Οιδίπους Τύραννος (Περιοδεία)

[Agnie 1]

«Οιδίπους» στο Βεάκειο

Ο Γιώργος Κιμούλης σκηνοθέτησε και πρωταγωνιστεί στην τραγωδία του Σοφοκλή «Οιδίπους Τύραννος» που παρουσιάζει με το Σύγχρονο Θέατρο της Αθήνας. Μαζί του η Νόνικα Γαληνέα, στον ρόλο της Ιοκάστης, και ο Γιώργος Νταλάρας, κορυφαίος του Χορού. Απόψε και αύριο 12/9 στο Βεάκειο Θέατρο του Πειραιά, στις 21.00.

http://tovima.dolnet.gr/print_article.php?...4562&m=C11&aa=1

[Agnie 1]

**ΠΕΙΡΑΙΑΣ Στο Βεάκειο Θέατρο αύριο και τη Δευτέρα στις 9 μ.μ. ο «Οιδίπους Τύραννος» από το «Σύγχρονο Ελληνικό Θέατρο», σε σκηνοθεσία Γ. Κιμούλη. Τη μουσική συνέθεσε ο Γκ. Μπρέγκοβιτς, οι στίχοι είναι της Λίνας Νικολακοπούλου. Πρωταγωνιστούν Γ. Κιμούλης, Νόνικα Γαληνέα και Γ. Νταλάρας. Εισιτήριο 20 και 15 ευρώ.

http://www.enet.gr/online/online_hprint.js...&a=&id=64204136

[nefeli 1,116]

Ξέρει κανείς τι ώρα φεύγει το τελευταίο τρένο από Πειραιά και αν από το σταθμό του ΗΣΑΠ πάει λεωφορείο στο Βεάκειο και αντίστροφα;

[Irina S. 32]

Nefelii, mporeis na to deis sto site

http://www.oasa.gr

Irina

[Νταλαρόφιλη 1,305]

Ειπα να μην ασχοληθω αλλο, αλλα δεν μ'αφηνουν.... Συμφωνα με μια τελευταια πληροφορια η παρασταση της11-9 ματαιωνεται.... Μολις μαθω περισσοτερα θα ενημερωσω.

Ξέρει κανείς άν αυτή η παράσταση θα μεταφερθεί άλλη μέρα;

[gogo 14]

Οχι, ματαιωθηκε, πραγμα που σημαινει οτι παει....

[Νταλαρόφιλη 1,305]

[nefeli 1,116]

Πήγα στο site που μου θπέδειξε η Ιρινα,την οποία ευχαριστώ πολύ, αλλά κάνουν κάτι ανανεώσεις και το link για την αναζήτηση δρομολογίων δεν λειτουργεί.Πήγα στο google και βρήκα μια πληροφορία μέσω των Κρητών φοιτητών.Σύμφωνα με το site τους στο Βεάκειο πάει το 915.Αν ξέρει κάποιος κάτι άλλο ή καμμια παραπάνω πληροφορία θα τον παρακαλούσα να με ενημρώσει μέχρι τις 5:30 που θα φύγω από το σπίτι.Σας υπερευχαριστώ.

[gogo 14]

Μολις επικοινωνησα με το 185(πληροφοριες δρομολογιων ΟΑΣΑ). Το ιδιο μου ειπαν,το 915 που παει Προφητη Ηλια. Θα σε δουμε στο Βεακειο!!

[Anna 752]

On Cyprus they still wait for the Oedipus Rex, so Giorgos Kimoulis did an interview to the newspaper Politis.

ΟΙΔΙΠΟΥΣ ΤΥΡΑΝΝΟΣ ΤΟΥ ΣΟΦΟΚΛΗ

Χριστίνα Λάμπρου

Κωδικός άρθρου: 573182

ΠΟΛΙΤΗΣ - 04/09/2005

Γιώργος Κιμούλης: "Όλοι ερμηνέων ερμηνείς είμαστε"

