Kavafis Project Στη Θεσσαλονίκη (6.11.2013)

[EKOSTEL 8,742]

Το αγάπησα πολύ το ''Kavafis Project''! Ενθουσιάστηκα στην κυριολεξία. Πρόκειται για ιδιοφυές έργο κι ο ερμηνευτής ιδανικός και μοναδικός να φέρει σε πέρας ένα τέτοιο έργο. Συγκινήθηκα και σκέφτηκα πολλές φορές κατά την διάρκεια πως είμαι τυχερή που μπόρεσα να τον ακούσω και σε αυτό.Και η προσθήκη του σαντουριού ειδικά εξαιρετική ιδέα.

[afroditaki 1,045]

Για μενα ηταν μια ξεχωριστη βραδια λογω της ιδιαιτερης αγαπης μου για τον καβαφη. Ο νταλαρας αρχικα ειχε κουρασμενη φωνη μετα ομως εστρωσε χαριζοντας μας μια μοναδικη αλεξανδρεια! Κι εγω ειμαι πολυ συγκινημενη για πολλους λογους που θα αναφερω μολις βρω χρονο. Μια παρατηρηση μονο. Χωρις κιθαρα, χωρις παιχνιδια με τους μουσικους αλλα μονο φωνη ξεδιπλωθηκε σε μενα ολη η ερμηνευτικη του δεινοτητα. Λες και τον ακουγα πρωτη φορα! weird..

[EKOSTEL 8,742]

Μπορεί να κάνω λάθος, Αφροδίτη μου, αλλά κουρασμένη φωνή δεν διαπίστωσα. Κουρασμένος μπορεί να φαινόταν αλλά η φωνή του ήταν ιδανική και βεβαίως αγαπημένη πάντα.

[afroditaki 1,045]

Κουρασμενη ελινα δεν ξερω αν ηταν, απλα σε μενα φανηκε διαφορα το πρωτο με το δευτερο μερος. Μπορει και να μην ειναι ετσι..

[EKOSTEL 8,742]

Ίσως επειδή το β' μέρος έκρυβε αλλά και φανέρωσε πολύ δύναμη!

[thes 1,340]

Ὀντως το δεύτερο μέρος είναι διαφορετικό από το πρώτο. Και εγώ δεν νομίζω ότι ήταν κουρασμένος ο ίδιος ή η φωνή του. Το έργο δεν ενδείκνυται για προσωπικές ερμηνείες όπως τα συνηθισμένο ρεπερτόριο, παρότι δίνει όσο περνούν οι συναυλίες όλο και περισσότερο το δικό του στίγμα στο έργο!

Μου άρεσε και εμένα πολύ! Ανυπομονώ για την επόμενη συναυλία!!

Το έργο εξαιρετικό! θα ήθελα να ακούσω και πάλι την ποντιακή λύρα (αν και γενικώς δεν είμαι πολύ φίλος της) γιατί μου άρεσε στην Κωνσταντινούπολη!

[Alona 8,279]

[petros_petrakis 1,559]

Εξαιρετικό το έργο... Απέφυγα να ακούσω τον δίσκο πριν δω την παράσταση, γιατί ήμουν σίγουρος πως ένα τέτοιο έργο δεν μπορεί να αποδωθεί στην ολότητα του σε ένα ψηφιακό φορμά... Και δικαιώθηκα - γιατί το αποτέλεσμα ήταν υπεράνω των προσδοκιών μου.

Ο Νταλάρας ήταν πραγματικά υπέροχος. Ερμήνευσε άψογα τους δύσκολους στίχους, χάρη στην άψογη άρθρωση του και "τραγούδησε" τις δύσκολες νότες του Καρόζα. Σε κάποια (πολύ) δύσκολα μουσικά σημεία, τον ένιωθα να "τραβἀ" μουσικά την ορχήστρα - δείγμα πως έκανε κτήμα του το έργο.

 

Δεν πιστεύω πως ήταν κουρασμένη η φωνή του Αφροδίτη - απλά η υγρασία της Θεσσαλονίκης "κλείνει" τις φωνές, μέχρις ότου να "ζεσταθούν".

