Είπαν για τον Γ.Νταλάρα...

[elli13 523]

.

[EKOSTEL 8,742]

 

[EKOSTEL 8,742]

http://www.tlife.gr/news/9/Kostas-Makedonas-Sti-thea-poias-gynaikas-toy-kopikan-ta-podia/0-115597

Πρόσφατα συμμετείχα σε μια συναυλία στο θέατρο Παλλάς. Κάποια στιγμή συνειδητοποίησα πως στο κοινό βρίσκεται η Άλκηστις Πρωτοψάλτη. Όταν την είδα, κοκάλωσα, μόνο και μόνο από σεβασμό. Μου κόπηκαν τα πόδια. Ήθελα να είμαι όσο καλύτερος γινόταν και να μην κάνω το παραμικρό λάθος. Η Άλκηστις είναι σαν αδελφή μου. Η σχέση μας είναι εξαιρετική. Δουλέψαμε πολλά χρόνια μαζί και δίπλα της έμαθα πράγματα. Την αποκαλώ και “δασκάλα”. Το ίδιο δημιουργικό άγχος έχω όταν θα τραγουδήσω μπροστά στον Νταλάρα, τη Μαρινέλλα, τον Μητσιά. Αυτό είναι φυσιολογικό, διότι ήταν τα ινδάλματά μας. Μεγαλώσαμε με την παρουσία τους και είναι φυτεμένοι στην καρδιά και στο μυαλό μας»

[EKOSTEL 8,742]

Γ.Σαμπάνης

http://www.tralala.gr/giorgos-sampanis-interview-photos-2016/

Πως είναι να συνεργάζεσαι με τον Γιώργο Νταλάρα;

Ο Γιώργος είναι ένας φανταστικός άνθρωπος… χείμαρρος και συγκλονιστικός σαν μουσικός. Σαν τραγουδιστής είναι ένας από τους τρεις – τέσσερις σπουδαιότερους που πέρασαν από την Ελληνική μουσική. Είναι πολύ καλός οργανοπαίχτης, γνώστης της λαϊκής και της έντεχνης ελληνικής μουσικής και όχι μόνο. Όλο αυτό έρχεται να δέσει με ένα πολύ ευγενικό άνθρωπο, στρατιώτη σ’ αυτά που λέει ο συνθέτης και ο στιχουργός του. Είναι τρομερά αστείος σαν άνθρωπος και γελάμε απίστευτα στο studio, δεν το περιμέναμε… Το πρώτο πράγμα που είδα σε εκείνον ήταν το χιούμορ του! Αυτό έκανε τη διαδικασία των ηχογραφήσεων στο studio υπέροχη.

[EKOSTEL 8,742]

Κότσιρας για τη φετινή συνεργασία.

http://www.avgi.gr/article/10973/7872880/o-kosmos-yposterizei-to-alethino-kai-authormeto

Η φετινή συνεργασία είναι ειλικρινά συγκλονιστική. Η χημεία με τον Λαυρέντη δεν έχει αλλάξει εδώ και χρόνια. Το δέσιμό μας είναι περισσότερο προσωπικό πλέον και όχι απλά επαγγελματικό και άρα ούτε έχει αλλάξει μα ούτε και θα αλλάξει. Η συνύπαρξη με τον Γιώργο Νταλάρα ήταν η πιο ευχάριστη έκπληξη, καθώς μιλάμε για τον σημαντικότερο Έλληνα τραγουδιστή. Για εμένα λοιπόν είναι μια ευτυχής συγκυρία αυτή η συνεργασία και όπως μας μεταφέρει ο κόσμος μια ιστορική συνεύρεση. Και σε αυτό να μην υποτιμάμε τη συμβολή τόσο του Γιάννη Ζουγανέλη όσο και της Idra Kayne.

 

[EKOSTEL 8,742]

Κότσιρας

http://e-stage.gr/index.php/mousiki/synenteuxeis/3421-giannis-kotsiras-molis-nikisoume-to-kako-mas-to-kefali-tote-tha-ta-kataferoume-ola

Γιάννη, έχεις αισθανθεί να «κλέβεις» στοιχεία από εκείνους και αν ναι, ποια είναι αυτά;