Μια παράσταση που δεν άφησε απολύτως κανέναν κοινωνό του θεάτρου αδιάφορο, ο Οιδίπους Τύρρανος του Γιώργου Κιμούλη, τάραξε τα -ως επί το πλείστον ήρεμα- θεατρικά νερά του φετινού Φεστιβάλ της Επιδαύρου, αλλά και της καλοκαιρινής θεατρικής σεζόν. Συζητήθηκε, εκθειάστηκε, επικρίθηκε, συνεπήρε, μάγεψε, αλλά υπήρξε και στόχος έντονων κριτικών. Ο Οιδίπους του Γιώργου Κιμούλη, ταλαντευόμενος στα άκρα (και ίσως εδώ να είναι που ταυτίζεται με τη ζωή του σύγχρονου ανθρώπου), δεν είναι μια παράσταση που θα περνούσε απαρατήρητη. ’λλωστε, το επιτελείο των συντελεστών αριθμεί κάποια από τα μεγαλύτερα ονόματα του θεατρικού και του μουσικού χώρου. Στην παράσταση, ο Γιώργος Κιμούλης εμφανίζεται ως σκηνοθέτης, ενώ κρατά παράλληλα και τον πρωταγωνιστικό ρόλο του Οιδίποδα. Δίπλα του πρωταγωνιστούν η Νόνικα Γαληνέα και ο Τάσος Χαλκιάς, ενώ τη μετάφραση και τους στίχους των χορικών έχει αναλάβει η Λίνα Νικολακοπούλου, τη μουσική υπογράφει ο Γκόραν Μπρέκοβιτς και του χορού ηγείται ο Γιώργος Νταλάρας. Η παραγωγή δεν θα μπορούσε να λείψει από το κυπριακό θεατρικό τοπίο. Σε δύο παραστάσεις, το κοινό της Κύπρου θα έχει την ευκαιρία να παρακολουθήσει την παραγωγή στα τέλη Σεπτεμβρίου, στα πλαίσια του φετινού φεστιβάλ Κύπρια 2005. Ενόψει της καθόδου της παράστασης στην Κύπρο, μιλήσαμε με τον Γιώργο Κιμούλη, εμπνευστή του -αναμφίβολα- εντυπωσιακού εγχειρήματος, που αφοπλιστικά, παραθέτει της σκέψεις του και εξηγεί τον τρόπο με τον οποίο προσέγγισε ένα από τα κλασικότερα έργα του αρχαίου θεάτρου.

Η παράσταση, την οποία υπογράφετε τόσο σκηνοθετικά όσο και ως πρωταγωνιστής, κάνει μια εμφανή προσπάθεια να αρθρώσει μια διαφορετική ανάγνωση πάνω σε ένα από τα κλασικότερα έργα του αρχαίου δράματος. Με ποιον τρόπο δουλέψατε προς αυτή την κατεύθυνση;

Διαφορετικές αναγνώσεις κάνει ο καθένας. Το θέμα δεν είναι το πόσο διαφορετικός είσαι, αλλά ποιες αρχές διέπουν την ερμηνευτική σου μέθοδο - αν μπορεί κανείς να μιλήσει για μέθοδο. Όταν έρχομαι σε επαφή με αυτά τα κείμενα, ξεκινάω απ' το ότι ο διαχωρισμός φιλοσοφίας και τέχνης έγινε αρκετά χρόνια μετά από τη συγγραφή αυτών των κειμένων, άρα τα κείμενα αυτά φιλο-σοφούν, κοσμο-λογούν, στοχάζονται και συνδιαλέγονται με το προσωκρατικό λόγο και τη σοφιστική σκέψη. Την ίδια στιγμή δεν ξεχνάω πως ο κάθε μύθος έχει φτάσει έως εμάς, όχι όπως ήταν τότε που γεννήθηκε, καθαρός και φανερός (όσο φανερός μπορεί να είναι ένας μύθος), αλλά φορώντας όλες τις μέχρι τώρα ερμηνευτικές μάσκες, όσων προσπάθησαν να τον ερμηνεύσουν. ’ρα, κάθε καινούργιος ερμηνευτής χρειάζεται να σέβεται τους προηγούμενους, αφού όλοι ερμηνέων ερμηνείς είμαστε. Στη συνέχεια οφείλω, όπως κάθε θεατρικός ερμηνευτής, να βρω τρόπους, ώστε να "φέρω στο φως" τα πολλαπλά νοηματικά επίπεδα που υπάρχουν στο αρχαίο κείμενο, τα οποία κρύβονται πίσω από αμφισημίες, πολυσημίες, ετυμολογίες, ομόηχα παιχνίδια, ρυθμικές εναλλαγές, λαβές-αντιλαβές και τα οποία πολλές φορές η νεοελληνική μεταφορά τα εξορίζει σ' ένα νεκρό μονοδιάστατο τόπο. Πιστεύω πως ο τραγικός άνθρωπος έχει πεθάνει και πως η σύγχρονη ερμηνευτική οφείλει να προσπαθεί να "δραματοποιεί" αυτές τις τραγικές φυσιογνωμίες, προφυλάγοντας τον εαυτό της από α-νόητες περι-πέτειες. Όπως επίσης νομίζω, πως η θεατρική παράδοση στηρίχθηκε στον εκχριστιανισμό της αρχαίας ελληνικής τραγωδίας, στη βυζαντινοποίησή της, και πως κάθε φορά χρειάζεται η υπενθύμιση της απαρχής της. Τέλος, ξέρω πως τα κείμενα αυτά υπάρχουν για να γίνουν θεατρική πράξη: εικόνα, ήχος, ανθρώπινη ενέργεια, σχέσεις, πνευματικός διάλογος μεταξύ ζωντανών ανθρώπων. Η αξία της παροντοποίησης του κειμένου μέσω της φωνητικότητας και της σωματικής ενέργειας του ηθοποιού τοποθετεί το κείμενο στο τώρα! Όλα αυτά δεν είναι διαφορετική ανάγνωση, αλλά σεβασμός σ' αυτό που προσπαθείς να ερμηνεύσεις - να "ξεκλειδώσεις" - να φανερώσεις γιατί κάθε κείμενο είναι... κρυμμένο.

