Posted November 15, 2013 · Report post Ένα καλαίσθητο ημερολόγιο για το 2014 σε επιμέλεια του Θανάση Νιάρχου.. Οι σελίδες του δεν περιέχουν παιδικά χαμόγελα αλλά ψυχές παιδιών. Άνθρωποι των γραμμάτων και των τεχνών γράφουν με αφορμή κάποια φωτογραφία. Ο Γιώργος Νταλάρας ανάμεσά σε πολλούς και σημαντικούς γράφει με αφορμή μια φωτογραφία ενός ακρωτηριασμένου παιδιού. Έτσι αρχίζει με τίτλο ''Οι άλλες λέξεις'' και στον μήνα Απρίλιο. ''Ενα πολύ μικρό ακρωτηριασμένο παιδί μόνο του, στη μέση ενός δρόμου, μας γυρίζει την πλάτη.Ένα παιδί χωρίς χαμόγελο, χωρίς χάδι, ίσως ένα παιδί χωρίς τους δικούς του, ένα παιδί με ακρωτηριασμένη ψυχή, κυνηγημένο, τρομαγμένο από πολέμους, τρομαγμένο από διωγμούς, τρομαγμένο από ανθρώπους. Γυρίζει την πλάτη του σε μια ζωή που δεν τη διάλεξε, σε μια ζωή που μια διεστραμμένη λογική του στέρησε. Αναζητάει μια ζωή που του ανήκει, μια ταυτότητα, ένα σπίτι, μια καθημερινότητα, ένα σχολείο, μια δουλειά...'' Από τις εκδόσεις Γκοβόστη. Δεν είναι το ημερολόγιο μιας μάρκας ελαστικών. Είναι κάτι πιο αληθινό... http://www.govostis.gr/?section%3D9%26id%3Dl985 6 people like this Quote Share this post Link to post Share on other sites
Posted December 15, 2013 · Report post Να συμπληρώσω πως μέρος των εσόδων θα δοθούν στην εταιρεία Ψυχικής Υγείας και Εκπαίδευσης Ατόμων με αυτισμό. 3 people like this Quote Share this post Link to post Share on other sites
Posted June 14, 2014 · Report post Το κείμενο που δημοσιεύτηκε στο βιβλίο ''Παιδιά του κόσμου'' http://www.unhcr.gr/refugeestories/dalaras/ Ένα πολύ μικρό ακρωτηριασμένο παιδί μόνο του στη μέση ενός δρόμου μας γυρίζει την πλάτη. Ένα παιδί χωρίς χαμόγελο, χωρίς χάδι, ίσως χωρίς τους δικούς του, ένα παιδί με ακρωτηριασμένη ψυχή, κυνηγημένο, τρομαγμένο από πολέμους, από διωγμούς, από τους ανθρώπους. Πρόσφυγες χωρίς πατρίδα. Ένας κρυφός κόσμος, άνθρωποι που ζουν ανάμεσά μας σα σκιές στο περιθώριο της κοινωνίας, στο περιθώριο της φτώχειας, στο περιθώριο της αξιοπρέπειας. Διωγμοί, βασανιστήρια, εμφύλιοι πόλεμοι, προσφυγιά, ξεριζωμός, βιασμοί, εκμετάλλευση, κυνηγητό, καταπίεση, τρόμος, απόδραση, πείνα, αρρώστιες, άρνηση ασύλου, ανιθαγένεια, παράνομη εμπορία και εκμετάλλευση γυναικών και μικρών παιδιών, φυλακές, εξορίες, αποκλεισμός, εχθρότητα, προκατάληψη, απόρριψη, ρατσισμός, θάνατοι, εκτελέσεις, πνιγμοί μέσα σε καρυδότσουφλα. Ο δρόμος προς την ελευθερία. Και μετά η απόγνωση. Εγκατάλειψη και αδιαφορία. «Καλύτερα με τους καρχαρίες». «Καλύτερα να είχαμε πνιγεί». «Είμαι ήδη νεκρή, κανένας δεν μπορεί να μου δώσει πίσω τη ζωή μου». Μαρτυρίες γυναικών προσφύγων που σώθηκαν για ν’ αντιμετωπίσουν πάλι κυνηγητό, πάλι πείνα, πάλι διαφθορά. Πιόνια σ’ ένα παιχνίδι που δεν το διάλεξαν και δεν το ήθελαν. Κάθε πρόσφυγας, μια ιστορία. «Όλοι μπορούμε να κάνουμε κάτι, όλοι έχουμε υποχρέωση να κάνουμε κάτι. Οτιδήποτε. Τα μικρά και ασήμαντα για σας, είναι για μας μεγάλα και