Μίκης Θεοδωράκης

[Makis 2,780]

Εγώ το πήρα πέρυσι 16,50 ,όχι όμως από εκεί που αναφαίρεστε, αλλά από άλλο κατάστημα.Με βάση τη σπανιότητα μάλλον καλά το βρήκα...

[Agnie 1]

Aφιέρωμα στον Mίκη

Έργα Μίκη Θεοδωράκη (φωτογραφία), με αφορμή τα ογδοντάχρονα του συνθέτη, ερμηνεύει στο Μέγαρο Μουσικής Θεσσαλονίκης (25ης Μαρτίου και Παραλίας, τηλ. 2310-895.938 - 9) η Κρατική Ορχήστρα Ελληνικής Μουσικής, υπό τη διεύθυνση του Σταύρου Ξαρχάκου. Συμμετέχουν οι Μαρία Φαραντούρη, Μανώλης Μητσιάς και Πέτρος Πανδής. Παρουσιάζονται τα έργα «Ερημιά», σε στίχους Λευτέρη Παπαδόπουλου, ένας κύκλος μουσικών κομματιών στον οποίο ο Θεοδωράκης καταθέτει τις επιρροές του, και «Μπαλάντες», σε ποίηση Μανόλη Αναγνωστάκη, ένα έργο το οποίο πηγαίνει πέρα από το πολιτικό τραγούδι. Τα έργα θα παρουσιάσει η Κρατική Ορχήστρα Ελληνικής Μουσικής σε σειρά συναυλιών όλο το καλοκαίρι στην Ελλάδα και την Κύπρο.

ΤΑ ΝΕΑ , 27/06/2005 , Σελ.: P19

Κωδικός άρθρου: A18273P196

ID: 474155

[ΘΑΝΑΣΗΣ ΠΟΛΥΜΗΧΑΝΟΣ 11,574]

MIKHΣ ΘEΟΔΩPAKHΣ

«Στα 80 μου φοβούνται και τη σκιά μου»

Tο «Canto General» του Πάμπλο Nερούδα παρουσιάζεται σε μορφή μπαλέτου για πρώτη φορά στο Hρώδειο. Για την επαναστατικότητα του έργου μίλησε ο συνθέτης Mίκης Θεοδωράκης, λέγοντας πως «αν και 80 ετών με φοβούνται»

ΧΡΗΣΤΟΣ ΙΕΡΕΙΔΗΣ

«Είναι ένα μήνυμα για τους κρατούντες και γι' αυτό το αποφεύγουν όπως ο διάβολος το λιβάνι. Στην Αμερική θεωρείται μεγάλη επαναστατική πράξη να τραγουδήσεις το έργο του Νερούδα», έλεγε ο Μίκης Θεοδωράκης για το «Canto General»

«Το "Κάντο Χενεράλ" έχει δυναμική, είναι ατσάλινο, διότι ακουμπά σε μια βασανισμένη εποχή, βαπτισμένη στο αίμα», ήταν τα πρώτα λόγια του Μίκη. Επρόκειτο μάλιστα να παρουσιαστεί στην Τελετή Λήξης των Ολυμπιακών Αγώνων, όπως είπε, με χορωδία 20.000 ατόμων, αντιπροσωπευτική των χωρών που έπαιρναν μέρος. Το σχέδιο ματαιώθηκε χωρίς να λάβει την παραμικρή εξήγηση από την Πολιτεία. «Πέρασε στα ψιλά, όταν στα πρωινάδικα διυλίζουν τον κώνωπα. Επειδή το έργο είναι το πιο επίκαιρο, πολιτικά, διεθνολογικά, μουσικά και οικολογικά κάποιοι φοβήθηκαν. Και είμαι υπερήφανος διότι, αν και 80 ετών, με φοβούνται, φοβούνται και τη σκιά μου», πρόσθεσε χειμαρρώδης όπως πάντα, ο Μίκης Θεοδωράκης. H παρουσίαση του «Canto General» στο Ηρώδειο, στο πλαίσιο και αφιερώματος στη μνήμη του Χιλιανού ποιητή Πάμπλο Νερούδα - επέτειος του θάνατου του - είναι ιδιαίτερης σημασίας.

Το έργο (που «φωτίζει» τους αγώνες των Χιλιανών για την ελευθερία) θα παρουσιαστεί σε παγκόσμια πρώτη σε μορφή μπαλέτου, σε χορογραφία του διακεκριμένου Ρέι Μπάρα. Συμπίπτει με τον εορτασμό για τα 80 χρόνια του Έλληνα συνθέτη.

«Είναι ένα δώρο της Εθνικής Λυρικής Σκηνής σε μια ιδέα του Λουκά Καρυτινού και της ’ννας Πέτροβα», ανέφερε ο Μίκης Θεοδωράκης, ο οποίος ταυτόχρονα εξέφραζε τη λύπη του «για την απουσία του Λουκά Καρυτινού. Του έδινα τα δύσκολα μέρη στο έργο κι έπαιρνα τα εύκολα. Είναι εκείνος που έκανε μία από τις δύο ολοκληρωμένες ηχογραφήσεις του έργου». Τη μία είχε κάνει ο ίδιος ο συνθέτης στη Σουηδία και την άλλη ο Λουκάς Καρυτινός στο Ανατολικό Βερολίνο.

«Με εκείνη την ηχοληψία του Λουκά Καρυτινού δουλεύουν σήμερα τα παιδιά. Επρόκειτο να παρουσιαστεί στο Βερολίνο και στη συνέχεια να κάνει τον γύρο του κόσμου, αλλά τότε - δυστυχώς για μένα - το Τείχος έπεσε και η περιοδεία ματαιώθηκε. Εδώ παρακολούθησα τις πρόβες και διαπίστωσα συνάφεια ανάμεσα στη χορογραφία και στη μουσική μου. Βλέποντας τις χορογραφίες του Μπάρα κατάλαβα και αγάπησα περισσότερο τη μουσική μου», τόνιζε ο Μίκης Θεοδωράκης.

H μελοποίηση του «Canto General» από τον Μίκη είναι αποτέλεσμα μιας πρόκλησης: προσκεκλημένος του Νερούδα - τότε ήταν πρέσβης της Χιλής στο Παρίσι -, ο Θεοδωράκης βρέθηκε στο Βαλπαραΐζο και παρακολούθησε μια παράσταση του «Canto General». «H μουσική με άφησε αδιάφορο. H γλώσσα με συγκίνησε. Υπήρχε ένας ηθοποιός, ο οποίος απήγγελλε και αποσπούσε δεκαπλάσια χειροκροτήματα από το μελοποιημένο κομμάτι. Το είδα σαν πρόκληση». Έπειτα καλεσμένος σε δείπνο στο σπίτι του Αλιέντε ο Μίκης εξέφρασε την επιθυμία να γράψει μουσική για το έργο. «Ο Αλιέντε μού έφερε το έργο του Νερούδα, δύο τόμους με περίπου 130 ποιήματα και μου είπε "σου δίνω επίσημη παραγγελία να κάνεις τη μουσική"».

«H πολυρυθμικότητα του "Κάντο" - που χαρακτηρίζεται ως εφιάλτης των μαέστρων - έγινε για τη γλώσσα του Νερούδα. Είναι ένα έργο κατά βάση ρυθμικό, χορευτικό», εξήγησε και αναφέρθηκε στη λύση που έδωσε ο Βασίλης Νικολαΐδης στη σύλληψη του λιμπρέτου με τη δραματοποίηση των εικόνων στο ποίημα του Νερούδα, έχοντας ως κεντρικό θέμα τον ίδιο τον ποιητή, ενώ δήλωσε εντυπωσιασμένος από τις χορογραφίές του Ρέι Μπάρα, χάρη στις οποίες «δίνεται η αίσθηση ότι τα αγόρια και τα κορίτσια του χορού στη σκηνή μοιάζουν με θεούς και θεές».

Παραίτηση στο περίμενε...

H απουσία τού υπό παραίτηση καλλιτεχνικού διευθυντή της Εθνικής Λυρικής Σκηνής Λουκά Καρυτινού, ήταν αισθητή. Σε σχετική ερώτηση οι αρμόδιοι της ΕΛΣ παρέπεμπαν στο υπουργείο Πολιτισμού, το οποίο όμως, αν και έχει συμπληρωθεί μία εβδομάδα από την υποβολή παραίτησης του κ. Καρυτινού, δεν έχει επισήμως αντιδράσει. Ωστόσο, από την ΕΛΣ έγινε σαφές ότι «οι χορωδοί θα συμμετάσχουν κανονικά».

INFO

«Canto General» του Μίκη Θεοδωράκη, σε μουσική διεύθυνση Ηλία Βουδούρη, χορογραφία Ρέι Μπάρα, σκηνικά Αντώνη Χαλκιά, κοστούμια Γιάννη Μετζικώφ, διεύθυνση χορωδίας Φανής Παλαμίδη. Τραγουδούν: Μαρία Φαραντούρη, Πέτρος Πανδής, Σοφία Μιχαηλίδου, Τάσης Χριστογιαννόπουλος. Στο Ηρώδειο 21, 22 Ιουλίου (πληρ. τηλ. 210-9282.900).

ΤΑ ΝΕΑ , 15/07/2005 , Σελ.: P21

Κωδικός άρθρου: A18289P211

ID: 476514

[HARDET 1]

17-07-2005: Τιμή στο Μίκη Θεοδωράκη

Επίτιμος Διδάκτωρ του Πανεπιστημίου Κρήτης θα ανακηρυχθεί ο μεγάλος μας συνθέτης Μίκης Θεοδωράκης, μετά την πρόταση του Πρύτανη καθηγητή Ι. Παλληκάρη. Την πρόταση του κου Παλληκάρη υιοθέτησε η Σύγκλητος του Ιδρύματος και ως εκ τούτου η αναγόρευση του συνθέτη σε Επίτιμο Διδάκτορα θα γίνει την πρώτη μέρα του Αυγούστου στις 11:30 στο Μεγάλο Αρσενάλι, στο Ενετικό Λιμάνι των Χανίων.

Σύμφωνα με τη σχετική ανακοίνωση του Πανεπιστημίου Κρήτης, στο πρόσωπο του Μίκη Θεοδωράκη το Ίδρυμα "τιμά τον πολυτάλαντο δημιουργό στο χώρο της μουσικής, της ποίησης και της λογοτεχνίας, τον υπερασπιστή της μετασχηματιστική και ενωτικής δύναμης του πολιτισμού, τον πολύπαθο αγωνιστή της ελευθερίας και της κοινωνικής δικαιοσύνης, τον Κρητικό, τον Έλληνα, τον Πολίτη του Κόσμου".

[ΘΑΝΑΣΗΣ ΠΟΛΥΜΗΧΑΝΟΣ 11,574]

MIKHΣ ΓIA KANTO XENEPAΛ

...Eύφλεκτος ύλη για τους κρατούντες

Σαν χείμαρρος μιλά για την ιστορία του Kάντο και θυμάται τον Aλιέντε και τον Nερούντα με αφορμή την παρουσίαση του έργου σε παγκόσμια πρώτη σε μορφή μπαλέτου στο Hρώδειο

[15.7.2005] Tο Kάντο Xενεράλ είναι από τα πιο επίκαιρα πολιτικά, διεθνιστικά, οικολογικά, εθνικά έργα. Eίναι εύφλεκτος ύλη για τους κρατούντες. Γι αυτό το αποφεύγουν όπως ο διάβολος το λιβάνι!.

O συνθέτης Mίκης Θεοδωράκης, λαλίστατος, περιγραφικός, απολαυστικός, μιλάει με ορμητικότητα και πάθος για το Kάντο Xενεράλ, ένα από τα πιο δυναμικά και εκρηκτικά έργα του, που θα παρουσιαστεί σε παγκόσμια πρώτη σε μορφή μπαλέτου από την Eθνική Λυρική Σκηνή, γιορτάζοντας τα 80 χρόνια από τη γέννησή του.

Oι παραστάσεις θα δοθούν στο Hρώδειο στις 21 και 22 Iουλίου, σε χορογραφία του Pέι Mπάρα, υπό τη διεύθυνση του Hλία Bουδούρη και δίχως προβλήματα με τους χορωδούς, αφού προσέρχονται κανονικά στις πρόβες. H παράσταση θα γίνει όπως την ονειρευτήκαμε υπογράμμισε η διευθύντρια του μπαλέτου της Λυρικής, Aννα Πέτροβα. Tο έργο έχει δυναμική. Eίναι ατσάλινο. Γιατί ακουμπάει πάνω σε μια βασανισμένη περιοχή που επιβίωσε επειδή χύθηκαν ποταμοί αίματος. Kι όλα αυτά επειδή έχει τη μεγάλη ατυχία να βρίσκεται στο υπογάστριο των HΠA, ανέφερε ο Mίκης Θεοδωράκης.

O τελευταίος, ένας χείμαρρος, μίλησε για την ιστορία του Kάντο, θυμήθηκε τον Aλιέντε που του είπε σου δίνω επίσημη εντολή να γράψεις τη μουσική, τον Nερούδα που του έγραψε ως αφιέρωση στο βιβλίο του στον μεγάλο Θεοδωράκη, αδελφικά Nερούδα, τη μεγάλη περιοδεία του έργου στην Aμερική, τη σχέση που ανέπτυξε με τον Nερούδα. Eίμαι βαθύτατα θρησκευόμενος άνθρωπος. Πιστεύω στον νόμο της συμπαντικής αγωνίας. Yπάρχουν πράγματα που ξεπερνούν το θυμικό. Oι σχέσεις των ανθρώπων οι οποίες παντρεύονται, όπως εγώ με τον Nερούδα. Aγάπησα πολύ την ποίησή του κι αυτός τη μουσική μου, σημείωσε ο Mίκης Θεοδωράκης.

Με λεξικό

Tο πώς μελοποίησε το έργο, μη γνωρίζοντας ισπανικά, τη γλώσσα που είναι γραμμένο το Kάντο, θυμήθηκε ο Mίκης Θεοδωράκης. Tην υποψιαζόμουν, είπε χαρακτηριστικά, με ένα λεξικό για βοήθημα. Aλλά και το περιστατικό όταν πάνω από τον τάφο του Nερούδα την ώρα που του είχε βάλει να ακούσει το τραγούδι Eρχονται τα πουλιά (Λε Bιένος Παχάλος από το Kάντο), το πουλί που έπεσε από τον ουρανό στον τάφο και πέθανε κι ήταν ένα από τα πουλιά που ανέφερε ο Nερούδα στο ποίημά του.

Kαι δεν έχασε το χιούμορ του όταν, έχοντας μιλήσει αρκετή ώρα, σταμάτησε να πιει λίγο νερό: Eίμαστε ακόμη στα μισά!, είπε. Kαι συνέχισε λέγοντας ότι το Kάντο είναι χορευτικό έργο αλλά άργησε να βρει τον δρόμο του, σε σχέση με τον Zορμπά, λόγω της αντιπάθειας που του είχαν στην Eλλάδα. Kάλλιο αργά παρά ποτέ!, υπογράμμισε. Kαι αναφέρθηκε στον Bασίλη Nικολαϊδη, υπεύθυνο για τη σύλληψη του λιμπρέτου, ο οποίος δραματοποίησε τις εικόνες του, έχοντας σαν κεντρικό θέμα τον ίδιο τον ποιητή.

Eτσι η διήγηση ξεκινά από τη νεκρική πομπή που ακολουθεί τη σορό του Nερούδα κι από κει ξετυλίγει ένα φλας μπακ στη ζωή και το έργο του. Oσο για τη μουσική του... η πολυρυθμικότητα του έργου αποτελεί τον εφιάλτη των μαέστρων!, τόνισε. Πάνω ς αυτό ο Hλίας Bουδούρης που διευθύνει το έργο είχε πει ότι το Kάντο Xενεράλ αποτελεί το πάντρεμα λατινοαμερικανικής και ελληνικής μουσικής, με πολλούς ρυθμούς, πολύχρωμες φωνές και λαϊκή ορχήστρα, την οποία για πρώτη φορά διευθύνει ο μαέστρος.