Πόσο τολμηρό ήταν να ανεβάσετε ένα έργο με μια τέτοια προσέγγιση στην Επίδαυρο;

Κι εδώ θα διαφωνήσω με τον χαρακτηρισμό και ζητώ συγγνώμη. Δεν πρόκειται περί τολμηρής πράξης. Προσπαθώ συνέχεια να φέρνω στο φως αυτό που κρύβεται. Ό,τι υπάρχει, όποιο πράγμα ε ί ν α ι χρειάζεται μια μάσκα, ένα φαίνεσθαι για να φανεί. Στο χέρι μας όμως είναι αν θα αφήσουμε αυτό το φαίνεσθαι απείραχτο (νομίζοντας πως βλέπουμε το είναι του πράγματος που βρίσκεται απέναντί μας) ή αν θα το εκ - καλύψουμε. Με λίγα λόγια, αν θα το αφήσουμε στο ψεύδος του ή αν θα μπούμε στη διαδικασία της αλήθειας του. Αλήθεια σημαίνει αυτό που δεν αφήνουμε να ξεχαστεί. Και η Τέχνη είναι ο τόπος της Αλήθειας. Υπενθυμίζει στους ανθρώπους αυτά που οι άνθρωποι έχουν ξεχάσει. Γι' αυτό και αγανακτώ όταν ακούω εκφράσεις του τύπου "μην παίζεις θέατρο", όταν θέλουν να κατηγορήσουν κάποιον για ψεύτη ή όταν νομίζουν πως η λέξη υποκριτής βγαίνει από την υποκρισία. Ο υποκριτής βγαίνει από το ρήμα αποκρίνομαι, που σημαίνει απαντώ ερμηνεύοντας ή ερμηνεύω απαντώντας. ’ρα ο ηθοποιός/υποκριτής είναι κάποιος που προσπαθεί διαλεγόμενος να φέρει στο φως ό,τι δεν πρέπει να ξεχαστεί. Αυτό δεν είναι τολμηρό, είναι υποχρέωση.

[Anna 752]

Τι είναι αυτό που σας έφερε να νοιώθετε την ανάγκη να κάνετε αυτή την πρόταση, αυτή την παραγωγή του Οιδίποδα του Σοφοκλή;