 

Στα των τεχνικών, κάποια προβλήματα στις στάθμες των μικροφώνων χορωδίας, φωνής και ορχήστρας επηρρέασαν στα αυτιά μου το συνολικό αποτέλεσμα. Κάποιες φορές, δεν ακουγόταν ο Νταλάρας.

Επίσης, δεν ακούστηκε το μπουζούκι του, παρά μόνο οι τελευταίες φράσεις του.

Ξεχωριστή για μένα η στιγμή που ένας μικροφωνισμός αποσυντόνισε τον Νταλάρα, πετώντας τον εκτός ρυθμού. Εκεί φάνηκε η... μαεστρία του μαέστρου Κουντούρη, που πολύ ψύχραιμα επανέφερε την ορχήστρα του στα σωστά μέτρα.

 

Άψογη η παράσταση, αποτελεί (για εμένα) εφαλτήριο για να μελετήσω διεξοδικότερα τον Καβάφη. Αυτόν τον σημαντικότατο Έλληνα ποιητή, που δυστυχώς αναγνωρίστηκε μετά θάνατον. Συγχαρητήρια στους συντελεστές, στον συνθέτη Καρόζα, στην Ορχήστρα Θεσσαλονίκης, στην Χορωδία. Και βέβαια στον Γ. Νταλάρα για το θάρρος του και την επιμονή του να σκαλίζει και να "σκαλίζεται", χαρίζοντας μας πλούσια συναισθήματα. Να είναι καλά!

[Theodore 1,027]

Αρχικά ήμουν πολύ δύσπιστος για το έργο αυτό αλλά κατάφερα και πήγα χθες στο ΜΜΘ χωρίς προκατάληψη, με καλή διάθεση και αποφασισμένος να ακούσω ένα καθαρά συμφωνικό έργο.

 

Το πρώτο μέρος δε με ενθουσίασε. Ανάμεικτα συναισθήματα. Ουδετερότητα. Στο δεύτερο μέρος γύρισε κάπως η ζυγαριά, τα πράγματα ήταν καλύτερα.

Για να γίνω πιο σαφής, ίσως εξαιτίας της καταγωγής μου να μην μπορώ να "δεχθώ" την όλη ιδέα της συμφωνικής μουσικής με τεράστιες χορωδίες που τραγουδάνε τόσο περίεργα τονίζοντας και τραβώντας τα φωνήεντα τόσο πολύ και τόσο ψηλά. Το αποδέχομαι και μου αρέσει όταν νιώθω οτι η μουσική αγκαλιάζει το κείμενο-στίχο και πηγαίνουν μαζί.

Καταλαβαίνεις δηλαδή ότι ο στίχος δημιούργησε τη μουσική.

Παράδειγμα: Της δικαιοσύνης ήλιε νοητέ... Τραγουδήστε το από μέσα σας και θα καταλάβετε τι εννοώ.

Αυτό το πράγμα "κουμπώνει" μέσα σου όμορφα, νιώθεις οτι ταιριάζουν απόλυτα δεν σκέφτεσαι τίποτε άλλο. Θα μου πείτε η ενορχήστρωση δεν είναι συμφωνική, αλλά λαϊκή.

Εντάξει, έχω άλλο παράδειγμα, το οποίο όμως δεν είναι απο ποίημα. Είναι "Τα πρώτα λόγια" με τη συμφωνική του Ισραήλ.

 

 

Εδώ υπάρχει απόλυτο δέσιμο μεταξύ ορχήστρας και στίχου, οι γέφυρα δε, μεταξύ δύο στροφών είναι εξαιρετική. Μουσική που σε συναρπάζει, σε κερδίζει. Γίνεται κτήμα σου αμέσως.

 

Πουθενά χθες δεν ένιωσα τέτοιο συναίσθημα.

 

Θα πει κανείς ότι είναι λάθος να συγκρίνω. Ο καθένας όμως έχει δικό του, εσωτερικό, τρόπο ταξινόμησης πραγμάτων και εννοιών. Επίσης δεν πιστεύω ότι συγκρίνω ανόμοια πράγματα.

