petros_petrakis

Σήμερα στον Ρυθμό Stage ο συνθέτης Γιώργος Σιδέρης παρουσιάζει το καινούργιο του cd με τίτλο «Λαϊκά κι Αγύριστα». Συμμετέχει φιλικά ο Παντελής Θαλασσινός, με το τραγούδι "Θαλασσινό βαλσάκι".

Δεν ισχύει αυτό που λες, γιατί κάθε κιθάρα που θέλει να λέγεται κιθάρα φέρει ηχείο και αναπόφευκτα και αντιχήσεις. Κανένα πλεονέκτημα των Ovation δεν χάνεται λόγω αντιχήσεων, μην ακούς ότι λέγεται. Αντιχήσεις υπάρχουν παντού - σε κάθε όργανο. Αντιχήσεις μπορείς να έχεις και απο την μπότα των ντραμς. Αρκεί μόνο μια κακή ρύθμιση στον ήχο, για να ντροπιάσει και την αρτιότερη κιθάρα. Η απουσία εσωτερικού μικροφώνου στις Ovation δεν είναι θυσία στην εξάλειψη του feedback. Εξάλλου, πάλι πρώτη η Ovation εφοδίασε με το σωτήριο anti-feedback φίλτρο της κιθάρες της. Είναι καθαρή επιλογή. Όταν το 2004 ο Χατζηγιάννης έκανε τον ήχο της κιθάρας του στο ΜΜΑ, το όργανο μικροφώνιζε, προξενώντας την έκπληξη του Νταλάρα. Γιατί; Επειδή η κιθάρα του πρώτου είχε εσωτερικό μικρόφωνο, σε αντίθεση με τον (σχεδόν) τέλειο της νάιλον του δεύτερου. Σήμερα διατίθενται μοντέλα Ovation με μικρόφωνο. Άρα τα πλεονεκτήματα των Ovation παραμένουν, είναι εδώ και στο λέω ως κάτοχος και λάτρης τους. Τι φταίει και δεν πουλάνε; Η μόδα είναι αυτή που αλλάζει τις ανάγκες.

Το μόνιτορ αναπαράγει πρωτίστως αυτό που παίζεις και δευτερευόντως τα υπόλοιπα όργανα. Κάθε μουσικός έχει το δικό ηχείο στα πόδια του. Με τα Ιn ear γίνεται μεταφορά του ήχου αυτού στα αυτιά σου - καταργείται το μόνιτορ και αντικαθίσταται απο ακουστικό. Επόμενο είναι αυτή η εξέλιξη, να επηρεάζει και τα όργανα. Έτσι, υπάρχουν πλέον προενισχύσεις που φέρουν, μαζί με το πιεζοηλεκτρικό σύστημα, και εσωτερικό μικρόφωνο. Σου δίνεται και η δυνατότητα να μιξάρεις τον ήχο και να δώσεις παραπάνω ένταση στο μικρόφωνο ή στο πίεζο. H Οvation παρουσίασε μια τέτοια τεχνολογία το... 1995, στην collectors εκείνης της χρονιάς: http://www.ovationtribute.com/Catalogues/1995_Collector_Jp_Brochure/1995_Collector_Jp_Brochure.html Κέρδος; Προσέγγιση του φυσικού ήχου του οργάνου Απώλεια; Απαιτούνται ακριβά περιφερειακά μηχανήματα. Γνώμη μου είναι πως, αν μπεις σην διαδικασία να επιλέξεις όργανο, δεν θα πρέπει να επηρεαστείς απο τις προενισχύσεις. Τα μηχανήματα πλέον σου λύνουν τα χέρια. Προσανατολίσου σε ένα ΚΑΛΟ παικτικά και ποιοτικά όργανο και είσαι πρώτος.

Nαι, πήγα για λίγο όμως, για ένα ποτάκι - super όπως πάντα!!!!

Η ovation θυσιάζει το χρώμα της ξύλινης κιθάρας σε unplugged ήχο, και όχι σε live, δλδ plugged όπου πρωτοπορεί. Σε plugged καταστάσεις, δεν παίζει (σχεδόν) κανένα ρόλο το χρώμα του οργάνου - ο ήχος παράγεται από το piezo κάτω απο τις χορδές. Τα τελευταία χρόνια, που εξελίχθηκαν οι τεχνολογίες, και μεταφέρθηκαν τα μόνιτορ στα.. αυτιά των μουσικών, ο χώρος της ορχήστρας απαλλάχθηκε απο τον καταιγισμό των εντάσεων των μονιτορ που βομβάρδιζαν το πατάρι. Δίνεται έτσι η δυνατότητα να τοποθετηθούν μικρόφωνα στα όργανα. Η Τaylor του Νταλάρα, με σύγχρονης τεχνολογίας προενίσχυση, έχει εσωτερικό μικρόφωνο, το οποίο μιξάρεται με το piezo που έχει και έτσι παράγει τον ήχο που θέλει. Προσοχή μόνο: αυτό που λέω δεν είναι η απόλυτη λύση. Μπορεις να συνδιάσεις τα πάντα: μόνιτορ, μικροφωνα κτλ. Απλά γίνεται όλο και πιο πολύπλοκη η διαδικασία στησίματος ήχου. Μην ξεχνάς αυτό που είπαμε παλιότερα: πάντα κερδίζεις και πάντα χάνεις κάτι. Τώρα θα σκέφτεσαι, αφού συνδιάζονται τα πάντα, γιατί δεν χρησιμοποιεί Ovation; Δεν υπάρχουν αντίστοιχα μοντέλα σήμερα; Υπάρχουν... αλλά η ποιότητα κατασκευής τους δεν συγκρίνεται με παρελθόντα μοντέλα.

