ανεξαρτήτως φύλου) λιγότερο αξιοζήλευτη από ποτέ. Τα γνωστά σοκαριστικά γεγονότα της περασμένης άνοιξης δεν άφησαν ανεπηρέαστους όσους τα είδαν εξ αποστάσεως, πόσο μάλλον τον ίδιο που υπήρξε στο επίκεντρό τους. Και καθώς τον βλέπεις στο εξώφυλλο του νέου δίσκου του, σε μια γκρίζων αποχρώσεων φωτογραφία με τα χέρια σταυρωμένα κι ένα αχνό μειδίαμα στα χείλη, νιώθεις ότι αυτή είναι η απάντησή του στις φασιστικές επιθέσεις: στωικότητα και βουτιά στη δουλειά. Όπως πάντα δηλαδή.

Οι αποχρώσεις του εξωφύλλου αντικατοπτρίζονται και στο περιεχόμενο του δίσκου, για τον οποίο κύριος υπεύθυνος είναι ο Νίκος Αντύπας, συνθέτης και ενορχηστρωτής των 10 τραγουδιών που περιλαμβάνονται εδώ. Κυριότερο «γαλόνι» του, ότι κατάφερε στο παρελθόν να μας επανασυστήσει τη Χαρούλα Αλεξίου και την Άλκηστη Πρωτοψάλτη• πιο αναγνωρίσιμο χαρακτηριστικό του, μια πολύ συγκεκριμένη αντίληψη περί ήχου. Αυτή ακριβώς η αντίληψη είναι που ευθύνεται για τη γκρίζα ατμόσφαιρα του Τι Θα Πει Έτσι Είναι, η οποία, κατά τη γνώμη μου, αποτελεί κι ένα από τα μειονεκτήματά του: ο ήχος του Αντύπα φαίνεται δηλαδή πως με τα χρόνια «κλείνει» αντί να «ανοίγει». Κι εδώ ακούγεται πιο τσίγκινος και εμμονικός από ποτέ, σαν να στήθηκε σε κάποιο οικιακό στούντιο και όχι στο λουσάτο Odeon.

Στον συνθετικό πάντως τομέα, ο τέως ντράμερ των Socrates τα καταφέρνει σαφώς καλύτερα και δίνει στον Νταλάρα μερικές δυνατές μελωδίες, όπως π.χ. στα "Εγώ Ήμουν Εσύ" και "Στον Κόσμο Σου (Μια Μέρα Θα Χωρέσω)". Σχεδόν σε όλα τα τραγούδια βρίσκει κανείς ενδιαφέρουσες στιγμές, ένα ζεστό, ραδιοφωνικό ρεφρέν εδώ ("Ξέχνα Τις Αναμνήσεις"), ένα όμορφο κουπλέ εκεί ("Κόψε"). Σε αρκετές περιπτώσεις, από την άλλη, νιώθεις ότι δεν επιτυγχάνεται η συνθετική ολοκλήρωση: για παράδειγμα στην "Αριστερόχειρη", όπου η απλότητα και η ζεστασιά του κουπλέ πάει στράφι καθώς ακολουθείται από ένα εκβιασμένης συγκινησιακής φόρτισης, ψευδο-οπερετικό ρεφρέν. Δεν μπορείς, επίσης, να προσπεράσεις τη συνθετική αμηχανία που διέπει το "Εισιτήριο" ή την πασέ έθνικ ποπ του "Τι Θα Πει Έτσι Είναι" ούτε, όμως, να παραλείψεις να αποδώσεις τα εύσημα για τη λιτή και απόλυτα ταιριαστή προσέγγιση στα "Σπίτια".