 

Δέχθηκα (σε αρκετά κομμάτια) ένα πλήθος από μελωδίες που μου ηχούσαν ανώριμες και χωρίς προσωπικότητα και που τις περισσότερες φορές δεν μου περνούσαν το "κλίμα" του ποιήματος. Ένιωθα μια διαρκή ανάγκη να γεμίσουν τα κενά ανάμεσα στις λέξεις και να κρατηθούν τα φωνήεντα και να τραβηχτούν οι συλλαβές τόσο ώστε να βγει το μέτρημα που είχε ο συνθέτης στο μυαλό του. Δεν κούμπωνε η μουσική στο στίχο, κούμπωνε με το ζόρι ο στίχος στη μουσική, η οποία ειρήσθω εν παρόδω, δεν κατάλαβα γιατί έπρεπε σε πολλά κομμάτια να έχει διαφορετικούς ρυθμούς. Σε ένα κομμάτι μέτρησα 3 διαφορετικούς. 

 

Ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα που μου έμεινε:

Κι αν δεν μπορείς να κάμεις την ζωή σου όπως την θέλεις,
τούτο προσπάθησε τουλάχιστον
όσο μπορείς: μην την εξευτελίζεις
μες στην πολλή συνάφεια του κόσμου,
μες στες πολλές κινήσεις κι ομιλίες.
Μην την εξευτελίζεις πηαίνοντάς την,
γυρίζοντας συχνά κ' εκθέτοντάς την
στων σχέσεων και των συναναστροφών
την καθημερινήν ανοησία,
ως που να γίνει σα μια ξένη φορτική.

 

 

Η ποίηση είναι η πιο υποκειμενική μορφή τέχνης, ο καθένας τη λαμβάνει διαφορετικά, αλλά εγώ διαβάζοντας το "Όσο μπορείς" αρχικά δεν νιώθω ότι θα κερδίσει κάτι απο τη μελοποίηση. Έχει ένα ύφος κάπως διδακτικό και βγάζει μία πικρία η οποία με κάνει να θεωρώ πως προήλθε απο κάποια προσωπική απογοήτευση που προκλήθηκε απο τις ανθρώπινες συναναστροφές. Έχει μια εσωτερικότητα λοιπόν. Αυτό που άκουσα χθες δε μου προκάλεσε κανένα απο τα παραπάνω συναισθήματα. Ίσως πρέπει να το ακούσω κι άλλες φορές. Πολλές φορές. 

 

Το άλλο ποίημα, η Δέησις, ανακάλυψα σήμερα διαβάζοντάς το, ότι έχει μια εξαιρετική ομοιοκαταληξία.

 

Η θάλασσα στα βάθη της πήρ’ έναν ναύτη.—
Η μάνα του, ανήξερη, πηαίνει κι ανάφτει

στην Παναγία μπροστά ένα υψηλό κερί
για να επιστρέψει γρήγορα και νάν’ καλοί καιροί —

και όλο προς τον άνεμο στήνει τ’ αυτί.
Aλλά ενώ προσεύχεται και δέεται αυτή,

η εικών ακούει, σοβαρή και λυπημένη,

ξεύροντας πως δεν θάλθει πια ο υιός που περιμένει. 

 

 

Χθες δεν υπήρχε αυτό. η ενορχήστρωση το είχε αποκρύψει.  

 

Υπήρχαν βέβαια και κομμάτια τα οποία ξεχώρισα όπως οι "Φωνές" και το "Απολείπειν ο θεός Aντώνιον", αν και το δεύτερο είχε extravagant ενορχήστρωση. Πάλι διαβάζοντας τους στίχους περιμένεις πιο ήρεμη μελωδία.

Μάλλον τελικά αυτό είναι το γενικό πρόβλημα, μάλλον τα λόγια του Καβάφη δεν έχουν την μορφή που πρέπει για να "σηκώσουν" κορνέτα, τρομπόνια, γκραν κάσες και κύμβαλα.

Είναι μελαγχολικά, εσωστρεφή ποιήματα. 

 

Επίσης θα τολμήσω κάτι: Νομίζω ότι η χρήση τόσο μεγάλης και επιβλητικής ορχήστρας επηρεάζει κάπως την κρίση του κοινού.