Πρακτικά καμία. Το ένα δεν απαγορεύει το άλλο. Στην κατάσταση όμως για την οποία μιλάμε, τα πάνω - κάτω φέρνουν τα in ear. Του απομένει λοιπόν να εκμεταλλευτεί συνδιαστικά τα πλεονεκτήματα: η υπάρξη εσωτερικού μικροφώνου στην κιθάρα του, μπορεί να χρησιμοποιηθεί ελεύθερα, χωρίς τον φόβο βουητών, ακριβώς λόγω της εξέλιξης του ήχου και της χρήσης in ear, που επέφερε η κατάργηση των μόνιτορ.

Ε, μια βόλτα μπορεί να την κάνω...

Κυρίως έχει να κάνει με τα μηχανήματα ήχου που χρησιμοποιούνται και που, προϊόντος του χρόνου, έχουν αντικατασταθεί με νεότερα, διαφορετικής φιλοσοφίας - και πολύ ακριβότερα...

Kρίμα... πολύ κρίμα... καλό του ταξίδι... http://news.in.gr/culture/article/?aid=1231298864

Δυστυχώς, ο τραγουδιστής δεν καθορίζει την ποιότητα του επιχειρηματία...

Ναι υπάρχει - μάλιστα προχτές το Σάββατο, την είδε και ο Γιώργος, ο οποίος έπαιξε και ξετρελάθηκε!

Αφροδίτη, όταν πήγες στην Πάολα, ήξερες οτι θα ταλαιπωρηθείς, οπότε δεν υπάρχει δικαιολογία για κατηγορίες. Ο κύριος πήγε και παραπονέθηκε οτι ταλαιπωρήθηκε. Έλεος δλδ...

Λοιπόν, υπάρχουν νέες ημερομηνίες: 28/2 FIX FACTORY, Θεσσαλονίκη, 1/3 FUZZ Club, Αθήνα, 2/3 ΚΕΡΚΥΡΑ dreamy nights φέρδερ ίνφο: http://www.tonisfinos.com/

Ο συγγραφέας του άρθρου, που προτίμησε να παραμείνει ανώνυμος, αντί να μας πει και το όνομα του, χαρακτηρίζει "μπουζουκίλα" τα... μπουζούκια. Ιδιοφυές... Μάλιστα, λέει πως παλιότερα πήγε να δει την Φουρέιρα και τον Μαρτάκη... απίθανος... Αν η αντίδραση του αφορά το ταίριασμα Χαρούλα - Τάνια + μπουζούκια, οκ, συμφωνώ μαζί του. Αλλά, πηγαίνοντας στα μπουζούκια, ξέρει εκ των πραγμάτων οτι θ βιώσει ότι γράφει. Προς τι τόση γκρίνια και εμπάθεια λοιπόν; Κριτική για την κριτκή;

Μπράβο για το topic Θοδωρή!!!! Τον έχω δει καμιά δεκαριά φορές και ομολογώ οτι κάθε φορά αποτελεί για εμένα και μια έκπληξη. Εναλλακτική διασκέδαση, μοναδική στο είδος της, με πολύ ωραίες μουσικές και πολύ, πολύ γέλιο - ένα αληθινό σόου! Αποκορύφωμα της παράστασης το flying dolphing: Kαι εδώ η εμφάνιση με τον Πασχάλη, όταν ο τελευταίος, όντας θαμώνας του μαγαζιού, κλήθηκε απο τον Τόνι να τραγουδήσουν μαζί το "Αν μια μέρα σε χάσω" Οι παραστάσεις στην Θεσσαλονίκη τελείωσαν πρόσφατα, αλλά σίγουρα θα επανέλθει σύντομα. Θα ενημερώσω έγκαιρα!!!

Aλλαγή τεχνικών δεδομένων κυρίως...