Σε ό,τι αφορά τους στιχουργούς που κλήθηκαν να γράψουν τα λόγια για την εν λόγω δουλειά, έκαναν νομίζω αρκετά καλά τη δουλειά τους, βάζοντας στο στόμα του Νταλάρα λόγια τα οποία επιχειρούν μεν να μιλήσουν για το σήμερα, αλλά σε πολλές περιπτώσεις περνάνε και ως αυτοβιογραφικά. Ο καθένας βέβαια το έκανε με τον δικό του τρόπο: πιστός στον... εαυτό του ο Μάνος Ελευθερίου, επαρκέστατος αν και κάπως αγνώριστος ο Γεράσιμος Ευαγγελάτος, ευρηματικός ο Μιχάλης Γκανάς (ειδικά στο "Αριστερόχειρη"), καίριος ο Άρης Δαβαράκης και ευχάριστα ενδιαφέρων –και μακριά από τις ευκολίες στις οποίες συχνά καταφεύγει– ο Νίκος Μωραΐτης.

Όσο για τον ίδιο τον Νταλάρα, κινήθηκε στο Τι Θα Πει Έτσι Είναι με τον αναμενόμενο τρόπο του. Η εμπειρία αλλά και η αναπόφευκτη φθορά που φέρνει ο χρόνος τον έχουν οδηγήσει στο ξεφλούδισμα του ερμηνευτικού «κρεμμυδιού» και τα αποτελέσματα αποδεικνύονται παραπάνω από ευχάριστα, καθώς λείπουν εδώ από τις ερμηνείες του οι πολλοί λαρυγγισμοί και τα πολλά βιμπράτα, όσα κούρασαν μια εποχή ακόμα κι εμάς που τον αγαπάμε. Σε μια-δυο περιπτώσεις μόνο, στις οποίες οι μελωδίες τού δίνουν αβάντα, δεν καταφέρνει να αντισταθεί στο να βάλει μπροστά τη «φωνάρα», τη στιγμή που η αισθητική του τραγουδιού επιτάσσει διαφορετική προσέγγιση.

Παρά τις γκρίνιες μου, το πρόσημο για το νέο άλμπουμ του Γιώργου Νταλάρα είναι σαφώς θετικό. Πρόκειται για μια δουλειά καλοδεχούμενη και απείρως προτιμότερη από τους πολυσυλλεκτικούς αχταρμάδες του πρόσφατου παρελθόντος ή από τη νιοστή ζωντανή ηχογράφηση/αφιέρωμα. Παραμένει βέβαια ένα απωθημένο που, φαντάζομαι, μοιράζομαι και με άλλους: να δούμε –έστω για μία φορά– τον Νταλάρα να ξεχνά τον περιβόητο και «δίκοπο» επαγγελματισμό του και να αδιαφορεί για το πώς θα ικανοποιήσει τις ορδές των οπαδών του, επιλέγοντας ένα πραγματικό καλλιτεχνικό ρίσκο, μια πραγματικά καινούρια κατεύθυνση. Γιατί, ας μη γελιόμαστε, ένα άλμπουμ όπως το Τι Θα Πει Έτσι Είναι, παρότι διαθέτει τις στιγμές του, ούτε πρόταση αποτελεί, ούτε κάτι πραγματικά νέο έχει να προσφέρει.

Και στις ενδεχόμενες αντιρρήσεις όσων θα πουν «μα τι είναι αυτά που ζητάς τώρα, ο Νταλάρας έτσι ήταν πάντα κι έτσι είναι», απαντώ δια της ερωτήσεως: τι θα πει, δηλαδή, «έτσι είναι»;

http://www.avopolis....-01-14-03-16-48

1 person likes this

Share this post


Link to post
Share on other sites

Θεωρώ πως αυτή είναι σωστή κριτική. Άσχετα αν διαφωνώ σε κάποια συγκεκριμένα σημεία φαίνεται πως ο άνθρωπος άκουσε τον δίσκο, δεν κάνει εξυπνακίστικες αναλύσεις και καταθέτει την άποψή του κόσμια, με σεβασμό κι όχι με αυτό τον απεχθέστατο εξυπνακισμό που τείνει να γίνει καθεστώς.