Γ.Κ.: Δεν θα το 'λεγα, όχι. Η αλήθεια είναι ότι από την πολύχρονη συνεργασία μου με τον Λαυρέντη έχω αποκομίσει κάποια πράγματα, κυρίως στο επίπεδο του αυθορμητισμού που έχει. Φέτος επίσης είναι ένα τεράστιο σχολείο για μένα γιατί όταν βλέπω τον Γιώργο Νταλάρα να τραγουδάει, αισθάνομαι στο αίμα μου να πάλλονται οι φλέβες από το DNA που θέλει να σπάσει όταν βγαίνει στη σκηνή και σπάει τα κοντέρ από τα "Παραπονεμένα λόγια" τόσα χρόνια! Μιλάμε για τον κατεξοχήν μεγαλύτερο Έλληνα τραγουδιστή που έχει βγάλει αυτή η χώρα παγκοσμίως και είναι μεγάλη τύχη που βρέθηκα δίπλα σε αυτόν τον τέλειο επαγγελματία και τον απίστευτο τραγουδιστή. Οπότε δεν μπορώ να σου πω ότι έχω πάρει κάτι συγκεκριμένο... Την εμπειρία παίρνεις, αν έχει και λίγο ακόμα χώρο το σφουγγάρι να απορροφήσει. Αλλά δεν μπορείς να κλέψεις ούτε να μιμηθείς. Τους μεγάλους δεν τους μιμείσαι. Μπορείς να τους αντιγράψεις, αλλά να τους μιμηθείς δεν γίνεται. Τους τραγουδιστές που τους μιμούνται, σημαίνει ότι δεν είναι μοναδικές προσωπικότητες. Όταν ακούω πολλές φορές "ο τάδε μοιάζει με τον τάδε" και "ο τάδε μου θυμίζει τον τάδε" σημαίνει ότι ο πρωτότυπος τραγουδιστής δεν είναι μοναδικός. Γι' αυτό και τον Γιώργο Νταλάρα προσπάθησαν να του μοιάσουν, αλλά δεν μπόρεσε να τον μιμηθεί κανείς.    

Ο ίδιος είχε πει παλιότερα σε συνέντευξή του: "Εμφανίζομαι ως επαγγελματίας επειδή λειτουργώ ως ερασιτέχνης. Αγαπάω τόσο πολύ αυτό που κάνω, που το κάνω μέχρι θυσίας". Είσαι και 'συ αυτής της νοοτροπίας;

Γ.Κ.: Έγω όχι τόσο. Προσωπικά αυτό που έζησα φέτος με τον Γιώργο Νταλάρα στην "Ακτή Πειραιώς" δεν το έχω ξαναζήσει. Δεν το έκανα ποτέ στη ζωή μου και δεν θα μπορούσα να το κάνω... Ο άνθρωπος αυτός είναι ένας μανιακός της τέχνης. Δεν έχω ξαναδεί τέτοια ενέργεια σε αυτή την ηλικία... Άπειρες πρόβες, μουσικό αυτί μέχρι εκεί που δεν παίρνει και να βρίσκει το παραμικρό λαθάκι και να το τονίζει... Να σου πω την αλήθεια μου, ούτε και θέλω!

Γιατί το λες αυτό;

Γ.Κ.: Γιατί πιστεύω ότι αν έμπαινα σε αυτή τη διαδικασία, θα έχανα πάρα πολύ πολύτιμο προσωπικό χρόνο. Και πιστεύω ότι αυτός ο τεράστιος καλλιτέχνης έχει θυσιάσει πολλά από την προσωπική του ζωή για να φτάσει εδώ που έχει φτάσει.

 

[EKOSTEL 8,742]

 

''Ο Νταλάρας είναι η επιτομή του τραγουδιστή''

[EKOSTEL 8,742]

Είσαι πολλά κυβικά άνθρωπος κ.Κορακάκη!

http://www.ogdoo.gr/prosopa/synenteykseis/vaggelis-korakakis-o-dalaras-einai-polla-kyvika-tragoudistis

Τι είναι για σένα τα «Θαλασσινά Παλάτια»;
Μια μεγάλη ιστορία, ένας διακαής πόθος

Για ποιους λόγους;
Γιατί ο Γιώργος Νταλάρας είναι ένας πολύ μεγάλος τραγουδιστής που θαυμάζω από παιδί. Τα ρεμπέτικα δεν τα έμαθα απ’ το γραμμόφωνο. Όταν το 1975, 14χρονο πιτσιρίκι ξεκίνησα να παίζω μπουζουκάκι, ο δίσκος «50 χρόνια Ρεμπέτικο Τραγούδι» που παρουσίασε ήταν για μένα μια επανάσταση.

Ο ρόλος του ερμηνευτή στο τραγούδι;
Καταλυτικός. Είναι το όχημα που το παίρνει και το φορτώνει στο πλάτες του για να το ταξιδέψει στον κόσμο. 

Τραγουδάς κι εσύ.
Δεν είμαι τραγουδιστής τραγουδιστής. Λέω κάποια τραγούδια επειδή τα γουστάρω πολύ. Ο Νταλάρας είναι τραγουδιστής της κλάσης του Καζαντζίδη, του Μπιθικώτση, του Τσαουσάκη, του Παγιουμτζή, του Γαβαλά. Πολλά κυβικά! 