Συντελεστές

Tα σκηνικά φιλοτέχνησε ο Aντώνης Xαλκιάς, τα κοστούμια ο Γιάννης Mετζικώφ, η διεύθυνση χορωδίας είναι της Φανής Παλαμίδη και οι φωτισμοί του Γιάννη Θεοδωρίδη. Tραγουδούν: Mαρία Φαραντούρη, Πέτρος Πανδής, Σοφία Mιχαηλίδου, Tάσης Xριστογιαννόπουλος.

Xορεύουν οι: Aιμιλία Γάσπαρη, Mαρία Mηλιοπούλου, Nατάσσα Σιούτα, Aλίνα Στεργιανού, Σύνθια Φρυδά, Γιώργος Bαρβαριώτης, Γιάννης Nτοντσάκης, Στράτος Πανούσης, Iγκόρ Σιάτσκο, οι σολίστ, οι κορυφαίοι και το κορ ντε μπαλέ της Λυρικής. Συμμετέχουν η Oρχήστρα και η Xορωδία της EΛΣ.

EIMAI 80 ETΩN KAI AKOMA ME ΦOBOYNTAI

Eίμαι 80 ετών κι ακόμα με φοβούνται. Kαι τη σκιά μου, ακόμη, κι όταν θα πεθάνω!, είπε ο Mίκης Θεοδωράκης σχολιάζοντας ένα γεγονός που δεν έγινε τελικά, να κλείσουν οι Oλυμπιακοί Aγώνες της Aθήνας με το Kάντο Xενεράλ.

Aναφέρθηκε στις συζητήσεις που είχαν γίνει τότε και στη λακωνική, δίχως εξηγήσεις, όπως υποστήριξε, ανακοίνωση του υπουργού για τη ματαίωσή του.Στη ζούλα έγινε η ματαίωση. Kαι δεν είδα να υπάρχει κάποιο σχόλιο.

Eδώ διυλίζουμε τον κώνωπα στα πρωινάδικα, για την κ.Tασία, π.χ., από μια γειτονιά του Bόλου που είχε δυσκολίες στη χώνευση και πώς την πήγαν στο νοσοκομείο και δεν υπήρχε ορός κοκ. Γι αυτό τρώμε μία ώρα!.

ΕΘΝΟΣ 18-7-05

[ΘΑΝΑΣΗΣ ΠΟΛΥΜΗΧΑΝΟΣ 11,574]

Θεοδωράκης στον Γράμμο

Με μια συμβολική εκδήλωση στους πρόποδες του Γράμμου τιμά ο Δήμος Νεστορίου Καστοριάς τον μεγάλο Ελληνα δημιουργό Μίκη Θεοδωράκη. Η εκδήλωση, με τίτλο «80 χρόνια Μίκης Θεοδωράκης - Αφιέρωμα στο τραγούδι του Νεκρού Αδελφού», προγραμματίστηκε για την Παρασκευή 29 Ιουλίου, ημέρα κατά την οποία συμπληρώνονται ακριβώς 80 χρόνια από τη γέννηση του Μίκη Θεοδωράκη στη Χίο (Παρασκευή 29 Ιουλίου 1925). Κεντρικό στοιχείο της εκδήλωσης θα είναι το «Τραγούδι του Νεκρού Αδελφού» που, ως γνωστόν, σχετίζεται με την τραγική περίοδο του εμφυλίου πολέμου στη χώρα μας. Η εκδήλωση θα φιλοξενηθεί στον χώρο του River Party στο Νεστόριο. Κεντρικός ομιλητής θα είναι ο πρώην υπουργός Θεόδωρος Πάγκαλος. Ο δημοσιογράφος Γιώργος Λογοθέτης θα παρουσιάσει αποσπάσματα από το βιβλίο του «Μίκης Θεοδωράκης - Θρησκεία μου είναι η Ελλάς» με αφήγηση κειμένων από την ηθοποιό Φωτεινή Χαραλαμπίδου, όπως και το ντοκιμαντέρ «Μίκης Θεοδωράκης - Το τραγούδι του Νεκρού Αδελφού». Στον ίδιο χώρο ο Δημήτρης Μπάσης θα τραγουδήσει Μίκη Θεοδωράκη, με τη συνοδεία της μικτής χορωδίας του Δήμου Μακεδών υπό τη διεύθυνση της Ι. Αβραμίδου.

ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ - 19/07/2005

[Anna 752]

for those who want to learn more about Theodorakis:

http://www.mikis-crete.gr/MikisPg01.htm

[HARDET 1]

Ρωσικό βραβείο στο Μίκη Θεοδωράκη

Το βραβείο «Διάλογος των πολιτισμών» του Ρωσικού Μή Κυβερνητικού Ιδρύματος του Ανδρέα Πρωτόκλητου και του Κέντρου Εθνικής Δόξας της Ρωσίας θα απονείμουν στο Μίκη Θεοδωράκη αντιπρόσωποι των δύο ιδρυμάτων στα Χανιά στις 31 Ιουλίου, κατά τις τιμητικές εκδηλώσεις που θα πραγματοποιηθούν στην πολη για τα 80χρονα του διάσημου Έλληνα μουσικοσυνθέτη.

Το βραβείο αποτελεί επιβράβευση του κ. Θεοδωράκη για τη συμβολή του στην περαιτέρω ανάπτυξη των πατροπαράδοτων δεσμών Ρωσίας και Ελλάδας.

Υπενθυμίζεται ότι ο κ.Θεοδωράκης έχει τιμηθεί, επίσης, με δύο βραβεία «Λένιν» το 1967 και το 1983 και τιμήθηκε φέτος για τη συμβολή του στον αντιφασιστικό αγώνα.

[HARDET 1]

Ξαρχάκος με Θεοδωράκη

Μεγάλη συναυλία αφιερωμένη στα 80 χρόνια τού Μίκη Θεοδωράκη πραγματοποιεί τη Δευτέρα, στις 9.30 μ.μ., στη Ρωμαϊκή Αγορά, ο Πολιτιστικός Οργανισμός του Δήμου Αθηναίων, με την Κρατική Ορχήστρα Ελληνικής Μουσικής υπό τη διεύθυνση του Σταύρου Ξαρχάκου.

Σταύρος Ξαρχάκος - Μίκης Θεοδωράκης

Στη συναυλία, με ερμηνευτές τη Μαρία Φαραντούρη, τον Μανώλη Μητσιά και τον Πέτρο Πανδή, θα παρουσιαστεί το έργο του Θεοδωράκη «Ερημιά», ενορχηστρωμένο από τον Σταύρο Ξαρχάκο, σε ποίηση Λευτέρη Παπαδόπουλου, καθώς και οι γνωστές «Μπαλάντες» του αείμνηστου Μανώλη Αναγνωστάκη. Δώδεκα τραγούδια του Λευτέρη Παπαδόπουλου θα ακουστούν για πρώτη φορά.

Συναισθηματικοί σταθμοί

Τόσο οι «Μπαλάντες» όσο και η «Ερημιά» αποτελούν σταθμούς, μεγάλης συναισθηματικής αξίας, στην πορεία του Θεοδωράκη. Το βεβαιώνει και ο ίδιος. «Η περίοδος που γράφτηκαν οι "Μπαλάντες"», σημειώνει ο Μίκης Θεοδωράκης, «ήταν επώδυνη για μένα και για τα τραγούδια μου, που κάθε μέρα όλο και περισσότερο απουσίαζαν από τα προγράμματα των σταθμών αλλά και των τραγουδιστών με έναν πρωτοφανή συντονισμό... Ετσι, οι "Μπαλάντες" είχαν από τη γέννησή τους προδιαγεγραμμένη μοίρα, ακριβώς γιατί διέψευδαν τους ισχυρισμούς περί συνθέτη μονοσήμαντου, συνθέτη πολιτικών τραγουδιών. Δεν παύουν να είναι μια σημαντική στιγμή γιατί ακριβώς μέσα σε αυτό το έργο ενώνονται δυο καλλιτεχνικές φωνές, του Αναγνωστάκη και η δική μου, προσφέροντας, πιστεύω, τραγούδια με μια λεπτή ευαισθησία, κάτω από την οποία κρύβεται ο πλούσιος συναισθηματικός κόσμος δύο ανθρώπων».

«Η "Ερημιά"», τονίζει ο συνθέτης για το έργο του, «μέσα σε μια διαδρομή μου στο ελληνικό τραγούδι κλείνει έναν κύκλο που ξεκίνησα με τον "Επιτάφιο" στα 1960. Οπως στον "Επιτάφιο" υπάρχουν στοιχεία αναγνωρίσιμα από διάφορες μουσικές της Ελλάδας, έτσι και στην "Ερημιά" μπορεί κανείς να ανιχνεύσει διάφορες μουσικές στιγμές που με επηρέασαν και με διαμόρφωσαν ως συνθέτη. Θα έλεγα ότι ο κύκλος αυτών των 12 τραγουδιών είναι αυτοβιογραφικός, με κεντρικό άξονα τον Ερωτα, που τον τραγουδώ κάθε φορά με άλλο "βλέμμα"». Και το εξηγεί: «Πότε του έφηβου, πότε του ώριμου άνδρα, πότε του στρατευμένου και πότε του φαντάρου και της ανέμελης συντροφιάς».

Η είσοδος στη συναυλία είναι ελεύθερη για το κοινό.

ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ - 21/07/2005

[HARDET 1]

«Ολα έγιναν εδώ»

«Η Αθήνα είναι η μεγάλη μου αγάπη. Εδώ πέρασα τα εφηβικά μου χρόνια, εδώ ονειρεύτηκα, πάλεψα, αγωνίστηκα, αγαπήθηκα, μισήθηκα. Ολα έγιναν εδώ», είπε συγκινημένος ο Μίκης Θεοδωράκης.

Από τη συναυλία στη Ρωμαϊκή Αγορά: ο Μίκης Θεοδωράκης εν μέσω του Σταύρου Ξαρχάκου και της Ντόρας Μπακογιάννη

Προχθές βράδυ στην κατάμεστη από κόσμο Ρωμαϊκή Αγορά, λίγο προτού αρχίσει η τιμητική συναυλία για τα 80 του χρόνια, που οργάνωσε ο Δήμος Αθηναίων με ελεύθερη είσοδο (τα γενέθλια του συνθέτη είναι την Παρασκευή).

Και φίλησε «σταυρωτά, όπως συνηθίζουν στην Κρήτη», τη συμπατριώτισσά του Ντόρα Μπακογιάννη, που «τη γνωρίζει από μικρή κοπέλα». Και εκείνη ως δήμαρχος Αθηναίων τού απένειμε αναμνηστική πλακέτα με δυο νότες μουσικής σκαλισμένες πάνω της. Προηγουμένως η κυρία Μπακογιάννη είχε πει:

«Τιμούμε τον Μίκη Θεοδωράκη που με τη μουσική του έκανε όλη την Ελλάδα να τραγουδήσει, να παλέψει, να ελπίσει. Με τα τραγούδια του εξέφρασε τις χαρές, τις λύπες, τις αγωνίες, την επαναστατική διάθεση ενός ολόκληρου λαού. Του οφείλουμε ένα μεγάλο ευχαριστώ για τους αγώνες του, τη μουσική του, το δυναμισμό του. Χρόνια πολλά, Μίκη».

Ηδη από τις 8 το βράδυ, οι καρέκλες είχαν καλυφθεί (περίπου 700 θέσεις) και ο κόσμος που ερχόταν συνέχεια γέμισε τους δύο πλαϊνούς διαδρόμους, σκορπίστηκε δίπλα και πίσω από τα αρχαία ερείπια και τις κολώνες, ακροβολίστηκε στα υψώματα και πίσω από τα συρματοπλέγματα. Συνολικά πρέπει να ήταν πάνω από 2.000 άτομα (στα πλαϊνά υπήρχε μια σχετική βαβούρα με το πήγαινε-έλα ορθίων θεατών πέρα από τη συνηθισμένη αγενή συμπεριφορά των ατόμων με... κινητές ανάγκες).

Στις 9.30 μ.μ., άρχισε η συναυλία της Κρατικής Ορχήστρας Ελληνικής Μουσικής υπό τη διεύθυνση του Σταύρου Ξαρχάκου. Στο πρώτο μέρος ακούστηκαν ζωντανά για πρώτη φορά στην Αθήνα τα τραγούδια του Θεοδωράκη από τον κύκλο «Ερημιά» σε στίχους Λευτέρη Παπαδόπουλου.

Τραγούδια λαϊκά με τη ζεστή φωνή του Μανώλη Μητσιά («Στης ζωής σου τα σοκάκια μπερδεύτηκα», «Στο ζεϊμπέκικο Μιχάλη / δεν υπάρχουνε μαστόροι»), τραγούδια τρυφερά ερωτικά με το καθάριο «μέταλλο» της φωνής της Μαρίας Φαραντούρη («Μονάχα μια ματιά σου μου αρκεί», «Κι αν θα γυρίσεις θα 'μαι πάντα εδώ»).

Το δεύτερο μέρος ξεκίνησε με τη Φαραντούρη να ταξιδεύει τους ακροατές σε «δρόμους παλιούς». Και αυτοί να σιγοντάρουν με τη στωική μελαγχολία των στίχων του Μανόλη Αναγνωστάκη («Και προχωρούσα μέσα στη νύχτα / χωρίς να γνωρίζω κανένα») με το πιάνο και τη φυσαρμόνικα να δίνουν το κατάλληλο χρώμα. Οι «Μπαλάντες» του πρόσφατα εκλιπόντος ποιητή κύλησαν μέσα από τη μελωδική μουσική του Θεοδωράκη, που είχε και τις επικές χροιές της πού και πού. Ενα χαριτωμένο... ξάφνιασμα συνέβη στο τελείωμα του τραγουδιού «Και περνούσαν, και περνούσαν τα τραμ», που ερμήνευσε ο Πέτρος Πανδής. Και αυτό γιατί ο Ξαρχάκος το «είχε ντύσει» με αμερικάνικα χορευτικά χρώματα τζαζ και σουίνγκ!

Μια δίωρη συναυλία με πολλά χειροκροτήματα που αναδείκνυε κυρίως τη λυρική πλευρά του Μίκη Θεοδωράκη με την ενορχηστρωτική σφραγίδα του αεικίνητου Ξαρχάκου και με την ακριβοθώρητη ΚΟΕΜ στις καλύτερες στιγμές της.

ΓΙΩΡΓΟΣ ΒΙΔΑΛΗΣ

ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ - 27/07/2005

[Makis 2,780]

Αφιέρωμα και στο Λουτράκι

Αφιέρωμα στα ογδοντάχρονα του Μίκη Θεοδωράκη διοργανώνεται στις 2 Σεπτεμβρίου στις 20.30 το βράδυ στο ξενοδοχείο «Club Hotel Loutraki». Η εκδήλωση με τίτλο «Τα τραγούδια του έρωτα και της αγάπης» θα παρουσιαστεί σε ειδικά διαμορφωμένο χώρο στις εγκαταστάσεις του ξενοδοχείου στο Λουτράκι.

Η Λαϊκή Ορχήστρα «Μίκης Θεοδωράκης», η Χορωδία του Δήμου Αθηναίων (Δ/νση Σταύρος Μπερής), η Ορχήστρα Σύγχρονης Μουσικής της ΕΡΤ, η πιανίστα Τατιάνα Παπαγεωργίου θα συμπράξουν, υπό τη διεύθυνση Ανδρέα Πυλαρινού, σε αυτή την τιμητική εκδήλωση μαζί με τους ερμηνευτές: Νένα Βενετσάνου, Σόνια Θεοδωρίδου, Γιώργο Θεοδωράκη, Μανώλη Μητσιά και Ζάχο Τερζάκη. Η ιδέα της εκδήλωσης, η καλλιτεχνική επιμέλεια και η σκηνοθεσία του οπτικού υλικού ανήκει στη Μαργαρίτα Θεοδωράκη.

Η παράσταση εξελίσσεται και ολοκληρώνεται σ'έναν κύκλο, στο κέντρο της σκηνής με πυρήνα την αγάπη σε όλες τις εκφάνσεις: τον έρωτα, την αγάπη της μάνας, την αδελφική αγάπη, τη φιλία. Οι δημιουργοί θα διατρέξουν την έννοια της αγάπης συνδιαλεγόμενοι με την οθόνη που θα υπενθυμίζει τις απάνθρωπες συνθήκες κάτω από τις οποίες καλείται σήμερα η αγάπη σε όλο τον κόσμο να παλέψει και να επιβιώσει.