3 people like this

Share this post


Link to post
Share on other sites

Πάλι συμμετέχει ο Γιώργος Νταλάρας
Πέμ, 28/02/2013 - 17:50


 

«…για όσους αγαπούν, αλλά κι όσους πικραίνονται… χωρίς να κρύβομαι πίσω από δάφνες του χτες»


 

Του Δημήτρη Παπανικολάου
 
Ίσως κάποιοι να μην το πήραν χαμπάρι. Όμως ο Γιώργος Νταλάρας τους δυο τελευταίους μήνες έβγαλε καινούργιο δίσκο. Αλήθεια. Ο τίτλος του, μάλιστα, έχει και εσάνς αντιμνημονιακή: Τι θα πει έτσι είναι. Χωρίς σημείο στίξης. Με ερωτηματικό, θα μπορούσε να ζητάει το λόγο, διεκδικητικά. Με τελεία, να εξηγεί διδακτικά. Χωρίς τίποτα και άρα ανάμεσα στα δύο, έτσι που το διαβάζεις στο εξώφυλλο του δίσκου, καταλήγει κλασικός νταλαρισμός. Όπου νταλαρισμός, θυμίζω, η τέχνη του να ισορροπείς στο ήξεις αφήξεις, όπως ακριβώς το εξέλιξε ο τραγουδιστής τις τελευταίες δεκαετίες: από στήσιμο μέχρι επιλογή υλικού, από συνέντευξη μέχρι ντύσιμο και μαλλί, από ενορχήστρωση μέχρι τραγούδι, από πολιτική μέχρι ερμηνεία. Τι θα πει έτσι είναι… Όποιος θέλει απάντηση, ξέρει ότι απ΄τον Νταλάρα δεν θα τη βρει. Ιστορικά, πολιτισμικά και ιδεολογικά, άλλη είναι η εξειδίκευσή του, όπως αφοπλιστικά επαναλαμβάνει κι ένα από τα καινούρια του τραγούδια: «Εγώ δεν έχω εαυτό, δεν έχω εγώ σου λέω/ εγώ δεν έχω εαυτό δεν ζω από μόνος μου ζωή/ εγώ ήμουν εσύ, εγώ ήμουν εσύ».
 
Από μια άποψη λοιπόν, το δίσκο αυτό τον βλέπει κανείς ως κίνηση αναμενόμενη. Ο Νταλάρας για δεκαετίες προσπαθεί να πιάσει αυτό που θεωρεί το κλίμα της εποχής, μαζί και το φύσηγμα του ανέμου της. Στρατηγική που κάποτε είχε καταστήσει το «συμμετέχει ο Γιώργος Νταλάρας» το πιο γνωστό σύντομο ανέκδοτο. Το σκληρό χειμώνα του 20112-13 ο Νταλάρας φωτογραφίζεται έτσι, αναμενόμενα, με ελαφρά αντιστασιακό φουλάρι στο εξώφυλλο, ενώ ο τίτλος ακριβώς δίπλα, αυτό το «Τι θα πει έτσι είναι», είναι γραμμένος σαν σύνθημα σε τοίχο. Το έτσι με γράμματα κόκκινα. Και ο Γιώργος Νταλάρας σε μια ακόμα άσκηση συμμετοχής.
 
Από την άλλη όμως, η κίνηση έχει και μια πλευρά, όσο και να το κάνεις, αναπάντεχη. Εδώ ο κόσμος χάνεται, και ο Νταλάρας ξαναβγάζει δίσκο – και μάλιστα φασόν (περί αυτού, παρακάτω). Καλά, δεν κατάλαβε τίποτα ο εθνικός τραγουδιστής από τα γιουχαΐσματα των προεκλογικών του συναυλιών πέρσι το Μάιο; Ίσως, πάλι, κάτι να κατάλαβε… Κι αυτό είναι που κάνει τη δουλειά αυτή να αποκτά και μια άλλη πλευρά, που την καταλαβαίνεις όσο περισσότερο την ακούς, κι είναι μια πλευρά που –ξαφνικά συνειδητοποιείς– εκφράζει κάτι πολύ γενικότερο: διότι εκτός από κίνηση αναμενόμενη και αναμενόμενα καιροσκοπική, κίνηση αναπάντεχη και κίνηση εκνευριστική, ο δίσκος αυτός είναι επίσης, σε όλα του τα επίπεδα, και μια κίνηση απόγνωσης. Πρώτη φορά τόσο πολύ, πρώτη φορά τόσο ξεκάθαρα.
 