[EKOSTEL 8,742]

Σαμπάνης

http://like.philenews.com/giorgos-sabanis-o-erotas-o-chorismos-ke-i-anagki-na-ine-ola-gyro-tou-mousiki/

Το εμπορικό δε συνεπάγεται φτηνό. Το τραγούδι δεν πρέπει να είναι εξειδικευμένο, αλλά να διαμορφώνει την παιδεία των ανθρώπων. Οπότε, όσο εμπορικό, τόσο το καλύτερο, γιατί φτάνει σε πολλούς. Το απέδειξαν μεγάλοι καλλιτέχνες. Ο Νταλάρας έχει πουλήσει 24 εκατομμύρια δίσκους, είναι ο πιο εμπορικός Έλληνας καλλιτέχνης. Το ίδιο η Αλεξίου. Ο Χατζιδάκις έχει υπάρξει επίσης εμπορικός.

Με τον Γιώργο Νταλάρα βρίσκεσαι στο στούντιο. Πώς προέκυψε η συνεργασία σας;
Γ.Σ.: Η Ελέανα Βραχάλη, με την οποία πια είμαστε οικογένεια, έγραψε ένα βιβλίο που λέγεται «Φυλακή Υψίστης Ασφαλείας», το οποίο κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Καστανιώτη, και ένιωσε την ανάγκη να γράψει στίχους βασισμένους στο περιεχόμενό του. Έπειτα μου ζήτησε να τους μελοποιήσω. Ο δρόμος που με πήγαν οι στίχοι της δεν ήταν το εμπορικό-λαϊκό ούτε η τζαζ-μπλουζ ούτε το ποπ-ροκ, αλλά αυτός που εκφράζει η έντεχνη ελληνική σκηνή. Με τον Γιώργο Νταλάρα έχω ψύχωση, μεγάλωσα με τους δίσκους του, οπότε ζήτησα από την Ελεάννα ο πρώτος που θ’ ακούσει τα τραγούδια να είναι εκείνος. Γνωριζόμαστε από το 2009, οπότε του τα έστειλα με mail. Την επόμενη απάντησε: «Είμαι μέσα». Επέλεξε το μισό δίσκο, το λαϊκό ρεπερτόριο. Οπότε, έπρεπε κάποιος να πει τα άλλα. Αγαπώ τη φωνή του Μπάμπη Στόκα, γι’ αυτό που σήμαινε για την εφηβεία μου η μπάντα του, αλλά και ο ίδιος. Δε γνωριζόμασταν, βρήκα το τηλέφωνό του από την ΑΕΠΙ. Τον συνάντησα εκεί που έκανε πρόβες, του έπαιξα τα τραγούδια live και είπε αμέσως «ναι». Μετά τα πήγα στον παραγωγό μου, το άλλο μου μισό στη μουσική, τον Χρήστο Σούμκα, ο οποίος επίσης είπε «ναι», όπως και η εταιρεία μου, η Cobalt, που θέλει ένα τέτοιο άλμπουμ και μάλιστα πληρώνει γι’ αυτό, κάτι σπάνιο στην εποχή μας. Κι έτσι μπήκαμε στο στούντιο.

Πώς είναι η εμπειρία;
Γ.Σ.: Είναι τελείως διαφορετικοί άνθρωποι και μουσικοί. Ο Γιώργος είναι τρομερά καταρτισμένος, αξιοθαύμαστος. Δεν έχω ξανασυναντήσει τέτοιον στη χώρα μας. Έχει μελετήσει πολύ. Και είναι τεράστιος. Η έκταση της φωνής του και ο τρόπος που τη διαχειρίζεται ανάμεσα στα μουσικά ύφη τον κατατάσσουν στις 4-5 κορυφαίες φωνές όλων των εποχών στην Ελλάδα. 

[ΘΑΝΑΣΗΣ ΠΟΛΥΜΗΧΑΝΟΣ 11,577]