Στη συναυλία θα συνυπάρξουν αποσπάσματα από έργα λαϊκά όπως ο «Επιτάφιος», «Το Τραγούδι του νεκρού αδελφού», το «Αρχιπέλαγος», οι «Λιποτάκτες», το «Ραντάρ», έργα λυρικά όπως οι «Μπαλάντες» και το «Μαουτχάουζεν», ορατόρια όπως η «Κατάσταση Πολιορκίας», έργα συμφωνικά όπως η «Τρίτη Συμφωνία», «Sinfonieta», «Adagio» και «Ελικών», μπαλέτα όπως ο «Ζορμπάς» ακόμα και άριες και όπερες όπως η «Αντιγόνη». Το μυστικό νήμα της συναυλίας που είναι η αγάπη, ενώνει μοναδικά τον θρήνο της Μάνας του Επιτάφιου, το κύκνειο άσμα της Αντιγόνης του Σοφοκλή, τον λόγο των Γιάννη Ρίτσου, Μανόλη Αναγνωστάκη, Ιάκωβου Καμπανέλλη κ.ά.

Η εταιρεία «Club Hotel Loutraki», γιορτάζοντας τα 10 χρόνια λειτουργίας της, τιμά τον Μ. Θεοδωράκη για την πολύτιμη προσφορά του στον πολιτισμό και την κοινωνία.

Στη μουσική βραδιά θα παρευρεθεί και ο δρ Leopold Wallner, εξέχουσα ευρωπαϊκή προσωπικότητα του πολιτισμού, του αθλητισμού και της οικονομίας, πρόεδρος της Ολυμπιακής Επιτροπής της Αυστρίας, μέλος της ΔΟΕ και κορυφαία προσωπικότητα των πολιτιστικών θεσμών της Αυστρίας. Ο Leopold Wallner έρχεται για να τιμήσει προσωπικά τον Μ. Θεοδωράκη για την πολύχρονη επιτυχημένη παρουσία του στο παγκόσμιο μουσικό στερέωμα, μια πορεία που αναγνωρίστηκε από την UNESCO με την αναγόρευση του Μίκη Θεοδωράκη ως κορυφαίου Ευρωπαίου συνθέτη.

ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ - 28/07/2005

[Makis 2,780]

Εκθεση στην Κύπρο με άγνωστες φωτογραφίες

Η Κύπρος τιμά φέτος τα 80 χρόνια του Μίκη Θεοδωράκη, που τόσα έχει προσφέρει στους αγώνες του κυπριακού λαού. Παραμονή των γενεθλίων του σήμερα, 28 Ιουλίου, το ΡΙΚ (Ραδιοφωνικό Ιδρυμα Κύπρου) οργανώνει μεγάλη έκθεση φωτογραφίας στο θεατράκι του στη Λευκωσία, με φωτογραφίες του συνθέτη από την εποχή της χούντας έως σήμερα.

Οι φωτογραφίες, τραβηγμένες από την προσωπική φίλη και φωτογράφο Νίκη Τυπάλδου, παρουσιάζονται για πρώτη φορά και, όπως ο ίδιος ο Μίκης Θεοδωράκης έχει πει, «καταγράφουν σπάνιες προσωπικές στιγμές, συνδεδεμένες με εποχές φορτωμένες με ιστορία και μοναδική συγκίνηση».

ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ - 28/07/2005

[Agnie 1]

ΠΡΙΝ 24 ΧΡΟΝΙΑ...

Γενέθλια στην Κούβα με τον Κάστρο

Του ΔΗΜΗΤΡΗ ΓΚΙΩΝΗ

Ο Μίκης Θεοδωράκης έκλεισε χθες, 29 Ιουλίου, με τις ευχές όλων μας, τα 80 του χρόνια. Ευκαιρία να θυμίσω κάποια άλλα γενέθλιά του. Ηταν πριν από 24 χρόνια, το 1981, όταν είχε μεταβεί για μια σειρά συναυλιών με το «Κάντο Χενεράλ» του Πάβλο Νερούδα, έργο αγαπητότατο και στους Λατινοαμερικανούς. Ακολούθησε μια δεύτερη σειρά συναυλιών με το ίδιο έργο στη Νικαράγουα, που γιόρταζε τον έναν χρόνο από τη νίκη των Σαντινίστας (η οποία δεν φτούρισε -οι Αμερικανοί φρόντισαν να μην προκύψει άλλος μπελάς στα νώτα τους). Το έργο, υπό τη διεύθυνση του συνθέτη, παρουσιάστηκε από κουβανική ορχήστρα και χορωδία, με τη Μαρία Φαραντούρη και τον Πέτρο Πανδή στο τραγούδι και τον Λάκη Καρνέζη στο μπουζούκι. Πριν από το «Κάντο» λαϊκά τραγούδια με τη Μαρία Φαραντούρη και τον Γιώργο Νταλάρα. Το κείμενο που ακολουθεί είναι από τη σειρά των δημοσιευμάτων μου στην «Ε» τον Αύγουστο του 1981. Να προσθέσω ότι ήταν η καλύτερη και μεγαλύτερη σε διάρκεια (κράτησε κοντά ένα μήνα) δημοσιογραφική μου αποστολή. Στην ίδια αποστολή ήταν δύο ακόμη συνάδελφοι: Ο Κώστας Ρεσβάνης από τα «Νέα» και ο Αρης Παπάνθιμος από τον «Ριζοσπάστη» (πέθανε το 1999 στα 43 του, έπειτα από τροχαίο δυστύχημα). Κι ας μη διαφεύγει ότι όλοι μας τότε ήμασταν 24 χρόνια νεότεροι, με την Κούβα στα πάνω της, καθώς είχε την υποστήριξη της κραταιάς Σοβιετικής Ενωσης.

Ο Φιντέλ Κάστρο κόβει την τούρτα των κοινών γενεθλίων του με τον... συμπαριστάμενο Μίκη Θεοδωράκη. Πίσω από τον Κουβανό ηγέτη η Μαρία Φαραντούρη

Τετάρτη βράδυ 29 Ιουλίου 1981, μπροστά στον καθεδρικό ναό της Αβάνας. Ολα είναι έτοιμα για την παρουσίαση του δεύτερου μέρους της αποχαιρετιστήριας συναυλίας του Μίκη Θεοδωράκη στην κουβανική πρωτεύουσα με το «Κάντο Χενεράλ» του Νερούδα. Και το ερώτημα που απασχολεί όλους παραμένει αναπάντητο: Θα έρθει τελικά ο Φιντέλ Κάστρο;

Ολόκληρη η πλατεία του ναού, οι γύρω χώροι, τα μπαλκόνια και τα παράθυρα που βλέπουν σ' αυτή, ακόμα και τα δυο ψηλά καμπαναριά, έχουν καταληφθεί από Κουβανούς, αστυνομικούς, με στολή και πολιτικά -οπλισμένους και μη- ενώ οι γύρω χώροι έχουν αποκλειστεί από έναν ασφυκτικό κλοιό ενόπλων και οχημάτων με μυδράλια.

Τέσσερα αστυνομικά μπλόκα, και μία έρευνα σ' ό,τι κρατούσαμε πάνω μας, χρειάστηκε να περάσουμε ώσπου να πάρουμε τη θέση μας στην τρίτη σειρά των καθισμάτων που είχαν τοποθετηθεί στο χώρο της πλατείας. Την ίδια δοκιμασία είχαν υποστεί και όσοι άλλοι βρισκόντουσαν στα πίσω από εμάς καθίσματα -κάπου δύο χιλιάδες άτομα.

Οι δύο πρώτες σειρές παρέμεναν άδειες κάτω από την επίβλεψη αυστηρών φρουρών με πολιτικά, που δεν αργήσαμε να καταλάβουμε την ιδιότητά τους από τη σωματώδη παρουσία τους, το ανήσυχο βλέμμα τους και τα ομοιόμορφα ριχτά πουκάμισά τους, κάτω από τα οποία ξεχώριζε κάποιο κουμπούρι.

Είχε ωστόσο κυλήσει το πρώτο μέρος της συναυλίας, με λαϊκά τραγούδια από τη Μαρία Φαραντούρη και τον Γιώργο Νταλάρα, και ο Κάστρο δεν είχε φανεί. Και τότε ήταν που μας δόθηκε η εξήγηση ότι όλη αυτή η προετοιμασία δεν σήμαινε καλά και σώνει ότι θα βλέπαμε οπωσδήποτε να έρχεται ο Κουβανός ηγέτης. Αρκετές φορές, για λόγους ασφαλείας, έχει δοθεί η εντύπωση ότι κάπου θα παραβρεθεί και τελικά πάει αλλού, όπου επίσης παίρνονται τα ίδια μέτρα, ενώ δεν προαναγγέλλεται καμιά εμφάνισή του, εκτός από εκείνες στις επίσημες μεγάλες εκδηλώσεις. Αγνωστο παραμένει και το πού κοιμάται κάθε βράδυ.

Ολη ετούτη η άκρα μυστικότητα, που θυμίζει ταινία σασπένς, θεωρείται απόλυτα δικαιολογημένη εδώ. Πάνω από πενήντα δολοφονικές απόπειρες εναντίον του, που αποδίδονται άλλες σε εξόριστους Κουβανούς κι άλλες σε πράκτορες της CIA -η τελευταία, από πέντε Κουβανούς εξόριστους αποκαλύφθηκε μόλις λίγες μέρες πριν πάμε στην Αβάνα- έχουν υποχρεώσει τους ανθρώπους του να παίρνουν τα πιο δρακόντεια μέτρα για την προστασία του.

Και ξαφνικά...

Ο Μίκης Θεοδωράκης έχει ανεβεί στο πόντιουμ, έτοιμος ν' αρχίσει τη συναυλία, οπότε εκεί προς τ' αριστερά της πλατείας, από ένα εντελώς απομονωμένο και φρουρούμενο δρομάκι, προβάλλει η μαύρη αλεξίσφαιρη Μινσκ με τον Κουβανό ηγέτη.

Ο Φιντέλ Κάστρο πετάγεται έξω, ενώ λίγο πριν οι δυο άδειες σειρές των καθισμάτων γεμίζουν αμέσως από ανθρώπους του με πολιτικά και στολή, δημιουργώντας ένα αδιαπέραστο ανθρώπινο τείχος γύρω από την απλή καρέκλα που τον περιμένει.

Πλαισιωμένος από μια άλλη κουστωδία οπλισμένων αστυνομικών, κατευθύνεται χαμογελαστός στη θέση του χαιρετώντας το κοινό, που όρθιο τον αποθεώνει με την κραυγή «Φι-ντέλ - Φι-ντέλ!».

Κάθεται αμέσως στέλνοντας από εκεί ένα εγκάρδιο χαμόγελο και ένα φιλικό χαιρετισμό στον Θεοδωράκη που του τον ανταποδίδει, και η συναυλία αρχίζει. Πίσω του ακριβώς ένα οπλισμένο θηρίο κοιτάζει γύρω του και το ίδιο γίνεται και με τους άλλους φρουρούς του. Η παραμικρή κίνηση γύρω του -μια μηχανή που υψώνεται να τον φωτογραφίσει, κάποια τσάντα που μετακινείται από τον κάτοχό της, ακόμα και ένα χέρι που υψώνεται για ξύσιμο -ελέγχεται από το άγρυπνο ανθρωποτείχος που τον πλαισιώνει.

«Ακολουθήστε με», μας είπε η Κουβανή συνοδός και μεταφράστριά μας, όταν πια είχε τελειώσει η συναυλία. Ο Κάστρο είχε συγχαρεί με ασπασμό τον Θεοδωράκη και ήδη είχαν μεταφερθεί στη σάλα ενός παλιού κτιρίου, στ' αριστερά της πλατείας, «για ένα ποτό».

Περάσαμε με δυσκολία τον ασφυκτικό κλοιό των αστυνομικών και φτάσαμε στη σάλα, όπου ήταν και ο Κάστρο. Η σύστασή μας από τον Μίκη Θεοδωράκη:

-Από δω οι Ελληνες δημοσιογράφοι.

Χειραψία και χιούμορ:

-Και σεις Ελληνες; Μα παντού βλέπω Ελληνες. Ακόμα και δυο υπουργοί μου είναι Ελληνες!

Κουβέντα Κάστρο - Θεοδωράκη, μέσω μεταφράστριας, με ωτακουστή τον συντάκτη της «Ε»

Η χαιρετούρα είναι σύντομη. Αδύνατο να του απευθύνουμε μια κουβέντα. «Νο ιντερβιού» (όχι συνέντευξη) μας προειδοποίησαν καθώς πλησιάζαμε.

Στέκεται όρθιος μ' ένα ποτήρι ρούμι στο χέρι και χαιρετάει και συγχαίρει για την ερμηνεία τους τη Φαραντούρη, τον Νταλάρα (που δεν πρόλαβε ν' ακούσει), τον Πανδή, τον Καρνέζη και τους άλλους μουσικούς.

Η πλάτη και οι πλευρές του είναι καλυμμένες από τους φρουρούς του, που προσέχουν κάθε κίνησή μας. Προσπαθούμε να σταθούμε κοντά του, αλλά όλο και κάποιος βρίσκεται να μας εμποδίσει, ή να μας κουνήσει, εκεί που προσπαθούμε να βγάλουμε μια φωτογραφία.

Ενα δεύτερο μυστηριώδες «ακολουθήστε με», μετά την αποχώρηση του Κάστρο, και βρισκόμαστε στο αυτοκίνητο που μας έχει παραχωρηθεί για τις μετακινήσεις μας.

-Θα ξαναδούμε τον Κάστρο;

-Μπορεί.

Το «μπορεί» γίνεται βεβαιότητα, όταν φτάνουμε στο σπίτι που φιλοξενεί τον Μίκη Θεοδωράκη, μέσα από ένα νέο κλοιό αστυνομικών.

Κοινά γενέθλια

Ο Μίκης έχει τα γενέθλιά του και του έχει ετοιμαστεί γιορτή, μ' ένα τεράστιο μπουφέ με εκλεκτά εδέσματα και μια τούρτα μ' ένα κερί. Ανεπίσημα έχει γενέθλια και ο Κάστρο, κάπως ετεροχρονισμένα, αφού έχει γεννηθεί στις 13 Αυγούστου 1926 (είναι ένα χρόνο μικρότερος από τον Μίκη).

Είμαστε δεν είμαστε είκοσι άτομα. Η οικογένεια του Μίκη, εμείς, οι Φαραντούρη, Νταλάρας, Πανδής, Καρνέζης, μερικοί Κουβανοί αξιωματούχοι, μεταξύ των οποίων και ο υπουργός Πολιτισμού, και οι μεταφράστριες. Και ακόμα ο προσωπικός του γιατρός, που τον ακολουθεί παντού.

Ο Κάστρο έρχεται τελευταίος. Ο Μίκης και η γυναίκα του τον υποδέχονται στην είσοδο. Από κοντά και το θηρίο-σκιά του και πέντ' έξι άλλοι φρουροί.

Ο μπουφές έχει τοποθετηθεί στη βεράντα, στην πίσω μεριά του σπιτιού, που συνέχειά του είναι ένας υπέροχος απέραντος κήπος με γρασίδι, φοίνικες και άλλα τροπικά δέντρα. Κάθε τόσο βλέπουμε ολόγυρα να περιφέρονται οπλισμένοι φρουροί.

Ο Κάστρο έχει τα κέφια του. Και η εμφάνισή του αυτή δεν έχει βέβαια καμιά σχέση με τον άτεγκτο επαναστάτη και τον αδέκαστο επικριτή των Αμερικανών που έχουμε γνωρίσει από τις εικόνες που μας έρχονται.

Δεν αγγίζει τίποτε από τον μπουφέ και αρκείται και πάλι σ' ένα μικρό ποτήρι ρούμι, που όταν αδειάζει τού το γεμίζει κάποιος από τους φρουρούς του. Καπνίζει συνέχεια κάτι λεπτά πούρα, που επίσης του τα προμηθεύει ένας φρουρός του.