Μπορεί κανείς να το καταλάβει καλύτερα παρακολουθώντας τις εξηγήσεις του ίδιου του καλλιτέχνη, στη συνέντευξη Τύπου που υπάρχει στο youtube:
 
«Εμείς θα συνεχίσουμε να κάνουμε δίσκους… δεν ξέρουμε να κάνουμε και τίποτα άλλο. Αυτή είναι η δουλειά μας… Επειδή η ζωή συνεχίζεται… θα ήταν περίεργο να στερήσουμε… από τον κόσμο αυτό που θέλει να ακούει, και πιστεύει ότι τον βοηθάει, του δίνει παρηγοριά και ελπίδα μέσα σε αυτές τις σκληρές μέρες που ζούμε εδώ και τρία χρόνια». Και λίγο μετά: «Ελπίζω, σε όσους αρέσει αυτός ο δίσκος, να του δώσετε το κατάλληλο σπρώξιμο. Αν βλέπετε παράνομες πωλήσεις στους δρόμους ή και αλλού [σ.σ. εννοεί filesharing στο διαδίκτυο], ξανασκεφτείτε το. Μην ξεχνάτε ότι εγώ ο ίδιος μπορεί να μην έχω τόσο μεγάλη ανάγκη όσο άλλοι –αν και τώρα τα πράγματα είναι μια αλυσίδα που παρασέρνει όλους σε αυτήν την παράξενη καθημερινότητα–, αλλά να ξέρετε ότι οι άνθρωποι που αγαπάτε και σέβεστε, οι μουσικοί, οι οργανοπαίχτες, οι ποιητές, οι στιχουργοί, δεν έχουν πια δικαίωμα να εισπράττουν απ’ τη δουλειά τους, γιατί δεν τους βοηθάτε όσο θα ’πρεπε. Αν θέλετε, ξανασκεφτείτε το».
 
Εδώ δεν μιλάει απλά ένας μουσικός που συνειδητοποιεί ότι ξαφνικά λεπτύνανε οι αγελάδες ακόμα και για τον ίδιο. Μιλάει, και τα χάνει, κάποιος που φαίνεται να συνειδητοποιεί ότι όλα όσα ο ίδιος πολύ εκπροσώπησε, έχουν αρχίσει να καταρρέουν. Πώς τραγουδιέται το τέλος εποχής;
 
Τα δέκα τραγούδια που έγραψε ο Νίκος Αντύπας, σε στίχους των Μάνου Ελευθερίου, Μιχάλη Γκανά, Άρη Δαβαράκη, Γεράσιμου Ευαγγελάτου και του πάντα βολικού Νίκου Μωραΐτη, κάνουν, αν καταλαβαίνω καλά, την προσπάθεια να κλείσουν το μάτι στον Νταλάρα-ως-ιστορία. Αίφνης ένα τραγούδι παραπέμπει μελωδικά στο Σαν παλιό σινεμά [ρεφραίν: «ορκίζομαι στο πλάι σου ν’ αντέξω, μέχρι να διαλυθούν τα παλιά φαντάσματα» – Στον κόσμο σου, στίχοι Γ.Ευαγγελάτου]. Ένα άλλο θυμίζει τον Νταλάρα του Μη μιλάς μη γελάς κινδυνεύει η Ελλάς, ένα άλλο αυτόν του Στην Ελλάδα κάνει κρύο, ένα τρίτο τον Νταλάρα των Latin, ένα τέταρτο είναι σαν σίκουελ του Διδυμότειχο μπλουζ («φίλους δεν είχα να σκεφτώ/ ξεμπέρδεψα με το στρατό/ και πήρα δρόμο/ έβγαλα εισιτήριο, μακρύ ταξίδι ξεκινά» – στ. Ν. Μωραΐτη).  Κι ένα πέμπτο, ίσως το πιο συμπαθές, με τίτλο Γυναίκα αριστερόχειρη και στίχους του Μιχάλη Γκανά, φέρνει στο νου τη Γυναίκα, το μελοποιημένο ποίημα του Καββαδία που είχε γίνει γνωστό στην εκτέλεση του Νταλάρα από τον Σείριο.
 