Ο σύγχρονος άνθρωπος μόνος, βυθισμένος μέσα στην έπαρση του τελειότερου εργαλείου που έχει: τη σκέψη του, πίστεψε πως μπορεί μετά από κατασκευαστής να γίνει δημιουργός. Εν-θεουσίαστηκε λοιπόν και άρχιζε να κοιτάζει πλέον και να νομίζει πως μπορεί να δει τον κόσμο απ' έξω. Λες και το σύμπαν δημιουργήθηκε με σκοπό να το κατανοήσει και στη συνέχεια να το κατακτήσει ο άνθρωπος. Ξέχασε πως είναι μέρος του σύμπαντος, μέρος της φύσης και δεν μπορεί να δει κάτι απ' έξω την ίδια στιγμή που είναι μέσα σ' αυτό. Η από-φυσικοποίηση λοιπόν του ανθρώπου και η έπαρση της σκέψης του είναι ένα από τα θέματα του Οιδίποδα. Προσπαθεί να λύσει όλα τα μυστικά της φύσης και τιμωρείται γι' αυτό. Η σκέψη του ανθρώπου είναι το τελειότερο εργαλείο του, αλλά μπροστά στη φύση, είναι και θα είναι πάντοτε ασθενής. Το θέμα της αυτοχθονίας και το συναίσθημα της εντοπιότητας εμφανίζονται μπροστά μας με τη μορφή ερωτήσεων του τύπου: Ποιος τόπος μας ανήκει; Φυτρώσαμε ως άλλοι σπαρτοί απ' το χώμα ή βρεθήκαμε σ' έναν τόπο; Υπάρχει ξένος ή μήπως ο κάθε ξένος είναι κοινός μ' εμάς; Υπάρχει τόπος που ανήκει σ' έναν άνθρωπο ή μήπως ο καθένας μας περιπλανάται ως πλανήτης, κουτσός, τυφλός και παίγνιο ενός χρόνου, που έχει μεταμορφωθεί σε τόπο; Αλλά και το θέμα της ανθρώπινης ενοχής, ως λάθος που κληρονομείται από γενιά σε γενιά, το οποίο ο άνθρωπος προσπαθεί να αποφύγει συνειδητά, αλλά η ασύνειδη βούληση στο τέλος τον νικάει, είναι ένα από τα θέματα που κάνουν τον Οιδίποδα σύγχρονο.

Ο κορυφαίος σύγχρονος Έλληνας τραγουδιστής Γιώργος Νταλάρας, προτείνεται ως κορυφαίος του χορού σε αυτή την εξαιρετικά συμβολική τραγωδία. Πέραν της εκτίμησης και της φιλίας που σας δένει, ποιος ο συμβολισμός της επιλογής αυτής;