Σου πρότεινε άλλος μουσικός να αναλάβεις μάνατζερ;
Η Μαρίζα Κωχ μου πρότεινε το Γιώργο Νταλάρα. Συναντηθήκαμε οι τρεις μας ένα πρωί στην πλατεία Κυδαθηναίων στην Πλάκα, σε ένα καφενέ. Όλα εκεί γινόντουσαν τότε. Θεός ο Νταλάρας στα 25 του χρόνια. Θυμάμαι έπαιζαν τραγούδια του συνέχεια στον στρατό. Αυτό να ξυπνάς με το Μαρία Με Τα Κίτρινα ή να κάνεις αγγαρεία ή τρέξιμο γύρω - γύρω το στρατόπεδο και να παίζει αυτό το τραγούδι από τα μεγάφωνα. Το μίσησα. Στην Κόρινθο όλα τα ηχεία παίζαν Μαρία Με Τα Κίτρινα! Και το Δελφίνι Δελφινάκι με τον Καλατζή και άλλα τέτοια. Και Πασχάλη! Επί Χούντας. Στον Γιώργο, λοιπόν, είπα να μου επιτρέψει να του απαντήσω αύριο, μεθαύριο. Και με έπιασε το ιδεολογικό μου, ότι δηλαδή για τη μουσική κάνω κάτι άμα γουστάρω. Τη Μαρίζα τη γούσταρα γιατί είχε φωνάρα, νεύρο κι ήθελα να κάνω πολλά μαζί της ακόμα, αλλά μου τη χάλασε η αδερφή της. Στο Νταλάρα ζήτησα συγνώμη με τη δικαιολογία ότι λόγω Πολυτεχνείου δεν έχω χρόνο, για να μην τον προσβάλλω.

Ιλάν: Ο «γουσταρηματίας»

28/03/2017
ΣΥΝΤΑΚΤΗΣ

Γιάννης Αλεξίου

http://www.ogdoo.gr/prosopa/synenteykseis/ilan-o-goustareimatias

[EKOSTEL 8,742]

Κότσιρας

http://www.ethnos.gr/mousiki/arthro/zoume_stin_epoxi_tis_kolotoumpas_kai_o_kosmos_xreiazetai_statheres-65113726/

Πριν από λίγο καιρό ολοκληρώθηκε η χειμερινή σας σύμπραξη με τον Γιώργο Νταλάρα και τον Λαυρέντη Μαχαιρίτσα. Ποια είναι η γεύση που σας άφησε αυτή η συνεργασία;

Ηταν μία από τις σπουδαιότερες συνεργασίες της ζωής μου γιατί συναντήθηκα με τον Γιώργο Νταλάρα, τον άνθρωπο που μας έμαθε το τραγούδι, τον σεβασμό απέναντι στο λαϊκό τραγούδι. Εμαθα πολλά πράγματα και παράλληλα ήταν ένας από τους πιο επιτυχημένους χειμώνες μου, κάτι που είναι ενθαρρυντικό στις δύσκολες εποχές που ζούμε.

[EKOSTEL 8,742]

''Του χρωστάμε'' λέει ο Διονύσης Χαριτόπουλος. Πολλά θα πω εγώ. Και , κυρίως, του χρωστάμε μωρέ έναν καλό λόγο. Πόσο δύσκολο είναι να πεις σε έναν καλλιτέχνη ενεργό και σπουδαίο στην Ελλάδα σήμερα έναν καλό λόγο; Πόσο; Μάλλον πολύ δύσκολο. Ο Χαριτόπουλος ως καλεσμένος της Lifo επέλεξε να γράψει αυτό το κείμενο. Έχει τη σημασία του γιατί δεν γράφει κάθε βδομάδα ως συνεργάτης. Και είναι ο Χαριτόπουλος. Ο συγγραφέας που δεν χαρίζεται σε κανέναν αλλά νιώθει να πει πως χρωστά και χρωστάμε στον Νταλάρα. Για όσα αναφέρει κι άλλα τόσα που ο καθένας μας νιώθει, του χρωστάμε ένα ευχαριστώ και ίσως κάποιοι μια συγγνώμη. Τώρα! Όχι μετά...

http://www.lifo.gr/articles/guest_editors/177287/toy-xrostame

Ο Νταλάρας είναι πολύ πάνω από σπουδαίος τραγουδιστής. Πρόκειται κυριολεκτικά για καλλιτεχνικό φαινόμενο που διαρκεί περισσότερα από 50 χρόνια.   Ένα βαρύτιμο «μουσικό κουτί» με το πιο πλούσιο, γνήσιο και ειλικρινές απόσταγμα του βίου μας.

  Αφοσιωμένος, φιλομαθής, χαλκέντερος και ακραία εμμονικός όπως όλοι οι μεγάλοι ερευνητές, επιστήμονες, διανοούμενοι και καλλιτέχνες, εννοεί να κατέχει και να δαμάζει το υλικό του. 

  Είvαι οριστικά και αμετάκλητα «ταγμέvoς» όπως εύστοχα είπε ο Βασιλικός. 

  Ο Θεοδωράκης αποκαλύπτει ότι ο Νταλάρας τού έμαθε τους «δρόμους» του λαϊκού τραγουδιού επειδή «ξέρει όλα τα όργανα, ακούει τα πάντα και θα μπορούσε να γίνει μαέστρος καλύτερος απ’ όλους». Τα ίδια κι ο Μούτσης, «τον είδα μια φορά να κουρδίζει την ορχήστρα του και γούρλωσα τα μάτια μου».

