Ηρώδειο, Nταλάρας-Dulce Pontes-Noa, 29/9/2014

[afroditaki 1,045]

Aξίζει να καταγραφούν οι εντυπώσεις των μελών γι' αυτήν την μοναδική, όπως προμηνύεται, συναυλία. Εμείς οι ελάχιστοι που δεν μπορέσαμε να έρθουμε, αναμενένουμε!!!

[Elpida 1,313]

Ωραία συναυλία η χθεσινή. Το πρόγραμμα μετά το ορχηστρικό άνοιξε ο Νταλάρας με το "Μια θάλασσα μικρή" και με το πρώτο χειροκρότημα ακούστηκαν από κάτω και τα πρώτα Χρόνια πολλά! Συνέχισε με κάποια ντουέτα με τη Νοα και μετά την άφησε μόνη στη σκηνή. Aν δεν κάνω λάθος η Νοα είπε αυτά που είχε πει και στο ΜΜΑ και 2-3 ακόμη. Μου αρέσει πολύ η φωνή της αλλά δεν με ενθουσίασαν ιδιαίτερα τα τραγούδια που είπε.  Η Dulce εντυπωσιακή, με το ιδιαίτερο στυλ και την κίνηση της τραγούδησε 7 τραγούδια περίπου κλείνοντας με το εκπληκτικό Cancao do Mar και o κόσμος την αποθέωσε.  H Noa ευχήθηκε στον Νταλάρα όταν ήταν μαζί στη σκηνή και αργότερα όταν ήταν και η Dulce του τραγούδησαν μαζί το Happy Birthday. 

 

Τον εορτάζοντα τον βρήκα σε εξαιρετική φόρμα φωνητικά, αλλά μου φάνηκε λίγο σφιγμένος και αγχωμένος. Υπήρξαν και κάποια θεματάκια με τον ήχο που σίγουρα τον ενόχλησαν. Ακούστηκαν τραγούδια από την παλιά Μεσόγειο (Όμορφη πόλη, Yad Anuga, Havana, Is oria-mu, O Mare e tu). Στο δικό του κομμάτι υπήρχε ποικιλία. Μια βραδιά στο Λεβερκούζεν, Tης Αγάπης μαχαιριά, Καραντί, Una Moneda le di,Οι ελεύθεροι κι ωραίοι και Παραπονεμένα λόγια (αφιερωμένα στον Μάνο Ελευθερίου που καθόταν στην πρώτη σειρά), Εγώ ήμουν εσύ (ντουέτο με τη Νοα), Έχω έναν καφενέ, Αν υπάρχει λόγος, Στο πα και στο ξαναλέω και άλλα πολλά. 

Κάπου ανάμεσα στα προγραμματισμένα τραγούδια μας τραγούδησε:

Βγες τη νύχτα στο μπαλκόνι μέτρα τα νεκρά τ’ αστέρια
είμαστε στον κόσμο μόνοι γύρω άδειος ουρανός
η ζωή γυμνούς μας φέρνει και μας παίρνει μ’ άδεια χέρια
μόνο η αγάπη μένει όλα τ’ άλλα είναι καπνός

τριγυρνάνε στο μυαλό του εδώ και καιρό αυτοί οι στίχοι είπε.  

 

Η συναυλία έκλεισε με τους τρεις να τραγουδάνε το Χάρτινο το φεγγαράκι και Μη μου θυμώνεις μάτια μου.  Όπως ήταν αναμενόμενο δεν βγήκαν ξανά στη σκηνή και ο κόσμος δεν το επιδίωξε κιόλας. 

 

Για άλλη μια φορά τρομερή εντύπωση μου έκαναν οι "κυρίες" που ήρθαν με τακούνι στο Ηρώδειο και η ασφάλεια αντί να ασχοληθεί και να μην τους επιτρέψει την είσοδο κάθεται και κυνηγάει τον κόσμο μην τυχόν και τραβήξουν καμιά φωτογραφία.     

 

Χρόνια του πολλά λοιπόν, να τον χαιρόμαστε και να είναι καλά και παρών!

65 πάντως δεν πρέπει να είναι, μάλλον μας δουλεύει....     

[kostasv 506]

Σαν τα παλιά καλά χρόνια χθές με κόσμο όλων των ηλικιών.

Ο Γιώργος πάνω στη σκηνή,με την κιθάρα του και την φωνή του,σου υπενθύμιζε πως αυτός είναι ακόμη ο βασιλιάς, και πως ο συνδυασμός μέγιστου ταλέντου και αξιοπρέπειας ζεί και βασιλεύει.

Η στιγμή που βγαίνει από τα καμαρίνια στο τέλος και φεύγει για το αυτοκίνητο είναι χαρακτηριστική για την όρεξη που κουβαλάει μέσα του.

Με την κιθάρα κρεμασμένη πάνω του και με γρήγορο βηματισμό εφήβου χαιρετάει τους εναπομείνοντες,μου ρίχνει κι ένα ευχαριστώ από μακριά για τα ''χρόνια πολλά'' που του φώναξα και φεύγει...

Ο cantante μας δεν είναι 65,δίκιο έχει η Ελπίδα...

[nasos 110]

Xθές ένιωσα ότι ο Νταλάρας πρόβαλε τον πολιτισμό μας και τον ευχαριστώ από ψυχής.

[albert 1,558]

Dulce απο την χθεσινη βραδιά..

[EKOSTEL 8,742]

Μια βραδιά από την οποία οι ακροατές πήραμε φοβερή ενέργεια κι νεκείνος πήρε -θέλω να πιστεύω- ΑΓΆΠΗ! Ο κόσμος υπέροχος έτοιμος να γιορτάσει με ωραία τραγούδια που απέδωσε ο εορτάζων και οι δύο "νεράιδες από την Δύση και την Ανατολή".Όσον αφορά στα του ήχου υπήρχαν θεματάκια αλλά εδώ θα πρέπει μάλλον να παρατηρήσουμε πως όταν οι ιθύνοντες παραχωρούν το Ηρώδειο ας αφήνουν κάποια μέρα κενή ώστε να υπάρχει χρόνος για τους καλλιτέχνες και τους συνεργάτες τους για γενική πρόβα στο χώρο. Ψιλά γράμματα σε σχέση με το αποτέλεσμα που ήταν επιτυχές από κάθε άποψη. Πολλά ευχαριστώ για την ουσία της βραδιάς (ο Νταλάρας συνεχίζει ως πρώτος διδάξας τις σπουδαίες συνεργασίες) και για τους λίγους στίχους της Σώτιας Τσώτου (ειδική αναφορά στο όνομά της όπως και στον παρόντα Μάνο Ελευθερίου). Θα συμφωνήσω πως μόνο η αγάπη μένει όλα τ' άλλα είναι καπνός...Και του χρόνου στα 66 με υγεία δύναμη κι ανθεκτικότητα (στον χρόνο κυρίως). Έχεις δίκιο Ελπίδα! Καλά να είναι όλοι τους, μας ψύχωσαν!

[marochr 4,538]

"Σας ευχαριστώ όλους.
Ήταν μια καταπληκτική συναυλία.
Με συγκινήσατε."

 

Φωτογραφίες από το επίσημο site του Γιώργου Νταλάρα.

 

https://www.flickr.com/photos/georgedalaras/sets/72157648202299222/

[thes 1,340]

Και όταν ο κατ᾽ εξοχήν απαιτητικός και τελειομανής καλλιτέχνης την θεωρεί «μια καταπληκτική συναυλία» όλοι οι άλλοι τι να πούμε; 

Τον ευχαριστούμε, μας συγκίνησε και εμάς!

Τους ευχαριστούμε όλους τους συντελεστές!

Ήταν μια συναυλία που του άξιζε αυτή την ημέρα, όπως και η αγάπη της Dulce Pontes και της Νoa, όπως και η αγάπη όλου του κόσμου

Να είναι καλά και να εισπράττει πάντα τα ίδια συναισθήματα, την ίδια συγκίνηση

Να είναι καλά και να μας συγκινεί πάντα!