Είναι μεγάλη η ορχήστρα, παίζει περίπλοκα και δυτικότροπα, έχει τεράστια χορωδία και μαέστρο άρα το μουσικό έργο είναι σημαντικό και σπουδαίο και καταπληκτικό!

 

Είμαι σίγουρος οτι πολλοί πέφτουν σε αυτήν την παγίδα, γιατί η συμφωνική ορχήστρα δίνει έναν "φορμαλισμό" και μία αυστηρότητα στις μελωδίες. Μπορεί να παίξει το "Σ' έχω κάνει Θεό" και να νομίζεις ότι ακούς Σοστακόβιτς. 

Προσοχή δε λέω οτι το έργο δεν αξίζει μουσικά, απλά λέω οτι η συμφωνική μορφή του "κλέβει" βαθμούς προς τα πάνω στην αξιολόγησή του, χωρίς να τους αξίζει κατά τη γνώμη μου.

 

 

Τέλος, θα ήταν παράλειψη να μην αναφέρω ένα από τα πολύ θετικά αποτελέσματα της προσπάθειας. Είναι το γεγονός ότι μας έβαλε στην διαδικασία να διαβάσουμε Καβάφη, αυτό και μόνο είναι ένα μεγάλο κέρδος. 

Edited November 7, 2013 by Theodore

[ΘΑΝΑΣΗΣ ΠΟΛΥΜΗΧΑΝΟΣ 11,573]

Ίσως η πιο συγκλονιστική στιγμή της βραδιάς ήταν, όταν στο τέλος της συναυλίας, μικρά παιδιά, καθισμένα στα αναπηρικά καροτσάκια προσέφεραν τα λουλούδια στους συντελεστές της εκδήλωσης…

 

«The Kavafis Project» με Νταλάρα & Καρόζα στη Θεσσαλονίκη (ΗΜΑΣΤΑΝ ΕΚΕΙ)

 

Υπογράφει: Θανάσης Γιώγλου
07/11/2013

 

Φωτογραφίες & Video: Alona Azaria. Ευχαριστούμε ιδιαιτέρως

 

http://www.ogdoo.gr/portal/index.php?option=ozo_content&perform=view&id=8352&Itemid=125

[thes 1,340]

Διαβάζοντας τις παραπάνω σκέψεις του Θοδωρή, ξανασκέφτηκα κι εγώ την όλη συναυλία και την είδα από τη δική του οπτική γωνία. Η ποίηση του Καβάφη δύσκολα μελοποιείται, είναι αλήθεια, και μπορώ να δεχθώ ότι σε μια «εσωτερική» ποίηση σαν αυτή θα σκεφτόταν κανείς μια άλλη μουσική επένδυση. Όμως, ας μην ξεχνούμε πώς η μουσική γράφτηκε από ένα Έλληνα συνθέτη που έζησε (και ζει) σε μια χώρα με βαθειά (συμφωνική) μουσική παράδοση και απευθύνεται σε ένα κοινό που διαθέτει και την ανάλογη εξοικείωση και παιδεία και το οποίο είναι συνηθισμένο να ακούει ποίηση να τραγουδιέται με αυτό τον τρόπο από μεγάλες χορωδίες. Τη μουσική αυτή, στην οποία εγώ διέκρινα και αρκετά στοιχεία της ανατολικής παράδοσης, την βρήκα εξαιρετική, και πιστεύω ότι ήταν το κατάλληλο (αν όχι και το μόνο) όχημα για να αναδείξει άλλη μια φορά τον Καβάφη και την ποίηση του στο διεθνές κοινό στο οποίο και ταιριάζει απόλυτα. Ο Καβάφης δεν ήταν κάποιος απόκοσμος, αλλά ένας πολίτης του κόσμου, και τα θέματα της ποίησής του δεν ήταν ταπεινά και ασήμαντα, αλλά πολλά αφιερωμένα σε σημαντικά ιστορικά πρόσωπα και αυτοκράτορες.