E7 - μια "μεταφορα" του Β7: http://content5.videojug.com/14/14456c85-01a4-661b-24df-ff0008c9b47b/guitar-b7-chord.WidePlayer.jpg στο 7ο τάστο.

Από αυτό που είδα στο βίντεο, μου άρεσε πολύ ο Μέρμηγκας στην ερμηνεία του στην Δραπετσώνα. Μπράβο του.

Πρώτη φορά παρακολούθησα το πρόγραμμα και θεωρώ πως, για άλλη μια φορά, ο Γιώργος Νταλάρας έδειξε να κινείται στον παλμό της εποχής, επιλέγοντας μικρούς χώρους και συνειδητά μικρό σχήμα. Θεωρώ πως άργησε (από το 2009 και το Ζάππειο μας είχε δώσει μια γεύση και μια "υπόσχεση"), αλλά το καλλιτεχνικό του μέγεθος και οι υποχρεώσεις που προέκυψαν ενδεχόμενα να καθυστέρησαν την εγκαιρότερη διεκπαιρέωση αυτής της υπόσχεσης. Για να προλάβω όσους σπέσουν να με διορθώσουν αναφέροντας εμφανίσεις σε Passport κτλ, θεωρώ πως το πρόγραμμα αυτό είναι μακράν πιο εσωτερικό, γιατί "εκτίθεται" περισσότερο ερμηνευτικά αλλά και γιατί συνοδεύεται από μια "άδεια" ορχήστρα. Δύσκολο το εγχείρημα, γιατί το πέρασμα των χρόνων σαρώνει τις βιολογικές ικανότητες. Και όσο πιο άδεια η ορχήστρα, τόσο πιο γυμνός ο καλλιτέχνης - είτε τραγουδιστής, είτε μουσικός... Ο Νταλάρας, κατ' εμέ, δεν έδειξε βέβαια να πτοείται. Πρώτον γιατί είναι γνώστης του τι κάνει. Ξέρει που θα πατήσει και που δεν τον παίρνει. Το ξέρει από πριν... Δεύτερον γιατί γνωρίζει οτι η φωνή του, που έχει ωριμάσει με έναν ξεχωριστό τρόπο, μπορεί να αναδειχθεί και διαφορετικά, αποκτώντας... νιάτα. Και να παραμένει επίκαιρος. Έτσι, καθάριος φωνητικά, (μου) έδωσε πάλι το στίγμα του. Χωρίς πολλά - πολλά, στιβαρός ερμηνευτικά. Το κάνει να φαίνεται τόσο απλό - ενώ δεν είναι... Δεν αισθάνθηκα να με ξεσηκώνει, αλλά να με προστάζει να καθίσω κάτω. Να τον ακούσω στη "Μοναξιά χιλιάδες φύλλα", στη "Γυναίκα", στην "Ελλοπία", στο "Η Ελλάδα ταξιδεύει", στη "Μικρή πατρίδα"... στις στιγμές εκείνες, που βγάζει τα σωψυχα του για να σου δώσει το τραγούδι σε εικόνες. Και ήταν άψογος. Τόσο γιατί το ζούσε ο ίδιος, όσο και γιατί τον βοηθούσε η ορχήστρα με την... απουσία της, αναδεικνύοντας όλα τα ηχοχρώματα της φωνής του. Να είναι καλά. Παίρνοντας ως πρώτο δεδομένο λοιπόν το κριτήριο της εσωτερικότητας και δεύτερο την ανάγκη του για έκφραση, εκτιμώ πως χθες απλά "ξέφυγε" από τα όρια του προγράμματός του και οτι δεν το άλλαξε γιατί θεώρησε πως "κάνει κοιλιά". Άλλωστε στην 45χρονη πορεία του δεν ήταν -και ούτε θεωρώ πως είναι ή έχει βλέψεις να γίνει - διασκεδαστής. Ίσως η αίσθηση ζεστασιάς που αποκόμισε περιτριγυριζόμενος από "φίλους", να τον λύτρωσε και να τον απάλλαξε από το άγχος που τον διακατέχει, ειδικά όταν εμφανίζεται με ένα "σφιχτό" πρόγραμμα. Για αυτό και είπε στους μουσικούς "να πω ότι θέλω και με ακολουθάτε". Σπουδαίοι οι δυο... στύλοι της ορχήστρας, που τοποθετημένοι εκατέρωθεν της σκηνης, στηρίζουν με φαντασία το πρόγραμμα. Ο Ανδρέου παίζει με τον Παπαχριστούδη, το βλέπεις πως μεταξύ τους υπάρχει μια αμοιβαιότητα και μια άμιλλα, που δεν κρύβει ανταγωνιστικότητα ή ανάγκη για διάκριση. Χαίρομαι που ο φίλος μου