[nefeli 1,116]

Ήταν μια συναυλία-δώρο για τον ίδιο αλλά και για εμάς. Φύγαμε νομίζω όλοι με γεμάτα συναισθήματα από μια πλήρη βραδιά.Επιβεβαίωσε για μια ακόμα φορά ότι είναι ο μόνος -ίσως- τόσο επαγγελματίας. Δεν φώναξε δυο σπουδαίες γυναικείες φωνές για να γεμίσει το Ηρώδειο και είτε να τις ξεπετάξει είτε να λουφάρει. Έφτιαξε μια 3ωρη σχεδόν συναυλία με μια καταπληκτική ορχήστρα δίνοντας χώρο στις φιλοξενούμενες χωρίς ταυτόχρονα να "τεμπελιάσει". Και εκείνες νομίζω το ανταπέδωσαν δείχνοντας επί σκηνής την αγάπη τους προς το πρόσωπό του και τραγουδώντας δυο φορές το "Happy Birthday" με τη δεύτερη φορά το Ηρώδειο να είναι όρθιο και να χειροκροτάει. Να σημειώσουμε επίσης ότι το κοινό δεν έφυγε πριν τις 24:00 να πάρει το τρένο, όπως συμβαίνει συνήθως στο Ηρώδειο, αλλά το θέατρο έμεινε σχεδόν γεμάτο ως το τέλος. Νομίζω ότι ήταν ένα πολύ καλό νταλαρικό κοινό που τραγούδαγε και χειροκρόταγε. 

Μετά από αυτά νομίζω ότι κάποιες μικρολεπτομέρειες (2-3 επιλογές τραγουδιών και τα προαναφερθέντα μικροπροβλήματα στον ήχο) δεν έχουν καμία σημασία.

 

Χιλιόχρονος, λοιπόν, και να είναι καλά να μας χαρίζει τέτοιες υπέροχες βραδιές σαν την χθεσινή    

[Alona 8,279]

[Χελιδόνι 529]

Τι να πει κανείς,δεν υπάρχουν λόγια.

Ο άνθρωπος αυτός μάγεψε με την φωνή του ακόμα και τον Παρθενώνα που για χάρη του φωτίστηκε εκείνο το βράδυ φορώντας τα καλά του!!

Εκπληκτικό το δέσιμο του Γιώργου με τις δύο νεράϊδες.

Αλλά και εμείς που τραγουδούσαμε ΄και χειροκροτήσαμε όρθιοι αποδίδωντας την μέγιστη τιμή σε αυτόν τον φίλο τραγουδιστή που είναι μόνο η αγάπη.Να ζήσει χίλια χρόνια!!Ελπίζω η βραδυά να ηχογραφηθεί,να την ζήσουν και όσοι δεν μπόρεσαν να έρθουν.

[Elpida 1,313]

http://www.toportal.gr/?i=toportal.el.politismos&id=5663

 

Happy Birthday Γιώργο Νταλάρα!  

1 Οκτ 2014

του Άρη Δαβαράκη

 

Την Δευτέρα το βράδυ φτάσαμε στο Ηρώδειο με την Μυρένα και τον Τάσο λιγάκι πριν απ’ τις 9 και μπήκαμε βιαστικά να βρούμε τις θέσεις μας. Sold Out βέβαια το Ρωμαϊκό Θέατρο, καρφίτσα δεν έπεφτε, αφού σε λίγα λεπτά θα ξεκινούσε το «Μουσικό ταξίδι στη Μεσόγειο» με οικοδεσπότη τον Γιώργο Νταλάρα και καλεσμένες του δυό μεγάλες φωνές, δυό σπουδαίες κυρίες «μία από την Δύση και μία από την Ανατολή» όπως μας τις σύστησε και ο ίδιος: Την Dulce Pontes και την Noa. Όπως βολεύτηκα στη θέση μου και αφέθηκα στις πρώτες ορχηστρικές μουσικές της εισαγωγής, ανάσανα αυτό το δροσερό νυχτερινό αεράκι κάτω απ’ τον βράχο της Ακρόπολης, αρχές φθινοπώρου. Μαγεία. Ο Γιώργος βγήκε στη σκηνή με ανάλαφρο βηματισμό εφήβου και μ’ ένα βαθύ και πλούσιο χαμόγελο που φώτιζε το πρόσωπό του έτσι που κανένας φωτιστής δεν μπορεί να φωτίσει. Το φως που βγαίνει από μέσα σου όταν έχεις ταξιδέψει μια ολόκληρη ζωή με την συνείδησή σου ήσυχη, τραγουδώντας – κυριολεκτικά όμως «τραγουδώντας», όχι μεταφορικά. Πώς να το κάνουμε, είναι μεγάλη ευλογία αυτή, μεγάλο δώρο του δημιουργού, να σου δώσει ένα λαρύγγι τόσο σπάνιο και πολύτιμο – και να φροντίσει κιόλας να σου χτίσει κι’ έναν χαρακτήρα τέτοιον που να μην σηκώνει «εκπτώσεις» και βιαστικούς συμβιβασμούς. Ό,τι στραβό κι’ ανάποδο έχουμε διαβάσει κι’ ακούσει για τον Νταλάρα μέσα σ’ αυτές τις δεκαετίες που τραγουδάει και κάνει μουσική, φεύγει μαζί με τα σκουπίδια της ημέρας μόλις ανοίξει το στόμα του.

 

Το είχα ξαναγράψει και παλιά: Όταν τραγουδάει ο Γιώργος εύκολα σκύβεις να πιείς νερό από την παλάμη του, είναι σαν να κατεβαίνει απ’ τις κορφές του Ολύμπου, του Άθωνα, του Ψηλορείτη. Κρυστάλλινο, διάφανο, διαυγές και πεντακάθαρο. Δε πα να λέει ο Τζίμης Πανούσης και όλοι όσοι κατά καιρούς μπήκαμε στον πειρασμό της αλεπούς που όσα δεν φτάνει τα κάνει κρεμαστάρια: Ο άνθρωπος λάμπει. Το σέβεται αυτό που του δόθηκε, δεν το ευτελίζει, δεν το σκορπίζει πρόχειρα. Πρέπει να τον δείτε σε πρόβα – είναι όλα μαζί, μουσικός πάνω απ’ όλα, σε απόλυτη διέγερση, να ακούσει πώς βγαίνει ο ήχος, να ελέγξει τα φώτα, να κάνει το μαέστρο όταν χρειάζεται, να διορθώσει μια νότα στο βιολί, μιαν άλλη στο πιάνο, χειρονομώντας ενώ τραγουδάει, «κατέβα λίγο», «δώσε εδώ δεξιά», «εδώ θέλει φώς, μ’ ακούς εκεί πάνω Θανάση;».

 

Την Δευτέρα, εκτός από τραγουδιστής, μουσικός και μαέστρος ήταν και οικοδεσπότης – και είχε και γενέθλια. Εμείς δεν το ξέραμε αλλά κάποια στιγμή η έκπληξη έγινε από την Ανατολή και από την Δύση συντονισμένα και a cappela: Happy Birthday to you, Happy birthday to you, Happy Birthday dearΓιώργο, Happy Birthday to you -  στο πρώτο ντουέτο που τραγουδήσανε ποτέ μαζί η Dulce Pontes και η Noa. Όλο το Ηρώδειο τις ακολούθησε και την πρώτη φορά αλλά κυρίως την δεύτερη, στο φινάλε, όταν ο Γιώργος άκουσε φαντάζομαι το πιο ζεστό και συγχρόνως μαζικό Happy Birthday της ζωής του –και, καπάκι, το πιο αγαπησιάρικο από καρδιάς χειροκρότημα.

Πήρα φόρα και γράφω ως συνήθως –με μια αισθηματική αταξία, χωρίς έναν ειρμό που να θέλει κάπου να καταλήξει. Δεν έχει σημασία. Τα δυό αηδόνια ήταν σπουδαία. Αυτό της Ανατολής, η Noa «έφευγε» σε μακρινά ταξίδια με τη φωνή της αλλά ήταν και 100% παρούσα επι σκηνής. Το άλλο της Δύσης, η Dulce Pontes, ξυπόλητο και πιο άτακτο, με κάτι ρούχα που την κάνανε να μοιάζει με πιωμένη bag lady στο Μανχάταν, έκανε ακόμα πιο τολμηρά ταξίδια –απ’ αυτά που ο ακροατής ανησυχεί μήπως δεν καταφέρει να βρει τον τρόπο να επιστρέψει επί σκηνής και μείνει εκεί ψηλά, πολύ ψηλά, στην πιο δύσκολη νότα της για πάντα. Δεν έχουν όλοι οι καλλιτέχνες (και ειδικά οι ερμηνευτές) ούτε την ίδια προέλευση ούτε τον ίδιο προορισμό. Βέβαια όταν συντονίζονται δυό τέτοια πλάσματα για να πούνε μαζί ένα δικό τους ιδιότυπο Ave Maria που ξεκινάει απ’ το Ηρώδειο, πετάει πάνω απ’ το Ισραήλ, σκύβει και δακρύζει πάνω από τη Γάζα φεύγοντας για την γενέθλια γη της (Ισραηλινής) Noa, την Υεμένη –πριν φτάσει στην Ιβηρική Χερσόνησο για να ξεσπάσει στον Ατλαντικό, επειδή το ηχητικό φαινόμενο είναι σχεδόν μεταφυσικό, δεν έχουν πια σημασία ούτε οι θρησκείες, ούτε οι πατρίδες, ούτε οι χαρακτήρες και τα κοινωνικοπολιτικά «πιστεύω» των ανθρώπων. Γίνεται το τραγούδι προσευχή και παράκληση και προορισμός του είναι ο πάνω κόσμος, εκεί που εδρεύει το μεγάλο τερματικό, αυτό που τις έχει όλες τις πληροφορίες αποθηκευμένες στην συμπαντική του μνήμη.