Εκφράζει τον θαυμασμό του για τον Θεοδωράκη: «Είναι ευκολότερο να είσαι επαναστάτης, παρά συνθέτης όπως εσύ».

Και ο Θεοδωράκης:

-Εγώ είμαι επαναστάτης τουρίστας!

Και λίγο πιο μετά, ο Κάστρο:

-Ξέρω πολλούς πολιτικούς που δεν είναι επαναστάτες και πολλούς καλλιτέχνες που είναι επαναστάτες. Δεν υπάρχει καλλιτέχνης που να μην είναι προοδευτικός στο έργο του. Η φτώχεια του φασισμού φάνηκε στη ναζιστική περίοδο, όταν χρησιμοποιούσαν τη μουσική του Μπετόβεν, που δεν είχε καμιά σχέση με τον φασισμό.

Μιλάει ισπανικά που μεταφέρει αμέσως στα γαλλικά μια μετάφραστριά του.

Ενας δικός του φωτογράφος απαθανατίζει συνέχεια ό,τι γίνεται ενώ ένα μαγνητόφωνο που κρατάει ένας ένοπλος καταγράφει όλες τις κουβέντες του.

Παρά τη σχετική άνεση σε σχέση με την ασφυκτική πίεση των φρουρών του στην πρώτη μας συνάντηση, ισχύει κι εδώ το «νο ιντερβιού». Ο Θεοδωράκης είναι ο μόνος ο οποίος δεν εμποδίζεται να κάνει το δημοσιογράφο.

-Τι γνώμη έχεις για τη νίκη του Μιτεράν; τον ρωτάει.

-Τον προτιμώ από τον Ρίγκαν και τη Θάτσερ!

-Ποιο νομίζεις πως είναι το μεγαλύτερο παγκόσμιο πρόβλημα;

-Να διαφυλάξουμε όσο μπορούμε την ειρήνη. Αυτό θέλουμε και γι' αυτό αγωνιζόμαστε.

-Γιατί δεν έχεις έρθει ποτέ στην Ελλάδα;

-Δεν με κάλεσε κανείς!

-Θα σε καλέσω εγώ, στο Βραχάτι, θα καλέσω και τον Μιτεράν, θα έρθεις;

-Θα έρθω!

Ο Κάστρο είναι ιδιαίτερα περιποιητικός στις γυναίκες, που συνωστίζονται ποια να τον πρωτοπλησιάσει. Τους λέει κοπλιμέντα, αστεία, τις αγκαλιάζει, πειράζει ένα μικροκαμωμένο πενηντάρη διευθυντή μουσείου και την όμορφη νεαρή γυναίκα του:

-Μα τι είναι αυτά, κάθε φορά σε βλέπω με νέα γυναίκα. Πόσες φορές έχεις παντρευτεί;

-Τρεις.

-Να μη σε δω με τέταρτη! Αυτή είναι η καλύτερη.

Και γυρνώντας σ' εκείνη:

-Μα τι του βρήκες;

Εκείνη γελάει.

Βλέπει κάποιαν άλλη μόνη της.

-Πού είναι ο άντρα σου;

-Εκεί.

Και τον δείχνει.

Τον φωνάζει:

-Γιατί αφήνεις τη γυναίκα σου μόνη;

Ποτέ καθιστός

Φτάνει η ώρα που πρέπει να σβηστεί το κερί της τούρτας των γενεθλίων.

-Ας δούμε ποιος μπορεί να το σβήσει από μακριά, προτείνει ο Κάστρο.

Κάνει μια προσπάθεια, τίποτα. Δεύτερη, το ίδιο. Με την τρίτη σκύβει πιο κοντά και το σβήνει. Το ξανανάβει. Η σειρά του Μίκη, που το σβήνει με τον ίδιο τρόπο. Τέλος το ξανανάβει και το σβήνουν και οι δυο μαζί κάτω από τα χειροκροτήματα και τις ευχές των παρισταμένων.

Από τα κομμάτια που κόβονται και στα οποία περιλαμβάνεται ακόμη και του Μαρξ, ο Κάστρο δοκιμάζει μόλις ένα μικρό.

Και η βραδιά συνεχίζεται με επίκεντρο, φυσικά, πάντα τον Κάστρο. Κάποια στιγμή θυμάται ότι καθώς απουσίαζε από το πρώτο μέρος της συναυλίας δεν άκουσε τον Νταλάρα και τον Καρνέζη και τους παρακαλεί να πουν κάτι. Ο Νταλάρας τραγουδάει το «Νύχτωσε χωρίς φεγγάρι» και ο Καρνέζης παίζει με το μπουζούκι τον «Ζορμπά».

Ο Κάστρο χειροκροτεί ενθουσιασμένος.

Κάτι περισσότερο από τέσσερις ώρες κράτησε η συνάντησή μας αυτή με τον Κάστρο. Διαλύθηκε λίγο μετά τις 4 το πρωί, και ο μόνος που έδειχνε ξεκούραστος ήταν ο ίδιος. «Δεν κοιμάται πάνω από 4 ώρες» μας λένε. Και το πιο εκπληκτικό: Δεν κάθησε ούτε μια στιγμή. Συνέχεια περιφερόμενος και συνέχεια με το ποτήρι στο χέρι, χωρίς να φαίνεται ζαλισμένος.

Από εκεί και πέρα παραμένει αναπάντητο το ερώτημα πώς αισθάνεται ο ίδιος μέσα σ' αυτόν τον ατσάλινο κλοιό που τον περιβάλλει.

Από τις σπάνιες απολαύσεις του, πάντως, μας είπαν, ήταν η συναυλία του Μίκη, που μαζί με τον συγγραφέα του «Εκατό χρόνια μοναξιάς» Γκαρσία Μαρκές, είναι οι μόνοι καλλιτέχνες και πνευματικοί άνθρωποι που έχει συναντήσει κι έχει συνδιασκεδάσει μαζί τους.

Οσο για μας, ο μύθος του πήρε μια πιο ολοκληρωμένη διάσταση από αυτή την ανθρώπινη επικοινωνία μαζί του.

ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ - 30/07/2005

http://www.enet.gr/online/online_hprint.js...&a=&id=11216176

[ΘΑΝΑΣΗΣ ΠΟΛΥΜΗΧΑΝΟΣ 11,574]

ΟΓΔΟΝΤΑ ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΡΕΙΑΣ ΣΤΟΥΣ ΔΡΟΜΟΥΣ ΤΟΥ ΑΡΧΑΓΓΕΛΟΥ ΤΗΣ ΜΟΥΣΙΚΗΣ ΤΕΧΝΗΣ ΚΑΙ ΤΟΥ ΣΤΟΧΑΣΜΟΥ

Μίκης Θεοδωράκης, ο οικουμενικός

Τα ογδόντα χρόνια από τη γέννηση τού Μίκη Θεοδωράκη, που συμπληρώθηκαν χθες 29 Ιουλίου 2005, αποτελούν ένα σημαντικό ορόσημο για την πορεία της μουσικής στην Ελλάδα, αλλά και στο παγκόσμιο μουσικό στερέωμα. Με την ευκαιρία αυτή και ως ελάχιστο φόρο τιμής, μεταφέρουμε σήμερα ένα άρθρο για τον μεγάλο μουσουργό που έγραψε ο συμπατριώτης μας συνθέτης Ευαγόρας Καραγίωργης, πριν από δέκα ακριβώς χρόνια και το οποίο παραμένει επίκαιρο, καθώς διατρέχει την πορεία του Μίκη Θεοδωράκη το δεύτερο μισό του εικοστού αιώνα, επιχειρώντας να αφουγκραστεί τους κραδασμούς της μουσικής του μεγάλου συνθέτη και στοχαστή.

Η πορεία του Μίκη Θεοδωράκη μέσα στην Ελληνική μουσική δημιουργία συνδέθηκε με την πορεία της σύγχρονης Ελληνικής Ιστορίας. Οι κοσμοϊστορικές αλλαγές στα Βαλκάνια και αργότερα στη Μικρά Ασία, ο δεύτερος παγκόσμιος πόλεμος και ο μετέπειτα εμφύλιος σπαραγμός, έπαιξαν σημαντικό ρόλο στην εξέλιξη της ελληνικής κοινωνίας και ειδικότερα της κουλτούρας και πολιτιστικής ζωής. Μέσα σε αυτά τα δύσκολα για τον Ελληνισμό χρόνια μεγάλωσε και ανδρώθηκε ο συνθέτης για να φτάσει στο οικοδόμημα των μουσικών, αλλά και πολιτικοκοινωνικών του αναζητήσεων. Οι μετέπειτα εξελίξεις στον ελληνικό χώρο, και ιδιαίτερα η δικτατορία του 1967, ήρθαν να επισφραγίσουν περισσότερο το ρόλο του σαν δημιουργού, διανοούμενου, πατριώτη-επαναστάτη, αλλά και ειρηνιστή. Με όπλο τη μουσική του, θα ταξιδέψει στα πέρατα της γης, για να τραγουδήσει τα δίκαια της Ρωμιοσύνης, της Χιλής, του κόσμου ολόκληρου, παρέα με τον Νερούδα, τον Ελύτη, τον Σεφέρη, τον Ρίτσο.

Ο Μίκης Θεοδωράκης γεννήθηκε στις 29 Ιούλη του 1925 στη Χίο, από πατέρα Κρητικό και μητέρα Μικρασιάτισσα. Ο πατέρας του, Γιώργος Θεδωράκης, νομικός, εργάστηκε το 1919 στη Αρμοστεία Σμύρνης και εκεί γνώρισε την Ασπασία Πουλάκη, με την οποία αργότερα παντρεύτηκε. Το 1922 βρίσκει το ζευγάρι μαζί με πολλές άλλες χιλιάδες πρόσφυγες στη Χίο. Εκεί θα γεννηθεί ο Μίκης, τρία χρόνια αργότερα. Στη Χίο θα γνωρίσει με τη βοήθεια της Μικρασιάτισσας γιαγιάς του Σταματίας, τη γοητεία της εκκλησιαστικής λειτουργίας. Τα επόμενα χρόνια θα είναι μια συνεχής περιπλάνηση σε διάφορες πόλεις της Ελλάδας, αφού οι μετακινήσεις του δημοσιοϋπάλληλου πατέρα του είναι πολύ συχνές. Τα χρόνια αυτά θα βρουν τον Θεοδωράκη στη Σύρο, Λήμνο, Μυτιλήνη, Κρήτη, Χίο. Έξι χρονών θα βρεθεί στα Γιάννενα, εννιά στο Αργοστόλι Κεφαλλονιάς και το 1937 στην Πάτρα. Τα χρόνια 1939-43 ο Θεοδωράκης θα τα περάσει στην Τρίπολη, έναν από τους πολλούς σταθμούς της ζωής του. Σύμφωνα με τον μουσικολόγο Φοίβο Ανωγειανάκη (Για την Ελληνική μουσική, 1974), ο Θεοδωράκης πήρε τον αντάρτικο χαρακτήρα από τους οπλαρχηγούς παππούδες του και από τη μητέρα του και τον θείο του μουσικό, Αντώνη Πουλάκη, την κλίση προς τη μουσική. Μικρός, νανουριζόταν από τη γιαγιά του με βυζαντινά τραγούδια, από τη μάνα του με δημοτικά και από τον πατέρα του με κρητικά ριζίτικα. Στην Τρίπολη θα πάρει τα πρώτα μουσικά μαθήματα και θα διευθύνει την πρώτη του χορωδία στην εκκλησία της Αγίας Βαρβάρα. Μέσα από την τριβή του αυτή με τη φωνητική-χορωδιακή μουσική, θα συνθέσει και θα παρουσιάσει το Τροπάριο της Κασσιανής.

Στην αντίσταση

Μέσα σε αυτή την περίοδο είχε αποφασίσει ότι θα ασχοληθεί σοβαρά με τη μουσική. Πλην όμως, από την Τρίπολη αρχίζει και η σχέση του με το αντιστασιακό κίνημα κατά των Γερμανών κατακτητών. Η κατοχή βρίσκει τον Μίκη 16 χρονών. Μια μικρή τοπική αναταραχή κατά των Ιταλών στις 25 Ιουλίου του 1942, θα τον βρει για τρεις μέρες στη φυλακή.

Εκεί θα γνωρίσει τους 'τρομοκράτες', την αντίσταση, τον Λένιν και τον Μαρξ. Τον ίδιο χρόνο θα φύγει για την Αθήνα για σπουδές στη Νομική, αφού ο πατέρας του τον θέλει να ακολουθήσει το επάγγελμά του. Ο Μίκης, παράλληλα, θα οργανωθεί στην ΕΠΟΝ, για να συνεχίσει από τις γραμμές της τον αγώνα. Τον επόμενο χρόνο (1943) οι Γερμανοί θα μπουν στην Τρίπολη και θα κρεμάσουν δέκα ομήρους, τους περσινούς συλληφθέντες, μαζί με τον Μίκη. Αυτός θα ζήσει, αλλά δε θα τους ξεχάσει ποτέ. Στο μεταξύ, μέσα του οι πολιτικές ανησυχίες κοχλάζουν ακατάπαυστα. Ο θείος Αντώνης, με τον οποίον μένει προσωρινά, θα επέμβει για την ανάμιξή του στον αγώνα και θα τον συστήσει στο γνωστό καθηγητή του Ωδείου Αθηνών και σημαντικό μουσικό της εποχής, Φιλοκτήτη Οικονομίδη. Έτσι γράφεται στο Ωδείο Αθηνών και αρχίζει μαθήματα το 1943, με τον Οικονομίδη, τον άνθρωπο που για πολλά χρόνια θα εκτιμά σαν μεγάλο και αγαπημένο δάσκαλο. Παράλληλα, για την ησυχία του πατέρα του, γράφεται και στη Νομική. Κατά την περίοδο αυτή θα γνωρίσει τη Μυρτώ Αλτινόγλου, της οποίας ο αρραβωνιαστικός σκοτώθηκε στο αντάρτικο. Θα πορευτούν και οι δυο σαν μέλη της ΕΠΟΝ και αργότερα θα ενώσουν τις ζωές τους. Στην Ελλάδα η περίοδος αυτή είναι ιδιαίτερα ταραχώδης. Το τέλος της γερμανικής κατοχής βρίσκει την αντίσταση και την ηγεσία της σε πολύ δύσκολη θέση. Η αναμονή για δικαίωση των ανταρτών και η θέση τους στον πολιτικό αγώνα για αναδόμηση της χώρας, φαίνεται μάλλον μια αυταπάτη. Οι αγγλικές δυνάμεις κατεβαίνουν στην Ελλάδα. Πολύ γνωστές οι θέσεις του Τσόρτσιλ για το αντάρτικο κίνημα και οι συμφωνίες του Στάλιν θα γίνουν γνωστές πολλά χρόνια αργότερα. Η Αθήνα βράζει, έτοιμη να ανατιναχθεί στον αέρα. Στις 3 του Δεκέμβρη του 1944 το ΕΑΜ κατεβαίνει σε μεγάλη διαδήλωση στο κέντρο της Αθήνας. Τα βρετανικά τανκς θα επέμβουν 'για να αποκαταστήσουν την τάξη'. Η κατάσταση που δημιουργείται, είναι αδύνατο να περιγραφεί με λόγια. Οι κινητοποιήσεις θα συνεχιστούν και την επομένη. Εκατοντάδες οι νεκροί, πληγωμένοι, συλληφθέντες. Δεν υπάρχει καμιά αμφιβολία για την κατεύθυνση των πραγμάτων. Ο εμφύλιος αρχίζει. Ο Μίκης θα ζήσει έντονα αυτά τα γεγονότα και μέσα από τις γραμμές της ΕΠΟΝ θα οργανωθεί στη μάχη κατά του ιμπεριαλισμού.