Μπορεί κάποιους στην Ελλάδα (ή ελληνόφωνους) να τους ξενίζει αυτός ο τρόπος, μπορεί και σε ορισμένα σημεία η μουσική να επιβάλλεται ή να καταδυναστεύει τον στίχο, μπορεί πολλοί να αγαπούν ή να προτιμούν τον «άλλο» Νταλάρα, αλλά προσωπικά πιστεύω, χωρίς να αδικώ όσους σκέφτονται έτσι, ότι αυτή η εντυπωσιακή μουσική άξιζε στον Καβάφη και η συναυλία αυτή άξιζε για να αναδείξει για άλλη μια φορά σε ένα είδος εντελώς διαφορετικό τις καταπληκτικές δυνατότητες του Γ. Νταλάρα. Και είμαι πολύ χαρούμενη που παρακολουθώντας με τη σειρά όλες αυτές τις συναυλίες παρακολουθώ και την εξέλιξη των συντελεστών.

[Theodore 1,027]

Σοφία ακριβώς αυτό σκέφτηκα κι εγώ. Ότι ο συμφωνικός ήχος επιλέχθηκε λόγω της μακρόχρονης παρουσίας του Καρόζα στη Γερμανία και την γαλούχηση στον εκεί πολιτισμό.

Τώρα κάθε άποψη για τη μουσική του έργου εκφέρεται αναπόφευκτα μέσω του προσωπικού "πρίσματος" του καθενός.

 

Το ότι το εκεί κοινό είναι συνηθισμένο στο να ερμηνεύονται έτσι οι στίχοι δε σημαίνει ότι όλοι οι στίχοι είναι κατάλληλοι για τέτοια ερμηνεία.

 

Μακάρι βέβαια να κερδίσει το κοινό αυτή η δουλειά και να γίνει εφαλτήριο για την ακόμη μεγαλύτερη διάδοση του Καβάφη στον υπόλοιπο κόσμο.

Edited November 7, 2013 by Theodore

[EKOSTEL 8,742]

Δεν μπορώ παρά να συμφωνήσω απολύτως με την Σοφία-thes. Απολύτως όμως. 

[afroditaki 1,045]