σημαντικά» Κανένα μέρος δεν είναι σαν την πατρίδα. Αυτή η τριμμένη και χιλιοειπωμένη φράση, είναι η ουσία. Το παιδί της φωτογραφίας θα θυμάται πάντα το ρημαγμένο σπίτι από τον πόλεμο στη Γιουγκοσλαβία, μια άλλη μάνα θα θυμάται για πάντα την καλύβα από λάσπη και ξύλα στη Ρουάντα, ένα μικρό παράπηγμα με λαμαρίνα και νάιλον στη Γουατεμάλα, μια ερειπωμένη πολυκατοικία στην Καμπούλ, ένα σπίτι σπηλιά από φοινικόφυλλα στη Σρι Λάνκα. «Όλοι μπορούμε να κάνουμε κάτι, όλοι έχουμε υποχρέωση να κάνουμε κάτι. Οτιδήποτε. Τα μικρά και ασήμαντα για σας, είναι για μας μεγάλα και σημαντικά». Έτσι έλεγε ο Αλίσια Μοχαμαντί, μαθητής του Εσπερινού Λυκείου του Λαυρίου. Ζει μαζί μας, περιμένοντας μια απάντηση από το κράτος για το αν θα φύγει ή θα μείνει. Μια απάντηση που δεν έρχεται για χρόνια. «Είμαι ένας πρόσφυγας που εγκατέλειψα την πατρίδα μου για να έρθω εδώ, επειδή κουράστηκα από τον πόλεμο, τις σφαγές και φοβάμαι το θάνατο τον πραγματικό, και το θάνατο των αξιών. Πέρασα τόσο δύσκολα όσο κανένας σας δεν μπορεί να φανταστεί.» «…Είμαι ένας πρόσφυγας που εγκατέλειψα την πατρίδα μου για να έρθω εδώ, επειδή κουράστηκα από τον πόλεμο, τις σφαγές και φοβάμαι το θάνατο τον πραγματικό, και το θάνατο των αξιών. Πέρασα τόσο δύσκολα όσο κανένας σας δεν μπορεί να φανταστεί. Για μήνες περπατούσα και κοιμόμουνα στα βουνά, κατευθυνόμενος προς ένα σημείο που δε γνώριζα, βάζοντας το πόδι μου πάνω σε νάρκες και πεινώντας για μέρες. Ήμουνα 14 χρονών και έψαχνα άσυλο. Τελικά έφτασα σ’ αυτή τη χώρα, σε ένα δημοκρατικό κράτος όπου ένας άνθρωπος μπορεί να ζήσει χωρίς προβλήματα… Όταν είδα τη συμπεριφορά της αστυνομίας ήταν δύσκολο για μένα να πιστέψω πως λειτουργεί η δημοκρατία τελικά εδώ. Είχα μια κακή ανάμνηση από την Ιρακινή αστυνομία, όσο και από την Τουρκική, αλλά και εδώ ατυχώς αντιμετώπισα τα ίδια… Είμαι ένας μαθητής που εργάζομαι για να επιβιώσω, μελετώ για να φτιάξω ένα καλύτερο μέλλον, πήρα και αυτό το χρόνο αρνητική απάντηση για το άσυλό μου, και είμαι σχεδόν σίγουρος ότι μέχρι να ολοκληρώσω τις σπουδές μου θα πάρω και την επόμενη άρνηση παραμονής… Είναι πολύ σκληρό να περιμένεις για χρόνια να πάρεις μόνο ένα ναι ή ένα όχι, για απάντηση… Τα λέω αυτά, επειδή…. Ήμουνα απεγνωσμένος, φτωχός και έρμαιο των καταστάσεων παντού ερημιά και υπήρχαν μόνο βράχοι να με ξεκουράσουν μόνο για στιγμές, τις στιγμές του ονείρου το κεφάλι στην πέτρα και ξαπλωμένος στην καρδιά της ερήμου. Λένε ότι η πέτρα είναι σκληρή αλλά όχι όσο η ανθρώπινη καρδιά επειδή μπορείς να περάσεις νύχτες στην αγκαλιά μιας πέτρας, αλλά δεν μπορείς ν’ αφεθείς στην αγκαλιά ενός ανθρώπου». Γιώργος Νταλάρας, Πρεσβευτής Καλής Θέλησης της Υ.Α. του ΟΗΕ για τους Πρόσφυγες *Το παραπάνω κείμενο δημοσιεύτηκε πρώτη φορά στην έκδοση με τίτλο “Παιδιά του Κόσμου” (2013), την οποία επιμελήθηκε ο λογοτέχνης Θανάσης Νιάρχος. 6 people like this Quote Share this post Link to post Share on other sites