Η Dulce, πάντα ξυπόλυτη, μετά το δικό της «κομμάτι» όπου μας μάγεψε, περίμενε τον Γιώργο να επιστρέψει για να του παραδώσει την σκυτάλη να κλείσει εκείνος την βραδιά με μερικά από τα πιο αγαπημένα τραγούδια των τελευταίων τριάντα χρόνων. Αλλά αφού, όπως γίνεται πάντα, είπανε μαζί το τελευταίο τους ντουέτο, ξέχασε να φύγει. Έμεινε εκεί μ’ αυτό το παράξενο χαμόγελο και το λευκό μακρύ παλτό της που το έσερνε (ξυπόλητη πάντα) σαν την τρελή ζητιάνα και, σχεδόν με ανοιχτό το στόμα, άκουγε τον Γιώργο που τραγουδούσε, αν δεν κάνω λάθος, το «Άσπρο Περιστέρι». Νομίζω πως ήθελε να μείνει στη σκηνή και να του κάνει αυτοσχεδιαστικά διάφορες δεύτερες και άλλες φωνές – η ενσάρκωση του «Σαν μαγεμένο το μυαλό μου φτερουγίζει». Αλλά ο Γιώργος, είπαμε, είναι ο Νταλάρας. Άλλης σχολής. Ήθελε προφανώς να συγκεντρωθεί, να μας χαρίσει τον καλύτερο εαυτό του – και δεν μπορούσε να το κάνει με την «Δύση» επι σκηνής, βαθειά συγκινημένη κιόλας. Οπότε την έδιωξε. Ναι, κανονικά, της είπε να μαζέψει το παλτό της (το οποίο είχε βγάλει κάποια στιγμή και το είχε παρατήσει πάνω σ’ ένα μπόγκο αφρικάνικο) και να φύγει. Σαν πληγωμένη σύζυγος πήγε να αντισταθεί με κάτι πολύ γοητευτικούς λαρυγγισμούς – αλλά ο Νταλάρας δεν μασάει. Σαν τα παιδιά στο διάλειμμα που είναι η σειρά τους να βάλουνε τη μπάλα στη μπασκέτα, της έδειξε ωραιότατα την έξοδο που είναι εκεί πίσω στις καμάρες, πίσω από την ορχήστρα. Και τι να κάνει πια η αγαπημένη «όχι και τόσο τρελή τελικά», τα μάζεψε κι’ έφυγε σαν παιδάκι που πήγε να κάνει ζαβολιά και το μετάνιωσε. Όλο αυτό όμως, που δεν μπορώ με τις λέξεις να το περιγράψω πώς ακριβώς έγινε, είχε μια γλύκα απίστευτη. Είχε αγάπη και αθωότητα και αλληλοσεβασμό ουσίας –όπως στα παιδικά παιχνίδια.

Όσο τραγουδούσε ο Γιώργος από εκεί και πέρα, τραγουδούσαμε όλοι μαζί του. Ο Μάνος Ελευθερίου (τα περισσότερα από τα διαμάντια αυτά που ακούσαμε είναι σε δικούς του στίχους γραμμένα) καθότανε σκυφτός, γλυκός και όμορφος – και κάποια στιγμή συναντηθήκανε τα βλέμματά μας και μου κούνησε το χέρι και του έστειλα ένα φιλί. Ένοιωσα όπως όταν παίρνω αντίδωρο στην εκκλησία. Είναι τόσο ταπεινός και ανθρώπινος αυτός ο ποιητής που μόνο με κώδικες παιδικούς μπορείς να του πεις πόσο τον αγαπάς. Και δεν χρειάζεται και να του το πεις –τα καταλαβαίνει όλα. Όπως τα παιδιά.

Αχ – αυτά. Δεν ξέρω τι είναι αυτό που έγραψα, είναι το 1% αυτού που ένοιωσα. Όπως είπε και η Noa (και την χειροκρότησε όλο το Ηρώδειο για να δείξει σαν ένα σώμα πόσο συμφωνεί) «είμαστε πολύ τυχεροί που βρισκόμαστε σ’ αυτό το υπέροχο θέατρο αυτήν την όμορφη βραδιά για να τραγουδήσουμε και να ακούσουμε τραγούδια. Άλλοι συνάνθρωποι μας, εδώ στη Μεσόγειο, δυό βήματα από μας, δεν ξέρουνε αν θα βγάλουνε τη νύχτα ζωντανοί».

 

Έτσι είναι όμως η ζωή, παράξενη, σκληρή, πανέμορφη και δυνατή.

 

Happy Birthday Γιώργο Νταλάρα!

 

Καλό μήνα Οκτώβριο everybody!

[marochr 4,538]

Τα "χρόνια πολλά" και με εικόνα... Προσπάθησα δηλαδή... 

 

 

 

[christy 78]

http://tospirto.net/music/ive_seen/19485

 

Είδα: τους Γιώργο Νταλάρα, Ντούλτσε Πόντες και Νόα στο Ηρώδειο

 

</body>

του ΧΑΡΗ ΠΟΝΤΙΔΑ

 

Μια μεγάλης διάρκειας συναυλία όπου μπορεί να μην τηρήθηκε το τυπικό ενός δεμένου ρεπερτορίου, αλλά δεν έχασε την προσοχή μας στιγμή.