Η φιλική μου σχέση με τον Γιώργο δεν είναι προς πώληση. Έχει βάσεις γερές στην πιο αθώα περιοχή του ανθρώπου: τη συναισθηματική. Βέβαια είναι αλήθεια πως χρόνο με το χρόνο έχω ανάγκη όλο και πιο πολύ να συνεργάζομαι με ανθρώπους που αγαπάω και μ' αγαπούν, αλλά η συμμετοχή του Γιώργου στην παράσταση αυτή είχε σχέση περισσότερο με την πρότασή μου όσον αφορά στα χορικά. Είναι κοινός τόπος η αμηχανία των σκηνοθετών απέναντι στο Χορό της αρχαίας ελληνικής τραγωδίας. Σ' αυτό το πληθυντικό πρόσωπο, το οποίο, στην ενικού αριθμού εποχή μας, φαίνεται απόμακρο, παλαιό. Η ενοχή που νιώθουμε λόγω της χαμένης κοινωνικής μας συνείδησης είναι αυτή που μας απαγορεύει να φέρουμε στην επιφάνεια ερωτήματα για το πώς στην εποχή του ατόμου εμφανίζουμε ένα κοινό συναίσθημα, μία κοινή σκέψη και αφήνουμε το Χορό ως έχει: απορημένο. Να εκφράζει όχι μια δική του α-πορία, αλλά μία απορία του σκηνοθέτη. Αυτό που ήθελα να παρουσιάσω λοιπόν δεν ήταν τίποτ' άλλο απ' αυτήν την αμηχανία του σύγχρονου ανθρώπου και την απόσταση με τους τότε εν κοινωνία υπάρχοντες ανθρώπους. Στην παράστασή μας λοιπόν ο Χορός είναι δύο διαφορετικοί κόσμοι. Ο κόσμος του τώρα, του ενικού ανθρώπου και ο κόσμος του τότε, οι πληθυντικοί άνθρωποι. Κάποιες φιγούρες ξεχασμένες, χωρίς χρώμα, σχεδόν χωρίς ήχο, κινούνται αμήχανα στο βάθος, σαν μνήμη κάποιας τελετουργίας, που θα μείνει για πάντα άγνωστη σ' εμάς. Ενώ μπροστά, ο άνθρωπος του τώρα, μόνος του. Θεατής και θέαμα. Ένας συμμετέχων αφηγητής. Όσον αφορά τώρα τη μουσική της παράστασης δεν ήθελα μία θλιμμένη, βαρυπενθούσα μουσική. Η τραγωδία δεν είναι μία διαρκής περιφορά ενός επιτάφιου, μία συνεχής Μεγάλη Παρασκευή χωρίς ανάσταση. Αντιθέτως, ο τραγικός ήρωας κλαίει, γελάει, ειρωνεύεται και παγιδεύεται μέσα στον ειρωνικό του λόγο. Ήθελα λοιπόν μία μανική, διονυσιακή μουσική, η οποία θα έχει μεν την έναρξή της στην απόγνωση, αλλά θα τη ξεπερνά, θα πηγαίνει πέραν του πόνου. Θα γίνεται γιορτή. Χαρά ζωής. Μιας ζωής, που δεν έχει ως σκοπό μόνο την ευτυχία, αλλά την ίδια τη χαρά του να ζει κάποιος. Γι' αυτό και ο Μπρέγκοβιτς. Στη συνέχεια σκεφτόμουν πως τα χορικά, αυτά τα αλληλένδετα αλλά και αυτόνομα την ίδια στιγμή μελοποιημένα ποιήματα, χρειαζόντουσαν έναν τραγουδιστή, που θα μπορούσε να τα τοποθετεί μέσα, αλλά και έξω από την παράσταση, δίδοντας σ' αυτά μία ανεξαρτησία. Κάνοντάς τα τραγούδια που μπορούν να τραγουδηθούν και εκτός παράστασης. Γνωστή η μαρτυρία από τον Νικία του Πλούταρχου, για τα χορικά που τραγουδούσαν σαν αυτόνομα τραγούδια οι εκεί εξόριστοι Έλληνες. Ο τραγουδιστής αυτός δε θα μπορούσε να ήταν άλλος απ' τον καλύτερο Έλληνα τραγουδιστή, τον Γιώργο Νταλάρα. Θα τον ευχαριστώ πάντα που αποδέχτηκε την πρότασή μου.

Γιώργος Νταλάρας, Γκόραν Μπρέγκοβιτς, Λίνα Νικολακοπούλου, αλλά και Αρετή Κετιμέ. Δικαίως η παράσταση χαρακτηρίστηκε ως μουσική υπερπαραγωγή;

Με κάθε χαρακτηρισμό δε χαρακτηρίζεται μόνο το αντικείμενο, αλλά και το υποκείμενο που χαρακτηρίζει. Όταν χαρακτηρίζουμε κάτι παρουσιάζουμε αυτό που είμαστε εμείς. Παρουσιάζουμε τον τρόπο που εμείς βλέπουμε τα πράγματα, παρουσιάζουμε και συστήνουμε τον ίδιο τον εαυτό μας, το ίδιο μας το γούστο. Παρουσιάζουμε τη γνώση μας, αλλά και την ημιμάθειά μας. Αν ο κρίνων θεωρεί την παράσταση αυτή μουσική υπερπαραγωγή, επειδή για τα μελωδικά μέρη, τα οποία υπάρχουν ως γνωστό σε κάθε τραγωδία, συνεργάστηκαν σημαντικοί καλλιτέχνες, τότε με την άδειά του -κι όχι με τη δική μου- βλέπω τον κρίνοντα αυτόν, ως κάποιον κοσμικογράφο, με τηλεοπτική και αγοραία οπτική, βυθισμένο στην άγνοιά του και παγιδευμένο στη μόδα της εποχής, που όποιος κάτι δεν γνωρίζει το κοροϊδεύει, άλλοτε από φόβο κι άλλοτε για να κρύψει αυτό που δεν γνωρίζει.