  Ίσως η σκληρή αυτοπειθαρχία και η ένθεη τελειομανία του ενοχλούν τους χύμα και ρατέ του σιναφιού (που έχουν όμως κι αυτοί τη δική τους χάρη).   Άνθρωπος με βαθύτατο ένστικτο δεν υπέκυψε σε ευκολίες. Με πολύ μόχθο και τεράστια επιμονή, έχει εισχωρήσει στο τραγούδι σε βάθος που δεν έφτασε ποτέ κανένας τραγουδιστής.  

  Σωματοποιεί απολύτως στίχο και μουσική και δημιουργεί την ξεχωριστή ατμόσφαιρα κάθε τραγουδιού που ερμηνεύει, πότε με σπάνιο τσαμπουκά, πότε με άφατη τρυφερότητα και πάντα με ασίγαστο πάθος   Το σπάνιο ηχόχρωμα της φωνής του έλκει από το Βυζαντινό μέλος, το δημοτικό τραγούδι, τους ρεμπέτες και τη λαϊκή φτωχογειτονιά.  

    Έχει μέσα του όλο το ελληνικό «ντουέντε» γι’ αυτό μπορεί να πει τα πάντα. Είναι δικά του γιατί είναι άνθρωπος δικός μας. Κουβαλάει την ψυχή και την ιστορία μας. Μας θυμίζει ποιοι είμαστε. 

  Ο Νταλάρας ακολούθησε περισσότερο τα ίχνη των μεγάλων της Γενιάς του ’30, παρά τους συγκαιρινούς του.    Στην τραγουδιστική κιβωτό του διασώζει τον ελληνικό λαϊκό πολιτισμό που αποτύπωσαν, Ελύτης, Χατζηκυριάκος-Γκίκας, Σεφέρης, Θεοτοκάς, Τσαρούχης για καφενέδες, νησιώτικα σπίτια, καΐκια, προσφυγικές παράγκες, εργάτες, λιόδεντρα, αμπέλια, αγάλματα, αντάρτες, πόνο, αγάπες, διονυσιασμό και αιδημοσύνη. 

  Όταν πιάνει ένα τραγούδι το τελειοποιεί μουσικά και ερμηνευτικά σαν να κόβει από ένα ρούχο τις κλωστές που περισσεύουν και μας το παραδίδει αψεγάδιαστο. 

  Ίσως η σκληρή αυτοπειθαρχία και η ένθεη τελειομανία του ενοχλούν τους χύμα και ρατέ του σιναφιού (που έχουν όμως κι αυτοί τη δική τους χάρη).

    Καμιά τέχνη δεν διαθέτει την αμεσότητα του τραγουδιού. Σε τρία λεπτά σε κάνει κομμάτια. 

  Και ο Νταλάρας υπό το βάρος των αριστοκρατικών του επιλογών, είναι για μισό αιώνα η ψυχική παραμυθία των απλών ανθρώπων.  Τραγούδησαν, χάρηκαν, θυμήθηκαν, έκλαψαν, αγάπησαν μαζί του.

  Του χρωστάμε.

Πηγή: www.lifo.gr

 

[nefeli 1,116]

Πολύ ωραίο κείμενο. Ευχαριστούμε για τη μεταφορά!

[EKOSTEL 8,742]

http://www.e-tetradio.gr/article/15637/rnGiorgos-Ntalaras-enas-tzentleman-tou-ellinikou-tragoudiou

Γιώργος Νταλάρας, ένας τζέντλεμαν του ελληνικού τραγουδιού

Παίζει να είναι και ένας από τους πιο παρεξηγημένους (αλλά και δυσφημισμένους, γιατί όχι;) Έλληνες καλλιτέχνες. Χωρίς σοβαρό λόγο και άνευ αιτίας θα έλεγα. Ωστόσο ο ίδιος δεν μιλάει πολύ για αυτά, σπανίως απαντά.

Δεν θέλει πολύ, μη νομίζετε. Λίγο από μία κίνηση που μπορεί να παρεξηγηθεί (όπως οι δωρεάν συναυλίες στις γειτονιές στην αρχή της οικονομικής κρίσης), λίγο από έναν -εν πολλοίς- ανούσιο καυγά (όπως εκείνον με τον Τζίμη Πανούση σε μία άλλη εποχή), λίγο επειδή είναι εύκολο να καταφέρεσαι εναντίον του Νταλάρα (σιγά το δύσκολο), λίγο και κάποια υπερπροβολή -παλιότερα- του ίδιου και δεν θέλει πολύ για να σχηματιστεί η λάθος εντύπωση. Και να αρχίσει η ανθρωποφαγία. Και όχι μόνο τώρα με τα αδηφάγα και άθλια social media αλλά και πιο παλιά, που ήταν πιο απλά (αλλά όχι και πιο αγνά) τα πράγματα.