Η παρέα των μεγάλων

Πολλοί είναι εκείνοι που θα ξεπηδήσουν μέσα από τη δίσεκτη αυτή εποχή. Ο Γιάννης Ξενάκης, μέλος της αντίστασης, θα πληγωθεί την 1 Ιανουαρίου του 1945 για να φυγαδευτεί στη Γαλλία. Ο Βάρναλης θα μιλήσει με την "Απολογία του Σωκράτη", Ρίτσος με τον "Επιτάφιο για τον Μάη του 1936", ο σκηνοθέτης Κύρου, ο Καμπανέλης, ο Λειβαδίτης και τόσοι άλλοι, θα μιλήσουν αργότερα. Ο Μίκης δε θα είναι ο μόνος, θα είναι "ο εκατομμυριοστός" (Όλα τα τραγούδια, 1987). Μελλοντικά θα πορευτεί μαζί τους, ενώνοντας τη μουσική του με την ποίησή τους, για να καταθέσουν μαζί τις απέραντες μαρτυρίες που τους έταξε η μοίρα να δουν και να γνωρίσουν χειροπιαστά. Κατά την περίοδο αυτή ο Μίκης δείχνει έντονη δράση, με αποτέλεσμα να προκαλέσει την παρεμβολή του καθηγητή του Οικονομίδη, ο οποίος θα προσπαθήσει να τον κρατήσει μόνο στη μουσική και μακριά από την πολιτική. Αυτό αναστατώνει τον Μίκη και για κάποιο καιρό τα χαλάει με τον δάσκαλό του. Αργότερα θα τα ξαναβρούνε. Μέσα σε συνθήκες καταδίωξης και παρανομίας καταφέρνει κάπου κάπου να συνθέτει (3η του Δεκέμβρη, ορατόριο 1945) και να παρακολουθεί κάποια μαθήματα. Την ίδια χρονιά βρίσκει προσωρινή απασχόληση σαν καθηγητής μουσικής σε κάποιο σχολείο, ενώ παράλληλα συνθέτει τα έργα Ντουέτο για βιολιά, Το πανηγύρι της ’σση-Γωνιάς για ορχήστρα, τον κύκλο τραγουδιών Έρως και Θάνατος, τη Νυχτερινή πορεία για του Μακρυγιάννη για ορχήστρα και τη Σονατίνα αρ. 1 για βιολί και πιάνο.

Ο εμφύλιος

Νέες έντονες εσωτερικές αλλαγές συντελούνται κατά τη διάρκεια του εμφυλίου. Η συμφωνία της Βάρκιζας (Φεβράρης του 1945) θα είναι μια υποσχόμενη παγίδα για τους αντάρτες. Ο ’ρης Βελουχιώτης θα την απορρίψει και έτσι η αντίσταση θα υποστεί το ανεπανόρθωτο κτύπημα. Αφανίζονται αντάρτες, διχάζεται το ΚΚΕ, αρχίζει η παράδοση οπλισμού, αλλά κάποιοι δεν συμφωνούν. Θα ακολουθήσει εξέγερση από τον Μάρκο (Γράμμο-Βίτσι). Όλα αυτά θα φέρουν το τέλος της αντίστασης, με τους αντάρτες αυτοεξόριστους στις ανατολικές γύρω χώρες. Σε όλη την Ελλάδα θα ακολουθήσουν συλλήψεις, εξορίες, βασανιστήρια και εκτελέσεις αγωνιστών. Τον Ιούλιο του 1947 γίνεται σύλληψη του Μίκη στο σπίτι του στη Ν. Σμύρνη. Από την Αθήνα θα βρεθεί στην Ικαρία και από εκεί στη Μακρόνησο. Εκεί θα συναντήσει τον παλιό του συναγωνιστή Βασίλη Ζάννο, που αργότερα θα καταδικαστεί σε θάνατο. Θα γνωρίσει τον μουσικολόγο Φοίβο Ανωγειανάκη, ο οποίος θα του μιλήσει με θαυμασμό για τα δημοτικά και λαϊκά τραγούδια, το ρεμπέτικο. Στις 29 Μαρτίου του 1949 θα μεταφερθεί με σπασμένο πόδι και βγαλμένη σιαγόνα σε στρατιωτικό νοσοκομείο των Αθηνών. Ο πατέρας του θα τον ανακαλύψει τυχαία και θα τον επισκεφθεί, για να δει τον γιο του ένα αγνώριστο ανθρώπινο ράκος, από τις κακουχίες, τα βασανιστήρια και τις στερήσεις. Θα επιστρέψει για δεύτερη φορά στη Μακρόνησο, όπου τυχαία θα γνωρίσει τον τραγουδιστή Γρηγόρη Μπιθικώτση, που αργότερα θα ερμηνεύσει πολλά από τα τραγούδια του.

Τα προγράμματα "εθνικής αναμόρφωσης" θα τελειώσουν το 1952 και ο Μίκης θα ξαναβρεί τον εαυτό του,τη Μυρτώ και θα ξαναγραφτεί στο Ωδείο για να ολοκληρώσει τις σπουδές του και να πάρει δίπλωμα αρμονίας, αντίστιξης και φούγκας. Κατά την περίοδο αυτή θα συνθέσει επίσης την Πρώτη Συμφωνία (1953-54) και θα ανασκαλίσει έντονα τα λιμνάζοντα νερά της σύγχρονης ελληνικής μουσικής με πάμπολλα άρθρα του σε αθηναϊκά έντυπα και εφημερίδες της εποχής (Για την Ελληνική μουσική, 1974).

Παρίσι και μετά

Το 1954 θα φύγει με υποτροφία για το Conservatoire του Παρισιού, όπου θα παρακολουθήσει ανάλυση με τον Olivier Messian και διεύθυνση με τον Eugene Bigot. Στο Παρίσι, ο συνθέτης, παράλληλα με τις σπουδές του θα αναπτύξει ιδιαίτερη συνθετική δραστηριότητα, γράφοντας μουσική για μπαλέτο και κινηματογράφο. Το 1957 θα του απονεμηθεί από τον Σιοστακόβιτς το Πρώτο Βραβείο του Φεστιβάλ Μουσικής της Μόσχας. Το 1960 επιστέφει στην Ελλάδα, όπου αρχίζει να αναμιγνύεται έντονα στα μουσικά, αλλά και πολιτικά πράγματα του τόπου. Ηχογραφεί τον πρώτο του δίσκο με λαϊκά τραγούδια, "Επιτάφιος" σε ποίηση Γιάννη Ρίτσου με συνεργάτες τον Γρηγόρη Μπιθικώτση και τον Μανώλη Χιώτη. Μια πιο 'κλασικιστική' ενορχήστρωση του Επιταφίου από τον Μάνο Χατζιδάκι με ερμηνεία της Νανάς Μούσχουρη, κυκλοφορεί παράλληλα με τη λαϊκή και εκτελεσμένη με μπουζούκια, άποψη των Θεοδωράκη-Μπιθικώτση-Χιώτη, για να πυροδοτήσει μια εμφύλια διαμάχη μεταξύ Θεοδωρακικών και Χατζιδακικών. Οι συζητήσεις για τις δυο αυτές δισκογραφικές απόψεις (Θεοδωράκης-Columbia, Χατζιδάκις-Fidelity) δίνουν και παίρνουν μεταξύ φοιτητών, συλλόγων, σωματείων και άλλων οπαδών των δυο συνθετών. Αναμφίβολα η κίνηση αυτή του Θεοδωράκη, στο να ερμηνεύσει ποίηση με λαϊκό τραγουδιστή και τα μπουζούκια, έθεσε την ελληνική μουσική σε μια νέα βάση. Το τι θα ακολουθήσει, είναι μια πλημμύρα από συνθέτες και συνθέσεις βασισμένες σε ό,τι καλύτερο ποιητικό κείμενο διαθέτει η ελληνική ποίηση. Η κίνηση αυτή θα έχει σαν αποκορύφωμα, την απίστευτη ως τότε ιδέα τού πως ακόμα και ένας απλός οικοδόμος θα μπορέσει να τραγουδήσει τον Ελύτη, τον Σεφέρη, τον Ρίτσο.

Ο πολιτικός Μίκης

Ο Θεοδωράκης, παράλληλα με την όποια μουσική του δραστηριότητα, δεν θα πάψει να αναμιγνύεται στα κοινά. Το 1963 ιδρύει τη Δημοκρατική Νεολαία Λαμπράκη και εκλέγεται πρόεδρός της, ενώ το 1964 εκλέγεται Βουλευτής Β' Πειραιώς της ΕΔΑ. Παράλληλα, μέχρι το 1967 ιδρύει τη Μικρή Ορχήστρα Αθηνών, το Μουσικό Οργανισμό Πειραιά και δίνει απεριόριστο αριθμό συναυλιών σε όλη την Ελλάδα, αλλά και στο εξωτερικό. Το "’ξιον Εστί" σε ποίηση Οδυσσέα Ελύτη, ένα από τα σημαντικότερα έργα της σύγχρονης ελληνικής μουσικής, θα παρουσιαστεί σε πρώτη εκτέλεση το 1964. Το 1967 είναι η χρονιά που οι δικτατορία θα ξαναφέρει την Ελλάδα πίσω σε μαύρες σελίδες και καταστάσεις. Ο Μίκης Θεοδωράκης περνά στην παρανομία και την αντίσταση, αλλά συλλαμβάνεται, φυλακίζεται, υπόκειται σε εξευτελισμούς, κακοποιήσεις και εξορίες μέχρι το 1970. Ύστερα από έντονες πιέσεις και προσπάθειες διαφόρων προσωπικοτήτων του εξωτερικού αφήνεται για να φύγει στο Παρίσι. Κατά τα χρόνια αυτά θα συνθέσει μερικούς από τους πιο πολυτραγουδισμένους κύκλους τραγουδιών του: Λιποτάκτες, Ρωμιοσύνη, Μαουτχάουζεν, Το τραγούδι του νεκρού αδελφού, Πολιτεία, Επιφάνεια κ.α. Στο εξωτερικό, μαζί με άλλους καλλιτέχνες και συνεργάτες, (Κ. Γαβρά, Μ. Μελκούρη, Μ. Φαραντούρη, Π. Πανδή), δίνει συνέχεια συναυλίες και αγωνίζεται για την πτώση της δικτατορίας και την ενότητα των αντιστασιακών δυνάμεων. Παράλληλα συνθέτει το Canto General και τα 18 Λιανοτράγουδα της Πικρής Πατρίδας. Με την πτώση της δικτατορίας, το 1974, επιστρέφει στην Ελλάδα για να συνεχίσει το έργο του και να αναμιχθεί στα κοινά. Το 1976 ιδρύει το κίνημα Πολιτισμού και Ειρήνης, το 1978 την Κίνηση Ενιαίας Αριστεράς, το 1986 την Επιτροπή Ελληνοτουρκικής φιλίας. Το 1981-86 και 1989 εκλέγεται βουλευτής και Υπουργός Επικρατείας το 1990-93. Το 1983 τιμήθηκε με το Βραβείο Λένιν για την Ειρήνη. Από τη δεκαετία του 1980 ως σήμερα έχει δώσει μεγάλο αριθμό συναυλιών σε όλο τον κόσμο και το συνθετικό του έργο κατευθύνθηκε κυρίως προς το συμφωνικό. Σημαντικότερα έργα αυτής της περιόδου είναι η 2η, 3η, 4η και 7η συμφωνία, καντάτα Κατά Σαδδουκαίων, Θεία Λειτουργία, Requiem, Ιππείς, Ορέστεια, Αντιγόνη, Χαιρετισμοί, Διόνυσος, Φαίδρα, Η Βεατρίκη στην οδό μηδέν, Καρυωτάκης (όπερα), Ζορμπάς (μπαλέτο), Μήδεια (όπερα).

Λίγα λόγια για το έργο του

Ο μουσικός Μίκης

Το μουσικό έργο του Μίκη Θεοδωράκη χωρίζεται σε τρεις κύριες περιόδους:

Α. Συμφωνικό έργο 1940-1960

Β. Έντεχνη λαϊκή μουσική - Μετασυμφωνικό έργο 1960-1980 Γ. Συμφωνικό έργο 1980-1995

Σε μερικές περιπτώσεις ένα έργο ανήκει στη Β' περίοδο, ενώ γράφτηκε στα χρονολογικά πλαίσια της Α' (Επιτάφιος, 1958) ή της Γ' ,αλλά αυτό δε σημαίνει κατ' ανάγκη κατανομή του έργου στην κύρια κατηγορία. Πολλοί είναι οι λόγοι που δημιουργούν αυτή την κατάταξη. Το ξεκίνημα του συνθέτη ήταν σίγουρα προς την κατεύθυνση, της σοβαρής μουσικής. Οι συνθήκες μέσα στις οποίες έζησε, οι πολιτικές και κοινωνικές εξελίξεις που διαδραματίστηκαν στον ευρύτερο ελληνικό χώρο, αλλά και το επαναστατικό της νεότητάς του, τον έπεισαν να στραφεί προς τη λαϊκή μουσική, τη μουσική των μαζών και ιδιαίτερα τους κύκλους τραγουδιών. Κατά τη μέση περίοδο του έργου του ο Θεοδωράκης θα παντρέψει τις δυο σχολές, κλασική και λαϊκή μέσα από έργα όπως το "’ξιον Εστί" και θα δημιουργήσει έτσι, τη "Μετασυμφωνική μουσική". Αφού πια είναι σίγουρος για τον εαυτό του και το ακροατήριό του, θα επιστρέψει στην αρχική του πρόθεση, που ήταν η κλασική μουσική.

Στο έργο του, ο Μίκης Θεοδωράκης κατάθεσε ό,τι γνώριζε γύρω από τη δημοτική, τη βυζαντινή και τη λαϊκή μουσική. Μέσα από αυτή την τόσο πλούσια παράδοση ξεχύθηκε ξανανιωμένος και πιο δυνατός, με αυθεντικά μελωδικά και μουσικά αριστουργήματα, που σημάδεψαν για δεκαετίες τις καρδιές των νεότερων Ελλήνων, αλλά και των ξένων που γνώρισαν την Ελλάδα και το σύγχρονο πολιτισμό της μέσα από τη μουσική του. Πίστευε πάντοτε στην αξία και σημασία της παράδοσης. Στα έργα του διακρίνονται έντονα οι πηγές καταγωγής πολλών θεμάτων και ιδεών. Ο ίδιος παραπέμπει σε συγκεκριμένα δημοτικά, λαϊκά τραγούδια και βυζαντινούς ύμνους, από τα οποία δανείστηκε ή επηρεάστηκε, (Μουσική για τις μάζες, 1974). Είναι γνωστή η απέραντη αγάπη και εκτίμηση του Μίκη Θεδωράκη προς την ποίηση. Γνωρίζει πολύ καλά την δύναμη του λόγου στα κείμενα των μεγάλων Ελλήνων ποιητών, που εκθέτουν τα κατά καιρούς πάθη του Ελληνισμού, όχι από τη μοιρολατρική σκοπιά, αλλά από τη σκοπιά της περηφάνιας, της κατάθεσης της ανθρώπινης αλήθειας και της αναζήτησης του δικαίου και της κάθαρσης, που θα επιφέρει μόνο η συνειδητή παραδοχή των ανθρώπινων αδυναμιών. Με σεβασμό προς τον εαυτό του και τους ποιητές θα συνδυάσει στα μετασυμφωνικά του έργα υψηλά ποιητικά κείμενα τραγουδισμένα επιλεκτικά από λαϊκές φωνές (Μπιθικώτσης, Φαραντούρη, Πανδής, Νταλάρας, Μητσιάς, Βενετσάνου). Θα τοποθετήσει έτσι την ελληνική μουσική σε ανώτερα επίπεδα, αλλά και θα ανεβάσει το πολιτιστικό επίπεδο του λαού του, αφού θα καταφέρει και τον τελευταίο Έλληνα να τραγουδήσει και να ανακαλύψει, σε τελευταία ανάλυση, τους άγνωστους μέχρι τότε ποιητές του.