Η συνάθροιση πολλών λαμπερών ονομάτων στους συντελεστές της παράστασης, έκανε πολλά φρύδια να υψωθούν καχύποπτα, πριν ακόμη το έργο ανεβεί. Αναμφίβολα, θα περιμένατε ότι οι προθέσεις σας θα τίθεντο υπό αμφισβήτηση σε ένα κλίμα προκατάληψης. Πώς το αντιμετωπίσατε πριν, αλλά και μετά τις παραστάσεις στην Επίδαυρο;

Εάν η κριτική αφορούσε την παράσταση δε θα τη σχολίαζα. Θα με στεναχωρούσε, αλλά δε θα τη σχολίαζα. Αλίμονο, αν ένα καλλιτεχνικό έργο δεν έχει λάθη. Πάρα πολλές φορές στο θέατρο αποτυγχάνεις να κάνεις μία ιδέα σώμα! Η κριτική όμως δεν είχε ως αντικείμενο την παράσταση, είχε εμένα. Πάρα πολλοί θεατές βλέποντας την παράσταση και διαβάζοντας όλα όσα έγραψαν αναρωτήθηκαν αν είχαν δει διαφορετικό έργο από αυτό πού είδαν οι επονομαζόμενοι κριτικοί. Το χειρότερο όμως απ' όλα είναι πως στην εποχή μας μεγαλύτερη αξία από τον καλλιτέχνη έχουν οι διαμεσολαβητές. Οι περίφημοι επαγγελματίες των δημοσίων σχέσεων, οι μάνατζερ, οι φίλοι και οι εκάστοτε "συμμαχίες" και οι σχέσεις τους με τους δημοσιογράφους. Όλο αυτό το γύρω γύρω. Βέβαια, πάντα υπήρχε αυτό. Τώρα όμως πρόκειται για υστερία. Τώρα όποιος κι αν είναι ο καλλιτέχνης ή ό,τι κι αν είναι το καλλιτεχνικό έργο δεν έχει σημασία. Σημασία έχει το περιτύλιγμα. Τώρα ένα καλλιτεχνικό έργο θεωρείται πετυχημένο ή αποτυχημένο πριν παρουσιασθεί. Κι ο κάθε διαμεσολαβητής δεν προστατεύει απλώς τον πελάτη του, αλλά δυσφημεί και όποιον θεωρεί ανταγωνιστή του. Αν δεν έχεις διαμεσολαβητές δίπλα σου είσαι χαμένος. Ό,τι κι αν κάνεις, έτσι και νιώσουν πως ενοχλεί ανταγωνιστικά αυτούς που προστατεύουν, θα εμφανίζεται ως ανάξιο λόγου, αντιθέτως, η κάθε μετριότητα θα εμφανίζεται ως αξία. Σ' αυτήν την παράσταση έγινε ό,τι γίνεται με κάποιες ομάδες προστασίας. Όταν δε ζητάς ή δε δέχεσαι την προστασία τους, σου καίνε το σπίτι. Εγώ φίλος τους ή συνεργάτης τους δεν πρόκειται να γίνω. ’ρα το μόνο που μπορώ να κάνω είναι να συνεχίζω να εργάζομαι όπως ξέρω, κι ας με καίνε χρόνο παρά χρόνο. Δε θεωρώ πως κάνω κάτι το επαναστατικό ή ηρωικό, ούτε βλέπω τον εαυτό μου ως θύμα, απλώς τη δουλειά τους αυτοί, τη δουλειά μου κι εγώ.

Η ταλάντευση μεταξύ έντονων αντιθέσεων (λ.χ. μοναχικότητα και κοσμικότητα, Επίδαυρος και τηλεόραση) είναι κάτι που έχετε πολλές φορές πει ο ίδιος ότι χαρακτηρίζει τις επιλογές σας ως καλλιτέχνη. Σε αυτόν τον ενδιάμεσο χώρο διατύπωσης κινείται και η εν λόγω παραγωγή. Πιστεύετε ότι ανάμεσα στους δύο αυτούς πόλους η παραγωγή καταφέρνει να μείνει ανέπαφη και να αγγίξει ουσιαστικά το θεατή;

Δε θα ήθελα εδώ να αναλύσω τον τρόπο ζωής μου και το κατά πόσον κοσμικά ή μοναχικά ζω ή εργάζομαι. Αυτό που μπορώ να πω είναι πως ελπίζω το καλλιτεχνικό έργο να αγγίζει τελικά τον κάθε θεατή ξεχωριστά.