Το φέρνω, το πάω, αλλά λέω να διαλέξω το πιο άμεσο και κατανοητό: «Ο παλιός είναι αλλιώς». Πάει και τελείωσε. Κι αυτό ακριβώς «διαβάζω» και στα εκατοντάδες πρόσωπα που αδειάζουν αργά το Ρωμαϊκό Ωδείο μία ώρα μετά τα μεσάνυχτα, σφίγγοντας πάνω τους εσάρπες και μπουφανάκια. Ζέστη και ωραίες εικόνες εντός μας - Νταλάρας, Ντούλτσε Πόντες και Νόα στη σκηνή- αλλά τα δόντια τρίζουν (όντως !!!) όταν φτάνουμε στο τελικό «Μη μου θυμώνεις μάτια μου» στις 12.45. Τρεισήμισι ώρες στα μάρμαρα (όπου δεν έπεφτε καρφίτσα) δεν είναι κι εύκολο, εκτός κι αν υπάρχει σοβαρός λόγος να μην κουνηθείς. Η κινητικότητα μικρού μέρους των θεατών προς τα έξω μετά τις 12 -αμελητέα θα την έλεγα, δεδομένης της ψύχρας-, δεν άλλαξε καθόλου το κλίμα, τουναντίον, τώρα στο φινάλε είχε έρθει η σειρά του Κουγιουμτζή, του Καββαδία, του Τσιτσάνη, των Κατσιμιχαίων κ.ά. - ο οικείος Νταλάρας με τις «τσαλκάντζες» του, το ρωμαλέο παίξιμο της κιθάρας του, τις κατακτημένες του αρετές. Kαι όντως, ο κόσμος έδειξε ότι τον περίμενε.
Δεν ήταν εύκολη αυτή η συναυλία. Και θα γίνω σαφής. Όταν πας να δεις Νταλάρα και δη στο Ηρώδειο, ξέρεις εκ των προτέρων ότι το πρόγραμμα θα είναι δουλεμένο στις λεπτομέρειές του, οι ενορχηστρώσεις περασμένες από σαράντα κύματα, το ρεπερτόριο, πάνω κάτω, γνωστό. Τι γίνεται όμως όταν στην ίδια συναυλία φιλοξενούνται και δύο τραγουδίστριες του βεληνεκούς της Ντούλτσε Πόντες και της Νόα, με άλλα λόγια η «world» σκηνή της Μεσογείου στα καλύτερά της; Δυο… φωτιές, η μια της Ανατολής και η άλλη της Δύσης, «νεράιδες» και μαινάδες ταυτόχρονα, δύο τραγουδίστριες-περφόρμερ που (για να μην μακρηγορώ) η καθεμιά εκτός από την ιστορία της έχει και το δικό της ρεπερτόριο, το δικό της ξεχωριστό στίγμα…
Η απάντηση; Το «Μουσικό Ταξίδι στη Μεσόγειο», γίνεται όντως ένα ταξίδι για τρεις. Με κοινές συναντήσεις σε κάποια σημεία (έτσι κι αλλιώς ο οικοδεσπότης Νταλάρας έχει συνεργαστεί κατά καιρούς και με τις δύο), αλλά και αρκετό χώρο για κάθε μια από τις φιλοξενούμενες να απλώσει την πραμάτεια της. Δύο μίνι ρεσιτάλ μέσα στη συναυλία, τραγούδια της καρδιάς τους και μηνύματα ειρήνης και συμφιλίωσης (η Νόα κυρίως), ήχοι και στίχοι από τις ιδιαίτερες πατρίδες τους, τραγούδια που χάρη σ’ αυτά έγιναν γνωστές σ’ όλο τον κόσμο.
Ίσως θα μπορούσαν να είναι μικρότερης διάρκειας αυτά τα ρεσιτάλ, όμως ήταν τόσο εμπνευσμένες και οι δύο, τόσο δυνατές και ξεχωριστές πάνω στη σκηνή, που όσο κι αν ξεστράτιζε η ροή, όσο κι να ένιωθες μια αόριστη αγωνία προκειμένου να ειπωθούν τα πάντα, αφηνόσουν και σε πήγαιναν στο κόσμο τους, στον ήχο τους. Η κάθε μια είχε φέρει τους δικούς της μουσικούς- από την ποπ σε σεφαραδίτικες μπαλάντες και παραδοσιακά της Υεμένης η Νόα (καταγωγή της από Υεμένη) στα φλαμένκο και τα fados, της «φλεγόμενης» Ντούλτσε.
Ενωτικό σημείο και των τριών η θάλασσα της Μεσογείου. Με «Μια θάλασσα μικρή» επέλεξε να υποδεχτεί το κοινό και ο Νταλάρας, αλλά πριν προλάβει να πει λέξη, άμα τη εμφανίσει του, ακούστηκαν σποραδικά «χρόνια πολλά Γιώργο» (είχε τα γενέθλιά του) δείχνοντας από την πρώτη στιγμή, την τάση της πλατείας για… διάλογο. Όμως το πρόγραμμα είχε μεσογειακό προσανατολισμό, σύγκληση και διάλογος με το πιο διεθνοποιημένο του προφίλ, οπότε η επόμενη σκηνή είχε λάτιν αναφορές, ντουέτο με Ντούλτσε Πόντες και το γνωστό «Ο Mare e tu», στα ελληνικά και τα ισπανικά. «Μια νεράιδα από τη Δύση και μια από την Ανατολή» (εκείνος) κι εδώ έχουμε την είσοδο της Ισραηλινής Νόα, δυναμικό ανέβασμα έντασης με κρουστά και το «Tι θα πει Ετσι Είναι» (από τον τελευταίο του δίσκο με Ν. Αντύπα) στα ελληνικά και τα αγγλικά να μας δίνει μια πρώτη γεύση από το ταμπεραμέντο της.
Ήταν ωραίες αυτές οι συναντήσεις των δυο ή και των τριών πάνω σε μουσικές και στίχους, το «δικό» μας μέσα στο «δικό» τους (π.χ. να ακούς τη Νόα να τραγουδάει το «Μη μου θυμώνεις μάτια μου στα εβραϊκά ή την Ντούλτσε Πόντες την «Όμορφη Πόλη» στα πορτογαλικά), τις δύο τραγουδίστριες να ενώνουν τις φωνές τους στο «Αve Maria» -πρώτη φορά μαζί στη σκηνή- και σιγά σιγά να διαχέεται, σαν ωραία μέθη, το θετικό κλίμα μιας ενωμένης Μεσογείου…
Υπήρχε αυτή η απόχρωση κοινωνικού μηνύματος σε όλη τη συναυλία. Η Νόα το έκανε ακόμα πιο χειροπιαστό, μιλώντας για τη διπλή της ταυτότητα «Juish/Arab» (γεννημένη στο Ισραήλ αλλά με καταγωγή από την Υεμένη). «Αρκετά με αυτή τη βία, θέλουμε ειρήνη (…) είναι δική μας υποχρέωση να αγαπάμε τα αδέλφια μας σαν να είναι ο εαυτός μας».
Μηνύματα και τραγούδια της Μεσογείου, εβραϊκά, πορταγαλικά, ισπανικά, ελληνικά, αγγλικά σε μια μεγάλης διάρκειας συναυλία όπου μπορεί να μην τηρήθηκε το τυπικό ενός δεμένου ρεπερτορίου, αλλά δεν έχασε την προσοχή μας στιγμή. Όσο για τους ακραιφνείς «Νταλαρικούς»; Είχε ο Θεός και γι’ αυτούς (παραπονεμένους θα τους άφηνε, όσοι βέβαια επέδειξαν υπομονή και επιμονή στο αγιάζι. «Άσπρο Περιστέρι», «Αν υπάρχει ο λόγος», «Το πεπρωμένο», «Ελεύθεροι κι Ωραίοι», «Παραπονεμένα Λόγια», «Κάνε λιγάκι υπομονή» κ.ά. Νταλάρας είπαμε, μην ξεχνιόμαστε. Νταλάρας και μάλιστα σε βράδυ γενεθλίων.

[marochr 4,538]

Και αυτό από τους Τούρκους που ακολουθούν πάντα.

 

[ΘΑΝΑΣΗΣ ΠΟΛΥΜΗΧΑΝΟΣ 11,574]

Είμαι βέβαιος πως αν ο Σταύρος Κουγιουμτζής άκουγε από κάπου το "Μη μου θυμώνεις μάτια μου", έτσι όπως ακούστηκε την περασμένη Δευτέρα στο Ηρώδειο, σίγουρα θα ήταν ευτυχισμένος...

 

Νταλάρας, Pontes & Noa - «Μόνο η αγάπη μένει…» στο Ηρώδειο! (HMAΣΤΑΝ ΕΚΕΙ)

 

 

Γράφτηκε από τον  Θανάσης Γιώγλου

Τετάρτη, 01 Οκτωβρίου 2014

 

http://www.ogdoo.gr/epikairotita/eimastan-ekei/dalaras-pontes-noa-mono-i-agapi-menei-sto-irodeio-hmastan-ekei

[pnikol70 593]

Από τα βράδια που μένουν περισσότερο για τη γενικότερη ατμόσφαιρα παρά για τα αμιγώς μουσικά. Θέατρο κατάμεστο, παρά τις μικρές ή μεγάλες επιφυλάξεις που είχαμε κάποιοι πιο υποψιασμένοι ή (όπως αποδείχτηκε...) περισσότερο και χωρίς λόγο καχύποπτοι και με κοινό διαφόρων ηλικιών, που είχε αξιοσημείωτη συμμετοχή! Οι δύο κυρίες ήταν εξ΄αρχής το μουσικό γεγονός της βραδιάς και δικαιολόγησαν και με το παραπάνω τις υψηλές προσδοκίες που είχαν δημιουργήσει. Περισσότερο γήινη η μία, σωστό ξωτικό η άλλη, αλλά το αποτέλεσμα εντυπωσιακό! (ποιος θα ξεχάσει το ντουέτο στο Ave Maria...) Νταλάρας σε εξαιρετικό κέφι, που αντανακλά πάντα και στον τρόπο που ερμηνεύει. Ο ήχος είχε, κατά γενική ομολογία, ένα θεματάκι, ακόμα θυμάμαι να δονούνται τα σπλάγχνα μου από τα δυνατά μπάσα, που κάποιες φορές σε δυσκόλευαν να διακρίνεις τον τραγουδιστή. Τα τραγούδια αναμενόμενα, αλλά πολύ όμορφα τραγουδισμένα! Γενικά το χαρήκαμε πολύ, γιατί ήμαστε εκεί την ημέρα που έκλεινε τα 65 (πολύ θα ήθελα να είμαι τέτοιος 65αρης αλλά δεν είμαι αισιόδοξος...), γιατί πήραμε και δώσαμε ζεστασιά κι αγάπη, γιατί εισπράξαμε πολιτισμό και γιατί νιώσαμε, μια ακόμη φορά, υπερήφανοι και δικαιωμένοι για την επιλογή μας να συνταχθούμε πίσω από τον άνθρωπο που έδωσε, μόνο αυτός, άλλη διάσταση στην έννοια "λαϊκός τραγουδιστής".  Κάθε 30 χρόνια γιορτάζει τα γενέθλια του με μεγάλη παρέα (ΟΑΚΑ 1983), ραντεβού στα επόμενα!!!

[todor4 19]

είναι ο Εκλεκτός!!!!