Η τέχνη στο λαό

Με την αιολική και λυρική απλότητα των μελωδιών που κουβαλούν ένα έντονο και δυναμικά επαναστατικό πάθος, θα φτάσει σε εκατομμύρια στόματα και θα ξεπεράσει κάθε προηγούμενο τραγουδιστικού παλμού και μαζικής έξαρσης σε θέατρα, στάδια και πλατείες του ελληνικού χώρου. Ποτέ οι Έλληνες δεν ξαναγνώρισαν τέτοιο παραλήρημα. Για δεκαετίες θα τρέχουν στις συναυλίες του, όλοι θα ξέρουν τα τραγούδια του, οι δίσκοι του θα κυκλοφορούν ο ένας μετά τον άλλο, τα ραδιόφωνα θα παίζουν καθημερινά Θεοδωράκη: Είμαστε δυο, Της δικαιοσύνης, 'Ένα το Χελιδόνι, Χρυσοπράσινο φύλλο, Ρωμιοσύνη, Ωρωπός, Ο Αντρέας, Ένα δειλινό, Ο Απρίλης και τόσα άλλα. Στο συμφωνικό του έργο κατάφερε επίσης να δώσει ελληνικές ρίζες, αφού άλλωστε αυτό επεδίωκε να κάμουν και άλλοι σύγχρονοι Έλληνες συνθέτες. Ήταν δε πολύ αυστηρά κριτικός απέναντι στη λεγόμενη "Εθνική Σχολή", γιατί πίστευε ότι δεν αντιπροσώπευε με κανένα τρόπο τα ελληνικά χρώματα και την τόσο πλούσια και αστείρευτη μουσική κληρονομιά (Για την Ελληνική Μουσική - Έτος περίπου μηδέν 1960 - 1974).

Ο Θεοδωράκης δεν ήταν ικανός μόνο να ασκεί έντονη κριτική στα κακώς έχοντα της μουσικής κίνησης και δημιουργίας της χώρας του, αλλά έδειχνε και έμπρακτα αυτό που ζητούσε και από τους άλλους. Στα έργα του είναι εμφανής μια συνεχής προσπάθεια χρήσης βυζαντινών θεμάτων (3η συμφωνία, ''’ξιον Εστί, διάφοροι κύκλοι τραγουδιών), κρητικών (Πέντε Κρητικοί χοροί, Το Πανηγύρι της ’σση-Γωνιάς), αλλά και χαρακτηριστικών αρμονικών εναλλαγών που κατάγονται από δημοτικά, βυζαντινά ή λαϊκά τραγούδια. Επίσης, παρατηρείται έντονη χρήση ρυθμικών, μορφολογικών και ερμηνευτικών στοιχείων (χρήση ψάλτη) σε έργα όπως το "’ξιον Εστί, Ο Ζορμπάς, Συρτός Χανιώτικος, κ.α.

Στα μετασυμφωνικά του έργα (’ξιον Εστί, Επιφάνεια Αβέρωφ, Πνευματικό Εμβατήριο, Γενικό Τραγούδι), θα συνδέσει με μεγάλη επιτυχία, τα συμφωνικά σύνολα με την ελληνική λαϊκή ορχήστρα (μπουζούκια, σαντούρι, κιθάρα κτλ.), για να μπορέσει με τον τρόπο αυτό να περάσει στα ευρύτερα στρώματα τού λαού, στον απλό πολίτη, τον εργάτη, τον φτωχό και τον πλούσιο. Θα δέσει το λαϊκό με το αστικό, θα φέρει σε απόσταση αιχμής τη χαμηλή τάξη με την ελίτ, πάντοτε μέσα από τη συμπόρευση μουσικής και ποίησης. Με τον τρόπο αυτό δημιουργεί ένα απαράμιλλο μουσικό είδος, πρωτοποριακό για την ελληνική μουσική και αντάξιο σε σοβαρότητα, ήθος, δομή, λειτουργικότητα και αισθητική, με έργα μεγάλων παγκόσμιων συνθετών (Β. Λόπος, Α. Κόπλαντ, Μάλλερ, Σιοστακοβιτς, κ.α.)

Ο οικουμενικός

Χρησιμοποιώντας φωνητικά σύνολα, αλλά και σολίστες, όπως στις συμφωνίες 3η, 4η, 7η, και σε άλλα έργα: ’ξιον Εστί, Γενικό Τραγούδι, Κατά Σαδδουκαίων, Πνευματικό Εμβατήριο, θα φτάσει τις προσδοκίες παγκόσμιων συνθετών που πάντοτε θαύμαζε (Μπετόβεν 9η συμφωνία, Μάλλερ 2η-3η-4η-8η συμφωνία, Στραβίνσκυ-Συμφωνία των Ψαλμών και Σιοστακόβιτς 13η-14η συμφωνία). Οι συνθέτες αυτοί θαύμασαν τη δύναμη του ποιητικού κειμένου και προχώρησαν πέρα από τις απλές συμφωνικές ορχηστικές φόρμες, για να δώσουν μηνύματα πάνω από ενορχηστρωτικά και αισθητικά, αλλά φορτισμένα με τη δύναμη του ποιητικού λόγου και κειμένου. Τα έργα αυτά εξυμνούν τον έρωτα, τη ζωή και τον θάνατο. Δίνουν μιαν άλλη διάσταση, με κοινή συναίνεση μουσικής-ποίησης, συγγενική με αυτή του συμφωνικού τραγουδιού. Ο Θεοδωράκης θαύμαζε ιδιαίτερα τους Μάλλερ και Σιοστακόβιτς, γιατί μέσα από τις συμφωνίες τους, "θα δώσουν εσωτερικά και εξωτερικά, τις διαστάσεις της σύγχρονης μουσικής τραγωδίας, που εκφράζει πιστά και κατηγορηματικά τη σύγχρονη παλλόμενη ανθρώπινη σκέψη, ελευθερία και συνείδηση", (Ανατομία της μουσικής, 1990). Ο ίδιος δε εκφράστηκε μέσα από το έργο με τον ίδιο τρόπο, αφού άγγιξε με τα ίδιά του τα χέρια πάνω στα τραγικά στοιχεία και γεγονότα της εποχής του.

Με το λυχνάρι του Διογένη στραμμένο με απεριόριστο θαυμασμό πάνω από τα έργα παγκόσμιων και αναγνωρισμένων δημιουργών, αλλά κυρίως στραμμένο πάνω στα πάθη της Ρωμιοσύνης, έδωσε στα συμφωνικά του έργα μια διάσταση ταυτόσημη με το επίπεδο και την παγκόσμια τεχνική, αλλά με ρίζα και χρώμα Ελληνικό, βγαλμένο μέσα από την παράδοση, τους βυζαντινούς ύμνους, τα δημοτικά και τα λαϊκά τραγούδια. Χάρισε στους Έλληνες, αλλά και στο παγκόσμιο, μια ιδιαίτερη μουσική κληρονομιά φορτισμένη με το πάθος του για τον "νοητό ήλιο της δικαιοσύνης". Η παντοτινή του έγνοια για τα ανθρώπινα, η επαναστατική του διάθεση απέναντι σε κάθε τι το καταπιεστικό, έδωσε στη μουσική του ένα στρατευμένο χαρακτήρα, ένα χαρακτήρα πατριωτισμού και περηφάνιας που στο άκουσμά της να αισθάνεσαι τη σημασία τού να ζεις και να υπάρχεις σαν Έλληνας.

Ευαγόρας Καραγιώργης 29 Ιουλίου, 1995

ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ

Γιάνναρη, Γ. (1973). Mikis Theodorakis: Music and Social Change, London Ζακυνθυνού, A. (1993). Δισκογραφία Ελληνικής κλασσικής μουσικής,

Αθήνα: Δοδώνη, σ. 183-186

Θεοδωράκη, Μ. (1990). Ανατομία της μουσικής. Αθήνα: Γνώσεις Θεοδωράκη, Μ. (1986). Για την Ελληνική μουσική. Αθήνα: Καστανιώτης Θεοδωράκη, Μ. (1983). Music and theater, tr. by Giannaris. G., Αθήνα:

Ευσταθιάδης

Θεοδωράκη, Μ. (1972). Μουσική για τις μάζες. Αθήνα: Ολκός Θεοδωράκη, Μ. (1987). Όλα τα τραγούδια. Αθήνα: Κάκτος Θεοδωράκη, Μ. (1974). Το τραγούδι του νεκρού αδελφού, Αθήνα: Πλειάς Μάκρη, Π. (1987). Μίκης Θεοδωράκης: Κρυμμένες αλήθειες, Επικαιρότητα,

Αθήνα, σ. 136

Μητσάκη, Κ. (1979). Νεοελληνική μουσική και ποίηση. Αθήνα: Γρηγόρης Νοταρά, Γ. (1991). Η μουσική που θα περιμένει, Το Ελληνικό τραγούδι των

τελευταίων 30 χρόνων, Αθήνα: Νέα Σύνορα, σ. 111-123 Πιερά, Γ. (1979). Θεοδωράκης, ο θρύλος μιας παράδοσης, μτφ. Γ. Κρητικός,

Αθήνα: Κέδρος Τολίκα, Ο. (1994). Μίκης Θεοδωράκης, Παγκόσμιο λεξικό της μουσικής.

Αθήνα: Ευρωπαϊκό Κέντρο Τεχνών, σ. 157-158 Φλέσσα, Γ. (1975). Μίκης Θεοδωράκης, το τραγούδι ενός λαού. Ένα

χρονικό. Αθήνα

Φλέσσα, Γ. (1994). Οδοιπορικό με το Μίκη Θεοδωράκη. Αθήνα: Αιγόκερως Φράγκου-Ψυχοπαίδη, Ο. (1986). Τέσσερα πρώιμα τραγούδια του Μ. Θεοδωράκη:

"Έρως και θάνατος" σε στίχους Λ. Μαβίλη, Μουσικολογία, ιι/1

Αθήνα, σ. 78-92 Χόλστ, Γ. (1980). Μίκης Θεοδωράκης: Μύθος και πολιτική στη σύγχρονη

Ελληνική μουσική, μτφ. Σ. Σπανουδάκη- Λ. Τσιριμόκου, Αθήνα: Ανδρομέδα

* Ο Ευαγόρας Καραγιώργης είναι συνθέτης.

Του Ευαγόρα Καραγιώργη*

Κωδικός άρθρου: 565511

ΠΟΛΙΤΗΣ - 30/07/2005, Σελίδα: 46

[Makis 2,780]

Μίκης Θεοδωράκης

Επίτιμος διδάκτορας στο Πανεπιστήμιο Κρήτης

Επίτιμος διδάκτορας του Πανεπιστημίου Κρήτης, ανακηρύχθηκε χθες ο Μίκης Θεοδωράκης.

Η σύγκλητος του Πανεπιστημίου, ύστερα από πρόταση του πρύτανη Ιωάννη Παλλήκαρη, αποφάσισε ομόφωνα την ανακήρυξη του συνθέτη σε επίτιμο διδάκτορα. «Η στάση ζωής του είναι ένα μάθημα ήθους, συνέπειας, ανεξάρτητης πολιτικής και πολιτιστικής σκέψης και δράσης. Η συναρπαστική δράση και το τεράστιο έργο του Μίκη Θεοδωράκη είναι μάθημα ζωής για όλους» αναφέρεται μεταξύ άλλων στην απόφαση της συγκλήτου.

Εμφανώς συγκινημένος, ο Μίκης Θεοδωράκης μιλώντας κατά την τελετή τόνισε ότι, αν και κλείνει τα 80 του χρόνια, αισθάνεται έφηβος και ευχαρίστησε την ακαδημαϊκή κοινότητα του Πανεπιστημίου για την τιμή που του έκανε.

Το βράδυ, κατά τις τιμητικές εκδηλώσεις με αφορμή τα 80ά γενέθλιά του, ο Μίκης Θεοδωράκης, έλαβε το βραβείο «Διάλογος των Πολιτισμών» του ρωσικού μη κυβερνητικού Ιδρύματος του Ανδρέα Πρωτόκλητου και του Κέντρου Εθνικής Δόξας της Ρωσίας.

Η απονομή έγινε ως σύμβολο της συνεισφοράς του, μέσω των μουσικών έργων και της πολιτικής και κοινωνικής δράσης, στην ειρήνη και συνεργασία ανάμεσα στους λαούς του κόσμου, στην πνευματική αγωγή του ανθρώπου και στην ενίσχυση των αξιών του ανθρωπισμού και αρχών της ελευθερίας.

Το βραβείο συμβολίζει επίσης το μεγάλο ρόλο του Μίκη Θεοδωράκη στην ανάπτυξη των πατροπαράδοτων δεσμών μεταξύ της Ρωσίας και της Ελλάδας, κάτι που πάντα αναγνωριζόταν στη Ρωσία. Υπενθυμίζεται ότι ο μουσικοσυνθέτης έχει τιμηθεί με το βραβείο Λένιν της Κομσομόλ το 1967 και με το βραβείο Λένιν για την Ειρήνη το 1983.

Η ΝΑΥΤΕΜΠΟΡΙΚΗ

2/8/05

[Makis 2,780]

«Κάντο Χενεράλ» και στη Σουηδία

Μεγάλη συναυλία με το «Κάντο Χενεράλ» του Μίκη Θεοδωράκη σε ποίηση Πάβλο Νερούδα και την Ορχήστρα της Στοκχόλμης, αφιερωμένη στην επέτειο των 80 χρόνων του συνθέτη, έγινε σ' ένα από τα ωραιότερα υπαίθρια θέατρα του κόσμου, την αρένα Dalhalla της Σουηδίας την περασμένη εβδομάδα (27 Ιουλίου).

Στη συναυλία, που εξελίχθηκε σε μια μαγευτική γιορτή για τα γενέθλια του Μίκη Θεοδωράκη, συμμετείχαν ως σολίστ στο τραγούδι η Σοφία Μιχαηλίδη και ο Μίκαελ Σάμουελσον, καθώς επίσης τρεις μεγάλες χορωδίες από τη Σουηδία. Τα μελοποιημένα τμήματα του «Κάντο Χενεράλ» παρακολουθούσαν οι θεατές στα σουηδικά μεταφρασμένα από τον Ινγεμαρ Ρεντίν και στα ελληνικά από τη Δανάη Στρατηγοπούλου.

Οι σολίστ -ιδιαίτερα η Σοφία Μιχαηλίδη- και όλοι οι συντελεστές της συναυλίας καταχειροκροτήθηκαν από ένα συγκινημένο κοινό στο κατάμεστο θέατρο (περίπου 3.000 θεατές).

Οι εκδηλώσεις για τα 80 χρόνια του Μίκη Θεοδωράκη, που οργανώνονται με πρωτοβουλία του Axion Art Foundation, άρχισαν το Πάσχα με δύο συναυλίες στη Στοκχόλμη και το Βεστερός, στις οποίες παρουσιάστηκε το έργο «Λειτουργία ΙΙ» του Μίκη Θεοδωράκη, που έχει γραφτεί για τα παιδιά που σκοτώθηκαν στον πόλεμο.

ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ - 05/08/2005

[Makis 2,780]

Εκθεση Θεοδωράκη στα Χανιά

Την έκθεση «Μίκης Θεοδωράκης 80 χρόνια» συνδιοργανώνει το Κέντρο Αρχιτεκτονικής Μεσογείου με τον Δήμο Χανίων και την ΤΕΔΚ Ν. Χανίων, από 31 Ιουλίου έως 14 Αυγούστου στο Μεγάλο Αρσενάλι, στο Παλιό Λιμάνι Χανίων.

Η έκθεση πραγματοποιείται με την ευκαιρία της επετείου των 80 χρόνων από τη γέννηση του συνθέτη. Παρουσιάζει τη μουσική και πολιτική παρουσία του στον ελληνικό και στον διεθνή χώρο και περιλαμβάνει φωτογραφίες και ντοκουμέντα από τα αρχεία του ιδίου και της Μεγάλης Μουσικής Βιβλιοθήκης της Ελλάδος «Λίλιαν Βουδούρη», τα οποία και εικονογραφούν περιεκτικά την πληθωρική παρουσία του συνθέτη.

Την έρευνα και την επιλογή του εκθεσιακού υλικού έκαναν η μουσικολόγος Βάλια Βράκα και ο ιστορικός Τάσος Σακελλαρόπουλος.

Η πρώτη παρουσίαση θα γίνει στο ΚΑΜ, από όπου θα ταξιδέψει η έκθεση σε άλλους χώρους στην Κρήτη ή και στην υπόλοιπη Ελλάδα.

Είσοδος ελεύθερη.

ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ - 05/08/2

[Makis 2,780]

Ο Mίκης: αφηγητής - αφήγημα

Tις μέρες αυτές που ο Mίκης Θεοδωράκης γιορτάζει τα θαλερά του ογδοντάχρονα, θέλοντας να συνεορτάσω με ολόκληρο τον Eλληνισμό, θέλω να μιλήσω για έναν άλλον Mίκη

Δεδομένου πως είχα την τιμή πολλές φορές να μιλήσω και για το έργο του και για την προσωπικότητά του και στα εβδομηντάχρονά του και όταν δώρισε το αρχείο του στο Μέγαρο Μουσικής, σε δεκάδες τιμητικές εκδηλώσεις για το έργο του σ' όλη την Ελλάδα, αλλά και σε αφιερωματικά και τεύχη περιοδικών, σήμερα θα προβάλω ένα άλλο τάλαντό του που όσοι τον έχουν συναντήσει, αλλά συχνά και οι αναγνώστες, οι ακροατές και οι θεατές μαζικών μέσων το γνωρίζουν, το έχουν χαρεί, αλλά πιθανόν δεν το συνειδητοποιούν πως αποτελεί ένα ξεχωριστό και καλλιεργημένο μορφολογικά πρωτότυπο δημιούργημά του.

Αναφέρομαι στον Μίκη αφηγητή. Βεβαίως, αυτός ο χαρισματικός «παραμυθάς» αφηγείται τον βίο του, είναι ο ίδιος αφηγητής και αφήγημα, αλλά χειρίζεται το ανεξάντλητο υλικό του με την ευχέρεια που έχουν οι παραδοσιακοί αφηγητές, ιδίως της Ανατολής, ακόμη και τις προσωπικές εμπειρίες, ακόμη και οδυνηρές περιπέτειες του βίου, να τις υποτάσσουν στους νόμους της αφηγηματικής παράδοσης, να τις καθιστούν γοητευτικά αφηγήματα συχνά αποδραματοποιημένα, ώστε να μη σαγηνεύουν με τις συγκινησιακές φορτίσεις τους, αλλά να παραπλανούν με τις τεχνικές της πλοκής, το χιούμορ, τα απροσδόκητα, τις ανατροπές, αλλά όχι σπάνια και με τον σαρκασμό, τη χλεύη, την κριτική αξιολόγηση και τη δίκαιη κωδικοποίησή τους στη μεγάλη ανθρώπινη περιπέτεια, ως ελάχιστο παράδειγμά της και τεκμήριο.

Και πρώτα ο Μίκης είναι δυνατόν να αφηγηθεί μια προσωπική του ιστορία με δεκάδες διαφορετικούς τρόπους. Τον έχουμε ακούσει να ξεκινάει την αφήγηση από το γεγονός, άλλοτε από το ηθικό αίτημα που εγείρει, άλλοτε πάλι από ένα πρόσωπο φιλικό ή εχθρικό προς τα αφηγούμενα, άλλοτε από τις συνθήκες, καιρικές, πολιτικές, οικονομικές. Ξεκινάει από την αρχή ακολουθώντας το νήμα των αιτιωδών σχέσεων, κρατώντας τον ιστορικό χρόνο, τη ροή της λογικής ανέλιξης. ’λλοτε επιλέγει να μπει στην ιστορία του in medias res, από τη μέση και με άλματα στο παρελθόν των προσώπων και των γεγονότων να συμπληρώνει τα κενά. Δεν είναι βέβαια λίγες οι φορές που αφήνει επίτηδες κενά γεμάτα μυστήριο, κρατώντας σε απορία τον ακροατή του, συχνά στο σκοτάδι, αλλά αιφνιδίως, ενώ η αφήγηση έχει προχωρήσει δημιουργώντας μια παύση, επανέρχεται εν είδει Στασίμου τραγωδίας, και με μια σύντομη πινελιά, λύνει το μυστήριο, φωτίζει το σκοτάδι.

Πολύ συχνά οι αφηγήσεις του είναι γιγαντιαία συνειρμικά άλματα. Μπορεί να του δώσει αφορμή μια λέξη, μια αντίδραση ενός εξόριστου συντρόφου στο Μακρονήσι και να βρει αντιστοιχία με τον λόγο ενός διανοούμενου στο Παρίσι των υπαρξιστών και από εκεί στη φιλοσοφία ενός κλοσάρ, ενός επαναστάτη μουσικού στην Κούβα και στην προσωπική του φρουρά όταν επισκεπτόταν τα στρατόπεδα των Σαντινίστας.

Τότε είναι που θαυμάζει κανείς την ανθρωπολογία του Μίκη. Αυτός ο βαθύς Έλληνας, που εξαιτίας αυτής της αρτεσιανής του επικοινωνίας με τον βαθύ λόγο του τόπου του δεν έχει ίχνος εθνικισμού, έχοντας γνωρίσει πολλών ανθρώπων άστεα και έχοντας γνωρίσει τον Νόον τους, έχει δημιουργήσει μια θεωρία για τα ανθρώπινα οικουμενική. Ξύνοντας τον φλοιό της εντοπιότητας διαπιστώνει πως η ψίχα των ανθρώπων έχει την ίδια ποιότητα, την ίδια νοοτροπία, ανεξάρτητα από τους ιστορικούς και πολιτισμικούς της τροπισμούς.

Γι' αυτό τα γιγαντιαία του άλματα δεν είναι αυθαίρετες επιλογές της στιγμής, δεν είναι ένας κοσμοπολίτικος επιδεικτισμός, είναι νοητές οδοί, γεφύρια, ουράνια τόξα και υπόγειες στοές που ενώνουν κοινούς καημούς, πόθους, αμαρτίες, ελπίδες και ήττες στις πιο απομακρυσμένες περιοχές του πλανήτη, όπου οι άνθρωποι αισθάνονται τα ίδια, πάσχουν τα ίδια, λαχταρούν τα ίδια, έστω κι αν τα χορεύουν αλλιώς, τα τραγουδούν αλλιώς και τα μιλούν αλλιώς.

Όταν ο Εγγονόπουλος επέγραφε τον «Μπολιβάρ» του «ένα ελληνικό ποίημα», το ίδιο εννοούσε με τον Θεοδωράκη που έκανε τον Ζορμπά Νορβηγό, Ιάπωνα και Αργεντίνο και το ποίημα του Νερούδα πράγματι ’σμα ασμάτων οικουμενικό.

Είναι αυτός που είδε πόσο συγγενές ήταν το ποιητικό όραμα του Ελύτη στο «’ξιον Εστί» με το «Κάντο Χενεράλ» του Νερούδα και τη «Ρωμιοσύνη» του Ρίτσου.

Έτσι και στις αφηγήσεις του, ένας υπέροχος ιστός, ένας αφηγηματικός αργαλειός με στημόνι την ιστορία και υφάδι τον προμηθεϊκό άνθρωπο κάθε εποχής, υφαίνει τον πολύχρωμο τάπητα μιας άλλης τέχνης, ερμηνευτικής των ανθρωπίνων, της αφήγησης. Ο Θεοδωράκης δεν είναι ένας μεγάλος μουσικός και ένας αμετανόητος Πολίτης, είναι και ο σημαντικότερος εμπειρικός αφηγητής της μεταπολεμικής Ελλάδας.

Αλλά εδώ θα διαφωνούσα με τις ταξινομικές υστερίες των γραμματολόγων. Δεν θεωρώ απομνημονεύματα τα ογκώδη δημοσιεύματα του Μίκη με τις περιπέτειες του βίου του. Όσοι γράφουν αναμνήσεις και αφηγούνται γεγονότα που συνδέθηκαν με τη ζωή τους, προσπαθούν να διασώσουν κάτι, να δικαιώσουν κάτι, να τιμωρήσουν και να εκθέσουν κάτι στον χρόνο, να λογοδοτήσουν ενώπιον της ιστορίας και πιθανόν της αιωνιότητας. Ο Μίκης δεν υπακούει σ' αυτούς τους γενικούς κανόνες. Πρώτα, γιατί είναι πολυπρισματικός αφηγητής, δεν είναι πάντα προσωποκεντρικός. Μιλάει για τους άλλους με την ιδεολογία των άλλων, συχνά με έξοχη δραματική γλώσσα, χαρακτηρολογεί με τα λόγια των άλλων μείζονες προσωπικότητες, που δεν συμπλέει πάντα μαζί τους ηθικά, πολιτικά, κοινωνικά.

Έχει πράγματι δραματική, κι όχι σπάνια τραγική, αίσθηση των γεγονότων και τότε η αφήγησή του αφήνει την επική της διάσταση και γίνεται επεισοδιώδης, συγκρουσιακή και εκ των πραγμάτων διαλεκτική. Διαλεκτική μέθοδο ακολουθούν κι άλλοι αφηγητές, αλλά οι σχέσεις που συγκρούονται στα έργα τους είναι ιδεολογικές, εμμένουν στις διάνοιες των δρώντων.

Πλεύσεις κόντρα στον τυφώνα

Ο Μίκης σταθμεύει συχνά στο ή θ ο ς και αριστοτελικότατα διερευνώντας δράσεις, αντιδράσεις, κίνητρα, στόχους, δικούς του και των άλλων, φτάνει σε ηθικά πορίσματα, κάτι που χαρακτηρίζει καίρια έναν άνθρωπο με λαϊκές ρίζες. Χαρακτήρισα κάποτε τον Θεοδωράκη αναγεννησιακό, όμως η πολυμέρειά του, η προμηθεϊκή του φύση, η αμετακίνητη αναζήτηση της αλήθειας, δεν τον οδήγησαν, όπως πολλούς της γενιάς του, στο να γίνει Λιμπερτίνος, δεν θυσίασε τα πάντα σε μιαν ασύδοτη ελευθεριότητα ιδεών, αξιών και ηθών. Έκανε λάθη, ανθρώπινο. Αλλά είχε τη γενναιότητα να τα ομολογήσει, να κάνει συχνά αυστηρή αυτοκριτική, να γίνει αυτοσαρκαστικός για κάποιες ιδεοληψίες του, για κάποιες ροπές του. Γύρισε πολλές φορές στην αφετηρία όταν χάθηκε στα σταυροδρόμια του κόσμου, όπου στην εποχή του φυσούσε σφοδρός άνεμος.

Γι' αυτό και οι αφηγήσεις του (κι όχι τόσο οι αποτυπωμένες στο χαρτί, όσο οι προφορικές, όσες είχαμε κάποιοι τυχεροί τη χαρά να ακούσουμε από το στόμα του) είναι γεμάτες αντιφάσεις, εναντιοδρομίες, πλεύσεις κόντρα στον τυφώνα, αλλά όχι σπάνια ναυάγια.

Τελειώνοντας θέλω να επιμείνω στο ιδιαίτερο αφηγηματικό τάλαντο του Μίκη. Επειδή, όπως είπα παραπάνω, τον ενδιαφέρει κυρίως ο τρόπος ό,τι αφηγείται να γίνει αποδεκτό, αλλάζει μέσα στην ίδια την αφήγηση ρυθμό, περνάει από το όλον στο μέρος, σταθμεύει σε λεπτομέρειες (η μνήμη του σε λεπτομέρειες λόγων, αντιδράσεων, συνθηκών, συμπεριφορών, ακόμη και χειρονομιών, μορφασμών μακρινών ανθρώπων είναι καταπληκτική) και ξαφνικά αλλάζει τοπίο, πρόσωπο και εποχή.

Τότε είναι που σταματάει, σε κοιτάει έμμονα στα μάτια για να ζυγίσει εντυπώσεις, να συλλάβει στα δικά σου, να δει πόσο πειστικός ήταν, πόσο αμφιβάλλεις γι' αυτά, κι όταν υποπτευθεί δισταγμούς ή χαλάρωση, αυξάνει τον ρυθμό και όχι σπάνια φτάνει σε ακροβασίες λόγων, υπερβολές, παραλογισμούς, τερατώδη σχήματα και αφηγήματα, όπως όταν ο μουσικός Μίκης περιπλέκει μελωδίες, ακολουθεί ένα κρεσέντο και ξεσπάει ένα υπέροχο βεγγαλικό φθόγγων.

ΚΩΣΤΑΣ ΓΕΩΡΓΟΥΣΟΠΟΥΛΟΣ

ΤΑ ΝΕΑ , 06/08/2005

[Makis 2,780]

«Κάντο Χενεράλ» στη Σουηδία

Αφιερωμένη στην επέτειο των 80 χρόνων του Μίκη Θεοδωράκη, ήταν η μεγάλη συναυλία με το «Κάντο Χενεράλ» του συνθέτη, σε ποίηση Πάμπλο Νερούδα, και την Ορχήστρα της Στοκχόλμης, που έγινε σ' ένα από τα ωραιότερα υπαίθρια θέατρα του κόσμου, την αρένα «Dalhalla» της Σουηδίας, την περασμένη εβδομάδα (27 Ιούλη).

Στη συναυλία, συμμετείχαν ως σολίστ στο τραγούδι η Σοφία Μιχαηλίδη και ο Μίκαελ Σάμουελσον, καθώς επίσης τρεις μεγάλες χορωδίες από τη Σουηδία. Τα μελοποιημένα τμήματα του «Κάντο Χενεράλ» παρακολουθούσαν οι θεατές στα σουηδικά μεταφρασμένα από τον Ινγεμαρ Ρεντίν και στα ελληνικά από τη Δανάη Στρατηγοπούλου. Οι εκδηλώσεις για τα 80 χρόνια του Μίκη Θεοδωράκη, που οργανώνονται με πρωτοβουλία του «Axion Art Foundation», άρχισαν το Πάσχα με δύο συναυλίες στη Στοκχόλμη και το Βεστερός, στις οποίες παρουσιάστηκε το έργο «Λειτουργία ΙΙ» του Μίκη Θεοδωράκη, που έχει γραφτεί για τα παιδιά που σκοτώθηκαν στον πόλεμο.

ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ

6/8/05

[ΘΑΝΑΣΗΣ ΠΟΛΥΜΗΧΑΝΟΣ 11,574]

Ο Μ. Θεοδωράκης στον Δήμο Παλαιού Φαλήρου

Δώρισε τους «Χαρταετούς»

Ποιο είναι το ζωντανότερο και νεοαποκτηθέν «μνημείο» του Παλαιού Φαλήρου; Είναι οι «Χαρταετοί», το ορχηστρικό σήμα κατατεθέν της «Γειτονιάς των Αγγέλων», που χάρισε στην πόλη ο Μίκης Θεοδωράκης. Δεν ήταν ωστόσο δική του η πρωτοβουλία στα 80ά του γενέθλια να κάνει ο ίδιος ένα δώρο στην περιοχή. Η ιστορία έχει τις μικρές, χαριτωμένες λεπτομέρειές της και «συμπρωταγωνιστή» έναν απλό δημότη.

Δημότης ο Γιάννης Φρέρης, μια μέρα αποφάσισε να στείλει μια θερμή επιστολή στον Μίκη Θεοδωράκη, αναφέροντας μεταξύ άλλων τα εξής: «Στην άκρη της πόλης μου είναι η θάλασσα (...). Εκεί, στην άκρη της θάλασσας, τα σκάφη γίνονται χαρταετοί κι ανεβαίνουν ψηλά για να χαριεντιστούν με τους Φαληριώτες γλάρους. Χαρταετοί τα καράβια μας, χαρταετοί κι οι ψυχές μας "στ' ουρανού το γειτόνεμα". Κύριε Θεοδωράκη, το Φάληρο σας ζητά μέσω ενός απλού πολίτη του, με μια απλή και τόσο οικεία σε σας κίνηση μπαγκέτας, να αλλάξετε τη ζωή μας, δίνοντας σε μια πόλη το καλύτερο και ζωντανότερό της μνημείο, χαρίζοντάς της τη μουσική των δικών σας ΧΑΡΤΑΕΤΩΝ».