Τώρα, το πόσο... ουσιαστικά; - ας τον αφήσουμε να μας το πει εκείνος, αν τον συναντήσουμε ποτέ. Μην προσπαθούμε να γίνουμε κι εμείς διαμεσολαβητές. Η μόνη πραγματική ελπίδα - που δεν αποκλείεται να είναι και πλάνη - είναι πως κάθε θεατής εισπράττει στο τέλος αυτό που θα του δώσει τη δυνατότητα να γίνει κι ο ίδιος στη ζωή του ποιητής.

Δεν είναι η πρώτη φορά που προσεγγίζετε το συγκεκριμένο έργο του Σοφοκλή. Τι είναι αυτό που, κατά την άποψή σας, κερδίζουν τα έργα από τις πολλαπλές τους ερμηνείες και παραγωγές, από τη συνεχή αυτή αναδιατύπωσή τους μέσα από τα χρόνια και τα ρεύματα;

Τα κείμενα της αρχαίας ελληνικής τραγωδίας θα παραμένουν ζωντανά, όσο οι ερμηνευτές της συνεχίζουν να τα ερμηνεύουν. Η ερμηνεία όμως, από τη φύση της, είναι ασεβής. Ο ερμηνευτής είναι ένας τυμβωρύχος. Προσπαθεί να ορύσσει τον τόπο ενός κειμένου για να φέρει στο φως το υπό τω κειμένω κείμενο και να ορίσει όχι αυτό που φαίνεται, αλλά αυτό που είναι. Η ασέβεια όμως αυτή ξεκινάει από μία - σχεδόν ακραία - ευσεβή στάση προς αυτό... "που κρύβεται", προς την ίδια τη Φύση, που ως γνωστόν, αγαπάει να μένει κρυμμένη. ’λλωστε, ποιητής χωρίς ερμηνευτή δεν υπάρχει. Έχει ανάγκη ο ένας το άλλον. Μαζί περπατούν. Κουτσά -στραβά σαν δυο χωλοί. Και οι δύο απ' τον οίκο των Λαβδακιδών προέρχονται.

Τι είναι αυτό που κάνει τον Οιδίποδα Τύραννο επίκαιρο; Στη μεταφορά του έργου σε ένα κυπριακό πλαίσιο μετατρέπεται και το νόημα;

Δεν μ' ενδιαφέρει να είμαι επίκαιρος. Με ενδιαφέρει το έργο μου να είναι σύγχρονο. Δηλαδή να μην αναπαρίσταται αλλά να παρίσταται. Να είναι παρών. Να είναι μαζί, δίπλα με κάποιον. Με τον θεατή. Να γίνεται τη στιγμή που το βλέπει ο θεατής σε όποια χώρα ή τόπο βρίσκεται.

http://www.politis-news.com/cgibin/hweb?-A...hivearticles&-p

[marochr 4,538]

Ψάχνω το σχετικό topic γι'αυτό που θέλω να γράψω, αλλά δυσκολεύομαι, οπότε γράφω εδώ...

Δε θυμάμαι τι πληροφορίες έχουμε για το cd από τον Οιδίποδα. Οι πληροφορίες που έχω εγώ είναι ότι το cd δεν θα βγει. Ο λόγος είναι ότι ο Bregovic δεν θέλει να το βγάλει, άγνωστο γιατί. Γι'αυτό το λόγο απαγορεύτηκε και στους ραδιοφωνικούς σταθμούς να αναμεταδίδουν το τραγούδι "Ελπίδα" που λειτουργούσε ως promo για το επερχόμενο cd.

Η πληροφορία είναι εγκυρη κι αυτό είναι που με στεναχωρεί ιδιαίτερα...

[Apostolis 2,082]

Πολύ με στεναχώρησε αυτή η έγκυρη πληροφορία σου Μάρω. Κρίμα! Ήταν υπέροχα τραγούδια με υπέροχες ερμηνίες.

[gogo 14]

Εμενα παλι οι πληροφοριες μου λενε οτι η ''απαγορευση'' δεν εχει να κανει με τον Bregovic....

[Agnie 1]

το θέμα δεν είναι ποιος είπε "'οχι" στην κυκλοφορία αυτού του cd αλλά ότι - δυστυχώς - δεν θα κυκλοφορήσει.

[Gianna Christou 0]

Εμενα παλι οι πληροφοριες μου λενε οτι η ''απαγορευση'' δεν εχει να κανει με τον Bregovic....