 

Ο Νταλάρας λοιπόν είναι ένας κύριος της μουσικής. Επίμονος δουλευταράς, μανιακός με την τελειότητα, 100% επαγγελματίας, σεμνός και διακριτικός, σπουδαίος μουσικός, μεγάλη φωνή, ο καλός αν και αυστηρός συνεργάτης (που όλοι... θέλουν ή δεν... θέλουν να έχουν). Και όσες φορές τον παρακολούθησα στη δουλειά του, σεσυναυλίες δηλαδή και στη προετοιμασία τους, τα είδα ανάγλυφα όλα τα παραπάνω. 

Το πόσο οκ είναι ο Νταλάρας φάνηκε και από την ανακοίνωσή του, προ ημερών, για το θάνατο του Τζιμάκου. Αλλά και αυτό παρεξηγήθηκε και έπεσαν να τον «φάνε»... Τι τα θες... 

Όχι, δεν τον γνωρίζω προσωπικά.

 

 Δημήτρης Κανελλόπουλος

 

Σάββατο 27 Ιανουαρίου 2018

[EKOSTEL 8,742]

 

 

[EKOSTEL 8,742]

Είπε η νονά του Καζαντζίδη...

http://www.espressonews.gr/showbiz/2018/03/170183/i-deyteri-mitera-toy-kazantzidi-spaei-ti-siopi-tis-kai-ta-apokalyptei-ola

«Στο νοσοκομείο ξημεροβραδιαζόμουν. Μέσα στο νοσοκομείο ο Στέλιος είχε καταλάβει πως ερχόταν το τέλος του. Τα είχε καταλάβει όλα και απλά περίμενε. Κατέβαζε το κεφάλι, έκλεινε τα μάτια και συλλογιζόταν. Τις κρίσιμες εκείνες μέρες στο προσκεφάλι του ήταν η Μαρινέλλα και ο Νταλάρας.

[EKOSTEL 8,742]

https://showbiz.gr/entertaiment/i-nikol-saravakoy-paradechtike-oti-oi-portes-anoixan-pio-eykola-gia-ekeini/

Μάλιστα το ντουέτο της Νικόλ Σαραβάκου με τον Γιώργο Νταλάρα ήταν για μια διασκευή στο τραγούδι «Χωρίσαμε ένα δειλινό», του Βασίλη Τσιτσάνη. «Είχα την χαρά και την τιμή να συνεργαστώ με τον τεράστιο Γιώργο Νταλάρα. Όταν μπήκε στο στούντιο απέπνεε μια θετική αύρα. Ήταν φιλικός, με χιούμορ και με έκανε αμέσως να νιώσω άνετα.

Πριν έρθει να γράψει το κομμάτι, είχε λάβει με email το demo, άκουσε την φωνή μου και ύστερα από μια μέρα μας απάντησε θετικά. Αισθάνομαι πολύ τυχερή που κάναμε μαζί αυτό το κομμάτι».

[EKOSTEL 8,742]

http://www.eleftheria.gr/m/απόψεις/item/198628-οι-πρωτομαγιές-του-νταλάρα.html

Πρωτομαγιά 2018… Πάλι συνθήματα, πάλι καταγγελίες, πάλι λόγια λόγια, λόγια.

Και ο μόνος που μοιάζει δικαιωμένος σε βάθος χρόνου είναι ο... Νταλάρας:

«Πάγωσε η τσιμινιέραααα… Κανείς δεν θα περάσει… Κάλλιο να πάμε όλοι μετανάστεεεες…»

Να το ακούς και να ματώνει η καρδιά σου σαν σκέφτεσαι πόσα παιδιά μας πήραν κιόλας για πάντα τις στράτες της ξενιτιάς, υπό τις μεγαλόστομες διακηρύξεις των εκάστοτε πως... «η ανάπτυξη έρχεται»!

[EKOSTEL 8,742]

 

[Anna 752]

Λαυρέντης Μαχαιρίτσας 

● Από τους συναυλιακούς χώρους μπήκες και στα μαγαζιά της νύχτας...

Ας πούμε στις μουσικές σκηνές...