Η απάντηση του Μίκη έφτασε σύντομα:

«Αγαπητέ κ. Φρέρη,

Ευχαριστώ για την επιστολή σου. Θα πρέπει να σου πω ότι κι εγώ μοιράζομαι την αγάπη σου για το Παλιό Φάληρο, τον Φλοίσβο και τον Σαρωνικό. Χίλιες δυο πολύτιμες αναμνήσεις από το 1943 και πέρα με ενώνουν μαζί τους. Στην Κατοχή, εκεί κατεβαίναμε για τα μπάνια μας. Εκεί στα 1944, στα γαλανά νερά, αποφασίσαμε με τη Μυρτώ να ζήσουμε μαζί κι ίσως γι' αυτό είμαστε πάντα μαζί εξήντα ολόκληρα χρόνια. Εκεί, τη μέρα που έφευγαν οι Γερμανοί, έκοψα τα καλώδια κι έτσι σώθηκαν όλα τα κτίρια γεμάτα πολεμικά υλικά της γερμανικής αεροπορίας γύρω από τον Ιππόδρομο. Εκεί, στον Φλοίσβο, είχα το σκάφος μου και σεργιανούσα στον Σαρωνικό, στην Αίγινα, στη Σαλαμίνα και σε άλλα μαγικά μέρη.Γι' αυτό το Φάληρο, της μνήμης και της αγάπης, φυσικά δωρίζω ό,τι μου ζητήσουν. Σε χαιρετώ. Μίκης Θεοδωράκης».

Ο συνθέτης θέλησε να υπογραμμίσει πως η συμβολική κίνηση της παραχώρησης των «Χαρταετών» στο Π. Φάληρο είχε ως στόχο να τιμήσει τον απλό πολίτη που τολμά να ονειρεύεται και να αυτενεργεί για το καλό της κοινότητας. Για την παραχώρηση ενημερώθηκε φυσικά ο Δήμος Π. Φαλήρου, που σχεδιάζει σειρά εκδηλώσεων προς τιμήν του Μίκη Θεοδωράκη.

ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ - 11/08/2005

[Anna 752]

ΠΕΡΙΟΔΕΙΑ ΣΤΗΝ ΒΟΡΕΙΟ ΕΛΛΑΔΑ (21-25/8/05)

ΟΡΧΗΣΤΡΑ «ΜΙΚΗΣ ΘΕΟΔΩΡΑΚΗΣ»

ΔΕΛΤΙΟ ΤΥΠΟΥ

Αφιέρωμα στα 80 χρόνια του Μίκη Θεοδωράκη

ΠΕΡΙΟΔΕΙΑ ΣΤΗΝ ΒΟΡΕΙΟ ΕΛΛΑΔΑ (21-25/8/05)

ΣΟΥΦΛΙ, ΓΙΑΝΝΕΝΑ, ΠΡΕΣΠΕΣ, ΓΙΑΝΝΙΤΣΑ, ΒΕΡΟΙΑ

Γιορτάζοντας τα 80 χρόνια του Μίκη Θεοδωράκη η Ορχήστρα «Μίκης Θεοδωράκης» πραγματοποιεί μικρή περιοδεία στην Βόρειο Ελλάδα. Ξεκινώντας από το Σουφλί (21/8) περνά στα Γιάννενα (22/8), στις Πρέσπες (23/8) και στα Γιαννιτσά (24/8) και καταλήγει στην Βέροια (25/8).

Οι ερμηνευτές Νένα Βενετσάνου, Σόνια Θεοδωρίδου, Δημήτρης Μπάσης, Γλυκερία, Γιώργος Θεοδωράκης και Μαριλένα Λευκιμιάτη μοιράζονται στις πόλεις αυτές συμπράττοντας με την Λαϊκή Ορχήστρα στην ερμηνεία αγαπημένων τραγουδιών του Μίκη Θεοδωράκη.

Ώρα έναρξης: 21:30

Από την Ορχήστρα «Μίκης Θεοδωράκης»

http://orchestra.mikistheodorakis.gr/

[Anna 752]

XIOΣ

Γιορτή για τα 80 χρόνια του Mίκη

Πολλές πόλεις ερίζουν για τον Mίκη Θεοδωράκη, αφού κατά την παιδική και νεανική του ηλικία πέρασε από αρκετές, όμως η γενέτειρα παραμένει μία: η Xίος. O Δήμος Xίου θα γιορτάσει στις 7, 8 και 9 Σεπτεμβρίου τα 80 χρόνια του συνθέτη, σε συνεργασία με τον Tσεσμέ της Mικράς Aσίας, τόπο γέννησης της μητέρας του Aσπασίας Πουλάκη.

Oι εκδηλώσεις θα ξεκινήσουν από τον Tσεσμέ στις 7 Σεπτεμβρίου με συναυλία του Zουλφί Λιβανελί και της ορχήστρας Mίκης Θεοδωράκης και θα ολοκληρωθούν στις 8 και 9 Σεπτεμβρίου στη Xίο.

Στις 8 Σεπτεμβρίου θα γίνει στο Oμήρειο Πνευματικό Kέντρο Δήμου Xίου η έναρξη, με χαιρετισμούς, ομιλία για τη ζωή και το έργο του Mίκη Θεοδωράκη και προβολή ντοκιμαντέρ και θα ακολουθήσει συναυλία του Z. Λιβανελί, σε ένα νέο θέατρο που μόλις ολοκληρώθηκε και θα πάρει το όνομα του συνθέτη. Tην επομένη θα δοθεί συναυλία από την Oρχήστρα Mίκης Θεοδωράκης.

Oπως σημειώνει ο αντιδήμαρχος Xίου Aντώνης Λάρδας, οι εκδηλώσεις σχεδιάζονται από τους δύο δήμους διότι πιστεύουν πως με θεμέλιο λόγο τον Mίκη μπορούν να χτίσουν ένα νέο οικοδόμημα καλής γειτονίας, φιλίας και συνεργασίας.

Oι δύο δήμοι σχεδιάζουν έναν νέο θεσμό με τίτλο Θεοδωράκεια - Πολιτισμός στις ακτές του Aιγαίου, που πιστεύουν ότι θα αντέξει στον χρόνο και θα δώσει τη δυνατότητα προσέγγισης των δύο λαών μέσω της πολιτιστικής επιστημονικής, πολιτικής, οικονομικής δραστηριότητας.

http://www.ethnos.gr/article.asp?catid=221...d=2&pubid=11566

[HARDET 1]

Ο Μίκης της αγάπης στη Ρωμαϊκή Αγορά

Η έννοια της αγάπης στο έργο του Μίκη Θεοδωράκη είναι το θέμα της συναυλίας που οργανώνει η ορχήστρα που φέρει τ' όνομά του στη Ρωμαϊκή Αγορά στις 5 Σεπτεμβρίου, με ελεύθερη είσοδο. Τίτλος: «Τα τραγούδια του έρωτα και της αγάπης».

Η αγάπη σε όλες τις εκφάνσεις της, ο έρωτας, η αγάπη της μάνας, η αδελφική αγάπη, η αγάπη-φιλία, η αγάπη ως ο πυρήνας γύρω απ' τον οποίο περιστρέφεται όλη η ζωή μας, ένας κύκλος στο κέντρο της σκηνής, μέσα στον οποίο εξελίσσεται και ολοκληρώνεται όλη η παράσταση. Η Νένα Βενετσάνου, ο Δημήτρης Μπάσης, ο Γιώργος Θεοδωράκης με τη συμμετοχή και της Σόνιας Θεοδωρίδου και του Ζάχου Τερζάκη συναντούν τη Λαϊκή Ορχήστρα «Μίκης Θεοδωράκης» και -υπό τη σκηνοθετική επιμέλεια της Μαργαρίτας Θεοδωράκη- διατρέχουν μαζί όλο το έργο του Θεοδωράκη με κέντρο την έννοια της αγάπης σε όλες τις εκφάνσεις, σ' έναν συνεχή διάλογο με την οθόνη που μας θυμίζει τις απάνθρωπες συνθήκες κάτω από τις οποίες καλείται σήμερα η αγάπη σ' όλο τον κόσμο να παλέψει και να επιβιώσει.

Βρίσκουν το μυστικό νήμα που ενώνει αποσπάσματα από έργα λαϊκά, όπως ο «Επιτάφιος», «Το τραγούδι του νεκρού αδελφού», το «Αρχιπέλαγος», οι «Λιποτάκτες» και το «Ραντάρ», έργα λυρικά, όπως οι «Μπαλάντες» και το «Mauthausen», ορατόρια όπως η «Κατάσταση Πολιορκίας», έργα συμφωνικά όπως η «Τρίτη Συμφωνία», το «Adagio» και ο «Ελικών», μπαλέτα όπως ο «Ζορμπάς», ακόμα και άριες από όπερες όπως η «Αντιγόνη».

Το μυστικό νήμα που είναι η αγάπη από τον θρήνο της μάνας του «Επιτάφιου» ώς το κύκνειο άσμα της Αντιγόνης. Από το αθάνατο έργο του Σοφοκλή μέχρι τον Γιάννη Ρίτσο, τον Μανόλη Αναγνωστάκη και τον Ιάκωβο Καμπανέλλη. Η παράσταση διαρκεί 2 ώρες και πραγματοποιείται υπό την αιγίδα του Δήμου Αθηναίων.

Ελευθεροτυπία, 25-8-2005

[Anna 752]

Θεοδωράκεια στις ακτές του Αιγαίου

Το φετινό καλοκαίρι σφιχταγκαλιάστηκε με τα αξέχαστα τραγούδια του Μίκη Θεοδωράκη, που υψώθηκαν από τόσες γωνιές της Ελλάδας με αφορμή τη συμπλήρωση των 80 χρόνων του. Φυσικά η γενέτειρα του η Χίος θέλησε να έχει την τελευταία λέξη στις εκδηλώσεις και αποχαιρετά το καλοκαίρι με τα εγκαίνια ενός νέου θεσμού, στο όνομα του κορυφαίου καλλιτέχνη.

Σε συνεργασία με το Δήμο Τσεσμέ της Τουρκίας ( τον τόπο που γεννήθηκε η μητέρα του ) διοργανώνει τριήμερες εκδηλώσεις στον Τσεσμέ 7 Σεπτεμβρίου και στην Χίο 8 και 9 Σεπτεμβρίου υπό τον τίτλο "Θεοδωράκεια, πολιτισμός στις ακτές του Αιγαίου", με την παρουσία και τη συμμετοχή του ίδιου του κ. Θεοδωράκη.

Ο θεσμός κάνει φέτος το πρώτο του βήμα και όπως δηλώνουν οι εμπνευστές του "με θεμέλιο λόγο τον μεγάλο Έλληνα καλλιτέχνη θα επιδιώκει την ειρηνική συνύπαρξη, την φιλία, την συνεργασία, την πολιτισμική, επιστημονική και οικονομική προσέγγιση των λαών που κατοικούν στις ακτές του Αιγαίου πελάγους, θα έχει μόνιμο χαρακτήρα και θα εδραιωθεί σε βάθος χρόνου".

Οι εκδηλώσεις περιλαμβάνουν:

Συναυλία του Μίκη Θεοδωράκη με τον συνθέτη και φίλο του Ζουλφού Λιβανελί στον Τσεσμέ της Τουρκίας την Τετάρτη 7 Σεπτεμβρίου.

Την επομένη οι εκδηλώσεις θα μεταφερθούν στη Χίο με χαιρετισμό, ομιλία για τον δημιουργό και το έργο του, προβολή ντοκιμαντέρ από την πολυκύμαντη ζωή του Μ. Θεοδωράκη στο Ομήρειο Πνευματικό Κέντρο Δήμου Χίου την Πέμπτη 8 Σεπτεμβρίου και ώρα 7:00μ.μ.

Αμέσως μετά θα γίνουν από τον υπουργό ΠΕΧΩΔΕ κ. Γ. Σουφλιά τα εγκαίνια νέου υπαίθριου θεάτρου στο Δήμο Χίου, στο οποίο θα δοθεί το όνομα Μίκης Θεοδωράκης. Η βραδιά θα κλείσει με συναυλία της ορχήστρας Ζουλφού Λιβανελί στις 8:45μ.μ. Η αυλαία των εκδηλώσεων θα πέσει με συναυλία της ορχήστρας "Μίκης Θεοδωράκης" την Παρασκευή 9 Σεπτεμβρίου στις 8:30 Θα τραγουδήσουν η Ν. Βενετσάνου, η Σ. Θεοδωρίδου, η Μ. Δημητριάδη, ο Γ. Θεοδωράκης και ο Δ. Μπάσσης.

http://news.ert.gr/newsDetails.asp?id=160673

[ΘΑΝΑΣΗΣ ΠΟΛΥΜΗΧΑΝΟΣ 11,574]

Για τρεις μέρες σε Χίο - Τσεσμέ

ΧΙΟΣ

Ετοιμοι είναι στη Χίο αλλά και στον τουρκικό Τσεσμέ να υποδεχθούν τους Μίκη Θεοδωράκη και τον Ζουλφί Λιβανελί στις συναυλίες που θα δώσουν στο πλαίσιο των κοινών εκδηλώσεων των Δήμων Χίου και Τσεσμέ. Αφορμή για τις εκδηλώσεις «Πολιτισμού στις ακτές του Αιγαίου» είναι η συμπλήρωση 80 χρόνων από τη γέννηση στη Χίο του Μίκη Θεοδωράκη.

Με τίτλο «Θεοδωράκεια», η γενέτειρά του Χίος -το νησί του Ομήρου, του Κοραή, της ναυτοσύνης, της μαστίχας- θέλει να αποδώσει την οφειλόμενη τιμή στον μεγάλο δημιουργό. Ετσι, σε συνεργασία με τον Δήμο Τσεσμέ της Τουρκίας (τόπο που γεννήθηκε η μητέρα του), διοργανώνει τριήμερες εκδηλώσεις, στον Τσεσμέ 7 Σεπτεμβρίου και στη Χίο 8 και 9 Σεπτεμβρίου. Ηδη στον Τσεσμέ η αφίσα με τους δύο μεγάλους καλλιτέχνες κοσμεί όλες τις βιτρίνες των καταστημάτων και είναι το γεγονός αυτού του καλοκαιριού.

«Η καθιέρωση αυτών των εκδηλώσεων με την παρουσία του ίδιου του κ. Θεοδωράκη σηματοδοτεί την απαρχή ενός νέου, σημαντικού θεσμού "Θεοδωράκεια, πολιτισμός στις ακτές του Αιγαίου", ο οποίος με θεμέλιο λόγο τον μεγάλο Ελληνα καλλιτέχνη θα επιδιώκει την ειρηνική συνύπαρξη, τη φιλία, τη συνεργασία, τη πολιτισμική, επιστημονική και οικονομική προσέγγιση των λαών που κατοικούν στις ακτές του Αιγαίου πελάγους, θα έχει μόνιμο χαρακτήρα και θα εδραιωθεί σε βάθος χρόνου», σημειώνει ο δήμαρχος Χίου, Μάρκος Μεννής, σημειώνοντας ότι ήδη έχει υπογραφεί μνημόνιο συνεργασίας μεταξύ των δήμων Χίου και Τσεσμέ.

Οι εκδηλώσεις που πραγματοποιούνται φέτος, και στη Χίο συνδιοργανώνονται με τη Νομαρχιακή Αυτοδιοίκηση Χίου, περιλαμβάνουν:

*Συναυλία Μίκη Θεοδωράκη - Ζουλφί Λιβανελί στον Τσεσμέ της Τουρκίας την Τετάρτη 7 Σεπτεμβρίου.

*Χαιρετισμός, ομιλία για τον δημιουργό και το έργο του, προβολή ντοκιμαντέρ από την πολυκύμαντη ζωή του Μ. Θεοδωράκη στο Ομήρειο Πνευματικό Κέντρο Δήμου Χίου την Πέμπτη 8 Σεπτεμβρίου και ώρα 7.00 μ. μ.

*Εγκαίνια νέου υπαίθριου θεάτρου στον Δήμο Χίου, στο οποίο θα δοθεί το όνομα «Μίκης Θεοδωράκης», ώρα 8.30 μ.μ.

*Συναυλία της ορχήστρας Ζουλφού Λιβανελί, ώρα 8.45 μ.μ.

*Συναυλία της ορχήστρας «Μίκης Θεοδωράκης» την Παρασκευή 9 Σεπτεμβρίου ώρα 8.30 μ.μ.

ΘΟΔΩΡΗΣ ΠΥΛΙΩΤΗΣ

ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ - 30/08/2005