Πρωτη φορα μου συμβαινει αυτο.... Δηλωνω απειρως μπερδεμενη. Τις μισες φορες ενιωσα χθες να με εκφραζουν απολυτα αυτα που εγραψε ο πετρος και τις αλλες μισες αυτα που εγραψε ο θοδωρης!! Μπορω ομως να καταλαβω γιατι νιωθω ετσι. Γνωριζα την ποιηση του καβαφη απο το 2007 με την οποια ασχοληθηκα σχεδον επαγγελματικα συμμετεχοντας σε παρασταση δραματοποιημενης ποιησης καβαφη για ενα χρονο. Ειχα ενα πολυ μεγαλο χρονικο διαστημα στην διαθεση μου να αφησω τα ποιηματα αυτα σιγα σιγα να με κερδισουν, διαμορφωνοντας μεσα μου σχεδον παγιωμενη αντιληψη των νοηματων τους. Και δεν ειναι μονο αυτο. Απαγγελοντας τα  αλλα και ακουγοντας απαγγελιες αλλων, ενιωσα το μετρο τους, τον ρυθμο τους.. Ειδικα το ποιημα "η πολις", παρακαλω διαβαστε το φωναχτα και θα καταλαβετε σε τι αναφερομαι. Χωρις την κλασσικη ομοιοκαταληξια, εχει μια κυκλικοτητα, ενα μετρο που ειναι τραγουδι απο μονο του... Και...ξαφνικα απο το πουθενα, ακουω τον αγαπημενο μου ερμηνευτη, που δεν ειναι ηθοποιος, να τραγουδα τα ποιηματα αυτα και να γεννα μεσα μου αλλα συναισθηματα, αλλης φυσεως συγκινηση... Δεν μπορω να πω ξεκαθαρα οτι εχω πεισθει. Ισως γιατι, γνωριζοντας τον νταλαρα, που ειναι σε πληρη αντιθεση με το ανικανοποιητο του καβαφη, υποσυνειδητα ξερω οτι δεν τα πιστευει. Απο την αλλη ,ενιωθα πολλες φορες χθες, οτι καποιοι στιχοι ειναι πραγματικα κτημα του. Και σαν να μην εφτανε αυτο το μπερδεμα, εχω να διαχειριστω στο ακουσμα τους και μια μουσικη, ετη φωτος μακρια πο την μουσικη μου παιδεια. Και τι εννοω. Μου αρεσει η συμφωνικη μουσικη, ο μπαμπας μου αγαπα την κλασσικη μουσικη, ακουγα στο σπιτι απο μικρη, εχω κανει αρκετα χρονια ωδειο...αλλα... δεν εχω τις μουσικες γνωσεις για να κρινω!! Δηλωνω αδυναμια. Ενα ξερω. Ο θεοδωρακης, οσο σπουδαιος κι αν ηταν και το ηξερε, "εριξε" τον εαυτο του ως συνθετη οταν μελοποιησε ριτσο και ελυτη για να αναδειχτουν τα μοναδικα εκεινα ποιηματα. Ως μουσικη επενδυση, σχεδον συνοδευουν τα ποιημα, αλλα απο την αλλη δεν ξεχνας ποτε την μουσικη! Απολυτη αρμονια, απολυτη ισορροπια. Αυτο για μενα ειναι ιδιοφυες. Ο καροζας, θεωρω οτι εξαντλησε ολο το γνωσιακο του δυναμικο στην μουσικη του και ενιωθα πολλες φορες οτι η μουσικη αναδεικνυοταν πιο πολυ απο τον στιχο. Και χανοταν και ο στιχος, χανοταν και ο νταλαρας! Υπηρξε σιγουρα καποια υπερβολη. Ο καβαφης δεν φωναζει, υπονοει μονο μεγαλες αληθειες της ζωης, πολλες φορες ανομολογητες. Οσο κι αν δηλωνουμε τωρα, μετα απο λιγες ωρες εντυπωσιασμενοι, πιστευω οτι θελει χρονο να "κατσει" μεσα μας το εργο αυτο, δεν ειναι διολου ευκολο να το κρινουμε. Ουτε ξεκαθαρα αρνητικα, ουτε ξεκαθαρα θετικα.

Η χειροτερη στιγμη για μενα ηταν το "οσο μπορεις" και η καλυτερη "Απολείπειν ο Θεός Αντώνιον".

[megali_mpougatsa 687]

Προσωπικά, η άποψή μου για το "έργο" (πλην της ερμηνείας του γίγαντα Νταλάρα) είναι πολύ αρνητική, και έχω μεγάλο θυμό μέσα μου. Επιλέγω να περιμένω λίγο, για να γράψω όντας πιο ήρεμος και να μη φανεί η κριτική μου τόσο πικρή όσο θα έβγαινε αν έγραφα σήμερα.

[afroditaki 1,045]

Παντως οι αποψεις εχουν ξεπερασει κατα πολυ το "διιστανται".. :music:

[EKOSTEL 8,742]

Πάντα έτσι γινόταν σε τέτοια έργα. Και δεν θα θεωρηθεί ιεροσυλία εάν αναφέρω πως ακόμα και για το Άξιον εστί είχαν γραφτεί σχόλια έντονα  υπέρ και κατά.Τηρουμένων των αναλογιών και των συνθηκών. Δεν υπάρχει μεσοβέζικη λύση όμως σε αυτά. Ή σου αρέσει ή όχι. 

[Theodore 1,027]

Στην προκειμένη περίπτωση υπάρχει Ελίνα. Αφήνει ανάμεικτα συναισθήματα το έργο. Ίσως αυτό να είναι ένδειξη οτι χρειάζεται κι άλλη δουλειά... 

[EKOSTEL 8,742]

30 χρόνια το δούλευε ο Καρόζας. Φαντάζομαι -καλά να είναι ο άνθρωπος- θα πρέπει να το δουλεύει άλλα 30 χρόνια μήπως και γίνει αποδεκτό από όλους. Ή να περάσουν 30 χρόνια για να μην υπάρχουν αντεγκλήσεις.