[marochr 4,538]

Οι σκέψεις και οι εντυπώσεις μου από το Ηρώδειο συνοψίζονται σε όσα έγραψα στο blog... Τα μεταφέρω αυτούσια και εδώ: 

 

Κι εμείς μαζί σου εκεί... Ηρώδειο, 29/9/2014

 

Μοιραία για έναν ακροατή του Γιώργου Νταλάρα το να παρακολουθεί συναυλία στις 29/9 είναι μία ιδιαίτερη στιγμή που θα μονοπωλήσει, ενδεχομένως, και το ενδιαφέρον του για το σύνολο της συναυλίας. Κι αυτό το αναφέρω διότι αυτή είναι και η μέρα γενεθλίων του. Παρόλα αυτά, η πραγματικότητα πριν λίγες ημέρες στο Ηρώδειο με διέψευσε. Οι δύο υπέροχες γυναίκες που πλαισίωσαν τον Γιώργο Νταλάρα στη συναυλία υπό τον τίτλο "Μουσικό ταξίδι στη Μεσόγειο", κατάφεραν να ισορροπήσουν το ενδιαφέρον ανάμεσα και στους τρεις πρωταγωνιστές και να κάνουν τη βραδιά ακόμη πιο μοναδική. Από τη μια, η εξωτική Dulce Pontes, περιφερόμενη ως άλλο αερικό στη σκηνή, με ανεξάντλητο πάθος σε συνθέσεις που με ταξίδεψαν ως τα στενά της Λισαβόνας κάποιο ζεστό καλοκαιρινό βράδυ. Από την άλλη, η μεσογειακή Νoa (Achinoam Nini), με δυναμισμό και έναν πολυ-πολιτισμικό αέρα, με ιδιαίτερες μουσικές, αλλά και πιο άμεση με τον κόσμο, τόσο άμεση που δε δίστασε από την αρχή να μας "προσγειώσει" σε μία σκληρή πραγματικότητα: αυτή του σκληρού πολέμου και του άμεσου κινδύνου της ίδιας της ζωής μας, την ώρα που εμείς απολαμβάνουμε σε αυτόν τον υπέροχο χώρο, αυτή την όμορφη βραδιά, ωραίες μουσικές και τραγούδια. Σκληρή αλήθεια. 

Διαφορετικές χώρες, διαφορετικές μουσικές και ήχοι, αλλά ταυτόχρονα και τόσο οικείοι. Αναπάντεχα όμορφα ταίριαξαν και οι διαφορετικές φωνές των δύο τραγουδιστριών. 

Το πρόγραμμα δεν περιείχε ιδιαίτερες εκπλήξεις, για κάποιον που είχε παρακολουθήσει τις υπόλοιπες ανά δύο συνευρέσεις αυτών των καλλιτεχνών. Η δομή του όμως ήταν αρκετά καλή ακόμη και για εμάς τους...πιστούς, όπως συνηθίζω να γράφω.  

 

Όσο για τον Γιώργο Νταλάρα, γι' αυτόν η βραδιά έμοιαζε να είναι πραγματική γιορτή. Με εξαίρεση το πρώτο "σφίξιμο" που τον διακρίνει πάντα, από το τρίτο-τέταρτο τραγούδι κι έπειτα, και με τη βοήθεια των δύο κοριτσιών επί σκηνής, ήταν απλώς ένας ευτυχισμένος άνθρωπος. Ένας ευτυχισμένος άνθρωπος που μάλιστα δέχτηκε πολλές φορές τα χρόνια πολλά από το κοινό, με φωνές, τραγουδιστά, με χειροκροτήματα, με πολλή αγάπη. Γι' αυτό και στο τέλος ήταν για όλους εκεί... Μ' ένα μόνιμο χαμόγελο, όχι απλής ευγένειας, αλλά πραγματικής ευτυχίας.

 

Την άλλη μέρα το πρωί έλαβα ένα μήνυμα από έναν φίλο, νέο τραγουδιστή: "Καλημέρα!!! Τι έγινε;;;; Ο Νταλάρας μεγαλώνει ή μικραίνει;;;" Με αυτή την απορία θα μείνω κι εγώ... Όχι βέβαια τόσο για την "αψεγάδιαστη" φωνή του, που φυσικά και δεν εθελοτυφλώ να πιστεύω ότι είναι αψεγάδιαστη και να ακούω αυτά που θέλω εγώ μόνο, αλλά κυρίως για αυτόν τον ακούραστο επαγγελματία, τον αιώνιο έφηβο που φέτος γιόρτασε, με τη μεγαλοπρέπεια που του αξίζει, τα 65 του χρόνια.  Κι εμείς ήμασταν μαζί του, εκεί... 

 

 

Ακολουθεί φωτογραφικό υλικό από τη βραδιά:

 

https://www.flickr.com/photos/marochr/sets/72157647874698409/

 

 

 

[albert 1,558]

Πολυ ωραιο το κειμενο με τις σκεψεις σου Μαρω καθως κ το φωτογραφικο σου υλικο!

Σε ευχαριστουμε για αλλη μια φορα για την αγαπη που μας δινεις!

[Alona 8,279]

[kapetanios 290]

Παρόλο που δεν ήθελα αρχικά να γράψω εντυπώσεις σχετικά με τη συναυλία αυτή, άλλαξα άποψη κυρίως από το γεγονός πως όσα διάβασα μέχρι στιγμής, μου φαίνονται εξαιρετικά εγκωμιαστικά.

 

Σέβομαι απολύτως τις εικόνες που εισέπραξε ο καθένας από τη συναυλία, ωστόσο με προβληματίζει ιδιαίτερα το γεγονός πως οι δικές μου εντυπώσεις διαφοροποιούνται σε πολύ μεγάλο βαθμό από τις εντυπώσεις όσων έγραψαν μέχρι στιγμής.

 

Είναι χρόνια τώρα που προσπαθώ να στέκομαι κριτικά - καλοπροαίρετα φυσικά - απέναντι στις επιλογές του Νταλάρα. Προσπαθώ να εξετάσω αν αυτό που παρουσιάζει κάθε φορά αποτελεί πραγματικά προϊόν αναζήτησης και μόχθου, αν είναι "δουλεμένο" υλικό ή μια επανάληψη χιλιοπαιγμένων πραγμάτων.

 

Φυσικά και με είχε κουράσει η τετραετία-πενταετία, κατά την οποία έπαιζε επανειλημμένως το ίδιο πρόγραμμα με τις μεγάλες ορχήστρες, από του Λονδίνου μέχρι της Μόσχας, μέχρι του Ισραήλ, μέχρι κι εγώ δεν ξέρω ποιας άλλης χώρας. Όπως με έχει κουράσει και η επαναλαμβανόμενη τάση την τελευταία δεκαπενταετία να παρουσιάζει προγράμματα-αφιερώματα. Από τις αρχές της προηγούμενης δεκαετίας σχεδόν κάθε χρόνο έχουμε τη δυνατότητα να παρακολουθούμε ένα αφιέρωμα στους Τσιτσάνη, Βαμβακάρη, Θεοδωράκη, Παπαδόπουλο, Κουγιουμτζή, Καλδάρα. Ή γενικά στο "ρεμπέτικο τραγούδι" όπως φέτος το καλοκαίρι, που διάλεξε όλα τα χιλιοπαιγμένα. Ο ίδιος επανέρχεται στις αρχές του προσεχούς έτους με άλλο ένα αφιέρωμα στον Κουγιουμτζή.

Σαν ακροατής του Νταλάρα από την παιδική μου ηλικία, ενδιαφέρομαι να παρακολουθώ όλες του τις συναυλίες. Δεν μπορώ όμως να μην προβληματίζομαι όταν επί δεκαπέντε και πλέον χρόνια παρακολουθώ την ίδια λογική της επανάληψης.

 

Το πρωτότυπο υλικό που κυκλοφόρησε σε αυτό το χρονικό διάστημα υπολείπεται σε ποσότητα αλλά και ποιότητα έναντι του αντίστοιχου υλικού που εκδόθηκε δέκα χρόνια πριν. Φυσικά και λαμβάνω υπ' όψιν τις νέες συνθήκες, την αλλαγή του ακροατηρίου, το μειωμένο κοινό του καλλιτέχνη, ακόμα και την ηλικία του, αλλά αυτά δεν αλλάζουν την κυρίαρχη εντύπωση που σχηματίζεται από το αδιαμφισβήτητο γεγονός, πως ο Νταλάρας επαναλαμβάνεται.