Μάτσικας, εξελίσσεται σε όλο και πιο ολοκληρωμένο μουσικό, κυρίως γιατί αναδεικνύει το χρώμα του ως μουσικός, αποκτώντας την ταυτότητα του. Κλασική κιθάρα στην αρχή, μπουζούκι στη συνέχεια. Και είναι γεμάτος αυτοπεποίθηση, γιατί προτίμησε να "βγάλει" τον ήχο του μπουζουκιού του με μικρόφωνο - και μάλιστα πυκνωτικό, γνωρίζοντας τις τεχνικές δυσκολίες που εγκυμονεί μια τέτοια επιλογή. Μπράβο του, γιατί μας χάρισε έναν απόλυτα φυσικό ήχο - ήχο που έχει εκλείψει. Η Ευτυχία Μητρίτσα αποτέλεσε μια ευχάριστη έκπληξη - έχει κάτι στην φωνή της που προσελκύει και ακούγεται χωρίς να κουράζεσαι ή να δυσανασχετείς. Δείχνει ορεξάτη και μελετηρή, αν κρίνω απο τις διφωνίες που έκανε στον "Απόκληρο". Δεν ξέρω αν ταιριάζει περισσότερο στον Νταλάρα ένα χαλί από δύο πιάνα ή δύο κιθάρες, ξέρω όμως πως, ακούγοντας τον ξανά χθες, ένιωσα να με αγγίζει σχεδόν εξίσου με την εμφάνισή του στο Ζάππειο. Και λέω σχεδόν, γιατί ένιωθα πως έλειπε ένα μπάσο, ή μια περισσότερο υποστηρικτική κιθάρα. Και έλειπε και αυτός ο αέρας του χώρου της νύχτας: οι άνθρωποι του, η νοοτροπία τους, η αναισθησία τους. Δεν έχει να κάνει με τις φωνές, τα χάχανα ή την βαβούρα που προκαλούν (διόλου κατακριτέο, ποτά πωλούνται) όσο με το οτι δεν ταιριάζει αυτό το σκηνικό με αυτό που στήνει ο καλλιτέχνης στην σκηνή... Ίσως ένα μικρό θεατράκι να ήταν η ιδανική λύση... Σκεφτόμενος το "θεατράκι", τολμώ και πρόβλεψη: θέλω να πιστεύω πως αυτό το σχήμα θα προχωρήσει, απασχολώντας μας και στο μέλλον. Και εξηγούμαι: το σχήμα είναι μικρό, ευέλικτο, με αξιόλογους συντελεστές. Οι υπεύθυνοι των θεάτρων ανα την Ελλάδα σήμερα, δεν θέλουν πάνω απο 1500, 2000 άτομα στα διαζώματα τους, προφανώς για λόγους στατικότητας, φθοράς, συντήρησης κτλ.. Το γεγονός οτι η παράσταση δεν προσελκύει "χιλιάδες κόσμου" και διατίθεται με (λογικά) χαμηλό μπάτζετ, αποτελεί ένα πρόσθετο δέλεαρ... ποιός ξέρει... ίσως σταθούμε τυχεροί και το απολαύσουμε κάτω από τα αστέρια... Υ.γ.: θα μου άρεσε κάποια στιγμή να αφήσει στην άκρη "Τα βεγγαλικά σου μάτια" και να τραγουδήσει το τόσο αδικημένο "Στην Ελλάδα κάνει κρύο"... ή να το προσθέσει και αυτό... όπως θα μπορούσε να προσθέτει το "Δώστε μου μια ταυτότητα" ή το "Ξημερώνει"... Αν ακούει...

Δεν θυμάμαι να έχει ξαναμπεί:

Άρθρο - ντροπή. Λυπηρό που αναμεταδίδεται κιόλας.

Αύριο στις 11 το πρωί, η Μαρινέλλα μιλά με τον Νίκο Χατζηνικολάου, μέσα απο την συχνότητα του Real fm. Ακούτε απο εδώ: http://live24.gr/radio/generic.jsp?sid=1348

Θυμάμαι μια φωτό απο το Βήμα, παρμένη στο Αίθριο των Μουσών που κρατά την collectors του 94 και όχι την Buscarino. Μακροβιότερη όλων Θοδωρή νομίζω πως είναι η Larrivee. Απο το 1983, που την πρωτοθυμάμαι στον Κοκκινόβραχο, "παίζει" μέχρι και το 2011, στην "Τέχνη της κιθάρας", στο ΜΜΑ. Δλδ 28 χρόνια...

Nαι Θοδωρή, την είχε και τότε. Η φωτό είχε αναρτηθεί παλαιότερα εδώ στο φόρουμ - συγνώμη, δεν θυμάμαι όμως όνομα μέλους, λόγω του ότι έχουν περάσει και δέκα χρόνια...

Μην ξεχνάμε που τραγουδούσε η Βιτάλη...