● Είναι θέμα χώρου ή θέμα καλλιτέχνη;

Προσέχω πάρα πολύ που παίζω κάθε χειμώνα. Πρέπει να γουστάρω πολύ, να μ’ αρέσει πάρα πολύ. Πάντα κρατάω κάτι από τους ανθρώπους που δουλεύουμε μαζί. Οπως ας πούμε με τον Σαββόπουλο που στην αρχή τσακωθήκαμε, διαφωνήσαμε δηλαδή, αλλά μετά είπα: δίκιο είχε. Δεν μπορείς να φανταστείς τι μαθήματα μου έδωσε ο Σαββόπουλος. Οπως και με τον Νταλάρα, που συνεργαστήκαμε πέρσι. Βρέθηκα μ’ έναν άνθρωπο ο οποίος λειτουργεί μέσα στην τελειότητα, που μπορεί κάποιος να δυσανασχετήσει. Θυμάμαι μου λέγανε «πού θα μπλέξεις με τον Νταλάρα, θα σε καπελώσει». Τίποτα απ’ αυτά δεν έγινε, ήταν ο πιο γλυκύτατος συνεργάτης, περάσαμε έναν χειμώνα καταπληκτικό και θα κάνουμε και συναυλίες φέτος το καλοκαίρι μαζί. Εμαθα από αυτούς τους ανθρώπους που μου φέρθηκαν με εγκαρδιότητα. Σαν ίσος προς ίσο.

https://www.efsyn.gr/arthro/zoyme-mia-apolyti-monaxia-mesa-se-ekatommyria-alloys

 

[EKOSTEL 8,742]

 

[ΑΝΤΩΝΗΣ 37]

Μεταξύ άλλων, δύο ενδιαφέρουσες αναφορές του Λαυρέντη Μαχαιρίτσα, γύρω στα 04:15 και 05:55

 

Πασχάλης Τόνιος & Γρηγόρης Βαλτινός, 1:05:47

 

Γεράσιμος Ανδρεάτος, 38:20

 

 

[ΑΝΤΩΝΗΣ 37]

 

 

[EKOSTEL 8,742]

https://www.dikastiko.gr/σε-πρωτο-πλανο/οι-αμερικανίδες-κυρίες-κι-ο-γητευτής/

Σ΄ένα κολωνακιώτικο εστιατόριο πριν 20 χρόνια, μετά του πατρός κι άλλων ευuπόληπτων δικηγόρων και πολιτικών, αποσβολωμένη από τη χλιδή που απέπνεε η όλη ατμόσφαιρα, παρακολουθούσα σιωπηλή τους εντυπωσιακούς διαλόγους της τραπέζης μας.  Είχε απ΄ όλα φυσικά ο μπαξές!  Ο καθείς βεβαίως με τον χαβά του. 

Ο Σταμούλης, για παράδειγμα, είχε εστιάσει στο θέμα των γερμανικών αποζημιώσεων και μιλούσε με πάθος για τη δικαστική τότε διεκδίκηση.  Κάποιος άλλος διερωτάτο για το πόσο θα «αντέξει» η Μύκονος να’χει την πρωτιά!  Ένας άλλος εξήρε το ταλέντο του Αντρέα να έχει την αυλή του σε συνεχή κατάσταση «εφ’ όπλου λόγχη». Ένας τρίτος ανέλυε την πολιτική σκοπιμότητα του Πλανητάρχη. 

της Κέλλυς
Σταμούλη*

Εκεί που κόλλησα όμως, είναι όταν ένας εκ των πολλών συνδαιτημόνων ευθαρσώς είπε: «Ο Νταλάρας είναι απάτη.  Σε δεινές εποχές ο ρόλος του σκοτεινός.  Και γενικότερα η στάση του απαράδεκτη». 

Το νεανικό μου ελαχίστως κατεργασμένο τότε, αλλά και τώρα, «είναι» ταράχτηκε.  Έκτοτε μία σύρραξη επιβίωνε στο υποσυνείδητό μου.  Από τη μία ο μέγας Νταλάρας, ο οποίος με ταξίδευε και με μάγευε και από την άλλη αυτά τα υποτιμητικά γειωτικά σχόλια. 

Όλο αυτό το κακεντρεχές πεδίο διατηρήθηκε έκτοτε, μέχρι που, τώρα, μόλις λίγες μέρες πριν, διάβασα μία ανάρτηση-βάλσαμο στο FB, η οποία μ΄ έναν τρόπο με λύτρωσε από τη βασανιστική συννεφώδη ατμόσφαιρα, που πάντα οι κακοπροαίρετοι τύποι σου δημιουργούν. 