Παιδιά,σαφώς  έχετε τις αντιρρήσεις σας. Δεν συμμερίζομαι όλες αυτές τις αναλύσεις προσωπικά. Ο Καβάφης είναι όντως πολύ δύσκολος στην μελοποίησή του λόγω της ιδιαίτερης γλώσσας που χρησιμοποιεί. Στην Ελλάδα (αντίθετα με το εξωτερικό που είναι πιο γνωστός κι αγαπητός ακόμα κι από τα Νόμπελ μας) άργησε να δικαιωθεί. Δεν ξέρω αν κάποια άλλη φόρμα μουσικής ταίριαζε περισσότερο. Δεν είναι -θεωρώ- όμως αυτό το ζητούμενο . Σαφώς σε κάποια σημεία μπορεί να υπάρχουν αντιρρήσεις ή ενστάσεις. Το γενικό αποτέλεσμα με όλη αυτή την πολυπολιτισμικότητα, το ''κοσμοπολίτικο'' που κουβαλά προσωπικά με γοήτευσε. Και ειδικά στη ζωντανή παρουσίασή του με έναν Νταλάρα εξαιρετικό και που τελικά μόνο αυτός θα μπορούσε να το ερμηνεύσει και να του προσδώσει την όποια λαϊκότητα. Κατά τα άλλα εδώ είμαστε για διάλογο και πολυσχιδείς απόψεις. 

[afroditaki 1,045]

Eγω δεν συμφωνω οτι ο νταλαρας ειναι ο μοναδικος που θα μπορουσε να ερμηνευσει το εργο. Θελω να πω ελινα, πως υπαρχουν τοσοι ερμηνευτες, θα επρεπε να τεθουν σε συγκριση για να αξιολογησουμε.Εγω και τον φραγκουλη σκεφτομαι. Ναι ο νταλαρας εδωσε μια λαικοτητα.. ο λογος του καβαφη ομως ειναι εντελως λογιος.. Και ως ανθρωπος πολυ διαφορετικος του νταλαρα. Θα μου πειτε οτι ο ερμηνευτης παιρνει τους εκαστοτε ρολους! Ναι αλλα εδω προκειται για πραγματικη καταθεση ψυχης. Τα ποιηματα αυτα ειναι εντελως προσωπικα.

 

Τωρα οσον αφορα τις διαφωνιες, εμενα θα μου φαινοταν πολυ υποπτο να συμφωνουσαμε ολοι η να τα βρισκαμε ολα καλα.

[Theodore 1,027]

Αφροδίτη η αλήθεια είναι οτι μου πέρασε κι εμένα ο Φραγκούλης απο το μυαλό κάποια στιγμή. Αλλά μετέπειτα, όταν ο Νταλάρας έβαλε σε ορισμένα σημεία κάτι φοβερούς λυγμούς, μου έφυγε απο το μυαλό αμέσως... 

[thes 1,340]

Ο Φραγκούλης θα ήταν μια καλή επιλογή μόνο που έτσι το έργο θα γινόταν απόλυτα κλασικό (ή δυτικοευρωπαιϊκό) κάτι που πιθανόν δεν ήθελε ο συνθέτης και ίσως δεν ταίριαζε και τόσο στα κομμάτια που έχουν ένα πιο παραδοσιακό ύφος και που πιθανόν δεν θα ικανοποιούσε και όσους δεν ικανοποιήθηκαν ούτως ή άλλως από το ύφος και το είδος της μουσικής (μελοποίησης).

[Alona 8,279]

https://www.facebook.com/alona.azaria/media_set?set=a.10151976170297270.1073741837.613942269&type=1

[EKOSTEL 8,742]

Ευχαριστούμε, Alona!

[Alona 8,279]

Ελίνα είναι τόσο λυπηρό και ατυχές που για μια τόσο μεγάλη και σημαντική συναυλία, δημοσιογράφοι δεν μπορούσαν να πάρουν άδεια για να φωτογραφίσουν στο Μέγαρο,

με αποτέλεσμα όλες οι φωτογραφίες να έχουν τραβηχτεί στα κλεφτά και πολύ πρόχειρα.

Τι σκέφτονται αυτοί οι άνθρωποι;;;