 

Πολύ πιθανό είναι και ο ίδιος να έχει ψυχανεμιστεί πως τραγούδια του στιλ "θα σε ξεπεράσω", "έχω ένα προαίσθημα", "νταλάι λάρα", "θα περιμένω εδώ", "είσαι με το 'να πόδι στ' άστρα και τα δυο στην κόλαση" δε συγκινούν τον κόσμο που τραγουδούσε στην καθημερινότητά του το "ήλιε μου σε παρακαλώ", το "μη μου θυμώνεις μάτια μου", το "του κάτω κόσμου τα πουλιά" ή αργότερα το "αν υπάρχει λόγος" και το "περωμένο". Για να εξηγούμαι, τα δυο τελευταία τραγούδια, αν και χιλιοπαιγμένα, τα μνημόνευσα για την ποιότητά τους και την αντοχή τους στο χρόνο. Όταν σου λείπει καλό πρωτότυπο υλικό, λογικό είναι να γεμίζεις τα κενά σου με αναπαραγωγές παλαιότερου ποιοτικού υλικού, έτσι ώστε να διατηρείς το προφίλ του ποιοτικού καλλιτέχνη που είχες. Με τη διαφορά πως η συνεχόμενη αναπαραγωγή του παλαιότερου υλικού σου αφαιρεί την έως πρόσφατα εμπεδωμένη στις συνειδήσεις του κόσμου ιδιότητα του "ανήσυχου και εργατικού καλλιτέχνη, που δεν αναπαύεται στις δάφνες του".

Αφού λοιπόν ζητήσω συγγνώμη για το χώρο που πιάνω με αυτή τη μακροσκελή εισαγωγή, προχωρώ στις εντυπώσεις μου από τη δευτεριάτικη συναυλία.

 

Η συναυλία δεν ήταν sold out, το Ηρώδειο δεν ήταν γεμάτο. Στο δεξί και αριστερό άκρο του πάνω διαζώματος υπήρχαν άδεια καθίσματα.

 

Ο ήχος δεν ήταν καλός. Ήταν τέλειος. Το παρατεταμένο σφύριγμα μικροφώνου λίγο μετά την έναρξη και η ασυνεννοησία των τεχνικών που προκάλεσε το κλείσιμο και των δυο μικροφώνων της Νόα δεν χαλάνε σε καμία περίπτωση το εξαιρετικό ηχητικό αποτέλεσμα καθ' όλη τη διάρκεια της συναυλίας. Τα όργανα ακούγονταν τέλεια, οι φωνές των γυναικών επίσης. Αν η φωνή του Νταλάρα σε πολύ μεγάλο μέρος της παράστασης ήταν βραχνή και κουρασμένη, αν στις διφωνίες του Havana τον σκέπαζε εντελώς η Πόντες γιατί η φωνή του δεν πολυέβγαινε, αν ο ίδιος μπέρδεψε τα λόγια στο una moneda le di δε φταίει ο ήχος, ούτε τα μικρόφωνα ούτε οι τεχνικοί. Φταίει η όχι και τόσο καλή κατάσταση της φωνής του. Η πολύ δυνατή και καθαρή απόδοση του o mare e tu στην αρχή μου έδωσε πολλές ελπίδες πως θα ακολουθήσουν κι άλλες καταπληκτικές ερμηνείες, αλλά δυστυχώς η κατάσταση της φωνής του τη Δευτέρα αποδείχτηκε όχι και τόσο καλή.

 

Η ορχήστρα ήταν εξαιρετική, τα λάθη ελάχιστα και μικρά, δε φάνηκε τίποτα προς τα έξω. Οι ενορχηστρώσεις όμως ήταν οι ίδιες και οι ίδιες.

 

Και μια και λέω για "τα ίδια και τα ίδια", θα έρθω και στο πρόγραμμα. Είχα από την αρχή την αίσθηση πως δεν πρόκειται να ακούσω και κάτι καινούργιο. Απλά η επιβεβαίωση της αρχικής αυτής αίσθησης με εκνεύρισε αρκετά. Καινούργια πράγματα ακούστηκαν, αλλά όχι από τον Νταλάρα. Αυτός περιορίστηκε σε μια επανάληψη κάποιων παλαιότερων επιτυχιών.

 

Οι δυο κυρίες παρουσίασαν κι αυτές δείγματα του προσωπικού τους ρεπερτορίου. Η Νόα είπε κάνα δυο - μόνο - παραδοσιακά, σε ένα εκ των οποίων χτυπούσε με τον κρουστό της κάτι ντενεκέδες για τις ελιές. Ομολογουμένως ήταν από τις ευχάριστες εκπλήξεις, κάτι "διαφορετικό" σε σχέση με το "Λεβερκούζεν". Προσωπικά με κούρασε από την πρώτη στιγμή με ένα τραγούδι που έλεγε συνέχεια "άι ντοντ νόου, άι ντοντ νόου, άιμ στρονγκ, άιμ στρονγκ, άι ντοντ νόου" και καλούσε τον κόσμο να επαναλαμβάνει αυτό το πράμα. Συνέχισε με κάτι αμερικάνικες ηθικολογίες του στιλ "ζήσαμε το καλοκαίρι έναν πόλεμο που μας συγκλόνισε", "ποτέ πια πόλεμος", "ειρήνη για όλο τον κόσμο", "είμαι μάνα τριών παιδιών", λες και τα παιδάκια στη Γάζα που βομβάρδιζε η χώρα της δεν έχουνε μάνες, ή δεν υπάρχουν στη Γάζα μανάδες με τρία παιδιά. Αφού διαφώτισε τρεις χιλιάδες θεατές βαφτίζοντας τους βομβαρδισμούς και τη δολοφονία 2000 Παλαιστινίων αμάχων ...πόλεμο (!) συνέχισε το κατά τα άλλα ενδιαφέρον πρόγραμμά της.

 

Η Πόντες από την άλλη ήταν που με κούρασε περισσότερο. Τραγούδησε ένα μόνο fado και το υπόλοιπο πρόγραμμά της ήταν μοιρασμένο μεταξύ προσωπικού της ρεπερτορίου και σημαντικών τραγουδιών άλλων καλλιτεχνών. Κατά τη διάρκεια αυτή χόρευε κάτι σαν καποέιρα και οι ερμηνείες της χαρακτηρίζονταν από μια έντονη διάθεση να στριγγλίζει.

 

Το σχετικά άγνωστο στο ελληνικό κοινό ρεπερτόριο των δυο κυριών κούρασε αρκετά τους θεατές με αποτέλεσμα να ακούγονται δεξιά και αριστερά μου παράπονα για το πού είναι ο Νταλάρας τόση ώρα. Στο τέλος του πρώτου μέρους και με προσωπικό πρόγραμμα 7 τραγούδια ως εκείνη τη στιγμή είχα αρχίσει να προβληματίζομαι, γιατί φαινόταν σαν κομπάρσος στη συναυλία του.

 

Στο διάλειμμα και όταν πήγα έξω για τσιγάρο έπιασα δυο ζευγάρια και μια μικρή παρέα που αρνήθηκαν να πάρουν "χαρτάκι" για να ξαναμπούν μέσα λέγοντας στους ταξιθέτες πως φεύγουν. Κατά τη διάρκεια του προγράμματος της Πόντες συνεχίστηκαν οι μουρμούρες από μπροστά, πίσω και απ' το πλάι. Οι αποχωρήσεις πλέον γίνονταν από κάμποσους στο χαλαρό, μια και χάθηκε η "ευκαιρία" του διαλείμματος. Αντιλαμβανόμουν από τον κόσμο γύρω μου πως ψιλοβαριόταν. Εκτός από τα σουξουμούξου, είχε αρχίσει να φαίνεται πως αδειάζουν και καθίσματα.

 

Το πρόγραμμα πάλι του Νταλάρα ήταν μια απ' τα ίδια. Ξαναζεσταμένο φαγητό. Δυστυχώς όμως ήταν και οι εκτελέσεις εντελώς άνευρες. Από τα βίντεο που τράβηξα δε θέλησα να ανεβάσω στο γιουτιουμπ τίποτα απολύτως, γιατί πιστεύω πως οι ερμηνείες αυτές τον εκθέτουν. Για πρώτη φορά έριξε το φλαμένκο έναν τόνο, προφανώς για να μπορέσει να πιάσει τις ψηλές. Ακόμα και έτσι δυστυχώς δεν μπορούσε να το βγάλει πολύ καλά. Μπέρδεψε και τα λόγια σε ένα σημείο ψελλίζοντας κάτι αλαμπουρνέζικα.

 

Το λίγο από "μόνο η αγάπη μένει" όπως το είχε παίξει κάποτε στην Τέντα, μου φάνηκε δεδομένου του υπόλοιπου προγράμματος-σούπα σαν "σκέτο από γιουβέτσι". Πάλι καλά όμως που ακούστηκε κι αυτό, και το "ξημερώνει" δίνοντας έναν αέρα "αλλαγής" στο πρόγραμμα. Ευτυχώς που η ορχήστρα έπαιξε και το χάπυ μπέρθντεη!