Δεν λέω και τίποτα καινούργιο εδώ. Ο Νταλάρας έχει πει τόσα πολλά, έχει τόσο συνδεθεί με τόσες πολλές μικροτάσεις της ελληνικής εθνικής δισκογραφίας τα τελευταία σαράντα χρόνια, και τόσο πολύ εξέφρασε την πιο ευανάγνωστη, την πιο στρογγυλεμένη, την πιο αποδεκτή της εκδοχή, που είναι μάλλον αδύνατο κανείς να του γράψει κάτι εντελώς καινούργιο σήμερα. Ό,τι και να του κάνουν, κάπου σ’ έναν παλιό Νταλάρα θα καταλήγουν να παραπέμπουν. Στο τραγούδι μάλιστα με τους στίχους του Μάνου Ελευθερίου, με τίτλο Ξέχνα τις αναμνήσεις, όλη αυτή η αυτοαναφορική διαδικασία φαίνεται ότι παίρνει και το αυτοσυνείδητο σχόλιό της: «πουλάς μελαγχολία, πουλάς αισθήματα/ πουλάς τις αναμνήσεις, πουλάς και βάσανα/ Ξέχνα τις αναμνήσεις, και τα λευκώματα…».
 
Τώρα όλο αυτό, που η δισκογραφική εταιρεία σε άψογο εμπορικό παρλάν προωθεί ως «δίσκο αναφοράς», και «μια μεγάλη συνάντηση», θα μπορούσε να είναι απλώς ένα άλμπουμ που δεν κόλλησε, ένας απλά κακός δίσκος. Η μικρή διακίνησή του, μεταξύ άλλων και στα «παράνομα κανάλια» του ίντερνετ, δείχνει ότι ο κόσμος κάπως έτσι τον κατέταξε. Είναι όμως κάτι περισσότερο.
 
Πάρτε για παράδειγμα το «κοινωνικό» τραγούδι του άλμπουμ, που έχει τίτλο Το τσάμικο τσακίστηκε. Οι αριστοτεχνικοί στίχοι του Μιχάλη Γκανά φέρνουν στο νου τον Νταλάρα της σοσιαλιστικής περιόδου, του Φώντα Λάδη, του Λευτέρη Παπαδόπουλου και του Μάνου Λοΐζου (Πάγωσε η τσιμινιέρα κτλ.) – μαζί και τον Νταλάρα που τραγούδαγε τη Σκόνη των Τερμιτών. Λέει το καινούργιο τραγούδι των Γκανά/Αντύπα: «Γραμμή τα μεροκάματα/ Και μια φορά το μήνα/ Σάββατο βράδυ πήγαινες/ Ν’ ακούσεις τα κλαρίνα… Πώς χώρεσε τόση ζωή/ Σε άβολα δυάρια/ Κι εσύ μετράς την άπλα της/ σε δόσεις και γραμμάρια». Και οι στίχοι μεν μπορεί να κάνουν κοινωνικό σχόλιο. Ακούγοντας όμως αυτό το πολύ γρήγορο, πολύ δημοσιοϋπαλληλικά τραγουδισμένο, πολύ συντηρητικά ηχογραφημένο κομμάτι, το μυαλό σου μόνο σε βαθύ κοινωνικό σχόλιο δεν πάει. Αυτό που σκέφτεσαι αντίθετα, ειδικά εκεί που ο στίχος γυρίζει και λέει «λειψά τα μεροκάματα/ και βράδυ παρά βράδυ», είναι πώς τώρα με την κρίση, πέσανε και τα νυχτοκάματα των αστεριών της νύχτας. Και πώς μαζεύεται πια η νύχτα στο «βράδυ παρά βράδυ», και αν…
 