Παραθέτω επιλεκτικά, αποσπάσματα της υπό ημερομηνία 19.9.18 αναρτήσεως του Ηλία Τζαννετουλάκου από την προσωπική σελίδα του στο FB (@Elias Tzannetoulakos):

“…Αφήστε παιδιά και δεν έχει δράκο το παραμύθι…Ο Νταλάρας με προσωπικό κόστος τεράστιο εναντιώθηκε στην εύκολη καταγγελία και την επαναστατικότητα της συμφοράς.  Το έχω ξαναπεί.  Τα καλά τα δέντρα πετροβολούμε σαν λαός.  Το συνηθίζουμε εδώ και χρόνια…Υπάρχουν κάποιοι καλλιτέχνες που … έχουν οικουμενική αποδοχή….Ο Νταλάρας για δεκαετίες υπήρξε ένας άριστος πρεσβευτής του πολιτισμού μας.  Τους είναι δύσκολο να αναγνωρίσουν ένα παιδί που μεγάλωσε με στερήσεις, γνήσιο τέκνο της Κοκκινιάς…γεννήθηκε στην Αμερικανίδων Κυριών και τα κατάφερε όσο λίγοι…” 

Διαβάζοντας συνεπηρμένη τις παραπάνω γραμμές, το βλέμμα μου καρφώθηκε στο “Αμερικανίδων Κυριών”.  Τι εννοεί ο ποιητής; διερωτήθηκα. Αμέσως googlarα.  Ουπς, το βρήκα… Να το! «Αμερικανίδων Κυριών». Οδός είναι! Οδός! Τέλος Πάντων… Όποιες κι αν είναι αυτές οι «Αμερικανίδες Κυρίες» τυχερές είναι, σκέφτηκα πονηρά…

Έκλεισα τότε τα μάτια και ονειρεύτηκα ότι είμαι μία ανέμελη Τσιγγάνα, που καθώς δύει ο ήλιος, ανηφορίζω την κοκκινόχρωμη βουνοπλαγιά, όπως ακριβώς η όμορφη Απολλώνια στον «Νονό 2», ενώ ο Νταλάρας, λίγο πιο μπροστά, μου τραγουδάει το «Una Moneda Le Di»  με την καταιγιστική φωνή του, αγκαλιά με την θελκτική του κιθάρα, που αέναα τον απογειώνει σε ένα διαρκές ελκυστικό φωνητικό κρεσέντο στον παγκόσμιο στίβο του καλλιτεχνικού στερεώματος.  

Προχωρώ μαζί Του.  Εγώ κι οι μουσικές του Γητευτή με το άσπρο πουκάμισο, τα σηκωμένα μανίκια τα ανεμοδαρμένα μαλλιά.  Είμαι ευτυχισμένη. Θαυμασμός μόνο. Και δέος. 

Σε όλους τους μεγάλους Καλλιτέχνες.
Χάρη σε αυτούς συνειδητοποιούμε την υπέροχη ελαχιστότητά μας, μέσα από το μεγαλείο του Έργου τους.

 

          * Η Κέλλυ Σταμούλη είναι δικηγόρος.
Σπούδασε Νομικά στην Αθήνα.
Στις Βρυξέλλες έκανε το μεταπτυχιακό της
στο Δίκαιο Αέρος και Θαλάσσης στο ULB

[ΑΝΤΩΝΗΣ 37]

On 2/16/2007 at 10:08 PM, EKOSTEL said:

''Μια και μιλάμε,Φοίβε, για ανθρώπους με τέτοια επιφάνεια που, όπως λες, είπαν τα μεγάλα ναι και τα μεγάλα όχι... σκέφτομαι τι μπορούσαν να κάνουν για αυτόν τον έρημο τόπο και δεν το κάνανε. Ο Χατζιδάκις, ο Θεοδωράκης, οι μεγάλοι έλληνες τραγουδιστές... Ο Καζαντζίδης. Διανοείσαι ότι ο Καζαντζίδης μπορούσε να γεμίσει δέκα φορές ένα στάδιο; Ή η Βουγιουκλάκη... θα μπορούσαν, ας πούμε, να βάλουν την μαγιά για ένα νοσοκομείο, για ένα σχολείο... Και βλέπεις τώρα που ο Νταλάρας παλεύει ερασιρεχνικά-με την παλιά έννοια εννοώ, του έρωτα προς την τέχνη- για εκατό πράγματα, του' χουν ριχτεί όλοι μαζί. Η Κύπρος δεν είναι μονοπώλιο του Νταλάρα. Δεν έχει πάει κανένας άλλος, αλλά κάθονται και κρίνουν τον Νταλάρα. Η Βόρεια Ήπειρος, η Ίμβρος, η Τένεδος...Ξέρει κανείς πόσες έδρες τουρκικών σπουδών υπάρχουν στο εξωτερικό και πόσες ελληνικών;'' M.Ελευθερίου (Δίφωνο 8-1997).

Κάποια στιγμή μπορείς να ανεβάσεις σκαναρισμένο το συγκεκριμένο απόκομμα του περιοδικού; Έστω και με "αράχνη". Νομίζω πως αξίζει να κυκλοφορήσει. Μέσα σε λίγες γραμμές, λέει πολλά.