 

Επίσης δεν μπορώ με τίποτα να καταλάβω για ποιο λόγο δόθηκε ο τίτλος "μουσικό ταξίδι στη Μεσόγειο" σε αυτή τη συναυλία. Αν ο μόνος λόγος να μπει η λέξη "Μεσόγειος" στον τίτλο της συναυλίας ήταν το γεγονός πως και οι τρεις καλλιτέχνες γεννήθηκαν σε μεσογειακές χώρες, εντάξει. Αλλά επειδή ο τίτλος συνήθως μαρτυρά και το περιεχόμενο της συναυλίας, τότε κάτι δεν καταλαβαίνω. Πώς μπορεί να χωρέσει μέσα στο μουσικό περιεχόμενο της Μεσογείου το "μια βραδιά στο Λεβερκούζεν"; (!!!) Το "εγώ ήμουν εσύ"; "Τα παραπονεμένα λόγια"; Πού είναι η συνάντηση του fado με το ρεμπέτικο, που μας έλεγε παίρνοντας σβάρνα πάλι όλες τις πρωινές εκπομπές; Επειδή είπε ο ένας το "κάνε λιγάκι υπομονή" και η άλλη το "ardinita"; Με ένα κι ένα συναντήθηκε το fado με το ρεμπέτικο;

 

Επιπλέον, πού είναι όλη αυτή η δουλειά που έγινε στην πρώτη "Μεσόγειο"; Πού είναι εκείνη η αναζήτηση ρεπερτορίου που οδήγησε σε ένα πολυδιάστατο μουσικό αποτέλεσμα, με πρωτάκουστα στο ευρύτερο ελληνικό κοινό τραγούδια;

 

Επομένως αντί να μιλάμε για "Μεσόγειο", ας μιλήσουμε καλύτερα για μια απλή μουσική συνεύρεση τριών καλλιτεχνών, για μια απλή συναυλία που θα μπορούσε να γίνει οπουδήποτε αλλού και όχι στο Ηρώδειο, που απαιτεί ιδιαίτερα προγράμματα. Απλά πιστεύω πως αν το Ηρώδειο δε γέμισε καν πλήρως την περασμένη Δευτέρα με το ξεκάρφωμα της "Μεσογείου", ο θεός ξέρει πόσα καθίσματα άδεια θα μετρούσαμε σε ένα οποιοδήποτε άλλο θέατρο χωρίς τον τίτλο "Μεσόγειος". Το Ηρώδειο κατά τη γνώμη μου βόλεψε όσον αφορά την προσέλευση. Δίνει ένα κάποιο κύρος σε οποιαδήποτε ετοιματζήδικη παράσταση, άρα θα κοπούν και παραπάνω εισιτήρια.

 

Μπορεί να μην έμεινα καθόλου ευχαριστημένος από τη συναυλία αυτή, μπορεί να απογοητεύομαι συνεχώς τα τελευταία χρόνια από τις επιλογές του, από την έλλειψη διάθεσης αναζήτησης και δουλειάς. Μπορεί να γίνεται όλο και πιο εμφανές με την πάροδο των ετών πως ο ίδιος πλέον δεν έχει καμία σχέση με τον εργατικό ή εργασιομανή Νταλάρα του παρελθόντος, πως οι πρόβες με τους μουσικούς είναι πια ελάχιστες, πως η ουσιαστική ενασχόλησή του με τη μουσική μειώνεται συνεχώς.  Μπορεί να ευχαριστιέμαι τις λάιβ εμφανίσεις του καθώς και τις ερμηνείες του πολύ πιο σπάνια τελευταία. Αυτό βέβαια δεν αναιρεί το γεγονός πως δε θα χάσω ούτε την επόμενη φορά την ευκαιρία να πάω σε συναυλία του, γιατί "πόσο καιρό ακόμα θα μπορεί κανείς να βλέπει ζωντανά τον Νταλάρα;".

 

Πέρα όμως από τη γενικότερη βαριεστημένη διάθεση του κοινού, που αποχωρούσε δειλά ήδη από το διάλειμμα και όλο και περισσότερο από την έναρξη του δεύτερου μέρους και μετά, που δεν μπήκε καν στον κόπο να ζητήσει ανκόρ, το χτύπημα ήρθε και από το ίδιο μου το περιβάλλον. Η παρέα με την οποία πήγα στη συναυλία αυτή τη φορά είναι μεν πολύ θετικά διακείμενη στον Νταλάρα αλλά τον παρακολουθεί λάιβ κάθε δυο-τρία χρόνια. Δεν πάει τόσο συχνά όσο εγώ. Παρ' όλ' αυτά όταν τους ρώτησα πώς τους φάνηκε μου απάντησαν:

"όλο τα ίδια και τα ίδια".

 

Ε, είναι να μην προβληματίζεσαι;

 

 

 

 

 

Ζητώ συγγνώμη για το μεγάλο
κείμενο που έγραψα. Είχα να γράψω πάρα πολλούς μήνες και μου βγήκε μαζεμένο.

 

 

 

 

 

[Theokakoulidis 88]

Πόσες αλήθειες μαζεμένες σε ένα κείμενο...

[afroditaki 1,045]

Καπετανιε.. Εγινες κριτης και κρινεις τα βαρια σφαλματα και τα γραμματα που στελνεις μοιαζουν με ενταλματα.

Πραγματικα, ειμαι απο τους ανθρωπους που εκτιμουν υπερβολικα την ειλικρινεια και την αληθεια του καθενος. Μπορει να μην σου αρεσουν οι επιλογες του νταλαρα, μπορει να μην σου αρεσουν τα τραγουδια των τελευταιων δισκων, μπορει να νιωθεις οτι στα 65(!!!!) του δεν ειναι τοσο εργατικος οσο θα επρεπε κλπ κλπ. Μια απορια εχω μονο. Θεωρεις οτι η τοσο αρνητικη και ισοπεδωτικη κριτικη, ισως και προσβλητικη καποιες φορες για τον καλλιτεχνη, ειναι εποικοδομητικη για τον νταλαρα?? Για το φορουμ?? Δεν μου αρεσει, και το λεω δημοσια, να εκφραζουμε στις εντυπωσεις μας μονο την λατρεια μας και να απομονωνουμε μονο τα θετικα συναισθηματα. Θεωρω οτι μια κριτικη ειναι ισορροπημενη οταν ζυγιζει τα θετικα και τα αρνητικα καταληγοντας ισως σε ενα συμπερασμα. Το να χωνεις συνεχεια, αλλιως λεγεται, σιγουρα οχι κριτικη.

Παντα προσωπικη μου αποψη.

[kapetanios 290]

...μπορει να νιωθεις οτι στα 65(!!!!) του δεν ειναι τοσο εργατικος οσο θα επρεπε κλπ κλπ. 

 

Ε, δε δείχνει και πολύ εργατικός για το επάγγελμα που κάνει. Πέντε τραγούδια να αναζητήσει και να προβάρει για να στηρίξει το πρότζεκτ της "Μεσογείου" δεν μπορεί; Ή τα εξηνταπέντε του χρόνια όπως το λες κι εσύ τον εμποδίζουν να στρώσει ένα πρόγραμμα που ο ίδιος υπόσχεται; Ας μην ξεχνάμε πως δεν κάνει και κάνα βαρύ κι ανθυγιεινό επάγγελμα. Δε δουλεύει δα και οικοδομή...

 

Πάω στοίχημα πως για τη συναυλία αυτή δεν έκανε πάνω από τρεις πρόβες. Εδώ για την πρώτη Μεσόγειο έκανε τέσσερις, ναι τέσσερις μόνο πρόβες με όλους τους μουσικούς. Πέρσι παρακολούθησα τρεις συναυλίες και σάουντσεκ πάνω από εικοσάλεπτο δεν έκανε. Πιτσιρικάς πήγαινα και στηνόμουν να ακούσω την

πρόβα ήχου από τις τεσσερισήμιση το απόγευμα, αυτός ήταν εκεί και είχε ξεκινήσει, δούλευε ασταμάτητα μέχρι την έναρξη της συναυλίας. Αυτά δεν υπάρχουν,

χρόνια τώρα. Για μια συναυλία με νέο πρόγραμμα κάνει τρεις το πολύ πρόβες πλέον. Η φήμη του εργασιομανή Νταλάρα είναι πλέον ένας θρύλος από τα παλιά που απλά τον ακολουθεί.

 

Επομένως αν εννοείς πως διαφωνείς με την άποψή μου και λες πως ΕΙΝΑΙ πράγματι πολύ εργατικός, συγγνώμη, αλλά η ίδια η πραγματικότητα εδώ και πολλά χρόνια σε διαψεύδει.