Γιατί το πιο ενδιαφέρον σ’ αυτόν το δίσκο, αυτό που με κάνει να ασχολούμαι τόσο πολύ μαζί του, είναι ότι δείχνει εντυπωσιακά καλά το πόσο πολύ κουρασμένος, εξαντλημένος έχει γίνει πια αυτός ο παλιός κύκλος της κλασικής (έντεχνης ελληνικής) δισκογραφίας: εξώφυλλο με φωτογραφία τον ερμηνευτή, 10 τραγούδια, ο μεγάλος τραγουδιστής, η μεγάλη συνεργασία, η συνέντευξη Τύπου, τα αδύναμα κομμάτια, τα πιο δυνατά που θα σπρωχτούν, τα κλισέ, τα λίγο λιγότερο κλισέ, τα κουπλέ και τα ρεφραίν, ένα δυο ματζόρε, πιο πολλά μινόρε, μια μικρή μελαγχολία, σε καλή δοσολογία, μια δόση γρήγορο, μια δόση αργό. Ένα στίκερ «όχι στην πειρατεία» – μην κλέβετε, ρε παιδιά, να βγάλει κάτι και ο καλλιτέχνης. Και στο ρεφρέν, όλοι μαζί, κάπου στο τέλος όλοι θα τα βρούμε, κάπου στο τέλος θα επιβιώσουμε. Μιλάμε για όλο αυτό, «το παλιό και δοκιμασμένο υλικό» της ελληνικής δισκογραφίας. Και είναι όλο αυτό που δεν λειτουργεί πια.
 
Στην περίπτωση Νταλάρα, βεβαίως, η υπόθεση γίνεται ακόμα πιο εντυπωσιακή. Διότι σε αυτόν τόσο πολύ βλέπεις το αδιέξοδο στο οποίο έχει φτάσει η ελληνική μουσική παραγωγή, να έρχεται να συνεκφερθεί μαζί με μια σειρά άλλα αδιέξοδα. Το αδιέξοδο, για παράδειγμα, μιας ολόκληρης κουλτούρας που μέχρι τώρα είχε συνηθίσει να νοσταλγεί, σε αιώνια λούπα, τον εαυτό της, και αυτό να το αναπαράγει ως στυλ. Αλλά και το συναφές αδιέξοδο του αφηγήματος «ο τραγουδιστής ως έθνος», το οποίο πεμπτουσιακά εκφράστηκε γύρω από τον Νταλάρα τις τελευταίες δεκαετίες: από τον Νταλάρα των σταδίων, στον Νταλάρα της Κύπρου, κι από τον Νταλάρα του Μεγάρου (με μπαλαλάικες ή χωρίς) στην Νταλάρα της Β’ Αθηνών.
 
Γιατί ο Νταλάρας δεν υπήρξε ο τραγουδιστής του συστήματος, θα ήταν άδικο να υποστηρίξει κανείς κάτι τέτοιο – όσο κι αν ο ίδιος βρέθηκε συχνά κοντά του. Ο Νταλάρας δεν τραγούδησε το σύστημα. Αυτό που τραγούδησε ήταν τη στρατηγική του. Τη λείανση, τον ελάχιστο κοινό παρανομαστή, τον μπανάλ εθνικισμό, τον γλυκό μεγαλοϊδεατισμό, το «αυτά θέλει ο κόσμος» μαζί με το «εγώ είμαι ο κόσμος», τον αισθητισμό του «καημού της ρωμιοσύνης» μαζί με γενναίες δόσεις ανιστορικής αυτοεπιβεβαίωσης, το απ’ έξω κούκλα, την απονεύρωση του δημόσιου και τη δημόσια απλοποίηση του ιδιωτικού, τη λυρική μελλοντικότητα, το τσάι με συμπάθεια, την έντεχνη αποφυγή της ευθύνης.
 