ΣΩΩΩΩΣΣΤΗΗΗΗΗΗΗ!!!!!!!

[marochr 4,538]

Εμενα παλι οι πληροφοριες μου λενε οτι η ''απαγορευση'' δεν εχει να κανει με τον Bregovic....

Αλλά με ποιον?

[Gianna Christou 0]

Ε, δε λέγονται όλα δημοσίως. Υπάρχουν πράγματα που εντάσσονται στον χώρο του εμπιστευτικού. Πάντως ο καϋμένος ο Μπρέγκοβις είναι αθώος του κρίματος....

[Tasos 3]

Οι πληροφορίες που εγώ έχω, λένε τα εξής :

Ο νέος δίσκος Μπρέγκοβιτς-Νταλάρα, που ετοιμάζεται(για τον οποίον και οι δυο τους έχουν μιλήσει δημόσια σε πρόσφατες συνεντεύξεις τους) θα περιλαμβάνει, μεταξύ άλλων, και μουσικές από την παράσταση του Οιδίποδα, αλλά με άλλους στίχους(πάλι από την Λίνα Νικολακοπούλου).

Ως γνωστόν οι στίχοι για τα τραγούδια της παράστασης είχαν γραφτεί από την Νικολακοπούλου, αποκλειστικά για τις ανάγκες της παράστασης. Γι' αυτό, μάλλον, δεν παίζεται και η "Ελπίδα", γιατί προφανώς, θα υπάρχει στον δίσκο, με άλλο τίτλο και με άλλους στίχους.

[Apostolis 2,082]

Τι λέτε ρε παιδιά? Τάσο, αν ισχύει αυτό που λες τότε πρέπει να κάνουμε γιορτή! Ανυπομονώ για τον νέο δίσκο Bregovic - Νταλάρα!!

[Gianna Christou 0]

Οι δικές μου πληροφορίες πάλι, λένε ότι δεν θα χρησιμοποιηθούν τα ήδη γνωστά κομμάτια του Οιδίποδα, τα οποία άλλωστε δεν γράφτηκαν για τη συγκεκριμένη παραγωγή, αλλά νέες ολοκαίνουργιες μουσικές. Και πως αναμένεται να κυκλοφορήσει γύρω στα μέσα του επόμενου χρόνου. Εκεί κοντά στο Πάσχα.

[Apostolis 2,082]

Ε, άμα μιλάμε για νέες μουσικές και νέους στίχους.. τότε δεν μιλάμε για τα τραγούδια του Οιδίποδα!! Μιλάμε για τον νέο δίσκο του Νταλάρα με τον Bregovc. ’σχετα από τις παραστάσεις του Οιδίποδα. Κάνω κάτι λάθος;

[Gianna Christou 0]

Δυστυχώς ναι. Μιλάμε για κάτι καινούργιο. Η ιστορία Οιδίποδας έχει ναυαγήσει προ πολλού. Δυστυχώς Αποστόλη, δυστυχώς!!!

[marochr 4,538]

Από μια άποψη, προτιμώ έναν "άσχετο" με τον Οιδίποδα δίσκο, παρά αυτό που ειπώθηκε παραπάνω για μουσικές από την παράσταση του Οιδίποδα, αλλά με άλλους στίχους(πάλι από την Λίνα Νικολακοπούλου). Θα ήταν κρίμα...

[Apostolis 2,082]

Το θέμα είναι οτι εδώ και καιρό συζητάμε για 2 δίσκους του Νταλάρα με τον Bregovic.

- Έναν με τα τραγούδια του Οιδίποδα

και

- έναν με νέα τραγούδια του Bregovic.

Όπότε το να λέμε οτι θα βγει νέο album με νέα τραγούδια του Bregovic δεν είναι νέα είδηση. Όπως και το να λέμε οτι δεν θα βγει ο δίσκος με τον Οιδίποδα. Είχαμε καταλάβει όλοι οτι πιθανότατα ο δίσκος με τον Οιδίποδα μάλλον δεν θα έβγαινε.

Η είδηση ήταν / είναι (αν αληθεύει), όπως μας πληροφόρησε ο Τάσος, οτι θα βγουν τελικά οι μουσικές της παράστασης του Οιδίποδα με νέους στίχους.

Μπέρδεμα...