 

Αν πάλι εννοείς πως στα 65 του δεν μπορούμε να έχουμε την απαίτηση να είναι πιο εργατικός απ' ό,τι είναι, αφενός παραδεχόμαστε πως είναι λιγότερο εργατικός από το παρελθόν, αφετέρου, ας αραιώσει λίγο τις εμφανίσεις για αν μην εκτίθεται.

 

Δεν αποδεικνύεις το πόσο εργατικός είσαι στα 65 σου κάνοντας ταυτόχρονα δυο περιοδείες με έτοιμα προγράμματα και χιλιοπαιγμένα τραγούδια. Αυτές είναι αρπαχτές χωρίς κανένα κόστος, δεν έχεις επενδύσει μόχθο και δουλειά. Το πόσο εργατικός είσαι θα μου το αποδείκνυες αν έστρωνες τον πισινό σου με σκοπό να φτιάξεις ένα νέο, πρωτότυπο πρόγραμμα με πέντε διαφορετικά τραγούδια, αν είχες δουλέψει δηλαδή.

Μια απορια εχω μονο. Θεωρεις οτι η τοσο αρνητικη και ισοπεδωτικη κριτικη, ισως και προσβλητικη καποιες φορες για τον καλλιτεχνη, ...

 

Θεωρώ την κριτική μου αρκετά αντικειμενική. Ξέρεις γιατί δε θα πω "απόλυτα αντικειμενική"; Γιατί ακόμα και αυτή τη στιγμή παρασύρομαι από τη μεγάλη συμπάθειά μου στον καλλιτέχνη. Αν δεν του είχα τόσο μεγάλη συμπάθεια θα έπρεπε να πω "μάζεψέ τα θείο και τράβα σπίτι σου, να κάνει συναυλίες και κάνα νέο παιδί". Και ειλικρινά δε θα αδικούσα κάποιον που θα το έλεγε. Εγώ δε θα το κάνω γιατί δεν το θέλω, δεν είναι ωραίο και στο φινάλε είναι ο καλλιτέχνης που γουστάρω και του έχω αδυναμία.

 

Αλλά και πάλι συγγνώμη, δε θα αφήσω καμία αδυναμία να με τυφλώνει και να μου κλείνει τα αφτιά. Όταν βλέπω πως το αμάξι δεν τραβάει στην ανηφόρα, γιατί να βροντοφωνάζω πως τραβάει και μάλιστα γερά;

 

Και από πού κι ως πού η κριτική μου είναι προσβλητική για τον Νταλάρα; Θεωρώ πως πολύ περισσότερο προσβλητική είναι η νοοτροπία των αυτόκλητων δικηγόρων του, παρά η απαίτηση του κοινού του για μερικές ουσιαστικές εμφανίσεις τώρα που πλησιάζει όλο και περισσότερο το τέλος της καριέρας του.

 Θεωρεις οτι η τοσο αρνητικη και ισοπεδωτικη κριτικη, ισως και προσβλητικη καποιες φορες για τον καλλιτεχνη, ειναι εποικοδομητικη για τον νταλαρα?? Για το φορουμ?? Δεν μου αρεσει, και το λεω δημοσια, να εκφραζουμε στις εντυπωσεις μας μονο την λατρεια μας και να απομονωνουμε μονο τα θετικα συναισθηματα. Θεωρω οτι μια κριτικη ειναι ισορροπημενη οταν ζυγιζει τα θετικα και τα αρνητικα καταληγοντας ισως σε ενα συμπερασμα.

 

Συγγνώμη, τι πάει να πει εποικοδομητικό για το φόρουμ και τον Νταλάρα; Μια κριτική που θα στερείται αντικειμενικότητας; Εκφράσεις θαυμασμού του στιλ"μπράβο Γιώργο", "εκπληκτικός ο Νταλάρας στο Ηρώδειο και τι νέος που φαίνεται" και για ξεκάρφωμα να του πετάω την κριτική για ανούσια πράγματα του τύπου "τι αίσχος γυαλιά ηλίου που φοράει", έτσι για να περνάω για αντικειμενικός και όχι κολλημένος που πάει να αγοράσει μέχρι και τα ίδια σώβρακα με τον Νταλάρα (πάω στοίχημα πως υπάρχουν και τέτοιοι τύποι σε αυτόν τον κόσμο);

 

Αυτή είναι η ισορροπημένη κριτική; Και ξανά μανά συγγνώμη αλλά αυτό μου φαίνεται ανισορροπία. Αυτά που έγραψα στο προηγούμενο ποστ είναι τα γεγονότα, η προσωπική μου άποψη απλώς τα συνοδεύει διότι έρχεται συμπερασματικά με αυτά ως βάση.

 

Αν πάλι δε σου αρέσει να λέγονται ανοιχτά αυτά, έχεις δυο επιλογές. Η μια είναι να πιάσεις τον Νταλάρα και να του πεις "μάστορα σε έχει πάρει ο κόσμος στον μεζέ, πιάσε την κιθάρα και μάθε τίποτα καινούργιο, που έχουμε να ακούσουμε καινούργιο ταξίμι από τα χεράκια σου απο το μακρινό 1992 περίπου". Η άλλη είναι να μετονομάσουμε το τόπικ από "εντυπώσεις συναυλιών" σε "θετικές εντυπώσεις συναυλιών, και κάποιες αρνητικές της πλάκας για το ντύσιμο ή το χτένισμα", έτσι ώστε να μην αμφισβητείται η κυριαρχία του Νταλάρα στο σύμπαν, αφού ό,τι κάνει το κάνει καλύτερα από όλους κι ας είναι 65 χρονών.

Θεωρω οτι μια κριτικη ειναι ισορροπημενη οταν ζυγιζει τα θετικα και τα αρνητικα καταληγοντας ισως σε ενα συμπερασμα. 

 

Αυτό ακριβώς έκανα αν διάβασες καλά. Τώρα αν τα αρνητικά είναι πολύ περισσότερα από τα θετικά, σόρρυ δε φταίω εγώ, άλλος έκανε τη συναυλία. Απλά, αν θες να το καταλάβεις, δε διακατέχομαι από τη γνωστή τάση να δικαιολογώ τον Νταλάρα για την κάθε στραβή που θα κάνει στη δουλειά του.

Το να χωνεις συνεχεια, αλλιως λεγεται, σιγουρα οχι κριτικη.

 

Δε χώνω συνέχεια το ξαναλέω. Δεν τον είπα ούτε άχρηστο, ούτε γεροξεκούτη, ούτε φωνάζω να πάει σπίτι του. Να μου δώσει ένα πρόγραμμα πρωτότυπο και πέντε ερμηνείες της προκοπής ζητάω, το αυτονόητο δηλαδή. Θεωρείσαι τόσο παράλογος όταν ζητάς το αυτονόητο;

 

Και στο φινάλε, πόσο μαλάκας ή θύμα του Πανούση είναι ο κόσμος που πλέον δεν πατάει στις εμφανίσεις του; Που αναγκάζεται καλοκαιριάτικα να εμφανίζεται σε κάτι μικρούς χώρους σαν κοτέτσια για να μη φαίνεται άδειος; Νομίζεις πως ο κόσμος δεν έχει βαρεθεί τα ίδια και τα ίδια και τα ίδια του Νταλάρα; Τα πήρε στους δίσκους, τα άκουσε στις συναυλίες, τα ξανάκουσε σε άλλες συναυλίες, τα πήρε μετά στους ζωντανούς δίσκους, τα είδε και στην τηλεόραση... Ε σόρρυ, αλλά οι νορμάλ οι άνθρωποι περιμένουν και κάτι καινούργιο, και αυτό να ΜΗΝ είναι "βρέχει και ο βρεγμένος τη βροχή δεν τη φοβάται"... όταν γέμιζε ο Νταλάρας τα στάδια έκανε και αξιόλογα πράματα. Τώρα που αναμασαει τα ίδια και τα ίδια και το κοινό του έχει συρρικνωθεί επειδή στην πλειοψηφία του έχει χάσει κάθε ενδιαφέρον για τον καλλιτέχνη, μας έχει ζαλίσει τα μπάμπαλα με τους "μικρούς, ζεστούς, γλυκούς, χώρους" διότι πλέον ακόμα και το Αντάρτ δυσκολεύτηκε να το γεμίσει... Δεν υπάρχει απολύτως κανένας ουσιαστικός λόγος νομίζεις που ελάχιστοι πλέον τον ακολουθούν;

Καπετανιε.. Εγινες κριτης και κρινεις τα βαρια σφαλματα και τα γραμματα που στελνεις μοιαζουν με ενταλματα.

.

 

Afroditaki πρώτον δεν έγινα τίποτα, δεύτερον δε νομίζω πως με λογοτεχνισμούς θωρακίζεις με κύρος τα επιχειρήματά σου.