Υπήρξε καλλιτέχνης κλασικός, ακριβώς γιατί υπήρξε καλλιτέχνης καταδικασμένος να επιτύχει. Μέχρις εδώ.

 

http://www.alfavita.gr/arthra/%CF%80%CE%AC%CE%BB%CE%B9-%CF%83%CF%85%CE%BC%CE%BC%CE%B5%CF%84%CE%AD%CF%87%CE%B5%CE%B9-%CE%BF-%CE%B3%CE%B9%CF%8E%CF%81%CE%B3%CE%BF%CF%82-%CE%BD%CF%84%CE%B1%CE%BB%CE%AC%CF%81%CE%B1%CF%82

1 person likes this

Share this post


Link to post
Share on other sites

Alona, ευχαριστώ που το ξαναδημοσίευσες γιατί ήθελα να κάνω ένα σχόλιο πάνω σε κάτι συγκεκριμένο και όλο το ξεχνάω...

«λειψά τα μεροκάματα/ και βράδυ παρά βράδυ»
[...]
Αυτό που σκέφτεσαι αντίθετα, ειδικά εκεί που ο στίχος γυρίζει και λέει «λειψά τα μεροκάματα/ και βράδυ παρά βράδυ», είναι πώς τώρα με την κρίση, πέσανε και τα νυχτοκάματα των αστεριών της νύχτας. Και πώς μαζεύεται πια η νύχτα στο «βράδυ παρά βράδυ», και αν…

 

'ντάξ....!! Ο Μιχάλης Γκανάς θα τραβάει τα μαλλιά του... Ο στίχος δεν είναι "λειψά τα μεροκάματα και βράδυ παρά βράδυ -τελεία." ! Το "βράδυ παρά βράδυ" πάει στο "μ' ένα βαρύ ζεϊμπέκικο κατέβαινες στον Άδη". Αυτό λέει ο στιχουργός και αυτό καταλαβαίνει από τον στίχο όποιος το ακούει .....εκτός από τον κ. λέκτορα νεοελληνικής λογοτεχνίας, παρακαλώ!! :wacko:

2 people like this

Share this post


Link to post
Share on other sites
ευχαριστούμε Χριστιάνα Μιχαηλίδου

 

57140_10151248808142074_483869506_o.jpg

Share this post


Link to post
Share on other sites

ΤΩΡΑ ακούγεται το "Εγώ ήμουν εσύ" στην ΕΡΑ!!!! :walkman:



http://193.43.93.230/ert.php (embedded)
http://www.thepressproject.gr/tvplayer/eranew.php (embedded)
http://ert-live.tv:8000/era.mp3 (με winamp, wmp, vlc κ.ά.)
http://stokokkino.live24.gr/erasport (με winamp, wmp, vlc κ.ά.)

1 person likes this

Share this post


Link to post
Share on other sites

Δυο εξίσου ενδιαφέροντα τραγούδια με τους ίδιους στίχους του Μιχάλη Γκανά, αλλά διαφορετικές μελωδίες και ερμηνείες από τον Δημήτρη Κοντογιάννη και τον Γιώργο Νταλάρα...

 

 

«Παράλληλες ιστορίες» του Μιχάλη Γκανά με Νταλάρα & Κοντογιάννη

 

Γράφτηκε από τον  Θανάσης Γιώγλου

Κυριακή, 26 Απριλίου 2015

 

http://www.ogdoo.gr/diskografia/stigmes/paralliles-istories-tou-mixali-gana-me-dalara-kontogianni

3 people like this

Share this post


Link to post
Share on other sites
Guest
You are commenting as a guest. If you have an account, please sign in.
Reply to this topic...

×   You have pasted content with formatting.   Remove formatting

×   Your link has been automatically embedded.   Display as a link instead

Loading...